หัวข้อ: [เรื่องเล่า]" - - คิมคิม - โมโม กระทู้เฉพาะกิจ2...

[pongsj]

ชอบตอนพิเศษจังเลย อิอิ 

[นางมารร้าย]

นายคิม หื่นมากเลยนะ  ช๊อบ ชอบ   

แต่เราว่า โมก็หื่นพอกันนะ  ถึงเข้ากันได้ตลอดเวลา  อิอิ   

[keita33]

แตงโมจ๋านายอ่ะสุดจะกะล่อนมากๆ

[~ScAreD:SAcreD~]

โอ้ วันแดงเดือด เลือดกระจายยยยยยยย 

หื่นได้ใจจริงๆ ตาคิมเนี่ย  สะใจ

[suregirl]

ยังไม่มาต่ออีกหรอ รอจิ้นต่อ หุหุ 

[taebin7]

 


รออ่านน๊า

[THIP]

หุหุ     

[abcd]

ตอนที่ 33


หลังจากวันนั้นไอคิมมันจะตื่นพร้อมผมครับ ตั้งแต่ 6 โมงเช้าแหนะ ..หลังจากกินข้าวเช้าด้วยกันแล้ว ผมก็จะขับรถไปส่งมันที่ห้องพักไอเก่ง แล้วผมจึงขับรถไปทำงาน ตอนเที่ยงผมก็จะไปหาซื้อกับข้าวไปกินกับพวกมัน 2 คน เป็นแบบนี้อยู่ 2 วันครับ..ไอเก่งมันก็เข้าบางกอกไปสอบ….

เช้าวันหนึ่งหลังจากที่ผมกับไอคิม..ทำกิจกามกันเรียบร้อยแล้ว...ผมก็ได้นึกถึงเรื่องของไอเก่งขึ้นมา...อืม...

“คิม...ถามจริงนะ...” ผมพูดขึ้นเบาๆแล้วพลิกตัวไปนอนทับไอคิมมันไว้..เอาข้อศอกวางไว้ที่หน้าอกมันแล้วเอามือเท้าคางก้มหน้าลงไปสบตากับมันหน่อย

“อือ.ว่ามา...” ไอคิมมันพูดพลางเอามือมาลูบๆที่สะโพกผม…หน้าตากรุ่มกริ่มมากมาย..หงือ..หมั่นไส้อะ

“...นี้ ไม่ต้องลูบ..เดี๋ยวของขึ้น..” พูดแล้วมองหน้ามันอย่างเซ็งๆ

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ...พูดแบบนี้ก็เป็นนะนาย..หึหึ...ของขึ้นสิดีเราชอบ” มันพูดพลางหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ .
.มือมันก็ยิ่งทั้งลูบทั้งบีบทั้งเค้นไปตามสะโพกผม..ฮือ...ไอบ้าพึ่งเสร็จไปหยกๆ จะเอาไงอีกวะ..แม่ม..จะคุยกันรู้เรื่องไหมนี้..ไอหื่นนนนนนนนนนน

“ไอคิม..ไอหื่น..พอเลย..พักหน่อยไม่ได้ไง..” ผมพูดกับมันน้ำเสียงงอนๆ..ขยับตัวขึ้นแล้วเอาศอกทั้ง 2 ข้างกระทุ้งที่หน้าอกมันแรงๆ ทีนึง

“โอ๊ะ..ชอบทำรุนแรงกับเราอยู่เรื่อย..โอเค..ยอมๆ..พักก็พัก..พักหน่อยเดียวนะ..แล้วมาต่อกัน..โอเคปล่าว...” ไอบ้าคิมมันอุทานอย่างเสแสร้ง..เอามือออกจากสะโพกผมแล้วยกขึ้นชูไว้บนหัวอย่างยอมแพ้..

“เออ..หื่นเอ้ย..ชิ..อ้าว..ลืมเลย...จะพูดไรวะ..เด๋วนึกก่อน” เฮ้อ..ไอบ้าคิมนี้มันทำให้ผมเขว จริงๆครับ..กะจะถามไรมันลืมเลย..ผมมองหน้ามันอย่างเบื่อๆ..พลางนึกว่าตัวกูจะพูดไรกะไอคิมมันหว่า...
 
“โอเค..นึกได้แล้วปลุกด้วยนะ..จะนอนพักเอาแรง...หึ..ไว้ต่อยกต่อไป..” ไอชั่วคิมมันพูดยิ้มๆ..ตบป๊าบเข้าที่ก้นผมแรงๆทีนึง..ฮึ่ม...เจ็บ...แล้วมันก็เอามือทั้งสองข้างไปประสานกันไว้ที่ท้ายทอย..แล้วหลับตาลง..ชั่ว..

“ไอบ้า..มาคุยกันก่อน...เรานึกออกแล้ว..คิมอะ..” ผมพูดพลางทำหน้างอมากมาย..แล้วกำปั้นฟาดที่หน้าอกมันอย่างหมั่นไส้เกินจะทน

“อ๊อก อ๋อย..ก็ว่ามาซี้...ฟังอยุ่..จะทุบทำไมเนี๊ยะ..เจ็บนะ..” มันลืมตาขึ้นเอามือมาฉวยข้อมือทั้ง 2ข้างของผมแล้วจับไว้แน่น..ทำตาดุๆใส่ผมด้วยอะ..ฮือ..

“ก็นาย กวนเราอะ..”งอนมากมายหน้ายิ่งงอยิ่งกว่าเดิมอีกครับ...ขอบตาร้อนผ่าวๆอีกแล้วอะ..

“เฮ้อ..โอเค..อยากถามไรถามมาเร็ว...ก่อนที่เราจะเปลี่ยนใจ...”ไอคิมมันจ้องตากับผมพลางถอนหายใจเฮือก..อย่างเอื่อมๆผมนิดๆ

..มันปล่อยข้อมือผม ผมจึงฟุบหน้าลงกับอกมัน...เอามือไปวางไว้ที่หน้าท้องมันด้วยครับ...ไอคิมมันสะดุ้งด้วยอะ..อะ..ไอบ้าหนิ.สงสัยเกิดอารมณ์อีกแล้วแหง๋มๆ..เฮ้อ....

“ทำไม..นายถึงไม่หึงเรากับไอเก่งอะ...” ผมพูดขึ้นมาเบาๆอ่อยๆ..อย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก..มือผมก็ขยับลูบไล้ที่หน้าท้องไอคิมมัน อย่างเผลอๆ

“อืม..หึ..หึ..เฮ้อ..เนี๊ยะเหรอ..ที่อยากรู้..” ไอคิมมันเอามือมาลูบๆหัวเน่าๆของผม..

“อือ...เราแค่สงสัยอะ...” ผมตอบอู้อี้ๆอยุ่กับหน้าอกมัน..

“เรา..แค่รู้สึกว่า..แววตาไอเก่งที่มองนายหน่ะ..เหมือนแววตาไอปอด์นเลย...” พอผมได้ยินมันพูดอย่างนั้นผมก็ลุกพรวดขึ้นนั่งทันทีเลยครับ..เลยกลายเป็นว่าผมขึ้นไปนั่งทับหน้าท้องมัน..ทั้งที่เนื้อตัวเปลื่อยปล่าวอย่างนั้นแหละครับ

“ยังไงอะ...”ผมมองสบตามันอย่างสงสัยใคร่รู้

“หึ..ก็แค่..พวกผู้ชาย...ที่โดนนายล่อลวง..หึ..มันไม่ได้เป็นเกย์หรอก..” มันพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม..แล้วเอามือไปประสานกันไว้ที่ท้ายทอยอีกครั้ง..กวนตีนจริงๆ..ชั่ว

“บ้าเหรอ..เราไปล่อลวงพวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่...พูดให้มันสวยๆนะเว้ย..เหอะ..เก่งจริงนะ...รู้ได้งะ..ว่าพวกมันไม่ได้เป็นเกย์...แสนรู้จริงๆเลยนะนายเนี๊ยะ...”ผมเอามือกอดอก.. มองหน้ามันอย่างเหยียดๆ..

“ไม่ใช่หมา..เฮ้อ..คนไม่มีเซ้น อย่างนายจะไปรู้อะไรนายแตงโม...ถามจริงเคยรู้อะไรกับเค้าบ้างมะ” มันพูดแล้วเอามือออกจากท้ายทอยมาลูบๆที่สีข้างผมอะครับ..สะดุ้งโหยงเลยครับ แม่ม..จั๊กกะจี๋

“ ความรู้สึกช้า...ไม่มีเซ้น...แล้วแถมยัง..ไม่เคยระมัดระวังตัวอะไรเลย...โปรยเสน่ห์กับใครเค้าไปทั่ว...แม้แต่เด็กที่ตัวเองดูแลอยู่ก็ไม่เว้น....หึ” อะจ๊ากกก ไอชั่วคิมมันพูด แล้วดันตัวลุกขึ้นนั่ง..หง่ะ ผมจึงลื่นไถลไปด้านหลัง.....เลยกลายเป็นว่าไอคิมมันนั่ง
เหยียดขายาวเอาแขนเท้าไปข้างหลังโดยมีผมนั่งทับน้องมันอยู่ซะงั้น...จึ๊ย จงใจชัดๆไอชั่ว...

“..นี่..ลุกขึ้นมาทำไมเล่า...”หน้างอสิครับไอโม..ปากพูดงั้น..แต่มืออะวางแหมะลงที่บ่ามันซะแล้ว..แฮะ

“แล้วอีกอย่าง..เราก็ไม่ได้เป็นอย่างที่นายว่าซะหน่อย..”พูดแล้วก้อเอามือไปคล้องไว้ที่คอมัน..แล้วดึงมันแรงๆทีนึงจนหน้ามันมาซุกที่หน้าอกผม

“นายอะ..ยิ่งกว่าที่เราว่ามาซะอีกนะนายโม..หึ..อ๋อ..ก่อนเราจะหึงใครอะ..เราก็ดูเหมือนกันนะ..ว่าใครควรหึงไม่ควรหึง..ไม่ใช่หึงดะไปหมด ไอเก่งหน่ะ..มันยังกลับตัวทันตอนนี้นะ...หึ...แต่เราอะ..ไม่ทันแล้วหล่ะ..หึหึ” ไอคิมมันพูดพลางหัวเราะออกมาเสียงร่าเริงมากมายเลยอะ..ชั่วหนิ

“ทำไมพูดเงี๊ยะ...”น้อยใจครับ..มันพูดเหมือนกับว่าถ้ามันยังไม่มีอะไรกับผม มันคงเลิกกับผมไปแล้วงั้นแหละ..ผมผลักหน้าไอคิมมันออกจากอกผม..แล้วก้มหน้าลงน้ำตาร่วงเผาะๆ...เสียใจอะ

“อ้าว...ร้องไห้ทำไมเนี๊ยะ..ไม่เอาหน่า..เราล้อเล่นนะ...” ไอคิมมันพูดน้ำเสียงตกใจเล็กน้อยครับ..มันดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น
 
“กลับตัวตอนนี้ยังทันนะ...ฮึก..ปล่อยเรา..ไม่ต้องมาแตะ..”พูดพลางพยายามดึงตัวออกมาจากอ้อมแขนของไอคิมมันให้ได้..แม่ม..ฮือ..ไอบ้า...พูดงี้ไม่ต้องมายุ่งกับกูเลย...

“โมไม่เอาน่า...” ไอคิมมันพูดปรามผมเสียงหนักๆ...
แต่ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันครับ รู้สึกจี๊ด ขึ้นมาซะงั้น..โมโหครับ..เคืองมากมาย...ยิ่งมันดุ ผมก็ยิ่งน้อยใจ...ทีกะคนอื่นนะแม่ม พูดเพราะซะเหลือเกินทีกะกูอะ..สามวันดี สี่วันร้าย..ชั่ว...

“ปล่อย....ฮึก .ไม่ต้องมายุ่ง..เรามันก็เป็นแบบนี้แหละ..ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่ไง....รู้แล้วยังจะบ่นทำไม..บอกแล้วใช่ไหม..ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับเรา..ฮึก...ไม่มีนายเราก็อยู่ได้...ฮือ..นาย นะมัน..อือ...” พูดยังไม่จบเลยครับ..ไอคิมมันเอามือมาคว้าหมับเข้าที่ปากผม...แล้วบีบไว้แน่นเลยครับ

“ไม่มีเราก็อยู่ได้งั้นเหรอ..หะ.เรารู้ เรารู้ดี..ไม่ต้องย้ำกับเราบ่อยๆก็ได้..มันเจ็บ..เจ็บที่ใจนี่...กับไอนัทหน่ะ..นายบอกขาดมันไม่ได้...แต่กับเรา..ถึงเราไปตายโหงตายห่าที่ไหน..นายก็ไม่แคร์ไม่สนใจหรอก..เรารู้ดี...” ไอคิมมันพูดถึงไอนัท อีกแล้วอะ...แววตามันเจ็บปวดมากมายเลยครับ...

แล้วไอคิมมันก็เอามือที่บีบปากผมอยู่นั้นแหละ ออกแรงผลักแรงๆ จนผมล้มตึงหงายหลังลงบนที่ นอน..แล้วตัวมันก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินโทงๆเข้าห้องน้ำไปเลยครับ...

ผมก็ได้แต่มองตามหลังมันไปตาละห้อย..จากตอนแรกที่น้อยใจมัน โกรธมันกลายเป็นว่า..ตอนนี้กลัวมันโกรธซะงั้น..ใจคนเรานี้ไม่แน่นอนเลยจริงๆ...

ผมนั่งมองประตูห้องน้ำอย่างกระวนกระวายใจ..หาวิธีง้อมันสุดฤทธิ์...แย่จริงกู..ปากเปราะชิบหายจะพูดอะไรไม่คิดถึงจิตใจไอคิมมันเลย..แล้วเป็นไงเล่า..เฮ้อ...ถอนใจเฮือก..แล้วก้าวขาลงจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัว มาพันเอวไว้...แล้วเดินไปหยุดลงที่ประตูห้องน้ำ

“เอาวะ..ไอโมสู้ๆ...” พูดกับตัวเองเพื่อไล่ไออาการปอดแหกออกไปให้หมด
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วผลักเข้าไป..กลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก ไอคิมมันหันหลังให้ผมเนื้อตัวเปลือยเปล่าล่อนจ้อน..มันยืนอยู่ใต้ฝักบัว...เอาแขนข้างนึงเท้าผนังห้องน้ำไว้..แขนข้างนึงเท้าสะเอว..น้ำจากฝักบัวชโลมไปทั่วเนื้อตัวมัน..ผมเปียกลู่ไปหมด....เซ็กซี่ชิบหายที่รักกู...

ผมสาวเท้าเข้าไปหามัน พลางปลดผ้าขนนู๋ออกจากเอว..แล้วเอาแขนสอดเข้าไปที่เอวของมัน..มันสะดุ้งนิดนึงครับ..แล้วมันก็ไม่สนใจผมอีก..ผมค่อยๆเอามือลูบๆที่หน้าท้องแข็งๆของมัน

“อาบน้ำด้วยคนนะ...”ผมพูดอู้อี้อยู่กับแผ่นหลังมัน และผมก้ได้ความเงียบเป็นการตอบแทน..จิส์ เริ่มเคืองนิดๆครับ..หน้างอขึ้นมาเลยทีเดียว..ผมจึงขยับมือไปยังจุดยุทธศาสตร์มัน...พอผมเจอที่หมายก็คว้าหมับเข้าให้ทันที อู้....มีอารมณ์แล้วนี้หว่า..แหม๋ทำเป็นเก๊ก ไม่ยินดียินร้าย..แต่น้องน้อยมึงหง่ะ มันไม่ได้เก๊กตามมึงไปด้วยหรอกนะไอบ้าคิม จิส์...

มือนึงจับน้องน้อยมันไว้..พลางหยอกล้อกับมันไปมา อีกมือก็ลูบเลยขึ้นไปที่หน้าอก..บีบบี้หน้าอกมันเบาๆแรงๆสลับกัน..

“อา..ซี๊ดดด....” อา ในที่สุดผมก้อได้ยินเสียง คราง ซี๊ดปากเบาๆ ออกจากปากของไอคิมมัน...

“โอ๊ะ...อือ” ผมตกใจเล็กๆ ครับ เมื่ออยู่ๆไอคิมมันก็หันหน้ากลับมาหาผม แล้วมันก็ก้มหน้าลงมาจูบปากผมทันที..

“อา..อือ...อุ๊บ..” ฮือ..ไอคิมมันจูบผมแรงมากเลยครับปากมันกับผมแนบสนิทกันจนไม่มีช่องว่างให้อะไรเข้าไปได้เลยทีเดียวแม้แต่อ๊อกซิเจน หง่ะ..และมือผมที่จับน้องน้อยมันอยู่เมื่อกี้ก็ต้องปล่อยโดยไม่มีทางเลี่ยงครับ
น้ำจากฝักบัวที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย ได้ไหลเข้ามาตามใบหน้าจมูกปากผม จนผมหายใจไม่ได้อะ..ผมจึงเริ่มดิ้นอึกอัก..กลัวตาย...แต่ไอคิมมันก็ไม่ยอมปล่อยครับ...มันเอาแขนทั้ง 2 ข้างมาโอบกอดผมไว้...กอดจนผมเจ็บไปหมด..

“ฮ้า..แฮกๆๆๆๆๆ” และพอผมดิ้นหนักๆ ไอคิมมันก็ยอมปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ..
ผมจึงสะบัดหน้าออกให้พ้นจากสายน้ำที่กำลังไหลลงมาไม่หยุด..หอบหายใจแฮกๆ พยายามเอาอ๊อกซิเจนเข้าปอดให้ได้มากที่สุด..

“จะเอาไง กันแน่ หะ” ไอคิมมันเอามือข้างนึงมาดึงหน้าผม ให้หันไปมองสบตากับมัน

“ว่าไง...” หง่ะดุ จังหง่ะ..ผมก็ได้แต่มองมันตาละห้อย..

“ฟอกสบู่ให้หน่อยดินะ..” ผมยกแขนไปโอบกอดมันไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับมันอย่างอ้อนๆ..

“ทำเองดิ..ปล่อย เราจะอาบน้ำ...เกะกะ” ไอคิมมันปล่อยมือออกจากเอวผม แล้วมันก็กลับไปหันหลังให้ผมอีกครั้ง..อะ..ไอนี้งอนไม่เลิก ..

ผมเอื้อมมือไปหยิบสบู่ แล้วจัดการดึงไอคิมมันออกมาให้พ้นจากสายน้ำ..ตอนแรกนึกว่ามันจะขัดขืนครับแต่เปล่าเลย มันขยับตัวออกมาจากสายน้ำตามแรงดึงของผม...ผมค่อยๆเอาสบู่ ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวด้านหน้าของมัน...พยายามเอามือไปลูบไล้จุดที่ผมคิดว่าเป็นจุดอ่อนของไอคิมมัน..มันสะดุ้งเป็นพักๆ

“อืม..อู ซี๊ดดด..” ..ผมได้ยินเสียงมันครางซี๊ดซ๊าดออกมามิได้หยุด...และมือผมก็กลับลงไปยังน้องน้อยมันอีกครั้ง โด่เด่ เลย..เหอๆ..

.ผมยิ้มออกมาอย่างขำๆ เขิลๆ....และตอนนี้ผมก็รู้สึกปวดตุ๊บๆที่น้องน้อยผมด้วยหง่ะ..แย่แล้ว...และร่างกายผมมันก็เป็นไปเองครับ..ผมขยับสะโพกผมให้เข้าไปเบียดๆกับก้นไอคิมมัน..ผมขยับสะโพกถูไถกับก้นไอคิมมันไปมา..อู..หยิวหง่ะ...หยิวดีจัง...ช่วงล่างขยับมือก็รูดๆไปตามน้องน้อยของไอคิม...ตอนนี้จึงกลายเป็นว่าผมกับมันแข่งกันคราง...ซะงั้น...

“..มานี้เลย...ยั่วเราดีนักนะ...” ไอคิมมันหันหน้ากลับมาหาผม..แล้วผลักผมแรงๆจนผมไปชนกับผนังห้องน้ำ ดังแอ๊ก เจ็บหง่ะ..ไอคิมมันมองผมดุๆ..น่ากลัวอะ...

“อย่ามองแบบนี้..ไม่งั้นจะเจ็บตัว....อือ” พูดจบก็จับผมหันหลังทันทีเลยครับ..มันจับมือผมให้แนบลงกับผนังห้องน้ำโดยมีมันยืนแนบชิดอยู่ด้านหลังผม...
ผมรู้สึกถึงมือลื่นๆ ที่เข้ามาลูบไล้ไปตามช่วงล่างของผม...เริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วครับ..กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกๆกันเลยทีเดียว

“อะ..โอ๊ะ..คิม..อือออออออออ” และผมก็รอไม่นานครับ..เมื่อไอคิมมันได้ดันน้องน้อยมันเข้ามาในตัวผม...
อาจจะเพราะความลื่นของสบู่ จึงทำให้มันเข้ามาได้ง่าย..และไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด มีแต่ความรู้สึกจุกๆหยิวๆ...

“อา..เป็นไง..ยั่วเราดีนัก...เราจะไม่ออมมือหล่ะนะ” แล้วก้อเป็นไปตามคำพูดของมันครับ

“อือ..อู ซี๊ดด....คิมมมม” ไอคิมมันเลื่อนมาจับที่เอวผมแล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตา กระแทกผมอย่างรุนแรง...จนผมรู้สึกเข่าอ่อน..หยิวหง่ะ...โอ้ว เสียวโว้ย....

ไอคิมมันกระแทกผมจากทางด้านหลังอยู่นานพอดู มันก็เปลี่ยนให้ผมหันหน้ากลับเข้าหามันพิงหลังไว้กับผนังห้องน้ำ..ผมยกแขนไปโอบรัดรอบคอมันไว้ทันที.. มือข้างนึงของมันก็เข้ามาโอบกอดไปตามแผ่นหลังของผม อีกข้างไปเท้าผนังห้องน้ำไว้โดยมีขาอีกข้างของผมวางอยู่บนท่อนแขนกำยำของมัน..ปากผมกับมันก็บดขยี้กันอย่างเมามันส์..และช่วงล่างมันก็ขยับเข้าๆออกๆอยู่กับช่วงล่างผมอย่างรุนแรงและเร่าร้อน...ใจผมแทบขาด....อยากร้องออกมาดังๆ..เพื่อระบายความสุดหยิว...แต่ทำไม่ได้และที่ผมทำได้ขณะนี้คือจิกเล็บไปตามบ่าไหล่ของไอคิมเพื่อระบายความอัดอั้นเท่านั้นเอง...

“อา...คิม...ไปแล้วนะ..อา เราเสร็จแล้วคิม คิม คิมมมมมมมอา..อู้ว” และแล้วในที่สุดผมก็ระเบิดความอัดอั้นทั้งหมดออกมา..ผมเกร็งตัวกระฉูดออกมาเลอะหน้าท้องไอคิมไปหมด...แล้วผมก็ซบหน้าลงกับบ่ามัน..

“อู้ว..โมจ๋า...เราเสร็จแล้วเหมือนกันโม..โอ้วววววอือ..ฮ้า..” พอผมเรียบร้อยไปหน่อยเดียว

ไอคิมมันก็ตั้งหน้าตั้งตากระแทกผมอีก 5-6 ครั้ง มันก็เกร็งตัว..และผมก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่กระฉูดเข้ามาในตัวผม..จนผมสะดุ้งโหยงเลยครับ...แล้วมันก็กอดกระชับตัวผมไว้แน่นแล้วถอยหลังไปนั่งแปะลงบนชักโครก ...และมันก็ยังไม่ได้ดึงน้องมันออกจากช่วงล่างผมเลยอะ....ไอคิมมันหอบแฮกๆเลยครับ….มันเอาปากมันมาดูดเม้ม ที่ซอกคอผมแรงๆทีนึง...

“ทำเครื่องหมาย แสดงความเป็นเจ้าของไว้ก่อน..แฮกๆ” ไอคิมมันพูดหอบแฮกๆ แล้วสบตากับผมตาหวานเยิ้ม...

“ไม่ทำเรา..ก็..เป็นของนายอยู่แล้วหนิ...” ผมพูดเสียงหอบๆ เบาๆ ไม่แพ้กัน...แล้วผมก็ผวาตัวเข้าไปกอดคอไอคิมมันไว้ แล้วซบหน้าลงกับซอกคอมันอย่างอายๆ...

“อือ..หึหึ..พูดจาน่ารักแบบนี้ก็เป็นแฮะ...แล้วทำไมถึงไม่ชอบพูดน้า...ดีแต่พูดทำร้ายจิตใจเราอยู่เรื่อย...” ไอคิมมันพูดกลั่วหัวเราะ...เอามือมาลูบๆที่สะโพกผม...

“ไม่เอาหรอก..เดี๋ยวนายได้ใจ...” ผมดึงหน้าออกจากซอกคอมัน..แล้วเอาจมูกไปชนๆกับจมูกมัน
 
“อืม..เหรอ...ไม่เป็นไร..นายพูดไม่ดีกับเราเมื่อไหร่...เราจะทำให้นายคราง แง้วๆ อ้อนเราเป็นลูกแมวเลยทีเดียว..” ไอคิมมันพูดแล้วกดปากลงกับปากผมอีกครั้ง

อืม...กว่าที่ผมกับมันจะออกจากห้องน้ำได้ก็ได้ใช้พลังงานไปมากโข..เฮ้อ...อารมณ์โกรธ อารมณ์งอนของไอคิมนี้หมดไปได้ ด้วยเซ็กจริงๆให้ตาย..เอ๊ะ หรือกูก็เป็นหว่า...น่าๆ ไม่มีวิธีการง้อวิธีไหนที่ดีไปกว่านี้แล้วหล่ะ...ถ้าง้อด้วยคำพูดเดี๋ยวก็ทะเลาะกันใหญ่โต...ง้อแบบนี้หล่ะดีแล้วใช้ร่างกายคุยกันดีกว่า...แฮะ...

[abcd]

ตอนที่ 34


และอีกวัน 2 วันต่อมาผมก็ต้องส่งมอบงานแล้วครับ..น้ากิตจึงขึ้นมาจากชะอำ...เพื่อมาส่งงาน..และในระหว่างนี้ผมก็เตรียมตัวย้ายคนงานกลับกรุงเทพครับ....เนื่องด้วยน้ากิตได้รับงานทำโครงสร้างโรงงานแถวๆพุทธมณฑล (สาย 4 หรือสาย 2 จำไม่ได้..ว่าแต่ว่ามันมีกี่สาย..เหอๆ)...ผมจึงต้องพาคนงานจำนวนนึง ไปสร้างแคมป์รอไว้ก่อน...(ผมทำงานหนักตั้งแต่เด็กเลยครับ) ..และน้ากิตได้บอกกับผมว่า..สร้างแคมป์เสร็จ ผมพักได้ ยะฮู้ หวานไอโมครับ..โดยแกจะให้หยุด ไปจนสงกรานต์เสร็จเลย..รู้สึกตอนนั้นจะเป็นช่วงต้นๆเดือน เม.ย.

และจากการส่งมอบงานครั้งนี้..ไอโมก็ได้โบนัสมาเพียบอีกเช่นเคยครับ รวยครับรวยยยยยย ฮ่าๆ...สมกับความเหนื่อยยากจริงๆครับ หุหุ...ช่วงนี้เองครับ ที่ผมได้ไปบ้านไอคิมมันเป็นครั้งแรก

ผมกับไอคิม ได้พาคนงาน จำนวน 10 คนเป็นชายล้วนๆ ..ไปสร้างแคมป์สำหรับ คนงาน ประมาณ 60-70 คน...ส่วนไอเก่งพอมันสอบเสร็จผมก็ให้มันกับไอแมนอยู่ที่บ้านน้ากิตก่อนครับ อยู่เป็นเพื่อนเจ้าเป้ยมัน ...

ไอเก่งก็เลยเป็นเพื่อนเล่นไอเป้ยไปโดยปริยายครับ...เพราะไอเก่งมันเป็นพวกเอาใจเก่งอะครับ ส่วนไอแมนหน่ะ เอาใจใครไม่เป็นหรอกครับ ดีแต่ปากหมาไปวันๆ..ไอเก่งมันจึงกลายเป็นกรรมการห้ามมวยระหว่างไอแมนกับไอเป้ย แต่มัน 2 คนก็ไม่ได้ว่าเกลียดกันจนทะเลาะกันหรอกครับ..เพราะรักจึงล้อเล่น อย่างที่บอกไอเป้ยมันนิสัยเหมือนผม เป็นพวกยั่วขึ้น เถียงไม่ยอมลงอะ..ก็เลยสนุกปากไอแมนมัน

วันที่ผมพาคนงานไปสร้างแคมป์วันแรกนั้นแหละครับ.. ผมกับไอคิม ได้พามัน 3 ตัวไปเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหาร แถวๆพุทธมณฑล..รวยไงครับเลยเลี้ยงเด็กๆมันหน่อย(อาศัยว่าใกล้ที่ทำงาน)...

“นี่โมรู้ปล่าว..เห็นเงี๊ยะ เด็กโมอะ เสน่ห์แรงนา” ตอนนั้นจำไม่ได้ครับว่ากำลังพูดเรื่องไรกันอยู่ และไอเป้ยมันก็ได้พูดขึ้นมาน้ำเสียงเจ้าเล่ห์มากมายพลางปรายตาไปมองไอเก่งมันยิ้มๆ

“อะไรวะ...” ผมถามมันเบาๆ แล้วมองหน้าไอเก่งมันเหมือนกัน

“อะแฮ่ม..แฮ่ม” ไอเก่งมันทำเสียงกระแอมกระไอในลำคอ..พลางส่งสายตาอาฆาตไปทางไอเป้ย

“เป็นไร..ตีนใครไปติดคอเองไอเก่ง..” ผมพูดห้วนๆ แล้วทำหน้ายักษ์ใส่ไอเก่งมัน รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกลครับ..
 
“หึหึ...เฮ้อ...” ไอคิมมันมองหน้าผมแล้วหัวเราะหึหึในลำคอ แล้วถอนหายใจเฮือก..อะ ไอบ้า เป็นบ้าไรของมึงเนี๊ยะ ...ตอนนั้นรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลครับ

“ก็ไอเก่ง อะดิพี่..คิคิ...มันหน่ะ...ไปถูกตาต้องใจ สาวนิเทศฯเข้าให้แล้ว..ฮ่าๆ น่ารักโคตรๆเลยพี่..หึหึ” และนี้เป็นน้ำเสียงของไอแมนมันครับ...

“เฮ้ย..มึงก็พูดไปไอแมน..ปล่าวซะหน่อย” ไอเก่งมันทำหน้าเขิลๆ อายๆ ยิ้มแหย๋ๆ ให้ผมอะครับ..ฮึยยยยยย

“เหรอ...อะไรกัน...อยู่กรุงเทพ ไม่กี่วัน..ไปติดหญิงซะแล้วเหรอ” ผมพูดขึ้นมาน้ำเสียงนิ่งๆ ตอนนั้นรู้สึกจี๊ดๆ เข้ามาในอกยังไงบอกไม่ถูกครับ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...(พึ่งมารู้ทีหลังว่านั้นมันเป้นอาการของพวกหมาหวงก้างเหอๆ)

“ปล่าว...พี่ก็..ติดหยง ติดหญิง ที่ไหนกัน..อู้..อะไรเนี๊ยะ..บ้าจี้ไปกับพวกมัน..” ไอเก่งมันพูดพลางส่ายหัวยิกๆ...

“บ้าจี้ไรยะ...แหม๋ ไอตอนที่แกขอให้ฉันแนะนำแกให้รู้จักกับแนนหน่ะ... แกไม่ได้พูดแบบนี้นี่หว่า..เหอะ...พอเพื่อนฉันมันสนใจแกขึ้นมาจริงๆแกพูดงี้เหรอ..เดี๋ยวเถอะแก..” ไอเป้ยมันทำหน้าเบ้ๆตาขวางคาดโทษไอเก่งมัน..ในฐานไม่ยอมรับความจริง..

“เอ๋า..เลิกพูดๆ..ไร้สาระหว่ะ...” ไอเก่งมันพูดตัดบทขึ้นมาดื้อๆครับ...
ผมมองหน้ามันตาขวางสุดฤทธิ์..ไอเก่งมันยิ้มเจื่อนๆจ๋อยๆ..ทำตาเป็นลูกหมาใสซื่อให้ผมด้วยหง่ะ แม่ม..แต่ผมก็ยังนิ่งเฉยครับมันจึงหันมาตักกับข้าวกับปลา ใส่จานผม รินน้ำให้กิน พยายามเอาอกเอาใจผมสุดฤทธิ์ โดยมีไอคิมนั่งหัวเราะ..อย่างชอบอกชอบใจ..มองผมกับไอเก่งยิ้มๆ...ถูกใจอะไรนักหนาวะ..กูหล่ะเซ็ง..ชิ...กับข้าวมื้อนั้นผมรู้สึกว่ามันไม่อร่อยเลยซักนิดเดียวครับ...ฮึ่ม...หงุดหงิดดดดดด....

พอกินข้าวอิ่มหนำสำราญกันเรียบร้อย..พวกมันอิ่มครับ แต่ผมอะไม่ มัวแต่หงุดหงิดครับ..เลยกินอะไรไม่ลง...งอนไอเก่งมัน.ชิ...พวกผมก็ขับรถกลับบ้านกันอะครับ..ไอแมน กับไอเป้ยก็เถียงกัน มะโหลงโฉงเฉง...ไอคิมที่ตอนนี้ทำหน้าทีสารถี ก็เอาแต่นั่งยิ้ม..ไอเก่งก็พยายามที่จะสบตากับผมผ่านทางกระจกส่องหลังอยู่ตลอดเวลา ส่วนผมก็เอาแต่นิ่งเฉยครับ...เซ็ง...

พอถึงบ้านก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน เจ้าเป้ยก็เข้าห้องมัน...ไอแมนกับไอเก่งนอนห้องเดียวกันครับ ด้านล่าง..ไอคิมนอนที่ห้องผมสิครับ..

“พี่ครับ..” ไอเก่งมันพูดขึ้นเบาๆ แล้วดึงแขนผมไว้อะ...มันเดินตามผมขึ้นมาด้านบน.

ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องผมครับกำลังจะเดินเข้าห้องโดยมีไอคิมเปิดประตูห้องรอผมอยู่แล้ว..ตัวมันเอามือกอดอกยืนพิงขอบประตูมองผมกับไอเก่งอยู่อะ...มันทำหน้านิ่งๆครับ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ

“เก่ง...มันดึกแล้ว..ไปพักซะเก่งทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...” ไอคิมมันพูดขึ้นน้ำเสียงนิ่งๆหน้าก็นิ่งเหมือนกันครับ

“แต่ว่า..ผม..” ไอเก่งมันทำสีหน้าเหมือนมีอะไรจะพูดกับผมครับ...

“เถอะ..ไป..ได้แล้ว..เดี๋ยวพี่คุยกับพี่โมเอง..เก่งไม่ต้องคิดมากหรอก...” ไอคิมมันพูดพลางเดินเข้ามาหาผมกับไอเก่ง
แล้วเอามือตบบ่าไอเก่งแปะๆ..ผมก็ได้แต่มองมันสองคนอย่างเซ็งๆ...หงุดหงิดไม่หายครับ..ผมทำหน้างอๆให้มัน 2 คนแล้วเดินเข้าห้องนอนไปเลย..งอนอะไรพวกมันก็ไม่รู้เหมือนกัน

พอผมเดินเข้ามาในห้องก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินตรงแหน๋ว เข้าห้องน้ำไป...ผมอาบน้ำไปก็คิดไปแหละครับ..ว่าผมเป็นอะไรกันแน่เมื่อกี้นี้..ทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดโมโห จนไม่อยากมองหน้าไอเก่งมันแบบนั้น...ทั้งๆที่ผมก็บอกกับตัวเองตลอดเวลาว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับไอเก่งมันซักหน่อย ก็แค่รู้สึกว่ามันน่ารักดีเท่านั้นเอง...

แล้วทำไมต้องโมโหตอนที่รู้ว่ามันไปสนใจ คนอื่นด้วยวะ..นี้กูเป็นบ้าไรวะเนี๊ยะ..โอ้ย..ปวดหัวเว้ย...ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจตัวเองครับ..และกว่าจะอาบน้ำเสร็จก็นานโขเหมือนกันครับ..ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหน่ะ..มันร่อนถลาลงไปหาไอเด็กบ้าที่อยู่ห้องด้านล่างนู้นแล้ว

พอผมอาบน้ำเสร็จ ก็เดินเอาผ้าเช็ดตัวพันเอว ออกมาจากห้องน้ำ..ไอคิมที่ตอนนี้ก็ลอกคราบตัวเองเรียบร้อยมีแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพันเอวอยู่หมิ่นๆเท่านั้นเอง...มันก็เดินสวนผมเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรกับผมเลย เฮ้อ..ก็ดีเหมือนกันครับ ด้วยตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดอะไรกับมันเลย...

พอผมใส่เสื้อผ้าทาโลชั่นเสร็จ ผมก็เดินไปทรุดตัวลงนอนบนเตียง..แล้วหลับตาลง ...พยายามทำใจให้สงบ...แต่ทำยังไงในหัวมันก็ยังแว่วได้ยินเสียงไอแมนกับไอเป้ยที่พูดถึงไอเก่งแว่วๆอยู่ในหูตลอดเวลา...รู้สึกแปล๊บๆในใจยังไงบอกไม่ถูกครับ...

และหลังจากที่ผมล้มตัวลงนอนได้ไม่นาน ผมก็ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องน้ำเบาๆ จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงก๊อกๆแก๊ก พักเดียว ไฟในห้องก็ดับพรึบลง..พร้อมๆกับอาการยวบของที่นอนข้างตัว และอ้อมแขนของใครบางคนก็ยื่นมากอดรัดผมไว้..
และ ผมก็หันหน้ากลับไปหาอกอุ่นๆของเค้าคนนั้นอย่างคุ้นเคยเป็นอย่างดี... และเค้าคนนั้นสุดที่รักของผมก็ดึงผมขึ้นไปนอนทับบนตัวเค้า...พร้อมกับมือใหญ่ๆนุ่มๆ ก็ได้ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวผม....

“คิม..เรา...” ผมอยากจะขอโทษมันหน่ะ ที่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้น..

“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก..เราเข้าใจ...” ไอคิมมันพูดขึ้นเบาๆ พลางดึงหน้าผมลงไปหามันแล้วจุ๊บปากผมเบาๆ..ความมืดไม่ได้เป็นอุปสรรคในการพรอดรักเลยให้ตาย

“เรา..เอ่อ..ขอโทษ ที่ทำตัวงี่เง่า..” ผมพูดเสียงอ่อยๆอย่างสำนึกผิด..รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าจริงๆเลยครับ ทั้งๆที่มีไอคิมมันอยู่แล้วยังไปนึกหึงหวงไอเก่งมันอีก...

“อืม..ไม่เป็นไร..มันก็แค่อาการของคนหวงของหน่ะ... ปล่อยมันไปเถอะโม...ไม่รักไม่ชอบ ก็อย่าไปรั้งมันไว้เลยนะ...และอีกอย่างก็ใช่ว่ามันจะหนีนายไปไหนซักหน่อย..มันก็ยังเป็นไอน้องเก่งที่น่ารักของนายอยู่ไม่ใช่เหรอ...” แปลกนะครับ คนที่ผมคิดว่าจะโกรธโ มโหกับความมากรักใจโลเลของผม มันกลับเป็นคนมาปลอบใจผมซะงั้น...

“อืม....เราอาจจะแค่หวงมันจริงๆก็ได้..ก็มันพึ่งบอกว่ารักชอบเราเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเองนี่นา...แล้วอยู่ๆ มาได้ยินว่ามันไปสนใจคนอื่นแบบนี้...เป็นใครก็ต้องรับไม่ได้หล่ะ...” ช่างกล้าพูดจริงๆเลยกู..ต่อหน้าที่รักนะเนี๊ยะ...เฮ้อ...

“ก็แค่ได้ยินมา..มันจะสนใจเพื่อนเป้ยมันจริงๆรึเปล่า ก็ไม่รู้ รึว่ามันอาจจะแค่..เล่นสนุกๆ ตามประสา ผู้ชาย...ก็อาจเป็นได้...นายหน่ะ..อย่าตีตนไปก่อนไข้หน่อยเลย..เอ๊ะ พูดไปพูดมาเราก็ชักจะหึงขึ้นมาแล้วนะเนี๊ยะ..หน๋อยมาบอกว่าหึงหวงคนอื่นต่อหน้าต่อตาผัวตัวเองซะงั้น..ฮึ่ม...กล้าจริงๆนายแตงโม..คืนนี้นายเสร็จแน่..ตายแน่ๆ..ฮึ่มๆ...” ไอคิมมันพูดเสียงดุๆห้วนๆ อย่างที่ทำให้ผมรู้ว่ามันแกล้งทำ..แล้วมันก็เอามือมาจี้ๆ ที่เอวผมอะ

“ว้าก...ไม่เอา..ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ..เราจักกะจี้นะ..ไอคิมบ้า..ปล่อยเรา..ฮ่าๆๆๆๆๆ”ยิ่งมันเห็นว่าผมจักกะจี้มันก็ยิ่งจี้ผมมากเท่านั้น
 
“เป็นไง..หือ...เข็ดไหม...ต่อไปจะพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเราไหม..จะกล้าอีกไหม..หา” แล้วมันก็ไล่ปล้ำถอดเสื้อผมออก..
พอมันถอดได้แล้วมันก็เอาปากมันมางับๆ ไปตามเนื้อตัวผมอะครับ...มันไม่ได้กะทำให้ผมเสียวครับ มันทำเพื่อให้ผมจักกะจี้..อะ...

“ฮะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...คิม..พอแล้ว...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ผมหัวเราะจนปวดท้องตัวงอไปหมดครับ...เหงือไหลซิกๆทั้งๆที่ผมเปิดแอร์เย็นฉ่ำ..

“เป็นไง...สบายใจขึ้นบ้างไหม...” ไอคิมมันหยุดมือที่ไล่จี้เอวผม..และหยุดปากที่ไล่งับผมด้วยครับ...มันพูดเบาๆชิดกับริมฝีปากผม...แล้วมันก็ก้มลงมาจูบปากผมอะ

“อืม..ขะขอบใจนะคิม...” ผมพูดเบาๆพลางหอบแฮกๆ เอามือไปคล้องคอมันไว้..จากตอนแรกที่ผมนอนทับมันอยู่ด้านบน เล่นไปเล่นมาผมมานอนอยู่ด้านล่างโดยมีมันทับอยู่ด้านบนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ...

“งั้นก็ให้..รางวัลเราได้แล้วมั้ง...มามะ..มาให้หม่ำซะดีๆ..หึหึ” ไอคิมมันทำเสียงเจ้าเลห์ แล้วจูบซุกไซร้ไปตามซอกคอผม...

“คิม...พอก่อน...คิม...คุยกันก่อน.” ผมพยายามดันหน้ามันออกจากซอกคอผม...

“หือ..อะไรอีกหล่ะ...” ไอคิมมันถอนใบหน้าออกจากซอกคอผม แล้วเอาปากมาจุ๊บๆอยู่กับปากผมอีกที
 
“วันนี้...เราอยากนอนกอดนายเฉยๆอะ...ได้ไหม...” ผมพูดเสียงอ้อนๆพลางเอามือลูบๆที่แก้มมันอย่างอ้อนๆ

“อ้าว...ไมอะ...ไม่เอาอะ..ก็เราอยากฟัดนายนี่นา..ดูดิ...เห็นไหม น้องเรามันตื่นแล้วนะ...” ไอคิมมันพูดพลางเอาน้องมันมาถูๆกับน้องผมอะครับ...เอ่อ..ชักเคลิ้มเหมือนกันครับ..

“นะ..ก็นายอะ....หื่นจะตาย..ฟัดเราทุกวันเลยอะ......วันนี้เราก็เลยอยากนอนกอดนายเฉยๆ ได้อะปล่าว...”ผมพูดอ้อนๆ เอามือลูบเบาๆที่หน้าอกมัน

“อะอะ...อย่าซนสิ...ไหนบอกอยากนอนกอดเฉยๆไง อย่ามายั่ว...เอ้า ก็ได้ยอมวันนึงก็ได้...กอดเฉยๆนะ..เฮ้อ” มันพูดพลางขยับตัวออกจากตัวผม แล้วไปนอนหงายแปะลงข้างๆผม...

“เย้...ขอบคุณคร้าบ...” ผมร้องเย้อย่างดีใจ..แล้วขยับตัวเข้าไปนอนหนุนแขนมันเอาขาพาดไปตามเอวมัน...มือก็วางแปะลงกับหน้าอกมัน...

“หึ..ดีใจมากรึไงเนี๊ยะ...ที่ไม่โดนเราฟัดอะ...เฮ้อ..นี่ลีลาเรามันห่วยขนาดนั้นเลยเหรอเนี๊ยะ...นายถึงได้เบื่อเราขนาดนี้อะ...” มันพูดพลางเอาจมูกมาคลอเคลียที่หน้าผากผม..

“บ้า..คิดไรบ้าๆ พูดบ้าๆ...นอนได้แล้ว” ผมพูดน้ำเสียงเบาๆอ่อยๆอย่างเขิลๆ..เอามือฟาดเบาๆที่หน้าอกมัน...

“หึหึ..โอเค..นอนแล้วนะ...” ปากมันพูด แต่มือมันหน่ะ ดึงมือผมที่วางอยู่ที่หน้าอกมัน..ล้วงเข้าไปในกุงเกงบอลที่มันใส่อยู่เข้าไปจับน้องน้อยมันไว้อะครับ หง่ะ.ไอลามก..และผมก็ชักมือออกทันทีครับ

“น่า...ช่วยจับมันไว้หน่อยนะ...” ไอคิมมันพูดเสียงเบาๆง่วงๆ..มือมันก็กดมือผมเอาไว้กับน้องมันอยู่งั้นแหละครับ...

“เฮ้อ..ไอคิมจอมลามกเอ้ย...”ผมพูดรำพึงกับตัวเองเบาๆ..ผมก็ต้องจำใจจับน้องมันไปแหละครับ คิคิ..(แน่ใจนะว่าจำใจ)
และพักเดียวครับผมก็ได้ยินเสียงไอคิมมันหายใจดังฟี่ๆเบาๆ...ดีนะครับที่มันไม่ใช่คนนอนกรน ไม่งั้นผมคงบ้าตาย...ชั่ว...ทำไมหลับง่ายจังวะ ...อะ..คิดอะไรออกแหละ...

“คิม...คิม...หลับแล้วเหรอ...” ผมพูดพลางออกแรงบีบน้องน้อยมันเบาๆ

“อือ...หลับแล้ว...” ไอคิมมันพูดเบาๆผ่านริมฝีปากออกมา..หึหึ ได้กาล

“คิคิ..อ้าว..หลับแล้ว..แล้วหมาที่ไหนหล่ะที่มันพูดอยู่เนี๊ยะ...ฮ่าๆๆๆ” ผมพูดออกมาแล้วหัวเราะออกมาดังๆๆๆ ..หลอกด่ามันหน่ะครับหึหึ เพราะผมรู้ว่ามันแกล้งหลับ..หึหึ

“อ้าว...หลอกด่ากันนี่หว่า..ฮึ่ม..ร้ายนักนะ..นายแตงโม...ฮึ่ม...ดีหล่ะ เราเปลี่ยนใจแหละ...เราฟัดนายหล่ะนะ” จ๊ากกกกกกกกและมันก็ทำตามคำพูดของมันครับ

มันฟัดผมจริงๆอะ...ฮือ...กูหนอกู รอดแล้วเชียวไม่น่าเลย...ฮึก...กาซิก กาซิก...และกว่าไอโมจะได้นอน...ก็เล่นเอาหมดแรงข้าวต้มเช่นเคย...หงือ...โชคดีหรือโชคร้ายวะที่ได้ไอคิมเป็นแฟน...

[abcd]

ตอนที่ 35


เช้าวันต่อมาผมก็ตื่นเช้าเป็นปกติครับ ตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช่นเคย...วันนี้ผมจะเข้าไปในรามก่อนครับ ไปเอาชีทจากอิง หน่ะครับ..แฮะ..แล้วค่อยไปทำงาน...ส่วนไอคิมวันนี้มันต้องกลับบ้านครับ หุหุ หลังจากที่มันลงมาจากขอนแก่นได้ เกือบ 2 สัปดาห์แหละ มันยังไม่โผล่หัวไปให้คนที่บ้านมันเห็นเลยอะ..วันนี้แม่มันเลยยื่นคำขาดว่าจะตัดมันออกจากกองมรดก ครับ มันเลยต้องกลับ ความจริง มันกะว่าช่วยผมคุมคนงานสร้างแคมป์เสร็จก่อนครับ มันถึงจะกลับ ..แต่เจอลูกตื้อของคุณแม่เข้าหน่อยมันเลยจ๋อยแดกครับ รีบรับปากแทบไม่ทัน...

“คิม..คิม..ตื่น..ไปอาบน้ำเร็ว..คิม” หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็เดินเข้าไปหาไอคิมมันที่เตียงแล้วเอามือตบหน้ามันเบาๆ
 
“อือ..ขออีกนิดคร้าบ นิดเดียวววววววว” ไอคิมมันพูดงัวเงียๆพลางซุกหน้ามันลงกับหมอน ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเลยอะ

“เออ..ตามใจนะปลุกแล้วนะเว้ย...แล้วจะมาหาว่าเราไม่ปลุกไม่ได้นะ...” ผมพูดเสียงดังๆ อย่างเบื่อๆ เอามือฟาดผลั่วะ เข้าที่หลังมัน ..แล้วก็หันหลังกลับ ไปเปิดตู้เสื้อผ้า หาเสื้อผ้าใส่อะครับ ไม่สนใจแม่มมันแหละ
จนผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยครับ ไอคิมมันก็ยังไม่ยอมลุก..ผมจึงหยิบปากกามาเขียนโน๊ตให้มัน

‘ เราไปทำงานก่อนนะ..อย่าลืมกลับบ้านหล่ะ.
..ฝากขอโทษคุณแม่นายด้วย.. ที่ยึดตัวลูกชายไว้ตั้งหลายวัน
อ๋อ....นอนคนเดียวอย่าชักว่าวหล่ะ55555
แล้วเจอกันนะ...
โมครับ..’

ผมมองดูโน๊ตที่ผมเขียนอย่างขำๆ แล้ววางเอาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เอาทอสับมือถือไอคิม วางทับไว้....ผมเดินกลับมามองไอคิมมันที่เตียงอีกครั้ง...เฮ้อ..มึงนี่นา เวลานอนออกจะน่ารักขนาดนี้แท้ๆ แต่ทำไมตอนตื่นแม่ม..กวนตีนกูจังวะ...ผมมองหน้าไอคิมมันอย่างภูมิใจนิดๆ...ไอหล่อนี่แหละแฟนกู..มันรักกูเว้ย...คึคึ..แล้วผมก็ก้มหน้าลงจุ๊บเบาๆที่ปากมันที...ผมทำขนาดนี้มันยังไม่ตื่นอีกอะครับ คิดดู ชิ...ไอขี้เซา...

ผมเอามือลูบหัวมันเบาๆ แล้วเดินหันหลังไปที่ประตูแล้วเปิดออกไป..ก้าวขาลงบันไดพลางฮัมเพลงเบาๆ..อย่างอารมณ์ดี ...ผมเดินผ่านห้องนั่งรับแขกออกมาไม่เจอใครเลยครับ คงยังไม่ตื่นกัน...แต่พอผมเปิดประตูบ้านออกไป ก็เห็นไอเก่งมันนั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี่ยมอยู่ที่ชิงช้าหน้าบ้านอะครับ...ผมส่งยิ้มให้มันนิดนึง...ไอเก่งมันเดินเข้ามาหาผม..หน้าจ๋อยๆ...

“วันนี้เก่ง..ไปพุทธมณฑลคนเดียวนะ...พี่นัดกับเพื่อนไว้ในรามฯ..อะนี้เงิน” ผมพูดพลางยื่นแบงค์ 500 ให้ไอเก่งมันเป็นค่าแท๊กซี่..เพราะผมคิดว่าถ้าให้มันนั่งรถเมล์ไปมันไปไม่ถูกแน่นอน

“เงินผมยังเหลือ...แล้ววันนี้พี่จะไปที่ทำงานไหม...” ไอเก่งมันไม่ยอมรับเงิน แถมยังย้อนถามผมอีกแหนะ..มันมองผมตาละห้อยเลยครับ

“อย่ามาทำหยิ่ง..นี่เงินค่าแท๊กซี่...” ผมพูดพลางยัดเงินลงในมือไอเก่งมัน มองมันดุๆ

“อ๋อ...พี่จะไปดูคนงานที่..กรมฯ หน่อยหน่ะ...ถ้าพี่เสร็จเร็วพี่อาจจะเข้าไป..ไปไปขึ้น...ลงหน้าหมู่บ้านนี้หล่ะ..ตรงนั้นแท๊กซี่ผ่านเยอะ” พูดเสร็จก็เดินหันหลังให้มันไปที่โรงรถโดยผมได้ยินเสียงฝีเท้าไอเก่งเดินตามผมมาต้อยๆ

พอผมและมันเขาไปนั่งในรถผมเรียบร้อยแล้ว..ก่อนที่ผมจะสตาร์ทรถ ไอเก่งมันก็คว้าหมับเข้าที่มือผม…ผมจึงหันหน้ากลับไปมองหน้าไอเก่งมัน....สบตามันอย่างสงสัยเล็กๆครับ ว่ามันมาจับมือผมทำไม

“พี่..พี่หายโกรธผม รึยังอะ” ไอเก่งมันมองผมตาละห้อยเลยครับ..มือมันก็บีบเบาๆที่มือผม

“แล้ว เก่ง คิดว่าไงหล่ะ” ผมไม่ตอบครับ แต่ย้อนถามมันกลับ

“ผม..เอ่อ...ผมกับแนนไม่มีอะไรกันนะครับพี่...ผม..” ไอเก่งมันพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก มันพูดเร็วๆเหมือนกลัวใครแย่งพูดงั้นหล่ะ

“เหรอ..บอกพี่ทำไมอะ” ผมยังนิ่งครับ...

“ผมรักพี่นะ..” ไอเก่งมันพูดออกมาเบาๆ หน้าแดงก่ำเลยครับ คงอายหนัก ไอเก่งเอ้ยน่ารักจริงๆเลยเอง..กูไม่แกล้งมึงแล้วก็ได้
 
“หึหึ..ขอบใจนะ..ที่รักพี่...” ผมเอามืออีกข้างที่ว่างอยู่ ขึ้นไปลูบเบาๆที่หัวมัน

“ปล่อยมือพี่ได้แล้วมั้ง..หึ..เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ไม่ดีนะ” ผมพูดออกมายิ้มๆ..พอมันเห็นผมยิ้ม มันจึงยิ้มออกมาได้ครับ..
 
“พี่ไม่โกรธผมใช่ไหมครับ..” ไอเก่งมันมองผมอย่างมีความหวัง

“พี่จะโกรธเก่งเรื่องอะไรหล่ะ...มันเป็นสิทธิ์ของเก่งไม่ใช่เหรอ..” ผมไม่ได้ประชดนะ..แค่อยากให้มันรู้ว่าชีวิตเป็นของมันจะรักจะชอบใครไม่เกี่ยวกับผม

“พี่..ไม่ดีเองอะ..ที่ทำให้เก่งรู้สึกไม่ดี..อย่าคิดมากเลยนะ...พี่แค่เป้นห่วงหน่ะ...” ผมพูดพลางสบตากับมัน แววตามันสลดวูบลงต่อหน้าต่อตาผมเลยครับ

“ผม..นึกว่าพี่หึงผมซะอีก...ไม่ใช่เหรอ” ไอเก่งมันก้มหน้าลงน้ำเสียงเศร้าๆยังไงบอกไม่ถูก

“ไม่หึงหรอก...แต่หวง...” ผมพูดยิ้มๆ แล้วเอามือไปขยี้ที่หัวมัน..ก็ผมหวงมันจริงๆนี่ครับ..

ไอเก่งมันเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผมสีหน้าสดใสขึ้นมาหน่อย...มันเอื้อมมือมาดึงมือผมไปจับไว้...ผมกับมันสบตากันครู่นึง..
ผมค่อยๆดึงมือออกจากมือมัน...สตาร์ทรถแล้วค่อยๆเคลื่อนรถออกจากบ้านหลังน้อยของน้ากิต...มุ่งหน้าสู่ถนนเบื้องหน้า...พอผมขับรถมาถึงหน้าหมู่บ้านผมก็จอดรถให้ไอเก่งมันลง..ทางไปพุทธมณฑล กับทางไปรามฯคนละทางกันครับ ผมจึงปล่อยให้มันลงตรงนี้แหละ

พอไอเก่งมันลงไปแล้ว ผมรอจนมันเรียกแท๊กซี่เรียบร้อย ผมจึงขับรถออกไปได้...เหอๆ..ตอนเช้าครับ 7-8 โมง ถนนลาดพร้าว รถติดโคตรๆ..กว่าที่ผมจะถึงราม 1 ..โดยผมขับรถเข้า ซอย ลาดพร้าว 112 ไปทะลุที่หน้ารามฯ..ก็ปาเข้าไปเกือบๆ 9 โมงครับ..เลยเวลานัดแล้วด้วย..ผมจึงคว้าทอสับมากดเบอร์ หาไออิงมัน..

พอผมโทรคุยกับอิง ผมก็ได้รู้ว่าตอนนี้พวกอิง รอผมอยู่ที่หน้าคณะวิทย์...พอถึงรามฯ ผมก็ขับรถตรงดิ่งไปยัง คณะวิทย์ทันทีครับ...ผมหาพวกมันไม่ยากครับ..นั่งกันหน้าสลอนอยู่ตรงม้าหินหน้าคณะนั้นเอง...ผมขับรถเข้าไปจอดที่หน้าคณะแล้วจึงเดินเข้าไปหาพวกมัน...

“โหย..เป็นไงวะเพื่อน..ไม่เจอกันนานเลยแม่ม..ไปเที่ยวทะเลมาเป็นไงบ้างวะ..ตัวดำปิ๊ดเลยมึง...” ไอแน๊ตครับ...พอมันเห็นหน้าผมมันก็ยิ้มร่าเดินเข้ากอดผมไว้หลวมๆ แล้วตบแปะๆที่บ่าผม..

“เที่ยวกะผีอะไรหล่ะ...กูทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อต..ได้เที่ยวซะที่ไหน..” ผมพูดพลางเบ้ปากส่ายหน้าไปมา

“ว่าแต่ว่า..มึงว่ากูดำลงใช่ปะ...ดำแล้วหล่อปะหว่ะ 555” ผมพูดพลางหัวเราะเหอๆ..

“เออ..หล่อตายห่าหล่ะมึงหน่ะ..แม่ม..หลงตัวเองชิบหาย..” มันพูดพลางล๊อคคอผม แล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ
ในกลุ่มตอนนั้น ก็มี ไออิงไอเอก..ไอเต๋า..ไอเสก..ไอเฟิร์น..รวมไอแน๊ตด้วย ก็ 6คน..พวกมันวันนี้หน้าตาสดใสมากมายครับ...พวกมันต่างทักทายผมกันเซ็งแซ่…จากนั้นพวกมันก็ถามไถ่ถึงสารทุกข์สุขดิบผมหล่ะครับ...คุยกันไปคุยกันมามากมายก่ายกอง...สนุกดีครับ...ไม่ได้เจอบรรยากาศแบบนี้มานาน...

“นี้โม..ซัมเมอร์เนี๊ยะตั้งใจหน่อยนะ...แค่ 4 ตัวเองอะ...” อิงพูดน้ำเสียงร่าเริง พลางกำชับผมเรื่องเรียนอะครับ

“อืม..น่า..เราอ่านทุกวันแหละ..ที่อิงให้มาอะ..” ผมพูดยิ้มๆแล้วมองหน้าอิงอย่างขอบอกขอบใจ..
ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่พัทยา ทำงานงกๆ ก็มีอิงนี่แหละครับ ที่คอยจดแล๊กเชอร์ มาให้ผมอ่าน..พวกชีทอะไรพวกนี้...พอผมลงกรุงเทพมาที ผมก็จะตรงดิ่งไปเอาชีทที่อิง ทุกครั้งไป

“เฮ้ย..อย่ามองแฟนกูตาหวานงั้นสิวะ..ใจแป้วหมด...ไม่อยากมีมึงเป้นศัตรูหัวใจหว่ะ” ไอเอกมันพูดขัดผมกับอิงขึ้นมาน้ำเสียงจริงจังมากมาย..

“เดี๋ยวเหอะ..เอกหนิ..บ้า...หึ..นี้ถ้าโมชอบเราขึ้นมาจริงๆนะ เราจะทิ้งเอกทันทีเลย...คนไม่คิดอะไรชอบพูดให้คิด เนอะโมเนอะ..” อิงพูดน้ำเสียงกระเง้ากระงอดไอเอกอะครับ..พวกผมจึงได้แต่ฮาครืน...

ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้...ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้..

กำลังคุยกันหนุกๆเลยครับ...ทุกคนก็ต้องเงียบเสียงลง เมื่อโทรสับผมดังขึ้น...ผมหยิบโทรสับขึ้นมาดู แล้วยิ้มออกมานิดนึง...

“อะ ยิ้มงี้ แฟนโทรมาสิมึง...ฮ่าๆ..อะหน้าแดงด้วยเว้ยเฮ้ย..555” ไอแน๊ตไอเพื่อนไม่รักดี มันแซวผมครับ...อายนิดนึงจึงเดินออกมาจากกลุ่มพวกมันแล้วรับโทรสับ

“ฮาโหล..ครับพี่นัท” ผมพูดพลางนึกถึงหน้าไอคนที่มันโทรมา.ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีอะปล่าวหว้า

*ครับ..คิดถึงจังครับตาหวาน..* อะน้านอ้าปากมาก็หวานเลยมัน

“..ปากหวานอีกแหละ...คิดถึง..แล้วทำไมไม่มาหาผมเลยอะ...นึกว่าลืมผมแล้วซะอีก...” พูดขึ้นมาอย่างน้อยใจไอนัทมันนิดๆครับ..

*โดนอาจารย์ใช้งานซะอ่วมเลยครับ...แต่ตอนนี้พี่ว่างแล้วนะ..พี่ไปหาตาหวานนะครับ...ว่าแต่ ตอนนี้ ตาหวานอยู่กับ..เอ่อ...* ไอนัทมันพูดเสียงอ่อยๆ อ้ำๆ อึ้งๆ

“ก็มาสิครับพี่...ยินดีต้อนรับครับ...” ผมบอกมันอย่างจริงใจ..ก็คิดถึงนี่หว่าทำไงได้..ลืมไอคิมไปชั่วขณะนึงครับ

*ครับ..งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะครับ ตาหวาน...ว่าแต่ ยังไม่ได้บอกพี่เลย...คิดถึงพี่ไหมครับ...” ไอนัทมันถามผมกลับมาน้ำเสียงสดใสขึ้นมานิดนึงครับ
 
“คิดถึงสิครับ...คิดถึงมากด้วย...มาให้กอดเร็วๆนะครับ...” พูดแล้วก็ยิ้มออกมาแม่ม...ไม่มีอายกันเลยกู..หน้าด้านชิบ

*หึหึ..กล้าพูดนะ..หอมด้วยได้ไหม..* จ๊ากกกก. ไอโมเขิลครับ..

“เหอะ น่า...พูดมากจริง..แค่นี้นะ..ไอพี่นัทบ้า...” ผมพูดเบาๆอย่างเขิลจัด

*หึหึ..ครับผม..เจอกันพรุ่งนี้นะครับ..ทูนหัวของพี่..บายครับ* หง่ะหวานอีกแย้ว..ทูนหัวด้วยอะ..เรียกกูทูนหัวด้วย..อายครับ อายมัน หูย ไอบ้า..ชิ..

พอผมกดวางสายไป ผมก็เดินอมยิ้มกลับไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะเหมือนเดิมอะครับ..พวกมันมอง หน้าผมแล้วยิ้มๆกันหน่ะ...

“โอ้ย..อิจฉา คนมีความรักนิ..เมื่อไหร่ จะมีคนหลงผิดมารักคนอย่างไอเต๋า บ้างหว่ะ” ไอเต๋าหลังจากมันมองผมนัยตากรุ่มกริ่มแล้ว มันก็พูดออกมาดังๆ แล้วเอาหัวโขกๆ ลงกับโต๊ะหินอ่อนอะครับ..(อ๋อ..อ่านแบบทองแดงๆนิดนึงนะครับจะได้อารมณ์ของไอเต๋าเลย)

“อย่างมึง หน่ะ ต้องรอไปเกิดใหม่ชาติหน้าแล้วหล่ะหว่ะ ไอเต๋า ไอดำ.5555” ไอแน๊ตมันพูดกระแทกเสียงใส่เพื่อนมัน พลางหัวเราะชอบอกชอบใจ

“มึงหน่ะ ขาว ตายห่ะ ..อย่างกู..ถึงจะดำแต่ก็หล่อเหลาคมเข็ม...ไม่เหมือนมึง..ดำก็ดำ..แถมแม่ม ยังเสือกขี้เหร่อีก..ดั่งก้อไม่มี แล้วอย่างนี้มึงจะเอาอะไรทำมาหากิ้นนน5555” ไอเต๋า มันก็ใช้น้ำเสียงทองแดงของมันด่าไอแน๊ตสุดฤทธิ์..พอกันนั้นแหละมันทั้ง 2 คน..

“พอเลย..มึง 2 ตัว..กูจะบอกให้ มึง ทั้ง สองหน่ะ..ก็พอๆกันนั้นแหละวะ..หล่อกันซะเหลือเกินเลยพวกมึง..หล่อเกินหน้าเกินตาเพื่อน หล่อไม่ห่วงเพื่อนห่วงฝูง หล่อจนหมายังเหลียวหลัง พอใจยังวะ...เฮ้อ..กูหิวข้าว ไปแดกข้าวกันได้ยัง...” ไอเสกมันคงทนไม่ไหว ครับ...มันจึงโวยวายขึ้นมา

ติ๊ดตี่ ดี่ดี้...ติ๊ดตี่ดี่ดี้....

อะแม่มใครโทรมาอีกวะ...เพื่อนๆมองผมแววตามีเลศนัยกันอีกแล้วครับ...ผมยิ้มให้พวกมันอย่างขำๆ แล้วจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋ากุงเกง แล้วหยิบโทรสับออกมาดู..อ้าว..คราวนี้ที่รักกูของแท้เลย..ผมจึงเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนผมอีกครั้ง

“ว่าไง...” ผมถามไอคนโทรมาเบาๆ

*จะว่าไง...ทำไมไม่ปลุกเราอะ...* ไอคิมมันพูดเสียงห้วนมากมายครับ แม่ม ฮึ่มๆ กูว่าแล้วเชียวว่ามึงตั้งมาโวยใส่กู...

“น้อยๆหน่อยนายคิม..เราปลุกนายแล้วนะ แต่นายไม่ตื่นเอง..จะให้เราทำไง” ผมต่อว่ามันออกมาเริ่มจี๊ดขึ้นมาหน่อยๆครับ

*พยายามอีกนิดซี้...ไม่มีความอดทนเอาซะเลยนะนายเนี๊ยะ..เราเลยไม่ได้...ฟัดอรุณสวัสดิ์นายเลย หึ* น้าน ไอหื่น ไม่มีอะไรเลยใช่มะในสมองมึงหน่ะ

“นี้..คิดได้แค่นี้ใช่ไหมเนี๊ยะ ไอหื่นเอ้ย....” ผมพูดออกมาอย่างเคืองๆเขิลๆ...ชิ

*ว่าแต่นี่ทำไรอยู่เนี๊ยะ...ถึงที่ทำงานรึยัง...* มันเปลี่ยนเรื่องได้อย่างรวดเร็วและหน้าด้านๆมากเลยครับ

“อยู่ที่รามฯอยู่กับเพื่อน...อะ...อย่าพึ่งโวยนะ..เราบอกนายตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วนะ” ผมพูดดักคอมันไว้ก่อน ก่อนที่มันจะโวยผมอะครับ

*เรายังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย...แล้วตกลงจะได้ไปพุทธมณฑล ..ไหมนั้นหน่ะ* มันปฏิเสธออกมา..แล้วถามผมกลับห้วนๆ

“คงเข้าไปอะ แต่คงเป็นเย็นๆ...เดี๋ยวเราต้องไปดูคนงานที่ กรมฯ ด้วย...” ผมพูดน้ำเสียงเป็นกังวลนิดๆ

*อืม..ไงๆ ก็เข้าไปดูหน่อยก็ดีนะ..ไม่มีใครคุมเลยไม่ใช่เหรอ* ไอคิมมันพูดออกมาน้ำเสียงเป้นห่วงนิดๆครับ
 
“ขอบใจที่ห่วง...ไม่เป้นไรหรอก ให้ไอเก่งไปดูแล้ว...” พูดขอบใจมันเบาๆ...

“นี่นายคิม...นายพึ่งตื่นรึเปล่าเนี๊ยะ อาบน้ำยัง...อย่าลืมนะวันนี้ต้องกลับบ้าน...ไปให้ที่บ้านเห็นหน้าหน่อย สงสารแม่นายบ้าง...ป่านนี้คงชะเง้อคอมองหานายแล้วมั้ง”ผมพูดเตือนมันไม่ให้ลืม

*อืม น่ารู้แล้ว บ่นจริง...อาบน้ำแล้วเนี๊ยะ...กำลังแก้ผ้าอะ..น้องเราโด่ด้วยอะ..หึหึ” อะไอนี้ มันพูดพลางหัวเราะหึหึ อะครับ

“บอกเราทำไม..ไอบ้าเอ้ย...ไปใส่เสื้อผ้า..แล้วกลับบ้านได้แล้วไป..แค่นี้นะ.” ผมพูดแล้วกะกดวางสายอะครับ..ได้ยินมันพูดนึกถึงสภาพมันแล้วรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องครับ..มึงนะมึงไอคิม

“อะอะ..อย่าพึ่ง ดิ..ว่าแต่ ที่บอกว่า...อย่าให้เราว่าวอะ..ส่งซิก อะไรให้เราอะปล่าวเนี๊ยะ หึหึ” มันพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์มากมายครับ
 
“ไม่รู้เว้ย...คิดเองเป็นไหม..แค่นี้นะ..ไอหื่น” แล้วผมก็กดวางสายไปเลยครับ..
แล้วจึงเดินหน้ามุ่ย เข้าไปหาเพื่อนๆที่กลุ่มอีกครั้ง...พวกมันมองผมแล้วพากันส่ายหัวดุกดิก..และพวกมันก็บอกกับผมว่า ลงมติ ไปกิน..MK กัน...แฮะ หวานไอโมสิครับ...อยากกินอยู่พอดี...

แล้วจากนั้นพวกผมก็ตรงดิ่งกันไปที่ เดอะมอลล์บางกะปิอะครับ...เพื่อไปกิน MK กัน..โดยอัดกันเป็นปลากระป๋องไปในรถผมนั้นแหละครับ. มี อิง กับเฟิร์นนั่งหน้าครับ ข้างหลังไอพวกควายถึกทั้งหลายนั่งเบียดๆกันอยู่ด้านหลัง 4 คน.. ตอนแรกไอพวกผู้ชายมันบอกว่าจะแยกไปเองครับแล้วเจอกันที่นู้น แต่ผมคิดว่าใกล้นิดเดียวครับ เบียดๆกันไปเดี๋ยวเดียวถึง..ทนอีกนิด

ใช้เวลาไม่นาน พวกผมก็ถึง เดอะมอลล์ครับ...พอวนๆหาที่จอดรถเรียบร้อยก็ตรงดิ่ง ไปกิน MK กัน กินอิ่ม ก็ปดูหนังกันต่อครับ...พอดูหนังเสร็จ พวกผมจึงแยกย้าย..กันกลับ..ก็เป้นเวลาบ่าย แก่ๆแล้วครับ...ผมจึงตัดสินใจไม่ไปดูคนงานที่ กรมฯ ครับ ไว้ไปวันหลังแล้วกันวะ...และผมก็เปลี่ยนเป่าหมายไปที่พุทธมณฑลก่อนเลยครับ

ขับรถประมาณ 1 ชม..ผมก็ถึงที่ทำงานครับ...เห็นไอเก่งก่อนเลย....ยิ้มฟันขาวให้ผมอีกเช่นเคย...จากนั้นผมก็สั่งงานไปแหละครับ..สร้างแคมป์ก้าวหน้าไปมากครับ คาดว่าอีกซัก วัน 2 วันก็คงเสร็จ...

ติ๊ด ตี่ ดี่ดี้ ติ๊ด ตี่ดีดี้

เสียงทอสับดังขี้นแต่คราวนี้ผมกำลังสั่งงานคนงานอยู่ครับ...เลยไม่ได้ดูว่าใครโทรมา

“ครับผม” ผมพูดตอบรับงทอสับเบาๆ..ปากพูดตาก็ไล่มองดูผลงานของคนงานไปแหละครับ

“โม..เย็นนี้...มากินข้าวที่บ้านเรานะ...แม่เราอยากเจอ... บ้านเรา กินข้าว 6 โมงครึ่ง อย่าบอกว่าไม่นะ” ไอคิมมันพูดเสียงห้วนๆของมันเช่นเคยครับ...พูดงี้มัดมือชกกันชัดๆ

“เอ่อ..คือ..เรากลัวไม่ทันอะ...นี่มันก็ จะ 5 โมงแล้วอะ...จากนี้ไปถึงลาดพร้าวไม่ใช่ใกล้ๆนะ...เป็นวันอื่นได้ไหม” ผมลังเลนิดนึงครับ ใจนึงก็อยากไปอีกใจก็ไม่อยาก...กระทันหันอะขอเตรียมใจก่อนแล้วกันวันนี้

“ไม่ได้...มาวันนี้แหละ...ไม่เป็นไรหรอกน่า..ขอให้ตัวนายมาก็พอ..โอเคนะ...แค่นี้นะโม...แม่เราอยากเจอนายจริงๆนะ..อย่าทำให้คนแก่ผิดหวังสิ...รีบๆมาด้วยหล่ะ” แล้วมันก็วางสายไปเลยครับ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก..เอาแต่ใจชิบหาย..กลุ้มเล็กๆครับ
 
ผมเหลือบตามองนาฬิกา เรือนโก้ ที่ไอนัทมันซื้อให้..ตายห่ะ หล่ะ 4 โมงกว่าแล้ว...ทำไมมันถึงได้กระทันหันจังวะ...ไอชั่วคิมมึงไปพูดอะไรกับแม่มึงเนี๊ยะ...เฮ้อ...เอาไงดีหล่ะกูทีนี้...กลุ้มเว้ย...

[meeza31]

จะได้ไปเจอแม่ยายแล้วดีใจด้วยนะโม

[pongsj]

อิอิ ไปเจอว่าที่แม่สามีด้วย

แล้วถ้าคิมรู้ว่านัทมาหา จะโมโหมั้ยเนี่ย

[Poes]

คิมหื่นได้ตลอดเวลาเลย คิดค่าความหื่นเป็นวินาทีรึเปล่า 

[Minasan]

หื่นได้ตลอดเวลาเลย  ฮ่าฮ่าๆๆ


ไปเจอแม่คิมแล้ว,,
มาต่อไวไวนะ  รออ่านอยู่ๆๆๆ

[THIP]

จะไปเจอแม่ซามีแล้ว       

[D.Gray]

เราจำได้ว่าเคยอ่านภาคแรกของเรื่องนี้ที่บอร์ดไหนสักแห่ง ... จำชื่อไม่ได้อ่ะ ขอโทษค่า  และก็จำได้ว่าเราชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยด้วยเหมือนกัน อ่านภาคแรกรู้สึกหมั่นไส้โมนิด ๆ เหมือนกันนะเสนห์แรงจริง ๆ เร้ย น่าอิจฉา .อู๊บบบบบ ม่ายช่ายยยยยย

ภาคสองนี่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ โอยยยยย อิจฉาเฟ่ยยย 

ว่าแต่จะรอตอนต่อไปนะค้า 

[DeShiWa]

 

อะครับติดตามตลอดอะครับผม

เพิ่งมาคอมเม้นให้ครับผม ชอบมากเลย

 

[นางมารร้าย]

มาตามอ่านเรื่องนายโมจอมหื่น 

อ่านทีไร เลือดกำเดาแทบกระฉูด  แต่ก็ชอบนะ   

ว่าแต่ไปเจอแม่ซะมี  จะเป็นไงน้า นายโม   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

รึว่าตาคิมจะมองออกว่าใครควรหึงไม่หึง
 

[DeShiWa]

 

เยอะจริงๆๆครับตามยังมะทันอะครับ

เพราะชอบเรื่องนี้มากครับผม

 

[DeShiWa]

 

อะครับมาดันครับผม

ชอบมากเลย

 

[abcd]

deshiwa น่ารักจริงๆเข้ามาดันทู้ให้ตลอด มีแฟนยางเนี่ย 

*******************************************************

ตอนที่ 36


“เก่ง..เก่ง..มานี้เดี๋ยว” หลังจากที่วางสายจากไอคิมมันผมก็เรียกหาไอเก่งทันทีครับ

“ครับ...ว่าไงครับพี่...” ไอเก่งมันวิ่งหน้าเริด มาหาผม เหงื่อซกตามเคย หน้ามันแผล่บเลยมัน

“เด๋ว...พี่มีธุระนะ...เก่ง ดูคนงานให้พี่ด้วยแล้วกัน....และก็..”ผมสั่งงานไอเก่งมันครับ
 
“ได้ครับพี่..เอ่อ..พี่...” ไอเก่งมันทำเสียงอ้ำอึ้ง เหมือนกับอยากรู้ว่าผมจะไปไหนงั้นแหละ
 
“พี่จะไปบ้านพี่คิม...ไปนะ..อ๋อ..นั่งแท๊กซี่กลับนะเก่ง..เอ้า นี้เงิน” พูดจบผมก็เอาตังค์ออกจากกระเป๋า แล้วยัดใส่มือไอเก่งมันเหมือนเดิม

ไอเก่งมันมองหน้าผมตาละห้อยครับ...ผมยิ้มให้มันหน่อยแล้วหันหลังให้มันเดินไปที่รถ แล้วจัดการขับรถออกไปทันที..จะทันไหมนี้กู...ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยหว่า...

เป็นอย่างที่คิดครับ ผมใช้เวลาติดแหงกอยู่บนถนนนานโข เลยที่เดียว กว่าจะถึงซอยเข้าบ้านไอคิมมัน ก่อนที่ผมจะมาถึงนี้ ผมโทรถามมันแล้วครับ ว่าบ้านไอคิมมันอยู่ตรงไหนผมจะได้ไปถูก มันบอกว่าเดี๋ยวมันจะรอผมที่ ป้ายรถเมล์ ปากซอย..พอถึงป้ายรถเมล์ก็ชลอรถด้วยแล้วกัน

พอผมถึงป้ายรถเมล์ที่มันบอก ผมก็เห็นมันยืนทำตัวสูงอยู่ก่อนแล้วครับ...ผมบีบแตรให้มัน แล้วขับเลยป้ายไปหน่อย จอดตรงป้ายไม่ได้ครับ กลัวพวกรถเมล์กระทืบเอา...

“มาเร็วเหมือนกันหนิ...” พอมันขึ้นมาบนรถผมมันก็ยิ้มร่าหน้าบ้านถามผมออกมาอย่างล้อๆ

“เออ...น่า พูดมากจริง...ว่าแต่แม่นายอยากเจอเราทำไมอะ...” ผมขับรถเลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านมันพลางเอ่ยปากถามมันโดยไม่มองหน้า

“อ๋อ..หึหึ... ยังไงดีหล่ะ.. ก็ไม่เชิงหรอกนะ..คือ..เราก็แค่อยากให้นายมากินข้าวบ้านเรา.และก็.อยากให้พ่อแม่เรารู้จักนายไง......”

ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันทีครับ..แล้วรีบหันหน้ากลับไปมองถนนเหมือนเดิม... รู้สึกมีกลิ่นทะแม่งๆ ครับเหมือนโดนหลอก

“หมายความว่าไง...” ถามมันออกมาเสียงห้วนๆ เริ่มจี๊ดแล้วครับ

“อะแฮ่ม..คือ..เราไปอยู่ ไปกินกับนายตั้งนานใช่ม่า แม่เราก็เลยอยากเลี้ยงข้าวตอบแทนนายอะ..อืม..นั้นหล่ะ” ไอคิมมันพูดออกมาเสียงดังๆ อย่างที่ทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังโกหก...

“จริงเหรอ...” ผมทำเสียงสูงๆใส่มัน อย่างไม่ค่อยเชื่อถือมันเท่าไหร่นัก

“เออ.เออๆ..เราโกหก..ความจริงเรายังไม่ได้บอกแม่เราด้วยซ้ำว่านายจะมาบ้านเรา...เราพึ่งบอกแม่เราหลังจากที่เราโทรบอกนายแล้วนั้นหล่ะ...ทำไงได้วะ...ก็อยากให้นายมาบ้านเรานี้หว่า..” ไอคิมมันพูดสารภาพออกมาน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจมากเลยครับ...ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดที่ทำให้ผมรีบจนตาลีตาเหลือก...

“ก็น่าจะบอกตั้งแต่แรกสิ....เราก็นึกว่ามีเรื่องอะไรรึเปล่า..กังวลแทบตาย...อย่าทำแบบนี้อีกนะคิม เราไม่ชอบ..” ผมพูดอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก..แม่มหลอกกูชัดๆ

“เออ... ขอโทษแล้วกัน...ก็ถ้าเราไม่บอกนายว่าแม่เราอยากเจออะ...นายจะยอมมาบ้านเราเหรอ...” ไอคิมมันพูดเสียงอ่อนลงมานิดนึง แค่นิดเดียวครับ

“แล้วรู้ได้ไงว่าเราจะไม่มา...” ผมพูดอย่างมีโมโห..พลางตวัดหางตามองมันที..เซ็งจริงๆเลยแม่ม ..กังวลแทบตายสิกู..สรุปว่ากูบ้าไปเองใช่ไหมเนี๊ยะ

“หึ..รู้ได้ไงงั้นเหรอ...นายกับเราคบกันมาตั้งนาน.....ทุกครั้งที่เรามาหานายหน่ะ...เราชวนนายมาบ้านเราตั้งหลายครั้ง...แต่นายก็ไม่เคยมาเลยซักครั้งเดียว อ้างนู้น อ้างนี้ตลอด...ขนาดบ้านเราเป็นทางเดียวกันกับมหาลัยนายนะเนี๊ยะ...แค่นี้พอจะทำให้รู้มะ ว่านายจะมาหรือไม่มาหน่ะ” ไอคิมมันพูดเหมือนน้อยใจครับ ..น้ำเสียงที่อ่อนๆตอนแรกเริ่มแข็งขึ้นมาอีกแล้วครับ
ผมมองหน้ามันอย่างโมโหครับควันออกหู วิ้วๆ เลยทีเดียว

“ถึงแล้ว...” ไอคิมมันตะคอกผมอะ

พอผมจอดรถที่หน้าบ้านหลังนึง ไอคิมมันก็เปิดประตูรถออกไป แล้วเดินไปเปิดประตูบ้านให้ผมอะครับ ในใจผมตอนนั้นอยาก ขับรถเลยไปจริงๆเลยครับ อยากประชดมันหน่ะ....แต่คิดว่าบอกผู้ใหญ่ไว้แล้วว่าจะมา พอมาถึงจะไม่เข้าไป...ก็จะดูน่าเกลียด ผมเลยต้องจำใจ ขับรถผ่านประตูหน้าบ้านมันเข้าไป..
จัดการจอดรถ ล๊อครถเรียบร้อย ผมก็เดินตามไอคิมมัน เข้าไปในบ้านแหละครับ...ก้มหน้าก้มตาเดิน เซ็งสุดๆเลยครับผมอะ...

“โอ๊ะ..อะไรอะ...” ตกใจครับ...เมื่ออยู่ๆ ไอคิมมันก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือผม แล้วดึงผมเข้าไปตรงมุม มืดๆ ก่อนที่จะเข้าไปในบ้านอะครับ

“คิม ไม่นะ..อือ” และก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้  ไอคิมมันก็ฉกริมฝีปากวูบเข้าที่ริมฝีปากผมทันทีเลยครับ มันเอาลิ้นมันเข้ามานัวเนียกับลิ้นของผม รู้สึกอึ้งๆครับ ไม่คิดว่าไอคิมมันจะกล้าทำแบบนี้ที่บ้านของมันเอง...

ไอคิมมันจูบผมดูดดื่มมากมายจนผมตัวอ่อนไปหมด...ปากมันประกบปากผม มือมันก็โอบกอดไปตามแผ่นหลังผม พร้อมกับดึงตัวผมขึ้นขามันก็แทรกเข้ามาตรงหว่างขาผม..พร้อมกันนั้นมันก็ดันตัวผม จนหลังผมไปติดแหง๊กอยู่ตรงซอกตึก..และผมก็เผลอตัวยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอมัน...ก็คนมันเคลิ้มอะทำไงได้..

จากนั้นไอคิมมันก็ถอนริมฝีปากออกจากปากผม มันลากลิ้นไปทั่วใบหน้าและลำคอผม มือมันก็ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดบางๆที่ผมใส่อยู่...แล้วมันก็ลูบไล้ฝ่ามือไปตามแผ่นหลังของผม

“อือ..คิม..พะพอ ละแล้ว อือ” ผมพูดออกมาได้แค่นั้นครับ เมื่อไอคิมมันย้อนกลับมาจูบปากผมอีกครั้ง..มันเอาลิ้นมันเข้ามาเกี่ยวพันหยอกล้อกับลิ้นของผม..

“จุ๊บ..หายโกรธเรารึยัง...เรารักนายนะ..อย่าโกรธเราเลยนะ” ไอคิมมันถอนริมฝีปากออกจากปากผม จุ๊บเบาๆ แล้วพูดขอโทษผมเสียงหวาน...ไอโมก็ใจอ่อนยวบเลยแหละครับ…พยักหน้าหงึกๆ..อย่างอายๆ แล้วซบหน้าลงกับซอกคอมัน...

“เข้าบ้านได้แล้วหล่ะ...เด๋ว พ่อแม่พี่เรา จะสงสัยเอา...ปะ จุ๊บ” ไอคิมมันยังพูดเสียงหวานๆ กับผมอยู่ครับ พร้อมกับจุ๊บ ลงที่ปากผมอีกครั้งนึง มันขยับมือลงไปบีบที่ก้นผม..ผมก็หน้างอทันทีอะครับ..ชิไอบ้าไอลามก..

“ หึหึ...คิดถึง..ตรงนี้ของนายจัง...” ไอคิมมันทำเสียงหื่นๆ แล้วเอาฝ่ามือดันตรงก้นผมจนผมเด้งไปด้านหน้า และมันก็เด้งสะโพกมันเข้าหาผมเหมือนกัน..แล้วมันก็ขยับสะโพกถูไถกับช่วงล่วงผมอะครับ

“อือ...เราว่า...เราไม่พานายเข้าบ้านแหละ...เราพานายไปเอาดีกว่า..โอ้ย...” ฮึ่ม ไอชั่ว..ครับไอคิมมันยังพูดไม่ทันจบประโยค มันก็เจอกับ กำปั้นพิฆาตผมเข้าให้...ถึงกับทรุดฮวบไปกองอยู่กับพื้นกุมท้องไว้ อ้าปากร้องไม่มีเสียงกันเลยทีเดียว

“รู้จัก กาละเทศะบ้าง...ไอหื่น” พูดพลางเดินออกไปยืนรอมันตรงที่มันสว่างๆหน่อยอะครับ
ไอคิมมัน มองหน้าผมอย่างงอนๆ แล้วค่อยๆลุกขึ้น ลูบท้องตัวเองป่อยๆ..มันเดินเข้ามากอดคอผม...ผมก็พยายามดึงแขนมันออกจากคอผมอะครับ ..และผมก็ต้องหยุดครับ เมื่อมีผู้ชายคนนึง อายุ ราวๆ 25-26 เดินออกมา..จากข้างในบ้าน...ดูจากลักษณะท่าทางและหน้าตาที่เหมือนกับไอคิมมาก ผมคาดว่าน่าจะเป็นพี่ชายมัน

“อ้าว...เออ..อยู่นี้กันเอง....ทำไรกันอยู่วะ...ได้ยินเสียงรถตั้งนานแหละ..อือ..หวัดดีครับ” พี่คนนั้นพูดน้ำเสียงสดใสมากมายครับ แกยิ้มหน้าบานเลยทีเดียว...และแกก็รับไหว้ผมด้วยครับ

“โม นี่..พี่ กันต์ พี่ชายเราเอง..พี่ นี่แตงโม เพื่อนซี้ผม” ไอคิมมันพูดกับพี่มันน้ำเสียงห้วนๆครับ..เออ เนาะ ผมก็นึกว่ามันพูดแบบนี้กับผมคนเดียวซะอีก ...

“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องแตงโม...ปะ ปะ...เข้าบ้านกันดีกว่า...พี่หิวแหละ...แม่ตั้งโต๊ะรอแล้วหล่ะ...ว่าแต่ทำไรกันอยู่วะ...ยังไม่ได้ตอบพี่เลย” พี่กันต์ พูดพลางเดินเข้ามาหาผมกับไอคิม แล้วแกก็เอามือมาโอบที่ไหล่ผมอะครับ...ซึ่งตอนที่เห็นพี่กันต์เดินออกมานั้น..ผมดึงแขนไอคิมออกจากคอผมได้สำเร็จพอดีอะครับ..และ.ผมก็หันไปยิ้มให้พี่แก ด้วยความจริงใจ...พี่กันต์ก็ยิ้มให้ผมอย่างพี่ชายใจดี..ปลื้มครับปลื้ม...

“ดูรถพี่อยู่อะ...โมเค้าเห็นรถพี่แต่งสวยดี” ไอคิมมันพูดโดยไม่หันหน้ามามองผมกับพี่กันต์เลยครับ โกหกได้เนียนมากเลยครับ น้ำเสียงนิ่งมากมาย พี่กันต์ยิ้มแล้วยักคิ้วให้ผมนิดนึง...พี่กันต์ดูเพินๆเหมือนไอคิมมากครับ...แต่พอมองดีๆ แล้ว คนละเรื่องกันเลย..ไอคิมจะแนว คุณชายอะ..เมื่อเทียบกับพี่กันต์นะหน้าตามันออกแขกๆผิวขาวจั๊วะ..พี่กันต์ ดูลุยๆ..และหน้าตาพี่กันต์ก็ออกแขกๆเหมือนกันครับ แต่คมกว่า ...ผิวออกเข้มๆ.หล่อมากแมนมากครับ..ไอคิมชิดซ้ายกระเด็นกระดอนเลย..เทียบพี่กันต์ไม่ติดฝุ่นเลยครับ..เหอๆ...พี่กันต์ตัวใหญ่หนากว่าไอคิมเยอะครับ ตอนนั้นนะหรืออาจจะเป็นเพราะว่าตอนนั้นไอคิมมัน ยังไม่เป็นหนุ่มเต็มที่ก็ไม่รู้นะ..ก็พึ่งอายุ 18-19 กันเองนี้ครับ..

และพี่กันต์ก็เดินพาผมเข้าไปในห้องทานข้าวครับ โดยมีไอคิมเดินนำหน้าไปก่อน..และที่นั้นผมก็ได้เจอกับสมาชิกคนอื่นๆในครอบครัว ไอโมใจเต้นตุ๊บๆครับ...กลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกทีเดียว

“ไปตามตัวมาให้..แล้วครับแม่...น้องแตงโมครับ นี่ คุณนาย...(ชื่อคุณแม่ครับ)แม่ของพวกพี่ครับ”ผมยกมือไหว้คุณแม่อย่างเขิลๆ และก็ขำพี่กันต์ด้วยครับ..และนี่คืออีกข้อของความต่างระหว่างพี่น้องสองคน พี่กันต์จะขี้เล่นอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่ไอคิม..จะตรงกันข้าม

“นี่ น้อยๆหน่อยเถอะ พ่อกันต์..แหม๋ แนะนำซะ..ยังกะน้องเค้าเป็นเพื่อนเรางั้นแหละ” คุณแม่รับไหว้ผมแล้วยิ้มให้อย่างใจดี แล้วจึงหันไปค้อนลูกชายคนโตดังขวับเลยครับ..

“น่าแม่ก็...ใครแนะนำก็เหมือนกันแหละ..และ. นี้ คุณ...(ชื่อคุณพ่อครับ) พ่อพวกพี่อีกเหมือนกัน” ผมยกมือไหว้คุณพ่อบ้างอะครับ ส่งยิ้มพิมพ์ใจให้คุณพ่อด้วย...

คุณพ่อรับไหว้แต่ไม่พูดอะไรครับ..ถึงท่านไม่พูดแต่แววตาท่านก็ได้บอกผมอย่างชัดเจนว่าท่านเป็นคนใจดีพอควร...

“อ๋อ และนี้ ไม่แนะนำไม่ได้แล้ว...ภรรยาที่น่าร้าก ของพี่เองครับ...พี่บัว ครับผม..” ผมยิ้มให้พี่บัวแล้วยกมือไหว้พี่เค้า

“ดีจ้ะ...น้องแตงโม..เอ๋า มาช่วยบัวยกหน่อยสิค่ะกันต์” พี่บัวไม่ได้รับไหว้ผมครับ พี่เค้าแค่ผงกหัวยิ้มๆให้ผมเท่านั้นเอง
เนื่องด้วยตอนนี้ สองมือพี่เค้ามีของอยู่เต็มสองมือเลยทีเดียว...พอพี่บัวพูดจบพี่กันต์ก็รีบเดินเร็วๆไปช่วยเมียรักถือของมาวางบนโต๊ะทันทีครับ...ดูท่าแกจะรักเมียมากครับ....พี่บัวออกจะดูแม่บ้านแม่เรือนหน่อยๆครับ..กุลสตรีไทยมากมาย..ออกแนวสวยใส ไร้เดียงสา อะไรแบบนั้น

จากนั้นทุกคนก็ได้ประจำเก้าอี้เพื่อทานอาหารกันครับ...โดยผมนั่งติดกับคุณแม่ และไอคิมก็นั่งประกบผมอีกข้าง...ตอนแรกผมก็เกร็งๆอะนะ แต่ด้วยความเป็นกันเองของทุกคนในครอบครัว เลยทำให้ผมหายเกร็งไปเลย..คุณแม่เป็นคนน่ารักมากครับ...คุยสนุกมากเลยอะ หัวสมัยใหม่มากครับ...

พอพวกผมทานข้าวเสร็จก็ไปนั่งย่อยอาหารกันที่ห้องนั่งเล่น...ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย...คุณพ่อคิมสนใจเรื่องพระเครื่องครับ ท่านสะสมพวกพระเครื่องอะ..พอไอคิมบอกพ่อว่าพ่อผมก็ชอบพระเครื่อง สะสมพระเครื่องเหมือนกันเท่านั้นแหละ เหมือนเข้าทางครับ..คุณพ่อถามผมใหญ่เลย

ผมก็ตอบได้เท่าที่ตอบอะครับ...และท่านก็หัวเราะขำผม...ที่ผมบอกว่าผมเคยแอบเอาพระเครื่องของพ่อไปห้อยคอ และเกือบทำหายโดยไม่รู้เลยว่า พระองค์นั้น มีราคาค่าเช่า..แพงหูฉี่เลยครับ พอท่านทราบว่าพ่อผมมีพระไรอยู่บ้างคร่าวๆนะ(เพราะผมไม่รู้ว่าองค์ไหนเป็นองค์ไหน) ท่านเลยบอกว่าอยากเจอพ่อผมจริงๆ จะได้แลกเปลี่ยนความรู้กัน ท่านว่างั้น…และไอคิมก็บอกว่ามันคุยกับพ่อผมแล้วพ่อผมก็อยากรู้จักพ่อผมเหมือนกัน แหม๋ หัวใสหัวเหม่งจริงๆเลยครับที่รักผม...

และผมก็คุยกับทุกคนเพลินครับ...เหมือนได้กลับบ้านไปอยู่ในครอบครัวตัวเองเลยอะ..แฮะ..และดูคุณแม่ของคิม จะเอ็นดูผมอยู่มากโขครับ...ท่านบอกว่าผมหน้าตาน่ารักอะ..ตาโต แล้วยังตาหวานอีก....(แอบเขิลนะเนี๊ยะเขียนไปเนี๊ยะ)โหย จะดีใจดีไหมอะ..ทำไมไม่ชมว่าผมหล่อหล่ะ ...เคืองคุณแม่ โป้งๆ..เลย

ไม่ใช่แค่หน้าตาน่ารัก นิสัยยังน่ารักอีก..คุณแม่ว่างั้น (โอ้ยอายปากหว่ะ)แบบว่าผมพูดอ้อนคุณแม่ ชมนั้นชมนี้คุณแม่ไม่ขาดปากอะครับ ออเซาะมากมาย …แฮะ ..กว่าจะรู้ตัวครับ พอมองดูนาฬิกา เกือบ 4 ทุ่มครับ ผมก็เลย ขอตัวกลับบ้าน...

“กลับทำไมอะ..นายนอนนี้ก็ได้หนิ...หรือว่ากังวลเรื่องเสื้อผ้า..เสื้อผ้าเรามีใช้ๆไปเถอะ” ไอคิมมันพูดขึ้นมาเสียงห้วนๆสไตร์มันอะครับ

“เปล่าหรอก..พรุ่งนี้เราต้องไปทำงานแต่เช้าหนะ...”ผมปฏิเสธไอคิมมันไปทันทีครับ

“อืม นั้นสิลูก โม มันดึกแล้วนะ ขับรถกลับคนเดียวอันตรายนะลูก นอนนี่แหละ..นะ” คุณแม่ พูดยิ้มๆอย่างใจดี

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณแม่...ผมกลับดีกว่าครับ ไม่ได้บอกน้องๆที่บ้านไว้ด้วย...เอาไว้วันหน้าดีกว่านะครับ...ผมจะมาทานข้าวฝีมือคุณแม่ให้พุงกางไปเลยครับ...” ผมพูดพลางทำหน้าอ้อนๆ คุณแม่ด้วยครับ

“หึหึ..จ้า ...ก็ได้รับปากแม่แล้วนะ..เฮ้อ...แตงโมนี้น่ารักจริงๆเลยนะลูก...แม่อยากมีลูกหน้าตาน่ารัก นิสัยน่ารักแบบนี้บ้างจัง...ดูลูกแม่แต่ละคนสิ...ดูได้ซะที่ไหน...ยังกะองคุลีมาล..” คุณแม่ว่าลูกชายตัวเองซะงั้น แถมยังพูดชมผมซะผมตัวลอยหน้าแดง พูดอะไรไม่ออกเลยครับ ได้แต่ยิ้มอายๆ...

“งั้น..ให้ผมแต่งงานกับ โมซะเลยดีไหมครับแม่...นายโมจะได้เป็นลูกของแม่จริงๆไงครับ ดีไหม..แทนที่จะได้ลูกสะใภ้เป็นผู้หญิงก็เปลี่ยนเป็นผู้ชาย แทนคงไม่เป้นไรนะฮะ..ไหนๆ แม่ก็หลงรักนายแตงโมไปแล้วหนิ” ไอคิมมันพูดขึ้นมาหน้าตาเฉยครับ
ไม่ยิ้มไม่บึ้งหน้าตานิ่งมากมาย ปากมันพูด แต่ตามันอะดูหนังสือนิตยสารรถ ในมือไป...เหมือนไม่สนใจอะครับ…แต่ผมนี่สิครับ ได้ยินถึงกับสะดุ้งเสียวสันหลังวาบครับ...

“หึ...พูดไรของแกยะ...พ่อคูณ...หึ..แกหน่ะคงไม่เป็นไร..ก็น้องแตงโมเค้าน่ารักหนิ...แต่เค้าหน่ะจะเอาแกรึเปล่า หน้าแกหน่ะยังกะโจร..นิสัยเสียปากก็เสีย..ใครที่ไหนจะรักจะชอบแกยะ..แค่แตงโมยอมเป็นเพื่อนกับคนอย่างแกนี่ แม่ก็ว่าเหลือเชื่อมากพอแหละ....อย่าให้แม่พูดเลย..ขี้เกียจพูด..เนอะ แตงโม..หึ..ผู้หญิงดีๆสวยๆมีอีกถมถืดให้แตงโมเลือกเนอะลูก...ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมา..ยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างเจ้าคิมมันเลย..นี่ลูกสาวเพื่อนๆแม่นะ..หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู นิสัยดีๆทั้งนั้นเลยลูก..แล้วแม่จะแนะนำให้แตงโมรู้จักวันหลังนะลูก...คิคิ..” คุณแม่พูดยืดยาว เผาไอคิมซะไหม้ไปทั้งตัวเลยครับ ส่วนตัวผมก็ได้แต่ยิ้มหน้าบาน

“ขอบคุณคร้าบ คุณแม่...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคร้าบ...เอาไว้ผมจะมาคุยกับคุณแม่บ่อยๆนะครับ...อย่าลืม..ที่พูดนะครับคุณแม่” ผมเริ่มสนิทครับ เลยกล้าพูด...ก็คุณแม่อะชี้ทางให้กระรอกน้อยอย่างผมเองนี้ครับ คิคิ

พอผมพูดแบบนั้น คุณแม่กับ พี่บัว ก็หัวเราะชอบใจครับ...และพร้อมใจกันว่าผมอะท่าทางจะเจ้าชู้น่าดู...พูดเอาอกเอาใจคนเก่งแบบนี้คงเป็นขวัญใจสาวๆชัวร์ ไอโมก็ยิ้มรับหน้าบานครับ ส่วนไอคิมก็หน้าบึ้งมากมาย....คุณแม่ กับ พี่บัว เลยว่าไอคิมหน่ะ มันอิจฉาผม แต่ผมรู้ว่าไม่ใช่ครับ คิคิ มันกำลังหึงโผ้มมมมมม..เหอๆ..

และกว่าที่ผมจะขอตัวออกมาได้ก็นานโขอีกเหมือนกันครับ และผมก็รับปากคุณแม่ว่าจะมาคุยด้วยบ่อยๆ คุณแม่เหงาหน่ะครับ...สามีก็ทำงาน ลูกชายก็คนโตก็เหมือนกัน ลูกสะใภ้ก็ไปช่วยลูกชายดูแลบริษัท ลูกชายคนเล็ก ก็ไปเรียนซะไกล นานๆกลับกรุงเทพทีก็ไม่เคยโผล่หัวมาให้แม่เห็นหน้าเลยสักครั้ง ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้..(รู้สึกผิดยังไงบอกไม่ถูกครับ).คุณแม่ก็ต้องอยู่บ้านกับคนรับใช้ เพียงลำพัง..จะพูดคุยอะไรกับคนรับใช้มากก็ไม่ได้ครับ....ยังไงก็ยังมีคำว่าบ่าวกับนายคั้นกลางอยู่....

“ไม่อยากนอนกับเราขนาดนั้นเลยหรอ” อยู่ๆไอคิมมันก็พูดขึ้นมาตอนที่มันเดินมาส่งผมที่รถอะครับ..

พอดีผมกับมันเดินมาถึงรถผมอะครับ ผมเลยหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไอคิมมัน

“แล้วนายพูดจริงเหรอ..ที่พูดกับแม่เราหน่ะ...เรื่องลูกสาวเพื่อนแม่เราหน่ะ” ไอคิมมันยังตั้งคำถามกับผมไม่หยุดครับ

“บ้า...เราก็พูดไปงั้นแหละ...เรามีนายทั้งคน...ไม่คิดมีคนอื่นหรอก..” ผมพูดยิ้มๆอย่างอารมณ์ดี

“พูดจริงนะ...แล้วทำไมนายถึงไม่ยอมค้างบ้านเราอะ” ไอคิมมันทำเสียงอ้อนๆ คงอยากให้ผมเปลี่ยนใจ

“จริง...หึ..ก็ถ้าเราค้างบ้านนาย...นายก็ต้องฟัดเราสิใช่มะ...” ผมถามมันอย่างกระดากปาก

“แน่นอน...” ไอคิมมันพูดพลางเอื้อมมือมาจะจับมือผมอะครับ..แต่ผมขยับมือหนีมือมันซะก่อน ไอคิมทำตาขวางขึ้นมาทันทีเลยครับ
 
“เฮ้อ...คิม...นี้บ้านนายหน่ะ...เรา..ละอายใจเกินไปที่จะนอนบ้านนายอะ..ครอบครัวนายดีกับเรามากเลยนะ...ถ้าพ่อแม่พี่นาย รู้ว่า เรากับนาย...เป็นอะไรกัน ทุกคนจะรู้สึกยังไง...ทุกคนยังจะดีกับเราอยู่ไหม...นายอาจจะพูดว่านายไม่แคร์...แต่เราแคร์...” ผมพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ...ผมละอายใจจริงๆนะ..ทุกคนดีกับผม...จนผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังหักหลังทุกคนอะ...

“คิดมากไปแล้ว..” ไอคิมมันมองผมอย่างเอื่อมๆ

“ก็ดีกว่า คิดน้อยอย่างนายหล่ะน่า...” ผมพูดตัดพ้อมันอย่างหมั่นไส้ เคยทุกข์ร้อนอะไรกับเค้าบ้างไหมนายหน่ะ...
ผมมองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง แล้วมองเข้าไปในตัวบ้าน ไม่น่าจะมีใครเห็นนะ...ผมขยับเข้าไปใกล้ไอคิมมัน แล้วจุ๊บแก้มมันเบาๆทีนึง แล้วขยับออก...

“เราไปก่อนนะ...บาย” ผมพูดขึ้นอย่างอายๆ แล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่งปิดประตูรถตามเบาๆ

‘ก๊อก ก๊อก’ ไอคิมมันเคาะกระจกรถผมอะครับ

“ว่าไง..” ผมเลื่อนกระจกลงแล้วยื่นหน้าไปถามมันยิ้มๆ

“นายไม่นอนบ้านเรา...งั้นเรา..ไปนอนบ้านนายนะ...” ไอคิมมันพูดพลางเอื้อมมือมาจับแก้มผม

“บ้าแหละ น่าเกลียด..พ่อแม่นายจะคิดไง..” ผมพูดเสียงดุขึ้นมานิดนึงครับ

“เราไม่สนอะ...ก็เราอยากนอนกับนายนี้นา..นะโม..” ไอคิมมันพูดเสียงอ้อนๆ..ก้มหน้าลงมาจนจมูกมันจะชนกับจมูกผมอยู่แล้วครับ

“งอแง ยังกะเด็กๆ...” ผมมองมันอย่างขำๆ..แล้ว เอาจมูกถูๆกับจมูกมัน.เออแฮะ. บทมันจะอ้อนมันก็อ้อนซะน่ารักเชียว…

“วันอื่นก็มี..เราไม่ได้หนีนายไปไหนซะหน่อย...วันนี้อยู่บ้านให้แม่นายชื่นใจหน่อยนะ...” พูดแล้วเอาปากจุ๊บเบาๆที่ปากไอคิมมัน

“ฝันถึงเราบ้างนะ” พูดเสร็จก็อายครับ รีบกดเลื่อนกระจกขึ้นทันทีทันใด

จากนั้นผมก็สตาร์ทรถแล้วเคลื่อนรถออกจากที่จอดรถบ้านไอคิมมัน...และไอคิมมันก็วิ่งไปเปิดประตูให้ผมทันทีเหมือนกัน...ก่อนที่รถผมจะเลี้ยวออกจากประตูบ้านไอคิมไปผมก็ส่งจูบ ให้มันด้วยครับ..ไอคิมมันยกมือขึ้นเกาท้ายทอยตัวเอง....ยิ้มให้ผมพลางทำหน้าอายๆ...ผมหล่ะขำแทบตาย...แล้วไอคิมมันก็ค่อยๆเลือนหายไปจากสายตาผมช้าๆ...รู้สึกใจหายเหมือนกันครับ...ผมอะอยากจะนอนซุกอกอุ่นๆของมันเหมือนกันนะ...แต่ผมต้องตัดใจครับ..เศร้าๆเหงาๆยังไงชอบกลแฮะ...ไม่เป็นไรหรอก...แค่ไม่กี่วันเอง ดีไม่ดี พรุ่งนี้มันอาจจะมานอนให้ผมกอดก็ได้..คิคิ

[abcd]

ตอนที่ 37


ตอนขับรถกลับบ้านผมใช้เวลาไม่นานครับ...พอถึงบ้านผมก็ลงไปเปิดประตูหน้าบ้านแล้วขับรถเข้าไปจอดในโรงจอดรถ....พอล๊อครถเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินตัวปลิวผิวปากวิ้วๆ เข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี...

ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านไปนั้น บังเอิญ ตาผมมันเหลือบไปเห็น แสงสีแดงแว้บๆ..อยู่ตรงชิงช้าหน้าบ้าน ..โอ๊ะ.ใจหายวาบครับ ขนลุกซู่เลยที่เดียว...ด้วยหน้าบ้านผมตอนนี้ปิดไฟครับ มืดสนิทผมจึงไม่รู้ว่าตรงนั้นมีใครหรืออะไรอยู่รึเปล่า...
แสงสีแดงนั้นมันขยับไปขยับมาแว้บๆ ครับ เหมือน เหมือน เอ่อ...หิงห้อย ใช่ เหมือนหิงห้อย แต่หิงห้อยบ้านป้ามึงเหรอ ไอโมเป็นสีแดงแจ๋ เลย...ด้วยความสงสัยใคร่รู้...ถึงจะกลัว แต่ขาไอโมก็ก้าวถอยหลังออกมาแล้วค่อยๆ ย่องไปตรงที่ชิงช้าตั้งอยู่อย่างช้าๆ...

“ทำไรอะพี่...ท่าทางพิลึก” อะ กำ..จากย่องๆเมื่อกี้กลายเป็นเซ็งเลยครับ

“ไอห่ะ แมน..กูก็นึกว่าใคร แม่มเอ้ย..ตกใจหมดกู” ตกใจโดยใช่เหตุอีกแล้วครับไอโม ไอน้องบ้า.. มันมานั่งอัดบุหรี่เข้าปอด ดังซู๊ดๆ..อย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรเท่าไหร่ครับ

“ร้อนอะ...เลยมาตาก.ลมหน่อย..พี่ไปไหนมาเนี๊ยะ” ไอแมนมันพูดพลางพ่นควันสีขาวลอยละล่องออกจากปากและจมูก
“ไปกินข้าวบ้านไอคิมมา..มีอีกปะ..กูตัวดิ...” รู้สึกอยากสูบขึ้นมาเฉยๆครับ.เลยเอ่ยปากขอไอแมนมัน..พลางนั่งลงข้างมันนั้นหล่ะครับ

อาจจะเพราะวันนี้อากาศดีก็ได้มั้งครับ ไม่ร้อนจนเกินไปนัก..ลมพัดเย็นๆต้นไม้ที่บ้านผมดังวี๊ดวิ้ว เพราะดีครับ.ที่นี้เป็นหมู่บ้านจัดสรรเสียงรถที่ถนนใหญ่จึงไม่ดังมาจนถึงที่นี้..เงียบสงบมากๆเลยครับ..ผมซึ่งวันนี้ไปบ้านไอคิมมันมารู้สึกครึ้มอกครึ้มใจอารมณ์ดีมากมาย เลยอยากอัดมะเร็งเข้าปอดซักหน่อย...

“นึกยังไง อยากดูดบุหรี่” ไอแมนมันยื่นบุหรี่มาให้ผมตัว น้ำเสียงมันล้อเลียนผมเล็กๆ

“ไม่นึกไง ก็แค่อยากดูด” ผมพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี แล้วไอแมนมันก็กดไฟแช๊ค ต่อบุหรี่ให้ผม

“เฮ้อ...พรุ่งนี้ แคมป์ ก็จะเสร็จแล้วหว่ะ...ได้พักซะทีกู” ผมพูดพลางอัดบุหรี่เข้าปอด..รู้สึกปลอดโปร่งยังไงบอกไม่ถูกครับ
ความจริงผมก็เป็นหมดนั้นแหละครับ ตามประสาผู้ชาย โดยเฉพาะเด็กหออย่างผม..บุหรี่ กัญชา ยาม้า(ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยาบ้า) ยาอี ยาไอร์ ก็เคย แต่ก็แค่นั้นหล่ะครับ แค่ลอง..ผมไม่ติดหรอก..ก็แค่ลองครับลองเพื่อให้รู้ว่ามันเป็นยังไง
บุหรี่ เหล้า พ่อให้ผมลอง ลองตอนอยู่กับพ่ออะ กัญชานี่ เมื่อก่อนที่สวนยายผม น้ากิต ปลูกไว้ตั้งหลายต้นครับ...และน้ากิตนั้นแหละที่ให้ผมลอง..ยาบ้าลองตอนอยู่ ปวช.1 ลองกับไอวิทย์ and the gang …ส่วนอย่างอื่นไม่บอกครับว่าลองตอนไหน 555 ไม่ดีหรอกครับ เหอๆ..ผมรู้สึกว่าผมใช้ชิวิตคุ้มค่านะ...คิดดูขนาดผู้ชายผมยังได้ลองเลย อะ เกี่ยวกันไหม ฮ่าๆ...พอๆ เข้าเรื่องๆ

“ไปเที่ยวกันไหมพี่...” ไอแมนมันพูดขึ้นเสียงมันดูไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ครับ

“เป็นไรของมึงหว่ะ...ชวนเที่ยวแต่ทำไมเสียงหม่นหมองนักวะ...” ผมถามมันออกมาเบาๆ..พลางพ่นควันสีขาวออกจากจมูก และปาก

“เปล่า..แค่รู้สึกคว้างๆ...” ไอแมนมันสูดบุหรี่เข้าปอด เสียงดังซู๊ด...น้ำเสียงมันฟังดูเหงาๆ

“.หือ..เพราะ...” ผมตั้งคำถามกับมันเบาๆ พลางอ้าแขนทั้ง 2 ข้าง..ยื่นออกไปตามความยาวของพนักชิงช้าที่ผมกับไอแมนนั่งอยู่ ปากก้อคาบบุหรี่ไว้หล่ะครับ..ขานี่แผ่ออก 180 องศา กันเลยทีเดียว

“ตอนนี้ผมเรียน จบ แล้วอะพี่...แต่ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะได้เรียนที่ไหนเลย..กลัวสอบไม่ติดอะ..มันเลยรู้สึกเคว้งๆ..เหมือนคนไม่มีที่ไป ไม่มีที่อยู่ยังไงบอกไม่ถูก...” ไอแมน มันพูดพลางเงยหน้าขึ้น..เอาหัวมาหนุนแขนผมที่อ้า อ้าซ่าอยู่นั้น..

“อือ..เข้าใจหว่ะ...กูคงบอกมึงไม่ให้คิดมากคงไม่ได้...กูรู้ว่ามึงคงทำไม่ได้...เอาเป็นว่า..ทำใจให้สบายแล้วกัน...สอบไม่ติดก็ไม่เป็นไรนี้หว่า..มหาลัยเอกชนเยอะแยะ พ่อมึงรวย..เข้าที่ไหนก็ได้..หึหึ” ผมพูดเอามือไปตบบ่ามันเบาๆ..พลางคีบบุหรี่ออกจากปากไปเคาะขี้บุหรี่ออก

“หึ..พี่ก็พูดไป..ซู๊ด ฮู้..” มันส่งสายตาค้อนผมทีนึง ..(ตอนนี้เริ่มชินความมืดครับ เลยมองเห็น) พลางดูดบุหรี่ดังซู๊ดๆ

“ว่าแต่ที่มึง ชวนกูไปเที่ยวหน่ะ..มึงอยากไปไหนวะ..” ผมย้อนถามมันเบาๆ

“ไปเยี่ยมน้าไหม ที่เยอรมันกันไหมพี่...” ไอแมนมันพูดยังกะว่าเยอรมัน มันไปได้ง่ายๆยังงั้นแหละ..

“แหม๋ ไกลไป..ใกล้ๆ ก็พอมั้ง หึหึ” ผมพูดพลางหัวเราะแผ่วๆ...

“หึหึ..งั้น ไปดรีมเวิด์ล กันไหมพี่..” จากเยอรมันมาดรีมเวิด์ล อารมณ์ไหนวะ น้องกู..

“เออ..เข้าท่า..กูอยากไปเหมือนกันหว่ะ. ดีดี” เอาสิครับ เหอะ..บ้าไปกับน้องมันซะงั้นผม..แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกคึกขึ้นมาเหมือนกันครับ

เคยไปเที่ยวสวนสนุกครั้งล่าสุดเมื่อนานมาแล้วครับ ตอน อยู่ ม.1 ม.2 นี้หล่ะ..จำไม่ได้ว่าตอนนั้น ไปแดนเนรมิตรหรือดรีมเวิด์ลจำไม่ได้อีกแล้วครับ

“ไปปล่อย แก่กันหน่อยก็ดีหว่ะ..ไม่ต้องค้างคืนอะไรด้วย..พวกมึงยังมีสอบอีกไม่ใช่เหรอวะ” ผมจำไม่ได้ครับ ว่าพวกมันจะสอบเข้าอะไรที่ไหนอีกนี่แหละผมจำไม่ได้อะ..ไอเก่งด้วยอะครับ

“อืม...พักสมองหน่อยก็ดี..เออ..พอดีเลย พรุ่งนี้พี่นัทบอกจะมา...ชวนมันไปด้วยกันดีกว่า...” ผมพูดออกมาอย่างนึกสนุก

“ก็ดีนะพี่..ชวนพวกพี่ปอด์นด้วยดีไหม..พี่ปอด์นจะกลับบ้านแล้วเหมือนกันอะ..” น้ำเสียงไอน้องแมนของผมสดใสขึ้นมาทันตาเลยครับ
 
“เออ..ก็ดี ไปกันหลายๆคน สนุกดี...นานๆได้ไปเล่นอะไรแบบนี้ทีก็ดีเหมือนกัน..” พูดพลางดูดมะเร็งเข้าปอดซู๊ดๆ

“เอาไว้ ค่อยคุยกันวันหลังแล้วกันวะ เรื่องนี้...กูง่วงแล้ว..กูไปนอนหล่ะ..” ผมพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน เอามือตบบ่าไอแมนมันแปะๆ..

“เออ...พี่ไปก่อนแล้วกัน..เดี๋ยวผมตามไป” ไอแมนมันพูดยิ้มๆ

“อือ..อย่านอนดึกมากแล้วกันมึง..เออ..พรุ่งนี้มึงไปพุทธมณฑลกับกูมะ..ว่างๆอยู่ไม่ใช่เหรอมึงหน่ะ” ผมหันหลังเดินไปจากมันแล้วครับ แต่พอนึกได้จึงหันหน้ากลับมาหามันอีกครั้ง

“อืม..ก็ได้..พี่ไปกี่โมงอะ...” ไอแมนมันถามผมกลับเบาๆ

“คงไปสายๆ หน่อยอะ....อ๋อ บอกไอเก่งมันด้วยนะ..กูยังไม่ได้บอกมันเลย ..” พูดเสร็จก็ตั้งท่าเดินหนีครับ

“อือ..ได้” ไอแมนมันพูดพลางโบกมือไล่ผม

ผมเอาตีนถีบที่หน้าแข้งมันที แล้วเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไป..พอเข้าบ้านก็เอาก้นบุหรี่ไปทิ้งที่ถังขยะแล้ววิ่งเยาะๆขึ้นบันไดไป...อาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วกระโดดพุ๋ง ลงที่เตียง..พอเนื้อตัวสัมผัสกับที่นอนก็คิดถึงไอคิมสิครับ...ไม่มีคนให้กอดอะ..คิดถึงไออุ่นมันมากมายเลยครับ..จนต้องคว้าหมอนข้างมากอดไว้แน่น..กลิ่นหอมจางๆของไอคิมยังติดตามผ้าห่มหมอน และกระจายอยู่ทั่วเตียง..คิดถึงอะ..และผมก็รู้สึกถึงน้ำอะไรที่มันไหลอยู่ที่แก้ม ผมจึงค่อยๆยกมือขึ้นไปลูบๆดู อ๋า..ตายห่ะ ร้องไห้เฉยเลย..ชักจะไปกันใหญ่แล้วกู..นี่กูคิดถึงไอคิมมันขนาดนี้เลยเหรอวะเนี๊ยะ...

ตื๊ด ตี๊ด ตื๊ด....ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

สะดุ้งเฮื้อกครับ กำลังด่าตัวเองอยู่เลยที่เหงาจนร้องไห้ออกมา...อยู่ๆเสียงทอสับก็ดังสนั่นขึ้นมาซะงั้น....ผมจึงยื่นมือไปหยิบทอสับบ้านที่วางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียงมาถือไว้แล้วมุดหัวเข้าไปในผ้านวม เพื่อรับทอสับ..

“ฮาโหลครับ” ผมพูดออกมาเบาๆ พลางนึกแช่งชักหักกระดูกคนที่โทรมา..บ้าไม่รู้ไง กูกำลังเศร้า

*อืม..นอนยัง* เสียงห้วนๆที่คุ้นเคยที่ดังมาตามสายทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
 
“ถ้านอน แล้วจะรับ ทอสับนายได้ไงเล่า ถามบ้าๆ..แล้วนี่โทรมาทำไมดึกดื่น..คนกำลังจะนอน” น้านปากไม่ตรงกับใจเอาซะเลยครับ ทั้งที่ในใจหน่ะคิดถึงเค้ามากมายเลยทีเดียว

*อ้าวปากดีจริงนะนายเนี๊ยะ..อยากให้นายอยู่ใกล้ๆเราตอนนี้จริงๆให้ตาย...* ไอคิมมันพูดพลางทำเสียงเจ้าเล่ห์มากมายครับ

“ทำไมอะ..ถ้าเราอยู่ใกล้แล้วจะทำไมเหรอ” ผมถามมันน้ำเสียงบ่งบอกว่าเริ่มจี๊ดครับ

*เราก็จะทำโทษ คนปากดีไง...เอาให้ร้องครางหงิงๆ ..ร้องเรียกชื่อเราไม่หยุดเลยทีเดียว * น้านครับมันไอคิม..พูดออกมาได้..ไอบ้า..ไอลามก

“ไอลามก ไอบ้า...ใครจะไปร้องเรียกชื่อนายหว่ะ..ฝันไปเถอะ...” ผมพูดออกมาอย่างงอนๆเคืองๆ ครับ อายด้วยแหละ..
และหลังจากนั้นผมกับมันก็ต่อล้อต่อเถียงกันทางโทรศัพท์นานมากเลยครับ ผมได้ยินเสียงไอคิมมันพูดจ้อยๆ มาตามสาย จนผมผลอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ผมคุยทอสับกับไอคิมมันอยู่นั่นแหละครับ...


***********************

เช้าวันต่อมาไอโมตื่นสายนิดนึงครับ(ไม่นิดหรอกมากเลยแหละ) พอตื่นมาผมก็ได้สัมผัสกับ อะไรแข็งๆที่มันทิ่มๆอยู่ที่แก้มผม คิคิ(คิดลึกกันอะดิ) ..ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นและก็ได้เห็นว่าไอเจ้าแข็งๆนั้นก็คือ..ทอสับนั้นเอง..(ทอสับบ้านผมตอนนั้นเป็นแบบไร้สายอะ) ผมจึงหยิบมันขึ้นมาทั้งที่สลำสลือนั้นแหละครับ แล้วเอาไปวางไว้ที่แป้น..เหลือบมองดูนาฬิกา.ก็ปรากฏว่าสายมากๆแล้ว ...

ผมจึงค่อยๆลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเซแซดๆ เข้าห้องน้ำไป...ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นานครับ กระผมก็ออกมาแต่งตัว ..ก็กางเกงยีนส์เสื้อยืดตามปกตินั้นแหละครับ...ไม่ได้โก้หรูอะไรนักหนาหรอก...

แต่งตัวเสร็จก็เอากระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่..แล้วเดินตุ๊บๆ ลงบันไดไปชั้นล่าง...และผมก็ได้มองทะลุประตูหน้าบ้านออกไปและเห็นว่าที่หน้าบ้านผมนั้น มีรถยนต์คันนึงจอดอยู่นอกจากรถผมอะนะ..รู้สึกดีใจ หัวใจเต้นตุ๊บๆเลยครับ...และผมก็เดินไปที่หน้าห้องนั่งเล่น แล้วเปิดประตูเข้าไป...เป็นไปอย่างที่คิดครับ ไอแมน นั่งอยู่ตรงนั้น ไอเก่ง กับไอเป้ยไปไหนไม่รู้... และ มีใครคนนึง ที่ผมคิดถึงมากมายก่ายกองนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย...

“พี่นัทททททททท” ผมตะโกนออกมาอย่างดีใจกระเป๋าสะพายหลุดแปะลงที่พื้นแต่ผมก็ไม่สนใจที่จะเก็บ

ไอนัทมันยิ้มหวานให้ผมเลยทีเดียว...พร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นด้วย แต่ผมไวกว่าครับ...ผมถลาเข้าไปหาไอนัทมันทันทีด้วยความคิดถึง..ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆครับ..ผมรู้สึกเหมือนได้ของ ของผมคืนมาเลยอะ..ตอนไม่เห็นหน้ามันได้ยินแต่เสียง ผมก็พยายามหักห้ามใจไม่อ้อน...ให้มันมาหาผม….แต่พอเจอหน้าผมก็กลับอยากอ้อนมันขึ้นมาซะงั้น

“หึหึเป็นไงครับ ตาหวาน...คิดถึงพี่ไหมครับ...” ไอนัทมันพูดขึ้นมาเบาๆแล้วเอามือลูบๆที่หัวผม แฮะ คือผมดีใจมากไปหน่อยครับ เลยถลาเข้ามาหาไอนัทมัน แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งคร่อมมันไว้แขนก็โอบกอดรอบคอมันไว้ด้วยครับ.ไอนัทเลยหมดสิทธิ์ลุกขึ้นหรือขัดขืนผมไปโดยปริยาย...โดยไม่อายไอแมนมันเลยซักนิดเดียว แฮะ

“คิดถึงสิ..คิดถึงมากด้วยอะ..ฮึก..ทำไมพี่ไม่มาหาผมเลยอะ ฮือ” และต่อมขี้อ้อนของผมก็ทำงานทันทีครับ..น้ำตาร่วงเผาะๆเลยทีเดียว ร้องไห้กระซิกกระซี้อยู่กับซอกคอไอนัทมัน(น้ำตาสั่งได้ครับไอโม)

“เอ่อ..เฮ้อ..พี่กู แม่ม...บ่อน้ำตาตื่นชิบหาย แถวบ้านเรียกออเซาะอะ...เชื่อเค้าเลย..รับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ....เชิญอ้อนกันตามสบายเลยนะพี่...ผมไปแดกข้าวก่อนหล่ะ..เอาเลยพี่ไม่ต้องเกรงใจ ไปนะ” เสียงไอแมนแว่วๆเข้าหูครับ แต่ผมก็หาสนใจไม่...
และผมก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูห้องนั่งเล่นเบาๆ...พร้อมกับที่ไอนัทมันดึงหน้าผมออกจากซอกคอมัน และมันก็ก้มลงจูบปากผมทันที ตอนแรกกะขัดขืนเหมือนกันครับ...แต่ผมขยับไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไอนัทมันจะกอดรัดผมจนขยับไม่ได้หรอกครับ แต่ใจผมมันไม่อยากขยับหนีเอง ผมจึงปล่อยให้ไอนัทมันจูบผมอยู่อย่างนั้น...ลืมนึกถึงใครบางคนไปถนัดใจ

“พี่คิดถึงตาหวานมากเลยนะครับ...คนดีของพี่” ไอนัทมันพูดเสียงหวานมากมายครับ. พร้อมกับกดริมฝีปากลงกับริมฝีปากผมอีกครั้ง..จูบมันหวานมากมายก่ายกอง มันจูบผมยังกับกลัวว่าจะทำให้ผมเจ็บงั้นแหละ...มันยังทะนุถนอมผมเหมือนเดิม..

“ฮือ..พี่บอกคิดถึงผม..แต่พี่..ฮึก..ก้อไม่ยอมมากหาผม...” ผมพูดอย่างงอนๆ น้อยใจมันมากมายก่ายกองเลยครับ พูดแล้วก็ดันๆ หน้ามันออกจากหน้าผมด้วย..

“อืม.หึ..ขอโทษครับผม..” แล้วไอนัทก็ก้มลงจุ๊บๆที่ปากผม..หน้ามันยิ้มๆอะครับ ...

มือมันข้างนึงยกขึ้นมาจับมือผมที่ดันๆหน้ามันอยู่...จับไว้แน่นเลยอะ มันจ้องตากับผม แววตามันออกเศร้าๆอีกแล้วครับ...แล้วมันก็ยกมือผมขึ้นไปคลี่นิ้วออกทีละนิ้วแล้วจูบไปตามนิ้วมือผม..และสุดท้ายก็จูบหนักๆที่ฝ่ามือของผม...ไอโม อึ้งครับ..พูดไม่ออก แต่รู้สึกหยิวๆยังไงบอกไม่ถูก...ส่วนมืออีกข้างของมันก็ลูบๆอยู่แถวๆสีข้างผม

“ทำงานช่วยอาจารย์ ที่คณะหน่ะครับ...ขอกอดให้ชื่นใจหน่อยนะครับนะ..คิดถึงตาหวาน จนจะขาดใจตายอยู่แล้วอะครับ..ขอหอมหน่อยนะ” ไอนัทพอมันจูบที่มือผมจนพอใจแล้ว..มันก็พูดขอผมเบาๆพลางเอาจมูกโด่งๆของมันกดลงเบาๆที่แก้มผม..

แล้วมันก็ซุกไซร้จมูกและริมฝีปากของมันไปทั่วใบหน้าและเลยลงมาที่ซอกคอผม..ตอนแรกมันก็กั๊กๆอะครับ แต่แล้วมันคงอดใจไม่อยู่จึงได้รุกผมซะขนาดนั้น..ไอโมก็เคลิ้มสิครับ..ทั้งๆที่ผมไม่น่าทำแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ทำมันไปจนได้...โดยไม่รู้สึกผิดอะไรเลย...รู้แต่ว่าคิดถึงอะ คิดถึงไอนัท..อยากอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นและคุ้นเคยนี้ให้นานที่สุด...(เอาอีกแล้วมารดำเข้าคลอบงำไอโมอีกแล้วครับ)

[abcd]

ตอนที่ 38


“พี่นัท...ผมต้องไปทำงานนะ..” ผมพูดขำๆ เมื่อไอนัทมันไม่มีทีท่าจะปล่อยผมซะที.. หลังจากที่มันจูบซุกไซร้ไปตามใบหน้าและลำคอผมจนหนำใจ มันก็เอาจมูกมันมาคลอเคลียอยู่กับแก้มผม แขนมันก็โอบกอดผมไว้แน่นพร้อมกับโยกตัวไปมา..มันนั่งอยู่แบบนี้ตั้งนานอะ ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา เอาแต่สูดกลิ่นแก้มผมอยู่งั้นหล่ะ.. จนผมเริ่มจะทนไม่ไหวครับ...

“เหรอครับ...อืม..งั้น..พี่ไปด้วยนะ...” ไอนัทมันพูดอู้อี้อยู่กับแก้มผม..จักกะจี้อะ

“ไม่ดีมั้ง...พี่ขับรถมาเหนื่อยๆ นอน พักเถอะ..ตอนเย็นผมก็กลับ” ผมพูดพลางดึงตัวออกจากอ้อมกอดมันแล้วมองหน้ามันเขม็ง
 
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ..เล็กน้อย..อีกอย่าง พี่มาหาตาหวานนะครับ ไม่ได้มานอน ปะ ไปทำงานกัน..” ไอนัทมันทำเสียงร่าเริงแล้วมันก็ดึงผมออกจากตัก

“ตามใจ อย่ามาบ่นทีหลังแล้วกัน” ผมพูดอย่างหมั่นไส้มัน พลางพยุงตัวลุกออกจากตักไอนัทมันด้วย

“พี่เคยบ่นให้ตาหวานได้ยินด้วยเหรอครับ” ไอนัทมันพูดแล้วมองหน้าผมยิ้มๆหลังจากที่มันลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้ว..

“อ้าว พูดงี้..แสดงว่าเคยบ่น..แต่ลับหลังผมใช่มะ..โห..ยังงี้ขี้นินทานะเนี๊ยะ” ผมต่อว่ามันอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่นัก กำกำปั้นชกเบาๆที่ท้องมันอย่างหยอกล้อ

“..หึหึ..ไม่ได้นินทา..เค้าเรียกพูดให้เพื่อนฟังครับ..” ไอนัทมันพูดพลางหัวเราะหึหึ..แล้วมันก็คว้าคอผมไปกอดไว้แล้วดันตัวผมให้เดินไปด้วยกันกับมัน...

“หึ..พูดซะดูดี..พูดให้เพื่อนฟัง..เหอะ มันก็คือนินทา เราดีๆ นี่เองหล่ะว้า” ผมพูดน้ำเสียงเคืองๆ บ่นกระปอดกระแปด.แต่ก็ยอมก้าวเดินไปกับมัน

“หึหึ..” ไอนัทมันหัวเราะหึหึ ฟังดูสยองไงชอบกล มันเอามือที่เกาะอยู่ที่คอผม มาดันหน้าผมให้หันไปทางมันแล้วมันก็กดปากลงจุ๊บกับปากผมที.. แล้วมันก้อยิ้มหน้าบานใส่ผม...ผมก็ได้แต่ยิ้มแบบเอื่อมๆให้มันเท่านั้นหล่ะครับ..ทำอะไรได้อีกหล่ะ..เหอๆ..พอเดินไปถึงหน้าประตูที่กระเป๋าสะพายผมวางอยู่ไอนัทมันก็ก้มลงหยิบ แล้วมันก็เอาไปถือไว้ จากนั้นผมก็จัดการเปิดประตูห้องนั่งเล่นออกไปหล่ะครับ..สายแหละจะได้ไปทำงานกันซะที

พอออกมาจากห้องนั่งเล่นผมก้อมองหาเด็กๆ หล่ะครับ ไม่เห็นใครอะ เลยสอดส่ายสายตาเข้าไปในห้องกินข้าว ก็เจอไอแมนกับไอเก่งนั่งเอกขเนก กินผลไม้กันอยู่อะครับ สงสัยคงกินข้าวกันอิ่มเรียบร้อย…ผมกับไอนัทเลยเดินเข้าไปหาพวกมันกัน

“ออเซาะ กันพอแล้วใช่มะ..จะได้ไปกันซะที หิวจะตายชัก” ไอน้องปากเสียของผมมันพูดขึ้นเสียงดัง หน้าตามู่ทู่มากมายลูบท้องตัวเองป่อยๆ

“เออ..ปากดีนักนะมึง..ไหนเมื่อกี้บอกจะมาแดกข้าวงะ..ทำไมไม่แดกซะหล่ะ” ผมเอามือกอดอกกระดิกตีนมองมันอย่างเคืองๆ
 
“จะให้แดกอะไรหล่ะ...ไอเป้ยไม่รู้มันงอนอะไรผม..ไม่ทำอะไรให้แดกเลยเนี๊ยะ...ออกไปไหนก็ไม่รู้ตั้งกะเช้า..” ไอแมนมันพูดเสียงอ่อยๆ ครับ มันคงจะเริ่มเห็นแหละว่าผมกำลังจะอาละวาด
 
“อ้าว....เฮ้ย...พี่มึงทั้งคนเนี๊ยะ ไม่คิดจะใส่ใจถามมันเลยใช่มะว่ามันจะหายหัวไปไหน..” ผมพูดออกมาเสียงดังอย่างมีน้ำโห..แล้วมองหน้าไอแมนกับไอเก่งมันสลับกัน...
 
“ใครจะกล้าถามหล่ะ...หน้าบูดยังกะตูด..ขนาดพี่นัทยังไม่กล้าเลย..จริงไหมพี่” ไอแมนมันพูดพลางพยักเพยิกไปทางไอนัท....มือมันที่ตอนแรกหยิบองุ่นเข้าปากเป็นระวิงตอนนี้มันเอามือมาวางไว้บนตักทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม…

“ทำหน้าเหมือนกับ..ตา เอ่อ โม..ตอนนี้หล่ะครับ” ไอนัทมันพูดยิ้มๆ น้ำเสียงขบขันมากมาย..
ผมก็เลยทำตาเขียวใส่มันซะ.แต่มันก็หาสนใจไม่..ยังยิ้มหน้าบานให้ผมอยู่เช่นเคย...มันอยู่กับผมจนชินกับท่าทางโมโหโทโสของผมแล้วหล่ะครับ

“เอ่อ..พี่ครับ..เป้ยเค้าไปหาเพื่อนหน่ะครับ..ฝากบอกพี่ด้วยว่าไม่ต้องห่วง...เย็นๆกลับ..”ไอเก่งมันพูดขึ้นเสียงนิ่งๆ ไม่ใช่เฉพาะเสียงหรอกครับที่นิ่งหน้ามันก็นิ่งด้วย..มองผมกับไอนัทเขม็งเลย

“เอ่อ..เหรอ..ก็ดี..ที่มีคนรู้..”ผมพูดขึ้นมาอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี..เริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆที่อยู่รอบๆตัวแล้วครับ..(พึ่งรู้ตัวอะคิดดู) และเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาแล้วครับตอนนี้......ไอเก่งกับไอนัทมองหน้ากันเขม็งเลยอะ.เหมือนหยั่งเชิงกันยังไงบอกไม่ถูก..ผมก็มองคนนั้นทีคนนี้ที..ไอแมนนี่งงแดกครับ..ไอแมนมันมองสบตาผมแววตามันกำลังถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น..ผมก้อเลยส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบให้กับมัน..ไอแมนถอนหายใจเฮือกครับ.

“อืม..พี่นัท..นี่เก่งนะ...เก่งนี่พี่นัท..”ผมแนะนำพวกมันให้รู้จักกันเบาๆอย่างต้องการทำลายบรรยากาศอึมครึมที่กำลังเกิดขึ้น
 
“หวัดดีครับ..พี่นัท...” ไอเก่งมันถอนหายใจเฮือก แล้วยกมือขึ้นหวัดดีไอนัท

“อือ…ยินดีที่ได้รู้จัก” ไอนัทมันรับไหว้ไอเก่งพลางพูดขึ้นมาเบาๆดูมั่นอกมั่นใจยังไงชอบกล..

“ไป..กันเถอะ พี่ผมหิว..” ไอแมนมันพูดขึ้นเสียงดังฟังชัด แล้วมันก็ก้าวขาออกจากห้องกินข้าวเป็นคนแรก แถมเอามือกำองุ่นไปทั้งพวง และไอเก่งก็เป็นคนที่ 2 มันเดินออกไปพร้อมหน้านิ่งๆของมัน....และก็เหลือผมกับไอนัทที่ดูท่ามันแล้วจะไม่ยอมขยับง่ายๆ

“เด็กนี่เป็นใคร..มองหน้าพี่แปลกๆ..อย่าบอกนะว่า..” ไอนัทมันพูดพลางมองผมตาละห้อย..แววตาหม่นหมองขึ้นมาซะงั้น

“เปล่าหรอก..ไม่มีอะไร..ไอเก่งเป็นเด็กที่น้ากิต อุปการะอยู่..” ผมพูดแล้วส่งยิ้มจริงใจให้มันสุดๆ..

“เหรอครับ...ความจริง..ถึงเป็นมากกว่านี้...พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ จะไปว่าอะไรตาหวานได้อีกแล้วหล่ะครับ...” ไอนัทมันพูดน้ำเสียงหวิวๆ..เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอผมเลยอะ...

“พี่นัท..อย่าพูดแบบนี้ได้ไหม...ผมรักพี่นะ..รักพี่ที่สุดเลยด้วย..ทำไมพี่จะไม่มีสิทธิ์หล่ะ” ผมพูดและมองไอนัทมันตาละห้อย
 
“ตาหวาน..อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับ..”ไอนัทมันก้มหน้าลงจุ๊บแก้มผม พลางเอาแขนมาโอบกอดผมไว้

“โอเคครับ..พี่จะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว..สบายใจได้แล้วนะ..หือ” มันเอาปากจุ๊บเบาๆที่ปากผม..อย่างที่ทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังปลอบผม.มันกอดผมแน่นแล้วโยกตัวไปมา

“ไปกันได้แล้วครับปะ...พี่หิวมากเลย...” ไอนัทมันพูดแล้วเปลี่ยนจากโอบกอดแผ่นหลังผม เป็นเอาแขนมาล๊อคคอผมแล้วบังคับให้ผมเดินออกไปพร้อมกัน

พอออกจากบ้านไอนัทมันก็จัดการล๊อกบ้านให้อย่างเรียบร้อยแล้วเดินมากอดคอผมอีกทีจากนั้นผมกับมันก็เดินไปที่หน้าบ้านด้วยกัน

“เอารถผมไปดีกว่าพี่นัท..รถพี่อะให้มันพักบ้าง” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ..ขณะไอนัทมันกอดคอผมเดินไปที่รถมัน

“ก้อได้ครับ..งั้นให้พี่เอารถมาเก็บก่อนนะ..”มันพูดแล้วเดินไปเปิดประตูรถแล้วขับเข้ามาจอดที่โรงจอดรถบ้านผม..
พอมันจอดเรียบร้อยมันก็เดินตามผมกับพวกน้องๆ ไปที่รถ…มันยื่นมือมาขอกุญแจรถจากมือผม

“ผมขับเองดีกว่า...นั่งหลับไปเลยก็ได้นะพี่หน่ะ..หึ” ผมพูดแล้วยักคิ้วให้มันที แล้วเปิดประตูรถไปประจำที่คนขับ
ไอนัทยักไหล่ทีแล้วเดินอ้อมหน้ารถไปเปิดประตูอีกด้าน โดยมีไอเก่งเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง ส่วนไอแมนมันไปยืนรอผมอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน...คอยปิดประตูหน่ะ..พอผมขับรถเคลื่อนออกนอกบ้านแล้วไอแมนก็จัดการล๊อกประตูหน้าบ้านจากนั้นตัวมันก็เดินมาเปิดประตูรถเข้ามานั่ง ผมจึงค่อยๆเหยียบคั่นเร่งอีกครั้ง...
ในระหว่างที่นั่งอยู่ในรถกันนั้น ไอแมนกับไอนัทก็คุย ถามนู้นถามนี้กันโดยมีผมคอยสอดแทรกเป็นพักๆ...

“เฮ้ย แมน..มึง..จำไอชายได้ไหมวะ..รุ่นกูอะ มันเรียนช่างเดียวกับมึงนะมึงน่าจะรู้จัก” จำไม่ได้ครับว่าคุยเรื่องอะไรกัน ไอนัทมันถึงได้ถามหาคนรู้จักมันซะงั้น

“อ๋อ..พี่ชาย รู้จัก...เออ....ไอเก่งมึงก็น่าจะรู้จักนะใช่มะ..ถ้าจำไม่ผิดพี่เค้าอยู่หมู่บ้านเดียวกับมึงนี่หว่า” ไอแมนมันพยักหน้ารับคำไอนัท..พลางหันไปถามไอเก่ง

“อือ...พี่กูเอง..ลูกลุงกู” ไอเก่งมันพูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่มันนั่งนิ่งเป็นสากกะเบืออยู่ตั้งนาน

“เฮ้ย..จริงเหรอ..เดี๋ยวนะ..กูนึกก่อน เอ่อ หรือว่ามึงจะเป็นบักหำน้อย ..น้องไอชายมันคนนั้นวะ..” ไอนัทมันพูดขึ้นมายิ้มๆครับ ปฏิกิริยาที่มีต่อไอเก่งเปลี่ยนไปเลยครับ

“โหยพี่..พูดซะเสียเลย...หึ..หึ. ผมอะจำพี่ได้..ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วหล่ะ..” ไอเก่งมันพูดขึ้นยิ้มๆ...

“แต่ผมไม่กล้าทักอะ..กลัวหน้าแตก.” พอไอเก่งมันพูดแบบนี้ผมก็หัวเราะสิครับ..ผมคิดว่าที่ไอเก่งมันจ้องไอนัทหน่ะ...พื่อให้แน่ใจมากกว่าว่าใช่ไอนัทเพื่อนพี่มันรึเปล่า..แม่ม กูหล่ะหลงตัวเองอยู่ตั้งนาน

“ก็ใครจะไปจำได้วะ..เมื่อก่อนตัวเท่าลูกหมา..โตขนาดนี้แล้วเหรอวะเนี๊ยะ” ไอนัทมันพูดพลางหัวเราะ ดูสิครับ คำพูดคำจามันยังกะมันแก่กว่าเค้าซัก 10 ไม่ใช่ 4 ปีงั้นแหละ และบรรยากาศในรถก็เต็มไปด้วยความครึกครื้นครับ โลกมันกลมครับ..ที่ไอนัทมันถามหาพี่ชายอะ..เพราะมันไม่ได้ข่าวเพื่อนคนนี้ของมันเลย ตั้งแต่จบ ปวส... พี่ชายกับไอนัทเคยเรียนมัธยมต้นที่เดียวกันครับ..

พอจบ ม.ต้น ก็สอบติด ปวช.คนละที่ แต่ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ จะว่าไปผมก็รู้จักพี่ชายนะ...เคยมาหาไอนัทที่ห้องบ่อยๆ..อยู่ในแก๊งเดียวกันกับที่ กรู ใส่ผมตอนเจอกับไอนัทมันครั้งแรกนั้นแหละครับ หุหุ....ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวหรอกครับ สำหรับคำว่าโลกกลม หรือจะเรียก ลิขิตจากสวรรค์ก็ได้ หุหุ..ที่ทำให้พวกผมทุกคนได้รู้จักกัน..(ลิเกโคตร)

กว่าที่ผมจะขับรถถึงพุทธมณฑลก้อ.เกือบเที่ยงครับ ผมก็เลยแวะ หาไรกินแถวๆนั้นซะก่อน ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็อาหารตามสั่งข้างทางอะแหละ...กินอิ่มแล้ว พวกผมจึงเดินทางกันต่อ...และผมก็ได้รับโทรศัพท์จากน้ากิต แกบอกกับผมว่าตอนเย็น แกจะขนคนงานมาแล้วนะ..แคมป์เสร็จรึยัง...ผมก็บอกแกว่าเสร็จแล้วมาได้เลย...ทั้งๆที่ตัวเองยังไม่ถึงแคมป์เลยด้วยซ้ำ.....

พอถึงที่ทำงาน ก็เห็นว่า แคมป์จะเสร็จ แล้วครับ เหลืออีกไม่กี่ห้อง...ผมก็สั่งงานไปหล่ะ ส่วนไอพวกคุณชายทั้ง 3 มันก็นั่งคุยกันไปในออฟฟิศนู้นหล่ะครับ เป็นตู้คอนเทรนเนอร์ หน่ะ(เค้าเรียกงี้ปะวะ ไม่รู้สิ ผมเรียกแต่ออฟฟิศ หึหึ)..ย้ายมาจากพัทยาตั้งแต่วันแรกที่ผมมาสร้างแคมป์แล้วครับ...พวกมันเปิดแอร์เย็นฉ่ำสบายใจเฉิบ เลยครับ...

พอผมสั่งงานเสร็จ ก็เดินเข้าออฟฟิศ ไปนั่งคุยกับพวกมัน โดยนั่งติดกับหน้าต่างครับ เพื่อจะได้มองเห็นคนงานทำงานด้วย..และไอน้องชั่วผมมันก็ควักไพ่ ออกมาวาง..ของชอบหนิครับ และพวกผมก้อเล่นไพ่กัน จนลืมโลกเลยครับ...ผมกับไอนัทเข้าขากันดีเป็นพิเศษครับ คิคิ...หลอกแดกตังค์น้องเหอๆ.....อยากได้ตัวไหน ก็ส่งซิกให้มันทิ้งให้ จนไอแมน มันฉุนครับ มันเลยย้ายมานั่งคั้นผมกับไอนัท..และไอเก่งก็มองผมกับไอนัทเป็นระยะๆ มันพยายามสบตากับผมอยู่ตลอดเวลา แต่ผมอะไม่กล้าสบตากับมันหรอกครับ...เฮ้อ...

และในระหว่างที่ผมเล่นไพ่อยู่นั้นไอคิมมันก็โทรมาหาผมครับ..มันก็บอกกับผมว่าคืนนี้มันคง ไม่ได้มาบ้านผม..รู้สึกโกรธมันเล็กๆครับ..มันบอกว่าแม่มันขอให้มันช่วยขับรถให้หน่อย แม่มันมีงานเลี้ยงคืนนี้...ผมก็ไม่รู้จะว่าไงได้อะครับ..จะต่อว่ามันก็ไม่ได้ซะด้วยสิ..นั้นแม่มันนะ นานๆแม่มันจะได้เห็นหน้ามันที...ท่านก็อยากให้มันทำนั้นทำนี้ให้ อยู่ให้ท่านเห็นหน้านานๆเป็นธรรมดา...รู้สึกหงุดหงิดเล็กๆครับไอโม..แต่คงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอกครับ..หึ และผมก็ไม่ได้บอกมันด้วยว่าไอนัทมา..ก็เรื่องไรจะบอกหล่ะ....

จนบ่ายๆครับ..พวกอุปกรณ์สำนักงานเล็กๆน้อยจากพัทยาก็มาถึง พร้อมกับพวกเสมียนในออฟฟิศ..พวกสาวๆนั้นหล่ะครับ..พวกผมจึงช่วยสาวๆขนของเข้าออฟฟิศ คนงานยังไม่มาหน่ะครับ...และพวกคนงานของผมที่สร้างแคมป์ก็มีแค่ 10 คนเอง..ถ้าจะให้มาช่วยขนของพวกนี้ก็กลัวแคมป์จะไม่เสร็จ พวกผมก็เลยต้องช่วยๆ กันยก ช่วยกันจัด...

สาวๆ พวกนี้ไม่ได้พักที่แคมป์หรอกครับ..ผมได้ไปจัดหาห้องเช่าไว้ให้แล้วเรียบร้อย....พอจัดออฟฟิศเสร็จ สาวๆ ก็ขอตัวไปห้องเช่าหล่ะครับ..เอาของไปเก็บกันหน่ะ...

และผมก็ให้ไอแมนนั้นแหละครับขับรถไปส่งสาวๆเค้าด้วย...4 คนอะครับสาวๆเหล่านั้น...เด็กปั้นผมทั้งนั้นครับ..พวกนี้เป็นงานกันหมดแล้ว ถ้าทำงานเก่งๆผมจะเอาไปไว้ที่ออฟฟิศบริษัท..พวกเค้าเลยสร้างผลงานกันใหญ่ขยันขันแข็งกันน่าดู...เหอๆ...
เพราะว่าอย่างน้อยไปทำงานที่ออฟฟิศบริษัท พวกเธอจะได้ไม่ต้องเร่ร่อนไปตามไซต์งานหน่ะครับ...พวกเสมียนของผมนี้ จบ ปวส.ปริญญาตรีทั้งนั้นนะครับ..ที่ผมรับเฉพาะคนจบสูงๆเพราะผมต้องการฝึกงานแล้วให้ทำงานประจำกับผมเลยหน่ะครับ...ที่ให้เร่ร่อนไปกับไซต์งานก็เพื่อให้พวกเธอได้เห็นว่าพวกผมทำงานกันยังไง...ลำบากกันซะบ้าง...พนักงานของผมจึงค่อนข้างที่จะทนและลุยครับ..ทุกวันนี้บางคนยังทำงานอยู่ที่บริษัทผมเลยนะครับ. อ้าวนอกเรื่องอีกแหละ..

และเย็นนั้นน้ากิตก็ขนคนงานกว่า 60 คน มาที่แคมป์ครับ..พอคนงานมาถึงพวกเค้าก็จัดการไปเลือกห้องกันหล่ะครับ..แคมป์เสร็จพอดี..ต่อไฟต่อน้ำให้แล้วเรียบร้อย..แล้วน้ากิตก็เรียกพวกผมเข้าประชุมกันในออฟฟิศ..ก็ทุกคนนั้นแหละครับ ทั้งเสมียน และพวกโฟร์แมน..เพราะพรุ่งนี้น้ากิตจะเริ่มงานแล้ว.อีกวัน 2 วัน จะขนคนงานจากชะอำครึ่งนึงมาไว้ทีนี้ด้วย...งานที่ชะอำเหลือน้อยแล้วเหลือก้แค่ งานฉาบงานเก็บเล้กๆ น้อย คนงานแค่ 10 กว่าคนก็น่าจะเสร็จทันส่ง...และนี้คือสิ่งที่ผมรอคอยครับ..

“โม..ขอบใจมากไอหลานรัก..งานเสร็จได้เพราะโมแท้ๆเลย..พักยาวเลยนะ..ไปเที่ยวให้สบายใจเลย..ต่อไปโมก้อไม่ต้องทำงานหนักอะไรแล้วหล่ะ...พวกนี้เป็นงานกันหมดทุกคนละ..ใช่ไหมจุ๋ม หรือว่าต้องให้คุณโมเค้าคอย..ชี้นิ้วอยู่อีก” น้ากิตบอกผมพลางหันไปพยักเพยิดกับจุ๋ม เสมียนคู่ใจผมนั้นเอง

“แหม๋..ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ...พวกเราทำได้ค่ะ..” จุ๋มพูดพลางทำหน้างอนๆ...

“เออ ก็ลองทำไม่ได้ดูสิ..จะให้อยู่ไซต์งานแบบนี้ไปตลอด ไม่ต้องไปอยู่หรอกออฟฟิศใหญ่หน่ะ” น้ากิตพูดทำหน้าดุๆ..จุ๋มและเพื่อนๆก็ได้แต่ทำหน้าจ๋อยๆหล่ะครับ

ผมก็ได้แต่หัวเราะอย่างสบายใจรู้สึกปลอดโปร่งจริงๆนะ..เฮ้อ...จะพักร้อนให้ชุ่มปอดเลยกู...

****************

ต่อให้ละคร้าบ..
คิคิ..มะกี้อ่านรีฯ เสร็จ..โทรหาไอคิมด่วนๆ(แบบว่าจะถามตั้งกะมะวานแต่ลืม)
ไอโม...โหลๆ คิม..
ไอคิม...ว่าไง มีไร...โทรมาทำไมทำงานอยู่..(ไอโมเศร้า)
ไอโม....คิม นายว่าเราสาวแตกมะ(และไอโมก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นจากไอคุณคิม)
ไอคิม....ฮ่าๆ..อะไรเนี๊ยะ ใครไปสะกิดต่อมอะไรอีกหล่ะ
ไอโม....มีคนว่าเราอะ ว่าเราสาวแตกดังเปรี๊ยะๆเลย คิมว่าเราสาวแตกไหม..(ทำเสียงอ่อยๆด้วยครับ)
ไอคิม....หึ หึ ใคร ใคร มันว่าเมียเราหว่ะ..หึหึ (ไอชั่ว แล้วมึงหัวเราะทำปะมึงเหรอ)
ไอโม....หัวเราะทำไมวะ ซีเรียสนะ(เสียงดังขึ้นมานิด)
ไอคิม...ซีเรียสด้วยเหรอ อืม ไม่หรอก นายก็คือไอแตงโมจอมซ่าส์คนเดิมนั้นหล่ะ ตอนแรกเป้นไงตอนนี้ก็เป็นงั้น แค่ อืม ขี้อ้อน มากกว่าเดิม 100 เท่า บ่น้ำตาตื่นโคตรๆเท่านั้นเอง นี่ นี่ๆ อย่าพึ่ง โกรธ แต่แบบนี้เราก็ชอบน้า น่ารักดีออก หึหึ อะ แค่นี้นะ ทำงานก่อน บาย

แล้วไอคุณคิมมันก็วางสายครับ เลยไม่รู้เลยตกลงแตกสาวจริงอะปล่าว ซีเรียส จริงๆ อืมๆๆๆ หึหึ..ขอบคุณที่ชี้แนะไอโมครับ หุหุ....

โมร้ากกกกกกกกกกทู้กคนคร้าบบบบบบ^_^ ยิ้มหวานปานจะหยด

[DeShiWa]

 

พี่คิมจะแนะนำลูกสะใภ้ให้แม่รู้จักเหรอครับ

แล้วแม่พี่คิมนิสัยเป็นไงอะครับใจดีป่าวครับอิอิ

เป็นห่วงพี่โมจัง กลัวแม่สามีไม่ปลื้ม อะครับ อิอิ

 

[DeShiWa]

 

อะครับผมอ่านทันเพื่อนๆซะที อิอิ

ชอบมากเลยครับผม ติดตามตลอดอะครับ

รู้สึกว่าที่บอร์ดอื่นก็เอาเรื่องนี้ลงอะครับ

เลยติดตามมาตลอดอะครับผม

[meeza31]

  อยากเกิดเป็นพี่โมจังมีแต่คนลุมรัก 

[suregirl]

พี่นัทยังน่ารักเหมือนเดิมเลย คริคริ (เพิ่งมีบทบาท หลังจากหายไปนานจัง) 

นายคิมก็ยังหื่น คงเส้น คงวา เหมือนเดิม (ทุกที่ และทุกสถานการณ์) 

โมก็ยังขี้อ้อน + บ่อน้ำตาตื้น มั่กๆ (แต่รู้สึกเด๋วนี้ ความหื่นเริ่มแตะระดับนายคิมแล้วหล่ะ หุหุ   


มาต่ออีกเร็วๆนะจ๊ะ แน๋ว จ๋า 

[ple]

นานๆ เข้ามาที กว่าจะตามอ่านทัน ตาลายเลยครับ     คุณคิมกับคุณโม เป็นคู่ที่น่ารักจริง ๆ แล้วมาต่ออีกนะครับ 

[gobgab]

...........เข้ามาดูโมโมสาวแตก.........

ป.ล.  พี่นัทยังน่ารักเหมือนเดิมเลย...........