MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 5 :: สวนสนุก --------------------------------------------------Previously : เป็นอีกครั้งที่นภและภัทร ขี่จักรยานลุยฝนไปด้วยกัน
แต่ทว่า ครั้งนี้ มันอบอุ่นกว่าการฝ่าฝนในครั้งที่แล้วเสียอีก
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Part End
'นภ มีจดหมายมาถึงแน่ะ ไม่ได้จ่าหน้าซองมาด้วยว่าใคร แม่วางไว้บนโต๊ะนะ'
นภวรรษ เดินขยี้หัวลงมาจากห้องนอน แม้วันนี้จะเป็นเช้าวันอาทิตย์ แต่เสียงของมารดาสุดที่รัก กับประโยคที่บอกว่า มีจดหมายมาหา ก็ทำให้คนหน้าสวยถึงกับต้องลุกมาดูเสียหน่อย และเมื่อมาถึงโต๊ะ หนุ่มหน้าสวยก็พบว่า มีจดหมายฉบับเล็กๆ ในซองสีชมพูที่ถูกปิดผนึกอย่างแน่นหนา หน้าซองไม่พบที่อยู่ของผู้ส่งแต่อย่างใด แต่ในส่วนของชื่อผู้รับ กลับทำให้นภถึงกับยิ้มกว้าง เพราะมันถูกเขียนด้วยลายมือว่า "ถึง พี่นภ (พี่ชายคนสวย)"
****************************************************************************************************************************
ถึง พี่ชายคนสวย
สวัสดีครับ พี่นภ 4 ปีแล้วสินะครับ ที่ผมไม่ได้ติดต่อพี่ไปเลย แต่อย่าเพิ่งงอนนะ อยากบอกพี่นภจังเลยครับว่า ไม่มีวันไหนเลย ที่ผมจะไม่คิดถึงพี่ชายคนสวยของผม (ย้ำเน้นๆเลยว่า ของผม)
พี่นภสบายดีไหมครับ ส่วนผมสบายกาย แต่ป่วยที่ใจ เพราะต่อให้คิดถึงพี่นภมากแค่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะติดต่อพี่นภยังไงดี เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี ที่อยู่ก็จำไม่ได้ 55 อย่างว่าแหละครับ ลูกคุณหนู มีคนคอย
จำให้หมด อ้อ พี่นภ ตอนนี้ผมสูงขึ้นแล้วนะครับ จะมาเรียกว่า เตี้ยจอมจ้อไม่ได้แล้วด้วย ให้โอกาสคิดใหม่นะครับ แต่ถ้าคิดไม่ได้ ผมอนุญาตให้เรียกว่า "ที่รัก" ละกัน (ฮั่นแน่ แอบเขินละสิ ก็ผมหล่อนี่นา)
งึมงัมๆ ผมส่งรูปถ่ายล่าสัด เอ้ย ล่าสุดมาให้ดูด้วย เผื่อจะหายคิดถึง อะ อ่านถึงตรงนี้ผมให้เวลาดูรูปผมก่อน 1 นาที แล้วค่อยมาอ่านต่อนะครับ
**********************************************************
คนหน้าสวยหยิบรูปถ่ายที่แนบมากับซองจดหมายขึ้นดู มันเป็นภาพของหนุ่มหน้าขาว ผมทรงตามสมัยนิยม ใส่ต่างหูสีดำข้างเดียว โดยรวมแล้ว ก็ดูหล่อเหลาเลยทีเดียว
**********************************************************
ฮั่นแน่ หล่อใช่ไหมล่ะครับ พี่นภครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอกพี่นภสักหน่อย มันเป็นเรื่องที่อยู่ภายในใจผมนานแล้ว พี่ยังจำวันสุดท้ายที่เรากลับบ้านด้วยกันได้อยู่รึเปล่าครับ พี่นภสัญญาไว้ว่า จะพาผมไปเลี้ยงไอศกรีม แล้วก็ไปสวนสนุกด้วย ถ้าผมเดาไม่ผิด จดหมายฉบับนี้ต้องมาถึงมือพี่คนสวยวันเสาร์แน่ๆ ถ้าอย่างนั้น ผมทวงสัญญาเลยนะครับ วันอาทิตย์นี้ (พรุ่งนี้นั่นเอง) ผมจะไปรอพี่นภ ที่สวนสนุก... นะครับ10 โมงเช้า แล้วก็ถึงเมื่อไหร่ผมจะโทรบอกพี่อีกที ผมได้เบอร์พี่มาแล้วด้วย 55+ แต่ผมไม่ให้เบอร์ผมหรอก ก็นะ ผมมันหล่อขนาดนี้ เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว คิดถึงผมจนผมต้องออกมาหาพี่จนได้
แล้วเจอกันนะครับ
ผม รัก พี่นะครับ
เตี้ยจอมจ้อ ของ พี่นภคนสวย
****************************************************************************************************************************
นภยิ้ม เมื่อได้อ่านเนื้อความในจดหมาย อย่างน้อยวันนี้ เขาก็จะได้เจอกับเจ้าเตี้ยอีกครั้ง แต่คนหน้าสวยก็ยิ้มได้ไม่นาน เพราะภาพของเจ้าเตี้ยที่กำลังยิ้มอยู่ในความคิดของนภ กลับถูกแทนที่ด้วย ใบหน้าของ คีตภัทร
/เฮ้ย!!/ นภวรรษร้องเสียงหลง เมื่อหันไปมองนาฬิกา แล้วพบว่าตอนนี้เวลา 8 โมงกว่าแล้ว
สวนสนุก....
ครืด ครืดดดด...ขอโทษครับพี่นภ วันนี้ผมคงไปไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะครับ
/ว่าแล้วเชียว/ คนหน้าสวยหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นโบราณ ขึ้นมาดู แต่ก็ต้องถอนใจ เพราะ sms ที่ได้รับจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก แต่ก็รู้ว่าเป็นใครปรากฎขึ้น รู้อย่างนั้น นภวรรษ เลยหมดอารมณ์จะเที่ยวต่อ เลยเตรียมตัวกลับบ้าน ถ้าไม่เจอกับใครคนนึงซะก่อน
+อ้าว พี่นภ มาเที่ยวเหมือนกันหรือครับ ^_^+ หนุ่มรุ่นน้องถามพลันยิ้มกว้าง
/อะ อืมตอนแรกก็ว่างั้นแหละ แต่โดนเบี้ยวซะก่อน/ นภวรรษตอบกลับเสียงเซ็ง แต่ก็ยิ้มตอบให้คนตรงหน้า
+55 เหมือนกันเลย นี่ผมก็โดนเพื่อนลอยแพเหมือนกัน อยู่ดีพวกมันก็บอกไม่ไปกันซะอย่างนั้น อะ เอางี๊ดีกว่า ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ผมยอมเข้าไปเล่นเป็นเพื่อนก็ได้+
/เพื่อน นี่เป็นเพื่อนกันเหรอห๊ะ/ คนหน้าสวยตอบพลางเอียงคอเล็กน้อย แม้ท่าทางจะดูเหมือนโกรธอยู่นิดๆ แต่น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่า กำลังยิ้มอยู่ชัดๆ
+หรือจะให้เป็นแฟนดีล่ะครับ+
/O_O.................................ทะลึ่งละ เอ้าจะเข้าไหมล่ะสวนสนุกเนี่ย ช้านักไปคนเดียวละกัน/ คำพูดของภัทร ถึงกับทำให้หน้าของนภเปลี่ยนเป็นสีแดง และเมื่อนภไม่อยากให้ภัทรเห็น เลยต้องพูดกลบเกลื่อนเสียก่อน
+พี่นภๆ ผมอยากเข้านี่อะ+ ภัทรทำท่าทางตื่นเต้น กับเจ้าเครื่องเล่นหรือสถานที่ ซึ่งนภเองเห็นแล้วยังต้องส่ายหัว ก็คนที่ร้องโวยวายตัวโตซะขนาดนั้น แต่ดันอยากเล่นของที่เขาสร้างเอาไว้หลอกเด็กๆ จะอะไรซะอีก ก็เพราะเจ้าภัทร ดันร้องขอว่า อยากจะเข้าไปดูใน "บ้านยักษ์"
+โห เก้าอี้โยกได้ด้วย+
+55 กระจก ดูดิ ในกระจกผมหัวโตเบ้อเริ่มเลย+
+ไข่ๆ มีไข่ทองคำด้วย+
/นี่ภัทร ถามจริงเหอะ นายไม่เคยมาที่นี่เลยเหรอ/ หนุ่มหน้าสวยตั้งคำถามเมื่อเห็นว่า ภัทร ดูจะถูกอกถูกใจกับบรรดาเครื่องเล่นเหล่านี้เป็นพิเศษ
+ไม่เคยครับ เมื่อก่อนเคยมีคนสัญญาไว้ว่า จะพามาเที่ยวแต่ก็ไม่ได้มา หลังจากนั้นก็เลยไม่คิดจะมากับใครอีกเลย+
/เหรอ สัญญาต้องเป็นสัญญาสินะ../ คำตอบของภัทรทำให้นภวรรษ ได้คิดถึงเรื่องในอดีต แต่มันก็เท่านั้นแหละ ป่านนี้ เจ้าเบสคงลืมไปแล้วก็ได้มั๊ง
/แล้วนี่ อยากไปเล่นอะไรต่อล่ะ/
+แล้วแต่พี่นภละกัน ผมเลือกแล้ว พี่ก็เลือกบ้าง ผลัดกันๆ ผมไม่เอาเปรียบหรอกน่า+
/แน่ใจนะ/ +อื้ม+
ซูมมมมม สายน้ำที่ซัดสาดลงมา ทำให้ผู้ที่อยู่บนเครื่องเล่นที่ชื่อว่า สแปลชต้องเปียกชุ่มทุกราย หนุ่มหน้าสวยเลือกเล่นเครื่องเล่นชิ้นนี้เป็นชิ้นแรกๆ เพราะกว่าเขาจะไปเล่นรถไฟเหาะ ไวกิ้ง หรืออะไรจำพวกนั้นหมด ก็คงแห้งพอดี
/เอ้า ตานายแล้ว อยากเล่นอะไรต่อ/
+ปราสาทผีสิง+
/เฮ้ย!!/
กว๊ากกกก ปัง!!! ตึง!! กรี๊ดดด
/เอ้า อยากมาแล้วจะปิดตาทำไมเนี่ย/
+โห น่ากลัวจะตาย มีแต่พี่แหละ ไม่กลัวอะไรกะเขาเลย+ ผิดแผน ตอนแรกภัทรกะว่าจะชวนมาบ้านผีสิง เพราะเท่าที่เคยดูตามโทรทัศน์ ก็มีแต่ที่นี่แหละ ที่นางเอกจะต้องกลัวจับใจ จนสุดท้ายก็มากอดพระเอก แต่ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้หว่า แต่ก็นั่นแหละ กับบ้านผีพวกนี้ หนุ่มหน้าสวยเล่นมาหลายครั้ง จนแทบจะบอกได้อยู่แล้วว่า เดินต่อไปข้างหน้าจะเจอกับอะไร ก็มากับเพื่อนๆหรือคนรู้จักทีไร ก็ต้องพามาที่นี่เสมอ แรกๆก็กลัวอยู่หรอก แต่พอบ่อยเข้า บ่อยเข้า มันก็ชินไปเอง
หลังจากเล่นเครื่องเล่นมาจนหมด นภและภัทร ต่างก็ตกลงกันว่า จะเล่นกระเช้าลอยฟ้า เป็นอย่างสุดท้าย
+โห จะว่าไป สวนสนุกนี่ก็ใหญ่เหมือนกันแฮะ+
/อ้าวก็แน่สิ เดินมาทั้งวันไม่ทั่ว ยังไม่รู้อีกเหรอ/
+หงะ รู้น่ะรู้ครับ แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะใหญ่ได้ถึงขนาดนี้ไง+
กึก!!
แค่เพียงไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่ เข้ามานั่งในกระเช้า อยู่ดีๆ กระเช้าลอยฟ้าเจ้ากรรม ก็ดันหยุดขยับเอาดื้อ
/อ้าว อีกแล้วเหรอ/
+อะไรอีกแล้ว+
/ก็กระเช้านี่สิ ขึ้น 4 ครั้ง เป็นแบบนี้อยู่ 3 ครั้ง แต่ละครั้งก็นานด้วยนะ เซ็งเลย/
+ดีออก จะเซ็งทำไม+
/ติดแหง่กอยู่บนนี้อะนะ ดียังไงเนี่ย/
+อิอิ ดีแล้วกัน เอางี๊ ถ้ากลัวเบื่อละก็ เล่นต่อเพลงกันไหมครับ+
/เล่นเป็นเด็กๆไปได้เรา/
+แล้วจะเล่นปะ+
/ก็ไม่มีอะไรดี ไม่ดีพอ สักอย่าง อย่างฉันนั้นคงยังห่าง ห่างไกลชีวิตเธอ แต่ถ้าเป็นความจริงใจ ฉันจริงใจเสมอ ไม่ต้องการใจของเธอ ปล่อยให้ฉันได้รักเธอ ก็พอ... พ.พาน/
+อ้าว เฮ้ย ไหนบอกไม่เล่นไง+ /ใครบอกไม่เล่น บอกว่าเล่นเป็นเด็ก แล้วนี่ก็เด็กอยู่ด้วย ฉะนั้น ไม่ผิดๆ เอ้า ต่อเลยๆ/
+พ.พาน.....อืม.....+
+พี่สาวครับ ตอนนี้ผมเป็นหนุ่มแล้วครับ มีแม่หญิงมาไล่จับ จะยับเอาผมไปเป็นแฟน ล้าลา เจอกันเมื่อสองสามปีก่อน ผมยังละอ่อนและซนแก่น ฮักเป็นปี้สาว บ่อได้เมาเอาเป็นแฟน แล้วปี้ก็ฮักป๋มเป็นน้องจาย... จ.จาน+
/o_O…….จูบ ใครคิดว่าไม่สำคัญ จูบเบาๆเท่านั้น ทำเอา.... อ.อ่าง/ นภเลือกเพลงนี้ เพราะดูแล้วเพลงแรกที่เจ้าภัทรเลือกมันดูเหมือนจะแกล้งกัน แล้วคนอย่างเขา จะยอมได้ซะที่ไหน แต่แล้วก็ต้องหยุดร้องไป เพราะคนฟังดันทำหน้าตาเคลิบเคลิ้มซะขนาดนั้น
+อายุเป็นเพียงแค่สายลมผ่านพัดไป อย่าได้คิดมากได้ไหม ความรักเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่เรื่องใด อยากให้รู้เด็กกว่าแล้วไง... ง.งู+
/O_o…….พอๆ ไม่เล่นแล้ว แต่ละเพลงของนายเนี่ย มันแหม่งๆ ยังไงไม่รู้/ จะไม่ให้แปลกได้ยังไง ก็ในเมื่อภัทรตั้งใจให้เป็นแบบนี้แต่แรกแล้ว
/นี่ภัทร นายรู้อะไรไหม พี่เคยสัญญากับเด็กคนนึง ว่าจะพาเขามาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้พามาสักที/
+เหรอครับ เขาคงสำคัญมากเลยนะครับ+
/สำคัญสิ ตอนเด็กๆเราสนิทกันมากเลยนะ แต่ มันก็นานมาแล้ว/
+แล้วอย่างนี้ถ้ามาเจอกันอีกที พี่นภจะจำเขาได้เหรอครับ+
/ต้องจำได้สิ เมื่อเช้าก็เพิ่งได้จดหมายของเขามาเลยนะ ส่งรูปมาด้วย โตขึ้นไม่เท่าไหร่เลยเด็กคนนี้/
+เหรอครับ น่าอิจฉาจัง ทีผมไม่เห็นมีใครจะจำได้เลย+
/อ้าว ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า เล่าให้ฟังได้ไหม/
+เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมก็สนิทกับพี่อยู่คนนึงครับ พี่เขาสัญญากับผมว่า จะพาผมไปเลี้ยงไอศกรีม แต่ก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ผมไม่ได้ไป หนำซ้ำยังไม่ได้เจอหน้าพี่เขาอีกเลย+
/แล้วนายก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลยเหรอ/
+เจอสิครับ แต่เขาจำผมไม่ได้ ถึงแม้ว่าผมจะจำเขาได้ก็ตาม +
/เหรอ แย่จังเลยนะ นี่ๆ แล้วพี่คนนั้นน่ะ ชื่ออะไรเหรอ/
+อยากรู้จริงๆหรือครับ+
/ใช่สิ/ +พี่เค้าชื่อว่า นภ หรือชื่อจริงก็ นภวรรษ น่ะครับ+
..
.
.....
..
/นี่นาย ไม่ตลกนะ นายกำลังจะบอกพี่ว่า นายคือ.../ +เบสครับ เบสเอง พี่นภจำได้ รึยัง +
/อย่ามาตลก พี่ไม่สนุกด้วยนะ/
+เบสจริงๆ ผมเตี้ยจอมจ้อไง พี่ชายคนสวย +
/งั้น งั้นนายก็หลอกพี่มาตลอดเลยสิ แล้วไหนจะรูปที่ส่งมาในจดหมายอีกล่ะ/ คนหน้าสวยทำหน้าบึ้ง น้ำเสียงบ่งบอกความน้อยใจ
+อ้าว ผมสิต้องงอนพี่ มีอย่างที่ไหน เบอร์พ่อผมพี่ก็มี แล้วพอกลับมา ก็ยังจำผมไม่ได้อีก ตอนแรกก็นึกว่าพี่แค่อำเล่น แต่ 2 วันก็แล้ว 3 วันก็แล้ว สรุปจำไม่ได้จริงๆ ขนาดบอกชื่อจริงพี่ก็จำไม่ได้ ส่วนเรื่องรูปอะ รูปไอ้มายด์ไง ที่ตอนนู้นพี่ไปรับผม แล้วมันเจอ มันบอกอยากเป็นน้องพี่อะ+ หนุ่มรุ่นน้องตอบบวกกับมีท่าทางที่เรียกกันว่า "งอน" บ้างแล้ว
/ไม่ใช่ๆ ก็นายสูงขึ้นเว่อร์ขนาดนี้ 4 ปีที่แล้วยังเตี้ยกว่าพี่ตั้งเยอะ หน้าตาก็ ก็..../
+หล่อขึ้น ^_^+
/กล้าพูด ส่วนเบอร์พี่ก็ทำหายไปตั้งแต่วันแรกแล้ว แล้ว แล้วพี่จำได้จริงๆนี่นา นายชื่อธีรภัทร ไม่ใช่คีตภัทร/
+ธีรภัทร?+ เบส พูดย้ำชื่อที่นภบอกด้วยความสงสัย
/ใช่ ธีรภัทรไง โกหกไม่เนียนเลยนะ/
+หึ ธีรภัทรน่ะ นะ.... ชื่อพ่อผม+ O_O เอาอีกแล้วนภวรรษ แม้ว่าจะดูเป็นผู้ใหญ่สักแค่ไหน แต่นิสัยจำสลับไปสลับมานี่ก็แก้ไม่ได้สักที
กึก หวืดดดดด
แม้ว่า กระเช้าลอยฟ้าจะกลับมาทำงานตามปกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติคือคนที่อยู่ข้างใน แม้ว่าจะมีแอบมองกันบ้าง แต่พอหันมาสบตากันทีไร ก็หันหน้าหนีทุกที จนลงมาจากกระเช้านั่นแหละ
+ผมอยากกินไอศกรีม+
/อืมไปสิ/
+ตามสัญญานะ+
/สัญญา?/ ด้วยคำพูดน้ำเสียงระคนสงสัยของนภ ทำให้หนุ่มรุ่นน้องตีหน้าเศร้าทันที เมื่อรู้สึกว่า นภ ลืมสัญญาที่เคยไว้ให้ไปแล้ว
/รสมะนาว ส้ม ช็อคโกแลต วนิลา แล้วก็รถไฟเหาะ ^_^/ นภวรรษพูดพลางยักคิ้วให้ นั่นเรียกรอยยิ้มของเบส ได้อีกครั้ง
ระหว่างที่กินไอศกรีม นภวรรษกำลังจะถามเรื่องบางเรื่องกับเบส แต่เมื่อเห็นว่าเบสกำลังตื่นเต้นกับขบวนพาเหรด เลยต้องหยุดคำถามไว้ก่อน
เมื่อขบวนพาเหรด ตัวละครต่างๆ จบลงสองหนุ่ม เบส และ นภ จึงได้เดินมาบริเวณหน้าหอไอเฟลในเมืองจำลอง หนุ่มหน้าสวยจึงตัดสินใจพูดขึ้น
/คือเบส เรื่องจดหมายน่ะ ไม่เห็นต้องแกล้งกันแรงขนาดนั้นเลยนะ ทิ้งท้ายจดหมายว่าอย่างนั้นได้ไง พี่ว่าจะเคลียร์กับเจ้าของจดหมายพอดี/
+ที่บอกว่า... ผม รัก พี่ ใช่ไหมครับ+ แม้คนที่พูดจะหน้าแดงแล้วแต่คนฟังกลับหน้าแดงยิ่งกว่า
/อะ อืม.... นั่นแหละ พี่ พี่ไม่สนุกด้วยนะ/
+ผมก็ไม่สนุกครับ+
/แล้วนายเขียนมาอย่างนั้นทำไม/
+ก็เพราะ ผม ผมอยากบอกจริงๆ พี่นภ ผมรัก ผมรักพี่มาตลอด รู้ไหม หลังจากวันที่ผมต้องย้ายบ้านไป ไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่คิดถึง หลายครั้งที่อยากมาหา แต่พอจะมา ใจนึงมันก็บอกว่า พี่คงไม่คิดถึงผมหรอก เบอร์ก็มีแต่พี่ก็ไม่คิดจะโทรมาหา จนสุดท้ายผมได้กลับมาอยู่ที่นี่ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพี่จะใช่พีนภหรือเปล่า แต่น้ารักแม่พี่จำผมได้ ก็เลยได้คุยกันผมเลยบอกน้ารักว่า อย่าบอกว่าผมคือเบส เพราะผมอยากรู้ว่าพี่จะจำผมได้ไหม ส่วนเรื่องจดหมายอย่างอื่นผมอาจล้อเล่น แต่เรื่องที่ว่าผม รัก พี่ผมเขียนออกมาจากใจจริงๆนะครับ+
/เบส นาย นายจะ/
+คบกับผมนะครับ+
+นะครับ+
/อะ..อืม/ ทันทีที่ได้รับคำตอบ เบสดีใจจนไม่สามารถต้านทานความรู้สึกของตัวเอง จนต้องคว้าเอวของนภวรรษมากอดไว้ เฮ้ออ รู้อย่างนี้หลอกให้มาสวนสนุกแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้ววว จริงมั๊ย
--------------------------------------------------Talk : ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม กันจนจบ Season 3 นะครับ
และต้องขออภัย เนื่องจาก ตอนที่แล้วโพสต์ชื่อเรื่องผิด เป็น Season 4 ซะงั้น (มีใครสังเกตเห็นรึเปล่า)
แล้วก็จะขอแจ้งข่าวนิดหน่อย คือว่าสำหรับตอนต่อไป อาจนานหน่อยนะครับ กว่าจะเอามาลง เพราะว่าช่วงนี้งานชุกเหลือเกิน
สุดท้าย เขียนมาถึง 3 เรื่องแล้ว เลยอยากจะทราบว่า ระหว่าง Season 1 – 3 นั้น คุณผู้อ่าน
1. ชอบ Season ไหนมากที่สุด
2. เพราะอะไร
3. อยากให้ปรับปรุงอะไรตรงไหนบ้าง
ทั้งหมดนี้เพื่อนำไปพัฒนาการเขียนในเรื่องต่อๆไป ให้ถูกใจทุกท่านมากที่สุด
ขอบพระคุณมากครับ
รัก และ เคารพ
MyMarch
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
