ตอนที่ 20 เรื่องของเรา
"ก็เอ่อ.... ไม่มีไรหรอกอยากนั่งคนเดียวมากกว่าน่ะ" ผมหันไปยิ้มให้มันแสดงถึงอาการที่เรียกว่ารำคาญ...
"อ่อ.. หรอคับ... งั้นผมไม่กวนพี่ดีกว่าไหม.. เนี่ย.."
"ตามนั้น"
"โอเค คับพี่ ไว้เจอกัน"แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินออกไป จากที่นั่ง
"เห้ออ ค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย.. "
เวลาก็ผ่านไปแค่ซักพักใหญ่ๆผมเห็นว่า บรรยากาศ เหมือนจะสงบแล้วก็เลยเดินออกไป..
"จ้ะ..เอ๋ ..!!"ไอเด็กนั่นอีกละ
"จะเอาอะไรอีกอะ..."ผมเริ่มหงุดหงิด
"นี่.."มันยื่นชอกโกแลตแท่งนึงจากเซเว่นเพราะราคายังติดอยู่.. มาให้ผม..แล้วมันก็วิ่งจู๊ดไปหาเพื่อนมันอย่างเร็ว... 'try me to be happy all day'โอ้โห... เขินซิคับ.. เจอแบบนี้ ..
"เห้ย!... ขอบใจนะ..."ผมตะโกนบอกมันแล้วก็ยิ้มออกอีกเพราะมันเลยทีเดียว..แต่ก็แอบเห็นมันยิ้มกลับมาหาผมเช่นเดียวกัน...
คืนนั้นก็ยิ้มร่า ลืมเรื่องวันนี้ไปทั้งหมดไม่มี อะไรเกิดขึ้นต้องขอบคุณไอคริสมันซะหน่อยพรุ่งนี้ก็เปิดเทอมพอดี
เช้าวันรุ่งขึ้น....
เปิดเทอมแล้วครับสำหรับม.5 ประสบการณ์ใหม่ๆอะไรใหม่ๆกำลังจะเกิดขึ้นไม่ต้องไปจำอะไรที่มันทำให้เราต้องเจ็บช้ำใจไม่ใช่หรอ.. ทุกอย่างกำลังจะผ่านไปได้ด้วยดี ...
แต่พอกลับมาโรงเรียนทีไรก็อดนึกไม่ได้ ว่า .. ครั้งแรกที่ผมเจอกับมัน มันพิเศษแค่ไหนเจอกันที่ไหนความรู้สึกมันเป็นยังไง.. ยังจำได้ดีครับ... แต่ก็ต้องยอมให้ มันผ่านไปแบบนั้น...ไม่เป็นไรเรามาเริ่มใหม่กันดีกว่า ..
"มึง...มีคนเอาของมาให้น่ะ"อิโฟนเลยวิ่งแจ้นมาหาคนแรก.. แปลกที่วันนี้ทำไมมันมาเช้า.
"อะไรวะ..ไม่เห็นต้องกระหืบกระหอบขนาดนั้น"
"อะ..สเน่ห์แรงนะมึง... "
"อิควา×.. ใครวะ?"ผมก้มลงมองของในมือ.. ที่มีคนให้มา...เจอกับ กล่องชอกโกแล็ตแท่งนึง... กับข้อความอันเดิม..
"ชัวร์"ผมได้แต่พึมพำอยู่คนเดียว... แต่ในใจก็คิดละ.. แล้วก็ยิ้ม... พร้อมกับเดินขึ้นห้องเรียนไป .. ไม่ได้สนใจอิโฟนมัน..
"พี่คับ......"
"หืม" ใครวะ?
"พี่พู่กัน"
"หืม.. อะไร"ใครวะจะทักอะไรกันมากมาย
"ช็อกโกแล็ตอร่อยไหม..."อ่อ.. ไอคริส
"งั้นๆแหละ..."แต่ก็ยิ้ม..
"จริงหรอพี่?"
"เออออออออ ออออออออ"
"งั้นผมเอามาให้พี่ทุกวันเลยดีป่าว?"
"ไม่ดีหรอก..."ผมหันไปหามันหน้าซีเรียส
"โอเค งั้นผมจะเอาให้พี่ทุกวันเลยนะ"
"เอ่อ..."
"แปลว่าโอเคใช่ไหม?"
"เอ่อ"
"เดี๋ยวผมไปเรียนก่อนแล้วกัน.."
"อะไรวะเด็กอะไรแปลกคน... "แต่ก็ยังเดินยิ้มไปจนถึงห้องเรียน
วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร.. เรียนทุกวิชาผมก็เข้าใจทุกวิชาไม่รู้วันนี้มันอารมดีอะไร.. ไอพี่เกียร์ ก็หายไปไม่ค่อยได้เห็น.... แต่ก็ช่างเหอะมันมีสิ่งเดียวที่เปิดเทอมนี้ ที่ผมต้องการที่สุด
"มึงเป็นอะไรรึเปล่าวะมึงดูแปลกๆนะวันนี้ ... "อิบิ๊กถาม...
"เปล่าเลย กูไม่แปลกอะไร... แต่มีเรื่องจะต้องเคลียกับคนคนนึงก่อน" ผมเริ่มซีเรียสทันที..
"ใครวะ...."อิโฟนเสริม...
"บอล"... ทันทีที่สายตาผมเหลียวไปเจอมัน... วิ่งก็วิ่งปราดเข้าไปหามันแล้วกระชากคอเสื้อมันทันที ...จนทั้งอิโฟนกับอิบิ๊กต้องอ้าปากหวอ...โชค ดีที่ตอนนั้นหมดคาบแล้วกำลังจะพักเที่ยง..
"มึงกับกู ต้องคุยกัน"ผมกระซิบมันข้างหู แม้จะรู้ ว่าไม่ควรไปรื้อฟื้นแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ มันเป็นคนเดียวที่ทำให้ ทุกอย่างพัง ความรักที่กำลังไปได้สวยก็จบอย่างไม่มีเหตุผลเพราะคนเพียงคนเดียว
"ไม่"มันผลักตัวผมออกแต่นั่นก็ไม่เป็นผล..
"ทำอะไรกันน่ะ!"อิน้ำฝนโผล่งเข้ามา
"เสื-อก"เอาละเริ่มแรงละอารมเริ่มฉุดไม่อยู่ละตอนนั้น
"อะไรนะ!" มันมองตาขวาง
"เงียบปากไปน่ะอิตุ๊ดผี"
"อินี่มึงวอนหา เรื่องกุนะ"อิน้ำฝนง้างแล้วง้างเตรียมจะตบแล้ว ไอผมก็ไม่ใช่โง่หลบซิคับมันก็หน้าคว่ำเลย
"ไม่ใช่เรื่องของมึงอิน้ำฝนออกไป!!"ผมตวาดใส่มันอย่างแรงแล้วหันมองกลับไปทางไอบอล
"มึงมานี่.."ผมก็ลากคอเสื้อมันไปในมุมที่ลับตาคน..
"มึงจะเอายังไง?"ผมเริ่มยื่นข้อเสนอ
"เอาอะไรยังไง?"มันมาทำหน้าใสซื่อใส่ผมอีก
"ที่มึงทำให้กูเป็นแบบนี้ มึงต้องการอะไร"ผมเริ่มขอบตาแดงก่ำ
"ให้เรากลับเป็นเหมือนเดิม"
"ฝันไปเหอะ!บอล!"ผมตอบอย่างทันควันแทบไม่ต้องคิดอะไรเลย
"ทำไมหละ?.. ทำไมถึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ?"
"เพราะมันไม่เหมือนก่อนแล้วไง.. ไม่เหมือนเลยสำหรับทุกอย่าง"
"เพราะ?"มันย้ำคำเดิม...
" เออ! กูยอมแล้วบอล.. อย่ามายุ่งกับกูอีกแล้วกันขอร้อง จะให้ กราบก็ได้ ขอร้องหละ!ใล"ตาผมเริ่มแดงแล้วน้ำตาก็คลอเบ้า ... ความเข้มแข็งเมื่อกี้มันหายไปไหมหมดแล้วอะ.... "พู่กัน.."
"อย่า.." ผมยกมือขึ้นห้ามแล้วเดินออกจากตรงนั้นไปหาโฟนกับบิ๊ก
"พู่กันมึงโอเคป่าว..."อิโฟนถามผมทันที
"กูโอเค ไม่เป็นไรเว่ยมึงไม่ต้องเป็นห่วงเลย"ผมก็ได้แต่ยิ้มให้มัน...แล้วก็ขอตัวออกมา.. ไอผมก็เดินไปเรื่อยๆมีที่ไหนก็เดินไป .. ที่ห้องชมรมทันที.. เพราะผมรู้ดีว่า . ห้องศิลปะในตอนนี้ไม่มีคนอยู่อย่างแน่นอน..แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้จริงๆเงียบไม่มีอะไรเลยผมเลยไปนั่งสงบสติอารมณ์แต่ก็ต้องเจอ เจ้าช็อกโกแล็ตชิ้นเดิมวางไว้บนโต๊ะเหมือนกับว่า ... มีคนอยู่ในห้องไม่ได้มีแค่ผมอยู่คนเดียว ซึ่งผมก็รู้เลยว่า เจ้าของช็อกโกแลตแท่งนี้คือใคร....
"คริส.... ออกมาเหอะ!"ผมก็พูดเสียงเรียบดูก่อนว่ามันจะออกมาไหม..
"โห่ยพี่... ทำไมชอบรู้อะว่าผมอยู่!"โอ้โหมันเดายากเลยเนอะ...
"พี่เป็นไรป่าววันนี้ดูไม่ดีเลยคิ้วขมวดอีกแล้ว..."มันเอามือมาจับคิ้วผมอีกละ..
"อย่า ..!" ผมเริ่มหงุดหงิดแล้ว...
"ค้าบ... แต่ผมขออย่างดิพี่"
"หืม. . อะไรอะ?" ผมเลิกคิ้วใส่
"อย่า เครียดเลยนะพี่... ยิ้มดีกว่านะคับ... พี่ยิ้มพี่น่ารักกว่าเยอะเลย"พอมันพูดจบก็หยิบกระเป๋า เดินออกไป อย่างไว.. เห้อ.. ไอนี่มันต้องการอะไรกันแน่เนี่ย.... แต่ก็ยิ้มนะคับยิ้มออกเลย.. มันไม่รู้เป็นอะไรก็ยิ้มเฉยเลยฮ่าๆ
เย็นวันนั้นก็เหมือนเดิมอยากจะฆ่าเวลาเลยนั่งรถสองแถวแล้วเดินกลับบ้าน.. เดินไปเรื่อยๆ... ด้วยที่อากาศช่วงเย็นกำลังดี ผมก็ว่าจะไป ซื้อของกินแล้วเดินเล่นซักหน่อย
"นัท... ไปเที่ยวกันป่าวเย็นนี้"เสียงแบบนี้สำเนียงกริยาดัดจริตแบบนี้
ชัดเลย...อิอัฐฐิเอ้ยโกกิ..
"ได้ดิ... แล้วจะไปไหนกันหละ.."
เสียงไอตี๋ใช่จริงๆ ซึ่งคือสถาณการณ์ในตอนนี้คือ... ผมยืนเข้าแถวรอขึ้นรถแล้วมันยืนอยู่ข้างหลังผม... ซึ่งมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก.. คิดอะไรไม่ออกเลย ณ เวลานั้น
'ซ่า!' ฝนตกเฉยเลยอยู่ๆฝนก็ตกคงเพราะมันครึ้มๆมีลมพัด(ซึ่งผมเดาไปว่าอากาศดี - -")เลยตกลงอย่างไม่ต้องคิด...
เอาละพู่กันสวรรค์เค้าคงเปิดทางให้มึงหนี เอาร่มออกมาแล้วเดินออกจากแถวไปเร็วๆ
"พรึบ.."ผมกางร่มออกเร็วพลันตามที่คิด...
"พรึบ.." ร่มอีกหลายๆคันก็กางตามมา... โอ๊ยยย!!!จะมากางอะไรตอนนี้วะ... ผมก็จ้ำเลยครับ.. รีบเดินมันคงไม่เห็นผมหรอก...
'ซ่า !!!'ไอรถเหี่ยก! วิ่งมาทำไมไม่ดูคนบ้าง!!!!!!!! แล้วผมก็เต็มเลยรู้ไหมอะไรเต็มเปียกน่ะซิครับสกปรกตัวเองมาก! นี่ฝนตกแค่แป๊บเดียวน้ำก็นองเต็มถนนละจะท่วมใช่ไหม?
"นาย.. เป็นไรป่าว"เอาละใครมาแสดงสุภาพบุรุษกับผม.. แต่แอ๊ะเสียงคุ้นๆ... อ่อ.. ไอตี๋ !!เห้ยไอตี๋
"อ่อ.. ป่าวฮะ..ไม่เป็นไรฮะ"แล้วก็ทำเสียงเล็กๆเดินบิดๆจ้ำต่อ...
"เหอะๆ กระเทย.. โรง เรียนรากหญ้านี่เอง.." อิอัฐฐิ... มันจี๊ด!เลยจะหันไปด่า ก็กลัวโดนจับได้ ยิ่งไม่อยากเจอมันอยู่อีกไม่อยากจะต้องร้องไห้ .. แต่มาด่าโรงเรียนแบบนี้ ใครจะยอมจริงไหมคับ?
"อิดอกสวยมากซิโรงเรียนก็ดีนะ .. แต่หมาเนี่ยช่วยเอาออกจากปากหน่อยนะ... และอย่าดัดจริตให้มันมากนัก...ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน "ไม่ทันละ... พลั้งปากพูดไปอีกแล้ว
"คุณว่าไงนะ!"ไอตี๋เริ่มขึ้นเสียงออกรับแทนหรอ!...
ไอผมก็รู้ตัวอีกที ก็จ้ำหนีสุดชีวิต.. จนเข้า ช่วงตลาดจนคนเยอะพอที่จะเดินหนี มันไป ได้ เลยเดินแยกอ อกมาแล้วเตรียมจะเข้าบ้าน..
"..." มีใครซักคนมาจับบ่าผม
" อ้ะ"ผมก็หันไปเจอมันพอดี ... ไอตี๋ นั่นเอง ห้ะ! ไอตี๋!!
"มีเรื่องต้องคุยกัน.. "มันพูดสั้นๆเสียงหงอยๆไม่มองหน้าผม
"ไม่เห็นมีอะไรต้องคุย"ผมแย้ง
" ต้องคุยมาที่บ้าน!!" มันเริ่มขึ้นเสียงแล้วบีบข้อมือผมเหมือนให้ฟัง
"ปล่อย! ... เรากับนายยังต้องคุยอะไรกันอีก... อย่าทำให้มันยุ่งยากไปกว่านี้เลย!"แต่ในใจมันค้านกับคำพูดตอนนี้จัง
"คุยซิ.. ถ้าเรายังรักกันอยู่!"
"เพี๊ยะ!"ทันทีที่มันพูดคำนั้นผมก็ตบหน้ามันทันทีทันใด.. ไม่ใช่ว่า จะใจอ่อนนะครับแต่ทุกอย่างที่มันทำกับผมไว้ ล้วนแล้วแต่เจ็บๆทั้งนั้นใครมันจะไปทนไหวแล้ววันนี้จะมาขอให้ ทุกอย่างเหมือนเดิมบ้าไปแล้ว!!
"พู่กัน"มันก็ยังไม่ยอมแพ้เช่นเดิม
"ฟังนะนัท เราจำทุกอย่างที่นายทำกับเราได้ ไม่ว่าจะวันไหนทั้งวันนี้!!"ผมย้ำเสียงดังมาก!
"พู่กัน.. ผมขอโทดแค่ผมเห็นแค่หลังผมก็จำได้แล้วว่า คือพู่กัน.. ที่ต้องไปอยู่กับโกกิกเพราะมันไม่ค่อยมีเพื่อน พู่กันต้องเข้าใจผมนะ"ยังไม่ทันที่ผมจะพูดมันก็ลากผมเดินเข้าไปในบ้านมัน...จนเรา2คนมาอยู่ในห้องนอนของมันเช่นเดิม
"ผมขอโทดนะที่ผมใจร้อนจนเกินไป ...ตอนนี้ผมได้ฟังความจริงจากเพื่อนพู่กันแล้ว มันยิ่งทำให้ผมต้องขอโทดพู่กันเข้าไปใหญ่"
"พอ! ได้ แล้ว! นัท... "ผมค่อยๆพูด....
"ทำไมหละพู่กันพู่กันไม่รักผมแล้วหรอคับ?"
"นัท... เราอยากกลับบ้านแล้ว...."
"ไม่เอาดิ.. คุยกันให้รู้เรื่องได้ไหม...ขอร้อง"
"ถ้านัทรักเราแล้วนัทจะเอาอิอัฐ-โกกินั่นไปไว้ไหน.."ผมมองหน้า
"ผมไม่เคยรักเขา.. เรา2คนเป็นเพื่อนกัน..."
"แล้วเค้าคิดกับนายแบบนั้นหรือไง?.... นี่... นัทอยู่ม.6แล้วนะกำลังจะจบแล้วนะ... คิดอะไรให้เยอะๆหน่อย"ผมลุกขึ้นยืนและเตรียมจะเดินหนี
"..."มันยื่นหน้าเข้ามาที่ผมแล้วประกบปากกันคราวนี้ทั้งหนักหน่วงและเร่าร้อน... แต่ผมก็ ผลักมันออกสุดแรง... จนกระทั่งเราผละออกจากกัน
"ผัวะ"ผมต่อยเข้าไปที่แก้มมันทันที
"นัท.... นี่มันไม่ใช่ความรัก!".....................
TBC
ไม่รู้จะพูดอะไร... กำลังเร่งพิมๆๆๆๆ มาให้ทุกคนนะคับขอโทดด้วย:(
พู่กัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
