หัวข้อ: 【 ♕ Elven Almanac ♕ 】♰ ราชันพันธนาการ ♰ ตำนานเทพีจันทร์ แจ้งข่าวหน้า 35

[ILLREI]

ตั้งแต่รุ่นดึกดำบรรพ เคยคุยกันจริงจังมั้ย ไม่มี้ บิดาแห่งนภาน่าจับไปทำหมัน ตัดไข่เลย ทำพันธุ์ไม่ได้อีก

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ เราสังเกตเหมือนกันค่ะว่าจะสมัยนี้หรือสมัยก่อน ผู้ชายมีเมียหลายคนเป็นเรื่องที่สังคมยอมรับได้มากกว่า ไม่ต้องพูดถึงตำนานเทพเจ้ากรีก อย่างซุสกับเฮร่า ที่ซุสเจ้าชู้ มีเมียน้อยไปทั่ว 

Deep Story ของเหล่าบิดามารดาในเรื่องนี้จริงๆ น่าสนใจนะคะ ถ้ามีโอกาสเราอาจลองเขียนดูค่ะ 

[April❤]

ท่านหญิงแอบดูน่าสงสารจุง

[ILLREI]

ท่านหญิงแอบดูน่าสงสารจุง

ในมุมมองเรา เอรี่น่าสงสารนิดๆค่ะ แต่ด้วยลักษณะนิสัย เธอก็ร้ายกาจด้วย ตามดูกันต่อไปค่ะ

[ILLREI]

บทที่ 2 : เอลฟ์ตะวันออก (5)

เป็นอิลมาเรที่มาเจอฉากเด็ดพอดี เธอเห็นประตูเปิดแง้มจึงนึกสนุกแอบดู จากนั้นก็รีบหลบ เอาหลังพิงผนัง เอามือปิดปาก เกือบจะร้องว่า ‘ว้าย!’ แบบตื่นเต้นออกไปแล้ว

ท่านมาลแกธขโมยจูบเจ้าด้วย ว้ายๆๆๆ ศิษย์อาจารย์คู่นี้มีซัมติงจริงๆ ด้วย!

มาลแกธรู้ว่าอิลมาเรอยู่ด้านนอก เขายืนพิจารณาโคลด์ครู่หนึ่งก่อนจะถอดเสื้อนอกออกแล้วขึ้นไปนอนข้างๆ

“อยากมานอนด้วยกันหรือไม่ อิลมาเร”

มาลแกธพรายยิ้ม พวกเอลฟ์ตะวันออกช่างร้ายกาจ

ช่างร้ายกาจจริงๆ

ดวอร์ฟสาวปฏิเสธด้วยการวิ่งหนีไปเลย

 

โคลด์ฝันอีกแล้ว เขาอยู่ในความฝันซึ่งเป็นเรื่องเดิมๆ...ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

โคลด์มองเห็นเกวน เกวนก็มองเห็นเขา พวกเขามองเห็นกันและกัน ยิ้มให้แก่กันอย่างอ่อนแรง จากนั้นก็พยายามยื่นมือเข้าหากัน แต่มือของทั้งสองไม่เคยแตะกันได้

‘เกวนโดลิน’ คือชื่อคนรักที่โคลด์เคยบอกกับซิกฟรีด สตรีดาร์กเอลฟ์ที่เขาต้องตามหาให้เจอให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม

โคลด์สะดุ้งตื่น ทว่าฤทธิ์ยาทำให้เขาสะลึมสะลืออย่างรวดเร็ว จมลงในนิทราอีกรอบ

 

“นิ่งซะ” นิ้วของใครบางคนนวดใบหูของโคลด์ให้ผ่อนคลาย หน้าผากเย็นเพราะใครคนนั้นคอยใช้ผ้าชุบน้ำซับพิษไข้

ซิกฟรีด...

 

โคลด์กลับไปฝันต่อ ความฝันคราวนี้ชัดเจนที่สุดตั้งแต่เคยฝันมา

ตาสีทองเป็นขีดเสี้ยวของสัตว์ขนาดมหึมาจ้องเขาจากความมืด รอบตัวโคลด์มืดสนิท ไร้ซึ่งแสงใดๆ ความมืดล้ำลึกกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว เขาหายใจไม่ออก ความมืดดูดซับลมหายใจของเขาไปแล้วไม่สะท้อนมันกลับมา

จากนั้นจึงเกิดแสงสว่างเป็นจุดเล็กๆ

แสงสว่างนั้นคือเกวนโดลิน

เกวนดูไม่ดีเลย เธอสวมเสื้อผ้าเก่าขาด ใบหน้าผอมซูบ เนื้อตัวเปรอะดินเหมือนคนงานชั้นล่างที่โดนใช้ทำงานหนักและงานสกปรก เกวนเป็นทาส สวมปลอกคอเหล็กที่เอาไว้ล่ามทาส

"เกวน..." โคลด์สะอื้นอยู่ในความฝัน เกรี้ยวกราดกับความมืด เขาเคยร้องขอความเมตตาจากเหล่าบิดามารดานับครั้งไม่ถ้วน...ให้เกวนกับเขาได้เป็นอิสระ ทว่าไม่เคยได้รับความเมตตานั้นเลย

"เราไม่ใช่ทาส เราเสียบ้านเกิดยังไม่พออีกหรือ พวกเจ้าไม่เข้าใจ เราไม่ใช่ทาส เราเสียแผ่นดิน เราเป็นหนูสกปรก เราเป็นกาฝาก เป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้นแต่ไม่ใช่ทาส!"

โคลด์สะดุ้งตื่น เขาถึงรู้ว่าตัวเองนอนร้องไห้และอาจเผลอคำราม

"มาลแกธ..." ดาร์กเอลฟ์พึมพำเมื่อรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายอีกฝ่าย อิลมาเรไม่มานอนกอดเขาแน่ และไม่มีใครอื่นอีกแล้วด้วย

"หืม" เสียงตอบรับฮึมฮัมอยู่ข้างลำคอ ลมหายใจร้อนๆ ก็เป่าอยู่ข้างใบหู เอลฟ์ตะวันออกแย่งพื้นที่เตียงคนอื่นไม่พอ ยังรุกล้ำด้วยการวางแขนซ้ายพาดตัวเจ้าของห้อง ไม่นับว่าตอนที่ได้ยินโคลด์กระซิบเรียกชื่อ เขายังกระชับแขนดึงตัวคนข้างๆ มากอดอีก

ฉวยโอกาสได้อย่างน่าไม่อาย

โคลด์ขมวดคิ้วสีเงิน เขาเอียงหน้าออก ใบหูเป็นส่วนไวสัมผัส ไม่ควรให้คนอื่นแตะต้องโดยง่าย และเป็นที่รู้กันว่าเอลฟ์กับดาร์กเอลฟ์จะแสดงความรักด้วยการแตะหรือจูบใบหู ดังนั้นโคลด์จึงกระเถิบออกจากมาลแกธอีกนิดเพื่อความปลอดภัย

มาลแกธลืมตา พวกเขานอนหันหน้าเข้าหากัน โคลด์กำลังจ้องเขาอยู่

“ท่านมานอนกอดข้าได้ยังไง”

มาลแกธตอบกลับด้วยสายตาเจ้าชู้

โคลด์เงียบไปนานมาก

"ข้า...จะนอนต่ออีกสักครู่" เขาเชิญให้อีกฝ่ายออกไปอย่างสุภาพ ซึ่งมาลแกธก็ยอมลุก เอลฟ์มุ่นผมสีทองแดงขึ้น โคลด์เพิ่งเคยเห็นมาลแกธเปลือยท่อนบนใกล้ๆ จึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรอยแผลขนาดใหญ่ มันนูนขึ้นเหมือนตะขาบสีชมพู พาดไปพาดมาบนแผ่นหลังองอาจ

"แผลนั่น?"

"หืม" มาลแกธหันมา โคลด์รู้สึกร้อนที่หลังใบหูและในลำคอเมื่อเห็นว่าตัวเองไม่ได้ใส่กางเกง เขาดึงผ้าขึ้นมาปิดสะโพก ยึดไว้ไม่ให้เคลื่อนไปตามลมพัด

“อดีตของข้าเอง” เอลฟ์ตะวันออกคว้าเสื้อนอกมาสวมโดยไม่ติดกระดุม “นอนพักอีกหน่อย ร่างกายไม่สมบูรณ์จะโดนมังกรล่าแทนได้” มาลแกธวางมือบนหน้าผากโคลด์ คราวนี้ดาร์กเอลฟ์เบี่ยงหลบได้ว่องไวขึ้น

“ดี” มาลแกธเดินออกไป

โคลด์ไข้ลดแล้วแต่ยังรู้สึกร้อนไปทั่วร่างกาย คงเป็นผลมาจากเวทลับของดาร์กเอลฟ์ที่เขาฝืนใช้อยู่ เวทนี้คือเวทสำหรับตามหาสิ่งที่ถูกประทับตราสัญลักษณ์เวทไว้

ซึ่งในที่นี้คือเกวนโดลิน

แต่ความสามารถของโคลด์ทำได้แค่เห็นภาพเธอเลือนราง ไม่ปะติดปะต่อ เวทติดตามไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเลย โดยเฉพาะเมื่อไม่รู้ว่าคนที่กำลังตามหาอยู่ส่วนไหนของแผ่นดินโลก

ลมจากหน้าต่างพัดเข้ามาลูบไล้ร่างกาย ทว่าความร้อนผ่าวไม่คลายลงเลย โคลด์ควานหาบีฟอร์ซ เขาทาบมันลงกลางหน้าอกแล้วยกตั้งฉาก ลากปลายมีดเย็นจัดบนลำตัวท่อนบน

อีกเหตุผลที่โคลด์ใช้มีดสั้นน้ำแข็งเพราะไอเย็นของมันช่วยบรรเทาพิษเวททมิฬได้

ดาร์กเอลฟ์หลับตาเพื่อทำสมาธิ เขากดปลายมีดกรีดผิวตนอย่างไร้ความลังเล เลือดผุดซึมขึ้นมาตามผิวหนังที่ถูกกรีด การกรีดนี้เป็นระเบียบและมีจุดหมาย เหมือนว่าเขาทำแบบนี้มามากครั้งจนชำนาญและจดจำทุกเส้นสายเหลี่ยมมุมที่ต้องกรีดได้

โคลด์ลืมตา ตัวสั่นและกลืนเสียงร้องจากการกรีดตัวเองเข้าไป รอให้ไอเย็นจากมีดแช่แข็งเลือดและเนื้อของตน ครู่หนึ่งเลือดก็หยุดไหล บนแผ่นอกสีม่วงอมเทาปรากฏรอยสักโลหิตลวดลายประหลาด มันสมดุล สวยงาม ดูคล้ายตัวอักษรแต่ไม่ใช่ภาษาใดๆ ในโลกของเอลฟ์

โคลด์วางบีฟอร์ซลงข้างตัว พิษจากเวททมิฬค่อยๆ คลาย ที่เขาเพิ่งทำลงไปคือการรักษาพิษเวททมิฬแบบชาแมน

‘ชาแมน’ คือชื่อเรียกจอมเวทดาร์กเอลฟ์ผู้ใช้เวททมิฬอันมีศักดิ์เทียบเท่ากับควาร์

 ————————————————————————————————-

"โคลด์ ท่านมาลแกธเป็นควาร์แหละควาร์! เขาคุมไฟได้!"

เมื่อโคลด์เดินออกมาจากห้องโดยสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว อิลมาเรกำลังสนุกสนานกับการแสดงเล็กๆ ของมาลแกธ

เอลฟ์จุดไฟด้วยไม้ขีด จากนั้นไฟดวงเล็กก็เปลี่ยนรูปร่างเป็นผีเสื้อตัวน้อย ปีกบอบบางกระพือขึ้นไปในอากาศ ส่องแสงวูบๆ วาบๆ น่าตื่นใจ

“สวย แต่อย่าแตะ” มาลแกธเตือนอิลมาเร ถึงน่ารักอย่างไรธาตุแท้ก็เป็นไฟ “ข้าใช้ได้ดีแค่ไฟนี่ละ”

มาลแกธพึมพำภาษาควาร์อีกครั้งไฟก็ดับ เขาโค้งให้ดวอร์ฟสาวอย่างรู้จักเอาใจผู้หญิง

อิลมาเรอวดงานฝีมือของตนบ้าง ดวอร์ฟเป็นเผ่าพันธุ์ที่เก่งด้านการเสาะหาและขุดสินแร่ แล้วนำมาประดิษฐ์เป็นอาวุธหรือเครื่องประดับ การต่อรองค้าขายก็ไม่เป็นรองใคร เครื่องประดับผมของอิลมาเรชิ้นนี้แม้ไม่ประณีตเท่าเอลฟ์ แต่ก็เต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์

“เจ้าควรไปแดนตะวันออกสักครั้ง ที่นั่นเป็นสวรรค์ของช่างฝีมือ”

โดยเฉพาะช่างตีดาบและพวกกระหายสงคราม...มาลแกธคิด ไม่ได้พูดออกไป

“ไว้เก็บเงินได้มากๆ ข้าจะไปกับโคลด์” อิลมาเรตอบร่าเริง

ทว่าโคลด์ไม่ได้ตอบรับเธอ

“เจ้าก็ควรไป แอสซาสซิน บ้านของข้าจะต้อนรับเจ้าอย่างดี”

มาลแกธกับอิลมาเรหันมาทางโคลด์พร้อมกัน บรรยากาศร่าเริงรอบตัวคนทั้งสองขัดกับบรรยากาศอึมครึมรอบตัวโคลด์

“ข้าจะเข้าไปนอนต่อ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” โคลด์พูด

พอดาร์กเอลฟ์กลับเข้าไปในห้องนอนอีกรอบ อิลมาเรที่มองตามอยู่ก็พึมพำ

"สงสัยวันนี้อาการกำเริบ"

"หืม" มาลแกธส่งเสียงอยากรู้ แต่ยังคงท่าทีสุภาพ

ดวอร์ฟสาวจึงเล่าว่าสหายของเธอจะมีวันที่เงียบๆ ไม่ยอมออกจากห้องส่วนตัว บางทีก็หมกตัวอยู่ในห้องนั้นถึงสองสามวัน

"แต่ไม่เป็นไรหรอก ถามไปเขาก็ไม่ตอบ ปล่อยทิ้งไว้สักพักเขาก็มึนๆ ออกมาเหมือนเดิม" อิลมาเรยิ้มแป้น

"เขาเคยร่าเริง" มาลแกธพูดลอยๆ ทว่าเอ่ยย้ำ "ใครๆ ก็เคยร่าเริง"


