เรื่องสั้น : วันลอยกระทง
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... ผมชื่อโซ่ เด็กอักษรปีสี่ หมิ่นเหม่ใกล้จบเต็มที
แน่นอน อายุขนาดนี้แล้ว จะโกหกว่ายังโสดใสซิงไม่เคยผ่านความรักรูปแบบใดๆมาก่อน
ก็ดูจะกระดากปากเหลือเกิน เอาเป็นว่าเคยมีแฟน แต่ตอนนี้โสด โอเคนะ
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องราวความรักของผมกับเขาเริ่มต้นในวันลอยกระทงปีที่สิบห้า ตอนนั้นเราเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่สี่ครับ
เขาเป็นคนหล่อ แบบมีเสน่ห์ เห็นครั้งแรกก็ชวนให้หลงใหล อะไรประมาณนั้น
อาจจะเพราะผมได้เข้าสู่กระบวนการเริ่มต้นวัยรุ่นก็ได้มั้ง ถึงได้มองว่าเขาน่าสนใจ ฮ่าๆ
และเป็นที่รู้กันในหมู่บ้านว่าเมื่อถึงประเพณีลอยกระทง โรงเรียนของผมจะจัดกิจกรรม เพราะเราเป็นศูนย์กลางแหล่งน้ำทุกที่ในหมู่บ้าน ผู้คนจะแห่กันมาลอยกระทงที่โรงเรียน มันดูอบอุ่นดีเนอะว่ามั้ย
ผมกับเพื่อนเราทำกระทงขาย เปิดซุ้มตรงลานโล่งซึ่งอยู่ใกล้แหล่งน้ำมากที่สุด กระทงเราสวยครับ เลยมีคนมาต่อคิวรอซื้อมากมาย เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
"มีขายกระทง ถ้าซื้อไป มีแถมคนไปลอยเป็นเพื่อนด้วยมั้ยครับ"
"งั้นถ้าเลือกได้กระทงเรา"
"..."
"ถึงจะยอมไปนะ"
เขาจะมองเห็นมั้ยนะ
กระทงขี้เหร่ตรงมุมโต๊ะ ซึ่งขายไม่ออกถูกเพื่อนทิ้งอยู่นั่นน่ะ เขาเป็นคนทำเอง ช่วยไม่ได้ ก็ไม่ได้มีฝีมือด้านนี้เสียหน่อย นี่หวังมาช่วยเป็นคนนับตังค์อย่างเดียว เหอๆ
นั่นเป็นการพบกันครั้งแรกของเราทั้งคู่ในวันลอยกระทงปีที่สิบห้า
เป็นปีที่... ในที่สุดกระทงของผมก็ขายออกเสียที ลอยกระทงปีที่สิบหก "โซ่ มาปักเทียนก่อน"
เขาหันไปตามเสียงเรียก
"หายไปไหนมาวะ นี่จะลอยก่อนแล้วเนี่ย"
เขาบ่นง้องแง้งกับร่างสูง ที่มือข้างขวาถือกระทง อีกข้างก็ถือเทียนธูปครบชุด
"ไปหาซื้อเทียนให้แฟนครับ"
สิ้นประโยคเขาหยิบดอกไม้ในกระทงปาใส่หน้ามันไป
"ไม่ใช่เวลาเสี่ยวครับ ตะวัน"
"ครับ คร้าบ"
เราจับมือกัน ลากจูงกันมาที่ท่าน้ำ เขารอให้ตะวันปักเทียนในกระทง ก่อนจะจุดไฟให้เกิดความสว่างไสว ยกกระทงขึ้นเหนือหัว อธิษฐานขอพร ขอขมาต่อพระแม่คงคา ก่อนปล่อยมันลงให้ไหลไปตามสายน้ำเย็นยามค่ำคืน
"ปีนี้กูก็ขอพรเหมือนเดิมนะ" ตะวันหันมาพูดกับเขา หลังเราทั้งคู่ลอยเสร็จ
"อะไร ให้ติดหมอเหรอ"
"เปล่า"
ความฝันของตะวันคืออยากเป็นหมอ
ความฝันของเขาคือการเขียนบันทึกเรื่องราว ท่องไปยังส่วนต่างๆของโลก จดบันทึกตามสิ่งที่ดวงตาเห็น ที่เท้าสองข้างพาก้าวเดิน
"ขอให้ซอโซ่รักกูมากขึ้นมากขึ้นกว่าปีที่แล้วต่างหาก"
"หืม"
เขาสบตาตะวัน
แม้เราทั้งคู่จะยังเด็กและอ่อนด้อยประสบการณ์เรื่องความรัก แต่ความจริงใจที่ส่งผ่านมาทางสายตา คือความจริงแท้ ความรู้สึกที่ใสสะอาดของเด็กน้อยทั้งคู่ในวันวาน
"มึงยังไม่บอกกูเลย"
"บอกอะไร" เขาขมวดคิ้ว
"รักกูเท่าไหร่"
"รักมากๆเลย เท่าโลกแน่ะ"
"ตอแหลครับ กวนตีน"
มันตบเหม่งเขาทีนึง โอ๊ย เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย
แหงล่ะ มือสากอย่างกับส้นตีน
"ด่ากูในใจเหรอ"
"..."
"นี่แน่ะๆ"
โอ๊ย จั๊กจี้ที่สุด ไม่เอาแบบนี้นะ ไม่เล่นแบบนี้ตะวัน
วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตู้มมมมม
เกิดเสียงดังตู้มพร้อมกับเกิดประกายไฟบนท้องฟ้า เจิดจ้าสะท้อนอยู่กลางแม่น้ำสีดำ
ดอกไม้ไฟปีนี้กับปีที่แล้วไม่ต่างกัน
ไม่สิ
ที่รู้สึกว่ามันสวยน่ะ เพราะยืนอยู่ข้างๆตะวันในอ้อมแขนแกร่งที่โอบกระชับเอวเขาไว้แน่นนี่ต่างหากล่ะ
เขาเงยหน้ามองดอกไม้ไฟอีกหลายดอกที่ถูกจุดไล่เรียงกันมา
"รู้อะไรมั้ย"
"..."
ตะวันก้มลงมากระซิบ
"วันนั้นกูเหลือตังค์สิบห้าบาท"
"..."
"มันดันพอซื้อแค่กระทงนั้นกระทงเดียวที่ขายถูกสุดในร้านของมึง"
"..."
"นั่นคือ กระทงของมึง"
หึ ตอแหลกว่ากูก็มึงนี่แหละ
วันนั้นมึงจ่ายแบงค์ร้อยให้กูทอน
คิดว่ากูสมองปลาทองรึไง
ไอ้หล่อตะวัน
ลอยกระทงปีนี้ให้ทายผมจะไปกับใคร
แล้วตกลงผมโสดมั้ย
ผมโหดรึเปล่า
ผมซอโซ่แฟนคุณตะวันครับ รายงานตัว ขอให้มีความสุขในวันลอยกระทงEND
*************
£ หลบทีนด้วยความไวแสง เพราะรู้เลยสั้นมาก
£ สกิลการอัพนิยายเราเริ่มลดเรารู้ตัว
£ เคียงเดือนขอเวลาหน่อยนะ คือชีวิตต้องกินต้องใช้ เก็บปูเก็บปลาขายอยู่
£ ขอบคุณทุกคนที่ยังคอยติดตาม หรือหนีกันไปแล้ว จะเสียใจมากๆเลย
£ เอาเป็นว่ารักทุกคนเยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย