♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 11
-I wanna be your idea of beautiful.-
...ถ้าต่างฝ่ายต่างรักประจักษ์ใจ
ก็กล้ากล้าบอกไป...ว่าใจรัก... แต่มันติดที่ว่า...ผมหลงรักพี่เขาข้างเดียวนี่สิ
ไม่ต้องเอ่ยออกไป พี่เขาก็รู้ว่าผมชอบ แต่ผมก็รู้เช่นเดียวกันว่าพี่เขาไม่รู้สึกแบบนั้นกับผม
ผมปิดหนังสือวรรณกรรมคลาสสิคชื่อดังลง ยกมือขึ้นนวดที่หัวตาคลายความเมื่อยล้า ผมอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ผมเหลือบมองนาฬิกาเพื่อนับเวลาที่ผ่านไป
หนึ่ง...
สอง...
สาม...
....
...ห้าชั่วโมง
ห้าชั่วโมงที่ผมจมปรักอยู่กับตัวเอง อยู่ในโลกของตัวหนังสือ จินตนาการและความเศร้า ส่วนหนึ่งเศร้าเพราะเรื่องของตัวเอง อีกส่วนคือเศร้าจากหนังสือที่ผมอ่านอยู่ ผมกับตัวละครที่ได้อ่านนั้นแทบไม่มีอะไรต่างกัน เราแอบรักผู้ชายคนหนึ่งด้วยกันทั้งคู่ ต่างกันก็แค่เธอเป็นผู้หญิง และผมเป็นผู้ชาย ในตอนจบของเรื่อง แทบไม่ต้องคาดเดาว่ามันจะเป็นยังไง แน่นอนว่าเธอกับพระเอกต้องได้ลงเอยกันอยู่แล้ว และเช่นกัน ตอนจบในเรื่องราวความรักของผม ก็คาดเดาได้ไม่ยากว่ามันจะต้องผิดหวังอย่างแน่นอน
และที่ต่างอีกอย่างคือ...เธอมองโลกในแง่ดี แต่ผมมองโลกในมุมมืด
เธอบอกว่า...ความรักคือการเสี่ยงต่อการที่จะไม่ได้รับความรักตอบแทน ถ้าตั้งความหวังก็อาจจะเสี่ยงที่จะผิดหวัง และความพยายามก็คือการเสี่ยงต่อความล้มเหลว แต่ทุกอย่างจะยิ่งแย่ถ้าเราไม่คิดจะเสี่ยงอะไรเลย ถึงแม้จะต้องผิดหวัง ถึงแม้จะไม่ได้รับความรักตอบแทน ถึงแม้ว่าทุกสิ่งที่ทำไปจะล้มเหลวไม่เป็นท่า แต่อย่างน้อย เราก็ได้พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะมีสิ่งที่เรียกว่าความรัก
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ผมก็รู้สึกมีความสุขเพิ่มมากขึ้น
จะต้องหวังอะไรมากมาย แค่ที่เป็นอยู่มันก็ดีอยู่แล้วนี่น่า พี่ปืนเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ก็ไม่เคยทำท่าทางรังเกียจผมเลยสักครั้ง ขนมที่ทำไปให้พี่เขาก็กินจนหมดและก็รับทุกครั้ง เวลาผมเดือดร้อนพี่เขาก็ช่วยเหลือ แล้วอย่างนี้ผมยังจะต้องหวังอะไรอีกล่ะ จริงไหม
ถ้าเกิดว่าพี่เขาจะมีคนรัก ผมก็ควรจะยินดีและยอมรับการตัดสินใจของพี่เขา การมานั่งศร้าโศกแบบนี้ มันไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย
“แย่จริงๆเลยนะ” ผมยิ้มให้กับตัวเอง วางวรรณกรรมที่ต้องอ่านให้จบภายในอีกสองอาทิตย์เพื่อสอบเก็บคะแนนแล้วเดินออกจากห้องลงไปชั้นล่าง
แมทที่นั่งดูบอลอยู่เหลือบสายตามามองผมก่อนจะกลับไปสนใจการแข่งขันต่อตามเดิม
ผมเดินไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาเจาะดูดก่อนจะเดินไปนั่งข้างแมท แมทเหมือนจะรู้ว่าผมอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ปกติ เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่ลูบศีรษะผมเบาๆเท่านั้น แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
“ต้มหอม ตื่นๆ ขึ้นไปนอนบนห้องดีๆไป แล้วนี่อะไรเนี่ย หลับคากล่องนม โตหรือยังวะไอ้เด็กคนนี้ ต้มหอม ตื่น!” แมทเขย่าตัวผมที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“อื้อออ” ผมครางอย่างขัดใจ ไม่ยอมลุกออกจากโซฟา
“อย่างอแง ลุกเร็ว”
“ไม่อาวววว”
นอนที่นี่ก็ได้ ขี้เกียจตื่นแล้วอ่ะ จะนอน!
“เฮ้อ ให้อีกแปบนะ ถ้าบอลจบแล้วเรียกไปตื่นจะลากขึ้นห้องแล้วนะ”
ผมไม่สนใจคำพูดของแมท เชื่อเถอะว่าเดี๋ยวเขาก็หาทางพาผมขึ้นห้องนอนเองนั่นแหละ เพราะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง แต่ตอนนี้ผมขอนอนก่อนนะ ไม่ไหวแล้วสำหรับวันนี้
พรุ่งนี้ผมจะเริ่มไหม...
...ถ้าสุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร ผมจะยิ้มและยอมรับมัน
---------
---------
“อะไร”
“ขนม ผม...ผมทำมาให้ครับ” ผมยื่นกล่องขนมที่ผมทำมาให้พี่ปืน พี่เขามองหน้าผมอย่างช่างใจ แต่ไม่ยอมรับไปสักที เหตุการณ์วันก่อนทำให้ผมเกิดหวาดกลัวขึ้นมา รู้สึกอยากหายไปจากที่นี่ นี่ผมคิดถูกหรือคิดผิดกัน บางที...พี่ปืนอาจจะไม่พอใจที่ผมทำเรื่องเสียมารยาทในวันนั้นก็ได้
“เอ่อ...ถ้าพี่ปืนไม่อยากได้ ก็ไม่เป็นไรครับ” ผมลดมือลงหมุนตัวเดินกลับ แต่เดินได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถูกเสียงเข้มเรียกไว้
“เดี๋ยว”
“...” ผมหันกลับไปมอง พี่ปืนกระดิกนิ้วให้ผมเดินกลับไปหา ผมลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปยืนอยู่ตรงหน้าพี่ปืน
“เอามา”
“ห๊ะ?”
“ขนมน่ะ ส่งมา” มือหน้าแบตรงหน้าผม ผมมองมือนั่นก่อนจะมองหน้าพี่ปืน
“นี่ครับ!” ผมรีบส่งกล่องขนมให้พี่ปืนพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“นายน่ะ...”
“...”ผมเงียบตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่ปืนจะพูด
“ชอบคิดเองเออเองหรือไง”
พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนคิดตามคำพูดของพี่ปืน มันหมายความว่างยังไงกัน ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย ผมคิดเองเออเองงั้นเหรอ...เรื่องอะไรล่ะ
ผมเดินกลับคณะตัวเองเพราะไม่มีเรียน ที่จริงมี แต่อาจารย์ดันยกเลิกคลาสกระทันหัน เลยทำให้ว่าง แถมวันนี้อากาศยังดี เมฆเยอะทำให้แดดไม่ร้อน ลมพัดอ่อนๆ ผมเลยกลับคณะไปเรื่อยๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไร และหลังจากที่เลิกคิดมากผมก็รู้สึกสบายใจขึ้น
เดินมาเรื่อยๆ มุมไหนสวยๆในมหาลัยฯผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ ตอนนี้ผมกำลังจะลองทำโปสการ์ดใช้เองดู เลยต้องถ่ายรูปเก็บไว้เยอะๆ ผมถ่ายไม่ค่อยสวยหรอก แต่ก็พอใช้ได้นะ ต้องแมทนู่น ผมไปขโมยมาจากเครื่องเจ้าตัวหลายรูปแล้ว ^_^
“ไปไหนมาอีกเนี่ย อยู่ไม่เป็นทีเลยวะ เป็นกุมารทองหรือไง” คนที่พูดจากวนโอยผมก็มีคนเดียวแหละครับ...อาร์มไง
“เบื่อพวกชอบยุ่ง” ผมพูดลอยๆ แต่อาร์มคงรู้ว่าผมว่าเลยทำท่าจะเข้ามาหาเรื่องผม แต่โดนแชมป์สะกัดดาวรุ่งไว้ก่อน ฮ่าๆๆ จะเล่นกับพี่ยังเร็วไปน้อง
“โหย มีพรรคพวก ฝากไว้ก่อนเถอะ” อาร์มพูดอย่างไม่จริงจังแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะมาหินตามเดิม ผมเดินไปซื้อชานมไข่มุกมากิน ตอนนี้ก็ได้แต่นั่งรอแมทที่เลิกเรียนเที่ยง เพราะวันนี้ผมกับแมทนัดกันว่าจะไปซื้อของ เพื่อนทำโปสการ์ดนั่นแหละครับ
“นี่ๆ ต้นหอม ถามอะไรหน่อยสิ” ปลาสะกิดแขนผมเบาๆ ผมละสายตาจากวรรณกรรมที่ต้องสอบขึ้นมอง ก็เจอสายตาของปลา ไข่ดาวและแชมป์จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ส่วนอาร์มและก้านก็นั่งเล่นเกมส์ในมือถือ แต่ผมแอบเห็นมันเหล่มองมาทางผม
ทำไม...มีเรื่องอะไรกัน
“อะไรเหรอ” ผมถาม
“เอ่อคือ...คือแบบว่า อย่างนี้นะต้นหอม...คือ”
“โอย! ยัยปลา จะพูดอะไรก็พูดเถอะ มันแต่อึกๆอักๆอยู่ได้ น่ารำคาญ” แชมป์บ่นเสียงแหลมใส่ปลาที่ทำสีหน้าลำบากใจ
“งั้นแกก็เป็นคนถามสิ” ปลาโยนให้แชมป์ ซึ่งแชมป์มองหน้าผมก่อนจะส่ายหน้า
แบบนี้มันยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปใหญ่ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่
“พวกแกนี่จริงๆ เดี๋ยวฉันถามเอง” ในที่สุดไข่ดาวก็โพล่งขึ้นมาเพราะคงทนไม่ได้กับท่าทีของปลาและแชมป์ ผมเองก็ทนไม่ได้เหมือนกัน
“มีอะไรก็ถามมาเถอะ ถ้าตอบได้จะตอบ” ผมบอกก่อนจะยิ้มให้เพื่อนๆสบายใจ ทีนี้อาร์มและก้านก็เข้ามามีส่วนร่วมในวงด้วยเลย
“คือว่าอย่างนี้นะ ถ้าถามออกไปแล้วมันไม่ควรก็ขอโทษด้วยแล้วกัน”
“อืม ว่ามาเถอะ”
“คือเราได้ยินมาว่าต้นหอมตามจีบพี่ปืนอยู่ จริงเหรอเปล่า”
“...!”
ผมนิ่งงันไปกับคำถามของไข่ดาว สายตาของเพื่อนทั้งห้าคู่จ้องมองมาที่ผมอย่างต้องการรู้คำตอบ ผมบีบมือตัวเองแน่น เป็นทุกครั้งที่เกิดอาการเครียด ทุกคนรู้ได้ยังไงกัน แล้วมีใครรู้อีกบ้าง แล้วพวกเขาจะยอมรับได้ไหม
ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเพื่อน กลัวเพื่อนจะผิดหวัง ผมรู้ว่าเพื่อนไม่รังเกียจหรอกเพราะแชมป์ก็เป็น แต่เพื่อนอาจจะโกรธที่ผมไม่บอก
“ตกลงเรื่องจริงหรือเปล่าต้นหอม” ทีนี้ปลาเร่งถามผมอีกคน ผมเลยกลั้นใจเงยหน้ามองเพื่อนก่อนจะตอบ ยังไงสักวันเพื่อนก็ต้องรู้ บอกไปแล้วผลจะเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที
“อืม เราชอบพี่เขา” พูดออกไปแล้ว
“...” เพื่อนทุกคนนิ่ง ยิ่งทำให้ผมหวั่นใจขึ้นไปอีก
“ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน จะโกรธเราก็ได้ ยังไงเราก็ผิด จะไม่คบเราก็ได้นะ” ผมควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น
“มีอะไรกัน”
“แมท!”
เหมือนเสียงสวรรค์ดังขึ้น ทุกคนที่ล้อมผมค่อยๆกับไปนั่งตามเดิม แมทเดินมาหาผมก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน
“ว่าไง ตกลงมีอะไรกัน”
“เอ่อคือ ไม่มีอะไรหรอก” ปลาเป็นคนบอก
“ต้นหอม พูดมาสิ” แมทฉลาดเสมอ ตอนนี้ทุกคนมีสีหน้ากังวล เพราะถึงผมและเพื่อนๆจะสนิทกัน แต่เหมือนกับว่าพวกนั้นจะไม่สนิทกับแมทเท่าไหร่ ออกแนวเกรงๆ
“คือ...” ผมไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
“พูดสิ” แมทเร่ง จับหน้าผมให้เงยขึ้น
“ไข่ดาวถามว่า...ต้นหอมจีบพี่ปืนหรือเปล่า” ผมพูดเสียงเบามาก แมทไม่ได้ยินเลยนั่งลงข้างๆผมแล้วก็ยืนหน้ามาฟัง ผมเลยต้องพูดอีกรอบ
“แล้วยังไง บอกเพื่อนไปหรือยัง”
“บอกแล้ว”
“แล้ยังไง รับได้ไหมที่ต้นหอมเป็นแบบนี้ รับไม่ได้ก็บอก”
“รับได้สิ ทำไมจะรับไม่ได้ล่ะ เพื่อนเป็นอะไรยังไงก็เป็นเพื่อนเรานะ” ไข่ดาวลุกเดินมาใกล้ผมก่อนจะกอดผมไว้
“ใช่ พวกเรารับได้อยู่แล้ว แค่ได้ยินมาเลยอยากรู้ ถึงได้มาถามดู” ปลาก็เดินมาหาผมอีกคน
“มีอะไรก็บอกกับเราได้นะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมจะต้องรับไม่ได้ด้วยล่ะ แล้วอีกอย่างเราก็เป็นเกย์ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย” แชมป์ยิ้มกว้างให้ผม
“มึงมันตุ๊ดไอ้แชมป์” อาร์มว่าแชมป์ก่อนจะโดนแชมป์ถีบเข้าที่ขา เพื่อนๆหัวเราะกันยกใหญ่ ผมเลยเผลอยิ้มออกมาด้วย
“กูเกย์โว้ยไม่ใช้ตุ๊ด”
“คิดมากเหรอไง หน้าอย่างซีด เพื่อนเป็นอะไรพวกเราก็รับได้หมดแหละน่า ดูอย่างไอ้แชมป์ดิ พวกเรายังรับมันได้เลย จริงไหมพวก” ก้านแหย่แชมป์บ้าง ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ขอบใจนะ” ผมบอกก่อนจะเหลือบมองแมทที่ยิ้มมุมปากน้อยๆ
“แล้วไว้ค่อนเมาท์กันนะเรื่องหนุ่มหล่อนั่นน่ะ” ไข่ดาวขยิบตาให้ผมทีหนึ่ง
“อืม” ผมยิ้มกว้างจนปิดไม่มิด ดีใจที่มีเพื่อนดี ที่เราสามารถยอมรับตัวตนของผมได้
“จบเรื่องแล้วใช่ไหม จบเรื่องแล้วก็ไป” แมทลุกขึ้น ไข่ดาวและปลาปล่อยผมก่อนจะตบบ่าผมเป็นเชิงให้กำลังใจ ก้านและอาร์มก็ยกกำปั้นขึ้นมาผมเลยชูกำปั้นชกกับเพื่อนทั้งสองเบาๆ ก่อนจะเดินแยกมากับแมท
“หน้านี่ซีดยังกะไก่ต้ม” ผมล้อขำๆ แถมยังยกแขนขึ้นพาดที่คอผมอีก
“ก็มันกังวลนี่ ถ้าพวกนั้นโกรธจะทำยังไง แล้วถ้ารับไม่ได้ล่ะ”
“รับไม่ได้ก็ไม่ต้องคบ เรื่องแค่นี้ถ้ายังไม่มีสมองคิดมากพอก็เลิกเรียนไปเถอะ เราเป็นตัวของเราเองต้นหอม ถ้าขารับในสิ่งที่เราเป็นไม่ได้เราก็ไม่ต้องใส่ใจ หรือยังไง จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเพื่อนหรือไง หืม หรือจะเปลี่ยนใจไปเอาผู้หญิงแทน” แมทพูดขำๆ ผมเลยจัดการซัดให้หนึ่งเพี้ยะเน้นๆที่แขน
“เงียบไปเลย”
“โมโหกลบเกลื่อนนี่หว่า ไปๆ เที่ยงนี้กินไรดี เดี๋ยวเลี้ยง”
“มันแน่อยู่ล้วเถอะ!”
“ฮะๆๆ”
-----------
-----------
หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จผมก็มาเดินดูของที่อยากได้ที่บีทูเอส วันนี้ผมสบายใจมากๆในหลายๆเรื่อง จริงอย่างที่ใครๆพูดกันว่า ถ้าเรามองโลกในแง่ดี ชีวิตเราก็จะมีความสุขเพิ่มขึ้น ถ้าผมไม่ลืมเผลอคิดมากบ่อยๆล่ะก็นะ เหอะๆ
“ต้องใช้อะไรบ้างล่ะ”
“ก็กระดาษอาร์ตการ์ด สเปรย์กาว กระดานรองตัดอะไรแบบนี้ แมทจะไปดูอะไรก็ไปเถอะ เดี๋ยวไปหาซื้อเอง”
“อืม เสร็จแล้วก็โทรมา”
แล้วแมทก็เดินจากไป ผมชอบเดินซื้อของคนเดียวมากกว่า ไม่ชอบให้ใครมารอ ไอ้คนซื้อมันก็เพลินอยู่หรอก แต่คนเดินตามนี่คงน่าเบื่อมากๆ
ผมเดินดูทั่วร้านจนได้ของจนครบ เดี๋ยวขากลับแวะไปเอารูปที่เอาไปล้างทิ้งไว้ คืนนี้ก็คงเสร็จพอดี
ผมเลยไปเดินดูหนังสือหน่อยว่าตอนนี้มีอะไรน่าอ่าน เดือนนี้หนังสือใหม่ๆออกเยอะมาก ผมได้มาไว้ในมือหลายเล่ม ช่วงที่ผ่านมาตั้งแต่ผมเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่ได้มาเดินดูหนังสือเลย เพราะหนังสือที่ต้องอ่านสอบเยอะสุดใจ แต่ไหนๆก็มาแล้วซื้อไปเลยแล้วกัน
“ได้หนังสือหรือยัง”
“ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวซื้อเสร็จเราไปกินไอศกรีมกันต่อนะคะ”
“เอาสิ”
มันคงจะเป็นประโยคสนทนาทั่วไป ถ้าหากว่าเสียงของคนที่พูดไม่ได้คุ้นหูผมขนาดนั้น อีกครั้งที่ผมเจอพี่ปืนอยู่กับผู้หญิงน่ารักคนนั้น ผมได้แต่ยืนมองคนสองคนพูดคุยกันอยู่ที่ล็อคข้างๆ ถ้าพี่ปืนอยู่คนเดียวผมคงกล้าเข้าไปทัน แต่นี่ไม่ใช่...
ปึก!
“โอ๊ะ!”
ข้าวของในมือผมล่วงลงกับพื้นเพราะมีเด็กผู้ชายวิ่งมาชนผมเขาอย่างจัง ขนาดตัวผมเองยังเซไปชนชั้นหนังสือเลย ส่วนเด็กนี่ไม่ต้องพูดถึง วิ่งหายไปแล้ว ผมส่ายหัวเบาๆก่อนจะนั่งลงเก็บของที่กระจายอยู่บนพื้น
“ซุ่มซ่ามชะมัด อ่ะนี่ เอาไป”
“ผมเปล่าสักหน่อย เด็กวิ่งมาชนผมต่างหากละ” ผมรับของในมือพี่ปืนมาถือไว้ แล้วก็ลุกขึ้นยืน พี่ปืนยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองผมนิ่ง
“เพราะนายมันแต่เหม่อไง”
ก็เพราะพี่นั่นแหละ อยากพูดครับ แต่ไม่กล้า
“พี่...มาทำอะไรเหรอครับ” ผมลองถามดู อยากชวนพี่เขาคุย ไหนๆก็ได้เจอกันแล้ว ทุกครั้งผมที่เราเจอกันผมก็อยากให้พี่เขารู้สึกดี แต่เอาเข้าจริงผมก็เดาไม่ออกหรอกว่าพี่เขารู้สึกยังไง ไม่เหมือนเวลาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นนี่ เฮ้อ แล้วผมจะมานั่งประชดประชันในใจทำไมเนี่ย
“ซื้อของ นายล่ะ”
“เหมือนกันครับ”
“อ่ะนี่ เอาไป ถ้าสนใจก็มาลงชื่อ” พี่ปืนยื่นแผ่นกระดาษมาให้ผม ผมรับมาอ่าน
กิจกรรมนอกสถานที่ชมรมภาพถ่าย...
“พี่ปืนไปหรือเปล่าครับ” ผมเก็บกระดาษลงกระเป๋าให้เรียบร้อย ไว้เดี๋ยวเอาให้แมทดู
“ไป ทำไม” ผมปืนเลิกคิ้วถามผม
“เปล่าครับ”
“แต่ที่จริงแล้วนายลงชื่อแค่ให้มีชมรมอยู่เฉย ไม่ต้องไปก็ได้นะ”
“ผมอยากไป!”
“หึหึ”
“ต้นหอม” เสียงแมทเรียกผมดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมายืนอยู่ข้างๆผม
แมทและพี่ปืนมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร ถึงแมทจะรู้จักพี่ปืน แต่แมทก็ไม่เคยคุยกับพี่ปืนมาก่อน เอ๊ะ หรือเคย ไม่หรอกน่า ผมไม่เคยเห็นนิน่า แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆตัวมันดูวิเวกวังเวงชอบกล เหมือนมีรังสีอำมหิตสักอย่างลอยอยู่รอบๆตัว บางทีผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
“ต้มหอม ไปจ่ายตังค์ เดี๋ยยืนรอตรงนี้” แมทหันมาสั่งผม
“อ่อ อืมได้” แล้วผมก็เดินไปจ่ายเงินแบบงงๆ แต่ก่อนเดินไปผมหันกลับไปสบตาพี่ปืนแวบหนึ่ง อยากจะคุยกับพี่ปืนต่อ แต่วันนี้คงได้เท่านี้ เอาเถอะ ไว้ครั้งหน้าค่อยคุยก็ได้
พอผมจ่ายเงินเสร็จ ก็เดินกลับมายังจุดเดิม แต่ตอนนี้เหลือแค่แมทเท่านั้น ผมลองมองรอบๆตัวก็ไม่เจอพี่ปืน คงจะไปกินไอศกรีมกับแม่สาวน้อยนั่นแล้วแหละ
“ไปกันเถอะ จะกลับหรือยัง อยากได้อะไรอีกไหม”
“ไม่แล้วล่ะกลับเลยก็ได้ เดี๋ยวแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตหน่อยนะ จะซื้อของเข้าตู้เย็น”
“อืม เอาสิ”
ก่อนกลับบ้านเราก็แวะซื้อของกินไปใส่ไว้ในตู้เย็นเพราะใกล้จะหมดเต็มที วันๆหนึ่งถ้าผมอยู่บ้านไม่ออกไปไหน ของกินในตู้เย็นจะพร่องเร็วมาก เรียกว่าผมเดินเปิดตู้เย็นทั้งวันแหละครับ ต้องเข้าใจผมหน่อยว่าผมอยู่ในวัยกำลังโต และร่างกายผู้ชายต้องการพลังงานมากเป็นธรรมดา ^_^
“แมท ช่วยตัดส่วนที่เกินนี่ให้หน่อยสิ”
ผมส่งโปสการ์ดที่ใกล้จะเสร็จเหลือแค่ตัดกระดาษที่เกินออกมาเท่านั้น”
“ส่งมา” แมทเลื่อนตัวลงจากโซฟามานั่งที่พื้นข้างๆผม ผมหยิบโปสการ์ดทั้งหมดราวๆเกือบห้าสิบใบส่งให้แมทเอาไปกรีด กระดาษอาร์ตการ์ดที่เอามาทำด้านหลังของโปสการ์ดนั้นค่อนข้างหนาและแข็ง ผมเลยต้องอาศัยแรงของแมท ที่จริงผมทำเองก็ได้ แต่ขี้เกียจอ่ะ ><
“แล้วตกลงทำไปทำไม” แมทถาม แต่ก็ก้มหน้าก้มตาทำไปด้วย
“ไม่รู้สิ อยากทำอ่ะ ไม่งั้นก็จะส่งไปให้พ่อกับแม่ อืม เพื่อนๆด้วยก็ดี”
ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำอ่ะครับ มันทำให้ผมสมองไม่ฟุ้งซ่านด้วย ช่วงนี้ยิ่งมีเรื่องให้คิดมากอยู่
“อ่อ แมท ตกลงจะไปไหมกิจกรรมนอกสถานที่น่ะ” ผมถามอีกครั้ง เพราะตอนที่นั่งรถกลับมาบ้านผมบอกแมทแล้ว แต่แมทไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เลยไม่รู้ว่าเขาจะไปหรือเปล่า ถ้าแมทไม่ไปผมก็คงไม่ได้ไปหรอก
“อยากไป?”
“ก็...อืม จะได้ไปถ่ายรูปไง แมทก็ชอบถ่ายรูปนี่น่า น่าสนุกออก” ผมรีบหาเหตุผลอื่นมาอ้าง เดี๋ยวจะหาว่าผมอยากไปเพราะผู้ชาย แต่มันก็จริงนั่นแหละ แต่จริงครึ่งเดียวนะ ครึ่งเดียวจริงๆ >//<
“งั้นเหรอ” ผมถามเหมือนจะไม่เชื่อในเหตุผลของผม อะไรกัน เหตุผลผมออกจะดูดีขนาดนี้ ไม่เชื่อได้ยังไง
“นะๆพี่นะ ถือซะว่าไปพักผ่อนหลังสอบเสร็จไง” ผมรีบอ้อนต่อ
“ตามใจ”
โอ้เยส! ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ ก่อนจะลงมือทำโปสการ์ดให้เสร็จจนเกือบจะห้าทุ่ม ผมและแมทถึงได้แยกย้ายกันเข้านอน
ผมหยิบใบกิจกรรมที่พี่ปืนให้ขึ้นมาดูอีกรอบก่อนจะตัดสินทำอะไรสักอย่าง
-ผมต้นหอมเอง ฝันดีนะครับ-
ผมพิมพ์ๆลบๆอยู่หลายครั้ง จนได้ข้อความมาแค่นี้ ตอนพิมพ์ว่ายากแล้ว แต่ตอนส่งนี่ทำใจยากกว่า มันเขินๆยังไงไม่รู้ แต่ในที่สุดผมก็กดส่งไปตามเบอร์ของพี่ปืนที่ระบุไว้ในกระดาษแผ่นนั้น
พอส่งแล้วผมก็มานั่งลุ้นว่าพี่ปืนจะได้อ่านหรือเปล่า จะเห็นข้อความที่ผมส่งไปให้หรือไม่ แล้วจะว่ายังไงบ้าง
โอยยยย ใจเต้นแรงมากอ่ะ
ติ้ดๆๆ
ผมสะดุ้ง ตวัดตามองไปที่โทรศัพท์นิ่ง ไม่กล้าหยิบขึ้นมาดูครับ แต่สุดท้ายก็ค่อยๆหยิบขึ้นมาแล้วก็เปิดอ่านข้อความ
-อืม ฝันดี - “^o^”
โอยยยย คืนนี้ผมนอนหลับฝันดีแน่ๆ พี่ปืนตอบกลับข้อความผม!
ฝันดีนะครับทุกคน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
