มาแร้วค๊าบ....... ขอบคุณที่ยังติดตามอยู่นะคับ
ขอบคุณแทนพี่บอยด้วยคับ
“จะทำอะไรน่ะ”กัณตินันท์เอ่ยถามคนที่หยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาใช้ ทั้งๆที่ฝ่ายนั้นกำลังขับรถอยู่
“ไม่ต้องเสือ...”เจ้าตัวหันมาตะคอก ก่อนจะเริ่มสนทนากับปลายสายให้ได้ยิน
“พวกนายอยู่ไหนกัน ตกลงจับนังเด็กนั่นได้ใช่มั๊ย”
“ภูมิ นี่อย่าบอกนะว่าภูมิเป็นคนว่าจ้างให้คนมาฉุดณิชาน่ะ”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นอีกอย่างตกใจ เมื่อได้ยินสิ่งที่คนข้างๆสนทนา ฝ่ายนั้นยังไม่ตอบคำถามเพราะยังติดพันกับการสนทนากับปลายสายอยู่
“พวกนายต้องการนักแสดงผู้ชายบ้างหรือเปล่า ฉันมีไปให้หนึ่งคน สนใจมั๊ย”
..........................................
“สนเหรอ ดี บอกที่อยู่ฉันมา เดี๋ยวฉันจะเอาไปส่งให้ถึงที่เลย”นั่นคือถ้อยคำสุดท้าย ก่อนที่คนเอ่ยจะวางสายไปหันมาแสยะยิ้มให้คนที่นั่งมาด้วยแล้วเอ่ย
“ไปเล่นบทรักกับนังณิชาเถอะนะตฤณ เป็นผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงสิ จะไปสนใจมันทำไมนายไต๋น่ะ”
“นี่ภูมิพูดอะไร ตฤณงงไปหมดแล้ว แล้วที่ตฤณถามเมื่อครู่เรื่องจริงใช่มั๊ย ภูมิว่าจ้างคนให้มาจับตัวณิชาไปใช่มั๊ย”
“ใช่แล้วจะทำไม”
“ภูมิ ภูมิทำทำไม นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ณิชาเขาไปทำอะไรให้ภูมิ”
“ก็มันทำให้ฉันต้องโดนพักงานไง มันทำให้ฉันอับอายเพื่อนร่วมงานว่าเป็นคนไร้สมอง ทำงานผิดพลาด”
“เรื่องนี้มันต้องมีที่มาที่ไปสิ จู่ๆ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะตั้งป้อมเป็นศรัตรูกับภูมิทำไมกัน”
“ช่างเป็นคนดีเสียเหลือเกินนะตฤณ เมื่อก่อนก็เคยเจอฤทธิ์เด็กนี่แว้ดใส่ไม่ใช่เหรอ มาคราวนี้ทำมาเป็นห่วงเป็นใยมัน เพื่ออะไรไม่ทราบ”
“นั่นมันแค่ความเข้าใจผิดกันและอารมณ์ชั่ววูบ พอจบแล้วก็จบกันไป แต่นี่อะไร ภูมิสั่งคนไปจับตัวคนทั้งคน โดนจับได้เสียอนาคตเลยนะ ยกเลิกงานนี้ซะนะภูมิตฤณขอร้อง ภูมิจะโกรธจะเกลียดหรือมีเรื่องบาดหมางอะไรกับณิชา ก็ค่อยๆพูดจาตกลงกันดีๆก็ได้ อย่าทำให้เรื่องต้องบานปลายไปกันใหญ่เลย เชื่อตฤณซักครั้งเถอะ”
“บอกแล้วไงว่าอย่ามาสอนฉัน เก็บแรงของแกไว้ไปเล่นหนังเอ๊กคู่กับยัยคุณหนูนั่นเถอะ”
“ภะ ภูมิว่าไงนะ”
“ตอนฉันคุยโทรศัพท์อยู่แกไม่ได้ยินหรือไง ว่าฉันจะส่งแกไปเล่นบทอัศจรรย์คู่กับยัยณิชานั่นให้ไอ้พวกที่ฉันว่าจ้างมันถ่ายเก็บเอาไว้ไปขายให้ไอ้พวกชอบของแปลก”
“ภูมิ หยุดความคิดบ้าๆนี่เถอะตฤณขอร้อง นี่เรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ ภูมิทำแบบนี้ก็เท่ากับฆ่าตัวตายทางอ้อมเลยนะ ณิชานั่นเป็นถึงลูกสาวเจ้าของตึกที่ภูมิทำงานอยู่ เกิดเรื่องอะไรกับลูกสาวเขาแบบนี้ ตฤณว่าภูมิไม่รอดเงื้อมมือกฎหมายไปได้หรอก ยกเลิกความคิดบ้าๆนี้ซะ พวกนั้นจับณิชาไว้ที่ไหน โทรไปแจ้งความซะเถอะ เรื่องราวจะได้จบๆ”
“แจ้งให้โง่เรอะ แจ้งฉันก็โดนซิวน่ะสิ”
“แล้วขืนดื้อดึงต่อไปคิดว่าตัวเองจะรอดหรือไงกัน กลับตัวกลับใจตอนนี้มันยังไม่สายหรอกนะ ตฤณคิดว่าตฤณพอจะพูดให้ณิชาเขาไม่เอาเรื่องภูมิได้”
“แกคิดว่าแกเป็นใครเหอะ ถึงจะชี้นิ้วสั่งคนโน้นคนนี้ได้ ยัยคุณหนูนั่นมันก็คงเกลียดขี้หน้าแกไม่น้อยไปกว่าฉันหรอกที่เอาชีวิตเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนายไต๋น่ะ มันคงจะฟังแกหรอกมั้ง สำคัญตัวผิดไปหน่อยแล้ว”
“ผิดไม่ผิดไม่รู้ล่ะ รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ตฤณอยากได้ภูมิคนเดิมกลับมา”
“เฮอะ เห็นธาตุแท้ฉันขนาดนี้แล้ว แกยังจะหวังอะไรลมๆแล้งอีกหรือไง”
“ตฤณไม่ได้หวังมากมายขนาดที่จะให้เรากลับมาคบกันใหม่หรอกนะ คนเราทุกคนมีจุดบอดของตัวเองกันทั้งนั้นแหละตฤณเข้าใจ เพียงแต่ว่าใครจะเก็บเอาไว้ได้ดีหรือแสดงออกมาตอนไหนก็แค่นั้น เถอะนะภูมิ ตั้งสตินึกคิดถึงสิ่งดีๆที่มันเคยผ่านเข้ามาในชีวิตเราเถอะนะ กลับตัวกลับใจตอนนี้มันยังไม่สายไปหรอก ตฤณขอร้องล่ะ ตฤณไม่อยากเห็นอนาคตคนที่ตฤณเคยรักเคยรู้จักต้องพังไปต่อหน้าต่อตา นะภูมินะ โทรไปยกเลิกคำสั่งที่จะให้พวกนั้นรังแกณิชาเถอะ หรือถ้าพวกเขาไม่ฟังก็โทรแจ้งตำรวจให้ไปจัดการให้ก็ได้ ตฤณจะพยายามไม่ให้เรื่องนี้สาวมาถึงภูมิ นะภูมินะ เชื่อฟังตฤณซักครั้งเถอะตฤณขอร้อง”
ภูมิยอมเงียบเสียงลง และไม่ตอบโต้กลับฝ่ายที่ขอร้องตนด้วยถ้อยคำรุนแรงอย่างเดิม เมื่อมองไปเห็นฝ่ายนั้นน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือขณะเตือน ชายหนุ่มใช้ช่วงเวลาที่นิ่งอยู่ขบคิดตามคำพูดของคนเคยคบ มันก็จริง นี่เขากำลังทำอะไรลงไป เขายอมแลกอนาคตทั้งอนาคตกับอารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้นเพราะความเคียดแค้นชิงชังงั้นเหรอ เรื่องราวดีๆอีกหลายเรื่องอาจยังรอที่จะเข้ามาในชีวิตเขาให้เขาได้เจอะเจอต่อไปนี่นา หากว่าเขายังได้อยู่ร่วมกับสังคมดั่งคนปกติทั่วไป
“ตฤณ ภูมิเลวมากเลยใช่มั๊ย”น้ำเสียงสั่นเครือนั่นหลุดจากปากออกไป คนได้ยินถึงกลับน้ำตาร่วงออกมาอย่างสุดดีใจที่ในที่สุดก็ได้ยินน้ำเสียงเดิมๆจากคนที่ตนกำลังเตือนสติอยู่
“รู้สึกตัวตอนนี้ทุกอย่างยังไม่สายไปภูมิ ตฤณจะอยู่ข้างๆภูมินะ ตฤณสัญญา ภูมิโทรไปแจ้งตำรวจให้เขารีบไปช่วยณิชานะ”ชายหนุ่มรีบเอ่ยให้ฝ่ายนั้นทำในสิ่งที่ถูกต้อง ทั้งๆที่ตัวเองน้ำตายังรินอาบสองแก้มอยู่
“แล้ว แล้วถ้าพวกมันซัดทอดมาถึงภูมิล่ะ ภูมิยังไม่อยากติดคุก ภูมิกลัว”คนถูกบอกเอ่ยออกมา คราวนี้คนเตือนสติจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปสัมผัสมือเจ้าตัวเบาๆพลางเอ่ยปลอบ
“บอกแล้วไงว่าตฤณจะอยู่ข้างๆภูมิ ไม่ต้องกลัวนะ ฟังดูมันอาจจะยากที่พวกนั้นจะยอมรับผิดฝ่ายเดียว แต่มันอาจจะพอมีทางที่ตฤณจะช่วยภูมิ ถ้าภูมิสัญญาว่าภูมิจะไม่กลายเป็นคนอารมณ์ร้อนแบบนี้อีก รีบโทรไปจัดการให้เรื่องราวมันคลี่คลายลงเถอะ ก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้”
“ก็ได้ ภูมิจะทำ”นั่นเป็นประโยคที่ทำให้คนปลอบใจยิ้มได้ทั้งน้ำตา ชายหนุ่มมองภาพอดีตคนรักทำในสิ่งที่ถูกต้องด้วยความตื้นตันใจ ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นได้ทุกครั้งที่สามารถชี้ทางสว่างให้กับคนที่กำลังหลงผิดได้ นี่หรือเปล่านะสัญชาตญาณของความเป็นครู
.
.
.
.
.
.
.
ณิชากรี๊ดลั่นขณะที่กำลังถูกต้อนให้จนมุมหลังจากที่สาวน้อยวิ่งหลบหลีกการจับกุมจนเหนื่อยหอบ
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไหว้ล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ”เด็กสาวเอ่ยขอร้องวิงวอนอย่างน่าเวทนา
“ปล่อยให้โง่สิ น่ารักๆแบบนี้หายาก”หนึ่งในสองวายร้ายเอ่ยตอบพลางหมายจะตรงเข้าจับตัวคนขอร้องใหม่
“ตะกี้มีโทรศัพท์มาบอกแล้วด้วยว่าจะมีคนมาสมทบเล่นหนังกับน้องให้พวกพี่ถ่าย ยอมซะดีๆเถอะน่า เห็นว่าน่ารักน่าทะนุถนอมนะเลยไม่อยากลงไม้ลงมือ”
“ไม่ ฉันไม่เล่นหนังอะไรกับใครทั้งนั้น ฉันกลัวแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง ฮือๆๆ”
ในระหว่างที่มีการต่อรองกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ คนที่เอ่ยต่อรองถือจังหวะที่พวกวายร้ายหันมองหน้ากันวิ่งหนีไปทางประตูห้อง แต่โชคร้ายที่โดนจิกรั้งเส้นผมเอาไว้ได้จนหน้าหงายจากคนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของโทรศัพท์
“ชักจะหมดความอดทนแล้วนะโว้ย”ฝ่ายจิกรั้งเงื้อมือคิดจะตบสั่งสอน คนในอุ้งมือถึงกลับกรี๊ดลั่นห้องหลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันว่าจะได้ยินก็เกิดขึ้น
“เฮ้ย ปล่อยมันก่อนว่ะ พวกเราโดนแทงข้างหลังโว้ย”เจ้าของเสียงคือคนที่หันไปคุยโทรศัพท์นั่นเอง
“หมายความว่าไงวะ”คนเงื้อมือค้างกลางอากาศหันมาถาม
“ก็ไอ้คนที่มันว่าจ้างให้เรามาจับนังเด็กนี่น่ะสิ มันกลับเปลี่ยนใจขู่ให้เราปล่อยมันไปซะ ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจให้มาบุกรัง กูไม่น่าบอกที่อยู่มันเล้ย ให้ตายสิ”
“เฮ้ย อย่างงี้ก็แย่สิวะ เอาไงดีเนี่ย”
“จะเอาไงล่ะ ก็ต้องปล่อยมันไปน่ะสิ”
“เฮ้ย ทำงั้นได้ไงวะ”
“แล้วมึงมีทางเลือกหรือไงล่ะ ที่ทางทำมาหาแด..อับๆแบบนี้หาเอาที่ใหม่ก็ได้ ดีกว่าจะไปนอนแด..ข้าวแดงในคุกนะมึง”
“เราติดคุก ไอ้นั้นมันก็ต้องติดด้วย มึงกลัวอะไรวะ”
“แล้วมึงจะเอาชีวิตตัวเองไปแลกกับมันทำไม หาทางรอดให้ตัวเองก่อนดีกว่า ส่วนไอ้ปลิ้นปล้อนนั่นค่อยหาทางลอบจัดการมันอีกที ไปโว้ย ปล่อยอีเด็กนี่ไว้นี่แหละ เผ่นก่อนดีกว่าว่ะ”
“แม่งเสียดายชิบ หน้าสวยๆหมวยๆแบบนี้ ไม่น่าอดแด..เลยกู”สิ้นเสียงบ่นร่างบอบบางของคนที่อึ้งในสถานการณ์ก็ถูกผลักลงไปนอนราบกับพื้น ก่อนที่คนผลักจะชี้หน้าขู่เอาไว้
“ถือว่าดวงยังดีนะที่รอด อย่าเสือกให้ข้อมูลพวกกูกับตำรวจล่ะมึง ถ้ามีข่าวว่าพวกกูโดนตามจับนะ กูจะกลับมาลากคอมึงถึงหน้าโรงเรียนเพื่อไปเชือดเลย”
พวกมันขู่เอาไว้แค่นั้นก็ต้องรีบเผ่นกันออกไปจากห้อง คนในห้องถึงกับปล่อยโฮด้วยความดีใจ ก่อนจะตะเกียกตะกายออกจากห้องบ้าง
.
.
.
.
.
.
.
ทางด้านภูมิ ชายหนุ่มจอดรถเอาไว้ข้างทางแล้วซบหน้าลงไปกับพวงมาลัย หลังรับรู้ว่าฝ่ายที่ตนว่าจ้างยอมถอยฉากออกไปจากการรังแกเด็กผู้หญิงที่เขาเคยเกลียดชัง ชายหนุ่มปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น เมื่อรู้สึกละอายใจต่อความดีของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฝ่ายนั้นโดนเขาด่าทอเสียๆหายๆ โดนทำร้ายร่างกายอยู่เป็นระยะๆ แต่เจ้าตัวก็ยังมีใจที่จะคอยดึงสติเขากลับมา นี่หรือเปล่าที่เขาบอก ความดีเอาชนะทุกอย่างได้
“มันจบแล้วภูมิ มันจบแล้ว ใจเย็นๆนะ พวกนั้นยอมถอยแล้ว ก็เท่ากับว่าไม่มีใครสาวมาถึงภูมิได้แล้ว”เสียงคนดีเอ่ยปลอบใจพลางเอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ ทำเอาชายหนุ่มโผจากพวงมาลัยไปซบลงกับอกเจ้าตัวแทนแล้วฟูมฟายอย่างคนสำนึกผิด
“ภูมิขอโทษตฤณ ภูมิขอโทษ ภูมิผิดไปแล้ว อย่าเพิ่งเกลียดภูมิเลยนะ ตอนนี้ภูมิไม่เหลืออะไรแล้ว ภูมิคงไม่กล้ากลับไปทำงานหากพ้นกำหนดพัก ภูมิไม่กล้าสู้หน้าใครได้ ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ”
“ไม่เอาน่าภูมิ เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากตฤณ ภูมิก็ทำตัวเป็นปกตินะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่องไว้ ต่อไปแค่ภูมิคิดดี ทำดี ทุกอย่างมันก็จะดีเอง เชื่อตฤณนะ”คนโดนโผเข้าใส่เอ่ยปลอบอย่างไม่รังเกียจ ถึงแม้จะรู้ถึงเบื้องลึกความรู้สึกของคนที่กำลังร้องให้ซบอกว่าเป็นอย่างไรแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยๆช่วงชีวิตหนึ่งเขาก็เคยมีความผูกพันกับเจ้าตัวอยู่บ้าง การให้อภัยคนเคยสนิทที่คิดกลับใจมันก็ไม่เสียหายนักหรอก ตรงกันข้าม มันกลับเป็นเรื่องน่ายินดีเสียด้วยซ้ำต่างหากล่ะ ถ้าหากว่าต่อจากนี้เจ้าตัวจะคิดดี ทำดี จริงๆ แต่เห็นขนาดนี้ เขาก็มั่นใจและแน่ใจไปกว่าครึ่งว่าเจ้าตัวคงคิดได้ และมีสติไตร่ตรองอะไรต่างๆได้แล้วจริงๆ
.
.
.
.
.
ทางฝั้งศัลชัย และกลุ่มครู อาจารย์รวมทั้งเตชสิทธิ์และครอบครัวของณิชาที่ปักหลักกันอยู่ในโรงพัก เพื่อวางแผนว่าจะเอายังไงกับการตามหาตัวคุณหนูที่ถูกจับ ต่างก็ตื่นเต้น และยินดี เฮกันลั่น เมื่อหนึ่งในกลุ่มได้รับการติดต่อจากคุณหนูนั่นว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ให้ส่งคนไปรับตัวด้วย
“ที่ไหนครับ ให้ผมไปด้วยนะ”ศัลชัยเอ่ยขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นตามญาติและเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่พอจะเดินออกไป เด็กหนุ่มก็หันมาพูดด้วยกับคู่อริที่พักยกออกศึกกันตอนรอตามข่าวคนถูกฉุด
“ไม่ไปด้วยกันเหรอวะไต๋”
“ไม่ล่ะ แค่รู้ว่าณิชาปลอดภัยก็ดีแล้ว ต่อไปมึงก็ดูแลเขาดีๆละกัน”
“อืม ขอบใจนะที่บอก ไปล่ะ แล้วกูจะบอกณิชาให้ว่ามึงยังเป็นห่วงเขาอยู่”คนพูดเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มแรกที่ฝ่ายนั้นส่งให้หลังจากที่แยกเขี้ยวใส่กันมานาน จึงไม่แปลกที่คนข้างหลังจะส่งยิ้มตามให้ไป
.
.
.
.
.
.
มืดแล้วที่รั้วหน้าบ้าน คนที่กำลังจะปิดประตูรั้วชะงักมองคนหนึ่งคนที่ลงจากรถคันที่มาส่งพร้อมรอยยิ้มก่อนที่รถคันนั้นจะเคลื่อนออกไป
“ดีกันแล้วเหรอ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักขึ้นเสียงแข็ง เมื่อร่างคนเดินยิ้มเดินมาจนถึงรั้วบ้าน
“ไต๋”กัณตินันท์เผลอครางชื่อคนทักตนออกมาอย่างตกใจ นี่เจ้าตัวเพิ่งจะเข้าบ้านเหมือนกันเหรอเนี่ย
“เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอ”ชายหนุ่มเอ่ยทักออกไปยิ้มๆ ในใจก็แอบคิดไปว่าฝ่ายนั้นคงไม่ทันเห็นว่าใครมาส่งตน แต่นั่นก็เป็นความคิดที่ผิด เมื่อเจ้าตัวเอ่ยออกมาถึงคนที่มาส่งตนแทนคำตอบ
“ไปรำลึกความหลังกับแฟนเก่าที่ไหนมา”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องมันยาว แต่เดี๋ยวพี่ค่อยอธิบาย ตอนนี้พี่ว่าเราเข้าไปเรียนหนังสือกันก่อนดีกว่านะ เสียเวลามาหลายชั่วโมงแล้ว”
“ไม่มีการเรียนการสอนอะไรทั้งนั้นแหละ ทำกับผมขนาดนี้คิดว่าผมยังจะมีจิตใจเรียนหรือไง”
“พี่ทำอะไร ไหนบอกจะปรับปรุงตัวเองไง อะไร เรื่องแค่นี้ทำไมต้องมาพาลด้วย”
“ยังจะถามอีกเหรอว่าพี่ทำอะไร แล้วเรื่องแค่นี้ของพี่ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆสำหรับผมนะ พี่เล่นหายไปมีความสุขกับอดีตคนรักจนลืมลูกศิษย์ตัวเอง พี่จะให้ผมรู้สึกยังไง”
“ก็บอกแล้วไงเรื่องมันยาว พี่อธิบายให้นายฟังแน่ๆล่ะ แต่ตอนนี้ช่วยเข้าไปเรียนก่อนดีมั๊ย เวลาของนายมีไม่มากนักหรอก แป็บเดียว เดี๋ยวก็สอบ เดี๋ยวก็สอบ อย่ามัวมาตั้งแง่อะไรใส่พี่เลยนะ ใส่ใจอนาคตตัวเองจะดีกว่า”
“พูดเหมือนไม่แคร์ผมแบบนี้ กำลังจะกลับไปคืนดีกับไอ้ภูมินั่นใช่มั๊ยล่ะ”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว ก็บอกแล้วไงไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงหายไปกับมันแล้วทิ้งผม”
“พี่ไม่ได้ทิ้งนาย แต่มันมีเหตุที่พี่ต้องไปกับภูมิเขาจริงๆ”
“เหตุอะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”
“ทำไมต้องเดี๋ยวด้วยล่ะ หรือต้องการใช้เวลาแต่งเรื่องโกหก”
“พี่จะไปแต่งเรื่องโกหกนายเพื่ออะไรกัน”
“อ๋อ พี่ไม่เคยแคร์ผมอยู่แล้วนี่ ผมลืมไป”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น นายนี่ยังไงนะ ตอนนี้เวลานี้ เราควรจะสนใจเรื่องเรียนมากกว่าเรื่องอื่นนะ”
“บอกแล้วไงถ้าพี่ว่าจะไม่มีการเรียนการสอนเกิดขึ้น ถ้าผมไม่ได้คำอธิบายว่าพี่หายไปไหนกับแฟนเก่าพี่มา”
“เออ โอเค ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน กลับก็ได้วะ”เป็นครั้งแรกที่คนเป็นครูเผลอหยาบคายให้ได้ยิน คนเป็นลูกศิษยนึกโมโหหนักกว่าเดิมที่เห็นฝ่ายนั้นทำท่าคล้ายรำคาญตน เด็กหนุ่มเอื้อมมือกระชากแขนคนคล้ายรำคาญเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าตัวทำท่าจะเดินหนีจริงๆ
“มันจอดรถรอยู่ใช่มั๊ยล่ะ ถึงคิดจะเดินหนีแบบนี้”เด็กหนุ่มเอ่ยพาลขึ้น
“ก็นายบอกไม่เรียน จะให้พี่อยู่ทำไมล่ะ อย่าพาลกันดีกว่า”คนถูกพาลหันมาบอก
“ผมจะเรียน ถ้าพี่อธิบายเรื่องที่ผมเห็นให้ผมฟัง พี่ไปไหนกับไอ้ภูมินั่นมา พูดเรื่องจริงนะ ห้ามโกหก ถ้าผมจับได้ ผมไม่เอาพี่ไว้แน่”
กัณตินันท์อึกอักกับคำพูดข่มขู่ของลูกศิษย์ จริงๆเขาก็ไม่อยากโกหก แต่ถ้าจะให้เขาบอกเรื่องจริงทุกอย่างออกไปเขาจะทำได้ยังไงกันในเมื่อเขารับปากและสัญญากับคนที่คิดกลับตัวกลับใจเอาไว้แล้ว ว่าจะไม่บอกใครถึงความชั่วร้ายที่เจ้าตัวคิดทำลงไปจากอารมณ์ชั่ววูบ ยิ่งถ้าให้บอกคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ถึงเรื่องนั้น แทบไม่ต้องคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น เชื่อเถอะ ว่าเด็กหนุ่มนี่คงไม่มีใจที่จะยกโทษให้คนที่คิดทำร้ายคนเคยรักของตนเป็นแน่
“เงียบทำไมล่ะ บอกมาสิ หายไปไหนกับมันมา เจ็บแล้วไม่จำหรือไง หรือชอบตกเป็นเบี้ยล่างของใคร โดนมันบังคับข่มขู่ให้กราบแทบเท้ายังโดนมาแล้วยังคิดที่จะกลับไปญาติดีกับมันอีก”เตชสิทธิ์คาดคั้นพลางเขย่าร่างคนในอุ้งมือ เมื่อเห็นคนที่ตนเปิดโอกาสให้อธิบายเรื่องจริงนิ่งงันไป เด็กหนุ่มรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา เมื่อคิดเลยเถิดไปถึงสิ่งที่ฝ่ายนั้นกำลังคิดปิดบังตนอยู่ ใครมันจะกล้าบอกล่ะว่าตัวเองไปมั่วรักกับคนที่ตัวเองเคยตัดใจหนีมาแล้ว
“ปล่อยพี่ก่อนพี่เจ็บ”คนถูกเขย่าร่างเอ่ยบอกพลางพยายามจะขัดขืนให้ร่างตัวเองหลุดจากการโดนจับ แต่ยิ่งดิ้นก็ดูเหมือนว่าจะถูกพันธนาการแน่นขึ้น
“พี่บอกให้ปล่อยพี่ก่อนไงไต๋ มันเจ็บนะ แล้วนี่มันหน้าบ้านนายด้วย คิดจะทำอะไรหัดคิดเกรงสายตาคนอื่นเขาบ้างสิ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อขัดขืนแล้วไม่เป็นผล ก่อนจะตัวเย็นวาบขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อเห็นฝ่ายที่ตนบอกยิ้มเย็นเอ่ยขึ้น
“งั้นแสดงว่าอยู่ในที่ลับตาคนอื่น ผมทำได้มากกว่านี้งั้นสิ”
“มะ หมายความว่าไง”
“อยากรู้เหรอ งั้นตามมานี่”
.
.
.
อ้าว จะให้ตามไปไหนล่ะนั่น เอาเป็นว่า รอตามอ่านแล้วกันเนาะ
ขอบคุณครับ
Boy
ช่วงนี้งานเเยอะมากมายเลยคับ เดินทางทั่วประเทศเชียว
ยังไงก็ขอขอบคุณมาก ๆ นะคับ ที่ยังติดตามกันอยู่
หัวข้อ: Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร By Bboyseries (อ่าน 530666 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก