ผมลืมตาตื่นขึ้นมาหลังเผลอหลับไปหลังกิจกรรมอันแสนเหน็ดเหนื่อย..ลุกขึ้นมาได้ก็บิดตัวไปมาเพื่อไล่ความเมื่อย ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาตัวคนที่ทำให้ผมต้องปวดเนื้อปวดตัวแบบนี้
“ไปไหนของมัน..” บ่นกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง “คุณนัท..คุณนัทครับ”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบ..ผมเลยเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของมันที่หล่นเรี่ยราดอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ ด้วยมองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่เคยใส่ก่อนหน้านี้ไม่เจอ “คุณนัท..”
ผมเดินออกจากห้อง..เดินลงบันไดไปหามันที่ห้องครัว ห้องรับแขก แต่ก็ไม่เจอ “หายไปไหน..”
.
.
ผมเดินออกมาตามหามันข้างนอกเมื่อคิดแล้วว่ามันไม่ได้อยู่ในบ้านจริงๆ เดินไปมองหามันไปเรื่อยๆ เดินตามรอยเท้าที่คิดว่าต้องเป็นของมัน ก่อนจะนึกสนุกโดยการกระโดดก้าวขาให้ยาวพอกับระยะย่างก้าวของมันแต่ละก้าว กระทั่งมาเจอมันนั่งนิ่งเอนตัวพิงโขดหินแถวท้ายหาด มันกำลังหลับ..หลับสนิทจนไม่รู้ตัวว่าผมเดินตามมาเจอมันแล้ว
“คุณนัท..” ผมเรียก ใช้นิ้วสะกิดเบาๆ ตรงไหล่มัน “คุณนัทครับ..”
“อืม..”
ลืมตาได้ก็คว้าแขนผมจนล้มลงไปนั่งทับลงบนตักมัน “คุณนัท !”
“ตื่นตั้งแต่เมื่อไร” มันไม่สนใจเสียงโวยวาย..เอาแต่ใช้จมูกซุกไซ้ไปมาตามไหล่และลำคอผม “แล้วตามออกมาทำไม..”
“อื้อ..อย่าครับ..”
“ดูสภาพมึงสิ..ออกมาได้ยังไงทั้งที่ใส่เสื้อแค่ตัวเดียวแบบนี้”
ผมก้มลงมองดูสภาพตัวเอง..นี่ผมใส่แค่เสื้อเชิ้ตเดินตามมันออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ใส่แม้กระทั่งกางเกงในด้วยซ้ำ “ผมลืม..”
“น่าโมโหนัก..” มันฉกจูบ..ก่อนจะกัดริมฝีปากผมแรงๆ “อยากเจ็บตัวหรือไง”
“ขอโทษครับ..”
มันไม่พูดไม่ว่าอะไรอีก..ทำแค่กอดรัดผมเอาไว้ ก่อนจะวางคางลงกับบ่าผม “ช่างเถอะ..”
“ครับ..”
.
.
ต่างคนต่างเงียบ..นั่งมองคลื่นมองทะเลที่มืดสนิทตรงหน้าไป จนกระทั่งผมหันกลับไปมองมัน “แล้วทำไมออกมานั่งตรงนี้ล่ะครับ..”
“...”
“คุณนัท..”
“แค่ออกมานั่งเล่น..” มันตอบกลับมาง่ายๆ “นั่งรับลมสักหน่อย..”
“...”
“หนาวไหม..” มันว่าแล้วกอดผมแน่นขึ้น
“ตอนนี้อุ่นแล้วครับ..”
“หึๆ”
“คราวนี้ไปไหนครับ..” ผมถามเมื่อนึกได้ว่าทำไมช่วงหัวค่ำมันถึงได้อยากกอดผมนัก “แล้วไปนานหรือเปล่า..”
“ไปจีน..”
“...”
“สักสองอาทิตย์”
ผมเอนตัวพิงมัน..ก่อนจะบ่นออกมา “นานนะครับ..”
“อืม..”
“...”
“คิดถึงมึงแย่”
“งั้นก็ไม่ต้องไปสิครับ..” ผมว่าอย่างเอาแต่ใจ “ให้พ่อคุณไปคนเดียว..”
“ไม่ได้หรอก..” มันถอนหายใจออกมา “มันเป็นหน้าที่..”
“...”
“หน้าที่ๆ ต้องรับผิดชอบ..” ว่าแล้วกดจูบลงมาเบาๆ บนหัวผม “นอกจากว่ามึงจะยอมแลก..”
“อะไรครับ ?”
“หัวใจมึงไง..ถ้ามึงยอมยกให้ กูก็จะไม่ไป”
พูดจบมันก็หัวเราะออกมา..ผมนิ่งไปกับท่าทีเล่นๆ ของมัน ก่อนจะนึกหงุดหงิดที่หลังๆ มานี้มันไม่ค่อยใส่ใจจะบอกรัก..หรือถามหาคำตอบจากปากผมเหมือนเมื่อก่อน ทั้งที่เคยบอกว่าจะรอ..ทั้งที่เคยบอกว่าอยากจะได้คำตอบจากปากของผมแท้ๆ
“เบื่อหรือเปล่าครับ..” ผมถามมันออกไป “รู้สึกเบื่อที่ต้องรอผมหรือเปล่า..”
“...”
“คุณนัท..”
“ไม่เบื่อหรอก..”
“...”
“แต่บางทีก็เหนื่อย..”
ผมนิ่งไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น..ก่อนจะมานั่งนึกว่าก็คงจริงอย่างที่มันพูด ตั้งแต่วันที่มันพูดว่ารัก..วันที่มันบอกว่าจะไม่มีวันยอมปล่อยผมไป มันผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ ?
สามเดือนหรือเปล่า ?
หรือสี่เดือนแล้วกันนะ ?
.
.
“กลับกันเถอะ..” มันพูดหลังจากเห็นผมเงียบไปนาน “พรุ่งนี้กูต้องออกเดินทางแต่เช้า..”
“ครับ”
ผมลุกขึ้นตามแรงฉุด..ก่อนจะเดินตามมันกลับมาบ้านเงียบๆ ในหัวก็เอาแต่คิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ไม่รู้สิ..ผมคิดว่าผมไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเกลียดอะไรมันมากเท่าเมื่อก่อนแล้ว คงเพราะการที่มันเอาใจใส่คอยดูแลผมมาตลอด..ทำให้ผมเริ่มรู้สึกดีกับมันบ้าง แต่ผมก็ยังคิดว่ามันไม่ใช่ความรักอยู่ดี..
ผมขาดมันไม่ได้แน่ๆ นั่นคือสิ่งที่รู้อย่างชัดเจน แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะรักมันสักหน่อย..
“เหม่ออะไรของมึง..รีบๆ เดินสิ”
“ครับ”
คืนนี้ผมคงยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม..
.
.
“วันนี้จะเข้าไปดูร้านหรือเปล่า..”
“คิดว่าคงจะเข้าไปตอนบ่ายๆ ครับ”
“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน..นอนพักไปเหอะ”
ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น..วันนี้ก็เข้าวันที่สามแล้วที่มันเดินทางไปจีน และเป็นวันที่สามที่ผมตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัว ที่จริงก็รู้สึกร้อนๆ ที่กระบอกตาตั้งแต่วันที่มันจะเดินทางไปแล้ว..คงเพราะออกไปตากน้ำค้างคืนนั้น เลยทำให้ไม่สบายอย่างนี้
“ทิว..”
“ครับ”
“พูดจริงๆ นะ..ไม่ไหวก็อย่าฝืน”
“ครับ..ผมรู้แล้วครับ” ผมบอกยิ้มๆ “จะนอนพักแล้วกัน”
“อืม..”
“คุณนัทไปพักเถอะครับ..”
“อืม..” มันเงียบไปพักหนึ่ง “ดูแลตัวเองด้วย”
“ครับ..”
จนตอนนี้มันวางสายไปแล้ว..แต่ผมก็ยังแอบยิ้มอยู่
Ma-NuD_LaW
มันคือตอนจบจริงๆ นะ..แต่คือมันยังไม่จบไง 
โหย..แบบว่าง่วงแล้วอ่ะ ไว้มาต่อพรุ่งนี้นะ 
ฝันดีแจ๊ะ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 534541 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก