ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่17
มินนั่งกำมือตัวเองแน่นขณะที่นั่งบนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น เขารู้สึกกังวลมาหลายวันเกี่ยวกับอายุครรภ์ของเขา ตอนนี้เขาท้องได้แปดเดือนกว่าใกล้คลอดเต็มที แต่หลายๆคนยังรับรู้ว่าเขาท้องแค่เจ็ดเดือนเท่านั้น มินนั่งมองโทรทัศน์ที่ฉายละครหลังข่าวเรื่องดังในขณะนี้
“ทุกคนจะต้องจับไม่ได้” มินพูดกับตัวเองเบาๆ เขารู้สึกปวดท้องหน่อยๆมาหลายวันแล้ว และคงามรู้สึกเขากำลังบอกว่าเขาใกล้คลอด
“มิน” เสียงเรียกดังขึ้นทำเอามินสะดุ้ง มินมองหน้าครามที่เดินเข้ามานั่งใกล้ๆเขา
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ผมว่าคุณควรไปนอนได้แล้ว ท้องแก่ขนาดนี้นอนดึกไม่ดีหรอกนะ” ครามทอดสายตามองมินและมองหน้าท้องของมินก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ฉันก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน” มินพยายามปั้นยิ้มให้คราม อีกฝ่ายลูบผมมินเบาๆ
“คุณใกล้คลอดแล้ว ตื่นเต้นไหมที่กำลังจะได้เป็นแม่”
มินพยักหน้าให้ครามเบาๆ เขาตื่นเต้นที่กำลังจะได้เป็นแม่คน และเขาตื่นเต้นมากกว่าที่จะได้รู้ว่าลูกเขาเป็นลูกใครกันแน่ ในคืนนั้น
“ตื่นเต้นสิ ตื่นเต้นมากเลยละ” มินยิ้มให้ครามและครามก็ยิ้มตอบ
“ผมก็ตื่นเต้นไม่แพ้คุณเลย” ครามกอดมินเบาๆ มินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ครามมีให้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีกับสิ่งที่อีกฝ่ายมอบให้เขา
มินซบลงบนไหล่ครามก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาครามดูแลเขามาอย่างดี ไม่เคยทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ เขารู้สึกดี แต่เขาไม่อาจจะรู้สึกไปมากกว่านั้นได้เพราะตราบาปในคืนนั้นยังคอยหลอกหลอนเขา แม้ว่าเขาจะไม่พูดถึงมันแต่เขาก็ไม่เคยลืม
“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมดังขึ้นทำให้มินและครามผละออกจากกัน
คิมมองภาพที่เห็นเมื่อกี้ด้วยคงามรู้สึกเจ็บหนึบในใจ เขาอยากจะเป็นคนที่อยู่ตรงนั้นแทนพี่ชาย
“แกมีอะไรคิม” ครามถามคิมขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองไม่หยุด
“เปล่าครับ ผมแค่มาเดินเล่น” คิมพูดด้วยสีหน้ากวนๆก่อนจะมานั่งลงบนโซฟาไม่ไกลจากคนทั้งคู่นัก
“เราสองคนไปนอนกันเถอะมิน” ครามหันมาพูดกับมินและจับมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
มินลุกขึ้นตามอีกฝ่าย ก่อนออกจากห้องเขาเหลือบมองคิมเล็กน้อย ที่จ้องมาที่เขาไม่หยุด
มินและคิมสบตากัน มินรู้สึกแปลกๆกับสายตาของคิมที่มองมาและรู้สึกเจ็บที่หน้าท้องขึ้นมาทันที
“อ๊ะ” มินหยุดเดินและกุมหน้าท้องเอาไว้ เขารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“มินเป็นอะไร เจ็บท้องเหรอ” ครามถามขึ้นและประคองมินอย่างเป็นห่วง
มินเงยหน้ามองคิมที่รีบลุกขึ้นจะเดินเข้ามาหาเขาแต่ได้แค่หยุดมองเท่านั้น
“ใช่ ฉันเจ็บ โอ๊ยยยย” มินรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้งและก้มลงมองหว่างขาของตัวเองที่มีน้ำคล่ำไหลออกมา
“คุณมีน้ำไหลออกมา” คิมชี้ที่หว่างขาของมินด้วยสีหน้าตกใจ ครามก้มลงมองและมีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
“พาฉันไปโรงพยาบาลที”
ครามพยักหน้าและช้อนตัวมินขึ้นอุ้มและรีบเดินไปที่รถทันที
“ผมขับไปให้” คิมเดินตามมาพร้อมเสนอตัวทันที ครามชะงักมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ายอม
มินนั่งลูบหน้าท้องตัวเอง พร้อมรีบกดโทรศัพท์ที่ติดมือมาหาหมอภวัตทันที
“ฮัลโหล”
“หมอ ฉันจะคลอดแล้ว ไปที่โรงพยาบาลด่วน ต้องหมอเท่านั้นที่ผ่าคลอดฉัน” มินสั่งเสียงเข้มก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
มินวางสายเป็นเวลาพอดีที่สองคนพี่น้องเข้ามาในรถ ครามมานั่งใกล้มินที่เบาะหลัง ครามได้แต่ลูบแขนมินอย่างให้กำลังใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเหงื่อไหล
“คุณไหวไหมมิน”
“ฉันไหว รีบไปเถอะ”
คิมถอยรถทันทีที่มินพูดจบ คิมมองจากกระจกด้านหลังเห็นพี่ชายเขาคอยปลอบประโลมมินอย่างอ่อนโยนแล้วอดที่จะกำพวงมาลัยแน่นไม่ได้
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล หมอภวัตจัดห้องคลอดไว้รอมินเรียบร้อย คิมและครามยืนรออยู่ด้านนอกด้วยความร้อนใจ ครามเดินไปมาหน้าห้องอย่างตื่นเต้น คิมที่นั่งมองพี่ชายอยู่เขาจึงอดที่จะถามอีกฝ่ายไม่ได้
“มินคลอดตอนนี้เท่ากับคลอดก่อนกำหนดใช่ไหมพี่”
ครามหยุดเดินและมองหน้าคิม เขาขมวดคิ้วแล้วคิดตามอีกฝ่าย เขาลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย
“คงใช่ แต่เจ็ดเดือนก็คลอดได้แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่เด็กจะแข็งแรงหรือเปล่า”
“ฉันขอให้เด็กแข็งแรง” ครามตอบเสร็จหันหน้ามองไปทางห้องคลอด เขาภาวนาให้ลูกและเมียของเขาปลอดภัยทั้งคู่
“แกไม่คิดจะโทรบอกพ่อเลยใช่ไหม” คิมและครามหันไปตามเสียงเจอพ่อของเขาทั้งคู่เดินมา
“ขอโทษครับพ่อ ผมตื่นเต้นไปหน่อย” ครามหันไปไหว้พ่อและพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร ดีนะที่เด็กในบ้านเห็นแล้วเอามาบอกฉัน”
ครามพยักหน้าให้ผู้เป็นพ่อ และอาคมเลยถามต่อ
“หนูมินเป็นไงบ้าง”
“ยังไม่ออกมาเลยครับ เข้าไปหลายชั่วโมงแล้วเหมือนกัน”
อาคมพยักหน้าเขาใจและไปนั่งข้างลูกชายอีกคนของเขา ทั้งสามคนนั่งรออีกสักพักคุณหมอก็เปิดประตูออกมา
ครามที่ยืนรออยู่รีบพุ่งเข้าใส่หมอทันที
“ลูกเมียผมเป็นไงบ้างครับ”
“ปลอดภัยทั้งคุณแม่คุณลูกครับ” หมอภวัตยิ้มอ่อนๆให้กับอีกฝ่าย
“หลานผมเป็นผู้ชายใช่ไหมครับ” อาคมพูดขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง ครามขมวดคิ้วไม่พอใจเพราะเขารู้ว่พ่อของเขากำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่
“ใช่ครับ แข็งแรงปลอดภัยดี”
“ค่อยโล่งอกหน่อย คลอดก่อนกำหนดผมกลัวจะไม่แข็งแรงซะอีก” คิมพูดขึ้นมาบ้างทำเอาคุณหมอเม้มปากแน่น หลบสายตาไม่พูดอะไร
“หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอภวัตรีบขอตัวทันที เขาไม่อยากจะอยู่ต่อเพราะกลัวอีกฝ่ายจะซักถามอะไรขึ้นมาอีก
มินรู้สึกตัวขึ้นมาเขาเห็นเด็กทารกผู้ชายนอนอยู่ข้างๆเขา ทำให้มินยิ้มน้ำตาคลอลูบแก้มจ้ำม่ำของอีกฝ่ายเบาๆ
“ลูกแม่” มินเอ่ยเสียงแผ่วเบา นี่สินะลูกชายของเขาที่เขาคอยฟูมฟักมาเกือบเก้าเดือน ลูกชายที่เขายอมฝืนที่จะทำอะไรหลายๆอย่างที่เขาไม่อยากทำ
“มินรู้สึกตัวแล้วเหรอ”
ครามเดินเข้ามาใกล้มินพร้อมจูบหน้าผากมินเบาๆอย่างให้กำลังใจ มินหลับตาลงรับความอ่อนโยนจากอีกฝ่าย
“ลูกแข็งแรงดีใช่ไหม” มินถามครามขึ้นมา ครามยิ้มให้กับมินอย่างอ่อนโยนก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาแนบอก
“หมอบอกว่าลูกของเราแข็งแรงดีทุกประการ” มินยิ้มให้กับครามและมองภาพที่ครามอุ้มลูกด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ ครามเหมาะที่สุดที่จะเป็นพ่อของลูกเขา
คิมที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมอาคมยืนนิ่งหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ลูกของเรางั้นเหรอ คิมกำหมัดแน่นมื่อได้ยินอย่างนั้น
“แกเป็นอะไรไปคิม” อาคมทักขึ้นมาเมื่อเห็นว่าลูกชายคนเล็กของเขาจ้องภาพด้านหน้าไม่หยุด
“เปล่าครับพ่อ” คิมพูดจบเดินเข้าไปนั่งที่โซฟารองรับ
อาคมมองอาหารลูกชายคนเล็กก่อนจะขมวดคิ้ว อาการของลูกชายคนเล็กของเขาเหมือนกับเขาในอดีตไม่ผิด อาคมพยายามสะบัดความคิดนั้นออกจากหัวตัวเองก่อนจะเดินยิ้มเข้าไปหามินและคราม
“เป็นไงบ้างหนูมิน” อาคมถามมินขึ้นด้วยรอยยิ้มจางๆ
“โอเคครับคุณพ่อ”
“พ่อเป็นห่วงแทบแย่ กลัวเจ้าตัวเล็กจะไม่แข็งแรงเพราะคลอดก่อนกำหนด”
มินได้ยินอย่างนั้นเจื่อนลงทันทีก่อนจะรีบปั้นยิ้มเหมือนเดิมเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย
“คงโชคดีของเจ้าตัวเล็กนะครับ” มินตอบอาคมก่อนจะเบื้อนสายตาไปมองเจ้าตัวเล็กที่ครามอุ้มอยู่
“ขอฉันอุ้มหน่อย”
ครามพยักหน้ายิ้มก่อนจะส่งเจ้าตัวเล็กให้กับผู้เป็นแม่ มินมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้ม
เมื่อก่อนเขาอาจจะมีคำถามว่าอนาคตเขาจะทำอะไร แต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขามีคำตอบให้ตัวเองแล้ว เขาจะอยู่เพื่อให้ลูกเขามีความสุขที่สุด
“นี่ขนาดคลอดก่อนกำหนดแต่เจ้าตัวเล็กยังอ้นท้วนสมบูรณ์เชียว” คิมเดินเข้ามาดูเจ้าตัวเล็กก่อนจะพูดขึ้น
มินเงยหน้ามองหน้าคิมที่ยืนมองเขาอยู่ก่อนจะยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
“ฉันดูแลลูกของฉันดี”
“ก็ดี” คิมตอบเสียงสูงก่อนจะกอดอกมองอีกฝ่าย
ครามที่ยืมมองสถานการณ์ตรงหน้ารู้สึกไม่ชอบใจกับท่าทีของคิมเลยถามขึ้น
“แกมีปัญหาอะไรนักหนาคิม”
“เปล่าพี่ ผมแค่รู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กไม่เหมือนเด็กที่คลอดก่อนกำหนดสักนิด” คิมกระตุกยิ้มมองพี่ชาย
ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร อาคมที่มองลูกชายของเขาสองคนสลับกันไปมาขมวดคิ้วก่อนจะพูดเสียงเข้ม
“แกสองคนหยุดตีกันได้แล้ว วันนี้วันดี วันเกิดหลานของฉัน อย่าให้มันมีเรื่อง”
ทั้งสองคนยอมผละสายตาออกจากกัน ครามนั่งลงบนเตียงก่อนจะโอบเมียและลูกของเขาเอาไว้ก่อนจะยิ้มเฉือดเฉือนมองคิม
“ผมไม่ถือสาเด็กขี้อิจฉาหรอกครับ” ครามพูดจบก้มลงไปเล่นกับเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของเขา
คิมตาลุกวาวทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ อยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก
อาคมมองลูกชายคนเล็กเขาต้องเอื้อมมือไปจับแขนอีกฝ่ายไว้อย่างปรามๆ
“แล้วหนูมินคิดไว้หรือยังจะให้เจ้าตัวเล็กชื่ออะไร” อาคมพยายามเปลี่ยนเรื่องเมื่อบรรยากาศตรงหน้าดูอึมครึม
“มินอยากให้ชื่อซันครับ ซันที่แปลว่าพระอาทิตย์” มินตอบพร้อมรอยยิ้ม เขาอยากให้ลูกชื่อซัน เพราะพระอาทิตย์คือผู้ยิ่งใหญ่
“ดีเลย ฉันชอบ แกว่าไงละคราม” อาคมตอบอีกฝ่าย
“เมียผมว่าไงผมก็ว่าตามครับ” ครามตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะมองคิมอย่างเย้ย
มินเหลือบมองคิมและครามไปมาก่อนจะแอบยิ้มเยาะในใจ
เช้าวันถัดมา พ่อและพี่ๆของมินมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า มินยิ้มตอนร้อบทั้งสามคนด้วยรอยยิ้ม
“หลานตาน่าเกลียดน่าชังจริงๆ” มิ่งภพอุ้มหลานขึ้นมาแนบอกก่อนจะมองหลานของเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ผมว่าน่ารักมากกว่านะคุณพ่อ” มัตถ์ที่ยืนอยู่ข้างๆขัดขึ้น
“แกนี่ไม่รู้อะไร เขาให้ชมเด็กว่าน่าเกลียดน่าชัง” มิ่งภพตอบลุกชายคนโต อีกฝ่ายก็ร้องอ๋อทันที
“มินตั้งชื่อหรือยัง” มนต์เป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง
“ตั้งแล้วครับ ชื่อน้องซัน เด็กชายทิวากร สุริยะทิพย์”
“โห แบบนี้ก็แปลว่าพระอาทิตย์หมดสิ ทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง นามสกุล”
“ใช่ เขาจะได้เป็นพระอาทิตย์ผู้ยิ่งใหญ่ไงละ” มินตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ฮ่าๆ มินก็ช่างคิดเนอะ” มนต์หัวเราะพร้อมรอยยิ้ม
“อุ๊แว๊ !!”
น้องซันร้องขึ้น ทำให้มัตถ์อดหันไปแซวน้องชายคนกลางไม่ได้
“มนต์แกหัวเราะซะดังเห็นไหมหลานตกใจหมด”
“โหพี่ ไม่เกี่ยวสักหน่อย”
“ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอก น้องซันคงหิว กินจุมากๆเลย” มินตอบพี่ชายทั้งสองพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ออกมาจากข้างในที่เขาไม่ได้ทำมันมานานแล้ว
ในตอนเย็นของวันนั้น มินนั่งมองน้องซันกินนมเสร็จและหลับไป มินลูบแก้มลูกชายของเขาเบาๆ
“ก็อกๆ”
มินผละสายตตาออกมามองที่ประตูก็เจอครามที่เดินเข้ามาพร้อมของเยอะแยะ
“คุณซื้ออะไรมาเยอะแยะ”
“ของบำรุงคุณและลูกทั้งนั้น” ครามตอบพร้อมรอยยิ้ม เขาวางของเสร็จเดินอ้อมไปหอมแก้มน้องซันเบาๆ
มินมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม แต่เขาก็มีสิ่งที่กังวลในใจ เรื่องพ่อที่แท้จริงของน้องซัน
“คุณมีอะไรหรือเปล่า” ครามมองมินที่มีสีหน้ากังวล
“เปล่าๆ” มินพยายามฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย
“คุณมีอะไรบอกผมได้นะ” ครามนั่งลงข้างเตียงก่อนจะจับมือของมินมากุมไว้
“ฉันไม่มีอะไรหรอก”
“คุณกังวลเรื่องน้องซันใช่ไหม” มินเบิกตากว้างทันทีที่อีกฝ่ายรู้ทัน ครามยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะพูดต่อ
“ที่ผมไม่พูดไม่ใช่ผมไม่รู้ ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดอะไรมากอยู่แล้วคุณก็น่าจะรู้ แต่สิ่งที่คุณกังวลอยู่ไม่มีอะไรน่ากังวลหรอก เชื่อผมสิ”
“คุณหมายถึงอะไร”
“คุณที่ปากแข็งจริงๆ คนอย่างคุณถ้าต้อนไม่จนมุมคงไม่บอกสินะ” ครามมองหน้ามินก่อนจะจ้องมินเข้าไปในดวงตา
“ผมไม่ได้โง่ หรือตามคุณไม่ทันหรอกนะ ไม่งั้นผมจะบริหารงานบริษัทได้ยังไงถ้าตามเมียตัวเองไม่ทัน” ครามปล่อยไม้เด็ดทำให้มินมองอีกฝ่ายนิ่ง มินเม้มปากแน่น
“คุณไปรู้อะไรมา”
“ต้องให้ผมพูดให้ได้ใช่ไหม”
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ อย่าลีลา!” มินเริ่มขึ้นเสียงเพราะเขาไม่ชอบสถานะการณ์ที่เหมือนเขากำลังโดนต้อนจนจนมุม
“ใจเย็นๆสิ ผมรู้ว่าน้องซันไม่ได้คลอดก่อนกำหนด” มินเบิกตากว้างมองคราม ครามเลยลูบมือมินเบาๆ
“ถ้าคุณรู้แล้วคุณยังจะมาทำดีกับฉันทำไม” มินพยายามจะกระชากมืออกแต่กลับโดนอีกฝ่ายรั้งไว้
“ใจเย็นๆสิ ที่ฉันทำดีเพราะฉันอยากจะทำให้เธอละลูกของฉันไงละ” ครามเน้นเสียงตรงคำว่าลูกของฉันจนมินรู้สึกได้
“ถ้านายรู้ว่าน้องซันไม่ได้คลอดก่อนกำหนดนายก็ต้องรู้ว่าฉันท้องตั้งแต่ก่อนจะแต่งงานกับนาย”
“ใช่ ฉันรู้”
“นายรู้ได้ยังไง”
“หึ ฉันแค่บังเอิญเจอยาบำรุงของเธอ ฉันให้คนไปตรวจสอบก็เลยรู้ว่าคือยาบำรุงครรภ์ ฉันรู้ตั้งแต่ก่อนที่เธอจะบอกฉันว่าท้องด้วยซ้ำ”
มินมองครามที่พูดเรื่องนี้ออกมาได้หน้านิ่งอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วนายไม่โกรธฉันเหรอที่ฉันท้องกับใครก็ไม่รู้แล้วมาย้อมแมวให้นาย”
“ฉันจะโกรธเธอทำไมในเมื่อน้องซัน เป็นลูกของฉัน”
“ฉันไม่เข้าใจ” มินส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“เธอท้องเพราะโดนข่มขืนในคืนนั้น และคนที่ข่มขืนในคืนนั้นมีแค่ฉันคนเดียว”
คำพูดที่ครามพูดออกมาทำเอามินช็อก นี่เขาเข้าใจผิดมาตลอดว่าโดนรุมโทรม
“แล้วทำไมคืนนั้นฉันเหมือนได้ยินหลายคน”
“ฉันแค่สร้างสถานการณ์ ไม่มีใครได้เธอ ไอ้คิมก็แค่ได้ให้เธอช่วยทางปาก”
มินกำหมัดแน่น ไม่รู้เขาจะดีใจหรือเสียใจดีที่รู้ความจริง
“เพี๊ยะ !!!!”
“นี่คือสิ่งที่นายทำกับฉันในคืนนั้น”
ครามก้มหน้าให้มินตบแต่โดยดี
มินพูดน้ำตาคลอเสียงสั่น
“นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร รู้สึกดีมากใช่ไหมที่เห็นฉันทรมานกับสิ่งที่นายทำไว้มาตลอด”
มินมองครามด้วยความโกรธ ผู้ชายคนนี้ทำให้เขาคิดมากมาตลอดว่าโดนข่มขืน ต้องทำให้เขาทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่พวกมันทำไว้ เขาไม่มีวันยอมให้เรื่องทุกอย่างจบลงง่ายๆแน่
มันต้องได้รับการชดใช้!!
____________________________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ เรื่องเดินเรื่องมาได้ครึ่งแล้ว
อะไรๆเริ่มคลี่คลาย
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ มีอะไรติชมได้ครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 455190 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก