ตอนที่ 8 ปิดเทอมเล็ก..ก็หัวใจว้าวุ่นเหมือนกันนะ
วันนี้ผมต้องเดินทางกลับบ้านแล้วคับผมก็กะว่าจะขึ้นรถตู้กลับนะคับ
ผมก็เก็บกระเป๋าของแต่เสื้อผ้าไม่กี่ตัวกลับไม่อยากขนของเยอะ
เดี๋ยวเวลากลับจะขนของเหนื่อย ผมเก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่ตู้ไปเรื่อยๆคับ
โดยไม่มีใครมารบกวนผม ก็เพราะว่าไอ้ภีมมันกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนคับ
เพราะบ้านมันบอกให้รีบกลับคับ
รู้สึกอิจฉามันจังบ้านมันอยู่ใกล้ๆคับเห็นว่าอยู่แถวบางแคแหละคับ
ผมกำลังเก็บข้าวของเข้าตู้และล็อคตู้ไว้กันของหายคับ
ก็เวลาปิดเทอมมันก็ยังพอมีคนอยู่บ้างแหละคับ
ไว้ใจไม่ได้ ป้องกันไว้ก่อนคับ
ผมก็สะพายกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากคับกะลังเดินออกจากหอไปหน้ามอเพื่อขึ้นรถเมย์ไปอนุสาวรีย์เพื่อไปขึ้นรถตู้คับ
ผมก็เดินข้ามสะพานลอยมาถึงศาลารอรถหน้ามอ ก็มีรถ เบ็นซ์รุ่นใหม่ สวยมากกก ชอบบบเว้ยยรถเบ็นซ์ใครฟะ
มาบีบแตรตรงหน้าศาลารอรถจนคนทั้งศาลามองคับ
มองก็พยายามมองเข้าไปมองไอ้บ้าที่ไหนมาบีบแตรว่ะแต่ก็มองไม่เห็นคับเพราะรถมันติดฟิมล์คับมองไม่เห็น
จนมันเลื่อนกระจกลงจึงเห็นว่าไอ้บ้าภีมนั่นเองคับ
แล้วมันมาบีบแตรทำไมฟ่ะ ดูมันยังบีบแตรไม่หยุด
" เฮ้ย…หมูอ้วน ขึ้นรถ.." ผมยืนมองคับตกใจอ่ะ อารายว่ะเนี่ยะ
" เร็วๆๆ…เด่ะ รถติดแล้วนะเฟ้ย .." ตอนนี้คนในศาลารอรถมองผมใหญ่เลยคับ
บางคนก็ยิ้มๆคับ ผมอายยยแทบจะมุดดินหนีแล้วคับ
ทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปที่รถมันแล้วเปิดประตูนั่งในรถมันทันที
" เฮ้อ….กว่าจะยอมขึ้นมานะหมูอ้วน…มัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละ " ด่ากูอีกแระ
" นี่…แล้วเราบอกให้มารับเรารึไง "
" เปล่า…แค่อยากมารับเอง จะทำไม" แล้วมันก็ทำหน้ากวนตีนใส่ผม
ผมละเหนื่อยใจกะมันจิงๆเลย กวนตีนตลอดอ่ะ
" จะไปไหน…" มันถามผมคับ
" เสาวรีย์…" แล้วมันก็ออกรถไปเลยคับ
ระหว่างทางมันก็ชวนผมคุยโน่นนั่นนี่ตลอด จนผมรำคาญเลยอ่ะ
" นี่..ภีมหยุดพูดสสะที..ไม่เมื่อยปากหรอ" ผมถามมันด้วยความรำคาญคับ
" ไม่เมื่อย ….อยากให้หมูอ้วนอารมณ์ดี" แล้วมันก็ยิ้มให้ผม
ผมส่ายหน้าไม่อยากเถียงกะมันแล้ว
และมันก็มาส่งผมที่เสาวรีย์คับ
ผมกำลังจะลงจากรถมัน มันก็มาจับมือผมไว้คับ
" หมูอ้วน..ปิดเทอมไปไหนเปล่า"
" เปล่า..ก็อยู่บ้านแหละ" ผมตอบมันไปตามจริงคับ
" แล้วไม่เหงาหรอ " มันบอกผมพร้อมทำหน้าเป็นหมาหงอย
" ไม่เหงาที่บ้านมีแมว มีหมา.. เล่นกับมันทั้งวัน"
ผมตอบมันไปแบบนั้นแหละรำคาญมัน
" เออ…เห็นแมวเห็นหมาดีกว่าเรา ชิส์…" แล้วมันก็ทำหน้าบึ้งเลยคับ
" อะไรนะ…" ผมถามย้ำมันอีกครั้งว่าที่มันพูดหมายความว่าไง
" เปล่า…ไม่มีไร" แล้วมันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
" กลับบ้านดีๆล่ะ…" กลับถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย
เอ๊ะกูเคยมีเบอร์มึงหรอ
" เราไม่มีเบอร์นาย…." ผมบอกมันคับ
" มีสิ…มีตั้งนานแล้วด้วย " แล้วมันก็ขับรถออกไปเลยคับ ทิ้งให้ผมงงอยู่ตรงนั้นแหละคับ
เออ..กูไปมีเบอร์มึงตอนไหนนี่ไอ้บ้า
ผมก็เดินไปซื้อตั๋วแล้วขึ้นรถคับ ผมนั่งเอาเอ็มพีสามเสียบหูฟังเพลง
แล้วผมก็เอามือถือเปิดดูรายชื่อไปเรื่อยๆจนถึงชื่อนึงคับ
"พี่ภีมสุดหล่อ…" ผมละอยากหัวเราะเลยคับ ไอ้บ้านี่มันหลงตัวเองจิง
แสดงว่าไอ้บ้านี่มันแอบเอามือถือผมไปเมมชื่อมันแน่เลย
ไอ้นี่ ไวจริงๆเลย
ผมนั่งรถมาสองชั่วโมงกว่าๆก็ถึงบ้านคับ
ผมเปิดประตูก็เห็นแม่ที่น่ารักของผมกะลังทำไรอยู่ในครัว
ผมค่อยๆย่องไปในครัวไม่ให้รู้ตัวคับ
แล้วพอได้จังหวะผมก็กอดแม่เลยคับ
" ว๊ายยยยยย….ตาเถรยายชี !!! " แม่ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ
" แม่….คิดถึงจังเยยยยยย " ผมอ้อนแม่สุดริดคับ ก็มันคิดถึงนี่นา
" นี่ๆๆ …ไอ้ลุกบ้า เล่นอะไรเป็นเด็กๆเลยนะ"
" แล้วนี่จะไปเป็นคุณหมอได้ไงห๊ะ.."
แล้วแม่ผมก็หันหน้ามาหาผมคับ
" ว๊ายยย….ตายแล้วพ่อลูกชายไปทำอะไรมาเนี่ยะ "
แม่ผมทำหน้าตกใจสุดๆเลยคับ ผมก็งงสิอะไรมันติดหน้าผมอยู่
" อะไรแม่อะไรติดหน้าผมหรอ"
" ทำไมผอมลงเยอะเลยล่ะลุกเป็นอะไรรึเปล่า เรียนหนักขนาดนั้นเลยหรอ เครียดมากรึเปล่ารึเงินไม่พอใช้หรอลูก" แม่ผมใส่มาชุดใหญ่เลยคับ
" เดี๋ยวๆๆ…แม่ผมไม่ได้เป็นอะไร สบายดี เงินพอใช้ ผมลดความอ้วนคับแม่ "
" เฮ้อ…แม่ก็ตกใจหมดนึกว่าลุกแม่เป็นอะไรไป "
" แต่นึกไงถึงลดความอ้วนเนี่ยะ"
" รึว่า….มีแฟนจ๊ะพ่อลูกชาย" แม่ผมถามผมทำเอาผมสะดุ้งเลยคับ
" แม่พูดอะไร…ลูกชายแม่หล่อนักรึไง " ใครเค้าจะมาชอบผมล่ะแม่
" จ๊ะ….ถ้าจะมีแนแม่ก็ไม่ว่าหรอกจ๊ะ ลูกก็โตพอแล้วนะที่จะมีแฟนและแม่ก็เชื่อว่าลูกแม่ไม่ทำอะไรเสียหาย "
แล้วแม่ก็ยิ้มให้ผม
ผมเองก็เดินขึ้นห้องผมเอาของไปเก็บ
ผมก็อดนึกถึงตัวเองตอนนี้ว่าตอนนี้ผมผอมลงไปเยอะขนาดนั้นเลยหรอ
ผมก็เดินมาส่องกระจกดูตัวเองคับ
เออ…จะว่าไปตอนนี้ผมก็ดูลดไปเยอะเลยนะคับ
แต่ตอนอยู่ที่มหาลัยก็ไม่ได้สังเกตอารายตัวเองมากมาย
และอีกอย่างเพื่อนๆผมมันก็เจอผมทุกวันก็ไม่ได้สังเกตอารายมากมาย
แต่เค้าว่าคนที่นานเจอกันเนี่ยะจะรู้เลยว่าเราเปลี่ยนแปลงไปเยอะขนาดไหน
ผมเลยเอาตาชั่งน้ำหนักมาชั่งตัวเองคับ
ผมจำได้ว่าตอนผมไปตรวจสุขภาพก่อนเข้ามหาลัยผมหนัก 95 กิโลคับ
ผมก็ขึ้นตาชั่งคับ ก็แอบลุ้นนะว่าน้ำหนักลดไปเท่าไร
" 77 ..!!!!!!!!!!!! " ผมตกใจเลยคับ
เวลาห้าเดือนน้ำหนักผมลดลงไป 18 กิโลคับ
ผมลดลงไดค่อนข้างเร็วคับ เพราะคนที่อ้วนๆเนี่ยะเวลาน้ำหนักลดจะลดได้เร็วคับแต่ถ้าลดเร็วเกินไปจำให้ให้เนื่อตัวนิ่มๆเละๆคับ มันไม่กระชับคับแต่ผมเล่นฟิตเนสไปด้วยทำให้ผมดูเฟริมคับ
แอบยิ้มดีใจเหมือนกันนะคับที่ตัวเองลดน้ำหนักได้เยอะขนาดนี้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยลดน้ำหนักไปเยอะขนาดนี้เลย
สงสัยเป็นเพราะไอ้ภีมที่คอยควบคุมผมทั้นด้านอาหารการกินและการออกกำลังกาย
รวมถึงเพื่อนๆผมที่คอยลากผมไปฟิตเนสทุกวัน
ผมก็นั่งอมยิ้มมีความสุขคับ และผมตั้งใจไว้ว่าช่วงปิดเทอมนี้ผมจะลดน้ำหนักให้ได้อีกเรื่อยๆจะพยายามให้เหลือ 70 ให้ได้ก่อนเปิดเทอมคับ
" ต้น…มากินขนมก่อนลูกมาเหนื่อยๆ…" แม่ผมเรียกผมลงไปข้างล่างคับ
" คร้าบบบบบบบบ …..ไปแล้วคับบ "
ผมก็เดินมาข้างล่าง…แม่ผมเตรียมผลไม้ลอยแก้วไว้ให้ผมคับ
ผมก็เลยกินสะเต็มที่เลยถือว่าฉลองน้ำหนักลด หึหึ มันจะเพิ่มน้ำหนักมั้ยเนี่ยะ
" นี่ลูก…ปิดเทอมนี้จะทำไรรึเปล่า " แม่ผมถามผมคับ
" ไม่นี่คับแม่…ว่างๆนะคับ "
" นี่จำอาอุ๋ยได้มั้ยลูก…อาอุ๋ยคือน้องสาวพ่อผมเป็นหมอผิวหนังคับ "
" อ่อ..จำได้สิคับอาอุ๋มใจดีจะตายซื้อขนมให้ผมกินบ่อยตอนเด็กๆ "
ทำไมหรอคับ
" ก็อาอุ๋ยเค้ามาเปิดสปาแถวๆห้าง XXX นะลูก "
" จริงหรอแม่…" ผมถามแม่ด้วยความดีใจเพราะจะได้ไปหาอาอุ๋ยได้บ่อยๆ
" อืม..นี่อาอุ๋ยบอกว่าปิดเทอมนี้จะให้ต้นไปช่วนงานที่สปาอาอุ๋ยหน่อยน่ะ "
" ได้สิแม่..ผมก็ว่างๆไม่มีอารายทำจะได้ไม่เบื่อด้วย"
" แล้วผมต้องไปเมื่อไรอ่ะแม่ ผมถามแม่ "
" ก็พรุ่งนี้แหละจ๊ะ…เห็นว่าตอนนี้กิจการกำลังไปได้สวยคนเริ่มติดเยอะอาอุ๋ยเลยยุ่งๆมากเลยช่วงนี้นะลุก"
"ได้คับแม่…งั้นพรุ่งนี้เช้าผมขับรถไปเองก็ได้นะแม่แม่จะได้ไม่ต้องไปส่งผม"
"จ๊ะ..ตามใจเราละกัน"
วันนั้นทั้งวันผมก็อยู่กะแม่คุยโม้เรื่องเรียนไปเรื่อยๆจนลืมคำสั่งของใครบางคนไปเลยคับ
พอตอนค่ำๆผมก็เตรียมตัวอาบน้ำนอนแล้วคับ
ผมเลยหยิบมือถือมาดู
อ้าวว….ตายห่าแล้วกรูแบตหมดตั้งแต่เมื่อไรว่ะเนี่ย
ผมชาจต์แบตและเปิดเครื่องทันทีคับ
เปิดมาไม่ถึงสิบวินาทีเลยเมสเสจถูกส่งมาเพียบเลย
ผมเปิดดูเป็นเบอร์ไอ้ภีมทั้งนั้นเลยคับประมาณสี่สิบกว่าสายแล้วก็มีเมสเลสมันส่งมาคับ
" ถึงบ้านรึยัง ทำไมไม่โทรบอก "
" เฮ้ย…หมูอ้วนถึงบ้านยังเนี่ยะ รีบโทรมาเลยอย่าทำให้กูโมโหนะ "
" เฮ้ย…ไอ้อ้วนมึงกวนตรีนกรูหรอ….มึงตายแน่โมโหแล้วนะเว้ยย "
ตายแล้วสิกรูลืมสนิทเลยเอาไงดีว่ะ จะโทรไปหามันเลยดีมั้ยว่ะเนี่ยมันต้องด่าเละแน่เลยกลัวววแล้วโว๊ยยย
ระหว่างที่ผมนั่งคิดอยูนั้นโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาผมรีบหยิบมาดูคับว่าใครโทรมา
ตายแระกรู "…..ภีมสุดหล่อ……."
ผมกดรับโทรศัพท์ทันทีคับกลัวมันอารมณ์เสียกว่าเดิมที่โทรติดแล้วยังไม่รีบรับสาย
" วะ..วะ..หวัดดีคับ.." ผมตอบออกไปเสียงสั่นๆ
" ปิดเครื่องทำไมห๊า!!!!!!!!!!! " เอาแล้วไง
" คือเราไม่รู้ว่าแบตหมดตอนไหน "
" แล้วทำไมเปิดเครื่องแล้วไม่รีบโทรหา"
" อยากกวนประสาทกันรึไงห๊า"
" ทำไมที่สั่งไปจำไม่ได้รึไง"
" มัวทำอะไรอยู่รู้บ้างมั้ยว่าคนเค้าเป็นห่วง"
" เคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างมั้ย "
" คนเค้าเป็นห่วง"
" คนเค้าคิดถึง "
" มึงเคยรู้บ้างมั๊ย "
มันโวยผมชุดใหญ่เอาสะผมตอบไม่ทันเลยคับ
ตอนแรกๆผมก็โกรธมันหรอกนะที่มันเอาแต่โวยวายใส่ผมไม่ฟังผมอธิบายเลยแต่ฟังไปฟังมาผมก็อมยิ้มเลยคับ
" เฮ้ย….เงียบทำไม "
" ปะ..เปล่า…ฟังอยู่ "
" ภีม…ขอโทษนะ " ผมพูดออกไปทำให้มันเงียบเลยคับ
" อืม…ไม่โกรธแล้ว "
" ถึงบ้านนานยัง " มันเริ่มใจเย็นพูดดีกับผมแล้วคับ
" ก็ประมาณ สี่โมงอ่ะ "
และผมกับมันก็คนกันไปเรื่อยจนผมลืมไปเลยว่าไม่ค่อยชอบขี้หน้ามัน
" ภีม…เราง่วงแล้วอ่ะ เรานอนก่อนนะพรุ่งนี้เราต้องไปช่วยงานอาน่ะ "
" อืม…ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ "
" งั้นแค่นี้นะภีม "
" เดี๋ยว !!!...." อารายอีกว่ะเนี่ยะ
" คิดถึงนะหมูอ้วน….ฝันดีนะ…." ผมอึ้งกิมกี่อีกรอบ
" ตึ๊ดดดด…." มันชิ่งวางสายไปเลย
คืนนั้นผมนอนยิ้มจนหลับไปเลยคับ ก็แหมมม เพราะอะไรล่ะคงไม่ต้องบอกนะคร้าบบบ เม้นเยอะๆนะคร้าบบบ อิอิ ชอบคอมเม้น
จะได้มีแรงแต่งตัว เนี่ยะผมแต่งไปลงไป เหนื่อยชะมัด ดีว่าช่วงนี้ว่างๆแต่อีกสองสามวันผมต้องกลับบ้านที่ นครสวรรค์ อาจไม่ได้ลงหลายวันนะ ผมก็เลยพยายามแต่งให้ได้มากๆ จะได้ให้คนอ่านได้เยอะๆ ไงก็คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ก้วยน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
