หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32

[sam3sam]

แหม่ สถานการณ์ตอนนั้น เอาจริงๆก็สงสารนางนะ
ผัวก็หายไปทำงานอยู่ที่ไหนไม่ส่งข่าว ไม่กลับมาดูดำดูดีเมียกับลูก
เงินก็คงจะไม่เหลือ นางคงอยากจะหาเงินใช้มาเลี้ยงลูกเลี้ยงตัวเองนั่นล่ะ
แต่นางดันหาเงินโดยการใช้เรือนร่างตัวเองหาเงินไง มันเลยทำให้เกิดปัญหา
สุดท้ายช่างอิ่นจะเลือกใครมันก็อยู่ที่ช่างอิ่นละ
แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้นก็อยู่ข้างๆจับมือกับช่างอิ่นไปก่อนนะน่านนะ
รอตอนต่อไปจ้า

[memozy]

รอติดตามอยู่นะ

[netich]

 

[ka[ze]na]

ส่องๆๆๆๆ

[Gato88]

สนุกๆ ชอบบบ รอติดตามอยู่น้า 

[เต่าตุ่น]

​

ตอนที่28

“ไม่ต้องเล่าแล้ว”ผมกระซิบที่ข้างหู กดริมฝีปากลงที่ข้างขมับ

“กูทิ้งของฝากที่กูตั้งใจซื้อมาลงพื้นอย่างหมดแรง   พวกนั้นตกใจมากที่เห็นกู สติที่มีน้อยนิดของกูพาให้ขาเดินเข้าไปหาพวนนั้น ถ้าเป็นกูตอนนี้   กูคงฆ่าพวกนั้นไปแล้ว แต่เมื่อก่อนไม่ใช่ กูไม่ได้พูดอะไร  มันพูดไม่ออกในหัวมันชาไปหมด ทำได้แค่มองพวกนั้นนิ่งๆ  แล้วก้มตัวช้อนเอาลูกกูทั้งสองคนขึ้นอุ้มก่อนที่จะหันหลังเดินออกมา โดยไม่ได้สนใจคำอธิบายที่เขาพยายามยกขึ้นมาอ้าง ก็เดินออกมานิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ได้ยินกรีดร้องตามหลังมาแต่กูก็เลือกที่จะไม่หันกลับไปมอง  ตอนนั้นความเสียใจอย่างที่สุดที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต ทำให้กูลบทิฐิทุกอย่างออกไป กูพาลูกสองคนกลับมาบ้าน ยังจำได้ดีวันนั้นเป็นวันที่หิมะตกข้างนอกอากาศหนาวมาก กูพาลูกเดินจากถนนในเมือง เดินหลายกิโลจนมาถึงคฤหาสตระกูลหวัง  ยืนอยู่หน้าประตูนับชั่วโมงโดยไม่กดกริ่ง ทั้งๆที่หนาวจนแทบขาดใจ แต่ความรู้สึกผิดมากมายทำให้กูไม่กล้าที่จะเอื้อมมือไปกดกริ่ง  จนกระทั่งพ่อกูเดินออกมา  ท่านเดินออกมาเพื่อมาดูต้นไม้ที่ท่านรักว่ายังอยู่ดีไหมทามกลางหิมะที่ตกหนักจนแทบมองไม่เห็นพื้นดิน ต้นไม้ที่กูครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนกูเป็นคนปลูกไว้ พอเห็นกูที่หน้าประตู  ก็ตระโกนเรียกแม่และคนในบ้านเสียงดัง  พ่อรีบวิ่งมาเปิดประตู ตกใจสุดๆที่เห็นกูยืนอยู่หน้าบ้าน และทั้งตัวก็มีหิมะเกาะเต็มไปหมด  แม่ก็แทบจะล้มเพราะความรีบร้อน คนงานพากันรีบวิ่งออกมา กูถูกพาเข้าบ้านอย่างรวดเร็วเสื้อผ้าที่เปียกชุมเพราะหิมะถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว และที่ช็อคสุดก็คงเป็นตอนที่เสื้อผ้าของกูถูกถอดออกจนเผยให้เห็นหลานๆของท่านสองคนนอนหลับสนิทอยู่กับอก  ปากเล็กนั้นยกยิ้ม ทั้งๆที่พวกแกพึ่งจะผ่านเรื่องเลวร้ายมา ตอนนั้นเองที่กูไม่รู้สึกเสียใจเลยที่อย่างน้อยๆเพราะความรักของกูที่เคยมีให้ผู้หญิงคนหนึ่งทำให้มีพวกเขาออกมา  จากนั้นก็อย่างที่เคยเห็นในข่าวกกูเข้ามารับช่วงต่อของงานบริษัท ปล่อยให้พ่อแม่ดูแลหลานๆ ส่วนเรื่องของแคทเทอรีน กูก็พยายามไม่สนใจ ทุกทางที่เธอพยายามจะเข้าหา ไม่ว่าจะทางไหนกูก็พยายามหลบเลี่ยง  เพราะไม่อยากฟังคำอธิบายหลังจากที่โดนหักหลังแบบนั้นแล้ว หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งปีกูก็ได้ข่าวว่าเขาแต่งงานกับชู้คราวพ่อ จนถึงตอนนี้”น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย  ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ไม่ใช่เพราะยินดีกับมันที่สุดท้ายมันก็มีความสุข แต่เพราะเสียใจกับมัน ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันหนีความจริงที่ว่าผู้หญิงที่รักนอกใจต่างหาก

“กูไม่เป็นไร”มันยกมือจับท่อนแขนของผมที่กอดคอมันอยู่

“อย่าหนี ตอนนี้มึงอยู่กับกู ถ้าอยากจะร้องก็ร้องออกมาเถอะ”ผมบอก

ร่างการที่สั่นเทาเล็กน้อยภายในอ้อมกอดบอกผมให้รู้ว่า มันทนทุกข์กับเรื่องนี้มานานขนาดไหน เพราะมีพ่อแม่และลูกๆที่รัก อยู่ข้างกาย มันเลยอ่อนแอให้พวกเขาเห็นไม่ได้ มันเลยเลือกที่จะไม่คิดถึงและหนีความเจ็บปวดนี้มาตลอด  ผมหวัง หวังว่าอ้อมกอดของผมในตอนนี้จะทำให้ความเจ็บปวดที่มีของมันหายไป

.................................................................

เช้าวันต่อมาพวกเราตื่นเพราะสองแสบประจำบ้าน   กระโดดใส่พวกเราในที่นอนอย่างไม่ปราณี   กิจวัตรประจำวันของพวกเราดำเนินไปอย่างตามปกติ  อาบน้ำ กินข้าว  ส่งไอ้แก่ไปทำงาน

“วันนี้คงดึกหน่อย”พวกผมสามคนเดินมาส่งไอ้แก่ที่รถ วันนี้มันให้บอดี้การ์ดมันขับรถให้  บ้างวันมันก็จะขับไปเองแล้วแต่อารมณ์

 แต่เมื่อคืนเราสองคน เอ่อ นั้นแหละครับอย่างที่ทุกคนรู้ มันกินเวลาจนเกือบสว่าง มันเองก็คงเพลียไม่น้อย ผมที่ตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมเลยมีเวลาว่างไม่เดือดร้อนกับเหตุการณ์เมื่อคืนเท่าไหร่หนัก ถึงแม้ช่วงล่างจะระบมพอควรก็ตาม

“กินข้าวกลางวันด้วย เดี๋ยวกูจะโทรไปหาพี่ลิน”ผมขู่ก่อนจะปัดๆปกเสื้อสูทให้มัน  ใครว่าเป็นผู้บริหารแล้วสบายครับ   เหนื่อยจะตาย ขนาดวันหยุดยังต้องทำงาน กลับมาบ้านก็ต้องทำงาน เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

“อืม”มันตอบรับก่อนจะขึ้นรถ แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป

พวกเราสามคนยืนดูจนรถลับตาก็พากันกลับเข้าบ้าน วันนี้เรามีนัดทำข้าวกล่องญี่ปุ่นจะแอบเอาไปเซอร์ไพรส์ไอ้แก่มันที่ทำงาน ถ้าผมทำคนเดียวคงไม่ต้องรีบร้อนทำแต่เช้าแบบนี้ ถึงแม้จะไม่เคยทำ แต่ผมก็ชอบทำอาหารคิดว่าน่าจะไม่ยากเท่าไหร่  แต่ที่รีบก็เพราะมีสองแสบนี่ต่างหาก และผมคิดว่ามันคงต้องใช้เวลาอยู่มากพอควร

“ขอใช้ครัวหน่อยนะครับ”ผมพาทั้งสองคนเข้าครัวทันที แม่บ้านกำลังเก็บล้างอาหารเช้าที่พวกผมทานไปเมื่อสักครู่

“ได้ค่ะ  ให้ดิฉันช่วยไหมค่ะ”เพราะเห็นข้าวของที่ผมแอบซื้อเมื่อวานก่อนไปงานเลี้ยง ที่แอบเอาไว้ในตู้เย็นเธอคงตกใจ ว่าจะทำอะไรกัน เพราะอุปกรณ์มากมายจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับ แต่อาจจะขอไม่ให้มีใครเข้ามาในนี้สักสองสามชั่วโมงนะครับ”ผมบอกรื้อของออกจากถุง

“ได้ค่ะ งั้นมีอะไรเรียกได้นะค่ะ”เธอว่า แล้วรีบเดินออกไป

“มา เริ่มสงครามข้าวกล่องกัน”ผมบอกหันไปมองสองแสบที่ปีนเก้าอี้ขึ้นมารื้อของช่วยผม  ไม่รู้จะเรียกช่วยดีไหม เพราะเหมือนว่ามันจะดูรกยิ่งกว่าเดิม

พวกเราสามคนเริ่มลงมือทำข้าวกล่องแบบฉบับตัวเอง  ผมที่สั่งให้แม่บ้านหุงข้าวญี่ปุ่นไว้ก่อนหน้านี้แล้วก็เริ่มทำข้าวปั้น พอผมทำทั้งสองคนก็พากกันทำตาม  แต่เพราะข้าวที่ค่อนข้างร้อนเลยทำให้ทั้งสองคนจับกันแบบกล้าๆกลัว พอร้อนเข้ามากๆก็สะบัดข้าวลงพื้นกระจัดกระจากแบบที่ แม่บ้านเข้ามาต้องหัวใจวายแน่  การทำข้าวกล่องดำเนินไปอย่างบ้าคลั่ง  ฟังไม่ผิดหรอกครับ บ้าคลั่งจริงๆ จากสงครามที่ผมสมมุดเล่นๆกลายเป็นจริง เมื่อทั้งสองคนแย่งไส้กรอกรูปปลาหมึกกัน  ฉิงฉิงค่อนข้างทำได้ดี อย่างน้อยๆก็ไม่ได้กินของที่ตัวเองทำไปด้วย  แต่จงชิงพอปั้นอะไรเสร็จก็จับใส่ปาก ช่วงนี้รู้สึกกินเยอะจริงๆ แอบเห็นพุงกลมๆยื่นออกมา ปล่อยไปอีกนิดคงหมดหล่อแน่นอน

ผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุดข้าวกล่องของแต่ล่ะคนก็เสร็จ

มองดูผลงานของตัวเองแล้วค่อนข้างพอใจ แต่พอเบนสายตาไปมองของเด็กสองคนตรงหน้าแล้ว  เอ่อ  เริ่มสงสารไอ้แก่ขึ้นมาทันที

อย่างน้อยๆก็ขอภาวนาให้มันไม่ท้องเสียแล้วกันนะครับ

.......................

แคทเทอรีน

“ไม่สามารถว่านัดไว้หรือเปล่าค่ะ”เลขาหน้าห้องผู้ต่ำต้อยกูรีกูจรเข้ามาขวางทางไม่ให้หญิงสาวชาวต่างชาติในชุดวันพีชสีแดงเข้ารูป เดินเข้าไปในห้องที่มีประตูบานโตตั้งตะง่านปิดสนิทอยู่

“..........”เธอเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของคนต่ำชั้นกว่า  แต่หันกลับมาพยักหน้าสองสามทีให้กับบอดี้การ์ดด้านหลัง ก่อนที่ลูกน้องที่ติดตามเธอมาจะเข้าไปลากเอาเลขาร่างบางให้หลบพ้นทางของนายหญิงผู้งดงาม

“นี่คุณจะทำอะไร  หยุดนะ  ฉันจะเรียก รปภ.”เลขาสาวร่างเล็กดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการจับกลุ่มของชายฉกรรจ์  เพราะเป็นวันหยุดเธอจึงเป็นคนเดียวที่ทำงาน  จึงไม่มีใครเข้ามาช่วยเธอได้

เหล่าลูกน้องผู้ภัคดี  ทำตามคำสั่ง จับกุมหญิงสาวผู้ต้อยต่ำ ลากออกไปในห้องกระจก   เพราะไม่ต้องการให้เสียงร้องน่ารำคราญระคายหูผู้เป็นนาย

พวกมันรับใช้เธอด้วยความภัคดี ไม่ใช่เพราะค่าตอบแทนที่ได้เป็นเงินนั้นมากมาย  แต่หากเพราะเรือนกายตรงหน้าต่างหากที่มักจะเอื้อเฟื้อมายังพวกมันในหลายค่ำคืน

หญิงสาวแสนสวยที่ต้องใช้ชีวิตกับชายแก่คราวพ่อ  ถึงแม้เงินทองจะถูกเติมเต็มความต้องการมากมายเท่าไหร่ แต่กลับไม่ใช่ทั้งหมดที่เธอโหยหาจากคนที่เป็นสามี

เธอโหยหามัน เพราะสามีที่แก่จนขันไม่ขึ้น ทำให้เธอมักจะหลบไปหาเหล่าลูกน้องคนสนิท  ชายฉกรรจ์วันเจริญเพศ รูปร่างกำยำและความกักขฬะของพวกมันดึงดูดให้เธอต้องกลายเป็นนายหญิงร่านสวาทในทุกค่ำคืน

เธอจะแอบย่องออกมาเมื่อสามีวัยชรานั้นหลับสนิท  สวมใส่ชุดนอนแพรวาเรียบลื่นพอดีตัวเดินไปยังบ้านพักคนงานที่อยู่ห่างไกลจากตึกใหญ่  ก่อนจะเคาะประตูให้ลูกน้องชายนับครึ่งสิบได้เห็นเรือนร่างในชุดนอนตัวบาง เชิญชวนเพียงนิด เธอก็ได้ในสิ่งที่เธอต้องการทุกค่ำคืน

และดูเหมือนเรื่องนี้จะไม่ใช้ประโยชน์เพียงเรื่องเดียวที่เธอได้รับ  ไม่ไม่แค่เติมเต็มตัณหาแต่กับได้ความภัครดีอย่างที่สุดจากพวกมัน  ถึงขนาดบอกให้พวกมันฆ่าเจ้านายวัยชราให้เป็นดั่งอุบัติเหตุ พวกมันก็ยอมทำตามอย่างไม่มีข้อกังขา

เมื่อปลอดคนขวางทางเธอเดินเข้าไปในห้องที่ทำงานของอดีตสามี เธอส่งคนติดตามเขาตั้งแต่เจออดีตสามีที่งานเลี้ยง ตามดูจนรู้ว่าในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ไม่มีคนมาทำงานเช่นนี้  อดีตสามีของเธอกลับมาทำงาน เธอสั่งการลูกน้องให้เคลียร์ทางก่อนจะรอบขึ้นมาถึงชั้นที่เขาทำงาน

 ห้องทำงานใหญ่โตสมฐานะว่างเปล่าไร้เงาของคนที่เธอโหยหา  เบนสายตาไปทั่วห้องก่อนจะสะดุดที่ประตูบานพอเหมาะ  เดินตรงไปอย่างไม่ลังเล บัดจับลูกบิดให้บานประตูเปิดออก ชั่งน่าเสียดายที่ประตูบานแรกนั้นเป็นห้องน้ำขนาดเล็ก เหมือนเตรีมไว้สำหรับแขกที่เข้ามาเจรจาธุรกิจ

แต่เธอก็ยังไม่ตัดใจ เคลื่อนตัวไปยืนอยู่ที่หน้าประตูอีกบาน

และครั้งนี้ก็สมดังเธอหวัง เธอพบคนที่เธอตามหา  ทุกอย่างช่างเป็นใจ

ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาที่ทั้งครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นสามี กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงขาวสะอาด ท่อนบนเปลือยเปล่าโผล่พ้นชายผ้าห่มผืนใหญ่ออกมา

คิดถึงเหลือเกิน

มองย้อนไปเพียงแค่การตัดสินใจที่ผิดพลาด ทำให้เธอต้องลาจากชายที่รักมาหลายปี ในตอนนั้นการเป็นแม่ที่ต้องเลี้ยงลูกแฝดสองไม่ใช่เรื่องง่าย และมันยิ่งไม่ง่ายเมื่อเมื่อสามีของเธอหนีไปทำงานต่างเมื่อ  เงินที่ส่งกลับมาก็น้อยนิด ถึงแม้จะเพียงพอต่อการใช้ชีวิตอย่างประหยัดอดอ้อม แต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยได้ใช้ชีวิตอยากสะดวกสบาย ในตอนที่สามีของเธอยังมีเงินทองมากมายก่ายกอง อยากได้สิ่งไหนก็ได้หลายปีจนเคยตัว และพอถึงคร่าวที่ต้องลำบากประหยัดอดอ้อมแม้แต่จะออกไปกินข้าวนอกบ้านสักมื้อยังแทบไม่มีโอกาส บวกกับร่างกายผิวพรรณที่ทรุดโทรมเพราะต้องเลี้ยงลูกแฝดถึง2คน  ยิ่งทำให้เธอรับไม่ได้กับชีวิตของตัวเองในขนาดนั้น  จนกระทั่งเธอได้พบเพื่อนสนิทสมัยเรียน เธอเล่าความทุกข์ที่เธอต้องเผชิญทุกวันตั้งแต่มีลูกๆ เพื่อสาวคนสนิทจึงชี้ทางออกให้  เด็กป๋า  แค่ยอมนอนกับผู้ชายแก่ๆก็ได้เงินใช้อย่างสนุกสบาย แค่ไม่ถึงชั่วโมงที่เธอต้องปรนเปรอ  เธอก็จะได้ที่สิ่งที่เธอต้องการ  คำชี้แนะของเพื่อนดูจะเป็นอะไรที่รับไม่ได้อย่างที่สุด  แต่สุดท้ายจิตใจเธอก็ต้องหวั่นไหว เมื่อเห็นกระเป๋าแบรนด์เนม กับเสื้อผ้าเครื่องประดับราคาแพงที่เธอสวมใส่  เธอคิดอยู่หลายวันจนสุดท้ายเมื่อเห็นว่าสามีไม่มีทีท่าจะกลับมาในเร็ววันเธอจึงโทรไปเพื่อตอบรับคำเชิญชวนของเพื่อสนิทสมัยเรียน  จนได้ ป๋า ที่สนใจในตัวเธอและยอมทุ่มไม่อั้น

 ครั้งแรกที่พบเขาเธอหวาดหวั่น  สั่นแม้กระทั่งตอนอยู่บนเตียง  นั้นยิ่งทำให้ชายแก่ติดใจในความอ่อนเดียงสาของเธอ  แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด เขารู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นภรรยาของลูกชายเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เป็นดังคู่แข่งตัวสำคัญในธุรกิจ  ที่เขาพยายามที่จะเล่นงาน ตระกูลหวังมาหลายทาง แต่ก็ไม่เคยได้สมใจ  จนกระทั่งสวรรค์เมตตา ให้ภรรยาที่ไม่ถูกยอมรับของลูกชายคู่แข่งต้องมาขายเรือนร่าง เพื่อหาเงิน  และเขาไม่มีทางปล่อยโอกาสครั้งนี้ไปแน่  เพียงครั้งแรกเขาก็ให้เงินเธอเป็นสามเท่ากับที่ให้เด็กขายบริการคนอื่น และเมื่อมีครั้งแรกครั้งต่อๆไปก็มา หลายครั้งจนกระทั่ง ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลหวังกลับมาเจอเขา ตอนที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มกับภรรยามัน  เขาไม่ได้ว่างแผนไว้แบบนี้  แค่คิดว่าจะนอนกับภรรยาของมันไปเรื่อยจนกว่ามันจะจับได้

แต่ก็เหมือนจะเร็วกว่าที่คิด และสิ่งที่เขาไม่คิดอีกอย่างก็คงเป็นเพราะการแก้แค้นโง่ๆของตัวเองจะทำให้บั้นบายชีวิตของเขามาถึงเร็วกว่าที่ควรจะเป็น

 แคทเทอรีนเดินตรงไปหาอดีตสามีที่เตียงใหญ่  เพ็งมองใบหน้าหล่อเหลาที่เฝ้าตามหา  และพยายามเข้าถึงอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็มักจะมีเหตุทำให้เธอไม่สมหวังอยู่ล่ำไป  ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เธอกำจัดตัวมารวัยชราให้หายไปจากโลกนี้ได้สำเร็จ

“ตอนนี้ไม่มีใครขวางทางเราแล้วนะค่ะ ที่รัก”เธอนั่งลงบนพื้นเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา

นิ้วเรียวลูบไล้ไปที่สันกรามของราชานิทราอย่างรักใคร่

ราวกับโชคชะตาอวยพรให้เธอ

เพราะความเหนื่อยอ่อนจากเมื่อคืน ถึงแม้จะฝืนเข้ามาทำงาน แต่เพียงไม่ถึงครึ่งวันก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับร่างกายที่เรียกร้องหาการนอนหลับเพื่อพักผ่อน  เขาจึงตัดสินใจเข้ามาพักเอาแรงในห้องนอนส่วนตัวที่สร้างขึ้นเพื่อรองรับความเหนื่อยล้าของร่างกาย ปิดตาเพียงไม่นานก็เข้าสู่ห่วงนิทราลึกดับสนิท

หลับสนิทจนไม่รู้ว่าการตื่นมาในอีกครั้งนั้นจะทำให้ทุกอย่างตรงหน้าพังทลาย

หญิงสาวผู้บุกรุก ปลดเปลื้องอาพรออกอย่างเชื่องช้า  สอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มพื้นหนาข้างกายอดีตสามี

“ถ้าคุณตื่นมาเห็นฉัน  ฉันจะบอกคุณเอง ฉันจะบอกคุณว่าเรื่องเมื่อ4ปีก่อนเป็นแค่ฝันร้าย”เธอกระซิบที่ข้างใบหู ก่อนจะปิดตาลงซึมซับความอบอุ่นจากชายเพียงคนเดียวที่เธอรักมาตลอดชีวิต

จิตใจที่ต้องทนกับความเสียใจซ้ำๆนั้นอ่อนแอเกินกว่าจะได้ไตร่ตรอง หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเฉลียวฉลาดบัดนี้กับกลายเป็นเพียงคนโง่เขลา  เธอไม่นึกถึงเหตุผล ไม่คิดถึงความน่าจะเป็นและไม่นึกถึงโลกความจริง  เธอกลายเป็นผู้หญิงที่จมอยู่ในห้วงความฝันที่เธอสร้างขึ้นมาตลอด4ปี  จิตนาการว่าชายทุกคนที่เธอได้สัมผัสนั้นเป็นอดีตสามี  เธอตื่นมาใช้ชีวิตในโลกที่เธอสร้างขึ้น ความสุขที่ทำให้เธอมีชีวิตมาจนตอนนี้ได้

ทุกอย่างเป็นสิ่งที่จิตใต้สำนึกของเธอสร้างมันขึ้นมา เพื่อปกป้องเธอจากโลกแห่งความจริงที่โหดร้าย

โลกที่ไม่มีเขาคนนี้

.................................................................................................

ผมกำลังพาเด็กๆไปเซอร์ไพรส์ไอ้แก่ที่ทำงาน   โดยมีบอดี้การ์ดของไอ้แก่ขับรถให้ ปกติมันจะให้บอดี้การ์ดของมันคนหนึ่งคอยดูแลพวกผมอยู่ที่บ้าน ส่วนอีกคนมันก็จะเอาไปที่ทำงานด้วย แต่บ้างที มันก็จะมีบอดี้การ์ดเพิ่ม อย่างเช่นเมื่อคืนก็มีมาเพิ่ม2คน แต่แอบเห็นตาแดงๆกันเป็นแถว อาจจะเพราะงานเมื่อคืนที่เลิกดึก บวกกับที่พวกนี้ต้องตื่นแต่เช้าตามไอ้แก่ เลยอดนอนหน้าเหี้ยมจนคนงานในบ้านยังพากันกลัว

ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว  แต่ไม่ต้องห่วงว่าไอ้แก่จะออกไปกินข้าวก่อนนะครับ เพราะผมโทรนัดพี่ลินไว้ล่วงหน้าแล้ว  แถมกำชับอีกว่าอย่าปล่อยให้มันออกไปไหนก่อนผมไปถึง ดังนั้นไม่ต้องห่วงว่าข้างกล่องของพวกผมจะเป็นม่ายครับ

ใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงที่บริษัทของไอ้แก่ ครั้งล่าสุดที่ผมมาก็ตอนที่ผมกับไอ้แก่ทะเลาะกันเรื่องข่าวในหนังสือพิมพ์  หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้มีโอกาสมาที่นี่อีกเลย

ลิฟต์ถูกกดขึ้นไปชั้นเกือบบนสุดที่เป็นห้องทำงานของไอ้แก่ เราสามคนหัวเราะคิกคักเมื่อคิดถึงใบหน้าแปลกใจของไอ้แก่ รวมไปถึง หน้าตาตอนเห็นข้าวกล่องของลูกๆมัน  แค่คิดก็ฮาแล้วครับ

“ถึงแล้ว”ผมบอกพาเด็กเดินตามทางเพื่อมายังห้องทำงานของไอ้แก่

วันนี้เป็นวันหยุดทั้งชั้นเลยไม่มีใครมาทำงาน  เห็นพี่ลินบอกว่า วันนี้แค่พี่ลินคนเดียว ผมเลยพาฉิงฉิงกับจงชิงมาด้วย เพราะเห็นว่าไหนๆก็ไม่มีคนอื่นอยู่  คงไม่เป็นไรถึงไม่ได้ขออนุญาตจากไอ้แก่ก่อนก็เถอะ

“เข้าไปไม่ได้”ผมเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของไอ้แก่ แต่กลับมีบอดี้การ์ดที่ไม่เคยเห็นหน้ามายืนขวางประตูไว้อยู่

“พวกคุณเป็นใคร”บอดี้การ์ดคนสนิทของไอ้แก่ที่มากับผมรีบเดินตรงไปเผชิญหน้า   พร้อมกับยกแขนกางออกเพื่อป้องกันพวกผม เพราะรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตรจากคนแปลกหน้า

“ทำไมไม่ได้ นี่ลูกๆของคุณช่างอิ่น”ผมบอก พวกนั้นทำหน้าตาแปลกใจ ทำท่าทางลังเล คุยกันด้วยภาษาจีนที่ผมฟังไม่ออก  ผมเริ่มรู้สึกถึงสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดี  แอบกังวลว่าไอ้แก่มันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า  ผมเลยอาศัยจังหวะที่พวกนั้นกำลังถกเถียงกัน พุ่งเข้าไปในห้องทำงานของไอ้แก่อย่าไงไม่ลังเล แต่ไม่เจอมัน  บอดี้การ์ดพวกนั้นร้องเสียงหลง พยายามวิ่งเข้ามาจับผม แต่บอดี้การ์ดของไอ้แก่เข้าไปสกัดคนพวกนั้น  ผมเลยรีบวิ่งตรงไปที่ประตูห้องนอนที่ซ่อนอยู่ในห้องทำงาน

กล่องข้าวในมือล่วงล่นกระจายจนเกิดเสียงดัง

ทำให้สองร่างบนเตียงใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้นมา

ไอ้แก่ที่ท่อนบนเปลือยเปล่าตื่นขึ้นมา  มันมองมาที่ผมอย่างตกใจ ก่อนที่จะตกใจยิ่งกว่าเมื่อหันไปเจอกับอดีตภรรยาที่ท่อนบนเปลือยเปล่า  มันหันมามองผมอีกครั้งด้วยความตื่นตระนก

ตัวของผมชาไปหมดเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แขนขาอ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่

“มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด”นั้นเป็นคำพูดของชายที่ผมรัก มันพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ถูกหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าอดีตภรรยาดึงแขนไว้

สองขาของผมก้าวถอยหลังพยายามหนีจากความเป็นจริงตรงหน้า

ผมไม่ได้คิด แต่ผมเห็น เห็นภาพมันที่กำลังกอดกับเมียของมันอย่างแนบชิด  ทั้งสองคนไม่สวมเสื้อผ้า มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไอ้แก่มันก็นอนกับผู้หญิงคนอื่นมากมาย ทั้งๆที่ผมรู้เรื่องพวกนั้นอยู่เต็มอก และผมรับอดีตที่ผ่านมาได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้  ไม่ใช่ตอนที่สถานะผมเป็นคนรักของมัน  และไม่ใช่กับอดีตภรรยาของมัน!

ขาที่อ่อนแรงพาตัวเองวิ่งหนีจากเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่คิดชีวิต  ในหัวผมมีแค่เสียงของผู้หญิงคนนั้นที่พูดย้ำๆว่า “เขาเป็นของฉันและเขาเลือกฉัน”ผมไม่ได้สนใจเสียงตะโกนเรียกของไอ้แก่ หรือแม้กระทั่งเสียงร้องของฉิงฉิงและจงชิง พาตัวเองมาที่ลิฟต์กดเปิดลิฟต์อย่างเร่งรีบ  ผมไม่อยากเห็น ไม่อยากฟัง  ไม่อยากฟังว่ามันขอโทษ  ไม่อยากได้ยินมันบอกว่ามันเลือกเขา

ลิฟต์เปิดออกผมรีบเข้าไปข้างในก่อนจะกดชั้นล่างสุด ประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลง พร้อมกับภาพของไอ้แก่ที่กำลังวิ่งเข้ามา

TBC.

มาไวเเละจัดเต็ม ตอนนี้ยาวกว่าทุกๆตอนที่เคยลง  อีก2ตอนก็จะจบเเล้ว  ไม่ลงตอนพิเศษในเว็บนะครัช  แต่มีในหนังสือ เป็นตอนพิเศษของเสี่ยช่างอิ่งกับอีนหนูน่าน และ ของพี่ปอนด์ ด้วย    อย่าลืมไปอุดหนุนกันนะครัช  ตอนนี้เปิดจองรอบสองเเล้ว  สามารสั่งได้ที่เว็บไซต์ของสนพใหนึ่งเดียวพิมพ์หาในกูเกิ้ลว่า ร้าย..จนรัก เปิดจองสนพ.หนึ่งเดียวก็เจอเเล้ว หรือจะเข้าไปสั่งซื้อสอบถามรายละเอียดที่ เฟสบุ๊ค nuengdiao publishing house​ ก็ได้นะ
ปล.ส่วนคำผิดในหนังสือจะได้รับการแก้ไข ไว้ใจได้เพราะ ทางสนพ.จะเป็นคนเตรียวเเละเเก้ไขให้นะครัช

[viewier]

โอยยยยยย เกือบจะดีละนะ ลุงอดกินข้าวกล่องเลยมั้ยล่ะ
น่านต้องสู้นะ สู้อิเจ้นั่นให้ได้

[B52]

 

[oilzaza001]

ตอนแรกจะสงสารนางที่ลำบาก แต่ก็สงสารไม่ลงพอรู้เหตุผล สุดท้ายก็แค่ผู้หญิงเห็นแก่ตัวที่รักความสบายมากกว่าเท่านั้นแหละ ที่บอกว่ารักช่างอิ่นคงไม่หรอกไม่งั้นจะเห็นแก่ตัวขายตัวให้คนรุ่นพ่อเพื่อความสบายของตัวเองงั้นเหรอ ... แต่ก็แอบลุ้นอีกว่าเด็กๆจะเลือกใคร เพราะยังไงนั่นก็แม่น่ะนะ - -*

[askmes]

สวัสดีกะหรี่.. ตรรกะสิ้นคิดของคนรักสบาย.. นอกจากไม่มีศักดิ์ศรีแล้วยังรักใครไม่เป็นนอกจากตัวเอง!!

[WilpeR]

หนังสือที่พรีไว้รอบแรกจะเริ่มส่งเมื่อไรหรอค่ะ รออ่านมากเลย

ตอนนี้รู้เหตุผลของเมียเก่าแล้ว รู้สึกเลยว่าเห็นแก่ตัวมาก โชคดีที่ช่างอิ่นรู้เร็วและพาลูกๆกลับบ้าน ไม่งั้นไม่อยากคิดว่าเด็กๆจะมีแม่แบบนี้สั่งสอน

[BAKA]

น่านใจเย็นๆนะ อย่างน้อยน่านต้องฟังก่อน
เข้าใจว่าน่านคงคิดว่าตัวเองคงจะสู้คนเก่าไม่ได้ แต่แบบ...สู้ได้สิ เข้มแข็งนะน่าน กอดดดดดด

[little_munoi]

ชะนี เมิงกลับหลุมไปเลย
สลัดเป็ดเอ๊ย

[mooping-7]

หเมียเก่านี่จิตเบาๆแน่เลลย สงสานน่านอะ

[Pakeleiei]

ลงต่อได้ไหม

[shoi_toei]

เหอ ๆ ว่าแล้ว

[Ice_Iris]

เบื่อชะนีจัง

กลิ่นมาม่าอีกแล้ว

[lizzii]

นี่เเอบสงสารแม่ของเด็กๆ นะ

[ka[ze]na]

ดราม่าปวดหัว ขอนัวร์ๆซักทีเหอะ แล้วเด็กๆล่ะ?

[nolirin]

ดราม่ายาวไปกันไป

[kukwan]

คะ/ค่ะ เริ่มใช้ไม่ถูกอีกแล้วนะคะ

[lnudeel]

 

พูดไม่ออกเลย สะเทือนใจมาก

[weedear]

อยากอ่านต่อเเล้วววว

[t2007]

รอนะ. 2 ตอนจบ

[nunda]

น้องน่านไม่ใช่คนอ่านจึงไม่รู้ว่าเรื้องจริงมันเป็นไง
ฉะนั้นจึงน่าสงสารมาก โครตเจ็บปวดต้องมาเห็นคนรักนอนกับเมียเก่า T_T

[crazydoii]

สารเลวจริงๆผู้หญิงอะไร

[PrimYJ]

นังเมียเก่าชั่วมาก เห็นแก่ตัวที่สุด แถมยังไม่สำนึกอีก สงสารน่าน

[กบกระชายไทยนิยม]

อิเสี่ยแก่! นอนกลางวันจนจะโดนปล้ำละ 

[tuek]

ิีนางผู้หญิงสารเลวเขาเข้าใจกีนดีแล้วมาทำให้เขาเข้าใจผิดกันอีก

[iceman555]