มาต่อแร้วค๊าบ.... ขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาต่อให้เมื่อวาน
ที่บ้านหลังเดิม แม่ที่นั่งรอลูกชายอยู่ตัดสินใจเดินขึ้นไปเพื่อไปตรวจค้นดูห้องฝ่ายนั้น เพื่อจะหาเรื่องจัดการ หากว่าเจออะไรที่มันไม่เข้าหูเข้าตา ไม่รู้ล่ะ ไหนๆวันนี้ก็ตั้งใจที่จะปราบพยศลุกชายตัวดีแล้ว ก็ต้องเหมารวมทุกคดีที่มันเคยก่อไว้น่ะแหละ
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย หญิงสูงวัยกวาดสายตามองไปทั่วห้องที่ไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเท่าใดนัก จุดแรกที่นางเดินไปคือโต๊ะอ่านหนังสือ มือนั่นค่อยไล่เปิดทุกอย่างที่ปิดเอาไว้ทีละจุด ทีละจุด ทุกอย่างปกติดีบนโต๊ะตัวนั่น นางกำลังจะหมุนตัวเดินไปที่มุมอื่น แต่แล้วก็เอะใจว่ายังไม่ได้เปิดลิ้นชักใต้โต๊ะดู
คนเอะใจหยุดคิดชั่งใจซักพัก ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักนั่นเบาๆ นางนิ่วหน้านิดๆ เมื่อเห็นว่าลิ้นชักนั่นถูกล็อคกุญแจเอาไว้!!
“ซ่อนอะไรไว้ไอ้ตัวดี ถึงขนาดต้องล็อค”คนเป็นแม่บ่น ก่อนจะถอนหายใจแล้วเปลี่ยนที่ไปเดินสำรวจอย่างอื่นแทน
ที่มุมห้อง กระเป๋าเอกสารถูกวางสงบนิ่งอยู่หนึ่งใบ คนมองเห็นจำได้ดีว่ากระเป๋านั่นลูกชายบอกว่าเป็นของเพื่อน ตอนที่ตนทักว่ามันคล้ายจะเป็นกระเป๋าของกัณตินันท์ มันมีอะไรอยู่ในนั่นนะ ไหนขอดูหน่อยสิว่าไอ้ลูกคนนี้มันคบเพื่อนแต่ละคนเป็นยังไง
กระเป๋านั่นถูกยกมาวางไว้บนที่นอนลูกชายก่อนที่คนเป็นแม่จะตัดสินใจเปิดออกดูช้าๆ ทันทีที่สายตาของนางมองเห็นสิ่งที่อยู่ในนั้นแล้วลองหยิบขึ้นมาอ่านดูคร่าวๆ นางถึงกับต้องยกมือขึ้นปิดปากด้วยความสะท้อนใจ
“ตฤณ”หญิงเจ้าของบ้านเผลอครางลูกจ้างคนเก่าของตนออกมา ก่อนที่จะรีบหันสายตากลับไปมองยังลิ้นชักใต้โต๊ะอ่านหนังสือของลูกชาย ร่างนั้นลุกเดินไปที่ตรงนั้นอย่างเอะใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจกระชากลิ้นชักนั่นสุดแรงด้วยอารมณ์ที่กำลังโกรธเจ้าของโต๊ะตัวนี้อย่างรุนแรง
ลิ้นชักนั้นถูกเปิดออกมาจนได้ สายตาคนเปิดถึงกับเบิกโพลงมองสิ่งที่วางคู่กันอยู่ข้างใน นั่นคือไฟแช็ค และซองบุหรี่!!!
.
.
.
.
.
บนแท็กซี่ที่นั่งกลับบ้าน กัณตินันท์นั่งอยู่เบาะหลังเอนตัวแนบกระจกอย่างเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ชายหนุ่มร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลอีกแล้วตั้งแต่ตอนที่เดินหนีจากคนสองคนที่ตนรู้จักเป็นอย่างดี
ตอนแรกเตชสิทธิ์ทำท่าจะตามเขามา แต่แล้วก็โดนอดีตคนรักของเขาฉุดเอาไว้ ด้วยคำพูดที่ส่งเป็นตะปูดอกสุดท้ายตอกเข้าที่ใจเขา
“เขาจะไปจากชีวิตนายก็ดีแล้วไต๋ อยากเป็นผู้ชายที่ชื่อว่าแคร์คนเป็นเกย์หรือไง”นั่นคือสิ่งที่หลุดออกจากปากคนเคยคบ นาทีนั้นชายหนุ่มยอมเดินจากมาอย่างโดยดีโดยไม่โต้ตอบอะไรออกไป ในเมื่อเขาอยากให้ทุกอย่างมันจบ เขาก็ควรจะเริ่มไม่ใส่ใจคำพูดเสียดแทงจากใครทั้งนั้น
.
.
.
.
.
ในรถอีกคันหนึ่ง เจ้าของรถนึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นคนที่นั่งมาด้วยเอาแต่นั่งซึม และเงียบลงไปอย่างคนมีอะไรที่จะต้องคิด
“คิดถึงเรื่องเมื่อกี้เหรอไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยถามฝ่ายนั้นทันที
“พี่ว่าผมทำรุนแรงไปหรือเปล่า”คนข้างกายไม่ตอบคำถาม แต่กลับย้อนถามกลับ
“ทำไมจะต้องเก็บเอามาคิดด้วย กัณตินันท์เป็นอะไรกับนายงั้นเหรอ”
“พี่รู้จักพี่ตฤณนานหรือยัง”
“พี่ถามนายก่อนนะ”
“พี่ตฤณเคยเป็นครูสอนพิเศษผม แล้วพี่ล่ะ รู้จักกับเขาได้ไง”
“ก็เคยเรียนมาด้วยกัน เอ่อ แล้วเขามาชอบพี่ประมาณนี้แหละ แต่พี่ไม่เล่นด้วย ไม่คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้”
“ถึงว่า ผมเห็นเขาลอบมองพี่ตอนอยู่ในร้านหนังสือ และก็ถามหาพี่ตอนที่ผม เอ่อ ทำร้ายเขา”
“ช่างมันเถอะ เขาจะอะไรก็ช่าง เราอย่าพูดถึงเขาดีกว่านะพี่ว่า เขาก็แค่เกย์หนึ่งคน จะเอามาเป็นหัวข้อสนทนาทำไม”
“ไม่รู้สิ ผมว่าผมทำกับเขาแรงไปนะ”
“อย่าลืมสิว่าเขาทำนายก่อน ในร้านหนังสือน่ะ จำไม่ได้หรือไง”
“ผมมันก็ปากเสียอย่างที่เขาว่าจริงๆนี่”
“นี่นายกำลังเบี่ยงเบนทางเพศหรือเปล่าเนี่ยไต๋ พูดถึงนายนั่นอยู่นั่นแหละ พี่ไม่อยากฟังเรื่องคนเป็นเกย์เท่าไหร่หรอกนะ”ภูมิ ทำท่าฮึดฮัดเข้าใส่เมื่อคนข้างกายชักจะใส่ใจชายรักชายคนอื่นมากกว่าตน ทำไมล่ะ ทำไมเด็กนี่จะต้องมีท่าทีสำนึกผิดในสิ่งที่ทำกับกัณตินันท์ด้วย ถ้าเขาจะมีคู่แข่งในเกมไล่เปิดความบริสุทธิ์เด็กนี่ คู่แข่งเขาก็ไม่น่าจะเป็นคนอ่อนแออย่างกัณตินันท์เลยนี่ หนอย แอบมารับจ๊อบพิเศษเป็นครูสอนพิเศษเด็กหล่อลาก ก็ไม่ปริปากบอกอะไรเขาซักคำ นี่สงสัยจะแอบเทียวไล้เทียวขื่อเด็กนี่อยู่ไม่น้อยเลยน่ะสิ ตอนที่ได้สอนหนังสือกันน่ะ เห็นเงียบๆ ติ๋มๆ ร้ายเหมือนกันนี่ ถึงว่าสิ เห็นไม่ค่อยสะท้านอะไรนักตอนที่เขาขอเลิก เฮอะ ที่แท้เรื่องมันก็เป็นแบบนี้นี่เอง นังแรดเงียบเอ้ย!!
“ผมเปล่านะครับ โอเค ผมไม่พูดถึงเขาแล้วก็ได้ ผมว่าผมมีอคติกับคนพวกนี้พอแล้วนะ มาเจอ พี่นี่หนักกว่าผมอีก”เตชสิทธิ์เอ่ยออกมาก่อนจะยอมเงียบลงไป จริงอยู่ที่ปากไม่ได้พูดถึงคนที่ตนเพิ่งทำร้ายมา แต่ในใจนั่นเล่า มันหยุดคิดถึงฝ่ายนั้นไม่ได้หรอกเมื่อภาพใบหน้าช้ำแดงของฝ่ายนั้นจากฝ่ามือตนลอยมาในห้วงความคิด
ประตูบ้านถูกเปิดออก เตชสิทธิ์ก้าวขาเข้าไปได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องชะงักเท้านั่นไว้เมื่อมีวัตถุบางอย่างลอยตกลงมาตรงปลายเท้า มันเป็นกระเป๋าของกัณตินันท์นั่นเอง!!
“แม่ทำอะไร นี่มันกระเป๋าพี่ตฤณนะ”เด็กหนุ่มหลุดปากบอกออกไปเมื่อตกใจกับสิ่งที่แม่ทำ
“ก็ไหนวันนั้นบอกนี่เป็นกระเป๋าเพื่อนแกไง”คนเป็นแม่ทวนความจำให้ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ลูกชายเมื่อเห็นฝ่ายนั่นทำหน้าเลิ่กๆลั่กๆ
“ว่าไงล่ะ ตกลงกระเป๋านี่มันกระเป๋าใคร”นางตวาดถามลูกชายซ้ำ รู้สึกโกรธที่ลูกชายโกหกตนเมื่อคราวนั้น จนตนหลงมองเจ้าของกระเป๋าใบนี้ที่แท้จริงผิดๆไป
“ก็กระเป๋าเพื่อนผมจริงๆน่ะแหละ ผมจำสลับเอง”เตชสิทธิ์บอกออกไปเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโดนจับได้ว่าเป็นเด็กเลี้ยงแกะ
“เพี๊ยะ!!”เสียงฝ่ามือของคนเป็นแม่ฟาดลงบนใบหน้าลูกชาย ก่อนที่นางจะชี้หน้าต่อว่าอีกเป็นชุด
“ถึงขนาดนี้แกยังจะโกหกฉันอีกเหรอ ไอ้ลูกไม่เอาไหน ทำไมห๊ะ ทำไมแกถึงทำตัวเป็นเด็กเลี้ยงแกะแบบนี้ ฉันรู้หมดแล้วว่ากระเป๋านี่เป็นของตฤณ และข้างในนั่นมันมีอะไร นี่น่ะเหรอ อาจารย์ตุ๊ดไก่กาที่ไม่เอาไหนของแก ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในกระเป๋านั่น ถ้าฉันเห็นก่อนหน้าที่ฉันจะยอมให้เจ้าของเขาเลิกสอนแกนะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาด แกรู้มั๊ยว่าข้อมูลต่างๆที่อยู่ในนั่นมันสามารถฉุดชีวิตเด็กโง่ๆอย่างแกให้เป็นคนฉลาดขึ้นมาได้มากขนาดไหนถ้าแกจะตั้งใจศึกษามัน ฉันมันโง่แท้ๆที่หลงฟังคำพูดแกว่าตฤณเขาไร้คุณสมบัติที่จะเป็นครู”
“ใจเย็นๆสิแม่ ฟังผมก่อนสิ”เตชสิทธิ์ตกใจน้ำตาคลอ เพราะไม่นึกว่าแม่ที่ไม่เคยลงมือทำร้ายตนจะลงมือตบหน้าตนได้สุดแรงขนาดนี้
“ฟังอะไร แกจะโกหกอะไรฉันอีก ”แม่ตวาดกลับ ก่อนจะหันหลังเดินไปแล้วหยิบเอาของสองสิ่งมาปาใส่หน้า เด็กหนุ่มช็อคตัวชา เมื่อเห็นของสิ่งนั่นหล่นลงที่พื้น มันคือ ซองบุหรี่ที่เปิดทิ้งไว้กับไฟแช็คนั่นเอง
“แกแอบดูดมันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ววันนั้นที่มีเรื่องกับตฤณ แกใส่ร้ายตฤณเขาใช่มั๊ยว่าเขาหัดสอนแกทำสิ่งนี้หะ!!”ร่างของแม่ตรงเข้าตบตีอีกเป็นพัลวัน เด็กหนุ่มร้องโอ้ยพยายามเบี่ยงตัวหลบหลีก ก่อนจะอ้อนวอนให้แม่หยุดฟังตนอธิบาย
“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว หยุดตีผม แล้วฟังผมก่อนนะแม่”
“ดี ถ้าวันนี้แกไม่พูดความจริงอะไรกับฉัน ฉันจะฟาดแกให้ตายตรงนี้แหละ แล้วจะส่งแกไปอยู่กับพ่อแกโน่น เลือดพ่อแกมันแรงนักนี่ ไปอยู่ด้วยกันเลยเป็นไง”
“คำก็ไล่ สองคำก็ไล่ ถามจริงๆเถอะ ผมมันเหลือขอขนาดนั้นหรือไง”ลูกชายเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาเมื่อรู้สึกอัดอั้นจนเก็บกลั้นไว้ไม่อยู่
“แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ ถามตัวแกเองสิ ว่าตั้งแต่แกโตมา แกเคยทำตัวให้ฉันภูมิใจกี่ครั้ง พฤติกรรมก็ก้าวร้าวกับคนเป็นครูบาอาจารย์ การเรียนก็แย่ลงทุกวันๆ จนฉันเครียดอยากจะตายวันละหน อย่างนี้แกคิดว่าแกเหลือขอมั๊ย หะ”
“แล้วไงล่ะ แม่เองก็เหมือนกันแหละ ถ้าแม่ดีจริง พ่อคงไม่ทิ้งแม่ไปหรอก”
“ไอ้ไต๋ นี่แกกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ ไอ้เด็กเลว”
“ใช่ ผมมันเลว ผมมันไม่เอาไหน ผมยอมเสียการเรียนเพราะมัวแต่จีบสาว ผมไม่ตั้งใจเรียนหนังสือเพราะขี้เกียจ ผมใส่ร้ายพี่ตฤณจนใครๆเกลียดเขา ผมกล้าขึ้นเสียงกับคนเป็นแม่ ผมแอบดูดบุหรี่ตั้งแต่ขึ้นม.4 ผมมันไอ้เด็กเหลือขอ เอาเลย ต่อแต่นี้แม่จะผลักใสไล่ส่งผมไปไหนก็เอา ตอนนี้ชีวิตผมมันก็เจอแต่เรื่องเฮงซวยอยู่แล้ว เอาเลยแม่ เอาเลย ไล่ผมออกจากบ้านเลย ไล่ผมเลย”คนร้องให้เอ่ยท้าทายอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหน้าหันสะบัดอีกครั้งไปตามแรงตบจากคนเป็นแม่ เด็กหนุ่ม หยุดชะงักอาการรั้นของตัวเองมองหน้าคนตบซักพัก แล้ววิ่งไปหยิบคว้าเอากุญแจรถตัวเอง ผลุนผลันวิ่งออกจากบ้านไป
“เออ ไปเลย แกจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเลยนะ ไอ้ลูกไม่รักดี ฮือๆๆ”คนเป็นแม่ทรุดนั่งร้องให้อยู่ที่พื้นอย่างรู้สึกเจ็บปวดที่ลูกชายหยาบร้ายใส่ตนได้อย่างไม่เชื่อ
เสียงรถมอเตอร์ไซค์เร่งเครื่องออกไปแล้ว คนทรุดนั่งอยู่ที่พื้นผวาวิ่งตามออกไป เมื่อสัญชาตญาณความเป็นแม่มันสั่งบอกว่านั่นลูกทั้งคน นางอดห่วงไม่ได้เมื่อเห็นหลังรถลูกชายที่ปลิวแหวกอากาศออกไปสู่หน้าปากซอยอย่างคนเสียสติ
“ไต๋ กลับมา แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ”หญิงสูงวัยทรุดตัวนั่งร้องให้อยู่กับรั้วบ้าน เมื่อร่างลูกชายลับสายตาไปในความมืด ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าได้เกิดเหตุการณ์อะไรกับลูกชายตนเลย
.
.
.
.
.
รถคู่ใจพาร่างหนุ่มน้อยทะยานออกไปสู่ถนนใหญ่ ร่างนั้นปาดน้ำตาทิ้งไปอย่างคนที่ทะนงอยู่ลึกๆว่าไม่ควรอ่อนแอ ในเมื่อตอนนี้ที่บ้านไม่ต้องการเขา เขาก็ควรไปในที่ที่อาจจะอ้าแขนต้อนรับเขาก็ได้ เด็กหนุ่มหยุดรถแล้วเลือกที่จะโทรศัพท์หาคนที่เพิ่งมาส่งตนที่บ้าน
“พี่ภูมิเหรอครับ ผมไต๋นะ”
“อ้าวไต๋ว่าไง”เสียงฝ่ายนั้นตอบกลับมา
“ผมมีปัญหากับแม่นิดหน่อย พี่ภูมิถึงบ้านหรือยังครับ”
“ยังเลย ยังอยู่แถวบ้านนายอยู่เลย ตะกี้บอกมีปัญหากับแม่ ทำไมเหรอ”
“ทะเลาะกันนิดหน่อยครับ”
“ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง เสียงนายเหมือนคนเพิ่งร้องไห้เลย”
“ครับ ก็หนักพอดู”
“เฮ้ย เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งสิ แล้วนี่อยู่ไหน”
“อยู่นอกบ้านแล้วครับ ว่าจะไปค้างกับพี่ พี่สะดวกมั๊ยครับ”
“ยินดีเลยได้น้อง ว่าแต่จะมายังไง ให้พี่ไปรับมั๊ย”
“ผมเอามอเตอร์ไซค์มาครับ พี่บอกทางผมมาแล้วกัน เดี๋ยวผมขับไปเอง”
“อย่างงั้นก็ได้ ขับตามมาที่....”
เด็กหนุ่มตั้งใจฟังเส้นทางที่อีกฝ่ายบอก ก่อนจะเอ่ยขอบคุณทำท่าจะวางสาย แต่ชะงักเอาไว้แล้วหลุดปากถามฝ่ายนั้นออกไปใหม่ว่า
“พี่ภูมิครับ ที่ห้องพี่ มีเหล้าหรือเปล่า ผมอยากเมา”
คำถามเพียงเท่านั้นของเด็กน้อย ทำเอาภูมิ ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ อะไรกันนี่ สวรรค์ช่างเปิดทางให้เขาได้เร็วเหลือเกิน เด็กหนุ่มหล่อนั่นอยากจะมาดื่มน้ำเมา แล้วค้างที่ห้องเขา โอวว์ แค่คิดก็เสียวไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ที่ห้องพี่มีทุกอย่างแหละน้องเอ้ย รีบมาละกัน พี่จะเปิดขวดรอ”ชายหนุ่มรีบตอบออกไปอย่างไม่รีรอ ก่อนจะแอบเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มออกมาอย่างมีแผนการ เมื่ออีกฝ่ายวางหูไป
เที่ยงคืนกว่าแล้ว กัณตินันท์ปิดคอมพิวเตอร์ลง แล้วเก็บสมุดจดเล่มประจำวางในที่ของมัน ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆหลับตานิ่งไล่ความเมื่อยล้า ก่อนจะหยิบปากกามาขีดฆ่าจำนวนวันในปฏิทินทิ้งไปอีกหนึ่งวัน ที่ด้านนอกคล้ายฝนจะตก เจ้าของห้องเดินไปทอดสายตารับลมเย็นๆที่ริมระเบียง ก่อนจะสะดุ้งตัวโยนเมื่อ ได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้น แปลกจังใครกันโทรมาดึกๆ
.
.
.
.
.
.
.
ที่ห้องของภูมิ ชายหนุ่มนั่งมองคนบางคนที่กำลังนั่งงัวเงียกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ตนผสมให้ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ยังไงซะคืนนี้เตชสิทธิ์ก็คงไม่รอดเงื้อมือเขาไปได้ การปล่อยให้เด็กนั่นเมามายจนได้ที่มันก็เร้าอารมณ์ไปอีกแบบกับการที่จะพิชิตสวาทเจ้าตัว
“พี่ ภูมิ ไม่เห็นจะดื่มเลยครับ”เสียงเด็กนั่นงัวเงียถามออกมา คนถูกถามแอบขัดใจหน่อยๆที่เห็นเจ้าตัวยังมีสติ จำอะไรได้อยู่ จึงแกล้งยิ้มบอก
“อ๋อ ตอนนี้หมอห้ามพี่ดื่มหนักน่ะ”
“พี่เป็นอะไรเหรอครับ”หนุ่มน้อยถาม
“มีโรคประจำตัวน่ะ ช่างมันเถอะ อย่าสนใจพี่เลย นายดื่มได้ ก็ดื่มเข้าไปเยอะๆเหอะ จะได้ลืมเรื่องราวต่างๆ”ภูมิบอกปัด ก่อนจะจัดการผสมเครื่องดื่มแก้วใหม่ให้คนตรงหน้า พลางแอบบ่นเบาๆ
“คอแข็งนัก เจอแก้วนี้เข้าไปนายสลบแน่”แก้วในมือถูกผสมแอลกอฮอล์ชนิดเข้มสุดกู่ คนชง ชงไป ก็แอบมองคนที่จะต้องดื่มอย่างกระหยิ่มยิ้ม ฝ่ายนั้นกำลังเอนตัวเอาหลังพิงโซฟาอย่างคนกำลังหมดแรง กระดุมสองสามเม็ดบนของเสื้อนักเรียนถูกเปิดออกไปแล้วจากฝีมือเจ้าตัว คนจ้องมอง ไล่มองสายตาเข้าไปในอกขาวนั่นก็แทบจะห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ แต่ต้องห้าม เพราะเชื่อว่าฝ่ายนั้นยังคงมีสติอยู่นั่นเอง
“อะ ดื่มอีกแก้วไต๋ จะได้อาบน้ำนอนกัน แก้วนี้ พี่ชงให้สุดฝีมือเลยนะ”ชายหนุ่มยกแก้วเครื่องดื่มนั่นให้คนเอนตัวนอน ฝ่ายนั้นผงกหัวขึ้นมอง ปฏิเสธงัวเงีย
“พอแล้วพี่ภูมิ ผมชักมึนๆแล้วล่ะ ผมอยากกลับบ้าน ผมอยากกลับไปขอโทษแม่”ถึงตอนนี้เด็กหนุ่มคล้ายจะน้ำตาคลอ คนมองเห็นถึงกับหงุดหงิดที่ได้ยินประโยคนั่น อะไรกันวะ ไหนบอกว่าอยากเมา ไม่อยากเข้าบ้านแล้วไง แล้วนี่อะไร แค่ระบายๆอะไรออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็อยากจะชิ่งหนี เฮอะ เมินซะเถอะ เจ้าเด็กน้อย!!
“จะกลับไปทำไมตอนนี้ เชื่อสิว่าตอนนี้แม่นายคงยังโกรธนายอยู่แหละ คิดดูนายไปโต้เถียงเขาแบบนั้น เขาหรือจะยอมอภัยให้นายง่ายๆ”ชายหนุ่มเป่าหู ก่อนจะคะยั้นคะยอให้เหยื่อดื่มแก้วเหล้าที่เขาผสมสูตรพิเศษให้
“ผมไม่ไหวแล้วจริงๆพี่ภูมิ”เตชสิทธิ์ปฏิเสธ พลางปัดแก้วเหล้านั่นออกห่างจากปาก เมื่อเห็นคนยกให้ทำทีจะป้อนเขาเสียเอง เมื่อเห็นเขาไม่ยอมรับมาดื่มเอง
“โอเคๆๆ ไม่เอาก็ไม่เอา งั้นไปอาบน้ำไป พี่จะอาบด้วย จะได้นอนพร้อมกัน พรุ่งนี้ต้องทำงาน”เจ้าของห้องทำฮึดฮัด เมื่อเหตุการณ์มันขัดใจ เปล่าหรอก เขาไม่ได้คิดท้อใจในเกมนี้ แต่เขาจะลองวิธีใหม่ต่างหาก เด็กนี่แม้จะจะยังมีสติอยู่ก็จริง แต่เรี่ยวแรงมหาศาลที่เจ้าตัวเคยมีมันมลายหายไปหมดสิ้นแล้วนี่ จู่โจมมันซะเลยจะเป็นไรไปตอนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ร้อยทั้งร้อย ไม่ว่าผู้ชายผู้หญิง แค่โดนปลายลิ้นซุกไซร้ ขี้คร้านต่างจะอ่อนปวกเปียกสมยอมกันทั้งนั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ สถานที่เที่ยวยามราตรี กฤตภาษ เดินหน้าหงิกไปที่รถตัวเองอย่างคนอารมณ์เสีย วันนี้มันวันซวยอะไร ทำไม ใครๆต่างก็พากันเชิดใส่ตนกันเป็นแถว ส่งตาจิกก็แล้ว เข้าไปกะแซะก็แล้ว ยังไม่มีใครที่เอ่ยชวนเขาไปสานต่อความสัมพันธ์ที่ห้องเลยซักราย โอ้ย หน้าตาฉันโบ๊ะแป้งน้อยไปหรือไงนะ เครียด!!
ภูมิ ใช่สิ ฉันมีอีตาภูมิเอาไว้ระบายนี่นา หึ ฉันไม่ง้อพวกแกก็ได้วะ อีพวกไม่รู้จักของชั้นดีชิส์ ชายหนุ่ม นึกคิดได้ดังนั้น จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคู่ขารายล่าสุดนั่นทันที ตอนนี้แม้มันจะดึกแล้ว แต่นายนั่นน่าจะยังไม่นอนหรอก เพราะดูท่ามันก็น่าจะเป็นนักเที่ยวเหมือนกัน จังหวะที่คิดนั้นชายหนุ่มไม่รู้เลยว่า คนที่ตนนึกถึงกำลังคิดจะลงมือเคลมสวาทเด็กน้อยในห้องตัวเอง
“ใครโทรมาวะ”ภูมิรู้สึกหงุดหงิด เมื่อตอนเตรียมตัวจะขึ้นไปนอนบนเตียงคู่กับคนที่หลับพับไปก่อนหน้าแล้วได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้น
“เอส โทรมาทำซากอะไรเนี่ย”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเดินไปหยิบโทรศัพท์มามองแล้วเห็นเป็นชื่อใคร ชายหนุ่มเลือกที่จะตัดสัญญาณทิ้งไปอย่างไม่สนใจ นายนั่นเกิดร่านขึ้นมาแล้วล่ะสิ ถึงโทรมาหาเขาได้ เฮอะ เคยเล่นตัวกับเขาแล้วไปรอบนึง คราวนี้จะแกล้งกลับซะให้เข็ด ปล่อยให้นั่งเดือดดาลกับการถูกเขาปฏิเสธอยู่นั่นแหละ จะได้สำนึกว่าตัวเองไม่ได้สวยเลือกได้
“อีบ้า ตัดสายฉันทิ้งทำไมเนี่ย”กฤตภาษโวยลั่นเมื่อเห็นสัญญาณถูกตัดทิ้งไป ชายหนุ่มไม่คิดที่จะโทรกลับไปใหม่ เชอะ รู้จักฉันน้อยไปไอ้ภูมิ จำไม่ได้เหรอว่าวันนั้นลากฉันไปเล่นบทรักกันที่ไหน ที่ห้องของแกใช่มั๊ย ฉันจะตามไปดูเดี๋ยวนี้แหละว่าแกทำอะไรอยู่ถึงกล้าตัดสายฉันทิ้ง
.
.
.
.
.
.
ภายในห้องอีกห้องหนึ่ง คนในห้องผุดลุกผุดนั่งอย่างคนไม่อาจข่มตาให้หลับลงไปได้ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่แม่ของคนที่ตนสาบานว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยอีกโทรศัพท์เข้ามาหา ทำเอาชายหนุ่มมีความคิดกระเจิดกระเจิงไปหลายเรื่อง
คนโทรเข้ามาร้องห่มร้องไห้ แล้วขอโทษขอโพยเขาเป็นการใหญ่ที่เคยมองเขาผิดๆไป ชายหนุ่มหลุดปากอธิบายทุกๆสิ่งทุกๆอย่างให้ฝ่ายนั้นฟังยิ่งกระหน่ำให้เจ้าตัวปล่อยโฮออกมาอย่างคนรู้สึกผิด นางเล่าต่อไปว่าได้ทะเลาะกับลูกชายอย่างรุนแรง จนลูกชายหนีออกจากบ้าน สุดท้ายนางจึงอ้อนวอนขอร้องว่าให้เขาช่วยตามลูกชายกลับบ้านมาให้หน่อย ลูกชายนางไม่เคยไปค้างที่ไหน แม้จะดึกแค่ไหนเจ้าตัวก็กลับบ้านมาโดยตลอด นางตามหาเบาะแสต่างๆจนทั่วแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าลูกชายจะไปอยู่ซักที่ โทรศัพท์หาก็ยังไม่ติดอีก นางสารภาพว่าจนปัญญาที่หาใครมายื่นมือมาช่วยแล้วจริงๆ ถึงโทรหาเขา เผื่อเขาจะรู้บ้างว่าลูกชายนางชอบไปเกเรที่ไหนบ่อยๆ
“ทำไมชีวิตฉันต้องหนีจากนายไม่พ้นด้วยนายเตชสิทธิ์”ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง สุดท้ายด้วยสำนึกการเป็นครู จึงยอมตัดทิ้งอารมณ์โกรธเกลียดส่วนตัวทิ้งไปชั่วขณะ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาคนหนึ่งที่คิดว่าเตชสิทธิ์คงจะไปกบดานอยู่ด้วย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ภูมิ หงุดหงิดจนแทบคลั่ง ชายหนุ่มนึกว่าเป็นคนๆเก่าที่โทรเข้ามา จึงเดินไปหยิบมากดรับแล้วกระแทกเสียงกลับไป
“โทรมาทำไมคนจะหลับจะนอน”กัณตินันท์สะดุ้ง พยามตั้งสติเอาไว้เต็มที่ เพราะคิดว่าอีกฝั่งคงเห็นเป็นชื่อตนโทรเข้าไปจึงพูดจาแบบนี้ใส่อย่างไม่ไว้หน้า
“ขอโทษที่โทรมากวน ตฤณแค่จะถามภูมิว่าไต๋อยู่กับภูมิมั๊ย”ชายหนุ่มข่มใจเอ่ยออก
ไปส่งผลให้คนปลายสายชะงัก
“นี่ตฤณเองหรอกเหรอ”คนชะงักเอ่ยถาม
“คิดว่าเป็นใครล่ะ”
“เปล่า”
“งั้นจะบอกตฤณได้หรือยังว่านายไต๋อยู่นั่นมั๊ย”
“ทำไมเด็กนั่นจะต้องอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ไต๋ทะเลาะกับแม่ แล้วหนีออกจากบ้านมา แม่เขาเป็นห่วงเขามาก จนไม่เป็นอันหลับอันนอนแล้ว ถ้าไต๋เขาอยู่นั่นภูมิก็ช่วยให้เขาโทรไปบอกแม่เขาที ไม่ใช่หายสาบสูญไปแบบนี้”
“อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องตฤณ ใครกันแน่ที่ห่วงไต๋ อย่าเอาแม่เด็กนั่นมาอ้างแทนตัวเองหน่อยเลย”
“ตฤณกับเด็กนั่นไม่น่าจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกันแล้ว ภูมิก็น่าจะรู้ ที่ตฤณต้องทำแบบนี้ เพราะเห็นใจหัวอกคนเป็นแม่หรอกนะ”
“เมื่อไหร่จะเลิกสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนดีหะตฤณ มันทุเรศรู้มั๊ย ไต๋ไม่ได้อยู่ที่นี่ แค่นี้นะ ภูมิจะนอนแล้ว”ชายหนุ่มตัดสายทิ้งไปทันทีที่เอ่ยจบ โทรศัพท์ถูกปิดเครื่องลงไป ก่อนที่คนปิดจะเดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะมุมหนึ่งของห้อง พอซะทีกับการโดนรบกวนเวลาพาสุข ต่อแต่นี้ไปเป็นเวลาที่เขาจะได้จัดการกับเหยื่อหวานนั่นได้แล้ว แต่...
“พี่ตฤณโทรมาเหรอครับ”เสียงทักนั่นดังขึ้นทางด้านหลัง แน่นอนว่ามันเป็นเสียงของเตชสิทธิ์ คนได้ยินตัวชาวาบ เด็กนั่นรู้สึกตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ชายหนุ่มรีบหันหน้ากลับไปมอง รู้สึกใบหน้าทั้งแถบร้อนผ่าว เมื่อเห็นร่างสูงของฝ่ายนั้นยืนมองตนอยู่บนพื้นแล้ว..............
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
หัวข้อ: Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร By Bboyseries (อ่าน 530465 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก