Fall in love : แล้วคุณจะหลงรักผม
กับดักรัก หลุมที่ 16
*************************************
“ไปด้วยนะครับ”
“ไม่”
“อยากไปด้วย”
“บอกว่าไม่ไง ยูนิต”
“.........................”
“กูไปทำงาน ออกค่ายทำโรงเรียนให้น้องที่ต่างจังหวัดไม่ได้ไปเที่ยว”
“.........................”
“เงียบอย่างนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม”
“ก็ยูอยากไปด้วยเหมือนกัน เขาไม่ว่าหรอก ดีซะอีกที่มีคนไปช่วยเพิ่มอีก งานจะได้เสร็จเร็วๆไงครับ”
เรื่องมันเป็นมาอย่างนี้ครับ ผมอยู่ชุมนุม อาสาพัฒนาเพื่อน้อง เป็นชุมนุมอันแสนดีที่ทำเพื่อน้องๆครับ แต่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังของชุมนุมพวกผมคือ การออกทริปเที่ยวทุกเทอมครับ สถานที่ที่ประธานชุมนุมเลือกก็มีแต่แจ่มๆทั้งนั้นเลยครับ อย่างล่าสุดก็เลือกไป จ.ระยอง ไปปรับปรุงห้องสมุดในน้องๆในโรงเรียนชนบทแห่งหนึ่งที่ห่างไกลความเจริญ แล้วก็ซ่อมแซมโรงอาหารให้นิดหน่อย เพราะทางผู้อำนวยการของโรงเรียนแจ้งมาเท่านี้ครับ ทางโรงเรียนก็ดูจะดีใจมากที่มีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ เมื่อปีที่แล้วก็ไป เพชรบูรณ์มา สนุกสุดๆ ยูนิตมันดื้อจะตามมาทุกปี แต่ก็โดนผมดุไว้ก่อน ก็อยากให้มันมาเหมือนกัน แต่กลัวว่าเพื่อนในชุมนุมจะว่าเอา
“มึงดื้อ งอแงจะไปกับกูทุกปี และผลที่ออกมามึงก็รู้ว่าไปไม่ได้ ดื้อเพื่อ?”
“ยูอยากไป เพราะอยากดูแลหมีใกล้ๆนี่ครับ ยิ่งเป็นไข้ด้วย”
“แล้วหมาไหนมันทำให้กูเป็นอย่างนี้ล่ะครับ ไอ้ที่รัก”
“หึหึ ผิดอีก ยูผิดตลอด แล้วใครอยากสั่งห้ามโน่นห้ามนี่ครับ ก็คนมันคิดถึง พอถึงเวลามันต้องเอาคืน”
เมื่อวานคือวันเสาร์ด้วยความที่งานและการบ้านของผมกับยูนิตมันเยอะด้วยกันทั้งคู่มาสตลอดอาทิตย์ก็เลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไร ตกเย็นวันศุกร์มามันเลยจัดเต็มเลยครับ เหนื่อยโคตรๆ ใส่เอาๆ กระแทกแบบไม่ยั้ง ตบก็แล้ว ด่าก็แล้วมันก็ไม่ฟังครับ ใส่ไม่ยั้ง ผลก็คือ เช้าวันเสาร์ผมก็กลายร่างเป็นผีซอมบี้ นอนฟุบอยู่บนเตียงห้องยูนิตแบบขยับเขยื้อนไม่ได้ ปวดร้าวทั้งตัว สุดหล่อก็เช็ดตัวให้ หายา หาข้าวให้กิน และพอช่วงค่ำๆ ผมก็ค่อยๆฟื้นตัว นึกว่าจะรอดแล้ว แต่ที่ไหนได้ มันเล่นพาไปท่องสวรรค์อีก 3 รอบ สาดดดดดดดดดดดดดดด เรี่ยวแรงหมดแล้วจริงๆ คราวนี้ไข้แดกเลยครับ คุณคิดดูแล้วกันว่าใครผิด ณ จุดตรงนี้ และวันนี้ก็คือวันอาทิตย์ สรุปง่าย ๆตั้งแต่วันศุกร์ ยันวันอาทิตย์ ผมยังไม่ได้ก้าวเท้าออกจากห้องปีศาจที่ชื่อว่ายูนิตเลยครับ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะไปเรียนได้หรือเปล่า
“มึงมันหื่น ไม่รู้จักพอ มักมาก ไอ้กาม ไอ้ลามก ไอ้....................”
“ด่าอีกคำ จะโดนทำอีกครั้งเหมือนกันครับ”
“ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”
ทำอะไรมันไม่ได้ครับ เดี๋ยวมันตอบโต้ แล้วอีกอย่างเรื่องชุมนุมก็ยังไม่เคลียร์อีก ไม่รู้ว่าจะมันยอมทำตามคำสั่งผมหรือเปล่า ผมว่าเอาเข้าจริงๆ มันตามผมไปได้นะ แต่ทุกปีที่ผ่านมา ผมขู่มันไว้ว่าจะงอนแล้วไม่คุยด้วยเลย 2 อาทิตย์ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง มันก็ยอมนั่นแหละครับ แต่โทรจิกผมอย่างกับแม่มันเป็นไก่ทุกๆ 20 นาทีเลยครับ
“ลุกขึ้นมากินข้าวครับ จะได้กินยา”
“ไม่เอา ลุกไม่ไหว ไม่กิน ม่ายยยยยยยยยยยยยย”
คนหล่อเขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้าวเท้าเดินมุ่งหน้ามายังเตียงนอน แล้วดึงผ้าห่มที่ห่อตัวผมออก หลังจากนั้นก็อุ้มตัวผมใส่เอวมันแล้วพากันเดินลงมาด้านล่าง ไอ้ผมก็ดีแสนดีนอกจากจะไม่ให้ความร่วมมือในการอุ้มครั้งนี้แล้ว ยังแกล้งมันด้วยการไซร้ซอกคอเอ็กซ์ๆของมันอีก
“เก่งให้ได้ตลอด”
“เก่งอะไร เชอะ วางลงเลยจะกินแล้ว หิวๆ”
“นั่งอย่างนี้แหละครับ เก้าอี้มันแข็ง”
“ขอบคุณครับ น่ารักนะเราน่ะ”
ไม่กล่าวขอบคุณมัน ยูนิตมันจูบผมแบบลืมตายแน่นอน หึหึ มันน่ารักอย่างนี้เสมอเลยครับ กับเรื่องเล็กๆมันก็คิดถึงก่อนเสมอ เรื่องไหนที่คนอื่นเขาคิดไม่ถึง มีมันนี่แหละที่คิดได้ ก็บอกแล้ว ว่ามันน่ารัก จะกี่ปีๆ มันก็น่ารักของมันอย่างนี้เสมอๆ
ทั้งบ้านไม่มีใครเลยครับ เพราะเรือนเล็กกลางสวนเรือนนี้เป็นของยูนิตครับ แม่มันปลูกไว้ให้ เพราะรู้ว่าลูกตัวเองชอบความเงียบสงบและธรรมชาติเอามากๆ บ้างครั้งที่ขึ้นไปนอนห้องใหญ่บนตึก บางครั้งก็มาค้างที่เรือนหลังนี้ สลับกันไปมาครับ เพราะไม่อยากให้ตึกใหญ่เงียบจนเกินไป
สรุปก็คือ ผมนั่งตักที่รักกินข้าวเช้า(?) อย่างสบายอารมณ์ อาหารก็ง่ายๆครับ ไม่มีอะไรมาก สังเกตจากกับข้าวมีแต่แบบไม่มีพริกครับ อย่างไก่ผัดขิง แกงจืดกระหล่ำปี กุ้งชุบแป้งทอด ข่าไก่ ไม่มีเลยที่จะมีรสของพริก เพราะคนที่ผมนั่งซ้อนตักมันรู้ดีไงครับว่าผมที่ผ่านศึกหนักมาตลอด 2 วันสองคืน ทานพริกแล้วลำบากแน่นอน ส่วนเครื่องดื่มก็มีน้ำแอปเปิล กับน้ำเปล่าวางเคียงคู่กันอยู่ เมนูทั้งหมดนี่มันคิดเองครับ รักมันจัง
“อร่อยไหมครับ กินเยอะๆนะ เป็นไข้อย่างนี้ต้องกินเยอะ”
“แล้วมันเพราะใคร กูบอกให้พอมีงก็ไม่ฟัง”
“ก็คนมันคิดถึง ห้ามยังไงมันก็ไม่ฟังหรอกครับ”
“หึหึ ไหลให้มันได้ตลอดรอดฝั่งเหอะมึง”
“ก็ไหลกับคนนี้คนเดียวนี่แหละครับ”
“อ้วกกกกก!!!!!!!!”
“อ้าว ทำไมไม่กี่ทีหมีท้องแล้วเหรอ”
“สาดดดดดดดดดดดด ใครว่าไม่กี่ที แม่ง นิ้วมือก็นับไม่หมดอ่ะ รับผิดชอบกูเลยนะ เดี๋ยวลูกไม่มีพ่อ”
“ครับๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้พาแม่ไปขอถึงบ้านเลยแล้วกัน”
“............................”
“ยอมแพ้แล้วล่ะซิ หึหึ”
“เปล่าๆ กูกำลังคิดค่าสินสอดน่ะ ว่าจะเรียกจากมึงเท่าไร ฮ่าๆ”
“ให้ทั้งตัวทั้งใจ แล้วจะเอาอะไรอีกครับ”
นี่ไงล่ะ มุกเด็ดที่มันเอาไว้ฆ่าผม ซึ่งไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันก็น็อคทุกรอบจริงๆ รู้ว่ามันพูดด้วยความจริงใจ ไม่ได้พูดเล่น และมันก็พูดออกจะบ่อย แต่ผมก็ไม่ค่อยจะชินเท่าไร ยังไงล่ะ เหมือนกับว่านานๆครั้งผมจะได้ยิน ทั้งที่ความจริงแล้วมันเล่นมุขเสี่ยวๆ ตามประสามันทุกวัน
กินข้าวอิ่ม ก็ตามด้วยน้ำแอปเปิล และปิดท้ายด้วยยาแก้อักเสบ ซึ่งก็เถียงกันเรื่องยาอีกแล้วครับงานนี้ กระผมน้องหมีที่น่ารัก ปฏิเสธยาอัดเม็ดทุกประเภท เพราะแดกไม่ลงจริงๆ และแอนตี้การฉีดยาอีกต่างหาก ถ้าผมเป็นไข้ หรือหวัด ก็จะปล่อยให้มันหายเอง ไม่กินยา หรืออะไรทั้งสิ้น ซึ่งเรื่องนี้แหละที่พี่กร กับพี่มอส ด่าและดุผมประจำ ก็คนมันไม่ชอบ ทำไงก็ไม่ชอบอ่ะ มีใครที่ไหนบ้างที่ดีใจเมื่อได้กินยา และถ้ามีจริงๆ สาดดดดดด กูว่าพวกนั้นต้องบ้าแล้วแน่ๆ
“ไม่กินก็ได้มั้ง มันไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่เจ็บสะโพก”
“นั่นแหละยิ่งต้องกิน”
“ไม่เอาๆ ไม่กิน หายแล้ว”
กับเรื่องยาเรื่องเดียวครับ ที่ผมบ้า ดื้อ และปัญญาอ่อน ผมจะดูและตัวเองดีมากๆ เพราะกลัวว่าถ้าเป็นหวัดหรือไม่สบายขึ้น จะทำให้คนอื่นเขาลำบากเอาภายหลัง ซึ่งที่ลำบากก็ผัวนั่นแหละครับ จะใครที่ไหน
“หมี อย่าดื้อครับ ทำไมถึงกินยายากอย่างนี้น้า”
“ก็มันขมอ่ะ”
“แล้วยาที่ไหนมันหวาน”
“มันไม่หวานไง ถึงไม่กิน”
“อย่าต้องให้บังคับนะหมี จะดีๆหรือเปล่า”
“.............................”
