หัวข้อ: เกมหัวใจ: เพื่อนรักหักเหลี่ยมรัก

[astral]

ถึงพี่นายยยยย

ทำไมฉากกุ๊กกิ๊กของภีร์กับผู้พันมันโดนตัดฉับๆ ล่ะค้าาาาาา ทีนายอิศรากับคุณหมอบรรยายพองามเลย 

[ken_krub]

+เป็นกำลังใจให้เสมอและตลอดไปครับ+

[Solar cell]

ปราบเด็กพยศให้อยู่หมัดนะผู้พัน

อยากรู้ว่าอิศจะหม่ำผู้พันสุดหล่อสำเร็จมั้ย
แอบเชียร์นู๋อิศนะเนี่ย

[Zarch_Chabu_Chabu]

นิสัย

[morrian]

ภีร์เลือกผู้พันรุฒน์อยู่แล้ว เพราะในใจเลือกคนนี้ตั้งแต่ต้น

ผู้พันนี่สิ กลับจะมาสมคบกะหมอดัดหลังสองคนนี้

เสี้ยมให้หมอมาบอกกะภีร์ว่า วรุฒน์เลือกอิศราไปแล้ว -_-''

นี่ถ้าภีร์เชื่อตามนั้น และยอมตัดใจยอมให้วรุฒน์สมหวังกะอิศรา

แล้วหนีไปอยู่เกาะอินโดไม่กลับ ,,,, ผู้พันวรุฒน์จะหนาวว 

[katawoot]

อร้ายยยย วรุฒ ร้ายจริง อยากบอกคนเขียนนิดนึง ว่าแต่ละบท ดูไม่ค่อยเชื่อมกับบทเก่าซักเท่าไหร่เลยอ่ะ คือจบตอนจะตัดบทไปอีกฉากนึงก้อได้นะแต่อธิบายตอนเก่านึดนึง
อย่างเช่นตอนที่ 15 ถ้าวรุฒ มีไรกับ ภีร์อ่ะ
น่าจะอธิบายมากกว่านั้นนิดนึงอ่ะ แต่มาอธิบาย ในตอน 16 นิดเดียว เราเลยว่ามันดูกำกวมมากไปนิดนึงอ่ะ
บอกตามความรู้สึกเฉย ๆ นะ  ไม่ได้จะอะไรนะ ยังไงก็อ่านแหละ   ซา-หนุก ๆ

ขอบคุณครับสำหรับความคิดเห็นและคำแนะนำครับ
นั่นสินะ แล้ววรุฒม์มีอะไรกับภีร์หรือเปล่่าอ่ะ
อิ อิ จงใจให้กำกวมครับ จะได้มีอะไรคิดเล่นเพลินๆ 

ถึงพี่นายยยยย

ทำไมฉากกุ๊กกิ๊กของภีร์กับผู้พันมันโดนตัดฉับๆ ล่ะค้าาาาาา ทีนายอิศรากับคุณหมอบรรยายพองามเลย 

พอดีสองคนนี้ไม่ชอบทำอะไรโฉ่งฉ่างน่ะครับ 

ขอบคุณนะครับ วันนี้ไปเข้าคลาสโยคะจูเนียร์มา แทบตาย เทรนเนอร์ก็เอาแต่พูดว่ายืนขาให้สุดๆ เข่าอย่างอ เหยียดให้ตรง สูดลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ยกแขนซ้ายขึ้น ยืดให้ตรง
หารู้ไม่ คนทำตามงง ซ้ายขวาข้างไหนวะเนี่ย ก็เทรนเนอร์หันหน้าเข้าหาเรา เลยหลงซ้ายหลงขวา หันไปมองคนข้างๆ ก็เก้ๆ กังๆ พอๆ กัน เผลอแป๊ปเดียว เฮ่อ ลืมหายใจ ขาแขนยืดให้ตรงไม่ได้ซักข้าง
สนุกดี พรุ่งนี้ไปต่ออีก เพราะฉะนั้นอาจโพสนิยายได้ช้าหน่อยนะครับ เพราะพักนี้มีภารกิจหลายอย่าง ทั้งโยคะ ทั้งยกน้ำหนัก ทั้งซิ่งมอเตอร์ไซด์ ทั้งทำวิดยานิพน ทั้งหาเมีย  ทั้งหาเงินซื้อโทรศัพท์แทนเครื่องใหม่เอี่ยมที่เพิ่งหายไปเมื่อเช้า 

[katawoot]

Heart Game Chapter 18

เมื่อกลับถึงบ้านแล้วเห็นอิศรานั่งซึมเหมือนกำลังคอยเขาอยู่ ภีรวัสก็กระแทกเท้าปึงปังเดินเข้าไปยังห้องครัว เปิดประตูตู้เย็น หยิบน้ำดื่มออกมาพร้อมกระแทกปิดแรงๆ อิศราตามเข้ามา รอจนภีรวัสดื่มน้ำหมดแก้วแล้วจึงตัดสินใจพูดถามขึ้นว่า
“โกรธเราหรือภีร์”
“เปล่า” ภีรวัสตอบห้วน “จะไปโกรธแกทำไม”
“เรามีเรื่องจะสารภาพ” อิศราเสียงอ่อนลง “เรานั่งคิดอยู่ตั้งแต่บ่ายแล้ว คิดไปคิดมาหลายตลบ คราวนี้เราขอเป็นคนตัดสินใจบ้าง ยืมหัวนายคิดมาตั้้งหลายครั้งแล้ว เอ่อ คือว่า...”
“ไม่ต้องพูดแล้วอิศ อยากได้ผู้พันวรุฒม์ก็เอาไปเลย เราไม่สนแล้วล่ะ” ภีรวัสยักไหล่แล้วเดินเข้าห้อง โดยมีอิศราเดินตามพร้อมกับทักท้วงว่า
“ยังไม่ได้ฟังเราสารภาพเลย”
“อยากจะได้ผู้พันวิษณุด้วยก็ได้นะ เราไม่สนเหมือนกัน ไม่สนทั้งสองคนนั่นล่ะ”
“ภีร์ ไม่รักใครเลยหรือ หนึ่งในสองคนนี่น่ะ ไม่รู้สึกตึ๊กตั๊กๆ กับใครบ้างหรือไง” อิศราเสียงอ่อน
“ไม่” ภีรวัสหันไปพูดเสียงชัดเจน “จบก็คือจบ พอก็คือพอ เราเลิกเล่นเกมบ้าๆ นี้แล้ว จะเร่งทำวิจัยให้เสร็จ จะได้กลับกรุงเทพฯ เสียที”
“คืออย่างนี้ บ่ายนี้ผู้่พันวรุฒม์มาหาเราแล้วก็ เอ่อ...แล้วก็บอกเราว่า...” อิศราอึกอัก
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องพูด  ไม่ต้องสารภาพอะไรทั้งนั้น ไม่อยากฟัง ไม่ว่ายังไง เราก็ไม่สนทหารสองคนนั่น” ภีรวัสเม้มปาก นิ่งไปหลายอึดใจ แล้วจึงพูดชัดเจนช้าๆ กับอิศรากับอิศราว่า “เรารู้แล้วว่าเรารักพล ถ้าพลไม่ตายจากไป เราก็คงไม่รู้ใจตัวเอง”
อิศราตะลึง ไม่นึกว่าภีรวัสจะพูดออกมาเช่นนี้
“โกหก อย่ามาโกหกกันนะภีร์” อิศราเสียงเบา
“เรารักพล หลายวันมานี่เรารู้สึกทรมานมาก พลรักเราอย่างจริงใจ แต่เรากลับทำลายหัวใจของพลย่อยยับ แล้วตอนที่หมดลมหายใจก็ไม่ได้อำลากัน เรานอนคิดอยู่ทุกคืนว่าคำพูดสุดท้ายของพลก่อนตายคือเรียกชื่อเรา” ภีรวัสปล่อยให้น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากขอบตา แล้วเบือนหน้าหนี เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วปิดประตูลงเบาๆ ทิ้งให้อิศรายืนอึ้งอยู่หน้าห้อง
...แกยังสารภาพความในใจได้เลยภีร์ ทำไมไม่ให้เราสารภาพบ้าง...

