ขอบคุณกำลังใจจากคนอ่าน...ขอบคุณหลายคนที่เตือนสติให้คนแต่งได้นึกถึงเหตุผลที่แท้จริงตอนที่เริ่มแต่งนิยาย ทุกอย่างเริ่มจากศูนย์ ไม่มีคอมเม้นท์ ไม่มีบวก แต่เกิดขึ้นเพราะเราอยากแต่งมันออกมาแค่นั้นเอง ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
ต่อไปนี้ไม่ว่าคนอ่านจะมีหนึ่ง...สอง....หรือศูนย์คน เค้าก็จะไม่นอยด์แล้น....(เพราะเคยแต่งนิยายจบโดยมีคนเม้นท์แค่สองคนมาแล้วเมื่อหลายปีก่อน)
ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยนะคะ.....สู้ค่ะ(ฮา)
ตอนที่ 8 เด็กพิเศษ....“หมา.....อื้อ.....หมา.....มาให้กอดหน่อยสิ”
ร่างสูงเอ่ยอย่างงัวเงีย สองตายังคงปิดสนิท มือข้างหนึ่งหมายมั่นที่จะเอื้อมไปคว้าตัวคนข้าง ๆ มากอดให้หายหมั่นเขี้ยว แต่กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป
ขยับ.....ไม่......ได้ ดำศรีสะบัดศีรษะจนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง สองตาลืมขึ้นมาดูบรรยากาศรอบ ๆ พยายามจะกระดิกมือและเท้า ก่อนจะพบว่าตนเองนั้น.....
ถูกมัดขึงพรืด.....
“พี่.....เฮ้ยยยย....พี่เล่นอะไร๊.....รีบมาแก้มัดเค้าเดี๋ยวนี้เลยนะ....ไอ้หมา....ไอ้เด็กนรก....แง่งงงงงงงงง”
.
.
.
.
.
.
.
.
ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆตึ๊ง....ตึง......ตึ๊งงง.....ตึ๊ง.....ตึ๊ดดดดดดดดด“มาแล้วครับ....มาแล้ว ๆ.....แมร่งใครมาหาแต่เช้าวะ”
ปัฐวิทย์ หรือ บอม วิ่งลงมาจากชั้นสองของตัวบ้านอย่างรีบร้อน ในสภาพตัวเปียก หัวแฉะ และมีเพียงผ้าขนหนูปกปิดเรือนร่างสมส่วนเพียงแค่ผืนเดียว หลังจากที่เพิ่งอาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคลจากการออกกำลังกายในยามเช้า เพื่อลงมาเปิดประตูบ้าน
“อ้าวมึง....มาไงเนี่ย”
ชายหนุ่มเอ่ยถามแขกไม่ได้รับเชิญที่นั่งยอง ๆ อยู่หน้าบ้าน ข้าง ๆตัวนั้นมีกระเป๋าเดินทางใบโตที่อัดแน่นไปด้วยสัมภาระ ชนิดที่เรียกว่าอพยพย้ายถิ่นฐานจากที่เก่าเป็นการถาวร
“ขออยู่ด้วยได้ป่ะ....ผัวจ๋า”
“เฮ้ยได้ไงอ่ะ....เฮ้ยเดี๋ยว....เดี๊ยวววววว”
ไม่ทันแล้ว ทันทีที่เอ่ยปากโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านอนุญาต นายชาคริต....หรือนายบู้....หรือเจ้าหมาน้อยก็เดินละลิ่วตัวปลิวเข้าไปในบ้าน โดยปล่อยให้นายบอมนั้นหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางของตนตามเข้าไปประหนึ่งคนรับใช้
“ไม่เลว ๆ......นี่บ้านของมึง....ที่พ่อของมึงซื้อเอาไว้ให้ช่ายแม๊ะ แหมมันช่างไฮโซสมฐานะเพื่อนรักของกรูเสียจริ๊ง คอแห้งอ่ะ....อยากดื่มน้ำแร่....น้ำแร่ใส่แก้วใสแล้วก็ประดับด้วยมะนาวผ่าซีกเหน็บตรงขอบแก้ว....โอ้โห....แอลซีดีทีวี....กี่นิ้วฟะ....เพื่อนขอดูได้แม๊ะ...พอดีว่าติดละครพื้นบ้านตอนเช้าน่ะ...”
“สัดบู้....เยอะไปแล้ว....มานั่งนี่...แล้วบอกกูทีดิ๊ ว่าลมอะไรหอบมึงมานี่ แล้วที่บอกว่าจะมาค้างน่ะ...ไม่สิ ที่มึงบอกว่าจะมาอยู่ด้วยน่ะ คือล้อเล่นใช่มั้ย เฮ้ย....บูม...ไอ้เมฆ....ไอ้บิ๊ก....ออกมาเฮ๊อะ เค้าจับพวกตัวได้แล้ว”
“เฮ้ย....กูมาคนเดียว จริง ๆ ไม่มีใครมาด้วย....น้ำแร่กูล่ะฟะ”
“รอเดี๋ยวนะมึง นั่งนิ่ง ๆ แล้วอย่าสะเออะเดินไปซนที่ไหนล่ะ เดี๋ยวกูมา....”
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...ชายหนุ่มนึกด่าตัวเองในใจ หลังจากที่จัดแจงรินน้ำแร่ใส่แก้วพร้อมกับคว้ามีดทำครัวมาเพื่อหั่นมะนาว.....
เพล้งงงงงงงงงงงเสียงดังสนั่นเหมือนอะไรสักอย่างล่วงลงมาแตก ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะยกถาดแก้วน้ำตามไปด้วย
“กูขอโทษ.....ว่าแต่ไอ้ตัวนี่ ที่จตุจักรมันมีขายเปล่าวะ....เดี๋ยวกูซื้อมาใช้ให้”
“สัดบู้...........มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อ๊ากกกกกกกกกกก......บอม......บอมคร๊าบบบบบ.....บู้ขอโท๊ษษษษษษษษษ”
.
.
.
.
.
.
หมาน้อยกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด พยายามนั่งนิ่ง ๆ และทำตัวให้ลีบที่สุด มือข้างหนึ่งกอดกระเป๋าเดินทางของตนเอาไว้ ระหว่างที่รอเจ้าของบ้านเก็บกวาดซากรูปปั้นเทพีอะโฟรไดต์
“ทีนี้เล่ามาได้แล้ว ว่ามันยังไง” ชายหนุ่มว่า นั่งจากโบกไม้โบกมือไล่ให้อีกฝ่ายเขยิบตัวออกไป เพื่อที่ตัวเองจะได้นั่ง แก้วน้ำแร่ในถาดถูกเลื่อนไปตรงหน้าแขกที่ไม่ได้รับเชิญ นายบู้ยกขึ้นกระดกอั่ก ๆ อย่างกระหายจัด
“ไม่เล่าได้มั้ย”
“เอ๊า....ไอ้นี่ แล้วจะให้มึงมานอนส่งเดชได้ไงล่ะเฮ้ย ติดหนี้ใครหรือว่าถูกใครเค้าตามล่ามาหรือเปล่า หรือว่าไปทำสาวที่ไหนท้อง ถึงได้ต้องหนีหัวซุกหัวซุนมานี่”
“คือ.....ไอ้บิ๊กมัน.....ไอ้บิ๊กมัน.....”
“ไอ้ห่าบิ๊กมันทำไม”
“เง้ออออ.....ไม่พูดถึงมันได้มั้ยเล่า เพื่อนมึงกำลังมีปัญหานะเว้ย....บิ๊กพล็อพแบ้ม...ระดับประเทศ มึงจะใจไม้ไส้ระกำกับเมียมึงได้ลงเหรอว๊า”
“มึงไม่ใช่เมียกูโว้ยยย....ไอ้ห่านิ....เฮ้อ แล้วไหงต้องเป็นกูวะเนี่ย”
“ก็ไอ้เมฆมันอยู่หอ....แถมยังอยู่ใกล้มหาลัยด้วย....ส่วนบูมมันอยู่บ้านก็จริง แต่มันก็อยู่กับพ่อกับแม่น่ะ ก็มีแต่มึงนี่ล่ะที่พึ่งได้ เพราะว่าบ้านไกล....ตัวคนเดียว....แถมยัง....หรูหราน่ามาอาศัยซุกหัวนอนนิ....น่า....แค่ห้องใต้ถุนอับ ๆ ให้เพื่อนคนนี้อาศัยนอนไปวัน ๆ กับห้องน้ำเล๊กกกก....เล็ก แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ขอเยอะไปนะมึงอ่ะ”
“นะครับ....ขอร้อง”
“เฮ้อ....มึงไปนอนห้องว่างข้างบนก็ได้....แล้วก็อย่านานนะเว้ย จนกว่ามึงจะมีที่ไปเท่านั้น ไม่งั้นกูจะเก็บค่าเช่ามึง แต่คิดอีกที....กูว่ากูอยู่คนเดียวจะสบายกว่ามั้ง”
“บอมมมมมม.....บอมมี่....ปาร์คบอมของเฮีย....น่านะ”
“แดกห่าอะไรมารึยัง”
“อยากกินไก่”
“แต่กูอยากจับมึงมาทำอาหารว่าง”
.
.
.
.
.
.
หลังจากพยายามร่วมสามชั่วโมงในการแก้เชือกที่พันธนาการ ชายหนุ่มก็วิ่งพล่านไปทั่วห้องเช่าด้วยความคลุ้มคลั่ง....ทุกอย่างที่เป็นของพี่ชายหายเกลี้ยง ยกเว้นแต่ตำราเรียน....เจ้าหมาน้อยขโมยไอแพดของน้องชายแล้วทิ้งโน๊ตบุ๊คเก่า ๆ เอาไว้ ดำศรีเดือดจัดจนอยากสั่งสอนไอ้หมาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
“คิดจะลองดีใช่มั้ย....คิดเหรอว่าจะหนีกันพ้น....อย่าให้จับพี่ได้ก็แล้วกัน พี่ตายแน่ไอ้หมาบู้”
กระดาษหนึ่งแผ่นแปะอยู่บนโต๊ะ....ไม่มีอะไรมากไปกว่าลายมือแปลก ๆ อ่านได้ใจความว่า
ลาก่อนน้องรักของพี่...พี่จะไปค้นหาตัวตนที่เถือกเขาหิมาลัย อย่าตามมานะ เพราะมันหนาวมาก....“ไอ้กร๊วกกกก.....ใครแมร่งจะเซ่อตามไปฟะ....”
.
.
.
.
.
.
“แน่ใจนะว่าจะไม่เข้าเรียน”
ที่ถามไม่ใช่เพราะความเป็นห่วง แต่ชายหนุ่มนึกถึงความสยดสยองที่ไม่อาจคาดคิดได้ ในการที่จะปล่อยให้แขกของตนนั้น อยู่เพียงลำพังในบ้านหลังใหญ่
“ไม่อ่ะ....กูอยากพักผ่อน”
“กูอยู่เป็นเพื่อนเอามั้ย”
“ไม่ต้อง....มึงไปเถ๊อะ....เดี๋ยวไอ้ดำมันรู้หมดว่ากูอยู่ไหน มึงก็อย่าทำพิรุธให้มันจับได้ล่ะ แล้วกูจะเฝ้าบ้านให้เป็นอย่างดี”
“นั่นแหละที่น่าเป็นห่วง....นี่กูหลวมตัวมาคบมึงเป็นเพื่อนได้ไงเนี่ย”
“พรหมลิขิตไง.....มาเร็ว ๆ นะ เดี๋ยวเมียหุงข้าวรอ”
“เดี๋ยวกูถีบ”
หลังจากนั้นหมาน้อยก็อาศัยได้กินข้าวกลางวันฝีมือคุณป้าที่มาทำความสะอาดให้ในช่วงบ่ายของทุกวันเป็นประจำ หมาน้อยชวนคุยจนคนแก่หลับคาโต๊ะกินข้าว ก่อนจะลุกขึ้นเดินสำรวจบ้านด้วยความระมัดระวัง....
.
.
.
.
.
“บิ๊กหน้ามึงเครียดนะ....เป็นอะไรอ่ะ....ไอ้บู้ไม่สบายอีกแล้วเหรอ” ความตึงเครียดนั้นแผ่ซ่านออกมาจนเพื่อนทั้งสามสัมผัสได้ คนตัวโตเอาแต่นั่งเงียบมาตลอด ไม่ยอมปริปากพูดอะไรตั้งแต่คาบแรกของวัน จวบจนกระทั่งคาบสุดท้าย
“พวกมึง.....มีใครเห็นไอ้หมามั้ย”
ในที่สุดดำศรีก็เอ่ยปาก ทุกคนจ้องหน้ากันเหรอหรา ก่อนจะส่ายหน้าราวกับนัดกันไว้
“ไอ้เมฆ....ในฐานะที่มึงอยู่ใกล้ กูขอไปค้นห้องมึงได้มั้ย”
“ค้นทำไมอ่ะ”
“อ้าว...แล้วทำไมกูจะค้นไม่ได้วะ....หรือว่าไอ้หมามันหลบอยู่ในนั้น มึงมากับกูเลยไอ้เมฆ ไปดูให้เห็นกับตา”
“เฮ้ยบิ๊กนายใจเย็นดิ”
“อยู่กับบูมใช่มั้ย หมามันหนีไปอยู่กับบูมสินะ”
“เฮ้ยบิ๊ก.....เปล่านา....เราเองยังนึกว่าบู้นอนป่วยอยู่ที่ห้องเลย จะไปดูที่บ้านเราก็ได้นะ....แต่อย่าส่งเสียงดังล่ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่เราจะตกใจ”
“มึงล่ะไอ้บอม....ไอ้หมามัน....”
“โอ๊ยยยยย เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย.....กูชอบอยู่ของกูคนเดียว ถึงมากูก็ตะเพิดอ่ะ กูไม่สนใจหรอก....มึงโทรหาพ่อกับแม่มึงดีกว่ามั้ย....แล้วมือถือมันล่ะ มันปิดเครื่องหนีหรือว่ายังไง”
ใบหน้าของนายบอมซีดเผือดทั้งที่กำลังแกล้งหงุดหงิด....ดีที่ตัวเองนั้นเป็นคนผิวขาวจัด ทุกคนเลยไม่ได้สังเกตเห็น ดำศรีจ้องหน้าเพื่อนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถอนใจ.....
“เราทะเลาะกันน่ะ แล้วหมามันก็หนีออกจากห้อง เก็บเสื้อผ้าไปหมดเลย....กูจะทำยังไงดีวะ กูโทรหามันตลอด โทรจนไม่รู้จะโทรยังไงแล้ว แต่หมามันปิดเครื่อง”
“เอาน่า....ค่อย ๆ คิด เดี๋ยวก็คงเจอ บู้น่ะขาดนายไม่ได้หรอก เด็กน้อยซะขนาดนั้น แล้วแถมนี่ก็ใกล้สอบปลายภาคแล้ว จะไม่มาเรียนเลยก็ให้มันรู้ไปสิ” อรรถพล....หรือบูม หนุ่มหน้าสวยที่ตัดสินใจตัดผมที่ยาวเคลียไหล่จนสั้นเต่อ ลูบไหล่ของเพื่อนอย่างปลอบใจ เจ้าเด็กโข่งดึงตัวเพื่อนร่างเล็กไปกอด...
ยิ่งกอด....ก็ยิ่งคิดถึงพี่.....
ยิ่งคิดถึงพี่.....ก็อยากจะฆ่าให้ตาย
“โอ๊ยยยยยบิ๊ก.....เราเจ็บ.....เฮ้ย.....ปล่อยสิ.....ปล่อยได้แล้ว”
“บิ๊กมึงเป็นเหี้ยอะไร”
“เออนั่นดิ มึงอย่าเพิ่งสติแตกสิเฮ้ย”
ดำศรีรู้สึกสับสน....ใจหนึ่งก็คิดว่าเป็นความผิดของตน ที่วู่วามมากเกินไป....คนอย่างพี่ชายช่างแสนซื่อ ไม่น่าเลยที่จะใช้วิธีรุนแรงแบบนั้น เพียงแค่ตะล่อมดีดี เจ้าหมาน้อยก็ยอมเชื่อทุกอย่าง
แต่ก็หงุดหงิดเหลือเกินที่เห็นพี่ชายแอบปันใจ....หมาน้อยกำลังโตเป็นหนุ่ม เริ่มจะมีความรัก ห้ามยังไงก็คงไม่อาจหลีกหนีสัญชาติญาณของมนุษย์เพศชายได้....
ต้องกักขังเอาไว้เท่านั้น....
มัดพี่เอาไว้ แล้วปรนเปรอพี่ด้วยรสชาติของเซ็กส์ที่ปรุงแต่งมาโดยเฉพาะ.....
พี่จะไม่สามารถหนีไปไหน....พี่จะลุ่มหลงอยู่ในโลกที่เค้าสร้างขึ้น....
ทุกคนจะเป็นศัตรูของพี่....ยกเว้นที่เค้า....เค้าเท่านั้นที่พี่จะต้องยอมสยบ....
ในฐานะเจ้าของของพี่
ไอ้เด็กพิเศษ...................................................................................
หมาน้อยกลิ้งเกลือกไปมาบนเตียงนุ่มด้วยความดีใจ ก่อนจะพลิกหมุนตัวกลับมาดูหน้าเวปเพจในไอแพด
“ในที่สุดพี่สาวก็กดรับ....แถมยังทักมาก่อนด้วย...อ๊ากกกกกกก.....สุขี....สุขี....”
มือเล็ก ๆ จิ้มตอบกลับไปด้วยถ้อยคำที่คัดสรรและกลั่นกรองจากหัวสมองอันติงต๊อง....ถ้อยคำแบบวางท่า แบบที่คนโตแล้วเค้าใช้กัน เจ้าหมาน้อยหัวเราะหึหึอย่างมีลับลมคมใน.....ขณะที่ตาจ้องเป๋งไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงผล
“พี่สาวนมใหญ่จัง..........อยากรู้ว่าข้างในนั้น มีที่ให้กระผมได้ซุกหาไออุ่นหรือไม่ขอรับ....โอ้เย่”
เฮ้ยยยย.....คนโตแล้วเค้าโพสท์ตอบกันแบบนี้เร๊อะไอ้หม๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.............................................
To be Con