หัวข้อ: Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร By Bboyseries

[zandwizz]

ได้ใจแบบสุดๆๆ
สรุปนี้คู่นี้เขาจะลงเอยกันไหมครับ

ติดตามตอนเย็นน๊า...........

[~ScAreD:SAcreD~]

อย่ากั๊กเลย ลงๆมาเถอะ

บ่ายสามครึ่งเนี่ย ถือว่าเย็นแล้วล่ะ

[patee]

กรรมตามสนองนังเอสแล้ว

 แต่ก็แอบสงสารนะ 

[bellbomb]

หรือภูมิจะคู่กับเอส?????


จริงๆก็เห็นใจเอสนะ แต่คนเคยมีเรื่องกันมาขนาดนั้น จะปรับเปลี่ยนทัศนคติที่เคยมีต่อกันไหวรึ 


อะลุ้นๆๆ ตอนจบต่อไป

คิก คิก คิก ..........


[/quote]


อะไรอ้า มาขำคอมเม้นต์เค้าแบบนี้ งี้มีอะไรให้ลุ้นจริงๆหรือเนี่ย 


จะสี่โมงแย้ว มาต่อเต๊อะๆๆๆ

[zandwizz]

กัณตินันท์เบือนหน้าหนีจากภาพในจอโทรทัศน์ตรงหน้าที่ฉายอยู่ ไม่ต่างจากเตชสิทธิ์ที่ตัดสินใจเดินไปปิดสวิทซ์จนหน้าจอดับไป

“แล้วคิดว่าเขาจะยอมหยุดเหรอ ทำแบบนี้ ผมว่าเขาน่าจะบ้ามากกว่าเดิมนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกความเห็นกับคนที่เขายอมให้ก้าวเข้ามาในบ้านเป็นครั้งแรก


“อันนั้นพี่ก็ไม่รู้หรอก แต่พี่ว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไรบ้าบิ่นแล้วล่ะ เพราะคงต้องโดนที่บ้านจับพฤติกรรมเป็นแน่”ภูมิเอ่ยตอบ รู้สึกประหม่าอยู่บ้างเหมือนกันที่ได้เข้ามาในบ้านหนุ่มน้อยที่ตนเคยหลงรัก แต่ดันเคยทำพฤติกรรมให้เจ้าตัวนึกรังเกียจ

“ภูมิก็เล่นแรงไปนะ สงสารเขาออก”กัณตินันท์ออกความเห็นบ้าง

“ภูมิก็ทำเพื่อตฤณไง”ภูมิหันไปเอ่ยตอบ ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อมีเสียงกระแอมดังขึ้นจากคนที่อายุน้อยที่สุด

“ก้างติดคอหรือไงเรา”ตฤณเอ่ยปรามลูกศิษย์ล้อๆ ก่อนจะมองค้อนเจ้าตัวหน่อยๆเมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าตัวเอ่ยตอบว่า

“ความหึงต่างหากล่ะที่มันขวางคอผม”

“ทะลึ่งอีกแล้วนะนายนี่ ไปเลยไป ไปอ่านหนังสือโน่น ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน”ชายหนุ่มเอ่ยว่าขึ้นให้พร้อมกับออกปากไล่ แต่คนโดนไล่กลับไม่ยอมทำตามโดยเอาข้ออ้างที่ว่าอยากจะอยู่ปรับความเข้าใจกับแขกที่มาใหม่

“เฮ้ย จะมาปรับความเข้าใจอะไรกับพี่”ภูมิรีบเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสร็จ

“ก็ทุกเรื่องแหละพี่ ทั้งที่ผมด่าทอพี่ และที่พี่เคยงี่เง่ากับผม เอาเป็นว่าเจ๊ากันไปแล้วกันนะครับ ถือว่าเราเลิกแล้วต่อกันแล้วกัน โอเคมั๊ยครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก คนได้ยินรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอย่างประหลาด ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำบอกนั่น ก่อนจะหันหน้าไปมองอีกคนที่นั่งยิ้มให้รออยู่

“ขอบใจมากนะตฤณ ที่ทำให้ภูมิไม่ต้องโดนนายไต๋รังเกียจไปจนตาย”ชายหนุ่มเอ่ยบอกอย่างรู้ทันว่าส่วนหนึ่งที่เด็กหนุ่มอย่างเตชสิทธิ์ยอมญาติดีด้วยคือฝ่ายนั้น

“ก็เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนี่”กัณตินันท์เอ่ยรับยิ้มๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือฝ่ายที่ยิ้มให้กับตนเช่นกัน แต่ต้องรีบปล่อยเมื่อได้ยินเสียงกระแอมอีกเป็นรอบที่สอง

“คราวนี้ก้างมันติดคอจริงๆ เปล่าหึงใครซะหน่อย หลงตัวเองนะเราน่ะ”คนกระแอมเอ่ยออกมาล้อๆ พลางมองหน้าคนที่ทำให้รู้ว่าแคร์ตนมากมายอย่างทะเล้น

“ไอ้เด็กบ้า ไปอ่านหนังสือได้แล้วไป”กัณตินันท์เอ่ยไล่หนุ่มน้อยแก้เขิน ก่อนจะหันไปสนทนากับคนรักเก่า เมื่อคนที่ตนไล่ยอมถอยฉากออกไป
.
.
.
.
.
หลังจากที่ออกจากบ้านของเตชสิทธิ์ภูมิจึงแวะไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปดูอาการของกฤตภาษ เขาเป็นคนพาเจ้าตัวไปที่นั่นเองตอนที่เจ้าตัวสลบไปในห้องของเขา

“ต๊าย!! มันยังมีหน้ามาอีก พวกเรา ลุย”เสียงเพื่อนหนึ่งคนในห้องเยี่ยมเอ่ยขึ้นดังลั่นในตอนที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้าไป เจ้าของเสียงนั่นกำลังเดินนำเพื่อนตรงมาที่ร่างคนเข้ามาใหม่ แต่ต้องชะงักเมื่อโดนร้องทักเอาไว้จากคนที่นอนอยู่บนเตียง

“พวกแกจะทำอะไรน่ะ”

“ก็จัดการอีแอบนี่แทนแกไง ดูมันทำกับแกสิ”เพื่อนคนเดิมหันตอบ

“ไม่ต้อง นี่มันโรงพยาบาลนะ พวกแกออกไปข้างนอกก่อนไป เขาคงไม่เข้ามาฆ่ากูหรอก”กฤตภาษเอ่ยสั่งเพื่อน พลางหันหน้าไปมองคนที่ยืนนิ่งฟังการสนทนาอยู่ซึ่งก็บังเอิญประสานสายตากันเข้าพอดี