พันตรีนายแพทย์วิษณุอึ้งไปทันทีเมื่อมาชวนภีรวัสไปทานอาหารเย็นแล้วได้ยินว่าอิศราเดินทางกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว ตามบท เขาควรจะทำเป็นแปลกใจเล็กน้อยแล้วพูดว่าวรุฒม์คงตามไปใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ด้วยกันในกรุงเทพฯ แต่เขาก็ไม่พูด
“อาทิตย์หน้าผมก็คงทำงานวิจัยเสร็จ แล้วผมก็จะกลับกรุงเทพฯ เลย” ภีรวัสพูดยิ้มๆ แล้วขึ้นนั่งบนรถของวิษณุ
“จะทิ้งผมไว้ที่นี่หรือครับ” วิษณุทำหน้าน้อยใจ
“คิดถึงก็ตามไปสิครับ ผมกับอิศราจะได้เลี้ยงผู้พันบ้าง อยู่ที่นี่ ผู้พันดูแลเราอย่างดี ทั้งพาไปเที่ยว ทั้งพาไปทานอาหารอร่อย”
“แล้วผมก็ต้องกลับแม่สะเรียงอยู่ดี” วิษณุถอนหายใจ “แย่จริงๆ เลย คุณภีร์ไม่คิดจะย้ายมาอยู่ที่นี่ซักพักหรือครับ ซักเดือนสองเดือน ถือว่าเป็นการพักผ่อน”
“บอกแล้วไงว่าผมคงต้องทำงานวิจัยชิ้นต่อไป”
“พักซักหน่อยสิครับ”
“พักก็ไม่ได้เงิน” ภีรวัสยักไหล่ ปิดประตูรถ ดึงเข็มขัดนิรัภัยรัดแล้วหันไปมองวิษณุที่กำลังเคลื่อนรถออกจากหน้าบ้านพัก ใบหน้าของนายทหารดูเคร่งขรึม แววตาครุ่นคิด ท่าทางหนักใจกับอะไรบางอย่าง
“อิศราเขาชินกับชีวิตเมืองกรุงครับ เคยอยู่แต่เมืองใหญ่ๆ ผู้พันก็คงพอจะมองออกว่าอิศราคงเข้ากับเมืองเล็กกลางป่ากลางเขาไม่ได้ ในกรุงเทพฯ มีอะไรให้ทำมากกว่าที่นี่” ภีรวัสจงใจพูดให้วิษณุหนักใจมากกว่าเดิม ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าวิษณุรักอิศราเข้าให้แล้ว และที่ทำมาเป็นจีบเขาอยู่นี่ก็อาจมีเหตุผลก็คือพยายามตัดใจจากอิศรา หรือไม่ก็เสียสละให้เพื่อน
...วรุฒม์เลือกอิศรา ในที่สุดวรุฒม์ก็เลือกอิศรา ทำไมนะหรือ ก็เพราะ...
...ไม่ เขาไม่อยากจะรู้ว่าเพราะอะไร จะรักก็รักไป วรุฒม์จะรักใครมันก็เรื่องของวรุฒม์ ถ้าเขาต้องการมีความรักจริงๆ เขาจะย้อนกลับไปหา ดร. สินธพ ไปง้อซักหน่อย ดร. สินธพไม่ปฏิเสธเขาแน่ๆ...

“นายนี่มันดันทุรังจริงๆ เลย” วิษณุส่ายหน้า “ไม่คิดหรือว่ามันจะยุ่งมากกว่าเดิม เราไม่อยากเล่นละครบ้าๆ นี่ต่อไปอีกแล้วนะรุฒม์ เราจะไปตามอิศรา” วิษณุประกาศก้อง
“ตามใจ” วรุฒม์ยักไหล่ ตกลงปล่อยให้วิษณุเลิกดำเนินการตามแผนอย่างง่ายๆ
“แล้วนายจะเอายังไงต่อไป” วิษณุอดอยากรู้ต่อไปไม่ได้
“ไม่เอายังไง” วรุฒม์เม้มปาก หันออกไปมองนอกหน้าต่าง “ขึ้นอยู่กับเขามากกว่า ดูซิว่าจะใจแข็งได้นานขนาดไหน”
“เราว่าเขารักนายนะ” วิษณุแสดงความเห็น
“แล้วจะมั่นใจได้ยังไงวิษณุ จะแน่ใจได้ยังไงว่าสองคนนั่นไม่ได้กำลังแสดงละครอยู่ จะรู้ได้ยังไงว่าเราไม่ได้เป็นเหยื่อของการเล่นเกมหลอกให้รักแล้วทิ้ง”
“คงรู้เองมั๊ง ถ้าปล่อยให้หัวใจสัมผัสเองก็คงจะรู้เอง” วิษณุพูดเบาๆ ทั้งที่รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก วรุฒม์ไม่ตอบอะไร หันหลังเดินออกจากห้องทำงานของนายแพทย์ทหารเพื่อนสนิท แล้วเดินออกไปนอกอาคาร แต่พลันก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างคุ้นตาปั่นจักรยานมาจอดที่หน้าตึก
“ผู้พันวิษณุอยู่หรือเปล่าครับ” ภีรวัสมองเห็นวรุฒม์ จึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสดชื่น นายทหารหนุ่มนิ่งไปชั่วอึดใจแล้วพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปหาภีรวัสช้าๆ แล้วพูดว่า
“วิษณุกำลังจะไปกรุงเทพฯ ครับ”
...คนฉลาดอย่างภีรวัสต้องเข้าใจได้ง่ายๆ จากคำพูดของเขาว่าวิษณุจะไปกรุงเทพฯ ทำไม...
“อ๋อ หรือครับ แบบนี้ก็สวนทางกับอิศรานะสิ” ภีรวัสตอบ เลิกคิดอย่างแปลกใจ
...วรุฒม์คิดจะปั่นหัวเขาหรือไง ไม่มีทางหรอก...
“คุณอิศราเพิ่งกลับเข้ากรุงเทพฯ จะกลับมาอีกแล้วหรือครับ” วรุฒม์ถามยิ้มๆ
“ไม่อยากให้กลับมาหรือครับ” ภีรวัสทำหน้าสงสัย
“อยากสิครับ ผมเพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมจะรีบกลับ วิษณุกำลังจะไปหา”
...หมายความว่ายังไง วรุฒม์ดูไม่แคร์เลยว่าเพื่อนจะไปหาคนของตัวเอง...
“ดูผู้พันไม่รู้สึกอะไรที่เพื่อนจะไปหาแฟนของตัวเอง” ภีรวัสหยั่งเชิง
“อย่าเพิ่งเรียกว่าแฟนเลยครับ” วรุฒม์หัวเราะเบาๆ “ตอนนี้เพิ่งเริ่มจีบกัน ผมยังไม่กล้าพูด กลัวจะผิดหวัง”
“เพิ่งจีบ” ภีรวัสเลิกคิ้ว
วรุฒม์พยักหน้า ปรับสีหน้าให้เคร่งขรึมแล้วพูดช้าๆ ชัดๆ กับภีรวัสว่า “แย่จังเลย ผมกับวิษณุต้องกลายมาเป็นคู่แข่งกัน แต่ก็ไม่เป็นไร ผมต่อให้วิษณุไปก่อน จากนั้นจะเป็นทีของผมบ้าง เราเป็นเพื่อนรักกัน ก็ต้องเล่นกันแฟร์ๆ”
ภีรวัสรู้สึกเจ็บแปลบที่ขั้วหัวใจอีกแล้ว วรุฒม์ทำท่าจริงจังกับตัวเองมาก หนำซ้ำวิษณุที่มาขอคบหาดูใจกับเขาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเฉยๆ
“ขอให้โชคดีนะครับ” ภีรวัสอวยพร ยิ้มให้วรุฒม์บางๆ แล้วยกจักรยานหันกลับ ขึ้นนั่งเตรียมปั่น แต่นายทหารยื่นมือมาจับท้ายรถเอาไว้แล้วถามขึ้นมาว่า
“อ้าว ไม่เข้าไปหาวิษณุหรือครับ”
“ไว้คราวหลังก็ได้ครับ ผู้พันกำลังจะเข้ากรุงเทพฯ ผมไม่อยากกวน” ภีรวัสยิ้มกว้าง ปกปิดความรู้สึกน้อยใจ แล้วปั่นจักรยานจากไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองวรุฒม์ที่ยืนล้วงประเป๋ากางเกง ทำหน้านิ่งเรียบมองตามชายหนุ่มผู้มีทิฐิยิ่งกว่าใครที่เขาเคยรู้จัก
...ภีรวัสนะภีรวัส ปากแข็งจริงๆ คอยดูเถอะ เขาจะทำให้ร้องให้จนต้องวิ่งเข้ามาซบอกและอ้อนวอนให้เขาเช็ดน้ำตาให้...

อิศราอุทานเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงของภีรวัสในโทรศัพท์บอกเขาถึงเรื่องที่วิษณุกับวรุฒม์กลายมาเป็นคู่แข่งกันเพื่อจีบตัวเอง
“แกแน่ใจหรือภีร์ สองคนนั่นเอาจริงหรือ ไม่ใช่แค่เขาอยากแก้แค้นเราหรอกนะ หรือว่าเขาคิดจะ...”
“จะยังไงก็แล้วแต่ จริงหรือเล่น แกก็ต้องหลบให้ดี อย่าใจอ่อนเด็ดขาด อย่าเสียดายความหล่อล่ำจนพ่ายแพ้ต่ออารมณ์ดิบของตัวเอง” ภีรวัสสั่งเพื่อน
“ต้องทำขนาดนั้นเลยหรือภีร์” อิศราโอดครวญ “นี่ยังนึกภาพจินตนาการ sexual fantasy อยู่เลยนะว่า สองทหารบึกบึนผลัดกันประกบแซนวิชเรา”
“ไอ้ก้อนอิฐ” ภีรวัสตวาด
“จ้า รู้แล้ว ดุฉิบหาย” อิศรารับคำแล้วบอกว่าต้องรีบวางหูเพราะตอนนี้กำลัง 'คั่ว' เหยื่อรายใหม่อยู่
“แกยังไม่เข็ดหรืออิศ” ภีรวัสถอนหายใจ
“ตอนแรกว่าจะเข็ด แต่พอเห็นหล่อๆ ล่ำๆ ไอก็ทนไม่ได้ ก้นมันกระดิกทันที” อิศราหัวเราะคิกคักแล้ววางสายสนทนากับเพื่อน
...เราก็พูดไปยังงั้นล่ะภีร์ เข็ดสิ ทำไมจะไม่เข็ด นอนไม่หลับมาตั้งหลายวัน เกมบ้าๆ แบบนี้ไม่เอาอีกแล้ว อย่างน้อยก็อีกหลายปีล่ะ...
...แล้วไม่ต้องมาสั่งอิศราเลย คราวนี้เขาจะปล่อยใจให้เป็นอิศระ ยอมทำตามหัวใจของตัวเองดูซะที เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาก็มีหัวใจที่รักใครได้เหมือนกัน...

ภีรวัสเก็บอุปกรณ์ทดลองงานวิจัยใส่กล่องให้เรียบร้อย และจัดกระเป๋าให้พร้อมกับสำหรับการเดินทางกลับกรุงเทพฯ จากนั้นจึงแบกเป้เดินออกมาจากบ้านพัก ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวสักสองสามวันเป็นการสั่งลา เมื่อสองวันที่แล้วเขาพบกับปลัดอำเภอแม่สะเรียงในตลาดและได้ทำความรู้จักกัน ปลัดอำเภอแนะนำเส้นทางท่องเที่ยวเดินป่าให้ ภีรวัสจึงตั้งใจว่าจะไปกางเต้นท์พักแรมบนภูเขา และถือโอกาสนอนคิดไตร่ตรองถึงเรื่องต่างๆ ที่กำลังรบกวนจิตใจเขาอยู่ในขณะนี้ เขาตั้งใจว่าจะแขวนเปลนอนเล่นอยู่กลางป่า รอบข้างมีแต่ต้นไม้ ไม่มีใครกวนใจ
...ไม่มีใบหน้าคมเข้มของใครบางคนที่คอยทำให้เขาหวั่นไหวและว้าวุ่น...
ภีรวัสใช้เวลาเดินเท้าไม่ถึงครึ่งวันก็มาถึงจุดที่ปลัดอำเภอแนะนำไว้ว่าควรใช้เป็นที่พักแรม ลานหญ้ากว้างบนเขารายล้อมด้วยต้นไม้เขียวขจีทำให้ภีรวัสชื่นชอบเป็นอย่างมาก และยิ่งโชคดีเมื่อเดินไปไม่ไกลเป็นธารน้ำใสสะอาดน่าเล่น ภีรวัสเดินไปตามลำน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็พบว่ามีกระท่อมเก่าๆ อยู่หลังหนึ่ง ซึ่งคิดว่าคงจะเป็นกระท่อมที่คนเก็บของป่าสร้างเอาไว้เป็นที่พักแรม
ชายหนุ่มใช้เวลาเกือบตลอดทั้งบ่ายเดินสำรวจพื้นที่รอบๆ และชื่นชมกับธรรมชาติจนเต็มที่แล้วเดินย้อนกลับมาที่ลานหญ้าซึ่งกางเต้นท์ทิ้งเอาไว้ ก่อนจะลงมือทำอาหารง่ายๆ รับประทาน จากนั้นจึงเอนตัวลงนอนมองท้องฟ้าสีครามอย่างผ่อนคลาย
แต่ไม่นาน ใบหน้าของคนห้าคนก็ฉายทาบขึ้นมามาบนผืนฟ้ากว้างใหญ่
วรุฒม์ วิษณุ อิศรา ดร. สินธพ และ พล
ใบหน้านิ่งๆ ของวรุฒม์ ดวงตาคมกริบ นัยน์ตาวิบวับปนแข็งกร้าวแบบที่เขาอ่านแทบอ่านไม่ออกว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่
วิษณุกับใบหน้าสดชื่น ร่าเริง เป็นมิตร ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาด
อิศรากับใบหน้าทะเล้น ปากขยับพูดเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดเวลา
ดร. สินธพ กับใบหน้าอ่อนโยน นัยน์ตาหวานซึ้ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บปวด ขมขื่นเมื่อโดนเขาทิ้ง
และ พล กับใบหน้าเจ็บปวด...
เจ็บปวดกับการที่ถูกเขาปฏิเสธรัก และเจ็บปวดจากบาดแผลก่อนสิ้นชีวิต...

ภาพในอดีตเมื่อเกือบสองปีที่แล้วหวนกลับมา

ภีรวัสพับโทรศัพท์เก็บแล้วถอนหายใจ หากอิศรารู้ว่าเขาผิดกฎ จะต้องถูกเพื่อนรักเหยียบแน่นอน แค่สามอาทิตย์เขาก็ผิดกฎไปหลายข้อ เริ่มจากไปทานข้าวกับ ดร. สินธพในช่วงอาทิตย์ที่เป็นเวลาของอิศรา นอนกับสินธพไปแล้วตั้งแต่อาทิตย์ที่สาม และที่สำคัญ เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลัง 'ชักจะชอบ' หมอหนุ่มคนนี้มากขึ้นทุกวัน ซึ่งแบบนี้หมายความว่าเป็นระยะอันตรายของการใกล้ตกหลุมรัก
สินธพกระชับอ้อมแขน ดึงภีรวัสเข้าไปแนบอก ก้มหน้าลงกระซิบข้างหูเบาๆ
"ภีร์ พรุ่งนี้อย่าเพิ่งกลับเลยนะครับ อยู่ต่ออีกซักคืน เช้าวันจันทร์ค่อยกลับ"
ภีรวัสอยากจะพยักหน้า แต่หากค้างคืนวันอาทิตย์ต่อ เขาก็จะใช้เวลาที่ตกลงกันไว้เกินไปหลายชั่วโมง หกโมงเช้าของวันจันทร์เป็นเวลาเริ่มต้นอาทิตย์ของอิศรา หากเพื่อนรักรู้ เขาคงแย่
...แต่เช้าวันจันทร์อิศราก็ต้องไปทำงาน ถ้าอิศราจะ 'ดำเนินการ' กับเป้าหมายก็ต้องรอจนกว่าอิศราหรือ ดร. สินธพจะเลิกงาน...
อีกเสียงหนึ่งในความคิดของภีรวัสประท้วง
"เอ่อ ไม่ได้หรอกครับ เช้าตรู่วันจันทร์ผมมีนัด ต้องรีบเข้าออฟฟิส ยังไงคืนนี้ก็ต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ"
"แต่คุณบอกว่าคุณไม่เคยทำนัดเช้านี่นา"
ภีร์วัสตาโต พลาดไปถนัด สินธพเป็นคนความจำดี
"เอ่อ คือพอดี แขกวีไอพีครับ เลยต้องไป อย่าลืมนะครับ ผมเป็นพีอาร์ของโรงแรม ลูกค้าสำคัญที่สุด"
"ผมไม่ให้คุณไป" สินธพกระชับแขนแน่นเข้า เบียดอกกว้างเข้ามาจนแทบเป็นเนื้อเดียวกันกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม "คืนนี้จะกักตัวไว้ที่นี่ ไม่ให้กลับ พรุ่งนี้อยากดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน"
...ตายล่ะ ทำยังไงดี...
ภีร์วัสพยายามใช้ความคิด บางครั้งเขาก็นึกเบื่อที่จะเล่นเกมนี้เสียแล้ว เขายอมรับว่าหลังๆ ที่ผ่านมา เขารู้สึกดีกับ 'เหยื่อ' สองสามคน แต่พอสองเดือนผ่านไป ไม่ถึงกลางเดือนที่สามก็ต้องตัดความสัมพันธ์ ทั้งที่ลึกๆ ก็เสียดายอยู่เหมือนกัน

...พลกับสินธพเป็นสองคนในจำนวนหลายคนที่เขาเคยคบมาซึ่งเขารู้สึกดีด้วยเป็นพิเศษ ภีรวัสอดคิดไม่ได้ว่า หากช่วงเวลาที่ใด้คบกับทั้งสองคนนั้นยาวนานเกินสามเดือน และเขาคบด้วยความมุ่งหวังที่จะมีความรักอย่างจริงจัง เขาก็คงมีความสุขยิ่งนัก...
...พลเป็นคนโรแมนติกและจริงจังกับทุกอย่าง ตอนที่พลบอกรักเขา พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เขายืนอยู่ที่หน้าผาริมทะล ลมทะเลพัดมาเอื่อยๆ พลคุกเข่าลงแล้วกอดเอวเขาไว้ เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาที่เขาไม่มีวันลืม บอกรักเขาด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน...
...และวันที่เขาบอกเลิกพล เขาก็ไม่มีวันลืมสายตาคู่นั้น...
...หากเขาเห็นสายตาของพลวันที่พลเสียชีวิต เขาก็คงไม่มีวันลืมเช่นกัน...
...คำพูดประโยคสุดท้ายของพลที่เขาได้ยินทางโทรศัพท์นั้นไม่อาจลบเลือนไปได้...
… “ผมจะรักคุณจนวันตาย”...
...คนเราจะรักใครจนวันตายได้จริงๆ หรือ...

***18***

[teenza]

อ่านตอนนี้แล้วแอบเศร้า
เกมนี้เล่นไปเจ็บไป
ผลลัพธ์ที่ได้จะเป็นไงนะ
ขอบคุณ คุณนาย เป็นกำลังใจให้กับการทำthesis และหาเมีย อิอิ

[alterlyx]

สับสนวุ่นวาย ... จับต้นชนปลายไม่ถูก 

บทจะเล่นเกมส์รุก ก็สนุก เร้าใจดีอยู่แล้วน๊า
พอเปลี่ยนมาลองเชิงคู่ต่อสู้กันหมด ... เกมส์ชะงักแบบนี้ ... อึดอัดสุดๆ
สงครามจิตวิทยา .... จะทำให้กลายเป็น เกมส์ที่มีแต่ผู้แพ้ มั้ยเนี่ย

[*SparklinG*]

   ตอนนี้เศร้าดีแท้.... TT W TT

[Zarch_Chabu_Chabu]

 เศร้า

[mecon]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเจ้า่ป่าเจ้าเขา
งานนี้รู้สึกคุณภีร์กลายเป็นเหยื่อของเกมส์ซะเอง
ทำไมหนออยู่ๆผู้ชายที่เล็งไว้ก็เปลี่ยนไปปุบปับดันไปแข่งกันจีบ
เพื่อนก้อนอิฐซะอย่างนั้น โหยยยยยยโคตรเสียหน้า โคตรเสียใจ
โคตรเสียเชิง เฮ้อ ทำแบบนี้คุณผู้พันคงคิดดีแล้วชิมิคะ
จะดัดนิสัยเด็กดื้อให้ทำอะไรใ้ช้ใจมากกว่าสมองบ้าง
อย่าเล่นกับใจคนอื่นง่ายๆ คิดจะทิ้ง คิดจะรักมันไม่ได้ตัดกันให้ขาดฉับๆ
ง่ายดายแบบนั้นซะหน่อย ขนาดกับเพื่อนก้อนอิฐ ภีร์ยังปากแข็ง
ใจแข็งเลยเน้ งานนี้ต้องทำใจเย็นเข้า่ข่มสุดพลัง
“คงรู้เองมั๊ง ถ้าปล่อยให้หัวใจสัมผัสเองก็คงจะรู้เอง”
>> คุณหมอเยี่ยมจริงๆ รอก้อนอิฐกลับมาคืนรังนะคะคุณหมอ อย่าดีแตกล่ะ
ถึงอิศราจะแฮดแต่ก็ใจอ่อนอยู่นะ ไม่เหมือนอีกรายนั่น
“แย่จังเลย ผมกับวิษณุต้องกลายมาเป็นคู่แข่งกัน แต่ก็ไม่เป็นไร
ผมต่อให้วิษณุไปก่อน จากนั้นจะเป็นทีของผมบ้าง เราเป็นเพื่อนรักกัน ก็ต้องเล่นกันแฟร์ๆ”
>> เกมส์ใหม่ เงื่อนไขใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น หึหึ ยิ่งกว่าปั่นหัวอีกเน้อ
เพราะมันกำลังจะบั่นทอนจิตใจและความเชื่อมั่นของตัวเอง เหมือนว่า...
ที่ผ่านๆมา คุณภีร์ทำอะไรผิด หรือพลาดไปตรงไหนกัน ถึงไม่สามารถใช้เสน่ห์
ที่มีของตัวเอง ดึงดูดผู้พันคนนี้ได้เลย เ้ฮ้อออออออออ เสียหน้านะเนี่ย คุณภีร์

...ภีรวัสนะภีรวัส ปากแข็งจริงๆ คอยดูเถอะ
เขาจะทำให้ร้องไห้จนต้องวิ่งเข้ามาซบอกและอ้อนวอนให้เขาเช็ดน้ำตาให้...
>> คุณภีร์นะเหรอ จะทำ เหอะๆ แต่ถ้าร้องไห้กับตัวเองอ่ะไม่แน่
เพราะดูท่า ตอนนี้กำลังจะเหงาสุดๆ สับสนสุด อ่อนแอด้วย เฮ้อออออออออ
จะมีใครมาปลอบใจมั๊ยเนี่ย
“จะยังไงก็แล้วแต่ จริงหรือเล่น แกก็ต้องหลบให้ดี อย่าใจอ่อนเด็ดขาด
 อย่าเสียดายความหล่อล่ำจนพ่ายแพ้ต่ออารมณ์ดิบของตัวเอง”
>> ชมเพื่อนซะฮา คนอ่านจะบ้าตาย

“นี่ยังนึกภาพจินตนาการ sexual fantasy อยู่เลยนะว่า
สองทหารบึกบึนผลัดกันประกบแซนวิชเรา”
>> แหมๆแม่คุณเปรี้ยวสมใจคนอ่านจริ๊งจริง

+1 คนแต่งผู้มากกิจกรรม ภาระกิจแยะเชียว แต่ภาระกิจตามล่าหาภรรยาเนี่ย
ขอให้บรรลุไวไวนะคะ ส่วนเรื่องโทรศัพท์ คิดเสียว่าของนอกกายนะคะหายแล้วหาใหม่เน้อ
(นะโมๆ)  

[gboy]

 
เศร้าอะ

[pongsj]

กรรมมันติดจรวดจิงๆ

[aimaim]

  ทนไม่ไหวแล้ว ( วิ่งไปซบอกคุณนายร้องไห้ได้ไหมเนี่ย ) 

[kunkai]

อิศรา   ตอนแรกเหมือนจะร้าย
ไปๆมาๆ   ภีรวัสร้ายยิ่งกว่า
เอาแต่ใจ   ไม่ฟังใคร
อย่างนี้ต้องให้น้ำตาตก   ชอกช้ำระกำใจถึงจะสาสม(อินไปหน่อย   แหะๆ)
 ค้าบ

[Resonance]

เล่นแง่กันเข้าปายยยย   

[patz]

ภีรวัสใจร้อนเกินไปอะ แทนที่จะฟังคำสารภาพจากอิศราบ้าง

อิศราก็เหมือนกัน น่าจะกะล่อนๆหน่อย สารภาพแบบไม่มีเกริ่นนำ หรือบอกประโยคสำคัญๆไปเลยก็ได้



แต่ก็นะ ถ้าเป็นอย่างที่ว่าจริง เรื่องมันก็ไม่ยุ่ง ไม่น่าติดตามอย่างตอนนี้สิเนาะ 

[oaw_eang]

กดบวกให้คนเขียนที่ท่าทางจะยุ่งมากกกกกกกกกกกกกกก  กดบวกให้พลกับฉากคุกเข่ากอดเอวบอกรัก

ถ้าเป้นเราโดนทำแบบนั้นบ้าง  แม่จะสลัดผ้าทิ้งแถวนั้นเลยคะ

ไม่รอช้า

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ เม้นต์ยาวอีกแระส์

แต่ไม่เป็นไร เพื่อพล คนน่ารัก 

[katawoot]

Heart Game Chapter 19

อิศราพยายามเรียบเรียงคำพูดให้เข้าใจง่ายเพราะตระหนักดีว่าตัวเองเป็นคนพูดจาสับสนหากตกอยู่ในสถุานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน น้ำเสียงของชายหนุ่มร้อนรนเมื่อเล่าเรื่องของภีรวัสให้วิษณุฟัง
“ภีร์ไม่เคยหายไปนานขนาดนี้เลยนะครับผู้พัน ถึงจะโกรธผมยังไงก็ไม่เคยงอนให้วกันเกินครึ่งวัน เราคุยกันทุกวันวันละหลายครั้ง แต่ส่วนมากคุยกันไม่ค่อยนานเพราะทะเลาะกันเสียก่อน ถ้าคุยนานก็ไม่เกินสิบห้านาที วันนี้ผมโทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด แต่ว่าจะติดได้ยังไงเนอะ ในเมื่อภีร์เข้าไปกางเต้นท์ในป่า แต่เห็นพวกบริษัทโทรศัพท์โฆษณาว่าอยู่ไหนๆ ก็โทรได้ สรุปแล้วคงโกหกประชาชน แต่ภีร์บอกว่าจะไปแค่สองวันเอง ผมไม่รู้ว่าสองวันนี่คือสองคืนสามวันหรือสามสองวันหนึ่งคืน แต่ที่แน่ๆ นี่มันสามวันครึ่งแล้วนะครบ ไม่รู้จะโดนเสือลากไปกินหรือเปล่า”
“คุณอิศราครับ คงไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ” วิษณุแทรกหลังจากทำใจเย็นฟังอิศราพูดมานานพอสมควร รู้สึกฉุนปนขำที่อิศราพูดถึงเพื่อนแบบนั้น “ผมจะรีบบอกวรุฒม์ให้ตามหา”
“อ้าว แล้วผู้พันจะไม่สนใจช่วยตามหรือครับ” อิศราโวยวาย “จะโยนให้คนอื่นเฉยเลยหรือ”
“ตามสิครับ ก็ช่วยกันนี่ล่ะ” วิษณุตอบ “คุณอิศราไม่ต้องเป็นห่วง”
“ผมกลัวว่าภีร์จะหลงป่า เดินข้ามไปพม่า โดนทหารพม่าจับไปทรมานเพราะนึกว่าเป็นสายลับ คราวนี้ล่ะแย่เลย ยิ่งภีร์ชอบทำหน้าทำตาลึกลับอยู่ด้วย”
“คุณอิศรา” วิษณุทำเสียงเข้ม “ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเป็นห่วง”
“บอกตอนไหน” อิศราถาม
“ก็...” วิษณุกำลังจะตอบ แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะคิดว่าคงต้องคุยกันอีกยาว “ผมจะรีบตามหา”
“ผมจะรีบไปช่วย” อิศราพูด
“อย่ามาเที่ยวบินบ่ายนะครับ มาเที่ยวบินสายๆ จะได้ไม่ถึงเย็น ผมเป็นห่วง พอถึงแม่สอดแล้วให้รีบโทรหาผม อย่าเถลไถลแวะตามแม่อื่นๆ เด็ดขาด”
“โดยเฉพาะแม่ป่าละเมาะ” อิศราหัวเราะเบาๆ รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างเมื่อได้บอกเล่าเรื่องราวการหายตัวไปของภีรวัสให้วิษณุฟัง
“ผมกลัวแต่ว่าคุณจะหลงไปตำบลแม่หลายใจนะสิครับ”
“อย่ามาแนะนำแหล่งเที่ยวแห่งใหม่นะ จะหาผมไม่เตือน เดี๋ยวก็ไปจริงๆ หรอก” อิศราทำเสียงไม่พอใจ “ว่าแต่ผู้พันเถอะ อยู่ห่างกันแบบนี้ ห้ามคิดอะไรนอกลู่นอกทางเด็ดขาด”
วิษณุรับปากแล้วรีบวางสายก่อนจะเร่งเดินไปดักรอวรุฒม์ที่หน้าห้องประชุม นายแพทย์หนุ่มรออยู่เกือบยี่สิบนาทีวรุฒม์ก็เดินออกมา หน้าตาเคร่งเครียด ทันทีที่เห็นวิษณุที่ยืนรออยู่จึงพูดว่า
“ต้องรีบเข้ากรุงเทพฯ นายมีอะไร มารอทำไม”
“คุณภีรวัสหาย” วิษณุพูดสั้นๆ
“หาย” วรุฒม์เลิกคิ้วแล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง”
“คุณอิศราบอกว่าคุณภีรวัสไปเดินป่าและหายไปสามวันแล้ว ติดต่อไม่ได้ ที่จริงเราแวะไปดูที่บ้านทุกวันตอนค่ำๆ ก็ไม่เห็นกลับบ้านซักคืน”
“นายไปทำไม” วรุฒม์พูดเสียงห้วน
“คุณอิศราวานให้เราช่วยไปดูเพื่อน” วิษณุตอบ “แล้วทำหน้าดุทำไมล่ะเนี่ย”
“แล้วรอจนถึงป่านนี้ ทำไมไม่คิดอะไรได้ตั้งแต่ตอนไม่เห็นกลับบ้าน” วรุฒม์เสียงห้วนยิ่งกว่าเดิมแล้วเดินเร็วแทบจะเป็นวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของตัวเอง
“เราก็นึกว่าเขาจะไปเที่ยวสั่งลาแล้วกลับบ้านค่ำๆ ไม่มีอะไรมาก เพราะวันศุกร์คุณภีรวัสก็จะย้ายกลับกรุงเทพฯ อยู่แล้ว”
“อะไรนะ” วรุฒม์หันขวับมามองวิษณุที่เดินตามหลังมาติดๆ สามสี่วันที่ผ่านมาเขามีงานยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลากระดิกตัวทำอย่างอื่น
...ตอนนี้วิษณุมาบอกเขาว่าภีรวัสหายตัวไป หรือจะเรียกให้ถูกว่าหลงป่า ส่วนเขาก็ต้องเดินทางเข้ากรุงเพทฯ ด่วน และภีรวัสก็จะกลับกรุงเทพฯ...
“วิษณุ” วรุฒม์ถอนหายใจออกมาแรงๆ มือที่กำลังจับลูกบิดประตูห้องทำงานค้างเติ่ง ตามองป้ายชื่อหน้าห้องทำงานตัวเองแล้วหันมาหาเพื่อนช้าๆ พูดด้วยเสียงหนักใจว่า “เราต้องเข้ากรุงเทพฯ กับท่านแม่ทัพภาค นายเอาผู้กองอนันต์กับหมวดสกลไป สองคนนั้นชำนาญพื้นที่ หาให้พบ ไม่พบไม่ต้องกลับมา”
“ดุจริงแฮะ” วิษณุทำหน้ามุ่ย “เป็นห่วงเขาละสิ”
“เจอตัวแล้วจะดุให้ดู ไปเดินป่าแม่ฮ่องสอนคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวตายหรือยังไง” วรุฒม์เค้นเสียง ขบกราม ท่าทางเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

วรุฒม์ยอมรับว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตลอดเวลาที่ประชุมอยู่ในกรุงเทพฯ เขาแทบหาเวลาเป็นส่วนตัวไม่ได้ หนำซ้ำผู้บัญชาการทหารบก พ่อของพลก็สั่งให้เขาอยู่ข้างกายเพื่อช่วยเรื่องงานสำคัญจนเวลาผ่านไปถึงสองทุ่มครึ่งจึงมีโอกาสได้คุยกับวิษณุ
“ยังไม่เจออีกหรือวิษณุ สองทุ่มครึ่งแล้วนะ ตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ไม่ได้เรื่องอะไรเลยหรือไง” วรุฒม์น้ำเสียงฉุนเฉียว
“กำลังระดมกำลังตามหากันอยู่ นายไม่ต้องเป็นห่วง” วิษณุตอบ
“ไม่ห่วงได้ยังไง นี่วันที่สี่แล้วนะ”
“คืนที่สาม” วิษณุพูดเสียงเบา “คุณภีรวัสเขาคงเตรียมอาหารไปพอหรอกน่า ไม่แน่ เขาอาจจะกลับมาพรุ่งนี้ก็ได้”
“วิษณุ เดินป่าคนเดียวสามคืนสี่วันนี่นะ เป็นนายจะทำไหม อาจจะทำเพราะนายเป็นทหาร แต่คุณภีรวัสเป็นหนุ่มกรุงเทพฯ”
“ถ้าเป็นคุณอิศรานั่นอาจไปเช้าเย็นกลับ” วิษณุโต้ “แต่คุณภีรวัสเป็นนักวิจัย ท่าทางสมบุกสมบันมากกว่า นายอย่าเพิ่งกังวลมากเกินไปเลยน่า แล้วไม่ต้องโทรมาทุกชั่วโมงก็ได้ ไหนบอกว่างานยุ่งมาก หาเวลาแทบไม่ได้ยังไงล่ะ ได้เรื่องยังไงจะติดต่อกลับไป รับรองว่าจะเอาของรักของนายไปส่งให้ถึงที่”
“วิษณุ” วรุฒม์กระชากเสียง แต่ปลายสายวางหูไปเสียแล้ว นายทหารหนุ่มจึงได้แต่กัดฟัน แต่ก็ต้องรียบเก็บโทรศัพท์เมื่อหันไปเห็นผู้บัญชาการทหารบกพ่อของเพื่อนรักกวักมือเรียก
...ของรักของเขายังงั้นหรือ จะเรียกยังงั้นก็ใช่ แต่จะเรียกว่าเป็นคนขโมยหัวใจเขาไปจะถูกกว่า...

วิษณุตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ตั้งแต่เช้ามืด คนที่โทรมาต่อว่าเขาทันทีที่รับสายด้วยเสียงงัวเงีย
“นี่เพิ่งตีห้าครึ่งนะรุฒม์ คนค้นหาก็ต้องนอนบ้างสิ” วิษณุบ่น
“แล้วนี่พักกันที่ไหน นอนกันยังไง จะออกไปหาต่ออีกเมื่อไหร่”
“นายเป็นห่วงพวกเราด้วยหรือว่าจะนอนกันยังไง หรือกลัวว่าพวกเราจะกลับมานอนในเมือง แต่เราว่านายห่วงคุณภีร์มากกว่ามั๊ง” วิษณุประชด
“อย่าประชดนะวิษณุ เราไม่ชอบ” วรุฒม์เสียงเข้ม
“นายก็อย่าเร่งนัก” วิษณุทำเสียงเข้มเหมือนกัน “นี่ผู้กองอนันต์กับผู้หมวดสกลแทบไม่ได้นอน เอาทหารมาลาดตระเวนตามหาหัวใจให้ผู้บัญชาการกองพัน แม่ทัพภาคฯ รู้เดี๋ญวได้โดนจับขังคุกทหารกันหมดหรอก คนไข้เราก็นอนพะงาบๆ อยู่ที่โรงพยาบาล”
“ปากเก่งขึ้นนะวิษณุ ตั้งแต่เป็นแฟนกับอิศรานายรู้จักพูดนะ” วรุฒม์เหน็บแนม
วิษณุส่ายหน้าช้าๆ รู้สึกว่าวรุฒม์กำลังจะกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์และไม่มีเหตุผลขึ้นมาทันใด เท่าที่รู้จักกันมา เพื่อนของเขาเป็นคนเคร่งขรึม สุขุม รอบคอบ นิ่งและลุ่มลึก แต่ตอนนี้ดูหงุดหงิด ฉุนเฉียย และพาล
ยังไม่ทันที่วิษณุจะได้พูดอะไรต่อมือนุ่มๆ ของคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก็ยกขึ้นป่ายปะอยู่บนใบหน้าของเขาและในที่สุดก็คว้าโทรศัพท์จากมือของเขาไปและกดตัดสาย
“เลิกคุยซะที มานอนกอดกันเถอะ” อิศราพูดเสียงอู้อี้ แล้วซุกเข้ากับอกของวิษณุ
นายแพทย์ทหารหนุ่มอมยิ้มแล้วดึงร่างอุ่นๆ ของอิศราเข้ามา รัดด้วยท่อนแขนแข็งแรงจนอีกฝ่ายดิ้นขลุกขลัก วิษณุคลายวงแขนออก แต่ชายหนุ่มขี้เล่นกลับล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเขาแล้วเกาะกุม 'ส่วนนั้น' เอาไว้
“อุ่นดี” อิศราพูดเบาๆ
อิศราบอกว่าชอบทำแบบนี้เพราะทำให้นอนหลับสบาย วิษณุก็เห็นด้วย มืออุ่นๆ ของอิศราที่กุมส่วนนั้นของเขาเอาไว้วทำให้เขาหลับสบายเช่นกัน พอๆ กับการที่เขาได้สอดมือเข้าไปเกาะกุมบั้นท้ายเนียนๆ ของชายหนุ่มเอาไว้ตอนนอน
...อิศรากำลังเติมเต็มชีวิตของเขา และเขาก็อยากให้ชีวิตของวรุฒม์ได้รับการเติมเต็มบ้าง หัวใจของวรุฒม์แห้งแล้งมานานเกินไปแล้ว และเขาหวังว่า คราวนี้ทุกอย่างคงเป็นไปได้ด้วยดี...

อิศราเหนื่อยแสนเหนื่อยแต่ก็พยายามเดินตามกลุ่มค้นหาภีรวัสให้ทัน วิษณุดูเหมือนจะเดินช้าลงเพราะห่วงเขา จนในที่สุดก็เดินย้อนกลับมาแล้วบอกว่าเมื่อถึงที่พัก จะให้อิศราคอยอยู่ที่หน่วยวิทยุบนเขา
“จะทิ้งผมใว้กลางป่ายังงั้นหรือ ผมไม่ยอมหรอก” อิศราทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ พร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะรู้สึกเจ็บเท้าเป็นอย่างมาก
“ผมสงสารคุณ ไม่อยากให้ลำบากกว่านี้” วิษณุพูดเสียงอ่อนโยน
“ผมแข็งแรงยังกับแรดป่า ผู้พันไม่ต้องมาห่วง ผมจะไปตามหาเพื่อน” อิศรายังดันทุรัง
“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่างคุณภีรวัส แต่เราเคลื่อนที่ได้ช้ากว่าที่ควร ถ้าคุณรออยู่ที่นี่การค้นหาก็จะเร็วขึ้น” วิษณุอธิบายด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
“ผู้พันว่าผมเป็นตัวถ่วง” อิศราหน้ามุ่ย ก้มหน้าลงมองพื้นหญ้า
“เปล่านะครับ” วิษณุปลอบ “ผมเป็นห่วงคุณ เจ็บเท้าจะแย่อยู่แล้ว นี่สงสัยคงถลอกจนเป็นแผล”
“รู้ได้ยังไง” อิศราเสียงอ่อย
“ทำไมผมจะไม่รู้ ผมเป็นหมอนะครับ”
“หมอวิเศษหรือยังไง ไม่ได้ถอดรองเท้าออกมาตรวจ รู้ได้เลยหรือว่าเท้าผมเป็นแผล” อิศราพูด ในใจนึกสงสัยอย่างที่พูดจริงๆ
“เดี๋ยวผมทำแผลให้ ไปให้ถึงตรงโน้นก่อน” วิษณุบุ้ยปากไปยังสันเขาและทหารทีมค้นหาที่เดินนำหน้าไปก่อน “นะครับที่รัก ถึงหน่วยวิทยุแล้วคุณพักรออยู่ที่นั่น”
“แล้วคืนนี้” อิศราทำหน้าเศร้า
“ต้องดูสถานการณ์ก่อน คุณไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก มีทหารประจำหน่วยอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัว”
“กลัวว่าผมจะเดินละเมอออกไปปล้ำทหารยามนะสิ” อิศราเบ้ปากแล้วออกเดินทางต่อ วิษณุหัวเราะเบาๆ แล้วท้าทายอิศรา ก่อนจะคาดโทษเอาไว้ว่าหากนอกใจเขา จะจับยิงเป้า
“ไม่กลัวหรอก จะจับผมยิงเป้า จะฆ่าผมหมกป่า ผมก็ไม่กลัว ผมจะหนีเข้ากรุงเทพฯ”
“ก็ถ้าคุณโดนผมยิงเป้าหรือถูกฆ่าหมกป่าแล้วจะหนีเข้ากรุงเทพฯ ได้ยังไง” วิษณุท้วง
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าผู้พันโหดร้ายกับผม ไม่ว่ายังไง ผมก็จะไม่อยู่ด้วย” อิศราตอบเสียงสะบัด
“แสดงว่า ถ้าผมดีกับคุณ รักคุณคนเดียว ตามใจคุณทุกอย่าง คุณจะอยู่ที่นี่กับผมใช่หรือเปล่าครับ” วิษณุยิ้ม ถามคำถามที่เขาอยากได้คำตอบแล้วกลั้นหายใจรอฟัง
“ไม่รู๊” อิศราส่ายศีรษะ ปฏิเสธเสียงสูงแล้วก้มหน้าเดินต่อไปโดยไม่พูดจา โดยมีนายทหารร่างสูงเดินตามมาไม่ห่างด้วยใบหน้ายิ้มๆ
...ผมไม่ให้คุณไปไหนหรอกอิศรา ส่วนเรื่องจะไปทำเจ้าชู้กับใครที่ไหนนั้นอย่าหวังเลย เป็นของผมแล้วก็ต้องเป็นของผมคนเดียว...

วรุฒม์ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิมเมื่อติดต่อวิษณุหรือคนอื่นๆ ในทีมค้นหาภีรวัสไม่ได้ เขาแทบไม่มีสมาธิในการประชุม จนแม่ทัพภาคฯ ปรายตามองเขาบ่อยๆ เมื่อตอบคำถามวนไปวนมาจนผู้ช่วยของเขาต้องเป็นคนพูดแทน ครั้นถึงเวลาทานอาหารกลางวัน วรุฒม์ปลีกตัวออกไปโทรศัพท์ แต่ก็ยังติดต่อใครไม่ได้อยู่ดี นายทหารหนุ่มอารมณ์เสียมากจึงยกมือขึ้นทุบผนังด้วยความขุ่มเคือง พร้อมๆ กับที่มีมือวางทาบบนไหล่
“”โทรหาใครหรือวรุฒม์” เสียงของผู้บัญชาการทหารบกดังขึ้น วรุฒม์สะดุ้ง หันหน้าไปยิ้มแห้งๆ แล้วบอกว่าโทรหาวิษณุ
“มีเรื่องอะไรกัน”
“เปล่าครับ” วรุฒม์ตอบโดยไม่คิดเพราะลืมตัว แต่ก็รีบยืดตัวตรงเพราะท่านผู้บัญชาการฯ ขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจที่เพื่อนของลูกชายซึ่งมีศักดิ์เป็นญาติกันด้วยนั้นตอบอะไรไม่เข้าท่า
“ผมเป็นห่วงเรื่องที่ขอร้องให้วิษณุช่วยทำครับ ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่สายๆ แล้วครับ” วรุฒม์ตอบใหม่
“ลุงถึงถามว่าเรื่องอะไร”
“เรื่องตามหาคนครับ” วรุฒม์ตอบชัดถ้อยชัดคำสมกับเป็นทหาร แต่ก็ยังขยักเอาไว้ไม่บอกว่าเป็นใคร
“ที่นี้ลุงก็คงต้องถามต่อว่าตามหาใคร”
“เพื่อนครับ ชื่อ...” วรุฒม์อ้ำอึ้ง
“หือ” ท่านผู้บัญชาการทหารบกเลิกคิ้วรอฟัง แต่เพื่อนของลูกชายยังไม่ตอบจึงเติมเอาเองว่า “เพื่อนหรือแฟน”
วรุฒม์ถอนหายใจเบาๆ รู้สึกอึดอัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พ่อของพลทำหน้านิ่งเรียบอยู่ชั่วครู่แล้วพูดในสิ่งที่ทำให้พันโทหนุ่มแทบจะตะโกนออกมาด้วยความยินดี
“งั้นก็กลับไปช่วยวิษณุตามหาซะ อยู่นี่แล้วขวางหูขวางตา ไหนๆ บ่ายนี้ก็จะเสร็จประชุมแล้ว แต่ก่อนไป มอบหมายงานให้เรียบร้อย คงไม่ยากหรอกมั๊งเพราะผู้พันทรงศักดิ์เป็นคนช่วยพูดช่วยอธิบายมาตลอดแล้วนี่นะ ลุงจะคุยกับท่านแม่ทัพภาคฯ ให้”
“ครับผม ขอบคุณครับ” วรุฒม์ยืนตรง ยกมือทำความเคารพผู้บัญชาการทหารบกแล้วรีบหันหลังเดินจากไปเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ ให้เรียบร้อย

วิษณุเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อใกล้ถึงกระท่อมไม้เก่าๆ ริมลำธาร ในใจได้แต่ภาวนาว่าจะเจอภีรวัสอยู่ในกระท่อมตามที่คาดเดา เมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา เขาได้รับรายงานจากหน่วยวิทยุว่าปลัดอำเภอแม่สะเรียงแจ้งมาว่าได้แนะนำเส้นทางเดินป่าให้แก่ภีรวัส นักวิจัยหนุ่มที่เขาเพิ่งทำความรู้จักกันในร้านอาหารในตัวอำเภอเมื่อห้าวันที่แล้ว
วิษณุนำหน่วยค้นหา 'หัวใจ' ของเพื่อนรักเดินทางมาจนถึงลานหญ้าใกล้กับสันเขาและพบเต้นท์ขาดๆ กองอยู่ใต้ต้นไม้รวมทั้งร่องรอยของคนพักค้างแรม เขาจึงมั่นใจว่าเป็นจุดที่ภีรวัสมาพัก พอๆ กับที่กังวลใจว่าอาจจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับชายหนุ่ม หมวดสกลสันนิษฐานว่าภีรวัสคงเจอลดกระโชกแรงจนเต้นท์พัง จึงอาจไปหาที่พักแห่งอื่น
“ไม่มีครับผู้พัน แต่คุณภีรวัสคงพักที่นี่แน่ๆ แปลแขวนอยู่ในกระท่อม ข้าวของทุกอย่างวางไว้เป็นระเบียบ ผมคาดว่าเมื่อคืนคงไม่ได้พักอยู่ที่นี่” หมวดสกลรีบรายงาน
“ทำยังไงดี” วิษณุพึมพำ ในใจถามตัวเองว่าจะบอกวรุฒม์ยังไงดี อีกไม่่นานฝ่ายนั้นก็คงติดต่อศูนย์วิทยุและสั่งการให้คนวิทยุมาถามเขาจนได้
“ผู้พันครับ ผู้พันวรุฒม์ต้องการพูดด้วย” ทันใด ร้อยเอกอนันต์ก็เดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นวิทยุสื่อสารให้
“คิดว่าเขาจะไปไหนอนันต์” วิษณุถาม แต่หมวดสกลพูดแทรกขึ้นมาว่า
“ผมว่าต้องเดินไปตามลำธารนี้แน่”
“จริงสิ” วิษณุพยักหน้า แล้วพูดกับวรุฒม์ “เราเจอร่องรอยแล้วรุฒม์”
“เจอร่องรอยยังงั้นหรือ ทำไมยังไม่เจอตัวอีก ถ้าเป็นตัวประกัน ป่านนี้คงตายไปแล้ว” วรุฒม์เสียงห้วน วิษณุส่ายหน้าแล้วเดินออกห่างจากผู้ช่วยทั้งสอง
“สองวันแล้วนะวิษณุ ทำไมยังไม่ได้เรื่องกันอีก” เสียงของวรุฒม์ร้อนรน
“ครับท่าน เรากำลังตามหาอยู่” วิษณเริ่มฉุน “บอกแล้วไงว่าเจอร่องรอยแล้ว อีกหน่อยก็คงเจอตัว เราว่ารุณภีรวัสคงตามลำน้ำลงไปทางตีนเขา อาจจะกลัวหลงทาง”
“นายรีบตามไป” วรุฒม์สั่ง “นี่ใกล้ค่ำแล้ว จะลำบากเรื่องที่หลับที่นอน เรากำลังออกจากกรุงเทพฯ ไปช่วยอีกแรง”
“ขอบใจที่เป็นห่วงเรื่องที่หลับที่นอน” วิษณุกระแทกเสียงแล้วเลิกการสนทนา เดินย้อนกลับมาหาผู้กองอนันต์กับหมวดสกล แล้วยื่นวิทยุสื่อสารให้ ก่อนจะสั่งให้ทุกคนตามหาภีรวัสโดยใช้เส้นทางตามธารน้ำมุ่งลงไปทางทิศใต้
“แล้วคุณอิศราล่ะครับ” หมวดสกลถามด้วยความห่วงใย
...นั่นสิ อิศราอยู่ที่บ้านพักหลังเล็กของหน่วยวิทยุกับพลทหารสองคน ซึ่งบังเอิญหน้าตาค่อนข้างดี ป่่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง พลทหารสองนายนั้นจะเอาตัวรอดได้ไหมเขาไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เขาไม่อยากทิ้งอิศราเอาไว้...
...ไม่ไว้ใจเลยจริงๆ...
วิษณุถอนหายใจเบาๆ อยากสั่งให้ทีมค้นหาล่วงหน้าไปก่อน ส่วนเขาจะย้อนกลับไปรับอิศรา แต่เมื่อนึกถึงภีรวัสที่กำลังเดินบุกป่าฝ่าดงไปเรื่อยๆ ก็อดสงสารไม่ได้
...สงสารวรุฒม์ที่ทำเสียงเหมือนกำลังจะคลั่ง...
...เฮ้อ ความรักหนอความรัก ทำไมมันทำกับคนได้ถึงเพียงนี้ เขาไม่อยากจะนึกเลยว่า หากภีรวัสเป็นอะไรไป วรุฒม์จะคลั่งขนาดไหน ตอนที่พลเสียชีวิต วรุฒม์เสียใจมากที่เพื่อนจากไป แต่ก็เก็บความรู้สึกเอาไว้มิดชิดสมกับที่เป็นวรุฒม์ หากวรุฒม์เสียภีรวัส เพื่อนของเขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เพียงใด แต่เห็นได้ชัดว่าตั้งแต่รู้ว่าภีรวัสหายไป วรุฒม์ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้...

****19***

[Ak@tsuKII]

ูู^
^

นึกว่าใครปาด    ว้าววววววววมาแล้ววววว  เด๋วมาเม้นตอนสิบเก้าจ้า  ขอไปอ่านก่อน

สงครามจิตวิทยา .... จะทำให้กลายเป็น เกมส์ที่มีแต่ผู้แพ้ มั้ยเนี่ย

เห็นด้วย  ถ้ายังเป็นแบบนี้เห็นที่คงมีแต่ผู้แพ้  

มันยุ่งยากนัก งั้นเราก็กลับไปทำงานวิจัยของเราดีกว่าภีร์  

ไม่ต้องสนใจมันแระ

ชักหมั่นไส้ วรุต ขึ้นมาหน่อยแระ  

อยากจะให้วิ่งไปซบอกเหรอ  ชิส์ หนีไปเลย

ยังอยากจะเล่นสงครามก็เล่นไปคนเดียวเถอะ  ตบๆๆๆๆ

คงหนุ่มเย้ยเลย   (เข้าข้างสองเพื่อนเลิฟเต็มที)


ส่วนอิศราของเจ้  จุ๊บๆๆๆ  น่ารักกกกกก  

แต่ตอนนี้ดูอิศราเครียดๆหน่อยๆเนอะ  

+1 ค่ะ  

[astral]

มีคนคลั่ง (รัก) ขึ้นมาแล้ว ดีใจจัง สะจรายยยยยย  

อิศราตกลงเป็นแฟนกะคุณหมอแล้วดีจัง เรื่องนี้ไม่มีหลายคู่ให้คนอ่านต้องเดาเอาเอง ตอนนี้ก็เหลือแต่ตามหาภีร์ให้เจอ (ภีร์ตั้งใจหนีไปซ่อนอ่ะป่าวเน้อ)

พี่นายงานยุ่งจนน่าอิจฉา อิอิ หาเมีย เมียไม่มีมีแต่กิ๊กอ่ะป่าวคับ

[M@nfaNG]

กำลังสนุกเลย ตามหาหัวใจกันเป็นการใหญ่ หวังว่าทุกคนจะสมหวังนะ

ปล.ขอตอนจบที่ถูกใจคนอ่านเถอะนะคะ ขอร้อง.....

[aimaim]

เอาล่ะสิผู้พันที่รัก คลั่งให้ตายไปเลย กร๊ากกกกกกกกกกกก

[oaw_eang]

ว่าจะกดบวก  เสียแต่ว่ามันกดซ้ำภายใน ๑๒ ชม ไม่ได้ อิอิ

ปล. เอ... ชั่วโมงมันเขียนย่อว่าไงคะ? ชม/ชม./ช.ม.  แล้ว เชียงใหม่ล่ะ ย่อยังไง 

[mecon]

 
คุณอิศรามีซะมีเป็นตัวเป็นตนซะทีนะคะ
ไม่ต้องเที่ยวไปเล่นเกมส์หัวใจกับใครอีกแล้วนะ
ถึงจะยังแฮดตามวัยและยังคะนองปากเหมอืนเคย
แต่ก็ยังแสดงอาการห่วงหวงคุณหมอวิษณุเหมือนเคย
ก็นะเจอคุณซะมีดักทางเรื่องแวะตามแม่ๆเนี่ย โคดจะฮา
ไก่เห็นทีนงู  งูเห็นนมไก่จริงๆ ให้ตายเถอะ

ส่วนคุณภีร์หายไปไหนนะเนี่ย ทำคนเค้าเป็นห่วงเนี่ย
เพื่อนอิศก็จะกระโดดงับหัวซะมีอยู่แล้ว เพราะห่วงเพื่อน
แล้วนี่ถ้ารู้ว่าผู้พันเจ้าเล่ห์นั่นควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างที่เคยเป็นมาก่อน
แถมยังวีนไม่สนหน้าอินหน้าพรหมณ์แบบนี้คงไม่ต้องบอกนะคะ คุณภีร์
ว่าตอนนี้ใครคุมเกมส์อยู่กันแน่ แต่่ว่า...คุณภีร์หายตัวไปไหนคะเนี่ย
ไปติดใจหนุ่มทาร์ซานในป่าที่ไหนกันนะถึงได้หายไปเลยเนี่ย

สู้ๆนะคะ

[alterlyx]

อย่าบอกนะ ..

ว่า ..

ภีร์ ..

หนีตาม แฟนใหม่ ไปพม่าแล้ว  


ถึง ภีร์จะผิด ที่ไปหลอกเอาความรักของคนอื่น มาเล่มเกมส์แบบนี้
แต่ก็ไม่ใจร้ายเท่า ...
ผู้พันที่รู้คำตอบของหัวใจดีอยู่แล้ว ... ยังดึงดันจะแก้เกมส์คืนอีก ... น่าจับลดขั้นจริงๆพับผ้า  


ปล. คุณนาย ... เรื่องต่อไป ขอ ตบจูบๆ ได้ป่าวค่ะ

[Resonance]

ภีร์ ไปอยู่ไหนละเนี่ยะ !!!

พอกันเลยแฮะทั้งผู้พันทั้งภีร์   




เอาละสิเรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว !! 

เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^

[Ak@tsuKII]

...นั่นสิ อิศราอยู่ที่บ้านพักหลังเล็กของหน่วยวิทยุกับพลทหารสองคน ซึ่งบังเอิญหน้าตาค่อนข้างดี ป่่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง พลทหารสองนายนั้นจะเอาตัวรอดได้ไหมเขาไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เขาไม่อยากทิ้งอิศราเอาไว้..

<<<< ทำไมปั๋วไม่ไว้ใจเมียเลยล่าาาาาาา  เห็นอิศราเป็นคนยังไงหรือ (ก็แรดน่ะสิ by วิษณุและคนอ่าน)   กลัวภรรเมียตัวเองจะไปจับพลทหารหนุ่มปล้ำซะงั้น    อย่างฮา 

อิศราน่ารักอีกแล้ว เอาไปหนึ่งจุ๊บ 


ชอบทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก เป็นไงละวรุต  หึหึ
อยากกดบวกให้ แต่กดมะได้ เพิ่งกดไป
 

[patz]

หึ หึ วรุฒม์คิดจะตลบหลังซ้อนแผนคืน แต่กลับกลายเป็นคนที่กระวนกระวายจนเก๊กหลุดเองซะงั้น


หวังว่าภีร์คงไม่เป็นอะไรไปหรอกเนาะ เป็นห่วงเหมือนกันอะ