..เรื่องมันสั้นเมื่อผนังกั้นไว้..
DAY 1ชายร่างสูง ลงพุงนิดๆ.. ริ้วรอยบนใบหน้าบ่งบอกอายุที่มาได้ครึ่งทางของเลขสาม..
รอยคล้ำใต้ขอบตารวมถึงสภาพอิดโรยที่เห็นได้ชัดจากการเดินลากเท้า ..การเคลื่อนไหวที่ไม่ทะมัดทะแมง..
เขาไขกุญแจห้องเช่าอย่างเชื่องช้าก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนอนบนฟูกสีขาว..
แข็ง..ชื้น..ไม่มีแม้กระทั่งผ้าปูเตียง..
กล่องกระดาษสีน้ำตาลวางระเกะระกะอยู่รอบๆห้อง..
กล่องใส่เสื้อผ้าอยู่มุมหนึ่ง.. กล่องใส่เอกสารอยู่มุมหนึ่ง.. ของใช้ส่วนตัวก็อีกมุมหนึ่ง..
"กริ๊งงง..."เสียงโทรศัพท์บ้านรุ่นเก่าแบบที่สมัยนี้คงไม่มีใครใช้แล้วดังขึ้น..
ชายวัยกลางคนกลิ้งตัวบนฟูกหนึ่งตลบและเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มาแนบหู
"ฮะโหล แม่"
..เนื่องจากคนที่จำเบอร์นี้ได้..มีแค่แม่ของเขาคนเดียว..จึงไม่ต้องเดาเลยว่าใครผู้อยู่ปลายสาย..
แม่ของเขาอายุมาก..และเป็นโรคอัลไซเมอร์.. เธอจำได้แต่เรื่องเก่าๆ.. ความทรงจำเก่าๆ..
อาทิเช่น.. เบอร์โทรศัพท์บ้าน.. หรืออาชีพของเขาเมื่อสิบปีที่แล้ว..
"เรย์ เป็นยังไงบ้างลูก กินข้าวหรือยัง..อยู่กับหนูดาหรือเปล่า"
..เหนื่อยชิบหายเลยแม่.. ข้าวไม่ได้กินตั้งเเต่เช้า.. ดาโดนรถชนไปสวรรค์ตั้งแต่สองปีก่อนแล้วแม่..
เขาถอนหายใจ..
"สบายดีครับแม่.. กินแล้วครับ.. ผมไม่ได้อยู่กับดา.. แม่กินอะไรยัง""กินแล้วลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ แม่เป็นห่วง.."
ชายร่างสูงพยักหน้าแม้จะไม่ได้เอ่ยถ้อยคำอะไร.. เขาบอกให้แม่สบายใจได้ เขาดูแลตัวเองได้..
ก่อนจะวางหูโทรศัพท์แล้วล้มตัวลงนอน..
"ตืด... ตืด.. ตืด.."เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น..ชายวัยกลางคนที่ตอนนี้เริ่มจะหัวเสียเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์..
เมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้โทรมาก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว..
"เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะ ไอ้พจน์"เขากระเเทกเสียงให้ลงไปตามสาย..ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความขุ่นใจ..
"ลูกค้าตามแก้งาน กูบอกแล้วให้ใส่สีลงเยอะๆให้มันดึงดูด!"
"สีเยอะกว่านี้ก็ My little pony แล้วไอ้สัสสส แม่งจะอะไรนักหนา.. แก้รอบที่ร้อยได้แล้วมั้งเนี่ย..
กูก็ทำตามที่บรีฟกันไว้ตอนแรกแล้วไม่ใช่รึไง.."
"บ่นเหี้ยไรเยอะแยะ..เงินก็รับไปแล้ว..ไม่ทำก็เอาเงินคืนมา กูจะได้เอาไปให้เด็กๆรุ่นใหม่เขาทำ"
"ไอ้ห่า..นี่เพื่อนนะเว้ย.."
ชายวัยกลางคนสบถด่าเพื่อน..แม้จะต้องยอมรับความจริง..
เขามันคนล้มเหลว..อายุก็มาได้ครึ่งทาง..หลักสามกว่าๆแล้ว.. แต่ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง..
อาชีพฟรีแลนซ์นี้มันก็เท่ดีอยู่หรอกสมัยยังหนุ่มกว่านี้..แต่พออายุปูนนี้แล้วยังต้องมารับงานเป็นชิ้นๆเพื่อให้มีเงินกินข้าวในแต่ละเดือน..ไหนจะส่งให้แม่ที่เจ็บป่วยออดๆแอดๆอยู่เสมออีก..
เขายอมรับว่าตัวเองเป็นชายวัยกลางคนที่ล้มเหลวในการใช้ชีวิต
..ยอมรับอย่างไม่มีคำแก้ตัวใดๆ
เรย์มองสภาพห้องเช่าราคาถูกที่ตนพึ่งย้ายเข้ามาไม่กี่วันก่อนแล้วถอนหายใจ..
ห้องโทรมๆ..คนโทรมๆ!..
..เอ้อ..เหมาะสมกันดีชายวัยกลางคนตัดสินใจพักสายตาเพื่อให้คลายจากความเหนื่อยล้า..
และเพื่อที่จะ'ตื่น' มาทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้ง.. ในเวลาค่ำคืน.. เวลาที่เป็นของเขา..
01.24 น."ไอ้ชิบหาย..เท่านี้พอใจยัง"
เขาบ่นผ่านวิดิโอคอลกับเพื่อนร่วมงาน.. ก่อนจะเอนหลังลูบพุงกลมๆของตน..
ไอร้อนจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ทำให้แว่นที่เขาใส่ตอนทำงานมีฝ้าขึ้น..
น่าหงุดหงิดชะมัด..
"เอออ..ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ.."
ไอ้พจน์..ชายวัยกลางคนที่หน้าตาบ่งบอกว่ามีเชื้อสายจีนเข้มข้นพูดกลับมา.. เรย์ยกถ้วยมาม่าขึ้นซด..
"แต่แรกห่าอะไรล่ะ..ลูกค้าไม่ได้บอกแบบนี้เลย..มึงก็รู้..ซู้ดดด"
"ไอ้สัส..ทุเรศ ออฟไลน์ไปแดกไป.."
เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยของเขาด่า..ก่อนจะกดออฟไลน์ไป..
เรย์บ่นกระปอดกระแปดตามหลัง..
ตอนมหาลัยก็ทำโปรเจ็คจบมาด้วยกัน..
ไหงจบมาเเล้ว มันได้ทำงานเป็นเอเย่นต์หางาน.. ส่วนเขาต้องมางกๆ ทำงานตามใบสั่งลูกค้าจนผมจะหงอกแบบนี้ด้วย..
"โอ๊ย ลุง.. กินเงียบๆหน่อยเหอะ ผมหิว!"เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นผ่านผนังห้องที่ทั้งบาง..ทั้งโกโรโกโส..
เมื่อเรย์มองไปจึงพบว่า..ผนังห้องมีส่วนหนึ่งที่เป็นรูขนาดเท่ากำปั้น..แต่เหมือนมีใครบางคน..
อาจจะเป็นเจ้าของห้องคนเก่า..หรือไม่ก็ป้าเจ้าของห้องเช่า.. เอากระดาษสีฟ้าแปะทับไว้.. เนียนไปกับสีทาผนังห้อง..
"โห..ห้องมันอนาถขนาดนี้เลยเหรอวะ.. กูพึ่งเห็น"
"อนาถแบบที่มีแต่คนแบบลุงมีปัญญามาเช่านั้นแหละ"
เสียง..เป็นเด็กหนุ่ม..น่าจะวัยรุ่น..
"เอ็งอย่าพูดดีไป..เอ็งก็อยู่!"
ชายวัยกลางคนตะโกนกลับก่อนจะยกถ้วยมาม่าซดต่อแบบไม่สนใจเพื่อนข้างห้องเลยสักนิด..
"ผมอายุ 22 ..ไม่มีปัญญาหาเงินเอง! แต่ลุงอ่ะ..แก่ขนาดนี้ยังต้องมาอยู่ที่นี้..อีกเดี๋ยวคงต้องไปสถานสงเคราะห์ละมั้ง!"
"หน็อย..ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนะเอ็ง..โผล่หัวมาสิ พ่อจะตบป๊าบเข้าให้!"
เขาตะโกนด่าไอ้เด็กหนุ่มไม่รู้สัมมาคารวะข้างห้องก่อนจะหันมากดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ตรงหน้าก๊อกๆแก๊กๆ..
"ทำไรอะลุง"
"เสือกนะเอ็งนี่..งานนะซีวะ.."
"ดึกขนาดนี้เนี้ยนะ.."
"เออ กูฟรีแลนซ์ไง รู้จักป้ะ.."
"อ๋อออ..ห้ามเหนื่อย..ห้ามพัก...ห้ามรักหมา.."
"หมอโว้ย ไอ้ห่า"
เขาด่าไอ้เด็กข้างห้องไปก่อนจะคิดว่าไอ้หมอนี่มันมีอารมณ์ขันดี..
"ว่าแต่เอ็งเถอะ..ชื่อแซ่อะไรล่ะ"
"ผมชื่อมิก..มิกซ์ แบบผสมอ่ะ รู้จักป้ะ"
ไอ้เด็กห้องข้างๆลากเสียง..ซ..เสียยาว.. จนเขาอดขำไม่ได้..
ชายวัยกลางคนฟังแล้วหันมาให้ความสนใจกับงานตรงหน้าต่อ..สักพักเขาก็ได้ยินเสียงจากห้องข้างๆอีกครั้ง..
"แล้วลุงชื่อไรอ่ะ"
"เรย์.. แล้วนี่มึงไม่นอนเรอะไอ้มิกซ์ อยู่ทำอะไรดึกดื่น พรุ่งนี้ไม่มีเรียนไง?"
"อ่านหนังสือไงลุง เดี๋ยวจะนอนละ"
สักพักเสียงจากทั้งสองฝั่งก็เงียบไป.. นานๆทีชายวัยกลางคนจะได้ยินเสียงลุกเดินจากห้องข้างๆบ้าง..
เขาคิดว่าอยู่ทำงานดึกๆโดยมีเพื่อนก็ไม่เลวเหมือนกัน..
แม้จะกวนตีนไปบ้างก็เหอะ..
เมื่อเวลาล่วงเลยไปจนเข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสาม
ชายวัยกลางคนได้ยินเสียงเด็กหนุ่มดังลอดผ่านผนังบาง
"นอนยังลุง"
"กำลัง"
"งั้นผมนอนก่อนนะ"
"เออ.."
สักพักชายวัยกลางคนก็ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงไม้เก่าคร่ำคร่า..
เฮ้อ..ห้องไหนๆก็มีมาตรฐานไม่ต่างกัน..นี้สิ..ห้องเช่าโกโรโกโสทุกระดับประทับใจของแท้!
DAY 5"เดี๋ยวกูดูดบุหรี่แปป"
ชายวัยกลางคนพูดกับเด็กหนุ่มขณะที่กำลังจะหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา
"อันตราย มีแต่สารพิษ"
"แหม..เรียนหมอรึไงเอ็ง"
"อื้อ"
บร๊ะ!!..นี่เขาได้เด็กเรียนหมออยู่ข้างห้อง..ตีซี้กับมันไว้ไม่อดตายแล้วกู..
ชายวัยกลางคนคิดในใจ..
"มิน่าอ่านหนังสือดึกดื่น ขยันเนอะเรา"
"ไม่อ่านไม่ได้น่ะลุง..โดนกินหัวในวอร์ดเอา"
"คืออะไรวะ"
"โดนรุ่นพี่ อาจารย์หมอ ยิงคำถามกับต่อว่าเวลาตอบไม่ได้ ด่าต่อหน้าคนไข้ก็ยังมี ที่หนักสุดคือโดนด่าให้ลาออกก็มีนะลุง.."
"โถ..แค่ด่ามันจะอะไรมากมาย..ถ้ารู้แล้วคงไม่มาเรียนหรอก..ใช่ไหมวะ.."
"มันใช้ไม่ได้กับคณะผมอ่ะดิลุง..ทุกอย่างแม่งยัดๆมาให้เรียนจนหมดแล้ว เหลือแต่ต้องจำให้ได้.. ชื่อยา Criteria นู้นนี่นั่น..คือถ้าไม่นั่งอ่านเอาจนตาเปียกตาแฉะนี่ก็ไม่รู้จะหาอะไรไปตอบอาจารย์อ่ะดิ"
ไอ้เด็กห้องข้างๆบ่นมา ทำเอาคนฟังอย่างเขาเซ็งไปด้วย..
"เหนื่อยเนอะ..งั้นข้าไปดูดหรี่แปป"
"อย่ามาเนียน..มันไม่เกี่ยว ลดๆลงบ้างนะลุง..สุขภาพอ่ะ สำคัญ"
สักพักเด็กหนุ่มห้องข้างๆก็เงียบไป..คงจะกลับไปอ่านหนังสือต่อ.. ส่วนเขาก็มองบุหรี่ในมือด้วยความลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง..ก่อนจะหยิบขึ้นมาสูบแล้วเดินไประเบียง..
ช่วยไม่ได้ก็คนมันติดนี่นา...
หลังจากสูบบุหรี่เสร็จ ชายวัยกลางคนก็กลับมานั่งทำงานต่อหน้าคอมพิวเตอร์จนเวลาล่วงเลยไม่เกือบตีสาม..
สักพักก็มีเสียงราตรีสวัสดิ์จากห้องข้างๆ..เสียงเตียงเอี๊ยดอ๊าด..และทุกอย่างก็เงียบไป
เขาเองก็ควรได้เวลานอน
DAY 7"ไอ้เหี้ยพจน์นี่หาแต่งานยากมาให้กู"
"เพื่อนเหรอลุง"
"เออ..เพื่อนซี้เลยล่ะ..เอางานมาให้ก็ดีอยู่หรอก..แต่ลูกค้าชอบมีปัญหาทุกที.."
"ลูกค้าก็งี้..ทำใจเหอะ ทำงานบริการ.."
"ข้าก็ทำใจมาได้เกือบ 20 ปีล่ะ.."
"แล้วเอ็งล่ะ เป็นไงมั่งช่วงนี้"
"ก็เรื่อยๆแหละ..เรียน.. ตอนนี้ขึ้นเมด.. อายุรศาสตร์น่ะลุง.. ภาควิชานี้นี่ขึ้นชื่อเรื่องความโหด ความเนี้ยบ.. ผมยังกังวลอยู่เลยว่าจะผ่านไหม.."
"เดี๋ยวก็ผ่านไปได้น่า.. เอ็งขยันจะตาย"
"ก็คงงั้นมั้ง"
"เออ เอ็งเรียนหมอใช่มะ..ข้ามีเรื่องจะถามเนี่ย แม่ข้าเป็นอัลไซเมอร์ มันรักษาได้ไหมวะ.."
"อืออ..ใช่คนที่ลุงชอบคุยโทรศัพท์กริ๊งๆด้วยป้ะ.."
"ไอ้ห่า..แอบฟังเหรอ!"
"ไม่ได้แอบ! โถ..เสียงอะไรก็ได้ยินทั้งนั้นแหละ!..ห้องมันบางจะตาย"
"เออ นั่นแหละ"
"..อัลไซเมอร์นี้คนเป็นกันเยอะนะ..แถวนี้ก็มีคน..จริงๆมันรักษาให้หายไม่ได้น่ะลุง ได้แต่ประคับประคอง ไม่ให้อาการเลวร้ายลง ตอนนี้แม่ลุงยังใช้ชีวิตประจำวันได้ตามปกติใช่ปะ.."
"..ก็น่าจะได้นะ..ยังโทรหากูได้..แม้แกจะจำได้แต่การหมุนโทรศัพท์แบบเก่าก็เหอะ.."
"ลุงนี้รักครอบครัวดีเนาะ..อุตส่าห์หอบโทรศัพท์บ้านมาเพราะแม่..เด็กติดแม่"
เสียงเด็กหนุ่มห้องข้างๆออกแนวล้อเลียน
"ถ้ามึงโตขึ้นกว่านี้มึงจะรู้ไอ่มิกซ์ ไม่มีใครรักมึงเท่าครอบครัว..ไม่มีหรอก..
จะเพื่อนรัก เพื่อนสนิท จะแฟน จะเมีย... แต่จะหาใครรักมึงเท่าคนในครอบครัว..โดยเฉพาะแม่..ไม่มี""ก็คงงั้น"
เด็กหนุ่มห้องข้างๆตอบกลับมา
สักพักห้องทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ..เรย์ตั้งหน้าตั้งตาทำงานของเขาต่อ..ส่วนไอ้เด็กมิกซ์ห้องข้างๆ ก็คงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อ..
กิจวัตรประจำวันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ..
จนถึงเวลาเกือบจะตีสาม ชายวัยกลางคนได้ยินเสียงบอกราตรีสวัสดิ์ เสียงเตียงเก่าคร่ำคร่าลั่นเอี๊ยดอ๊าด..
สักพักห้องทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบของราตรีกาล...
DAY 15"แค่อยากเป็นคนที่ถูกรัก~ แค่อยากเป็นคนที่ถูกใคร สักคนเข้าจายย"
เสียงร้องเพลงดังมาจากข้างห้อง ชายวัยกลางคนส่ายหัว..
"ไอ้มิกซ์ อารมณ์ไหนวะเอ็ง"
"ร้องเป็นป่าวลุง..แค่สบตาช้านละช่วยบอก ว่าเรายังรักกันด้าย~"
"มึงอย่ามาเอาดีทางนี้นะ..กูขอละ"
เขาตะโกนตอบเด็กหนุ่มห้องข้างๆไป..
"ลุงมีแฟนยัง!"
"อารมณ์ไหนของมึง"
"ตอบมาน่าา"
"เคยมี..แต่เสียไปล่ะ..ถูกรถชน สองปีแล้ว"
เรย์ตอบก่อนจะหวนนึกถึงกานดา..แฟนสาวของเขา..คนที่คบมาตั้งแต่เรียนมหาลัย..
ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา..ครอบครัวเรารู้จักกัน..จริงๆถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด..ตอนนี้เขาคงจะเเต่งงานกับดาไปแล้ว..
"..เสียใจด้วยนะลุง.."
"อื้อ ไม่เป็นไรหรอก มีพบก็ต้องมีจาก"
"..ทำใจได้ไงวะ.."
"ไม่ได้หรอก..แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่า..บางที..ชีวิตมันก็อย่างนี้นะไอ่มิกซ์..
มีสิ่งที่เราบังคับได้ มีสิ่งที่เราบังคับไม่ได้.."
"ทำไมไม่บังคับให้ได้ทั้งหมดเลยวะ.."
เด็กหนุ่มบ่นผ่านผนังห้องมาเบาๆ..ชายวัยกลางคนถอนหายใจ..
"ไม่รู้สิ พวกคริสต์ก็บอกเป็นบททดสอบ ทางพุทธก็บอกเป็นเวรกรรม แต่ส่วนตัวกูเนี่ย.."
"กูว่ามันเป็นอย่างนั้นของมัน..เป็นเรื่องธรรมดา""คบกันนานป่าวลุง"
"ตั้งแต่มหาลัย"
"เคยมีอะไรกันยัง"
"เอากันจนน้ำออกมาเป็นกะละมังได้ละมั้ง.."
"โห..โลกของผู้ใหญ่!.."
"อย่าบอกนะมึงยังไม่เคย.."
เสียงเด็กหนุ่มห้องข้างๆเงียบไป และชายวัยกลางคนก็ขำพรืด..
แต่หลังจากนั้นต่อให้เขาแซวอย่างไร ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กหนุ่มห้องข้างๆเลย
สักพักเมื่อนาฬิกาบอกเวลาใกล้ตีสาม เขาจึงชิงบอกราตรีสวัสดิ์ก่อนเด็กหนุ่มจะพูด..
แต่คราวนี้มีเสียงตอบกลับ..
ค่อยใจชื้นหน่อย..นึกว่าจะงอนเสียแล้วหลังจากนั้นมีเสียงเตียงเก่าคร่ำคร่าลั่นเอี๊ยดอ๊าดจากห้องของทั้งคู่..ก่อนที่ทั้งราตรีจะกลับมามีเพียงความเงียบ..