คุณเมียภาคบังคับ [คุณ & ธาร] ตอนที่ 2 
"แกไปไหนมาธารา!!!" ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวขาเข้าบ้านเลยเสียงตะหวาดของพ่อก็ดังออกมาต้อนรับก่อนเลย
"บ้านเพื่อน" ผมตอบเสียงเรียบ
"เพื่อน? คนอย่างแกมีใครเค้าคบด้วยหรอนอกจากไอ้ภาสนะ? อ่อ!! ไม่สิตอนนี้แม้แต่ไอ้ภาสก็ไม่คบคนอย่างแกแล้ว"
หึ!! น้ำเสียงทุเรศๆที่เข้ากับหน้าตาและสันดานชั่วของมันก็ดังขึ้นมาอีกคน
"ก็เพราะแผนชั่วๆเลวๆของแกไม่ใช่รึไง ที่ทำฉันต้องเป็นอย่างนี้ เพราะแกคนเดียว" ผมจ้องหน้าตอบมันกลับไป
"ฮึๆ ไม่เลย เป็นเพราะความอ่อนแอของแกเองต่างหาก แกคือต้นเหตุของปัญหาทุกๆเรื่อง ทุกๆอย่าง เรื่องที่แกทะเลาะกับ
ไอ้ภาสก็เพราะแกเองไม่ใช่หรอ? แล้วแกยังเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่แกตายด้วย เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นก็เพราะคนอ่อนแอ
อย่างแกทั้งนั้นแกมันเป็นเพื่อนที่หักหลังเพื่อนตัวเอง แถมแกก็ยังเป็นฆาตกรที่ฆ่าแม่ตัวเองอีกด้วย ฮึ ฮึ พ่อเค้าถามดีๆก็ตอบ
เค้าไปสิน้องธารทำหน้าบึ้งอย่างนี้ไม่หน้ารักเลยนะครับ" ตอแหล!! ไอ้เวรนั้นมันเดินเข้ามากระซิบเบาๆข้างๆหูผม เพื่อที่จะให้
ได้ยินเพียงแค่ผมกับมัน ก่อนที่มันจะเสแสร้งแกล้งเป็นพี่ที่ดีพูดประโยคหลังด้วยเสียงที่ดังจนได้ยินกันทั้งบ้าน
"อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อนั้นนะ!!! ชื่อนั้นมีแค่คุณแม่คนเดียวเท่านั้นที่เรียกได้ คนชั่วๆเลวๆยังแกไม่มีสิทธิมาเรียก อย่าเอาเสนียด
น่ารังเกลียดของแกมาติดชื่อที่คุณแม่นางฟ้าของฉันตั้งนะ!!!" ผมตะหวาดออกไปทันทีที่มันกล้าเรียกชื่อเล่นที่ผมไม่อนุญาติให้
ใครเรียก นอกเสียจากคุณแม่และก็คนสำคัญของผมเท่านั้น ยิ่งโดยเฉพาะลูกของผู้หญิงเลวที่เป็นฆาตกรฆ่าแม่นางฟ้าของผม
อย่างมันแล้วยิ่งไม่มีสิทธิ!!!!
"พี่เค้าเตือนเค้าสอนด้วยความหวังดี ทำไมแกจะต้องไปด่าว่าพี่เค้าอย่างนั้นด้วย ขอโทษพี่เค้าเลยนะ ฉันบอกให้แกขอโทษพี่
เค้าไงธารา!!" นี่แหละคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของผม ที่ใครๆเค้าก็ต่างพูดกันเป็นเสียงเดียวว่าเค้ารักผมมาก หึ!! ทั้งหมดที่ทุกคน
เห็นตามงานสังคมจอมปลอมนั้นมันก็แค่การแสดงเท่านั้นแหละ เรื่องจริงมันเป็นอย่างนี้ต่างหาก ลูกรักของนายหัวรพีไม่ใช่
ธารา แต่เป็นลูกชายคนโตที่ไม่มีใครรู้จักอย่างมันต่างหาก!!!
"ไม่!!! ผมไม่ได้ทำอะไรผิดและก็ไม่ได้พูดอะไรผิดตรงไหนด้วย มีแต่คุณนั้นแหละที่หูหนวกตาบอดเชื่อมันอยู่คนเดียว!!!"
ผมพูดเสียงดังใส่นายหัวรพีอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมผมจะต้องขอโทษคนอย่างมันด้วย
เหอะ!! ไม่มีทาง!!!
"ช่างเถอะครับพ่อ ผมไม่ถือสาน้องหรอกน้องเพิ่งจะกลับมาเหนื่อยๆ สงสัยคงจะหงุดหงิดเพราะเพลียมาจากเมื่อคืนนะครับ"
แหม...ช่างเป็นคนดีซะเหลือเกินนะมึง
"หึ!!!" ผมได้แต่ทำเสียงขึ้นจมูกอย่างหงุดหงิด
"แกนี่มันแย่จริงๆนะเจ้าธาร ดูพี่เค้าเป็นตัวอย่างบ้างสิ!!!"
"ผมบอกว่าอย่าเรียกชื่อนั้น!!!!!"\
"แม้แต่ฉันที่เป็นพ่อแกหน่ะหรอธารา!!!!"
"ใช่!!!! แม้แต่คุณก็ห้าม!!! คุณไม่มีค่าพอที่จะเรียกชื่อนี้!!!"
เพี้ยะ!!!
"มันจะมากไปแล้วนะธารา!!! ถึงแกจะไม่นับถือฉัน แต่ยังไงๆฉันก็เป็นคนที่ทำให้แกเกิดมา แล้วก็เป็นคนที่เลี้ยงดูจนแกปีกกล้า
ขาแข็ง โตจนมายืนด่ายืนว่าฉันได้อย่างทุกวันนี้ หัดสำนึกซะบ้าง!!!!!"
"คุณตบผม!!! คุณตบผมเพราะไอ้ลูกอีตัวชั่วๆอย่างมันหน่ะหรอ? ผมหนีจากคุณไปอยู่กับคุณยาย แล้วใครกันหล่ะที่ไปลากผม
กลับมา คุณคิดว่าผมอยากอยู่ที่นี่นักหรือไง!!! คิดว่าผมอยากอยู่ร่วมกับคนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ผมตายอย่างนั้นหรอ อีกทั้งยังมี
ไอ้ลูกอีตัวชั่วๆที่แม่ของมันเป็นคนฆ่าแม่ผมอีก คุณคิดว่าผมอยากอยู่นักหรอ!!!"
เพี๊ยะ!!!
"แกมันลูกเนรคุณไอ้ธารา!!! แกมันไม่เคยได้อย่างใจฉันซักอย่าง!! แกมันนอกคอก!! เกิดมาก็ผิดมนุษย์มนาไม่เหมือนคนทั่วไป
ไม่เหมือนลูกชาวบ้านเค้า มีแต่คอยจะสร้างปัญหาให้ฉัน!!! ในเมื่อเกลียดฉันนักก็ออกไป!!! ออกไปให้ไกลจากฉันแล้วอย่า
กลับมาให้ฉันเห็นหน้าลูกทรพีอย่างแกอีก!!! ไป!!!"
"ผมไปแน่!! ไม่ต้องไล่ผมหรอกผมรอวันนี้มาตลอดทั้งชีวิตเลยหล่ะ!!! เพราะผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นคุณ ผมเกลียดหน้าคุณ
เกลียดงานสกปกที่คุณสองคนพ่อลูกทำ!!! เกลียดๆ แล้วมึง!!! ก็อย่าให้กูรู้ว่ามึงเอาเงินสกปกๆของมึงกับพ่อมึงไปปล่อยขูด
เลือดขูดเนื้อคนในฟาร์มมุขของกูอีก!!!!" ผมพูดกับผู้ชายคนนั้นเสร็จผมก็หันไปบอกลูกรักของผู้ชายคนนั้น จบกันสักที พอสักที
สำหรับนรกขุมนี้ ผมจะเป็นอิสระแล้วฮะคุณแม่ ธารขอโทษที่ทำตามคำขอของคุณแม่ต่อไปไม่ได้ ธารทนที่จะอยู่ร่วมบ้าน หายใจ
ร่วมกับสองคนพ่อลูกนี้ได้อีกแล้วฮะคุณแม่ ธารรังเกลียด รังเกลียดทุกๆอย่างที่เป็นผู้ชายคนนี้ รังเกลียดเงินสกปกๆที่ได้มาจากการ
โกงการมอมเมาอบายมุขในบ่อนของผู้ชายคนนี้ ธารเกลียดที่เค้ายังใจเย็นและยิ้มรับผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นที่เป็นคนฆ่าคุณแม่เข้ามา
อยู่ร่วมบ้านกับธารทั้งๆที่คุณแม่พึ่งสิ้นใจ ธารเกลียดการเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีของสองแม่ลูกนั่น เกลียดที่มันขโมยของสำคัญ
ที่คุณแม่ทิ้งไว้ให้ธารมาเป็นเครื่องมือต่อรองให้ธารทำเรื่องชั่วๆให้มัน ธารเกลียดที่สุด!!!!!
"โอ๊ะโอ!! น้องธารคนดี โดนคุณพ่อไล่ออกจากบ้านจนได้ ฮึๆ เป็นยังไงหล่ะคราวนี้คุณหนูธารจะทำยังไงต่อไปดี.." พอพ่อมัน
ไปมันก็ออกสันดานเลวๆของมันออกมาเลยหล่ะนี่หน่ะหรอ ลูกที่เค้าภูมิใจนักภูมใจหนา สงสัยว่าจะภูมิใจไอ้เวรนี่มันเหมือเค้า
ทุกๆอย่างเลยหล่ะมั้งไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือสันดาน!!