เงียบแล้วดิ้นลงจากตักมันครับ ทำไปอย่างงั้นแหละ เพราะรู้ดีว่ายังงไงก็ไม่มีทางลงมาได้แน่นอน แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้มันเอายาแก้อักแสบกลิ่นเหม็นๆเม็ดใหญ่ ยัดใส่ปากผม เอาซี่ ถ้ามันกรอกผมนะผมจะร้องให้น้ำไหลไฟดับเลย
“ดื้อ!!!!!”
“เออ ไม่ต้องมายุ่ง”
“ไม่ยุ่งจริงๆ เดี๋ยวก็งอแงหนักกว่าเดิม”
“ใครงอแง ไม่มีเว้ย!!!!! ปล่อยกูเลย จะกลับบ้าน ไม่อยู่แล้ว ไอ้คนใจร้าย ไอ้ผัวเลว”
“หมี!!!!”
“เออ!!!! ตะคอกเข้าไป ให้หูกูแตกไปเลย”
“แล้วดื้อทำไมครับ ตัวเองดื้อ เค้าก็ต้องดุดิ”
“...............................”
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!”
ผมก้มลงไปงับไหล่มัน ขอบอกว่ากัดไม่ปล่อยครับ สู้ไม่ได้แล้วผมจะต่อต้านมันด้วยวิธีนี้ครับ ซึ่งยูนิตจะเป็นอะไรที่ไม่ชอบให้ผมกัดเอาเสียเลย เพราะฟันผมคมไหนจะเขี้ยวอีก มีครั้งหนึ่งทะเลาะกันแล้วสู้มันไม่ได้ผมก็กัดมันนี่แหละ ทั้งกัดทั้งร้อง ทั้งสะอื้น กว่าจะสงบได้เล่นเอาเหนื่อย พอปล่อยปากออกเท่านั้นแหละ เลือดไหลซิบๆ จากไหล่มันเลยครับ แต่ผมไม่ผิด และไม่คิดว่จะสำนึกด้วย เพราะครั้งนั้นมันผิด เต็มๆ
“อื้ออ!!!!!!!”
มันเอายากรอกปากผมครับ กรอกอ่ะกรอก ยาเม็ดลื่นอยู่บนลิ้นผมกลิ่นเหม็นๆของมันแทบเอาผมอ้วก แต่ก็ขยับไปหนไม่ได้เพราะ มันล็อกแขนล็อคขาเอาไว้ไหมดแล้ว ดิ้นอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด จนสุดท้ายต้องเอาน้ำตาเข้าสู้ ร้องแม่งเลย ร้องยอย่างเดียว คอยดูซิ ว่าใครมันจะชนะ เอาซิ
“ฮึก ...ฮึกๆ อึก ฮืออ”
“หมี......... ขอโทษครับ โอ๋ๆ”
“ฮึกๆ อึก อืออ”
“ไม่ร้องนะ ยูขอโทษ ยูอยากให้หมีหายเร็วๆไง น้าๆ หยุดร้องนะครับ”
ผมไม่โต้ตอบมันซักคำ มันพูดปลอบ หรือจะอะไรก็ตามมันก้มหน้าก้มตาร้องอย่างเดียว ไม่ได้เฟคแล้ว ร้องจริง สะอึกจริง แล้วก็เสียใจจริงๆ น้อยครั้งมากที่จะมาร้องไห้เพราะเรื่องไร้สาระอย่างนี้ เพราะผมไม่ใช่คนที่ร้องไห้บ่อยขนาดนั้น แต่กับบางเรื่องที่มันละเอียดอ่อน เปราะบางผมก็ก๊อกแตกง่ายๆได้เหมือนกัน
“อ้าวลูกหมี เป็นอะไร ใครทำอะไรคะ ร้องไห้ทำไม”
แม่ยีนต์เดินเข้ามาหาผม ซึ่งพอเห็นที่พึ่งที่ใหม่ผมก็เงยหน้าเบะปากร้องหนักกว่าเดิม ทำเอาแม่ยีนต์กับยูนิตตกใจใหญ่เลยครับ แม่ยีนต์ดึงตัวผมลงจากตักไอ้ยูแล้วพาเดินออกไปหน้าเรือน ไอ้ยูตกใจมากครับ มันวิ่งตึงๆตามมา แล้วดึงแขนผมกลับ
“หยุดเดี๋ยวนะ ไอ้ลูกไม่ได้เรื่อง ทำเขาร้องแล้วยังมีหน้ามาฉุดกระชากเขาอีก ฉันสอนแกใช้กำลังกับเมียแกหรือไงห๊ะ!!!”
“แม่ครับ ยูไม่ได้ทำอะไรหมีเลยนะ”
“ไม่ได้ทำ แล้วทำไมลูกหมีถึงร้อง ไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันจะเอาลูกแม่ไปตึกใหญ่”
“แม่ นั่นเมียผมนะ!”
“นี่ก็ลูกสะใภ้ฉันเหมือนกัน ไปลูก”
แมยีนต์ค่อยๆ จูงมือผมออกจากเรือนแล้วมุ่งหน้าเดินไปตึกใหญ่ ตลอดทางผมก็สะอึกสะอื้นตลอดเวลา และยูนิตมันก็เดินตามมาไม่ห่างเหมือนกัน มันจะเข้ามาจับมือผม แต่แม่ยีนต์ก็ตีมือมันเอาไว้ แม่ยีนต์เอาผมไปฝากไว้กับพ่อยูนิตแล้วก็เดินเข้าครัวไป ยูนิตมันพยายามที่จะเข้าหาผมตลอดเวลา แต่คุณพ่อก็มองมันนิ่งแล้วสบตาปรามๆ เอาไว้ นี่ผมมาทำให้ครอบครัวเขาตีกันหรือเปล่าว่ะ
“หยุดร้องนะลูกนะ แม่ซื้อขนมมาฝากหนู วุ้นกับเยลลี่ของโปรดหนูไง”
“อึก...... ขอบคุณครับ”
“โอ๋ๆ มันแกล้งอะไรลูกหมีของแม่ เดี๋ยวแม่จะจัดการมันให้เอง”
“อึกๆ ......มันให้หมี ..อึก .......กินยาครับ”
“หนูเป็นอะไรคะ ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมไอ้ลูกชายห่วยแตกของแม่ถึงบังคับให้หนูกินยา”
มาถึงตรงนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกว่าเป็นอะไรเหมือนกัน บอกว่าเอากันจนเป็นไข้แล้วกระผมดื้อไม่กินยาน่ะหรือ แม่ง แรงไปหรือเปล่าว่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ปวดหัวโว้ย
“หมีเป็นหวัดน่ะแม่ แล้วผมจะให้กินยา ลูกหมีของแม่ก็ไม่กิน ดื้ออย่างเดียว ผมก็เลยจับกรอกปาก”
“ป่าเถื่อน พ่อดูซิ ลูกเราไม่ได้เรื่องเลย มีที่ไหนเอายากรอกปากเมีย”
“อึก......แม่ยีนต์ หมี.....อึก ไม่อยาก......กินยา”
เริ่มรำคาญตัวเองแล้วว่ะ สาดดดดดดดดดดด ไม่ได้ตั้งใจนะครับ มันเป็นไปของมันเอง ก็เสือกร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ผลที่ออกมาก็คือ สะอึกแบบไม่มีขีดจำกัด
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรๆ ลูกหมีไม่กินยา ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปทานขนมกันดีกว่า อร่อยๆทั้งนั้นเลย แม่ซื้อแต่ของชอบของลูกหมีทั้งนั้น”
“เหอะ!! ตามใจกันเข้าไป”
“ยูนิต นิสัยแล้วนะ นั่นเมียแกนะ”
“รู้ครับว่า เมีย แต่แม่ตามใจเมียผมเกินไปแล้ว เป็นไงล่ะดื้อจนผมเอาไม่อยุ่”
“พอๆ กันทั้งแม่ทั้งลูก .........พาเมียแกไปล้างหน้าล้างตา แล้วลงมาทานขนมพร้อมพ่อกับแม่”
“หมีล้างด้านล่างก็ได้ครับพ่อ”
ไม่ใช่อะไร ขืนขึ้นไปบนห้องไอ้ยู ผมว่าผมโดนเชือดอย่างขีดแน่นอน ขนมก็อย่าหวังว่าจะได้กิน ไอ้ยูมันไม่ปล่อยผมแน่ๆ ผมรู้สันดารมันดี เพราะตอนผมงี่เง่ามันจะเอาดุเข้าข่ม ประมาณว่าถ้ายังไม่หาย มึงโดนแน่ๆ ใครที่ไหนบอกว่ามันไม่โหด สาดดดดดดดดดดด ดุอย่างกับอะไร
“ล้างด้านบนนั่นแหละดีแล้ว”
เอ๊ะ ทำไมเมื่อกี้ เหมือนกันพ่อลูกเขาขยิบตาใส่กันล่ะ เตรี๊ยมกันไว้หรือเปล่าเนี่ย แล้วไอ้หมีก็เดินขึ้นไปด้านบนอย่างงอนๆ ขอบอกว่างอนจริงๆ ไม่อยากมองหน้ามันเลยตอนนี้ เดี๋ยวได้เป่าปี่อีก ไม่ชอบที่มันทำอย่างนั้นกับผมเท่าไหร่ รู้ว่าเป็นห่วง แต่ใช้วิธีอื่นเถอะ
“ยุ่ง”
“จะเช็ดหน้าให้ หมีอย่าขยับซิ”
“ก็บอกว่ายุ่งไง เดี๋ยวเช็ดเอง”
ผมดึงเอาผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กมาถือไว้เอง แล้วค่อยๆซับหน้าเบาๆอย่างช้าๆ โดยมีไอ้มนุษย์หน้าหล่อนามว่ายูนิตยืนคุมอยู่ข้างหน้า จะมองหาอะไรว่ะ แม่ง เดี๋ยวกูก็หลุดพอดี เข้าใจป่ะว่าตอนนี้กำลังเก็กหน้าขรึมอยู่
“ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ็บ ก็แค่เป็นห่วงจริงๆ”
“.....................”
“หมี อย่าเงียบนะ ข้อร้อง ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไม่ทำแล้ว สัญญา”
ผมนิ่งไม่ตอบ แล้วโยนผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กใส่หน้ามันแล้วเดินออกจากห้องน้ำ และกำลังจะออกจากห้องได้แล้ว แต่มีมือดี ซึ่งคุณก็รู้ว่าเป็นใคร ดึงไว้ก่อน เอออออๆๆๆๆๆๆๆ เอาเข้าไป กระชากกูเข้าไป
“เจ็บโว้ยยยยยยยยยย มึงจะทำให้กูเจ็บไปถึงไหน”
“ขะ ...ขอโทษ”
“เออ ขอโทษแล้วก็ปล่อยได้แล้วจะกลับบ้าน”
“ไม่ให้กลับ ไหนจะกินขนมกับแม่ไง”
“ไม่กินแล้ว จะกลับ ทำไม มึงจะทำไมกู”
“งั้นเดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้อง กูจะกลับเอง”
“ก็เป็นซะอย่างนี้แหละ ดื้อ!!”
“ใช่ซิ กูมันดื้อ มันไม่ดี แล้วมึงมาเอากูทำไมล่ะ ห๊ะ!!! มาเอาคนดื้ออย่างกูทำไม”
“ไปกันใหญ่แล้ว ไม่ว่าแล้วๆ”
มันเดินเข้ามากอดผมไว้ทั้งตัว รวบเอาไว้แน่น ไม่ให้กระดิกไปไหนได้ เพราะไมว่าผมจะดิ้น จะเตะ จะถีบมันยังไงมันก็ไม่สะเทือนแรงกอดมันซักนิด จนสุดท้ายเหนื่อยก็เลยหยุดแล้วยืนนิ่งให้มันกอด ทำไมผมถึงงี่เง่าได้อย่างนี้นะ รู้ครับว่าตัวเองเป็นคนดื้อ แต่ก็ไม่อยากให้มันมาว่าอย่างนี้ เพราะเป็นมันไงล่ะ ผมอ่อนไหวกับเรื่องของมัน และคำพูดที่ยูนิตมันพูดเป็นพิเศษ
“มึงน่ะ เอาแต่ว่ากูอยู่นั่นแหละ กูก็เสียใจเป็นนะ”
ผมซุกหน้าเข้ากับหน้าอกมันแล้วไซร้ไปมาอย่างอ้อนๆ เหอะๆ เมื่อกี้ทำดราม่าไปอย่างนั้นแหละ ก๊ากกกกกกกกก ไอ้ยูมันจะได้รู้ว่าผมน่ะมันไม่ง่ายเสมอไปนะ
“ไม่ว่าแล้วครับ ยูขอโทษนะครับ”
ที่รักก้มลงหอมเส้นผมอยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา ไอ้ผมก็เป็นอย่างนี้แหละ เจอมันอ่อนโยนเมื่อไรก็อ่อนไหวเมื่อนั้น บางครั้งก็เคยคิดเหมือนกัน ทำไมผมถึงเป็นคนอย่างนี้ บางเรื่องที่โกธรกัน เพียงเพราะคำอธิบายสั้นๆ ง่ายๆ ของมัน ผมก็เชื่อมันจนหมดใจแล้ว นั่นเพราะผมรักมันเหรอ เชื่อใจมันมากใช่ไหม แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งมันโกหกผมจริงๆ ผมจะรู้ไงว่าอันไหนเรื่องจริง อันไหนเรื่องเท็จ
“มึงอ่ะ ชอบทำให้กูเสียใจ
“ก็หมีดื้อ”
“นั่นไง ไหนว่าจะไม่ว่ากูแล้ว”
“หึหึ ครับๆ ผิดไปแล้ว ที่รัก เค้าขอโทษนะ”
“ไม่ยกโทษให้ ............”
“อ้าวววววว ทำไมล่ะครับ ยูผิดไปแล้ว สำนึกได้แล้ว ข้าน้อยสมควรตาย”
“ที่ไม่ยกโทษให้เพราะไม่เคยโกรธยังไงล่ะ”
********************************************************************************************
ผ่านไปได้ด้วยดี
ซอรี่มากกกกกกกกกกๆๆ ขอโทษที่หายไปนาน มันไม่อารมณ์แต่งด้วยแหละ งานมันเยอะ
และที่สำคัญคนแต่งกำลังจะพบรักแท้!!!!!!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด
กำลังคิดๆอยู่ว่า วาเลนไทน์ที่จะถึงนี้ จะเอาดอกบัวไปให้คนหล่อดีไหม กรี๊ดดดดดดดดดดด ตื่นเต้น
ปล.1 อ่านแล้วเม้น เดี๋ยวจะเอาเบอร์หนุ่มศิลป์ดนตรีให้
ปล.2 ถ้าเม้นแล้วก็อย่าลืมกด+ เดี๋ยวพาหนุ่มนิติไปหาถึงบ้าน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] ♥ Fall In Love' แล้วคุณจะหลงรักผม ตอน สมรภูมิ P.30 {18/พฤษภาคม/56} (อ่าน 238658 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก