--- ตอนที่ 29 ----
เสียงผ้าคลุมกษัตริย์ถูกลมพัดตีแรงจนเกิดเสียงดังเช่นเดียวกับหน้ากากที่สวมอยู่ใกล้จะปลิวออกจากใบหน้าเต็มทน ฟลอยด์แทบจะระเบิดพลังที่ตัวเองมีทั้งหมดพุ่งเข้าไปและกระแทกตัวเข้ากับประตูลับห้องใต้ดินที่เก็บรักษาดาบเอาไว้
โครม !!
ประตูที่เดิมที่ถูกผูกไว้กับกำแพงเช่นเดียวกับเฮฟฟินแตกเป็นเสี่ยงๆ
นัยน์ตาของฟลอยด์ขึ้นสีแดงก่ำเมื่อกวาดตามองไปยังแท่นสลักโบราณแล้วไม่พบอะไร
ไม่มีดาบ
ฟลอยด์ขบเคี้ยวฟันด้วยความโมโหเพราะลงมาแล้วไม่เจอกระทั่งไอ้กบฏตัวนั้นด้วย
แล้วผู้พิทักษ์ดาบล่ะ ?
ห้องสี่เหลี่ยมตัดขนาดเท่ากันทุกสัดส่วนถูกเขียนด้วยอักขระเวททุกกระเบียดนิ้วไม่เว้นกระทั้งโคมไฟที่ส่องไฟสลัวติดๆ ดับๆ ใกล้จะแตกเต็มทน ทุกอย่างในห้องนี้กำลังสั่นสะเทือนพร้อมกับกำแพงด้านนอกที่ถูกทำลายไปทีละส่วน อักขระเวทเริ่มขยับเคลื่อนไปมาชวนให้ตาลายแสงสว่างบ้างมืดบ้างปรากฏวูบวาบ
ตายไปแล้วมั้ง
ฟลอยด์จิ้ปากเซ็งๆ เข้ามาในนี้ไม่เจออะไรเลยนอกจากห้องพังๆ สักห้อง ฟลอยด์ตัดสินใจกลับไปห้องโถงอีกครั้ง แต่พลันสายตาถูกอะไรบางอย่างเรียกให้สนใจเอาไว้ก่อน
ภูตร่างเล็กกำลังเดินลงบันไดมาอย่างรีบเร่ง
“ ทะ ท่านฟลอยด์ ”
ไซริน .. ภูตที่คอยดูแลเอลล์
แววตาของฟลอยด์ฉายแววดุร้าย “ เจ้าเข้ามาทำอะไรที่นี่ ! ” มือคว้าคออีกฝ่ายทันที
ไซรินตะเกียกตะกายหน้าซีดเผิอด “ ขะ ข้าจะมาดูว่าดาบศักดิ์สิทธิ์ยังอยู่ไหม ”
ฟลอยด์แค่นเสียงหึ “ ในเมื่อเจ้าเอาไป เจ้าจะดูทำไมล่ะ ”
ไซรินขมวดคิ้วโกรธๆ “ ถ้าข้าเอาไป ข้าจะอยู่ให้เจ้าจับทำไม ” ดินแดนภูตเป็นสิ่งสุดท้ายที่ไซรินคิดจะทรยศ จะมีสักกี่คนกันที่จะทรยศดินแดนที่ตัวเองถือกำเนิดได้ลงคอ ความพินาศที่เกิดกับดินแดนตัวเองไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เหมือนกับการจิบชากินขนมหรอกนะ
“ ไม่รู้ล่ะ เจ้าถือว่าเป็นผู้ต้องสงสัย ” ฟลอยด์หนีบไซรินไว้ด้วยแขนข้างเดียวกึ่งวิ่งกึ่งบินอีกครั้งเพื่อไปยังห้องโถง ไปเค้นคอไอ้เจ้าเด็กงี่เง่าเอาแต่โวยวายว่าโกง
“ ดีจริงๆ ลงมาดูดาบก็โดนจับ ” ไซรินบ่นพึมพำกลอกตาเซ็งๆ
ฟลอยด์ไม่สนใจเสียงบ่น เร่งฝีเท้าของตัวเองให้ว่องไวมากขึ้น
“ โกงๆๆ อีกาบ้า ปีศาจบ้า ” หนูก็ยังคงโวยวายต่อไปน้ำตาเม็ดใสนองหน้า “ เมื่อไหร่ลุงข้าจะมาเนี่ย ข้าเบื่อถูกจับแล้วนะ ไม่สนุกเลยสักนิด ฮือๆ ”
ฟาร์คัสข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองเผลอลงไม้ลงมือให้อีกฝ่ายเงียบ สีหน้าฉายชัดถึงความรำคาญถึงขีดสุด
คาร์บิลัสใช้เวทสานกลายเป็นพัดพัดให้ฟาร์คัสอย่างเอาใจ โดยไม่สนสายตาที่มองมาแม้แต่น้อย “ ฟาร์คัส เอาน้ำเย็นๆ ไหม เดี๋ยวข้าหามาให้ ”
“ ไม่ เอาเก้าอี้มาก็พอ ”
“ ได้ๆ ” คาร์บิลัสฉีกยิ้มดีดนิ้วเรียกเก้าอี้เวทออกมาพร้อมโต๊ะ คาร์บิลัสเดินไปดึงเก้าอี้ให้ฟาร์คัสนั่งลงก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงข้างๆ
“ ง้า เก้าอี้ดัฟฟ์ล่ะ ฆ่าบี้ลัส ” ดัฟฟ์ทำหน้างงใส่คาร์บิลัส
“ ไม่มี ” คาร์บิลัสยักไหล่
“ แง้ ใจร้ายที่สุด ” ดัฟฟ์เริ่มร้องไห้วิ่งไปหาฟาร์คัส ให้ฟาร์คัสปลอบแต่ฟาร์คัสไม่ปลอบเอาขึ้นมานั่งตักตัวเองตัดความรำคาญ จับจ้องไปที่หนูที่เป็นกุญแจสำคัญไปยังหัวหน้ากบฏ “ จะบอกได้รึยัง ? ลุงเจ้ามันใครกันแน่ ข้าจะได้ปล่อยๆ ให้จับกลับบ้านไปกินนม ”
หนูหันขวับมองฟาร์คัสตาวาวโรจน์ “ ฮือ ! อย่าคิดนะว่า ข้าจะบอกเจ้าน่ะ อีกาบ้า ข้าไม่ใช่คนขายพี่ขายน้องหรอกนะ รู้ไว้ด้วย ”
ฟาร์คัสคิ้วกระตุก “ แล้วจะเอายังไง ถ้าไม่บอก ก็ช่วยหุบปากของเจ้าด้วย ข้ารำคาญ ”
“ ไม่ ! ” จมูกรั้นขึ้นสูง “ ข้าจะร้องจนกว่าพวกเจ้าจะปล่อยข้าไปไม่ก็ลุงมารับข้า ! ” นัยน์ตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเตรียมจะเปิดฉากแหกปากโวยวาย
อย่างที่รู้ฟาร์คัสเกลียดกันถูกหยามหน้ามากที่สุด
“ ถ้าเจ้ายังไม่หุบปาก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน ”
ฟาร์คัสพูดเสียงเรียบ
หนูชะงักทันควันหัวเราะแหะๆ
อีกานี่น่ากลัวชะมัด
หนูกลืนน้ำลายเอือก หุบปากฉับ เมื่อสบกับนัยน์ตาสีเทาข้างกายอีกา
แววตาที่ฉายชัดว่าสามารถฆ่าตนได้ในพริบตา
หลุบตาลงต่ำไม่กล้าปริปายพูดอะไรต่อ
ฟาร์คัสแค่นเสียงเหอะเมื่อหนูตรงหน้าไม่กล้าพูดอะไรอีก สายตาเย็นชามองสำรวจรอบห้องโถงพบว่าชาวภูตเอาแต่จับกลุ่มกันอยู่ตัวสั่นงันงก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาหรือแม้แต่พูดคุยกันด้วยซ้ำ ฟาร์คัสเลิกคิ้วงงๆ “ เจ้าทำอะไรชาวภูตพวกนี้ คาร์บิลัส ” หันไปมองที่น่าจะเป็นต้นเหตุ
คาร์บิลัสหัวเราะแหะๆ “ ก็เจ้าชอบเงียบๆ ข้าก็เลยทำให้พวกนี้กลัวจนพูดไม่ได้เฉยๆ ” แววตาทอประกายออดอ้อนเหมือนอยากได้คำชม
ฟาร์คัสเพียงสบกับมันเฉยๆ แต่ไม่สนใจ “ เลิกทำซะ ”
คาร์บิลัสหงอยลงทันควันพร้อมกับเลิกแผ่แรงกดดันจากตัวเองไป
อากาศที่หนักอึ้งได้ให้ไปทันควัน ชาวภูตหอบหายใจกันอย่างตะกละตะกลาม เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นทันทีแต่ไม่มาก สายตาเหลือบมามองอาคันตุกะจากแดนปีศาจหวั่นๆ เป็นพักๆ
ราชาปีศาจน่ากลัวสมคำร่ำรือจริงๆ..
แต่ไม่ใช่เวลาที่อยู่กับอีกาของตัวเองน่ะนะ
ฮื่อออ
เสียงคำรามในลำคอดังสนั่นจนกระจกห้องโถงสั่นสะเทือน ชาวภูตบางคนถึงกับอุดหูเพราะทนฟังเสียงไม่ไหว มาพร้อมกับการเปิดประตูครั้งที่สองที่เปิดตัวได้อลังการกว่าฟาร์คัสซะอีก
ร่างมังกรไฟยักษ์ก้าวย่างเข้ามาข้างในอย่างเชื่องช้า หัวโตๆ ของมันบดบังร่างบนหลังของมันได้อย่างมิดชิด ดวงตาสีแดงเพลิงกลอกไปมาเมื่อพบเป้าหมาย หัวของมันยื่นเข้าไปใกล้กับราชาปีศาจ อ้าปากกว้างเผยให้เห็นฟันแหลมคมเรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบ ชาวภูตบางคนถึงกับร้องกรี๊ดด้วยกลัว และการแสดงของมังกรก็ปิดท้ายด้วยการพ่นไฟลูกยักษ์ใส่นายของตนทั้งตัว
“ เจ้าอยากโดนข้าเตะใช่ไหม ลุกซ์ ” คาร์บิลัสพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
มังกรยักษ์สั่นหัวทันทีก่อนจะย่อตัวลงให้เอลล์ได้ลงมาจากหลัง
เอลล์คลื่ยิ้มทักทายฟาร์คัสที่มองมางงๆ
“ นั่นเจ้า ? เอลล์ ? ” ฟาร์คัสเรียกงงงๆ เหมือนกับบ่นกับตัวเองซะมากกว่า
“ อืม ข้าเอง ” เอลล์หัวเราะเสียงเบา “ แล้วเจ้าจับเด็กนั่นมัดทำไม ”
ฟาร์คัสมองหนูที่ตอนแรกตัวสั่นงั่นงกตอนนี้มองตอบเอลล์ด้วยรอยยิ้มร่าเริง “ กบฏ ”
เอลล์สลดลงทันควัน หัวใจหนักอึ้งทันที
แม้แต่เด็กก็ยังก่อกบฏงั้นเหรอ..
นี่มันแย่เกินไปแล้ว
เอลล์ยิ้มปกปิดความเศร้าในใจ “ แล้วคนที่สวมชุดกษัตริย์นั่นแหละ เจ้าเห็นเขาไหม ? ”
“ เจ้ากำลังพูดถึงฟลอยด์สินะ เจ้านั่นเพิ่งจะวิ่งลงไปเอาดาบ ข้าคิดว่าสักพักก็คงจะขึ้นมา ” ฟาร์คัสพูดพร้อมจิบชาที่คาร์บิลัสยื่นให้ อีกมือยัดขนมใส่ปากดัฟฟ์
ฟลอยด์.. ?
จริงสิ ใบหน้านั้นที่ข้าเห็นข้าก็ควรรู้แต่แรกแล้ว แต่เพราะมัวแต่ตกใจข้าถึงไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้อย่างจริงจัง
แต่ก็ดีแล้วล่ะ
หลายครั้งที่ฟลอยด์มักจะแสดงความสามารถของเขาให้ข้าเห็น
เขาเหมาะกับตำแหน่งกษตัริย์มากกว่าข้า
เอลล์กำมือแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่านไปไหล
มือหยาบๆ ถูกวางแปะบนหัวเอลล์
“ อย่าลืมข้าสิ เอลล์ เจ้ายังมีข้า” ลุกซ์ยิ้มกว้าง ลูบหัวเอลล์เบาๆ
ลุกซ์สัมผัสได้ถึงความเศร้าที่ถูกปิดบังไว้
อย่าลืมสิ มังกรตัวนี้รู้จักเจ้ามากว่าที่เจ้าคิดนะเอลล์
“ แล้วดาบนั้นคือ ? ” คาร์บิลัสถามบ้างเมื่อรินชาให้ฟาร์คัสเสร็จและเห็นเข้าพอดี
ดาบเล่มยาวที่แผ่อำนาจบางอย่างออกมา แม้กระทั่งราชาปีศาจอย่างข้ายังรู้สึกได้ถึงพลังอำนาจมากมายที่ดาบนั้นครอบครองไว้ ดาบเล่มที่ว่าถูกเหน็บไว้ที่ข้างเอวของเอลล์ถูกปกปิดด้วยปลอกดาบไม้ธรรมดา
เอลล์หยุดคิดไปสักพัก มองไปรอบๆ พบว่ามีเพียงชาวภูตธรรมดากับอาคันตุกะที่เขารู้จัก
ไม่น่ามีปัญหาอะไร
เอลล์คิดอย่างนั้น
“ ดาบศักดิ์สิทธิ์น่ะ ”
“ อ้อ.. ” คาร์บิลัสรับคำอย่างขอไปที เอาจริงๆ คาร์บิลัสก็พอเดาได้ว่าดาบที่พลังอำนาจแบบนี้ที่อยู่ในดินแดนภูตก็มีอยู่ดาบเดียวล่ะนะ
แต่ไม่ใช่สำหรับหนูกบฏตัวนึง
“ เจ้า ! เจ้าเอาดาบของลุงข้ามาแล้วนี่เอง ลุงข้าถึงไม่ได้มาช่วยข้าสักที ” หนูโวยวายอีกรอบเสียงดังพยายามขืนตัวออกจากเชือกที่รัดแน่น
--------------------------------
ในที่สุดคาร์บิลัสก็ได้มีโอกาสทำคะแนนบ้าง ถึงแม้จะเหมือนเป็นทาสไปหน่อยก็เถอะ 55555
สงสารนาง :hao5:
ตอบเม้น :katai2-1:
คุณ BlueCherries : ดูไปเรื่อยๆ ค่ะ ไปตอนนี้ก็ตอนหน้าก็รู้ตัวกันแล้วว ส่วนคาร์บิลัสเรียกว่าเทิดทูเมียดีกว้า่ค่ะ ใช้คำว่ากลัวดูน่าสงสารและโหดร้ายเกินไปสำหรับนาง 5555
คุณ Hang : เป็นหนูสำหรับคาร์บิลัส แต่หูจิ้งหางนี่จิ้งจอกเลยมั้ง คิดๆ ไปก็คิดถึงเอสเตอร์จัง..
คุณ lizzii : น่าสงสารท่านเฮฟฟินที่ย้อนประวัติเหมือนวารันไม่ได้ ไม่งั้นคงมีต่อพิเศษกันบ้าง # จะว่าไป ทุกคนลืมวารันแล้ว555
คุณ •♀NoM!_KunG♀• : คิดว่าโอเคค่ะ o13
ขอบคุณทุกคอมเมนต์จ้า :กอด1:
ตอนที่ 47 : การจากไปของคาร์บิลัส
บรรยากาศภายในห้องของราชาปีศาจนั้นหม่นหมองและเงียบเหงาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อในห้องเหลือเพียงร่างเจ้าของห้องที่หลับไหลไร้สติอยู่ในห้วงนิทรา
" ข้าขอตัวนะขอรับ ท่านคาร์บิลัส " ชาคอสพูดเบาๆ เหลือบมองหน้าต่างที่เริ่มจะมืด หน้าที่ของเขาคือการเฝ้าดูอาการของคาร์บิลัสตลอดช่วงเช้าส่วนช่วงเย็นจะเป็นพอยซ์มาเฝ้าเอง
". .. "
ไร้คำตอบจากร่างบนเตียงทำเอาชาคอสถอนหายใจเศร้าๆ และยอมออกจากห้องอย่างว่าง่าย
ทันทีร่างของชาคอสก้าวออกไปก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดภายในห้องคาร์บิลัส หมอกจัดไปคลุมไปทั่วทั้งห้อง ร่างผู้บุกรุกค่อยๆ ย่างก้าวไปหาเจ้าแห่งดินแดนปีศาจบนใบหน้าของเขาแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้มยินดีเมื่อมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง นัยน์ตาสีน้ำตาลจับจ้องร่างบนเตียงนิ่งก่อนจะใช้มีดสีดำแทงเข้าที่อกของคาร์บิลัสจนมิดด้าม !!
อึก
ร่างของไร้สติกระตุกและไอโขลกเลือดออกมา เลือดสีแดงหยดซึมจนย้อมผ้าปูเตียงสีขาวสะอาด ร่างกายของราชาปีศาจพยายามดิ้นรนมีชีวิตได้เพียงไม่นานก็ค่อยๆ สงบลง
น้ำตาหยดหนึ่งไหลพรากออกจากนัยน์ตาที่ปิดสนิท
และเหลือเพียงร่างไร้ลมหายใจ
หลอกกกก 555555555555 :hao7:
วันนี้ครบรอบลงนิยายเรื่องนี้ค่ะ :m22: รู้สึกผ่านไปไวมากกกกก
คนที่อ่านตั้งแต่ช่วงแรกๆ ก็คงมีคุณบลูเชอร์รี่ คุณ lizzii และตอนนี้ก็ยังคงอ่านอยู่ // กอดดด :man1: คนอื่นๆ ก็ :hao4:
แต่คนที่มาทีหลังเราก็จำได้หมดนะคะ อย่าง •♀NoM!_KunG♀• กับ tsubasa_6927 แล้วก็เพ่ Hang ดีใจทีชอบน้าาา
ตอนนี้อัพแกล้งเนื่องในวันเกิดนิยายเรื่องนี้ :laugh3:
ส่วนตอนจริงๆ ก็ :katai5: