Special Valentine’s Day – ก็พี่มัน ‘รัก’ ♥
14 กุมภาพันธ์ xx
[Gun’s]
00.00
'ตึ้ง ตึง'
เสียงจากโปรแกรมไลน์ที่เด้งขึ้นมาทำให้ผมที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการพ่นสีป้ายหยุดชะงักก่อนจะชะเง้อคอไปมองใกล้ๆ ว่าเป็นใครก่อนจะหลุดยิ้มออกมาอยากอดไม่ได้
…ไอ้เชี่ยปืนแมร่งโคตรไว
Bpuen : สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ
Bpuen sent you a photo
และเพราะรูปที่มันส่งตามมาทำให้ผมต้องจำใจวางสีสเปรย์ในมือลงก่อนจะเดินไปล้างมือที่ก๊อกน้ำข้างๆ เช็ดมือลวกๆ กับชายเสื้อแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์ดูรูปมัน
“เฮ้ยๆ ทำงานอยู่ครับมึง อย่าอู้ดิวะ” เสียงไอ้ทีที่ตะโกนมาจากกลางสนามทำให้ไอ้พวกที่เหลือที่กำลังนั่งทำอุปกรณ์ประกอบฉากกันคนละไม้คนล่ะมือหันมามองผมเป็นตาเดียวจนผมต้องส่งสายตาคาดโทษไปให้
“อะไรว้า มีแฟนแล้วลืมเพื่อนเลยเว้ยเฮ้ย!” เสียงไอ้โฟมที่ตะโกนสมทบขึ้นมาทำให้ไอ้พวกที่เหลือส่งเสียงฮิ้วววรับกันมาเป็นแถบๆ ทำให้ผมหมดหนทางในการต่อสู้จึงได้แต่พยายามปั้นหน้าไม่ให้หลุดยิ้มก่อนจะเดินหลบมาตรงทางเดินที่ไม่ค่อยมีคน
“หืมม?” ผมมองดูภาพป้ายคณะผมที่เด่นหราได้ด้วยแสงแฟลชทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน รู้ตัวอีกทีสองขามันก็พาผมมาหยุดอยู่หน้าคณะเป็นที่เรียบร้อย แต่มองหาไอ้คนส่งเท่าไหร่ก็ไม่เจอเลยตัดสินใจโทรหา ยังไม่ทันที่สัญญาณปลายสายจะดังเป็นครั้งที่สองถุงกระดาษสีดำที่สกรีนชื่อร้านเครื่องประดับสุดคลาสสิคที่ผมชอบแวะไปสอยประจำก็ปรากฎขึ้นตรงหน้าจนต้องรีบหมุนตัวกลับมาจนเจอไอ้เชี่ยปืนที่ยืนยิ้มจนตาหยี
“มาทำไม?” ผมแกล้งถามเสียงเข้มก่อนจะเคาะหน้าปัดนาฬิกาเป็นทำนองว่า …มาwfhไม่รู้จักเวล่ำเวลา แต่ดูเหมือนไอ้คนตรงหน้าจะไม่สะทกสะท้านสักนิด
“มาหาแฟนครับ พี่เห็นพี่เขาบ้างรึเปล่า? ตั้งแต่มานี่ผมยังไม่เจอเลยนะ” ไอ้ปืนถามยิ้มๆ ก่อนจะแกล้งมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาใครอยู่จริงๆ จนผมหมั่นไส้
“ไม่เห็นว่ะครับน้อง แต่ถ้ามีธุระกับมัน ฝากพี่ไว้ก็ได้นะ” ผมยักคิ้วให้มันอย่างกวนๆ ก่อนจะปรายตาไปมองถุงสีดำในมือไอ้เชี่ยปืนก่อนจะแบมือออกไปด้วยความมั่นใจว่า …ของกูแน่ๆ
“จะเอาอะไรเหรอครับ?” มันแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะดึงถุงไปหลบไว้ด้านหลังจนผมต้องมองมันอย่างเซ็งๆ
“ไอ้ถุงนั่นไง เอามาดิ กูจะได้กลับไปทำงานเนี่ย” ผมเร่งก่อนพยายามจะคว้าถุงในมือมันมา
“ไม่ใช่ของพี่ ของแฟนผมต่างหาก”
“โว๊ะ! ก็บอกแล้วไงว่าฝากกูไปก็ได้ เดี๋ยวกูเอาไปให้มันเองไง” ผมทำหน้าเซ็งๆ ที่แย่งถุงมาจากมันไม่ได้สักทีเลยเปลี่ยนใจเป็นยืนกอดอกมองมันเฉยๆ มองไอ้คนที่เอาแต่ยิ้มกริ่มอย่างเดาไม่ถูกว่าจะมาไม้ไหนอีก
“ฝากก็ได้ครับ แต่เอ…แฟนผมได้บอกอะไรกับพี่ไว้ก่อนรึเปล่าครับ?”
“บอกว่า?” ผมเลิกคิ้วถามมันอย่างงงๆ ก่อนไอ้คนตรงหน้าจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ก็บอกว่า…ของชิ้นนี้เรียกเก็บเงินปลายทางน่ะสิครับ”
“หืมม?” ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนไอ้ปืนจะยกนิ้วขึ้นมาแตะๆ ที่ริมฝีปากของตัวเองแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม …แมร่ง! ไอ้เด็กแผนสูง
“เหรอ? แต่เขาไม่ได้ฝากเงินไว้ให้นี่หว่า ค่อยไปเก็บทีหลังได้ป่ะ?” ผมแกล้งถามก่อนจะมองมันที่ส่ายหน้าอย่างไม่ยอมท่าเดียว
“ต้องตอนนี้ หาวว… ขอโทษทีครับ” ผมหลุดขำออกมาทันทีก่อนจะยื่นมือไปขยี้หัวไอ้เด็กน้อยตรงหน้าอย่างอดไม่ได้
“เด็กน้อยเอ้ย!” ผมแซวมันอย่างอดไม่ได้ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาทำให้รู้ว่าเลยเวลาเข้านอนของไอ้คนตรงหน้ามามากพอสมควร
“เซ็งครับ เกือบจะเท่อยู่แล้วแท้ๆ” ไอ้ปืนบ่นงุ้งงิ้งๆ ก่อนจะยอมยื่นถุงสีดำมาให้อย่างหมดท่า ผมรับถุงตรงหน้ามาด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะตบลงที่ไหล่มันสองสามทีอย่างให้กำลังใจ
“แค่นี้ก็โคตรเท่แล้ว ขอบใจมาก” คำพูดของผมทำให้ไอ้คนที่เพิ่งทำหน้าห่อเหี่ยวอยู่เมื่อครู่กลับมาสดใสอีกครั้งก่อนจะเชียร์ยิกๆ ให้ผมเปิดของในถุงดูสักที ผมล้วงเข้าไปในถุงตรงหน้าก่อนจะหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำคุ้นตาออกมาเปิดดู
…สร้อยข้อมือ
แบบเดียวกับที่ผมเคยซื้อให้ไอ้ปืนเมื่อตอนไปซื้อของขวัญรับปริญญาให้พี่ แต่ต่างกันที่สี
…ของไอ้ปืนเป็นสีน้ำตาล และของผมเป็นสีดำ
“อ่ะ” ผมหยิบสร้อยข้อมืออกจากกล่องก่อนจะส่งให้ไอ้ปืนที่มองมาอย่างงๆ
“ใส่ให้หน่อยดิวะ” ผมแกล้งทำเสียงแข็งและพยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้หลุดยิ้มออกมา แต่ทุกอย่างก็พังทลายเมื่อไอ้ปืนแปะหน้าผากของมันลงมากับหน้าผากขอมผมแล้วพยักหน้าแรงๆ
“เหมือนกันเลยอ่ะ” ไอ้ปืนทำเสียงดีใจเหมือนเด็กๆ ก่อนจะยกข้อมือของตัวเองข้างที่ใส่สร้อยข้อมือแบบเดียวกันขึ้นมาทาบอย่างอดไม่ได้จนผมเผลอยิ้มไปกับมันด้วยอีกคน
“แต่กูไม่มีอะไรจะให้นะ” ผมบอกมันทันทีที่นึกได้ ไอ้ปืนยิ้มตาหยีก่อนจะส่ายหน้าบอกว่า …ไม่เป็นไร ทำเอาผมรู้สึกผิดไปไม่น้อย ไอ้ปืนชอบดูแลคนอื่นและมันก็จะเป็นฝ่าย ‘ให้’ ผมก่อนเสมอ อย่างตอนปีใหม่ ‘ของฝาก’ ของมันกับผมนี่แทบจะคนละเรื่อง
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่พี่รับของของผมไว้ แค่นั้นผมก็ดีใจแล้ว จริงๆ นะ” ไอ้ปืนย้ำก่อนจะพยักหน้าหลายๆ ครั้งเพื่อเป็นการยืนยัน
“เออ ขอบใจมากนะมึง” ผมบอกก่อนจะไล่มันให้กลับไปนอนเพราะเห็นตาแดงๆ ที่แทบจะลืมต่อไปไม่ไหวแล้วของคนตรงหน้า
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วผมมาช่วยที่คณะ” ไอ้ปืนบอก ความจริงข้อนี้ทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง …นอกจากจะไม่มีของให้แล้ว ยังไม่มีเวลาให้มันอีก โคตรเศร้าเลยครับ แต่ทำไงได้คณะผมคนมันน้อยแถมงานนี้ผมยังเป็นประธานโครงการเองอีก
“เข้าไปได้แล้วครับ ยุงกัดหมดแล้วเนี่ย” ไอ้ปืนที่ทำท่าจะเดินออกไปเดินย้อนกลับมาก่อนจะใช้มือปัดๆ ไล่ยุงที่มาบินๆ รอบตัวผมก่อนจะออกแรงดันให้ผมกลับเข้าคณะไป
“เจอกัน” ผมตะโกนตามหลังมันไปก่อนเจ้าตัวจะหันมายิ้มให้แล้วเร่งให้ผมรีบเดินกลับเข้าคณะไปเร็วๆ
07.30"พี่กันย์ครับ" เสียงเรียกทำให้ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปมองที่มาของเสียงที่นั่งยิ้มอยู่ข้างเตียงอย่างงงๆ
“อ้าวมึง” ผมเอ่ยทักทั้งๆ ที่ตายังสู้แสงได้ไม่เต็มที่เลยตัดสินใจหลับตาอีกรอบจนอยากจะหลับไปให้รู้แล้วรู้รอด
"พี่กันย์มีเรียนตอนเช้านะครับ" เสียงที่ยังดังย้ำๆ จากข้างเตียงทำให้ผมยอมฝืนสังขารตื่นมาในที่สุด เมื่อวานผมกลับมาห้องตอนเกือบจะเช้าและตอนนี้…เพิ่งผ่านไปได้แค่สองชั่วโมง
“มึง กูง่วงอ่ะ” ผมเริ่มเข้าโหมดงอแงทันทีที่อีกฝ่ายเริ่มใช้กำลังเข้ากระชากผมให้ลุกจากที่นอนทั้งๆ ที่ผมแทบจะลืมตาไม่ขึ้นจนผมแกล้งทิ้งตัวไปพิงมันไว้ไม่ยอมให้อีกฝ่ายดันผมเข้าไปในห้องน้ำ
"เดี๋ยวไปไม่ทันนะครับพี่” มันเร่งยิกๆ ยิ่งกว่าแม่จนผมเริ่มฟังเพลงเสียงมันไม่ไหวเลยยอมใจเดินเข้าห้องน้ำไปเอง
“อย่าไปแอบหลับในห้องน้ำนะครับ!” …เชี่ย! ยังจะมารู้ทัน ผมล่ะเบื่อมันจริงๆ ให้ตาย!
"เลิกบ่ายสามใช่มั้ยครับ แล้ว FebMarket ของพี่นี่เริ่มกี่โมงนะครับ" ไอ้ปืนดันชามโจ๊กที่มันหิ้วมาให้แถมยังเทใส่จานให้เรียบร้อยมาตรงหน้าผมก่อนจะถามถึงเรื่องงานเย็นนี้
FebMarket เป็นงานฉายหนังสั้นของคณะผมครับ เตรียมงานกันประมาณเดือนหนึ่งให้คนที่สนใจส่งงานเข้าร่วมประกวดได้เรื่อยจนถึงเมื่ออาทิตย์ก่อน ส่วนงานที่จัดขึ้นวันนี้จะมีพิธีมอบรางวัลกับนำหนังสั้นที่ชนะการประกวดมาฉาย หลังจากนั้นก็จะมีคอนเสิร์ตแล้วก็โซนขายของเก๋ๆ ชิคๆ ตามแต่เด็กคณะผมมันจะสรรหากันมา และไอ้ความพิเศษของ FebMarket นี้มันอยู่ตรงที่ …ต้องจัดในวันวาเลนไทน์เท่านั้นครับ!
…คนโสดก็ได้แต่นั่งเฉากันไป ส่วนคนมีคู่นั้นไซร้ …ก็ไม่มีเวลาให้แฟนแบบผมนี่ยังไงล่ะครับ!
"ห้าโมงอ่ะ"
“งั้นผมไปช่วยพี่กี่โมงดีถึงจะไม่กวนพี่ครับ” ไอ้ปืนถามก่อนจะเดินไปหยิบขวดน้ำเย็นออกมาจากตู้เย็น รินใส่แก้วแล้วยื่นให้ในจังหวะที่ผมตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากพอดี
"อยากมาตอนไหนก็มาเลย” ผมบอกมันที่ทำหน้าไม่แน่ใจก่อนจะรับแก้วน้ำจาหมันมา
"ไม่กวนแน่นะครับ?” มันถามย้ำ
“เออ” ไอ้ปืนยิ้มจนตาหยีก่อนจะเก็บถ้วยทั้งสองใบไปล้าง แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าที่มันวางทิ้งไว้ในห้องผมก่อนจะเดินกลับออกมา
“อ้าว ไม่รอไปพร้อมกูวะ เดี๋ยวไปส่ง” ผมมองมันที่ดูรีบร้อนขึ้นมาอย่างแปลกใจก่อนจะเดินเข้าไปในโซนแต่งตัวเพื่อเริ่มจัดการกับสารรูปตัวเอง …ถึงวันนี้จะนอนไปแค่สองชั่วโมง แต่ผมต้องไม่โทรมให้ใครเห็นเด็ดขาด ขอเอาศักดิ์ศรีความเป็นประธานจัดงานเป็นประกัน
“จะไม่ทันแล้วพี่ ผมไปก่อนดีกว่าครับ” ไอ้ปืนใส่ร้องเท้าด้วยความรีบร้อนจนผมต้องเดินย้อนกลับมาที่หน้าประตูเพื่อถามมัน
“มึงมีเรียนกี่โมง?”
“แปดโมงครึ่งครับ”
“ฉิบหาย แล้วไม่บอกกูวะ?” ผมสบถอย่างหัวเสียพลางมองคนที่ยืมยิ้มแหยๆ พลางคิดในใจอย่างเริ่มหงุดหงิด …ก็นัดกันแล้วว่าจะเจอกันตอนเย็นเลย แล้วแมร่งยังเสือกโผล่มาปลุก ซื้อข้าวมาให้แล้วตัวเองจะไปเรียนไม่ทัน ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!
“พี่กันย์จะไปค้างที่ไหนครับ?” ไอ้ปืนถามงงๆ ก่อนจะชี้มาที่กระเป๋าเป้ที่ผมใช้ใส่เสื้อผ้าเวลาเดินทางเท่านั้น
“ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ”
“แล้วกระเป๋านั่น…?” มันถามอีกครั้งในระหว่างที่ผมเริ่มกวาดอุปกรณ์ช่วยชีวิตทุกอย่างลงกระเป๋า
“มึงรีบไม่ใช่รึไง?” ผมย้อนถามมันกลับพลางรูดซิปก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถแล้วโยนให้ไอ้ปืน
“ก็รีบครับ”
“งั้นไปสตาร์ทรถรอเลยไป”
“แล้วพี่กันย์ไม่…”
“กูจะไปแต่งตัวในรถ เร็ว!”
[Bpuen’s]
19.00"วันนี้ไม่ไปไหนกับพี่กันย์เหรอวะ?" ไอ้พีทถามขึ้นในขณะที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋า วันนี้ผมมีเรียนทั้งวันตั้งแต่แปดโมงครึ่งจนถึงบ่ายสอง และมีเรียนอีกตัวที่อาจารย์ยกคลาสมาจากวันก่อนตอนห้าโมงเย็นจนถึงตอนนี้ซึ่งเป็นวิชาสุดท้าย ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู คิดว่างาน FebMarket ของพี่กันย์เริ่มไปได้สองชั่วโมงกว่าแล้วก่อนจะส่ายหัวให้เป็นคำตอบ
"’ถาปัตย์มีงานว่ะ กว่าจะเลิกกูว่าก็เที่ยงคืนพอดี" ผมบอกพวกมันก่อนไอ้ธันย์จะเดินเข้ามาตบไหล่ผมก่อนจะาพยักหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจด้วยท่าทางที่โคตร…กวนตีน
“น่าสงสารเขานะครับ” ไอ้ป้องเสริมทัพก่อนจะพากันหัวเราะคิกคักจนผมต้องตบกะโหลกพวกมันไปคนละทีสองที
"แล้วของขวัญมึงอ่ะ ให้ไปยัง?" ไอ้พีทถามขึ้นเพราะมันเป็นคนที่ผมลากไปซื้อสร้อยเป็นเพื่อนที่สยามเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว
"ให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“แล้วพี่กันย์ ให้อะไรมึงวะ? บอกกูหน่อยครับกูอยากเสือก” ไอ้ป้องคะยั้นคะยอก่อนพวกมันจะทำท่าเอียงหูเข้ามาฟังจนผมต้องตบกบาลมันไปอีกคนละทีสองทีเป็นของรางวัล
“ไม่ได้ให้ แต่แค่พี่กันย์ยอมรับของกูไปใส่นี่ก็โคตรดีต่อใจกูแล้วป่ะวะ?” ผมย้อนถามมันกลับก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ถึงแม้จะไม่ได้อะไรตอบกลับมา แต่แค่พี่กันย์ยอมใส่สร้อยคู่ แถมยังดูคิดถึงใจผมมากๆ จนกังวลแบบนั้น …แค่นั้นก็เกินพอแล้วครับ
"ครับผม ไอ้พวกมักน้อย ไอ้พวกโลกสีชมพูด กูล่ะไม่เข้าใจมึงจริงๆ” ไอ้ป้องพูดขึ้นมาก่อนจะยักไหล่ให้อย่างไม่เข้าใจ
"เออน่า ลองมีแล้วมึงจะรู้ งั้นกูไปก่อนนะ ไว้เจอกัน" ผมบอกพวกมันก่อนต่างคนจะต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนผมเหรอครับ…ก็ต้องไปคณะสถาปัตย์แน่นอนอยู่แล้ว
"มึงช่วยไอ้ปูนขายของไปก่อนนะ" คนที่ผมอุตส่าห์รีบถ่อมาหาถึงที่หันมาบอกผมก่อนจะเดินตามรุ่นพี่อีกคนที่มาบอกว่าเครื่องเสียงมีปัญหาไป
"โทษทีนะที่ใช้งานแฟนมึงซะหนักเลย" พี่กัมป์ที่มานั่งพักอยู่ตรงซุ้มขายเสื้อของพี่ปูนพูดขึ้นอย่างเกรงใจจนผมต้องยิ้มให้ก่อนจะส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
"คบกันมากี่เดือนแล้วนะ" พี่ทีที่โผล่เข้ามาอีกคนถามขึ้นก่อนทั้งหมดจะเริ่มสัมภาษณ์ผมอย่างจริงจังจนผมเริ่มที่จะเขินขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
"เอ่อ… เกือบสี่เดือนแล้วครับ"
“เชี่ยย! จำได้ด้วยว่ะ!” พี่ปูนตบไหล่ผมอย่างถูกใจก่อนจะยกนิ้วให้พลางบ่นๆ ให้ฟังว่าผ็ชายส่วนใหญ่แมร่งชอบลืมวันสำคัญ เอ่อ…ผมเป็นผู้ชายส่วนน้อยเหรอครับ?
"กูนี่รอลุ้นแทบตายว่าผู้หญิงที่ไหนจะทนมันได้ สุดท้าย...ได้ผู้ชายแทน" คำพูดของพี่โฟมทำให้ทุกคนนิ่งไปก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาแทน
“จริงของมึงเลยไอ้โฟม ไอ้กันย์แมร่ง…”
"นินทาอะไรกูครับผม?" พี่กันย์ที่เพิ่งจัดการธุระเสร็จเดินเข้ามาก่อนจะหรี่ตามองไปรอบๆ ด้วยความสงสัยก่อนจะมาหยุดลงที่ผมเป็นคนสุดท้าย
"ไม่มีใครกล้านินทาท่านประธานหรอกครับ กลัวเด็กมันเอาไปฟ้องว่ะ" พี่กัมป์พูดอย่างขำๆ ก่อนจะมองหน้าผมแล้วหันไปสนใจลูกค้าสาวๆ ที่มาถามราคาเสื้อพี่ปูนแทน
"งานเลิกสี่ทุ่ม กว่าจะเคลียร์ของเสร็จกูว่าหลังเที่ยงคืนชัวร์" พี่กันย์นั่งลงแทนตำแหน่งของพี่กัมป์ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าท่าทางเป็นกังวลจนผมต้องเอามือไปจิ้มๆ ระหว่างคิ้วเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจ
"ผมรอได้ครับ ไม่เป็นไร"
"ไม่เบื่อเหรอวะ?"
"ไม่ครับ ก็สนุกดี" ผมบอกก่อนจะหันไปมองบรรยากาศงานรอบๆ ที่ยังครื้นเครงกันอยู่แม้จะเริ่มดึกมากแล้วก็ตาม
“ไม่ได้หมายถึงงาน หมายถึงกูเนี่ย” พี่กันย์ถามย้ำพี้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเองจนผมหลุดขำกับท่าทางที่ติดจะอ้อนๆ แบบที่คนตรงหน้าไม่รู้ตัวว่ากำลังแสดงออกมา
"ครับ?"
"เรื่องก็เยอะฉิบหาย ไม่จำวันสำคัญ ไม่มีของขวัญให้ ไม่มีเวลาให้ด้วยแถมยังต้องคอยให้มึงช่วยทุกเรื่องอีก บางทีกูยังเบื่อตัวเองเลย แมร่ง…ไม่ชอบเลยว่ะ" พี่กันย์ทำหน้ายุ่งก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ก็ดีแล้วนี่ครับ” ผมตอบกลับยิ้มๆ
“ดียังไงวะ?” พี่กันย์ถามอย่างไม่แน่ใจ
“พี่ไม่ชอบตัวเองก็ดีแล้วนี่ครับ”
“ห๊ะ?”
“ผมจะได้…ชอบพี่แค่คนเดียว”
23.00งานเลิกแล้ว ทั้งในส่วนของโรงฉายหนัง บูธขายของและเวทีคอนเสิร์ตต่างเริ่มเก็บของเพื่อเคลียร์สถานที่ให้พร้อมสำหรับทำกิจกรรมอื่นๆ เหมือนเดิมในวันพรุ่งนี้ ตั้งแต่มาถึงงานผมได้คุยกับพี่กันย์แทบนับคำได้เพราะเจ้าตัวเอาแต่คอยแก้ปัญหาให้คนนู้นคนนี้ตลอดเวลา ผมยิ้มออกมาก่อนจะส่ายหน้าอย่างอดสงสารไม่ได้พลางมองไปยังคนที่ยังคงวิ่งวุ่นอยู่แถวเวทีแม้ตอนนี้งานจะเลิกแล้วก็ตาม
"อันนี้ไว้ไหนครับพี่?" ผมหันไปถามพี่ปูนพลางปลดเสื้อจากไม้แขวนแล้วชูไว้ก่อนจะนำไปใส่กล่องที่เจ้าตัวชี้ให้เห็น
"รวมๆ ไว้ตรงนั้นก็ได้ปืน เดี๋ยวพี่ให้ไอ้ทียกไปเก็บที่รถ" พี่ปูนบอกก่อนจะเดินไปตามพี่ทีซึ่งอยู่อีกส่วนหนึ่งของงาน ปล่อยให้ผมยืนงงอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี
"อ่า อ่า ได้ยินกันมั้ยครับผม?" เสียงที่ดังออกจากลำโพงที่ยังไม่ได้เก็บทำให้ผมกับพวกพี่ๆ ที่กำลังเก็บสถานที่อีกไม่กี่คนหันไปมองอย่างงงๆ ก่อนจะเห็นคนที่ผมรอให้ว่างมาตั้งแต่เมื่อคืนนั่งอยู่บนเวทีกับพี่ทีที่มีกีตาร์อยู่ในมือ
"ไหนๆ วันนี้กิจกรรมก็ลุล่วงไปได้ด้วยดีแล้ว งั้นเรามาอาฟเตอร์ปาร์ตี้กันหน่อยดีกว่า" คำพูดของพี่กันย์ทำเอาทุกคนที่เมื่อกี้ยังยืนงงกันอยู่ถึงกับทิ้งทุกอย่างในมือก่อนจะกรูกันเข้าไปหน้าเวทีอย่างนึกสนุก
"แล้วอีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันพิเศษด้วย คนที่ไม่มีคู่คงจะเหงากันน่าดู" พี่กันย์พูดขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อพี่คนหนึ่งหน้าเวทีโวยวายออกมาเมื่อถูกจี้ใจดำ
"แต่กูว่าคนมีคู่แล้วไม่ได้ไปไหนนี่น่าสงสารกว่าอีกว่ะ" เสียงพี่ทีที่ตะโกนผ่านไมค์ออกมาเรียกเสียงฮาขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่ทั้งคนถูกแซวและพวกเพื่อนพี่กันย์อีกหลายคนจะพากันมองมายังผมที่ยืนยิ้มอยู่ก่อนจะส่ายหัวแก้เขินวออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ก็นั่นแหละครับ เพราะอย่างงั้นเพลงแรกที่จะเล่นเนี่ย ผมขอใช้อภิสิทธิ์ของความเป็นประธานจัดงาน..." พี่กันย์พูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะมองมายังผมที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว
"มอบอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้เด็กน้อยที่น่าสงสารของผมหน่อยนะครับ"
“ฮิ้วววววว…วววว”
"ไอ้เชี่ยกันย์โว้ยยยย! สงสารคนโสดแบบพวกกูบ้าง"
"มึงจะออกนอกหน้านอกตาไปแล้วค่ะมึง"
“โอ้ยยยย! ทำไมกูเขินแทนวะแมร่งงง”
"เชี่ยยยย! มึงแมร่งขี้โกง มึงทอดสะพานให้น้อง"
เสียงทั้งแซวทั้งด่าที่ตะโกนขึ้นมาเป็นทอดๆ ทำเอาผมและคนที่นั่งอยู่บนเวทีอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
"เพลงที่จะเล่นเป็นเพลงของวง Mild " พี่กันย์พูดแนะนำเพลงก่อนจะพูดประโยคต่อมาด้วยนำเสียงที่เบาลงเหมือนไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน แต่คือพี่กันย์…พูดผ่านไมค์
“ตั้งใจฟังดีๆ นะครับ…
แฟน”
“เชี่ยยยยยย!”
"ไอ้กันย์แมร่งอ่อยผู้ชายโว้ยยยย!"
(เปิดเพลง Forever ของวง Mild ประกอบเพื่ออรรถรส ^^)
'เพราะวันนั้นคุณเข้ามา เอาความรักที่มีค่า
ความรักที่เกินกว่าจะหาจากใครในที่ใด
เพราะวันนั้นคุณได้เปลี่ยน เปลี่ยนโลกของผมให้สดใส'
"ให้ผม-จีบ-พี่-นะครับ"
“เชี่ยไรมึง กูบอกว่ากูไม่ให้ไง”
“แค่บอกให้รู้ไว้เฉยๆ ครับว่าผมจะจีบพี่ …ผมไม่ได้ขอ”'แม้วันนี้ไม่ได้พูด แม้วันนี้ไม่ได้เจอ
แต่ทุกนาทีหัวใจยังเพ้อยังละเมออยู่เรื่อยไป
ก็เพราะว่าคุณนั้นแหละ ที่ทำให้ผมนั้นเปลี่ยนไป'
01.08.xx
ที่ทะเล ♥กับไอ้ปืน'คำบางคำ คำเดียว คุณอาจจะดูจะฟังไม่พอเท่าไร
ใจก็ใจดวงเดียว ไม่เคยจะเหลียวมองที่ใคร
ขอให้คุณได้โปรด รับฟังจะได้ไหม'
"เป็น-แฟน-กัน"
'คำก็คำเดิมๆ ที่ไม่อาจเพิ่มจะเติมให้มีมากมาย
ใจก็ใจดวงเดิมแค่อยากให้รู้และเข้าใจ
ผมรักคุณที่สุด ผมรักคุณจนหมดใจ'
“แล้วไม่ดีเหรอครับ ได้หยุดตั้งหลายวัน?”
“ก็ดี แต่…คิดถึงไง”'รักที่คุณให้มา รักช่างแสนมีค่า
ผมขอสัญญาว่าจะรักษาดูแลด้วยหัวใจ
คุณไม่ต้องเป็นห่วง ใจของผมจะไปไหน'
“ผมรักพี่ครับ”
“เออ…รักมึงเหมือนกัน”
'ก็คุณนั้นคือทุกสิ่ง คุณนั้นคือทุกอย่าง
เปลี่ยนแปลงหัวใจที่มันอ้างว้างด้วยความรักและห่วงใย
ขอบคุณที่คุณยังอยู่ ขอบคุณที่ยังไม่เปลี่ยนไป'
"ขอบคุณมาก รอบนี้กูแมร่งโคตรโชคดีที่มีมึง" 'คำบางคำ คำเดียว คุณอาจจะดูจะฟังไม่พอเท่าไร
ใจก็ใจดวงเดียว ไม่เคยจะเหลียวมองที่ใคร
ขอให้คุณได้โปรด รับฟังจะได้ไหม
คำก็คำเดิม ๆ ที่ไม่อาจเพิ่มจะเติมให้มีมากมาย
ใจก็ใจดวงเดิมแค่อยากให้รู้และเข้าใจ
ผมรักคุณที่สุด ผมรักคุณจนหมดใจ'
“เอ่อ…
ขอบคุณที่มาปลุกกูก่อนแปดโมง
ขอบคุณที่ซื้อข้าวให้และไม่คิดตังค์
ขอบคุณที่ให้กูยืมเสื้อถึงกูจะไม่ชอบเสื้อมึง
ขอบคุณที่ขับรถให้จนกูเริ่มคิดละว่ามึงคงขโมยเข้าสักวัน
ขอบคุณที่มาช่วยงานแม้จะทำได้แค่ซ่อมเครื่องปริ้นท์
ขอบคุณที่ซื้อสร้อยให้และแมร่งเป็นสีดำ
ขอบคุณ เอ่อ.. กูคิดไม่ออกละเดี๋ยวท่อนต่อไปขึ้น
แค่อยากจะบอกมึงว่า…
สุขสันต์วันวาเลนไทน์
แล้วก็ปีหน้า… วันที่ 14 กุมภา …
กูแมร่ง… จะลางาน”
'คำบางคำ คำเดียว คุณอาจจะดูจะฟังไม่พอเท่าไร
ใจก็ใจดวงเดียว ไม่เคยจะเหลียวมองที่ใคร
ขอให้คุณได้โปรด รับฟังจะได้ไหม'
ผมมองไปยังคนที่ยังร้องเพลงต่อไปแต่หน้าแทบจะมุดลงพื้นไปอยู่แล้ว…
‘คำก็คำเดิม ๆ ที่ไม่อาจเพิ่มจะเติมให้มีมากมาย
ใจก็ใจดวงเดิมแค่อยากให้รู้และเข้าใจ
ผมรักคุณที่สุด ผมรักคุณจนหมดใจ'
พี่กันย์โคตรเขิน…
'คำก็คำเดิม ๆ ที่ไม่อาจเพิ่มจะเติมให้มีมากมาย
ใจก็ใจดวงเดิมแค่อยากให้รู้และเข้าใจ
ผมรักคุณที่สุด ผมรักคุณจนหมดใจ'
และผมก็โคตรเขิน…
'หัวใจผมให้คุณหมด และจะรักคุณ
จะรักคุณตลอดไป'
พี่กันย์เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองมาทางผมอีกครั้ง…
'ผมรักคุณได้ยินไหม'
ร้องประโยคถัดไปแล้วเลิกคิ้วถาม…
'ผมรักคุณไม่เปลี่ยนไป'
ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับหลายครั้ง…
'ผมรักคุณคนเดียว'
พี่กันย์หลุดขำก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่น แต่พอเริ่มร้องท่อนสุดท้าย…
พี่กันยก็หันกลับมามองหน้าผมอยู่ดี…
'รักคุณตลอดไป'นี่คือสาเหตุที่ต้องจบเรื่องก่อนวาเลนไทน์ เพราะตอนพิเศษที่เขียนไว้ตั้งแต่ปีมะโว้จ้าาา
ไหนๆ ตอนจบก็ลงไม่ทันปีใหม่แล้ว ขอให้ตอนพิเศษทันวันวาเลนไทน์ก็ยังดี TT
ตอนแรกอยากทิ้งช่วงตอนจบไปซักระยะแต่แบบ …อยากลงอ่ะ ของลงหน่อยน้า 55555
ธีมของตอนนี้คือเพลง FOREVER ของวง MILD ค่ะ เปิดมาแล้วแบบ เฮ้ย! พี่กันย์มากๆ ชอบ! เอา! 555
ถ้าจะให้ดีเปิดฟังไปด้วย อ่านไปด้วย เราลองแล้ว มันทันพอดีเลยค่ะ ลองนะ จริงๆ ^______^
ปล.อ่านคอมเมนต์ของทุกคนแล้วดีใจมากๆ ขอบคุณที่ชอบกันนะคะ ขอบคุณมากๆ จากใจเลย ♥
เจอกันใหม่ในตอนพิเศษตอนไหนสักตอนนะคะ ^^
Zenzaii#ก็พี่มันเยอะ Twitter : @zenzaii1
หัวข้อ: [yaoi]...ก็พี่มันเยอะ [END] // Special Valentine’s Day – ก็พี่มัน ‘รัก’ ♥ (อ่าน 202407 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก