ตอนที่ 15
“ตายหยังเขียดแน่มึง” ท่านขุนว่าออกมาเขายังจำสายตาของไม้เมืองตอนนั้นได้ดี ตอนที่พวกเขาพากันหามตัวเองเข้ามาในโรงพยาบาลสายของคนที่โกรธจัด พี่มันมองตาดุใส่ทุกคนโดยเฉพาะเพื่อนตัวดีของเขา ที่โดนเทศนาไปสามจบ บอกตามตรงว่าน่ากลัวสุดๆ
“เออน่า กูจะบอกว่ามาทำรายงานบ้านมึง ถ้าพี่มันถามก็ตอบไปแบบนี้”
“แล้วมึงคิดว่าเวลาไปเรียนมึงจะไม่เจอพี่มันรึไง!! อิโง่!! นอกจากจะมีผัวแล้วยังเสือกโง่อีก! ” วุ่นวายว่าใส่
“กูถึงต้องมีมึงนี่ไง เครื่องสำอางจะเยียวยาหน้ากูเอง เพราะอย่างนั้นมึงถึงต้องมาอยู่กับพวกกู!!! มาโมหน้าให้กู!! ”
“มึงจะ เสียงดัง เพื่อ!! เกรี้ยวกราดเกินเบอร์! แล้วทำไมชีวิตกูต้องมาเจอเรื่องเหี้ยๆ พวกนี้ด้วยเนี้ย ผัวก็ยังไม่มี จะมาตายเพราะโดนตีนผู้ชายไม่ได้!! ” วุ่นวายโวยวายลั่นหลังจากที่หนีออกมาตั้งหลักที่บ้านของท่านขุนแล้ว ดีที่พ่อกับแม่ท่านขุนออกไปทำธุระที่ต่างจังหวัดหลายวันไม่อย่างนั้นละก็เรื่องของวันนี้ถึงหู พ่อของต้าแน่นอน เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน
“ใจเย็นอินาก มึงไม่ได้โดนตีนแบบกู อูยย แมร่งเจ็บปากชิบ” ต้าร้องโอดโอยเอามือแตะปากตัวเองเบาๆ
“ก็เพราะไม่ได้โดนไง! พวกเหี้ยนั้นแมร่งจะอะไรนักหนาวะ ตอนท้องแม่มันให้กินระเบิดแทนข้าวรึไง เอะอะหาเรื่องตีกันตลอด ว่างจัดอยากไปเยี่ยมท่านยมบาลกันมั้ง”
“อินากกูหัวร้อนแล่ว” ท่านขุนยกมือขึ้นพัดให้
“นากที่หน้ามึงสิ! มึงดูหนังหนาอิต้า ช้ำขนาดนี้กูจะต้องใช้รองพื้นกี่ขวดไหนบอกกูมาซิ!! ” แม้ปากจะด่าจะว่าแต่แววตากลับตรงกันข้าม วุ่นวายตาแดงนิดๆ เพราะกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา จนต้องทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน
“เออ เอาแค่ให้มันจางๆ พอ เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบลดอาการบวมเอา เช้ามาน่าจะดีขึ้น” ปากก็พูดไปอย่างนั้น เอาเข้าจริงๆ เขาก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว คงต้องหายาแก้อักเสบกับยาแก้ไข้กินกันไว้
“แล้วนี่ถ้าพี่หมอเค้ามาตามมึงละ”
“โหยยกว่าจะออกกะ คงดึกอะ ถ้าพี่มันโทรตามก็บอกว่ากุนอนแล้วปิดโทรศัพท์ไว้”
“ที่เรื่องแบบนี้ละฉลาดนัก” อิฐว่าเข้าให้ เอาเป็นว่าวันนี้พวกเขาคงต้องนอนค้างกันที่บ้านท่านขุน หลังจากนั้นก็ส่งข้อความหาคนตัวสูงที่กำลังทำงานหลังขดหลังแข็งอยู่ที่โรงพยาบาล
หมาบ้า
17.45น.
พี่ต้าซอยถี่พี่วันนี้ไม่กลับบ้านนะ
มีรายงานต้องทำส่งก่อนเที่ยง
พวกผมมานอนค้างบ้านขุน
ไม่ต้องห่วง
รักพี่นะ
21.22น.
อ่านแล้ว
ไม้เมือง
-*-
กลับมานอนบ้าน
เดี๋ยวกูไปรับ
เห้ยย พี่ไม่ต้อง รายงานยังไม่เสร็จ
ไม่ต้องมารับนะ
เข้าใจไหม?
เออ!!
ไม่ไปก็ไม่ไป
ห่า
กูจะนอนหลับไหมคืนนี้
เรื่องของพี่ดิ
ตอนเช้าเจอกันที่โรงเรียน
คงไม่ได้เจอ
กูมีประชุมเช้า
กูถึงบอกให้มึงกลับมานอนบ้านไง!
อ่านแล้ว
00.45.น
นอนรึยัง
กูพึ่งถึงบ้าน
หิวไหม?
ทำไรวะ
ต้า
คนตัวเล็กแอบอ่านไลน์ที่ไม้เมืองไลน์มาหาผ่านหน้าจอ แต่ยังไม่ได้กดเข้าไปเพราะยังไม่อยากให้รู้ว่าตัวเองยังไม่นอนนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาอยุ่หลายครั้งจนวุ่นวายขยับตัวหนีลงไปนอนด้านล่างกับอิฐและท่าน ในหัวคิดหนักจนรู้สึกสับสน อยากเจอหน้าคนพี่แต่ก็กลัวว่าความจะแตก แต่ก็ทนความคิดถึงไม่ไหว กดตอบข้อความกลับไป
แชท
พี่ต้าซอยถี่แปปนะพี่
หิว อยากกินซาลาเปาไส้หมูสับ
ขนมจีบด้วย
ซื้อมาให้หน่อยสิ
เออๆ รอนั่นเดี๋ยวซื้อไปให้
แล้วคนอื่นละเอาไรไหม
ไม่พี่รีบมานะ
ค ...ถ
หึหึหึ
ไอ้แมวเอ้ย
.................................
พอกดส่งข้อความกลับไปแล้วก็ต้องรีบค้นกระเป๋าวุ่นวาย หารองพื้นมาแต้มกลบรอยเขียวช้ำของตัวเองปากบางร้องซีดออกมาเบาๆ เพราะกลัวเพื่อนจะตื่นมาเห็น ไม่นอนก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน ต้าค่อยๆ ย่องออกจากห้องนอนของเพื่อนสนิทอย่างเบาที่สุด และเดินลงมาที่หน้าบ้าน ทันทีที่ร่างสูงเห็นว่าคนรักตัวเองออกมากตัวบ้านก็ยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วคว้าตัวเข้ามากอด
“อื้ออ พี่ แน่นไปอึดอัด” เสียงหวานเอ่ยกับร่างสูงเบาๆ ก่อนจะกอดตอบกลับไปบ้าง
“คิดถึงวะ ไม่อยากอยู่ห่างจากมึงเลย” ร่างสูงพูดเสียงอ้อน พร้อมกับก้มมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ซุกอกเขา
“ผมก็คิดถึงพี่ นอนก็ไม่หลับ”
“งั้นกลับไปนอนบ้าน” ร่างสูงเสนอ
“งานยังไม่เสร็จ” เขาอ้างเพราะถ้ากลับบ้านไม้เมืองต้องสังเกตเห็นใบหน้าเขาแน่ๆ ดีที่ตรงที่พวกเขายืนอยู่นั้นค่อนข้างมืด เลยทำให้ไม้เมืองไม่ทันเห็นว่าใบหน้าของเขามันช้ำแค่ไหน รองพื้นที่ปิดแบบลวกนั้นก็ใช่ว่าจะมองไม่เห็นเลย
“เห้ออ” ไม้เมืองถอนหายใจอย่างหน่ายๆ เพราะช่วงนี้เวลาว่างของเขาน้อยมาก เขากลัวคนตรงหน้าจะน้อยใจว่าเขาไม่มีเวลาให้เลย มันเป็นความกังวลที่รบกวนจิตใจเขามาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เพราะอย่างนั้นเขาเลยอยากจะใช้เวลากับร่างบางให้มากๆ แค่หนึ่งนาทีก็ยังดี
“เหนื่อยไหม?” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามคนตัวโต
“ไม่เหนื่อยหรอกแค่นี้เอง” ใครบอกไม่เหนื่อย มันโคตรจะเหนื่อยเลยต่างหาก แต่เขาไม่พูด เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นกังวล
“อื้อ พักบ้างก็ได้นะพี่ หน้าพี่โคตรจะดูไม่ได้เลย”
“ถ้าอยากให้พักมึงก็กลับไปนอนบ้านกับกูดิ”
“หื้อออ ก็บอกว่างานยังไม่เสร็จ” ต้าหัวเราะเบาๆ กับความขี้อ้อนของคนตรงหน้า นานๆ ทีจะเห็นมุมหมาขนปุยตัวโตๆ
“งานของอาจารย์อะไร”
“เอ่ออ งานของ ของ อาจารย์ป้าอะ” ต้าตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะมีชนักติดหลัง
“จารย์ต้องใจ?”
“อ่า อื้อ”
“เดี๋ยวเคลียร์ให้ กลับบ้านกัน” ไม้เมืองทำท่าจะดึงแมวดื้อของตัวเองขึ้นรถ
“เห้ยยพี่ไม่ ได้มันเป็นงานกลุ่ม”
“เอ่อน่า”
“พี่ไม้ครับ ต้าไม่กลับได้ไหม ต้าเกรงใจเพื่อน” จำยอมต้องงัดไม้เด็ดออกมา เริ่มจากพูดเสียงหวานๆ แล้วแทนตัวเองด้วยชื่อ
“ต้า” ทำเป็นพูดเสียงดุ รู้หรอกว่าชอบ ยิ่งเห็นอาการของคนตรงหน้าเขาก็ยิ่งชอบใจ
“พี่ไม้ นะ น้า นะ ให้ต้าอยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้าก็กลับบ้านแล้ว นะ น้า”
เพียงแค่สบตาทุกอย่างก็เหมือนโดนสะกด แววตาดุคมจ้องมองแมวดื้อที่ตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นแมวอ้อน กำลังถูไถใบหน้าลงกับไหล่กว้างของตนอย่างออดอ้อน เขาไม่รอช้าปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป มือแกร่งโอบรัดเอวคอดแล้วดึงให้แนบชิด มืออีกข้างจับต้นคอขาวเอาไว้แล้วดึงเข้ามาหาตัว สองปากนุ่มประกบกันก่อนจะเปลี่ยนเป็นบทจูบที่แสนเร่าร้อน ยามที่ร่างบางเผยอปากตัวเองต้อนรับลิ้นร้อนให้สอดแทรกเข้ามาอย่างเต็มใจ สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดกันเหมือนงูในฤดูผสมพันธุ์ ร่างสูงดันร่างผอมให้เอนลงกับฝากระโปรงรถยนต์ราคาแพงก่อนจะรวบมือข้อมือบางทั้งสองข้างเอาไว้เหนือหัวแล้วออกแรงกดลงไปเบาๆ ใบหน้าหล่อคมซุกไซร้ลงกับลำคอขาว พร้อมกับขบเม้มจนเกิดรอยแดงจนทั่วลำคอขาวลากยาวไปถึงไหปลาร้า
“อื้มม พี่ แฮกๆ หยุดก่อน” ต้ารีบห้ามเพราะถ้ามากกว่านี้เขาเองก็จะหยุดไม่อยู่
“ทำไม?”
“ผมต้องทำงานต่อ” ร่างสูงมองคนใต้ร่างอย่างไม่สบอารมณ์
“จิ๊...แมร่งง” ไม้เมืองยกมือขึ้นเสยผมแล้วเดาะลิ้น ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง
“ไหนซาลาเปาผมอะ”
“อยู่ในรถ” ไม้เมืองชี้ไปที่รถต้ายิ้มแล้วเดินเข้าไปนั่งด้านใน ไม้เมืองเดินตามขึ้นมา แล้วเปิดไฟในรถให้เพื่อที่อีกคนจะได้กินอะไรสะดวกๆ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วยุ่ง
“ต้า” ไม้เมืองเรียกคนรักเสียงเย็น
“หืม ครับ” ต้าหันไปตอบรับ
“หน้ามึงไปทำเหี้ยอะไรมา” ไม้เมืองกระชากเสียงถามพร้อมกับจับใบหน้าบวมช้ำของต้าเอาไว้ ต้าเบิกต้ากว้างด้วยความตกใจ
ฉิบหาย!!
“กูถาม ตอบ!! ” ต้าสะดุ้งเมื่อโดนอีกฝ่ายถามเสียตะคอก
“อะ เอ่ออ คือ” ต้าอึกอัก ยามที่โดนอีกคนมองด้วยสายตาคาดคั้น
“กูเคยบอกมึงว่ายังไงหะต้า กูบอกวว่าอย่าเจ็บตัวกลับมาแค่นี้มึงทำให้กูไม่ได้เหรอวะ” ร่างสูงมองสำรวจใบหน้าของคนรักด้วยหัวใจที่ปวดร้าว เขาไม่ชอบเลยสักนิดที่เห็นต้าเจ็บตัวแบบนี้
“มันมาหาผมเองปะ ผมไม่ได้หาเรื่องใครก่อนเลยนะพี่” ต้าบอกด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อเขาไม่เข้าใจทำไมต้องมาโกรธกันแบบนี้ด้วย ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ไปหาเรื่องใครสักหน่อย
“เจ็บไหม?” น้ำเสียงไม้เมืองดูอ่อนลง เขาจับใบหน้าของต้าเบาๆ ตรงรอยช้ำใต้ตา ไม้เมืองขบฟันแน่น เขาอยากจะกระทืบคนที่ทำให้ต้าต้องเกิดรอยพวกนี้
“เจ็บดิ” ต้าตอบ
“มีตรงไหนอีก” เขาถามอีกฝ่ายเป็นเชิงบังคับให้อีกฝ่ายบอก ต้าค่อยๆ ยกชายเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่สีข้างด้านซ้าย กับตรงท้องน้อยไม้เมืองหน้าเสีย เขาดึงคนตรงหน้าเขามากอด
“ต้า กลับบ้านกับกูนะ”
“อะ อื้อ กลับก็กลับแต่ผมขอไปบอกเพื่อนก่อนได้ไหม”
“เจ็บกันหมดทุกคนเลยเหรอ” ต้าส่ายหน้า
“ป่าวครับ แค่ผมคนเดียว” หลังจากที่ยอมปล่อยให้ต้ากลับเข้าไปในบ้าน ร่างสูงก็กดโทรศัพหากลุ่มเพื่อนสนิททันที
หมอเหี้ย (6)
ไม้เมืองพี่มึงกูมีเรื่องให้ช่วย
พลัส
เรื่องอะไร?
พันวา
ไม่หลับไม่นอนนะ ไอ้หมอฟัน
เรื่องไรวะมึงไอ้ไม้
ไม้เมืองพี่พลัส
ผมขอคนจากบ้านพี่สักสี่ห้าคนสิ
ขอแบบพวกบึ้กๆ แรงเยอะๆ
พลัส
ไม่เอาคนจากบ้านมึงวะ?
เยอะกว่าของบ้านกูอีก
ไม้เมืองแหม่
เอามาพ่อกับแม่ก็รู้ดิ
พลัส
มึงจะเอาคนของกูไปทำเรื่องชั่วๆ ใช่ไหม?
ไอ้น้องเหี้ย!!
Cha
เกรี้ยวกราด!!
มึงจะเอาคนไปทำอะไรไอ้หน้าหมา
ไม้เมืองตื๊บคน
สิงห์ตัวร้าย
ใคร?
ไม้เมืองไม่รู้ขอสืบก่อน
มันดักตีพวกไอ้ต้า
หน้าช้ำกลับบ้านสองรอบละ
คิทแคท
หือ?
น้องต้ามีเรื่อง?
แล้วนะโมรู้เรื่องยังว่าลูกพี่น้องมันโดนตีน
สิงห์ตัวร้าย
อย่าให้รู้เลยกูไม่อยากเห็นมันร้องไห้
ไม้เมืองพักหลังๆ มันไม่ค่อยได้ไปหานะโมเท่าไหร่
เห็นมันบ่นคิดถึงอยู่
แล้วเรื่องคนอะว่าไงวะพี่
พลัส
เออ
เดี๋ยวกูบอกพ่อไว้ให้
จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะมึง
ระวังน้องมันจะเดือดร้อน
ไม้เมืองรู้น่า
เมียทั้งคน
สิงห์ตัวร้าย
เมียเต็มปาก
ไหนตอนแรกแค่อยากจะเอาชนะมันไง
อยากปราบพยศแมวดื้อ
ไอ้สัส ห้าหมื่นกูเหมือนให้มันฟรีๆ
แถมเมียให้ด้วย
ไม้เมืองแหม่
กะน้องกะนุ่ง
ยอมบ้างเห้อออ
นี่อุตส่าเป็นไม้กันหมาให้
ยังไม่สำนึกอีก!!
สิงห์ตัวร้าย
ไอ้สัสกูจ้าง
อิฟายย...
พันวา
ระวังเถอะเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
ระวังจะเจ็บเอง
ไม้เมืองสงสัยจะยาก
ไอ้แมวมันรักผมจะตาย
Cha
มันก็ไม่แน่หรอก
มึงก็ระวังไว้ระกันว่าตกลงอะไรกับไอ้สิงห์ไว้
ทำให้มันสำเร็จก่อน
ไม้เมืองก็สำเร็จแล้วนี่ไง
มันรักผมแล้ว
ตอนนี้คงไปยุ่งอะไรกับน้องไม่ได้แล้ว
พี่แค่นี้ก่อนจะพาแมวไปรักษา
...
พอเห็นว่าต้าเดินถือของออกมาเขาก็รีบวางโทรศัพท์ลง โดยมีขุนกับวุ่นวายเดินออกมาส่ง ระหว่างนั้นทั้งสองก้ส่งสายตาล้อเรียนไปให้เพื่อนสนิทของตัวเอง ต้าหน้าแดงก่ำ เดินก้มหน้ามาที่รถ
“ไอ้พวกเพื่อนชั่ว!! ” มาถึงก็แวดใส่กระจกรถอย่างคนขี้เขิน เขาจะไม่อะไรถ้าพวกมันแค่แซวเล่นๆ แต่นี่มันเล่นแอบดูเขาตั้งแต่เดินออกจากบ้านมา นับถือในความขี้เสือกของพวกมันจริงๆ ไม้เมืองจับมือเล็กไว้ระหว่างทางกลับบ้าน เขาขับรถโดยใช้มือเดียว ดวงตาจับจ้องไปที่คนข้างกายสลับกับท้องถนนที่ตอนนี้มันโล่งและเงียบสงบ เขาแวะพาต้ามาที่โรงพยาบาล เพื่อตรวจดูภายในอย่างละเอียด
“พี่ต้องตรวจขนาดนี้เลยเหรอ” ต้าอดที่จะแปลกใจไม่ได้ เพราะปรกติแล้วรอยช้ำพวกนี้มันจะหายไปเอง เขาไม่เคยต้องมาตรวจอะไรมากมายขนาดนี้
“มึงโดนมากี่ครั้งแล้วต้า มันอาจจะมีอะไรร้ายแรงก็ได้ กูไม่ได้อยากเป็นหม้ายเมียตายตอนนี้” น้ำเสียงติดดุของไม้เมืองทำเอาต้าใจเต้นแรง เพราะเล่นพูดเสียงดังในแผนก เอ็กส์เร
“จะเสียงดังทำไมวะพี่” ปากบางเม้มแน่นพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาของคนที่อยู่ตรงนั้น
“ไปเข้าห้องตรวจ” ร่างสุงผลักให้อีกคนเดินเข้าไปในห้องเอ็กส์เร พอผลตรวจออกมาไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงมากกว่ารอยช้ำบนร่างกายกับกล้ามเนื่อที่ฉีกขาดเล็กน้อยแล้ว ไม้เมืองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็พากันกลับบ้านโดยที่ไม่ลืมจะจ่ายยาทาและยากินมาให้
บ้านหลังใหญ่ตอนนี้ปิดไฟเกือบหมดแล้ว เหลือแต่เรือนหลังเล็กที่ยังคงเปิดไฟอยู่ บนที่นอนกว้างเสื้อนอนของต้าถูกถอดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีช้ำอย่างน่ากลัว ไม่เมืองหยิบหลอดยาออกมา แล้วเริ่มป้ายยาอุ่นร้อนลงบนรอยช้ำก่อนจะทาให้อย่างเบามือ
“ซี๊ดดด พี่ โคตรจะเจ็บเลย” ต้าพยายามจะไม่เปร่งเสียงร้องออกไปมากมายเพราะเขาเริ่มจะอายยามที่สบตากับคนตัวโตตรงหน้า เพราะมันจะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่มอง เพราะความรู้สึกที่ได้จากสายตาของไม่เมืองมีแต่คำว่า
“อยากกินไปทั้งตัว”
หลังจากทายาเรียบร้อยต้าก็โดนบังคับให้กินยา และล้มตัวลงนอนข้างๆ กายของร่างสูง
“อย่าเจ็บไปมากกว่านี้ได้ไหมวะ”
“.....”
“มันทำให้กูรู้สึกว่ากูไม่สามารถปกป้องมึงได้ กูสัญญากับพ่อแม่มึงไว้ว่าจะดูแลมึงให้ดี”
“.....”
“กูไม่อยากทำให้เค้าผิดหวัง กูเอาลูกเขามาอยู่ด้วย กูก็สมควรจะต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดให้สมกับที่เขาไว้ใจกู
“....พี่หมอ..”
“กูหวังว่ามันจะจบ”
“พี่หมอออ” ความตื้นตันมันตีขึ้นจนน้ำตาไหลออกมา ต้ายิ้มหวานมองการกระทำของคนตรงหน้า ปลายจมูกโด่งครอเคลียไปตามพวกแก้มนุ่ม ก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากเล็กๆ ต้าเผยอปากตัวเองเล็กน้อยเพื่อรับเอาลิ้นร้อนเข้ามาในปาก
“ต่อจากนี้ให้กุได้ดูแลมึงนะต้า”
“อื้อ ดูแค่ผมนะ ห้ามไปดูคนอื่น” ต้าบอก ไม้เมืองพยักหน้ารับ เขากอดร่างบางไว้แนบอก
“สัญญา”
ตอนเช้าต้ามาวิทยาลัยพร้อมกับไม้เมืองโดยมีปลาสเตอร์ยาที่หางคิว อยู่ที่โรงเรียนพวกเขาไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครรู้ว่าเป็นอะไรกัน เพราอาจจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นมา เรื่องราวระหว่างครูกับนักเรียน ตอนนี้มันเป็นเรื่องอ่อนไหวเกินไป เกินกว่าที่ใครๆ จะยอมรับได้ ต้าจึงบอกให้ไม้เมืองส่งเขาก่อนที่ลานจอดหลังโรงเรียนแต่ไม้เมืองไม่ยอมจอด ถึงได้โดนบังคับให้นั่งรถเข้ามาจนถึงด้านใน ทุกคนจับจ้องอยู่ที่เขาเป็นตาเดียว เพราะไม้เมืองเล่นเดินลงมาเปิดประตูรถให้เขาต่อหน้าประชาชี
//เขาทำไมต้องจับมือกันเดินด้วยวะ//
//จารย์ไม้เมืองเขา...ชอบผู้ชายเหรอวะ//
//บ้า! เมื่อวันก่อนกูยังเห็นเขาเดินควงผู้หญิงอยู่เลย สงสัยจะตัวจริง// //แค่แฟนเก่าเว้ย ตัวจริงคือกูนี่ //ต้าจะโกนเถียงอยู่ในใจ
“//แถมคุณหมอยังหล่อขนาดนั้น เขาคงไม่ชอบเด็กหรอก คุณหมอชี้รำคาญจะตาย//” //เออขี้รำคาญ กูขี้รำคาญคนขี้เสือกแบบมึงนี่ไง! //ต้าเริ่มทำหน้าบึ้ง ผิดกับอีกคนที่เดินจูงมือเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“อย่าไปสนใจ ใครเขาจะพูดอะไรยังก็ช่างเราห้ามไม่ได้” เสียงทุ้มเอ่ยเตือนสติ
“......”
“ไปรอในห้องพยาบาลก่อนไปกูจะไปหาอะไรมาให้กิน”
“ไม่ไปที่โรงอาหารละ พวกวุ่นมันรออยู่ที่นั่น” ต้าเอ่ย เพราะพวกนั้นไลน์มาหาแต่เช้าว่าจะมารออยู่ที่โรงอาหาร
“แล้วกูไปนั่งกินด้วยได้ไหมละ” ไม้เมืองเริกคิ้วถาม
“ได้ดิ”
“ไม่รำคาญคนมอง?”
“ก็ไหนบอกว่าอย่าสนใจไง”
“ก็มึงไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา” ไม้เมืองสังเกตได้ ว่าเวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันมักจะมีคนมองแล้วซุบซิบกันตลอด ต้าไม่ได้พูดออกมาว่าอึดอัดกับสายตาของคนพวกนั้นแต่เขาจะทำหน้ายุ่งๆ คิ้วขมวดอยู่ตลอด
“ก็แค่ไม่ชอบที่พวกนั้นมองพี่ แบบจะคาบไปแดก” ต้าทำปากมุบมิบ พร้อมกับมองคนพวกนั้นตาขวางๆ แถมพักหลังๆ เริ่มมีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับพวกเขาในหมู่นักศึกษาบ้างแล้ว
“หึง เหรอ” คนตัวสูงยิ้มจนหน้ายับ จนเห็นฟันกระต่าย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์อีกอย่างของเขา ไม้เมืองเวลายิ้มจะให้ความรู้สึกเหมือนหมาตัวโตขนปุย อย่างหมาพันธุ์ชามอย เขาเลยไม่ค่อยจะยิ้มเพราะมันขัดกับลุค หมอโหด ผู้โฉดชั่ว แต่พออยู่กับต้าเขาก็เผลอหลุดยิ้มแบบนี้มาหลายครั้งจนต้าเองก็เริ่มจะชอบรอยยิ้มแบบนั้นเข้าให้แล้ว
“เออ หึง มีไรไหม?” ต้าเชิดหน้าใส่นิดๆ พร้อมกับหันหน้าไปอีกด้านเพื่อซ่อนรอยแดงบนใบหน้าของตนเอง
“หึหึ น่ารักจังวะ อยากฟัดเลยเนี้ยะ” ร่างสุงก้มลงต่ำพร้อมกับกระซิบที่ข้างหู
“หื่นอีกแล้ว!! ”
“ก็หื่นกับมึงคนเดียวเนี้ยะ ทั้งหื่นแล้วอยากทำเรื่องหื่นๆ ด้วย”
“อิ๊ ลามก “ต้าทำท่าสะดิ่งใส่จนโดนหมาชามอยลากเข้าซอกตึกแล้วกัดปากจนมันเจ่อแดง
“ไปหาพวกวุ่นได้แล้วไป กูจะรอที่ห้องพยาบาลฝากซื้อกาแฟกับขนมปังให้ด้วย” ร่างสูงยกยิ้มพร้อมกับใช้นิ้วเช็ดคราบน้ำลายที่มุมปากให้
“อะ อื้ออ พี่ก็ไปทำงานได้แล้ว” ก่อนที่จะหันตัวกลับ ต้าก็ฉกหอมแก้มสากอย่างรวดเร็วแล้วทิ้งประโยคบางประโยคเอาไว้ให้คนอย่างไม้เมืองไม่สามารถหุบยิ้มลงได้
จุ๊บ -3-
“ตั้งใจทำงานนะครับพี่หมอของต้า”
...