หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[namtarn11]

รอนะคะ คิดถึงคุณนนท์

[yunchun]

  รอจ้าาา

[littlesilver]

ตอนที่ 25 ความในใจ

   
   วีระไม่เคยรู้สึกโกรธ รู้สึกเกลียดนนทวัชเหมือนอย่างคำพูดและการกระทำที่แสดงออกที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย แต่แค่รู้สึกสับสนและไม่มั่นใจในความรู้สึกที่เกิดขึ้น เขาเป็นคนที่จริงจังในเรื่องความรักและยึดมั่นยึดถือความรักแบบรักเดียวใจเดียว ซื่อสัตย์และจริงใจต่อกัน ด้วยความที่วัยเด็กของเขามีปัญหาเรื่องความรักมาก่อน พ่อของเขาเป็นหัวหน้าคนงานที่รับใช้ครอบครัวภูธิปมายาวนาน เป็นคนที่มุ่งมั่นและจริงจังกับการทำงานมาก จนแม่ของเขาซึ่งเป็นผู้หญิงที่รักสวยรักงาม รักความสบาย ร่าเริง และมีเสน่ห์ จึงทนกับนิสัยที่เงียบขรึม และเย็นชาของพ่อไม่ได้ แม่จึงทิ้งพ่อและเขาไปตั้งแต่เขายังเด็ก เขาได้ยินคนอื่นๆ พูดกันว่า แม่เขา ‘หนีตามชู้ไป’ คำพูดที่ตอนนั้นเขาไม่รู้ความหมายของมันดี รู้แต่เพียงว่าพ่อไม่ชอบให้พูดถึงแม่ แม่จึงกลายเป็นแค่คนในความทรงจำที่เลือนลางในอดีต
   ใครๆ ก็มักจะพูดกันว่าเขาเองก็ไม่ต่างจากพ่อที่เอาแต่บ้างาน ไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิง ซึ่งมันก็คงเป็นจริงอย่างที่เขาพูดกัน เขาได้เรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐที่มีชื่อเสียงในกรุงเทพ พอเรียนจบพ่อของเขาก็เสีย คำสั่งสุดท้ายของพ่อคือให้สำนึกในบุญคุณของครอบครัว ‘นาย’ เขาจึงกลับมาทำงานให้ภูธิปเป็นลูกน้องคนสนิทที่ไว้ใจกันได้ทุกเรื่อง ภูธิปเองก็รักวีระเหมือนน้องชายแท้ๆ และที่นี่เองที่ทำให้เขาได้พบกับ ‘กุหลาบ’ หรือโรส หญิงสาวคนงานในรีสอร์ตที่มีใบหน้าสะสวย ดึงดูดใจตั้งแต่แรกเห็น เพื่อนๆ และลูกน้องในรีสอร์ตยุยงเป็นใจให้เขาจีบกุหลาบ ด้วยวัยหนุ่มที่กำลังคึกคะนองทำให้เขาลองคบกับกุหลาบในฐานะแฟน ซึ่งกุหลาบเองก็ดูจะพอใจในตัวเขาอยู่ไม่น้อย
   เวลาผ่านไม่นานเขาเริ่มรู้สึกว่านิสัยใจคอของกุหลาบไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคาดคิด เขาหวังจะได้แม่บ้านแม่เรือนที่เรียบร้อย น่ารัก แต่กุหลาบไม่ต่างจากแม่เขา กุหลาบเป็นคนมีเสน่ห์กับเพศตรงข้าม ตัวเธอเองก็มักจะทำเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ให้คนอื่น รวมถึงมีข่าวลือไม่ค่อยดีกับคนงานชายคนอื่นอยู่บ่อยๆ ทำให้วีระไม่ชอบใจพฤติกรรมของกุหลาบ เขาไม่ชอบคนที่เหมือนแม่ เพราะในที่สุดก็ทิ้งเขากับพ่อไป วีระจึงเริ่มตีตัวออกห่าง วางตัวเองไว้ในฐานะแค่เพื่อนหรือพี่ชายเท่านั้น แต่ดูเหมือนกุหลาบเองจะยังคงไม่รู้ตัว เธอยังแสดงตนเป็นคนรักของวีระเหมือนไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง
   ชีวิตของวีระคงดำเนินไปอย่างเรียบง่ายเหมือนเคย ถ้าไม่มีนนทวัชเข้ามา เขาพอรู้จักคุ้นเคยกับนนทวัชอยู่บ้างช่วงที่นนทวัชเข้ามาพัวพันวุ่นวายกับภูธิปและปุณณวิช ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ชอบใจกับการกระทำของนนทวัชนัก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไร เพราะนนทวัชก็เป็นน้องชายคนหนึ่งของภูธิปซึ่งเป็นเจ้านายที่เขาให้ความเคารพนับถือ หลังจากภูธิปปรับความเข้าใจกับปุณณวิชแล้ว นนทวัชก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย ทิ้งไว้แต่เพียงคำกร่นด่าของภูธิปที่ว่านนทวัชขโมยเงินของรีสอร์ตไปหลายแสนบาท ความรู้สึกเมื่อเจอนนทวัชอีกครั้งตอนที่กลับมาขอความช่วยเหลือจึงไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีต่อกันนัก แต่เขาก็ได้แต่นิ่งเฉยเสียและทำตามคำสั่งของภูธิปทุกอย่าง
   จากการที่ต้องอยู่ดูแลนนทวัชอย่างใกล้ชิดทำให้วีระเริ่มรู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของตัวเขาเองกับนนทวัช เริ่มจากที่เคยมองนนทวัชเป็นคนนิสัยไม่ดี คดโกงเงิน แปรเปลี่ยนเป็นแค่คนที่ทำผิดแล้วรู้จักสำนึก เขาจึงให้อภัยนนทวัชและมองนนทวัชใหม่ แล้วเขาก็ได้พบว่านนทวัชก็เป็นแค่คนที่ต้องการเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างเท่านั้น  ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร เขาเริ่มรู้สึกว่าการที่มีนนทวัชอยู่ใกล้ๆ มันทำให้ชีวิตของเขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ความสดใส ร่าเริง ช่างพูดช่างคุย และการเอาอกเอาใจของนนทวัช ทำให้วีระรู้สึกประทับใจ และการหยอกล้อ หรือแกล้ง ‘อ่อย’ เขาในบางครั้ง มันก็ทำให้วีระรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมากระทันหัน ใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างประหลาด!
   แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็แปรเปลี่ยนไปอย่างไม่ทันคาดคิด เมื่อเกิดเรื่องขึ้น คืนนั้นที่นนทวัชแกล้งยั่ววีระเหมือนอย่างเคย คำพูดโกหกของนนทวัชทำให้กุหลาบเข้าใจผิด แม้วีระจะไม่เคยคิดว่าสิ่งที่นนทวัชทำนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้กุหลาบตาย แต่เขาเองก็ไม่ชอบใจสิ่งที่นนทวัชทำนัก การกระทำแบบเด็กๆ ที่อยากเอาชนะของนนทวัชนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ซึ่งคงเป็นด้วยเหตุผลนี้เองที่ทำให้วีระพยายามตีตัวออกห่างจากนนทวัช แม้เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกกับกุหลาบในแบบนั้นแล้วก็ตาม แต่สถานะในตอนนั้นเขาก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคนรักอยู่ พอเกิดเรื่องกับกุหลาบขึ้น ทำให้เขาเองรู้สึกผิดที่ทำหน้าที่ของคนรักไม่ดีพอ และการที่เริ่มมีใจให้นนทวัช ซึ่งมันเป็นเหมือนการนอกใจ ทำให้วีระคิดว่าควรจะยุติความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนของเขากับนนทวัชเสีย
   สุดท้ายสิ่งที่เป็นจุดแตกหักของวีระกับนนทวัชก็คงเป็นการที่นนทวัชยอมมีอะไรกับวีระ แม้วีระจะเมาแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากความยินยอมของคนทั้งคู่ แต่วีระเองที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันได้ จึงทั้งรู้สึกสับสน หวาดกลัว และรู้สึกกังวลไปหมด สิ่งที่วีระทำจึงกลายเป็นไม่ยอมรับและพยายามหลีกหนีความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน แต่ความพยายามที่จะตามตื้อและเอาอกเอาใจของนนทวัชก็เกือบจะได้ผล ทำให้วีระใจอ่อนและยอมเปิดใจยอมรับนนทวัชมากขึ้น ถ้าวีระไม่เห็นว่านนทวัชกำลังพยายามจะให้ท่าและยั่วยวนผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาเขา วีระก็คงไม่รู้สึกโกรธจนหน้ามืดและพูดจาทำร้ายนนทวัชออกไป ด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจในความรักของนนทวัช ความรู้สึกกลัวความรักแบบฉาบฉวยและไม่ซื่อสัตย์ต่อกันทำให้วีระเลือกที่จะเดินหนีความต้องการของตัวเอง...
   ตอนที่วีระได้ยินนายดำพูดเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับกุหลาบนั้นไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจเลย แต่ทำให้เขาโมโหปากพล่อยๆ ของมันมากกว่าที่พูดจาไม่ให้เกียรติผู้หญิง ถึงกุหลาบจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่ลูกผู้ชายก็ไม่ควรกินในที่ลับไขในที่แจ้ง วีระแปลกใจตัวเองมากกว่าที่ทั้งโกรธ ทั้งโมโหจนขาดสติเมื่อได้ยินมันพูดจาล่วงเกินนนทวัช และคงเป็นเหตุการณ์นี้เองที่ทำให้วีระรู้สึกว่าเขาคงลืมนนทวัชไม่ได้จริงๆ อย่างที่ตั้งใจไว้
   วีระไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความคิดถึงมันจะทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาณขนาดนี้ เขามักจะคิดถึงรอยยิ้มและกิริยาช่างเอาอกเอาใจของนนทวัชอยู่เสมอ คิดถึงอ้อมกอดและเนื้อตัวขาวเนียน นุ่มนิ่ม คิดถึงรอยจูบที่ทั้งแผ่วเบาและร้อนแรง คิดถึงกลิ่นหอมประหลาดตามต้นคอและข้างแก้มของนนทวัชยามอยู่ชิดใกล้ แต่สิ่งที่ทำให้วีระรู้ผิดติดค้างในใจเรื่อยมาคือคำพูดรุนแรงทำร้ายจิตใจนนทวัชและรอยน้ำตาที่ทำให้เขาข่มตานอนไม่เคยหลับสนิทได้เลยในช่วงสองเดือนหลังจากที่นนทวัชหนีกลับกรุงเทพไป!
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
หลังจากที่หายป่วยกายที่มีต้นเหตุจากอาการป่วยใจ และการได้ฟังคำพูดเตือนสติของภูธิป ทำให้วีระตัดสินใจเดินทางเข้ากรุงเทพ วีระมาดักรอนนทวัชที่คอนโดย่านใจกลางเมืองที่นนทวัชพักอยู่ตามที่อยู่ที่ภูธิปบอกเขา วีระรู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นมากอย่างผิดปกติ เวลาเกือบสองเดือนหลังจากที่เกิดเรื่องคราวก่อนเขาก็ไม่ได้พบและพูดคุยกับนนทวัชเลย ไม่รวมที่นนทวัชมาดูแลเขาเมื่อเดือนที่แล้ว ซึ่งเป็นการพบกันโดยที่เขาแทบจะไม่รู้สึกตัว รู้สึกเพียงสัมผัสอ่อนโยน อบอุ่น ที่วนเวียนอยู่รอบตัว
วีระรู้สึกว่าการรอคอยอยู่หน้าคอนโดของนนทวัชมันช่างเป็นการรอคอยที่ยาวนานเหลือเกิน แต่แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อเขาเห็นนนทวัชในชุดทำงานเรียบหรูเดินลงมาจากรถยุโรปคันใหญ่ ก่อนจะเดินอ้อมมาทางฝั่งคนขับที่ลดกระจกลงมาเผยให้เห็นชายชาวต่างชาติใบหน้าอวบอูม ยิ้มกว้างขณะเอื้อมมือออกมาจับมือนนทวัชนอกกระจกรถ ทั้งสองพูดคุยแล้วหัวเราะ ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่ชายชาวต่างชาติคนนั้นจะขับรถออกไป วีระที่ยืนมองภาพตรงหน้าอยู่ตลอดเวลารู้สึกเหมือนหัวใจมันหล่นวูบลงไปที่ปลายเท้า รู้สึกเหมือนสิ่งที่คิด สิ่งที่หวัง มันอาจจะไม่เป็นไปอย่างที่ตั้งใจไว้   !
   __________________________________________________

ก่อนอื่นต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่ไม่ได้มาต่อเมื่อวันจันทร์ตามที่บอกไว้ คนเขียนไม่ว่างจริงๆ 
ต้องขออภัยด้วยนะคะ 
ตอนนี้มีแต่ส่วนบรรยายความรู้สึกของนายวี จะเห็นใจนายวีกันบ้างไหมคะ   
     

[gupalz]

นายวีจะเข้าใจคุณนนท์ผิดป่ะเนี่ย

[NewYearzz]

ไม่เห็นใจ ชักช้าเอง สมน้ำหน้า 

นนท์ อย่าสนนะ ผู้ชายโลเล ตามไปก็เหนื่อย

เปลี่ยนพระเอกเหอะ 

อย่าถือสาคนอารมณ์ไม่ปกติเช่นผมในเวลานี้นะครับ

ขอบคุณที่มาต่อนะครับ 


รอตอนต่อไปครับ 

[yunchun]

เข้าใจผิดแหงเลย เฮ้ออ
ความจริงนายวีรู้สึกดีๆกับคุณนนท์ตั้งนานแล้ว
แค่ซึนเท่านั้นเอง  ทำคุณนนท์เสียใจ

[U_Ton]

  ไม่รู้สินะ... ตอนนี้ยังไม่สงสารนายวีอยู่ดีอ่ะ มันเป็นความรู้สึกเเย่ที่ยังตกค้างอยู่...

ตอนทำไม่คิดนี่นะ... ดีเเต่จะผลักไส ปากว่าไม่รัก ไม่เเคร์ เเต่มือนี่พยายามไขว่คว้าเค้าเข้ามาหา

แต่แล้วปากก็พาจน พูดในสิ่งที่เลวร้ายเป็นอย่าง เดียวสุภาพเงียบขรึมไปเลย ก็ดีเเต่พูดแบบนี้...

เป็นใคร ใครก็เจ็บก็ปวด จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง... คิดว่าฝรั่งบนรถนั่นคงไม่ใช่เเฟนใหม่คุณนนท์หรอก

อาจเป็นลูกค้านัดทานข้าวกันเลยขับรถมาส่ง หรืออะไรทำนองนั้นที่เป็นเรื่องงานมากกว่า คิดว่าคุณนนท์คงยัง

เข็ดอยู่ คนเราอะไรจะเจ็บเท่ากับไปนอนรอให้คนเหยียบย่ำศักดิ์ศรี ยิ่งได้ชื่อว่าคนที่เรารัก ทำกันได้ขนาดนั้น...

[NewYearzz]

^
^
^
ขออนุญาติเสียมารยาทมาเม้นอีกครั้งว่าผมคิดแบบรีนี้หล่ะ

แต่เรียบเรียงไม่ออก จิตใจไม่ปกติครับ 

[bobie]

นายวีอย่าเพิ่งคิดไปเองนะ
ฟังคุณนนท์ก่อน

[namtarn11]

นายวีกำลังเข้าใจผิดอีกแล้ว เราเชื่อว่าคุณนนท์ไม่ได้เป็นคนรักง่ายหน่ายเร็วขนาดนั้นนะ

[maewmheaw]

 

[WilpeR]

นายวีอย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่เห็นไปถามนนท์ก่อน

[maru]

นนท์มากับใครกันนะนั่น แล้ววีจะเข้าใจผิดไหมนะเนี่ย

[ammamooty]

เราว่านายวีเข้าใตผิดแน่ๆเลยนั่นมันลูกค้าาาาาา

[mro]

นนท์มาอธิบายเร็ววววว

[sunshinesunrise]

เป็นตามนั้น ลางดราม่าแผ่วเบา 5555

[koikoi]

ยังไงอีกล่ะเนี่ยฝรั่งคนนั้นคือใครล่ะ

[403]

ถามกันดีๆนะนายวี อย่าใช้กำลัง 

[mystery Y]

นายวีๆๆอย่าพึ่งเข้าใจคุณนนท์ผิด อย่าพึ่งคิดไปเอง

[MeepadA]

หิวมาม่า เอาแบบอืดๆ เลยมีป่ะ 

[maru]

รอค่ะ

[ChaBuShi]

 

[littlesilver]

ตอนที่ 26 ขอโทษ

   “นายวี!” นนทวัชเป็นที่ฝ่ายหันมาเห็นวีระและร้องทักขึ้นก่อนด้วยความตกใจและแปลกใจระคนกัน ไม่คิดว่าจะเจอวีระที่หน้าคอนโดของตัวเอง
   “คุณนนท์” วีระเองก็เอ่ยทักนนทวัชด้วยความรู้สึกดีใจ ลืมเรื่องชายชาวต่างชาติคนนั้นไปเสีย เมื่อเห็นนนทวัชที่ปรับสีหน้าตกใจเมื่อครู่ และเป็นฝ่ายที่ยิ้มกว้างทักทายและรีบเดินเข้ามาหาเขาก่อน
   “นายวีมาได้ยังไงกัน” นนทวัชเอ่ยถามก่อนจะเดินเข้ามาใกล้วีระ วีระดูดีขึ้นกว่าคราวที่เขาลงไปหาที่โรงพยาบาล แต่ใบหน้ายังดูอิดโรย ซูบผอม
   “เอ่อ...คือผมผ่านมาเลยแวะมา...ขอบคุณคุณนนท์” วีระตอบตะกุกตะกัก รู้สึกประหม่าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
   “ขอบคุณอะไรเหรอนายวี” นนทวัชเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
   “ก็ขอบคุณที่คุณนนท์มาช่วยดูแลผมตอนไม่สบาย” วีระเอ่ยจริงจังพร้อมกับสบตานนทวัชนิ่ง แต่ดวงตาคู่เดิมที่เคยมีแววสุกใสอยู่ตลอดเวลากลับรีบหลบตาอย่างรวดเร็ว
   “ก็...ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง แล้วนายวีหายดีแล้วเหรอ แต่ดูผอมไปนะ” นนทวัชอดถามอย่างห่วงใยไม่ได้ ก่อนจะหันมามองจ้องหน้าวีระอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้ง คนตรงหน้า...ที่ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนแล้ว ยังคงดูเคร่งขรึมเหมือนเดิม ใบหน้าดูหมองคล้ำลงไปมากทีเดียว ที่วีระเดินทางมาถึงกรุงเทพนี่คงไม่ได้แค่ผ่านมาอย่างที่พูดหรอกนะ...แต่มาทำไมกัน นนทวัชเองก็ไม่อยากคาดเดา...ไม่อยากคาดหวัง...
   “อืม ครับ คงเพิ่งหายไข้มั้งครับ ว่าแต่คุณนนท์จะไม่ชวนผมขึ้นไปเยี่ยมชมคอนโดคุณนนท์หน่อยเหรอครับ” วีระเอ่ยปากขึ้นก่อนอย่างตรงไปตรงมา จนนนทวัชเองถึงกับอึ้งไปด้วยความแปลกใจ
   “ได้ซิ นายวีคงขับรถมาเหนื่อยๆ ซินะ งั้นขึ้นไปพักผ่อนดื่มน้ำดื่มท่าข้างบนก่อนดีกว่าครับ” นนทวัชรีบชวนวีระทันที พยายามซ่อนความรู้สึกตื่นเต้นที่อยู่ภายในใจไว้อย่างมิดชิด
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “นายวี อ่ะนี่ น้ำเย็นๆ ดื่มซะก่อน” นนทวัชวางแก้วน้ำเย็นจัดลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาที่วีระนั่งรออยู่ภายในห้องรับแขก
   “ขอบคุณครับ” วีระเอ่ยก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบแต่สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าขาวใสของนนทวัช วีระถือโอกาสสำรวจภายในห้องชุดหรูหราของนนทวัช ภายในกว้างขวางมาก แบ่งซอยเป็นหลายห้อง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ทันสมัยสีสันฉูดฉาด ก่อนจะมองเลยไปยังห้องด้านหลังที่ปิดประตูมิดชิด...คงจะเป็นห้องนอน
   “คุณนนท์อยู่คนเดียวเหรอครับ” วีระเอ่ยถามเสียงเรียบขณะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจก
   “อยู่คนเดียวซิ แล้วนายวีคิดว่าใครจะมาอยู่กับผมด้วยล่ะ” นนทวัชตอบเสียงแข็งขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่าวีระถามเหมือนจะจับผิดเขาอยู่...
   “ก็แค่ถามดูเฉยๆ ครับ เห็นห้องกว้างขวางใหญ่โตอยู่กันได้หลายคน” วีระตอบใบหน้านิ่งเฉย
“เปล่า อยู่คนเดียว แต่ก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนสักคน แต่ยังหาไม่ได้” นนทวัชพูดประชดประชัน นึกโมโหวีระอยู่ไม่น้อย ถ้าคิดจะมาหาเพื่อถามแค่นี้อย่ามาดีกว่า
“เหรอครับ นึกว่าคุณนนท์หาได้แล้วซะอีก” วีระถามเสียงราบเรียบจนแทบจะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา
“นายวี! พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงกัน” นนทวัชอารมณ์พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที นี่มันอะไรกัน มาพูดจายียวนกวนประสาทกันทำไม...มันน่าโมโหนัก
“คุณนนท์จะโมโหทำไมกันครับ ผมก็แค่สงสัยว่าอย่างคุณนนท์น่ะเหรอที่จะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนยังไม่ได้ ก็ฝรั่งคนที่มาส่งนั่นไงครับ เห็นจับมือจับไม้ ร่ำลากันอยู่ตั้งนาน หรือว่าไม่ใช่” วีระยังคงพูดจายียวนกวนอารมณ์นนทวัชต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้าที่หน้าแดงจัดด้วยความโกรธ
“แล้วนายวีคิดว่าใช่หรือไม่ใช่ล่ะ บางทีผมก็อยากได้คำแนะนำจากนายวีอยู่เหมือนกันนะครับว่าฝรั่งที่นายวีเห็นเป็นยังไงบ้าง ทั้งหล่อ ทั้งรวย เอาใจก็เก่ง แถมยังเก่ง...เรื่องอย่างว่าอีกด้วย นายวีคิดว่าแค่นี้พอรึยังล่ะ ช่วยผมคิดหน่อยซิครับ” นนทวัชพยายามข่มความโกรธของตัวเองและเปลี่ยนทีท่าของตัวเองซะใหม่...พูดยั่วยวนและเดินยิ้มแย้มเข้าหาวีระที่ลุกขึ้นยืนพรวดด้วยความหงุดหงิดที่ได้ยินคำตอบของนนทวัช
“เอ๊ะ ผมชักสงสัยแล้วนะว่านายวีมาหาผมถึงที่นี่ทำไม คงไม่ได้แค่ผ่านมาเฉยๆ อย่างที่พูดล่ะมั้งครับ หรือว่า...จะติดใจผมซะแล้ว” นนทวัชส่งสายตายั่วยวนและยิ้มกว้างให้วีระที่ยืนนิ่งมองเฉย
“ว่าไงล่ะ นายวี ทำไมไม่ตอบล่ะครับ หรือว่าอาย ไม่ต้องอายหรอกน่าเรื่องแบบนี้บอกกันดีๆ ก็ได้ ถ้านายวีติดใจผมเข้าจริงๆ คืนนี้จะค้างที่นี่ก็ได้นะ...” นนทวัชถามยิ้มๆ พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นลูบไล้หน้าอกวีระผ่านเสื้อเชิ้ตสีเข้มเบาๆ ฮึ...นายวีดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ นนทวัชรู้ดีว่าวีระไม่ชอบใจที่เขาทำตัวง่ายกับคนอื่น...ก็เลยอยากจะแกล้งให้ถึงที่สุด อยากจะรู้นักว่าถ้าพูดยั่วโมโหสุดๆ ไปเลย คนอย่างนายวีจะทำยังไง...ต่อให้ด่าว่าเขาเหมือนวันนั้นอีก...ก็อย่าหวังว่าคนอย่างนนทวัชจะยอมแสดงความอ่อนแอออกมา ถ้าไม่รัก...ไม่เห็นค่าก็อย่าหวังเลยว่าคนอย่างนนทวัชจะยอมร้องไห้ฟูมฟาย เสียน้ำตาให้เห็นอีก...
“ก็ดีเหมือนกันครับ ค้างที่นี่ก็ดี ผมเองก็อยากจะมาหาความสุขอยู่พอดี” วีระพูดตอบเสียงเรียบแต่กลับยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะดึงมือนนทวัชที่วางอยู่บนอกเสื้อของเขาเข้าหาตัว และก้มหน้าลงใกล้ข้างแก้มนนทวัช
“นะ...นายวี จะทำอะไรน่ะ ปะ...ปล่อยนะ” นนทวัชที่ไม่ทันตั้งตัว ไม่คิดว่าวีระจะมีปฏิกิริยาตอบกลับแบบนี้ถึงกับตกใจ พยายามผลักหน้าอกวีระออก แต่วีระไม่ยอมปล่อยกลับดึงมือนนทวัชไว้แน่น นนทวัชดิ้นขลุกขลักขืนตัวอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็สู้แรงวีระไม่ได้ จนในที่สุดวีระก็รวบตัวนนทวัชจากด้านหลังและกอดไว้แน่น
“เป็นอะไรไปครับ นิ่งทำไมครับ เมื่อกี๊ยังเห็นปากเก่ง พูดจายั่วยวนผมอยู่เลย” วีระถามนนทวัชพร้อมกับกลั้นยิ้มเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดยืนนิ่งให้ตัวเองกอด หน้าบึ้ง ไม่ยอมพูดยอมจา
“ไหนบอกจะให้ผมค้างที่นี่ไงครับ ช่วยพาไปหน่อยซิครับว่าจะให้ผมนอนห้องไหนดี แต่ความจริงผมว่าห้องนั้นน่าจะเป็นห้องนอนนะ งั้นเราเข้าไปกันดีกว่า ขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวซะหน่อย แล้วเรา...ค่อยมาหาความสุขกันนะครับ” วีระพูดประโยคท้ายกระซิบข้างหูนนทวัช
“ออกไปนะ!” นนทวัชกัดฟันพูดอย่างข่มอารมณ์เต็มที่
“คุณนนท์พูดอะไรนะครับ ผมไม่ได้ยิน” วีระที่ได้ยินชัดทุกถ้อยคำยังคงแกล้งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ผมบอกให้ออกไป ถ้าคิดจะมาเพื่อพูดจาดูถูกกันล่ะก็” นนทวัชหันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับวีระด้วยความโกรธจัด ใบหน้าบึ้งตึ้ง
“คุณนนท์” วีระเริ่มเสียงอ่อยลงเมื่อคิดได้ว่าเขาคงเล่นแรงไปหน่อย
“สิ่งที่นายวีพูดผมไม่ตลกด้วยนะ ออกไปจากห้องผมเดี่ยวนี้นะ ไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจ” นนทวัชถึงกับกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่ นายวีทำเกินไปแล้วนะ ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ ดูถูกันมากเกินไปแล้ว ถ้าจะมาแก้แค้นกันด้วยวิธีนี้ล่ะก็...มันมากเกินไปจริงๆ

“คุณนนท์ ผมขอโทษ” วีระเอ่ยเสียงจริงจังก่อนจะมองนนทวัชด้วยแววตาสำนึกผิดอย่างจริงใจ
นนทวัชเองก็สบตาวีระนิ่งอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นเข้ามาจู่โจมหัวใจของเขาทันที วีระต้องการอะไรจากเขากันแน่ จะโกรธ จะเคืองแค้นอะไรเขานักหนา ที่ผ่านมายังทำให้เจ็บช้ำไม่พออีกหรือไง ถึงได้มาทำเหมือนเขาเป็นของเล่นราคาถูกๆ ทั้งคำพูดทั้งการกระทำเหมือนเห็นเขาไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก มาทำแบบนี้ทำไมกัน!
   ______________________________________________
   
มาแล้วจ้า หายไปนาน ต้องขออภัยจริงๆ
ใกล้แล้ว.....ใกล้แล้ว 
   

[sunshinesunrise]

พอกันทั้งคู่อ่ะ ปากเก่ง พอดอาจริงก็มาน้อยใจ บร้าาาาา!!!!! วีก็ให้จบๆไป สารภาพความในใจและเคลียร์กันสักที ถ้านนท์ดีดดิ้นก็ปล้ำเล้ย อิอิ ><|

[namtarn11]

อ๊ากกกก สงสารคุณนนท์ นายวีบ้า

[สายหมอก]

สั้นมากกกกก ขออีกๆ หายไปนานเลยยยยยยนะคนเขียน! 

[iGiG]

ขอบคุณค่า รอตอนต่อไปน้า ^_____________________^

[yunchun]

คุณนนท์คงหวังอยู่แหละ เพราะเห็นนายวีมาหาขนาดนี้
พอเจอหน้ากัน ยังดีไม่ถึง10นาทีเลย ประชดใส่กันซะงั้น
   รอจ้าาา

[NewYearzz]

นี่นายวียังเป็นพระเอกอยู่หรือ?

ทั้งความคิด การกระทำ คำพูดคำจาไม่น่าฟังน่าดูซะเลย

[littlesilver]

ตอนที่ 27 เริ่มต้นใหม่ (ตอนจบ)

   “คุณนนท์ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” วีระพูดย้ำจริงจังอีกครั้งก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น โดยไม่สนใจร่างข้างใต้ที่พยายามดิ้นขลุกขลักให้หลุดจากอ้อมกอดของตัวเอง
   “ปล่อยนะ” นนทวัชพูดเสียงเบาลงแต่ยังคงมีท่าทีแข็งขืนอยู่
   “คุณนนท์ผมแค่แกล้งถามลองใจคุณเล่น อยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับฝรั่งคนนั้นก็แค่นั้นเอง ไม่ได้คิดจะดูถูกอะไรคุณนนท์เลยนะครับ” วีระสารภาพออกมาในที่สุด
   “นายวีมีสิทธิ์อะไรมาแกล้งถามเล่น ถ้าไม่เชื่อใจกันก็ไปให้ไกลๆ เลยดีกว่า อย่ามาหาเรื่องกันแบบนี้ ความจริงนายวีเองก็ไม่เคยมองผมในแง่ดีอยู่แล้วนี่” นนทวัชพูดด้วยความน้อยใจ เสียงเริ่มสั่น
   “เชื่อใจซิครับ ทำไมจะไม่เชื่อใจ ถ้าไม่เชื่อใจจะกลับมาหาคุณนนท์เหรอครับ อย่าโกรธผมเลยนะครับ” วีระพยายามจับไหล่นนทวัชให้หันหน้ามาคุยกันดีๆ
   “แล้วนายวีรู้เหรอว่าผมกับฝรั่งคนนั้นเป็นอะไรกัน แน่ใจเหรอว่าผมคิดอะไรกับเค้าหรือไม่คิด” นนทวัชยังคงถามด้วยความน้อยใจ
   “ผมคิดว่าผมแน่ใจว่าคุณนนท์ไม่ได้คิดอะไรกับไอ้หมอนั่น ไม่งั้นคุณนนท์คงไม่พูดจายั่วโมโหผมหรอก จริงไหมครับ” วีระพูดด้วยความมั่นใจ ถ้านนทวัชมีคนอื่นแล้วจริงๆ คงไม่พูดจายั่วให้เขาโกรธหรอก แต่ที่ทำคงเพราะยังน้อยใจเขาอยู่มากกว่า
   “มั่นใจเกินไปแล้วมั้ง” นนทวัชพูดอย่างเคืองๆ
   “คุณนนท์ครับเลิกประชดประชันผมนะครับ แล้วเรามาพูดกันดีๆ ดีกว่านะ” วีระพูดจริงจัง
   “ผมไม่มีอะไรจะพูดกับนายวี” นนทวัชพูดเบาๆ
   “แต่ผมมี...ผมคิดถึงคุณนนท์นะครับ” วีระพูดออกมาในที่สุด หลังจากที่ต้องทนทุกข์กับความรู้สึกนี้มาแรมเดือน
   “นายวี” นนทวัชรู้สึกใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ‘คิดถึง’ งั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำๆ นี้ออกมาจากปากนายวี...คนที่เคยพยายามผลักไสไล่ส่งนนทวัชให้ไปให้พ้นๆ อยู่ตลอดเวลา
   “คุณนนท์จะให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหมครับ” วีระพูดจริงจังพร้อมกับจ้องหน้านนทวัชนิ่ง...รอคำตอบ
   “โอกาสอะไร” นนทวัชแกล้งทำเป็นเฉไฉถาม
   “ก็โอกาสให้ผมได้ดูแลคุณ ปกป้องคุณ” วีระตอบอย่างหนักแน่น
   “นายวีแน่ใจเหรอว่าต้องการคนอย่างผมจริงๆ คนที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง เคยทำแต่เรื่องไม่ดี คนที่นายวีคิดว่าไว้ใจไม่ได้ ชอบให้ท่าคนอื่น ใจง่าย แล้วก็...” นนทวัชพูดเสียงสั่นเครือ รู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมา
   “พอเถอะครับ...จุ๊บ” วีระรีบจูบเบาๆ ลงบนฝีปากของนนทวัชทันทีก่อนที่เจ้าตัวจะพูดจบ
   “นะ...นายวี” นนทวัชตกใจกับจูบของวีระที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว จูบแผ่วเบาที่ทำให้นนทวัชถึงกับหน้าแดงซ่านและรีบก้มหน้างุด
   “คุณนนท์ครับ ผมจะไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งนั้นกับเรื่องที่ผ่านมา ผมขอยอมรับผิดทั้งหมด ผมไม่ดีเองที่ทำให้คุณนนท์เสียใจ ผมขอโทษที่เคยมองข้ามความหวังดีของคุณนนท์ คุณนนท์จะยกโทษให้ผมแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมครับ” วีระเอ่ยถ้อยคำทุกอย่างออกมาจากใจ ถ้อยคำที่เกิดจากการคิดและทบทวนมาแล้วเป็นอย่างดี
   “ผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณนนท์ให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ยกโทษให้ผมนะครับ” วีระถามย้ำเมื่อเห็นว่านนทวัชยังคงยืนนิ่งอยู่
   “ผมไม่เคยโกรธนายวี” นนทวัชพูดออกมาจากใจ ที่ผ่านมาเขาอาจจะเสียใจ น้อยใจ แต่ก็ไม่เคยโกรธวีระ...คนที่เขาคิดว่าจะเป็นรักแท้...รักสุดท้ายที่จะฝากชีวิตไว้ได้
   “ถ้างั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ” วีระมองหน้านนทวัชที่เริ่มขึ้นสีเรื่อจัดด้วยความเอ็นดู...นนทวัชน่ารักไม่น้อยเวลาเขินอาย
   “อืม...” เพียงแค่นนทวัชพยักหน้าตอบรับ เขาก็ไม่มีโอกาสได้พูดอะไรอีกเมื่อวีระรีบประกบปากจูบเขาอย่างดูดดื่มทันที
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “นายวี...อ่าห์...อาร์....อ๊ะ...อาร์....” นนทวัชถึงกับคร่างเสียงกระเส่าเมื่อวีระเริ่มขยับท่อนลำที่สอดใส่อยู่ภายในตัวอย่างเร็วและถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
   “อืม...คุณนนท์...” วีระลูบไล้ไปตามหน้าท้องขาวแบนราบของนนทวัชก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ แล้วค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาด้านบนสูงขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่หน้าอก ซอกคอ จนมาหยุดที่ริมฝีปากอมชมพู นนทวัชคล้องแขนเข้ากับคอของวีระพร้อมกับดึงให้โน้มตัวลงมาใกล้ ก่อนที่ทั้งสองจะบดจูบแลกลิ้นกันอย่างร้อนแรง

   “คุณนนท์ไปอยู่กับผมนะครับ...ที่บ้านพักของผมที่รีสอร์ตนาย ได้ไหมครับ” วีระกระซิบถามข้างหูนนทวัชเบาๆ ขณะที่กอดร่างเปลือยของนนทวัชอยู่ใต้ผ้าห่มไว้จากด้านหลัง ก่อนจะจูบย้ำลงบนแผ่นหลังเปลือยนั่นอย่างทะนุถนอม
   “อืม...แต่ผม...ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยนะ” นนทวัชพยักหน้าตอบและเอ่ยถามขึ้น
   “ทำไม่เป็นก็ไม่ต้องทำซิครับ ผมไม่ได้จะให้คุณนนท์ทำอะไรสักหน่อย” วีระตอบอย่างเอาใจ
   “จริงเหรอ แล้วนายวีคิดว่าจะเลี้ยงผมไหวรึเปล่า” นนทวัชพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับวีระ ก่อนจะแกล้งถามยิ้มๆ
   “คุณคงกินไม่เยอะหรอกมั้งครับ ตัวแค่นี้” วีระลูบแขนนนทวัชเบาๆ อย่างรักใคร่
   “กินไม่เยอะหรอก แค่กินนายวีก็คงอิ่มแล้ว” นนทวัชตอบพร้อมกับยิ้มยั่วยวน ก่อนจะจับมือวีระที่อยู่ใต้ผ้าห่มมาแตะสะโพกของตัวเองและจับให้ลูบขึ้นลงไปตามเนินเนื้อด้านหลัง
   “ทะลึ่งนักนะคุณนนท์ ยั่วผมดีนัก คืนนี้ก็ไม่ต้องนอนแล้วกัน” วีระทำเป็นพูดเสียงเข้มก่อนจะดันตัวนนทวัชให้แนบลงกับเตียงและก้มลงไซร้ซอกคอนนทวัชอย่างรุนแรง
   “ฮิฮิ ไม่กลัวหรอก” นนทวัชหัวเราะชอบใจก่อนจะกอดเอววีระไว้แน่น เตรียมพร้อมรับศึกหนักที่น่าจะยาวนานตลอดทั้งคืนอย่างไม่หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย!

(จบแล้วจ้า!!!)
      _____________________________________________

จบแล้ว  ต้องรีบตัดจบเพราะ rating ไม่ค่อยดิ ฮิฮิ   
ล้อเล่นค่ะ ก็เป็นไปตามที่วางไว้แหละค่ะ 
ขอบคุณทุก comment จริงๆ นะคะ อย่าที่เคยบอกไว้ว่าถ้าไม่มีพวกคุณ
คนเขียนก็คงขาดกำลังใจที่จะเขียนแต่ละตอนออกมาได้จบจบ (อย่างรวดเร็ว???)
ขอบคุณค่ะ

ป.ล. ต้องมีคนบ่นแน่ๆ เลยว่าทำไมคุณนนท์ถึงให้อภัยง่ายจัง คุณนนท์เค้าก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ เล่นตัวไม่เป็นหรอก มีแต่จะรีบรุกเข้าใส่