http://www.youtube.com/v/0EXazQlYqtA กริ๊กก
เสียงประตูเปิดออก ผมที่กำลังยืนเช็ดกระจกอยู่รีบหันไปดู พี่เอย์กลับมาแล้ว ผมถึงได้ยกนาฬิกาขึ้นดู ทำงานเพลินไม่รู้เลยว่าจะเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว
“ปิง” มันเรียกและยืนมองผมอยู่ที่ประตูไม่ยอมเดินเข้ามาด้านใน ผมเลยลงจากเก้าอี้ คือกำลังปีนเช็ดกระจก ผมเลยเดินเข้าไปหามัน มันจ้องผมนิ่งเลย
“มีอะไรครับ” ความหมายของผมก็คือพี่เอย์ทำหน้าอะไรของมันวะ ผมยิ่งกำลังเครียดเรื่องผู้หญิงของมันอยู่ อย่าบอกนะว่าต้องให้ปลอบใจมันอีก
“หิวข้าว ทำให้กินหน่อยดิ” มันเดินเข้ามากอดหลังผมซุกหน้าอ้อน คือมันสูงกว่าผมใช่ไหมเพราะงั้นตอนนี้มันเลยยืนถ่างขาออกหน่อยๆ ผมรู้สึกตลกนิดๆเหมือนกัน
“อาจารย์นัดประชุมเช้าแล้วมีเรียนเพิ่มด้วย กูยังไม่ได้กินอะไรเลยเหอะ หิวมาก” ผมรีบเบี่ยงตัวออก คือเหงื่อผมเยอะมากเพราะกำลังทำงานอยู่
“พี่เอย์อย่าเล่นสิครับ แล้วนี่กลับมายังไงทำไมไม่โทรให้ผมไปรับล่ะ”
“เพื่อนมาส่ง ไอ้ฟิวส์ไงที่เราไปงานแต่งพี่มันที่อัมพวาน่ะ” ผมพยักหน้ารับรู้พี่เอย์เดินเข้าไปด้านในมันทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
“หอมจัง กลิ่นอะไรน่ะ”
“น้ำยาเช็ดกระจกน่ะครับ ผมทำความสะอาดอยู่”
ผมตอบมันเสร็จเห็นมันหัวเราะหึหึแล้วยังมีอมยิ้มหน่อย ๆ ก่อนคว้าหมอนอิงขึ้นมากอด ผมเลยถามว่าพี่เอย์หัวเราะอะไร ดู๊ดูมันตอบ
“ก็ตอนกูเข้ามาน่ะ มึงยืนอยู่บนเก้าอี้เช็ดกระจกอยู่ใช่ไหม”
“ครับใช่” เออแล้วไงวะ
“ก็ดูรูปร่างมึงจากด้านหลังแล้วแบบ คือกูแบบ.....” มันทำหน้าหื่น กลืนน้ำลายอึกใหญ่ในลำคอ ผมงี้อยากจะบีบคอฆ่ามันนัก คนยิ่งกำลังซีเรียสแหมมาทำเป็นไม่รู้ร้อนอยู่ได้
“งั้นพี่ลองขึ้นไปเช็ดดูบ้างสิครับ”
“ทำไม”
“ผมจะได้นั่งมองรูปร่างพี่บ้าง ดูซิว่าผมจะมีความรู้สึกแบบเดียวกับพี่ไหม จริง ๆ พี่ก็เซ็กซี่ดีมากเลยนะ ผมนี่เด็ก ๆ เลยรูปร่างเทียบพี่ไม่ได้สักกะติ๊ด” คราวนี้ผมทำหน้าหื่นใส่มันบ้าง ทำท่าจะกดคร่อมมัน พี่เอย์รีบลุกขึ้นเลยทันที ผมเลยนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
“หมาปิงหิวแล้ว ทำอะไรมากินเร็วเข้า” มันเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก เดี๋ยวคงเข้าไปเปลี่ยนชุด
“พี่เอย์อยากกินอะไรล่ะครับ กิน ‘ไข่ทอด’ ดีไหม” ผมลุกขึ้นจ้องหน้ามัน ถามคำถามที่แฝงไว้ซึ่งความนัย เพราะวันนี้คุณนานะเธอบอกมาว่าพี่เอย์ชอบให้เธอทำไข่ทอดให้มันกิน มันชะงักนิดหนึ่งด้วยนะหันมามองหน้าผม แต่ก็เปลี่ยนแววตากลับมาเป็นปกติได้เร็วมาก
“ข้าวผัดกุ้งนะ” พูดแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง ผมจัดการเก็บเก้าอี้ที่ยกมาปีน เก็บอุปกรณ์เช็ดกระจกที่ผมรื้อออกมา แล้วเข้าไปในครัวล้างมือให้สะอาดทำอาหารให้คุณชายตามออเดอร์
เออผมก็สงสัย พี่เอย์แม่งชอบกินข้าวผัดกุ้งเหรอวะ ทำไมคุณนานะเธอไม่เห็นพูดถึงเลย
“โอ้ว น่ากิน” คุณชายออกมาในชุดใหม่สะอาดเรียบร้อย มันนั่งลงแล้วก้มลงดมกลิ่นหอม ๆ ของอาหารจานอร่อย ยิ้มร่าเชียว วันนี้ผมใส่มะเขือเทศให้มันเยอะมาก ส่วนจานของผมเน้นผักวันนี้รู้สึกต้องการความสดชื่นของวิตามินเพราะอย่างนั้นผมจึงเน้นผักมากกว่ากุ้งและข้าว
“มึงเบื่อไหมปิง”
“ครับ?” ผมเงยหน้าถามมัน เราสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน พี่เอย์ตักกุ้งในจานมันส่งมาให้ผม
“เบื่อไหมที่อยู่กับกูแบบนี้ กูมันน่าเบื่อไหม”
“พี่เอย์?” มันลุกจากฝั่งตรงข้าม เดินมานั่งลงข้างผม
“ต่อไปเวลาจัดโต๊ะให้วางจานของเราสองคนไว้แบบนี้นะ” มันเลื่อนจานของตัวเองวางไว้ข้าง ๆ จานผม พูดง่าย ๆ คือวางไว้ฝั่งเดียวกัน
“ทำไมครับ พี่ไม่อยากเห็นหน้าผมเหรอ” ผมถามยิ้ม ๆ
“ใช่ กูโคตรกินข้าวไม่ลงเลยเวลาที่ต้องมองหน้ามึงไปด้วย” ผมจ้องหน้ามันคาดโทษแบบสุดๆเลย ขณะที่มันน่ะกลั้นขำจนต้องเอามือกุมท้อง ผมรู้ความหมายของมันนะ และมันก็รู้ที่ผมถามนั่นคือผมแกล้ง ผมเตะขามันใต้โต๊ะมันหลบไม่ได้หรอกเรานั่งติดกันนี่ผมเลยเหยียบแล้วบี้แบบเต็ม ๆ เลย พี่เอย์ทำหน้าขยาด
“พี่เอย์นั่งดี ๆ สิครับ พี่จะกินข้าวแน่ไหมเนี่ย” มันพิงหัวอยู่ที่ไหล่ผม คือท่าทางของมันตอนนี้เหมือนงูที่กำลังเลื้อย ๆ เบียดๆผมอ่ะ
“ไม่เอา กูอยากกินท่านี้”
“เออถ้างั้นต่อไปผมจะให้พี่กลับไปนั่งฝั่งเดิมนะ ไม่ต้องมานั่งใกล้เลย”
“ช่างดิ กูย้ายมาเองก็ได้ ถึงมึงเอาจานกูไปตั้งไว้ตรงไหนกูก็จะถือกลับมาวางไว้ข้างมึงเหอะ”
“ผมก็ลุกหนีสิ จะยากเหรอ”
“กล้านะ เดี๋ยวนี้กล้าเถียงกูเนอะ”
“โอ๊ยยยยยพี่เอย์อย่าทำผมพี่ คิกๆๆ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยผมจั๊กจี้ พี่โอ๊ย ฮ่าๆๆ อย่าทำ” อิพี่เอย์แม่งแย่มาก มันจี้เอวผมเอาจนผมตัวงอเป็นกุ้งเลย สุดท้ายมันก็รวบเอวผมไว้ คือตกลงนี่เรายังกินข้าวกันอยู่เหรอ มานั่งกอดกันบนโต๊ะกินข้าวแบบนี้
“ย้ายมาอยู่กับกูสักทีสิ” มันเท้าคางลงที่ไหล่ผม ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที เพราะคำพูดแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนั้น ถึงจะเคยชวนกันแล้วแต่คือผมไม่คิดว่าจะได้ยินอีกครั้ง แล้วคือวันนี้ผมไปรับแฟนเก่ามันมาด้วย เออจริงสิ ผมก็ลืมบอกไปเลยทำโน่นทำนี่จนเพลิน มันเองก็ไม่เห็นถามถึงคุณนานะอะไรนั่น
“พี่เอย์ครับ พี่ไม่ถามถึงแฟนพี่รึไง”
“ถามเรื่องอะไร แฟนกูก็นั่งอยู่นี่ไง”
“อย่าเล่นดิ แฟนเก่าพี่น่ะ คุณนานะ ผมไปส่งเธอเรียบร้อยตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“แฟนเก่าก็บอกแฟนเก่าดิ่ มึงพูดแค่แฟนกูจะรู้เหรอ” พี่เอย์กวนตีนรู้ทั้งรู้ผมหมายถึงใคร
“พี่เขาสวยดีนะครับ”
“อือ” มันยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ผมจะละตัวออกจากมันแต่มันไม่ยอม ผมเลยนั่งอยู่แบบนั้นต่อไป
“แล้วพี่จะไม่ถามอะไรผมหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะ ส่งแล้วก็แล้วไปดิ ” ผมหันมองหน้ามันอีกครั้งแล้วตัดสินใจลุกขึ้น รวบเก็บจานข้าวของเราสองคน พี่เอย์ทำไมไม่ถามถึงเด็กคนนั้นเลยวะ น้องอันวาเด็กที่หน้าตาเหมือนมันมากขนาดนั้น หรือผมควรจะบอกมันไหมว่าน้องเขาก็กลับมากับคุณนานะด้วย หรือมันไม่เคยรู้เรื่องเด็กเลย ผมก็คิดโน่นนี่นั่นบลา ๆๆ คือผมยอมรับว่าผมคิดมากจริงนะ
“พี่เอย์ครับ เดี๋ยวคุณนานะเธอจะแวะมาหาพี่นะ เธอฝากผมมาบอกพี่ด้วย ผมลืมไปเลยเห็นว่าโทรหาพี่หลายครั้งแล้วแต่พี่ปิดเครื่อง”
“งั้นเหรอ” มันพูดตอบกลับมาสั้น ๆ จริงๆคือผมโกหกผมจำได้แหละขี้เกียจบอกมัน
“เดี๋ยวงานเสร็จแล้วผมจะกลับเลย พี่มีอะไรจะใช้ผมอีกรึเปล่าครับ”
“ทำไมวันนี้กลับเร็ว” คือพี่เอย์ชิวมาก ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเลย มันกำลังอ่านนิตยสารอะไรสักอย่างอยู่ใกล้ ๆ ผม ไม่ยอมลุกออกไปนั่งแถวทีวี ปกติคือทุกครั้งถ้ากินข้าวกันเสร็จแล้วพี่เอย์จะไม่นั่งแช่อยู่ที่โต๊ะเลยนะ
“เตะบอลกับเพื่อน” ผมโกหก
จะให้ผมอยู่ดูมันคุยกับแฟนเก่ามันงั้นเหรอ แค่เจอคุณนานะคนเดียวผมจะเจ็บไปทั้งใจแล้วขืนอยู่เห็นตอนมันคุยกันตัวต่อตัวแบบเป็น ๆ ชัดเจนไม่ผ่านมือถือเหมือนวันนั้น ผมไม่ได้โลกสวยนะเผื่อเดินเข้าไปลากอีนั่นเหวี่ยงไปนอกห้องเดี๋ยวผมจะกล้ายเป็นตัวร้ายไป
“อย่าเพิ่งกลับได้ไหม” มันเดินเข้ามาหา ผมสะดุ้งนิดนึงคือกำลังล้างจานอยู่แล้วคิดโน่นนี่ไปเพลิน ๆ ที่สำคัญคือผมล้างจานแค่สองใบแต่ล้างนานมากเลย พี่เอย์ขยับเข้ามาใกล้ มันเลื่อนมือเข้ามาหยิบจานในมือผมไป ผมมองหน้ามัน มันเอาจานสองใบนั้นไปล้างต่อให้ เสร็จแล้วก็เสียบเข้าช่องวางไว้ มือใหญ่ของพี่เอย์สอดเข้ามาแกะสายผ้ากันเปื้อนที่ผูกไว้ข้างหลังเอวผมออกให้ ลักษณะของเราตอนนี้ก็คือมันสวมกอดผมไว้ดี ๆ นี่เอง
“อยู่กับกูนะ มึงต้องไม่หนีสิ”
คือผมเงียบนะ ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันก็น่าจะรู้อยู่แล้ว่าผมไม่สบายใจ ผมไม่เข้าใจอย่างเดียวว่าทำไมมันไม่ชัดเจนกับคำอธิบายให้ผมมากกว่านี้
ผมจ้องหน้ามัน
“แล้วเด็กกลับมาด้วยรึเปล่า” จู่ ๆ พี่เอย์เอ่ยประโยคนี้ขึ้น ใจผมนี่เต้นตึกตักเลยนะ พี่เอย์พูดถึงน้องอันวาแล้ว
“....กลับครับ”
คือตอนนี้ปวดหนึบไปทั้งใจเลย นึกถึงหน้าน้องแล้วมองหน้ามัน คือคำว่าเหมือนมากๆ ยังอธิบายได้ไม่ดีพอเอาแบบนั้นเลยก็ได้
“น้องน่ารักมากเลยครับ” ผมพึมพำ ไมรู้จะพูดอะไรต่อแล้วจริง ๆ ไม่อยากจะคิดอะไรล่วงหน้าไปก่อน พี่เอย์เงียบไปมันจ้องหน้าผมนิ่งเลย
“เดี๋ยวผม //
เด็กคนนั้นน่ะ........” ติ๊ดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกริ่งที่หน้าห้องดังขึ้นขัดจังหวะทุกอย่าง ผมที่กำลังจะบอกว่าจะกลับแล้วขณะที่พี่เอย์กำลังจะพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนั้น
“เดี๋ยวผมไปเปิดให้นะครับ หรือว่าพี่เอย์จะ....
“คืนนี้มึงต้องค้างที่นี่นะ” มันแทรกคำพูดผมขึ้นทันที
“ห้ามทิ้งกูไปเข้าใจไหม” ผมมองมันนิดนึงแล้วตัดสินใจเดินเลี่ยงไปเปิดประตู คุณนานะมากับน้องอันวาจริง ๆ ด้วย หนุ่มน้อยน่ารักเปลี่ยนชุดมาแล้วหล่อเหลามากๆ หน้าตาเหมือนเด็กเกาหลีเปี๊ยบ เธอยิ้มกว้างให้ผมขณะที่จูงน้องอันวาเดินเตาะแตะๆ เข้ามาข้างใน
“เอย์!” เธอเรียกมันเสียงดัง ปล่อยมือลูกชายพุ่งเข้าหามันทันที ตอนนี้น้องอันวาจึงยืนอยู่กับผมขณะที่เธอเข้าสวมกอดพี่เอย์แบบเต็มตัว
“คิดถึงเอย์จัง นากลับมาแล้วค่ะ เอย์ดีใจไหมคะ”
เขาว่ากันว่าผู้หญิงหน้าด้านมักไร้ยางอาย นี่อย่าว่าผมปากจัดด่าผู้หญิงนะ แต่ที่นี่คือเมืองไทยใช่ไหมแล้วเธอกอดมันแบบนั้นคือดีใจมากเหรอ คือผมนี่อดทนจนถึงที่สุดเลยนะ ยืนจ้องหน้ามันที่มองมาที่ผมอย่างเจื่อนสุด ๆ เออ เอาดิวะมือมึงน่ะถ้ายกขึ้นมากอดตอบอีนี่นะผมกลับตอนนี้บอกเลย ผมมองมันตาเขียว ทั้งสายตาทั้งความคิดผมโฟกัสอยู่ที่สองคนนั้นมากจนกระทั่งน้องอันวากระตุกมือผมเบา ๆ ผมถึงได้รู้สึกตัวว่ายืนจ้องสองคนนั้นนานแล้ว ผมก้มลงไปอุ้มน้องขึ้นมา
“เอย์คิดถึงนาไหม เอย์ดีใจไหมคะนากลับมาหาเอย์แล้วนะ”เธอถามซ้ำกอดมันไว้แบบเต็มตัวมาก พี่เอย์มองผมไม่วางตาเลยเช่นกัน ในที่สุดมือของมันก็ยกขึ้นมาลูบหลังผู้หญิงคนนั้นแล้ว ผมงี้หน้าชาไปหมดเลยปวดหนึบไปทั้งหัวใจ เออเอากับกูสิมึงสองคนรังแกกูขนาดนี้เลยใช่ไหม โคตรของความเจ็บอ่ะ
“จุ๊บ คิดถึงนะเอย์ตั้น คิคิคิ เป็นสัปดาห์ที่ยาวนานมากจริง ๆ นารอวันนี้มาตลอดเลยค่ะตอนนี้ได้กอดเอย์แล้ว” คำพูดและการกระทำแสลงหูที่ผมไม่อยากเห็นและไม่อยากจะดูแต่เสือกเห็นและได้ยินแม่งทุกอย่าง เธอถอดอ้อมกอดออกจากมันแล้วเดินเข้ามาหาผมหน้าตายิ้มแย้มยื่นมือเข้ามารับน้องอันวาไป
“อันวา มานี่ลูกมาไปหาแด็ดดี้เอย์ตั้นกันนะ”และนี่คือคำพูดที่ทำให้หัวใจผมแตกสลายลงไปที่พื้นเลย ถึงผมโง่แค่ไหนผมก็รู้นะว่าแด็ดดี้หมายถึงอะไร ผมยืนนิ่งมองภาพพี่เอย์อุ้มน้องอันวาแล้วยิ้มอบอุ่นกับเด็ก ขณะที่ข้าง ๆ กัน ผู้หญิงคนนั้นยืนยิ้มร่าอย่างมีความสุข
แล้วผมคนนี้ล่ะ ผมยังจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อ??
“เอย์ตั้น” เสียงเล็กน่ารักของอันวาดังขึ้น พี่เอย์ยิ้มอ่อนก่อนจูบลงไปที่แก้มนิ่มนั้นเบา ๆ ถ้าผมจะก้มลงโกยเศษใจที่แตกสลายของผมแล้วพามันกลับบ้าน มันจะดูตลกรึเปล่าวะ หึหึ ขนาดกำลังเศร้าผมก็ยังมีอารมณ์ขันนะบอกเลย
ผมเดินเข้าไปในครัวอย่างไร้ความรู้สึกหน้านี่ชามาก เทน้ำใส่แก้วแล้วถือออกมาวางไว้ให้ครอบครัวของเขาตามมารยาท ขออนุญาตใช้คำว่าครอบครัวเลยก็แล้วกัน ตอนนี้คืออะไรๆมันชัดเจนแล้ว ผมก็ต้องปลงครับ ทำใจ ช่างหัวมัน เออผมเสียใจแล้วจะทำไงล่ะ ผมไม่สะบัดตูดออกไปในทันทีหรอกอย่างน้อยทำหน้าที่ผมให้เสร็จ ผมวางน้ำให้เขาเสร็จพยายามเลี่ยงไม่มองครอบครัวสุขสันต์ที่กำลังยิ้มหัวเราะกับลูกชายของพวกเขาอยู่
ผมเดินเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าออกมา คงถึงเวลาที่ผมจะกลับแล้วจริง ๆ
“ไปไหน” มันลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผมทันทีปล่อยน้องอันวาลงไว้กับเธอ คือตอนนี้ผมยืนอยู่แถวหน้าประตูแล้ว ไม่อยากตอบเลยครับแต่ผมจำเป็นต้องตอบ แต่ขอไม่มองหน้ามันละกันนะช่วยเข้าใจผมด้วเถอะ
“ผมทำงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ จะกลับแล้ว”
คือผมโกรธมากนะโกรธมากจริง ๆ บอกเลยว่าโคตรโกรธ คือคุณไม่คิดอธิบายอะไรให้ผมคนนี้ฟังเลยเหรอ ผมมันโง่โคตรของความโง่ในสายตาคุณเลยใช่ไหม ไรวะทำไมผมถึงเจ็บปวดแบบนี้ผู้ชายผู้หญิงหาง่ายจะตายเลิกกับคนนี้ไม่ถึงวันผมก็หาคนใหม่ได้แล้วเชื่อดิ ทำไมผมต้องมาเสียใจบ้าบอแบบนี้ด้วย ผมไม่เคยเหอะ เพราะผมไม่ค่อยจริงจังกับใครเวลาเลิกกันทีผมจึงไม่เคยคิดอะไรมากเลย แต่ครั้งนี้ทำไมถึงต่างวะครับ ไอ้พี่เอย์แม่งเหี้ยมันทำผมเจ็บปวดได้ขนาดนี้เลย ฮึกก ผมร้องไห้แม่งแล้วแต่มันไม่เห็นน้ำตาผมหรอกผมจะกลืนมันกลับลงไปข้างใน แค่เงยหน้านิดเดียวมันก็ไหลย้อนกลับลงไปแล้ว โคตรของความเจ็บ คุณไม่ลองมายืนมองพ่อแม่ลูกเขานั่งเล่นหัวเราะยิ้มไปด้วยกันบ้างล่ะ
“พี่-แม่ง-เหี้ย!” ผมด่ามัน คือผมสุดที่จะเก็บต่อไปได้แล้ว แต่ไม่ได้พูดดังอะไรหรอก เอาแค่ให้มันได้ยินคนเดียวนั่นแหละ แค่เน้นคำแบบสุดๆ ตาผมคงแดงแล้วหล่ะครับ จมูกก็คงไม่ต่างกันเพราะผมกลั้นเอาไว้ได้เต็มที่แล้ว มันยืนมองผมนิ่งเลยเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างของมันอยู่ ขณะที่สายตาผมคนนี้มองมันให้เหมือนกับผมกำลังต่อว่ามันอยู่ คำพูดที่อยากพูดที่สุดอีกคำเลย ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอพูดเลยละกัน
“โคตรใจร้ายกับผมเลย” น้ำตาผมร่วงลงกลางใจ ผมไม่เคยร้องไห้ให้คนที่ผมคบแม้แต่คนเดียว มันก็ควรจะเป็นหนึ่งในนั้น คนอย่างมันไม่มีวันได้เห็นน้ำตาของผมคนนี้หรอก แค่แววตาต่อว่าของผมที่ส่งไปให้มันตอนนี้ก็ทำให้มันหน้าเสียมากแล้ว
พี่เอย์กระชากแขนผมเข้าหาตัวทันทีทำท่าจะกอดแต่ผมยื้อไว้ มันจึงดึงผมให้เดินตามมันเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงดังปัง!
ที่หลังประตูนั่น...
“คิดอะไรอยู่” มันจ้องหน้าผม ผมเองก็จ้องหน้ามัน
“คิดว่าพี่เหี้ยมากไง” พี่หลอกคนอย่างผมได้ขนาดนี้ พี่แม่ง ผมพยายามนะพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อยเลย กลัวว่าจะเผลอชกหน้ามัน บังอาจมาถามว่าผมคิดเรื่องอะไรอยู่ มึงไม่มาเป็นกูบ้างล่ะเจอแบบนี้มึงจะคิดอะไร เออกูก็อยากรู้เหมือนกันนะ
“มึงด่ากูว่าเหี้ยสองครั้งแล้วปิง”
“น้อยไปนะผมว่า”
“ปิงๆ!”“ผมไม่ขอโทษนะบอกเลย เรื่องของเราน่ะให้มันจบลงตรงนี้วันนี้แหละ ผมยินดีด้วยนะลูกเมียพี่กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาขนาดนี้ น้องอันวาน่ารักมากจริง ๆ ผมชอบน้องนะ แต่บอกตรงๆอีกอย่างละกัน ผมโคตรเกลียดเมียพี่เลยว่ะให้ตายเหอะ ส่วนพี่ ผมจะยกให้พี่เป็นผู้ชายที่เลวที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลย เพื่อนผมนะยังไม่มีใครเลวได้ขนาดพี่เลย มีความสุขมากๆนะครับ ครอบครัวสุขสันต์กันไปอย่าได้มีอะไรมาแผ้วพานนะ เลือกทางนั้นแล้วก็ขอให้โชคดี แต่ถ้ามีอะไรขึ้นมาผมก็ขอให้พี่ยอมรับทางที่พี่เลือกให้ได้ก็แล้วกัน”
คือผมด่ามันประชดมันจนเหนื่อย พูดจบปุ๊บผมถอนหายใจโล่งเลย พี่เอย์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแหละมันจ้องผมไม่วางตา
“ใจเย็นลงแล้วใช่ไหม” มันถาม
“หึ” แม่งคำถามงี่เง่า กูจะกลับตอนนี้แล้วบอกเลย ผมเตรียมจะเดินออกไป
“มึงนี่มันแสบจริง ๆ นะ ด่ากูทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงอะไรสักอย่าง มานี่!” มันดึงแขนผมให้เดินออกไปกับมัน ผมรีบคว้ากรอบประตูเอาไว้ สะบัดแขนเพื่อให้หลุดออกจากมัน คราวนี้พี่เอย์กระชากผมเลย
“พี่ปล่อยผม” ผมโวยวายเริ่มตะคอกมันแล้ว ทั้งมือทั้งเท้าคือขึ้นหน่อย ๆ มันจะลากผมไปไหน
“ปิง อย่าดื้อ”
“พี่แหละปล่อย อย่ามายุ่งกับผม ที่รักของพี่ครอบครัวของพี่รออยู่ข้างนอกโน่นเชิญออกไปหาสิ พี่จะมายุ่งกับผมทำไม”“ให้ตายเหอะ มึงนี่มันที่สุดของเด็กดื้อจริง ๆ” ผมไม่ยอมออกไปกับมัน มันคว้าเอวผมเอาไว้คืออุ้มกอดไว้เลยผมเตะขาปัดป่ายมั่วไปหมด ผมรู้แต่ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ผมจะกลับ
“ปล่อยผม!!” “เงียบแล้วฟัง อันวาไม่ใช่ลูกกู!! เด็กนั่นเป็นลูกของ.....ก๊อก ๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ
“เอย์คะ เป็นอะไรหรือเปล่า เอย์.....”
Tbc.
# นิดเดียวค่ะ นิดเดียวสัญญา แอบปนดราม่าเล็กๆโน๊ะๆๆ ถ้าไม่มีเลยมันไม่แซบอ่ะ ขอนิดนึงนะครับคนดี ทนนิดนะ 
# ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้นักเขียนอ่านแล้วยิ้มได้นะคะ คนอ่านน่ารักค่ะให้กำลังใจกันตลอดเราก็มีกำลังใจเขียนนะ ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ เดี๋ยวเรื่องราวค่อยเฉลยออกมาเอง รับรองได้เรื่องนี้โรแมนติคคอมเมดี้ค่ะ มีดราม่าปนแค่ระดับต่ำๆพอได้กิ๊วก๊าวนิดเดียว 
# ถ้ามีตรงไหนสะดุดหรือเจอคำผิดบอกเราด้วยได้นะคะ คือครั้งที่แล้วมีช่วยตรวจให้ขอบคุณมากๆเลยคะ 
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1473470 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก