.
.
.
ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวลงเรื่อยๆ ลมหนาวพัดโชยมากระทบผิว ผมชวนพี่เตนั่งลงแล้วก็คุยเรื่องราว
ต่างๆมากมาย
“พี่โอ้ตบอกพี่เตว่างั้นเหรอครับ”
“ครับ”
“โอ้ตคงรู้สึกผิดกับเรื่องอะไรซักอย่าง” พี่เตพูดพลางหันมา ผมพยายามไม่หันไปหา พี่เตคงยังไม่รู้หรอกนะ
ว่าไอ้โอ้ตกับผมเคยคบกัน จนกระทั่งมันมาเจอพี่ …..
“พี่เตครับ .. ”
“ครับ”
“ผมอาจจะละลาบละล้วง - - ต… แต่พี่เตช่วยบอกผมได้มั้ย ตั้งแต่พี่เตเริ่มคบกับพี่โอ้ต จน - -” ผมอ้ำอึ้ง
“จนเลิกกัน” พี่เตเป็นฝ่ายพูดจบประโยค แล้วก็หันมาจ้องผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย อาจเป็นเพราะว่าขณะนั้น
บรรยากาศรอบข้างมันมืดลงมากแล้ว ทำให้ผมมองสีหน้าพี่เค้าไม่ถนัดว่ารู้สึกยังไงกันแน่
พี่เตไม่ตอบอะไรแต่กลับค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วก็ปัดกางเกงสีขาวสะอาดที่ดูจะเปื้อนเศษหญ้าไปบ้าง
“คืนนี้ไปหาอะไรทานกับพี่มั้ยครับ” พี่เตชวนผมไปทานข้าว แต่ลึกๆแล้ว ผมรู้ว่าคืนนี้…จะได้รู้ซักที
จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้
.
.
(ว่าแต่ กูไปเสือกเรื่องไรเค้าวะ)
.
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.
.
.
“โค้ก กลับโรงแรมไปก่อนนะ กูไปธุระแป็บนึง” ผมบอกโค้กหลังจากมันกลับมาจากซื้อน้ำ
มันเหลือบไปมองพี่เต แล้วก็หันมามองผมทำสายตาว่า ไอ้หมอนี่คือใครฟะ
“จะไปไหนเหรอ” มันถามเสียงขุ่น สายตาจับจ้องอยู่ที่พี่เต
“กูไปแป็บเดียวหล่ะ มึงอย่าพึ่งถามไรตอนนี้ได้ป่ะ ”
“ปริ้น ! ” ไอ้โค้กขึ้นเสียง แต่ผมไม่สนใจ
“นี่พี่เตเป็นเพื่อนโอ้ต … - - พี่เต นี่โค้กเพื่อนผมคับ” ผมแนะนำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน ไม่รู้ผมรู้สึกไปเอง
เหรอเปล่าที่พอไอ้โค้กได้ยินว่าเป็นพี่เต มันก็เงียบไม่พูดอะไรออกมา
“กลับไปก่อนนะโค้ก …” ผมพูดพลางจับบ่ามันเขย่าเบาๆ ระหว่างนั้นพี่เตก็เดินสวนไปรอที่รถมอไซต์ของพี่เค้า
ผมทำท่าจะเดินตามไป แต่ถูกไอ้โค้กจับมือไว้ก่อน
“ปริ้น ค..คือ” โค้กจับมือผมไว้แบบนั้นแต่ไม่ยอมพูดอะไร ผมมองดูสายตาของมันเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง
ลึกเข้าไป แววตาขี้เล่นดวงนั้น มีความกังวลใจอะไรบางอย่างซ่อนอยู่
“กลับมานะ … - - ปริ้นต้องกลับมาหาผมนะ - - ผ..ผมจะรอ” ถึงแม้บริเวณนั้นจะมืดแล้ว แต่ผมเห็นน้ำใสๆที่คลอ
อยู่รอบดวงตากลมโต
ผมพยักหน้ายิ้มให้มัน แล้วเอามืออีกข้างมาจับมือมัน แล้วก็ผละมาขึ้นรถพี่เต ตอนออกรถผมหันไป
ยังเห็นไอ้โค้กยืนมองสายตาละห้อยจนลับตา
ผมนั่งซ้อนก้มหน้านิ่ง รอให้พี่เตเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน พี่เค้าจะสงสัยเหรอเปล่าว่าทำไมผมถึงต้องอยากรู้อยากเห็น
เรื่องของเค้าทั้งสองคนจัง เค้าอาจจะคิดว่าผมก็มีสิทธิรู้ เพราะผมเป็นคนในครอบครัวเดียวกับไอ้โอ้ตก็ได้
แต่จนแล้วจนรอด ตลอดทางพี่เตก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว ความอึดอัดเริ่มก่อตัวขึ้นเป็นระยะ
จนในที่สุด รถก็ขี่ผ่านสะพานนวรัฐแล้วก็เลี้ยวมาตามถนนเลียบแม่น้ำ
“ไปนั่งคุยกันริมปิงดีกว่า” พี่เตพูดเสร็จก็จอดรถ แล้วก็เดินนำผมไปนั่งที่สวนหย่อมเล็กๆแถวนั้นพร้อมกับ
คว้าถุงใส่อะไรบางอย่างมาด้วย
“กินมั้ย …” มาถึงบางอ้อว่าในถุงนั้นใส่กระป๋องเบียร์ไว้สองสามกระป๋อง พี่เตโยนมาให้ผมกระป๋องนึง
ผมเปิดแล้วก็หันไปหาก็เห็นพี่เตกำลังดวดอยู่เหมือนกัน
“พี่ไม่สบายอยู่ กินของพวกนี้ได้เหรอ”
พี่เตหัวเราะหึหึ แล้วก็หย่อนก้นลงนอนกับพื้นหญ้า
“พี่ดีขึ้นได้ปีกว่าๆแล้วครับ แล้วก็นานทีถึงจะกินซักป๋องสองป๋อง” พี่เตว่า แล้วก็คว้าใส่ปากอีก
“ทำไมน้องปริ้นถึงอยากรู้เรื่องของพี่กับโอ้ตอ่ะครับ” พี่เตถามเสียงเรียบเฉย แต่ก็ทำเอาผมตอบไม่ถูก
กันเลยทีเดียว จะให้กูตอบว่าอะไรล่ะฟะ(วะ) แฟนเก่าอย่างกูไม่มีสิทธิรู้เหรอ อยากจะตอบไปแบบนี้
จริงๆแต่ก็ทำได้แต่นั่งเงียบ
“พี่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวมาตั้งแต่เด็ก ต้องนั่งกินยา ไปฉีดยา ต้องเข้าโรงพยาบาล ทุกๆวันของพี่
เป็นอยู่อย่างนี้เป็นปี หลายปี ความรู้สึกช่วงนั้นมันเลื่อนลอยชะมัด ไม่รู้สึกอยากจะทำอะไร ไม่อยาก
มีความฝันอะไร เพราะมีไปก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ทำมันเหรอเปล่า - -”
พี่เตเอ่ยถ้อยคำที่ยืดยาว คำบางคำเหมือนจะถ่ายทอดความรู้สึก ณ ตอนนั้นออกมาได้
“- - โชคช่วยเหรออะไรพี่ก็ไม่รู้ที่เอ็นติดได้เข้ามาเรียน ได้เจอสังคมใหม่ๆ แล้วก็ได้เจอโอ้ต”
พอพูดถึงไอ้โอ้ต เสียงก็สั่นขึ้นมาซะงั้น
“พี่กับมันอยู่กลุ่มเดียวกันตลอด ไปไหนไปกัน ตอนแรกพี่ก็แค่รู้สึกชอบมันเฉยๆ โอ้ตมันเทคแคร์
คอยดูแลใครๆอยู่เสมอ - - เออ ปริ้นก็รู้ใช่มั้ย” พี่เตยกแขนขึ้นมาหนุนหัว แล้วก็หันมาถาม
“เออ .. ก็คงงั้นมั้งครับ”
“ช่วงเข้ามหาลัยใหม่ๆ พี่ดีขึ้นมาก แต่ก็มีเดี้ยงไปช่วงนึงเหมือนกันตอนรับน้องวันหลังๆ จำได้ว่า
พี่ล้มไปกองในโคลน แล้วไอ้โอ้ตวิ่งเข้ามาดึงตัวพี่ไว้ พี่รู้สึกว่าตัวเองหายใจขัดจนหายใจ
ไม่ออก ตัวเย็นเหมือนน้ำแข็ง พี่รู้ว่าคราวนี้ต้องตายแน่ๆ - - ”
พี่เตเล่าไปก็ดูเหมือนจะหายใจแรงขึ้น จนผมกลัวว่าพี่แกจะทรุดไปเหมือนวันที่แกเล่าอีกเหรอเปล่า
“- - แล้วพี่ก็รู้สึกว่าไอ้โอ้ตมันกอดพี่ไว้แน่น ไออุ่นวันนั้นพี่ยังจำมันได้จนถึงตอนนี้เลย - -” พี่เตพูดเสียง
สั่นๆ แต่ที่สั่นกว่าคงจะเป็นผมเองล่ะ ที่ตอนนี้นั่งขบฟันแน่น
“- - มันเอามือลูบหัวพี่ตลอดทาง แต่พี่ไม่ได้ยินที่มันพูดหรอกว่า พูดว่าอะไรบ้าง ” ถึงตอนนี้ผมเผลอ
เอามือลูบหัวตัวเองอย่างลืมตัว จนรู้สึกว่าหางตาพี่เตเหลือบมามองจึงรีบเอามือลงอย่างเร็ว
“แค่ครั้งเดียวเท่านั้น พี่ก็รู้สึก - - - ”
“มันอาจจะงี่เง่าไปหน่อย แต่พอหลังจากวันนี้ พี่ก็รู้สึกว่า พี่เริ่มชอบไอ้โอ้ตขึ้นเรื่อยๆ - - ” พี่เตพูดแล้วก็ยก
ป๋องเบียร์ขึ้นมากินอีกกรึ้บ
“- - ไม่ถึงเดือนพี่ก็สารภาพกับมัน” พี่เตพูดแล้วก็หัวเราะแบบอายๆ ว้อย จะอายทำไมวะ
“หึหึ น้องปริ้นคงไม่ว่าพี่หน้าด้านหรอกนะ แต่ตอนนั้นแค่คิดว่า อะไรที่พี่ทำได้ พี่ก็อยากจะทำก่อนที่จะ
ไม่มีโอกาสได้ทำ ถ้าพี่ไม่ได้บอกชอบมัน พี่ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้พูดกับมันอีก” พี่เตพูดเสียงเศร้า
“ครับ” ผมรับคำสั้นๆ
“แล้วไอ้ - - เอ้ย พี่โอ้ตก็คบกับพี่เหรอครับ” ผมนึกถึงแล้วก็รู้สึกเจ็บจี้ดดขึ้นมา แต่พี่เตส่ายหน้า
“โอ้ตบอกว่า มันคบกับพี่ไม่ได้ เพราะว่า … ” พี่เตทิ้งคำพูดไว้อยู่นาน
“เพราะว่ามีคนรอมันอยู่ มีคนที่มันรักรออยู่ …”.
ผมรู้สึกว่ากระป๋องเบียร์ที่ถืออยู่หลุดมือกลิ้งโคโล่ไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ถึงแม้ว่าพี่เตจะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูปกติ แต่ปฏิกิริยาที่สั่นน้อยๆ ทำให้ผมรู้ดีว่าพี่เค้าเจ็บปวด
แค่ไหน พี่ครับ ผมก็เจ็บไม่แพ้กันหรอกนะครับ
“รอเหรอ ? รอคนที่รักเหรอ ? ” ผมเผลอพูดออกมาอย่างเลื่อนลอย แต่พี่เตก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“ทั้งที่พี่ก็เตรียมใจไว้บ้างแล้ว …. แต่พอเอาเข้าจริงๆ พี่รู้สึกเจ็บกว่าที่คิดเยอะ รู้สึกเหมือนโดนทิ้ง โดนแย่ง
ของรักไปอย่างงั้นล่ะ - - ทั้งๆที่โอ้ตมันก็ยังทำตัวปกติเหมือนเดิมของมันแท้ๆ”
“พี่เริ่มตีตัวออกห่างไอ้โอ้ต รู้สึกว่าตัวเองเริ่มกลับไปสู่วังวนเก่าๆอีกครั้ง ไม่มีใคร ไม่เหลือใคร - - ปริ้นครับ
พี่ไม่ได้คิดจะทำตัวเองป่วยเพราะว่าอยากให้ไอ้โอ้ตมันรักพี่หรอกนะครับ”
พี่เตพยายามอธิบาย สายตาที่จ้องไปบนท้องฟ้าที่มืดมิด ดูช่างว่างเปล่า มีแต่เพียงหยาดน้ำตาก็เออท้นอยู่
ที่ดวงตา
“พี่พยายามตัดใจจากมัน … ฮึก… พยายามตัดใจจากมันให้ได้ แต่ยิ่งทำ ก็เหมือนตัวเองจะตายให้ได้
พอใจพี่เป็นแบบนั้น ตัวพี่ก็ ….. - - ” พี่เตหยุดเล่า แล้วก็ปาดหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“พี่แอดมิดเข้าโรงบาล ไอ้โอ้ตก็มาเยี่ยมพี่จนได้ พอพี่เห็นหน้ามัน - - สัตว์ร้ายในตัวพี่ก็กระซิบที่ข้างหู
…ทางเดียวที่พี่ไอ้โอ้ตจะไม่หนีพี่ไปไหน - - หึหึ”
พี่เตหัวเราะออกมาในลำคอ ทำเอาผมสะดุ้งโหย่ง
“พี่พยายามต่อรองกับมัน …เท่าที่คนป่วยคนนึงจะขอความเห็นใจได้ แต่ยังไงโอ้ตมันก็ไม่ยอม
คบกับพี่ แต่อย่างน้อยมันก็ยอมให้พี่ใกล้ชิดกับมันได้มากกว่าเดิม .. ” พี่เตพูดถึงตรงนี้ทำเอาผมสะอึก
จนสังเกตได้
“เออ .. ไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้นครับ น้องปริ้นอย่าเข้าใจผิด - - คะ แค่กอดๆ กัน เล่นหัวอะไรกัน
แค่นั้นอ่ะครับ” พี่เตรีบละล่ำละลักบอก จริงๆไม่จำเป็นก็ได้นะ จะไปถึงขั้นสวรรค์ชั้น 7 ขนาดไหนตอนนี้ก็ไม่เกี่ยวกับผมแล้ว
“ครับ … มีอยู่ช่วงนึง โอ้ตมันต้องกลับไปบ้าน เพราะว่าญาติเสียอะไรนี่ล่ะ พี่น้อยใจเหมือนกัน
คิดว่ายังไงโอ้ตมันก็ต้องกลับไปหาคนของมันที่โน่นด้วย … พี่แอบคิดไปว่า ถ้าคนของมันที่โน่น
รู้เรื่องของมันกับพี่ เค้าจะรู้สึกยังไง - - ”
ไม่รู้สึกยังไงหรอกคับ ไอ้บ้า…
“- - แต่ก็ไม่มีทาง คนของมันไม่มีทางรู้เรื่องของพี่กับมันได้หรอก แต่พอโอ้ตมันกลับมา ท่าทางของมัน
ดันแปลกไปบอกไม่ถูก ซึม เศร้า แต่มันก็ไม่พูดอะไร มีแต่ตอนดึกๆเท่านั้นล่ะที่- -”
“ที่ ? ”
“ที่มันแอบร้องไห้ … มันเป็นอย่างงี้เป็นเดือนๆ แล้วพี่ก็แน่ใจว่ามันกับคนของมันต้องมีอะไรกันแน่ๆ
พี่เตพูดเสียงอ่อย - - ตะ แต่คราวนี้ มันก…ก็เป็นโอกาสของพี่อีกครั้ง ที่พี่จะ - -”
ผมหันหน้าไปมองพี่เต ไม่อยากจะเชื่อเลย คนๆนี้
“- - พี่ขอโอกาสจากไอ้โอ้ตอีกครั้ง”
ผมหันหน้ากลับไปมองที่แม่น้ำสีดำสนิทอีกครั้ง น้ำตาปริ่มๆ
“แล้วโอ้ตมันก็ตกลงเป็นแฟนกับพี่ใช่มั้ย” ผมช่วยต่อข้อความให้แบบกระแทกเสียง
“โอ้ตมันบอกกับพี่ … มันจะเป็นคนของพี่ จนกว่าจะถึงเวลา - -”
พี่เตพูดถึงตอนนี้ ผมค่อยๆหลับตาลงรู้สึกว่าน้ำตาที่เก็บเอาไว้มันค่อยๆไหลออกมา ผมเจ็บใจครับ
ผมรู้สึกเจ็บใจเหลือเกิน ……. เจ็บใจชิบหายเลย พี่เต ถ้าทำได้ ผมอยากจะกระชากพี่มาต่อยให้หาย
เจ็บใจจัง
“ครับ.. ”
“พี่ไม่รู้ … ว่าเวลาที่ไอ้โอ้ตบอก หมายถึงเวลาไหน แต่ได้แค่นี้ พ…พี่ก็ … ก็พอใจแล้วครับ - - ถึงพอตก
กลางคืน ไอ้ส่วนลึกๆในใจมันจะบอกว่าตัวมึงเลวแค่ไหน แต่แค่นี้ …พี่ก็พอใจแล้ว”
“พี่คิดว่า เวลามันจะช่วยให้โอ้ตลืมคนของมันได้ …. ยิ่งหลังจากที่โอ้ตพาไปเที่ยวบ้านจนถึงวันที่มันบอก
กับพี่ว่าขอกลับไปเป็นแบบเดิม พี่ก็แน่ใจ …”
พี่แน่ใจอาไร ผมคิด
“วันที่มันบอกกับพี่ …ฮึก … มันมาขอโทษพี่ ฮึก ฮึก .. พี่ถามมันว่า จะกลับไปหาคนของมันอีกเหรอ - - ”
เสียงเล่าของพี่เตปนกับเสียงสะอื้นเป็นระยะๆ ทำเอาจิตใจที่ร้อนรุ่มเป็นไฟของผมก่อนหน้าค่อยๆสงบลง
อย่างประหลาด
“มันบอกว่า .. มันกลับไปไม่ได้อีกแล้ว แต่มันก็คบกับพี่ไม่ได้อีกแล้วเหมือนกัน” พี่เตพูดประโยคสุดท้าย
ก่อนที่จะหลับตาลงไปพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
.
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.
.
.
“มึงมันบ้า .. ที่มึงพูดว่ามึงกลับไปไม่ได้ มึงรู้ใช่มั้ย ว่ายังไงมึงกับคนของมึงมันจบไปแล้ว” ผมกระชากคอเสื้อ
ไอ้โอ้ตเข้ามาหาตัว ผมจะพูดยังไง จะพูดยังไงดี ให้มันอยู่กับผม ผมจะทำยังไง…
โอ้ตมันไม่มีท่าทีจะสู้เลยแม้แต่น้อย ได้แต่ดึงข้อมือผมให้ปล่อยจากคอเสื้อมัน
“เต … มึงไม่เข้าใจ มึง…..ไม่เข้าใจ ………ความผูกพันธ์ระหว่างกูกับเค้ามัน - -”
“มันอะไรของมึง” ผมเค้นเสียงถาม “ทำไมวะ ไอ้ของแค่นี้ ของแค่นี้ ….ฮึก”
“8 ปีนะไอ้เต 8 ปี ที่กูได้รู้จักเค้า - - ถึงเราสองคนจะพึ่งได้คบกันก็เหอะ ถึงเค้าจะไม่ได้เป็นแฟน
คนแรกของกู แต่ 8 ปีที่กูได้รู้จักตัวตนของเค้าจนมาถึงวันที่กูกับเค้าคบกันวันแรก … ไม่มีวันไหนเลยนะเต ฮึก ฮึก ที่กูกับเค้าจะไม่ได้ ฮึก - - ”
“พอ … มึงเลิกพูดได้แล้วไอ้โอ้ต ผมพูดขัดมัน ไม่อยากแล้ว ไม่อยากฟังที่มันพูดแล้ว” เจ็บ - - จนบอกไม่ถูก
ยิ่งไอ้โอ้ตพูดเท่าไร ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเข้าไปอาณาเขตของเค้าทั้งสองคนได้เลย
ผมค่อยๆทรุดตัวลงอย่างหมดเรี่ยวแรง สุดท้ายแล้ว ผมก็คงรั้งไอ้โอ้ตให้อยู่กับผมไม่ได้แล้วซินะ
โอ้ตมันค่อยๆก้มลงมองหน้าผม แล้วก็ทำแบบเดิม มันเอามือที่อบอุ่นข้างนั้นมาลูบหัวผม แล้วก็ยิ้มให้
“กูขอโทษนะ เต.. ”
ผมสะอึกสะอื้น เงยหน้าไปมองมัน
“ไม่มีทางเลยใช่มั้ย ….. กูไม่มีทางแทรกเข้าไประหว่างมึงกับคนของมึงได้เลยใช่มั้ย ถึงตอนนี้
มึงจะไม่มีเค้าแล้ว ใช่มั้ย …”.
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.
.
.
8 ปีเหรอ ? ผมคิดหลังจากได้ฟังที่พี่เตเล่าให้ฟัง
ตอนเด็กๆ ผมไปเยี่ยมบ้านยายหลายๆครั้งก็จริง* แต่ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าโอ้ตเลย ไม่รู้ตัวตนของโอ้ต
ด้วยซ้ำ หมายความว่า โอ้ตเห็นผมตั้งแต่ผมอยู่ป. 5 ป.6 เลยเหรอเนี่ย ความผูกพันธ์ที่โอ้ตมีให้ผม
มันเริ่มก่อตัวมาตั้ง 8 ปีเลยเหรอ แค่คิดน้ำตาผมก็ร่วงเลยคับ ไม่น่าเลย ไม่น่าเกิดขึ้นเลย…
คิดๆดูแล้ว ถ้าวันนั้น ผมไม่ได้ขึ้นมาเชียงใหม่ ไม่ได้ดิ้นรนจะไปหาไอ้โอ้ต แล้วก็ไม่ได้เห็นไอ้โอ้ต
ไปดูหนังกับพี่เตวันนั้น ฮึก .. อึก ผมก็คงไม่รู้ใช่มั้ย มันก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย ฮึก …
ผมก็คงไม่เลิกกับโอ้ตใช่มั้ย
“ไม่จริงหรอกครับ - - พี่โอ้ตคงจะห่วงพี่เตเหมือนกันล่ะ ไม่งั้นมันจะต่อยผมจนเลือดกลบปากเหรอครับ”
ผมพูดทีเล่นทีจริง
“ที่โอ้ตมันทำ คงเพราะไม่คิดว่าปริ้นจะของขึ้นขนาดนั้นมั้งครับ” พี่เตยิ้มตอบแล้วก็ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง
“ปริ้นครับ .. - -”
“- - พี่ขอโทษนะครับ”
“อึก … ผมหันไปหาพี่เต”
“ขอโทษที่เห็นแก่ตัว … ขอโทษที่ทำร้ายไอ้โอ้ต …. ขอโทษ - - ปริ้น ” พี่เตพูดไปร่ำๆจะร้องอีกรอบ
แล้วก็ค่อยๆหันมามองผมสายตาละห้อย
“คนของโอ้ตคนนั้น คือน้องปริ้นใช่มั้ยครับ ”
ท่ามกลางลมหนาวจัดที่พัดผ่านเราสองคน ลมหนาวเหมือนจะพัดผ่านทลายเอาบางสิ่งบางอย่างที่ก่อตัว
อยู่ในใจผมออกไปจนเกือบหมดสิ้น ผมอยากจะร้องออกมาดังๆ ทั้งที่ก่อนหน้าผมอยากรู้แทบเป็นแทบตาย
แต่ตอนนี้ถ้าเลือกได้ ผมกลับอยากจะกลับไปโกรธไอ้โอ้ตเหมือนเดิม เหมือนแต่ก่อน ก่อนที่ผมจะมาที่นี่
.
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
