หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30

[❣☾月亮☽❣]

ในใจนี่โอ้ววว  ไปแล้วสิบกระบวนท่า  จริงๆแค่จุ๊บมุมปาก55555

[my.atty]

งื้อออชอบมากๆๆๆ น้องงงงหนู5555 เฟนเฟนน่ารักมากเลยเข้าใจเลยคนที่พูดเรากับพี่ เราก็เป็น มันน่ารักอ่ะ รอติดตามนะคะ

[เอมมี่]

การเมืองเป็นเรื่องละเอียดอ่อนนะ มีสองขั้วคือมีคนเห็นด้วยและก็ไม่เห็นด้วย
คนเห็นด้วยอ่านแล้วสนุก  คนไม่เห็นด้วยอ่านแล้ว.......
พระเอกเรื่องนี้โรคจิตมากกกก. นายเอกใสๆไม่ทันคนแต่น่าร้ากอ่ะ

[TheDoungJan]

อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงรักเมื่อพร้อมเลยพี่พพ. ยิ่งตอนจุ๊บมุมปาก เพลงคลอมาเลย. รักเมื่อพร้อม พร้อมแล้วค่อยรัก ดูใจไปก่อนตอนนี้ แงงงง น้องเฟนน่ารักกกๆๆๆ

[Chompoo reangkarn]

การเมืองเป็นเรื่องละเอียดอ่อนนะ มีสองขั้วคือมีคนเห็นด้วยและก็ไม่เห็นด้วย
คนเห็นด้วยอ่านแล้วสนุก  คนไม่เห็นด้วยอ่านแล้ว.......
พระเอกเรื่องนี้โรคจิตมากกกก. นายเอกใสๆไม่ทันคนแต่น่าร้ากอ่ะ

คิดเหมือนกันน่าจะเพลาๆหน่อยบทสายฟ้าแสดงออกเรื่องการเมืองมันทำให้อดคิดไม่ได้ว่าผู้เขียนกระทบการเมืองผ่านสายฟ้าเพราะส่วนตัวอยากอ่านนิยายวายที่เป็นวายจริงๆถ้าจะมีสีสันการเมืองบ้างก็ได้ ขนาดชื่อหนูแฮมสองตัวของสายฟ้าเรายังเดาได้เลยหมายถึงใคร

[PsychePie]

//เกียมรอตอนใหม่ #มึงมาไล่ดูสิ 5555555555555555

การเมืองมันมีสองข้างชัดเจนเป็นปกติในโลกครับ มีคนชอบ ก็มีคนไม่ชอบ
สหรัฐยังมีเอาทรัมป์ ไม่เอาทรัมป์ อังกฤษยังมีเอา brexit ไม่เอา brexit
ประเทศเหล่านี้เขายังวิพากษ์วิจารณ์รัฐกันได้อย่างเสรี ทำไมสังคมไทยจะทำไม่ได้ครับ
ในเมื่อผู้เขียนเขามีทัศนคติทางการเมืองแบบนี้ เขาก็เขียนออกมาแบบนี้ ถ้าไม่ตรงจริต รับไม่ได้ก็หลีกเลี่ยง
หรือหาเหตุผลมาโต้ มาหักล้างครับ ถ้าอันไหนคุณเห็นว่าบิดเบือน ไม่จริง ก็เอาข้อมูลจริงมาโพสต์เลยครับ
ไม่เอาแบบใครด่าลุง=ชังชาตินะ อันนั้นไม่เกิดประโยชน์

[janamanza]

นว้องลูกกกกก หนีไป   

[Jiraapp]

ทีมแม่แม่อุ้มน้องเฟนหนีพี่พระพายด่วน ๆ ค่า ตอดเล็กตอดน้อยน้องตลอดดดด แล้วไม่ต้องมาคีพลุคเลยไม่ทันแล้ว555555

[janamanza]

ทำไมรุไม่อยากให้คนดีๆแบบน้องต้องมาแปดเปื้อนอะไรแบบนี้

[BAKA]

โอ้ยยยย อิพี่ ยังคีพคูลทันไหมเนี่ย? ฮาาาาา

[Snowermyhae]

ก็คือจับคนเขียนก่อนเลย บาป 5555555555

[mystery Y]

อิพพ ได้บทสวดใหม่มาอีกแล้ว เฟนเขินน่ารักมุ้งมิ้งอ่ะ

[HappyYaoi]

คีพคูลคืออะไรคะพี่พพ มันไม่ทันแล้ว

[why yyy]

  ขอบคุณ

[heymild]

ได้กันๆๆๆๆ

[miwmiwzaa]

โว๊ยยยย อิพี่พพ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ น้องหนีไป๊ หนีไปลูกกกกก
ส่วนเรื่องการเมือง ใครไม่ถูกจริตก็หลีกเลี่ยงไปเนอะ

[JoobbieChu]

พี่พพเวอร์ชั่นจีบจริงจีบจังนี่ไม่ดีต่อใจเลย ใจเหลวไปหมด อ่านไปก็เขินตามน้องเฟนไป ใกล้แล้วพพเอ้ย จะได้จูบสมใจละ แค่จุ๊บมุมปากยังเขินเลย ไม่ไหว อยากฟาดพี่พพ แม้การกระทำจะยับยั้งชั่งใจได้เป็นบางครั้งบางคราว แต่ในหัวนี่อกุศลล้วนๆ 55555

[mutyamania]

มีคนบอกว่าสนุก เราเลยอยากอ่าน ขอแปะโป้งไว้ก่อนนะคะ

[JackXy Wu]

บทที่ 16

คู่สร้างคู่สม




เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44

ทดลองตั้งชื่อเพลงแบบ getsunova ‘ไล่ที่ไม่ออก’ รีแพ็กเก็ตแล้ววันนี้ทั่วประเทศไทย อัลบั้ลรีแพ็กฯ มีสุ่มการ์ดแถมสองลายด้วยนะจ๊ะ ลายเผด็จการ ver. กับ ลายรฐปห ver. ใครได้ลายไหนถ่ายมาอวดกัน #มึงมาไล่ดูสิ #ประชาธิปไตยที่เผด็จการ #ทหารที่เป็นNayok

Notice me senpai! @fcpeetepthor

กำลังตอบกลับถึง @TepthorM44

ไม่ได้แล้วปะแบบนี้? พี่ไปหน้าทำเนียบเลยดิ!


รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review

ทำยังไงให้เพื่อนไม่ออกไปชุมนุมหน้าทำเนียบดีครับ?

พพ.ไม่ได้ขายไส้กรอกแต่ให้ฟรีครับ @pp_prapai

กำลังตอบกลับถึง @Daran_Review

ชวนมันไล่ดูจักรวาลมาร์เวลใหม่ตั้งแต่ Iron Man1 ยัน Infinity War บอกไปว่าจะได้ข้อมูลแน่นๆ เตรียมตัวดูกัปตันมาร์เวลกับ End Game เอาธอร์ล่อไว้ มันรักของมัน

รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review

กำลังตอบกลับถึง @pp_prapai

มันบอกแอสการ์ดล่มสลายแล้ว โลกิก็ตายห่าแล้ว ช้ำใจไม่อยากดู

พพ.ไม่ได้ขายไส้กรอกแต่ให้ฟรีครับ @pp_prapai

กำลังตอบกลับถึง @Daran_Review

ตบหัวมันทีนึง บอกมันว่าแอสการ์ดไม่ใช่สถานที่แต่คือผู้คน! จงศรัทธา!


ผมชอบวันหยุดนะ แต่ไม่ใช่วันหยุดที่ต้องติดอยู่ในห้องกับพี่พระพายสองคนแบบนี้ ยิ่งหลังจากที่เขาจุ๊บผมไปแล้วด้วย โห นี่แทบมุดเข้าผ้าห่มอะ รู้เลยว่าหน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดูมันเป็นยังไง หน้าผมแทบไหม้ มันยิ่งกว่าโดนหอมแก้มอีก แบบ...อีกนิดพี่พระพายก็จะจุ๊บโดนปากผมแล้ว!

ส่วนคนขี้แกล้งพอจุ๊บเค้าได้ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตาเป็นประกายหนีไปกินข้าวเฉย ทิ้งให้ผมคว้าหมอนมามุดหน้าระบายความเขินอยู่คนเดียว

พี่พระพายแย่ที่สุด!

กว่าผมจะผ่านช่วงเวลาที่ม้วนตัวซุกหน้ากับหมอนได้ก็ผ่านไปพักใหญ่ พี่พระพายหิ้วคอเสื้อผมไปนั่งกินข้าวด้วยกัน แถมยังจ้องกดดันไม่ยอมให้ผมหนีไปไหนง่ายๆ ผมเลยเปลี่ยนจากซุกหน้ากับหมอนมาซุกหน้ากับจานข้าวแทน

“หนู”

“อือ ว่าไง” ผมตอบโดยไม่เงยหน้ามองพี่พระพาย

“ไม่เคยมีแฟนเหรอ”

“แค่ก!” ผมสำลักข้าวที่กำลังจะกลืน พี่พระพายเลยรีบยื่นแก้วน้ำมาให้ ผมรับไปดื่มอึกใหญ่ก่อนถลึงตาจ้องหน้าเขา “จู่ๆ มาถามอะไรแบบนี้เนี่ย?”

“ก็พี่สงสัย”

“พี่จะสงสัยไปทำไม”

“อยากรู้ว่ามีใครเห็นความน่ารักของเราแบบพี่อีกมั้ย”

“พี่พระพาย พอ!”

“เฮ้อ เนี่ย น่ารักจริงๆ นะ” พี่เขาถอนหายใจ ดวงตาคมกริบจ้องผมไม่วางตา “อยากจับมาหอมหัว จับมากอดให้จมอกเลย โคตรน่ารัก ไอ้เจ้าตัวน่ารักเอ๊ย!”

“ในหัวพี่คิดอย่างอื่นนอกจากจะจับเราไปหอมไปกอดบ้างมั้ยเนี่ย?!”

“คิดสิ”

“เนี่ย คิดอย่างอื่นก็ได้ ไม่ต้องมาหมกหมุ่นอะไรกับเราขนาดนั้น”

“แต่ว่าหนู…”

“ไม่มีแต่”

“ไม่ๆ ที่พี่จะบอกน่ะคือ…” พี่พระพายยิ้มหวาน ดวงตาเขาโค้งลงเป็นจันทร์เสี้ยว “อย่างอื่นที่พี่คิด มันหมกหมุ่นมากกว่าอยากจับหนูกอดกับหอมอีกครับเจ้าเฟน”

“...”

“คิดไว้หลายอย่างหลายท่าเลย แต่ทำได้แค่กอดกับหอมไง”

“พี่บ้า พี่คิดอะไร?!”

ผมเอื้อมมือหยิกแขนเขาทันที หน้าร้อนวาบเมื่อคิดได้ว่าพี่พระพายหมายถึงอะไร แย่อะ คนอะไรเอาแต่คิดเรื่องแบบนั้น เดี๋ยวนี้ผมเริ่มหัวไวกว่าเดิมแล้วนะบอกเลย อยู่กับพี่พระพายน่ะต้องหัดคิดให้ทัน ฮึ่ย!

“เจ็บๆ เฟน อย่าหยิกพี่” พี่พระพายยกมือปัดป้อง เขาขยับตัวหนีจนมือผมเอื้อมตามไม่ถึง “อะไรวะหนู แค่อยากชวนออกกำลังกายด้วยกันต้องหยิกกันขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ออกกำลังกายอะไรของพี่?” ผมขมวดคิ้ว “ต้องมีความหมายแฝงแน่ๆ เลยใช่มั้ย พี่อยากโดนเราตีอีกรอบหรือไง”

“ความหมายแฝงอะไรรรร ไม่มีเนี่ย”

“แล้วลากเสียงยาวทำไม”

“หนูจ๋า” พี่พระพายเสียงอ่อนเสียงหวาน เขารีบขยับมานั่งชิดผมจนไหล่ชนกัน พอคนตัวโตเข้ามาใกล้ จากที่เคยใจสู้เมื่อกี้ผมก็ชักจะทำตัวไม่ถูกอีกครั้งแล้ว “คือพี่ไปเห็นคลิปนึงในยูทูป เขาเป็นแฟนกันแล้วเปิดช่องลงคลิปออกกำลังกายด้วยกัน น่ารักมุ้งมิ้งมากเลยนะเฟน พี่เห็นแล้วก็อยากมีโมเมนต์น่ารักๆ กับเราแบบนั้นบ้าง ติดที่ว่ายังไม่เป็นแฟนกันไง พี่ยังจีบหนูอยู่ จะชวนมาทำอะไรแบบนั้นก็ยังไม่เหมาะ”

“อ้าว...เหรอพี่”

“ใช่หนู แต่เนี่ย…” พี่พระพายขยับเข้ามาอีกนิด เขากระแซะไหล่ตัวเองกับไหล่ผม “ไหนๆ หนูก็รู้แล้ว เรามาลองออกกำลังกายกันดีมั้ย”

“ไหนพี่บอกมันไม่เหมาะ…”

“โอ๊ย แค่ซิตอัพเองหนู” เขาหัวเราะร่วน “แบบ...พี่เป็นคนซิตอัพ หนูเป็นคนจับ พอพี่ขึ้นมาปุ๊บหนูก็จุ๊บๆ พี่ทีนึงงี้ โอ๊ย! พี่บอกแล้วไงว่าอย่าหยิกกัน”

“พี่ก็มีแต่จะเอาเปรียบเราอะ”

“พี่ให้หนูเอาพี่ด้วยก็ได้”

“...”

“เอาเปรียบไง เอาเปรียบ” พี่พระพายรีบพูดเมื่อเห็นผมนิ่งไป “ว่าแต่พาพี่ออกนอกเรื่องตลอดเลย ยังไม่ตอบพี่เลยนะว่าเคยมีแฟนหรือเปล่า”

“พี่แน่ใจเหรอว่าเราพาออกนอกเรื่อง”

“นี่ไง บ่ายเบี่ยง พาออกนอกเรื่องอีกแล้ว” เขาจิ้มแก้มผมเบาๆ ผมปัดมือเขาออก

“ก็...ไม่เคยมี”

“ถามจริง คนน่ารักอย่างเราเนี่ยนะไม่เคยมีแฟนเลยสักคน”

“พี่เลิกชมเราน่ารักสักทีได้มั้ย” ผมขอเขา ทนไม่ไหวแล้วเนี่ย ใจเต้นไม่เป็นตัวของตัวเองหมดแล้ว

“งั้นพี่ด่าหนูแทน” เขาตีหน้าดุ “เจ้าตัวน่ารัก อย่ามาน่ารักใส่พี่มากได้ปะ ขยับก็น่ารัก อยู่นิ่งๆ ก็น่ารัก หายใจก็ยิ่งน่ารักทำไมเป็นคนที่น่ารักน่าฟัดได้มากขนาดนี้วะ?”

“พี่พระพายไร้สาระ” ผมเบี่ยงหน้าหนี ทำทีจะเอาจานไปล้าง แต่โดนพี่พระพายคว้าแขนไว้ก่อน พอหันมองเขาก็ส่งยิ้มให้กันอีกครั้ง

“ใจสั่นเลยดิโดนพี่ดุ”

“บ้า”

“แน่จริงด่าบ้าแล้วอย่าหลบตากันดิครับ”

“เราจะล้างจาน”

“สงสาร แก้มแดงหมดแล้วหนู” พี่พระพายแซว เขาแย่งจานข้าวในมือผมไป “เดี๋ยวพี่ล้างให้ครับ เฟนไปกินขนมไป”

แล้วพี่พระพายก็เดินหนีเข้าห้องน้ำพร้อมกับจานข้าว ผมมองตามตาปริบๆ อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะมาไม้ไหน พี่พระพายขี้เกียจล้างจานจะตาย ทำไมวันนี้ถึงอาสาเอาจานผมไปล้างให้ล่ะ?

แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวแถมยังไม่ได้คำตอบ ผมเลยหันไปฉีกถุงขนมกินแล้วเปิดทีวีดูแทน สักพักพี่พระพายก็เดินออกจากห้องน้ำ เขามานั่งข้างกัน คว้าถุงขนมจากมือผมไปกินหน้าตาเฉย แถมยังหันมายักคิ้วให้อีกแน่ะ

ฮึ! ขนมของเรานะพี่!

“โอ๊ย ฟาดพี่อีกแล้วเหรอ?!”

“แย่งขนมเรา!”

“ขอกินด้วยก็ไม่ได้ เด็กขี้งก”

“ก็ขอดีๆ สิ พี่แย่งไปจากมือเราเลยนะเว้ย”

“เดี๋ยวนี้พูดวะพูดเว้ยนะ” พี่พระพายตีปากผมเบาๆ ผมตาโต ปัดมือเขาออก “อยู่กับตั้มมากไปแหงๆ รายนั้นอย่างห้าว อย่าไปห้าวตามสิหนู อยู่เป็นเด็กน่ารักๆ ของพี่แบบนี้ต่อไปดีกว่า”

“อย่าว่าตั้มนะ”

“ไม่ได้ว่าสักหน่อย”

“เอาขนมเราคืนมาเลย”

“อันที่จริงขนมพี่นะ” เขายักคิ้วหลิ่วตาใส่ ดูก็รู้ว่าจงใจแกล้งกัน “ตังค์พี่นะหนู ถ้าอยากกินต่อขอพี่ดีๆ เสียงหวานๆ เร็วเข้า แล้วเดี๋ยวป๋าจะให้กินขนมนะจ๊ะ”

“พี่จะเอาใช่มั้ย”

“ถ้าเอาหนูก็อยากเอาอยู่ โอ๊ย เจ็บๆๆ”

พี่พระพายร้องเสียงดังเมื่อผมโถมตัวเข้าใส่ ทั้งหยิกทั้งฟาดพี่แกไม่ยั้ง แต่ไม่ได้ตีแรงนะ กลัวพี่พระพายเจ็บแล้วชกสวนกลับมา แต่ก็ไม่รู้ทำไมพี่พระพายถึงร้องลั่นเหมือนโดนผมฟาดเต็มแรงขนาดนั้น

“โอ๊ย!”

คราวนี้ไม่ใช่เสียงพี่พระพาย แต่เป็นเสียงผมเองนี่แหละ ผมรีบชักมือกลับเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ปลายนิ้ว ส่วนพี่พระพายนี่ก็ตาเหลือกรีบถลาเข้ามาหาผมแล้วถามซะยกใหญ่

“เฟนเป็นอะไร ร้องเสียงดังเลย หนูเจ็บตรงไหน พี่เผลอทำหนูเจ็บเหรอ?!”

“เปล่าพี่” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ยกนิ้วให้พี่พระพายดู “เราเล็บฉีก สงสัยตอนฟาดพี่แล้วเล็บมันเกี่ยวกับเสื้อ ฉีกเลย เจ็บอะ…”

“โห ก็เนี่ย หนูเล่นไว้เล็บยาวไม่ยอมตัดดีๆ”

“เราก็ว่าจะตัดอยู่แต่ยังหาเวลาไม่ได้ต่างหาก” ผมเถียง กำลังจะลุกไปหากรรไกรตัดเล็บ แต่พี่พระพายเร็วกว่า เขาลุกไปหยิบกรรไกรตัดเล็บที่วางบนชั้นวางของแล้วกลับมานั่งข้างผม

ก่อนผมจะถูกรวบเอวเข้าไปนั่งตักพี่พระพายแบบงงๆ

“พี่!”

“อยู่เฉยๆ เลยเจ้าตัวดี พี่จะตัดเล็บให้”

“เราตัดเองได้”

“แต่พี่อยากตัดให้” พี่พระพายนั่งพิงเตียง ผมนั่งหลังชิดอกเขา สัมผัสถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่ายและแรงเต้นของหัวใจที่ทับซ้อนกับอกซ้ายของตัวเอง พี่พระพายสอดมือโอบผมจากด้านหลัง จับมือผมเอาไว้ ไหล่ผมกลายเป็นที่วางคางชั่วคราวของพี่พระพาย “จะได้กอดหนูไว้แบบนี้ด้วย”

“หวังผลนี่นา!”

“ช่าย พี่หวังหนูนั่นแหละ” เขาหัวเราะคิกคัก ส่วนผมก้มหน้างุดไม่กล้าหันไปมองคนที่เกยคางตัวเองกับไหล่ผม เราอยู่ใกล้กันเกินไปอีกแล้ว

พี่พระพายเริ่มตัดเล็บผม เขาบรรจงตัดช้าๆ ไม่รู้เพราะกลัวพลาดจนตัดเนื้อหรือเพราะต้องการถ่วงให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ใกล้กันแบบนี้นานยิ่งกว่าเดิมกันแน่ ผมมองมือตัวเองที่ถูกพี่พระพายประคองจับเอาไว้เงียบๆ พี่พระพายมือใหญ่กว่าผมมาก ผิวเขาสีแทนตัดกับสีผิวของผม มันให้ความรู้สึกประหลาดเมื่อเสี้ยววินาทีหนึ่งผมรู้สึกว่าตัวเองได้รับการปกป้องจากมือคู่นี้

“พี่”

“หืม?”

“พี่จริงจังกับเราจริงๆ เหรอ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ถามออกไป และผมแทบนั่งไม่ติดตอนรอฟังคำตอบจากพี่พระพาย เขาเงียบไปแป๊บนึง ผมไม่รู้ว่าเพราะเขาตกใจที่จู่ๆ ผมก็ถาม หรือไม่มีคำตอบที่ชัดเจนกันแน่

“จู่ๆ ก็ถาม พี่ตกใจหมด” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูผม ลมหายใจร้อนปัดผ่าน ผมย่นคอเล็กน้อย “พี่เกือบตัดนิ้วหนูแล้วนะเฟน”

“ตอบคำถามเราก่อนสิ พี่นอกเรื่องอีกแล้ว”

“จริงจังสิ พี่ดูไม่จริงจังเหรอ”

“ไม่รู้สิ…” ผมส่ายหัว “บางทีพี่ก็ดูเล่นๆ บางทีพี่ก็ดูจริงจัง เราเดาทางพี่ไม่ออกหรอก”

“งั้นก็ไม่ต้องเดาแล้ว พี่บอกตรงนี้ชัดๆ เลยว่าพี่จริงจัง ตอนนี้ก็คุยกับเราคนเดียวครับ”

“แล้ว…” ผมเงียบไป ไม่กล้าถามต่อจนพี่พระพายสะกิดมือผมเบาๆ

“แล้วอะไรครับ?”

“ถามได้เหรอ”

“หนูถามพี่ได้ทุกอย่างเลย”

“ก็…” ผมกลอกตา สูดหายใจลึกๆ “แอคนั้นอะ พี่ยังเล่นอยู่มั้ย”

“แอคนั้น?”

“แอคที่พี่ทักมาดีลเราอะ!”

“อ๋อ…” พี่พระพายหัวเราะร่วน “ก็เล่นอยู่...เฮ้ ฟังให้จบสิหนู จู่ๆ ก็ดิ้นแบบนั้น พี่ตัดพลาดมาเราเลือดออกเลยนะ”

“ก็พี่อะ!”

ผมอดขึ้นเสียงไม่ได้ พูดออกมาได้ไงว่ายังเล่นแอคนั้นอยู่ ไหนบอกว่าคุยกับผมคนเดียว

“ก็พี่อะไรครับ หืม? ฟังให้จบก่อนสิ” เขากดจมูกหอมไหล่ผมไปทีนึง “ที่บอกว่าเล่นคือเล่นแบบแอคหลุมไรงี้ ทวิตไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่ได้ใช้ไปดีลใครมานอนด้วยแล้ว ก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่าตอนนี้พี่คุยกับเราคนเดียว”

V
V
V

[JackXy Wu]

* ต่อ *


“แล้วทำไมไม่บอกให้ชัดเจนตั้งแต่แรก”

“กำลังจะพูดแต่ยังพูดไม่จบ ไอ้ตัวเล็กแถวนี้ก็หึงจนหน้ามืดดิ้นจะออกจากตักพี่ไปก่อนเนี่ย”

“ไม่ได้หึงสักหน่อย”

“แล้วดิ้นหนีทำไม”

“ก็…”

“ก็?”

“เออ ก็ได้ เราแค่หวงพี่ แต่เราไม่ได้หึงนะ!” ผมหลับหูหลับตาพูดออกไป “ก็พี่บอกพี่จีบเราอยู่ พอคิดว่าพี่ยังไปอะไรกับคนอื่นเราก็หวงไง แต่เราไม่ได้หึง”

ผมพยายามอธิบาย ไม่รู้ว่าพี่พระพายเข้าใจมั้ย แต่การที่เขากลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นนี่แสดงว่าต้องไม่เข้าใจแน่ๆ ฮึ่ย หวงกับหึงมันต่างกันนี่นา ผมว่าผมเข้าใจถูกนะ

“โอเค หวงเนอะ แค่หวงก็ชื่นใจแล้ว”

“สรุปเลิกแล้วจริงๆ ใช่มั้ย” ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“เลิกแล้วครับ จริงๆ” เขาย้ำอีกครั้ง “คุยกับหนูอยู่พี่ก็ไม่อยากนอกกายนอกใจหนูหรอกน่า เห็นพี่เป็นแบบนี้แต่พี่ก็คิดได้ว่าอะไรควรไม่ควรนะหนู”

“เราจะเชื่อก็ได้” ผมมองเล็บนิ้วกลางของตัวเองที่พี่พระพายกำลังตะไบเก็บคมเล็บด้านข้างให้อยู่ เขามือเบามากจนไม่รู้สึกเจ็บสักนิด “แต่...พี่เคยๆ แบบนั้นมาตลอด จู่ๆ ก็มาหยุดเพราะเรา พี่...ทนไหวเหรอ”

“ทนอะไรหืม? ขยายความให้พี่ฟังหน่อยเร็ว”

“พี่อย่าแกล้งโง่ได้มั้ย?”

“ปากร้ายขึ้นทุกวัน ระวังเหอะ จีบติดเป็นแฟนเมื่อไหร่จะจูบให้ปากเจ่อเลย” พี่พระพายขู่ แต่ผมไม่กลัวหรอก ตราบใดที่ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับเขา พี่พระพายก็น่าจะยังให้เกียรติผมมากพอ “ส่วนเรื่องที่ถามว่าทนไหวเหรอ เอาตรงๆ ของมันไม่เคยขาด พอมาตัดปุบปับก็จะเสี้ยนๆ หน่อย แต่ไม่เป็นไร พี่ทบต้นทบดอกไว้หมดแล้ว…”

“หือ?”

“เปล่าครับ”

“พี่” ผมเรียกเขาอีกครั้ง พอพี่พระพายขานรับก็กลั้นใจถามออกไป “แล้วถ้าเราเป็นแฟนพี่ พี่จะทำอะไรเรามั้ย…”

“ทำไมจู่ๆ ถามแบบนี้”

“เราแค่สงสัย” ผมก้มหน้า ตาจ้องมือตัวเองที่อยู่ในอุ้งมือพี่พระพาย “ว่าถ้าเราไม่พร้อม เราให้พี่ไม่ได้ พี่จะเบื่อเรามั้ย พี่จะทิ้งเราหรือเปล่า”

“หนู...พี่ไม่ได้ชอบหนูเพราะแค่ต้องการเรื่องนั้นนะ”

“เราไม่รู้สิ เรากลัวไว้ก่อนไม่ได้เหรอ ก็พี่เคยบอกเราว่าพี่เป็นผู้ชายร้ายๆ”

“พี่ร้ายแต่พี่ไม่เลวนะ”

“ฮือ พี่อย่าจุ๊บไหล่เราสิ จั๊กจี้” ผมห่อไหล่เมื่ออีกฝ่ายกดจูบลงมา

“พี่น่ะเอาตามตรงก็อยากได้หนู…”

“ตรงเกินไปแล้ว!”

“เอ๊า ไม่ดีเหรอ พี่ไม่มีความลับกับเราไง” เขาหัวเราะอีกครั้งในขณะตัดเล็บนิ้วก้อยผมและตะไบเก็บคมเล็บให้หลังจากนั้น “พี่อยากได้ แต่พี่ก็รอได้แหละถ้าเฟนไม่พร้อม พี่ไม่ชอบบังคับใจใคร มันควรเป็นเรื่องที่ทำแล้วมีความสุข พอใจกันทั้งสองฝ่าย ถ้าทำแล้วพี่ได้แค่ฝ่ายเดียวส่วนเราไม่ชอบพี่ก็ไม่ทำ”

พี่พระพายอธิบายยาวเหยียด ผมเงียบฟัง ไม่ได้พูดแทรกอะไรขึ้นมา เอนหลังพิงหน้าอกกว้างของพี่พระพาย สัมผัสแรงเต้นของหัวใจเขาที่เป็นจังหวะ พี่พระพายที่บ้าๆ บอๆ คนที่ชอบพูดจาแปลกๆ ไม่รู้เรื่องใส่ผม แต่พออีกฝ่ายเข้าโหมดจริงจัง ผมก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจ

รู้ตัวอีกทีก็นั่งอมยิ้มอยู่เงียบๆ คนเดียวแล้ว

“พี่”

“ครับ?”

“เราไม่เคยนะ”

“หืม?”

“แต่ถ้าวันนั้นเรายอมพี่ พี่ต้องอ่อนโยนกับเราหน่อยนะ”

“...”

“พี่?” ผมเรียกซ้ำเมื่อพี่พระพายเงียบไป ก่อนเขาจะเปลี่ยนมากอดเอวผมแน่นแล้วซบหน้าลงกับไหล่ผมแทน

“เชี่ย…”

“พี่ด่าเราเหรอ”

“เปล่า พี่แค่…” เขาเงียบไปอีกครั้ง “โอยหนู พี่จะบ้าเลยว่ะ ไม่ไหวแล้ว ทำไมพูดจาอะไรแบบนี้ อยากทดสอบความอดทนของพี่หรือไงเฟน? พี่สวดมนต์จนจะไปบวชได้แล้วนะเว้ย”

“พี่ยังตัดเล็บให้เราไม่เสร็จเลย” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะเริ่มเขินขึ้นมาแล้วเหมือนกัน พอรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้างมันก็จะร้อนๆ ที่หน้าหน่อย แถมหัวใจก็เต้นแรงไม่หยุดจนเหนื่อยไปหมด “เหลือข้างขวา…”

“เนี่ย ก็เป็นแบบนี้ไงคนเรา ทำคนอื่นเขาใจเต้นแล้วเปลี่ยนเรื่อง”

“ก็เราเขินแล้วนี่!”

“ส่วนพี่จะน็อกแล้วเหอะเจ้าตัวน่ารักเอ๊ย”

พี่พระพายหอมหัวผมแรงๆ สองสามทีแล้วจับมืออีกข้างของผมขึ้นมาตัดเล็บต่อ มือพี่พระพายเหงื่อออกนิดๆ พอเขากุมมือผมไว้ก็ให้ความรู้สึกร้อนๆ ชื้นๆ ผมพิงอกเขา ผ่อนคลายยิ่งกว่าตอนแรก มองกรรไกรตัดเล็บที่มือใหญ่ค่อยๆ บรรจงตัดให้ผมทีละนิดทีละนิ้ว

“พี่พระพาย”

“อะไรอีกเจ้าตัวดี จะทำพี่น็อกอีกรอบหรือไง”

“เปล่า เราแค่จะถามว่าพี่เคยมีแฟนมาแล้วกี่คน”

“ทำไมอยากรู้ ถ้าตอบแล้วจะหวงหรือเปล่า”

“ไม่หวงหรอก”

“ใจร้าย”

“ก็เราถามเรื่องในอดีต ส่วนตอนนี้พี่ชอบเราแล้วไง”

“ตัวแค่นี้ร้ายนักนะ” เสียงหัวเราะอารมณ์ดีดังขึ้นข้างหูผมอีกครั้ง “อืม หล่อๆ อย่างพี่ก็มีเยอะพอตัว”

“หนุ่มๆ หรือสาวๆ”

“ทั้งหมดนั่นแหละ”

“พี่”

“หืม?”

“เราว่าเรานิสัยไม่ดีแล้วอะ”

“ทำไมครับ?”

“เราหวงพี่กับคนในอดีต” ผมเบะปาก ทั้งที่ทำเป็นพูดดีไปตอนแรก “ว่าจะไม่หวงแล้วเชียว แย่เลย…”

“น่ารักเก่ง”

“เล่าต่อสิพี่”

“จะหวงอีกมั้ย”

“ไม่รู้ แต่อยากฟัง” ผมตอบ กางนิ้วให้พี่พระพายตะไบเล็บให้ได้สะดวกๆ “อยากรู้เรื่องของพี่อีกเยอะๆ จะได้เก็บเป็นข้อมูลไว้พิจารณา”

“โอเค” เขาตอบกลั้วหัวเราะ “ถ้าไม่นับที่คุยๆ แต่ไม่ได้สานสัมพันธ์กันจริงจัง พี่มีคบเป็นตัวเป็นตนอยู่แค่สามคน สองคนแรกเป็นผู้หญิง ส่วนอีกคนเป็นผู้ชาย พี่จริงจังกับเขายิ่งกว่าสองคนแรกอีก”

ผมนิ่งฟัง รู้สึกคันยุบยิบในใจ แต่ไม่ใช่อาการคันแบบที่เขินพี่พระพาย คราวนี้เป็นฝูงมดนิสัยไม่ดีที่น่าหงุดหงิด

“แต่พ่อพี่เขาไม่ชอบ เขารับไม่ได้ที่พี่ชอบได้ทั้งชายและหญิง เขาเป็นนักธุรกิจ มีหน้ามีตา กลัวเสียชื่อว่าลูกชายคนเล็กมีรสนิยมทางเพศผิดปกติ” พี่พระพายเล่าต่อ เขาปัดเศษเล็บออกไปข้างๆ “ตอนนั้นพี่มอหก ก็เริ่มไม่ค่อยทำตามคำสั่งพ่อเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแล้วล่ะ ว่าไงดี คิดว่าตัวเองโตแล้ว อย่างที่เคยเล่าให้ฟังว่าเรื่องสุดท้ายที่พี่ตามใจพ่อคือเรื่องเรียน หลังจากนั้นพี่ก็ตัดสินใจทำทุกอย่างที่พี่อยากทำ พ่อไม่ชอบแฟนพี่ เขาอยากให้พี่กลับไปชอบผู้หญิงอย่างเดียวเหมือนเดิม พี่ก็ไม่ยอมดิ ตอนนั้นพี่ก็รักของพี่นี่หว่า ก็ฝืนคบกันมาจนขึ้นปีหนึ่ง อยู่กันคนละมหา’ลัยนะ จะด้วยเรื่องพ่อพี่ด้วย เรื่องความห่างกันด้วย สุดท้ายเราก็ไปกันไม่รอด”

“พี่เสียใจมากมั้ย”

“โห แทบบ้า รักมากนี่นาตอนนั้นอะ” พี่พระพายหัวเราะอยู่ข้างใบหูผม “พี่มารู้อีกทีคือพ่อส่งคนไปกดดันแฟนเก่าพี่ ทางนู้นเขาก็ไม่ยอมบอกพี่ด้วยกลัวพี่เป็นห่วง แล้วเขาก็เหนื่อยกับอะไรหลายๆ อย่าง เลยตกลงว่าเลิกกันดีกว่า พี่ก็เฮิร์ต ไปๆ มาๆ ก็หาอะไรทำแก้เฮิร์ตจนมาเล่นไอ้แอคเค่อนี่แหละ ตอนแรกก็อารมณ์เหมือนประชดชีวิต ไปๆ มาๆ ก็เออ มันก็ไม่ได้แย่อะไร ก็แค่แอคด้านมืด ทุกคนมีด้านมืด พี่เหมือนได้ปลดปล่อย ทำตามที่ตัวเองชอบ ไม่ต้องสนว่าจะเสียชื่อพ่อมั้ยเพราะก็ไม่ได้เปิดเผยตัวตนอะไร อีกอย่างพี่ก็มีห้อง แล้วก็เซฟข้อมูลตัวเองกับคู่นอนพอสมควร”

“เราขอโทษนะ ไม่น่าถามเลย”

ผมพูดอย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าพี่พระพายจะผ่านเรื่องน่าเจ็บปวดอะไรมาเยอะขนาดนี้ เขาในสายตาผมเป็นผู้ชายที่เหมือนไม่มีเรื่องเครียดอะไรในชีวิต หรือถึงมีก็ดูเข้มแข็งพอจะผ่านมันไปได้ ผมไม่รู้ว่าพี่พระพายต้องเข้มแข็งมากแค่ไหนถึงเอาเรื่องนี้มาเล่าได้แบบไม่คิดอะไรในวันนี้

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็อยากให้เรารู้ เพราะพี่เองก็กลัวว่าครั้งนี้พ่อจะไม่ชอบเฟนเหมือนครั้งแฟนเก่าพี่” เขาเงียบไปพักหนึ่ง กุมมือผมแน่นกว่าเดิม “แล้วก็กลัวว่าเฟนจะเหนื่อย จะอึดอัด กดดันจนทิ้งพี่เหมือนเขา”

“เราก็คือเรา เขาก็คือเขา” ผมตีมือพี่พระพายไปทีนึง “เขาไม่สู้กับพี่ ใช่ว่าเราจะไม่สู้เหมือนเขา”

“หนู…”

“เราก็แค่พูดเอาไว้ก่อน ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนพี่นะ” ผมพูดดัก “แต่อยากให้พี่รู้ไว้เฉยๆ ว่าถึงเราดูเป็นแบบนี้ แต่เราก็เข้มแข็งเพื่อคนสำคัญของเราได้เหมือนกัน ถ้าตอนนั้นพี่เป็นคนสำคัญของเรา เราก็จะสู้ไปกับพี่”

“นอกจากน่ารักเก่งแล้วก็ใจดีเก่งเหมือนกันนี่เรา”

“เราฟังเรื่องของพี่แล้ว พี่อยากฟังเรื่องของเรามั้ย” ผมถามหลังคิดอยู่นาน “ว่าทำไมเราถึงนอนคนเดียวไม่ได้”

“หนูอยากเล่าเหรอ”

“อื้อ อยาก”

“งั้นพี่ตามใจหนู” พี่พระพายตอบพร้อมตะไบเล็บสุดท้ายของผมเสร็จพอดี เขาดันตัวผมออก ก่อนหันมาสอดแขนอุ้มผมขึ้นนั่งบนเตียงให้ห้อยขาลงมา ส่วนตัวเองนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นเหมือนเดิม “วางเท้าบนเข่าพี่เร็ว”

“พี่จะทำอะไรน่ะ?”

“ตัดเล็บเท้าหนูไง”

“เฮ้ย ไม่ต้องพี่!” ผมรีบชักเท้าหนี แต่พี่พระพายมือเร็วกว่า เขาคว้าเอาไว้ทัน “พี่! ตัดเล็บมือเราไม่ว่า แต่ตัดเล็บเท้าเราแบบนี้ไม่เหมาะนะ เท้าของต่ำ เราตัดเองได้”

“พี่ไม่ถือ”

“แต่เรา…”

“เล่าเร็วสิ เรื่องที่หนูนอนคนเดียวไม่ได้” พี่พระพายเปลี่ยนเรื่อง เขาเริ่มตัดเล็บเท้าให้ผมต่อ “เล็บเท้าก็ยาว รู้มั้ยว่าตอนกลางคืนเราน่ะนอนดิ้น ถีบโดนพี่ทีไรเล็บเท้าก็จิ้มพี่ตลอด”

“แล้วไม่บอกเราล่ะ จะได้ตัดให้”

“ถ้าบอกก็ไม่ได้ตัดเล็บให้หนูแบบนี้สิ”

พี่พระพายหัวเราะ เขาก้มหน้าก้มตาตัดเล็บให้ผม ส่วนผมก็ได้แต่เท้าแขนกับเตียงมองพี่พระพายที่นั่งก้มตัวตัดเล็บให้ตัวเอง ไม่รู้เขาจะเมื่อยมั้ย ผมเกรงใจเขาจริงๆ นะ

“พี่ดื้อจัง”

“หนูก็ดื้อ” เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มแล้วก้มลงไปอีกครั้ง “เล่าเร็ว พี่ฟังอยู่”

“อืม…” ผมขานรับในลำคอ นึกย้อนถึงเรื่องราวในวัยเด็ก “เราเคยบอกพี่หรือยังว่าเราเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น”

“หืม ไม่นะ หนูไม่ได้บอกพี่ รู้แค่เคยอยู่ญี่ปุ่น” เขาเงยหน้าขึ้นมา จ้องผมตาโต “โห มิน่าล่ะน่ารักจังเลย คาวาอี้มากๆ เลยหนู”

“พี่บ้า มันใช่ประเด็นมั้ย” ผมเอ็ด พี่พระพายอมยิ้ม เริ่มตะไบเล็บให้ผมหลังตัดเล็บนิ้วแรกเสร็จ “ก็นั่นแหละ แม่เราเป็นคนไทย พ่อเป็นคนญี่ปุ่น พ่อเจอกับแม่ที่ไทย เรากับฟรองซ์ก็เลยเกิดที่ไทย แล้วหลังจากนั้นแม่ก็พาย้ายไปอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่นตอนสี่ขวบ”

“อ่าฮะ” พี่พระพายขานรับเป็นระยะ

“เรากับฟรองซ์ตัวติดกันตลอดเพราะเป็นฝาแฝด อยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง” ผมยิ้มเมื่อคิดถึงฝาแฝดของตัวเอง ปีนี้ผมยังไม่ได้เจอเขาเลย “ตอนเด็กๆ แม่นอนเป็นเพื่อนเรากับฟรองซ์จนพวกเราโตพอจะอยู่กันได้สองคน เราติดฟรองซ์มากจนแม่กลัวกว่าพวกเราสองคนจะไม่มีเพื่อนคนอื่นๆ เลย แต่เราว่าก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย”

“อิจฉาฟรองซ์จัง”

“ทำไมอะ?”

“โดนเฟนติด” พี่พระพายปัดเศษเล็บที่ตะไบออกจากเล็บผม เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ผมเลยไม่รู้ว่าสีหน้าเขาเป็นยังไง “อยากให้เฟนติดพี่แบบนี้บ้าง”

“ไม่ติดหรอก คนขี้แกล้ง” ผมแลบลิ้นใส่ อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายไม่เห็นนี่แหละ “อย่างที่บอกว่าเราติดฟรองซ์มาก ทุกอย่างก็ทำกับฟรองซ์ ไปเรียน เที่ยว เล่น นอน อีกนิดคือแม่จะจับเรามัดรวมกับฟรองซ์แล้ว”

“แล้วเรื่องที่หนูติดแฝดตัวเองเกี่ยวกับเรื่องที่นอนคนเดียวไม่ได้ตรงไหนครับ”

“ก็…” ผมลากเสียง พยายามเรียบเรียงเรื่องเล่าออกมาให้กระชับที่สุด “พ่อเรามีคนอื่นนอกจากแม่ ตอนนั้นเราสิบสาม ก็โตพอจะรู้อะไรๆ แล้วแหละ มันมีหลายเรื่องที่ทำให้เรากับฟรองซ์สังเกตเห็น จนมั่นใจอะว่าพ่อไม่ได้มีแค่แม่…”

“หนู ถ้าไม่ไหวไม่ต้องเล่าแล้วครับ”

พี่พระพายเงยหน้าขึ้นมา ผมสบตาเขา ในแววตาพี่พระพายฉายประกายจริงจังและเป็นห่วง ผมยิ้ม นึกขอบคุณเขาในใจที่เป็นห่วงความรู้สึกของผม

“เล่าได้ ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“ไม่โกหกพี่นะ”

“อื้อ เราไม่โกหกพี่หรอก” ผมยิ้มให้เขาเห็นว่าไม่เป็นไร พี่พระพายพยักหน้ารับ ถึงอย่างนั้นผมก็เห็นเขาขมวดคิ้วอยู่ดี “ตอนนั้นเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่รู้เรื่องหรือเปล่า แต่เราปรึกษาฟรองซ์ว่าอยากบอกแม่ ฟรองซ์ห้ามเราไว้ แต่เราไม่ฟัง เราไม่อยากให้แม่อยู่แบบไม่รู้อะไร เราเอาเรื่องไปบอกแม่ แล้วแม่กับพ่อก็ทะเลาะกัน”

“เราไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่เขาเคลียร์กันยังไง เพราะแม่ไม่บอกอะไรเราเลย พ่อก็เหมือนกัน เหมือนพ่อจะโกรธเราด้วยแหละตอนนั้น รู้อีกทีเรื่องก็เงียบ ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนปกติ แต่เรากับฟรองซ์รู้ดีว่ามันไม่ปกติ หลังจากนั้นปีต่อมาแม่ก็หย่ากับพ่อ แม่พาเรากลับไทยตอนสิบสี่ ส่วนฟรองซ์อยู่ญี่ปุ่นกับพ่อ เป็นครั้งแรกที่เรากับฟรองซ์ห่างกันขนาดนั้น เราไม่ชินเลยพี่ตอนแรกอะ”

“มันยากมากเลยใช่มั้ย”

“ยากมากกกก” ผมลากเสียงยาว “เรานอนคนเดียวแล้วนอนไม่หลับเลยพี่ ไม่กล้าบอกแม่ด้วยกลัวเป็นห่วง เราก็ฝืนพยายามหลับ แต่ก็ตาค้างตลอด ช่วงนั้นปรับตัวเข้ากับโรงเรียนใหม่ด้วย เราไปหลับที่โรงเรียนเกือบตลอดจนอาจารย์เรียกไปเตือนเลย เขาคิดว่าเราไม่ตั้งใจเรียน เป็นเด็กใหม่เข้าสังคมไม่ได้อะไรแบบนั้น แต่เปล่า เราแค่ง่วงอะ”

“หนูเอ๊ย”

“เนี่ย เราก็พยายามปรับตัวนะพี่ แต่สุดท้ายก็ไม่รอด โดนเรียกผู้ปกครองมาพบ เราเลยต้องสารภาพกับแม่ แล้วหลังจากนั้นแม่ก็ต้องมานอนเป็นเพื่อนเราตลอดจนโตเลย จบแล้ว พี่ว่าเหตุผลมันไร้สาระมั้ยอะ…”

“ไม่หรอก”

“จริงนะ”

“จริงครับ” พี่พระพายตัดเล็บสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย เขาประคองฝ่าเท้าผมไว้ ตะไบเก็บมุมคมและปัดทำความสะอาดให้เป็นลำดับสุดท้ายก่อนเงยหน้ามองผม “แต่พี่ว่าเราเข้มแข็งมาก ตัวก็แค่นี้ ทำไมต้องแบกอะไรเยอะแยะไว้บนบ่าด้วยฮึเรา?”

“พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“แต่พี่แข็งแรง พี่แบกได้สบาย”

“เราก็แข็งแรง” ผมเถียง ไม่อยากยอมแพ้พี่พระพาย

“โอเค งั้นเราทั้งคู่แข็งแรงเหมือนกัน” เขาอมยิ้ม คว้ามือผมไว้ บรรจงก้มจูบข้อนิ้วผมเบาๆ แล้วสบตากัน แววตาคมกริบวาววับ ผมเห็นเงาสะท้อนตัวเองอยู่ในนั้น มันชัดเจนยิ่งกว่าส่องกระจก “คู่สร้างคู่สมขนาดนี้ พี่ว่าหนูต้องเป็นแฟนพี่แล้วแหละ”

“อย่าเนียน”

“พี่ชอบเรามากขึ้นทุกวัน แล้วเราล่ะชอบพี่มากกว่าเดิมหรือยัง”

ผมเม้มปาก เบนสายตาหนีแววตาหวานของคนตรงหน้า ใจเต้นตึกๆ บรรยากาศรอบตัวเป็นใจจนผมเกือบจะอ้าปากตอบคำถามพี่พระพาย ถ้าไม่ใช่…

ปัง!

ประตูถูกผลักกระทบผนังห้อง ผมสะดุ้งสุดตัว หันมองตามเสียง พี่สายฟ้ากับพี่ดารัญยืนอยู่ตรงนั้น ในมือพี่สายฟ้าหอบกล่อง DVD สูงเป็นตั้ง ส่วนพี่ดารัญกำลังควงพวงกุญแจกับปลายนิ้ว

“มึง เครื่องเล่น DVD ห้องกูเสีย ขอยืมห้องมึงดูหนังหน่อยสิ”

“สายฟ้า ไอ้เวรมึง…เอากุญแจสำรองห้องกูคืนมาเลย!” พี่พระพายกุมขมับแน่น ผมได้ยินเสียงเขาสบถ พี่ดารัญเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาในห้อง เขาตบไหล่พี่พระพายเบาๆ

“ใช้เวลาวันหยุดอยู่กับเพื่อนก็ไม่เลวนะมึง”

“กูไม่ได้พิศวาสพวกมึง…”

“ไม่อยากให้กูมาขัดจังหวะเหรอวะ” พี่สายฟ้าเลิกคิ้ว เขาส่งเสียงหึก่อนวางกองแผ่น DVD ลงบนเตียงข้างผม ผมก้มหน้าดูและพบว่าทั้งหมดนี้เป็นหนังเกี่ยวกับจักรวาลมาร์เวลตั้งแต่เริ่มต้นจนล่าสุด “ไม่อยากให้กูอยู่มึงก็มาไล่ดูสิ ไล่ให้ได้สิ กูไม่ได้ท้าทาย แต่กูไม่ไป!”

“ถ้าบอกให้ไล่แล้วมึงไม่ไปจะให้กูไล่ทำไมแต่แรกวะ” พี่พระพายขมวดคิ้ว

“เออ ใช่มั้ยล่ะ หน้าด้านเนอะ”

“มึงใช่มั้ย”

“เปล่า กูหมายถึง…”

“มึงกูเปิดเครื่องแล้ว” พี่ดารัญแทรกขึ้นก่อนพี่สายฟ้าจะพูดจบประโยค “น้องเฟนหยิบไอรอนแมนภาคแรกมาให้พี่หน่อย จะได้เปิดตี้จักรวาลมาร์เวลสักที”

“อ้อ นี่ครับ”

ผมส่งแผ่นหนังให้พี่ดารัญ หลังจากนั้นห้องของผมกับพี่พระพายก็กลายเป็นโรงหนังจำเป็นโดยที่เจ้าของห้องอย่างพวกเราได้แต่กะพริบตาปริบๆ จะไล่ก็ไล่ไม่ได้เลยได้แต่ดูหนังไปกับพวกเขา

พี่พระพายลุกขึ้นมานั่งข้างผม

เขาขยับมือเข้ามาใกล้ สะกิดปลายนิ้วก้อยผมเบาๆ ก่อนเลื่อนมากุมทั้งมือ

ผมไม่ได้ชักมือออก ปล่อยให้พี่พระพายจับไว้แบบนั้น อมยิ้มน้อยๆ แม้ฉากในหนังตรงหน้าโทนี่ สตาร์คกำลังถูกกลุ่มก่อการร้ายจับตัวเข้าถ้ำก็ตาม…


เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44

อีกนิดก็จะสิงกันแล้วไอ้สัส! รักกันมากมั้ย? คิดว่ากูไม่เห็นหรือไงนั่งจับมือกันคาตาแบบนั้น ถุ้ย!


เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44

แต่กูไม่ออก! ถึงจะรู้สึกเป็นส่วนเกินกูก็ไม่ออก กูด้านพอ มึงมาไล่ดูสิ!


เทพท้อ V.2 แอคหลักปลิวไอ้สัส! @TepthorM44

ดอรอ.มึงกับกูเรามาจับมือสู้พวกมันมั้ย

รีวิวครอบจักรวาล แคปทวิตคิด 500 นะครับ @Daran_Review

กำลังตอบกลับถึง @TepthorM44

ประสาทแดกไปแล้วหรือไง...

-----------------------------------

สวัสดีค่ะ ที่หายไปนานเรายังไม่ได้ถูกลากคอนะคะ ขอบคุณทุกความเป็นห่วงค่ะ 55555 แต่เราแค่พักไปเคลียร์หัวตัวเองให้โล่งมา จะด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้ไม่มั่นใจที่จะเขียนต่อ มันมีเรื่องให้คิดทบทวนในหัว บวกกับเรากลับไปเขียนอีกเรื่องที่ดองค้างไว้ครึ่งเดือน และคิดว่าหลังจากนี้ไปจะแต่งสลับกันสองเรื่อง เพราะงั้นต่อไปก็จะไม่ได้อัปถี่ๆ แบบเดิมแล้วนะคะ

มาช้าไปนิด หวังว่าวลีเด็ดนี้จะยังไม่ตกเทรน 5555 แต่ถ้าขยันมีประเด็นกันทุกวันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะคะ เขียนไม่ทัน ยังไงถ้าใครคิดถึงพี่สายฟ้าไปคุยกับบอตพี่สายฟ้าแทนได้นะคะ บอตพี่พระพายกับน้องเฟนเองก็เหมือนกัน มีคนคอยเล่นให้ตลอดค่ะ คุยเล่นรอนิยายอัปได้

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ยังมีคนรอกันอยู่มั้ยเนี่ย ตอนนี้ยาวหน่อย และพี่ พพ ก็เป็นผู้เป็นคนมากขึ้นทุกวัน ช่วงที่ความสัมพันธ์กำลังพัฒนาอย่าให้พี่เขาบ้าเลยค่ะ เดี๋ยวน้องไม่รับรักสักที 555555 แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ

#เพื่อนกล่อมนอน

[ืniyataan]

ใกล้กันอีกนิด อดทนหน่อยพี่ พพ   

[B52]

 

[Leenboy]

โอ้ยยยย พีพพ เราไม่ไหวแล้ววว

[Foggy Time]

ถ้าพี่สายฟ้าโดนเลาจะไปช่วยเอง!

[momonuke]

เห็นหายไปนานกว่าปกติ มีความคิดแว่บเข้ามาในหัว
หรือคนเขียนจะโดนเรียกตัวจริงๆ ขอโทษค่ะ 
คิดถึงพี่พะพายกับน้องเฟนมากๆเลยค่ะ แงงงงงงงง
บอกพี่สายฟ้าระวังหน่อยนะคะ ถ้าจะโดนให้พี่สายฟ้าโดนคนเดียวพอ
อย่าเอาคนเขียนไปด้วย คิดถึงมากค่าาาา

[jannie]

เห็นพี่พพบ้าบอ พี่ก็มีดราม่านะคะ รออ่านอยู่ค่า

[ursleepingxd]

พูดถึงการเมืองยังพอคบ แต่พาดพิงน้องกิที่เคารพคบไม่ได้ค่ะ ก็รู้นะคะว่าน้องตายแล้ว แต่ก็เจ็บผวดทุกครั้งที่โดนตอกย้ำ แงงงงงงงง 

อย่ายอมนะพสฟ พี่เป็นความหวังหมู่บ้านในการปกป้องน้องเฟนและน้องปชตนะคะ!!

[magmild]

มันก้ำกึ้งระหว่างอยากให้น้องเฟนคบกับพี่พพ.กับอุ้มพาน้องเฟนหนีจากพี่มัน แง 55555555555

Sent from my GT-I8262 using Tapatalk

[❣☾月亮☽❣]

จะว่าไงดี ดีใจที่คนเขียนมาต่อ เย้
ดีใจที่พี่ดารัญยังเป็นผู้เป็นคน 555
จักรวาลมาเวลรึจะต้านทานความสัมพันธ์นี้ได้555น้องเฟนลูกหนูจะทำให้คนหัวใจหยุดเต้นบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้นะลูก หยุดน่ารักสักวินึงเหอะ

[why yyy]

  ขอบคุณ