หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55

[kai_kaka]

มาน้อยอย่างแรงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[LifeTime]

 
แต่มันจะสายไปไม๊นายเหนือ 

[runynam]

หายากอ่ะที่เจ้าหญิงจะเขียนอะไรหวานๆ โดยไม่มีมาม่า
ชอบจัง หวังว่าเหนือจะไม่ดีแตกนะ
ลุ้นกันต่อไป
รักเจ้าหญิงค่ะ
 

[meawlynx]

บ่วงหัวใจให้รัก
41.

คุณช่อแก้วมองบุตรชายที่นอนนิ่งหมดอาลัยตายากริมสระว่ายน้ำเป็นนานสองนาน
“……………………….”
   กลับมาตั้งแต่หัวค่ำจนป่านนี้จะ 4 ทุ่ม แม้แต่ข้าวเย็นก็ยังไม่ทาน ตั้งแต่น้ำไม่อยู่ก็ซูดผอมอย่างเห็นได้ชัด ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าฟอร์จะรักน้ำมากขนาดนี้
“ ฟอร์ขึ้นไปนอนห้องไปนอนดีๆเถอะลูก?” คุณช่อแก้วพร้อมกระชับเสื้อคลุมให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย เพราะอากาศเริ่มเย็นเพราะน้ำค้าง
“ …………………………” บุตรชายไม่ตอบ ดวงตาเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย
“ เรื่องน้ำคุณแม่เข้าใจ แต่ฟอร์ก็อย่าลืมดูแลตัวเอง ทำแบบนี้คุณแม่เป็นห่วง” คุณช่อแก้วบอก ลูกทุกข์แม่ทุกข์ยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า
“คุณแม่ไม่เข้าใจหรอกครับ ไม่เข้าใจหรอกว่าฟอร์รู้สึกยังไง” ใครจะไปเข้าใจว่าที่เขากินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเขาโมโห โกรธแค้นตัวเองมากกว่าใครๆ เขาไม่น่า….เลยจริงๆไม่น่าเลยจริงๆ
   เขาเป็นคนทำให้น้ำไม่มีทางเลือกจนต้องหนีไป ทั้งๆที่เขาตั้งใจว่าจะดูแลน้ำเป็นอย่างดี ไม่ให้เหมือนที่เหนือเคยทำกับน้ำ สุดท้ายความเห็นแก่ตัวของเขาก็ทำร้ายน้ำไม่ต่างจากที่เหนือเคยทำ เลวร้ายกว่าด้วยซ้ำ เพราะน้ำไว้ใจเขารักเขา…ไม่เหมือนเหนือ
   น้ำ ยกโทษให้ฉันที ยกโทษให้ฉัน






      น้ำยังคงหลับตาท่ามกลางความมืดโดยไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยจนเกือบเที่ยงคืน ทำยังไงเขาก็ไม่กล้าหลับ ในหัวคิดไปต่างๆนานา มีแต่เรื่องที่น่ากลัวทั้งนั้น บ้างก็คิดว่าว่าคุณเหนือจะปล้ำเขาตอนหลับแต่มาคิดอีกทีถ้าคุณเหนือจะปล้ำเขาจริงๆคงไม่รอให้หลับหรอก แต่ก็วางใจไม่ได้ บ้างก็คิดว่าคุณเหนือจะพาตัวเขากลับไปตอนหลับพอตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่บ้าน..แล้ว เพราะคุณเหนือทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
“?!” น้ำนอนตัวเกร็งเมื่ออีกฝ่ายเอามือมากอดทั้งที่เขาดันออกไปหลายต่อหลายครั้ง
   คุณเหนือ?!
   แต่พออีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นถึงได้กล้าขยับตัวหันมาดูหน้าของอีกฝ่าย
“………………” ลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้น้ำรู้ว่าเหนือหลับไปแล้วจริงๆแล้วน่าจะหลับลึกเสียด้วย
   น่าจะละเมอ เฮ้อ ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย..
   คุณเหนือคิดยังไงกันแน่ถึงได้มาอยู่กับเขา
   คิดหาเหตุผลไม่เจอจริงๆ
   อยากให้เขากลับไปด้วยขนาดนี้เลยเหรอ?
   รักเขา…………อย่างงั้นเหรอ?
“……………”

   ‘รัก’





   
   คุณช่อแก้วไม่รู้จะว่าดีใจหรือเสียใจดีที่รู้ที่อยู่น้ำ ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล ว่าฟอร์จะไปตามกลับมาได้ยังไง เมื่อน้ำหนีไปแล้วย่อมหมายความว่าไม่ต้องการที่อยู่ที่นี่ แล้วแบบนี้จะลงเอยยังไง ถ้าน้ำไม่ยอมลับมาลูกชายเธอจะยอมรับได้หรือไม่?
   คุณช่อแก้วลุกขึ้นเรียกลูกชายที่กำลังเดินมาหา
“คุณแม่มีไรหรือครับ ถึงให้คนไปตาม?”
“ฟอร์” คุณแก้วเรียก มองฟอร์ที่ผ่ายผอมลงไปเยอะจนน่าเป็นห่วง
   มีแต่ต้องบอก
“ครับ?” ฟอร์ว่าไม่คิดว่าตนเองได้ยินในสิ่งที่ต้องการเท่าไร จึงไม่ค่อยจะกระตื้อรือร้นเท่าไร
   คงไม่ใช่เรื่องน้ำหรอก
“ เราเจอน้ำแล้วนะฟอร์” คุณช่อแก้วบอก
“…………………………….” ฟอร์อึ้งไป รู้สึกเหมือนร่างกายไม่รับรู้ไปชั่วขณะ
“จริงเหรอครับคุณแม่!?”
“จริงจ้ะนี่ที่อยู่” คุณหญิงยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆที่ตนเองจดรายละเอียดที่อยู่น้ำเอาไว้
“……………….” ฟอร์แทบจะดึงโน้ตจากมือมารดา
   น้ำ
   ในที่สุดฉันก็จะได้เจอน้ำ ได้โปรดอย่าเพิ่งไป รอให้ฉันได้แก้ตัว
   ฟอร์รีบรุดไปหาน้ำทันที ฉันจะได้เจอน้ำจริงๆแล้วใช่ไหม? ใช่ไหม?
   เรามาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง ฉันสัญญาว่ามันจะไม่มีเหมือนเดิม..

----------------------

   
   ไม่   ไม่
   ไม่เอาแล้ว
   พอแล้ว พอแล้ว
   อย่าทำอีกเลย
   น้ำเจ็บ น้ำเจ็บ    รู้ไหมครับ?
   แม้จะเป็นความฝัน แต่ก็คือสิ่งที่เคยเกิด สิ่งที่เคยรู้สึก น้ำดิ้นทุรนทุรายในความฝัน แต่ก็โดนจับกุมแน่นหนา ร่างกายถูกบังคับ ขืนใจ ราวกับมีความผิดมหันต์ ในความจริงน้ำยังหลับอยู่บนเตียง ร่างกายสั่นสะท้าน หยาดน้ำตาไหลรินจากหางตาที่สั่นระริก แม้เพียงลืมตาตื่นก็จะหนีจากฝันร้ายได้แต่ก็ยากเต็มที่ จนเมื่อร่างกายและความรู้สึกเหมือนจะจมดิ่งลึกในขณะเดียวกันก็เหมือนถูกดึงจากบางสิ่งให้สะดุ้งจนลืมตาตื่น
“ม่ายยยยยยยยยยยย!?” น้ำลืมตาทั้งหายใจถี่ระรัวจนหอบแฮ่กๆ
   ฝัน
   แค่ฝัน ไม่มีอีกแล้ว
“……………” น้ำกรอกตาทั่วเพดานห้องอย่างคนหวาดระแวง ก่อนจะมองไปรอบห้อง แล้วเห็นเหนือที่นั่งงอยู่ข้างกาย รีบลุกขึ้นถอยหนีทันที
   คุณเหนือทำไม?!......
“ น้ำ!?” เหนือว่าปล่อยมือที่จับมือน้ำไว้ ในทันทีที่น้ำดึงกลับไป
“ ………………” น้ำมองเหนือสับสนก่อนที่แยกแยะได้ว่าเมื่อกี้เขาฝัน น้ำจึงได้โล่งใจ
“น้ำฝันร้ายเหรอ?” เหนือถาม เป็นห่วง ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มกำลังเตรียมอาหารที่นมก้านพูให้คนขับรถเอามาให้ พอจะมาปลุกน้ำก็เห็นน้ำที่นอนหลับอยู่ตัวสั่น เขาคิดว่าน้ำอาจไม่สบายใจ แต่ตัวกลับไม่ร้อน อยู่ๆน้ำก็ร้องไห้ทั้งที่ตากำลังหลับอยู่
“ มะไม่มีอะไรหรอกครับ” น้ำว่าลุกขึ้น ก่อนจะพาตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องน้ำ เปิดน้ำจากฝักบัวให้รดใบหน้าบดบังน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม กอดตัวเองให้หยุดสั่นสักที
“……………”




“ น้ำ น้ำ!?”
   เหนือทั้งเรียกทั้งเคาะประตูห้องน้ำด้วยความเป็นห่วงเพราะน้ำอยู่ในห้องน้ำเกือบชั่วโมง
“ ครับ” น้ำว่าอาบน้ำเสร็จสักแล้วแต่ไม่อยากออกมาเท่านั้นเอง
“ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ปะเปล่าครับ” น้ำบอกพร้อมทั้งเปิดประตูออกมา เหนือเห็นน้ำปกติดีก็สบายใจขึ้นแต่ยังไม่ว่างใจ
“เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ แล้วมากินข้าวกัน นมทำแต่ของชอบน้ำมาทั้งนั้นนะ” เหนือบอกให้น้ำสนใจ
“ครับ” น้ำว่าไม่มองหน้าเหนือ แล้วเดินผ่านเหนือไปเอาเสื้อผ้ากลับเข้ามาใส่ห้องน้ำ
   หากถามว่าทำไมต้องเอาเสื้อผ้ากลับมาใส่ในห้องน้ำ คิดว่าคงอายแต่ที่มากกว่าอายคือไม่อยากให้เห็น ไม่อยากให้มอง
“…………………………….”เหนือเห็นน้ำเอาเสื้อไปเปลี่ยนในห้องน้ำ นึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยไม่ใช่ว่าเขาอยากเห็นเสียเต็มประดาอะไรแต่ได้เห็นก็ดี แต่ถึงกับเอาเปลี่ยนในห้องน้ำปิดประตูก็เกินไป ยังไม่ทันที่เหนือจะได้ตัดสินใจทำบางอย่างเสียงเคาะประตูห้องก็ดังอย่างต่อเนื่องทำให้ให้เหนือต้องเดินไปเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจนัก
   ใครวะ?
“ อรุณสวัสดิ์ครับ ไม่ทราบว่าน้ำอยู่ไหม?” บุญถามอย่างปั้นแต่งอย่างประชดประชันพร้อมสอดส่ายสายตามองหาน้ำ
“อยู่ มีไร?” เหนือถาม
“ ปกติตอนเช้าน้ำจะไปกินข้าวเช้าที่ห้องพวก…”
“วันนี้ไม่ไป!” เหนือบอกยังไม่ทันที่บุญจะพูดจบด้วยซ้ำ
“ คุณไม่มีสิทธิ์ตอบแทนน้ำหรอกครับ” บุญว่าถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง น้ำเปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นบุญพอดี
“ พี่บุญ?”
“………………………….” เหนือกำมือแน่น เป็นครั้งแรกที่คำพูดเขาไม่มีความหมาย
“น้ำกินข้าวหรือยัง?”
“ยังครับ”
“พอดีเลยป่ะไปกินกับพวกพี่ โชคซื้อกับข้าวมาเผื่อน้ำด้วย”
“คุณบุญไม่เห็นหรือครับว่าผมกับน้ำกำลังจะทานข้าวเช้าด้วยกัน”เหนือว่าเก็บอารมณ์ไม่พอใจไว้ได้แต่พร้อมจะระเบิดในทุกเมื่อ
“……………………..” น้ำมองหน้าเหนือก่อที่หันไปปฎิเสธบุญ
“ วันนี้น้ำไม่ขอรบกวนนะครับ คุณนมทำกับข้าวมาให้แล้ว” น้ำบอก เหนืออดที่จะยิ้มที่มุมปากไม่ได้ไอ้อาการปวดขมับตุบๆเมื่อกี้หายเป็นปลิ้ดทิ้ง เหนือไม่วายหันไปยักคิ้วให้บุญโดยไม่ให้น้ำเห็น
   ให้รู้ซะบ้างคำพูดเขาก็เหมือนคำพูดน้ำนั่นแหละ จะว่าไปก็เหมือนคนคนเดียวกันนั่นแหละ เหนือคิดดีใจอยู่คนเดียว แต่แสดงออกทางสีหน้าจนบุญสังเกตได้
“……………………………” ‘ไอ้เด็กไม่รู้จักโต’ บุญได้แต่คิดไม่เอ่ยเป็นคำพูดออกมา
“ถ้างั้นตามสบายแล้วกัน” บุญว่าถอนหายใจ
“ขอบคุณนะครับ”
“ ถ้าอยากจะไปหาพี่กับโชคก็มาได้ทุกเมื่อ”
“……………ครับ…”
“หิวข้าว หิวข้าว” เหนือว่าเรียกร้องความสนใจพร้อมทั้งลากแขนให้มานั่งเก้าอี้
“คุณเหนือ!?”
“ ก็ฉันหิวข้าว ยืนอ่อยอิ่งอยู่ได้”
“………………”
“ ดูสินมทำแต่ของชอบเลย…..ไม่ใช่หรือไง?......ก็ฉันอยากกินพร้อมน้ำผิดเหรอ?” เหนือว่ากระท่อนกระแท่น
   พูดจนได้สิน่าเรา
“ครับ?”
“ แล้วรู้หรือเปล่าว่าทำไมฉันต้องทานข้าวพร้อมน้ำ?”
“…………….” น้ำส่ายหน้า
“ รู้หน่อยไม่ได้หรือไง?” เหนือว่าจ้องหน้าน้ำจะกินข้าวก็กินไม่ได้ในเมื่อมีคนจ้องหน้าตาไม่กระพริบอยู่แบบนี้
“ น้ำไม่รู้” น้ำบอกเหนืออีกครั้ง
“ ชอบไง” เหนือบอกราวกับพูดคุยปกติ น้ำจ้องหน้าเหนือเหมือนไม่เชื่อว่าได้ยินสิ่งที่เหนือพูดแล้วใบหน้าน้ำก็ค่อยร้อนผ่าวสลับความเย็นที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน
“ …………” น้ำก้มหน้าลงในทันทีแล้วตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเปล่าอย่างเอาจริงเอาจัง
“ ……………………………………………” พอเห็นน้ำเขินเหนือยิ่งมีความหวัง
“กินแต่ข้าวจะไปอร่อยอะไร” เหนือว่าตักกับของโปรดให้น้ำ
“ …….ขอบคุณครับ”
“ ขอบคุณก็กินเยอะๆนมจะได้ดีใจ”
“ครับ” จะใจเต้นแรงทำไมกัน?
   ผมไม่กล้าเงยหน้ามองหน้าคุณไม่ใช่ด้วยเหตุผลเหมือนที่เคย มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากที่เคยรู้สึก ผมไม่เคยรู้จัก ผมเลยบอกไม่ได้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง
“ น้ำก้มหน้าแบบนั้นกินได้เหรอ?” เหนือทั้งที่รู้ว่าอีกคนกำลังทำตัวไม่ถูกกับคำพูดตนเอง
“ครับ? กินได้ …ครับ” น้ำว่าเงยหน้าขึ้นหน้าจ้องหน้ารออยู่แล้ว
“ ฉันบอกว่าชอบ น้ำก็ทำท่าเขินแบบนี้ ฉันคิดเข้าข้างตัวเองได้ใช่ไหม?” เหนือถาม “ อยากกลับบ้านเราแล้วใช่ไหม?”
“อะไรนะครับ?!” (ในทันที) “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกันเหรอครับ?” ถามตามซื่อและไม่เข้าใจ
“ เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย” เหนือว่าอมยิ้มมีความความหวังเสียเต็มประดา น้ำได้แต่ทำหน้างงๆแต่ก็ไม่ได้ถามต่อเพราะมีความรู้สึกว่าถ้าถามต่อจากนี้ คำถามนั้นจะต้องวกกลับมาหาตัวเองแน่นอน
   เงียบไว้ดีกว่า
“………………………………….” เหนือไม่คิดว่าการที่เขาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด เขามีความสุขด้วยซ้ำ
 “………………………..”
“ ถามเฉยๆน่า รอได้” เหนือว่า ยังงงกับตัวเองที่ไม่เดือดร้อนที่น้ำยังไม่อยากลับ
“ ………………..” ทุกอย่างที่คุณเหนือทำเพียงเพราะให้น้ำกลับไปอย่างงั้นเหรอครับ
   น้ำรู้สึกผิดหวัง อยากให้เหนือทำดีกับตนด้วยเหตุผลอื่น ซึ่งน้ำเองก็ไม่กล้ายอมรับว่าชอบที่เหนือเป็นแบบนี้…ดีกว่าเป็นเหมือนเมื่อก่อน

======= = ========

[กุหลาบเดียวดาย]

ขอบตุณที่กลับมาต่อให้ค่ะ ลุ้น เหนือ น้ำ ฟอร์ ต่อไป

เมื่อไหร่จะมีใครสอนเหนือให้โตเสียที

[meawlynx]

บ่วงหัวใจให้รัก
42.

   ฟอร์ขับรถมาตามที่อยู่ที่ได้จากมารดา ขณะกำลังลังเลว่าจะเลี้ยวซ้ายหรือขวาถึงจะเป็นซอยตามที่เขียนในกระดาษ รถเหนือก็เลี้ยวออกมาผ่านรถฟอร์ออกมา
“……………………………” เหนือ!?
   ฟอร์จำรถเหนือได้ในทันที แต่เหนือกลับไม่สังเกตเห็นรถฟอร์เลยสักนิด
   ทำไม!? คงไม่ใช่ว่าเหนือเจอน้ำแล้ว เพียงแต่ไม่ได้บอกเขา
“………………………………………” ฟอร์เลี้ยวซ้ายเข้าซอยที่เหนือเพิ่งออกมา ฟอร์ทั้งตื่นเต้นและสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก
   ถ้าเหนือเจอน้ำแล้ว แล้วทำไม แล้วทำไม?!
   เขาไม่เห็นรู้เรื่องนี้ ….แล้วเหนือกับน้ำก็….
   ไม่จริง ไม่จริง!?

   พอเห็นอาพาสเม้นต์ยังไม่ทันที่รถจะจอดสนิทฟอร์ก็รีบพุ่งตัวออกมา ลืมแม้กระทั้งกุญแจรถ
“ มาหาใครคะ?” คนดูแลหอพวงตำแหน่งแม่บ้านถามชายหนุ่มที่มีอาการร้อนรนมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด
“ น้ำ น้ำผมมาหาน้ำครับ”
“…………………… เดี๋ยวป้าโทรเรียกมาให้นะคะ”
“ ไม่ต้อง ผมจะขึ้นไปเอง ผมรู้ห้อง”  ฟอร์บอก ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปในทันที
“………………….”

ก็อกๆๆ
   ฟอร์เคาะประตูระรัว
“…………………..” น้ำกำลังล้างจานจึงต้องละมือก่อน เพราะคิดว่าถ้าเขาไม่รีบคุณเหนือคงได้พักประตูห้องเข้ามาแน่นอน
“ครับ ครับ” น้ำว่าพลางเปิดประตู แล้วก็ต้องตลึงเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เหนือแต่เป็นฟอร์ที่ซูมผอมจนน่าตกใจ
“น้ำ” ฟอร์ว่าโผเข้ากอดน้ำที่ยังยืนตลึง
   ในที่สุดฉันก็เจอน้ำสักที
“น้ำ ฉันเจอน้ำแล้ว” ฟอร์ว่าน้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน
“คุณฟอร์?” คุณฟอร์ตามหาน้ำ?
“ กลับไปกับฉันเถอะน้ำ ฉันขอโทษกับเรื่องที่แล้วๆมา ฉันขอโทษอย่าหนีไปจากฉันเลย ฉันรักน้ำรักน้ำจริงๆ ฉันจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีน้ำ” ฟอร์ว่ายังกอดน้ำไม่ยอมปล่อย เพราะกลัวว่าน้ำอาจจะอัตธานหายไปเหมือนความฝัน
“ คุณฟอร์ปล่อยน้ำก่อนเถอะครับ น้ำเจ็บ” น้ำว่าเพราะกอดรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“………………………..” พอได้ยินว่าน้ำเจ็บฟอร์ก็ปล่อยน้ำในทันที
“………………..” น้ำมองใบหน้าซีดไม่มีเลือด ดวงตาคล้ำลึกของอีกฝ่ายอดที่จะสะเทือนใจไม่ได้ เพราะรู้ว่าเป็นเพราะตัวเอง
“คุณฟอร์…….” พูดไม่ออก
“ น้ำขอโทษ ได้ไหมยกโทษให้ฉันสักครั้ง”
“ ไม่ไม่ครับ” น้ำส่ายหน้าบอกฟอร์ที่ดำลังเข้าใจผิด “ น้ำไม่ได้โกรธคุณฟอร์เลย”
“แล้วทำไมน้ำ ไม่โกรธฉันแล้วหนีมาทำไม?...” ฟอร์คิดถึงรถเหนือที่ผ่านไปเมื่อกี้ “ หรือว่าเป็นเพราะเหนือ น้ำอยากจะกลับไปอยู่กับเหนือใช่ไหม?!”
“ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับคุณเหนือ”
“แล้วทำไมน้ำ!?”
“………………” ส่ายหน้ากลำกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคออย่างลำบาก
“ น้ำผิดเอง ไม่เกี่ยวกับใคร”
“ ฉันไม่เข้าใจ”
“ น้ำผิด น้ำผิดน้ำขอโทษน้ำไม่ดี เพราะฉะนั้นคุณฟอร์อย่าสนใจน้ำอีกเลย”
“ไม่นะน้ำ ฉันทำไม่ได้ ไม่ได้ยินหรือไง ฉันบอกว่ารักน้ำ ”
“…………………แต่ น้ำไม่คู่ควรหรอกครับ”
“ น้ำคู่ควร คำว่ารักไม่มีอะไรที่ไม่คู่ควร” ฟอร์ว่าจับไหล่คนตรงหน้าให้ฟังในที่เขาพูด ให้เข้าใจในสิ่งที่ต้องการบอก
“……………” น้ำก้มหน้าลง
“ ฉันต่างหากที่ผิดที่ไม่เคยคิดถึงจิตใจน้ำ ไม่เคยแม้จะเชื่อใจน้ำจนฉันทำอะไรไม่ดีกับน้ำหลายต่อครั้ง….”
“ ………………..” น้ำก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ น้ำอยากรู้สึกเหมือนเมื่อก่อน แต่ แต่ แต่…น้ำเข้าใจแล้วว่ามันไม่ใช่ น้ำไม่รู้จะบอกคุณฟอร์ว่ายังไงไม่ให้คุณฟอร์เสียใจ
   เพราะน้ำเงียบไม่ยอมแม้จะมองหน้า ฟอร์จึงรู้สึกถึงบางอย่างที่เขากลัว….
“ นอกเสียจากว่า น้ำไม่ได้รักฉัน”คำพูดของเขาเองราวกับมีดกรีดหัวใจเจ็บปวดรวดร้าว
“คุณฟอร์” น้ำเงยหน้าขึ้นที่ราวกับโดนอ่านความรู้สึก “ น้ำขอโทษ”
“ แล้วมายิ้มให้ฉันทำไม แล้วมาทำเหมือนรักฉันทำไม แล้วบอกว่ารักฉันทำไม” ฟอร์ว่าปล่อยมือจากน้ำหันหลังให้ ไม่อาจจะให้น้ำเห็นใบหน้าเจ็บปวดของตัวเองได้
   ร้องไห้  มันคืออะไร?????????
“ น้ำผิดเองครับ น้ำผิดเอง”
“ ฉันไม่ยอมรับ?!” ไม่มีวัน!?
“ …….ขอโทษครับขอโทษ”
“ แล้ว….ทำไม….ก็ ฉันได้รักน้ำไปแล้ว”
“ น้ำเองก็รักคุณฟอร์ แต่คำว่ารักของน้ำไม่ใช่อย่างที่น้ำเข้าใจ น้ำไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าความรักแบบไหน? แต่น้ำหวังดีกับคุณฟอร์แล้วน้ำอบอุ่น อุ่นใจ ปลอดภัย คุณฟอร์เป็นที่พึงให้น้ำได้เสมอ…”
“ แล้วทำไมไม่รัก” เสียงแทบจะกลืนไปในลำคอที่เหมือนตีบตัน จนทำให้แสบจมูกแสบราวกับหายใจไม่ออก
   ฉันดี ไม่พอที่น้ำจะรัก ใช่ไหม?
“ น้ำเพิ่งเข้าใจว่า น้ำไม่ได้รู้สึกอย่างที่คุณฟอร์รู้สึกแม้ว่าจะพยายามแล้ว น้ำจึงไม่อยากให้คุณฟอร์เสียเวลากับน้ำ น้ำอยากให้คุณฟอร์เจอคนที่รักคุณฟอร์จริงๆซึ่งไม่ใช่น้ำ….”
“ พยายามเรอะ!? ไม่อยากให้ฉันเสียเวลาเรอะ!? ไม่ใช่เพราะน้ำอยากกลับไปหาเหนือเรอะ!? เมื่อกี้ฉันก็เห็นเหนือ อย่านึกว่าฉันไม่รู้!!!??” ฟอร์ว่ากระแทกเสียง ไอ้คำที่ว่าพยายามแล้วยิ่งกว่ามีดกรีดใจ!
   ฉันไม่มีวันยอมรับ!
   ไม่มีทาง!!
“ ไม่ใช่นะครับ คุณเหนือไม่รู้เรื่อง คุณเหนือแค่อยากให้น้ำกลับ…บ้าน”
“ กลับบ้าน!?”
“ ครับ” น้ำถอยห่างฟอร์ที่กำลังโกรธเกี้ยว
 “ แล้วฉันจะตามหาน้ำเพื่ออะไร จะเสียใจเพื่ออะไร จะรักเพื่ออะไร จะทรมานเพื่ออะไร อยู่เหมือนคนไม่มีหัวใจเพื่ออะไร บอกฉันสิน้ำ บอกฉัน!?”
“คุณฟอร์” น้ำหวาดกลัวที่เหมือนะทำร้ายทุกสิ่งที่ขวางหน้า หรือบางอย่างที่คาดไม่ถึง
“ จะกลับบ้านก็ได้ แต่คือบ้านฉัน ซึ่งก็คือบ้านฉันเท่านั้น!” ฟอร์ว่ากระชากแขนน้ำ
“ คุณฟอร์อย่าทำแบบนี้เลยครับ!?”
“ ใครที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้!?” ฟอร์ว่าตาขวาง
“…………” คุณฟอร์…..เพราะน้ำหรือครับ??
“ เพราะใคร?” ฟอร์ว่าทรงตัวไม่ตรงเพราะรู้สึกว่าพื้นลาดเอี้ยง
“ คุณฟอร์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!?” น้ำว่าตกใจเข้าประครอง ฟอร์สะบัดหนี ฝืนตัวเองพยายามจะมองน้ำให้ชัด แต่ใบหน้าน้ำกับยิ่งเลือนราง
“คุณฟอร์ คุณฟอร์ !?” เสียงที่เขาได้ยินก่อนที่สติจะหายวับไปคือเสียงน้ำที่เป็นห่วงเป็นใยเขามากมายเหลือเกิน
“ คุณฟอร์ !?” น้ำตื่นตะหนกที่อยู่ๆฟอร์ก็ล้มพับลงไป น้ำพยายามเขย่าตัวฟอร์ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ คุณฟอร์ครับ คุณฟอร์ได้ยินน้ำไหม!?”
“…………………………”
“คุณฟอร์!?” กลั้นน้ำตาไวอยู่ ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าฟอร์เป็นลมเพราะไม่ทานข้าวมาหลายมื้อ
“………………………………………” ฟอร์ได้ยินเสียงน้ำจากที่ห่างไกลก่อนที่จะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และเขาลืมขึ้นอย่างเหนื่อยล้า
“ นะน้ำ”
“คุณฟอร์ฟื้นแล้วหรือครับ?” น้ำว่ายิ้มตื้นตัน
“ อืม” ฟอร์ว่าพยุงตัวลุกแต่โงนเงนโดยมีน้ำพยุง
“คุณฟอร์เป็นหรือเปล่าครับ? ไปหาหมอเถอะครับ เดี๋ยวน้ำพาไป”
“ ………………………………………..” ฟอร์ส่ายหน้า เพราะเขารู้สาเหตุดีว่าเขาเองไม่สนใจดูแลสุขภาพร่างกายจนย่ำแย่ขนาดนี้ แม้มารดาจะเตือนนักเตือนหนาก็ตาม เขาไม่ได้กินอะไรที่อิ่มท้องมานานเท่าไรแล้ว..เขาไม่อยากกิน ไม่หิวอะไรทั้งนั้น เพราะเขาไม่กะจิตกะใจ เขาเฝ้าแต่ตามหาน้ำ คิดถึงแต่เรื่องน้ำเท่านั้น
“ ทำไมครับ?”
“ คงเป็นเพราะเมื่อเช้า ..หรือไม่ก็วานฉันยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้อง” ฟอร์ว่า น้ำไม่ถามว่าเพราะอะไรเพราะเขาสายตาที่อีกฝ่ายมองบอกดีอยู่แล้วว่าเพราะเขา
“ ขอโทษนะครับ” น้ำว่าก้มหน้าลง
“ ไม่ใช่เพราะน้ำหรอก ฉันทำตัวฉันเอง”
“…………” น้ำไม่อยากให้ฟอร์เป็นแบบนี้ ความรู้สึกที่โทษตัวมีมากมายทวีคูณจนยากที่รับไหว
   หากเขาไม่หนีมาคุณฟอร์ก็คงไม่เป็นแบบนี้
   เพราะเขาคุณฟอร์ถึงกับซูมผอม จนถึงเป็นลม …
   เป็นเขาที่ผิด….อีกแล้ว
   เขาอยากแก้ไขมัน….อย่างน้อยก็เพื่อคุณฟอร์ที่ดีกับเขา..รักเขา ออกมาตามหาเขา
“น้ำจะกลับไปคุณฟอร์….”
“……………………………………..”
“ คุณฟอร์ยังอยากให้น้ำกลับไป ใช่ไหมครับ?” เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ ทั้งที่เขาทำสิ่งที่ควรทำแล้ว
“ ………………………….อยากสิ ไม่งั้นฉันจะตามหาน้ำเหรอ?” ฟอร์ว่าดึงน้ำเข้ามากอด เขาควรจะดีใจมากกว่านี้สิ แต่ไม่เลย…เพราะ…ใบหน้าน้ำที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา
“…………………………………….”
   ขอโทษนะที่ฉันทำเป็นมองไม่เห็น เพราะฉันเห็นแก่ตัวเกินไป…ฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดหรอก
   ไม่ใช่เลย



           

        ---------   

“ อะไรกันนม ไม่เห็นด้วยที่เหนือมาอยู่กับน้ำ แล้วไหงมาบอกว่าจะมาจะเอากับข้าวมาส่งน้ำด้วยตัวเอง นมเองก็อยากเจอน้ำไม่ต่างจากเหนือหรอก” เหนือคุยโทรศัพท์อารมณ์ดีขณะเดินขึ้นบันไดก้าวต่อก้าว
“ นมอยากไปดูให้เห็นกับตาว่าคุณเหนือไปกินอยู่กันยังไง ทำความสะอาดกันบ้างหรือเปล่า ผู้ชายสองคนให้นมช่วยดีกว่า” ปลายสายตอบ ได้ยินเสียงเหนือสดใสก็สบายใจ
“ สกปรกอะไรนม นมก็รู้ว่าน้ำสะอาดจะตาย”
“ นมไม่ห่วงน้ำหรอกค่ะ นมห่วงคุณเหนือมากกว่าจะไปทำให้น้ำต้องปวดหัว” นมก้านพูว่า
“ ครับครับ แต่นมต้องมาพรุ่งนี้ เพราะวันนี้เหนือกับน้ำจะไปหาของอร่อยกินกันข้างนอก” เหนือบอกคิดจะชวนน้ำ โดยที่อีกฝ่ายยังไม่รู้ตัว
“ จะอร่อยสู้กับข้าวที่นมได้หรือคะ?”
“คร้าบคร้าบ” เหนือว่าก่อนที่วางสาย ริมฝีปากยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
   เหนือกำลังจะเคาะประตู แต่เห็นประตูคล้องแม่กุญแจ คิดว่าน้ำคงออกไปข้างนอก โดยไม่รู้ว่าน้ำไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว
   เหนือไม่คิดอะไรมากคิดว่าน้ำคงไปซื้อของหรือทำธุระใกล้ๆ
“…………………………….”


   10 นาทีผ่านไป



   20 นาทีผ่านไป



   ครึ่งชั่วโมง แล้วน้ำยังไม่กลับเหนือเดินวนเหมือนหนูติดจั่น

 
“……………………………….”
   เมื่อเช้าน้ำไม่มีท่าอะไร ไม่ใช่ว่าน้ำหนีไปอีก…
   ไม่ใช่ ไม่ใช่!?
   เหนือรีบเดินมาเคาะประตูห้องบุญมี
ก็อกๆ
   เคาะราวกับจะทุบประตูให้พังให้ได้ โชคที่เพิ่งเลิกเรียนรีบเดินมาเปิดประตูด้วยความโมโหแม้จะไม่รู้ว่าใครมาทุบประตูห้องก็เถอะ ยิ่งเห็นคนมาเคาะยิ่งหงุดหงิด
“คุณหัดเกรงใจเจ้าของห้องบ้างเคาะขนาดนี้ไม่พังเข้ามาเลยละ?!”
“ น้ำไปไหน?!” เหนือถาม
“ เอ้า!?” ท่าทีเยาะเย้ย “ น้ำไม่ได้บอกคุณเหรอ?”
“ ไม่ได้บอก!”
“ งั้นผมก็บอกคุณไม่ได้” โชคยักไหล่
“บอกมา!” เหนือว่ากระชากคอเสื้อโชคจะให้บอกว่าน้ำอยู่ที่ไหนให้ได้
“ เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง! ชอบใช้กำลังข่มคนอื่น ไม่เห็นหัวใคร คิดว่าอยากจะทำอะไรก็ได้หรือไง!? ผมไม่แปลกใจหรอกถ้าน้ำจะหนีคุณไปอีก” โชคว่าสะใจ ไม่คิดจะดิ้นรนหนีด้วยซ้ำ
“ น้ำอยู่ไหน ห๊ะ!?”
“อยากรู้ก็ไปถามน้ำสิ”
“ แกมัน!? จะไปรู้เรื่องอะไร ” เหนือง้างกำปั้นจะต่อยอีกฝ่ายแต่หมัดค้างกลางอากาศแม้จะสั้นเทิ้ม เพราะหักห้ามตัวเองไม่ให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล
“ ผมจะบอกอะไรให้ก็ได้ น้ำไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ไปอยู่ไหนผมก็ไม่รู้เพราะน้ำไม่ได้บอก” โชคว่าแม้จะหมันไส้เหนือในหลายๆเรื่องแต่ก็บอกความจริง
“

คุณจะไม่รู้ได้ยังไง!?

น้ำเชื่อใจพวกคุณน้ำจะไปไหนก็ต้องบอกพวกคุณ นอกเสียจากว่าพวกคุณก็เป็นใจให้น้ำหนีไปจากอีก”
“ง่ายๆเลยนะครับ น้ำไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้ใครไปตามไปยุ่ง โอเคไหมครับ คุณ เหนือ” โชคลากเสียงยาว " แล้วก็ผมกับพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำอยู่ที่ไหน"
“ ………………………………..” เหนือโดนพูดแทงใจดำ ถึงกับพูดไม่ออก
“ ไม่มีประโยชน์หรอกนะครับที่คุณจะตามหาน้ำอีก เพราะแม้จะเจอแต่ก็ได้แค่ตัว ถ้าน้ำไม่ได้รักคุณ เรื่องแบบนี้ก็ต้องเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า อันนี้ความคิดผมนะ” โชคว่า ก่อนที่เหนือจะลดมือลง
   ไม่ว่ายังไงน้ำก็ไม่ยอมรับฉันใช่ไหม? ถึงได้หายไปแบบนี้ อยากให้ฉันทรมาน อยากให้ฉันเจ็บปวดเหมือนกับที่ฉันเคยทำกับน้ำหรือยังไง
   ทั้งที่เมื่อกี้เขายังสนุก มีความสุข มีความหวัง แต่ตอนนี้แตกต่างกันอย่าสิ้นเชิง
“………………………………”
   น้ำบอกฉัน ไม่เคยโกรธ เลยไม่จำเป็นต้องยกโทษให้ฉัน แล้ว แบบนี้หมายความว่าไง
   ไม่ได้รักฉัน ฉันเข้าใจเพราะฉันก็ทำไม่ดีกับน้ำไว้มากจนแม้แต่ตัวฉันเองยังไม่อยากให้อภัยตัวเอง แต่แม้โอกาสก็ไม่ให้ฉัน น้ำใจร้ายกับฉันไปหน่อยไหม? กับการฆ่าฉันทั้งเป็น
“……………………..” โชคมองหน้าเหนือคิดว่าร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด ถึงกับสลดใจทำตัวไม่ถูก เมื่อเหนือไม่ทำอะไรนอกจากยืนนิ่งเหมือนหิน เขาจึงปิดประตูห้องเบาๆแม้จะนึกสงสารเหนือก็ตาม แต่เขาก็ไม่รู้จริงๆว่าน้ำไปอยู่ที่ไหน?
   เฮ้อ….สงสารไปก็เท่านั้น ใช่ว่าน้ำอยู่กับเหนือจะมีความสุข…..
   ความรักบังคับกันได้ซะที่ไหน อยู่ด้วยกันรั้งแต่จะทรมานทั้งสองฝ่าย

---------------------------------------------------
 

[iforgive]

ลากกันไปลากกันมา  น้ำช่างอ่อนไหว

[meawlynx]

บ่วงหัวใจให้รัก
43.จบ

   รายชื่อ ….ผู้มีสิทธิเข้าการรับการสอบคัดเลือก….
1.   ………   
2.   ………
3.   ………
4.   นาย นที …..
   น้ำเห็นชื่อตัวเองมีสิทธิเข้าสอบสัมภารณ์ แต่กลับถอนหายใจ ฟอร์ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเห็นน้ำไม่มีท่าทีดีใจนึกว่าน้ำสอบตก รีบเข้ามาถาม
“ น้ำสอบไม่ได้เหรอ?”
“ สอบได้ครับ” น้ำบอก ไม่กระตือรือร้น มองหน้าจอคอมพิวเตอร์คล้ายใจลอย
“ อ้าว แล้วทำไมทำหน้าอย่างงั้น วันนี้ไปข้างนอกกันไหม? ไปฉลองที่น้ำสอบได้ไง” ฟอร์ว่าสวมกออดอีกฝ่ายจากด้านหลัง
“ น้ำยังไม่ได้สอบสัมภารณ์เลยนะครับ”
“ ได้อยู่แล้วเชื่อสิ” ฟอร์ว่า
“…………………..” น้ำยิ้มภูมิใจที่ฟอร์ชื่นชมและเชื่อมั่นในตัวเอง แต่มีบางอย่างที่แม้แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจ
“ นะน้ำไปขับรถเล่น แล้วก็ไปอาหารอร่อยๆแถวชานเมืองกัน ฉันรู้จักร้านดีๆน้ำต้องชอบแน่” ว่าพลางเอาหน้าวางบนไหล่น้ำอย่างรักใคร่
“ครับ” น้ำว่าพยักหน้ายิ้ม แต่ใจกลับนึกไปเหนือว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง เขากลับมาอยู่กับฟอร์ก็เป็นวันนี้ก็ครบ 1 เดือน คุณเหนือจะยังตามหาเขาหรือว่าตัดใจไปแล้ว เขายังจำสีหน้าเหนือที่พยายามจะทำแผลให้ หรือแม้แต่จัดแจงกับข้าวที่คุณนมทำมาให้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแต่กลับเงอะๆงะๆเหมือนคนไม่มั่นใจในสิ่งที่กำลังทำ ซึ่งดูไม่เข้ากันเลยสักนิด
“……………………………..………” แม้แต่ฟอร์ก็สังเกตเห็นว่าน้ำกำลังคิดไปถึงบางอย่างที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้า แต่กลับทำเป็นมองไม่เห็น
   ฟอร์รู้อยู่แก่ใจว่าน้ำไม่ได้กลับมาเพราะรักเขา แต่กลับมาด้วยเหตุผลอื่นนั้นก็คือสงสารเขาเท่านั้นเอง  แต่เขาก็เชื่อในความใกล้ชิดว่าสักวันน้ำต้องรักเขาแน่ ถึงได้ทำเป็นมองไม่เห็นว่าน้ำรู้สึกยังไง
   สุดท้ายเขาก็เห็นแก่ตัวอยู่ดี ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
   

“ ไม่อร่อยเหรอ?” ฟอร์ถาม เมื่อน้ำกินไปเท่าไรก็อิ่ม
“ อร่อยครับ แต่น้ำไม่ค่อยหิว” น้ำบอก เหม่อมองนักดนตรีหญิงที่กำลังร้องเพลงขับกล่อมเบาๆ จนฟอร์ต้องหันมองตาม
“ มองผู้หญิงสวยฉันหึงนะ” ฟอร์แกล้งแหย่ หวังจะให้น้ำทำหน้าเลิ่กลั่ก
“ น้ำไม่ชอบผู้หญิงหรอกครับ” น้ำตอบเรียบเฉย ฟอร์ถึงกับแปลกใจ แต่อมยิ้มในความซื่อตรงของอีกฝ่ายไม่ได้
“ มีฉันอยู่แล้วด้วยใช่ไหม” ฟอร์ว่า
“………………” น้ำมองเห็นชายหนุ่มที่หันหลังข้างเวทีไม่ได้ยินที่ฟอร์ถาม
   คุณเหนือ!? น้ำใจหาบวาบก่อนที่จะลุกขึ้น แต่พออีกฝ่ายหันมาจึงรู้ว่าไม่ใช่เหนืออย่างที่คิด
“ น้ำ!?” ฟอร์ตกใจรีบจับมือน้ำเอาไว้ก่อนที่รีบหันมองตามน้ำทันที
“ เกิดอะไรขึ้น!?” ฟอร์ถามไม่รู้ว่าน้ำเป็นอะไร
“ ปะเปล่าครับ” น้ำตอบก่อนที่จะนั่งลง หัวใจยังเต้นแรงอยู่เลย
“เปล่าแล้วน้ำลุกขึ้นทำไม? มีอะไรก็บอกฉันเถอะ” ฟอร์ถามไม่สบายใจ ก็เห็นๆอยู่ต้องมีอะไรแน่ เพียงแต่น้ำไม่บอกเขาเท่านั้นเอง
“ น้ำคิดว่าเห็นคนรู้จัก แต่จำผิด” น้ำบอกให้ฟอร์สบายใจ แต่ฟอร์ไม่เชื่อ เพราะเห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้น้ำตกใตจนหน้าซีด แต่กลับบอกไม่มีอะไร
“……………………………………..…..” ฟอร์หันกลับไปมองอีกครั้งคิดว่าชายผู้ชายที่ใส่เสื้อขาวมีหุ่นและท่าทางคล้ายคนๆหนึ่งอยู่เหมือนกัน
   เหนือ
   ที่น้ำทำหน้ามันเห็นผีเพราะคิดว่าเห็นเหนือ แล้วยังไง!?
“ ถ้าน้ำอิ่มแล้วเราก็กลับกันเถอะ” ฟอร์ว่ากำมือแน่น ทั้งรักทั้งแค้น แม้แต่ตัวเอง



      นานกว่าครึ่งชั่วโมงที่ฟอร์กับน้ำนั่งในรถโดยที่ฟอร์ไม่มีแต่จะจับพวงมาลัยรถ
“ คุณฟอร์มีอะไรหรือเปล่าครับ?” น้ำถามทำร้ายความเงียบและความอึดอัดที่รู้สึก
   คุณฟอร์เหมือนมีอะไรในใจ?
“ น้ำ ฉันขออะไรน้ำอย่างหนึ่งได้ไหม?” ฟอร์ถามทั้งน้ำเสียงและคำพูดจริงจังจนน้ำรู้สึกเกร็ง
“…………ครับ”  (พยักหน้า)
“ ไม่ว่าฉันจะถามอะไรต่อจากนี้ให้น้ำพูดแต่ความจริง”
“………….”
“ ถือว่าฉันขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย ……..ได้ไหม?” เพราะหากน้ำยังลังเล ไม่ว่าใครก็เจ็บปวด เพราะการที่น้ำไม่พูดความจริงอย่างที่น้ำรู้สึก มันคือการให้ความหวังลมๆแล้งๆ
“ ……………ครับน้ำจะพูดความจริง” หวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก
“ ที่กลับมาอยู่กับฉันเพราะอะไร?”
“……………….”อึ้ง พูดไม่ออก ไม่คิดว่าฟอร์จะถามคำถามนี้
   พอเห็นสีหน้าน้ำ ฟอร์เข้าใจได้ทันทีว่าไม่ใช่เพราะรักแน่นอน
“ เพราะสงสารฉันใช่ไหม?”
“คุณฟอร์ถามน้ำแบบนี้ทำไมครับ?”
“ไม่ใช่ทำไม น้ำรับปากว่าจะตอบฉันตามความจริง ที่น้ำยอมกลับมาอยู่กับฉันเพราะสงสารฉันใช่ไหม?”
“………”
“ ใช่ไหมน้ำ!?”
“ ครับ แต่ไม่ใช่สงสารอย่างเดียวนะครับ น้ำเป็นห่วงคุณฟอร์ ไม่อยากให้….”
   พูดไม่ทันจบฟอร์ก็พูดแทรกเพราะทนรอให้น้ำพูดจบไม่ไหว!?
“มันก็เหมือนกันและน้ำ!” ฟอร์ราวกับระเบิดออกมา ชายหนุ่มทุบพวงมาลัยรถเต็มแรง “ก็คือน้ำไม่ได้รักฉัน!?”
   คิดแล้วไม่มีผิด!!
“ น้ำขอโทษนะครับ”
“ ไม่ต้องขอโทษ ฉันไม่อยากได้ยิน” ฟอร์ว่าเสียงแหบแห้ง น้ำตาตกใน
   คนที่ไม่ยอมปล่อยวาง คือคนทรมานที่สุด เพราะนอกจากตัวเองแล้วยังทรมานคนที่รักอีกด้วย
“……………..”
   แล้วน้ำต้องทำยังไงครับ ถึงจะดีกับทุกๆคน น้ำทำอะไรก็ผิดไปหมด



“……………!? เราจะไปไหนกันครับ!?” น้ำถามเมื่อมั่นใจว่าฟอร์ไปได้พากลับบ้านแน่ๆ
“ ………………………………………………..”
“คุณฟอร์ครับ!?”
“…………………………………….” ฟอร์เหยียบเร่งความเร็วจนน้ำหวั่นใจ ว่าฟอร์กำลังคิดจะทำอะไรกันแน่
“………….คุณฟอร์ทำให้น้ำกลัวนะครับ”
   100
   110
   120
 “ คุณฟอร์!?”
“ เงียบเถอะน่า!?” ฟอร์ว่า พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะทำในสิ่งที่คิด
   ต้องทำให้ได้!? อย่างน้อยที่สุดก็เพื่อคนที่เขารักหมดหัวใจ
             หรือเขาจะตายพร้อมน้ำไปทั้งอย่างนี้ดี แค่คิดก็กลัวตัวเองที่กล้าคิดแบบนี้
“……………”
   คุณฟอร์กำลังทำอะไร? ทำไมไม่บอกน้ำครับ
“…………………………………………….”
   


   
“ คุณฟอร์พาน้ำมาที่นี่ทำไมครับ!?” น้ำถามรุกรี้รุกรนเมื่อเห็นบ้านที่ไม่ได้เห็นมานาน
“ พาน้ำมาส่งบ้าน” ฟอร์ว่าน้ำตาแทบจะไหลอยู่แล้ว
“ ทำไมครับ เพราะอะไร น้ำทำอะไรให้คุณฟอร์ไม่พอใจถึงขนาดพาน้ำมาที่นี่!?”
“ ไม่หรอกไม่ใช่ว่าน้ำทำอะไรไม่ดีกับฉัน แต่เพราะน้ำทำดีกับฉันมาก มากเสียจนฉันรับมันไว้ไม่ไหว”
“ น้ำไม่เข้าใจ”
“ น้ำไม่รักฉัน แต่ก็ยังยอมอยู่กับฉัน ฉันจะทำเพื่อน้ำบ้างไม่ได้หรือไง?”
“ แต่การทำแบบนี้คือการฆ่าน้ำทั้งเป็น น้ำไม่อยากอยู่ที่นี่ ที่นี่มีแต่ความทรงจำเลวร้าย น้ำไม่อยากอยู่ อย่าทำแบบนี้เลยครับ ถ้าไม่รักน้ำก็ปล่อยให้น้ำไปตามทางของน้ำ แต่อย่าให้น้ำอยู่ที่นี่”
“ น้ำแน่ใจเหรอว่าน้ำไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ?”
“…………..”
“ น้ำแน่ใจเหรอว่าไปอยู่ที่อื่นจะมีความสุข”
“คุณฟอร์ไม่เข้าใจหรอกครับ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของน้ำ ไม่ใช่”
“ อย่าหนีอีกเลยน้ำ ฉันเองก็ไม่หนีความจริงอีกแล้วว่าน้ำไม่ได้รักฉัน อย่างที่ฉันรัก ความรักของเรามันคนละความหมายกัน”
“คุณฟอร์?”
“ ที่น้ำเคยบอกว่ารักฉัน เป็นความรักที่ต้องการที่พึ่งพิ่ง ต้องการคนปกป้อง เสมือนคนในครอบครัว ฉันคงเป็นได้แค่พี่ชาย ไม่ใช่คนรัก”
“………………..”
“ ฉันพูดถูกใช่ไหม?”
“ …………น้ำไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“……………………………………”
“…………….”
“……………………………………………..”
“…………”
“ ส่วนเหนือก็คงได้รับบทเรียนมากแล้ว คงเปลี่ยนไปบ้างแล้ว ขอเพียงน้ำเข้มแข็งและกล้าเผชิญความจริงสักวันต้องดีขึ้นแน่”
“ ไม่ครับ น้ำจะไม่กลับมาที่นี่” น้ำว่าพร้อมเปิดประตู หากว่าคุณฟอร์ไม่ต้องการเขาแล้วเขาก็พร้อมที่จะจากไป แต่ไม่ใช่กลับมาที่นี่
“น้ำ!” ฟอร์วิ่งตาม จับแขนน้ำอีกฝ่ายก็สะบัดทิ้งทันที
“น้ำ?!” ฟอร์ดึงน้ำได้อีกครั้งก่อนที่จะดึงน้ำให้หยุด ทันทีที่น้ำหันกลับมา ฟอร์ตัดสินใจตบหน้าน้ำให้ได้สติ
   เพียะ!?
   ทั้งที่คนที่ตบเจ็บยิ่งกว่าคนโดนตบเสียอีก
“ อย่าหนีอีกเลยน้ำ”
“……………….”น้ำส่ายหน้าทั้งน้ำตา
“ ฉันเคยไม่หวังดีกับน้ำเหรอ?” ฟอร์ว่ากอดน้ำแน่น
“ ฉันเองก็ทำใจยากเหมือนกันที่จะตัดใจ แต่ฉันรู้ว่าสักวันฉันต้องดีใจที่ทำแบบนี้”
“คุณฟอร์ ฮือๆ” แม้แต่คุณฟอร์ก็อยากให้น้ำอยู่ที่นี่เหรอครับ?
“ คนเราหนีไปไม่ได้ตลอดชีวิตหรอก อดีต หรือความจริง ไม่ว่าเราจะทำยังไงก็ไม่เปลี่ยนแปลงมีแต่ต้องเผชิญหน้ากับมันเท่านั้น” ฉันเองก็ทรมานเหมือนตาย แต่ถ้าน้ำก็อยู่กับฉันก็ไม่มีความสุข
   คนที่จะทำให้น้ำมีความสุขคงไม่ใช่ฉัน
“……………………….”
“ แต่น้ำมีสิทธิ์ที่จะเลือก….”
“…………”
“ ฉันจะส่งน้ำแค่ตรงนี้ ฉันจะกลับบ้านไปก่อน น้ำมีสิทธิ์ที่จะกลับไปหาฉันได้ทุกเมื่อ แต่ขอให้น้ำคิดดูดีๆ” น้ำว่าผลักน้ำห่างจากตัวเบาๆ ก่อนที่หยิบกุญแจประตูเล็กให้น้ำ ซึ่งกุญแจนี้เคยเป็นกุญแจที่เขากับเหนือเคยใช้หนีเที่ยวเมื่อเขามานอนที่นี่
“ ………..” น้ำไม่ยอมรับมันไว้ ฟอร์จึงต้องวางกุญแจบนมือน้ำพร้อมทั้งกำมือน้ำให้กำมันไว้
“ ในที่สุดฉันก็ได้ทำเพื่อคนที่รักได้จริงๆสักที” ฟอร์ว่าฝืนยิ้มออกได้ในที่สุด
“………..คุณฟอร์!?” น้ำเดินตามฟอร์ แต่ฟอร์กลับไปยอมหันกลับมา
“……………………………………….”
“คุณฟอร์!?”
“ น้ำมีสิทธิ์เลือก”
“……………….” น้ำมีสิทธิ์เลือก!?
“……………………………………” ฟอร์ลากเท้าที่หนักอึ้งไปถึงรถจนถึงที่สุด ขณะที่ฟอร์ขับรถห่างจากน้ำมาเรื่อยๆเขาก็เอาแต่มองกระจกหลังมองน้ำที่ยืนนิ่งมองรถเขาไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ….จนน้ำหายลับไปจากสายตานั้น ในที่สุดน้ำตาก็ไหลได้สักที ไหลๆพร้อมกับริมฝีปากที่คลี่ยิ้มไม่ยากเย็นนัก
   ฉันรักน้ำมากจริงๆ
“ อึ้กๆ ฮือ” ฉันรักน้ำมากจริงๆ
   ฉันรักน้ำมากเสียจนบางทีชีวิตนี้ฉันคงจะไปเจอคนที่รักฉันมากขนาดนี้
“………………..อึ้ก ฮือ พี่ชายอย่างฉันคงทำได้แค่นี้”
   





“………..” น้ำมองผ่านประตูเหล็กดัดไปยังปราสาทย่อส่วนที่สว่างไสวท่ามกลางความมืดเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่มองไม่เห็น นี่คงจะเป็นความรู้สึกของคำที่เรียกว่า บ้าน
   เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่จำความได้ เขาวิ่งเล่นรอบๆบ้านที่ไม่ใช่ของตัวเอง ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ ทั้งหวาดกลัว เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นแต่กลับเขารู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่ที่นี่มานาน
   คงจะเที่ยงคืนแล้วมั้ง ทั้ง คุณนม พี่แก้ว พี่กระหล่ำ ลุงน้อยคงหลับไปหมดแล้ว ส่วนคุณเหนืออาจจะทำอะไรอยู่ก็ได้ อาจจะนั่งดูหนัง เล่นเกมส์ หรืออาจจะยังไม่กลับ ยิ่งไม่มีคุณแม่คอยเป็นห่วงเป็นใยด้วยแล้ว เขาก็อดห่วงคุณเหนือไม่ได้
“……”
   แต่….
   เดินถอยห่างจากประตู ขาสั่นอย่างฉับพลัน
“…… .. .” แต่
   ไม่ใช่
   ที่นี่ไม่ใช่
   เขาเคยถามตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าทำไมเขาถึงไม่อยากอยู่ที่นี่ คำตอบในส่วนลึกคือไม่ใช่ไม่อยากอยู่ แต่อยู่ไม่ได้ ที่อยู่ไม่ได้เพราะอะไร……เพราะคุณเหนือ
   เพราะคุณเหนือ……..
   ตอนนี้คุณเหนือบอกจะเปลี่ยนแปลงตัวเพื่อเขา ซึ่งเขาเองก็รู้สึกว่าคุณเหนือเปลี่ยนไป แต่เขาไม่อาจจะวางใจคุณเหนือได้ นิสัยคนเราใช่จะเปลี่ยนได้ง่ายดาย แต่คุณเหนือก็บอกว่าเพื่อน้ำ เพราะรักน้ำไม่อยากให้น้ำหนีไปไหนอีก
“…………”
   ความจริงน้ำก็ไม่อยากไปไหนหรอกครับ
   น้ำเองก็อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ซึ่งไม่ใช่การที่น้ำหนีไปไหน เพราะน้ำได้รู้แล้วว่าถึงน้ำไปอยู่ที่ไหน น้ำก็ยังเป็นไอ้น้ำคนเดิมที่มีอดีต แม้ยามหลับฝันอดีตก็ยังตามมาหลอกหลอน
“………………….”
   น้ำรู้ว่าตัวเองไม่ควรจะหนี แต่ก็ยากที่จะทำได้ ครั้นคิดว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่หัวก็ปวดริ้ว ขมับปวดตึบๆ ลมหายใจติดขัด มันคือความรู้สึกของคนที่กำลังพยายามทำในบ่างสิ่งบางอย่างเพื่อหาทางหาออกที่ยังมองไม่เห็น
   ทุกอย่างมันอึดอัดจนหัวแทบระเบิด
   เสียงรถยนต์ที่ได้ยินชัดเข้ามาเรื่อยๆ เสียงดูคุ้นหูจนต้องเลี้ยวมอง และรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูก็หยุดตรงหน้าอย่างที่คิดจริงๆ
“……………” ก้าวขาไม่ออก
   เหนือแทบไม่เชื่อตาตัวเองว่าน้ำจะมายืนหน้าบ้านแบบนี้ เหนือรีบเปิดประตูรถออกไปแล้ววิ่งหยุดตรงหน้าอีกฝ่าย
“คุณเหนือ อย่า!?” น้ำคิดว่าเขาหนีเหนือไปอีก เหนือต้องโกรธตัวเองอยางแน่นอน
“…………………………………” เหนือมองน้ำด้วยสายตาที่กำลังเจอของล้ำค่าที่ไม่คิดว่าเจอ
“ …………!?” เหนือยกแขนจะกอดน้ำแต่น้ำกลับคิดว่าเหนือจำทำร้ายยกแขนป้องแม้เหนือจะเข้าใจแต่กอดน้ำไว้ได้อยู่ดี
“ คุณ……….เหนือ!?” น้ำขัดขืนแต่ตอนแรก แต่สุดท้ายก็ยอมอยู่นิ่งในอ้อมแขนของอีกฝ่าย เขาแปลกใจตัวเองที่รู้สึกว่าอ้อมกอดคุณเหนืออบอุ่นเหลือเกิน เป็นความรู้สึกที่เขาไม่สัมผัสมานานแสนนาน
“…………………………………..”
“……………………”
“…………………………………” เหนืออยากกอดน้ำไปไว้แบบนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาอยากให้ตัวเองแน่ในว่าเขากำลังกอดน้ำอยู่จริงๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีเขาเพิ่งอดอาลัยตายอยากและสิ้นหวัง อยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้เขากำลังรู้สึกได้ถึงความหวัง หวังว่าน้ำจะยอมอยู่ที่นี่ ยอมให้โอกาสเขายอมเปิดใจรับเขา หากเขาไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปการที่น้ำมายืนอยู่หน้าบ้านแบบนี้มันควรจะเป็นอย่างงั้น
“ คุณเหนือน้ำหายใจไม่ออก” น้ำว่าเสียงอู้อี้
“ ฉันจะกอดให้แน่นกว่านี้ น้ำจะไปได้ไม่หนีฉันไปอีก” เหนือว่าก้มมองน้ำ
“ ………………” น้ำหน้าเสีย
“ ฉันล้อเล่นอย่ากลัวฉันเลยนะ ฉันแค่รักน้ำ อยากให้น้ำกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม” เหนือว่าคลายอ้อมแขนหลวมๆแต่ก็ไม่ยอมให้น้ำขยับตัวมากนัก
“……………….คุณรักน้ำมากหรือครับ?”
“………………………………………………” เหนือฉงนในคำถามอีกฝ่ายที่ดูไม่ค่อยเชื่อคำพูดเขาเท่าไร
“…………….?”  น้ำยังคงนิ่งเงียบรอฟังคำตอบ อย่างใจจดจ่อ
“ ทำไมน้ำไม่พิสูจน์ด้วยตัวเองว่าฉันรักมากแค่ไหน?”
“……. ยังไง……ครับ?”
“ น้ำก็อยู่กับฉันให้ฉันรักแล้วน้ำก็จะรู้ว่าฉันรักน้ำแค่ไหน” เหนือว่าจ้องมองดวงตาใสที่ยังมีความสงสัย
“……………”
“………………………………………..”
“ …………..”
“ ได้โปรดให้ฉันได้พิสูจน์มันเถอะนะ” เหนือว่าแทบจะกลั้นหายใจ เขากลัวคำตอบที่จะได้รับว่าจะเป็นอย่างที่หวัง ไม่รู้จะต้องยอมรับมันได้ยังไงหากน้ำปฎิเสธ
“……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….…………………………………………………………ครับ ” น้ำตอบคำตอบที่เขาพยายามคิดแต่กลับคิดอะไรไม่ออกนอกใช้ความรู้สึกของตัวเองว่าควรจะเชื่อคุณเหนือดูสักครั้ง ยอมให้โอกาสคุณเหนือ เหมือนที่คุณฟอร์ให้โอกาสเขา
“ขอบคุณ ขอบคุณนะน้ำ” เหนือว่ายิ้มทั้งน้ำตา นี่คงจะเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่เขาดีใจและมีความสุขได้ขนาดนี้
“คุณเหนือร้องไห้ทำไมครับ?!” น้ำว่าตกใจ หรือว่าคุณเหนือไม่สบายตรงไหน!?
“คุณเหนือเป็น..!?”
“ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องตกใจ ฉันแค่มีความสุข”
“ แต่คุณเหนือ?”
“ น้ำตาไม่ได้เกิดจากน้ำความเจ็บปวด ความเสียใจหรอก น้ำตาแห่งความปิติ ความยินดี น้ำตาจากความสุขก็มี…”
“…………..” น้ำไม่เข้าใจที่เหนือบอกเท่าไร แต่ก็โล่งอกที่เหนือไม่ได้เป็นอะไร
“ …………………………………..”
   เหนือใช้มือเช็คน้ำตาให้อีกฝ่ายที่ดูจะไม่สนใจมันสักเท่าไร
   หมับ!? เหนือจับมือไว้ก่อนก่อนที่เอาแนบแก้มตัวเองอย่างเบามือ
“ …………………………………..”
“……………..” น้ำดึงมือกลับเหนือจึงดึงกลับมาอีกทีก่อนที่จูบมือน้ำเบาๆ น้ำรู้สึกขนลุก ใบหน้าร้อนผ่าวจนหลบสายตาที่จ้องมองด้วยความสับสน
“…………ขอบคุณนะที่ให้ฉันได้รักน้ำ” เหนือว่า น้ำได้แต่พยักหน้า
“………”
   น้ำเองก็คงอยากให้คุณเหนือรัก ถึงได้ยอมให้โอกาสคุณเหนือได้รักน้ำ ที่ซึ่งโอกาสที่คุณเหนือขอมันอาจจะมีอยู่แล้ว เพียงแต่คุณเหนือไม่เคยมองเห็นมัน
“………………………”


      จบ.

**************


   สวัสดีเจ้าค่ะท่าน
   หายหัวไปนานมากเหมือนกัน เนื่องด้วยเพราะทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตกันเลยทีเดียว
   ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
   เข้าเรื่อง บ่วงหัวใจให้รัก ก็จบลงแล้ว
   บางท่านอาจจะไม่พอใจ ในตอน จบ ด้วยว่าเจ้าหญิงนั้นอ่อนหัดนัก
   แต่สำหรับเจ้าหญิงนั้น ในอนาคต ของ น้ำ เหนือ และฟอร์นั้นคงจะต้องเจอทางเดินของตัวเองอย่างแน่นอน เพราะต่างก็ยังเด็ก ย่อมได้เจออะไรใหม่ ปัญหาใหม่ๆ เรื่องในคราวนี้แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แต่นี่อาจจะเป็นความเจ็บปวดในเศษเสี้ยวของชีวิตก็เป็นได้
   ผู้ใหญ่ทุกคนย่อมเคยไร้เดียงสา และเคยเป็นเด็ก
   ก็ว่าไป
   ในเรื่องของความรักนั้น น้ำเองก็คงคิดว่าฟอร์เป็นพี่ชาย ที่ทับซ้อนกับพ่อที่ไม่เคยเห็นเสียมากว่า เป็นฟอร์เสียเองที่รักน้ำแบบหนุ่มสาว และเหนือเองก็เช่นกัน
   หากจะว่าไปคนที่น่าสงสารในความรักมากที่สุดนั้น อาจจะเป็นคนที่ไม่สมหวังในความรัก หรือ คนที่ไม่กล้าจะรัก หรือแม้แต่คนที่ไม่รู้จักความรัก เป็นไปได้ทุกคน ขึ้นอยู่กับการหาทางออกให้ตนเองเสียมากกว่า
   น้ำเองก็คงยังอาจจะไม่ได้รักเหนือ แต่ต่อไปก็คงไม่แน่ ต้องคงใช้เวลามากมายเหมือนกัน ใช่ว่าเรื่องร้ายๆจะลบด้วยความดีเพียงวัน 2 วัน
   ยังไงเจ้าหญิงก็เอาใจช่วยน้ำเจ้าค่ะ
   ขอบคุณทุกท่านมากเจ้าค่ะ ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงบรรทัดนี้ ขอบคุณมาก
ปล.แล้วพบกันใหม่เน้อเจ้าค่ะ 
      
   

[iforgive]

จบแว้ว  ขอบคุณมากสำหรับนิยายสนุก ๆ แกมรันทด
รออ่านบุพเพฯ ฉบับหนังสือเน้อ

[maru]

งงกับฟลอร์ีที่บอกน้ำไม่พูดความจริง ตอนที่ฟลอร์ตามไปพบน้ำที่ห้อง น้ำไม่ได้พูดไม่ได้บอกอยู่หรือไง ถึงไม่ได้บอกตรง ๆ แต่สิ่งที่น้ำพูดน้ำทำก็สื่อได้นี่นา และฟลอร์เองก็รู้ยู่ไม่ใช่หรือ แต่ฟลอร์เองไม่ใช่หรือที่เห็นแก่ตัว แต่ยังดีที่คิดได้นะฟลอร์ ส่วนเหนือ สงสารเหนือตอนที่กลับมาแล้วไม่เจอน้ำ และเจอโชคพูดแบบนั้นอีก ไม่ว่าเหนือจะเป็นยังไง คนที่ควรพูดแบบนั้นกับเหนือไม่น่าจะใช่คนที่เคยเจอกันไม่กี่ครั้งหรอกมั้ง โชคอาจจะหวังดีกับน้ำ แต่วุ่นวายเกินไปหน่อยไหม ส่วนเหนือพูดกับน้ำแบบไหนก็ทำให้ได้ด้วยนะ ดูแลน้ำให้ดีนะเหนือ ส่วนน้ำ เหมือนน้ำเองก็น่าจะรู้สึกอะไรบางอย่างกับเหนือนะ เพียงแต่การกระทำร้าย ๆ ของเหนือเมื่อก่อนทำให้น้ำไม่วางใจก็เท่านั้น เหนือก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง ส่วนน้ำก็ค่อย ๆ มองเหนือในตอนนี้ให้ดี ๆ นะ

[Ipatza]

จบแล้ว...จบแล้วววววว
แม่เจ้าตามอ่านกันมายันจบ กี่ปีเอ่ย555+
รุ้สึกว่า ปลื้มปิติจริงๆไห้ตายเถอะ
ในที่สุดเนื้อเรื่องก้ดำเนินมาถึงตอนนี้
มันจบแต่เหมือนไม่จบ(เอ๊ะยังไง?)
ถามคนเขียนมันจะมีพาทต่อไหมหงะ?
เหมือนๆที่คนเขียนได้กล่าวไว้
เหมือนเราจะต้องช่วยกันลุ้นว่าอนาคตของสองคนนี้จะเป้นยังไง
มันอะไรยังไง ไงก็ไว้เจอกันใหม่เน้อ
รักเรื่องนี้ ♥

[wargroup]

จบซะแล้วหรือนี่...รู้สึกว่า เป็นการจบที่เหมือนเป็นการเริ่มต้น ทั้งสองคนยังต้องทำแบบฝึกหัดความรัก และเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิต(แบบปรกติ)อีกเยอะ ...ออกเดิน เริ่มนับหนึ่งใหม่ไปพร้อมๆกัน //เอ...มีลุ้นภาคต่อมั้ยเีนี่ย, คุณเจ้าหญิง? อิอิ

[fay 13]

 

[PetitDragon]

กว่าจะลงเอยกันได้ ....

[j_world]

อุอุ ซดมาม่ามาตลอดเรื่อง หมดถ้วย..จบพอดี
จะว่าไปทั้งน้ำ เหนือ ฟอร์ ก็ยังเด็กเรื่องความรัก..ต้องเรียนรู้กันอีกจริง
น้ำ..ไม่เคยบอกจริง ว่าชอบไม่ชอบ ต้องการหรือไม่ต้องการอะไร ใครต้องการอะไรก็ขัดไม่ได้ มันทำร้ายใจคนที่มารักเรานะ
เหนือ..ไอ้คนมีปัญหาทางจิต รักเขาแบบไม่รู้ตัว แต่ทารุณร่างกายและจิตใจเขาซะจริง ใครทนอยู่กับแกก็บ้าแระ..ดีนะที่ตอนจบนิสัยดีขึ้น
ฟอร์..ภาพพจน์ดูดีมีน้ำใจ แต่พอมีความรัก..ที่รักแบบผิดป่ะ? เพราะปล่อยให้ความรักทำร้ายตนเอง คนรัก..และคนที่รักเรา สงสารแม่ฟอร์มากๆ

เจ้าหญิงๆว่างๆ ก็ขอมาตอนพิเศษ เพราะเหมือนมีอะไรต่ออีกหน่อย บางอย่างก็ไม่เคลียร์ ความเป็นเพื่อนของเหนือ-ฟอร์จะเป็นไง
จะเฉลยไหม..ที่น้ำมีไรก็ฟอร์มันเพราะเป็นการวางแผน
แล้วถ้าน้ำเรียนมหาลัย ด้วยเสน่ห์ใสๆของน้ำ ก็ต้องมีคนเข้าหาอยู่แระ..เหนือมันจะบ้าเลือด แยกแยะได้ไหม ใครถูกผิด รู้เรื่องไม่รู้เรื่อง
เห็นมีอะไร ก็ลงที่น้ำยันเต อยากรู้..เหนือมันจะทำไง ..จะไว้ใจน้ำ แต่ไม่ไว้ใจคนอื่น จะซัดดะแบบไม่มีหมองเหมือนเดิมป่ะ

..อุอุ  สรุปแล้ว ขอตอนพิเศษเหอะ

ขอบคุณเจ้าหญิง..ซดมาม่าอร่อยอิ่มอืดกันยันจบทีเดียว ฮ่าๆๆ

[kny]

กว่าจะยอมรับและเข้าใจนานมาก น้ำก็คงเป็นน้ำ ฟอร์กลับเหมือนเดิม เหนือเปลี่ยน  ดูเหมือนเหนือเปลี่ยนไปพอควรเลย  น้ำเป็นนายเอกที่คิดเยอะ แต่สุดท้ายความคิดก็ ไม่ต่างจากเดิมมากนัก คิดไปคิดมาโทษตัวเองอีก  เป็นรักสามเศร้า

[mild-dy]

น้ำกับเหนือลงเอยกันซักทีนะ
น้ำอ่อนไหวไปป่าว ??
เฮ้อแต่สุดท้ายก็แฮปปี้ !!

[noina]

ในที่สุดเหนือกับน้ำก็ได้อยู่ด้วยกันจริงๆซะที ขอบคุณเจ้าหญิงแมวนะคะที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน

[thisispom]

ขอบคุณค่ะ ^_^'

[่patsaporn]

ต่อไปน้ำต้องมีความสุขมากขึ้นแน่ ๆ คุณเหนือเป็นคนทำให้น้ำหลอน คุณเหนือก็ต้องเป็นคนแก้ด้วยการทำดีกับน้ำให้มากๆ
แล้วบ้านที่แท้จริงของน้ำก็คือบ้านหลังนี้แหละเนอะ กับฟอร์น้ำคิดว่าเป็นพี่ชายมาตลอดแหละ
ไม่ได้รักหรอก กับเหนือนี่ออกแนวรักนิดๆปนหลอน คือตอนนั้นถ้าเหนือทำดีกับน้ำคงได้ใจน้ำไปแล้ว
ก็ถือเป็นบทเรียนของเหนือให้ซื่อสัตย์กับใจของตัวเอง รักใครก็ต้องทำดี ๆ กับเค้าเค้าจะได้รักเรา
และไม่หนีไป แค่พูดออกมาว่ารัก แสดงออกดี ๆ ก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ส่วนคุณฟอร์ก็นะ
ยอมเป็นพี่ชายในที่สุดปล่อยน้องออกมาได้ กลัวจะไม่ปล่อยมาจะแย่ คุณเหนือร้องไห้เลย
คนที่เข้มแข็งที่สุดก็คือคนที่อ่อนแอที่สุดนะ

ขอบคุณค่า

[LifeTime]

 
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องครับบบบบ

[punchnaja]

เรื่องนี้จุดเยอะมาก555

มาม่าสุดๆ อยากอ่านตอนพิเศษตอนหวานๆกันบ้างจัง

[$VAN$]

41 เหนือทำดีมาก รู้จักบอกชอบ จีบเป็นแล้วนี่ ดูสิน้ำเขินเลย ^^
42 สงสารฟอร์ แต่ไม่รักก็คือไม่รัก สิ่งที่น้ำให้คือความสงสารเท่านั้น
43 จบแบบมีความหวังว่าคงจะแฮปปี้ เพราะเหนือทำตัวดีเชียว น้ำคงรักได้ในอนาคต (สิน่า)

 

[kyoya11]

แอบสงสารฟอร์
ขอบคุณมากจ้า

[Porttgas D. Acs]

ไม่เข้าใจฟอร์เลย แต่ยังดีที่ทำให้น้ำรู้สึกตัว
ไม่งั้นน้ำก็หนีไปเรื่อยๆ สงสารทุกคนๆๆๆๆ

[ratnalin]

ขอบคุณเจ้าหญิงแมวนะคะที่มาต่อจนจบ ตอนนี้เราก็หมดห่วงแล้ว ไม่มีอะไรคาใจ
ตอนจบแบบนี้เราโอเคค่ะ ดีแล้วที่จบแแบบนี้ ดีที่ไม่มีใครตาย ตอนฟอร์คิดจะขับรถฆ่าตัวตายนี่เรากลัวว่าฟอร์จะทำจริงๆ คือกลัวกนที่จะตายจะเป็นน้ำน่ะสิ ดีนะฟอร์ตั้งสติได้ (แอบสงสารเหมือนกันแฮะ)
ดีใจที่คุณเหนือพูดคำว่ารักออกมาจนได้ หลังจากนี้ก็เริ่มนับใหม่ตั้งแต่ศูนย์ด้วยกันล่ะนะ

ขอบคุณเจ้าหญิงแมวค่า

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

จบแล้ว

[loveaaa_somsak]

เรื่องนี้อ่านวันเดียวจบ เพราะอยากรู้ว่าบทสรุปของเรื่องจะเป็นอย่างไร ขอตอนพิเศษอีกสักนิดนะครับ 

[Ice_Iris]

ยังตามไม่ทัน พักไว้ก่อน

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลุยต่อ

เป็นกำลังใจให้ขอรับ

[Ice_Iris]

จบแล้ว

รู้สึกเหมือนอะไรๆยังไม่ลงตัวเสียทีเดียว

มีตอนพิเศษไหมขอรับ

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