หัวข้อ: ผู้ชายป้ายเหลืองกับผู้ชายป้ายแดง

[~ScAreD:SAcreD~]

มาลงชื่อรอตอนต่อไปครับ 

กำลังอ่านมันส์เลย

[MyLoveMyBabe]

อืมๆๆ  อยากได้แฟนดีๆ ก็ต้องทำตัวดีๆ 

[Poes]

รออยู่นะ   

[oaw_eang]

............เข้าวัดไปหาเหยื่อ.........คิดได้ไงเนี่ย.........

เหมือนเจ้ไง  แต่ไหงไม่ยักกะเคยได้กะเขาสักที  อะ  สงสัย

[yuan18]

โทษทีครับ หายไปนาน ไปถ่ายหนังอยู่งานยุ่งมากๆ พรุ่งนี้จะปิดก้องแล้ว อิอิ หนังเรื่องแรกในชีวิตที่กำกับเอง ไว้จะเอามาโพสให้ดูเอิ๊กๆๆ


ต่อๆๆๆ

หลังจากที่ บทภาพยนตร์ เรื่องล่าสุดของผมได้ถูกอนุมัติในที่ประชุม ซึ่งแน่นอนงานนี้มีผู้กำกับสามคนผม หนึ่งในนั้นคือผม และเพื่อนๆอีกสองคนที่ไม่ยอมทำอะไรเลย แต่ยังไงสัก เรื่องแรกที่ผมกำกับแม้จะไม่ใช่เรื่องเกย์ แต่ก็ ได้ดัดแปรง หรือพื้นฐานความคิดมาจากชีวิตของผมส่วนหนึ่ง
และมาถึงปัญหาของการหานักแสดง เราหาพระเอก มาเล่นหนังไม่เจอ
ผมเริ่มตามหาในแคมฟอร์ส เอ็มเอ็สเอ็ม  แล้วก็ ตามโรงอาหาร มหาวิทยาลัยต่างๆ แต่ก็หาไม่เจอ จนผม นั่งท้ออยู่ บริเวณ คอร์ดเทนนิสของมหาลัย
"ให้ตายเถอะ อะไรว่ะเนี้ย พรุ่งนี้จะเปิดก้องอยู่แล้ว (ผมเอาขวดน้ำขึ้นมา ราดหน้าตัวเอง)พระเอกแม่งยังหาไม่ได้เลย แล้วไอ้เชี้ยผู้กำกับอีกสองคนแม่ง (เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้า)นั่งเฉยๆ หวังจะเอาชื่อเสนอในหนังอย่างเดียว แม่งโครดเลว"

"แกก็อย่าคิดมากเดว่ะ (เสริมสวยอยู่ข้างๆผม)ยังน้อยแกก็ได้นางเอกคนสวย อย่างฉันแล้วนี่ไง"แหม่ม พูด
"อย่างเธอ เขาเรียกว่าแก้ขาดจ้า"ผมแซว และแหม่ม ก็ งอน ฮาๆๆ ผู้หญิง อะไร หล่งตัวเองชะมัด
สักพัก
"นี่ๆ(เขย่าแขนผม)เห็นไมนั้นนะ ผู้ชาย อาไรหล่อเป็นบ้าเลย กริ๊ด น่ารัก"แหม่มบอกผม และผมก็ ดูตามเทศทางที่แหม่ม ชี้
เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่สูง คิ้วหนาๆ หน้าตาออกแนวๆนี้


(ไม่รู้รูปใครเอามาสมมุตินะ แต่ หน้าตาประมาณนี้จริงๆ)

ผมมองไปทางเขา ซึ่งอยู่สนามถาดจากเราไปอีกสนามหนึ่ง และเขาก็มองมาทางพวกเรา
"อาไรว่ะ(ทำหน้าเซ็ง)ผู้ชายแบบนี้เลวมาก"แหม่มพูดกับผม
"อ้าว ไหนไปว่าเขาแบบนี้ล่ะ"ผมถาม
"ก็ดูสิ (ทำหน้างอน)มองข้ามหัวฉัน ไปมองแกแบบนี้ (กำหมัดขึ้นมา)เหยียบหย่าม คนสวย ชัดๆ รับไม่ได้ "แหม่มพูด
"ฮาๆๆๆ จริงเด ไม่หรอก เราว่า มันก็คงมองรวมๆไปงั้นแหระ(มองหน้าแหม่ม)อยากได้เบอร์ไมล่ะ เดี๋ยวจัดการให้"ผมถาม
"ไม่หรอก ไม่เอา ทำไมผู้ชายดีๆ เป็นเกย์ทั้งนั้นเลยว่ะ"แหม่มถาม
"คงคิดว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนดีสำหรับพวกเขา จึงหันมาบริโภคผู้ชายแทนมั้ง"ผมกวนกลับ
"ทฏษดีอะไรของแกว่ะ-_-!!"

ไม่นานนักผมก็เห็น เจ้าหมอนั้น ตั้งใจตีลูกแทนนิส มาที่ๆ เรานั่งอยู่ และจังหวะนั้น แหม่มก็ลุกขึ้นมาพอดี
"ระวาง(ป๊อก!!!!!ลูกนั้นโดนหัวแหม่ม)อะจ๊าย!"ผมเตือน แต่ก็ไม่ทัน
"โว้ย!"แหม่มร้อง
เจ้านั้นคิดอะไรของมันว่ะ ทำไม ต้อง ตั้งใจตีลูกมาทางพวกเราด้วย
"เป็นไรป่าวแหม่ม"ผมรีบจับแหม่มที่ล้มขึ้นมา
"เป็นไรมากไมครับ(เขาวิ่งมา)ขอโทษทีนะครับ"สีหน้าอมยิ้มนิดๆ
แบบนี้มัน แกร้งกันชัดๆ ผมเดินลงไป ชกหน้าเขาอยู่เขาจะตั้งตัวทัน เจ้านั้นล้มไปกองกับพื้น (งง เหมือนกันว่าไปเอาแรงมาจากไหน)
"เฮ้ย ชกทำไม เขาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ปิง"
"ไม่ตั้งใจไรล่ะ กูเห็นมันเรงมาทางนี้ก่อนจะตีลูกนะเว้ย"ผมโมโหมาก และสีหน้าตอนนั้นผมก็เหมือนจะน่ากลัว เหมือน ฆาตกรเลย
"คือขอโทษครับ(เช็ดปากตัวเอง มีเลือดติดมากับมือ เหมือน ด้านจมูกโด่งๆ ของเขาจะหักเอา)ผมไม่ได้ตั้งใจจริง"
"ไอ้เลวเอ้ย ไม่ได้ตั้งใจจริงหรอ? กล้าพูดได้ไงเนี้ย (ผมเดินไปจะใช้เท้า กระทึบซ้ำแต่แหม่ม ห้ามไว้ทัน)พวกกุไปทำไรให้มึง บอกมาเลยว่ะ มึงตั้งใจ และมึงก็ต้องมีจุดประสงค์"หน้าผม เลือดขึ้นจนแดง เหมือน ปีศาจเลยงานนี้
"พอเถอะๆ เรากลับกันนะ แหม่ม เจ็บหัว ปล่อยเขาเถอะ(หันไปหา เจ้าหมอนั้น)ขอโทษนะค่ะ"
จากนั้นก็ดึงผม ออกไป

และเราก็อยู่ห้องพยาบาล
"ไปขอโทษมันทำไมว่ะ แหม่ม"ผมยังหัวเสียอยู่ มือผมประคบ น้ำแข็งไว้บนหัวแหม่ม
"อือ แกก็นะ ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ไปได( นั่งเสริมสวย -_-!!)โอ้ยๆ เบาๆ เจ็บ"
"เรื่องเล็กที่ไหนเธอยิ่งเรียนโง่ๆ อยู่นะเว้ย เจอแบบนี้ แล้วคิดว่า หัวเธอจะเหลืออะไร"
"ขอบใจ ซึ้งมากเพื่อน"แหม่ม ประชด

และเราก็เห็นเจ้านั้นอยู่อีกห้องหนึ่ง กำลังทำแผลอยู่ และเขาก็มองมาที่พวกผม
"เธอควรจะไปขอโทษเขานะ"แหม่มพูดกับผม
"ทำไม"ผมค้อนตาใส่เขา
"ที่เธอทำตะกี้ไม่คิดว่าจะเกินไปหรอ?"
"แต่เขาทำกับเธอ..."
"คิดในแง่บวกเด เขาอาจะอยากรู้จากพวกเรา เลยแกร้งทำเหมือน ลูกตกมาที่สนามเราจะได้ ถือโอกาสรู้จักกันไง เอิ๊กๆ(มองหน้าหมอนั้น) แอบชอบฉันก็ไม่บอก ที่แท้ก็เป็นชายแท้เหมือนกันหรอเนี้ย"

"เหอๆ(ขำประชด)เธอนี่ท่าจะอาการหนักนะเนี้ย สงสายต้องไป เอ็สเร ที่โรงบาลหน่อยแล้วมั้ง"
"ไม่รู้แหระ ยังไง เธอวันนี้ก็เกินไป ไม่น่ารักเรียบร้อย เหมือนที่เคยเป็นเลย"แหม่มพูด
"นี่เธอ(ขึ้นเสียง)เราพยายาม ปกป้องเธอนะ"

[~Brand New Beat~]

เขาคนนั้นเป็นใครอะครับ อยากรู้ เหอๆ

สงสัยจะมีบุพเพอาละวาดอีกแน่เลย หุหุ

[armani]

เย้ๆ มาแล้ว รออยู่นะครับ 

[yuan18]

สักพัก แหม่มก้ ดึงผมไปขอโทษเจ้านั้น
"นาย เพื่อนเรามีไรจะบอก"แหม่มพูดกับมัน
"...."อีกฝ่ายเงียบ
"อือ ๆๆๆ กูรู้แล้ว   นี่นายเราขอโทษนะแต่นายก็ไม่ควร..."
"ไม่ควรจะเล่นบ้าๆแบบนี้ (เงยหน้า ถอนหายใจ "เง้อขโมยซินผมนี่หว่า")ผมผิดเองที่ไม่กล้า ที่จะเดินเข้าไปทักทายคนน่ารัก"-_-!
"คนน่ารักหรอ?(แหม่ม ยิ้มฉีกปากเห็นฟันครบสามสิบสองซี่)จริงเด แหม่อยากรู้จักเราก็ไม่บอก"
"อาไรของพวกเธอวะ จะน้ำเน่าไปแล้วมั้ง(หันหลังให้เจ้าบ้าสองตัว)ผมไปแล้ว เดี๋ยวเข้างานสาย บะบาย"
จากนั้นผมก็ เดินออกจากห้องพยาบาลไม่อยากเป็น กขค ให้สองคนนั้น


และเมื่อผมมาถึงโรงแรมของเจ้าโชค ผมเห็นรถของกันย์มันจอดอยู่ ผมคิดว่าเขาคงมาเปิดห้องพาเด็กมานอน จึงไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไร เพราะเจ้านั้น ขี้เหนียวจะตาย พาเด็กมาโรงแรมหรอ? เฮ้อ  แต่ผมก็ไม่สะบายใจทุกครั้งที่ได้ยินยิน หรือ นึกถึงเรื่องของเขา ทั้งๆที่จบไปก็นาน แสนนา อย่างน้อยมันเป็น สิ่งหนึ่งที่เราจะโกหกความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เป็นสัญญาที่บอกว่าเรายังมีหัวใจ และมันก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดนั้นๆ ก้ยังดี(ที่ยังมีหัวใจ)

ผมถือดอกกุหลาบสีเหลืองที่โชคชอบ มาด้วย เป็นครั้งแรกที่ผมจะมอบดอกไม้ให้เขา แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูที่ทำงานผมกลับรังเล ว่าผมจะให้เขาดีหรือ ให้ตายสิ ทำไมผมถึงชอบทำอะไรบ้าๆแบบนี้อยู่เสมอนะ เขาเป็นผู้ชาย และดอกไม้สำหรับผู้หญิงเท่านั้น เอาไงดี....
และแล้ว ผมก็ทำมัน ผมรวบรวมความหน้าด้านทั้งหมด และตอนที่ผมจะเดินเข้าไปนั้น ผมได้ยินเสียงกันย์ ดังมาจากห้องทำงานของโชค
"นี่นายจะไม่มากไปหน่อยหรอ? แย่งแฟนเพื่อนแบบนี้นะ"เสียงกันย์ ผมหยุดและแอบฟัง
โอเคผมรู้ว่าการแอบฟังมันไม่ดี แต่คำพูดนั้นมันน่าสงสาย และตอนนี้ก็คงไม่เหมาะจะเข้าไปในบรรยากาศแบบนั้น
"พูดดีๆ แฟนเก่า และเราก็ไม่ได้แย่งด้วย นายเองที่ บอกว่ายกปิงให้"เสียงโชค
"แต่ไงสัก ตอนนี้เราพร้อมที่จะรักเขาแล้ว เพราะฉนั้นคืนเขามาให้เาเถอะนะ เห็นแก่ว่าเราเป็นเพื่อนกัน"
"นี่นาย(เสียงเหมือน สองคนจะมีเรื่องชกด่อยกัน)รู้ตัวบ้างไมว่าตัวเองเลวขนาดไหน ใครกันแน่ที่ว่าเบื่อ ใครกันแน่ที่ตอนนั้นขี้คลาด แล้วนี่มันอาไร ให้เราช่วยจัดการดูแลปิง แทนนาย"