"อ่อ!! แกรู้อะไรไหม ว่าฉันนะหน่ะ รอคอยวันนี้มาตลอดชีวิตเลยหล่ะ คนอย่างฉันมีปัญญาเลี้ยงตัวเองได้โดยไม่ต้องเกาะพ่อ
หรือพึ่งเงินที่ได้มาโดยวิธีสกปกๆอย่างแกหรอก" ผมตอกกลับ
"ปากดีนักนะมึง!!! แล้วนั่นถุงอะไร!! ไหนขอกูดูหน่อยสิ!!" แม่งเอ้ย!! ผมลืมไปเลยว่าผมถือถุงกระดาษนี่ติดมือมาด้วย
"อย่าเสือก!! เรื่องของกู!!!" ผมพูดและพยายามที่จะเดินหนีมัน แต่ไอ้เหี้ยนี่แม่งก็ยังไม่เลิกนิสัยขี้อิจฉาอยากรู้อยากเห็นในทุกๆ
เรื่องของผมอีก มันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กยันโต
ควาก/ปึก/ปึก/ปึก
"ยาคุมฉุกเฉิน? ยาแก้อักเสบ? ที่ตรวจครรภ์? ฮึ ฮึ นี่อย่าบอกนะว่ามึงพลาด? ฮึๆ สะใจกูจริงโว้ย!!! นี่ถ้าพ่อรู้ว่าลูกนอกคอก
อย่างมึงพลาดนี่คงจะเกลียดขี้หน้ามึงมากกว่าเดิมมึงว่ามั้ย? ฮ่าๆ กูไปหล่ะ มึงจะไปไหนก็ไป เดี๋ยวกูเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อก่อน
ฮ่าๆๆๆๆๆ" สัส!!! พูดจบเหี้ยนั้นก็เดินหัวเราะออกไปอย่างซะใจเลย อย่าให้ถึงวันของกูบ้างแล้วกัน แม่ง!! ยิ่งเห็นของที่อยู่ใน
มือ หลังจากที่เก็บขึ้นมาจากพื้นแล้วยิ่งแค้นไอ้เวรเจ้าคุณนั่น ผมหล่ะเกลียดมันชิบ!! ใครจะรู้หล่ะครับนอกจากคนในครอบครัว
ของผมว่าผู้ชายแท้ๆตัวโตๆอย่างผมจะมีมดลูกตั้งแต่กำเหนิดเหมือนกับพัสกรเมียไอ้ภาสมัน แต่นั้นเค้าตัวเล็กๆสวยๆไงครับ
ไม่ใช่ตัวสูงๆโปร่งๆอย่างผม ตั้งแต่เด็กคุณแม่กับคุณยายก็บอกว่าผมสวย(?)ตัวบาง(?)เหมือนกับคุณแม่ นั่นก็คืออีกหนึ่งเหตุผล
นอกจากที่ผมมีมดลูก ที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นเกลียดผมมาก เพราะผมไม่เหมือนเค้าทั้งหน้าตารูปร่างและก็นิสัย ต่างจากลูกรักที่เกิด
จากเมียอีตัวของเค้าที่ถอดแบบเค้าออกมาเลยไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือหน้าตา แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอกครับดีเสียอีกที่เค้าไม่
บังคับให้ผมต้องเป็นเหมือนเค้าและปล่อยให้ผมอยู่กับคุณแม่นางฟ้าของผมอย่างมีความสุข แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผมเกลียดเค้า
เมียอีตัวของเค้า และลูกชายสุดที่รักของเค้าก็เพราะว่า ผู้หญิงคนนั้นของเค้าเข้ามาพูดสิ่งสกปกโสมมระหว่างเค้ากับมันให้คุณแม่
ของผมต้องร้องไห้เสียใจจนหัวใจวายตายในที่สุด แต่ผู้ชายคนนั้นก็เลือกที่จะมองข้ามไม่แจ้งความและรับมันสองคนแม่ลูกเข้ามา
อยู่ในบ้านหลังเดียวกันอย่างเต็มตัวและยังปล่อยให้มันมาชูคอเป็นคุณนายแทนคุณแม่ผมอย่างสบายใจ และในขณะที่ผมเศร้า
เสียใจในการจากไปของคุณแม่กับคุณยายอยู่ที่วัด ผู้ชายคนนั้นก็มีความสุขกับอีตัวนั่น!!! หลังจากเสร็จงานศพของคุณแม่
ผมก็หนีออกไปอยู่บ้านสวนกับคุณยายอย่างเงียบๆเรียบๆไม่หรูหราอะไร ช่วยคุณยายทำฟาร์มมุกเล็กที่คุณตาได้ทิ้งไว้ให้ก่อน
สิ้นใจอย่างพอมีพอกินกันสองคนยายหลานอยู่ได้สองเดือน ผู้ชายคนนั้นที่พึ่งจะรู้ตัวว่าผมหนีออกจากบ้านมาก็ส่งคนมาตามผม
แต่ผมไม่ยอมกลับไป ผู้ชายคนนั้นก็ส่งคนมาขู่ผมอีกว่าถ้าไม่กลับไปจะส่งคนมาเผาบ้านสวน และทำลายฟาร์มุกของคุณยายด้วย
ผมจึงจำใจทิ้งยายให้อยู่บ้านสวนคนเดียวและกลับมาอยู่ร่วมชายคากับคนพวกนี้อีกครั้ง แต่วันนี้และที่เป็นวันดีของผมถึงแม้ว่า
เมื่อคืนผมจะโครตโชคร้ายของเลยก็ตาม แต่วันนี้ผมจะมีอิสระและออกไปให้ไกลจากนรกขุมนี้ซักที!!!
.
.
.
ก๊อก ก๊อก
"มีอะไร!!" ผมถามเสียงห้วน เมื่อเห็นคนที่มาเคาะประตูในตอนที่ผมกำลังเก็บของอยู่ตอนนี้
"พูดดีๆกับพี่ชายที่แสนดีคนนี้หน่อยสิน้องชาย พี่อุตสาห์จะเอาของมาคืนให้นะ" มันบอกว่าอะไรนะ? หรือว่า...
"มีอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันจะได้ไปเก็บของต่อ และรีบๆออกไปจากบ้านหลังนี้อย่างที่แกต้องการไง" ผมพูดเร่งมันต่อ
"เออๆ เห็นว่าพูดถูกใจนะเนี่ย เอ้า!! เอาไปของๆแก ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกแล้ว เพราะฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการหมดแล้ว
แถมยังไล่ไอ้ตัวรกหูรกตาอย่างแกออกไปจากบ้านนี้ได้อีกต่างหาก หมดธุระฉันแล้ว ไปหล่ะ!! อ่อ! ไปแล้วไปลับอย่าซมซาน
กลับมานะน้องธาร ฮ่าๆๆๆๆๆ" พูดจบมันก็หัวเราะอย่างกับคนบ้านออกไป แต่ผมไม่สนใจสิ่งที่มันพูดหรอก ผมสนของที่มัน
เอามาคืนผมเสียมากกว่า
"ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะแองเจิล" ผมทักทายสร้อยไข่มุกล้อมเพรชที่คุณแม่ทิ้งไว้ให้ผมก่อนจะสิ้นใจ ถึงมันจะไม่ได้ราคาแพง
และมีมูลค่ามากมายอะไร แต่ว่ามันสำคัญกับผมมากครับ ผมยอมทำทุกๆอย่างเพื่อที่จะให้ได้มันกลับมา แม้จะต้องฝืนใจตัวเอง
และทรยศหลักหลังใครสักแค่ไหน เพราะสร้อยมุกวงแหวนล้อมเพชรทองคำขาวเส้นนี้คุณแม่ตั้งใจที่จะทำให้ผมมาก ไข่มุกเม็ด
นี้คุณแม่ก็เลี้ยงเองมากลับมือ และคุณแม่ก็ออกแบบเองด้วย มันสวยและสง่างามเหมือนกับคุณแม่มากสำหรับผม ผมจึงตั้งชื่อมัน
ว่าแองเจิล ที่มีความหมายเดียวกับชื่อที่ผมใช้เรียกคุณแม่เพราะคุณแม่สวยและใจดีเหมือนกับนางฟ้าในนิทานที่คุณแม่เล่าให้ผม
ฟัง ผมก็เลยเรียกแม่ว่าคุณแม่นางฟ้ามาตั้งแต่เด็กเลยแหละครับ คิดถึง ผมคิดถึงเหลือเกินฮะคุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ
ต่อไปนี้ผมจะใส่สร้อยเส้นนี้ที่เป็นเหมือนตัวแทนของคุณแม่ติดตัวไว้ตลอดไม่ให้ใครมาแย่งไปได้อีกแล้วครับ หมดเวรหมดกรรม
กันซักทีนะภาสต่อไปนี้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับนายและคนของนายอีกแล้ว
.
.
.
"ไอ้ธารา!!! พี่แกบอกกับฉันว่าแกไปมั่วผู้ชายมา!!!" ผมเก็บของใส่กระเป๋าทั้งหมดทุกอย่างโดยไม่เหลืออะไรทิ้งไว้ที่นี่เลย
สักอย่างเลย เพราะผมตั้งใจจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแล้ว แต่พอเดินลงบันไดมาจากห้องได้ก็เจอผู้ชายคนนั้นแหกปากยืนตี
หน้ายักษ์อยู่กับลูกชายสุดที่รักของเค้าที่ยิ้มระรื่นอยู่ข้างๆกัน
"แล้วไง? ตัวก็ตัวผม คุณจะมาเดือดร้อนอะไรด้วย?" พูดจบผมก็เดินลากกระเป๋าผ่านหน้าสองคนนั้นมา
"ฉันจะไม่สนใจเลยถ้าแกไม่ใช่ลูกชายฉัน!! แล้วถ้าเกิดแกพลาดท่าท้องขึ้นมาฉันจะไม่อับอายขายขี้หน้าเค้าหรือไง ที่ลูกชายฉัน
มันแปลกประหลาดผิดมนุษย์มนาไม่พอ ยังจะมั่วจนท้องไม่มีพ่ออีก ถ้าเป็นอย่างนั้นขึ้นมาแกจะให้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน!!"
"ก็เอาติดไว้กับหัวคุณอย่างเดิมนั้นแหละ! แล้วถ้าใครเค้าถามก็บอกว่าผมไม่ใช่ลูกของคุณก็เท่านั้น เพราะท่าใครถาม ผมก็จะตอบ
เค้าไปเหมือนกันว่า 'ผมไม่ใช่ลูกคุณและก็ไม่เคยมีพ่ออย่างคุณ' " พูดจบผมก็ลากกระเป๋าเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่อยู่ฟังเสียง
ด่าทอและเสียงประจบประแจงของสองพ่อลูกนั่นอีกเลย และก็ขับรถมุ่งหน้าตรงไปบ้านสวนของยายทันที ไหนๆชีวิตผมก็พ้น
ผ่านออกมาจากนรกขุมนั้นแล้ว พระเจ้าก็อย่าใจร้ายให้ผมได้พบเจอกับความทุกข์อีกเลยนะครับ
.
.
.
.
.
"ยายครับ!!! ผมมาแล้ว!!!!" จอดรถไว้ที่โรงรถเล็กๆที่ไม่ใหญ่อย่างบ้านโน้นเสร็จผมก็วิ่งตรงเข้าไปหายายที่นั่งคัดมุกของวันนี้
อยู่ที่ประจำทันที
"มาได้ยังไงน้องธาร!!! แล้วนี่ดีใจอะไรมาฮึ! ถึงวิ่งหน้าเข้ามาโถมกอดยายจนแทบหงายหลังอย่างนี้ฮะเรา มันน่าตีจิงเชียว!"
ปากยายก็เอ็ดผมบอกว่าผมน่าตี แต่ยายก็จับผมฟัดแก้มซ้ายแก้มขวานี่คืออะไรครับ?
"ก็ธารดีใจนี่ครับ ต่อไปนี้ธารจะมาอยู่กับยายที่บ้านสวนของเรานี่โดยที่จะไม่มีใครมาตามลากตามขู่เราอีกแล้วนะครับ"
"หือ....แล้วพ่อเราเค้าจะไม่ว่าเอาหรอน้องธาร ยายไม่เอาแล้วนะ ไม่เอาอย่างวันนั้นแล้วนะลูก ยายกลัว" ยายผมพูดด้วยเสียงสั่นๆ
และแสดงความกลัวออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน วันนั้นที่ยายผมพูดถึงก็วันที่ผู้ชายคนนั้นเค้ามาตามผมกลับไปอยู่บ้านนั้นนั่น
แหละครับ เป็นเพราะผมดื้อรั้นยืนยันที่จะอยู่กับยายจึงทำให้ผู้ชายคนนั้นสั่งยิงคนสนิทของยายจนตายไปคนนึง ไม่อย่างนั้นผม
ก็ไม่ยอมกลับไปอยู่นรกขุมนั้นหรอก
"ไม่แล้วหล่ะครับ จะไม่มีอย่างวันนั้นอีกแล้วครับ เพราะผู้ชายคนนั้นเค้าเป็นคนไล่ธารออกมาเองเลยครับยาย ต่อไปนี้ธารจะ
เป็นคนดูแลยายดูแลทุกคนที่นี่เองครับ" ผมพูดด้วยความมั่นใจ เพราะผมตั้งใจและวางแผนไว้แล้วหล่ะว่าผมจะทำอะไรบ้าง
ระหว่างทางที่ขับรถมาบ้านสวนของยาย
"แล้วทำไมเค้าถึงปล่อยให้ธารมาง่ายๆอย่างนี้หล่ะลูก" ยายถามด้วยความสงสัย เพราะปกติผู้ชายคนนั้นจะไมยอมปล่อยให้ผม
ไปอยู่ที่อื่นง่ายๆ ขนาดที่ผมไปเรียนที่กรุงเทพฯ ยังส่งไอ้ลูกรักลูกเวรของเค้าตามไปคุมผมเหมือนนักโทษอยู่เลย
"ธารทะเลาะกับเค้าเรื่อง....บลาๆๆ" หลังจากนั้นผมก็เล่าทุกเรื่องยกเว้นเรื่องไอ้เวรคุณมันข่มขืนผมให้ยายฟัง
"ก็ดีแล้วลูก หลังจากนี้ก็ต่างคนต่างอยู่กันไป ธารก็มาอยู่กับยายนี่แหละ อย่าพึ่งหนียายไปมีสามีซะก่อนแล้วกัน"
"งื้อออ...ยายอ่ะ!! แมนๆอย่างธารต้องเป็นสามีคนอื่นสิครับ ไม่ใช่ไปเป็นเมียคนอื่นอย่างที่ยายพูดซักหน่อย"
"คริๆ น้องธารของยายมีตรงไหนที่บอกว่าแมนบ้างครับเนี่ย อย่ามาเถียงยายซะให้ยาก ยายช่วยแม่เราเลี้ยงเรามาตั้งแต่อ้อนแต่ออก
ทำไมยายจะดูไม่ออกว่าเราเป็นอย่างไงฮึเจ้าธาร แล้วก็อย่ามาอ้างนะว่าตัวเองตัวสูงใหญ่หน่ะ ไอ้ที่เราดูตัวใหญ่หน่ะก็เพราะว่า
ชอบใส่เสื้อผ้าเกินไซส์ของตัวเองเพื่อพลางหุ่นให้มันดูหนาไม่ใช่หรอ? แล้วอย่าบอกนะว่าเพราะตัวเองเป็นผู้ชายจึงไม่ควรมีสามี
หน้าตาเราหน่ะถอดคุณแม่นางฟ้าของเรามาอย่างกับแกะแค่นี้ยังไม่พออีกหรอ อีกทั้งร่างการของเรายังพิเศษกว่าคนอื่นอีก ยายจะ
บอกอะไรให้นะน้องธารในเมื่อชะตาฟ้าลิขิตมอบในสิ่งที่ไม่มีใครได้มีโอกาสอย่างเราง่ายๆอย่างนี้แล้ว ก็อย่าไปฝืนเลยนะ มันจะ
พาลให้เราไม่มีความสุขเอาเสียเปล่าๆ อุตสาห์ได้เกิดมาทั้งทีก็ใช้ชีวิตให้มันคุ้มๆ อยากทำอะไรก็ทำ ชอบทางไหนก็ไปทางนั้น
เอ้า!! ไหนๆก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว ยายว่าเราไปห้างกันดีกว่า วันนี้ยัยมณีคนนี้ยอมหมดตัวช็อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนลุคใหม่ให้
หลานชายสุดที่ซักหน่อยหล่ะว่ะ คึกๆ" พูดเองเออเองเสร็จยายมณีของผมก็เก็บมุกเข้าที่ ก่อนจะลากผมที่นั่งเออตามฟังตามที่
ยายพูดไม่ทันขึ้นรถของยายมาอย่างงง แถมยายยังเป็นคนขับอีกต่างหาก
.
.
.
.
.
"ซื้ออะไรไปใหพี่เค้าดีว๊ะ!! ไอ้คุณมึงช่วยกูคิดหน่อยซิ กูลากมาช่วยเลือกไม่ได้ลากมึงให้มาเดินตามกูเฉยๆนะเว้ย!!" เสียงไอ้ภาส
หงุดหงิดโวยวายอยู่ข้างๆผม วันนี้หลังจากที่เคลียร์เงินให้ลูกน้องเสร็จพวกผมก็โทรไปขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ที่เป็นตำรวจ
ที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้วหน่ะครับ แต่พอดีว่าเมียเค้าพึ่งคลอดลูกพอดีพี่เค้าก็เลยบอกให้ไปคุยกับเค้าที่โรงพยาบาลเอาหน่ะ
แต่จะให้ไปมือเปล่าก็ยังไงๆอยู่ใช่ไหมครับเพราะว่าเราไปขอความช่วยเหลืออีกทั้งมันยังมารยาทการเข้าสังคมที่ดีอีกต่างหาก
แหม่...อย่ามองกันอย่างนั้นสิครับ! ถึงพวกผมจะห่ามๆบ้าๆบอๆแต่ก็ยังพอจะรู้เรื่องมารยาทที่ดีอยู่นะครับ ถึงแม้จะมีเพียงน้อยนิด
ก็ตาม หลังจากที่คุยกับพี่เค้าเสร็จทีนี้พวกผมก็เลยตกลงกันว่ามาซื้อของเยี่ยมให้เมียกับลูกที่พึ่งคลอดของพี่เค้า ไอ้ของเยี่ยมเมีย
พี่เค้าหน่ะได้แล้วแหละครับ แต่ของที่จะไปรับขวัญลูกเค้านี่สิปัญหา อ๊ะ!! นั่นๆเมียคืนเดียวของผม ฮึๆ มากับผู้ใหญ่ที่หน้าตา
เค้าโครงเดียวกันซะด้วย สงสัยไม่ย่าก็ยาย ผมว่าผมหาคนช่วยเลือกของได้แล้วหล่ะครับ ฮ่าๆ
"มึงไปหาร้านกาแฟนั่งรอกูก่อนไป เดี๋ยวของรับขวัญหลานกูเลือกเอง" ผมบอกไอ้ภาสที่ทำหน้าหงุดหงิดเต็มทน
"เออๆ ได้แล้วโทรหากูหล่ะ อย่าช้านะมึงพี่เค้ารออยู่" มันย้ำผมอีกทีก่อนที่จะเดินหิ้วกระเช้าของฝากออกไป
.
.
.
.
.
"ธารไม่เอาตัวนี้นะครับยาย มันหวานเกินอ่ะ"
"ตัวนี้แหละยายว่าเหมาะกับธารที่สุดเลย" ฮึๆ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก็ได้เห็นไอ้ธาราเถียงกันไปมากับผู้หญิงแก่ๆที่มาด้วย และได้ยิน
มันเรียกว่ายายสงสัยจะเป็นยายมันจริงๆมั้งครับเพราะหน้าเค้าโครงเดียวกันเลย และหน้าตาหยาบอย่างนายหัวรพีคงจะไม่มีแม่
หน้าตาสวยหวานขนาดนี้หรอก ดีแล้วแหละครับที่ไอ้ธารามันหน้าเหมือนทางแม่มันอย่างนี้ เพราะว่าถ้ามันหน้าเหมือนพ่อมัน
ผมก็คงจะกดมันไม่ลงหรอก ฮึ่อ!! คิดแล้วขนลุกว่ะ ว่าแต่ผมเคยได้ยินไอ้ภาสพูดว่าแม่มันตายใช่มั้ย? เออๆช่างแม่มันไปเถอะ
"ฉันก็ว่าเสื้อตัวนี้เหมาะกับนายที่สุดเลยนะน้องธาร" นี่ผมเรียกถูกใช่มั้ย? ไม่ต้องสงสัยไปหรอกครับว่าผมรู้ได้ยังไง ยอมรับ
แบบหน้าด้านๆเลยครับว่าผมก็เพิ่งจะได้ยินมันเรียกแทนตัวเองเมื่อกี้นี้เองแหละครับ เลยตู่เอามาเรียกซะเลย ผมว่าชื่อนี้เหมาะ
กับมันมากกว่าที่เค้าเรียกมันว่าธาราซะอีก
"ไอ้คุณ!!!" หึๆ หันมาเห็นผมก็เหวอเลยครับ
"นี่แน่ะ!! น้องธาร ทำไมถึงไปเรียกเค้าอย่างนั้นหล่ะลูก เค้าพูดกับเราดีๆนะ ทำนิสัยอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ" ยายมันตีทันทีเลยหล่ะ
ครับที่แถมยังดุมันต่อหน้าผมอีกต่างหาก มันก็ได้แต่ลูบแขนตัวเองและก็หน้ามุ่ยไปตามระเบียบนั่นแหละครับ
"สวัสดีครับคุณยาย ผมชื่อเจ้าคุณครับ เป็นเพื่อนกับน้องธารหน่ะครับ" ผมยกมือไหว้ทักทายยายของไอ้ธาราอย่างนอบน้อม
ตามที่โดนแม่สั่งสอนมาตั้งแต่เด็กแต่เล็ก ที่ผมก็ได้แต่จำและเอามาใช้เพียงน้อยนิดเท่านั้น
"สวัสดีจ้ะยายเป็นยายของน้องธารเค้าหน่ะจ้ะ เอ....ว่าแต่พ่อหนุ่มเป็นแค่เพื่อนับน้องธารเองหรอ? ยายไม่เคยเห็นน้องธารให้ใคร
เรียกชื่อนี้นอกจากคนสำคัญเลยน้า....." หึ หึ ถ้ายายจะเปิดโอกาสให้ผมขนาดนี้ ผมก็ไม่ขอขัดศรัทธาของยายแล้วกันนะครับ
"มันไม่ใช่เพ......"
"ใช่ครับแล้ว!! ผมไม่ใช่แค่เพื่อนของน้องธารหรอกครับ เราสองคนเป็นแฟนกันหน่ะครับคุณยาย" ผมไม่รอให้มันพูดจบประโยค
หรอกครับ ผมก็เดินเข้าประชิดตัวมันโอบและบีบเน้นๆเบาๆที่เอวมันเพื่อเป็นการเตือนให้มันหุบปาก และมันก็เงียบจริงๆครับ
แต่ทำหน้างอหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
"นั้นไง!! ยายว่าแล้ว คราวนี้มีแฟนเรามายืนยันด้วยตัวเองขนาดนี้แล้ว เรายังจะเถียงยายว่าจะไปเป็นสามีคคนอื่นอยู่รึป่าวฮึน้องธาร
หรือว่าเราจะบอกว่าเราจะทำหน้าที่เป็นสามีให้แฟนเรา ถ้าเป็นอย่างนั้นพูดให้ตายยายก็ไม่เชื่อ คึ คึ" พอผมบอกว่าเป็นแฟนไอ้ธารา
ยายมันก็ตบมืออย่างชอบใจ แถมยังแซวมันต่อโดยไม่รู้เรื่องระหว่างผมกับมันอย่างแน่ชัดเลย
"ยายยยยยย........." มันลากเสียงเรียกยายมันด้วยความขัดใจ หน้าเน้อนี่แดงไปหมดแล้วครับไม่รู้ว่าเขิน อาย หรือว่าโกรธกันแน่
"อะไรเล่า!! รึไม่จริง? ก็แฟนเราตัวตั้งใหญ่ตั้งโตขนาดนี้ คริๆ" ยายมันดูท่าทางจะเป็นคนอารมณ์ดีนะครับ ยิ่งเห็นหลานหน้างอ
หน้าแดงยายแกก็ยิ่งแหย่ สงสัยว่ายายเค้าจะคิดว่ามันเขินมั้งครับ
"ผมไม่คุยกับยายแล้ว!!!" พูดจบมันก็สะบัดตัวออกจากผมการกอด(?)ของผมและรีบเดินออกไปโดยไม่รอยายมันเลยครับ
"อ้าว!! สงสัยจะงอลเข้าจริงๆแล้วหล่ะ ยังไงยายขอตัวไปง้อหลานขี้งอลก่อนนะพ่อหนุ่ม ไหนๆก็มาเปิดตัวกับยายว่าเป็นแฟน
น้องธารแล้ว เอาไว้ว่างๆก็ให้น้องธารพาไปกินข้าวกับยายที่บ้านสวนนะ เราจะได้คุยทำความรู้จักกันมากกว่านี้ โชคดีนะพ่อหนุ่ม
ยายไปหล่ะ"
"ครับ สวัสดีครับยาย" พูดจบก็รีบเดินตามไอ้ธาราไปอีกคนเลยครับ หึ หึ ผมว่าชีวิตผมหลังจากนี้คงไม่หน้าเบื่ออย่างที่ผ่านๆมา
แล้วมั้งครับ ไหนๆยายเค้าก็ใจดีเปิดโอกาสรับผมเป็นหลานเขย(?)แล้วนี่ ผมก็สนองความต้องการของยายเค้าซักหน่อยจะเป็นไร
ไปครับ แต่ไอ้ธารามันคงจะไม่ยอมเล่นกับผมแน่ๆ งานนี้ผมว่าสนุกแน่เลยครับ พวกคุณคิดอย่างนั้นมั้ย? ฮ่าๆๆ
...
อ่าวๆ ใครรอพี่คุณน้องธารอยู่มี่ขอเสียงหน่อยเร็ว!!!
หลังจากรู้ความจริงบ้างแล้ว งานนี้ก็มีทังคนผิดหวังและสมหวังเพราะน้องธารมันท้องได้(อีกแล้ว)
คืองานนี้มี่ต้องชี้แจงก่อนนะคะว่า อย่างที่อีพี่ภาสและคุณยายมณีของน้องธารมันบอกมา
อีกทั้งยังได้คำยืนยันมาจากคนที่สำรวจร่างกายของนุ้งธารทุกซอกทุกมุมอย่างอีพี่เจ้าคุณมันว่า
1. นุ้งธารมันไม่ได้ตัวใหญ่โตจนกลายเป็นเมะชนเมะ มันแค่สูงกว่าหนูพัสเฉยๆแต่ก็ยังเตี้ยและตัวเล็กกว่าอีพี่คุณและอีพี่ภาสอยู่ดี
2. ที่นุ้งมันดูตัวหนาก็เพราะเสื้อผ้าที่ใหญ่เกินไซส์ของมัน งานนี้อีพี่คุณมันนั่งยันและยืนยันมาในตอนที่มัน จ๊ะป๊ะหล่ะเห่ย?
(ภาษาอะไรของแกไอ้มี่)กันในตอนที่1.(ฉากNC) หรือใครจะเถียง?(เสียงโหด)
3. ที่นุ้งมันสู้อีพี่ภาสได้ก็เพราะว่าอีพี่ภาสมันอ่อยให้เพราะไม่อยากทำเพื่อนแต่นุ้งมันเสือกแทงอีพี่ภาสก่อนไง อีพี่มันก็เลยโมโห
เลือดขึ้นหน้าขาดสติจนเผลอกรีดหน้านุ้งมันไง เข้าใจ๋(เสียงสูง)
ส่วนเรื่องคำผิดที่เตือนกันมา มี่ก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะ แต่มี่ขอติดไว้ก่อนยังไม่แก้น้าาา เอาไว้แก้ทีเดียว
มันมึนๆอึนๆอะเพราะว่าส่วนมากมี่จะพิมตอนดึกมันเลยตาลายเพราะง่วงเหมือนกัน คึๆ
แต่ที่มาลงเช้าอย่างนี้ก็เพราะเอามาจากก็อปเอามาจากอีกเว็บนึงของมี่ ตอนนี้ทุกเว็บที่มี่ลงก็ถึงตอนเดียวกันแล้ว
เพราะฉะนั้นต่อไปนี้คงจะลงห่างๆไม่ถี่เหมือนก่อนหน้านี้แล้วนะคะ สองสามวันลงที อะไรอย่างนี้ โอเช!!
แหม่...รู้สึกว่ามี่จะพร่ามยาวกว่าเนื้อเรื่องซะแล้วมั้งเนี่ย?
ชอบไม่ชอบยังไงก็ฝากติดตาม ฝืนๆอ่านผ่านๆตาไปจนกว่าจะจบเรื่องเลยนะคะ(อ่านยังไงของมัน)คึ คึ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
