หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55

[sukie_moo]

โว๊ะ!!!เหนือนี่จะมาง้อ หรือมาขู่กรรโชกกันแน่เนี่ย
ให้เวลาน้ำหน่อย ใจเย็นลงนิด เพราะสิ่งที่ตัวเองทำมันสะสมมานาน แค่คำว่าขอโทษ หรือคิดถึงมันไม่เพียงพอจะฝ่ากำแพงกั้นความเจ็บปวดของน้ำได้หรอก มันต้องใช้เวลา  ปล่อยให้น้ำมีชีวิตเป็นของตัวเอง แล้วค่อยๆมาดูแลก็พอ เดี๋ยวน้ำก็ใจอ่อน เพราะไงความผูกพันธ์มันก็มีอยู่นั่นแหละ

[meawlynx]

บ่วงหัวใจให้รัก
38

“ ……………………………………” เหนือตวัดสายตามองโชค ยิ่งคิดว่ามีความสัมพันธุ์ยังไงกับน้ำ ชายหนุ่มก็เหมือนจะเดือดปุดๆ
“ คุณก็ปล่อยมือน้ำได้แล้ว ใครมาเห็นจะนึกว่าเป็นคู่เกย์ทะเลาะกัน!”
“ ปล่อยหรือไม่ปล่อยไม่เกี่ยวกับคุณ!” เหนือว่า โชคคิดหาทางให้น้ำแยกจากเหนือให้ได้
“น้ำพี่บุญมีเรื่องจะคุยด้วย รออยู่ในห้อง” โชคบอกน้ำ
“……………” น้ำทั้งสะบัดทั้งบิดแขนจนหลุดจากมือเหนือ แต่เหนือก็กลับมากำแขนน้ำไว้เหมือนเดิม
“ นี่คุณเป็นอะไรมากไหม? คนขยะแขยงขนาดนี้ยังมาจงจับอยู่ได้!” โชคว่าพร้อมกระชากน้ำมายืนข้างตนเอง เหนือจำเป็นต้องปล่อยน้ำอย่างช่วยไม่ได้
“………” น้ำขยับไปหลบหลังโชคในทันที สายตาตาเหลือบมองน้ำคิดว่าเขาไม่ยอมให้เหนือทำอะไรน้ำไปมากกว่านี้แน่ๆ
“………………………………….” 
“ ไปน้ำเข้าไปในห้องพี่” โชคว่า
“ก็ลองดูสิ!” เหนือว่าขู่กลายๆ น้ำก้าวขาไม่ออกในทันที
“ …………” น้ำหันหน้าหลบมองพื้น
“ อยากลองอยู่เหมือนกัน!” โชคว่าเปิดประตูดึงแขนน้ำพร้อมจะเปิดประตู เหนือคว้าคอเสื้อโชคก่อนที่จะชกเข้าที่หน้าอย่างจัง
ผวักะ!?
“ พี่โชค!?” น้ำร้อง บุญมีได้ยินเสียงน้ำร้องผ่านเข้ามาในห้องรีบวิ่งออกมาทันที
“โชค!?” บุญว่าตกใจ เห็นปากน้องชายแตกเลือดซิบ
“ มึง!?” โชคสถบจะชกเหนือตอบแต่พี่ชายเข้ามารั้งตัวจากด้านหลังไว้เสีย
“พี่บุญ ปล่อย โชคจะต่อยมันคืน!?” โชคดิ้น
“ ใจเย็นๆโชค”
“ น้ำผิดเองครับ เพราะน้ำ” น้ำว่าทำอะไรไม่ถูกรู้สึกผิดที่ทำให้โชคโดนเหนือชก
“ ไม่ใช่เพราะน้ำ เพราะมันต่างหาก” โชคว่า แม้พี่ชายจะยอมปล่อยเพราะสู้แรงไม่ไหว แต่โชคก็ไม่ได้มีท่าทีจะกระโจนใส่เสื้อเหมือนเมื่อกี้ ทั้งที่อยากจะโต้ตอบเมื่อกี้ใจจะขาดแต่เห็นหน้าน้ำแล้วเขาไม่อยากทำให้เรื่องมันใหญ่โตไปมากกว่านี้ เลยพยายามคิดอย่าไปชกให้เสียมือ คนแบบนี้!
   บุญมีจำเหนือได้ในทันที จากที่เหนือเคยไปส่งน้ำที่โรงเรียน
“ น้ำไม่ควรมาอยู่ที่นี่กับพี่ๆเลย พี่โชคเลยเจ็บตัวเพราะน้ำ”
“รู้ตัวกว่าดี” เหนือว่า คิดจะพาน้ำกลับ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน
“…………………..” คำพูดเหนือทำให้น้ำคิดโทษตัวเองมากขึ้น
“ พวกพี่ไม่ได้เดือดร้อนหรอก คนที่เดือดร้อนคือน้ำต่างหาก” บุญมีว่า  “ ส่วนคุณมีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ และถ้าคุณไม่ยอมผมจะบอกว่าคุณมาก่อกวน และยังทำร้ายน้องชายผมอีก กรุณากลับไปเถอะครับ อย่าให้เรื่องต้องถึงตำรวจเลย”
“…………………………………………” เหนือไม่อยากจะยอมง่ายๆแต่เขาคิดว่าเขาพาน้ำกลับบ้านไม่ได้ง่ายๆแน่หากว่ามี 2 คนนี้อยู่ด้วย แต่ถ้าเขาไม่พาน้ำกลับบ้านตอนนี้ น้ำอาจจะหนีไปไหนอีกก็ได้
   เหนือจ้องน้ำพลางคิดถึงผลได้ผลได้ผลเสียที่จะเกิดขึ้น
“ ได้!   ฉันจะกลับไปก่อน” เหนือว่าจ้องหน้าน้ำไม่ว่างตา ในขณะที่น้ำได้แต่ก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง จะมีเพียงบางครั้งที่แอบชำเลืองมองเหนือ พอเห็นว่าตัวเองโดนจ้องก็จะรีบก้มหน้าทันที
“ ………..”
“ และอย่าคิดหนีไปไหนอีก!?” เหนือใส่น้ำเสียงขู่อย่างเปิดเผย
“ ฉันจะให้คนจับตาดู ถ้ายังกล้าไปไหนให้ฉันตามหาอีก คราวต่อไปจะมีการพูดจากันแบบนี้อีก ฉันจะลากตัวกลับทันที!”
“นี่คุณ!?” โชคจะว่าต่แต่โดนพี่ชายปราบไว้ก่อน
“………………………………………..” เหนือละสายตาจากก่อนที่จะยอมกลับ
“………”
“……………………………..” โชคมองหน้าพี่ถามว่าจะเอายังไงดี ก่อนที่พยักพะเหยิดให้มองน้ำที่ยืนนิ่ง
“ น้ำนี่มันเรื่องอะไร?” บุญมีถาม น้ำเงยหน้าขึ้นไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี รู้แต่ว่า เขากลัว..


“ คุณเหนือเป็นลูกชายคุณหญิง…..” น้ำเริ่มพูดจากที่เงียบมาเป็นชั่วโมง จนบุญและโชคคิดว่าน้ำจะไม่เล่าอะไรอย่างเคย
“ เรื่องนั้นพี่รู้ เขาเคยมาส่งน้ำที่โรงเรียน 2 3ครั้งได้” บุญบอก เขาจำได้ตั้งแต่ครั้งแรกด้วยซ้ำก็คนหน้าตาแบบนี้ ใช่จะเจออยู่บ่อยๆและยังขับรถสปอรต์เด่นขนาดนั้น
“ เป็นลูกคุณหญิงแล้วไง เหาะได้ก็เปล่า? จะมีแต่ก็แต่เงินที่ก็ใช่หาเอง ของพ่อของแม่ทั้งนั้น!” โชคว่า ยิ่งพูดยิ่งเจ็บปาก ยิ่งโมโหขึ้นมาอีก คราวหน้าขอเอาคืนเอาหมัดสองหมัดเถอะ
“ แล้วเขามาหาน้ำทำไม?” บุญถามไม่สนใจคำพูดน้องชายที่มีแต่อารมณ์
“ มะมาพาน้ำกลับไป…..” เสียงน้ำแทบจะหายเข้าไปในลำคอที่รู้สึกจะตีบตันเมื่อนึกถึงวันวาน
“ กลับไปไหน บ้านคุณหญิงเหรอ?”
“…………”เด็กหนุ่มพยักหน้า
“ แล้ว…อุ๊บ?” โชคเหลืองตามองพี่ชายที่เอามือปิดปากตนเองเอาไว่ไม่ทันได้ให้เขาถามสิ่งที่อยากรู้
“ ถ้าน้ำไม่ยากกลับก็ไม่ต้องกลับ” บุญมีบอก แต่น้ำก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
“…….”
“แล้วก็คืนนี้น้ำก็นอนห้องนี้กับพวกพี่เหมือนเดิม เพราะห้องน้ำก็ยังจัดโน่นจัดนี่ยังไม่เข้าที่ไม่ใช่เหรอ?” บุญมีว่าก่อนที่จะเห็นรอยยิ้มพุดขึ้นบนดวงตาเด็กหนุ่มแม้จะเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกินก็ตาม


      คุณช่อแก้วรู้สึกบนโชฟารับแขกก็เที่ยงคืนครึ่ง ข้างๆสาวใช้ยังคงหลับสนิท
“………………………….” หัวอกคนเป็นแม่ ลูกยังไม่กลับบ้านก็ยากที่จะหลับลง มีเพียงความอ่อนเพลียเท่านั้นที่ฉุดรั้งดวงตาให้อยากหลับนอน
“ …………………” เมื่อได้เสียงรถบุตรชายคุณช่อแก้วรีบลุกขึ้นออกไปหาทันที
“ ฟอร์?!” คุณช่อแก้วว่า
“ คุณแม่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?” ฟอร์ถาม ในใจก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้มารดาเป็นห่วง
“เจอน้ำไหม?” ได้กลิ่นสุราจากตัวบุตรชายยิ่งไม่สบายใจเป็นทวีคูณ กลิ่นขนาดนี้คงกินมาไม่น้อย แล้วยังขับรถอีกไม่เกิดอุบัติก็ดีเท่าไรแล้ว
“ ไม่ครับ” ฟอร์บอก อยากจะรู้นักว่าน้ำไปอยู่ที่ไหน?
“ ไม่เจอก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ก็ยังมี แต่พรุ่งนี้ฟอร์ไปเรียนก่อนได้ไหม?”
“…………………………..” ฟอร์ไม่ตอบ เดินขึ้นบันได้ที่ทอยาวขึ้นไปชั้นบน คุณช่อแก้วเดินตามไปส่งกลัวว่าบุตรชายที่เดินโซเซจะล้มหกคะเมน
“ ……………………………..”

   
   ฟอร์ยืนนิ่งเมื่อปิดประตู ตลอดมาเขาไม่เคยคิดว่าห้องจะเงียบได้ขนาดนี้ เขากับน้ำเคยมีเวลาร่วมกันในห้องนี้ แต่กลับไม่มีของของน้ำที่ทำให้รู้ว่าน้ำเคยอยู่ที่นี่ …นอกจากความทรงจำและความรู้สึกของเขาเอง
   ฟอร์เดินไปหยุดหน้าตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะเปิดออก เสื้อเชิ้ตไม่กี่ตัวกับกางเกงกาสั้นที่เขาเคยซื้อให้น้ำถูกแขวนร่วมกับเสื้อผ้า แต่กลับดูแตกต่างจากเสื้อผ้าเขาโดยสิ้นเชิง เพราะเขาเขามองเห็นเพียงแค่นั้น ในสายตาเขามองเห็นแค่นั้น…..!
“………………………………..” เขาช่างโง่ที่ไม่เข้าใจ ไม่ยอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัว จนในที่สุดก็ลืมคิดถึงความรู้สึกของน้ำ ทั้งที่คิดว่าเขาจะให้ความสำคัญกับน้ำ จะรักน้ำ จะไม่มีวันทำให้น้ำต้องทรมานเหมือนที่แล้วมาแต่สุดท้ายเขาก็ทำร้ายน้ำไม่ต่างจากเหนือ กว่าจะรู้ตัวน้ำก็ไม่จากเขาแล้ว
“………………………………” ฟอร์กำมือแน่นเมื่อนึกถึงคำพูดน้ำที่เคยพูดกับตนเอง
   ‘คุณฟอร์ดีกับน้ำ …ไม่เหมือนคุณเหนือ….’
   ขอโทษ …..ฉันขอโทษ
   
               

---=================--

   
 “ พี่ว่าน้ำมันแปลกๆไหม?” โชคถามคำเห็นพี่ชายที่กำลังแกะถุงกับข้าวใส่จาน
“ คนเราก็แปลกๆทั้งนั้นแหละ” บุญมีว่า แต่ในใจก็คิดไม่ต่างจากน้องชายสักเท่าไร
“ แต่นี่แปลกมั๊กมาก อย่างเมื่อเช้าไหงไปนอนบนพื้นก็ว่าเมื่อคืนนอนบนเตียงกับพวกเรา แล้วยังเหมือนกลัวได้คุณเหนือจนหัวหด ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกัน?” โชคนึกถึงใบหน้าน้ำเมื่อคืน มือที่กำลังจะหยิบไทด์นักศึกษาก็ชะงักไปด้วย
   จะไปกลัวทำไม คนเหมือนกัน ชกมาก็ชกตอบสิวะ
“ เดี๋ยวไปตามน้ำไปอาบน้ำเป็นชั่วโมง ตักข้าวรอเลยละกัน” บุญมีบอก ก่อนที่จะไปหาน้ำที่ห้อง เขาเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ
   ก็อกๆ
“ น้ำ?” บุญเรียกพร้อมเคาะประตูอีกครั้งเมื่อเว้นช่วงสักพักแต่ไม่มีใครมาเปิดประตู
“น้ำ?!” บุญเรียกเสียงกว่าครั้งแรก
   ก็อกๆ
“……………….” พอลองจับลูกปิดประตูกลับไม่ได้ล็อก
   บุญรีบเปิดประตูเข้าไป คิดว่าอาจจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
“น้ำ!?”
   น้ำที่นั่งกอดเข่าหันหลังให้ประตูไม่ได้ยินเสียงบุญเลยสักนิด
“ น้ำ?” บุญเดินไปจนชิดขอบเตียง
“น้ำ!?” บุญแตะไหล่อีกฝ่าย ในทันทีน้ำสะดุ้งหันหน้ามองพร้อมๆกับถอยร่นห่างไปเกือบหล่นขอบเตียงอีกด้าน
“น้ำ …..เป็นอะไรหรือเปล่า?” บุญถามกังวลไม่เคยเห็นน้ำเป็นแบบนี้ สายตาที่มองเขาเมื่อเหมือนกับสายตาที่น้ำมองคุณเหนือเมื่อคืนไม่มีผิด
“ พี่….บุญ?!”
“…………………….”
“.   …… .  ..  .” สายตาน้ำล่อกแหล่กก่อนที่หลบสายตาบุญ
“ น้ำไม่สบายหรือเปล่า?”
“ เปล่าครับ”
“ …………………….”
“ น้ำว่า………….น้ำจะไปอยู่ที่อื่น” น้ำบอกเมื่อตัดสินใจได้  ด้วยกลัวว่าเหนือจะพาตัวกลับไป
“ ไปไหน?”
“………” ส่ายหน้าตอบเพราะน้ำก็ไม่รู้ ร็แต่ว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้
“ ไม่รู้จะไปไหน แล้วยังจะไปอีก มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็ปรึกษาพี่ได้”
“……….” ส่ายหน้า
“ น้ำ!? พี่รู้ว่าน้ำจะหนีคุณเหนือ แต่น้ำหนีไปตลอดไม่ได้”
“ แล้วจะให้น้ำทำยังไงครับ?” ถามด้วยไม่รู้จริงๆ
“ พี่ก็ไม่รู้เพราะน้ำก็ไม่ได้เล่าปัญหาให้พี่ฟัง” เขาอยากช่วย แต่ไม่รู้อะไรเลย
“ น้ำไม่อยากกลับไปที่บ้านหลังนั้น…”
“ ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ”
“….” ส่ายหน้าอีกครั้ง ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอดเกือบล้นเอ่อดวงตาคล้ำที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน “ แต่..ถ้าคุณเหนือมา…..”
“ น้ำจะไปกลัวคุณเหนือทำไม คุณเหนือทำอะไรน้ำไม่ได้”
“ ไม่ใช่หรอกครับ……..คุณเหนือทำได้ทุกอย่าง  ที่คุณเหนือต้องการ……ทุกอย่าง…..” ดวงตาเด็กหนุ่มราวกับเหม่อลอยไปไกล….
“…………………………..”
“เพราะว่าคุณเหนือคือคุณเหนือ คุณเหนือทำได้ทุกๆอย่าง ทำให้เด็กกำพร้าเป็นขโมยก็ได้ ……คุณเหนือ….อยากเอาแก้วขว้างใครก็ได้ ……คุณอยากขังใครไว้ในห้องน้ำก็ได้ …..พื้นมันเย็น…..อยากทำร้ายใครก็ได้….อยาก……”
“ น้ำไม่ต้องพูดแล้ว!?” บุญว่ากอดน้ำที่เขารู้สึกเหมือนแก้วร้าวที่จะแตกได้ทุกเมื่อ และถ้าเขาไม่กอดน้ำไว้ น้ำก็จะแตกสลายได้จริงๆ คำพูดน้ำไม่กี่คำทำให้บุญมีเข้าใจว่าน้ำไม่ได้สุขสบายอย่างที่เขาคิด
“ พี่บุญน้ำกลัว …..ฮือๆ คนไม่มีพ่อไม่มีแม่แบบน้ำทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ น้ำไม่อยากโดนตบ น้ำไม่อยากโดน…ข่มเหง …..น้ำกลัว น้ำกลัว……”
“ ไม่ต้องกลัว พี่กับโชคจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายน้ำได้” สงสารจับใจ
“ น้ำต้องหนีครับ ไม่งั้น ไม่งั้น คุณเหนือต้อง….”
“ น้ำใจเย็นๆ เขาทำอะไรน้ำไม่ได้ ตอนนี้น้ำไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้ว…” บุญรู้ว่าน้ำมีแผลใจที่ไม่อาจจะรักษาได้ในทันที แต่เมื่อไรที่ใจเข้มแข็งแผลก็จะหายไปเอง
“ แต่….”
“ น้ำฟังพี่นะ คุณ เหนือ ก็ แค่ คน คน หนึ่ง ไม่ได้เหนือกว่าคนอื่นอื่นเลย เขาเท่ากันกับน้ำ กับ พี่ ที่แล้วมาเพราะน้ำยอมเท่านั้น ถ้าน้ำไม่ยอม เขาก็ทำอะไรไม่ได้”
“ แต่…”
“ น้ำดูสิ ตอนนี้เขาเป็นยังไง เขาตามหาน้ำ เพราะเขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีน้ำไม่ใช่เหรอ?”
“ คุณเหนือ …..”
“เรามาพิสูจน์กัน”
“พิสูจน์?”
“ พิสูจน์ว่าคุณเหนือก็คือคนธรรมดาที่ไม่ต่างจากคนอื่นๆ”
“?”
“ แต่ก่อนอื่นน้ำจะต้องทำตามที่พี่บอก”
“…….”




         

--============--


 

[eaey]

อ๊ากกก แทงกันไปเลยดีกว่าทำให้ค้างงงงง

[ratnalin]

เจ้าหญิงคะ ขอสักที  ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ยิ่งอ่านยิ่งสงสาร ไม่แปลกหรอกที่น้ำจะยอมเหนือ ฝังใจซะขนาดนั้น ก็คงต้องใช้เวลาจริงๆนั่นแหละ
ดีที่มีพี่บุญอยู่แฮะ เป็นผู้ใหญ่มากๆเลย (โชคจะร้อนไปนิด)

รอตอนหน้าค่า 

[maru]

เหนือปากแข็งไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ ใช้อารมณ์มีแต่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง เหนือก็รู้ดีแ่ก่ใจว่าสิ่งที่เหนือเคยทำกับน้ำไปร้ายแรงแค่ไหน เหนือจะเอาแต่ใจแบบนั้นไม่ควรทำเลย แล้วก็ไม่ควรใช้กำลังด้วยถึงแม้โชคจะดูวุ่นวายไปหน่อยก็เถอะ แล้วเหนือก็ไม่ควรจะขู่น้ำแบบนั้นด้วยก็รู้อยู่แก่ใจว่าน้ำกลัวเหนือยังทำอีก เหนือใจเย็นแล้วก็ใจเย็นมากกว่านี้ไม่ได้หรือไง น้ำน่ารำคาญหน่อย ๆ บางทีก็รู้สึกว่าสิ่งร้าย ๆ ที่เกิดขึ้นกับน้ำส่วนหนึ่งก็เกิดจากน้ำทำตัวเองนั่นแหละ ทั้งเรื่องการเอนไปเอนมาอยู่ตลอดเวลาของน้ำ และยังการที่น้ำเอาแต่อ้างว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะพ่อแม่ทิ้งน้ำไป ต้องยอมเพราะเหนือเป็นลูกผู้มีพระคุณ แต่ที่จริงน้ำขัดขืนได้แต่ไม่คิดจะทำต่างหาก ก็อย่างที่บุญบอกนั่นแหละน้ำยอมเอง ทุกอย่างเลยเถิดมาเป็นแบบนี้เพราะน้ำทำตัวเองทั้งนั้นทั้งเรื่องเหนือและเรื่องฟอร์ ฟอร์กว่าจะคิดได้นะว่าสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้เลวร้ายน้อยไปกว่าสิ่งที่ว่าคนอื่น ว่าร้ายคนอื่นได้ตั้งนานนะ ทำเป็นอ้างว่าทำเพื่อความสุขน้ำที่จริงก็เพื่อความสุขตัวเองเป็นคนร้ายกาจจริง ๆ

[่patsaporn]

น้ำหลอนไปแล้วจะไหวมั้ยเนี่ย กลัวจะบ้าก่อนจะได้รักกันนะ
คุณเหนือก็แบบชอบบังคับเหมือนเดิม แต่มีหลุดว่าคิดถึงออกมาบ้างนะ ทำตามความรู้สึกตัวเองบ้างก็ดีแล้ว
ส่วนคุณฟอร์ก็ไร้สติไปแล้วอีกคน สงสารแม่คุณฟอร์จัง
พี่สองคนต้องช่วยน้ำนะ อยากให้น้ำกลับมามีความสุขบ้าง (จะมีวันนั้นมั้ย)

 

[sukie_moo]

นำสู้ๆ อย่ายอมให้เหนือทำร้ายจิตใจง่ายๆ

[fuku]

โฮ ในที่สุดเรื่องนี้ก็มีคนดีซักคน

จุดพลุให้พี่บุญ99ดอก

[kyoya11]

พี่บุญกะพี่โชคต้องช่วยน้ำให้ได้นะ 

[iforgive]

เรื่องนี้พี่บุญคือพระเอก  อบอุ่นมาก ๆ

[runynam]

เจ้าหญิงกลับมาแล้ววววววว
ได้อ่านตอนใหม่แล้วรู้สึกดีจัง
อยากให้น้ำเข้มแข็งและไม่อยากให้เหมือนจุม
อยากให้น้ำลองพยายามสู้บ้าง อะไรบ้าง
หวังว่าพี่บุญ จะช่วยเปลี่ยนตัวน้ำได้บ้าง
สู้ๆๆนะค่ะเจ้าหญิง
 

[Baitaew]

เป็นเรื่องต้อง เฮ้ออออออ

เรื่องนี้สงสารน้ำกับเหนือ ไม่เคยสงสารฟอร์เลย

น้ำมันช่างน่าสงสาร ไม่มีใครทำเพื่อน้ำจริงๆ เลย แต่น้ำก็เอาแต่ยอม ไม่พูดความจริงอะไรสักอย่าง

เหนือมันก็ทั้งน่าสงสารและก็รู้อยากเตะในคราวเดียวกัน

ทำไมไม่จำกับบทเรียนที่ผ่านมากันนะ เฮ้อออออออออ

[taroni]

ได้เวลาน้ำเอาคืน

[Ipatza]

ทำอะไรคร๊าฟฟฟฟ

ไม่อ่านสะนานมาคราวนี่้กดดันกันอีกแล้ว
เหนือจะทำยังไงเนี้ย
นิสัยเดิมๆแก้ไม่เคยหายแล้วงี๊น้ำก้กลัวแย่สิ
โด่เอ้ย

[yongsulewa]

ร้ายไปมั้ยยยย?!?

ไม่สงสารน้ำหรอที่ทำอย่างงี้รู้อยู่ว่าต้องการแต่ของร้องเถอะเลือกใช้ให้ถูกวิธี

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สนุกมากกกกกกกกกกกก หายไปนาน ขอบคุณมากครับที่มาเล่าต่อ

[tanuki]

ลุ้นๆๆๆระทึก

[Cheese[C]ake]

ว๊ายได้เวลาน้ำเอาคืนแล้วหรอเนี่ย ต้องขอบคุณพี่บุญนะเนี่ย

[meawlynx]

บ่วงหัวใจให้รัก
39

   เหนือออกจากบ้านมาจอดรถข้างอาพาสเม้นต์น้ำตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง แต่ก็รอจนกระทั้งบุญไปทำงาน โชคไปเรียนแล้วเขาถึงขึ้นมาหาน้ำบนห้อง เพราะคิดว่าเขาอาจจะยั้งอารมณ์ไม่อยู่เหมือนเมื่อคืนก็เป็นได้ ถ้ามีคนมากวนโมโห
   ก็อกๆ
   ชายหนุ่มเผลอเต๊ะท่าเคาะประตูโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งยังจับผม จับเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง อยากให้ตัวเองดูดี และก็อยากให้น้ำเห็นแบบเดียวกัน
“…………..” น้ำนั่งรอเหนือพาซื่อตามที่บุญบอก
   พอมีคนเคาะประตูใจก็หวั่นว่าจะเป็นเหนือ ทั้งที่รอให้เหนือมา
“……………”
   คิด
   หากว่าเป็นคุณเหนือ….แล้ว…
   ก็อก!  ก็อก!
   เสียงเคาะประตูดังและถี่กว่าเดิม น้ำจึงจำเป็นต้องไปเปิดประตูทั้งที่ยังเรียบเรียงวิธีการตามที่ได้รับคำแนะนำมาไม่ลงตัวชักที
“…!?”
   คุณเหนือจริงๆด้วย!?
   ต้องทำเหมือนที่พี่บุญบอก อย่าคิดว่าเป็นคนเหนือ ให้คิดว่าเป็นพี่โชค หรือพี่บุญ
“ ทำอะไรอยู่ ทำไมมาเปิดประตูช้า?” เหนือถาม
“ ….เข้าห้องน้ำครับ”
   จะโกรธหรือเปล่า?
   ไม่หรอก ถ้าเป็นพี่บุญไม่โกรธแน่ๆ ….
“ ตัดสินใจได้หรือยัง?” เหนือทำทีเป็นเดินสำรวจห้องน้ำไปรอบๆทั้งที่แท้จริงกำลังตื่นเต้นกับคำตอบที่จะได้รับ
   เขาต้องใจเย็น น้ำมีสิทธิ์ที่จะเลือก….แต่ถ้าเป็นเขาไม่ยอมอยู่ห้องโทรมๆแบบนี้แน่
“ ครับ?” เรากำลังพูดกับพี่บุญ ไม่ใช่คุณเหนือ น้ำบอกตัวเอง
   คนเราทุกต่างก็เท่าเทียมกัน มีเลือดเนื้อเหมือนกัน น้ำคิดถึงคำพูดบุญ
“ก็จะกลับบ้านได้หรือยัง?”
“…….” ถ้าคุณเหนือ(พี่บุญ)จะให้กลับไป อย่าตอบปฎิเสธทันที ให้ตอบว่า
“ น้ำคิดดูก่อนได้ใช่ไหมครับ?” น้ำว่าพร้อมทั้งสังเกตสีหน้าอีกฝ่ายไปด้วย
“คิดดูก่อน…” อย่างน้อยน้ำก็ไม่ปฎิเสธ ถือว่าคืบหน้าไปมาก ชายหนุ่มคิด
“…………….” เด็กหนุ่มใจชื้นเป็นกองที่เหนือไม่ได้โกรธ ไม่โวยวายอย่างที่ตัวเองคิด และรู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างประหลาด
“ คิดไปถึงเมื่อไร?”
“…..” ถ้าโดนคาดครั้นอีกมากๆเข้าให้ตอบไปเลยว่า
“…. .  น้ำไม่รู้ครับ” น้ำตอบอย่างที่โดนแนะ
“ …………………………….” เหนือเริ่มกังวลว่าน้ำจะให้ตัวเองรอนาน พยายามคิดหาวิธีให้น้ำอยากกลับบ้านเร็วขึ้น
 “ นมรู้ฉันว่ามาหาน้ำ นมก็ฝากบอกให้กลับไปเยี่ยมบ้าง” ชายหนุ่มกุเรื่องขึ้นมาหน้าตาเฉย
“ …………” คุณนม…น้ำก็อยากเจอคุณนมครับ
   โครกคร๊าก
   ท้องเหนือร้องเพราะน้ำย่อยทำงาน แต่กลับไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าจนกระทั่งตอนนี้ 11 โมง
“…..” น้ำเผลอจ้องหน้าเหนือสีหน้าฉงน
   ท้องคุณเหนือก็ร้องเป็น ….ไม่ได้ต่างจากเขาเลย
“ ยิ้มอะไร?” เหนือว่าทำเสียงดุ กลบเกลื่อนเพราะอาย
“ ปะเปล่าครับ” ว่าพลางถอยห่างออกมา
“…………………………………….”
“……”
“เพราะใครละ? ทำให้ฉันต้องนั่งรออยู่ในรถตั้งแต่เช้า น้ำก็ยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ” ไม่ว่าน้ำเป็นแก้ว หรือน้ำที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็อยากกินทั้งนั้น
“คุณเหนือทำไมไม่กินละครับ?” ถามอย่าสงสัย
“ ก็….ช่างฉันเถอะน่า” เหนือว่า เขาเองแหละที่ไม่กิน เพราะเขาจะไปกินก็ได้ยังไงน้ำก็มีคนเฝ้าอยู่แล้ว แต่เขาไม่อยากจะกินเอง ไม่หิวด้วยซ้ำ อยากเห็นหน้าน้ำมากกว่า แต่ท้องดันร้องซะงั้น
“ ……”
“  มีอะไรให้กินไหมละ?”
“ ….ไม่มีเลยครับ”
“ อะไรก็ไม่มีแล้วจะอยู่ทำไม กลับบ้านก็สิ้นเรื่อง”
“ เอ่อ น้ำมีขนมปัง” น้ำบอกรีบเอาขนมปังจากร้านสะดวกซื้อมาให้เหนือ
“ขนมปัง?”
“ครับ?”
“แค่ขนมขนมปังจะไปอิ่มอะไร?” เหนือว่ามองขนมปังไส้หมูหยองที่น้ำถือมาให้ ก่อนที่จะมองหน้าคนยื่นให้
“ น้ำก็รู้ครับ …”
“……………………………..กินก็ได้” เหนือว่าไม่แน่ใจว่าเพราะสีหน้าน้ำหรือเพราะเขาหิวกันแน่ ถึงได้ยอมกินขนมขนมปังที่ฝืนติดคอขนาดนี้
“ฉันจะกินน้ำ” เหนือสั่งด้วยความเคยตัว น้ำเองก็รีบกุลีกุจอเทน้ำมาให้เหนือเพราะความเคยชิน
“ ………………………………………”
“ คุณเหนือไม่มีเรียนเหรอครับ?”
“มีแต่ไม่ไป” เหนือว่าวางแก้วน้ำที่กินจนหมดแก้ว
“ ………….เพราะมาพา น้ำกลับไปเหรอครับ?”
“ แต่น้ำดันมาบอกว่าคิดดูก่อน ทำไมต้องคิด ยังไงบ้าน..เราก็ต้องดีกว่า”
“บ้าน?”
“…………………………………….” เหนือพยักหน้าจ้องใบหน้าอีกฝ่าย อยากให้เข้าใจอยากให้รับรู้ความรู้สึกของเขา
“………..” น้ำหันหน้าหลบหน้าพอมองหน้าอย่างจริงจัง
“ ….. .. . … .ขอเวลาน้ำ….ได้ไหมครับ?” ตอบตามที่ได้รับคำแนะนำ แต่ในใจไม่เคยคิดจะกลับไป ราวกับพูดโกหก
“ฉันจะรอ….” อย่างน้อยๆน้ำก็ไม่ได้จะหนีไปไหน….
“…………” น้ำยิ่งกว่าแปลกใจที่ได้รับคำตอบ
   รอ…คุณอย่างคุณเหนือรออะไรได้
“ ทำหน้าเหมือนว่าไม่เชื่อที่ฉันพูด…”
“ก็ ครับ” ตอบตามตรงจนเหนือทำหน้าไม่ถูก
“ แล้วคิดว่าฉันจะพูดอะไร?”
“ไม่รู้ครับแต่คุณเหนือจริงๆคงไม่พูดแบบนี้ …อาจจะบอกว่าไม่ต้องคิด แล้ว..ลากตัวกลับไปเลย เหมือนเมื่อคืน…”
“ ตอนนี้ฉันยอมง่ายว่างั้นเถอะ”
“…..” น้ำพยักหน้า
   ฉันไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอย่างงั้นสักหน่อย ตอนนั้นฉันแค่โกรธ ฉันแค่หึงเท่านั้นเอง…
“ แต่ฉันมีข้อแม้….” เหนือว่า น้ำใจเสียเมื่ออีกคนมีข้อแม้
“ ครับ?!”
“ ในเมื่อน้ำจะอยู่ที่นี่ ฉันก็จะอยู่ที่เหมือนกัน”
“ คุณเหนือว่าไงนะครับ?!” น้ำตกใจ ดวงตาเบิกโต
“ ฉัน จะ มา อยู่ ที่ นี่ กับ น้ำ ฟังชัดไหม?”
“ ไม่ได้หรอกครับ คุณเหนืออยู่ที่นี่ไม่ได้นะครับ?!” น้ำว่ารนลาน
“ ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้!?” เหนือว่าเริ่มไม่พอใจซึ่งเป็นนิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบให้ใครขัดใจเพราะเคยโดนตามใจจนเคยตัว ซึ่งบุญเดาถูกนิสัยเหนือในข้อนี้ ถึงได้บอกไม่ให้น้ำปฎิเสธเหนือในทันที
“ ห้องนี้ก็เล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับห้องคุณเหนือ แล้วเมื่อกี้คุณเหนือยังบอกว่าห้องนี้ไม่มีอะไรอีก”
“ เป็นห่วงว่าฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้?”
“ครับ”ตอบทั้งพยักหน้า
“………………………………..” เหนือได้ฟังอดอมยิ้มที่น้ำเป็นห่วงตนเองไม่ได้
   ก็เป็นห่วงฉัน…..
“ …..ถ้าคุณเหนืออยู่ที่ คงจะลำบาก…” ห้องนี้ไม่มีแอร์คุณเหนือคงบ่นว่าร้อน ทั้งที่นอนก็แข็งกว่าที่คุณเหนือใช้มาก…
“ ไม่ลำบาก….ฉันอยู่ได้” ถ้ามีน้ำฉันอยู่ได้
“ ……”น้ำลำบากใจ ถ้าคุณเหนือมาอยู่กับเขาจริงๆเขาจะทำยังไง
“ หรือถ้าน้ำไม่ให้ฉันอยู่ด้วย น้ำก็กลับไปอยู่บ้านกับฉัน”
“ คุณเหนืออยู่ที่นี่ก็ได้ครับ!” รีบตอบแทบสำลักน้ำลาย กลัวว่าเหนือจะเปลี่ยนใจ
“ ทีอย่างงี้ตอบเร็วเชียว”
“……… . . ..”
   น้ำสะดุ้งเมื่อโดนเหนือลูบแก้มเบาๆ
“……………………….................................ทำไมต้องสะดุ้ง?” เหนือถาม รู้ว่าส่วนหนึ่งมาจากตัวเอง
“…………..”
“ตอนที่อยู่กับฟอร์ …เป็นแบบนี้บ้างหรือเปล่า?” พอคิดว่าน้ำเคยอยู่ฟอร์ใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที
   คุณฟอร์….หวนให้นึกถึง ว่าเขาหนีจากคุณฟอร์มา หวังว่าคุณฟอร์คงจะไม่เสียใจเหมือนที่เคยเลิกกับคุณรุจเลย
“ ก็คงเป็นใช่ไหม ไม่งั้นไม่หนีมาทั้งๆแบบนี้หรอก” เหนือพูดเข้าข้างตัวเอง
“ คุณฟอร์…ดีกับน้ำ…”
“ แล้วฉันทำอะไรไม่ดีไว้มากหรือไงหรือไง! ถึงได้ทรยศฉัน ตอนนี้ฉันให้อภัยถึงขนาดยอมมาง้อถึงที่นี่ ฉันทำดีไม่พอหรือไง?” ทั้งหมดทั้งมวล ฉันยอมว่ามัน คือ ความรัก ที่ฉันปฎิเสธมันมานานว่าฉันรักน้ำ
“…………” น้ำรู้ว่าเหนือกำลังจะโกรธอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงต่อจากนี้ แค่คิดน้ำก็เริ่มสับสน กังวล กลัว ทั้งที่อยากจะเข้มแข็ง เกลียดตัวเองที่ไม่กล้าพอ
   กล้าพอที่คิด จะทำในสิ่งที่ต้องการ เพียงเพราะกลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจ เพราะจากที่ผ่านไม่เคยเลยที่ต้านทานอีกฝ่ายได้
“ จะต้องให้ฉันอาย ขายหน้ามากใช่ไหม ถึงไม่ยอมอะไรฉันสักอย่าง”
“ น้ำไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะครับ”
“ ก็นี่ไงกำลังทำอยู่นี่ไง…………”
“………….” น้ำไม่เข้าใจในสิ่งที่เหนือต้องการจะบอก และคงไม่มีทางเข้าใจหากเหนือไม่พูดออกมาตรงๆ
“ …………………………………………..” เหนือพยายามที่จะสลัดหน้ากากฑิฐิแต่ยากเต็มทน
“ รู้อะไรไหม?” เหนือว่า เป็นฝ่ายไม่มองหน้าน้ำ
“…….พอไม่มีน้ำ ที่บ้านเงียบ………… ฉันก็เหงามากเหมือนกัน”
“………………คุณเหนือมีเพื่อนเยอะแยะ ยังเหงาอีกเหรอครับ?” ไม่มีน้ำสักคนคงไม่ต่างอะไร
“ ซื่อหรือโง่กันแน่ บอกแล้วว่าไม่มีน้ำ ฉันหมายถึงคนอื่นหรือไง?!” พลางคิดว่าน้ำต้องการจะให้เขาพูดจนยอมศิโรราบเลยหรือไง
“ ไม่มีน้ำหรือครับ?”
“ รู้หรือยังว่าน้ำสำคัญกับฉันมาก ไม่งั้นฉันจะมาตามต้อยๆจนไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้หรือไง?”
“……………………………..” น้ำสำคัญหรือครับ แล้วมันมากพอที่คุณเหนือจะไม่ทำเหมือนที่คุณเหนือเคยทำกับน้ำเปล่า?
   สำคัญพอที่คุณเหนือจะไม่ตบตีน้ำไหม?
   สำคัญพอที่คุณเหนือจะไม่บังคับให้สิ่งคุณเหนือต้องการหรือเปล่า?
   คุณเหนือรู้เปล่าว่าน้ำกลัวมันจริงๆ
   ไม่มีใครอยากออกจากบ้าน ไปอยู่ที่อื่นหรอกครับ 
   แม้ว่าอยู่บ้านจะโดนใช้งานหนักมากแค่ไหนก็ตาม แค่เหนื่อยกาย พรุ่งนี้เช้าก็หาย
“ ถ้าน้ำยอมให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะยอมฟังที่น้ำพูด…………ทุกอย่าง…” เหนือว่า คิดว่ายังไงน้ำก็คงไม่ยอมกลับไปง่ายๆ เขาเองก็ไม่ต้องจะการจะบังคับน้ำเหมือนกัน เขาจะอดทนอยู่ที่นี่ไปก่อน ให้น้ำเห็นใจว่าเขาะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น และยัง…ได้อยู่กับน้ำอีกมันเลวร้ายนักหรอก
“………………จะดีหรือครับ?” แล้วคุณเหนือจะยอมฟังที่น้ำพูดทุกอย่างได้จริงๆเหรอ หากว่าเป็นเช่นนั้นๆจริงๆ……..น้ำอยากให้คุณเหนือไปเรียน
“ ดีสิ นะน้ำให้ฉนอยู่ที่นี่เถอะ น้ำจะได้รู้ว่าฉันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
“ แล้ววันนี้คุณเหนือจะไปเรียนไหมครับ?”
“ ถ้าน้ำให้ฉันอยู่ที่นี่” เหนือพูดเหมือนต่อรอง ด้วยรู้ว่าน้ำเป็นห่วงเรื่องนี้ ทั้งที่วันนี้เป็นวิชาที่ไม่มีการเช็คชื่อในชั้นเรียน ยังไงถ้าเป็นวิชาสำคัญเขาก็ต้องไปอยู่แล้ว
“……………”    เหตุผลจริงๆของคุณเหนือต้องการอะไรกันแน่ เขาไม่เข้าใจเลย
   อยากให้เขากลับไป..ถึงขนาดต้องทำแบบนี้เลยเหรอ หรือว่าเขาจะสำคัญจริงๆ
   ไม่น่าเชื่อ
“ ตกลงไหม?” เหนือถาม ขณะที่อีกคนคิดจนหัวหมุนติ้ว
“ …………..” น้ำคิดหนัก เผลอจ้องหน้าเหนืออย่างที่ยามปกติไม่มีทางแน่ที่กล้าจ้องหน้าเหนือตรงๆแบบนี้
“ เอาไง?!” เหนือเร่ง
“ ก็ได้ครับก็ได้”
“ …………………………..” เหนือยิ้มปากแทบฉีกถึงรูหูจนเห็นหน้าน้ำที่จ้องตัวเองรีบหุบยิ้มแต่ไม่ทันการอย่างตั้งใจ
“………………..” คุณเหนือดีใจขนาดนี้เลยเหรอ
“ มองอะไร” เหนือว่าเสียงสูงชักสีหน้าแก้เก้อ แต่พอคิดว่ายังไงน้ำก็ยอมให้อยู่ด้วยแล้ว จะเสียฟอร์มสักหน่อยก็ไม่เป็นไร
“ งั้นฉันไปมหาลัย เดี๋ยวไม่ทันเรียนบ่าย แล้วก็ …พอเลิกเรียนจะกลับไปของที่บ้านแล้วก็มาที่นี่” เหนือว่ายังไงก็เก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ แม้จะทำเป็นไม่ทนร้อนอะไร แต่ใครเห็นก็เรียกได้ว่าดีใจจนออกนอกหน้า แม้แต่น้ำเองก็ตาม
“ครับ” น้ำว่า
   ไม่เห็นคุณเหนือยิ้มมาตั้งนานแล้ว
“ แล้วก็นะ อย่ากินข้าวเย็นก่อนฉัน ยังไงก็ต้องกินพร้อมกัน” เหนือว่า ไม่ได้คิดจะสั่งแค่อยากบอก แต่คนฟังรับเป็นคำสั่งไปเรียบร้อย
“ คะครับ”
“ ดี” เหนือว่าหันหลังให้น้ำ เพราะอยากจะฉีกยิ้มเต็มทน
   ก้าวหน้าไปกว่าที่คิดไว้มาก
“ ไปแล้วนะ” เหนือว่า ก่อนที่รีบหันกลับมาหอมแก้มน้ำฟอดใหญ่โดยไม่ทันให้อีกคนได้ตั้งตัว
“ คุณ!?” กว่าจะพูดออกมาได้ เหนือก็ออกไปจากห้องแล้ว น้ำได้ยืนนิ่งด้วยความตกใจ หัวใจยังเต้นโครมครามแม้จะมองไม่เห็นอีกคนแล้วก็ตาม
“……………”


      

---=================--



แพ้น้ำยาย้อมสีผม ทั้งที่ปกติไม่ (แค่เปลี่ยนร้านเอง)
ไปคลีนิกชื่อดัง ท่านหมอบอกไม่ดีขึ้น ไปหาหมอเฉพาะทางเถอะ
แล่นไปหาโรงพยาบาล 2 อาทิตย์ผ่านมาแล้ว
ผลเป็นที่น่าพอใจ
ท่านๆโปรดระวังกันด้วย

 

[Tnapat]

มาม่ามันกำลังจะหมดใช่ไหม เห็นแววว่าอะไรๆมันกำลังจะดีขึ้น

[iforgive]

นับว่ามีพัฒนาการในทางที่ดี  ขออย่าให้มีใครเข้ามาแทรกตอนนี้เลย  ซ๊าธุ

[maru]

เหนือเหมือนจะน่ารักขึ้นนะเนี่ย แต่เหนือน่าจะพูดตรง ๆ ไปเลยนะว่ารู้สึกยังไงกับน้ำกันแน่ ไม่พูดน้ำก็ไม่รู้หรอก แล้วพูดกับน้ำแบบนั้นแล้ว ทำให้ได้อย่างที่พูดนะ อย่าใช้อารมณ์กับน้ำอีกนะเหนือ

[kny]

 :z10:ยากเย็นเข็ญใจ

[taroni]

เหนืออย่าดีแตกแล้วกัน 

[Donaldye]

ดีให้มันได้ตลอดรอดฝั่งนะคุณเหนือ 

[่patsaporn]

โคตรลุ้นคุณเหนือกลัวจะแว้กอะไรออกมา อยากให้คุณเหนือใจเย็น ๆ เห็นใจน้ำบ้าง
ให้น้ำกลับไปอย่างเต็มใจ คำว่ารักก็พูดออกมาซะทีสิจะอมไว้ทำไมน้อคุณเหนือนิ
น้ำยังหลอนยังระแวงน่าสงสารมาก

ขอบคุณค่ะ

[Ipatza]

หายนานมาก
จนเราแทบจะโดดตึกประท้วงแล้ว
ดีนะมาต่อก่อน(เอาขาลงจากราวระเบียง)
อิอิ
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ
เสียใจด้วยเรื่องผม อยากสวยกะเงี๊ย อิอิ

[sukie_moo]

อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้มกับความน่ารักของเหนือ และความซื่อของน้ำ

เหนือนี่ลดความขี้เก๊ก โมโหร้่ายลง โยนฟอร์มต่างๆนาๆทิ้งไปบ้าง แค่นี่น้ำก็เข้าใจแล้ว

[puppyluv]

ค่อยๆ รักกันเบาๆ
อ่านตอนนี้เหนือค่อยเป็นพระเอกมากขึ้นหน่อย
ชอบ
กดบวกปล่อยเป็ด^^
คริสต์มาส อีฟ

[$VAN$]

คู่นี้คุยกันแต่ละทีต้องคอยลุ้น เหนือมันจะวีนขึ้นมาเมื่อไหร่ น้ำมันจะพูดให้เหนือโมโหอีกรึเปล่า
ตอนล่าสุดนี่ รอดไปหนึ่งตอน
เพราะท่านพี่บุญช่วยสั่งสอนแท้ๆ นับถือๆ