—————————————————————————

A/N ช่วงนี้มาลแกธจะมาแรงหน่อยนะคะ ทำคะแนนๆๆ ความลับของโคลด์ก็แพลมๆ มานิดๆ ละเนอะ
ป.ล. ขอบคุณสำหรับ Feed Back ของตอนที่แล้วนะคะ   เวลาเปิดนิยายสักเรื่อง เราจะมีธีมของเล่มที่แน่นอนตั้งไว้เป็นแก่น อย่างเรื่องนี้กำหนดไว้แต่แรกว่าเป็น BL และ NL รวมกับความรักหลายๆ รูปแบบที่ไม่ใช่แค่คนรัก แต่ยังมีเพื่อน พี่น้อง ครอบครัว โดยไม่เกี่ยงเพศค่ะ

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

อัพเดทตอนต่อไปวันที่ 5 ม.ค. 60 เวลาไวเนอะ แล้วพบกันจ้ะ

[empty102153]

ซิกฟรีด จะอดใจไหวไหมน้า
แต่มีแววว่าคู่หมั้นจะร้ายกาจ

[ILLREI]

ซิกฟรีด จะอดใจไหวไหมน้า
แต่มีแววว่าคู่หมั้นจะร้ายกาจ

ที่จริง... ซิกฟรีดขี้หึงสุดๆ เลยค่ะ 
ส่วนเอริแอดเน่เป็นนางร้ายที่ไม่กรี้ดกร๊าด แต่ใจเด็ดและแรงค่ะ

[พิศตะวัน]

 

[ILLREI]

บทที่ 3 : งานฉลองไฟ (1)

"พร้อมล่ามังกรหรือยัง" มาลแกธถาม

ดาร์กเอลฟ์หลับเต็มที่หนึ่งตื่นแล้ว บาดแผลจากคืนก่อนที่เขากรีดตัวเองไม่ปรากฏ เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

มาลแกธยืนพิงกรอบประตู มองโคลด์เตรียมพร้อม แอสซาสซินหนุ่มสวมชุดสีเข้มตลอดร่างซึ่งกลืนไปกับสีผิวเหมือนเป็นผิวหนังชั้นที่สอง ผมสีเงินเสยเปิดหน้าผาก แต่งทรงเรียบกริบ บนโต๊ะมีกองอาวุธวางเรียงเป็นระเบียบ มากจนไม่น่าเชื่อว่าโคลด์พกพวกมันไปได้หมด มีดสั้นที่หน้าอกหกอัน ตรงสีข้างสองอัน เข็มขัดคาดเอวเต็มไปด้วยขวดยาขนาดเล็กหลากสีและระเบิดควัน

“นี่เสบียง” อิลมาเรยกกระเป๋าเป้ขนาดยักษ์บรรจุผลไม้และอาหารแห้งล้นปรี่มาให้ โคลด์มองเด็กสาวแล้วมองไปทางมาลแกธ

“แอปเปิ้ลของโปรดข้าเลย”

มาลแกธโน้มลงไปจูบแก้มอิลมาเรเพื่อขอบคุณ เอลฟ์ตะวันออกหล่อเหลาเจ้าชู้ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งไม่ดีต่อหัวใจ โดยเฉพาะหัวใจเล็กๆ ของดวอร์ฟสาว

“ข้าไม่แบกเป้” โคลด์เอ่ยเรียบๆ

“แล้วเจ้าจะกินอะไร เจ้าไม่ได้ไปแค่วันสองวัน” อิลมาเรบุ้ยปาก “คราวก่อนข้าก็แบกเป้ให้เจ้า คราวนี้ตาเจ้าแบกเองแล้ว”

“ข้ามีอาหารอัดเม็ดของแอสซาสซิน” อาหารอัดเม็ดที่ว่านี้เป็นเม็ดยาที่สกัดจากวัตถุดิบซึ่งให้สารอาหารครบถ้วนแก่ร่างกาย นักฆ่านิยมพกไว้กินยามต้องทำภารกิจ

“ไม่ได้! มันไม่ดีต่อสุขภาพ”

โคลด์ตอบกลับด้วยสายตาว่างเปล่า เอ่ยช้าๆ ชัดเจนทุกถ้อยคำ “ข้าไม่แบกเป้ แอสซาสซินไม่แบกเป้ แอสซาสซินที่สง่างามไม่มีใครแบกเป้สักคน ข้าจะไม่เป็นผู้ทำลายธรรมเนียมนั้น”

“แต่แอสซาสซินที่ไม่กินอาหารดีๆ จริงๆ ก็ไม่สง่างาม” มาลแกธเข้าข้างอิลมาเร “แล้วแอสซาสซินที่กินอาหารอัดเม็ดก็…” เอลฟ์ตะวันออกทำหน้าแปลกๆ แบบเวทนาเหลือใจ

“แอสซาสซินที่กินอาหารอัดเม็ดก็เป็นแอสซาสซินที่กินอาหารอัดเม็ด แอสซาสซินกินกันทุกคน”

อิลมาเรเบ้ปาก เห็นชัดว่าไม่เห็นด้วยกับโคลด์

“ไม่เป็นไร ข้าขอแอปเปิ้ลสักผลสองผลแล้วกัน” มาลแกธเปิดกระเป๋าคาดเอวที่แนบกับสะโพกออก หย่อนแอปเปิ้ลลงไปหนึ่งผล สองผล สามผล

ยี่สิบผล…

แอปเปิ้ลหายไปในกระเป๋าเล็กๆ ได้อย่างน่าอัศจรรย์ กระเป๋าเวทมนตร์ของพวกคนรวยนี่นะ

“ข้าจะพาเขากลับมาส่งอย่างปลอดภัยครบทุกชิ้นส่วน” มาลแกธขยิบตา เขาดึงฮู้ดจากเสื้อคลุมขึ้นสวมศีรษะ แต่ไม่ได้เป็นไปเพื่อปิดบังตัวตนเหมือนอย่างโคลด์ หรือดาร์กเอลฟ์อื่นๆ ที่ไม่อยากปะทะกับสายตาเวทนา (หรือหนักๆ ก็รังเกียจ) ของพวกเอลฟ์รูเมเรียร์ เขาสวมฮู้ดตัวนี้เพื่อเรียกกำลังใจก่อนออกรบ

“โอ้โห ฮู้ดของท่านสวยจัง ไหมหลากสีทอประกายอมทองอมเงินแบบนี้เป็นไหมชนิดไหนเหรอ”

มาลแกธหยุดไปนิดหนึ่งแล้วชักยิ้มที่มุมปาก เขานั่งยองๆ คุยกับอิลมาเร ใบหน้าช่วงบนอยู่ในเงามืดของฮู้ด “เอลฟ์ที่ดินแดนบ้านเกิดของข้ามีผมหลายสี ทองแดง ฟ้า ม่วง บางคนเขียวเหมือนใบไม้ คนจากตระกูลเดียวกันจะมีสีผมเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันเจ้ารู้ไหม”

เสียงของมาลแกธเย็น เข้ากับบรรยากาศยามเช้ามืดอย่างประหลาด

“และเจ้าคงเคยได้ยินว่าเอลฟ์ตะวันออกชอบสงคราม” เมื่ออิลมาเรพยักหน้าหงึกหงัก เขาก็ว่าต่อ “เวลาเรารบชนะตระกูลไหนได้ เราจะกล้อนผมของมันแล้วนำมาถักคู่กับเปีย หากเปียของใครมีสีอื่นผสมอยู่มากที่สุด ถือว่าเป็นยอดนักรบ”

แต่ผมของมาลแกธมีสีเดียว เปียก็เป็นเปียเก็บผมด้านหน้าแบบชาวรูเมเรียร์

แล้วฮู้ดล่ะ มีเส้นไหมหลายสีทอรวมกัน ฟ้า ม่วง เขียว แดงสด ขาว

ลมหนาวเยือกพัดมา อิลมาเรยิ้มค้าง ขยับตัวขยุกขยิก

“เชื่อหรือ” มาลแกธยืดตัวขึ้นแล้วหัวเราะ “นี่เป็นไหมพิเศษทอเข้ากับหนังของซาลาแมนเดอร์ กันไฟได้ อากาศเย็นจะอุ่น อากาศร้อนจะ…”

มาลแกธพูดค้างตรงนั้นเพราะโคลด์ส่งสายตาบอกว่าสายมากแล้ว

“เจ้าคิดว่าจะเลือกเส้นทางไหน”

“เส้นทางไหนอะไรหรือ” โคลด์ถาม ดึงฮู้ดขึ้นมาคลุมศีรษะ

“ทางไปถ้ำมังกรอย่างไรเล่า”

โคลด์ย่นคิ้ว แม้จะมองไม่เห็นจากใต้ฮู้ด “ก็ไปทางที่เราเพิ่งกลับมาเมื่อวันก่อน”

“ซิกฟรีดเลือกเส้นที่อยู่ใกล้รูเมเรียร์มากที่สุด แน่นอนว่ามีทหารยามยุ่บยั่บ” มาลแกธกัดแอปเปิ้ลที่หยิบติดมือมาเป็นอาหารเช้า “หรือจะลงไปแถบอิซิลดาร์ นั่นต้องมีเวลาสัก...อืม นี่เรารีบใช่ไหม น่าเสียดาย ข้ารู้จักที่ดีๆ ในอิซิลดาร์”

โคลด์ไม่เข้าใจมาลแกธ นี่เป็นเรื่องเร่งด่วนของซิกฟรีดเหมือนกันไม่ใช่หรือ แล้วอีกฝ่ายจะชวนเขาไปทางอื่นทำไม

“มังกรศิลาอยู่ในถ้ำคริสตัล ทางเข้าที่พวกนักขุดแร่ใช้ดีที่สุด ราชาของเจ้าถึงได้เลือก เราไปทางเดิมก็ได้ไม่ใช่เหรอ”

จากในเมือง หากขี่ม้าไปโดยไม่หยุดพักก็เพียงหนึ่งวัน แถมเขามากับหัวหน้าองครักษ์อย่างมาลแกธ ล็องธู ใบหน้านี้น่าจะใช้ผ่านทางได้สบายๆ ไม่ใช่หรืออย่างไร

“มังกรศิลาอยู่ในถ้ำคริสตัล ทางที่ซิกฟรีดเลือกก็เป็นทางที่สั้นและสะดวกที่สุด” มาลแกธยืนยันว่าความคิดของโคลด์ถูกต้อง “แต่ธุระของเจ้าล่ะ โคลด์ สตาร์” อดีตอาจารย์มองเขาด้วยสายตาที่ทำให้อึดอัด “เราไม่ควรไปทางที่ไม่ควรไปหรือ”

มาลแกธรู้

หรืออาจแค่เดา

ธุระแอบแฝงของดาร์กเอลฟ์น่าสนใจเกินกว่าจะปล่อยไป อีกอย่างหนึ่งคือ สำหรับมาลแกธแล้ว เขาผูกพันกับคิงซิกฟรีดแค่ในเรื่องผลประโยชน์ แต่กับโคลด์ เขาผูกพันมากกว่านั้น เรียกว่าเอ็นดูรักใคร่มาตั้งแต่สมัยสิบปีก่อนก็ได้

“อาจารย์ของเจ้าอ้างกับดวอร์ฟว่าจะนำเขี้ยวมังกรไฟมาให้ เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องอำกันเล่น”

มังกรไฟทะนงตนที่สุดในบรรดามังกรด้วยกัน ตำราการศึกษามังกรบันทึกไว้ ‘มังกรไฟจะเผาตัวเองจนไม่เหลือเถ้าหากเห็นว่าตนไม่อาจชนะศัตรู ความหยิ่งทะนงเช่นนี้ ทำให้ชิ้นส่วนใดๆ ของมังกรไฟมิอาจประเมินค่าได้ ทั้งในเรื่องเงินตรา และเรื่องอำนาจของผู้ครอบครอง’

“นั่นเป็นสัญญาที่เจ้าเอ่ยปากเอาเอง เจ้าต้องรับผิดชอบเอง” โคลด์ยืนยันว่าเขาไม่ช่วยเหลือใดๆ ไม่เถลไถล จะรีบไปถ้ำคริสตัลเพื่อหามังกรศิลา

มาลแกธหัวเราะกับความใสซื่อไม่รู้เรื่องของโคลด์ เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน เขาน่ะหรือจะทำตามสัญญาลอยลมที่ให้กับดวอร์ฟที่เพิ่งรู้จักกันเพียงข้ามคืน

มังกรศิลาเป็นมังกรที่ลำดับขั้นสูงกว่ามังกรดินเพียงหนึ่งขั้น ไม่ว่าโคลด์อยากพูดคุยอะไรกับมัน มันก็ตอบได้เท่าที่สติปัญญาจะอำนวย

หากมันมีสติปัญญาน่ะนะ

เอลฟ์ตะวันออกไม่พูดแย้งอะไร เดาว่าธุระของโคลด์คงไม่สำคัญขนาดที่เขาประเมินไว้ ปล่อยให้อีกฝ่ายอธิบายแผนการไปโดยไม่แย้งอีก

แผนการของโคลด์คือต้องใช้เหล้าจำนวนมากมอมเหล้ามังกร พอมันครึ้มๆ ก็กล่อมให้มันพูดคุยกับเขา ตอบสิ่งที่เขาอยากทราบ จากนั้นจึงฆ่ามังกร นำหัวใจของมันไปมอบให้แก่ซิกฟรีด

ขั้นแรก ‘เหล้า’ เขาได้ส่าเหล้าชั้นดีมาจากซิกฟรีดแล้ว แต่จะขนเหล้าปริมาณมหาศาลขนาดมังกรดื่มแล้วเมาเข้าไปในถ้ำคริสตัลได้อย่างไร และยังต้องทำให้มังกรกินเหล้าของเขา

โคลด์อธิบายว่าที่พบซิกฟรีดในถ้ำเป็นเรื่องบังเอิญ เขากำลังสำรวจเส้นทางและยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะพูดคุยกับมังกรอย่างไร สุดท้ายเลือกวิธีมอมเหล้าเพราะเขาต้องฆ่ามังกรหลังจากนั้น การทำให้มันอยู่ในสภาพไม่พร้อมอาละวาดย่อมดีที่สุด

“เห็นกระเป๋าข้าแล้วนี่” มาลแกธตบกระเป๋าคาดสะโพก “ราคาสมน้ำสมเนื้อกับความสามารถในการเก็บของ ข้าให้เจ้ายืมใส่เหล้าได้ แน่นอนว่าคิดค่าตอบแทนที่สมกัน”

“ไม่เป็นไร ข้ามีวิธีของข้าเอง” โคลด์ไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร ขนาดเขาช่วยชีวิตเจ้าชายแห่งเอลฟ์ ยังกลายเป็นทาสอยู่หลายปี

“ยอมแล้ว” มาลแกธหัวเราะเอ็นดู พลางยกมือสองข้างเป็นเชิงให้อีกฝ่ายใจเย็นๆ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินทางโดยไม่หยุดพัก จนกระทั่งม้าเริ่มเหนื่อย ทำท่าว่าไม่อยากไปต่อ โคลด์จึงแวะพักม้าที่หมู่บ้านเล็กๆ ก่อนถึงอาณาเขตถ้ำคริสตัล ข้างหมู่บ้านมีลำธารสายเล็ก พวกเขาให้ม้ากินน้ำ ส่วนมาลแกธนั่งข้างลำธาร กรอกน้ำลงถุงหนังจนเต็ม

โคลด์กางแผนที่ออก แผนที่นี้เป็นของหายากที่เขาฝากอิลมาเรซื้อมาจากนักขุดแร่โดยใช้เส้นสายของแม่ค้า มันบอกตำแหน่งภายในถ้ำอย่างคร่าวๆ

“ข้าสำรวจตามแผนที่มาสักพักแล้ว จุดนี้คือทางน้ำใต้ดิน ซึ่งมีจริงๆ มังกรก็ต้องกินน้ำ เราตามทางน้ำใต้ดินไป หาแหล่งน้ำของมัน ทำให้แหล่งน้ำกลายเป็นบ่อเหล้า” โคลด์อธิบาย

มาลแกธผิวปาก “เจ้าคือโคลด์ สตาร์แน่นะ” เขาใช้นิ้วแตะปลายจมูกของอีกฝ่าย

“ข้าอยู่ข้างนอกมากี่ปีแล้ว ถ้าข้าไม่รอดมายืนตรงนี้ เจ้าค่อยแปลกใจที่ข้าคิดได้” โคลด์ตอบเย็นชา ปัดปลายนิ้วออก

“ยอมแล้ว ยอมแล้ว” หัวหน้าองครักษ์ยกมือสองข้างอีกครั้ง “ข้ายอมท่านแอสซาสซินผู้สง่างามแล้วขอรับ”

โคลด์ไม่พูดอะไรอีก


—————————————————————————

A/N เราชอบโคลด์มึนๆ มากเลยค่ะ อยากจับมาขยี้ขยำยังไงก็ไม่รู้อะ ดูมึนๆ เบลอๆ =.= /บี้ๆ
ป.ล. รับอาหารอัดเม็ดมั้ยคะ? XD

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

อัพเดทตอนต่อไป วันที่ 6/01/60 ค่ะ

[พิศตะวัน]

 

[oilzaza001]

อยากให้โคลด์คู่กับมาล ชอบผู้ชายบรรกาศแบบนาง 55555 เบื่อผู้ชายสายซึนนนนแบบคุณซิก 

[ILLREI]

บทที่ 3 : งานฉลองไฟ (2)

การเข้ามาในถ้ำรอบนี้ราบรื่น เพราะเมื่อมีตัวอะไรท่าทางอันตรายโผล่มา มาลแกธก็แค่ตวัดมือออกอาวุธนิดหน่อย เจ้าสัตว์โชคร้ายก็ตายโดยที่โคลด์ไม่ต้องทำอะไร (ยกเว้นเก็บอะไรที่พอขายได้และไม่เกะกะไปฝากอิลมาเร)

ระหว่างเดินเลาะตามทางน้ำใต้ดินเพื่อหาต้นน้ำหรือแหล่งพักน้ำ โคลด์ชวนมาลแกธคุย ซึ่งแปลก แต่อาจเพราะดีกว่าเดินกันเงียบๆ เฉยๆ

“นี่…”

“ขอบคุณเทพทุกองค์ของเอลฟ์ตะวันออก” มาลแกธถอนหายใจ “ข้าอยากคุยกับเจ้าจะแย่ นึกว่าเจ้าลืมวิธีพูดไปเสียแล้ว”

โคลด์เงียบไปครู่ เขาพูดคำเดียว มาลแกธพูดสิบคำ

“แผลบนหน้าซิกฟรีดที่เจ้าบอกว่าเป็นคำสาปมืด เขาได้มายังไงกันแน่”

“และคำถามแรกของเจ้าก็เกี่ยวกับเรื่องของเขา...” มาลแกธตวัดมือฆ่าตัวอะไรก็ตามที่หลบอยู่ในเงามืดไปอีกตัว “เสมอ”

เอลฟ์ตะวันออกตัดพ้อ หางตาทิ้งลง ส่ายหน้าเศร้าๆ แบบที่ดูออกว่าแกล้งทำ

“เจ้าจะบอกข้าใช่ไหม” โคลด์ถาม อาจเป็นความเคยชินสมัยก่อน มาลแกธมักตอบคำถามของเขาเสมอ

“คำสาปของริวอร์นอร์แห่งรูเมเรียร์”

โคลด์แปลกใจ แต่ก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว “แผลจากอดีตราชา...ไม่ใช่จากกบฏดาร์กเอลฟ์ ข้าว่าแล้วว่าตอนออกจากอาศรมมันมีอะไรแปลกๆ”

ตอนนั้นโคลด์ช่วยพาซิกฟรีดหนีออกจากอาศรม ไปสมทบกับกองกำลังของเอลฟ์อิซิลดาร์และเอลฟ์ตะวันออก เขาแปลกใจที่คิงริวอร์นอร์ไม่ส่งกองกำลังมารับน้องชาย แต่เมื่อคิดว่าเมืองหลวงกำลังถูกคุกคามด้วยกบฏดาร์กเอลฟ์ จึงเดาว่านี่เป็นกองกำลังนอกสายตาที่คิงริวอร์นอร์จัดหามาช่วยซิกฟรีดเพื่อไม่ให้พวกกบฏไหวตัว

แต่ดูเหมือนโคลด์จะเดาผิด

“ข้านึกว่าเขาหนีจากอาศรมเพราะมีกบฏอยู่ จะไปสบทบกับพี่ชาย ที่ไหนได้ เขาเองก็เป็นกบฏ ตั้งใจจะชิงบัลลังก์จากริวอร์นอร์ตั้งแต่แรก”

ซิกฟรีดย่อมมีราคาที่ต้องจ่ายเพื่อการนั้น โคลด์ไม่ติดใจเรื่องการแก่งแย่งชิงบัลลังก์ของพวกเอลฟ์ เขาไม่รู้ว่าซิกฟรีดจะก่อกบฏ เขาแค่ไม่ติดตามซิกฟรีดต่อเพราะจะไปตามหาเกวนโดลิน

“มันทำให้เขาแย่มากไหม”

“ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ทราบอาการ”

“นอกจากคู่หมั้นของเขา?”

“หลักแหลม” มาลแกธชม แววตาจริงจังแวบหนึ่ง “อิซิลดาร์เรืองอำนาจขึ้นเรื่อยๆ แต่การเมืองไม่เกี่ยวอะไรกับอาการป่วยของซิกฟรีด เจ้าคงไม่สนใจ”

“ข้าสนใจ มันเกี่ยวกับปากท้องของข้า อาชีพข้าโดนสั่งห้ามแล้ว จำได้ไหม ไม่ยุติธรรมเลย”

“ข้าเคยเป็นแอสซาสซิน โคลด์ สตาร์ ข้ารู้ว่าเศรษฐกิจไม่ดีเป็นยังไง แต่สถานการณ์แบบนี้ละที่อำนวยให้ค่าตัวของพวกเราสูงขึ้น เชื่อข้า ข้าผ่านสมรภูมิระหว่างตระกูลมาก่อน”

โคลด์ยิ้มออกมานิดหน่อย แทบสังเกตไม่ได้

“ข้าชอบอาชีพนี้นะ ต้องขอบคุณเจ้า”

“โอ” มาลแกธหยุดเดิน เงี่ยหูฟังเสียง “เราถึงแล้ว เห็น ประโยชน์ของการพูดคุยแล้วหรือยัง การตามรอยมังกรในถ้ำชื้นๆ เหม็นๆ รื่นรมย์เพราะบทสนทนาดีๆ”

พวกเขาเจอแหล่งพักน้ำ เป็นแอ่งน้ำเล็กๆ สีขุ่นเพราะปนตะกอนดิน โคลด์แยกกับมาลแกธสำรวจต่ออีกหน่อย แล้วกลับมาสรุปกันว่านอกจากแอ่งน้ำเล็กสามแอ่งโดยรอบ ด้านในสุดยังมีแอ่งน้ำใหญ่ซึ่งใสสะอาดกว่า เหมาะที่มังกรศิลาจะมากินน้ำ

“เราต้องแน่ใจว่ามังกรศิลาจะกินน้ำจากแอ่งน้ำใหญ่ คงต้องรอดูสักพัก เราต้องหาที่ซ่อน ข้าอยากได้ที่ที่ไม่ไกลจากแอ่งน้ำเล็กสักแอ่งด้วย มังกรก็เหมือนมนุษย์ ใหญ่กว่าก็ได้ของดีไป เล็กกว่าได้ไม่เท่า ข้าอยากได้มังกรดินตัวเล็กๆ สักตัว ไม่ฆ่า แค่ทำให้มันสลบนานๆ ก็พอ”

โคลด์แตะมือกับเข็มขัดคาดเอวอันมีขวดยาหลากสี หนึ่งในนั้นคงเป็นยาสลบ ซึ่งอยู่ในชุดสินค้าขายดีของอิลมาเรที่ชื่อว่า ‘อุปกรณ์มาตรฐานสำหรับแอสซาสซิน’

“เจ้าบอกข้า หมายความว่าจะให้ข้าช่วยหรือเปล่า มีราคานะ” มาลแกธดึงเอาถุงมือแปลกๆ ออกมาจากกระเป๋าคาดสะโพก เขาสวมมันไว้ที่มือซ้าย

“ไม่ ข้าหมายความว่า ถ้าเจอมังกรดินตัวต่อไป ช่วยอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร”

มาลแกธโอด และแทนที่จะอยู่เฉยๆ เขากลับพาโคลด์ย่องไปทางหนึ่ง จากนั้นก็ปีน ไต่ตามแง่งหิน เมื่อมาลแกธกำมือให้สัญญาณว่าหยุด และชี้ไปที่หูเป็นทำนองว่าให้ตั้งใจฟัง โคลด์ก็ได้ยินเสียงฮึมๆ ของสัตว์ร้ายดังอยู่ไม่ไกล

เอลฟ์ตะวันออกเรียกให้โคลด์เข้ามาดูใกล้ๆ พ้นจากแง่งหินที่สามารถซ่อนตัวได้จะเห็นลานโล่งว่างอยู่ด้านล่าง ตรงกลางลานนั้นปรากฏมังกรดินหลงฝูงตัวหนึ่งกำลังก้มๆ เงยๆ เดินเอียงไปเอียงมาคล้ายกำลังเต้นรำ

มาลแกธถามด้วยสายตาว่า ‘นี่ใช้ได้ไหม’ ถ้าใช้ได้เขาก็จะไต่ลงไปเฝ้าแอ่งน้ำใหญ่ ส่วนมังกรดินตัวนี้แล้วแต่โคลด์จะเมตตามัน ดูๆ ไปแล้วมันยังเด็กอยู่ เกล็ดอ่อนนุ่ม และไม่เหม็นเท่าพวกที่โตเต็มวัย

โคลด์พิจารณาแล้วพยักหน้า “เจ้าไปเฝ้าแอ่งน้ำใหญ่ แล้วข้าจะตามไป” เขายอมรับว่าแผนการของมาลแกธดีกว่าของเขา

หลังจากนั้นราวหนึ่งชั่วโมง โคลด์แบกมังกรดินตัวเล็กมาด้วย มันหลับตา เปลือกตาปิดสนิท แต่จมูกยื่นยาวยังพ่นลมหายใจสม่ำเสมอแผ่วเบา

“ลมบอกว่ามังกรศิลาหลับอุตุอยู่” มาลแกธเอามือป้องหู “มังกรนี่กรนน่าเกลียดจริงๆ ถ้ามันนอนใกล้แถวนี้ รอสักพักเดี๋ยวพอมันตื่นก็มาดื่มน้ำตรงนี้ละ”

โคลด์เกือบลืมไปเลยว่ามาลแกธก็เป็นควาร์คนหนึ่ง ซิกฟรีดส่งมาลแกธมาช่วยเขาก็ช่วยได้มากจริงๆ เพราะเขาคงถามลมไม่ได้หรอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน

“ข้าอยากถามเจ้าข้อหนึ่ง” มาลแกธรอให้อีกฝ่ายอนุญาต

“ว่ามา”

“เจ้าจะทำให้มังกรที่จมูกดียอมดื่มน้ำเหม็นเหล้าได้อย่างไร”

“ข้ามีวิธีของข้าก็แล้วกัน” แต่ไหนๆ ก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว โคลด์จึงตอบมากอีกหน่อย “คำตอบอยู่ที่นี่ ก็ต้องเล่นละครกันหน่อย” เขาชี้ไปที่มังกรดินตัวเล็กซึ่งยังหมดสติอยู่

ผ่านไปหลายชั่วโมง กะได้ว่าเป็นช่วงมื้อเย็นของมังกร เสียงคำรามก็ลอยมาตามลมแบบที่ไม่ต้องเป็นควาร์ก็ได้ยิน มังกรศิลาตื่นแล้ว พื้นถ้ำสะเทือนเบาๆ เวลามันลุก

“ปกติมังกรศิลาที่อยู่มานานหน่อยจะมีพวกมังกรดินเป็นบริวาร” มาลแกธกระซิบ “เวลามังกรศิลาล่าเหยื่อได้ พออิ่มก็จะแบ่งซากให้มังกรดิน น่าสนใจใช่ไหมล่ะ มังกรชั้นต่ำก็มีลำดับขั้นในสังคม”

คำพูดนี้เขาหมายให้มันยอกใจโคลด์ ความจริงแล้วเขาทดสอบโคลด์มาตั้งแต่เมื่อคืนวาน ลองแหย่ ลองเล่นด้วย ดูว่าโคลด์ที่เขารู้จักยังอยู่ในตัวดาร์กเอลฟ์คนนี้หรือไม่

โคลด์แบกมังกรดินขึ้น “สิ่งมีชีวิตทุกอย่างมีลำดับชั้น หวังว่าวันนี้พวกมันจะอยากเลี้ยงฉลองกันหนักหน่อย” เขากระโดดลงไป “ถ้าข้าให้สัญญาณว่าฆ่าได้ เจ้าค่อยมาช่วยแล้วกัน”

โคลด์บอกมาลแกธแต่แรกแล้วว่ามังกรศิลาชอบดื่มเหล้า แต่เขาไม่เฉลยว่าตนทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร อันที่จริงตัวโคลด์เองก็ไม่มั่นใจนักว่าแผนการนี้จะได้ผล แต่เขาคิดว่าฝีเท้าหลบหนีของตนไม่เป็นรองใคร

จากที่มาลแกธเห็น โคลด์เร่งเคลื่อนไหวในมุมมืด ไปถึงแอ่งน้ำขนาดใหญ่ก่อนที่มังกรศิลาและบริวารจะมาถึง เขาวางมังกรตัวจิ๋วในท่าหมอบคู้ เอาหน้าซุกขาหน้า คล้ายท่าหมอบกรานของผู้น้อยต่อผู้เป็นใหญ่ จากนั้นก็วางถุงหนังบรรจุส่าเหล้าไว้ข้างตัวมัน

มาลแกธมองแผนการของโคลด์อยู่ในเงามืดระหว่างแง่งหิน เริ่มเข้าใจว่าอีกฝ่ายนึกจะทำอะไร ขณะมองอดีตลูกศิษย์ด้วยความชื่นชม เขาก็เอาดินมาลูบตามตัวเพิ่ม แม้ว่าตนกับโคลด์จะกลบกลิ่นตั้งแต่ปากถ้ำแล้ว แต่เขาไม่ควรเสี่ยงกับมังกรที่กำลังหิว

โคลด์รออยู่อย่างอึดอัดใจ มังกรศิลาที่เจอเมื่อวันก่อนเดินมา มันยังมีบาดแผลเป็นรอยเพิ่งสมาน มันคงหิว อารมณ์ไม่ดี เจ็บแผล และยังไม่ออกไปล่าไกลๆ

มังกรศิลาก้มเลียน้ำ ค่อยสังเกตเห็นมังกรดินป้อแป้หมอบนิ่งอยู่ไกลๆ มันคำรามในลำคอ จากนั้นมังกรดินด้านหลังก็เดินเข้าไป คล้ายไปดูว่ามังกรตัวนี้กล้ามาใช้ที่ดื่มน้ำของมังกรศิลาได้อย่างไร

โคลด์ส่งเสียงห้าม เป็นเสียงที่มาลแกธไม่เข้าใจ มันเหมือนเสียงคำรามของมังกร แต่ก็มีการออกเสียงเป็นจังหวะสูงต่ำ ยาวบ้างสั้นบ้างและมีการเว้นวรรคเหมือนกำลังพูดคุย

มังกรที่เดินเข้าไปเดินช้าลง มันส่งเสียงตอบมังกรที่หมอบอยู่ จากนั้นก็คาบถุงบรรจุส่าเหล้ากลับไปให้มังกรศิลา

มาลแกธเห็นมังกรศิลาดมๆ ถุงหนังนั้น จากนั้นก็คำรามพอใจ มังกรบริวารกัดถุงหนังแตก ให้ส่าเหล้าร่วงลงในแอ่งน้ำ

วันนี้มังกรมีบ่อเหล้า

การเฝ้ารอเป็นหนึ่งในคุณสมบัติของนักฆ่า รอเวลาที่เหมาะสม เพื่อได้ผลลัพธ์ดีที่สุด มาลแกธรอ โคลด์ก็รอ รอนานเกือบสองชั่วโมงให้มังกรสำเริงสำราญกับสุราจนเต็มอิ่ม

มังกรศิลาดื่มมากที่สุด มันเมา นอนปรือตา

ตอนนั้นเองโคลด์ย่องเข้าไป ทีละนิด ทีละนิด เขาหายไปหลังมังกรบริวารตัวหนึ่ง มาลแกธเห็นมังกรศิลาขยับปาก คล้ายกำลังพูดคุยกับมังกรบริวารตัวนั้น

ผ่านไปครู่ใหญ่ โคลด์กระโดดจากที่ซ่อน เหยียบขึ้นบนหลังมังกรศิลาอย่างแม่นยำ ใช้มีดสั้นน้ำแข็งแทงดวงตาของมันได้ข้างหนึ่งก่อนกระโดดหลบไปอีกทาง เขาให้สัญญาณมาลแกธว่าฆ่าได้แล้วนั่นเอง

เป็นการให้สัญญาณที่ห่ามเสียนี่กระไร


—————————————————————————

A/N อดีตเริ่มแง้มตัวเองออกมาแล้วค่ะ ทีละนิดๆ ให้รอการค้นหา
ป.ล. จริงๆ โคลด์ในอิมเมจเราเป็นผู้ชายที่ดีใช้ได้คนนึงเลยนะ น่าส่งเสริมให้ (ถูกจับ) กิน 555

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz


อัพเดทตอนต่อไปวันที่ 07/01/60 ค่ะ 

[lovetogether]

เมื่อไหร่คิงซิกฟรีดจะจับหนูน้อยโคลด์กินหนอ
ปล.มารอทุกวันจ้า

[ILLREI]

ฝากติดตามให้กำลังใจนักเขียนด้วยจ้า -3-

จับหางกระต่ายไว้!

อยากให้โคลด์คู่กับมาล ชอบผู้ชายบรรกาศแบบนาง 55555 เบื่อผู้ชายสายซึนนนนแบบคุณซิก 

ขอแรงเชียร์ให้มาลแกธกันค่ะ!
แต่ซิกฟรีดก็เร่าร้อน SM น้า

เมื่อไหร่คิงซิกฟรีดจะจับหนูน้อยโคลด์กินหนอ
ปล.มารอทุกวันจ้า

รอดูกันต่อไปค่ะ อิอิ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านทุกวันจ้า

[hikikomori]

ว้าว ไม่เคยเห็นคุนอิลเรย์ในเล้ามาก่อนเลย ยินดีต้อนรับค่าาา

แวะมาเจิมรอตอนถัดไปนะคะ อยากให้คิงเกรี้ยวกราดกว่านี้จัง อิอิอิ

[ILLREI]

บทที่ 3 : งานฉลองไฟ (3)

เร็วกว่าตาเห็น เอลฟ์ตะวันออกดีดตัวจากที่ซ่อน กระโดดเหยียบหัวเหยียบหลังมังกรดินที่รายล้อมอยู่ พุ่งไปจนถึงมังกรศิลา ปลายดาบคมแทงทะลุชั้นเกล็ดตรงลำคออย่างแม่นยำ มาลแกธดันดาบจนมิดก่อนดึงพรวดออกมา เลือดมังกรล้ำค่าพุ่งกระฉูดจากบาดแผล

ความเจ็บทำให้มังกรศิลาคล้ายสร่างเมา มันคำรามดุร้าย แต่ก้าวได้เพียงก้าวเดียวก็ล้มตึง มังกรดินโผนกระโจนเท่าที่กำลังจะมีเข้ากลุ้มรุมศัตรู โคลด์พุ่งเข้ามา ช่วยป้องกันด้านหลังของมาลแกธ พวกเขาหันหลังชนกัน มังกรดินมีจำนวนมากแต่รับมือได้ง่ายกว่าครั้งก่อน ฤทธิ์เหล้าทำให้การโจมตีของพวกมันไม่แม่นยำ

ชั่วขณะนั้นมาลแกธดีดนิ้วข้างซ้ายที่สวมถุงมือประหลาดๆ เมื่อปลายนิ้วเสียดสีกันไฟก็ลุกพรึ่บ ลามเลียทั่วถุงมือจนดูคล้ายลูกไฟขนาดย่อม

 ความจริงแล้ว ถุงมือก็คืออุปกรณ์สำหรับควาร์ที่ถนัดการใช้ไฟนั่นเอง

มาลแกธพูดภาษาควาร์

ลูกไฟพุ่งจากถุงมือราวกับมีชีวิต เข้าคลอกมังกรดินแทบทุกตัวในที่นั้น ย่างสดในพริบตาเดียว

โคลด์ถอยห่างจากไอร้อน มองดูมังกรศิลาที่ตาบอดไปข้าง ตรงคอมีเลือดไหล มันโมโหจัดอยู่กลางกองเพลิง มังกรดินบางตัวโชคดีรอดจากไฟ พวกมันเผ่นหนีกระจัดกระจายไป

ถ้าสู้กันแบบปกติคงต้องใช้ทหารจำนวนเท่าที่ซิกฟรีดพามา เพราะต้องสู้กับบริวารของมันด้วย แต่นี่คือการลอบกัด ลอบฆ่า มังกรดินบางตัวตายทั้งที่ยังไม่ตื่นจากการเมาหลับด้วยซ้ำ

“อันตรายเนอะ” มาลแกธพูดกับโคลด์ “ไฟคุมยาก อ้าว เสื้อเจ้าไหม้ไปนิดหนึ่งนี่”

“แค่เล็กน้อย ไม่เป็นไร เหลือแค่เราสองคนกับมันหนึ่งตัว ข้ายกความดีความชอบให้เจ้า เจ้าคิดว่างานที่เหลือจะใช้เวลาเท่าไหร่”

“ฆ่ามันไม่ยากหรอกที่รัก แต่ลากมันออกจากถ้ำสิ…” มาลแกธระบายลมหายใจ

“เขาเอาแค่หัวใจ” คำพูดของมาลแกธทำให้โคลด์ทราบว่า แม้แต่มาลแกธ ซิกฟรีดก็ยังไม่บอกทั้งหมด

“งั้นหรือ”

“ใช่ เขาบอกข้าเมื่อวันก่อน” โคลด์เมินคำว่า ‘ที่รัก’ เหมือนมันไม่เคยออกจากปากอีกฝ่าย

มาลแกธสบถ แม้จะเป็นภาษาของชาวตะวันออกแต่ก็พอเดาได้ว่าไม่น่าฟังนัก

เขาขึ้นไปบนตัวมังกรแล้วแทงดาบยาวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ตรงนั้นทีตรงนี้ที สักพักก็เก็บดาบแล้วเปลี่ยนเป็นมีดสั้นรูปร่างคล้ายตะขอ

มังกรล้มลงหลังจากการระบายอารมณ์อันยาวนาน มาลแกธนั่งเลาะเกล็ดบริเวณหัวใจมังกรเงียบๆ การชำแหละมังกรใช้เวลาไม่น้อย

“เจ้าโกรธราชาของเจ้า” โคลด์มีความสนุกในน้ำเสียง เขาใช้มีดช่วยเลาะเกล็ดตรงหน้าอกด้วย

“โกรธหรือ” มาลแกธหัวเราะ “เคืองแค้นน่าจะตรงกว่า”

“เคืองอะไร เคืองที่เขาไม่ไว้ใจเจ้า?”

“เคืองที่มันโง่ต่างหาก”

โคลด์ประหลาดใจ แล้วก็เข้าใจ “อ้อ เจ้าเคืองที่เขาโง่บอกข้า คนที่ไม่น่าไว้ใจที่สุด”

“ข้าบอกเจ้าแล้วเรื่องอิซิลดาร์” มาลแกธโยนเกล็ดทิ้งเกล็ดแล้วเกล็ดเล่า ชั้นเนื้อนุ่มค่อยๆ กว้างขึ้น “ท่านหญิงเอริแอดเน่เอ่ยคำเดียว ซิกฟรีดทำตามหมด”

“ก็เขารักของเขา” โคลด์สรุปให้ “เขาเล่นหูเล่นตากันตั้งแต่นางยังเป็นคู่หมั้นของคิงริวอร์นอร์”

“เจ้าไม่เข้าใจ ซิกฟรีดปิดบังแผนการของนางจากข้า ปิดบังแผนการของอิซิลดาร์จากแดนตะวันออก เหมือนรูเมเรียร์มอบอำนาจให้อิซิลดาร์มาชี้ให้ข้าทำนั่นทำนี่ โดยไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่าง”

มาลแกธหยิบมีดอีกชนิดออกมากรีดเนื้อมังกรศิลา

“เจ้าอาจมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่อิซิลดาร์ถนัดนักละที่เริ่มแผนการจากอะไรที่เล็กๆ น้อยๆ ไปสู่อะไรที่ใหญ่กว่า”

“ข้าปวดหัวแทนเจ้าเลย ทำไมเจ้าไม่คิดบ้างว่าพวกเขาจะแต่งงานกันแล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป” โคลด์เอ่ยทื่อๆ พวกเขาช่วยกันแหวกหน้าอกมังกร เลาะซี่โครงออกมาทีละอัน เอลฟ์กับดาร์กเอลฟ์มือเปื้อนเลือดไม่ต่างกัน

“เรื่องของพวกเราซับซ้อนโคลด์ สตาร์ และเป็นการเมืองน่าเบื่อที่ไม่น่าฟัง”

“ข้ารู้ว่าอะไรน่าฟัง อยากรู้ไหมว่าเมื่อกี้ข้าทำอะไรลงไปบ้าง อย่าทำท่าคิด ข้ารู้ว่าเจ้ารอข้าเล่า” โคลด์ล้วงมือเข้าไปในทรวงอกมังกรศิลา ควานหาหัวใจ

“เจ้าทำอะไรลงไปบ้างล่ะ”

“เจ้าจะเอาเขี้ยวมังกรไฟไปให้อิลมาเร” โคลด์ตัดขั้วหัวใจอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ เอาหัวใจมังกรออกมา มันมีขนาดเท่าลูกบอล สีแดงสด อาบเลือด ยังสั่นน้อยๆ และคงหยุดสั่นในไม่ช้า

“เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะทำจริงใช่ไหม”

“เจ้าสัญญาแล้ว เจ้าเป็นอาจารย์ของข้า เป็นผู้ชายที่นางคิดว่าเป็นสุภาพบุรุษแสนดี เพราะฉะนั้นเจ้าต้องทำ แล้วข้าจะเล่า”

“ไม่มีใครเห็นมังกรไฟมานานแล้ว”

“งั้นก็ไปบอกนางว่าเจ้าปากพล่อย เจ้าทำไม่ได้ เจ้าจะให้อย่างอื่น” อิลมาเรมีความสำคัญให้โคลด์ใส่ใจ

“ได้ ข้าปากพล่อยจ้ะดวอร์ฟตัวน้อย” มาลแกธซ้อมพูด “ว่าแต่ว่า ข้าเป็นสุภาพบุรุษแสนดีตอนไหนหรือ” เขาหัวเราะในลำคอ มือเปื้อนเลือดจนลื่น

ระหว่างนั้นโคลด์ห่อหัวใจมังกรในผ้าที่เตรียมมา วางห่อผ้าลง เริ่มเลาะฟันมังกรศิลาไปให้อิลมาเร

“ตอนที่ข้าคิดว่าเจ้าเป็นกระมัง” โคลด์รำพึง นึกถึงอดีต “ข้าพูดภาษามังกรได้ เจ้าเห็นแล้ว เป็นสิ่งที่ข้าเรียนรู้มาจากบ้านเกิด วันนี้ข้าเตรียมยามาเป็นพิเศษสามชนิด ยาสลบ ยาทำให้ฟื้นสติ ยาทำให้เป็นอัมพาต…”

“ข้ามีเรื่องที่อยากถามเจ้ามากมายโคลด์ สตาร์” มาลแกธตัดบทด้วยการเดินไปล้างมือในแอ่งน้ำใกล้ๆ “แต่เจ้ากันข้าไม่ให้เริ่มบทสนทนาเสมอ หากเจ้าคิดว่าข้าควรทำตัวให้เป็นสุภาพบุรุษสำหรับเพื่อนคนสำคัญของเจ้า ก็ทำตัวให้ข้าอยากทำตามสิ”

“ข้าทำให้มังกรตัวเล็กสลบ จะได้เอามันไปจัดฉาก จากนั้นทำให้มันฟื้นก่อนมังกรศิลามา แล้วทำให้มันเป็นอัมพาต ถ้าข้าจะเล่นละครเป็นมังกร มันก็ไม่ควรนอนนิ่งใช่ไหม ตื่นอยู่แต่พูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้จึงดีที่สุด”

“โคลด์ ข้าไม่สนใจวิธีการ ผลลัพธ์ออกมาดีก็ดีแล้ว”

แต่โคลด์ยังเล่าต่อ “ถ้ามีคนมาบุกรุกบ้านเจ้า เจ้าเจ็บตัว ลูกน้องเจ้าตาย เท่ากับเจ้ามีวันห่วยๆ เจ้าต้องอยากระบาย มังกรตัวเล็กรู้ว่าจ่าฝูงอารมณ์ไม่ดี เลยขโมยส่าเหล้ามาจากบ้านมนุษย์...เอามาทำเหล้า มังกรศิลาพอใจ แล้วพวกมันก็สนุกกับบ่อเหล้า จากนั้นก็เป็นอย่างที่เห็น” โคลด์ออกแรงงัดฟันมังกรออกมา วางบนผ้าอีกผืน

มาลแกธยิ้มอ่อนใจ “ใครสอนให้เจ้าพูดมาก อ้อมไปอ้อมมา”

“เจ้าชวนข้าไปหามังกรไฟหรือมังกรอะไรก็ตามที่ไม่ใช่ตัวนี้ เจ้าคงคิดว่าข้าจะพูดคุยกับมันไม่รู้เรื่อง หรือมันไม่มีสติปัญญา แล้วทำไมเจ้าไม่คิดบ้างว่าถ้าข้าคิดว่าจะคว้าน้ำเหลว ข้าจะมาสำรวจถ้ำแห่งนี้ไปเพื่ออะไร”

เอลฟ์ตะวันออกพอใจที่โคลด์เปิดปาก

“ข้าเลือกมังกรศิลาเพราะมันด้อยสติปัญญา ถามง่ายตอบง่าย เหมือนคนเมาปากพล่อย ข้าได้คำตอบที่ต้องการแล้ว”

“นั่นสิ ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ”

“ใช่ และเจ้าก็ยังไม่รู้ว่าข้าได้คำตอบอะไรมา หรือถามอะไรไป” โคลด์มองมาลแกธตรงๆ

“นั่นสิ ข้าควรฟังสักหน่อย”

“ข้าจบเรื่องแล้ว เจ้าเอาหัวใจไปให้ซิกฟรีด เขาอยากได้หัวใจ ข้าไม่ไปก็คงไม่เป็นไร ข้าไม่อยากเสียเวลา”

“เอ…” มาลแกธทำท่าคิด “เอ...ทำไมเจ้าไม่คิดบ้างว่าข้าอาสามากับเจ้าเพื่ออะไร”

“มาดูว่าข้าทำตามสัญญา ซึ่งข้าทำตามแล้ว” เขาเบือนหน้าไปทางห่อหัวใจมังกร “หนูสกปรกดาร์กเอลฟ์ทำตามสัญญากับพระราชาแล้ว”

“เจ้าตลกนะ หงุดหงิดที่ข้าไม่ยอมฟัง แต่พอข้าพูดบ้าง เจ้าก็ตัดบทด้วยการคิดเองเออเอง เอ้า ข้าจะเฉลยให้ ข้าอยากมาใช้เวลาร่วมกับเจ้าหลังไม่เจอกันมาสามปี”

โคลด์เงียบไป เหมือนคิดหาคำพูดมาตอบโต้ไม่ทัน ใบหน้าอ่อนลงเล็กน้อย หรือถ้ามาลแกธคิดเข้าข้างตัวเองสักหน่อย เขาเห็นว่าดาร์กเอลฟ์ประหม่า

“อ้อ” โคลด์ตอบ

“ข้าบอกแล้ว จะบอกอีกก็ได้ การล่ามังกรเป็นความคิดของท่านหญิงแห่งอิซิลดาร์ ข้าดูเหมือนทหารผู้ภักดีหรือ เอลฟ์ตะวันออกไม่ภักดีกับใคร ยกเว้นกับตัวเอง”

“ขอบใจที่มาช่วย” คราวนี้โคลด์ไม่ตั้งป้อมใส่ “ตกลงเจ้าจะเอาหัวใจไปให้ซิกฟรีดหรือไม่”

“ไม่”

โคลด์เงียบ ล้างมือบ้าง แล้วกลับมาเก็บทั้งห่อฟันมังกรและห่อหัวใจมังกรเข้าในเสื้อคลุม “เข้าใจแล้ว”

“แต่ข้าจะช่วยเจ้า แม้ไม่รู้ว่าธุระของเจ้าคืออะไรก็ตาม”

“ไม่เป็นไร ทางใครทางมันเถิด”

มาลแกธไม่ต่อความแม้จะนึกแย้งในใจว่า

‘แล้วเจ้าจะรู้เองว่า ทางของเจ้าและข้าต้องมาบรรจบกัน เพราะข้าไม่เลิกตามง่ายๆ’

โคลด์คิดว่าตนควรเอ่ยขอบคุณ แต่เขาไม่พูด เขาไม่ต้องการให้ตนและมาลแกธมีเรื่องพูดคุยกันต่อ

โคลด์ไม่อยากสนิทสนมเกินไป เขาพ้นจากการเป็นทาสของเอลฟ์แล้ว มาลแกธก็เคยมีสถานะเหนือเขา สถานะนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเพราะมันคือความหยิ่งยโสของพวกเอลฟ์

มาลแกธยิ้มบางๆ แววตาเจ้าเล่ห์วูบวาวแหลมคมในความมืด เขามองดาร์กเอลฟ์ที่เติบโตอย่างโดดเดี่ยว เจ็บปวด และงดงาม

เขาผิดเองที่หวังให้โคลด์เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเหมือนเดิมในอุ้งพระหัตถ์ของเทพแห่งกาลเวลา


—————————————————————————

A/N จริงๆ มาลแกธก็ร้ายนะคะ และโคลด์ก็รู้ เทียบกับซิกฟรีดแล้ว มาลแกธ Bad Guy กว่าค่ะ
ป.ล. แต่ซิกฟรีดมีด้านมืดแบบ SM มาก /กระซิบ

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

พบกับตอนต่อไป พรุ่งนี้ วันที่ 08/01/60 ค่ะ 

[imymild]

ลุ้นมากกกกกกกก

[lovetogether]

ทำไมดูเหมือนซิกฟรีดไม่ทันเกมของชะนี อะไรๆก็ทำตามทุกอย่าง รู้สึกคิงซิกฟรีดดูโง่ๆยังไงไม่รู่อ่ะ
ขัดใจมากกกกก
 เดี๋ยวเชียร์หนูน้อยโคลด์ให้มาลแกธซะหรอก
ปล.สู้ๆนะไรต์ ชอบอ่ะ อินตาม 

[zuu_zaa]

 

[ILLREI]

บทที่ 4 : รางวัลของนักฆ่า (1)

มาลแกธและโคลด์กลับถึงที่พักในอีกหลายวันต่อมา เพื่อไม่ให้สะดุดตา มาลแกธเสนอว่าควรเข้าที่พักตอนดึกสงัด ให้คบไฟของเทพส่องทางยามค่ำคืน หรือเทพีจันทร์เซฮาไนน์ในความเชื่อของดาร์กเอลฟ์ เคลื่อนไปทิศตะวันตกสักหน่อย แต่โคลด์คิดว่าอีกฝ่ายจงใจเอ้อระเหยเสียมากกว่า ทว่าหากพิจารณาจากภาพเอลฟ์ตะวันออกรูปร่างสูงใหญ่ แบกหนังมังกรศิลาที่แบ่งเป็นหลายผืน ก็นับว่าเหตุผลพอฟังขึ้น

“ข้าทำตามสัญญาไม่ได้ ในถ้ำนั้นไม่มีมังกรไฟสักตัว ไม่นับว่าโคลด์เร่งทำธุระให้คิงซิกฟรีด” มาลแกธทิ้งหางตาลง เขาวางหนังมังกรศิลาบนโต๊ะตรงหน้าอิลมาเร เกล็ดแข็งหนายังซ้อนกันเป็นชั้นอย่างสวยงาม ไม่หลุดเลยสักเกล็ดเดียว

“ข้าหวังว่าสิ่งนี้จะช่วยไถ่โทษได้”

อิลมาเรอ้าปากมองแบบทึ่งๆ แล้วกระโดดไปมารอบห้อง สายตาอย่างแม่ค้าจับจ้องหนังมังกรศิลา ประกายตาสดใสเหมือนเหรียญทอง ขณะโคลด์แค่วางห่อใส่ฟันมังกรศิลาไว้ข้างกันอย่างเงียบๆ

ดวอร์ฟสาวมองมาลแกธที มองโคลด์ที เธอยกมือคู่เล็กขึ้นมากุมไว้ระดับอก เงยหน้าพูดเสียงสดใส “ท่านมาลแกธรับข้าเป็นคนรักไหมเจ้าคะ” แล้วเธอก็นึกภาพมาลแกธแอบจูบโคลด์ได้ “หรือท่านไม่ชอบผู้หญิงเจ้าคะ”

"ข้าดูแลใครไม่ดีนัก" มาลแกธถอนหายใจรวดร้าว

"ข้าดูแลตัวเองได้เจ้าค่ะ เงินหาเองได้ เป้แบกเองได้"

"แต่ถ้าเจ้าอยากมาทำงานให้ตระกูลข้าละก็...ได้"

"ข้าไม่ได้อยากทำงานให้ท่านเจ้าค่ะ ข้าอยากแต่งงานกับท่าน!" อิลมาเรบอกชัดเจน ทำสายตาปิ๊งๆ ประทับใจในความเท่ หล่อ ป๋า เป็นสุภาพบุรุษของมาลแกธ

"..." มาลแกธเงียบไปครู่หนึ่ง ความจริงแล้วเขาจะพูดปฏิเสธตรงๆ ก็ย่อมได้ แต่ดวอร์ฟตนนี้น่ารัก แถมยังสนิทกับโคลด์ สตาร์...อีกอย่าง เขามีลางสังหรณ์ว่าเธอจะมีบทบาทสำคัญในอนาคต

คบไว้ฉลาดกว่า

โคลด์ถลึงตา ‘เป็นไงล่ะ เจ้าหลอกนางไว้เยอะ’

"เอลฟ์ตะวันออกไม่เชื่อถือการแต่งงานรู้ไหม" มาลแกธไม่สบตาโคลด์ เขาเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังบ้าง

"แล้วพ่อท่านกับแม่ท่านไม่แต่งงานกันหรือเจ้าคะ"

"เปล่า" มาลแกธยิ้ม "ข้าเป็นลูกนอกสมรส" ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างขึ้นอีก

"ข้าไม่ถือสาเจ้าค่ะ"

มาลแกธหัวเราะ "ข้าชอบผู้ชาย"

"จริงหรือเจ้าคะ" อิลมาเรทำท่าเสียดาย

มาลแกธพยักหน้า แม้จริงๆ แล้วจะชอบทุกเพศก็ตาม

“และถึงจะเป็นดวอร์ฟหนุ่ม ข้าก็ไม่กล้าคบหาแบบคนรัก เผ่าพันธุ์ของพวกเจ้าดูอ่อนเยาว์ เหมือนเด็ก ข้าจะเหมือนไปพรากผู้เยาว์ออกจากอกบิดามารดา”

‘พรากผู้เยาว์’ โคลด์ถลึงตาอีก

ดวอร์ฟสาวน้อยน้ำตาซึม

"ไม่ร้องสิ" เอลฟ์ตะวันออกปาดน้ำตาหยดเล็กๆ ให้

‘เจ้าทำอิลมาเรเสียใจ’ โคลด์ถลึงตาอีก

"ผู้ชายชอบกันเองหมดเลย ฮือๆ" อิลมาเรร้องไห้

"ข้าชอบโคลด์ เขาไม่เคยรับรัก ข้าก็เสียใจแบบนี้" มาลแกธปลอบ

โคลด์ตาโต "อย่าเอาข้าไปอ้างสิ"

"ไม่ได้อ้างสักนิด ข้าชอบเจ้าจริงๆ"

โคลด์ส่งสายตาเย็นชาให้มาลแกธแล้วขยี้หัวอิลมาเร "นี่แน่ะ อิล ข้าจะบอกให้ ในโลกนี้มีผู้ชายที่หล่อเท่ากับมาลแกธ ดีเท่ากับมาลแกธ เก่งกาจเท่ากับมาลแกธ เท่เท่ากับมาลแกธ สุภาพเท่ากับมาลแกธเป็นกระบุง นี่เป็นแค่หนึ่งคนในกระบุงนั้นเท่านั้น เจ้าไม่ต้องเสียใจ"

วิธีการปลอบใจสไตล์โคลด์ทำเอามาลแกธเลิกคิ้ว คำพูดเมื่อครู่โคลด์หมายความว่าเขาหล่อ ดี เก่งกาจ เท่ และสุภาพใช่หรือไม่

อิลมาเรร้องไห้ซิกๆ พยักหน้าแรงๆ "อื้อ..." เธอหันไปหาท่านเอลฟ์ "ข้าจะพยายามหากระบุงใบนั้นให้เจอไวๆ นะเจ้าคะ ท่านมาลแกธ ท่านจะได้ไม่ต้องลำบากใจ!" แล้วแม่ค้าผู้ขยันขันแข็งก็หอบชิ้นส่วนของมังกรที่ได้มา ‘ฟรี’ ทั้งหมดไปจัดเป็นของสำหรับขายในวันต่อไป

"..." มาลแกธไม่ทราบว่าควรตอบว่าอะไร… เขากลั้นยิ้ม

ดวอร์ฟตนนี้น่ารักจริงๆ นั่นละ

“เจ้าจะเดินทางเข้าเมืองหลวงเลยหรือไม่” มาลแกธถามโคลด์ ทั้งๆ ที่เดาคำตอบได้อยู่แล้ว

“คืนนี้ดึกแล้ว นอนพักสักคืน พรุ่งนี้ค่อยไป”

“ตามใจ” มาลแกธนวดคอ นวดบ่า ปวดตัวไปหมด แต่ที่พักห่างไกลอย่างนี้มีน้ำร้อนให้เป็นเวลา ดึกแบบนี้คงอดแช่

โคลด์จ้องมาลแกธครู่หนึ่ง คิดสะระตะ

“ดื่มไหม” ไม่มีน้ำร้อนให้ผ่อนคลาย แต่เหล้ายังพอทดแทนได้ มาลแกธคิดว่าอิลมาเรต้องมีซุกไว้ในกระเป๋าสินค้าสารพัดอย่างของเธอแน่ๆ “มาน่า...ผ่อนคลายบ้าง อย่างน้อยผ่อนหนังตาเจ้าก็ยังดี จ้องข้าเป๋ง ไม่เมื่อยหรือ”

“ตกลง” โคลด์ตอบรับง่ายกว่าที่คาด “อิลมาเรมีเหล้าดีๆ แต่เจ้าต้องจ่ายเงิน”

“แน่นอน ข้าเป็นเอลฟ์สุดยอดปรารถนาในกระบุงของดวอร์ฟเชียวนะ จะปล่อยให้เจ้าจ่ายได้อย่างไร”

โคลด์เกือบยิ้มออกมา

มาลแกธเดินไปหาอิลมาเรอีกห้องหนึ่งแล้วกลับมาพร้อมเหล้า เขาวางแก้วสองใบบนโต๊ะ ใบหนึ่งสีแดง อีกใบหนึ่งสีม่วง

“อิลมาเรให้เช่าแก้วด้วย งานเครื่องแก้วของดวอร์ฟใช้ได้ แต่ยังแพ้พวกอิซิลดาร์อยู่หน่อย”

โคลด์นั่งลงบนเก้าอี้สตูล รินเหล้า “แค่แก้วยังต้องเช่า นางงกเกินไปจริงๆ” รอยยิ้มเหมือนจะได้รับอนุญาตให้ตามออกมา...แต่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ขอบคุณ…” โคลด์หยุดอีกครู่ “ที่ทำให้อิลมาเรดีใจ”

มาลแกธยิ้มให้แก้วเหล้า เขากระดกดื่มรวดเดียวก่อนจะถอนหายใจด้วยความพอใจ “เหล้าก็ใช้ได้” นิ้วแข็งแรงดึงคอเสื้อให้ผ่อนลง เขาแกะกระดุมออกสองสามเม็ด เห็นกล้ามเนื้ออกสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการสูดลมหายใจ

โคลด์ยังแต่งตัวรัดกุมเรียบร้อย แม้อากาศในห้องจะอุ่น และเหล้าก็ทำให้ภายในท้องร้อนขึ้น “ข้ามีเรื่องจะถาม เจ้าชวนดื่มก็ดี จะได้คุยกันพอดี”

“คุย? เรื่องซิกฟรีดอีกน่ะหรือ”

“เรื่องเจ้า”

มาลแกธหัวเราะ “น่าประหลาดใจเสียจริง”

“ข้าคิดมาตลอดทางกลับมาที่นี่ จริงอยู่ว่าทหารของซิกฟรีดฆ่ามังกรดินไปเยอะมาก เลยทำให้เราทำงานง่ายขึ้น แต่เวทมนตร์ของเจ้า ไฟที่ใช้เผามังกรดิน ถ้ามีเพียงแค่นั้นไม่จำเป็นต้องใช้กำลังทหารเลย”

“คำถามคือ...ข้าไว้ใจได้แค่ไหน” มาลแกธยิ้มด้วยตา “อาจเป็นคำถามที่ผุดขึ้นในใจของท่านหญิงอิซิลดาร์ก่อนที่นางจะ ‘เสนอ’ ให้ซิกฟรีดแต่งกองทหาร”

“พระราชา คู่หมั้น องครักษ์ผู้เก่งกาจ มาล่ามังกรพร้อมกัน หัวใจมังกรคงสำคัญมาก บาดแผลบนหน้าเขาคงแย่กว่าที่เห็นภายนอกใช่ไหม”

“ถ้าเจ้าได้ยินเสียงกระซิบของมัน เจ้าจะไม่ถามคำถามนั้นกับข้าเลย”

“ข้าไม่ได้ยิน ควาร์” โคลด์ตอบ จิบเหล้าในแก้วให้พร่องไปครึ่ง

“ ‘เจ้าไม่ต่างอะไรจากเรา’ ” มาลแกธเคาะปากแก้ว “คำสาปของราชาองค์ก่อนกระซิบซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้น”

“ถ้าสีเลือดเวลาถูกบั่นคอก็คงใช่” นอกจากนั้นไม่มีอะไรเหมือนกันเลย…แต่ใช่ว่าโคลด์จะรู้จักคิงริวอร์นอร์ดีเท่าไหร่ ที่เขาจำได้คือคิงเฟรธูรินมีเมตตา ตอนนั้นคิงริวอร์นอร์ยังเป็นพระอนุชา ราชวังเขตของพระอนุชาห้ามดาร์กเอลฟ์เข้าใกล้ เขาเคยเฉียดเข้าไปแล้วโดนทหารยามตบออกมา ส่วนซิกฟรีด...บังคับให้เขาตามไปรับใช้ทุกแห่ง

เอลฟ์ตะวันออกหัวเราะเสียงดัง โคลด์เพิ่งเล่นตลกร้ายหน้าตายแม้จะไม่ตั้งใจ

“เจ้าบอกว่าจะคุยเรื่องข้า แต่…” มาลแกธเติมเหล้า “เจ้าก็วกเข้าเรื่องซิกฟรีดอยู่ดี”

“ก็เจ้าตัวติดกับเขา” โคลด์มองก้นแก้วเหล้า

“ไม่ใช่ว่าใจของเจ้าติดกับเขาหรือ” มาลแกธมองใบหน้าด้านข้างของโคลด์ สีหน้าเรียบนิ่งแบบนี้...ไม่ชินเลย

“ไม่ใช่” โคลด์ตอบเรียบๆ

“เล่าเรื่องของเจ้าบ้างสิ ข้าเริ่มปวดบ่าอีกแล้ว เอาเรื่องที่ไม่หนักหัวหนักบ่านะ”

“เจ้าไปนอนฟังบนเตียงสิ” โคลด์รินเหล้าเพิ่ม เขาขยับแก้วเหล้าไปมา นึกอยู่ว่าจะเล่าอะไร

“ถ้าข้าแปลความไม่ผิด เจ้ากำลังชวนข้าขึ้นเตียงหรือ”

“ข้านั่งดื่ม เจ้าไปนอนบนเตียง ข้าชวนเจ้าขึ้นเตียงตรงไหน” บางเรื่องโคลด์ก็ตรงจนทื่อ

“ขอรับ ขอรับ” มาลแกธยกแก้วเหล้าของตัวเองไปด้วย เขาถอดอาวุธคาดเอวออก โยนพาดปลายเตียง ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อถึงหน้าท้อง เอลฟ์ตะวันออกนอนเอกเขนก มือเท้าศีรษะ จิบเหล้าแล้วรอฟัง


—————————————————————————

A/N อิลมาเรจีบมาลแกธเพราะฮีรวยค่ะ จริงๆ ไม่ได้หลงรักอะไรหรอก ^^; ใครว่าสาวน้อยต้องหลงรักหนุ่มหล่อเสมอไปล่ะ สมัยนี้ต้องรักคนมีเงินสิ! (และอิลมาเรชอบให้เขาได้กันเองมากกว่า /ฮา)
ป.ล. แต่มาลแกธจีบโคลด์จริง เป็นป๋าสายเปย์ค่ะ

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

อัพเดทครั้งต่อไป วันที่ 09/01/60 จ้า

[ILLREI]

ว้าว ไม่เคยเห็นคุนอิลเรย์ในเล้ามาก่อนเลย ยินดีต้อนรับค่าาา

แวะมาเจิมรอตอนถัดไปนะคะ อยากให้คิงเกรี้ยวกราดกว่านี้จัง อิอิอิ

ขอบคุณมากนะคะ เพิ่งเคยมาลงเล้านี่ละค่ะ ฝากตัวด้วยค่า -3-
ส่วนซิกฟรีด...รอดูกันต่อไปค่ะ 

ลุ้นมากกกกกกกก

บทต่อไปจะยิ่งลุ้นขึ้นๆ ค่ะ /ว่าเขาจะได้กันมะไหร่ (ฮา)

ทำไมดูเหมือนซิกฟรีดไม่ทันเกมของชะนี อะไรๆก็ทำตามทุกอย่าง รู้สึกคิงซิกฟรีดดูโง่ๆยังไงไม่รู่อ่ะ
ขัดใจมากกกกก
 เดี๋ยวเชียร์หนูน้อยโคลด์ให้มาลแกธซะหรอก
ปล.สู้ๆนะไรต์ ชอบอ่ะ อินตาม 

รอกันต่อไปค่ะ ทุกการกระทำมีเหตุผลเสมอจ้ะ (และเหตุผลนั้นอาจทำให้คนเชียร์มาลแกธมากกว่าซิกฟรีด...)
ขอบคุณที่ชอบค่ะ 

ขอบคุณที่ติดตาม อัพทุกวันนะคะ ฝากด้วยจ้า

[naplatoo]

ติดตามค่าา เพิ่งเข้ามาอ่าน ดีใจที่มีสายแฟนตาซีแบบนี้มาให้อ่าน แถมสนุกด้วยยย อิอิ
ดูเหมือนเรื่องจะซ่อนปมเต็มไปหมดเลยนะคะ ต้องมีดราม่าแน่ๆ... สัญชาตญาณมันบอก5555
เข้ามาอ่านโดยคาดหวังฉากหวานๆ แต่ดูท่าน่าจะยากในตอนนี้ เอาเป็นว่ารอฉากซิกฟรีตกะโคล์ดได้กันแทนแลัวกันค่ะ เอิ้กๆๆๆ

[owlseason]

ทีมป๋า ทีมสายเปย์ ทีมผู้ชายอายุมากกว่า
 
อยากให้มาธแกธคู่น้องโคลด์

[ILLREI]

บทที่ 4 : รางวัลของนักฆ่า (2)

"ตอนยังเด็ก ที่บ้านเกิด ข้างเมืองที่ข้าอยู่มีป่า ในป่ามีวิหารบูชาเทพีจันทร์หลังเก่า มันเป็นสถานที่ที่ดีมาก หากเจ้าวิ่งเข้าไปในป่า ตามรอยแสงจันทร์บนถนนรกร้างสายเล็ก สักพักก็จะเจอปราสาทหินสีเทาหลังเล็กๆ ตั้งอยู่กลางป่าเงียบสงัด เจ้าจะได้กลิ่นหอมของดอกราตรีเมื่อลมพัดมา เจ้านอนลงหน้าวิหาร สูดกลิ่นหญ้า มองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว วิหารหลังใหม่ในเมืองใหญ่โตโอ่อ่า แต่ก็พลุกพล่านเกินไป ไม่มีที่สำหรับเด็ก"

คราวนี้โคลด์กระดกเหล้า หมดไปอีกครึ่งแก้ว

“แต่ตอนนี้เมืองไม่มีแล้ว วิหารหลังเก่าหรือวิหารหลังใหม่ก็ไม่มี มันถูกเผาไปหมดเมื่อเผ่าอื่นรุกรานเข้ามา”

“ข้าคิดไม่ออกเลย แดนทมิฬมีป่า มีดอกไม้ แต่ข้าพอนึกภาพวิหารออก เป็นซากปรักหักพัง” มาลแกธพูดจากใจจริง

“เจ้าไม่เคยไปแดนทมิฬ จะรู้ได้อย่างไรว่าที่นั่นมีหรือไม่มีอะไร”

“ข้าเคยไปเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่เคยเจอป่า อาจเป็นเพราะแดนทมิฬกว้าง ข้าเดินไม่ถึงป่าเอง หรืออาจเป็นเพราะเวทมนตร์ของพวกดาร์กเอลฟ์ พวกเอลฟ์ตะวันออกก็มีอะไรแบบนั้นรู้ไหม หมายถึงพวกเรามีเวทมนตร์ที่ใช้กันอาณาเขตจากสายตาของผู้บุกรุก ซึ่งส่วนใหญ่หมายถึงเอลฟ์จากตระกูลอื่น”

“อืม” โคลด์วางแก้วเหล้า เขารู้สึกมึนหน่อยๆ แม้จะดื่มไปแค่เล็กน้อย เขาไม่อยากสนิทสนมกับเอลฟ์ แต่ก็ยอมเล่าเรื่องตัวเองให้มาลแกธฟัง แม้เป็นเรื่องที่ฟังก็ได้ ไม่ฟังก็ได้ โคลด์ก็ยังทึ่งที่ตัวเองยอมเล่า เขาไม่เคยไว้ใจเอลฟ์ แต่อาจละมาลแกธไว้...

โคลด์สรุปให้ตัวเองว่า เขาคงอยากพูดกับเพื่อนเก่า แต่ต้องเลือกพูดเรื่องที่จะไม่ย้อนกลับมาทิ่มแทงเขา เรื่องที่ถึงอีกฝ่ายทราบก็เอามาใช้เล่นงานต่อรองเขาไม่ได้

ดาร์กเอลฟ์ไม่เคยไว้ใจ

“หากวันไหนที่ความเกลียดชังของเจ้าเบาบางลง ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวบ้านเกิด พวกเราไม่ได้เป็นอย่างข่าวลือไปเสียหมด” มาลแกธชอบพูดถึงแดนตะวันออกบ่อยๆ

บ่อยเกินไป...เขาคิด ก่อนดึงสายตาของตัวเองที่ลอยเคว้งไปถึงบ้านกลับมา

“ข่าวลือเรื่องไหนล่ะ” โคลด์หันไป

“เป็นนักรัก” มาลแกธยิ้มเจ้าชู้ ทีเล่นทีจริง

“ไม่ต่างกับดาร์กเอลฟ์เท่าไหร่ เพียงแต่เราไม่ใช้คำว่านักรัก เราใช้คำว่าผลิตลูกหลาน”

“ถ้ากับเพศเดียวกัน ผลิตลูกหลานไม่ได้จะใช้คำว่าอะไรล่ะ”

โคลด์เงียบไป “ไม่ทราบ ข้าอายุแค่ยี่สิบห้า ข้าจากบ้านเกิดมาตอนอายุสิบสอง ข้าผลิตลูกหลานไม่ได้ด้วยอายุแค่นั้น เลยไม่ทราบว่าถ้าเป็นเพศเดียวกันควรเรียกว่าอะไร”

ยี่สิบห้าปีเป็นอายุที่น้อยมากสำหรับเอลฟ์และดาร์กเอลฟ์ เทียบกับอายุขัยเป็นพันปี

“ตอนเด็กๆ เจ้าชอบเล่นอะไร” มาลแกธชวนให้โคลด์นึกถึงความทรงจำที่ดี การรำลึกความหลัง บางครั้งทำร้ายปัจจุบัน บางครั้งเยียวยา...แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ควรลืม

“ถ้าเจ้าบอกข้าว่าจริงๆ แล้วเจ้าอายุเท่าไหร่”

“มากกว่าเจ้าพอควร”

“ตอบไม่ตรง ข้าไม่เล่า”

“เจ้าเมาแล้วงอแง” มาลแกธยิ้ม

โคลด์ลุกมายืนค้ำตัวมาลแกธ “ก็ตอบมาสิ” เขาผลักให้อีกฝ่ายเขยิบไป

“สองร้อยเจ็ดสิบเก้าปี”

โคลด์นอนลงตรงที่ว่างเล็กน้อยบนเตียงเหมือนอยากพักร่างกายบ้าง เขาหันหลังให้มาลแกธ

“ห้าสิบปีแรกใช้ไปกับสงครามในตระกูล ร้อยปีถัดมาใช้ไปกับสงครามระหว่างตระกูล ตอนนี้ใช้ไปกับการดื่มเหล้า”

“อืม” โคลด์หลับตา ใบหูสีเข้มลู่ลง "ตอนไปวิหารหลังเก่ากับเพื่อนๆ ข้าชอบเล่นซ่อนแอบ แต่ข้าไม่แอบเฉยๆ เวลาคนหาที่เล่นเป็นมังกรเข้ามาใกล้ข้าจะหลบ ย้ายไปซ่อนที่อื่น วิหารหลังเก่ามีหน้าต่างเป็นร้อยบาน ข้าปีนหน้าต่างนั้นหน้าต่างนี้ ถ้าวันไหนฝนตก ในวิหารจะหอมกลิ่นหินชุ่มน้ำ พอหยุดตกก็เจือกลิ่นดินสะอาด ข้าไม่ได้กลิ่นดินแบบนั้นมานานแล้ว แผ่นดินเอลฟ์ก็มีแต่กลิ่นของเอลฟ์"

โคลด์พึมพำ เขาไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้ซิกฟรีดฟัง แต่เวลานี้เล่าให้มาลแกธฟัง เขาอาจต้องการเล่าสิ่งที่เก็บอยู่ข้างใน

แต่ไม่มีทางเล่าในฐานะทาสของใคร...

“ตอนนี้...เจ้าก็ยังเล่นซ่อนแอบอยู่ไม่ใช่หรือ” มาลแกธวางมือบนศีรษะของอีกฝ่าย “สำหรับข้า เจ้าไม่ใช่หนูสกปรก”

โคลด์หลับไปแล้ว ไม่ทราบว่าได้ยินหรือไม่ แต่เมื่อตื่นมาเขาจะคลับคล้ายคลับคลา...ว่าได้นอนหลับสนิทอย่างอุ่นใจ

——————————-

เย็นวันต่อมา ประตูเมืองหลวงของรูเมเรียร์ได้เปิดรับคณะเดินทางอันประกอบด้วยดวอร์ฟ เอลฟ์ตะวันออก และผู้ที่ปิดบังหน้าตาจนไม่ทราบเผ่าพันธุ์ ในเวลาที่ฝนหยุดตกพอดี

ฝนทำให้ดินชื้น และดึงเอากลิ่นที่ทำให้สดชื่นผ่อนคลายออกมา แต่อย่างที่โคลด์ว่า ในแผ่นดินเอลฟ์ก็มีแต่กลิ่นของเอลฟ์ ดาร์กเอลฟ์ไม่รู้สึกสดชื่นผ่อนคลายนัก

หลังจากมาลแกธหาที่ทางให้อิลมาเรพักได้แล้ว (รวมถึงจ่ายค่าที่พักและค่าอาหารให้ด้วย) โคลด์จึงขอเข้าเฝ้าคิงซิกฟรีดโดยมีมาลแกธ ล็องธู องครักษ์คนสนิทของราชาเอลฟ์รับรอง

โคลด์สวมชุดคลุมดำสนิทกับฮู้ดคลุมศีรษะ แต่ไม่ได้ใช้ผ้าปิดใบหน้าครึ่งล่าง ที่จริงเขาควรถอดเสื้อคลุม แต่เพราะมากับมาลแกธ และถูกตรวจสอบว่าไม่พกอาวุธใดๆ แล้ว จึงได้รับอนุญาตให้แต่งกายเฉกเดิม

อีกเหตุผลหนึ่ง สีผิวของดาร์กเอลฟ์มักแสลงตาเอลฟ์ การเลือกไม่มองนั้นสะดวกกว่า

เวลานี้ออกจะเย็นไปสักหน่อยที่จะขอเข้าเฝ้า ภายในราชวังของคิงซิกฟรีดก็กำลังจัดงานเลี้ยง อย่างไรก็ไม่เหมาะสม แต่เพราะมีมาลแกธอีกนั่นแหละ ทุกอย่างเลยเป็นไปได้

เสียงดนตรีคลอเบาๆ ลอดจากช่องประตูห้องจัดงานเลี้ยง แม้จะเป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำธรรมดา แต่ก็มีขุนนางสำคัญมาร่วมงานราวยี่สิบคน เสริมด้วยลักษณะหรูหราเป็นทางการตามแบบฉบับเอลฟ์รูเมเรียร์

โคลด์ยืนอยู่ด้านนอก ได้ยินเสียงซิกฟรีดหัวเราะและพูดคุย น้ำเสียงทรงอำนาจแต่มีอัธยาศัยดีทำให้โคลด์รู้สึกเหมือนไม่รู้จักเอลฟ์ตนนี้ ในอาศรมควาร์ ซิกฟรีดพูดน้อย ยิ่งทราบข่าวการเสียชีวิตของพี่ชายคนโตยิ่งเงียบเหมือนเป็นใบ้ แต่ด้านหลังประตูลวดลายวิจิตรซึ่งปิดสนิทบานนี้ ซิกฟรีดกำลังพูดคุยราวกับ...

“...เอาความอัดอั้นที่ไม่ได้พูดตลอดสิบปี มาระบายภายในสามปี”

“รอตรงนี้” มาลแกธโน้มลงมากระซิบพลางตบบ่าโคลด์เบาๆ ทหารเอลฟ์เปิดประตูให้มาลแกธ ชั่วเวลาก่อนประตูทั้งสองบานจะหับเข้าหากัน โคลด์เห็นซิกฟรีดยิ้มตาพราว เอียงใบหน้ากระซิบข้างหูเอริแอดเน่ ซึ่งนั่งในตำแหน่งของพระคู่หมั้น เมื่อนางกระซิบตอบพร้อมรอยยิ้ม ราชาก็ยิ้มกว้างขึ้นอีก

สักพัก เสียงพูดคุยเงียบลง แม้แต่เสียงเพลงจากพิณก็เหมือนจะเบาลง ประตูเปิดจากด้านใน ขุนนางเอลฟ์ทั้งหลายนั่งล้อมโต๊ะรับประทานอาหารตัวยาว โดยราชาและพระคู่หมั้นนั่งเคียงข้างกันตรงหัวโต๊ะ สายตาทุกคู่ของเอลฟ์สูงศักดิ์จับจ้องมายังดาร์กเอลฟ์ชนชั้นธรรมดา

ทุกคนในที่นั้นทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในถ้ำมังกร สายตาบางคู่แสดงความเกลียดชังโดยไม่ปิดบัง ควันพรางตัวของดาร์กเอลฟ์ตนนี้เป็นเหตุให้สถานการณ์ซับซ้อนวุ่นวาย บุตรชายหรือหลานชายของขุนนางบางคนจึงต้องสังเวยชีวิตให้กับมังกรโดยไม่สมควร

มาลแกธยืนอยู่ด้านหลังซิกฟรีด สายตาของเอลฟ์ตะวันออกเป็นเพียงคู่เดียวที่ไม่เย็นเยียบเหมือนดวงตาของรูปสลักหินอ่อนตรงน้ำพุหน้าราชวัง

ดาร์กเอลฟ์เดินเข้ามา พร้อมยกหีบเงินแทรกลายน้ำแข็งสีฟ้าใสมาด้วย หีบเวทน้ำแข็งใบนี้ใช้บรรจุ ‘หัวใจมังกรศิลา’ ให้ยังสดใหม่แม้เวลาผ่านมาหลายวัน โคลด์หาซื้อมาด้วยราคาไม่เบาทีเดียว ตอนออกจากถ้ำมังกร พ่อค้าดวอร์ฟที่นัดไว้มารอหน้าปากถ้ำอยู่แล้ว ทำให้โคลด์ใส่หัวใจลงในหีบได้ทันที

“ข้านำหัวใจมังกรศิลามาให้ตามสัญญา องค์ราชา” ดาร์กเอลฟ์ทำความเคารพเฉกประเพณีเอลฟ์ มันคุกเข่าห่างจากราชาราวสองเมตร เปิดหีบ ฝาหีบส่งเสียงกริ๊กเบาๆ ไอเย็นลอยออกมา

ซิกฟรีดวางสายตาที่โคลด์ก่อนจะไล่ลงไปที่หีบ หัวใจมังกรศิลายังสด สีสันราวกับลาวาร้อนระอุ ราชายกมือ ทหารองครักษ์ผู้หนึ่งเข้ามารับหีบบรรจุหัวใจเพื่อนำไปส่งให้หมอปรุงยา

“เก้าอี้” ซิกฟรีดสั่ง “นำมาให้เขานั่ง”

เอริแอดเน่กุมมือซิกฟรีดทันที ดวงตาสวยคมจ้องมองว่า ‘ไม่สมควร’ ราชาจะทำอย่างไรต่อไปกับเผ่าทมิฬเป็นสิ่งที่ทุกคนสงสัย แต่การเชื้อเชิญให้มันนั่งไม่ใช่สิ่งที่นางหรือใครในที่นี้คิดเอาไว้

ท่านหญิงแห่งอิซิลดาร์จะเอ่ยคัดค้าน แต่แล้วก็เงียบ เมื่อเห็นท่าทีไม่ยินดียินร้ายของซิกฟรีด

ข้าราชบริพารในที่นั้นก็เงียบ

แม้แววตากำลังคัดค้านอย่างหนักก็ตาม

—————————————————————————

A/N จริงๆ ซิกฟรีดรักโคลด์มากนะคะ ถ้าอ่านไปเรื่อยๆ จะทราบค่ะ แต่สิ่งที่เขาแบกไว้บนบ่ามันเยอะมาก เขาไม่มีอิสระเหมือนมาลแกธ ที่สามารถบอกรักดาร์กเอลฟ์ได้โดยไม่แคร์สายตาใคร
ป.ล. ที่น่าสนใจคือใจของโคลด์ค่ะ ว่าคิดยังไงกับทั้งสองคน

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[imymild]

เข้ามายืนงงกับความคิดของราชา จะเอาไงคะยู

[lovetogether]

ซิกฟรีดรักโคลด์ตรงไหนอ่ะ
แล้วทำไมต้องใกล้ชิดกับชะนี อยากตบชะนีผิดไหม
ขอหนูน้อยโคลด์ให้มาลแกธเถอะ งอนซิกฟรีด
ปล.เรื่องนี้จะดราม่าไหม แล้วมีฉากมุ้งมิ้งรึเปล่า
ทำไมไรต์มาสั้นจังเค้าอยากอ่านยาวววววววววววววววววววววววว

[ILLREI]

ติดตามค่าา เพิ่งเข้ามาอ่าน ดีใจที่มีสายแฟนตาซีแบบนี้มาให้อ่าน แถมสนุกด้วยยย อิอิ
ดูเหมือนเรื่องจะซ่อนปมเต็มไปหมดเลยนะคะ ต้องมีดราม่าแน่ๆ... สัญชาตญาณมันบอก5555
เข้ามาอ่านโดยคาดหวังฉากหวานๆ แต่ดูท่าน่าจะยากในตอนนี้ เอาเป็นว่ารอฉากซิกฟรีตกะโคล์ดได้กันแทนแลัวกันค่ะ เอิ้กๆๆๆ

ขอบคุณมากๆ ค่า นานๆ ก็เจอคนชอบแฟนตาซี แง ;w; /เกาะขา
ตัวละครแต่ละตัวมีเบื้องหลังของตัวเองค่ะ เบื้องหลังนั้นเองที่ผลักดันการกระทำของแต่ละคร
ถามว่าฉากหวานๆ มีไหม มีนะคะ แต่ต้องให้เรื่องดำเนินไปถึงจุดนั้นก่อน
รับรองว่าคุ้มค่าที่อ่านและรอค่ะ 

ทีมป๋า ทีมสายเปย์ ทีมผู้ชายอายุมากกว่า
 
อยากให้มาธแกธคู่น้องโคลด์

มาลแกธมาแรงสุดๆ นาทีนี้ฉุดแทบไม่อยู่แล้วค่ะ จีบแรงจริง หวังฟัน /ผิด
"ไม่ผิดหรอก" มาลแกธบอก

เข้ามายืนงงกับความคิดของราชา จะเอาไงคะยู

นั่นสิ ในถ้ำก็ใช้งานเขาเต็มที่ พอมาถึงงานเลี้ยงก็จะให้นั่งท่ามกลางเอลฟ์
"เขาจะเอาอะไรกับข้านักหนา" โคลด์บ่น

ซิกฟรีดรักโคลด์ตรงไหนอ่ะ
แล้วทำไมต้องใกล้ชิดกับชะนี อยากตบชะนีผิดไหม
ขอหนูน้อยโคลด์ให้มาลแกธเถอะ งอนซิกฟรีด
ปล.เรื่องนี้จะดราม่าไหม แล้วมีฉากมุ้งมิ้งรึเปล่า
ทำไมไรต์มาสั้นจังเค้าอยากอ่านยาวววววววววววววววววววววววว

รักนะคะ รักมากด้วยค่ะ ถ้าอ่านไปถึงจุดนั้นแล้วจะเข้าใจซิกฟรีดมากๆ เลยค่ะ
ส่วนอื่นๆ ไม่สปอยเนอะ วันนี้เดี๋ยวลงให้อีกตอนดีไหมคะ พรุ่งนี้เรามีธุระพอดีจ้า 

[ILLREI]

บทที่ 4 : รางวัลของนักฆ่า (3)

การที่กษัตริย์แห่งรูเมเรียร์ทรงกระทำสิ่งใดไม่เหมาะไม่ควร ข้าราชบริพารคนสนิทสามารถออกความเห็นคัดค้านได้หากมีเหตุผลอันสมควรกว่า แต่กับคิงซิกฟรีด อาเลธ รูเมเรียร์...ในบางเรื่อง ไม่ว่าท่านจะมีเหตุผลอันใด ท้ายที่สุด ราชาจะสามารถยกเหตุผลที่โน้มน้าวใจกว่า ฟังขึ้นกว่า มาปัดเหตุผลของท่านให้ตกไป โดยที่ตัวท่านเองก็อาจเผลอเห็นว่าเหมาะควรตามไปด้วย

หากคิดได้ภายหลัง...มันก็สายเกินกว่าจะยกกระทู้เดิมมาถกเถียง

และเรื่องบางเรื่องที่ว่ามักเกี่ยวกับการปฏิบัติของเอลฟ์ที่มีต่อดาร์กเอลฟ์

ข้ารับใช้ยกเก้าอี้มาให้โคลด์ เป็นเก้าอี้แบบเดียวกับที่เอลฟ์ขุนนางนั่งไม่มีผิด มันยกค้างไว้ พลางคาดเดาจากสายตาของราชาอย่างรวดเร็วว่าจะให้ดาร์กเอลฟ์ตนนี้นั่งตรงไหน ตำแหน่งที่นั่งที่สรุปออกมาช่างน่ากระอักกระอ่วน เพราะแทบจะแทนที่ขุนนางทางด้านซ้ายของราชา

ซิกฟรีดผายมือ “เชิญ”

โคลด์ลุกยืน เลิกฮู้ดลงเพื่อแสดงมารยาท “ข้ามาแล้วก็กลับ หากองค์ราชาทรงอยากตบรางวัลให้แก่ข้า โปรดให้เป็นสิ่งอื่นที่ไม่ทำให้งานเลี้ยงหมดความครึกครื้นเถิด”

ใบหน้าของดาร์กเอลฟ์ดูหล่อเหลามีชาติตระกูลกว่าที่คาด ไม่อัปลักษณ์แสลงตานัก แม้สีผิวจะถูกตีค่าว่าเป็นสีสกปรก

“ขุนนางของเราเชื่อในเรื่องสิทธิและเสรีภาพ เชื่อในความเมตตาและสันติ การที่เผ่าทมิฬเสี่ยงชีวิตนำหัวใจมังกรมาให้เรา หากเราไม่เชิญให้ดื่มกินร่วมกัน คงพูดว่าเอลฟ์มีอารยะไม่ได้”

คำพูดของราชาทำให้ขุนนางทุกคนเงียบสนิท

“แต่เผ่าทมิฬตนนี้ได้สร้างความสูญเสียอันไม่อาจเรียกคืนให้แก่ทหารผู้ภักดีขององค์ราชา ไม่สมควรได้ร่วมสังสรรค์เพื่อทำให้หลายๆ ท่านลำบากใจ”

สามปีผ่านมา โคลด์เองก็รู้จักใช้คำพูดยากๆ แล้ว

ซิกฟรีดหลุบตาลง เขามักทำแบบนี้เวลาครุ่นคิด แต่เพียงครู่เดียวก็เงยมาสบกับอีกฝ่าย “ความผิดนั้นไม่ควรตกแก่เราหรือ เราเป็นผู้เรียกหาพวกเขา ส่งพวกเขาไปเสี่ยงชีวิต”

“หากทรงเมตตา โปรดให้ข้ากลับเถิด”

กำแหง ดาร์กเอลฟ์กำแหง กล้าปฏิเสธคำเชิญของสัญลักษณ์แห่งอำนาจสูงสุดของแผ่นดินเอลฟ์

“ถ้าอย่างนั้นเราจะไม่รั้ง” ซิกฟรีดยกนิ้วเป็นสัญญาณให้นำรางวัลมากำนัลแก่โคลด์ เขาต้องเตรียมการไว้อยู่แล้ว

ราชาทรงตั้งใจตบรางวัลให้แอสซาสซิน ขุนนางบางคนลอบมองท่านหญิงพระคู่หมั้นว่าจะเอ่ยคัดค้านหรือไม่ แต่ท่าทีของนางยังสงบ เพียงแค่มองดาร์กเอลฟ์เต็มตา

รางวัลคือมีดสั้นเล่มงามเล่มหนึ่ง ใบมีดผสมแร่เงินของเอลฟ์ ตีขึ้นรูปและสลักส่วนบนของใบมีดเป็นลายเครือไม้อย่างประณีต ส่วนด้ามทำจากไม้เนื้อแข็ง กลึงจนเนียนมือ ไม่ว่าจะมองโดยรวมหรือมองโดยละเอียดก็สวยงามไปหมด

ไม่น่าจะใช้ฆ่าใครได้ โคลด์คิด

“เราซาบซึ้งน้ำใจของเจ้าในวันนี้ แต่ภายหน้า หากเราพบเจ้าในฐานะแอสซาสซินซึ่งผิดกฎหมายรูเมเรียร์ เราคงปล่อยปละละเลยไม่ได้”

 “ข้าไม่ได้เป็นแอสซาสซิน ทรงเข้าใจผิดแล้ว ข้าเป็นแค่ทหารรับจ้างธรรมดา” โคลด์ยอกย้อนซ้ำยังโกหกหน้าตาย เขารับมีดมาด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้าย

ราชาแย้มยิ้ม “ขออภัย”

ซิกฟรีดอนุญาตให้โคลด์ไป เขามองตามครู่หนึ่งแล้วดึงสายตากลับมาที่ขุนนางทั้งหลาย

“เอาละ เราคุยกันถึงไหนแล้ว” เขากุมมือเอริแอดเน่ แต่นางนั่งนิ่งหลังตรง แววตาตำหนิ เฉยชา

——————————————————————-

ราชากำชับว่าให้ส่งดาร์กเอลฟ์อย่างดีที่สุด แต่ในทางปฏิบัติ ทหารเอลฟ์กลับโยนโคลด์ออกจากทางออกเล็กด้านข้างพระราชวัง แล้วปิดประตูใส่ดาร์กเอลฟ์ที่ลงไปกองคลุกฝุ่นโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ พวกมันแปลความหมาย ‘อย่างดีที่สุด’ เช่นนี้ โดยมีหัวหน้ากองรับรองว่าที่ทำนั่นถูกต้องแล้ว

โคลด์ถอนใจ นั่งนิ่งบนพื้นอย่างไม่คิดปัดดิน เขาทราบว่าแค่ทหารสองนายคุมตัวมาส่งออกไปง่ายๆ เช่นนี้คงเพราะบารมีของมาลแกธ หรือไม่ก็เกรงจะขัดใจ ‘แขก’ ของพระราชา หาใช่ให้เกียรติหรือวางใจในตัวเขา

โคลด์นั่งเฉยต่ออีกสักพัก แหงนมองราชวังใหญ่โตโอ่อ่า นึกภาพงานเลี้ยงเมื่อสักครู่ ไม่มีส่วนใดไม่สมกับความเป็นเอลฟ์ผู้เย่อหยิ่ง เหล่าขุนนางแต่งกายงดงามมีความสุขรอบล้อมพระราชาและคู่หมั้น

เขานึกภาพรอยยิ้มของซิกฟรีดยามพูดคุยกับท่านหญิง

ก็เหมาะสมกัน...

โคลด์ลุกขึ้นเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครจับตาดูอยู่ เขาสวมฮู้ด ดึงผ้าปิดปากขึ้น ท่าทางเอื่อยเฉื่อยเป็นประจำหายไปจนหมด

 เอลฟ์กับดาร์กเอลฟ์ เส้นทางบรรจบกันครั้งหนึ่งก็แยกออก ทั้งซิกฟรีดและมาลแกธนั่นแหละ

 แอสซาสซินก้าวเท้า แวบเดียวก็เร้นหายไปจากจุดที่ยืนอยู่ ไร้ร่องรอยให้สัมผัส

 แต่ข้ายังไม่หมดธุระกับเจ้า ซิกฟรีด

 

ทหารยามที่มาส่งดาร์กเอลฟ์เมื่อสักครู่กำลังบ่นกับเพื่อนทหารว่าอยากไปล้างมือชะมัด ดันต้องจับตัวดาร์กเอลฟ์สกปรก แต่จู่ๆ เพื่อนทหารที่คุยด้วยก็ล้มลง และผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังคือร่างเปียกชุ่มในชุดรัดกุมสีดำสนิท

โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทหารปากดีโดนผู้บุกรุกพุ่งเข้าใส่จนหลังติดกำแพงหิน คมมีดเงินสีขาววาววับกดบนคอหอยของมันเป็นการเตือนว่า ‘จงอย่าอ้าปากล่ะ’

“เจ้าว่ามีดที่ราชาของเจ้าเมตตายกให้ข้าเป็นรางวัลจะคมสักแค่ไหนกัน” แอสซาสซินแสยะยิ้ม ทหารเอลฟ์จำได้แล้วว่านี่คือดาร์กเอลฟ์ที่ตนเพิ่งโยนออกไป ก่อนหน้านี้มันไม่ได้มีบรรยากาศชั่วร้ายน่ากลัว แต่ตอนนี้ไอสังหารและน้ำเสียงเยียบเย็นทว่าสนุกสนานอยู่ในทีของมันทำเขาขาสั่น กระทั่งมือก็ไม่กล้าขยับ

โคลด์วาดภาพตนเชือดคอทหารเอลฟ์ด้วยการตวัดมือแค่หนึ่งครั้ง คร่าชีวิตอย่างเรียบร้อยหมดจดด้วยหัวใจที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง

แล้วเขาก็แสยะยิ้มกว้างขึ้น

ร่างของทหารเอลฟ์ร่วงลงไปกองข้างเพื่อนทหารที่ล้มลงก่อนหน้า ร่างทั้งสองถูกลากไปซ่อนในมุมอับสายตา ให้โคลด์มีเวลาทำธุระจริงๆ ที่ตั้งใจมาทำ

เขาดึงเข็มทิศที่ตัวเข็มทำจากน้ำแข็ง มองทิศทางที่มันชี้แล้วเร้นกายเพื่อไปต่อ

 

เช้าวันต่อมา ในพระราชวังเกิดความโกลาหล มีรายงานจากตำหนักปรุงยาว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาเมื่อคืนและขโมยหัวใจมังกรศิลาไป

ในรายงานกล่าวว่าเมื่อหมอยาหญิงจากอิซิลดาร์เข้าเวรในตอนเช้า นางพบว่าองครักษ์หญิงและหมอยาผู้มีหน้าที่จัดเตรียมเครื่องปรุงยาให้ท่านหญิงเอริแอดเน่ต่างนอนกองอยู่กับพื้น นางรีบมองไปรอบห้อง พบว่าหีบบรรจุหัวใจมังศิลาถูกเปิดฝาค้างไว้ ภายในมีมีดสั้นเงินปักทะลุม้วนจดหมายฉบับหนึ่ง

อยู่แทนที่หัวใจมังกรศิลา!

ข้อความในจดหมายเป็นภาษากลางของดาร์กเอลฟ์ เขียนถึงราชาซิกฟรีดโดยตรง

‘เทพีจันทร์เซฮาไนน์อวยพร หาใช่ธิดาจันทร์

เทพีจันทร์ของพวกเราอยู่บนนภา ธิดาจันทร์ของพวกเจ้าเป็นได้แค่เงาสะท้อนในสายชล มันตลกดีใช่ไหมที่ของสองสิ่งซึ่งคล้ายกันเสียเหลือเกินจะไม่มีวันอยู่ร่วมกัน ด้วยระยะห่างระหว่างท้องฟ้ากับผืนดินและความเกลียดชัง

ข้านำของมาให้ตามสัญญา และขโมยมันกลับไปด้วยความตั้งใจอย่างยิ่ง โปรดอย่าเข้าใจผิดว่าข้าสิ้นคิด ข้าคิดมาดีแล้วจึงกระทำ ได้เวลาข้าเอาคืนเจ้าบ้างแล้ว ‘เอลฟ์’ จงมอบอิสระให้แก่ข้า ลบตราทาสแลกกับหัวใจมังกรศิลาจึงจะคุ้มค่ากัน ข้าให้เวลาเจ้าเจ็ดวันก่อนที่ข้าจะทำลายมัน โดยรับรองว่านี่จะเป็นเจ็ดวันที่ต่อให้เจ้าพลิกแผ่นดินหาก็ไม่มีทางเจอข้า ข้าเตรียมการไว้ดีขนาดนั้น

โลกนี้ไม่มีอะไรแบ่งยากเท่าผลประโยชน์อีกแล้ว

ข้าต้องเป็นทาสต่อไปหรือ?

คำตอบคือ ‘ไม่’

คืนอิสระของข้ามา แล้วข้าจะคืนสิ่งเยียวยาของเจ้า’

มีข้อความเขียนเพิ่มเติมต่อท้ายคล้ายนึกสนุกว่า

‘มีดสั้น ค่าตอบแทนน้อยนิด ข้าคืนให้ จงเอาของขวัญของเจ้าคืนไปพระราชา อ้อ ข้าไม่ได้ฆ่าเอลฟ์ในราชวังของเจ้าสักคน เพราะข้าทำธุรกิจ ‘รับจ้างฆ่า’ ถ้าเจ้าทำสิ่งใดได้ดี เจ้าจะไม่ทำมันฟรีๆ ใช่ไหม อีกอย่าง ข้าเองก็ไม่ใช่คนสมองทึบ แค่ขโมยของก็โทษหนักพออยู่แล้ว หากยังฆ่าเอลฟ์อีกหลายศพ โทษของข้าจะเพิ่มขึ้น ซ้ำยัง ‘ไม่ได้เงิน’ ’

ข้อความนี้เขียนเพิ่มเติมทีหลังเพราะใช้เครื่องเขียนในห้องปรุงยา แต่จดหมายส่วนแรกเป็นหมึกคนละชนิด คงถูกเตรียมไว้ตั้งแต่แรก

ลงท้ายต่อมาอีกหน่อยในจดหมายคือคำกล่าวขอบคุณ

‘ฝากขอบคุณใครคนนั้นที่โชว์ทางลับเข้าพระราชวังของเจ้า แทนข้าด้วยก็แล้วกัน'


—————————————————————————

A/N บทนี้ถือเป็นจุดเปลี่ยน ในที่สุดโคลด์ก็เฉลยแล้วว่าเขาเองมีอดีตและโฉมหน้าที่ซ่อนไว้จากโลกใบนี้
ป.ล. มารอดูกันค่ะว่าตอนต่อไปซิกฟรีดจะทำยังไง

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

วันนี้ลง 2 ตอน ฉะนั้น อัพเดทครั้งต่อไปคือวันที่ 11/01/60 จ้ะ จุ๊บๆ

[princeofdark]

เจ๋งเลยโคลด์ ตอนแรกก็งงอยู่ว่าทำไมให้ไปง่ายๆ ซิกฟรีดคงแทบคลั่ง55

[oilzaza001]

สมน้ำหน้าค่ะคิง เกลียดคิงค่ะ ยังทีมมาลเหมือนเดิม 55555 เบื่อผู้ชายสายซึน 

[shannara]

ซิกฟริดใช้มุกทำเป็นเอ่ยปากว่าให้อิสระอีกแน่นวล  แต่คราวนี้อาจจะตลบหลังแนบเนียนกว่าเดิม ก้อเป็นล่าย

ติดใจแล้ว จะปล่อยไปไม่ใช่นิสัยซิกแน่ๆ