[Story] ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...กับร้านกาแฟ
By......เอกน้อย
ตอนที่ 6 สิ่งที่สูญเสียไป(ต่อ)
---------------------------------------------------------------------
"เบนซ์ เป็นอะไร ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเบนซ์หรอ"
"เปล่า ... เดี๋ยวเราเล่าให้ฟังนะ"
"งั้นเบนซ์น่าจะนอนหลับสักตื่นนะ พักผ่อนก่อนเถอะ"
"รุติ เกาหัวกล่อมเรานอนหน่อยได้ไหม"
"อืม ครับ"
ไอ้แว่นมันคงมีความสุขอยู่สินะตอนนี้ คิดถึงภาพที่สองคนนั้นกำลังนอนพลอดรักกัน
อกผมร้อนวาบๆ มันทนเห็นภาพแบบนั้นไม่ได้ ใจมันอึดอัด เหือดแห้งไร้น้ำมาหล่อเลี้ยง
แว่นนะแว่น ผมอุส่าตั้งใจเก็บความบริสุทธ์ไว้ให้มันเป็นคนแรก เพราะให้ความสำคัญกับมัน
มันไม่รักผมบ้างเลยรึไง มันอยากขนาดนั้นเลยหรอ มั้นได้กันกี่ครั้ง กี่รอบแล้วนะ
มึง.....!!!ไอ้แว่น มึงทำกูได้เจ็บแสบมากนะ มึง....คอยดูกูบ้างนะ
กูจะเอาคืนให้มึงให้แค้น ให้แสบไม่แพ้ที่กูรู้สึกเลยมึง
"รุติ...!!!"
"ครับ...ยังไม่หลับหรอเบนซ์"
"รุติช่วยอะไรเราหน่อยได้ไหม?"
"ได้ อะไรหรอ"
"ช่วยหา XXXZZZ...ZZZYYY...DDDUUUTTT"
"เฮ้ย...!!!! เบนซ์ มันจะ....จะเอามาทำไม???"
"แล้วรุติ จะช่วยเราได้หรือปล่าว"
"เอ่อ...."
++++++++++++++++++++
"แว่น...ทำอะไรอยู่"
"อ้าว เบนซ์...กูกำลังจะอาบน้ำนอน"
"อึ๊ก....อุ๊ก......โอ๊ยย.....โอ๊ยยย....."
"เจ็บหรอไอ้แว่น ไม่เจ็บมั้งแค่นี้เอง"
ผมแทงเข่าไปที่ท้องไอ้แว่น ไม่ให้มันทันตั้งตัว แทงเข่าไปหลายที จนมันจุกล้มนอนกับพื้น
จากนั้นก็เอากุญแจมือของตำรวจ ที่ผมขอให้รุติช่วยไปขโมยมาจากพ่อมัน
ล็อคแขน2ข้างไอ้แว่นเอาไว้กับเตียงนอน มันยังจุกจนน้ำตาไหลไม่มีแรงพูด
ผมรอให้ไอ้แว่นคลายเจ็บลืมตาขึ้นมาพูด แล้วผมก็เอาปืนจ่อไปตรงหน้าไอ้แว่น
มันกลัวจนหน้าซีด
"เบนซ์ ....มึงจะทำอะไร"
"หึ....มึงกลัวหรอแว่น ไหนบอกไม่เคยกลัวอะไร"
ไอ้แว่นมันดึงสติกลับมา กลายเป็นไอ้แว่นคนเดิม มองผมด้วยสายตาที่ไม่เคยกลัวอะไรเหมือนเดิม
"ทำไมเบนซ์ มึงจะทำอะไรกู จะฆ่ากูหรอว่ะ"
"หึ....กูไม่ฆ่ามึงหรอกว่ะแว่น ไม่อยากติดคุก"
จากนั้นผมก็ดึงกางเกงไอ้แว่นออก
"ไอ้สัดเบนซ์ มึงจะทำเหี๊_อะไรของมึง มึงอย่านะไอ้สัด"
"อยากนัก เงี่ยนไม่ใช่หรอมึง ลองกับผู้หญิงมาแล้ว มาลองกับกูหน่อยดีมั้ย"
"มึง................."
"เออ กูเห็น กูเห็นหมดแล้ว มึง2คนพากันไปเอาที่โรงแรมนั้นกี่รอบแล้วล่ะ"
"เบนซ์.............."
ไอ้แว่นหน้าซีด มันตกใจมาก พูดไม่ออกเลยสิมึง
.
.
.
.
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...เจ๊บบบ"
ผมไม่รีรอ ไม่ทนุถนอมอะไรมันอีกต่อไปแล้ว.....
ยัดดุ้นสวรรค์ของผมเข้าไปที่ประตูหลังของไอ้แว่น ทีเดียวพรวดมิดด้าม
ไม่มีถุงยาง ไม่มีสารหล่อลื่น ไม่มีการประนีประนอม การอ่อนโยนอะไรอีกแล้ว
ไอ้แว่นคงจะเจ็บมากที่สุด เพราะขนาดมันจุกอยู่ ยังพยายามส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บออกมา
ดูจากสีหน้ากับสภาพไอ้แว่นตอนนี้ มันคงทรมานน่าดู มากขนาดไหนผมไม่อาจทราบได้
เพราะไม่เคยโดนใครทำแบบนี้ ....
จิตใต้สำนึก หรือมนุษยธรรมของผมส่งเสียงเรียกร้องบอกผมว่า ผมทำกับคนที่ผมรักแบบนี้ทำไม
ไอ้แว่นทำผิดอะไร มันไปมีสัมพันธุ์ลึกซึ้งกับพวงบุพผา ไอ้แว่นมันผิดหรือปล่าวล่ะ
มันไม่เคยยอมรับว่าเป็นแฟนผม มันไม่ผิด มันไม่ได้มาหลอกให้ผมรัก แต่ผมไปรักมันเอง
มันปฏิเสธความสัมพันธุ์ ที่ผมพยายามหยิบยื่นให้ตลอดมา ผมกับมันไม่มีความเกี่ยวดองกัน
ในความเป็นจริง ผมกับไอ้แว่นเป็นเกี่ยวข้องกันแค่อดีตเพื่อนสนิทเท่านั้นเอง
มันไม่ผิดกับผมหรือกับใครทั้งนั้น ที่มันจะไปมีอะไรกับพวงบุพผา เพราะเขาเป็นแฟนกัน
ผมไม่มีสิทธิ์โกรธหรือลงโทษมันเรื่องนี้ ผมไม่ควรทำให้มันเจ็บแบบนี้
ผมมันบ้าไร้สมอง ผมรักมากโกรธมากไม่คำนึงถึงความเป็นจริงเลย
เบนซ์มึงนั่นแหละที่เลว ทำชั่วช้าทำแบบนี้กับไอ้แว่นได้อย่างไร ทำแบบนี้กับคนที่มึงรักได้อย่างไร
ผมค่อยๆดึงสิ่งแปลกปลอม ที่ผมเพิ่งยัดเข้าไปในประตูหลังของไอ้แว่นออกมาช้า
ผมกลัวมันเจ็บ ถึงจะแทงเข้าไปทีเดียว แต่มันมีเลือดไหลด้วย ถึงไอ้แว่นจะเคยมีอะไรกับผู้หญิง
แต่มันคงไม่เคยมีใครมาเข้าทางประตูหลังแบบนี้แน่
ไอ้แว่นเหมือนจะคลายเจ็บปวด นอนมองอาการที่เปลี่ยนของผมอย่างงงัน
ผมเดินเอาหัวไปโขกผนังห้อง ทั้งโขกหัว ทั้งชกผนังจนเลือดไหลออกมา
ผมเกลียดตัวเอง ทำไมชั่วได้แบบนี้ ไม่คำนึงความถูกต้องเลย มีสมองไว้ทำอะไร
"เบนซ์............."
ไอ้แว่นมันเรียกผม แต่ผมไม่หยุด ยังทำต่อไปจนรู้สึกเจ็บชาไปหมด ทั้งหัวทั้งมือ
"ไอ้เบนซ์เป็นเหี๊_อะไรของมึง หยุดนะ !! จะทำแบบนั้นทำไม"
"กูเลว...กูชั่ว...กู...."
ผมหยุดแล้วเดินไปเอากุญแจไขปลดไอ้แว่นออกจากพันธนาการ
จากนั้นก็อายสุดที่จะทนมองหน้าไอ้แว่นไหว ผมรีบเก็บกุญแจมือเก็บปืน
ออกจากห้องไอ้แว่น รีบเดินกลับบ้าน เข้าห้องตัวเองไปทั้งชก ตั้งตบ
ทำทุกอย่างที่จะทำให้ตัวเองเจ็บมากที่สุด
หลังจากผมสงบสติอารมณ์ได้แล้วก็ลงมาข้างล่างโทรหารุติ ให้รีบมาเอาของไปคืนพ่อ
เดี๋ยวจะโดนจับได้ ไม่นานรุติก็มาถึงบ้านผม
"เบนซ์...!!! นายไปทำอะไรมา ทำไมเลือด...หน้าผาก มือ เป็นแบบนี้"
รุติมาจับมือกับหน้าผาก รุติสำรวจรอยแผลที่มีเลือดออกกระซิบออกมายังไม่หยุด
"รีบเอาของพวกนี้ไปเก็บก่อนเถอะรุติ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาหาเรานะ เราอยากอยู่คนเดียว"
"เอ่อ..............."
"นะรุติ เราขอร้อง"
".................."
รุติเป็นคนว่าง่าย ยอมกลับไปตามที่ผมต้องการ ผมรู้สึกสงสารรุติเหมือนกัน
วันนี้เกิดเรื่องวุ่นๆมากมาย ที่ผมยังไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟังสักอย่าง
ที่ไม่อธิบายเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงนะสิ มันอธิบายยากมาก....?
----------------------------------------------
"เบนซ์..............."
ผมนอนหลับตา คิดอะไรไปเพลินๆเรื่อยเปื่อยอยู่บนเก้าอี้โยกหน้าโทรทัศน์
แล้วก็ได้ยินเสียงไอ้แว่นดังเข้ามาจากทางประตู
"ทำไมไม่ทำแผล มานอนอะไรแบบนี้ว่ะ"
"แว่น............???"
"ไอ้เบนซ์ หน้าผากมึงเลือดออกเยอะเลยนะ มือมึงด้วย ดูซิปล่อยเลือดแห้งเลย"
"สมแล้ว กูเลว"
"เบนซ์......"
ไอ้แว่นเรียกชื่อผม แต่ไม่พูดอะไรต่อ เดินไปที่ตู้ยาหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาวางไว้ข้างๆผม
"แว่น ไม่ต้องทำหรอกว่ะ กลับบ้านไปเถอะ"
"เงียบปากไปก่อนไอ้เบนซ์ ให้กูทำแผลมึงเสร็จก่อนค่อยมากัดกัน"
"................"
ผมเริ่มรับรู้ความเจ็บปวดได้แล้วตอนนี้ เพราะไอ้แว่นเอาแอลกอลฮอล์มาเช็ดเลือดตามแผลที่มือ
เช็ดตามรอยช้ำต่างๆ ทั้งแสบทั้งเจ็บ แต่ผมไม่ร้องออกมากลั้นเอาไว้
ส่วนไอ้แว่นก็พยายามทำอย่างเบามือ แต่ก็อย่างว่า ผู้ชายมาทำแผลก็ดูขัดๆ
ในที่สุดผมก็ต้องร้องออกมาจนได้
"โอ๊ยยย แว่น เบาๆดิว่ะ อย่าเช็ดตรงรอยช้ำดิ มันเจ็บ"
"อือ โทษที กูไม่ได้ทำแผลให้ใครบ่อยๆนี่หว่า"
"มึงนะมึง ทำเบาๆกูเจ็บ"
"แล้วมึงทำร้ายตัวเองทำไมว่ะ โรตจิตซาดิสหรอว่ะ"
"เรื่องของกู "
"............."
จากนั้นไอ้แว่นก็ทำแผลให้ผมจนเสร็จ มันใส่ยาสมานแผลกับยาแก้ฟกช้ำ
พันผ้าก๊อตไว้ที่มือผมทั้ง2ข้าง รวมถึงหน้าผากด้วย
"อาบน้ำหรือยังเบนซ์"
"ยัง"
"เออไม่ต้องอาบแล้ว กูขี้เกียจมาทำแผลใส่ยาให้มึงใหม่ เดี๋ยวกูมาเช็ดตัวให้"
"มึงประสาทกลับหรือปล่าวว่ะแว่น"
"เออ กูประสาทกลับแบบมึงแหละ อยู่เงียบๆเฉยๆ อย่ากวนตีนกูเป็นพอ"
"........................."
ไอ้แว่นไปเอากะละมังกับผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้ผม มันถอดเสื้อผมมออก
กำลังจะถอดกางเกงผม
"ไม่ต้องถอดกางเกงก็ได้แว่น เช็ดแค่ตัวก็พอ"
"ทำไมว่ะ ?"
"กูอาย"
"พ่อมึงดิ ไอ้ควาย เชรี้ยเอ้ยมาทำอายกู อยากถีบว่ะ อย่ามาตอแห_ว่ะเบนซ์"
ไม่รู้สิ ผมอายจริงๆนะ ทั้งๆที่ไปแก้ผ้า ไปอะไรต่อมิอะไรกับไอ้แว่นมาเยอะแยะแล้ว
แต่ทำไมคราวนี้ถึงอายล่ะ
"แว่น ไปปิดประตูบ้านก่อน เดี๋ยวคนเดินผ่านมาก็เห็นดิว่ะ"
"เออใช่ เห็นเปรตแก้ผ้า"
"พ่อมึงดิ เทวดาว่ะ"
ไอ้แว่นมันเดินยิ้มๆไปปิดประตูบ้าน แล้วก็มาจัดการถอดเสื้อผ้าผมออกหมดล้อนจ้อนเลย
แล้วมันก็เช็ตตัว ทาแป้ง หาเสื้อผ้ามาให้ผมใส่จนเสร็จ แล้วก็นั่งดูทีวีกันแต่ไม่ได้คุยอะไรกัน
"เบนซ์ กูบอกมึงแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่าเพิ่งมายุ่งเรื่องของกูกับผา"
"แว่น.....อย่าพูดเรื่องนี้ กูรับไม่ได้จริงๆว่ะ อย่าพูด กูอุส่าไม่คิดถึงมัน"
พูดถึงเรื่องนี้ทีไร ทำให้อดคิดถึงภาพตอนมัน2คน กอดรัดพรอดสมัพันธ์กันสองต่อสอง
ในห้องของโรงแรม ร่างกายไอ้แว่น ที่ผมน่าจะได้เป็นฝ่ายชื่นชมคนเดียว ใช้คนเดียว
แต่พวงบุพผาเธอมาแย่งไอ้แว่นของผมไปแล้ว ปวดใจมากๆ
"เจ็บมือเจ็บหัวหรือปล่าววะเบนซ์ ตอนนี้"
"เริ่มปวดๆแผลแล้วแหละว่ะ"
"ก็แหงแหละ ทั้งมือทั้งหน้าผากบวมช้ำขนาดนั้น เดี๋ยวกูไปหายาแก้ปวดมาให้มึงกิน"
"ยาอยู่ในห้องกูแว่น เพราะเมื่อบ่ายๆกูกินไป"
ไอ้แว่นขึ้นไปเอายาลงมาให้ผม ตักน้ำจัดยามาให้กิน ผมรู้สึกดีที่มันมาดูแลผมแบบนี้
แต่พอคิดว่า ผมจะไปพรากผัวพรากเมียเขาออกจากกันหรือปล่าว ไอ้แว่นมันมีเมียแล้ว
ถึงจะแอบได้เสียกัน พวงบุพผาก็ขึ้นชื่อว่าเมียไอ้แว่น มันต้องรับผิดชอบการกระทำของมัน
ยิ่งคิดยิ่งเศร้า ช้ำใจ แต่ก็อดที่จะหยุดคิดไม่ได้สักที
"แว่น แล้วที่กูทำมึง....มึงยังเจ็บอยู่ไหมว่ะ"
"เจ็บสิไอ้นี่ แทงมาได้ ก้นกูพังหมด เลือดออกแสบไปหมดเลยดีนะที่มึงไม่....."
"กูขอโทษว่ะแว่น.....เอ่อ"
"ช่างมัน...แต่ยังดีที่มึงเอาออก ทำไม หมดอารมณ์หรอว่ะไม่ทำต่อ"
"ปล่าว...กูกลัวมึงเจ็บ กูทนเห็นมึงเจ็บไม่ได้ "
".........................."
"ขอโทษนะแว่น ที่ไปทำแบบนั้น มึงจะไปเอากับใครมึงก็ไม่ผิด กูมันบ้าเอง"
"เอ่อ...เบนซ์..."
"แต่มึงต้องใช้ถุงยางนะแว่น ถ้าพวงบุพผาท้องมาจะลำบาก"
"อืม............"
"แล้วมึงกลัวหรือปล่าว ที่กูเอาปืนไปจ่อหัวมึง"
"ทีแรกก็กลัว....แต่กูรู้ว่ามึง...ไม่ทำกูหรอกเบนซ์"
"...?? ทำไมว่ะ มึงแน่ใจขนาดนั้นรึ"
"ไม่รู้สิ....ความรู้สึกกูบอกแบบนั้นว่ามึง ไม่ทำร้ายกู"
"แต่...เอ่อ...กูเคยทำร้ายมึงตั้งหลายรอบแล้วนี่ มึงยังจะว่ากูไม่ทำร้ายมึงอีกหรอ"
"ใช่...มึงทำร้ายกูมาหลายครั้ง ...ทำร้ายกูมานานแล้ว"
"แว่น............"
ผมก้มหน้าลงสำนึกความผิด แต่ไอ้แว่นก็เอามือผมมากุมเบาๆ
"เบนซ์ แต่กู........"
"....?..............."
"เอ่อ................"
"อะไรแว่น ไม่พูดออกมาว่ะ"
".....กูนอนกับมึงนะวันนี้"
"มึงไม่กลัวกูปล้ำมึงอีกรึไง"
"มือเจ็บแบบนี้ถ้ายังจะปล้ำกูได้รึไง"
".........................."
"เบนซ์ วันนี้เอาที่นอนปิคนิคมานอนข้างล่างหน้าทีวีตรงนี้กันมั้ย เหมือนตอนเด็กๆไง"
"เอ่อ....อือ....ก็ได้...???"
ไอ้แว่นขึ้นไปที่ห้องผมสงสัยจะไปเอาที่นอน หมอน ผ้าห่มลงมา
เมื่อก่อนตอนเด็กๆพวกเราไม่ขึ้นไปนอนกันหรอกนะชั้น3 เพราะกลัวผี
แม่ผมเลยซื้อที่นอนปิคนิคมาให้เรานอนข้างล่างกัน หน้าทีวี
ตอนนี้มันก็ขาดพังไปแล้ว แต่จะมีที่นอนปิคนิคเอาไว้สำหรับรับแขก
ที่มีอยู่หลายอัน พอจะเอามาให้พวกเราปูนอนได้
ไอ้แว่นขึ้นลงขนหมอน ผ้าห่ม ที่นอนอยู่หลายรอบ มันจัดการปูที่นอนจนเสร็จ
เรียกผมให้ลุกจากเก้าอี้โยกไปนอน จากนั้นก็ปิดไฟมืดหมด มีแต่เพียงแสงสว่าง
จากหน้าจอทีวีเท่านั้น มันได้บรยากาศแบบเก่าๆตอนเด็กจริงๆ
"ทำไมเอาผ้าห่มมาผืนเดียวว่ะแว่น จะห่มยังไง"
"ห่มด้วยกันกับมึงแหละเบนซ์"
ไอ้แว่นไม่แค่สอดตัวเข้ามาในผ้าห่ม แต่ผมมันสวมกอดผมไว้ด้วย ผมทำท่าทางขัดขืน
แต่ก็โดนมันล็อคไว้ บอกให้อยู่นิ่งๆมันขอกอดผมไว้แบบนี้
พวกเรานอนดูละครทีวีไปเพลินๆไม่นานก็หลับ ทีวีก็ปล่อยให้มันเปิดไปแบบนั้นแหละ
พอถึงเวลาทีวีมันก็จะปิดลงอัตโนมัติ เพราะผมตั้งเวลาเอาไว้
ต่อจากนี้เรื่องราวระหว่างผมกับไอ้แว่นจะลงเอยแบบไหนก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมมีความสุข
ที่ไอ้แว่นมันดีกับผมแบบนี้ มากอดผมแบบนี้ ผมอบอุ่น สุขใจ .....
พอที่จะลืมเรื่องราวที่ได้ไปพบเจอมาตลอดทั้งวันได้บ้าง.....
-----------------------------------------------------------------------------
-------------*------------*-----------------
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ เบนซ์ ว่าน รุติ พวงบุพผา และนายหมอก
เรื่องราวเมื่อไหร่จะลงตัว ตอนนี้เรื่องมันวุ่นวาย ยุ่งเหยิง มองไม่เห็นทางออก
เบนซ์รู้ตัวว่ารักว่านมาก รักหมดใจ....แต่พอรุติเข้ามา ทำไมถึงหวันไหวล่ะ?
รุตมีทีท่าว่าเหมือนจะชอบเบนซ์ แต่ตัวเองก็ไม่ได้เป็นเกย์ หรืออาจจะเพราะอะไร?
รุติออกจะไม่แคร์ว่าจะเป็นเกย์?หรือไม่? แถมมาขอเป็นแฟนเบนซ์ด้วย ?
อะไรกันนะที่ทำให้หนุ่มกรุงเทพ ลูกคุณหนูหน้าตาดี นิสัยดี มาชอบเบนซ์ได้
ว่าน ตัวแปรสำคัญของเรื่อง มีผลต่อตัวละครสำคัญหลายคน...ว่านจะทำอย่างไรต่อไป
ทำไมบางทีทำเหมือนรักเบนซ์ แต่ดันไปคบผู้หญิงทำไมกัน
พวงบุพผา เธอคนนี้ ...... จะเป็นตัวร้าย ตัวเอก หรือตัวประกอบ??????
นายหมอก ? นายคนนี้โผล่ออกมาทำไม ?
แถมคนเขียน ยังทิ้งปริศนาในตัวละครนี้ไว้อีก ? มันอะไรกันนะ
ปริศนาต่างๆ เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตามตอนต่อไป
ในวันเปิดภาคการศึกษา ของมหาวิทยาลัยผู้เขียน เดือนมิถุนายน 2551 อีก3เดือนครับ!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เอกล้อเล่นครับ
แหมใครจะให้รอตั้ง3เดือน เด่วพรุ่งนี้มาอัพต่อแล้วครับบบบบบบบบบบ
หัวข้อ: ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...กับร้านกาแฟ (อ่าน 241973 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก