ตอนที่ 11
หลายวันต่อมา
“ปิ้งย่างบ้านเนม!”
“ปิ้งย่างบ้านเนมโว้ยยยยยย!”
“วันเกิดเชี่ยเนมครับ!”
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์เชี่ยเนม แฮปปี้เบิร์ธเดย์!”
“ปิ้งย่างบ้านเนม! ปิ้งย่างบ้านเนม!”
กูรู้แล้วโว้ย! ผมอยากที่จะตะโกนบอกเพื่อนทุกคนที่ย้ำในเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าจริงๆ วันนี้เป็นวันเกิดของไอ้เนม เศรษฐีหน้าทะเล้นประจำห้อง มันประกาศลั่นผ่านกรุ๊ปไลน์ตั้งแต่หลายวันก่อนแล้วว่าจะเลี้ยงปิ้งย่างแถมเครื่องดื่มไม่อั้น พวกผมก็เลยพากันตื่นเต้นกัน อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ด้วย เพื่อนหลายคนหอบหิ้วเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปนอนเกลือกกลิ้งที่บ้านไอ้เนมกันยกใหญ่
ผมเองก็เช่นกัน
เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่าพวกแม่งจะตื่นเต้นทำห่าทำเหวอะไรขนาดนั้น เอาเถอะครับ ผมเองก็แอบตื่นเต้นเหมือนกัน เพียงแต่ผมไม่ค่อยแสดงออกน่ะ
ได้ข่าวว่าวันนี้พ่อไอ้เชี่ยเนมจะเปิดขวดบลูเลเบิลให้ดื่มกันเลยทีเดียว เรียกได้ว่าลาภปากของไอ้พวกเด็กที่ยังไม่ถึง 18 และก็พวกที่โหยหาโอกาสในการดื่มแบบพวกเรามากๆ (เยาวชนไม่ควรลอกเลียนแบบนะจ๊ะ)
วันนี้ทั้งวันห้องม.5/3 จึงสร้างความปวดหัวให้บรรดาคุณครูหลายคนมาก ไม่รู้ว่าไปเสพยาม้ายาอีที่ไหนคึกกันได้ถึงเพียงนี้ นอกจากจะคุยแข่งตลอดระยะเวลาที่ครูสอนแล้ว ยังกวนตีนคุณครูจนครูทุกคนเป็นอันต้องยอม ต้องสั่งงานทิ้งให้พวกผมทำกันเอง หรือไม่ก็เลิกสอนและก็เปิดเรื่องเมาท์มอยซะเลย
ทุกวันนี้ผมสลับที่นั่งกันกับไอ้เชี่ยตังครับ กลายเป็นว่าผมนั่งข้างไอ้เชี่ยอ๊อฟ ส่วนไอ้ตังก็ย้ายไปนั่งข้างๆ ไอ้สิกแทน หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ที่มีน้องเคมีมาเกี่ยวข้องด้วยในวันนั้น เราสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีก
ผมไม่รู้ว่าทุกวันนี้มันกับสตาร์เป็นยังไงบ้างแล้ว ผมไม่ได้ถามอะไรจากใครทั้งสิ้น แต่ก็มีแอบเห็นบ้างที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน สตาร์ชอบไอ้สิกมากจริงๆ และก็ไม่คิดยอมแพ้เลย ผมนับถือใจของสตาร์มากและก็นับถือจนผมไม่มีหน้าที่จะกล้าคุยกับไอ้สิกอีกแล้ว
มันควรจะเป็นแบบนี้ต่อไปครับ ผมเชื่อว่าอย่างนั้น
ในตอนเย็นวันนั้น ผมกับเพื่อนห้องสาม (ขอเรียกสั้นๆ) พากันโบกแท็กซี่หน้าโรงเรียนเสียงดังล้งเล้ง เรียกได้ว่ากว่าจะได้ขึ้นรถกันครบทุกคนก็เล่นเอาเหงื่อแตก กลุ่มผมนั่งคันเดียวกันโดยที่มีไอ้อ๊อฟนั่งข้างหน้าคู่กับพี่แท็กซี่ ส่วนผม ไอ้ตัง และก็ไอ้สิกนั่งอยู่ด้วยกันที่เบาะหลัง ไอ้สิกเป็นคนนั่งตรงกลางระหว่างผมกับไอ้ตัง
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ห้องพยาบาล เราสองคนก็ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้อีกเลย เข่าและก็ขาของผมกับมันชนกันเพราะขาผมกับมันค่อนข้างยาวและพื้นที่แท็กซี่มีค่อนข้างน้อย ไม่ว่าผมจะพยายามควบคุมไม่ให้ขาตัวเองไปอิงแอบแนบชิดกับขาของไอ้สิก แต่ผมก็ควบคุมไม่ได้ครับ
ไออุ่นของขามันทำให้ผมต้องทำเป็นเสมองไปทางอื่น ไม่รู้ว่าไอ้สิกมันสัมผัสถึงไออุ่นนี้ของผมมั้ย หรือผมสัมผัสได้คนเดียวกันนะ
มีช่วงเวลาหนึ่งที่พี่แท็กซี่เขาเบรกกะทันหัน แขนยาวๆ ของไอ้สิกพาดยาวมาที่ลำตัวของผมราวกับกันไม่ให้ผมหัวทิ่มไปชนเบาะคนขับ ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่สายตาของผมประสานเข้ากับสายตาของไอ้สิก
“กูโอเค” ผมกระซิบ
ไอ้สิกพยักหน้ารับ มันเก็บแขนตัวเองกลับไป แต่พอพี่แท็กซี่เบรกอีก แขนมันก็พาดมาอีก
ประเด็นอยู่ที่มันไม่ได้พาดแขนตัวเองไปที่ลำตัวของไอ้ตัง มันพาดมาที่ผมคนเดียว ไอ้ตังแอบเหล่มองผมกับไอ้สิกอย่างจับผิด และมันก็มองอยู่แบบนั้นตลอดการเดินทางไปบ้านไอ้เนม
บ้านไอ้เนม
ขนาดของบ้านไอ้เนมใหญ่ประมาณบ้านผมกับบ้านไอ้สิกรวมกันห้าหลังเห็นจะได้ นี่ไม่น่าจะเรียกว่าบ้านแล้วล่ะ น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า โซนสำหรับกินปิ้งย่างที่พ่อแม่ไอ้เนมจัดไว้ให้ก็คือห้องๆ หนึ่งที่เอาไว้จัดงานเลี้ยงโดยเฉพาะ นอกจากจะมีเตาปิ้งย่างเกือบสิบเตาให้กินกันอย่างจุใจแล้ว บ้านนี้ยังเปิดห้องให้พวกผมได้นอนกองรวมกันอีกด้วย ในห้องนั้นมีเครื่องนอนครบครันจนเรียกได้ว่าทุกคนถูกใจอยากจะมาอีกกันแล้วทั้งๆ ที่วันนี้ยังไม่ได้เริ่มงานวันเกิดไอ้เนมด้วยซ้ำ
นี่มันเหมือนการเข้าค่ายชัดๆ (ค่ายปิ้งย่างบ้านเนม)
ผมกับเพื่อนเริ่มความสนุกสนานด้วยการแดกก่อน จากนั้นทุกคนก็เริ่มให้ของขวัญไอ้เนมเรื่อยๆ และก็เปิดฉากการดื่มแอลกอฮอล์ ผมเป็นคนคอปานกลางครับ ดื่มได้แต่ไม่ขอดื่มมาก การที่ได้เห็นเพื่อนๆ มันหัวเราะผมก็รู้สึกหัวเราะไปพวกมันด้วย คล้ายกับได้ปลดเปลื้องความทุกข์ในใจลงไปได้อีกส่วนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะน้อย แต่ก็ยังดีกว่ายังเป็นทุกข์แบบเต็มๆ นะครับ
เตาปิ้งย่างเริ่มถูกยกออกไปหลังจากที่ไอ้เนมเป่าเค้กวันเกิด มันแกะของขวัญวันเกิดต่อหลังจากนั้น แต่ละคนช่างสรรหาของขวัญมาให้ไอ้เศรษฐีหน้าทะเล้นนี่กันอย่างสร้างสรรค์จริงๆ
ไม้เกาหลัง 5 อันจากไอ้ทีน
ครีมทาส้นเท้า 3 กระปุกจากไอ้ป๊อบอาย
สบู่ตรานกน้อย 10 ก้อนจากไอ้ซุป
ส่วนผมให้อะไรที่มันไม่ต้องคิดเยอะ ไอ้เชี่ยเนมเป็นคนที่ชอบเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มาก เพราะงั้นผมก็เลยซื้อพาวเวอร์แบงก์อย่างดีให้ มันชอบเดินมาขอเพื่อนชาร์จบ่อยๆ จนผมจำได้ว่าเป็นเอกลักษณ์ของมัน ผมก็เลยซื้อให้มันซะเลย ไอ้เชี่ยเนมดีใจเชียวครับที่เห็นของขวัญผม อย่างน้อยก็ดีใจกว่าได้ไม้เกาหลัง 5 อันก็แล้วกัน (ว่าแต่เชี่ยทีนมึงซื้อมาทำไมเยอะแยะวะ)
เพื่อนหลายคนที่พักค้างอ้างแรมไม่ได้ก็เริ่มทยอยกลับ ไอ้พวกที่อยู่ต่อก็พากันล้อมวงเข้ามาเพื่อดื่มและก็พูดคุยกัน ผมที่ดื่มไปเยอะลุกไปเข้าห้องน้ำหลายต่อหลายครั้ง สวนทางกันกับไอ้สิกก็บ่อยแต่ก็ไม่ได้พูดคุยกัน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มกว่า เพื่อนหลายคนเริ่มทิ้งตัวลงนอนเพราะชักจะเมา ส่วนผมที่เลิกดื่มไปนานแล้วไม่ได้ง่วงนอนอะไรจึงนั่งฟังเพื่อนมันคุยไปหัวเราะไป
“มึงว่าห้องเราเคยมีคนโกรธกันแบบไม่คุยกันเลยป่ะวะ” ไอ้ทีนเปิดประเด็นขึ้นมา ประเด็นนี้แม่งโดนกบาลผมอย่างจังเพราะผมกำลังเป็นอยู่
ผมทำเนียนหยิบแก้วขึ้นมาดื่มทั้งๆ ที่น้ำแข็งละลายหมดแล้ว เชี่ย ไม่อร่อยเลยว่ะ
“เชี่ยนุกไง มันเคยโดนไอ้ชิตล้อเรื่องแฟนมันอ่ะ ไม่ยอมคุยกันเลย” สองคนนี้ไม่อยู่ที่นี่ เพื่อนๆ ก็เลยพากันพูดถึงได้สบายๆ ครับ คนตอบคือไอ้ตัง มันนั่งข้างๆ ผมทางซ้ายมือ ส่วนไอ้สิกนั่งอยู่ไกลมากครับ
“อ๋อ ที่บอกว่าแฟนมันไม่สวยอ่ะนะ”
“เออ ประมาณนั้นแหละ”
“เป็นพวกมึงพวกมึงโกรธมั้ยวะ ถ้ามีเพื่อนล้อว่าแฟนมึงไม่สวยอ่ะ”
“กูโกรธ” ไอ้อ๊อฟยกมือขึ้นสูง
“กูจะด่าคนล้อว่าแม่งพูดไม่รักษาน้ำใจเพื่อน” ไอ้ซุปพูดบ้าง
“กูไม่รู้ กูโสด” หลายคนพูดทำนองนี้
“แล้วสุดหล่ออย่างไอ้เชี่ยสิกล่ะ” ไอ้สิกสะดุ้งเมื่อไอ้ทีนหันไปถามมัน “เป็นมึงจะโกรธมั้ย”
“เหอะ คนที่จะมาเป็นแฟนกูก็ต้องน่ารักอยู่แล้วป่ะว้า เพราะงั้นให้ตายยังไงกูก็ไม่โดนล้อ” ไอ้สิกพูดยิ้มๆ
“ถุย”
“หมั่นไส้แม่ง”
“เออ มึงมันหล่ออออออออ” เพื่อนๆ หลายคนต่างก็หมั่นไส้มันกันใหญ่
“แล้วมึงเคยโกรธกับเพื่อนคนไหนจนไม่คุยกันเลยป่ะวะ” ไอ้ทีนยิงคำถามต่อ
ฟ๊าคคคคคคคค มึงถามห่าไรของมึง ถามแบบนี้ชี้เป้าให้เพื่อนๆ มองมาที่ผมกับไอ้สิกชัดๆ เพื่อนหลายคนเคยมาถามผมครับว่าผมกับสิกโกรธอะไรกัน แต่ผมกับมันไม่มีใครยอมเปิดปากพูดเหตุผลจริงๆ ออกมาเลยสักคำ
“กูรู้ มึงกับเชี่ยฟืนโกรธกันอยู่” ไอ้ซุปพูดบ้าง
“ไม่คุยกันเลย ไม่รู้เป็นห่าไรกัน” ป๊อบอายก็อยากมีส่วนร่วม
“พวกมึงสองคนสนิทกันมาก แต่จู่ๆ ไม่คุยกันเลยที่มันเพราะอะไรวะ” ทีนพูดอย่างเป็นทางการ “กูไม่อยากให้พวกมึงต้องผิดใจกันมากไปกว่านี้นะเว้ย เวลาในรั้วโรงเรียนมันเป็นสิ่งมีค่า ปีหน้าก็แยกกันแล้ว เพราะงั้น...” ไอ้ทีนมองไปที่เพื่อนคนอื่นๆ ราวกับนัดแนะอะไรบางอย่าง
“ไปคุยกันซะ!” “เชี่ยยยยย” จู่ๆ ผมก็ถูกยกตัวขึ้นสูงโดยฝีมือของเพื่อนหลายๆ คน ไอ้สิกเองก็โดนเหมือนกัน เพื่อนแม่งจับผมกับสิกเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยเครื่องนอนนั่นแหละครับ ในนั้นมีแค่เครื่องนอนสำหรับคนสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไปเตี๊ยมกันมาตั้งแต่ตอนไหนวะ ไอ้พวกห่านนนนน!
“นี่เครื่องดื่มนะ” เบียร์หลายกระป๋องถูกลำเลียงเข้ามาในห้อง “เปิดแอร์ให้แล้ว ค่อยๆ คุยกันดีๆ” เจ้าของบ้านเป็นคนพูดเองเลยครับ
“มึง คือว่า...” ผมพยายามอธิบาย
“ถ้าไม่ดีกันก็ไม่ต้องออกมา” ไอ้อ๊อฟพูด
“มึงก็ด้วยเหรออ๊อฟ” ไอ้สิกถึงกับอึ้งไปเลย
“กูปวดห้องน้ำ” ผมแกล้ง ทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ถูกจับไหล่ให้นั่งลงกับพื้นห้องตามเดิม
เกลียดที่เพื่อนแม่งรู้ไส้รู้พุงทุกอย่าง
“คุยกันดีๆ ซะ ทุกปัญหามีทางออก” ตังตบบ่าผมเบาๆ ก่อนที่จะไล่เพื่อนทุกคนออกไป
ผมกับไอ้สิกมองหน้ากัน รู้สึกว่าต่างฝ่ายต่างคิดเหมือนกันว่าไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้ ผมเดินไปที่ประตู พยายามหมุนลูกบิดแต่ก็ไม่เป็นผล ส่วนไอ้สิกนั้นเดินไปทั่วห้องและก็พบว่าห้องนี้มีทางเข้าทางเดียวก็คือประตูที่ผมพยายามเปิดอยู่นี่แหละ
พวกแม่งเอาจริงว่ะ
ไม่รู้เรียกว่าเป็นห่วงหรือว่าเสือก ผมพ่นลมก่อนที่จะนั่งลงกับพื้นอย่างจนตรอก ไอ้สิกที่รู้แน่ๆ แล้วว่าไม่มีทางใดนอกจากนั่งอยู่ในห้องนี้ต่อไปก็ได้ทิ้งตัวนั่งลงเหมือนกัน
เราสองคนนั่งห่างกันมาก เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ กว่าที่ไอ้สิกจะหยิบเบียร์กระป๋องแถวนั้นขึ้นมาเปิดและก็ดื่ม
“เอามั้ย หรือหมดลิมิตของมึงในคืนนี้แล้ว” สิกยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาเป็นเชิงถาม ผมส่ายหน้าอย่างปฏิเสธ
เพื่อนก็คือเพื่อนจริงๆ ว่ะ แม่งจำได้ด้วยว่าผมไม่เคยดื่มเกินลิมิตตัวเอง
“กูขอเข้าไปนั่งใกล้ๆ ได้ป่ะวะ”
“อืม”
ร่างสูงของไอ้สิกเดินมานั่งใกล้ๆ ผม ผมนั่งชันเข่าเกร็งตัวเล็กน้อย ปกติผมเคยเกร็งต่อหน้าไอ้สิกที่ไหนกัน ผมกับมันสนิทกันมาก แต่หลังจากที่เกิดเรื่องราวต่างๆ ขึ้น หลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมด
“เป็นไงบ้าง” สิกเอ่ยถาม
“กูน่ะเหรอ ก็ดีมั้ง” ผมตอบ “มึงล่ะ”
“ก็ดี”
ระหว่างผมกับมันควรจะพูดคุยกันอย่างน้ำไหลไฟดับ แต่บัดนี้มีแต่ความเงียบมาคั่นกลาง ผมรู้สึกว่างโหวงในใจจนถึงขนาดต้องถอนหายใจออกมา
“กูบอกว่าอย่าถอนหายใจบ่อยๆ ไง”
“ก็มันควบคุมไม่ได้นี่หว่า”
“จริงๆ แล้วกูมีเรื่องจะถามมึงเยอะแยะเลย”
“ตอนนี้มึงก็มีโอกาสแล้วนี่”
“ไม่รู้ว่ะ” ไอ้สิกยกเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกครั้ง “กูกลัวคำตอบ”
ผมกลืนน้ำลายเบาๆ “มึงถามมาได้เลย”
“กูพอจะเข้าใจนะเรื่องที่มึงบอกว่าสตาร์เขาชอบกู เพราะทุกวันนี้สตาร์เขาก็แสดงออกชัดเจน แต่ที่กูไม่เข้าใจเลยก็คือมึงรู้อยู่แล้วแต่ทำไมมึงถึงไม่บอกกูวะ ปล่อยให้กูเข้าไปช่วยเรื่องมึงกับสตาร์อยู่ได้ มึงไม่เจ็บหัวใจเหรอ” ไอ้สิกพรั่งพรูออกมาคล้ายกับคนที่เก็บกดมานานมากจนผมอดที่จะอึ้งไม่ได้
แรกๆ ก็เจ็บนั่นแหละ แต่มันเป็นความเจ็บที่ช่างเบาบางเหลือเกินเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมคิดอะไรกับเพื่อนตัวเอง
“กูหายแล้ว” ผมตอบเลี่ยงๆ “ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วล่ะ”'
“มึงรู้ป่ะ” ไอ้สิกกล้าพูดเพราะมันมีแอลกอฮอล์อยู่ในตัวสูงมาก “ทุกๆ วันกูเอาแต่คิดเรื่องนี้วนไปวนมา”
“...”
“มึงช่วยสตาร์ให้เขาเข้ามาหากู สนับสนุนให้สตาร์ลงเอยกับกูแม้ใจมึงจะเจ็บ แต่มึงรู้มั้ยว่ามันหมายความว่าไง”
ผมขมวดคิ้วเหลือบมองไปที่ใบหน้าของไอ้สิกช้าๆ
“หมายความว่ามึงไม่เคยคิดอะไรกับกูเลย และนั่นคือเรื่องที่กูเจ็บมากที่สุด”
คราวนี้ไอ้สิกกระดกเบียร์รวดเดียวจนหมด จนผมต้องสะกิดมันให้มันเลิกดื่มได้แล้ว
ผมไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะถึงจุดที่หน่วงจับจิตแบบนี้ มันชอบผม ผมชอบมัน แต่ผมไม่สามารถที่จะพูดออกมาตรงๆ ได้ แม้กระทั่งแสดงออกว่าชอบ ผมก็ยังไม่กล้า เพราะผมรู้ว่าตอนนี้มันกับสตาร์กำลังเริ่มคุยกัน ผมจึงต้องทำเป็นเฉยชาปล่อยให้คำพูดเหล่านั้นที่ออกมาจากปากของไอ้สิกลอยผ่านไป ทั้งๆ ที่มันทำร้ายหัวใจผม
ผมไม่อยากทำร้ายเพื่อนของผมเลย เพื่อนที่ผมแคร์มันมากๆ แต่ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ
“มึงห่างกันกับกูชีวิตมึงโอเคขึ้นใช่มั้ยวะ” ผมค่อยๆ พูด
“ก็ไม่ค่อยโอเคหรอก”
“กูขอโทษนะ กูจำเป็นต้องทำ”
“เพราะสตาร์เหรอ”
“...”
“ถ้ามึงใกล้กูมากเกินไป มึงจะรู้สึกผิดกับสตาร์ใช่มั้ย เพราะมึงรู้ว่ากูชอบมึง”
“...”
“แล้วถ้าตัดสตาร์ออกไปล่ะ”
คำพูดของไอ้สิกทำเอาผมหันขวับมาหามันคอแทบหัก “อะไรนะ”
ไอ้สิกเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ พร้อมกับทั้งยื่นใบหน้าของมันเข้ามาใกล้
“ถ้าเรื่องนี้ไม่มีสตาร์ตั้งแต่ต้น มึงยังจะอยากห่างกับกูมั้ยวะ”
แน่นอนว่าไม่อยู่แล้ว ผมมองไอ้สิกด้วยนัยน์ตาเศร้าเกินกว่าที่ผมจะสามารถบรรยายได้ ใบหน้าของมันเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมไม่สามารถที่จะต่อต้านความต้องการของผมที่มีต่อมันได้เลย
หน้าผากของเราทั้งคู่ชนกัน และไอ้สิกก็โพล่งความในใจของมันออกมา
“กูคิดว่ากูจะชอบมึงไปเงียบๆ แบบนี้ คอยแอบมองมึงอยู่ในมุมของกูแบบนี้ แต่กูทำไม่ได้ ความรู้สึกของกูมีแต่จะมากขึ้นเรื่อยๆ จนมันล้นออกมาจากหัวใจของกู”
มือของผมแตะใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและเผลอไผล
“สมมติว่าไม่มีสตาร์ สมมติว่าเราทั้งสองคนไม่ได้เป็นเพื่อนกัน สมมติว่าห้องๆ นี้เป็นโลกทั้งใบของเรา ไม่มีใครอยู่ในโลกของเราทั้งสิ้นนอกจากกูกับมึง”
“...”
“มึงจะชอบกูมั้ยวะฟืน”
ริมฝีปากของผมประกบกับริมฝีปากของมันแทนคำตอบ ความกล้าๆ กลัวๆ ของผมทำให้การแสดงออกของผมเต็มไปด้วยความขลาด สิกเป็นคนช่วยผม มันประคองศีรษะของผมก่อนที่มันจะเป็นผู้นำในการสัมผัสของเราครั้งนี้
นี่อาจจะเป็นจูบแรกของผมกับมัน และก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายด้วย
น้ำตาของผมปริ่มขอบตาโดยที่ผมไม่สามารถควบคุมได้ เป็นน้ำตาที่ไอ้สิกไม่อาจมองเห็น สิกขยับริมฝีปากออกจากริมฝีปากผมอย่างอ้อยอิ่งอาลัยอาวรณ์
“คำถามของมึง...มึงได้คำตอบแล้วใช่มั้ย” ผมถามอีกฝ่ายเสียงสั่น การกระทำของผมน่าจะตอบคำถามมันได้หมดแล้ว
สิกเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้ภายใต้ผ้าห่ม
“ทำไมเราสองคนต้องเป็นแบบนี้วะ” มันโวยวายอย่างไม่เก็บอารมณ์ “ทำไมมึงต้องทำให้เรื่องยุ่งยาก กูเหนื่อยนะโว้ยที่จะต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างกูกับมึงเลย”
“...”
“ไม่เอาแบบนี้ไม่ได้เหรอ กูต้องการแบบเดิมอ่ะฟืน กูต้องการแบบเดิม”
“กูไม่รู้ว่ะ” ผมตอบอย่างจนมุม “กูไม่รู้จริงๆ ถ้าอยู่ใกล้ๆ มึง แล้วสตาร์ล่ะ”
“ถ้าเขาเจ็บมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“แต่กูให้สัญญากับเขาเอาไว้แล้ว มันจะไม่ดูเลวไปหน่อยเหรอวะ ที่กูได้มึงมาทั้งๆ ที่กูบอกว่ากูจะช่วยให้เขาได้กับมึง”
สิกพูดไม่ออก มันใช้มืออีกข้างที่ไมได้จับมือผมขยี้ผมตัวเองอย่างอารมณ์เสีย
“แม่งเอ๊ย!” มันสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะมองผมอย่างอ่อนใจ “มึงพอใจกับที่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้เหรอ”
ผมส่ายหน้าเบาๆ “ไม่พอใจ แต่กูต้องอยู่กับมันให้ได้”
“...”
“มึงก็น่าจะรู้ มึงได้จูบกูแล้วนี่”
ผมคิดว่าสิกมันน่าจะรับรู้ความรู้สึกของผมผ่านสัมผัสของผมได้ มันสบตาผมจากนั้นก็ถอนหายใจยาวเหยียด
“อย่าถอนหายใจบ่อยดิ” ผมพูดติดตลก ทั้งๆ ที่มันไม่ได้ตลกเลย
“สัด” สิกด่าแบบไม่จริงจัง “จริงๆ กูอยากพาตัวมึงหนีไปไกลๆ ที่ไหนสักที่มากๆ เลยนะ ไปแค่กูกับมึง”
“พ่อแม่กูล่ะ”
“เขาคงเข้าใจ”
“เข้าใจก็บ้าแล้ว”
“ก็กูอยากทำแบบนั้นอ่ะ”
“มันไม่ได้ไงสิก”
“โวะ” สิกโวยวาย หลังจากนั้นเขาก็มองผมอย่างยอมแพ้ สายตาของเขาดูตัดพ้อจนหัวใจของผมปวดแปลบ
“...”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้กูขออยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ได้มั้ยวะ ในเมื่อมันทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วอ่ะ”
ผมพยักหน้าอนุญาต ปล่อยให้ไออุ่นจากมือไอ้สิกไหลผ่านมือผมและเข้าสู่ภายในหัวใจของผม
เราสองคนไม่ได้โกรธกัน เพียงแต่เราอยู่ใกล้กันไม่ได้ต่างหาก
ตอนเช้าสิกก็ออกไปจากบ้านของเนมแล้ว เพื่อนของผมส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครถามผมหลังจากที่ผมตื่น พวกมันคงถามจากปากสิกและก็รู้กันหมดแล้วว่าพวกมันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ผมค่อยๆ ช่วยที่บ้านไอ้เนมเก็บของให้เข้าที่ก่อนที่จะขอตัวกลับบ้านของตัวเอง
ที่กระเป๋าของผมมีโน้ตการ์ดของไอ้สิกเสียบไว้ ผมรอจนแยกมาจากเพื่อนทุกคนและค่อยๆ โน้ตการ์ดนั้นคนเดียว
โน้ตการ์ดใบที่ 11
มึงจำไว้เลยนะ ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหน ทุกๆ เวลาทุกๆ นาที กูก็ยังชอบมึงเหมือนเดิม ความยินดีที่ได้อ่านข้อความนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าหมองที่นัยน์ตาของผมสื่อออกมา ผมยิ้มเบาๆ กับตัวเองแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะเป็นสิ่งที่เชือดเฉือนหัวใจผม
ความเจ็บปวดครั้งนี้...ใครจะรักษาให้ผมได้ ผมอยากจะรู้จริงๆ
tbc*คนเขียนแกล้งเด็กเยอะ ก็เลยนกข้ามปีค่ะ 
สุขสันต์วันส่งท้ายปีเก่านะคะ 
ปล.ฉากคุยกันในห้องจิ้นกันต่อได้เลยตามอัธยาศัยนะคะ
เนื้อเรื่องมีแค่จูบ แต่ถ้าใจท่านอยากให้มีมากกว่านั้นก็ย่อมได้ค่ะ 5555 
หัวข้อ: รักร้ายของผู้ชายคูลๆ '★ Up : ตอนที่ 20 บทส่งท้าย P.27 25/01/17 [END] (อ่าน 384253 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก