บทที่ 17
น้อมนำหลักธรรมสร้างความสมดุล
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
“ไม่เอา #รัฐประหาร”
“ไม่เอาเหรอ แต่ถ้าเอารัฐประหารประเทศเราจะก้าวหน้าขึ้นนะ”
“รัฐประหารไม่เคยทำให้ประเทศก้าวหน้า มันเป็นวงจรอุบาทว์ มีรัฐประหาร ร่างรัฐธรรมนูญ แล้วกลับไปรัฐประหาร เพราะแบบนี้ประชาธิปไตยในประเทศถึงไม่แข็งแรงสักทีไง เจ้าหมวกโง่ นายทำให้ประเทศฉันดูแย่!”
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
นารีขี่ม้าขาวไม่สามารถลงเล่นการเมืองได้ฉันใด การนำพระพุทธเจ้ามาหาเสียงก็ทำไม่ได้ฉันนั้นนะครับท่าน หลักธรรมคำสอนไม่สามารถโหนใช้ได้กับทุกอย่าง ฝากไว้ให้ครีสสสส #ไทยรัฐเลือกตั้ง62
[พระพาย]
ผมรู้สึกตัวเองกำลังจะบ้า โอเค ปกติผมก็บ้าอยู่แล้ว เรื่องนี้ยอมรับ แต่รอบนี้มันหนักหนาสาหัสกว่าที่ผ่านมา พูดไปอาจฟังดูงี่เง่า เพราะผมน่ะ…
“น้องๆ ครับ พี่ปีสองแจกเอกสารกำหนดการงาน Blue Night ให้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?”
เสียงของสายฟ้าดึงผมออกจากความคิดฟุ้งซ่าน ผมพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าแถวรุ่นน้องปีหนึ่ง หน้ารู้สึกตึงๆ เล็กน้อยถึงปานกลาง
“แจกแล้วครับ/ค่ะ”
“โอเค งั้นก็รู้แล้วใช่มั้ยว่าวันนั้นจะมีพิธีปลดระเบียบก่อนงานเลี้ยงคณะตอนเย็น ถ้ายังไงพี่ขอความร่วมมือตามเพื่อนๆ มากันให้ครบหน่อย ครั้งสุดท้ายแล้วครับ ตกลงมั้ย?”
“ได้ค่ะ/ครับ”
สายฟ้าพยักหน้ารับ
“งั้นวันนี้เลิกแค่นี้ครับ หวังว่าจะได้ผูกข้อมือให้พวกน้องๆ ในวันนั้นนะ”
สายฟ้าทิ้งท้าย พวกน้องๆ ปีหนึ่งส่งเสียงตอบรับแล้วแยกย้ายกันไปจนพื้นที่บริเวณรับน้องกลับมาสงบอีกครั้ง ผมเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้พูดเนื้องานในส่วนของตัวเองออกไปสักคำ เพราะไอ้สายฟ้ามันจัดการพูดแทนหมดแล้ว
โดนด่าแน่กู
“พระพายมึง”
“พอ อย่าด่า กูสำนึกแล้ว” ผมยกมือห้ามมันทันที
“อะไร ใครด่ามึง กูแค่จะถามว่าเป็นอะไร หน้าตึงยิ่งกว่าตอนเป็นวินัยรวมกันทั้งเดือน”
“อ้าว…”
“สรุปเป็นอะไร”
“หงุดหงิดคนนิดหน่อยว่ะ” ผมตอบระหว่างที่พวกเราเดินออกจากตรงนั้น
“ใครวะ? น้องเฟนเหรอ”
“บ้า น่ารักขนาดนั้นกูจะหงุดหงิดลงได้ยังไง”
“มึงตอบเฉยๆ ก็ได้ไม่ต้องอวยน้องทุกๆ ประโยคขนาดนั้น”
“ก็น้องน่ารักน่าอวย กูปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ”
“เออ เรื่องของมึงเลยถ้างั้น” สายฟ้ากลอกตา มันเดินนำผมไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนข้างตึกคณะ สีหน้าแววตาคือพร้อมเสือกเรื่องของผมเต็มที่ “สรุปมึงหงุดหงิดใครวะ”
“กูเรียกโค้ดเนมเขาว่านาย ก.นามสมมุติ คือเรื่องมันเป็นงี้มึง...”
“แม่ง เลวชิบหาย!”
“เดี๋ยว…” กูยังไม่ได้เล่า
“ขยันสร้างปัญหาให้คนอื่นจังวะไอ้นาย ก. เนี่ย”
“มึงใจเย็น กู…”
“เมื่อไหร่จะหายๆ ไปจากบ้านเมืองสักทีวะ!”
“ไอ้สัสหยุด” ผมม้วนชีทเรียนฟาดหัวมันไปทีนึง “กูยังไม่ได้เล่า มึงอินอะไร? นาย ก. มึงกับ นาย ก. กูมันคนเดียวกันมั้ยถามก่อน?”
“อ้าว มึงไม่ได้หมายถึงนาย ก. ที่กอไก่ใกล้ยอยักษ์เหรอวะ?”
“ไม่มึง ไม่ใช่นาย-ก นั้น เราขยับประเด็นออกนอกสภากันสักเรื่องได้มั้ย?” ผมกระแอม ยิ่งใกล้เลือกตั้งเท่าไหร่เพื่อนผมก็ยิ่งคึกคักมากขึ้นเท่านั้น “คือช่วงนี้เฟนคุยกับใครก็ไม่รู้ กูเลยเรียกว่านาย ก.ไปก่อน แล้วน้องมันหัวเราะคิกคักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอกูถามก็ตอบเลี่ยงๆ ดูก็รู้ว่าไม่อยากบอก”
“เออ ก็รู้ตัวนี่นา”
“ตามบทแล้วมึงควรจะให้คำแนะนำกู”
“อ้าว เหรอ โทษทีๆ” มันหัวเราะ ตบไหล่ผมป้าบๆ “น้องคุยกับเพื่อนหรือเปล่า มึงอะคิดมาก”
“คิดมากสิ ก็กูกลัวน้องไม่รักนี่หว่า”
“ตัวก็ใหญ่มึงอย่าใจคิตตี้ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิวะ”
“เฮ้อ พูดยากว่ะมึง” ผมถอนหายใจ “คือกูก็รู้ตัวว่าหล่อ หุ่นดี เป็นที่หมายปอง คารมไม่เป็นสองรองใคร แต่พออยู่กับน้องเหมือนความมั่นใจมันลดฮวบลงครึ่งนึงทุกทีเลยว่ะ”
“เอาน่า ใจสู้หรือเปล่า ไหวมั้ยบอกมา”
“มึงร้องให้กำลังใจกูเหรอ”
“เปล่า กูร้องซ้ำเติม”
“อ้าว”
“ถามดิว่าใคร”
“ใครวะ”
“นาย ก.นามสมมุติ”
“ที่กูเล่าให้ฟัง?”
“ไม่มึง เป็นนาย ก. ที่กอไก่ติดกับยอยักษ์” สายฟ้าหัวเราะหึๆ ในลำคอ “กูกำลังภาวนาให้เลือกตั้งครั้งนี้เอา ก. ออกไปไกลๆ จากคำว่านายสักที”
“กูว่าเราควรเปลี่ยนเรื่อง” ผมกระแอม “ขอบใจสำหรับคำปรึกษาที่ไม่ได้ช่วยอะไรกูเท่าไหร่”
“หรือให้กูน้อมนำคำสอนพระพุทธเจ้ามาแก้ไขปัญหาทุกข์ร้อนของมึงดี อะ หายใจเข้า หายใจออก”
“หยุดก่อนสายฟ้า พระพุทธเจ้าไม่ใช่กูรูด้านความรัก มึงจะโหนคำสอนกับทุกเรื่องไม่ได้”
สายฟ้าชะงักไป มันมุ่นคิ้ว
“อ้าวเหรอ แต่กูคุ้นๆ ว่ามีคนบอกจะน้อมนำคำสอนแก้ไขปัญหาทุกข์ร้อนของประชาชน…”
“กูล่ะเหนื่อยกับมึงจริงๆ” ผมส่ายหัว “จะว่าไป พี่พริ้งโทรมาว่ะ บอกว่าพ่ออยากเจอหน้ากู แล้วมัดมือชกนัดกินข้าวเย็นกันวันเสาร์นี้”
“พ่ออยากเจอหน้ามึง?”
“เออ กูแบบถามจริงงงง ทำไมจู่ๆ พ่อถึงอยากเจอลูกนอกคอกแบบกูไม่ทราบ” ผมลากเสียงยาว หรี่ตาลงเล็กน้อย “ว่าแต่มึงช่วยมีอารมณ์ร่วมตกใจกับกูหน่อยได้มั้ย อย่าให้กูเล่นใหญ่อยู่คนเดียว”
“โทษที แต่กูใช้ความตกใจทั้งชีวิตหมดไปเมื่อหลายวันก่อนตอนประกาศแคนดิเดตนายกตอนเช้า ลุ้นระทึกกับ กกต.ตอนบ่ายว่าถอนไม่ถอน แล้วจบด้วยประกาศตอนดึกวันเดียวกันหมดแล้วล่ะ”
“...กูควรตอบอะไรกลับดี”
“ไม่ต้องตอบกูหรอก รอติดตามต่อไปแล้วกันว่าจะเป็นยังไง แต่มึงเข้าใจกูปะ” สายฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ “วันนั้นกูแบบคิดมุกไว้หลายมุก ตัดต่อภาพเตรียมลงรัวๆ สุดท้ายไม่ได้ใช้สักอัน กูกำมือแน่นมาก”
“ชีวิตก็จะเศร้าๆ หน่อยนะ”
“ไม่เศร้าเท่าอนาคตประเทศตอนนี้หรอก”
“ไม่เศร้าเท่าเฟนแอบไปคิกคักกับคนอื่นด้วย”
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ งอนได้มั้ย ถ้างอนแล้วน้องจะง้อผมมั้ยวะ ก็รู้ว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เป็นแค่คนคุยไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายอะไรขนาดนั้น แต่ผมก็อดรู้สึกค้างคาใจไม่ได้อยู่ดี
“ว่าแต่เรื่องพ่อมึงเอาไง”
“เอาไงได้ ก็ต้องโผล่หัวไปให้เขาเจอหน้าตามสั่งนั่นแหละ”
“จะคุยเรื่องเฟนกับเขาเลยมั้ย” ผมนิ่งไปเมื่อถูกถามแบบนั้น พ่อไม่ชอบที่ผมเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าเวลาที่ผ่านมาเขาเปลี่ยนไปแค่ไหนบ้าง ปล่อยวางกว่าเดิม เหมือนเดิม หรือแย่กว่าเดิม “ไม่รู้สิ กูยังไม่อยากให้เขามายุ่งกับเฟน ถ้าพ่อทำเหมือนครั้งก่อน…”
“แต่ยังไงถ้าวันนึงมึงคบกับน้อง มึงจะปิดกับที่บ้านไปตลอดไม่ได้นะ”
“ให้กูได้คบก่อนเถอะ” ผมหัวเราะ
“หัวเราะฝืดมาก ดูออก”
“กูกำลังแสดงเสน่ห์ด้านที่ซีเรียสจริงจังอยู่” ผมยักไหล่ สบตาเพื่อน แล้วเปลี่ยนเรื่องหนีออกจากตัวเอง “ว่าแต่มึงเถอะ เอาแต่สนใจการเมืองแบบนี้ ไม่คิดหาฟงหาแฟนหน่อยเหรอ หรือมึงหลงรักลุง…”
“หยาบคายไอ้สัส! หน้ากูดูเหมือนไร้หัวคิดแบบนั้นเรอะ?!”
“กูแค่คาดการณ์ เห็นมึงติดตามเขายิ่งกว่าเหาฉลาม” มันตีหน้าตาย “ว่าแต่ถามเล่นๆ สเปคมึงอยากได้แบบไหน”
“กูไม่เรื่องมาก ถ้าไม่ใช่คนที่พร้อมไปชุมนุมกับกู พากันเอาเท้าแหย่คุกแล้วหมุนตัววิ่งหนีท้าทายพี่หัวเกรียน ก็คงเป็นคนที่สามารถหอบเงินมาประกันตัวกูได้ทุกที่ทุกเวลา”
“สเปคมึงแบบ…” ผมหัวเราะเหอะๆ “น่าสงสารแฟนมึง”
“จริง กูเลยยังไม่มองหาดีกว่า”
“บางทีมึงอาจเจอเขาถือป้ายประท้วงอยู่ข้างๆ ในม็อบสักม็อบ”
“เออว่ะ หรือกูควรลองไปประท้วงดี เผื่อเจอรักแท้”
“ไม่มึง กูประชด มึงหยุดความคิดนั้นเลยนะ ไม่งั้นกูบอกรัญแน่ๆ” ผมยกดารัญขึ้นมาขู่ “มึงคงไม่อยากฟังคำด่าเจ็บๆ จากมันใช่มั้ย”
“โอ๊ย กูก็ล้อเล่นมั้ยล่ะ”
“กูเห็นป้ายผ้าในห้องมึงนะบอกไว้ก่อน ซุกไว้ไม่เนียน ดูออก”
“ขำๆ มึง ไม่ได้จะใช้จริงๆ” สายฟ้าหัวเราะร่วน “กลัวเอาไปใช้แล้วโดนยึด อ่อนไหวกันเก่งกับอีแค่ป้ายแซะ นี่ป้ายผ้าหรือระเบิดถามก่อน”
“สรุปกูจะทำยังไงดีเรื่องเฟน” ผมเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง สายฟ้าจิ๊ปาก ผมรู้ว่ามันขัดใจที่ไปขัดคอมัน แต่ก็ยอมเปลี่ยนเรื่องตาม
“เคยแสดงออกมั้ยล่ะว่างอนน้อง”
“ไม่สิวะ” ผมส่ายหน้า “กูก็ไม่อยากให้เขาคิดว่ากูงี่เง่าไง”
“มึงลองแสดงออกดูว่างอน รู้สึกยังไงก็แสดงออกอย่างนั้น” มันยักไหล่ “ก็ดีแหละที่มึงคิดได้ว่าไม่ควรงี่เง่าเกิน แต่ทุกอย่างมันต้องอยู่บนความพอดีเว้ย มึงต้องบาลานซ์ให้ได้”
“งั้น...กูควรงอนน้อง?”
“มึงก็งอนอยู่ แค่ไม่แสดงออก”
“แล้วถ้ากูงอนแต่น้องไม่ง้อล่ะวะ?”
“ก็เลียแผลใจ เจ็บเอง หายเอง โคตรเท่”
“ลูซเซอร์ชิบหาย”
“เฮ้ย แต่ไม่แน่นะ น้องอาจง้อมึงก็ได้ เฟนเป็นเด็กดีจะตาย ถ้าเห็นมึงงอนจริงๆ น้องคงไม่ใจร้ายปล่อยมึงซึมหรอก” สายฟ้าพยายามปลอบ อย่างน้อยก็คิดว่ามันพยายามแล้วน่ะนะ “มึงลองคิดตอนน้องมาอ้อนมาอุ๋งมึงดิ พี่พระพาย พี่เป็นอะไร พี่งอนเราเหรอ งื้อ เราขอโทษน้า งุงิๆ”
“มึงอย่าล้อเลียนน้อง”
“งื้อๆๆๆ”
“งื้อพ่องื้อแม่มึงสิสายฟ้า”
ผมฟาดหัวมันไปทีนึง หลังจากนั้นก็โดนแร็ปด่าจนหูชาว่าด้วยเรื่องไม่สำนึกบุญคุณ แต่เอาเถอะ ด่าได้ด่าไป อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมคิดได้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้ดี
“พระพายลูก” เสียงป้าเจ้าของหอทักขึ้นในขณะที่ผมกำลังจะกดลิฟต์
“ครับป้า?”
“ก่อนหน้านี้เห็นหนูเฟนบอกว่าพระพายจะบวช นี่ก็ผ่านมานานแล้ว ป้าไม่เห็นแกบวชสักที ยกเลิกแล้วเหรอ?”
“อ๋อ บวช…” ผมกลอกตา นึกได้ว่าเฟนเคยเล่าให้ฟังว่าเขาอ้างกับป้าไปมั่วๆ แบบนั้น “คือช่วงนี้เรียนหนักมากเลยป้า ผมกะว่าจะให้จบปีสามไปก่อนแล้วค่อยบวชช่วงก่อนฝึกงานเทอมสองน่ะครับ”
“อย่างนี้นี่เอง งั้นอย่าลืมบอกป้านะ ป้าอยากทำบุญด้วย”
“ได้ครับป้า”
ผมยิ้ม ก่อนขอตัวออกมา โกหกคนแก่บาปมากมั้ยวะ? แต่ช่างเถอะ
ใช้เวลาไม่นานลิฟต์ก็พาผมขึ้นมาชั้นห้า ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง เฟนนอนคว่ำหน้าตีขาอยู่บนเตียง มือจิ้มโทรศัพท์ยิกๆ ผมหรี่ตามอง น้องกำลังแชตกับใครบางคน ซึ่งใครบางคนนั้นต้องเป็นคนเดียวกับนาย ก. นามสมมุติที่เป็นหนามยอกอกผมอยู่แน่ๆ
“หนู พี่กลับมาแล้ว”
“อื้อ” น้องขานรับสั้นๆ โอ้โห ใจจะพัง เหมือนโดนเมิน แบบ...น้องไม่ใส่ใจกูเลย จะมาจะไปก็เรื่องของพี่มึงงี้ พี่มันของตายปะหนู?
“กินข้าวเย็นหรือยังครับ”
“อื้ม เรากินแล้วพี่” น้องพยักหน้าหงึกหงัก แต่ไม่ได้หันมองผมสักนิด ผมรอให้น้องถามบ้าง แต่เฟนกลับหัวเราะคิกคักพิมพ์ตอบแชตคนในมือถือแทน
จะงอนแล้วนะ
“หนู”
“หืม?”
“เปล่าครับ”
โอเค งอนเลย งอนมันตรงนี้แหละ ผมวางกระเป๋าไว้บนเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายให้สดชื่น แต่ใจนี่เฉามาก พอออกมาก็ต้มมาม่าคัพกินประทังชีวิตแล้วเปิดโน้ตบุ๊คทำงานต่อเงียบๆ ขยันเหรอ? เปล่า...หางานให้ตัวเองทำใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
และเหมือนเฟนจะสังเกตเห็นความผิดปกติของผมแล้ว
“พี่”
“ครับ”
“พี่ทำไมเงียบ” น้องถาม ผมได้ยินเสียงเขาขยับลงจากเตียงมานั่งข้างผมบนพื้นด้านล่าง ผมเหลือบตามองแวบนึงแล้วกลับมาจ้องจอโน้ตบุ๊คบนโต๊ะญี่ปุ่นเหมือนเดิม
โกรธน้องเหรอ?
เปล่า
น่ารักจนเกือบหายงอน เจ้าเด็กบ้า! หนูทำให้พี่ดูกาก!
“พี่ทำงานครับ”
“แต่ปกติพี่ไม่เงียบขนาดนี้นี่นา พี่ชอบคุยกับเรา”
“พี่เห็นหนูมีเพื่อนคุยแล้วไง” ผมตอบเสียงเรียบๆ ตาจ้องจอคอมเขม็ง สะกดจิตตัวเองในใจว่าอย่าหันไปๆ เจ้าตัวเล็กมันมีพลังความน่ารักสูงมาก เดี๋ยวจะหายงอนง่ายๆ กันพอดี “พี่ก็เลยไม่อยากรบกวน”
“พี่…”
“อ่าฮะ?”
“พี่งอนเราเหรอ”
“...”
“พี่พระพาย” น้องขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปลายนิ้วจิ้มแขนผมเบาๆ “พี่โกรธจนไม่อยากมองหน้าเราเลยเหรอ พี่...พี่มองเราหน่อยสิ”
ออดอ้อนเหลือเกิน เกินใจของคนจะทน บ้าเอ๊ย ขอเหลือบมองนิดนึงแล้วกัน
ผมมองหน้าน้อง เจ้าของดวงตาใสแป๋วจ้องหน้าผม สีหน้าเฟนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตาปรอยๆ หางคิ้วตก แถมปากก็เบะออกนิดๆ เฟนเปลี่ยนมาจับแขนเสื้อผมแล้วกระตุกเบาๆ
“พี่ไม่โกรธเราได้มั้ย เราขอโทษ”
“หนูขอโทษพี่ทำไม ผิดตรงไหนเหรอ?”
“ก็…”
“ถ้าหนูไม่ผิดก็ไม่ต้องขอโทษ”
“เราผิด” น้องก้มหน้าเล็กน้อย เส้นผมสีน้ำตาลเข้มตกลงปรกหน้าผาก ผมอดใจไม่ไหว ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยมันออกไปไม่ให้บดบังหน้าผากมนๆ น่าจุ๊บของเฟน “เราไม่สนใจพี่จนพี่งอนเราใช่มั้ย”
“พี่มีสิทธิ์งอนหนูเหรอเฟน?”
“อื้อ งอนได้สิ”
“แต่พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับหนูนะครับ” ผมแกล้งถาม เฟนเงยหน้าทำตาโต น้องเม้มปาก สายตาหลุกหลิกไม่อยู่นิ่ง ก่อนพึมพำเบาๆ
“เราไม่ได้...เป็นคนคุยกันเหรอพี่”
“...”
“พี่อย่าเงียบสิ เราใจไม่ดี” น้องเขย่าแขนผมเบาๆ เจ้าตัวน้อยช้อนตาขึ้นอ้อน ส่วนผมคือใจเหลวไปแล้ว ที่เงียบไปนี่ช็อกกับคำพูดน้องอยู่ น่ารักจนอยากจะร้องไห้ ไอ้บ้าเอ๊ย พระพายตั้งสติก่อน!
“ครับ เป็นคนคุยกัน” ผมพยายามกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์ “เฟนพูดแบบนี้หมายความว่าพี่งอนหนูได้ใช่มั้ย”
“พี่งอนเราได้ เราขอโทษ”
“งั้นพี่งอนหนู”
“พี่พระพาย ไม่งอนเราแล้วได้มั้ย” น้องเสียงอ่อนใส่ ยิ่งหน้าใสๆ กับตาแป๋วๆ เงยหน้ามองก็ยิ่งอยากจับมาฟัด รู้ตัวใช่มั้ยว่าน่ารักถึงขยันอ้อนกันขนาดนี้ “เราบอกก็ได้ว่าคุยกับใคร”
“แล้วเราคุยกับใครครับ?”
“กับฟรองซ์ เขาจะมาไทยวันเกิดเราเสาร์นี้ แต่ฟรองซ์ไม่อยากให้เราบอกพี่ ว่าจะมาแบบลับๆ แล้วแกล้งสลับตัวกับเราแกล้งพี่อะ”
โห เด็กพวกนี้มันร้าย กะหลอกผมกันทั้งคู่เลยนี่หว่า แต่ความจริงที่ได้รู้ทำให้ผมสบายใจไปหนึ่งเรื่องว่าน้องไม่ได้คุยกับใครที่ไหน หรือมีใครมาเนียนจีบน้อง
“เฟนรู้มั้ยว่าพี่คิดมากเรื่องเราสุดๆ ไปเลย” ผมพูดสิ่งที่ติดอยู่ในใจให้น้องฟัง “พี่ยังไม่ได้เป็นแฟนหนู พี่ไม่รู้ว่าพี่มีสิทธิ์หวงหนูได้มากแค่ไหน พี่อยากงี่เง่าหวงเรา แต่พี่ก็กลัวเฟนอึดอัด”
“พี่…”
“เฟน” ผมสบตาน้อง “พี่จีบเราติดหรือยัง หนูรู้สึกกับพี่มากพอจะเป็นแฟนพี่ได้มั้ย?”
“...”
“เป็นแฟนพี่ได้มั้ยครับ?”
มันผิดแผนไปหมด ผมไม่ได้ต้องการจะเร่งรัดเขา แต่อารมณ์ในใจตอนนี้ผลักดันให้ผมพูดออกไป เฟนนิ่ง คล้ายน้องยังอึ้งอยู่ที่โดนผมขอคบโดยไม่ทันตั้งตัว เฟนเม้มริมฝีปาก สีหน้าคิดหนัก ผมมองเจ้าตัวเล็กที่ก้มหน้าหลบตากัน ใจผมหล่นวูบไปกองที่ข้อเท้า
“ตอนนี้เรายังตอบไม่ได้”
“ไม่เป็นไร พี่…”
“แต่พี่มาถามเราอีกทีได้มั้ย วันเสาร์นี้วันเกิดเรา” น้องสบตาผม ริมฝีปากเล็กๆ ขมุบขมิบเสียงเบาหวิว “พี่ค่อยมาขอเราเป็นแฟนวันนั้นนะ”
“ถ้าขอวันนั้นคำตอบจะเป็นยังไงครับ” ผมแกล้งถาม พอเห็นแก้มเฟนแดงขึ้นมาอีกก็ใจชื้นขึ้นเป็นกอง
“ไม่บอก”
“ว้า แย่จังเลย” ผมแกล้งทำเสียงเสียดาย “บอกก่อนก็ไม่ได้ แถมใครก็ไม่รู้เพิ่งสารภาพว่าวางแผนกับฟรองซ์แกล้งพี่ งอนกว่าเดิมดีหรือเปล่า?”
“ไม่เอาสิพี่” เฟนขมวดคิ้วมุ่น “พี่จะให้เราทำอะไรก็ได้ แค่พี่หายงอนเรานะ อย่างอนเพิ่มด้วย”
“ทำอะไรก็ได้เหรอ”
“อื้ม อะไรก็ได้”
น้องรับคำสีหน้าจริงจัง คงกลัวว่าผมจะไม่เชื่อ แต่แหม...เข้าทางเลย หวานปากกูเลยมารูทนี้ อย่าหวังว่าจะปล่อยไปง่ายๆ ผมหรี่ตาลง กระตุกยิ้มมุมปากมองเจ้าตัวเล็กตัวน้อยที่เดินเตาะแตะมาเข้าปากเสือด้วยตัวเอง
“จริงๆ พี่ก็น้อยใจเรามาสักพักแล้วแค่ไม่แสดงออก ถ้าวันนี้พี่ไม่เงียบ เฟนจะถามพี่มั้ยครับว่าพี่เป็นอะไร จะรู้ตัวมั้ยเอ่ยว่าเราเผลอทำพี่น้อยใจ”
“ก็เราเห็นพี่ยังเหมือนเดิม เราก็เลยไม่รู้ตัวอะ” น้องก้มหน้านิ่ง เขายกนิ้วก้อยเกี่ยวกับนิ้วก้อยผมแล้วขยับเบาๆ “พี่ดีกับเรานะ เราง้อๆ พี่นะครับ”
“แค่เกี่ยวก้อยเองเหรอ” ผมเลิกคิ้ว ยิ้มกับความน่ารักของคนที่พยายามจะง้อกัน ผมงอนิ้วเกี่ยวนิ้วก้อยเฟนเอาไว้ “ยังไม่พอเลย เราบอกว่าให้พี่ขออะไรก็ได้ใช่มั้ย?”
“ใช่ พี่จะขออะไรเราล่ะ เราทำให้ได้นะ เราอยากง้อพี่จริงๆ”
“งั้น…” ผมแกล้งลากเสียงยาว เหลือบตามองเฟนที่เม้มปากแน่น ตาโตจ้องผมอย่างลุ้นๆ เฮ้อ...ก็น่ารักน่าเอ็นดูซะขนาดนี้จะให้ปล่อยรอดมือไปได้ยังไงล่ะ “หอมพี่ก่อน”
“หา?!”
“ไม่ต้องหา ไม่มีอะไรหาย”
“ไม่ใช่ นั่นคำอุทานของเรา”
“พี่รู้ พี่เล่นมุก ทำไมหนูไม่เก็ต” ผมมันเขี้ยวจนเผลอยื่นมือบีบจมูกน้อง เฟนหลับตาปี๋ ส่งเสียงอื้อในลำคอประท้วงผมเบาๆ “เร็วหนู ถ้าอยากให้พี่หายงอนก็หอมพี่ก่อนเร็ว เผื่อพี่จะใจอ่อน”
“ไม่เอา เราอาย” เฟนส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก แก้มใสๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปถึงใบหู
“ไหนบอกให้ทำอะไรก็ได้”
“แต่ไม่เอาแบบนี้ไงพี่ พี่อยากเห็นเราตัวระเบิดตายหรือไง!”