“โอ้ยย!! กูจะเป็นลม อย่าบอกนะว่ามึงจะญาติดีกับคนที่ตบมึงจนต้องมานอนหยอดน้ำข้าวต้มแบบนี้”เสียงเพื่อนคนเดิมเอ่ยขึ้นอีก เมื่อบังเอิญมองเห็นสายตาสองคนที่กำลังจ้องประสานกันอยู่ กฤตภาษรู้สึกตัว จึงรีบละสายตาหนีจากคนที่จ้องตนไม่เลิกเช่นกัน เด็กหนุ่มออกปากไล่เพื่อนใหม่ โดยอ้างว่าต้องการที่จะเคลียร์ปัญหาตรงนี้เอง นั่นล่ะ เพื่อนๆถึงยอมออกไปกัน

“เป็นไงบ้าง”ภูมิเอ่ยถามคนที่พยายามยันกายลุกขึ้น หลังจากที่ทั้งห้องมีเพียงเขากับฝ่ายนั้น

“ยังไม่ตายง่ายๆหรอก”กฤตภาษเอ่ยตอบ หลังจากที่ลุกนั่งได้สำเร็จ เด็กหนุ่มมองสบตาคนที่เดินเข้าหาตนใหม่ รู้สึกได้ถึงคล้ายว่าแววตาที่ส่งมาให้นั่นมันไม่ได้เจือมาด้วยความเกลียดชังเหยาะหยันอย่างที่น่าจะเป็น

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย”ภูมิเอ่ยตอบ เขาได้อยู่พูดคุยกับกัณตินันท์ในตอนที่เตชสิทธิ์หลบหน้าไปจนได้ข้อคิดหลายอย่าง ฝ่ายนั้นบอกให้เขายุติความเกลียดชังทั้งหมดซะ เพราะยิ่งเกลียดใคร ยิ่งแค้นใคร คนที่ทุกข์ใจไม่หายก็เป็นตัวเองไม่ใช่ใคร

“ไม่ได้หมายความแบบนั้นแล้วหมายความว่ายังไง เล่นงานผมขนาดนี้”กฤตภาษตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพขึ้น เด็กหนุ่มผ่านความเจ็บปวดร้าวร้านมาทั้งกายและใจ จนได้คิดทบทวนตามคำพูดของคนอยู่ตรงหน้า ว่าทุกอย่างมันก็ล้วนเกิดจากการกระทำของเขาเอง ที่ตามระรานใครคนอื่นเขาไม่เลิก

“ก็คุณบังคับผมเองนี่”ภูมิตอบกลับบ้าง รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยๆ ที่ไม่ได้เห็นภาพแรงๆของคนที่เอ่ยสุภาพขึ้น ก็เพราะภาพแบบนี้สินะที่ทำให้เขาเคยถูกชะตากับคนๆนี้

“เออ ผมมันไม่ได้ดีเลิศอย่างคุณครูกัณตินันท์นี่ ดีเสียจนใครก็ทำอะไรไม่ได้ แถมยังดีซะจนได้ใจชาวบ้านเขาไปทั่ว”กฤตภาษเอ่ยด้วยคำพูดอดประชดประชันไม่ได้ แต่ในส่วนลึกก็ยอมรับแล้วล่ะว่าคนทำดี คิดดีโดยตลอด ผลตอบแทนย้อนกลับก็มักจะดีด้วย เมื่อก่อนเขาไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้ จึงให้วิญญาณความร้ายกาจเข้าสิงภายในใจมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ทุกสิ่งมันประจักษ์ชัดต่อสายตา เขาก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาค้านได้ กัณตินันท์เคยโดนเตชสิทธิ์เกลียดเข้าไส้ แต่สุดท้ายเป็นไงล่ะ นายนั่นก็ได้ใจเด็กคนนั้นไปเต็มๆ หรือแม้แต่คนที่ยืนอยู่ในห้องเขาตอนนี้ ที่เคยออกปากว่าเบื่อคนนั้น แต่สุดท้าย ก็ยอมยกให้เจ้าตัวเป็นคนดีที่สุดคนหนึ่งในสายตาไปจนได้ แล้วนี่มันถึงเวลาหรือยังนะ ที่เขาจะยอมเปิดตา เปิดใจ ยอมรับตัวตนที่ไม่เคยร้ายให้ใครก่อนของอาจารย์คนนั้นบ้าง

“อย่าไปว่าตฤณเขาเลย ผมว่าคุณควรเลิกแล้วต่อเขาไปเถอะนะ เพราะเขาเองก็ไม่ติดใจอะไรกับคุณเท่าไหร่ หนำซ้ำยังไล่ให้ผมมาเยี่ยมคุณไม่เห็นเหรอ”ภูมิเอ่ยบอก ด้วยหวังว่าการพูดจากันดีๆด้วยเหตุผลแบบนี้ จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น อย่างที่กัณตินันท์เคยทำกับตน

“อ๋อ นี่ที่คุณมาเยี่ยมผม เพราะคนรักเก่าบอกให้มาเองเหรอ”กฤตภาษเผลอประชดออกไปโดยไม่รู้ตัว ภูมิที่ยืนฟังอยู่ลอบยิ้มนิดหน่อยที่เห็นว่าน้ำเสียงคนเอ่ยจะคล้ายๆออกอาการงอนมากกว่าวีน

“จริงๆผมก็อยากมา คุณอย่าคิดไปแบบนั้นสิ ที่พูดให้ฟังคือ คุณควรเปิดใจยอมรับความจริงซะทีว่าตฤณไม่ได้มองเห็นคุณเป็นศัตรูเลยก็แค่นั้น”กฤตภาษเงียบไปนิดนึง ก่อนจะยอมเอ่ยขึ้นเบาๆว่า

“ข้อนั้นผมรู้แล้ว”

“แสดงว่าคุฯจะยอมรามือจากความแค้นเคืองทั้งหมดเลยสิ”ภูมิบอกออกมาอย่างตื่นเต้น ไม่น่าเชื่อว่าพอคนเราหันหน้ามาพูดจากันดีๆโดยใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ผลที่ได้มันจะง่ายและดีอย่างที่ต้องการ

“ถึงผมไม่ยอม ผมก็คงทำอะไรใครในประเทศนี้ไม่ได้แล้วล่ะ”กฤตภาษเอ่ยบอกต่อ เขาได้รับรู้บทลงโทษของเขาแล้วในการเป็นลูกที่ทำให้ครอบครัวผิดหวัง ที่บ้านตัดสินใจให้เขาลาออกจากมหาวิทยาลัย แล้วส่งต่อเขาไปเรียนยังต่างประเทศ ฟังดูมันก็อาจจะเป็นการดีสำหรับเขา ที่จะได้ไปเป็นตัวเองอย่างที่ต้องการ แต่ทุกอย่างมันไม่ได้สวยหรูแบบนั้น เมื่อผู้เป็นพ่อประกาศเปรี้ยง ว่าส่งเสียเขาแค่เงินก้อนแรกที่ส่งไปเท่านั้น หลังจากนั้นคือเขาต้องช่วยตัวเองจนเรียนจบมาให้ได้ด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้น เขาก็ห้ามกลับมาเหยียบที่บ้านอีก เด็กหนุ่มเกิดใจหวิวขึ้นมาเมื่อนึกวาดอนาคตตัวเองเอาไว้แล้วว่าความอู้ฟู้หรูหราต่างๆที่ตนเคยมีเคยใช้ตอนดำเนินชีวิตอยู่แผ่นดินเกิดจะหายไป กลายเป็นความระกำลำบากที่ต้องกัดฟันต่อสู้ดิ้นรนในต่างแดนเองเพียงลำพัง น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อนึกถึงข้อนี้ขึ้นมา

“คุณร้องไห้ทำไมเอส แล้วที่คุณพูดเมื่อกี้ มันหมายความว่าไง”ภูมิเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นหยดน้ำตาของคนที่ตนไม่ติดใจแค้นเคืองอะไรแล้ว

“ผมต้องไปเรียนต่างประเทศ”คนถูกถามเอ่ยบอก ก่อนจะเปิดใจเล่าถึงสาเหตุที่ตนต้องห้องไห้ให้คนตรงหน้าฟัง

“โธ่ อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย บางทีทุกอย่างมันอาจจะไม่ลำบากอย่างที่คุณกลัวก็ได้”ภูมิเอ่ยปลอบโยน พลางตัดสินใจเอื้อมมือไปกุมมือฝ่ายนั้นเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าตัวร้องไห้ไม่หยุด

“ถ้าไม่รังเกียจผมจนเกินไป ผมก็พร้อมที่จะเป็นเพื่อนคู่คิดคุณได้นะ มีอะไรก็ปรึกษาผมได้ตลอด แม้ผมจะไม่ช่ำชองในการใช้ชีวิตในต่างแดนเท่าไหร่ แต่ประสบการณ์ที่มีมา ผมก็ว่าน่าจะช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อย”

[zandwizz]

กฤตภาษเงยหน้าขึ้นมองคนที่อาสาเป็นเพื่อนตน เด็กหนุ่มรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อได้มองสบสายตาคู่นั้นของคนที่กุมมือตนอยู่ เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาก็เคยถูกชะตากับคนๆนี้ก็เพราะสายตาแบบนี้

“ขอบคุณครับภูมิ ขอบคุณมาก”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกฝ่ายนั้นออกไป ก่อนจะเอื้อมมือที่ว่าไปกุมบนหลังมือฝ่ายนั้นบ้าง สองคนเปิดยิ้มให้กันอย่างเปิดเผย คล้ายๆว่าจะยอมละทิ้งความแค้นทุกอย่างที่ก่อตัวขึ้นจากอารมณ์ร้ายที่สิงอยู่ในตัวให้หายไปกับอากาศ และเริ่มที่จะสานต่อความสัมพันธ์กันขึ้นมาใหม่เหมือนอย่างวันนั้น วันที่ได้เจอกันครั้งแรก แล้วต่างฝ่ายต่างถูกชะตาซึ่งกันและกัน
.
.
.
.
.



“คราวนี้ห้ามไล่ผมกลับเข้าบ้านอีกนะ บอกไว้เลยว่าผมไม่ยอมหรอก”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกกับคนเป็นอาจารย์ในตอนที่ออกมาส่งเจ้าตัวที่หน้าปากซอย หลังจากที่หมดการเรียนการสอนไปอีกหนึ่งวัน
“รู้แล้วน่า”กัณตินันท์เอ่ยตอบรับ ชายหนุ่มรับรู้ถึงความห่วงใยที่หนุ่มน้อยตรงหน้าส่งให้ทุกๆวินาทีหลังจากเกิดเรื่องคราวนั้น จริงๆก็ดีใจและชื่นใจที่ความสัมพันธ์ของตนกับคนๆนี้ที่สุดท้ายแล้วเหมือนจะลงเอยกันได้ดี หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเคยแยกเขี้ยวใส่กันในตอนเริ่มต้น แต่ทำไมในบางความรู้สึกก็รู้สึกใจหวิวอย่างประหลาด เมื่อพอนึกถึงอนาคตที่ตนเองวาดเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนเจอปัญหาถาโถมทั้งเรื่องคนรักแปรเปลี่ยน และความร้ายกาจของลูกศิษย์
“จ้องอะไรผมขนาดนั้นพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามคนที่เผลอจ้องหน้าตนนิ่งจนผิดสังกต
“ปะ เปล่า”คนถูกถามเอ่ยปฏิเสธ ชายหนุ่มนึกตำหนิตัวเอง ที่แทนที่จิตใจจะอยู่กับแค่วันนี้ แต่กลับเตลิดเปิดไปไกลถึงอนาคต
“เปล่าก็แล้วไป นึกว่ามาเกิดอารมณ์อะไรกับผมตอนนี้”คนได้คำตอบเอ่ยล้ออย่างไม่รู้ติดใจอะไรกับการถูกโดนจ้อง กัณตินันท์เองก็ลอบถอนหายใจที่ลูกศิษย์ไม่ได้คะยั้นคะยอเอาเอาคำตอบอะไรมากมายจากตน
“เออ ว่าแต่พี่ภูมิป่านนี้เป็นบ้างแล้วก็ไม่รู้เนาะ คิดได้ไง อยู่ดีๆ จะไปเยี่ยมคนที่ตนลงมือทำร้ายซะสะบักสะบอม”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นใหม่ หลังจากที่เห็นอาจารย์หนุ่มละสายตาไปจากตนแล้ว
“ภูมิโทรมาเล่าสถานการร์ให้ฟังแล้ว”กัณตินันท์เอ่ยบอก ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่ได้รับรู้มาจากปากคนรักเก่าให้ลูกสิษย์หนุ่มฟัง

“เฮ้ย จริงดิพี่ สองคนนั้นเขาเริ่มที่จะคบกันใหม่เหรอ เป็นไปได้ไงอ่ะ ร้ายใส่กันขนาดนั้น รักด้วยเลือดแท้ๆ”คนรับรู้เอ่ยออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะล้อเลียนในตอนท้ายอย่างอดไม่ได้

“น้อยๆหน่อย ทำอย่างกะเมื่อก่อนนายไม่ร้ายใส่พี่งั้นล่ะ”กัณตินันท์เอ่ยว่าคนที่มีท่าทีตกใจอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ ไปว่าแต่คนอื่นเขา ทีตัวเองเมื่อก่อนแทบจะฆ่าเขาได้เลยมั้งน่ะในทุกตอนที่เขาเข้าใกล้ตัว

“แหะๆ ลืมไป แต่ต่อไปนี้ ผมสัญญาเลยนะว่าผมจะไม่ร้ายใส่พี่อีกแล้ว”ลูกศิษย์หนุ่มออกตัวด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

“ไม่ต้องสัญญาหรอก แค่เป็นตัวเองอย่างที่เป็นทุกวันนี้ พี่ก็พอใจแล้ว”คนถูกสัญญาเอ่ยบอก

“ได้เลยครับ แล้วพี่ล่ะ ตอนนี้เรื่องร้ายๆก็เหมือนจะผ่านไปหมดแล้ว พี่จะตอบคำถามข้อสุดท้ายในการ์ดนั่นให้ผมได้หรือยัง”ถึงครวนี้กัณตินันท์ได้แต่อึ้งไป เขายังไม่ลืมคำสั่งข้อสุดท้ายที่เด็กหนุ่มตรงหน้านี้ร่างให้ตอนวันเกิด แต่เขาจะตอบเจ้าตัวว่ายังไงล่ะ ยอมรับตรงๆว่าความสัมพันธ์ตอนนี้ของเขาเองกับฝ่ายนั้นมันดูแนบแน่นผูกพันกันจนเขาไม่จำเป็นที่จะต้องตอบคำถามนั่นก็ได้ ซึ่งคนร่างคำถามก็น่าจะรับรู้คำตอบได้ด้วยการกระทำของเขาเอง แต่ทำไมล่ะ ทำไมหนุ่มน้อยรายนี้ถึงต้องการที่จะได่คำตอบคำสัญญาจากปากเขา หรือเจ้าตัวเริ่มเอะใจอะไร แต่ไม่อยากที่จะพูดจะเอ่ย

“พี่รอให้นายทำตามที่พี่ขอได้ก่อน แล้วพี่จะตอบ”ชายหนุ่มเอ่ยเลี่ยงไปอีก เพื่อเป็นการยืดเวลาทำใจในการที่จะให้คำตอบนั่นให้กับเด็กหนุ่ม

“พี่ว่านะตอนนี้ ทุกอย่างก็ราบรื่นลงตัวหมดแล้ว เราควรจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างแล้วหันมาตั้งหน้าตั้งตาติวเข้มกันดีกว่า เพราะอีกไม่กี่วันกี่เดือน นายก็ต้องลงสนามจริง เพื่อวัดความสามารถของตัวเองที่แท้จริงแล้ว”ชายหนุ่มเอ่ยบอกต่ออีก เมื่อตระหนักถึงเรื่องวันเวลาที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วขึ้นมา

เตชสิทธิ์พยักหน้ารับคำบอกนั่นอย่างง่ายดาย ด้วยในใจก็นึกสัญญาว่าเขาจะต้องทำให้ได้ตามที่คนไม่ยอมตอบคำถามเขายื่นข้อเสนอเอาไว้ให้เพื่อแลกกับคำ หรือคำตกลงนั่นเอง

[maabbdo]

จบแล้วๆๆๆ   ขอกีสก่อนอ่านดังๆๆๆๆ

 

[THIP]

จบแล้วเหยอ 

[zandwizz]

ยังน๊า......... มัน พาร์ท 2 เองอ่ะ


 

[A-J.seiya*]

รอพาร์ทต่อไป  ><

 

[krappom]

แล้วมันจะมีกี่พาร์ทอ่ะคับพี่ท่าน

 

[zandwizz]

การดำเนินชีวิตของสองคนลูกศิษย์กับอาจารย์ราบรื่นไปอย่างดี หลังจากที่ไม่ต้องมีปัญหาให้หาทางแก้ไขรายวัน กฤตภาษถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว ในขณะที่ภูมิก็ได้กลับเข้าไปทำงานที่เดิมตามปกติคล้ายๆว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ณิชาเองก็สานความสัมพันธ์กับศัลชัยไปด้วยดีๆ

อาจารย์กับลูกศิษย์พร้อมกันผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อหมดเวลาการเรียนการสอนลงไปอีกหนึ่งวัน ซึ่งวันนี้เป็นวันที่คนเป็นครูจัดการให้ตัวลูกศิษย์วัดระดับความรู้ที่ตัวเองได้ถ่ายทอดมาให้ทั้งหมด ซึ่งเมื่อตรวจดูแล้ว ตัวลูกศิษย์เองก็ทำได้ดีจนเป็นที่น่าพอใจ ไม่ต่างจากเกรดเฉลี่ยที่ดูกระเตื้องขึ้นในตอนที่เจ้าตัวได้ผลการเรียนมาให้ช่วยวิเคราะห์ดู หลังจากเสร็จสิ้นการสอบในชีวิตนักเรียนมัธยมปลายไปอีกหนึ่งเทอม

“เป็นไง คิดว่าไหวมั๊ยกับการสอบเข้ามหาลัย ข้อสอบมันก็ประมาณนี้แหละ ถ้านายทำได้แบบนี้ ก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว เพราะเกรดเฉลี่ยนายที่พี่ลองคิดวิเคราะห์ ก็อยู่ในเกณฑ์ที่น่าจะพอสมัครเข้าเรียนตามคณะ และมหาลัยที่นายต้องการได้อยู่”คนเป็นอาจารย์เอ่ยถามขึ้น เมื่อปล่อยให้ลูกศิษย์พักผ่อนสมองไปแล้วซักพัก

“มีพี่อยู่ให้คำปรึกษาแบบนี้ ทำไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”ลูกศิษย์เอ่ยบอก

“ให้มันจริงเถอะ แล้วพี่จะคอยดู”

“ถ้าผมทำได้ล่ะ พี่จะให้อะไรเป็นรางวัลผม”

“จะเอาอะไรล่ะ”

“หัวใจพี่”

“มาอีกละ มุกนี้ บอกแล้วไงว่าอย่าเล่นๆๆ”

“ทำไมล่ะ หรือมีคนจองก่อนผมแล้ว”

“มันก็ไม่แน่ นายอาจจะมีเซอร์ไพส์ตอนจบก็ได้”

“ได้ไงอ่ะ บอกมานะ ว่าตอนนี้คบใครอยู่”

“จะให้คบใครล่ะ วันๆก็หมกอยู่กับกองหนังสือ แล้วก็ที่บ้านนายเนี่ย”

“แล้วไป ถ้าแอบมีใครเก็บไว้ล่ะน่าดู”

“ทำไม นายจะทำอะไรพี่”

“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก แค่ผมจะไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ ไม่ตั้งใจเรียนกับพี่ แล้วกลับไปเกเรดังเดิมก็แค่นั้น”

“เรื่องของนาย พี่ขี้เกียจจะสั่งจะสอนแล้วถ้ายังคิดอะไรตื้นๆแบบนั้นอีก”

“โหย นี่ไม่ง้อกันซักนิดเลยเหรอ”

“ง้อทำไม ไม่ใช่แฟน”

“ปากดีนักนะ เดี๋ยวเหอะ ซักวันจะเจอดี”

“กล้าทำอะไรพี่ก็เอาสิ พี่จะฟ้องแม่นาย แล้วทุกอย่างก็จบ”

“ถือว่าเป็นคนโปรดงั้นซิ”

“แน่นอน”

“งั้นมานี่เลย ปากดีแบบนี้มันต้องโดนนี่ วันนี้แม่ไม่อยู่ด้วย ข่มขื่นพี่ซะข้างล่างนี่แหละ”คนพูดประโยคสุดท้ายพุ่งเข้ากอดรัดตัวคนที่ทำท่าว่าจะลุกหนี เด็กหนุ่มไม่ปล่อยให้ฝ่ายนั้นตั้งตัวติดโดยการรีบจัดการลงมือซุกไซร้ให้เจ้าตัวอ่อนระทวยไปกับปลายลิ้นของตัวเอง จนสุดท้ายก็พิชิตสวาทเจ้าตัวได้อย่างเช่นเคย
.
.
.
.
.
.
เตชสิทธิ์กำลังขมักขเม้นในการอ่านหนังสือในวันที่ใกล้ที่จะเข้าทำการทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติขั้นสูงเพื่อที่จะนำคะแนนไปบวกสะสมกับการทดสอบขั้นพื้นฐานที่ผ่านมาสำหรับการที่จะเลือกสมัครเข้าเรียนในระดับอุดมศึกษาในคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการ

กัณตินันท์ลอบมองหนุ่มน้อยอยู่ห่างๆระหว่างที่กำลังนั่งสนทนาอยู่กับแม่ของเจ้าตัว ชายหนุ่มรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อยกับภาพที่เห็น เพราะความขยันและอดทนแบบนี้สินะที่ทำให้ลูกศิษย์หนุ่มของเขาทำเกรดเฉลี่ยในเทอมสุดท้ายในชีวิตนักเรียนมัธยมปลายและคะแนนการทดสอบทางการศึกษาขั้นพื้นฐานได้ดีจนน่าภูมิใจแทนคนที่นั่งอยู่คู่กับตนตอนนี้

“น้าขอบใจตฤณมากเลยนะ ที่สุดท้ายก้เปลี่ยนลูกน้าที่เคยเกเรสุดขั้วให้น้าได้ภูมิใจในตัวเขาได้ในวันนี้”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นกับชายหนุ่มในตอนที่ได้หันมองสบตากัน

กัณตินันท์ส่งยิ้มให้กลับแล้วบอกว่ามันเป็นหน้าที่ของตน ก่อนที่จะยอมเปิดใจบอกว่าตนคงอยู่ไม่ทันเห็นลูกของนางประสบความสำเร็จในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพราะได้วางแผนเอาไว้ตั้งนานแล้วว่าจะพาตัวเองไปหาความรู้เพิ่มเติมในต่างประเทศ คนได้ฟังถึงกับตกใจที่ไม่ได้รัระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อน

“ไต๋รู้เรื่องนี้หรือยัง”นางเอ่ยถามคนเล่าเรื่องราวด้วยท่าทีตกใจหน่อยๆ

“ยังหรอกครับคุณน้า คือตฤณยังไม่กล้าบอกเขา”ชายหนุ่มเอ่ยตอบคำถาม ก็นี่แหละคือสิ่งที่เขาหนักใจและพยายามแบกรับความกังวลมาโดยตลอดในช่วงตอนที่ได้เริ่มผูกพันกับหนุ่มน้อยรายนั้นขึ้นมา เขายอมปิดความลับนี้เอาไว้จนมิด เพราะไม่อยากที่จะพูดออกไปเพื่อทำร้ายคตวามรู้สึกของคนที่ผูกพันอยู่กับตนเช่นกัน เตชสิทธิ์ร่างข้อเสนอข้อสุดท้ายให้เขาในการ์ดแผ่นนั้นว่า หลังจากทำการเรียนการสอนจบคอร์สนี้แล้ว ห้ามเขาหนีหน้าหายไปไหนเด็ดขาด โดยให้เขาทิ้งแค่หน้าที่ความเป็นคู่ไป แล้วเปิดใจคบกับเขาในฐานะคนรักกัน ในวันนั้นเขารู้คำตอบอยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะการที่จะพาตัวเองไปเรียนต่อครั้งนี้ เขาวางโครงการมาตั้งแต่ตอนที่โดนคนรักอย่างภูมิบอกเลิก และโดนลูกศิษย์ตัวร้ายไล่ออกไปให้พ้นจากชีวิตแล้ว

ในวันนั้นที่เขาจึงใช้วิธีร่างข้อเสนอกลับให้เจ้าตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก่อน แล้วเขาจึงจะยอมตอบคำถามนั่น การทำแบบนั้นมันเป็นเพียงการยื้อเวลาปวดใจที่จะเอ่ยความจริงออกไป ข้อนี้เขารู้ดี แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ถ้าเขาพูดตอบออกไปว่าเขายังมีภาระหน้าที่ที่จะต้องไปจัดการ และให้เวลากับตัวเอง เขาเชื่อแน่ว่ารอยร้าวต่างๆมันย่อมเกิดขึ้นเป็นแน่ในตอนความสัมพันธ์ที่ดีกำลังเริ่มก่อตัว ไม่แน่ลูกศิษย์ของเขาอาจจะลุกมาต่อต้านเขาโดยไม่สนใจการเรียน จนทำให้อนาคตที่กำลังจะสดใสดับวูบลงไปอีกก็เป็นได้ ข้อนี้เขาไม่ได้คิดไปเอง แต่คำพูด และการกระทำต่างๆของเด็กนั่นมันสื่อ และส่อว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆในทุกตอนที่เขาลองพูดเปรยๆเอาไว้ให้เจ้าตัวได้คิดว่าอะไรๆมันก็ไม่แน่นอนเสมอไป

“น้าเข้าใจตฤณ แต่ความจริงมันก็คือความจริงวันยังค่ำ ตฤณไม่น่าปล่อยให้อะไรๆมันคาราคาซังมาขนาดนี้เลย”ผู้สูงวัยให้ความคิดในอีกแง่หนึ่ง ตอนนี้นางรู้สึกเป็นกังวลมากว่า หากลูกชายได้รับรู้ถึงข่าวนี้แล้วจะเป็นการทำให้เจ้าตัวขาดสมาธิในการตั้งใจอ่านหนังสือ ก็เพราะนางรับรู้มาโดยตลอดน่ะสิว่าลูกชายผูกพันกับคนที่ตนว่าจ้างมาให้สอนหนังสือถึงขั้นไหน ซึ่งปัญหาข้อนั้นนางไม่ติดใจอะไรแล้ว เพราะคนที่นางว่าจ้างมาก็ทำหน้าที่ได้ดีจนน่าพอใจ จนนางเองยอมเปิดใจยอมรับเจ้าตัวได้ในฐานะอะไรก็ช่างที่ลูกชายนางอยากให้เป็น แต่ปัญหาที่หนักอกในตอนนี้นี้สิ ถ้าคนๆนี้ยอมบอกความจริงกับลูกชายนางตั้งแต่ต้น บางทีระยะเวลาที่ยาวนานกว่าจะมาถึงวันนี้ อาจจะทำให้ลูกชายนางทำใจ และยอมรับความจริงได้แล้วก็ได้ แต่นี่มันช่วงหัวโค้งที่จะเข้าสู้เส้นชัยชัดๆ แล้วคนๆนี้มาบอกข่าวที่น่าตกใจแบบนี้ ขนาดนางยังอึ้ง แล้วลูกชายนางล่ะ นางไม่อยากจะคิดเลยว่าฝ่ายนั้นจะรู้สึกเช่นไร หากรู้เรื่อง

“ตฤณขอโทษครับคุณน้า ตฤณอาจจะกลัวไปเอง คิดไปเองฝ่ายเดียว”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นใหม่พลางยกมือไหว้คนอายุสูงกว่า เมื่อพอจะเข้าใจความคิดของเจ้าตัว สอง
คนมองสบตากันอย่างต่างคนต่างหนักใจในการที่จะหาทางออกให้เรื่องนี้ ก่อนที่สุดท้ายจะได้บทสรุปว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงหูคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาสร้างอนาคตตัวเองให้จิตใจได้วอกแวกจนทุกอย่างพาลที่จะพัง

[zandwizz]

“พี่ตฤณไปไหนอ่ะแม่แม่”เตชสิทธิ์เดินมาถามแม่ของตน หลังจากที่พักสายตามองมาทางนี้ แล้วไม่เห็นกำลังใจอีกคนของตนนั่งอยู่

“กลับไปแล้ว ที่บ้านเขาโทรตาม”คนถูกถามเอ่ยโกหกออกไป นางจะบอกลูกชายได้ยังไงว่าที่กัณตินันท์รีบกลับไป เพราะเกิดอาการอ่อนแอร้องไห้เสียน้ำตาในเรื่องราวที่ได้พูดคุยกับตนเมื่อครู่ นางรู้สึกซึ้งและเห็นใจฝ่ายนั้นอยู่ไม่น้อย เมื่อได้รับรู้ว่าเจ้าตัวเองก็รักและผูกพันกับลูกชายของตนอยู่มากมายเช่นกัน แต่เจ้าตัวก็บอกว่าทุกอย่างถูกวาดและขีดเอาไว้แล้วจนเปลี่ยนแปลงแก้ไขไม่ได้ ในตอนที่น้ำตาแห่งความใจหายพร่างพรูออกมาจึงขอตัวกลับก่อนที่คนต้นเหตุแห่งหยาดน้ำตาจะมาเห็น และคะยั้นคะยอถามถึงสาเหตุที่อ่อนแอ

“อะไร จะไปไม่บอกกันซักคำ”หนุ่มน้อยบ่นขึ้น พลางมองออกไปข้างนอก ผู้เป็นแม่ลอบถอนหายใจ การไปไม่บอกครั้งนี้มันยังน้อยไปตาไต๋เอ้ย ในวันหนึ่ง แกคงจะต้องตกใจมากกว่านี้เป็นแน่
.
.
.
.
.
จากวันนั้น เตชสิทธิ์ได้พุดคุยกับกัณตินันท์ผ่านเพียงแค่เครื่องโทรศัพท์เท่านั้น ด้วยเหตุผลที่ว่าการเรียนการสอนจบคอร์สลงไปแล้วเรียบร้อย และในตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาจะต้องเก็บตัวลุยอ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว ซึ่งในส่วนที่ไม่เข้าใจก็แค่ได้ปรึกษากับคนเคยเป็นอาจารย์ผ่านทางเครื่องโทรศัพท์อย่างที่ว่า เด็กหนุ่มไม่มีทางรับรู้และเอะใจเลยซักนิด ว่าฝ่ายนั้นก็กำลังเตรียมตัวที่จะเดินทางไปสร้างอนาคตของตัวเองเช่นกัน จนวันเวลาผ่านไปจนถึงเทศกาลที่จะต้องเข้าทดสอบความรู้ที่แท้จริง หนุ่มน้อยรู้สึกแปลกใจมากที่คราวนี้ แม่ของตนคอยเป็นธุระให้ทุกๆเรื่องโดยปราศจากเงาของคนที่น่าจะมาทำหน้าที่นี้โดยสิ้นเชิง

“พี่ตฤณหายไปไหนน่ะแม่ สองสามวันมาแล้วนะที่ผมติดต่อเขาไม่ได้”หนุ่มน้อยเอ่ยถามแม่ของตนในวันที่ฝ่ายนั้นลางานมาเพื่อขับรถส่งตนไปที่สนามสอบ

“อ๋อ พี่เขาไม่อยากมารบกวนสมาธิแกในช่วงนี้น่ะ”คนเป็นแม่เอ่ยโกหกอีก นางจะบอกลูกชายได้ยังไงล่ะว่าคนที่เจ้าตัวถามถึงตอนนี้ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในแผ่นดินเกิดแล้ว

“รบกวนอะไรกันน่ะแม่ เขาเคยเป็นครูผมนะ เนี่ยผมกำลังจะทำหน้าที่ลูกศิษย์ที่ดีให้เขาเห็น แต่ดันหลบหน้าหลบตาไปแบบนี้มันหมายความว่าไง”เสียงลูกชายเริ่มโวยขึ้น คนเป็นแม่ถึงกลับหนักใจ เลยพยายามพูดให้เจ้าตัวทำความเข้าใจซะใหม่

“แกอย่าเพิ่งให้จิตใจแกวอกแวกตอนนี้เลยน่าไต๋ พี่ตฤณเขาก็รอที่จะมองดูความสำเร็จชองแกอยู่ เขาเหนื่อยกะแกมามากแล้ว แกก็ให้เวลาเขาพักบ้างสิ ถ้ารักเขา ก็จงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีซะ แล้วเขาจะกลับมาชื่นชมความสำเร็จของแกเองน่ะแหละ”

เตชสิทธิ์ยอมเงียบ ใช่สินะ กัณตินันท์เหนื่อยเพราะเขามามากมาย และในตอนนี้ทุกอย่างมันก็ต้องขึ้นกับตัวเขาเองแล้วทั้งนั้น อย่างที่แม่เขาบอกก็ถูก เขาควรจะให้เวลาฝ่ายนั้นได้พักบ้าง อย่างน้อยก็ในช่วงที่เขาสอบ พอสอบเสร็จเถอะพี่ตฤณ ผมจะหอบคะแนนสวยๆไปอวดพี่ให้ได้เชียว ถึงวันนั้นพี่คงตอบตกลงที่จะคบกับผมในฐานะคนรักได้ซะทีสินะ

หนุ่มน้อยเผลอลอบยิ้มในตอนที่คิดขึ้นมาได้แบบนั้น ผู้เป็นแม่ถึงกลับลอบถอนหายใจ ตฤณเอ้ย น้าแก้ปัญหาในเบื้องต้นได้เท่านี้แหละ ต่อไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ลูกชายน้าก็ย่อมรู้อยู่ดีว่าตฤณได้ทิ้งเขาไปแล้ว ถึงวันนั้นอะไรจะเกิดขึ้น น้าก็สุดที่จะคาดเดา
.
.
.
.
.
ในวันสุดท้ายของการสอบเสร็จสิ้น มันเป็นที่แสนโล่งอกและโล่งใจของเตชสิทธิ์ แต่นั่นมันก็เป็นวันที่เขาได้รับฟังข่าวที่น่าตกใจเช่นกัน

“พี่ตฤณเขาไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยนี้แล้วล่ะไต๋ พี่เขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแต่แต่ก่อนที่แกจะสอบอีก”แม่ของเด็กหนุ่มเอ่ยบอกว่าอย่างนั้นในตอนที่เจ้าตัวเริ่มแสดงท่าทีหงุดหงิดให้เห็น เมื่อพยายามติดต่อคนทำตัวสูญหาย แต่ไม่สำเร็จ

“แม่ไม่ได้โกหกผมใช่ไหม”เด็กหนุ่มเอ่ยถามทั้งๆที่เกิดอาการตัวชาไปแล้วชั่วขณะ นี่มันเรื่องอะไรกัน แม่เขาต้องการเล่นตลกอะไรกับเขาหรือเปล่า

“แม่ไม่ได้โกหกแก ตฤณเขาไปแล้วจริงๆ”

“ไม่จริงอ่ะแม่ แม่เอาเรื่องอะไรมาพูด พี่ตฤณเขาจะกล้าทิ้งผมไปโดยไม่ร่ำลาผมสักคำเลยงั้นเหรอ”

“มันเป็นเรื่องจริงไต๋ มันเป็นเรื่องจริง ฟังนะ พี่ตฤณเขามีเหตุผลของเขา เขาบอกแม่ว่าจะกลับมาอิบายให้แกฟังเองภายหลัง แกอย่าเพิ่งไปโกรธอะไรพี่เขาเลยนะ รอเขากลับมาอธิบายเหตุผลของเขาก่อน”

เตชสิทธิ์นิ่งอึ้งไปอีกเมื่อฟังสิ่งที่แม่ตนบอก เด็กหนุ่มเกิดอาการเข่าอ่อนขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อคิดย้อนถึงคำพูดแปลกๆและการกระทำต่างๆของกัณตินันท์ ก่อนที่ความคิดสุดท้ายจะไปหยุดอยู่ที่ตอนที่เขาเห็นหนังสือต่างประเทศสองสามเล่มของเจ้าตัว แล้วเข้าใจว่าเจ้าตัวซื้อหามาอ่าน เพราะรับงานสอนพิเศษที่อื่น

“ทุกอย่างมันไม่ได้กะทันหันใช่มั๊ยแม่ พี่ตฤณเขาคิดที่จะทิ้งผมไปตั้งนานแล้วใช่มั๊ยครับ ใช่มั๊ยครับแม่”หนุ่มน้อยเอ่ยคะยั้นคะยอเอาความจริงกับแม่ เมื่อเริ่มเจ็บปวด ปนน้อยใจ ที่คนหนึ่งคนที่ผูกพันกันมานาน ทำในสิ่งที่ทำร้ายจิตใจตนอย่างหนัก

“แม่บอกแกแล้วว่าพี่ตฤณเขามีเหตุผลของเขา แกอย่ามาคาดคั้นเอาอะไรจากแม่เลย แกรอที่จะฟังคำตอบจากเขาดีกว่า”หยิงสูงวัยบอกปัดลูกชาย เพราะเชื่อว่าไม่ว่าจะกี่ร้อยกี่พันเหตุผลที่ตนจะเอ่ยแก้ต่างให้คนที่จากไปแล้วตอนนี้ ก็คงไม่อาจที่จะผสานรอยร้าวในจิตใจลูกชายตัวเองให้ดีขึ้นในตอนนี้ได้

“เหตุผลอะไรอ่ะแม่ เหตุผลอะไร แม่บอกผมตอนนี้เลยก็ได้ ผมไม่เข้าใจเขา ผมไม่เข้าใจเขา ทำไมเขาถึงทิ้งผมไปอย่างไม่ร่ำลาสักคำ ผมทำอะไรผิด ผมทำอะไรผิด”หนุ่มน้อยเอ่ยโวยวายออกมา ก่อนจะพาลฟาดหัวฟาดหางไปทั่วบ้าน แล้วหมดแรงทรุดนั่งลงร้องไห้ที่พื้นอย่างไม่อายสายตาคนเป็นแม่

“ใจเย็นๆตาไต๋ อีกไม่นานพี่ตฤณเขาก็คงกลับมาแล้ว ใจเย็นๆนะ เชื่อแม่ว่าอีกไม่นานพี่เขาก็กลับมา”คนเป็นแม่เข้าปลอบลูกชาย นางเห็นภาพนี้แล้วก็อดที่จะนึกถึงภาพที่กัณตินันท์ร้องห่มร้องไห้ก่อนจากไปเช่นกัน ความรักความผูกพันนี่มันไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ ตฤณ กลับมาหาลูกชายน้าเร็วๆเถอะนะ น้าไม่อยากที่จะเห็นเขากลับไปเกเรดังเดิม...

[zandwizz]

สายลมในฤดูร้อนพัดผ่านร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ในซุ้มๆหนึ่งภายในสถานศึกษาของตน นิ้วมือเรียวค่อยๆเปิดการ์ดแผ่นหนึ่งขึ้นออกอ่านตัวอักษรข้างในจนหมดทุกตัว

“พี่ตฤณ พี่ผิดสัญญากับผมทำไม พี่ผิดสัญญากับผมทำไม”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดหวังปนความเสียใจ ตัวอักษรทุกตัวในการ์ดแผ่นนั้นยิ่งอ่านมันก็ยิ่งทิ่มใจเขาให้เจ็บแปลบขึ้นเรื่อยๆ เขายื่นข้อเสนอข้อหนึ่งที่ยังไม่ได้คำตอบจากคนที่เขาเพิ่งเอ่ยถึงเมื่อซักครู่ เขาอ่านถึงบรรทัดที่คนๆนั้นเขียนตอบกลับมาให้แล้วก็ยิ่งนึกเสียใจขึ้นมาอีก

“ผมสอบเข้ามหาลัยได้แล้วไง แล้วทำไมล่ะ ทำไมพี่ต้องทิ้งผมไปโดยไม่ร่ำลาผมซักคำ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาใหม่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่หยดน้ำใสๆจะไหลออกมาจากสองตาในตอนที่คิดถึงภาพความหลังเก่าๆ
เด็กหนุ่มวางการ์ดลงที่พื้นโต๊ะแล้วยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรอบๆบริเวณสถานศึกษาแห่งใหม่ของตน เป็นไปได้เขาอยากจะให้คนที่เป็นคนทำให้เขามานั่งนึกภูมิใจในที่แห่งนี้มานั่งคู่กันกับเขาในตอนนี้ แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ความคิด ในเมื่อป่านนี้เขายังไม่ได้รับการติดต่อกลับใดๆจากคนๆนั้น แต่เขาก็คงจะยังรอ รอด้วยความหวังว่าซักวัน คนๆนั้นจะกลับมา

พี่ตฤณ ผมจะรอให้พี่กลับมาดูความสำเร็จของผม ความสำเร็จที่พี่เป็นส่วนหนึ่งในการสร้างมันขึ้น และผมจะรอฟังคำอธิบายของพี่ ว่าทำไมพี่ถึงทิ้งผมไปอย่างไม่ร่ำลา พี่รู้มั๊ยว่าผมเสียใจ ผมผิดหวัง แต่ก็ช่างเถอะยังไงผมก็ยังรักพี่อยู่ กลับมาหาผมเร็วๆนะครับ ผมยังจะรอพี่ ....แม้พี่จะกลับมาเพื่อที่จะเอ่ยเพียงคำลากับผม ผมก็จะรอ...ผมสัญญา...ผมสัญญา....
.
.
.
.
.
.
วันและคืนที่สร้างกันมา ไม่มีค่ากับเธอใช่มั๊ย
ไม่พูดจาสักคำ แล้วเธอก็ไป ยิ่งคิดแล้วมันใจหาย

อยากให้กลับมาใช้เวลา พูดคำลาสักคำได้ไหม
แล้วจะปล่อยให้เธอทิ้งกันง่ายดาย
จบวันและคืนที่ผ่านมา

หากมันอาจยืดเวลา ก่อนเธอจะทิ้งกันไป

หมื่นคำลา ก็จะฟัง
หากมันช่วยรั้งเธออยู่ สักแค่นาที

จะเจ็บช้ำ สักเท่าไหร่
ต้องทนต้องฝืนเท่าไหร่
จะแลกเวลา....ครั้งสุดท้าย
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณสำหรับการติดตาม
.
.
.
จบบริบูรณ์

[maabbdo]

ง่า เมื่อกี้เข้าใจผิด  มากีสใหม่ก็ได้

 

[A-ram 70]

จบแบค้างๆคาๆ

แบบนี้ต้องมีภาคต่อนะ คนแต่ง

[MiTo™]

เฮ้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!1

[zandwizz]

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24DBD0PB0&Autoplay=1

[kit]

• โดยให้เขาทิ้งแค่หน้าที่ความเป็นคู่ไป แล้วเปิดใจคบกับเขาในฐานะคนรักกัน

คู่ หรือ ครู คะ


ต๊าย ยัยตฤณทำแปลก.......จะไปนอกไปนา ก็ไม่เห็นจะต้องแจ้นหนีตาไต๋ไปเลยนี่คะ

อยู่เลี้ยงฉลองผลสอบก่อนก็ได้ แล้วค่อยให้ตาไต๋กับคุณแม่(?)ไปส่ง

ทำท่าสวยๆลากันที่สนามบิน อิอิ


ซั้มเหม่อร์ นายไต๋ค่อยตามไปเยี่ยม, พอจบแล้ว ค่อยตามไปอยู่ เอาหม่าม้าไปด้วย 55


ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy

[pupper]

จะจบแบบนี้เหรอครับ อย่างน้อยให้กลับมาตอบจากปากก็ยังดี แต่ถึงแม้เราจะรู้จากการกระทำแล้ว แต่มันยังไม่กระจ่างอะ มาต่อนิดหน่อย เป็นตอนพิเศษได้ปะครับ อย่างจบไปแบบคนละทางเลย อย่างน้อยให้เรียนจบกลับมาเจอกัน เป็นภาคพิเศษหรือภาคต่อได้ไหมครับ แบบนี้มันเศร้าไปหน่อยนะ

[katalina]

อีกแล้วว   จบแบบนี้อีกแล้ว T^T
มีตอนพิเศษ หรือ ภาคต่อหน่อยจิครับบ
เอาแบบหวานๆ จะได้ช่วยจรรโลงใจเด็กเตรียมเอนท์ จ๊ากกก
ว่าแล้วก็ไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า

[benxine]

ไม่ต่อมีโกรธ อย่างแรงอ่ะ.....................


มาไวๆนะ

[bellbomb]

 

ไม่มีภาคต่ออาจพ่นไฟได้จริงๆนะเนี่ย

แค่เรียนโทเอง ตฤณน่าจะกลับมาระหว่างไต๋ยังเรียนไม่จบมหาลัยได้สิ มาเคลียร์หัวใจกันให้รู้เรื่อง ดีกว่าแบบนี้น้า 

[krappom]

ขอบคุณนะคะ คุณ yayoy ขอบคุณนะคะ คุณ DD

เอ่ออออ พี่กิต
ผิดเรื่องป่าวพี่
 

[Poes]

จบแล้ว รอภาคสองต่อ ถ้าไม่มีพ่นไฟด้วย 

[kYos]

   เอาพี่ตฤณกลับมาก๊อนนนนน

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ yayoy ขอบคุณนะคะ คุณ DD

เอ่ออออ พี่กิต
ผิดเรื่องป่าวพี่
 

ว้าย เรื่องไม่ผิด แต่ clipboard ผิดค่ะ......./กิต. ม้วนกลับไปกลับมา8ตลบด้วยความอาย

แล้วกระตุกผ้าปูเตียงมาบิดอย่างขวยเขิน.......
.

[THIP]

จบแบบนี้ บอกตรงๆ รับไม่ได้  ปูเรื่องมาดิบดี หักมุมแบบนี้มัน 

[dahlia]

เฮ้ยยยยยยยยย จบแบบนี้ได้ไงเนี่ย

จบแบบนี้ไม่เอานะ......โอ๊ย.....ประสาทเสีย 

[marchmenlo]

ง๊าา...เอางี่เลยอ่ะ  เอาไม้มาตีกะบาลกันเลยดีกว่ามั่ย ขัดใจอย่างแรง
ทำงี้กะโต๋ได้ไงห๊าาาา วุ๊ย!~เซ็งจิต