ร่างสูงของนายตำรวจหนึ่งนายที่วิ่งฝ่ากลุ่มวิวรรธน์และพาสุห์ไปยังเคาน์เตอร์ฉุกเฉินของทางโรงพยาบาล ทำเอาหลายคนงุนงงว่าเจ้าตัวมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้แทนที่ว่าจะเอาเวลาตรงนี้ไปจัดการกับคนก่อเหตุเลวระยำอย่างคาวี
“คนเจ็บที่โดนแทงมาเป็นไงบ้างครับ”คนๆนั้นเอ่ยถามเหล่าพยาบาลที่เคาน์เตอร์อย่างร้อนรน จนคนหมู่มากที่กำลังเครียดๆกันอยู่ต้องกรูเข้าไปถาม
“ภีมเขายังไม่รู้สึกตัวอะไรนะคุณตำรวจ ถ้าจะสอบปากคำอะไรเขารอก่อนไม่ได้หรือไงครับ”พาสุห์เป็นคนเอ่ยก่อนใคร คนตรงหน้ามองเด็กหนุ่มแวบนึงก่อนจะหันไปหาเหล่านางพยาบาลใหม่
“คนเจ็บยังไม่ฟื้น นี่เขาเป็นขนาดไหนกันครับ”
“คือคนเจ็บเสียเลือดมามากน่ะค่ะ แล้วคมกรรไกรก็ปักลงเกือบถึงขั้วหัวใจ เราคงต้องทำการผ่าตัดเพื่อเอาออกน่ะค่ะ เพราะการดึงออกมันเสี่ยงต่อการโดนจุดสำคัญ”นางพยาบาลตอบ ก่อนจะใจสั่นหน่อยๆเมื่อโดนถามกลับ
“แล้วหมอเริ่มลงมือหรือยัง”
“ยะยังค่ะ”
“ยัง หมายความว่าไง พวกคุณรออะไรกันอยู่”
“คือทางเราติดปัญหานิดหน่อยค่ะเกี่ยวกับเรื่องเลือดที่จะให้ทดแทนคนเจ็บ จากกรุ๊ปเลือดตามประวัติคนเจ็บ ทางเรากำลังขาดแคลนอยู่น่ะค่ะ คงต้องรอประสานกับทางโรงพยาบาลอื่นมาให้ได้ก่อนน่ะค่ะ”
“ภีมต้องการเลือดงั้นเหรอ พวกคุณไม่ต้องรอขอจากใครแล้ว เอาเลือดผมไปได้เลยภีมกับผม เรากรุ๊ปเลือดเดียวกัน”
“จริงเหรอคะ งั้นเชิญค่ะ เชิญคุณตำรวจทางด้านนี้เลยค่ะ”
เหล่าพยาบาลนำคนเสนอบริจาคเลือดตัวเองจากไปแล้ว ทางด้านหลัง พาสุห์หันไปมองหน้าเพื่อนแต่ละคนอย่างงงงัน นี่มันอะไรกัน นายตำรวจนายนั้นเป็นใคร การพูดการจาตอนที่เอ่ยถึงภิธาร ดูเจ้าตัวจะรู้จักมักคุ้นกับฝ่ายนั้นซะจริง
“เขาเป็นอะไรกับภีมหรือเปล่าวะ”วิวรรธน์เป็นคนเอ่ยขึ้น ทั้งเขาและเพื่อนกรูกันมาที่นี่ตอนที่พาสุห์โทรไปแจ้งข่าวร้าย พอมาถึงหลายๆคนถึงกับเข่าอ่อนเมื่อเห็นสภาพคนตัวซีดขาวที่ถูกเข็นเข้าไปในห้องไอซียู หมอที่นี่ลงความเห็นว่าสภาพคนกึ่งเป็นกึ่งตายอย่างภิธารต้องทำการผ่าตัดซ่อมแซมรอยฉีกขาดภายในเพื่อยื้อชีวิตเอาไว้ได้ทางเดียว ทุกคนพร้อมที่จะเสนอตนในการที่จะให้เลือดเพิ่มเติมเมื่อหมอยังบอกอีกว่าต้องการเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนเจ็บจำนวนมาก ซึ่งตอนนี้โรงพยาบาลกำลังขาดแคลน
“ทางเราคงต้องประสานงานขอเลือดจากที่อื่นมาแล้วล่ะครับ เพราะเลือดของพวกคุณทุกคนไม่ได้เป็นกรุ๊ปเดียวกับคนเจ็บเลยซักคน”หมอลงความเห็นว่าแบบนั้นทันทีที่แต่ละคนบอกกรุ๊ปเลือดตัวเองออกไป เมื่อรู้อย่างนั้น คนที่ทรุดนั่งหมดแรงคนแรกคือพาสุห์ และในตอนนี้ถึงแม้คนๆนี้จะมีสีหน้ายินดีขึ้น แต่ในส่วนลึกของแววตาความฉงนกังวลปนแปลกใจก็ยังมีซ่อนอยู่นั่นเอง
“กูก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ แค่วันนี้เขาเป็นคนช่วยยื้อชีวิตภีมไว้กูก็นึกขอบใจเขาแล้ว"เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเพื่อน ก่อนจะแยกตัวไปนั่งคิดอะไรเงียบๆคนเดียว และรอฟังผลของคนที่คงจะได้ทำการผ่าตัดในอีกไม่กี่วินาที
.
.
.
.
ม่านตาเลือนรางค่อยๆขยายขึ้นให้มองเห็นภาพต่างๆชัดเจน หนึ่งใบหน้าที่ลอยเด่นให้เห็นทำเอาเจ้าของสายตาจำใจฝืนยิ้มเจื่อนๆให้ทั้งๆที่รู้สึกอิดโรยและเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย
“ฟื้นแล้วเหรอครับ หลับไปนานเชียว”กรกฤษณ์เอ่ยถามคนเพิ่งฟื้น ชายหนุ่มเปิดยิ้มให้ฝ่ายนั้นอย่างจริงใจ แล้วบอกต่ออย่างล้อๆ
“คุณภิธารคิดถึงผมหรือเปล่าครับเนี่ยถึงได้กลับมานอนให้ผมช่วยดูแลอีกแล้ว”
“ท่าทางจะเป็นอย่างงั้นมั้งครับกฤษณ์”คนโดนล้อเอ่ยตอบอย่างเนือยๆ ความรู้สึกเจ็บและปวดยังไม่จางหายไปดีนัก เด็กหนุ่มมองสำรวจรอบกายตัวเองที่มีสายห้อยระโยงยางเต็มไปหมด รวมทั้งตอนนี้รู้สึกแน่นที่หน้าอกหน่อยๆ
“นี่หมอทำอะไรกับผมครับกฤษณ์คุณพอจะรู้มั๊ย”เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างกระท่อนกระแท่น
“หมอได้ผ่าตัดเย็บซ่อมแซมรอยฉีกขาดในอกจากการโดนคมกรรไกรแทงให้คุณไงครับ รู้มั๊ยครับว่าคุณภิธารทำให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับตัวเองเป็นหนที่สองแล้ว หมอบอกว่าคมกรรไกรเกือบเฉือนที่ขั้วหัวใจคุณไปแล้ว”บุรุษพยาบาลหนุ่มบอก คนโดนบอกนึกย้อนเหตุการณ์ในวันก่อนที่ตัวเองจะหลับใหลไปไม่รู้เรื่อง เด็กหนุ่มเกิดสะท้านในใจเมื่อนึกถึงวินาทีที่ตนโดนคมแหลมของกรรไกรปักลงกลางอก
“ทำไมผมโชคร้ายแบบนี้กฤษณ์ ทำไมผมโชคร้ายแบบนี้”คนสะท้านใจพึมพำขึ้นโดยไม่สนใจจะใคร่ถามถึงเรื่องราวว่าตนรอดมาได้ยังไง แน่ล่ะ เจ้าตัวไม่รู้เลยซักนิดว่าตนได้หลับไปนานถึงสามวัน
“คุณภิธารอย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปตามหมอก่อนนะครับ หลายคนคงดีใจที่คุณฟื้นแล้ว โดยเฉพาะเขา”กรกฤษณ์เดินจากไปแล้ว คนในห้องหวนนึกถึงคำสุดท้ายของเจ้าตัว หลายคนคงจะดีใจ โดยเฉพาะเขา เขานั่นคือพาสุห์เหรอ
“พาสุห์ คุณปลอดภัยใช่มั๊ย”เด็กหนุ่มเผลอพึมพำออกมา ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อเห็นคณะแพทย์ที่คงเป็นทีมทำการรักษาเดินเข้ามา
“คนเก่งของเราฟื้นแล้วเหรอครับ”คนเดินนำเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มใจดี ก่อนจะพาลูกทีมคนอื่นๆเขามาถามไถ่อาการและจดอะไรยิกๆไปตามเรื่อง
.
.
.
.
ที่ด้านนอกสองคนที่กำลังยืนคู่กันอยู่ มองหน้ากันอย่างคนต่างคิด พาสุห์รู้สึกในใจเบาโหวงอย่างประหลาดเมื่อรับรู้แล้วว่านายตำรวจที่เคยรุดเข้าไปถ่ายเทเลือดให้ภิธารเป็นใคร
“ผมตกใจมากที่เห็นภีมเป็นแบบนี้ ไม่รู้สิ ผมว่าผมก็มีส่วนให้เขาต้องเผชิญเหตุการณ์แบบนี้ เขากับผมเคยคบกันตอนสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน แต่แล้วในวิถีชีวิตที่ต่างกันทำให้เขาบอกเลิกกับเขาไป ที่บ้านผมต้องการให้ผมรับราชการตำรวจผมเลยจำเป็นต้องทำแบบนั้น คุณก็น่าจะรู้นะว่ามันไม่เหมาะไม่ควรเลยที่ผมจะมีพฤติกรรมอย่างที่ว่าในระหว่างที่ต้องเรียนโรงเรียนนายร้อยไปด้วย ในตอนแรก เขายังติดต่อผมมาอยู่เรื่อยๆว่าเป็นอยู่ยังไง เข้าเรียนต่อที่ไหน ผมรู้ว่าเขาเป็นคนขี้เหงา แต่ในสถานะของผม ผมไม่อาจที่จะสนองตอบความต้องการเขาได้ ผมเคยบอกปัดเขาไปว่าไม่ต้องติดต่อผมมาอีก ผมรู้ว่าเขาเสียใจ แต่ทำยังไงได้ ผมจำใจต้องปล่อยเลยทำห่างเหินเขาไป แต่แล้วเขาก็ติดต่อผมกลับมาอีกเมื่อตอนที่มีคนมายืนแทนที่ผม เขาคอยรายงานตลอดว่าคนนี้เป็นยังไง คนนั้นเป็นยังไง เขาบอกว่าให้ผมช่วยเป็นเพื่อนคู่คิดให้ แต่ไม่รู้สิ ครั้งสุดท้ายที่เขาหายไป ผมได้ต่อว่าเขารุนแรงพอดูว่า เราจบกันแล้วก็น่าจะจบกันเลย ทำไมต้องเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาให้ผมปวดหัว ผมมารู้ทีหลังอีกทีตอนกลับไปที่บ้านแล้วเจอกับเขาโดยบังเอิญว่าเขาผิดหวังในเรื่องความรักครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเคยพยายามเข้าปลอบ แต่เหมือนตอนนั้นเขาเกิดเอาการต่อต้านเล็กๆไปแล้วและเขาก็กลายเป็นคนเหม่อซึมไปในที่สุด คุณเป็นใครคนใหม่ของเขาหรือเปล่า ที่ผ่านมาภีมเขาเจออะไรมาหนักมากๆหนักจนผลสุดท้ายเขาต้องมาเป็นแบบนี้ เขาเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง จนในบางทีผมยังเผลอลืมไปว่าคำพูดของตัวเองมันรุนแรงแค่ไหน นี่ถ้าย้อนเวลาได้ ผมคงจะไม่ตัดขาดเขาไปแบบนี้ อย่างน้อยๆเขาขอให้ผมเป็นเพื่อนคู่คิดของเขา ผมก็น่าจะทำได้ ทำไมตอนนั้นผมไม่ทำก็ไม่รู้ นึกไปแล้วก็อดโกรธตัวเองไม่ได้”
นั่นเป็นคำพูดของคนๆนี้ เจ้าตัวดูแลคดีนี้อยู่จึงไม่แปลกที่เด็กหนุ่มจะเห็นเจ้าตัวแวะเวียนมาที่โรงพยาบาลนี้เสมอ ในการมาทุกครั้งหลายคนอาจจะคิดว่าคนๆนี้คงมาเพื่อรอสอบปากคำคนเสียหายที่อาจจะฟื้นขึ้นมาในซักวัน แต่สำหรับเขาแล้ว การแสดงออกทั้งสีหน้าและแววตาเจ้าตัวเวลาที่ได้เข้าไปเฝ้ามองคนที่กำลังหลับใหลไม่รู้เรื่องมันดูลึกซึ้งพิเศษเกินกว่านายตำรวจมองผู้เสียหาย เขาจึงได้ตัดสินใจถามในวันหนึ่ง ตอนเดินออกมาข้างนอกด้วยกัน และคำตอบที่ได้ก็ทำให้เขาต้องยืนเบาโหวงสู้หน้าเจ้าตัวอยู่ในวันนี้ ในอีกวินาทีข้างหน้านี้ เขากำลังจะเดินเข้าไปในห้องของคนเพิ่งฟื้นพร้อมคนๆนี้ ตอนนี้แหละที่เขาหวั่น หวั่นในใจว่าภิธารเลือกที่ญาติดีใส่ใครระหว่างคนรักเก่าจากจากกันไปด้วยความจำเป็นอย่างคนๆนี้หรือคนรักเก่าที่เคยโง่เขลาอย่างเขา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
