Miracle of LOVE ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก
-25-
จบงานกีฬาประเพณีมาไม่เท่าไหร่ ก็ถึงเวลาปั่นงานและเคลียร์โปรเจคของปีสาม เด็กศิลป์สาขาออกแบบภายในอย่างผมเน้นเรื่องการออกแบบศิลปะเชิงพานิชเป็นหลัก ซึ่งจะไม่เหมือนกับสาขาจิตรกรรมที่เน้นเรียนศิลปะเพื่อศิลปะให้ลึกซึ้ง ผมเรียนศิลปะเพื่อนำมาใช้แก้ปัญหาของผู้ใช้ และก็ดึงดูดสายตาคน งานต่างๆ นอกจากจะใช้พื้นฐานด้านศิลปะแล้วยังต้องใช้คอมพิวเตอร์กราฟิกเยอะมากเหมือนกัน เช่น Photoshop flash และ acrobat ซึ่งบางมหาวิทยาลัยอาจจะเน้นด้านเทคโนโลยี แต่ที่มหาลัยของผมก็ยังเน้นพื้นฐานทักษะศิลปะเป็นหลักครับ ต้องยึดน้ำหนัก แสงเงา และสัดส่วน ให้ถูกต้อง ดังนั้นการเรียนเกี่ยวกับใช้โปรแกรมต่างๆ จึงมีน้อย ส่วนใหญ่ก็เลยต้องใช้วิธีไปฝึกกันเอาเองที่บ้านด้วยครับ ดีหน่อยที่ผมได้วิชาความรู้จากการที่นั่งดูพ่อทำงานมาตั้งแต่เด็กและไอ้ดีนก็ช่วยคุณลุงเด่นทำงานออกแบบให้บริษัทเป็นประจำเราเลยไม่มีปัญหาเกี่ยวกับโปรแกรมพวกนี้ ใช้ได้คล่องมือและรู้ทุกเทคนิค และอาจจะเป็นเราะเราเป็นเพื่อนกันมานานเวลาจับคู่ทำโปรเจคทีไรจึงไม่ค่อยจะมีปัญหาเท่าไหร่เพราะความคิดค่อนข้างจะตรงกัน
ใกล้จะถึงเส้นตายที่อาจารย์กำหนดส่งงานผมกับไอ้ดีนก็อดหลับอดนอนสองอาทิตย์ติดกันเพื่อจะปิดโปรเจคนี้จนสำเร็จ นาฬิกาบอกเวลาตีสองเป๊ะ ได้มีเวลาหายใจหายคอและเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย แต่ตอนนี้พลังงานของพวกเราเหลือน้อยมาก สภาพไม่ต่างจากซากศพ ไอ้ดีนลงไปนอนแผ่หลาบนฟูกข้างเตียงของผมทันที เมื่อก่อนไอ้ดีนก็นอนกับผมบนเตียงนี่แหละครับ แต่ตั้งแต่ผมกับพี่เปรมเป็นภรรยาและสามีกันถูกต้องโดยทางพฤตินัย ไอ้ดีนก็หอบฟูกหอบหมอนมายึดพื้นที่ข้างเตียงไปโดยปริยาย
“ไหวป่าวว่ะ?” มันเอ่ยถามเมื่อเห็นผมเดินไปหยิบยาแก้ปวดมายัดใส่ปากแล้วตามด้วยน้ำแก้วใหญ่
ผมไม่ได้ตอบอะไร ทำแค่หันไปมองน้องเปี๊ยกที่ผงกหัวขึ้นมาดูผมแว่บนึง จากนั้นผมก็เดินไปปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง พยายามข่มเปลือกตา
“เฮ้ย! พบรัก มึงโอเคมั๊ยว่ะ?” ด้วยความเป็นห่วง ไอ้ดีนถึงกับลุกขึ้นมานั่งมองผมหน้าเครียด
“อืม”
“ถ้าไม่ไหวมึงรีบบอกกูเลยนะเว้ย กูจะได้โทรหาพี่ดิน”
“กูง่วงแระ”
“เออๆ ถ้างั้นก็ฝันดี”
ไอ้ดีนยอมนอนสักที เงียบไปนานจนได้ยินเสียงกรนเบาๆ แต่อาการปวดหัวของผมก็ยังไม่บรรเทา ผมข่มเปลือกตาจนมันร้อนผ่าว พร้อมกับภาวนาขอให้ยาแก้ปวดสามเม็ดที่กินเข้าไปออกฤทธิ์ไวๆ อยากจะลุกขึ้นไปยัดเพิ่มอีกสักเม็ดแต่กลัวจะทำให้ไอ้ดีนกับน้องเปี๊ยกตื่น เดี๋ยวได้พลอยเป็นกังวลใหญ่โต ผมก็แค่ปวดหัวธรรมดา ช่วงนี้เครียดเรื่องปั่นงาน นอนน้อยก็เลยปวดหัวบ่อย และคงจะดื้อยาด้วย สามเม็ดแต่ยังเอาไม่อยู่ ผมอดทนกัดฟันจนร้าวไปทั้งสันกราม เม็ดเหงื่อเต็มหน้าผากและชื้นแผ่นหลังทั้งๆ ที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ แต่ละนาทีผ่านไปราวชั่วโมง นานซะจนผมเผลอหลับไปในตอนใกล้รุ่ง
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นคือวันศุกร์แห่งชาติ ผมมีเรียนตอนบ่ายโมงแถมเป็นวิชาอาจารย์มหาโหด เช็คชื่อรายตัว ผมสะลึมสะลือตื่นจากเสียงเรียกและแรงเขย่าของไอ้ดีน พอผมลืมตาขึ้นมามันก็บอกให้ผมนอนต่อ เพราะดูจากสภาพของผมแล้วไม่น่าจะไหว ตอนแรกผมก็ดื้อเพราะไม่อยากจะขาดเรียน แต่ไอ้ดีนกลับบอกว่าการที่ผมขาดเรียนเพราะไม่สบายแค่วันเดียวไม่มีผลใดๆ กับผลการเรียนแน่นอน ด้วยเหตุผลของนายภูฤกษ์ทำให้นายพบรักปิดเปลือกตาแล้วหลับยาวด้วยความสบายใจ
ผมตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงด้วยความหิว แล้วเดินตามหาน้องเปี๊ยกลงมาชั้นล่าง เจ้าตัวน้อยของผมวิ่งคาบน้องตุ๊กตาเน่าเล่นอยู่หน้าทีวี และได้ยินเสียงคุณป้าพิมพ์สั่งงานลูกน้องอยู่ในครัว กลิ่นหอมของอาหารลอยแตะจมูกส่งผลให้น้ำย่อยส่งเสียงประท้วง
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูก” คุณป้าพิมพ์แทบจะพุ่งตัวเข้ามาลูบหน้าลูบหัวของผมด้วยความเป็นห่วง
คุณป้าพิมพ์ก็เหมือนแม่คนที่สองของผมนั่นแหละครับ ดูแลทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งบ็อกเซอร์ ซื้อให้ไอ้ดีนกับพี่ดินยังไงก็ซื้อให้ผมแบบนั้น
“หิวมั๊ยลูก ป้าให้เด็กอุ่นข้าวต้มไว้ให้ หอมเชียว” หันไปเร่งให้พี่นิดตักข้าวต้มใส่ถ้วยยิกๆ ผมก็ได้แต่อมยิ้มแล้วนั่งลงตรงโต๊ะทานข้าว
“โทรตามพี่ดินให้มาดูสักหน่อยดีกว่านะเนี่ย”
“อ่า ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมโอเคแล้วครับ”
“แน่ใจนะลูก”
ผมพยักหน้ารัวๆ แน่ใจมากครับ อย่ารบกวนพี่ดินเลยครับ ผมตักข้าวต้มแสนอร่อยและอุ่นกำลังดีเข้าปากด้วยความหิว คุณป้าพิมพ์ลูบหัวผมด้วยความอ่อนโยนไม่แล้วเดินไปหาน้ำและผลไม้มาวางไว้ให้ผมเพิ่มเติม จากนั้นก็ไปสั่งงานลูกน้องให้ถอดผ้าม่านหน้าต่างไปซัก และอื่นๆ อีกสารพัด
ข้าวต้มหมดไปสองถ้วย ผลไม้ก็หมดจาน ผมอิ่มจนพุงกาง จึงย้ายตัวมานั่งเล่นกับน้องเปี๊ยกและเปิดรายการทีวีไปด้วย ส่วนคุณป้าพิมพ์ก็ยังวุ่นอยู่กับการสั่งเด็กรับใช้ให้ทำความสะอาดบ้านผม ระหว่างนั้นผมหยิบไอโฟนมาเปิดดูหน้าจอหลายร้อยรอบ พี่เปรมส่งข้อความมาตั้งแต่เมื่อเมื่อวานตอนเย็นว่าถึงบ้านแล้ว และวันนี้ต้องไปธุระกับคุณยายที่สระบุรีทั้งวัน จะเข้ามาหาผมตอนค่ำๆ ผมอ่านข้อความวนซ้ำหลายล้านรอบจนจำขึ้นใจ แรกๆ ก็ไม่คิดอะไรแต่ตอนนี้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเป็นเมียเก็บ เมียน้อย เมียนอกสมรส ยังไงชอบกล และนี่ปาเข้าไปบ่ายสองแล้วทำไมไม่โทรมาหากันบ้าง หรือสักข้อความก็ไม่มี
“พ่อเปรม แมร่ม!” หงุดหงิดครับ
“บ๊อกๆๆ” นี่ก็อีก ว่าอะไรพ่อเปรมไม่ได้เลย ออกรับแทนตลอด
“ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเลยนะ”
ถอนหายใจยาวแล้วเอนตัวลงนอนบนพื้น น้องเปี๊ยกก็วิ่งเข้ามาซุกและเลียแก้มเพื่อปลอบโยน ผมจึงเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงยกมือลูบหัวเล็กๆ และมองดวงตาคู่ใสตรงหน้า
“บ๊อกๆ”
“ไม่รู้สิ.. แค่รู้สึกโหวงเหวงในอกยังไงก็ไม่รู้”
“บ๊อก”
“เฮ้อออ” ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่
ผมไม่รู้จริงๆ ครับว่าความรู้สึกของตัวเองในเวลานี้มันคืออะไร งอน น้อยใจ คิดถึง เหงา หรืออะไรกันแน่ ที่รับรู้ได้เพียงแค่ในอกของผมมันวูบโหวงเหมือนว่าอะไรบางอย่างกำลังจะหายไป
“หงิงงงง” เด็กน้อยของผมเสียงสั่นขึ้นมาทันที ผมจึงรีบดึงน้องเปี๊ยกเข้ามากอดลูบหัวลูบหลังปลอบ แล้วฉีกยิ้มกว้างให้เด็กขี้แย พร้อมกับปลอบตัวเองว่าผมคงจะคิดมากไปเอง
ครืดๆๆ ไอโฟนสั่นสะเทือนขึ้นมาขัดจังหวะ ผมหยิบขึ้นมาดูหน้าจอด้วยความไวแสงแห่งความหวังว่าต้องใช่พี่เปรมแน่นอน แต่แค่เห็นตาตี๋ๆ โชว์หราหน้าจอ อารมณ์พีคเมื่อครู่ก็ละลายหายไปในอากาศโดยฉับพลัน ผมกรอกเสียงตามสายไปอย่างเซ็งสุดชีวิต แล้วฟังไอ้ดีนบ่นเรื่องนั่งรถไปเรียนสองชั่วโมง แต่เรียนไม่ถึงครึ่งชั่วโมงอาจารย์ก็เลิกคลาส แถมไม่มีการเช็คชื่ออีกต่างหาก แหม โชคดีเป็นของผมครับ ผมปล่อยให้ไอ้ดีนบ่นพึมพำจนพอใจ จากนั้นไอ้ตี๋หล่อขี้บ่นก็ชวนผมออกไปหาอะไรกินในห้าง เดินตากแอร์เย็นๆ ให้หายเซ็ง ผมใช้เวลาคิดไม่เกินสามสิบวินาทีก็ตัดสินใจตอบตกลง
.
.
.
.
.
ออกจากบ้านตอนบ่ายสอง ด้วยยานพาหนะลูกรักอย่างรถมินิ คันทรีแมน คูเปอร์ สีเขียวหัวเป็ดที่นานๆ จะได้จับพวงมาลัยสักครั้ง น้องเปี๊ยกดูจะตื่นเต้นไม่น้อย ตะกายสองขาหน้าชะเง้อคอบนคอลโทรลหน้ารถแทบจะตลอดเวลา ใช้เวลากับการจราจรไทยเกือบชั่วโมง แล้วต้องมาขับรถวนหาที่จอดอีกครึ่งชั่วโมง
ผมใส่น้องเปี๊ยกลงในถุงผ้า หัวเล็กๆ โผล่มามองรอบตัวเหมือนเด็กในวัยอยากรู้อยากเห็น ผมนัดไอ้ดีนที่ร้านประจำ เมื่อมาถึงแทนที่จะเจอไอ้เพื่อนรักคนเดียว ผมกลับเจอน้องปิ่นอยู่ด้วย
“สวัสดีค่ะ” น้องปิ่นลุกขึ้นทักทายประหนึ่งว่าผมเป็นประธานในพิธี
ผมทักทายกลับ แล้วนั่งลงเก้าอี้ว่างข้างไอ้ดีน ส่งยิ้มให้น้องปิ่น ก่อนจะหันไปแอบส่งสายตาเป็นคำถามกับไอ้ดีนว่าน้องปิ่นมาได้ไง
“เซอร์ไพร้ไงมึง” ไอ้ดีนกระซิบบอกผม
อืม เซอร์ไพร้กูมากเลยเพื่อน และน้องปิ่นก็หูไวมากครับ สามารถได้ยินกระแสเสียงการพูดคุยแบบยุงกระพือปีกระหว่างผมกับไอ้ดีนได้
“เพราะดีนบอกว่านัดกับพบรักไว้ ปิ่นจึงขอดีนมาเองค่ะ แค่อยากจะมาเจอน้องเปี๊ยกน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะถ้าหากทำให้ไม่สะดวก”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ ทุกอย่างสะดวกราบรื่นดี” ฉีกยิ้มหวานให้กับสาวสวยตรงหน้า ใบหน้าสวยใสจึงดูผ่อนคลายมากขึ้น
“หวัดดีน้องเปี๊ยก จำพี่ปิ่นได้มั๊ยจ๊ะ?” เสียงหวานทักทายเด็กน้อยที่ซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าผ้า
ผมอยากจะตอบแทนน้องเปี๊ยกจริงๆ แต่ทำได้แค่ตอบอยู่ในใจว่าจำได้ครับแต่ไม่ค่อยแม่นยำเท่าไหร่ เพราะมันเลือนรางอย่างกับอยู่ในความฝัน ยกเว้นเรื่องของพี่เปรมและไอ้เขื่อนที่ค่อนข้างฝังแน่นในความทรงจำ ส่วนน้องเปี๊ยกตัวจริงก็รู้งานครับ ไม่ส่งเสียงดังให้พนักงานมาไล่ มือขาวๆ ของน้องปิ่นลูบหัวเล็กที่ดุ๊กดิ๊กอยู่ในถุงผ้า
พวกเราสามคนนั่งทานอาหารกันพร้อมพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ ไม่ต้องห่วงน้องเปี๊ยกหรอกนะครับ รายนั้นแม้จะต้องซ่อนตัวอยู่ในถุงผ้าแต่ก็มีสาวสวยคอยเอาอกเอาใจป้อนโน่นป้อนนี่ให้ตลอดไม่ขาดปาก จนไอ้ดีนทำปากขมุบขมิบบ่นอุบอิบด้วยความอิจฉา
น้องปิ่นไม่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างผมและพี่เปรมมากนัก เพราะผมกำชับไม่ให้ไอ้ดีนเล่าหรือบอกอะไรไป และผมก็ไม่แน่ใจนักน้องปิ่นรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในเมื่อน้องปิ่นไม่ถามผมก็ไม่พูด หรือต่อให้ถามผมก็ไม่พูดอยู่ดี ไม่ใช่ว่าผมจะปิดบังอะไรหรอกนะครับ เพียงแต่น้องปิ่นควรจะรู้จากปากของพี่ชายตัวเองมากกว่าจะให้ผมหรือให้เพื่อนของผมมาประกาศชี้แจงแถลงข่าว แต่จะว่าไปพี่เปรมก็ไม่ได้ปิดบังอะไรเพื่อนๆ รุ่นพี่รุ่นน้องของพี่เปรมในกลุ่มก็รู้สถานะของผมกันหมดแทบทุกคน คงจะเหลือแต่ในครอบครัวนี่แหละครับที่ค่อนข้างจะละเอียดอ่อนสักหน่อย
