ผมขยับตัวเล็กน้อยรู้สึกตัวมันหนักๆ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างมึนๆ อืม...รู้สึกแรกคือความรู้สึกร้อนตรงมือ เหลือบตาไปมองมือของตัวเองที่ถูกกุมเอาไว้แล้วค่อยๆ มองคนที่อยู่ข้างๆ ร่างสูงที่นั่งหลังขดหันหน้ามามองผมเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหว
“อะ ฟื้นแล้วเหรอ?”เสียงทุ่มต่ำราวกับเสียงแวมไพร์นั้นทำให้ผมเลิกคิ้วสูง ความสับสนในสมองยังไม่หายไปไหน ใบหน้าหล่อขาวกระจ่างที่มีรอยฟกช้ำนั้นส่งคำถามผ่านสายตาที่ห่วงใยมาให้ ผมมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ปวดหัวเหรอ?”อีกฝ่ายเอ่ยถามอีกครั้ง สีหน้าที่เรียบเฉยนั้นเริ่มแสดงอาการเป็นห่วงมากขึ้น
“โซ?”
“อืม เป็นอะไรพรีสต์?”
“โซ?”ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ ชายหนุ่มตรงหน้าพยักหน้าแล้วเอ่ยถามพร้อมกับกระชับมือของผมแน่น
“ใช่ ทำไม มีอะไร?”
“...”ผมค่อยๆ ถอนหายใจโล่งแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่มองผมอย่างงุนงงในอาการที่ผมเป็น ไม่รู้สินะ ตอนที่หลับไปนั้นผมฝันด้วย เป็นฝันที่ไม่ดีเอาซะเลย ฝันว่าผมกำลังยืนดูไอ้โซโล่เดินออกไปกับใครคนหนึ่งโดยทอดทิ้งผมเอาไว้คนเดียว อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สนใจผมเสียด้วยซ้ำ มองเลยผ่านผมไปราวกับไร้ตัวตนในสายตาอีกฝ่าย นั้นเป็นเรื่องที่เจ็บมากที่สุดสำหรับผม
“เป็นอะไร?”
ผมไม่ตอบคำถามอีกฝ่ายโน้มตัวกอดร่างหนานั้นไว้นิ่ง ซุกใบหน้าแนบอกอีกฝ่าย ไอ้โซโล่มันดูจะตกใจอยู่เล็กน้อยแต่มันก็ค่อยๆ โอบกอดผมไว้แน่น มือลูบหลังของผมอย่างอ่อนโยน แล้วก้มลงมาจูบหน้าผากผมราวกับกำลังปลอบขวัญเด็กน้อยที่หวาดกลัว
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ?”เสียงทุ่มต่ำนั้นเอ่ยปลอบใจผมกระชับอ้อมกอดไว้แน่น ผมเหลือบมองหน้าของไอ้โซโล่แล้วหลับตาลงในอ้อมแขนที่อบอุ่นเป็นพิเศษ ก็เพิ่งรู้แหละว่าอ้อมกอดของคนรักมันอบอุ่นได้ขนาดนี้ มันอบอุ่นและนุ่มละมุนแตกต่างจากนอ้อมกอดของพ่อที่อบอุ่นและปลอดภัยนั้นสิ้นเชิง
“กูเป็นอะไรไปวะ?”
เมื่อกอดกันอยู่เนิ่นนานผมก็ได้สติมองไปรอบๆ นี่มันห้องของไอ้โซโล่มันนี่น่า ผมกลับมาตอนไหน? แล้วผมเป็นอะไรไปงั้นเหรอ? พอถามออกไปด้วยใบหน้างงๆ ไอ้โซโล่มันก็ทำเป็นหลบสายตาไม่พูดอะไรสักคำ อะไร? เกิดอะไร? ผมถอยตัวออกจากไอ้โซโล่
“เกิดอะไรขึ้น?”ถามมันด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ ทำไมต้องหันหน้าหนีกันด้วย เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ? ไอ้โซโล่ถอนหายใจกลัดกลุ้ม ใบหน้าของมันครุ่นคิดอย่างหนัก ผมมองท่าทีเช่นนั้นก็ใจหาย อะไร? โดนพักการเรียนงั้นเหรอ? หรือว่ามีเรื่องที่กลุ้มมากกว่านั้น?
“ขอโทษนะพรีสต์”“...”
อะไร คงไม่ใช่เรื่องที่น้องข้าวโพดมาบอกหรอกนะ!อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริง!?ผมจ้องไอ้โซโล่นิ่ง ตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นระรัวรอคอยอีกฝ่ายเอ่ยบอกเรื่องที่กลัดกลุ้มนั้น ไม่นะ... อย่าบอกว่าให้กูกับมึงห่างกัน! อย่าบอกว่า...ว่า... เราต้องเลิกกัน กูกับมึงเพิ่งเข้าใจกันเองนะ เพิ่งได้รักกันเองนะ!!? ผมจับมือของตัวเองไว้แน่น หวังว่ามันจะไม่สั่นจนอีกฝ่ายสังเกตเห็น
“มึงกับกูห่างกันสักพักเถอะ”ไอ้โซโล่มันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาเหมือนลำบากใจที่จะพูด ผมเนี่ยนิ่งไปแล้วหันหน้าหนี ก็บอกแล้วไงว่าอย่าบอกให้เราห่างกัน! กูทำไม่ได้! จะให้ห่างจากมึงทั้งๆ ที่กูก็อยู่กับมึงมาจนคุ้นชินขนาดนี้ แล้วจะห่างกันได้อย่างไงล่ะ!?
“ขอโทษจริงๆ ขอโทษเพราะกูแท้ๆ”“...”
“เพราะความเห็นแก่ตัวของกูแท้ๆ”“...”
“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้น กูลำบากใจยิ่งกว่ามึงอีก”“...”
“แต่มันก็ต้องทำเพื่อตัวมึงเอง”“...”
“กูก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่มันจำเป็นจริงๆ”“...”
“กูต้องทำตามไม่งั้น...มึงนั้นแหละที่จะแย่”“กูขอโทษ!”ผมนั่งนิ่งรับฟังคำพูดที่พรั่งพรูออกจากปากของคนรัก มันพร่ำขอโทษผมด้วยใบหน้ารู้สึกผิด เศร้าใจและลำบากใจ ทำหน้าแบบนั้นแล้วกูจะพูดอะไรออกมาได้ ผมมองไอ้โซโล่ที่ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องแล้วก้มมองมือของตัวเอง พูดแบบนั้นแล้วกูจะทำอย่างไงได้ มึงทิ้งกูไปแบบไร้เยื่อใยมันจะดีกว่าซะอีกที่จะมาขอโทษกันด้วยใบหน้าแบบนั้น!!
กูยังจะพอเกลียดมึงได้บ้าง!แต่...
ทำสีหน้าเจ็บปวดใจแบบนั้นมันทำให้กูเศร้ายิ่งกว่าเดิมเสียอีก ไอ้โซโล่บ้าเอ๊ย กูว่าจะไม่ดราม่าแล้ว กูเสือกดราม่าซะงั้น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่พยายามสุดขีดเพื่อจะกลั้นมันไว้ ไม่อยากจะร้องไห้แต่มันก็ร้องออกมาเอง! น้ำตาแม่งซื่อตรงกับความรู้สึกกูสุดๆ
ความรู้สึกต่างๆ นานาไหลเอ่อเป็นน้ำตารินไหลมาไม่ขาดสาย กะอีแค่ไอ้โซโล่คนเดียว ทำไมกูจะต้องร้องไห้เพื่อมันด้วย ไม่ได้เป็นสาวๆ ที่ถูกฟันแล้วทิ้งเสียหน่อย กูผู้ชายทั้งแท่งนะโว้ย กะอีแค่โดนทิ้ง กะอีแค่ถูกทิ้งเท่านั้นเอง โลกนี้ยังมีคนอยู่อีกมากมาย กูหาเอาใหม่ก็ได้ ฮือๆๆๆ ฮือออออ!!!
เหี้ย ร้องทำไมวะ!!?ก็แค่ผู้ชายคนเดียวจะแคร์มันทำไม!!?“ฮือๆๆๆ ไอ้บ้าโซโล่! มึง...มึงมันเหี้ย ไอ้สัด!!”
กูจะบอกพ่อให้เอารถถังไปถล่มงานแต่งของมึง คอยดู!!! “เอ่อ...กูมาผิดจังหวะหรือเปล่าเนี่ย?”เสียงไม่แน่ใจดังขึ้นมา ผมเงยหน้าที่มีแต่น้ำตาท่วมมองคนที่เข้ามาใหม่พร้อมกับนำข้าวต้มกลิ่นหอมฉุยเอามาด้วย ไอ้แว่นจืดๆ เป็นเอกลักษณ์ยากจะหาใครเทียบได้ อ้าว? ไอ้ฮอยฮักมึงมาทำไรบ้านไอ้โซโล่มันวะ? ผมสะอื้นฮักมองหน้าไอ้ฮอยฮักที่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไงอยู่หน้าเตียงนอน
“ร้องไห้ทำไมวะ?”ไอ้ฮอยฮักมันเดินเข้ามาวางข้าวต้มไว้ตรงโต๊ะข้างๆ เตียงแล้วก็นั่งลงริมเตียงเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อน ผมมองไอ้ฮักแล้วปล่อยโฮยิ่งกว่าเดิม ดึงมันมากอดแล้วร้องไห้เหมือนเด็กๆ ไอ้ฮักสะดุ้งงุนงงกับอาการที่ผมเป็น กูไม่เป็นไร! กูแค่โดนผัวทิ้งเท่านั้นเอง!!! ฮืออออ!!! กูขอร้องไห้นิดหน่อยแล้วจะกลับไปบ้าๆ เหมือนเดิม
“...เป็นอะไรก็บอกสิวะ เจ็บตรงไหน?”
มันเจ็บตรงนี้วะ เจ็บจี๊ดที่หัวใจ!!!“ฮือ...ไอ้...ฮัก...ฮือ...อึก...ไอ้โซโล่มัน...ฮึก...”
“โซโล่มันทำไม?”
“ฮึก...มัน...อึก...มันทิ้งกูแล้วมึง โฮฮฮฮฮฮ!!!!”
“หา? มันทิ้งมึง?”
“อื้อ!!”
“...ทำไมวะ?”
“มัน....ฮึก...มีคู่หมั้น...ฮือ...แล้ว...ก็...ฮึก...บอกเลิก...กู...ฮือ...”ผมสะอื้นไปตอบไปแบบไม่เป็นภาษา ไอ้ฮอยฮักมันนิ่งไปครับแล้วมันก็ดันผมออกจากตัวมัน ใบหน้าจืดๆ นิ่งเหมือนเดิมแต่มันเพิ่มเติมความน่ากลัวลงไปเนี่ยสิ ไอ้ฮอยฮักดันตัวผมนอนลงเตียงแล้วห่มผ้าให้
“มึงหยุดร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวกูลากคอมันมารับผิดชอบมึงเอง!”
“...”ผมมองไอ้ฮอยฮักที่เดินย่ามสามขุมออกไปพร้อมกับหมุนหัวไหล่หักนิ้วสะบัดคอกะจะไปมีเรื่องเต็มที่ เห็นแบบนั้นแล้วไอ้โซโล่ไม่ปลอดภัยแน่ๆ เพิ่งมีเรื่องกับพี่เพ้นต์มาก็ปางตายล่ะ เจอไอ้ฮักไปได้ตายคาที่แน่ ผมกะพริบตาไล่น้ำตาออกไปแล้วจะห้ามไอ้ฮักไว้แต่ไอ้บ้านั้นก็หายตัวไปเร็วเกิ๊น แวบเดียวไม่เห็นหลัง!
ไม่นานเกินรอคอยเสียงโวยวายดังลั่นของไอ้โซโล่มันก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้อยแปดพันปรอทของใครต่อใครไม่รู้ดังขึ้นตามมา ผมนั่งเอ๋อรอคอยความวุ่นวายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วประตูห้องก็เปิดดังโครมเหมือนคนถีบมันเข้ามา เดาว่าต้องเป็นไอ้ฮักแน่ๆ
“ปล่อยกูนะโว้ยไอ้แว่น!!! ทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย!!!?”
“ไอ้แว่น ใจเย็นนะมึง! เรื่องไอ้วินเซอร์น่ะ เดี๋ยวพวกกูจับมันมัดถวายให้เลย อย่าเพิ่งลงแดงนะโว้ย!!!”
“ใช่ๆๆ ใจเย็นๆ อยากได้วินเซอร์ใช่ไหม เดี๋ยวพวกกูเอาให้ วางไอ้โซโล่มันก่อน!”
“พวกเหี้ยนี้!!! กูไม่ใช่ข้าวของนะโว้ยที่จะถวายให้ใครได้!!!”
“มึงเสียสละให้เพื่อนหน่อยสิโว้ย! ไอ้โซโล่มันจะตายอยู่แล้ว!!”
“ทำไมพวกมึงไม่สู้มัน!!!!”
“ก็ไอ้แว่นตอนนี้มันน่ากลัวนี่หว่า!! เมียใครก็จัดการเองสิโว้ย!!!”
“มันไม่ใช่เมียกู!!!!!!”
“โว้ยยยยยย!!!! เถียงกันอยู่ได้ ช่วยกูก่อน!!!!”
โครม!!!! คราม!!!!! โครม!!!!! นั้นมันสงครามกลางเมืองชัดๆ ผมอ้าปากค้างกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อะไรวะ? ไอ้ฮอยฮักคลั่ง? แล้วไม่นานสงครามนั้นมาก็ยุติที่ปลายเตียงนอนที่ผมนอนอยู่ ไอ้โซโล่ถูกไอ้ฮอยฮักหิ้วมาโยนลงบนเตียงดังตุ้บ ผมมองไอ้ฮอยฮักแล้วทึ่งจัด ตัวไอ้โซโล่แม่งไม่ใช่เล็กๆ แต่มันหิ้วมาหน้านิ่งม๊วกกก!! กูว่ามึงรุกไอ้วินเซอร์ได้สบายๆ แน่ๆ ไอ้ฮัก กูฟันธง!!!
“ไอ้สาด!! อะไรกันวะ?”
“เออ นั้นสิ กำลังกินข้าวอยู่เลย”ไอ้ชินมันถามต่อจากไอ้โซโล่ที่สบถเป็นขบวนรถไฟ กูเชื่อแล้วว่ามึงกำลังกินข้าวจริงๆ มันดันเอาจานข้าวมาด้วยแถมยังเคี้ยวตุ้ยๆ อีกต่างหาก อีกคนก็ถือถ้วยกับมาพร้อม เออพวกมึงอยากกินข้าวขนาดนั้นก็กลับไปกินก่อนก็ได้นะวะ ถือมาขนาดนี้กูเกรงใจวะ!
“มึงเคลียร์กับไอ้พรีสต์มันเอาเอง ถ้าจบไม่สวยกูจะทำให้มันสวยเอง!”ไอ้ฮอยฮักเอ่ยนิ่งๆ ชี้หน้าไอ้โซโล่อย่างจริงจังเป็นที่สุดแล้วมันก็ไล่ตอนไอ้พวกที่เหลือออกไปจากห้อง จนกระทั่งเหลือแค่ผมกับไอ้โซโล่อยู่ในห้อง ไอ้โซโล่มันหันมามองผมอย่างงงๆ แล้วมันก็นิ่งเมื่อเห็นน้ำตาของผม
“ร้องไห้ทำไม?”
“เพราะมึงนั้นแหละ!”
“หา? เพราะกู? กูทำอะไร?”ไอ้โซโล่ขยับเข้ามาหาผมแล้วถามอย่างเอ๋อแดก ผมมองหน้ามันแล้วเม้มปาก อะไรของมึง!!? แค่นี้มันก็ลืมแล้วอย่างงั้นเหรอ? เออ!! ใช่ซี!!! กูมันแค่หน้าโง่ที่มึงหลงมาชั่วคราวได้ที่พักถาวรแล้วมึงก็จากไป กูมันไม่มีค่าให้มึงจดจำหรอก!!
“เมื่อกี้นี้มึงก็ลืม ใช่ซี!! กูมันไม่น่าจำ!”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ อะไรว่ามาดีๆ ตีโพยตีพายทำไม?”ไอ้โซโล่มันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอ่ยเหมือนรำคาญ มันโบกมือไปมา ผมยิ่งปล่อยโฮใส่มันแล้วจับหมอนฟาดใส่ไปเต็มแรง
“รำคาญกูใช่ไหม เบื่อกูแล้วล่ะสิ!! ไอ้เวรโซโล่!! ไอ้บ้า ไอ้สันดาน!!”
“เฮ้ยๆๆๆ มันเรื่องอะไร!? ใครเบื่ออะไร? โอ๊ย!”
“มึงบอกเองว่าให้ห่างกันไว้!! ไม่เบื่อกูแล้วจะอะไร หา!! ไอ้เวรโซโล่!! ได้กูแล้วจะทิ้งงั้นเหรอ!!?”
“โอ๊ย! ฟังกูก่อน ที่บอกให้ห่างกันน่ะมีเหตุผลนะโว้ย!”
“เหตุผลนั้นก็คือมึงมีคู่หมั้นใช่ไหมมม!!? มันเป็นใคร!!!!? บอกกูมา กูจะไปฆ่ามันนนน!!!!”ผมลงแรงตีไอ้โซโล่เป็นบ้าเป็นหลัง ไอ้บ้านั้นก็ปัดป่ายไปมา แม่ง! กูเริ่มเหนื่อยแล้ว!! แต่เรื่องฆ่าน่ะกูเอาจริง จะทิ้งกูไปงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!! จนกว่ากูจะเบื่อมึง กูต้องเป็นฝ่ายทิ้งมึงเอง!!
“คู่หมั้นอะไร? พูดอะไรวะ กูงง!”
“ไอ้โซโล่!!! ไอ้หน้าด้าน!!!”
แฮ่กๆๆๆ กูเหนื่อย!
“โว้ยยย!!! ฟังกันหน่อยได้ไหม!?”
ผัวะ!!ผมตีหมอนใส่ไอ้โซโล่เต็มเหนี่ยวไอ้บ้านั้นมันปัดหมอนออกจากมือผมไปแล้วจับไหล่ผมกดลงกับเตียงอย่างแรง ทุกอย่างเงียบลงเหลือแค่แรงหอบหายใจจากการเหนื่อยอ่อน ผมหลบตาไอ้โซโล่แล้วทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ไอ้บ้านั้นก็ปล่อยไหล่ผมแล้วดึงผมเข้ามากอดเอาไว้นิ่ง มันถอนหายใจ
“เออ นิ่งได้สักที ทีนี้ก็เล่าให้กูฟังสิว่าทำไมกูจะต้องเลิกกับมึงด้วย”
“...มึงบอกกูเองว่าให้ห่างกันสักพัก อีกอย่างมึงก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย”ผมเอ่ยไปเบาๆ แล้วเริ่มสะอื้นไห้ ไอ้โซโล่นิ่งไปมันค่อยๆ ดันผมจากตัวแล้วจับแขนผมบังคับให้เผชิญหน้ากับมัน ไอ้โซโล่มันมองผมนิ่ง
“ใครบอกว่ากูมีคู่หมั้น?”
“น้องข้าวโพดบอกว่าย่ามึงจะให้หมั้น พี่โมโนยังโดนบังคับแต่งงานเลย”
“เฮ้อ~ ตอนนี้กูไม่รู้ว่ามันจริงหรือไม่จริงนะ แต่...”ไอ้โซโล่มันก้มหน้าถอนหายใจแล้วมันก็หยุดนิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาจริงจัง
“กูไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเป็นอย่างไง แต่ตอนนี้ ณ ตรงนี้ กูมีมึงคนเดียว กูรักมึงคนเดียว ได้ยินชัดป่ะ? กูรักมึง ไม่ว่าใครจะพูดอะไรหรือทำอะไร แค่มึงเชื่อใจกูแค่อย่างเดียวว่า กูรักมึงจากหัวใจนี้จริงๆ แค่นั้นมันไม่พอเหรอวะ?”“...”ผมมองตาที่ส่งความรู้สึกมาที่ผมว่ารักมากมายแค่ไหน มือที่ถูกกุมให้วางบนหน้าอกซ้ายที่มีหัวใจเต้นรัวอย่างชัดเจน ดวงตาสีเข้มจัดนั้นมองผมอย่างเว้าวอน ทุกอย่างเงียบได้ยินแค่เสียงจังหวะการเต้นของหัวใจของผมและมันดังแผ่วในอากาศ
ผมควรเชื่อมันดีไหม?จังหวะเสียงหัวใจของผมมันเต้นรัวขึ้นมา แค่นั้นก็เป็นคำตอบเป็นอย่างดี ผมค่อยๆ ยิ้มออกมา ผมจะลองเชื่อใจและฝากหัวใจของผมไว้ที่เจ้าคู่กัดคนนี้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว ไม่ใช่คู่กัดแต่เราน่ะเป็นคู่รักกันแล้ว เพราะฉะนั้นผมต้องเชื่อในตัวของคนรักผมสิ เชื่อว่ามันรักผม... ไอ้โซโล่ยิ้มตอบกลับแล้วเอียงหน้ามาสัมผัสริมฝีปากของผมเบาๆ แล้วดีดตัวออกจากผมอย่างรวดเร็วเมื่อไปแตะต้องของร้อนเข้า ผมมองหน้าไอ้โซโล่อย่างงงๆ
“เป็นอะไรวะ?”
“ก็บอกแล้วไงว่ามึงกับกูต้องอยู่ห่างกันสักพัก”
“ทำไม?”
“เอ่อ...อย่าโกรธนะ”
อะไรของมึงฟ่ะ? ผมมองไอ้โซโล่ที่ทำหน้ากลุ้มใจแล้วเอ่ยติดอ่างอย่างหงุดหงิด อะไรของมึง!? มีอะไรก็ว่ามาสิโว้ย อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั้นแหละ!! แม่งเอ๊ย!! เมื่อกี้กำลังบิ้วด์ได้อารมณ์แล้ว!! มันเสียบรรยากาศเพราะมึงคนเดียวเนี่ยแหละ ไอ้โซโล่เหลือบมามองผมแล้วเอ่ยเบาๆ
“ที่มึงเป็นลมน่ะ หมอเขาบอกว่า...เอ่อ...บอกว่า...เพราะหักโหมร่างกายมากไปแล้วยังพักผ่อนน้อย....เอ่อ...”ไอ้โซโล่มันเหลือบสายตามองตรวจสอบผมแวบหนึ่งแล้วพูดต่อแบบอายๆ
“ลุงหมอรู้นิสัยกูเป็นอย่างดี ก็เลยสั่งให้กูงดสักพัก!”“ตอนแรกกูไม่ยอม แต่ลุงหมอขู่ว่าไม่อย่างนั้นมึงแย่แน่ๆ กูน่ะลำบากใจ กลุ้มกับเรื่องนี้สุดๆ ให้ห่างกับมึงเนี่ยนะ วันเดียวกูก็ลงแดงแล้ว ตั้งอาทิตย์เนี่ยน่ะกูเป็นบ้าแน่ๆ กูน่ะคิดหาทางออกจนสมองจะระเบิดอยู่ล่ะ...”ผมมองไอ้โซโล่ที่ทำหน้ากลุ้มอกกลุ้มใจอย่างกับมันจะเป็นจะตาย มองมันด้วยสายตาว่างเปล่า กูนึกว่ามึงกลุ้มเหี้ยอะไรซะอีก ผมยกมือขึ้นแล้วเอ่ยเรียบๆ
“มึงออกไปเลย”
“เอ๊ะ? ทำไม?
”ยังมีหน้ามาถามอีก ไอ้บ้ากาม ไอ้มักมาก!! ถ้ามึงยังอยู่ไม่รู้ว่ากูจะตายวันนี้หรือพรุ่งนี้แหละ เพราะมีผัวหื่นกามแท้ๆ!!
“ทำตามหมอสั่งไง! งดมีเซ็กส์อาทิตย์หนึ่ง!”“ม่ายยยยยยยย!!!!!!!” 
TBC.แบบหักมุมหรือเปล่า? ฮิๆ เอาดราม่าปลอมๆ ไปชิมก่อนล่ะก้าน~ 
แล้วที่ฮอยฮักบอกว่าแย่ มันแย่อย่างไง ต้องรอดูตอนต่อไป ที่สำคัญ
ยังไม่ถึงดราม่าหรอกอีกไกล เอาแบบสวีทหวานหยดไปข้างก่อน(???)
ไม่ค่อยถนัดแต่งดราม่าเท่าไรเพราะแต่งทีไรบิ้วด์อารมณ์ตัวเองร้องไห้ทุกที
ดราม่าทีไรเปลืองน้ำตาของตัวเองเพราะฉะนั้นไม่ถนัดแต่งเท่าไร<<< เหมือนมีคนดีใจ? 
พรุ่งนี้ก็สอบ....สอบบบบบบมันทุกวันนนนนนน!!! <<< แต่ก็มีอัพทุกวัน งงตัวเอง 
ปล.ขอบคุณกำลังใจทุกๆ คน ขอบคุณสำหรับบวกเป็ดทุกๆ อย่าง
ปล.1 รักเรื่องนี้ ชอบเรื่องนี้ก็กดแล้วแต่ความชื่นชอบ ไม่บังคับ แต่ถ้าตอนที่มันยากจริงๆ ก็ต้องขอนิดหน่อย ไม่ว่ากันนะ
ปล.3 ขอโชคดีในการสอบอีกวัน~ 
พรีสต์หน้ามืด แพ้ท้องรึป่าว [ เว้าไปเนอะ ]
ตั้งแต่มีพรีสมีผัวก็อ่อนแอจังเลยวุ้ยยยย [ มันก็ต้องอ่อนแอล่ะนะ เล่นสูบพลังไปทุกวัน 
]
ข้าวโพดมีเจตนาอะไร? ใครจะคู่กับน้องข้าวโพด? โซโล่มีคู่หมั้น? โซโล่แย่ยังไงอะฮอยฮัก? [<<< อย่างกับไตเติ้ลหนัง ชอบ ฮ่าๆ]
ขอโทษนะพี่ปอย เค้าอยากอ่านแนวเดิมนี่ [ แนวเดิมหรือยังเอ่ย? ]
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1394005 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก