Tiger 10
ทั้งๆที่ไทเกอร์ทำกับแอลเหมือนกับว่าอีกคนเป็นของตายแต่แอลกลับไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนต้องคอยมาหาของตายอย่างเขาอยู่เสมอ บางครั้งก็บังคับให้เขาค้างด้วย บังคับให้เขาไปโน่นไปนี่ด้วย ถามว่าเขายอมมั้ย?...ก็คงต้องถามกลับว่าเขาเคยขัดไทเกอร์ได้หรือเปล่าล่ะ? แอลยอมรับในหัวใจตัวเองว่ายังคงมีไทเกอร์อยู่ทุกพื้นที่ของหัวใจ แอลลืมไทเกอร์ไม่ได้และจะไม่มีทางลืมแต่อีกคน...เขาก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ทดแทนช่วงเลวที่หายไปแม้ว่าจะในฐานะของตายแอลก็ยอม
“เลิกเรียนแล้วแกไปไหน” มดถามขึ้นขณะที่กำลังลงจากตึกเรียน
“เอ่อ...”
“ไปหาไทเกอร์สินะ” มดว่า แอลพยักหน้ารับ มดถอนหายใจออกมา
“ตกลงมันยังไงกัน ไหนแกบอกว่าไทเกอร์เกลียดแก โกรธแกไงแต่ทำไมบรรยากาศระหว่างแกกับไทเกอร์มันถึงได้ดูมีสีชมพูแปลกๆ” มดว่าตามในที่ตัวเองคิด แอลทำหน้าเศร้า
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก ไทเกอร์ไม่มีทางกลับมารักเราเหมือนเดิมแต่เรานี่แหละ...ที่ไม่ยอมไปไหน เรามันโง่มากเลยใช่มั้ยมด" แอลหันไปถามผมเสียงสั่น ตากลมสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด
“จะให้ตอบตรงๆมั้ยล่ะ?” แอลทำหน้าเศร้ายิ่งกว่าเก่า
“แต่ก็เอาเถอะ แกรักของแกนี่นะ ฉันมันคนนอกจะพูดอะไรได้แต่ขอเถอะนะ...ถ้าวันไหนมันไม่ไหวก็หยุดเถอะ วิ่งตามคนที่วิ่งหนีมันไม่สนุกหรอกนะ” มดว่าพร้อมกับบีบมือแอลเบาๆอย่างเป็นห่วง แอลยิ้มเศร้าๆให้เพื่อนสนิท
“อื้ม...เราจะขอใช้เวลาตรงนี้ทดแทนเวลาที่หายไปในอดีตและในเวลาที่กำลังจะหายไปอีกครั้ง”...แอลมายืนรอไทเกอร์ที่หน้าคณะของอีกคนอย่างทุกๆวัน บางวันเขาเลิกก่อนเขาจะมาที่นี่แต่ถ้าอีกคนเลิกก่อนก็จะไปหาเขาที่มหาวิทยาลัย คนอื่นอาจจะมองว่าเขาและไทเกอร์กำลังคบกันอยู่และอาจจะดูน่าอิจฉาเพราะมารับมารอกันตลอดแต่ความจริงมันไม่ใช่หรอก...ไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด
“นายสินะเด็กพี่ไทเกอร์” เสียงหนึ่งถามขึ้นทำให้แอลหันไปมอง
“เอ่อ...” แอลงุนงงไม่ใช่น้อยเพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครแต่คาดว่ารู้จักกับไทเกอร์แต่รู้จักสถานะไหนแอลก็ไม่อยากจะคาดเดา
“นายเป็นใครเหรอ” แอลถามขึ้น
“ฉันเป็นคนพิเศษของพี่ไทเกอร์” จีนตอบ แอลชะงักไปทันที งั้นคนๆนี้ก็คือจีนสินะที่ไทเกอร์คุยโทรศัพท์ด้วย พอคิดได้ดังนั้น
อวัยวะหน้าอกด้านซ้ายของแอลก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที จีนน่ารัก ดูสดใสแตกต่างจากเขาที่จืดชืดน่าเบื่อ
“อืม” แอลพยักหน้ารับ จีนขมวดคิ้วกับท่าทางซึมไปของอีกคน มันดูแปลกแตกต่างจากบรรดาเด็กคนอื่นของพี่ไทเกอร์ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะฉะกับเขาไปแล้วแต่ทำไมคนๆนี้ยอมรับอย่างง่ายๆหรือว่า...จะโดนพี่ไทเกอร์เขี่ยทิ้งแล้ว
“โดนพี่เขาเขี่ยทิ้งแล้วหรือไง แล้วมาที่นี่อีกทำไม โดยเขี่ยแล้วก็ไปๆซะ” จีนว่า แอลกำลังจะตอบแต่เสียงทุ้มก็ดังขึ้นก่อน
“ไทเกอร์ให้มาตามเข้าไปข้างใน มันยังทำงานไม่เสร็จ” แม็กซ์บอกกับแอล แอลพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไป ไทเกอร์กำลังทำอยู่ในห้องช็อปซึ่งหลายครั้งที่แอลต้องมานั่งรออีกคนทำงานให้เสร็จจึงจะกลับพร้อมกันได้ แอลไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนี้แต่เพียงแค่อีกคนสั่ง เขาก็ยอมทำอย่างไม่มีเงื่อนไข
“มานี่ดิ๊” ไทเกอร์พูดขึ้นเมื่อเห็นอีกคนเดินเข้ามา แอลเดินเข้าไปหาอีกคนก็เห็นว่าทั้งห้องมีไทเกอร์นั่งอยู่คนเดียว
“อ๊ะ ไทเกอร์” แอลร้องออกมาเมื่อมือหนาเกี่ยวเอวบางให้นั่งลงที่หน้าตัก
“เหนื่อยชิบหาย” ไทเกอร์บ่นอุบอิบ จมูกโด่งก็ซุกไซ้ต้นคอของอีกคนเพื่อสูดดมความหอมที่ไม่ว่าจะดมกี่ครั้งก็รู้สึกดี
“อื้อออ ไทเกอร์” แอลครางอย่างจั๊กจี้เมื่อรู้สึกถึงไรหนวดเล็กๆของอีกคนที่ทิ่มเข้าที่ซอกคอ
“เราจั๊กจี้” แอลว่าเสียงแผ่วเมื่อเห็นว่าไทเกอร์ทำหน้าไม่พอใจที่เขาเบี่ยงตัวหนี
“ไม่ได้โกนหนวด ไม่มีเวลา” ไทเกอร์ว่าเสียงเรียบ แอลทำหน้างุนงงประมาณว่ามาบอกเขาทำไม?
“คืนนี้โกนให้กูด้วย” ไทเกอร์สั่ง
“แต่...คืนนี้เราจะกลับไปนอนที่บ้านนะ” แอลว่า ไทเกอร์ขมวดคิ้ว
“ใครให้มึงกลับ”
“แต่เรานอนคอนโดไทเกอร์มาสองคืนแล้วนะ ป้ากับยายคงเป็นห่วงเราแย่ที่หายไปไหนกับใครก็ไม่รู้...อื้ออออ” เสียงหวานถูกดูดกลืนไปก่อนที่จะพูดจบ แอลเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะหลับตาพริ้มน้อมรับจูบที่ร้อนแรงของอีกคนเมื่อเกลียวลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก เสียงชื้นแของน้ำลายดูหยาบโลนไม่ใช่น้อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้ไทเกอร์ผละออกจากอีกคนเลยสักนิด แอลเหมือนของหวาน ถ้ากินแล้วต้องกินให้หายอยาก ถ้าไม่หายอยากมันจะหิวขึ้นมาบ่อยๆ
“ใครก็ไม่รู้ที่หมายถึงกูหรือไง” ไทเกอร์ถามเสียงแข็ง
“เอ่อ...เปล่าคือ”
“งั้นเย็นนี้กูจะไปบ้านมึง”...แอลไม่คิดว่าไทเกอร์จะมาที่บ้านของเขาจริงๆ น่าแปลกที่แอลไม่คิดว่าไทเกอร์จะจำทางมาบ้านของป้าของเขาได้อย่างแม่นยำโดยที่เขาไม่ได้บอกทางเลยสักนิด พอถึงไทเกอร์ก้เดินตามเขาเข้ามาในบ้านก้เจอป้ากับยายที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
“ป้าอิงครับ ยายครับนี่...”
“ไทเกอร์เหรอ? ไม่เจอกันซะนานเลย” ไม่ทันที่แอลจะได้แนะนำเสร็จ ผู้เป็นป้าก็ทักขึ้นทันที แอลเบิกตากว้างอย่างตกใจที่ป้าของแอลจำไทเกอร์ได้ ทั้งๆที่ผ่านมาสามปีแล้วก็ตามอีกทั้งตอนสมัยยังคบกันไทเกอร์ก็ไม่ได้มาบ้านของแอลบ่อยนัก มาแทบนับครั้งได้
“สวัสดีครับ ไม่คิดว่าคุณป้าจะจำผมได้” ไทเกอร์ว่ายิ้มๆ เสียงทุ้มพูดอย่างสุภาพแตกต่างจากตอนคุยกับแอลลึกลับ น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ มันทำให้แอลนึกถึงไทเกอร์เมื่อสามปีก่อน
“จำได้สิแฟนแอลทั้งคน นี่ว่าแต่กลับมา...”
“ไม่ใช่...” แอลพยายามค้าน
“ครับ กลับมาคบกันแล้วครับ” แอลทำตาโตทันทีกับคำตอบของไทเกอร์
“จริงเหรอ ทำไมแอลไม่บอกป้าฮะว่ากลับมาคบกับไทเกอร์แล้ว แม่...แม่จำไทเกอร์ได้มั้ย แฟนของเจ้าแอลตอนมัธยมน่ะ ยิ่งโตยิ่งหล่อเนอะ” ผู้เป็นป้าหันไปพูดกับผู้เป็นยาย
“เออ หล่อจริงๆ” ยายของแอลว่า ไทเกอร์ยิ้มรับ แอลทำหน้ากระอักกระอ่วนไม่สามารถปฏิเสธได้
“ว่าแต่พากันมายังไงล่ะ” ป้าของแอลถามขึ้น
“คือว่าผมจะพาแอลไปค้างด้วยน่ะครับ” ไทเกอร์ว่า
“งั้นเหรอ? งั้นแปลว่าที่หายๆไป อ้ำๆอึ้งๆไม่บอกป้านี่ไปกั้บไทเกอร์สินะ” ผู้เป็นป้าว่าอย่างแซวๆ แอลกัดปากก่อนจะพยักหน้ารับ
“ทีนี้หายไปไหนป้าจะได้ไม่ห่วงเพราะรู้ว่าไปกับไทเกอร์ ฝากดูแลแอลด้วยนะ เด็กนี่กินข้าวไม่ค่อยจะตรงเวลาเลย” ป้าหันไปพูดกับไทเกอร์
“แอลก็กินนะครับป้า” แอลค้าน
“ครับ เดี๋ยวผมดูแลให้อย่างดี”...พอกลับมาถึงคอนโดปากหนาก็ระดมจูบปากบางอย่างร้อนแรง แอลตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจก่อนที่ร่างสูงจะพาร่างบางไปที่โซฟาก่อนจะขึ้นคร่อม
“อื้อออ....ดะ เดี๋ยว” แอลว่าพร้อมดันไทเกอร์ออก ไทเกอร์ขมวดคิ้ว
“ทำไม”
“คือว่า...” แอลกัดปากคิดคำอ้าง เขาไม่อยากอยู่กับอีกคนโดยเอาเซ็กส์เป็นสิ่งผูกมัด อยากจะเก็บความทรงจำดีๆระหว่างเราบ้างไม่ใช่เจอหน้ากันก็ขึ้นเตียงอย่างเดียว
“อะไรของมึง” ไทเกอร์ว่าติดหงุดหงิด
“เราหิวน่ะ กินข้าวกันเถอะนะ เดี๋ยวเราทำอะไรให้กิน” แอลว่าพร้อมกับรีบลุกจากโซฟาทันที ไทเกอร์มองอีกคนอย่างขัดอารมณ์แต่ก็พยักหน้ารับ แอลยิ้มกว้างก่อนจะรีบเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็นทันที แอลชอบทำอาหาร ไทเกอร์รู้เรื่องนี้มานานแล้ว ใบหน้าหวานยามที่ทำอาหารมักมีแต่รอยยิ้มและเจือไปด้วยความสุข ไทเกอร์นั่งมองอีกคนจากโซฟาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ทั้งๆที่ควรโกรธ ทั้งๆที่ควรเกลียดอีกคนแต่ทำไมกันนะ...แค่คิดว่าอีกคนจะกลายเป็นของคนอื่นเขาก็ทนไม่ได้ ต้องคอยกันแอลออกจากเจมส์ ต้องเอาแอลมาอยู่กับตัวเอง
“เสร็จแล้วววว” แอลว่าเสียงใสก่อนจะยกอาหารมาวางที่โต๊ะอาหาร ไทเกอร์เดินมาที่โต๊ะก็เห็นอาหารสองสามอย่างพร้อมกับข้าวสวยสองจานวางอยู่
“กินสิไทเกอร์ เราตั้งใจทำสุดฝีมือเลย” แอลว่าเสียงใส ไทเกอร์ไม่ตอบรับแต่นั่งลงและตักข้าวกับต้มจืดตำลึงเข้าปาก...อร่อย ความรู้สึกแรกที่อาหารเข้าปาก
“อร่อยมั้ย?” แอลถามเสียงตื่นเต้นพร้อมกับมองหน้าอีกคนตาปริบๆ
“อืม” ไทเกอร์ตอบสั้นๆ แอลยิ้มกว้างทันที
“ถ้าอร่อย เราจะได้ทำให้ไทเกอร์กินบ่อยๆ” แอลว่า ไทเกอร์เงยหน้าจากจานข้าวมองหน้าอีกคนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม อวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายสั่นไหวไปหมดแต่ไทเกอร์ก็พยายามตีหน้านิ่งเอาไว้
“คิดจะตบหัวลูบหลังกูหรือไง” ไทเกอร์ถามเสียงเรียบ แอลหุบยิ้มก่อนจะค่อยๆฝืนยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“เปล่าหรอก เราแค่อยากทำตามที่ใจเราเรียกร้องแค่นั้น”
เหมือนจะหวานแต่ก็ยังขมๆ 55555 ตอนหน้าใครที่อยากรู้เรื่องราวในอดีตเราจะเปิดเผย! 55555 เรื่องราวในอดีตจะค่อยๆเปิดเผยทีละนิดๆเน้อ ตามความใจอ่อนของนังเสือว่าจะใจอ่อนนึกถึงเรื่องนั้นตอนไหน
___จางบิวตี้___