“งั้นพี่ก็ไม่หายงอน”
“พี่…”
“เร็วครับ เลือกว่าจะหอมพี่หรือปล่อยพี่งอนไปแบบนี้” ผมแกล้งหันหน้าหนีกลับมาทำงานต่อ ปล่อยนิ้วก้อยน้องที่เกี่ยวเอาไว้ออกไป “แต่ไม่ต้องสนใจพี่มากก็ได้ พี่ก็แค่คนคุยของหนู ปล่อยพี่ไปเดี๋ยวพี่ก็หายเอง พี่งอนเราได้ไม่นานหรอกครับ”
ผมนับถอยหลังในใจ ได้ยินเสียงสูดหายใจลึกจากคนตัวเล็ข้างกาย จากนั้นสองมืออุ่นๆ ก็ประกบใบหน้าผมไว้ ออกแรงให้ผมหันหน้ามามองเขา
“แค่หอมนะ”
“ครับ แค่หอม” ผมอมยิ้ม มองใบหน้าของเฟนที่แดงก่ำไปหมด
“พี่พระพายหลับตาก่อน”
“พี่มองไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้!” น้องเสียงดังใส่ เขาถลึงตามองผม “หลับตาเลยครับ”
“โอเคๆ หลับก็หลับ”
ผมปิดเปลือกตาลง ไม่นานก็รู้สึกได้ว่าเฟนขยับเข้ามาใกล้ ผมได้กลิ่นสบู่จากตัวน้อง ลมหายใจอุ่นที่ตกกระทบกับแก้ม ใจผมเต้นรัวเหมือนย้อนกลับไปตอนเพิ่งเคยมีแฟนครั้งแรก
สัมผัสเบาๆ กดลงบนแก้ม
ไม่ทันถึงเสี้ยววินาทีก็ผละออก
ผมลืมตาขึ้นและพบว่าเฟนขดตัวซุกหน้ากับอกผม ผมไม่เห็นใบหน้าเขา เห็นแค่ใบหูที่แดงแจ๋
“เฟนครับ”
“พี่ เราไม่ไหวอะ”
“เป็นอะไรหืม?” ผมถามเสียงนุ่ม เฟนยิ่งซุกหน้ากับอกผมมากกว่าเดิม
“ใจเต้นแรงมาก เราคิดว่าตัวเรากำลังจะระเบิด” เฟนพูดเสียงอู้อี้ “เราไม่กล้ามองหน้าพี่แล้วด้วย เราเขิน พี่พระพายนิสัยไม่ดี!”
“เงยหน้าขึ้นมาคุยกันก่อนเฟน”
“ไม่เอา”
“ถ้าไม่เอาพี่หอมหนูแทนนะ” ผมแกล้งพูด แต่มันได้ผลเพราะเฟนแทบจะเงยหน้าขึ้นมาทันที ถ้าผมเบี่ยงหน้าหนีไม่ทันคงโดนหัวน้องกระแทกคางเข้าให้แล้ว
“พี่พระพาย!”
“โห เห็นหูแดงแล้ว หน้ายิ่งแดงแปร๊ดเลย”
“พี่ พอแล้ว!” เฟนเบะปาก ผมหัวเราะ วางมือบนหัวเขาแล้วออกแรงโยกเบาๆ
“แต่พี่ยังไม่หายงอนเลยเนี่ย หนูหอมพี่ไปจิ๊ดเดียวเอง”
“ยะ อย่าบอกเรานะว่าพี่…” เฟนตาโต อ้าปากพะงาบๆ ผมทั้งสงสารทั้งเอ็นดู เจ้าตัวน้อยส่ายหน้าหวือจนเส้นผมสะบัด “ไม่เอาๆ เราไม่ไหวพี่ เราอายจริงๆ”
“เฟนครับ”
“พี่…”
ผมตะล่อมน้องเสียงอ่อน แต่เฟนก็ส่งเสียงอ้อนขอความเห็นใจกลับ เล่นเอาผมเกือบวูบ น้องก้มหน้างุดคางชิดอก ผมก้มหน้าลงไป แตะปลายคางน้อยๆ ให้เงยหน้าขึ้นมองกัน ผมสบตาเขา ดวงตาใสแจ๋วสั่นระริก น้องย่นจมูกน้อยๆ จนผมยั้งมือไม่อยู่ ใช้ปลายนิ้วถูไถจมูกน่ารักๆ นั่นไปมา
“นะครับเฟน หอมพี่อีกครั้งนะครับ”
“พี่อย่าอ้อนเราแบบนี้”
“หนู…”
“ฮื่อ!”
“ไม่งั้นไม่ปล่อยนะ กอดไว้แบบนี้ทั้งคืนเลย” ผมว่าพลางกระชับกอดเจ้าตัวเล็กแน่นกว่าเดิม เฟนยกมือปิดหน้าตัวเอง เขาส่งเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอก่อนแยกปลายนิ้วออกพอเป็นช่องเล็กๆ แล้วใช้ตาสายแป๋วๆ จ้องผม
“เราต้องหอมพี่อีกกี่ครั้งพี่ถึงจะพอใจ”
“หอมให้พี่ใจเต้นเขินหนูจนจะตายได้มั้ย”
“เราจะตายก่อนพี่น่ะสิ”
“ลองดูก่อนครับ เร็ว” ผมยิ้มหวานให้น้อง ล่อลวงเขาด้วยเสียงนุ่มๆ เฟนหลุบตาลง “แต่พี่ไม่หลับตาแล้วนะ อยากเห็นเวลาคนน่ารักหอมพี่”
“โอ๊ยพี่…”
“เอาตรงนี้ก่อนเร็ว” ผมพองแก้มขวา ยกนิ้วจิ้มแก้มตัวเองเบาๆ เหลือบตามองเฟนที่เม้มปากแน่นแก้มแดงแจ๋ “มาเร็วหนู หอมพี่ให้แก้มช้ำไปเลยครับ”
ผมรออยู่ไม่นานนักเฟนก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผมเร็วๆ อีกฟอด
“เอาอีก” ผมยิ้ม เอียงแก้มซ้ายให้น้องต่อ
“พี่พระพาย!”
“เดี๋ยวมันไม่สมดุลนะหนู เคยได้ยินมั้ย ศาสตร์แห่งความสมดุล ถ้าเทียบกับหลักธรรมทางพุทธศาสนาคือหลักมัชฌิมาปฏิปทา เดินทางสายกลาง ไม่มากไปหรือน้อยไป ตอนนี้แก้มขวาพี่มีความสุขแล้ว แต่แก้มซ้ายพี่ยังร้องไห้อยู่เลย เนี่ยหนู ทำให้แก้มพี่มีความสุขทั้งสองข้างเท่ากับสร้างความสมดุล ได้บุญนะจะบอกให้”
“พี่ เราว่ามันดูไม่เกี่ยวกัน แต่ทำไมพี่พูดให้มันเกี่ยวกันได้”
“เพราะมันเกี่ยวกันไงครับ” ผมยิ้มตะล่อมน้อง อมลมจนแก้มซ้ายป่องกว่าเดิม “มาเร็วหนู เรามาสร้างความสมดุลกัน ก่อนที่พี่จะดุนดันหนูแทน”
“อะไรดุนๆ ดันๆ นะพี่?”
“ความสมดุลไงหนู พี่พูดถึงหลักความสมดุลอยู่”
เฟนมองหน้าผมอย่างใช้ความคิด ก่อนหลับตาปี๋ยื่นหน้ากดจมูกหอมแก้มซ้ายผมไปอีกฟอดหนึ่ง
“จุ๊บจมูกพี่ด้วย” ผมแตะจมูกตัวเองต่อ
จุ๊บ!
“หน้าผากอีกที่ๆ”
“มันจะมากไปแล้วนะพี่!” เฟนเริ่มโวยวายเมื่อผมชี้ไปทั่วใบหน้าตัวเองให้น้องไล่หอม
“แต่พี่ยังไม่รู้สึกใจเต้นแล้วเขินจนจะตายเลย”
“อยากเขินตายเลยใช่มั้ยพี่!” น้องฮึ่มฮั่มใส่ ดูท่าจะหงุดหงิดมากกว่าอายแล้ว
“ช่าย เอาให้พี่ตายคาอกหนูเลย”
ผมหัวเราะคิกคัก จนไม่ทันสังเกตว่าเฟนเงียบไป รู้ตัวอีกทีก็ตอนน้องประกบสองมือกับแก้มผมเอาไว้ ตาจ้องเขม็งมาแม้ใบหน้าจะแดงก่ำ ผมยังไม่ทันประมวลความคิดตัวเอง ใบหน้าของเฟนก็ยื่นเข้ามาใกล้
จุ๊บ!
ทันทีที่ริมฝีปากนุ่มกดทับลงมาที่ปากผมแล้วผละออกภายในเสี้ยววินาทีเดียวกัน หัวผมก็เหมือนช็อตตายไปเลย ผมเบิกตากว้างจ้องหน้าเฟนที่แดงก่ำ น้องขมวดคิ้วแน่น ก่อนค่อยๆ คลายออก สายตาที่มีแววหงุดหงิดเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร
เราจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น
ก่อนผละตัวออกหันหลังให้กัน ต่างฝ่ายต่างยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองเอาไว้
…
แม่งเอ๊ย!
ใจเต้นรัวเหมือนกำลังจะตายเลย!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ทำไมชีวิตกูต้องมีโมเมนต์ที่เขินจนต้องวิ่งหนีเข้าห้องน้ำขังตัวเองเอาไว้ครึ่งชั่วโมงแบบนี้ด้วยวะ…
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
หนู พี่ว่าพี่จะตาย
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
@TepthorM44 มึง ถ้ากูหายไป ศพอยู่อยู่ในห้องน้ำนะ เรียกกู้ภัยให้ด้วย กูเหมือนจะหัวใจวาย
เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44
กำลังตอบกลับถึง @fdhjgjdll24hag
เชี่ยอะไรของมึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
--------------------------
หายไปนาน ยังไม่ถูกลากคอนะคะ 555555555 อย่างที่แจ้งว่ากลับมาเขียนสลับกันสองเรื่องเลยต้องแบ่งเวลาใหม่นิดนึง แต่จะพยายามไม่ให้นานเกินหนึ่งอาทิตย์ต่อหนึ่งตอนค่ะ เม้าช่วงที่ผ่านมาหน่อย ทวิตเตอร์คึกคักมาก ข่าวรัวมาโบ้มๆ พลิกมาพลิกไปและอีกหลายๆ ประเด็น ลบแก้ ลบแก้ อัปเดตมุกใหม่กันหัวหมุนค่ะ สุดท้ายก็คลอดออกมาแล้ว หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ
บทนี้ขอบคุณซอร่าเมียพี่สายฟ้าสำหรับไอเดียมุกและอื่นๆ ในเรื่อง ซอร่าฝากบอกว่าไม่ใช่เพื่อนในจินตนาการนะคะ มีตัวให้ลูบให้คลำได้ แก้ข่าวให้นางหน่อย 555555
#เพื่อนกล่อมนอน
หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30 (อ่าน 241205 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก