ตอนที่4…เชื่อใจ
“น้องวินไมวันนี้ไปกินข้าวคนเดียวละคร้าบ...แล้วคู่หูไปไหนซะหละ”.....เสียงนนท์ทักเสียงดังมาแต่ไกล
“เอ่อ..หมายถึงพี่อาร์มหรอครับ....คือเค้าไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆหนะ”.....
แชมป์กับนนท์ทำหน้าเป็นควายงง........งานกลุ่มไรวะ...เราก็เรียนห้องเดียวกะมันไม่เห็นมีงานไรเลยหนิ..นนท์ถามเจ้าแชมป์เพื่อนสนิท...แชมป์เองก็ได้แต่ส่ายหน้า
“ไอ้อาร์มมันมั่วแล้วมั้ง...สงสัยไปเที่ยวกะกิ๊ก”....เจ้านนท์จอมปากเสีย...พูดซะวินหน้าสลดลง
“มึงเนี่ยปากหมาชิบ...ไอ้อาร์มมันอาจจะไปทำงานกลุ่มจริงๆก็ได้...เจ้าแชมป์เห็นสีหน้าของวินไม่ดีเลยรู้สึกผิดรีบแก้ต่างให้อาร์ม...ไม่มีไรหรอกวิน...แชมป์ตบไหล่วินเบาๆ…ไปเลยไปไอ้นนท์เดี๋ยวข้าวหมดซะก่อนมัวแต่เห่าอยู่นั่นแหละมึง”แชมป์ลากเจ้านนท์ไปโรงอาหารเพราะนี่ก็เริ่มจะดึกแล้ว
วินกลับห้องมาอย่างไม่สบายใจนัก.......หรือพี่อาร์มจะโกหกเราจริงๆนะ
ซักพักนายอาร์มก็กลับมาถึงห้อง
“ว่าไงเรา...กินข้าวแล้วใช่มั้ย....อาร์มขยี้หัววินเบาๆเป็นการทักทาย”....ท่าทางอาร์มยังอารมณ์ดี...ไม่รู้ซะแล้วว่าระเบิดเวลากำลังเคาท์ดาวน์รอเวลาระเบิด...อิอิ
“พี่อาร์มไปไหนมาหรอ”.......วินถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ....ลองเชิงพี่ชาย
“พี่ก็ไปทำงานกลุ่มไง”.......อาร์มตอบอ้อมแอ้ม...โกหกไม่เนียนเลยพ่อคุ้ณ!!!
“แล้วพี่กินข้าวแล้วยังครับ”......นาวินยังถามต่อ
“อ่อ...เรียบร้อยแล้วครับพี่ไปกินข้าวข้างนอกกับพวกพี่แจ็คพี่แจนหนะ”...นายอาร์มชักหน้าซีดเมื่อโดนซัก
“หรอครับ”.....วินเริ่มเสียงสั่นเครือ...สิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นชักจะเป็นจริงขึ้นแล้วสิ
“ทำไมพี่อาร์มต้องโกหกกันด้วย”.........วินหันมาประจันหน้ากับอาร์ม..โดยที่อาร์มเองก็ตั้งตัวไม่ทัน...วินเริ่มน้ำตาคลอ...ด้วยความเสียใจที่รู้ว่าอาร์มโกหก...อาร์มเองก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อรู้ว่าวินจับได้
บรรยากาศที่ตึงเครียดเริ่มปกคลุมไปทั่วบริเวณ...อาร์มตัดสินใจทำลายความเงียบ
“พี่ขอโทษ”....อาร์มแตะที่ไหล่วิน และก้มลงเช็ดน้ำตาให้เด็กหนุ่มที่กำลังเบือนหน้าหนีไปด้านอื่น....
“ทำไมไม่มองหน้าพี่หละวิน.....วินเกลียดพี่แล้วหรอ”....อาร์มขยับตามไปและรั้งวินไว้
“แล้วทำไมพี่อาร์มต้องโกหกกันด้วย....บอกได้มั้ยครับว่าพี่ไปไหนมา”วินหันกลับมาสบตาเพื่อคั้นความจริงแต่คราวนี้...นายอาร์มกลับเป็นฝ่ายหลบสายตา...สถานการณ์นี้มันแสนจะอึดอัดและลำบากใจ.....จะบอกวินไปตามตรงก็ไม่ได้เพราะสัญญากับพี่เติ้ลไว้...จะโกหกไปเป็นเรื่องอื่นก็ละอายใจ....
...อาร์มตัดสินใจ...จับไหล่ทั้งสองของวินไว้แน่น...และสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด...
“วินฟังพี่นะ....พี่สัญญากับใครคนหนึ่งไว้...พี่เลยบอกเรื่องวันนี้กับวินไม่ได้...แต่พี่อยากให้วินเชื่อใจพี่นะ...วินต้องหนักแน่นกว่านี้......วินน่าจะรู้ดีกว่าใครๆว่าพี่ไม่ใช่คนเหลวไหล.....พี่มีวินคนเดียวนะ....
สายตาแน่วแน่และจริงใจของอาร์มคงทำให้วินสัมผัสได้..ทำให้สายตาขุ่นเคืองของหนุ่มน้อยค่อยๆอ่อนลง....
วินนิ่งคิดเหมือนจะไตร่ตรองอะไรบางอย่าง...และพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ...อาร์มค่อยๆยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ....และดึงร่างหนุ่มน้อยเข้าสู่อ้อมกอด
“พี่ขอโทษที่โกหกวินนะ....พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอีก.........เรื่องวันนี้เมื่อถึงเวลาวินจะรู้เอง...แต่ตอนนี้พี่ยังบอกไม่ได้จริงๆ...วินเข้าใจพี่นะ”...อาร์มลูบหัววินเบาๆ...วินเองห็ได้แต่พยักหน้าและซุกลงที่อกกว้าง....เขาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ไม่เชื่อใจอาร์ม
“ผมเองก็ขอโทษนะครับที่ไม่เชื่อใจพี่...ต่อไปผมจะหนักแน่นให้มากกว่านี้”....ทั้งสองสบตากันอย่างเข้าใจ
อาร์มยิ้มให้กับชายหนุ่มทีอยู่ตรงหน้า...
“เมียพี่ขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย”..อาร์มแกล้งบีบจมูกแดงก่ำของวิน
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะเหนียวตัวจะแย่....แล้วเจ้าขี้งอนกินข้าวละยังเนี่ย”........
“นาวินส่ายหน้ายิกๆ..พร้อมทั้งลูบท้องตัวเอง”......
“หิวอะดิ....มันน่าตีจริงๆข้าวปลาไม่รู้จักกิน”......อาร์มแกล้งดุเสียงแข็งจนวินหน้ายู่....
“งั้นเดี๋ยวพี่ทำมาม่าให้กินละกัน....โอเคมั้ยตัวยุ่ง”......ได้ยินอย่างนี้เจ้าวินถึงยิ้มออก
ปล.ไม่ไหวเเล้วง่วงมากมาย...ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย...อัพให้หายคิดถึงอาร์มกะวิน...เอาไว้จะนำเสนอเรื่องของเติ้ลกะเชาว์ต่อนะจ๊ะ...เจอกันตอนหน้า.....
รักคนอ่านจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