เราทานอาหารกันเสร็จก็เดินย่อยด้วยการช้อปปิ้ง ซึ่งผมกับน้องปิ่นเข้ากันได้มากทีเดียวในเรื่องแฟชั่น ผมได้กางเกงมาหนึ่งตัว และก็ซื้อของเล่นให้น้องเปี๊ยกอีกสองสามชิ้น ในขณะที่น้องปิ่นเลือกเสื้อให้ไอ้ดีนสองตัว ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับไอดีนมาผมเพิ่งเห็นว่ามันดูจริงจังกับความรักมากที่สุดก็คงเป็นครั้งนี้แหละครับ
ได้ของติดไม้ติดมือกันมาคนละชิ้นสองชิ้น ผมก็ตั้งใจจะแยกจากการเป็นก้างขวางคอคู่รักด้วยการจะไปเดินหาซื้อของกินของใช้ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ตั้งใจว่าเย็นนี้จะทำอะไรง่ายๆ ทานกับพี่เปรมสักหน่อย ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความหรือเบอร์โทรเข้า ซึ่งไม่เจออะไรนอกจากความนิ่งสนิทและเงียบกริบ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะขอแยกตัวไปตามทางของตัวเอง แต่ไอ้ดีนกับน้องปิ่นกลับไม่ยอมทิ้งผมและน้องเปี๊ยกไว้กลางทาง สุดท้ายเลยต้องหอบกันไปทั้งหมดนี่แหละครับ
ผมวางถุงผ้าลงบนตะแกรงที่นั่งเด็กบนรถเข็น น้องเปี๊ยกโผล่หัวออกมายิ้มร่ามองซ้ายขวาด้วยความสนใจ ไอ้ดีนทำหน้าที่เข็นรถ ผมเป็นคนเลือกซื้อของลงตะกร้า ให้อารมณ์เหมือนคู่สามีภรรยาและลูกน้อยกำลังช่วยกันซื้อของเข้าบ้าน ส่วนน้องปิ่นก็เดินดูของเพลินๆ ไปเรื่อยๆ
แชะ! เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นตอนที่ผมหันไปถามไอ้ดีนเกี่ยวกับยี่ห้อซอสมะเขือเทศ ทำให้ต้องหันไปทางน้องปิ่นที่ส่งยิ้มหวานน่ารักสดใสมาให้พวกเรา
“ปิ่นก็เป็นแฟนคลับดีนไอนะคะ” พูดจบก็ขยับตัวเข้ามายกกล้องหน้าเซลฟี่ด้วยกันเป็นหมู่คณะ แล้วจะชักช้าอะไรอยู่ครับ ฉีกยิ้มหวาน และกระตุกยิ้มมุมปากเท่ห์ๆ ให้สมกับการเป็นสามีไอ้ดีนไปสองสามรูป
“ปิ่นขออนุญาตลงรูปอวดเพื่อนๆ นะค่ะ”
ต่อให้ผมบอกว่าไม่อนุญาต มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกครับ เพราะไอ้ดีนมันพยักหน้าฉีกยิ้มตกลงไปตั้งแต่น้องปิ่นยังพูดไม่จบประโยค ผมจึงหันมาเลือกผักไปทำสลัด แต่สิ่งที่น้องปิ่นเอ่ยออกมาถัดจากนั้นทำให้มือของผมที่กำลังหยิบผักเรดโอ๊คชะงักลง
“อ๊ะ! ต้องแท็กพี่ปลื้มด้วยสินะ”
“พี่ปลื้ม? ทำไมต้องแท็กพี่ปลื้มด้วยล่ะ?” นี่ไม่ใช่คำถามจากผมครับ แต่เป็นคำถามจากไอ้ดีน งานเผือกแบบนี้มันเร็วมากครับ
จนถึงตอนนี้ไอ้ดีนก็ยังไม่รู้เรื่องผมกับพี่ปลื้ม แม้ไอ้ดีนที่เข้าออกคฤหาสน์อัศววิรุณฉายบ่อยยังแทบไม่เคยเจอหน้าพี่ชายอีกคนของน้องปิ่น อาจจะเพราะพี่ปลื้มอยู่เมืองนอก หรือต่อให้พี่ปลื้มอยู่เมืองไทยก็แยกไปอยู่บ้านคุณปู่คุณย่า เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่ไอ้ดีนจะสงสัยเรื่องพี่ปลื้ม
“อ้าว! ดีนไม่รู้หรอกเหรอคะว่าพบรักกับพี่ปลื้มเค้าเป็นแฟนกันนะ”
“ห๊า!!” ผมกับไอ้ดีนประสานเสียงกันด้วยความตกใจสุดขีด แล้วมีเสียง
‘บ๊อกๆ’ เป็นลูกสร้อยตามมา
น้องปิ่นทำหน้างงๆ ปนตกใจ กับปฏิกิริยาเอฟเฟคที่ได้รับ กว่าแต่ละคนจะตั้งสติกลับมาได้ก็ตอนที่เสียงเตือนข้อความในโทรศัพท์มือถือของไอ้ดีนดังขึ้นขัดจังหวะ ไอ้ดีนหยิบขึ้นมาดูแล้วหันมาบอกผมว่าแม่ฝากซื้อของด้วย ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะหันกลับไปที่น้องปิ่นอีกครั้งด้วยสายตาที่แจ้งความประสงค์ว่าขอคำอธิบายด้วยครับ
“อันที่จริงปิ่นก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอกค่ะ เพียงแต่เมื่อวันก่อนคุณยายเค้าพูดเรื่องจะชวนพี่ปลื้มกับพี่เปรมไปเยี่ยมเพื่อนที่สระบุรีน่ะค่ะ แล้วพี่ปลื้มก็บอกไปว่าตัวเองมีแฟนแล้ว” สาวสวยเล่าไปด้วยอาการประหม่าเล็กน้อยเพราะมีสายตาของผมและไอ้ดีนกดดัน
“ไม่เข้าใจครับปิ่น ขอแบบละเอียดกว่านี้หน่อยครับ” ขอบคุณมากเพื่อนรักที่ถามแทนกู ผมเหลือบมองไอ้ดีนที่แสดงสีหน้าอยากเผือกเต็มที่
“คืองี้ค่ะ..” น้องปิ่นเว้นจังหวะสูดลมหายใจเล็กน้อย
“คุณยายวางแผนจะให้หลานชายทั้งสองคนไปดูตัวว่าที่หลานสะใภ้ ซึ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นหลานสาวของเพื่อนสนิทของคุณยาย เห็นบอกว่าหมายหมั้นปั้นมือมาตั้งแต่เด็กว่าต้องเป็นผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่จะมาเป็นสะใภ้ชนะวิรุณพล แต่พี่ปลื้มรู้ทันความคิดของคุณยายและก็รู้ด้วยว่าจริงๆ แล้วคงอยากให้พี่เปรมไปมากกว่าตัวเอง พี่ปลื้มเค้าเลยปฏิเสธโดยบอกว่าตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว และย้ำชัดเจนปิ่นได้ยินเต็มสองหูว่าแฟนชื่อพบรัก รัชชารักษ์ เพราะฉะนั้นเรื่องดูตัวขอให้เป็นหน้าที่ของพี่เปรมที่ยังโสดอยู่” พูดรัวยาวเหยียดก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พี่เปรมมาถึงบ้านเมื่อคืนตอนกลางดึก ไม่ทันได้รู้เรื่องราวอะไร วันนี้ตอนเช้าก็ถูกคุณยายลากตัวไปคลุมถุงชนซะแล้วค่ะ” น้องปิ่นทำตาละห้อยสงสารพี่ชาย
ไอ้ดีนหันมามองหน้าผมที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามึน งง สับสน แต่ผมนี่สิหัวใจกระตุกและลมหายใจสะดุดไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้วล่ะครับ นี่ใช่มั๊ยคือเหตุผลที่วันนี้ทั้งวันพี่เปรมไม่ติดต่อมาหาผมเลย
“บ๊อกๆ” ผมหันไปมองน้องเปี๊ยกที่ส่งความห่วงใยและกำลังใจมาให้อย่างเต็มเปี่ยม
“ผมไม่ได้เป็นแฟนกับพี่ปลื้มครับ” ส่งยิ้มให้น้องปิ่นที่ยืนอึ้งกับประโยคของผม
“ใช่ๆ ดีนยืนยันครับปิ่น ไอ้พบรักมันไม่เคยเจอพี่ปลื้มมาก่อน แล้วจะเป็นแฟนกันตอนไหนล่ะครับ” ไอ้ดีนหันไปพูดกับน้องปิ่นด้วยสีหน้าจริงจังและเคร่งเครียดจนผมอยากจะตะโกนใส่หูเพื่อนรักดังๆ ว่ากูรักมึงมากไอ้ดีน
“บ๊อกๆๆ” น้องเปี๊ยกก็ช่วยสนับสนุนอีกแรง
น้องปิ่นยังคงงงกับสถานการณ์ ผมก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้เท่านั้น เรื่องพี่ปลื้มแม้ผมจะไม่เข้าใจในเจตนาของการกระทำนั้น แต่เพราะพี่ปลื้มไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับชีวิตและจิตใจของผมเลยสักนิดเดียว ผมจึงมองข้ามมันไปก่อน ตอนนี้เรื่องของพี่เปรมต่างหากที่ทำให้แค่จะหยิบผักกาดแก้วมือของผมก็สั่นแทบจะไม่มีแรง
“ซื้อของต่อเถอะครับ” วางผักกาดแก้วลงในรถเข็นแล้วโปรยยิ้มให้ทุกคน ซึ่งนี่คงเป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนที่สุดในรอบหลายเดือนของผม
.
.
.
.
.
กลับมาถึงบ้านผมก็จัดการเข้าครัวทันที มื้อเย็นเป็นสลัดผักปลอดสารพิษกับเนื้อไก่ฉีกและไข่ต้มง่ายๆ สไตล์ผู้ชายรักสุขภาพแบบพี่เปรม ผมทำเสร็จภายในครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็นั่งรอเวลา..
สิบนาทีผ่านไป..
ยี่สิบนาทีผ่านไป..
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป....
“หงี๊งงงง”
“อุ๊ย! พี่ไอขอโทษ” เพิ่งนึกได้ครับว่าน้องเปี๊ยกยังไม่ได้กินอะไรเลย ลุกขึ้นอย่างไวรีบตักข้าวใส่ถ้วยให้น้องเปี๊ยก
ครืดๆผมหันไปมองหน้าจอที่สว่างวาบแทบจะทันที เมื่อเห็นว่าเป็นใครผมก็ส่งสายตาขอโทษน้องเปี๊ยกอีกรอบ แน่นอนว่าน้องเปี๊ยกเข้าใจผมครับ ผมจึงรีบกดรับสาย
‘กูยังอยู่สระบุรี’ประโยคแรกของพี่เปรมทำให้น้ำลายในลำคอของผมหนืดจนกลืนลำบาก จึงได้แค่ส่งเสียงเบาๆ ว่า
‘อ่อ’ ออกไปเท่านั้น และมันก็ทำให้พี่เปรมเงียบไปครู่หนึ่งด้วยเช่นกัน
‘กูขอโทษ’ จู่ๆ พี่เปรมก็พูดขึ้น ซึ่งคำขอโทษของพี่เปรมทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอก
“เรื่อง?”
‘กูผิดนัดมึง’“อ่อ”
‘แล้วกูก็ไม่ได้ติดต่อหามึงทั้งวัน’อยากจะถามกลับไปว่าแล้วทำไมถึงไม่ได้ติดต่อมาล่ะ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป สมองมันรู้สึกชาๆ คิดอะไรไม่ค่อยออกจริงๆ ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ผมเกลียดบรรยากาศแบบนี้
‘ไอ’“อืม” ครางตอบเบาๆ
‘พรุ่งนี้กูจะรีบไปหามึงแต่เช้า’“อือ”
น่าแปลกนะครับ ปกติผมเป็นคนพูดมาก ในขณะที่พี่เปรมก็มักจะตอบแค่สั้นๆ ถามคำตอบคำ แต่ทำไมวันนี้มันสลับกันได้นะ และที่สำคัญคือทำไมต้องเงียบใส่กันบ่อยด้วย
ผมสบกับดวงตาคู่โตของน้องเปี๊ยกเพื่อบอกว่าผมไม่ได้เป็นอะไร แต่เจ้าตัวเล็กที่แสนรู้ใจกลับเดินมาคลอเคลียร์ที่เท้าร้อง ‘หงิงงง’ ปลอบใจ
‘ไอ’“อือ”
‘มึงอยากได้อะไรมั๊ย ไวน์องุ่นหรือกะหรี่ปั๊ป?’ ในที่สุดผมก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วส่ายหน้าไปมากับน้ำเสียงทุ้มที่ค่อนข้างจะประหม่าเล็กน้อย มันช่างเป็นวิธีการง้อของพี่เปรมที่ซื่อบื้อชะมัด ซึ่งช่วงจังหวะนั้นผมได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกพี่เปรมดังเข้ามาในโทรศัพท์ ผมแน่ใจว่าไม่ใช่เสียงของผู้สูงวัยอย่างแน่นอน แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“ไออยากได้พี่เปรม”
‘หึ’ “พี่เปรมให้ไอได้มั๊ยล่ะ?”
‘เท่าไหร่?’
“ทั้งหมด”
‘กูให้มึงทั้งชีวิตของกูเลย’ ผมระบายยิ้มออกมากับคำตอบของพี่เปรม แต่เมื่อได้ยินเสียงใสๆ ที่ร้องถามว่า
‘คุณเปรมคุยกับใครค่ะ?’ คิ้วของผมก็กระตุกทันที
‘เมียครับ’ เสียงทุ้มพูดขึ้นนิ่งๆ
แต่เดี๋ยวๆ นะ ไม่ทราบว่าพี่เปรมกำลังใช้สรรพนามนี้กับผมหรือกับผู้หญิงคนนั้นกันแน่ และเสี้ยววินาทีที่ผมกำลังสับสนและอารมณ์ใกล้จะเดือดปุดๆ เสียงทุ้มเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นอีกครั้ง
‘ขอโทษนะครับปุ๋ยน้อย ผมกำลังคุยกับเมียของผมอยู่ ขอความเป็นส่วนตัวด้วยครับ’เยสสสสสสสสสส!
ผัวใครว่ะเนี่ย โคตรดาร์คเลย และมัวแต่ตะลึงตึงตึงกับประโยคของพี่เปรม ผมเลยไม่ทันได้วัดระดับเสียงของแม่หญิงที่ชื่อปุ๋ยน้อยเลยว่าแผดร้องไปกี่เดซิเบล
“พี่เปรมโคตรใจร้ายอ่ะ” ผมเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม พลางลูบหัวน้องเปี๊ยกไปด้วย
‘กูไม่ใช่เทพบุตร’“แล้วพี่เปรมเป็นอะไร?”
‘ผัวมึงไง’ เขินสิครับ ลำไส้บิดเกลียวเป็นรูปหัวใจเลยทีเดียว ยกมือขึ้นจับแก้มเพราะยิ้มคนเดียวจนหน้าบนแฉ่ง จากนั้นเราะก็คุยกันเรื่องทั่วไป พรุ่งนี้พี่เปรมจะรีบมาหาผมให้เร็วที่สุด แล้วผมก็ต้องแต่งตัวเรียบร้อยเพื่อไปพบคุณหมอตามนัด แค่คิดผมก็รู้สึกตื่นเต้นแล้วล่ะครับ
.
.
.
.
.
TBC..
ตอนที่แล้วคนอ่านเงียบๆ ไป
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
และก็ขอขอบคุณสำหรับการถามไถ่ มารอ มาคอย น้องไอ น้องเปี๊ยก และพี่เปรมกันค่ะ
รินในฐานะคนเขียนรู้สึกดีใจและซาบซึ้งใจทุกข้อความค่ะ
หัวข้อ: (◕‿◕✿Miracle of ⓛⓞⓥⓔ❀•ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก•❀-แจ้งข่าวPre-Order- P.81 (อ่าน 541983 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก