บทที่ 16 : เจรจา (7)
โคลด์ยอมบอกว่าสงสัยเรื่องนี้ตั้งแต่สมัยอยู่ที่อาศรม เกวนโดลินมาหาเขาด้วยนกสีขาว แต่ทำอย่างไรนางก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นทาส
“ข้าต้องไปตามหานาง เมื่อได้อิสระมาแล้วข้าจึงเริ่มสืบด้วยตัวเอง”
ถึงตรงนี้ ซิกฟรีดเข้าใจแล้วว่าคำบอกลาในคืนแยกทางของโคลด์ปะปนไว้ด้วยความจริงความลวงใดบ้าง
“ข้าคิดว่าตนใกล้ถึงจุดหมาย แต่ความจริงได้แต่หลงทาง…” โคลด์พับจดหมายเก็บเข้าอกเสื้อ “ถ้าไม่ได้เกวน ข้าก็ตายในนั้นไปแล้ว”
“ถ้าข้ายังสามารถพูดอะไรให้เจ้าเชื่อได้บ้าง ข้าจะพูดในฐานะ ‘คนที่ผูกพันกัน’ ไม่ใช่ในฐานะราชา ข้าขออภัยที่เคยนึกใช้เกวนโดลินเป็นเครื่องต่อรองเพื่อให้เจ้ายอมอยู่กับข้า”
“ช่างเถอะ ข้าไม่ถือสาแล้ว” โคลด์กอดอก “เพราะเจ้าโง่”
ถูกดาร์กเอลฟ์ความรู้สึกช้าแถมบางทีก็ปัญญาทึบตอกใส่หน้าเฉกนี้ จากที่กำลังซาบซึ้งในสายสัมพันธ์ของพี่น้องดาร์กเอลฟ์ ซิกฟรีดก็ตวัดสายตาฉับ! ดุโคลด์โดยไร้เสียง
“ก็เจ้าโง่จริงๆ” โคลด์ย้ำ ใบหูตั้ง
มาลแกธกลั้นขำ ซิกฟรีดจึงเผื่อแผ่สายตาเย็นชามาทางเอลฟ์ตะวันออกด้วย
“เพื่อตอบแทนความลับอันมีค่าของเจ้า โคลด์ สตาร์” น้ำเสียงของซิกฟรีดทรงอำนาจอย่างที่ราชาควรเป็น “เราเสนอความช่วยเหลือ เจ้าสามารถเลือกกองทหารของเราได้ เพื่อนำไปช่วยเกวนโดลินจากปากมังกร”
“ไม่จำเป็น เรื่องของข้า ข้าจัดการได้เอง” โคลด์ไม่รับน้ำใจนั้น ทว่าเขามองแผลบนใบหน้าซีกซ้ายของซิกฟรีดอยู่นาน “แต่ข้าจะรับผิดชอบเรื่องยารักษาคำสาปของเจ้า เพราะข้าเองก็ผิดที่แก้แค้นเจ้าโดยรู้เรื่องเพียงส่วนเล็กๆ”
ถึงตรงนี้ โคลด์ปรายตาไปทางมาลแกธ ทราบว่าเอลฟ์ตะวันออกรู้ทุกอย่างดีกว่าเขา แต่เก็บงำบางเรื่องไว้เพื่อประโยชน์ส่วนตน มาลแกธอาจรักเขา แต่ก็รักตัวเองด้วยเช่นกัน
“ถ้าข้าอยู่แล้วอาการของเจ้าทรงตัว ข้าก็จะอยู่ เราไม่ต้องการราชาที่เป็นบ้า เมื่อรักษาคำสาปได้ ค่อยว่ากันอีกที”
“ความใจดีของเจ้า...อาจทำให้ข้าเป็นบ้าได้มากกว่าคำสาปเสียอีก” ซิกฟรีดเอ่ยเสียงเบา
คราวนี้ โคลด์เป็นฝ่ายส่งสายตาดุบ้าง
“อย่าเรื่องมาก เอลฟ์!” การขึ้นเสียงนั้นดูไม่น่ากลัวเลย
“เขาแค่รำพึงตามประสา” มาลแกธเหยียดแขนขา “ราชาเป็นใบ้มานาน ให้รำพึงรำพันบ้างคงหายเก็บกด อ้าว ทำไมจ้องข้าอย่างนั้นกันเล่า”
“ข้ายังเข้าเมืองได้ไหม” โคลด์ทำเมินมาลแกธ “หรือมีป้ายประกาศจับข้าไปทั่วแล้ว” โคลด์ได้กินอะไรตามมีตามเกิดที่ซิกฟรีดพอหาให้ได้ แต่เขาต้องการอาหารมื้อจริงๆ และที่พักดีๆ
“มีประกาศจับทุกหัวมุมถนน” ซิกฟรีดตอบตามตรง “แต่ข้ามีวิธีจัดการอยู่”
“อย่างไรล่ะ”
“เจ้าเพิ่งตัดสินใจมอบความลับให้ข้า มันล้ำค่ายิ่งกว่าขุนนางทั้งราชสำนัก ไม่...ข้าจะไม่เผยให้พวกมันทราบ เพียงแต่ใช้สิ่งนี้ปิดปากพวกมัน และใช้อำนาจของราชา...จัดการในแบบที่ข้าไม่ค่อยได้ใช้”
ซิกฟรีดเป็นราชาที่ปกครองอย่างไม่เผด็จการเท่าริวอร์นอร์
“เรื่องการเมือง” โคลด์สรุป “แล้วนักฆ่าที่มาฆ่าข้าในค่ายของมาลแกธล่ะ” โคลด์แกล้งหยิบบีฟอร์ซขึ้นมาดูความคม “ข้าฆ่าทิ้งได้เลยใช่ไหมถ้ามันมาอีก แต่นั่นไม่ได้ค่าจ้างสักควินน์”
ซิกฟรีดตอบว่า “เจ้าได้รับความคุ้มครองจากข้า หากใครประสงค์ร้าย...มันคงถึงฆาตแล้ว”
แปลอย่างง่ายว่า
ได้ เจ้าจัดการได้ตามใจชอบ“ได้ แล้วข้าจะส่งบิลเก็บเงินค่าจ้างไปให้เจ้า” โคลด์แสยะยิ้มโดยไม่เกรงใจราชา เพราะคนที่ส่งนักฆ่ามา คือคนที่ควรเกลียดเขาและไม่เกรงซิกฟรีด
ซึ่งเดาไม่ยากว่าเป็น ‘นาง’
“แต่ระหว่างนี้ข้าไม่มีเงิน” โคลด์แบมือ “ส่งของมีค่าของเจ้ามา ข้าหมดตัวแล้วตอนหนีเจ้า”
ความเขี้ยวลากดินระดับนี้ เทรนมาโดยอิลมาเร
มาลแกธพูดโดยไม่ออกเสียงว่า ‘ราชาโดนปล้นเจ้าข้า!’
“เจ้าปล้นราชาจะเป็นการเพิ่มค่าหัวสูงลิบเสียเปล่าๆ” ซิกฟรีดเสียงเข้ม “แต่ถ้าเจ้าปล้นหัวหน้าองครักษ์...อาจไม่มีค่าหัวเลย เพราะราชาถือว่าหัวหน้าองครักษ์ที่ไม่สามารถรักษาถุงทองของตัวเองได้ สมควรถูกไล่ออก”
มาลแกธห่อปาก ตาโต “อู…”
ทว่าเอลฟ์ตะวันออกกลับปลดทรัพย์ให้โคลด์ด้วยตัวเอง
“แต่ถ้าให้โดยสิเน่หาแบบที่ ‘คนรักให้คนรัก’ ละก็ คงไม่มีปัญหากระมังองค์ราชา”
“ไม่” ซิกฟรีดหรี่ตา
เล่ห์เหลี่ยมของราชาหนุ่มยังไม่ทันเอลฟ์ตะวันออกอายุ 279 ปีจริงๆ
“ขอบใจ” โคลด์ยิ้มขำ เขารับถุงทองหนักอึ้งมาโดยไม่อิดออด “แต่ข้าจะเอาเสื้อคลุมของเจ้าอยู่แล้ว พอดีเลย ไหนๆ ก็จะให้โดยสิเน่หา ถอดออกมา” โคลด์ต้องการฮู้ดเพื่อซ่อนใบหน้า
“เสื้อคลุมตัวนี้มีค่าควรเมืองเลยนะที่รัก” มาลแกธขยิบตา “ถือว่าหมั้นไว้ก่อนก็แล้วกัน” มันเป็นเสื้อคลุมติดฮู้ดที่ทอจากไหมหลากสีนั่นเอง
โคลด์รับเสื้อคลุมมาสวม เขาได้กลิ่นของมาลแกธ ความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายยังติดอยู่ในเนื้อผ้า “เสื้อคลุมดี” ดาร์กเอลฟ์เอ่ยชมจากใจ “แต่ข้ายังต้องการเข็มขัด มีดสั้น สร้อยคอ ตุ้มหูของเจ้า แล้วก็…”
โคลด์ยังชี้เอาของอีกหลายอย่างจากตัวมาลแกธ
แล้วหัวหน้าองครักษ์ก็โดนปลดทรัพย์แทนราชาจริงๆ
ซิกฟรีดพยายามกลั้นยิ้ม พอกลั้นไม่ได้ก็กระแอม แล้วพูดกับโคลด์แบบรักษาสีหน้าให้นิ่งที่สุด
“ถ้าเจ้าไปที่โรงเตี๊ยมตุ่นเก็บทอง แล้วอ้างชื่อ ‘โลราธ’ เขาจะดูแลเจ้าอย่างดี” ซิกฟรีดคุยกับโคลด์แทน “ไม่ใช่โรงเตี๊ยมที่หรูหรานัก แต่อยู่สบาย ห่างจากสายตาผู้คน”
“โรงเตี๊ยมชื่อประหลาดดีนะ”
“สมกับเจ้าของมันนั่นละ” ซิกฟรีดเอ่ย
โคลด์มองเอลฟ์ทั้งสองนิ่งและนาน “ข้าดีใจ” เขายิ้มจนตาหยี เหมือนรอยยิ้มในสมัยยังอยู่ที่อาศรมควาร์ “ที่พวกเจ้าทราบความจริงแล้วยังไม่คิดใช้ประโยชน์จากข้า”
ทว่ารอยยิ้มนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว โคลด์ลืมตา สายตาคมราวใบมีดจ้องมา “ไม่...ในตอนนี้ แต่ข้ายังอยากดีใจอยู่ โปรดเมตตา”
เขาคลุมฮู้ดที่ทอด้วยไหมสีสันสดใสของมาลแกธ แล้วเดินออกจากโรงนา
-----------------------------------------------
“ท่านทาราเธียล” มอร์นเพนที่คุมเชิงอยู่ด้านนอกโรงนาเรียกเจ้านาย “เราแอบตามมาดูแค่นี้ก็พอแล้วกระมัง หากท่านลุงของท่านทราบ…”
ทั้งสองอยู่ห่างออกมาราวร้อยเมตร ไม่ทราบความเป็นไปในโรงนา แต่เมื่อเห็นคนสวมเสื้อคลุมของมาลแกธเดินออกมาโดยไม่มีการต่อสู้ ก็ทราบว่าการพูดคุยคงจบลงด้วยดี
“ถ้าทราบแล้วอย่างไร” ทาราเธียลไม่ยี่หระ
“ดาร์กเอลฟ์ได้เสื้อคลุมที่ถักจากเปียสงครามของท่านมาลแกธ คงสำคัญทีเดียว” นักฆ่าชุดดำที่ใส่หน้ากากปิดทั้งใบหน้าแสดงความเห็น มันย่อมจำดาร์กเอลฟ์ผู้นี้ได้--เจ้าเด็กน่าสงสารที่ล้างมือไปร้องไห้ไปอยู่ริมลำธารในป่าศักดิ์สิทธิ์เดียดีอาร์เมื่อสามปีก่อน
“ไม่น่าเชื่อว่ารสนิยมของท่านลุงจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้” ทาราเธียลเหมือนพูดคนละเรื่องกับข้ารับใช้ นักรบหนุ่มยังงงไม่หาย
เปียสงครามคือจิตวิญญาณนักรบตะวันออกเชียวนะ!ครั้งที่ทาราเธียลแฝงตัวมาเป็นหนึ่งในคณะทูต เพื่อส่งข่าวความเป็นไปในราชสำนักของคิงริวอร์นอร์ อาห์นดีร์ รูเมเรียร์ให้มาลแกธ—ผู้มีศักดิ์เป็นลุง—ซึ่งรับหน้าที่แฝงตัวในอาศรมควาร์ ก่อนเดินทาง เขาได้รับคำสั่งจากท่านลุงให้แกะเปียสงครามออกทั้งหมด
เปียสงครามของชาวรูเมเรียร์แตกต่างจากชาวตะวันออก
สำหรับชาวรูเมเรียร์ ในตอนเช้าก่อนออกรบ ฝ่ายชายจะให้หญิงคนรักถักเปียเก็บผมด้านหน้าให้ ซึ่งหากมีชัยเหนือศัตรู ก็จะได้รับเครื่องประดับยศจากราชา สำหรับนำมาถักกับเปียเพื่อแสดงถึงเกียรติยศและความกล้าหาญ
เปียของชายชาวรูเมเรียร์ที่ติดเครื่องประดับยศจึงจะได้ชื่อว่าเป็น ‘เปียสงคราม’
แต่กับชาวตะวันออก หากมีชัยเหนือตระกูลใด หรือได้สังหารชนชั้นสูงในตระกูลอื่น นักรบจะนำเส้นผมของศัตรูมาถักเข้ากับเปียของตัวเอง ยิ่งหลากสี ยิ่งแสดงถึงความเกรียงไกร
‘เปียสงคราม’ ของมาลแกธ ล็องธูมีเส้นผมของตระกูลจากฝั่งตะวันออกครบทุกสี
และในสมัยก่อนก็เคยถัก ‘ของที่ระลึก’ จากดินแดนอื่นๆ ด้วย
แม้เปียของทาราเธียลจะมีสีสันไม่มาก แต่ถูกสั่งให้ถอด ‘จิตวิญญาณนักรบตะวันออก’ ก็เกิดอาการหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน
แล้วนี่ท่านลุงถึงกับมอบเปียสงครามให้ดาร์กเอลฟ์…ไม่ใช่ ‘คงสำคัญ’ อย่างที่มอร์นเพนว่าแล้ว
แต่ ‘สำคัญมาก’ ทีเดียว
“ไม่เคยนึกเลยว่าท่านลุงจะหลงดาร์กเอลฟ์”
มอร์นเพนมองเจ้านาย เอ่ยเสียงเรียบ “นายน้อย ดังที่ข้าเคยบอกไปแล้วว่า ตระกูลล็องธูอาจมีปัญหาทางสายตา”
ทาราเธียลจึงหันมายังข้ารับใช้ ดวงตาสีแดงใสเหมือนทับทิมจับจ้องที่หน้ากากของมอร์นเพน เขาหัวเราะ รอยแผลเป็นที่พาดจากมุมปากซ้ายไปถึงแก้มดึงรั้งขึ้น แต่แทนที่จะทำลายรูปโฉม รอยแผลเป็นนั้นกลับทำให้เอลฟ์ตะวันออกมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ
“เจ้าสวย ข้ายืนยันคำเดิม”
ข้ารับใช้ผู้เป็นทั้งคู่หูและองครักษ์เงียบไปนาน มันไม่ตอบรับคำชม เพียงฉุดนายน้อยให้ลุกขึ้น รีบไปก่อนที่ท่านมาลแกธจะออกมา
—————————————————————————
A/N โอย ตอนนี้โคลด์เขี้ยวจริงค่ะ กะจะปอกลอกสองหนุ่มจนหมดตัว
/ฝีมือการเทรนของข้าเองเจ้าค่ะ อิลมาเรบอก XD
แล้วทาราเธียล มาชมพี่เลี้ยงอะไรตอนนี้ ว้ายๆๆ (/มอร์นเพนบอก "นายน้อย ท่านตาไม่ดีอีกแล้ว" )ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarzมีคำถามค่ะ อยากทราบว่ามีใครใช้สารบัญในหน้าแรกมากน้อยแค่ไหน
คือตอนนี้กระทู้แรกของเราอัพสารบัญเพิ่มไม่ได้แล้วค่ะ
มันแจ้งว่า เกิน 20,000 คำอะ ถ้าไม่มีใครใช้เราก็จะเลิกทำจ้า
หัวข้อ: 【 ♕ Elven Almanac ♕ 】♰ ราชันพันธนาการ ♰ ตำนานเทพีจันทร์ แจ้งข่าวหน้า 35 (อ่าน 236039 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก