หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32

[WilpeR]

คืนดีกันแล้ว ว่าแล้วว่าต้องเป็นแผนของช่างอิ่น ทรมานน้องน่านมากเลย

[tuek]

ช่างอินคิเแผนนี้ไว้แล้วแผนสูงมากๆๆ

[lnudeel]

 

[Cloudnine]

ดีกันแล้วๆ

 

[ka[ze]na]

ชอบเว่อร์

[lizzii]

ครอบครัวสุขสันต์ละทีนี้
แต่ยังสงสัยเรื่องแม่ของเด็กๆ นิดนึง

[่jum]

 

[nunda]

อ่านมาถึงประโยคจบตอนนี้ ถึงกับต้องหัวเราะเลย

[crazydoii]

เข้าใจกันซะที,,,

[TachibanaRain]

เออะ เราว่าน่านยอมง่ายไป ฮ่าๆๆ คือเราก็สายเอ็มนะแต่เรารู้สึกว่ามันยังไม่สุดอะ คือเข้าใจได้ว่าน่านเป็นคนขอเดินออกมา เป็นคนรู้ตัวช้า เป็นคนปากแข็ง แต่ก็อย่าลืมว่าที่ผ่านมาอิช่างอิ่นมันทำไรไว้บ้างถึงจะเป็นแผนแต่ยังไงมันก็คือความรู้สึกเราที่เสียไป คือแค่ช่างอิ่นตามมากอดนี่ก็ยอมแล้วเราว่ามันไม่ใช่อะ เหมือนดึงอารมณ์ให้ดราม่าแล้วมาตัดฉับให้ค้าง มันเลยดูแปลกๆ

[t2007]

มีฟาร์มสุขอยู่ในบ้านไอ่แก่ด้วยล่ะ อยากจิร้องดังๆ ว่าเธอนั้นทำรักกันทุกคืน ถ้าน่านท้องได้คงมีลูกเป็นโหล

[shoi_toei]

ชอบเด็ก ๆ แย่งน่านกันน่าดู

[Januarysky]

หวานกันแล้ว
ช่างอิ่นคงต้องรบกับลูกๆ สองคนเพื่อแย่งน่านชัวร์
 

[Pa'veaw]

ตั้งแต่ตอนนี้มาโพสต์ อ่านซ้ำไปแล้วประมาณ 5 รอบ

ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ 55

รอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ

[little_munoi]

ชอบจัง ดีอะ กลัยมาอยู่ด้วยกันแล้ว!

[sam3sam]

ฉิงฉิงกับจงชิงหนีออกจากบ้านไปหาน่านนึกว่าเป็นแผนช่างอิ่นนะเนี่ย
นึกว่าจับลูกขึ้นแท็กซี่แล้วสั่งให้คนตามจนไปหาน่านได้
ดีกันได้ก็ดีแล้ว สงสารเด็กๆ
ชอบโมเม้นเวลาน่านอยู่กับเด็กๆ สกิลคุณแม่มาเต็ม
แต่แอบอยากให้จัดการพลอยให้หลาบจำกว่านี้
คิดว่านางคงยังไม่หยุดรังควานน่านแน่ๆ
รอตอนต่อไปนะ

[mystery Y]

รักกันแฮปปี้แล้วสินะ

[LadySaiKim]

 

[Pakeleiei]

ต้องขอบคุณลูกๆที่น่ารัก

[เต่าตุ่น]

​

ตอนที่26

“น้ำมาแล้วค่ะ”ไม่นานหลังจากที่ผมเดินออกมาก็มีแม่บ้านถือถาดน้ำองุ่นสีสวยพร้อมขนมเดินตามออกมา

“ขอบคุณครับ”ผมรีบเข้าไปช่วยรับถาดของว่างที่ไม่ว่าจะดูยังไงก็คงหนักเป็นกิโลๆ

“ฉิงฉิง จงชิง  กินขนมเร็ว”ผมตะโกนเรียกเด็กสองคนที่อยู่ห่างออกไปกำลังเด็ดใบไม้ เล่นปาใส่กันอย่างสนุกสนาน 

พอได้ยินเรื่องขนมทั้งสองคนก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาผมที่ศาลาทันที

ผมนั่งมอง ฉิงฉิงกับจงชิงกินขนม จู่ๆโทรศัพท์ผมก็ดัง

“ฮัลโหล”ผมกดรับทันที่ที่เห็นชื่อคนโทรโชว์ที่หน้าจอ

/ทำอะไรอยู่/ไอ้แก่โทรมา ปกติมันจะโทรมาหาผมระหว่างวันแบบนี้ตลอด ทั้งๆที่งานมันยุ่งมาก แต่มันก็ไม่หาเวลาโทรมาหาตลอด

“นั่งเล่นกับลูกๆมึงนั้นแหละ”ผมบอก เอื้อมมือไปเช็ดปากที่เลอะครีมของจงชิง   “กินข้าวหรือยัง”ผมถาม เพราะนี่ก็เกือบบ่ายสองแล้ว ผมเคยได้ยินจากเลขาของมัน ว่าเวลามันทำงานมันจะไม่กินอะไรเลยนอกจากกาแฟสามสี่แก้ว ของว่างมันก็ไม่แตะ

/……./เหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำผิด   มันมักจะเงียบทุกครั้งที่ผมเดาทางมันออก

“กูก็ยังไม่ได้กิน”ผมโกหกออกไป ความจริงผมกินพิซ่าไปแล้วเมื่อกลางวัน เพราะฉิงฉิงกับจงชิงอยากกิน ผมก็เลยสั่งมา ปรากฏว่ากินได้แค่คนล่ะชิ้นก็หมดอร่อยตอนนี้เลยถูกเก็บใส่กล่องทัพเปอร์แวร์ไว้ในตู้เย็น  ความจริงผมสั่งมาเผื่อคนงานในบ้านไอ้แก่ด้วยนะครับ  ผมไม่ชอบให้คนอื่นกินของที่เหลือจากพวกผม ผมเลยสั่งให้คนงานในบ้านด้วย ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย เพราะตั้งแต่คืนนั้นที่เราสองคนปรับความเข้าใจกัน  วันต่อมาผมก็ได้บัตรสีดำสนิทที่มีเขียนว่าAmericam Expressตัวโต มันคือบัตรBlack Amex บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน ซึ่งคนที่จะถือบัตรนี้ได้ต้องมีความมั่นคงทางการเงิน และต้องมีวงเงินประกันบัตรไม่ต่ำกว่า5ล้าน USD  ที่แรกผมก็ ปฏิเสธไม่ยอมรับ แต่ มันบอกว่าเอาไว้เลี้ยงลูกมันด้วยผมเลยจำยอมต้องรับ และที่ผมไม่อยากรับไม่ใช่เพราะกลัวมันมองว่าผมเป็นพวกเห็นแก่เงินหรอกนะครับ  แค่กลัวทำหายแค่นั้นแหละครับ เพราะผมเคยได้ยินมาว่าบัตรนี้คนที่จะได้มาไม่ใช่แค่รวยอย่างเดียว แต่ต้องรวยมากๆและต้องคัดแล้วคัดอีกกว่าจะยอมปล่อยบัตรนี้ให้

/ทำไมยังไม่กิน/เสียงเข้มขึ้นมาทันที

“หึหึหึ  กูอยากรอกินพร้อมมึง”ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดจาชวนอ้วกแบบนี้ออกมา  หลังจากที่ผมกลับมาอยู่กับมัน ผมก็เหมือนคนบ้า  ชอบพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้ออกมาแบบหน้าด้านๆ ก็จะให้ทำยังไงล่ะครับ  แค่ได้ยินเสียงมัน ปากผมก็มักจะหลุดพูดเรื่องแบบนี้ออกไปเองทุกที

/“หึ เดี๋ยวกูไปรับ”/ ผมไม่ได้ตั้งใจพามันโดดงานหรอกนะครับ แต่นานๆทีแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

.................................................

ผมพาฉิงฉิงและจงชิงนอนกลางวัน หลังจากที่ทั้งสองคนหลับ ไอ้แก่ก็ขับรถมารับผมทันที   พวกเราออกมากินอาหารอิตาเลี่ยนที่ร้านใกล้บ้าน  ร้านนี้ไม่ได้เล็กหรือใหญ่จนเกินไป เป็นร้านที่ตกแต่งแบบอาร์ตๆ สไตล์อิตาเลี่ยน ดูเก๋ไก๋  แต่ถึงไม่ใช้ภัตตาคารชื่อดังเหมือนทุกร้านที่ผมกับมันเคยไปกินก่อนหน้านี้  แต่อาหารที่นี่อร่อยอย่าบอกใคร ฉิงฉิงชอบชูครีมของร้านนี้มาก

พวกเราสั่งพาสตากันคนละจาน เพราะผมไม่อยากทำให้มันเสียเวลางานมานัก

“คืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงการกุศลของผู้ใหญ่คนหนึ่ง  กูอยากให้มึงไปด้วย”

“อะไรนะ!”ผมสำลักทันทีที่ได้ยินสิ่งที่มันพูด

“กินดีๆๆ”มันส่งแก้วน้ำของตัวเองมาให้ผม เมื่อเห็นว่าอาการสำลักของผมยังไม่หยุดลง  ผมรับแก้วมันมากิน ก่อนจะส่งคืนมัน

“ก็เมื่อกี้มึงพูดอะไร  อยู่ๆจะพากูไปงานเลี้ยงสำคัญขนาดนั้น จะให้กูกระโดดกระเต้นชอบใจหรือไง”ผมว่า พร้อมมองมันแบบไม่เชื่อว่ามันจะให้ผมไปกับมันจริงๆ

“ไม่ใช่งานสำคัญอะไรหรอก ก็แค่งานระดมทุนเล็กๆ”ไอ้แก่ยกน้ำแก้วที่เพิ่งส่งให้ผมกินขึ้นจิบเมื่ออาหารในจานของมันว่างเปล่า

“ทำไม จู่ๆจะพาไป  หรือ เลขามึงไม่ว่างกัน”ผมเองก็วางช้อนซ้อมลงเมื่อเจอประเด็นน่าตกใจนี่ ผมคิดว่าเลขามันคงไม่ว่างเพราะงานแบบนี้ทุกคนต้องมีเลขาหรือไมก็คนสนิทตามไปด้วยอยู่แล้ว  แล้วผมคิดว่าอย่างผมคงจะถูกมันควงเข้างานด้วยฐานะคนสนิทไม่ได้หรอก  ก็อย่างที่รู้กัน งานแบบนี้ก็มีแต่คู่สามีภรรยา ไม่งั้นก็พ่อแม่ลูกเท่านั้นแหละที่ไปด้วยกัน

“ไม่ใช่ กูไม่ได้จะพามึงไปเป็นเลขา”ไอ้แก่เอนตัวไปด้านหลังพิงกับพนักเก้าอี้นวมอย่างดี  พร้อมเอียงใบหน้า”กูจะพาไปในฐานะคนรัก”มันบอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทำอย่างกับเรื่องที่มันกำลังพูดกับผมนั้นเป็นแค่เรื่องทั่วไป ที่ไม่เห็นจะน่าแปลกใจตรงไหน

“นี่มึงรู้หรือเปล่าว่า พูดอะไรออกมา”ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“ทำไม”มันเอียงคอถามอย่างสงสัย  มันจะบ้าหรือไง ผมเป็นผู้ชายนะครับจู่ๆมันที่เป็นถึงรักธุรกิจชื่อดังที่มีคนนับตาถือตาเป็นพันๆคนแบบมัน จะพาผมไปเปิดตัวในฐานะคนรักแบบนี้ ไม่คิดหรือไงว่าคนรอบข้างเข้าจะมองมันไม่ได้

“ทำไม  หรือมึงอายที่ต้องเป็นแฟนกับผู้ชายที่อายุมากกว่าเป็น10ปี แบบกู”ใบหน้าเยือกเย็นอย่างผู้ชายมีอำนาจเมื่อครู่แปลเปลี่ยนเป็น น้อยใจทันที่  คนใจน้อยจ้องตาผมอย่างคาดหวังในคำตอบ เล่นเอาผู้รู้สึกผิดไปด้วยเลย

“กูไม่ได้หมาความว่าอย่างนั้น”ผมรีบอธิบาย ผมก็แค่ห่วงภาพพจน์ของมันก็แค่เท่านั้น ถึงโลกจะเจริญไปไกลจนผู้ชายสามารถแต่งกันเองได้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนจะยอมรับเรื่องพวกนี้ได้เช่นกัน

มันไม่พักที่ผมพยายามจะอธิบายลุกขึ้นเปิดกระเป๋าตังค์ก่อนจะว่างแบงค์พันลงบนโต๊ะ และรีบเดินออกจาร้านไป ผมที่ยังคงตกใจกับท่าทางของมัน ก็ลุกขึ้นรีบเดินตามมันไปติดๆ  ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหามันที่ลานจอดรถ คว้าแขนมันไว้ได้ทันก่อนที่มันจะเปิดประตูรถได้

มันไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ

“กูขอโทษ  กูไม่ได้หมายความแบบนั้น  กูแค่กลัวคนอื่นมองมึงไม่ดี มึงก็รู้ว่าคนที่อยู่ในธุรกิจแบบมึงชื่อเสียงสำคัญแค่ไหน”ผมเลื่อนมือไปจับมือมันพร้อมบีบกระชับเพื่อยืนยันสิ่งที่ผมพูด

“กูไม่เคยแคร์คนที่กูไม่ได้รัก   กูไม่สนว่าจะชื่อเสียงกูจะเป็นยังไง สิ่งที่กูสนใจ คือสิ่งที่มึงรู้สึก”มันหันกลับมาพูด พร้อมกับฝ่ามือของมันที่ผมกำลังจับ พลิกขึ้นมาบีบกระชับตอบ มือผม

“อืม”ผมพยักหน้าตอบรับทั้งสิ่งที่มันพูดรวมไปถึงเรื่องงานเลี้ยงพรุ่งนี้ก็ด้วย

...................................................................................

มือของผมเย็นเฉียบขึ้นเรื่อยๆเมื่อรถสปอตร์คันหรูเคลื่อนที่ใกล้ถึงจุดหมายปลายทางขึ้นทุกที  ผมอยู่ในชุดสูทแบรนด์ดังสีดำเป็นทางการ ผมถูกเซ็ตเป็นทรง เพื่อแสดงถึงมารยาทของงานในค่ำคืนนี้

“เป็นอะไร”เพราะผมเอาแต่นั่งตัวเกร็งอยู่ตลอดทางมันเลยหันมาถามก่อนจะเหลียวรถเข้าไปในซอยที่เป็นทางไปสถานที่จัดงาน

“กูกลัว”ผมตอบ หันไปมองมันด้วยแววตาสั่นๆ เพื่อแสดงให้มันรู้ว่าผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

“หึ กูอยู่ด้วย ใครก็ทำอะไรมึงไม่ได้”มันหันมายิ้มบอก ผมพยักหน้ารับแต่ใจก็ยังเต้นไม่เป็นจังหวะ

ด้านหน้ามีรถคันหรูที่มีบอดี้การ์ดของมันขับนำ รวมไปถึงด้านหลังก็เช่นกัน รถเคลื่อนตัวมาจอที่หน้าโรงแรมดังแห่งหนึ่ง พรมแดงถูกปูยาวจนถึงบริเวณถนนที่รถเทียบเข้าจอด ผมมองไปยังเบื้อหน้า เห็นสองข้างทางมีนักข่าวและช่างภาพมากมายยืนเรียงกันยาวตลอดจนสุดทางเดิน

ในขณะที่ผมกำลังตื่นตกใจกับภาพตรงหน้า มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้แก่ลงจากรถจนอ้อมมาเปิดประตูอีฝั่งให้ผม มือใหญ่ถูกยื่นเข้ามาตรงหน้า

มือที่สั่นเทาเพราะความตื่นเต้นของผมยกขึ้นตอบรับมือที่ยื่นมาให้ วินาทีที่ผมก้าวออกจากรถแสงแฟลชจำนวนมากกูสาดใส่เข้าที่ใบหน้าของผมจนต้องหลับตาหนี  ผมหยุดก้าวขาเพราะมองไม่เห็นทางด้านหน้า

“เป็นไรไหม”ไอ้แก่ที่ยังคงจับมือของผมอยู่เข้ามาบังแสงแฟลชจากกล้องจำนวนมากให้  ผมสัมผัสได้ถึงนิ้วมือของมันที่พยายามจะดูที่ตาของผม

“ไม่เป็นไร”ผมส่ายหัว พยายามลืมตา ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของมันที่ขมวดคิ้ว เต็มไปด้วยความกังวล

“ไปเถอะ”เมื่อมันเห็นว่าผมโอเคแล้ว ก็จูงมือผมเดินเข้างานอีกครั้ง ผมเห็นบอดี้การ์ดของมัน ทั้ง4คนกางแขนบังกล้องของพวกนักข่าวเอาไว้ไม่ให้ถ่าย แต่ก็ยังมีหลายคนพยายามจะถ่าย จนเป็นภาพที่ดูวุ่นวาย

 ไอ้แก่พาผมเดินเข้างานอย่างรวดเร็ว พอเข้ามาด้านใน บรรยากาศก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง  ผมที่ตื่นกลัวด้านนอกเมื่อครู่   ตอนนี้กลายเป็นเกร็งจนก้าวขาแทบไม่ออกจริงๆ

“ไหนบอกงานเล็กๆไง”ผมสะกิดไอ้แก่ต่อว่ามัน

“ก็ไม่เห็นใหญ่อะไร ปกติ”มันบอกแบบไม่สนใจบรรยากาศรอบๆตัวเลย

ภายในงานตั้งแต่แรกที่ผมก้าวเข้ามาคือ ความอลังการ  ทุกอย่างในงานเป็นสีเงินระยิบระยับ  ไม่ว่าจะเป็นช่อดอกไม้ที่ตกแต่งหรือแชนเดอเลียขนาดมหึมานี่ ทุกอย่างดูแพงไปหมด จนรู้สึกกว้าขาไม่ออก ถ้าผมเผลอไปชนอะไรเข้าไอ้แก่ได้ใช้หนีให้ผมบานแน่

“อะไรคือความปกติของมึง”ผมหันไปขมวดคิ้วใส่มัน

ก่อนที่มันจะได้ตอบอะไรผู้หญิงที่ดูมีอายุคนหนึ่งก็เดินมาพร้อมคนที่อายุพอๆกับผมกับไอ้แก่อีกสองสามคน

“สวัสดีคุณหวัง”เธอกล่าวทักเป็นภาษาอังกฤษ ทำให้ไอ้แก่ต้องหันไปทักทายเธอกลับอย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับท่านหญิง”ผมหันมองมันทีที่ได้ยินสรรพนามที่มันใช้เรียก

“สวัสดี”เธอหันมาทักทายผมพร้อมยื่นมือมาตรงหน้า ผมยื่นมือไปจับมือเธอพร้อมทักทายเธอครับเป็นภาษาอังกฤษ

“ท่านนี้คือ ท่านหญิง โจเซฟี เป็นธิดาของพระเจ้า หลุยส์ที่XXX”ผมเบิกตาทันทีที่ได้รู้ว่าคนที่ผมกำลังจับมือนี้เป็นใคร

“ส่วนนี้คือ น่าน คนรักของผมเองครับ”ไอ้แก่หันมาแนะนำตัวผมให้กับท่านหญิงตรงหน้า ผมหันมองมันทันทีที่มาบอกว่าผมเป็นคนรัก ทีแรกผมคิดว่ามันคงพาผมมางานแบบปกติ คือไม่ได้คิดว่ามันจะแนะนำผมแบบนี้ แค่คิดว่าให้ผมมาแล้วปล่อยให้คนอื่นรับรู้กันเอง

ผมรีบหันกลับมามองกลุ่นคนสูงศักดิ์ตรงหน้าด้วยความกลัว

แต่ผมก็ต้องอึ่งเข้าไปอีกเมื่อทุกคนไม่ได้ตื่นตกใจกับการแนะนำตัวตนของผมจากไอ้แก่เลย คนอื่นที่เดินตามท่านหญิงมาก็จับมือทักทายกับผมและไอ้แก่แบบปกติทั่วไป พอทักทายกันเสร็จ  พวกเขาก็ขอตัวเพื่อไปทักทายคนอื่น

“.............”ผมได้แต่มองตามหลังคนกลุ่มนั้นด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก มันทั้งตกใจ  แปลกใจ และตื้นตันใจในเวลาเดียวกัน

“เห็นไหม ไม่มีใครที่มึงต้องกลัว”ผมอาจะอยู่ในสังคมของตัวเองมากจนทำให้คิดไปเองว่า ทุกคนบนโลกจะต้องคิดแบบเดียวกันกับคนที่อยู่ในสังคมของผม  แต่เปล่าเลย พวกเขาให้เกียรติและมองทุกคนเท่าเทียมกัน ถึงแม้ว่ารสนิยมทางเพศของเขาจะแตกต่างกัน

แต่ในสังคมที่ดีก็ไม่ได้แปรว่าทุกคนในที่นี้จะดีทั้งหมด หลายครั้งที่ผมมันหันไปเจอสายตาดูถูกเหยียดยามของผู้คนในงานเลี้ยงที่มองมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาด

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณหวัง”ชายสูงวัยรูปร่างอ้วนท้วนสูงระดับเดียวกับอกของไอ้แก่เดินเข้ามาทัก ข้างกายมีหญิงสาวแสนสวยสวมชุดราตรีสีขาวเข้ารูปยาวจนลากพื้น ด้านหน้าผ่าขึ้นสูงจนเห็นต้นขาขาวยาวได้รูป

“.............”ไอ้แก่ชักสีหน้าทันทีที่ผู้ชายคนนี้เข้ามาทัก

“อะไรกัน จะไม่ทักทายผมกลับตามมารยาทหน่อยหรือไง”ชายคนนั้นวาดแขนโอนเอวหญิงสาวข้างกายที่สูงกว่าตนเกือบคืบ ราวกลับจะอวดให้ไอ้แก่อิจฉาตัวเอง

“สวัสดีครับ ไม่คิดเลยว่าคุณลัวจะถูกเชิญมางานแบบนี้ด้วย”ไอ้แก่ยิ้มทักท้ายกลับ  ถึงจะมีรอยยิ้มบใบหน้า แต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงอารมณ์เกลียดชังของทั้งสองฝ่าย

“แหม พูดแบบนั้นได้ไง อ่ะ ลืมไปเลย จะไม่ทักทายภรรยาเก่าตัวเองหน่อยหรือไง”ผมหันไปมองไอ้แก่ด้วยความตกใจ ใจของผมเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ  ผู้ชายตรงหน้าดันให้หญิงในชุดขาวใบหน้าเรียบนิ่งออกมาเผชิญหน้ากับไอ้แก่

TBC.

ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อย เพราะเรามีการบ้านที่ยังไม่ได้ทำ555555

จริงๆตั้งใจตัดจบให้ค้าง55555(หลบขวดแปบ)

ปล.อย่าลืมช่วยไปอุดหนุนนิยายกันด้วยนะครัช เพิ่งปิดจองรอบเเรกไป มีของที่ละลึกแถมด้วยนะ

ปล.ในเล่มจะเป็นส่วนของรีไรท์ซึ่งบ้างตอนอาจจะไม่เหมือนกับที่ลงในเว็บนะครัช เพราะกลับไปอ่านคร่วๆเจอตอนไหนไม่โอเคเลยเเก้เนื้อหา

[fahdekkom]

อูยยยย จะมีดราม่าอีกไหมเนี้ย

[Pa'veaw]

หืมมม ทำไมเมียเก่าถึงไปอยู่กับคนอื่นได้ละ

อุดหนุนไปแล้วจ้า อยากได้หนังสือแล้วอยากกอ่าน

[o4u0n7]

   เริ่มเข้าใจกันแล้วเนาะ น่าจะเปลี่ยนคำพูดบ้างก็ดีนะ บางครั้งเหมือนจะหวานแต่มันดูห้วน ขัดใจจริงๆ

[pui]

 

[Cloudnine]

 

[zeroj]

เมียเก่าแล้วไง         น่านคือปัจจุบันค่ะ    จบมั้ย   

[่jum]

เมียเก่าของช่างอิ่นเห็นอะไรดีในตัวชายแก่พุงพลุ้งกันนะ 

[loveaaa_somsak]

ค้างเติ่ง กำลังมันส์เลย

[บูมเบส]

ต้องโง่ขนาดไหนถึงทิ้งลูกๆที่น่ารักกับสามีที่แสนวิเศษได้ว่ะเนี่ย

[viewier]

แฟนเก่าหรอ เอาละไงๆ