อาไรกัน เป็นอีกคน คนที่หรอกผมอีกแล้วหรอเนี้ย ผมหายใจไม่ออก ผมรู้สึก แน่นที่หน้าอก เจ็บจังเลย เราเป็นของเล่นของคนสองคนไปแล้วหรอเนี้ย มีกันยกให้ ขอคืนนะ ผมเหมือนขาชาไปเลย เดินไม่ได้ ยืนก็ไม่ได้ ผมนั่งลงมากองกับพื้น ผมอยากจะวิ่งหนีไปไกลๆ เพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงพวกนี้ แต่ผมทำไม่ได้ ผมต้องทนฟังสิ่งที่ เหมือน มีด หลายแสนด้าน แทนทะรุผ่านหัวใจ เจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บมากๆ น้ำตาผมหลายไม่หยุด ตอนนั้น...ฮะ บ้าชะมัด

"แต่นายรู้ไม ว่ามันทรมานแค่ไหนที่ต้องนอน คิดถึงใครบางคนทุกคน หลับตาทีไรก็เห็นแต่ภาพคนๆนั้น นายรู้บ้างไม ว่าเราต้องทำตัวเองไม่ให้ว่างตลอดเวลา
เพื่อที่จะไม่นึกถึงใครบางคน มันเหนื่อย และเราก็ ไม่อยากทนต่อไปแล้ว"กันย์ เหมือนร้องไห้ อยู่ข้างใน
"นายนี่ไม่เคยเปลี่ยนคิดถึงแต่ตัวเอง แล้วนายรู้บ้างไม เด็กที่หมดศัทธราในความรัก เขามีชีวิตอยู่อย่างไร แล้วนายนะ เคยคิดถึงหัวอกเขาบ้างไม"

ใช่ แล้วนายเคยรู้ความรู้สึกคนที่นายทำหรือเปล่า รู้บ้างไม ยังมีคนอีกคนหนึ่ง ต้องทนทุกข์พร้อมๆกับนาย เพราะ การตัดสินใจที่ไม่แน่วแน่ของนาย ตอนที่ผมควรจะดีใจที่สุด เพราะมีชายสองคนที่รักผมอยู่ข้างใน กำลังทะเลาะกัน แย่งผม แต่ผมกลับรู้สึก เจ็บเหลือเกินที่การกระทำของสองคนนั้น คนหนึ่งหลอกลวง ส่วนอีกคนจับฉาก ให้ผมทำไงดี

"ยังไง ปิงก็รักเรา และถ้านายอยากให้เขามีความสุขจริงๆ ปล่อยเขาไปสัก แล้วให้เขากลับมาอยู่กับเรา ส่วนเรื่องแผลใจเราจะรักษาเขาเอง"
"นายมาบอกเราทำไม ถ้านายแน่นัก ก็ไปคุยกับเขาให้ได้สิ ถ้าปิงมาขอเรา ว่าจะกลับไปอยู่กับนายจริงๆ.........(เงียบ)...ผมก็อวยพรให้ปิง"
"ขอบใจมาก เพื่อน เรารู้อยู่แล้วว่านายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเรา"
"เงียบไปเลย(ขึ้นเสียง)เราไม่ได้ทำเพื่อนาย แต่ เพื่อความสุขของปิง แต่สาบัญว่าจะไม่ปล่อยนายแน่ ถ้านายทำเขาเจ็บอีกครั้ง"

และแล้วประตูก้เปิดออก ทั้งกันย์และโชค ตกใจมาก เมื่อเห็นผม นั่งกองอยู่หน้าประตู
"ปิงมาได้ไง"
"นายสองคน(รวบแรงแรงที่มีอยู่ ลุกขึ้นมา)กล้าดีไง(เสียงสั่น)มาลับหลัง ตัดสินใจแทนผม(มองหน้ากันย์)กล้าดีไง เห็นผมเป็นของเล่นหรือไง ยกกันไป ยกกันมา(จ้องหน้าโชค)กล้าดีไง สุ่มหัวจับฉาก มาหลอกผม"

แน่นอน ทั้งคู่ไม่มีคำพูดไดๆ จะอธิบาย และผมเองก้ไม่ทนฟังด้วย ผมเดินออกจากโรงแรม ผมเจ็บมาก และเหมือนกับไม่มีความปลดภัยหรือ มั่งคงเอาเสียใจ ผมไม่รู้ว่าจะทนต่อไปได้อีกนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าผมจะหันไปหาใคร พ่อ แม่ หรือว่าญาติพี่น้องผมไม่มี
พ่อ  อยู่ไหน ครับ เห็นผมหรือเปล่า ผมเห็นผมบ้างไม ผมเจ็บมาก หายใจไม่ออกเลย ผมไร้ที่เพิ่งพิม ผมอยู่ไหน ทำไมต้องทิ้งผมไป ผมโดนรังเกอยู่พ่อเห็นไม รู้บ้างไม วันที่พ่อไม่อยู่ผม โดนปู่รังเก  และผมก็หนีมาอยู่กับแม่ และแม่ก็ไม่ยอมรับผมเลี้ยงดู เพราะเขามีครอบครัวใหม่ และตอนี้ ผมโดนผู้ชายสองคนที่ผมรัก ลังเก ผมจะเพิ่งใครได้ ผมจะเชื่อใครได้อีก

และในเวลาที่เราเศร้า เรามักจะนึกถึงคนที่เรารักมากที่สุด หรือคนที่รักเรามากที่สุด สำหรับผมแล้ว แมพ่อผมจะเสียไปตั้งแต่ผมอายุยังน้อย แต่ผมก็ยังจำหน้าพ่อได้ชัดเจน เวลาที่ท่านใจดีและยิ้มให้ผม รอยยิ้มนั่น ที่จะนำพาผมผ่านช่วงเวลาร้ายๆแบบนี้ได้

ผมนั่งอยู่บนรถเมย์สายอะไรผมไม่รู้ แต่ผมรู้แต่ว่าระยะทางที่มันวิ่งช่างไกลเหลือเกิน

[kei_kakura]

เหอๆๆๆ..............................................

มันเกิดไรขึ้นละนี่.......สรุปเพื่อนกันเหรอ.............

สุส่าเชียร์โชค........

[Simply Blue]

ความสัมพันธ์เริ่มแรกอาจไม่ใช่ แต่ก็น่าจะมองการกระทำต่อมาบ้าง นะ  แต่ก็นะเริ่มต้นด้วยการโกหกตอนจบมันเลยเศร้าจริงๆ 

เนื้อเรื่องมีพลิกผันตลอด แบบนี้ต้องดิตตามแบบติดขอบจอละ 55555

[Poes]

  ทำไมเปงงี้ล่ะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เรื่องมาถึงขั้นนี้ ลองถามดีกว่าว่าใจตัวเองคิดอย่างไร
ที่เขาทำไปเพราะเขาไม่รักเราจริงๆงั้นหรือ
 


เย้ๆๆ อยากดูหนัง ทำเสร็จแล้วเอามาให้ชมกันบ้างนะครับ
 

[yuan18]

บทสัมภาษณ์ มาแล้วจ้า

 

วันนี้จะสัมภาษณ์ ผู้ประพันธ์ หรือ นักเขียนบท แล้วกันนะครับ
ประวัติส่วนตัว
อาปิง ก็เหมือน พระเอกในเรื่องแหระครับ พ่อเสีย แม่แต่งงานใหม่ ตัวคนเดียว ตอนนี้ ศึกาอยู่ มหาวิทยากรุงเทพ ศึกษาด้าน ฟิร์ม อายุ18 เป็นลูกครึ้ง จีน+ญิ่ปุ่น
อาชีพ ปัจจุบัน
 เป็น มัคคุเทศ จีน
เรื่องย่อที่ตนเขียน
ก็ เป็นเรื่องที่ เด็กขายน้ำ ผู้หมดศัทธาในความรัก ซึ่งเขาดูเหมือนแข้มเข็งนัก แต่ภายในเขาช่างอ่อนแอ
แล้วทำไมตั้งชื่อเรื่อง
ก็เอามา เปรียบเทียบกับ รถไง ป้ายเหลืองเป็นรถเช่า ซึ่งเอามาพูดกับผู้ชาย ก็ แปลว่า ผู้ชายบริการ หรือ ขายตัว
ส่วนป้ายแดง ใหม่ถึง ยังใหม่ ก็เอามา เปรียบเทียบกับ ผู้ชายที่ยังซิงอยู่ (เช่นตัวละคร โชค ในเรื่อง)
แล้วแรงจุงใจในการเขียนเรื่องนี้
อืมๆ เคยคิดอยู่ว่า อยากนำเสนออะไรที่มันดีๆ เพื่อสังคมเกย์ในไทย แต่เมื่อผมจับปากกาขึ้นมา ผมกลับนึกถึง ด้านแย่ๆของสังคมเกย์เป็นส่วนใหญ่ ก็เลยยกตัวอย่างมาให้ แล้วแฝมข้อคิด เล็กๆน้อยๆ ไว้ให้ผู้ชม ดู เพื่อให้รู้ทันในอีกด้านหนึ่งของเกย์ โอเคแน่นอนว่า ไอ้จุดตรงนี้ ออกมาไม่ชัดเจนเท่าไหร่ ในเว็ปบอร์ดนี่ เพราะเป็นแค่ ส่วนหนึ่งของบท ที่ผมเอามานำเสนอ
ช่วยอธิบายให้ชัดกว่านี้
ก็หมายถึง เรื่องนี้ จริงๆ ชื่อ G boy BangKok ซึ่งนำเสนอ แบบ ซีรี่ ตอนยาว และแต่ละตอนที่ผมเขียนจะย่อมาเหลือนิดเดียว อย่างซีรี่หนึ่งตอน สี่สิบนาที ผมย่อมันให้เหลือแค่สองหน้า
เพราะไม่อยากให้คนดูท้อ เวลาเห็นอะไรที่มันยาวๆ ใครๆก็ไม่อยากอ่านใช่ไม
แล้วไม่คิดว่า เรื่องจะแรงไปหน่อยหรอ?
แรง? ได้โปรด โลกแห่งความจริงมันมากกว่านี้นะ นี่เป็นแค่ ส่วนหนึ่งที่ยกมาจากชีวิตจริงของ ผู้คนทุกคน ไหนบอกสิ ประเทศเราเป็น ประชาธิบไต หรือ ผะเดดการ กันแน่ ผมจะได้ปรับตัว และใช้ชีวิตถูก
แล้วการเตรียมการที่จะถ่ายทำเรื่องนี้ไปถึงไหนแล้ว
คุณไปเอาข่าวมาจากไหน ใช่ ผมคิดว่าจะทำอยู่ แต่ การทำหนังเรื่องหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ ผมไม่มีงบประมาณ
และแน่นอน ผมจะไม่ส่งเรื่องนี้ไปค่ายไหนทั้งสิ้น เพราะกลัวเขาทำออกมาไม่ดี ผมอยากกำกับเอง ผมเชื่อว่าผู้เขียนเท่านั้นที่จะสามารถสื่อความคิดและอารมณ์ได้ดีที่สุด
แปลว่าคุณอยากเป็นผู้กำกับนั้นสิ
ใช่! ไม่งั้นผมจะเสีย ค่าเทอม แพงๆ ไปเรียน ฟิร์มให้โง่ทำไม
แล้วคิดไงกับ พ ร ป.ฉบับใหม่ เกี๋ยวกับวงการภาพยนตร์ไทย
งี่เง่า! ผมไม่เห็นด้วย เป็นที่สุด ผู้กำกับหลายคน กำลังประท้วน เรื่องนี้กันอยู่ และถ้ามีไรที่ผมช่วยได้ ผมสาบัญว่าจะสู้สุดชีวิต

สุดท้ายอยากฝากอะไรผู้ชมบ้าง

ก็ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาตลอด ไม่ว่าจะเป็น พี่แดน เด็กเรียน kei_kakura Poes LoVeMoDe  oaw_eang และอีกหลายๆคนที่ไม่ได้เอ๋ยถึง

และถ้าใครเดินผ่านมา สนใจที่จะร่วมงาน ถ่ายทำซีรี่นี่ ก็เข้ามา คุยได้นะครับ ลงทุนเกี๋ยวกับหนังไม่มีคำว่าขาดทุน โดยฉเพาะ หนังเกย์ อิอิ จริงป่ะ
ตอนนี้ก็ อยู่ไหนขั้น รวบรวม ทีมงาน ถ่ายกันเอง ตั้งชมรม Gboy Bangkok อยู่
ใครสนใจก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของ กองถ่ายได้นะ ครับ (ขออาสาสมัคร)
แล้วใครที่คิดว่า ตัวเอง หล่อดูดี บุคลิก เหมือนตัวละครไหนก็ลองมาคุยๆดู
(ผมไม่เล่นเป็นพระเอกนะ พูดไม่ชัดเดี๋ยวเป็นหนังเกย์เด็กดอย ฮาๆๆๆ)
 

[THIP]

อ่านทันแล้ว       
เรื่องสนุกดีน้า สู้ ๆ     

[Sorrow]

สวัสดีครับ แอบอ่านมานานแล้วยังไม่ได้เขียนขอบคุณคุณ yuan18 เลย เรื่องราวชวนติดตามดีครับ วันไหนเข้ามาต้องอ่านทุกทีเลย ภาษาไทยใช้คล่องขึ้นมากครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[FOAM]

ขอบคุณครับ

 

[armani]

มาเชียร์ครับ

[ninaprake]

มาเชียร์ด้วยคนค้าบ 

อยากให้ช่วยทำอะไรในการถ่ายมั๊ยหล่ะคร้าบ? ถ้ามีช่วงว่างอาจพอไปช่วยขำๆได้นะ    เสียดายไม่หล่อพอเป็นพระเอกอ่ะดิ อิอิ 

------------

พูดถึงโชค ..... เค้าก็ผิดที่หลอกเราในตอนแรกแหละ ...แต่เราว่ามองดูที่การกระทำปัจจุบันดีกว่านะ....

ถ้าไม่รักกันจริงเค้าจะกล้าพาไปทำความรู้จัก+แนะนำกับที่บ้านเค้ามั๊ย? ระดับเค้าไม่ใช่พนักงานระดับล่างหรือคนชั้นกลางเหมือนคนทั่วๆไปด้วยซ้ำนา .... เป็นถึงระดับเจ้าของกิจการด้วย...

อย่างความบริสุทธิ์เค้าเหมือนกัน เก็บมาตั้งเป็น 30 ปี ที่เค้ามายอมกะเราคนไม่ใช่เพราะอยู่ๆเกิดง่วงเป็นเชี่ยนๆขึ้นมาเฉยๆมั๊ง .... ไม่รู้ดิ หรือคิดว่าไงคร้าบ ^_^

เอาเป็นว่า เค้าผิดจริงที่โกหก แต่ก็อยากให้ดูการกระทำทั้งอดีตและปัจจุบันที่เค้าทำกับเรา .... เราว่าเค้าจริงใจนะ

[kei_kakura]

 ... ... ... ...

หุหุหุ....ได้อ่านบทสัมภาษณ์แล้ว...ทำให้ได้เข้าใจตัวละคร + ที่มาชื่อเรื่องมากขึ้นนะเนี่ยะ   

หุหุหุ....เป็นกำลังใจให้ต่อไปน่อ.....สู้ๆๆ

รออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า...อยากรุมากๆ เลยว่าปิงจะทำไงต่อไป   

[yuan18]

"เอ็กชั่น"ผมยืนสั่งเอ็กชั่นที่ห้องสมุดเบาๆ เพราะไม่อยากรบกวนคนอื่น
เปิดก้องวันนี้เป็นวันแรก และผมก็ สนุกกับมัน
"คัด! โอเค ขอบคุณมาก(หันมามองแหม่ม) แหม่ม เล่นได้เก่งจริงๆ"
"จริงเด (ยิ้มร่าเริง)แล้วตอนนี้กลับได้เลยใช่ป่าว"
"อืมใช่ๆ เดี๋ยวเราไปคุยกับทีมงานทางโน้น แบ๊บหนึ่ง เธอกลับก่อเลย"ก่อนผมเดินไปคุยกับทีมงาน ผมเห็นเจ้าหมอนั้น ที่โยนลูกแทนนิสใส่แหม่ม มารับแหม่ม สงสัยว่าเป็นกิ๊กใหม่ของแหม่มไปแล้ว

หลังจากนั้นเราก็แยกย้าย กลับกัน ผมเหมือนจะเข้ากับทีมงานไม่ได้ เพราะผมมันอีโก้สูง มั๊ง เลยไม่ค่อยจะ
เข้ากับใครได้ ระหว่างทางเดินออกจากห้องสมุด แหม่ม และเจ้านั้นก็ รอผมอยู่ แหม่ม โบกมือเรียกผม

"อ้าว ยังไม่กลับกันอีกหรอ?"
"นี่ เธอ ไปกินข้าวกับพวกฉันเถอะ(ทำหน้าแซว)ไม่คิดจะเลี้ยงข้าว ดาราคนสวยหน่อยหรอ?"แหม่มพูด
"เลี้ยงได้(มองหน้าเจ้านั้น)แต่เจ้านี่มันเกี่ยวอะไรด้วย"ผมถาม
"โทษฐานที่ ชกผมเกือยด้านหักมั้ง"เขาบอก
"อือนะ(รากผมแล้วเดิน) ไปๆๆๆ หิวจะแย่อยู่แล้ว"

เมื่อถึงโรงอาหาร
"โห ปิง (มองมาที่จานอาหารผม)ทำไมของเธอน่าทานกว่าของฉันเยอะ"แหม่มพูด
"เอาไมล่ะ (ผมเปลี่ยนจานให้)แลกกัน"
"ขอบใจนะ"
"ว่าแต่ เธอสองคนเป็นแฟนกันหรอ?"เจ้านั้นถาม
"อ้าว! นี่แหม่ม อะไรกันว่ะ เธอสองคนไม่ใช่...."
"อือ(สีหน้าเหมือนมีอะไรปิดบัง)ฉันว่าเปลี่ยนคืนดีกว่า(เอาจานเราสองคนสลับกัน)ฉันอยากกินของฉันมากกว่า"
"ฮะ(ขำ)ยาย ป๊องนี้"ผมว่าแหม่ม
และ เมื่อเกือบทานอาหารเสร็จ โทรศัพท์ แหม่มก็ดังขึ้น และเธอก็รีบขอตัวก่อยน เพราะพี่ปู แฟนเธอรออยู่หน้ามหาลัย ซึ่งแน่นอนว่า มีผมรู้คนเดียว เจ้านั้นไม่รู้ (ไม่งั้นจะเรียกว่ากิ๊กหรอ?)-_-!

บรรยากาศการกินข้าวของชายสองคนที่ไม่มีแหม่ม ดูเงียบเหลือเกิน
"นายเรียนอะไร"ผมเปิดประเดนคุยโดยการตั้งคำถาม
"มนุษย์ อิ๊ง"เขาตอบ
"สนใจเธอหรอ?"ผมถาม
"ใคร แหม่มหรอ?"
"เปล่า"
"ไม่ต้องเขิลหรอก (ปิดปากเขี้ยวอาหารสักพัก)ชอบก็บอกว่าชอบ ผู้ชายแบบนายนี่ช้ไม่ได้เลยจริงๆ"
"เปล่าจริงๆ"
"เอ้าเถอะ!"
"วันนั้นที่บอกคนน่ารักนะ หมายถึงนายนะ"
"จริงหรอ?(เง้อ พุ่งเศษอาหารกระเดนใส่หน้ามัน )อะไรนะ!(เช็ดปากตัวเองแล้วกินน้ำ)
นายอย่าล้อเล่นแบบนี้ได้ไม คนกำลังกินข้าว "
"ผมพูดจริง (สีหน้าจริงจัง)ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบแล้วไม่กล้าที่จะพูดนะ"
"อ้าว!เวร นี่นายประชดเราหรอ?"
"..."
"ผมไม่ใช่เกย์นะ"ก็จริงนี่หนาผมเป็นเสือไบ แต่อย่างไง คงจะไม่อยากให้ คนสถาบันเดียวกัน
รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรอยู่แล้ว
"ผมเคยเห็นคุณในผับ และคุณก็..."
"นาย(เงยหน้าแล้วถอนหายใจ)นายจำผิดคนแล้วล่ะ(ลุกขึ้นจากโต๊ะ)ผมไม่รู้ว่าคุณไปได้ยินอะไรหรือเห็นอะไรมา ยังไง ผมก็ไม่ใช่เกย์ และถึงเป็นผมก็ไม่สนใจหน้าตาแบบคุณด้วย"
ผมเดินออกจากโรงอาหาร และเจ้านั้นก็ตามมา
"ทำไมหน้าอย่างผมมัน ไม่ดีตรงไหน (จับผมตัวเองหน่อยๆ)ออกจะหล่อ"
"ไม่ได้อยู่ในสายตาผม"
"แต่ผมลีลาดีนะ รับรอง พาคุณถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดได้หลายรอบในคืนเดียว"
"ไอ้เชี้ย!(หันมาค้อนตาใส่)คิดได้แค่เนี้ยหรอ? ต่ำ!"
เจ้าหมอนี้หน้าตาก็งั้นๆ แต่มีความมั่นใจในตัวเองสูงมากๆ คงเป็นข้อดีของเขา คารมก็ใช้ได้อยู่ ลักษณะเหมือน พวก เพลบอย ที่มีนิสัย แบบสุนัขไม่รับประทาน
"โหๆๆ ทำไมหยาบคายตลอดเลย  กู มึงบ้าง จระเข้น้อยบ้าง"
"กูมึงตอนไหนว่ะ"
"เมื่อวานที่ คอร์ดแทรนิสไง"
"...(พูดไม่ออก),,,แล้วไง"
"ก็ไม่น่ารักนะสิ หน้าหวานๆ คิคุแบบนี้ น่าจะพูดจาเพาะๆหน่อยสิครับ"
"โอเคๆๆ ขอโทษนะครับ คุณผู้ชายท่านนี้ กรุณาช่วยไปไกลๆ ส้นเท้าผม ก่อนที่เท้าผมจะรอยไป
ที่หน้างามๆของคุณ"
"หน้าตาก็ งั้นๆ เล่นตัวอยู่ได้ แถมปากเสีย ชิ"
"อยากโดน ชกอีกหมัดไมครับ(หันหลังแล้วเดินต่อไป)ตามมาอีก มึงตายยยยย"
และแล้ว เจ้านั้นก็ไม่ตามมาอีก

เมื่อถึงห้องพักผม ดูช่างว่างเปล่า ของที่เจ้าโชคเคยเอามาให้ ผมกองไว้ตรงรังจอดรถ ข้างล่าง ผมไม่ได้ โกรธ พวกมัน แต่แค่ให้อภัยไม่ได้ที่เขาสองคนทำ ผมล็อกประตูห้องแล้วก็นอนยาว

ฝันร้ายที่เคยหลอกหลอน ก็ยังคงเป็นอุปสรรค์ แม้เรื่องจะผ่านมานาน ก็เถอะ แม้จะฝันจนชินแล้วเถอะ แต่ก็ ยังตกใจทุกครั้งที่ฝันถึงมันอีก ผมเปิดฝากบัวน้ำ แล้วนั่งแช่ในห้องน้ำเป็น ชั่วโมง

กำลังนั่งคิดเรื่องมากมาย อีกสามอาทิตย์ ก็ต้องกำหนดจ่าย ค่าเรียนใหม่แล้ว เงินในบัญชีก็พอจะจ่ายอยู่ แต่ถ้าจ่ายไป จะเอาส่วนไหนมาจ่ายค่าห้อง ค่ากินล่ะ ผมคงต้องชะตากับอาชีพ ผู้ชายป้ายเหลือง ถ้าไม่ทำ ผมก็ไม่มีกิน
จริงๆผมทราบดี ว่า ทำงานอย่างอื่นก็ได้ แต่อย่างไงมันก็ไม่พอกับการดำรงชีวิตในแบบที่ผมต้องการ ไม่ว่าอย่างไงผมก็ต้องเป็นผู้กำกับให้ได้ นั้นคือความฝัน และผมจะทำทุกวิธีทางเพื่อให้ได้มันมา และนั้น คือเหตุผลเดียวที่ผมยังมีชีวิต....
และแล้วผมก็ เข้าสู่ชีวิตเดิมๆอีกครั้ง แม้บางครั้งก็กลัว ที่จะเจอ เหตุการณืร้ายๆเหมือนครั้งก่อน แต่มันจำเป็น ผมไม่มีทางเลือก
ผมนั่งอยู่ในผับที่มีเกย์มากมาย เสียค่าเครื่องดื่ม สองร้อย ในร้านประจำ สีสันในร้าน ดูช่างสนุกสนาน สำหรับใครบางคน แต่สำหรับบางคน อย่างเช่นผม มันคือส่วนหนึ่งของชีวิตที่คุณจำเป็นต้องมาทุกคืน
และมันก็แสนจะน่าเบื่อ
และแล้วลูกค้าเจ้าเก่าคนหนึ่งก็มาทัก อายุ ราวๆ สี่สิบกว่า การเล่นกล้ามทำให้หุ่นเขาดูดี แต่ หน้าตา ก็ ยังคงแก่กว่าอายุ ผมเคยไปนอนกับรายนี้มา สามสี่หน ทุกครั้งก็ได้เงินมา สองพันกว่า และเงินสองพันนี้ก็พอจะจ่ายค่าห้องให้ผมได้อยู่
หลังจากนั้นเราก็ไปที่ห้องเขา และทำพาระกิจตัวเองให้เสร็จสิ้น
ผมนั่งดูดบุหรี่ อยู่ ริมระเบียนห้องเขา ส่วนเขาก็หยิบกระเป๋า เดินมา จ่ายให้กับผม
"ทำไมถึงทำอาชีพนี้"เขาถาม
"ก็เพราะมีคนกลุ่มหนึ่ง อย่างคุณที่ต้องการแค่เซ็ก ไม่อยากผูกพันไงล่ะ"ผมตอบ
"เอาดีๆเด ทำไมถึงทำอาชีพนี้"เขาถาม
"คำตอบล่ะร้อย(หันมามองหน้าเขา)คุ้มจะจ่ายไม"ผมถาม
"โอเค"
"อืม อยากมีเงินไว้ ซื้อของ หรู่ๆ เพื่อที่เพื่อนจะได้ยอมรับ"ผมโกหกเขา ไม่มีใครอยากเอาเรื่อง ชีวิตจริงตัวเองมาเล่า ถึงคุณเล่าไป แล้วใครที่ไหนจะมาเชื่อคุณ
"แล้วมันดีแล้วหรือ พ่อแม่นายไม่เสียใจหรอ?"
"นี่คุณจะ เล่น คำถามจิตวิยากับผมหรือไง"
"อีหหนึ่งร้อยรอคุณอยู่นะ"
"โอเค เสียใจ ถ้าพวกเขายังรับรู้ได้อยู่"
"........"
และเขาคงเข้าใจว่า ผมหมายถึงอะไร และเขาก็จ่ายผมมา พร้อมค่าตอบคำถาม

[yuan18]

กลับมาใช้ชีวิตเด็กมหาลัยที่สดใส่
ผมช่างดุกลมกลืน กับเด็กที่ เล่นเกมส์ ตอนดึกๆ ไม่หลับไม่นอน นั้นทำให้ ทุกคนไม่ค่อย สงสัยว่า ขอบตาดำเพราะอะไร

"สรุปเธอรู้เรื่องดีใช่ไม"
ผมถามแหม่ม เรื่องทื่เกี่ยวกับ เจ้าหมอนั้น แหม่ม ก็พยายาม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ผมแน่ใจ เจ้าเพื่อนนางชะนี ตัวนี้ดี ว่า เธอมีส่วนร่วม
หลังเลิกเรียน เจ้า หมอนั้นก็มา คอยที่ หน้าห้อง
"อือ แหม่ม จัดการเอง เราไปล่ะ"
ผมเร่ง ฝีเท้าให้ไวๆ เพื่อที่ไม่ต้องเจอเจ้าหมอนั้น แต่ดูเหมือนว่า เจ้าหมอนั้นจะตามผมมาเรื่อยๆ
"โอเค(หยุดเดิน หันมาหาเขา) ต้องการไร"
"juts only you"
"ฮะ(ขำ) จะจ่ายผมหรอ?"
"ไม่มีตังค์ จ่ายเป็นอย่างอื่นแทนได้ไม"
"ก็ว่าแล้ว(หันไปเดินต่อ) หน้าอย่างนาย จะมี ปัญญา"
"อะไรนะ(ทำหน้าเหวอ)นี่นาย ว่าเราหรอ?"
"คุยกับ ต้นไม้แถวนี้มั้ง"
"นี่ๆ (เดินมา ขวางทางผม)เราไปดูหนังกันไม"
"ไม่ ง่วง จะนอน"
"ไปนอน ในโรงก็ได้"
"ส้นตีน กูไม่ได้ รวย ขนาด เสีย เงิน ร้อย ยี่สิบ เพื่อไปนอน ในโรงหนังนะ"
"อ้าว หยาบคาย (ทำหน้า น้องตุ๊ด)ทำแบบนี้กับเค้าได้ไง ตัวเอง"
"นี่ หน้านายไม่ให้เลยนะ ขอที อย่าทำแบบนี้อีก"
"งั้นไปกินข้าวกัน"
"ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่ใช่เกย์ อีกอย่างถึงเป็นนายก็..."
"โอเคๆ เราแค่อยากเป็นเพื่อน พอใจป่ะ (จูมมือผมแล้ว เดินนำไป)ไปกินข้าวกัน"
"เฮ้ย ไอ้สัด ปล่อยเว้ย กูอาย"หน้าผมแดง ก็มันเล่นจับมือกันเดินในมหาลัยแบบนี้นี่
"อายทำไม ร้อนตัวอะจิ"
และเจ้าโชค ก็ วิ่งเข้ามา ชกหน้า มัน พว๊ดดด! O_o มาได้ไงว่ะ
"ไม่ได้ยินหรือไงว่า เขาไม่ไปนะ"
ปรกติ เจ้านี่ ไม่ชอบ ใช้กำลังนะ แต่ วันนี้ ดูท่าจะหึ่งเอาการ เฮอ อายเขาไมเนี้ย เราอยู่ หน้า ตึกห้า ซึ่งเป็น ที่ๆ วัน นั่งดู เยอะมากๆ แล้ว นี่ เราจะเอาหน้าไปไว้ไหนว่ะเนี้ย
ผมเดิน ไวๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนเจ้าหมอนั้น กอง อยู่กับพื้น (ก็สมควร แล้ว รู้สักบ้าง คราวหลังจะได้ ไม่ทำแบบนั้นอีก) ส่วน เจ้า โชค ก็เดินตามผมมาเรื่อยๆ
"เดี๋ยวปิง รอผมด้วย"
เฮ้ยๆๆๆๆ อย่า ตามมากูอาย ตามมาทำไม เวรแล้วไมล่ะ
"อ้าว ปิง!!!"เสียง แหล่ม มาแต่ไกล เป็นเสียงของแหม่ม ที่เข้ามา ช่วยผมไว้ทัน ผมและโชค หันไปดู แหม่ม ที่ กำลัง เดิน มา แหม่ม เดินไปกระชิบ โชค ประมาณว่า ไว้คุยกัน นอกมหาลัย แล้วเธอก็เดินมา ควง แขนผ ทำเหมือน เราเป็น แฟนกัน
"วันนี้จะไปดูหนังกันหรอ?(กระซิบ)กูรู้แล้ว เล่นตามฉันไปแล้วกัน"
"(กระซิบ)ขอบใจมาก เพื่อนรัก"
และที่หน้า หอพักผม
แหม่มกลับบ้านไปเรียบร้อย ตอนนี้ เหลือผมและโชค
"จะมาอธิบายหรือ?"
"..."
"ผมเข้าใจนะ (ทำเสียง เหมือน เจ้าโชค)แรกๆ เป็น การ จับฉาก หลังๆ ไม่ใช่ เพราะผมรักคุณจริงๆ (กลับมาเป็น เสียงตัวเอง) ผมรู้แล้ว เพราะผม เข้าใจ นาย จริงๆ"
"จริงหรอครับ(ยิ้ม)แล้วคุณจะ..."
"แต(ผมขัด)่ นายไม่เข้าใจผมบ้างเลย ถ้านาย เข้าใจ ผมจริง นายคงจะรู้ว่า คำตอบผมคือ ไม่! ไม่ยกโทษให้! นายควรจะรู้ว่า นายไม่เหมาะสม ที่จะมาเจอผมอีกต่อไป"
ผมเดิน เข้า หอไป คำพูด พวกนั้น ผมเคยคิดว่า แรง และทำร้ายจิตใจของ เจ้าโชค แต่ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมรู้ความจริง ผมชักไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เขา แสดง ออกมา ทุกอย่าง เป็น สิ่ง ที่เขาเป็น จริงๆ หรือ เขาก็ เป็น กันย์ คนที่สอง ที่สมควร จะโดนผม ตำหนิ

[yuan18]

ตกกลางคืน ก็ถึงเวลาที่ผ ต้อง ออกหากิน (-_-! เหมือน จะน่ากลัว)
ผมนั่งอยู่ใน ผับประจำของผม จากนั้น ไม่รู้ เจ้าหมอนั้น(คนที่โดนโชค ด่อยเมื่อเย็น) ก็ โผล่มา นั่ง ข้างๆ
"นายแอบติดตามผมหรอ?"ผมอารมณ์เสีย
"ใครบอก ผมแค่มาเที่ยว(ประชด)ไม่อยากยุ่งกับนายนักหรอก เจอทีไร โดน หมัด ทุกที"
"ฮาๆๆๆ จะได้จำไง ดื่มไรไม ผมเลี้ยง"ผมถาม
"จะจ่ายผมหรอ? "เขาถาม
"ไอ้สัด อย่ามาล้อกูนะ (กำหมัดขึ้นมา)เดี๋ยวๆ!"
"เค ๆ! "
แล้ว เราก็ ดื่ม และคุยกัน เจ้านี้ มัน ชื่อเจ็ค เรียน อยู่ ปีสาม พูดไทยไม่ชัด เพราะ ไปโต เมืองนอกมา
"ในฐานะเพื่อน ชั้นคงจะห้ามนายไม่ได้หรอก แต่เมื่อไหร่ที่นายเป็น แฟน (ชี้หน้า)นายห้าม ทำอาชีพนี้ เด็ดขาด รู้ไม"
"นายยังไม่ล้ม เลิกความตั้งใจหรอ?"
"ใช่นะสิ แต่ชั้นก็ไม่อยากบังคับนาย เจ้าคนเมื่อเย็น มัน พูดถูก เป็นแฟนนายหรอ?"
"....เคยเป็น"
"เอ้า (ยกแก้วขึ้นมา)แด่มิตรภาพ แด่ ชีวิตโสด"
"แด่ชีวิตโสด(ชนแก้ว)แล้วนายมาเที่ยวคนเดียวเนี้ยนะ"
"ป่าว จริงๆ ฉันก็เหมือนนาย(ดื่ม จนหมดแก้ว)ผู้ชายป้ายเหลือง ฮาๆ"
"โธ่เอ๋ย(ขำ)ขอที หยุดล้อผมได้ไม"
"อ้าว จริงๆ(ชี้ไปที่ผู้ชายเสื้อเหลืองที่นั่งด้านโน้น)นั้น นะ ลูกค้าประจำ(โบกมือทกทายกัน)แล้วนั้นก็ด้วย"
"เฮ้ย คนนั้นก็เคยเป็นลูกค้าเรา"
"ฮาๆ ไอ้สัด ท่าทาง กูกะมึงต้องแย่งลูกค้ากันแล้ว"
และนี่คงจะเป็น บท สนทนาของ ชายป้ายเหลืองสองคนที่ มาเจอกัน อาจเป็น เพราะ ดวง หรือว่า บังเอิญ แต่ อย่างน้อย ตอนนี้ ผมก็ได้ เพื่อน ขายตัวด้วยกัน แล้ว ตลกไม ฮาๆๆ
"แล้วทำไมนายถึง เลือกทำอาชีพนี้"เขาถาม
"ง่ายๆ สะบายๆ ได้เงินเยอะ(มองหน้าเขา)นายล่ะ"
"ก็เหมือนนาย อยากได้ของหรู่ๆ มาใช้ เมื่อเร็วๆนี้ ชั้น เพิ่งซื้อรถมาขันหนึ่ง เจ๋งเปล่า"
"อืม แต่เราขับรถไม่เป็นวะ"
"โธ่ ควาย! ไปเรียนสิวะ ให้ชั้นสอนป่าว"
"ไม่เอา แยกย้ายเว้ย ทำงาน เดี๋ยว ไม่มี ตังกินข้าว"
"โธ่ ตังกินข้าว ขอพ่อ ขอแม่ก็ได้ ขอเรียกว่า ตังเสริมบุคลิกภาพเว้ย"
"เรื่องของนาย ไปล่ะ"
สำหรับใครบางคน ตังค์ กินข้าว ขอพ่อ ขอแม่ได้ แต่ สำหรับ บางคนก็ต้อง เพิ่ง ตัวเอง หรือ บางคนที่ต้อง เพิ่งอาชีพนี้ อย่างผม
(เดี๋ยวมา เขียน ต่อ ไปถ่ายหนังก่อน)

[MyLoveMyBabe]

ไปๆมาๆ ได้เพื่อนร่วมอาชีพซะงั้น 

แต่นายแจคนี่กสมควรโดนต่อยแหละ พูดจา ทำตัวแต่ละอย่าง เหอๆๆ 


โชคก็ไม่น่าเลยอ่ะ อุตสาหืนึกว่าจะมาช่วยทำให้จิตใจปิงดีขึ้น แต่แล้วก็มีเบื้องหลัง
แต่ยังไงลองฟัง ลองให้โอกาสเค้าดูก็ดีนะ อาจจะจริงอย่างที่เค้าบอก


ปล. อยากดูหนังที่ถ่ายจังคับ     เป็นกำลังใจให้นะคร๊าบบบ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ดูสับสนทั้งตัวเองและคนรอบตัว
เหมือนยิ่งพยายามหนีความจริง ก็ยิ่งจมไปกับสิ่งมืดมน
 

[Simply Blue]

ชอบการเล่าเรื่องของคุณปิงมากเลย  เนื้อเรื่องก็ดูเหมือนการเล่าเรื่องมากกว่าจะเป็นนิยายอ่ะ แต่รู้สึกออกแนวรันทน ตัวเอกเค้ามีความสุขบ้างไหม... เหมือนค่อยหนีความสุขตลอดเวลา 

เป็นกำลังใจให้น้องปิง ขอให้ทำหนังสำเร็จ 

[Poes]

แล้วมันจะเป็นงัยต่ออะเนี่ย   

รออ่านต่อนะ 

[FOAM]

ติดตามต่อไปครับ

 

[~ScAreD:SAcreD~]

เป็นกำลังใจให้ คุณปิง ทั้งหนัง ทั้งนิยายค๊าบ 

เง้อ อยากไปช่วยที่กองเหมือนกัน คงช่วยได้มั่งเพราะทำด้านนี้มาก่อน
แต่ ตอนนี้งานยุ่งอ่ะ งานท่วมเลย เอาตัวไม่รอด 

[THIP]

ว้าว เนื้อเรื่องยิ่งเข้มข้น     

[Tifa]

อ่านแล้วก็เหนื่อยใจ ทำไมชีวิตมัน........

แต่ก็ยังดีที่มีคนคอยห่วงอยู่นะนี่