ฉบับรีไรท์ ที่จะลงในหนังสือทั้งหมด
ตอน 10
“แฮตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต”
เสียงคนๆหนึ่งกำลังเรียกผม แต่ผมลืมตาไม่ไหว น้ำตาร้อนผะผ่าวไหลลงจากตา แม้แต่ปลายนิ้วก็ขยับไม่ได้ หัวของผมมึน รับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือด ผมกำลังจะตายใช่ไหม …
3 ชั่วโมง ก่อนเกิดเหตุ
“แฮต ไปกินเหล้ากับพี่เปล่า ที่ ม. จะเลี้ยงต้อนรับรุ่นน้อง แต่ไปกันแค่พวกผู้ชาย เหล้าประเพณีอ่ะ” พี่พอยท์เดินมาบอก ขณะผมนั่งดูทีวี เหล้า น่าสน ไม่ได้กึ้บนานมากละ
“เอาๆ แต่ผมไปด้วยจะดีหรอ คนนอก”
“คิดมาก น้องประธานระดับเค้าไม่ทำไรหรอก ป่ะๆๆๆ เปิดหูเปิดตา” แล้วพวกเราก็รีบแต่งตัวไปร้านอาหารกึ่งผับ วันนี้พี่พอนท์เธอดูดีอีกเช่นเคย กับกางเกงยีนต์เดปสีดำที่ขาดรุ่งริ่งทั้งขาจนเห็นเนื้อ เสื้อกล้ามสีแดง ที่พี่แกนำเสนอว่าแฮนเมด มีลายว่า ‘กูชื่อพอยท์’ แล้วก็ละเลงสีเป็นหยดๆเต็มเสื้อ มิกซ์กับเสื้อสีดำแขนยาวไม่มีกระดุม รองเท้าไนกี้สีแดงคู่ใหญ่ ทรงผมพี่แกก็ไม่น้อยหน้า ใช้เยลเซตจนตั้งทั้งหัว เขียนขอบตาและกรีอายไลน์เนอร์ จนตาดุ วันนี้สีรีเทนเนอร์จากสีแดงเสมอมา กลายเป็นสีส้มสะท้อนแสง พึ่งรู้ว่ามันเปลี่ยนสีได้ - -;
“เป็นไงหล่อปะ”
“ให้ความรู้สึกเหมือนลุค เดธโน๊ตเลยว่ะ” ผมนึกถึงยมทูตในเรื่องเดธโน้ตจากใจ
“เออน่า หล่อก็พอ ก๊ากกกก ป่ะไปกันสายมากละ”
ผมซึ่งอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีดำ เสื้อกล้ามสีเทา คลุมด้วยแขนยาวสีดำ กับหมวกใบนึง คอนเวิร์สที่พี่พอยท์ยัดเยียดให้ใส่สีส้มคู่นึง มันจะดูดีมากถ้าผมไม่ยืนเทียบกับพี่แก คนอะไรออร่าเปล่งประกาย
2 ชั่วโมงก่อนเกิดเหตุ
21.00 น.
พี่พอยท์พามาแนะนำให้รู้จักเพื่อนพี่พอยท์แล้วก็พวกปี 1 ผมด้วยความเป็นน้องเล็กก็ยกมือไหว้ทุกคน แต่น้องรหัสพี่พอยท์ยังไม่มา เพราะติดธุระต้องไปงานเลี้ยงกับเพื่อนเก่าก่อน จะตามมาทีหลัง ผมก็ด้วยความไม่ได้กึ้บมานาน เห็นเหล้าก็เลียปาก ของฟรีงานนี้ ลาภปากละว้อยยย พวกพี่ๆก็ขยันริน ผมก็ลัลล๊าสิครับ เราทั้งร้องทั้งเต้น ตะโกนกันมันส์ พี่พอยท์ก็โดนสาวๆลากไปเต้นกลางฟลอ ทรงผมหัวแหลมๆกับรีเทนส้มสะท้อนแสงทำให้พี่แกโดดเด่นท่ามกลางหมู่ผีเสื้อราตรี
1 ชั่วโมงก่อนเกิดเหตุ
23.00 น.
ทั้งโต๊ะเริ่มเมากันได้ที่ แต่ละคนเริ่มมึนกับชีวิต พี่พอยท์แกก็สั่งเล่นเกมส์พระราชาของโต๊ะเรา อันประกอบด้วย 6 ชีวิต ผลการจับไม้สั้นไม้ยาว พี่คนหนึ่งได้เป็นคิง ใครทำตามสั่งไม่ได้ต้องเพียว 1 แก้ว
ผ่านไปหลายเกมส์คำสั่งแปลกๆก็ยังคงออกมา เช่น คุกเข่าสวดมนต์กลางฟลอ ขัดสมาธิกลางฟลอ อะไรแผลงๆขนมาหมด ผมก็ทำไม่ได้ด้วยความอายของหนังหน้า ยอมเพียวไปหลายแก้ว แต่พี่พอยท์เขามั่นมาก ไม่ว่าจะสั่งอะไรพี่แกทำได้หมด ไม่เคยหวั่น
30 นาที ก่อน เกิดเหตุ
“พี่ๆผมไปห้องน้ำก่อนนนนไม่ไหวล้า” ผมเริ่มเบลอลุกออกมาจากที่นั่ง เพียวไปหลายแก้วมึนชิบ
“ไหวนะแฮต”
“ม่ายเมาๆ ไหวอยู่ๆๆๆ เดี๊ยวมา ฮ่าๆๆๆๆ”
“อ้ะ ! ขอโทษครับ” ผมเดินปะทะกับใครสักคน แต่ด้วยอารมณ์และความเบลอทำให้มองหน้าเขาไม่ชัดละ
“เห็ด … มาได้ไง” ห้ะ คนๆนี้รู้จักผมด้วย ผมเงยหน้าขึ้นมองเค้า
“ใครว้า …. ทำมายย รู้จักกันอ่ะ”
“จำกันไม่ได้แล้วหรอไง หืม …” คนๆนี้ยกมือไล้แก้มผมเบาๆ เอ…
“เซอร์ ..” ชื่อๆหนึ่งหลุดจากปากผม ทำให้ผมรู้สึกตัว เซอร์นี่หว่า
“จำกันได้แล้วหรอ” สัมผัสจากมือใหญ่ มันทำให้ผมคิดถึง … อยากให้สัมผัสมากกว่านี้ …
ผมเอียงแก้มแนบกับมือใหญ่
“คิดถึงงงงง”
“หืม … อะไรนะ” คนตรงหน้าก้มหน้าลงมาใกล้ผม กลิ่นน้ำหอมที่ห่างหายไปนาน
“คิดถึงงงง อื้อ”
คำพูดที่หายไป …
เพียงเพราะริมฝีปากของคนตัวสูงประกบเบียดลงมากับปากคนตัวเล็ก
ท่ามกลางแสง
สี
เสียง
ของสถานที่
ที่เปรียบดั่ง
เวทีเริงระบำของผีเสื้อราตรี
หาได้เป็นอุปสรรคขวางกลั้นของคนสองคน …
ปากบางถูกขมเม้มอย่างเร่าร้อน .. ด้วยความโหยหา … คิดถึง …. ก่อนที่ลิ้นนุ่มจะโดนเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อ
ราวกับ …
ตกลงไปในห้วงอารมณ์ที่ยากจะต้านทาน
แขนเล็กยกขึ้นคล้องคอคนตัวสูง เบียดตัวเข้าหาด้วยสัญชาติญาณ
มือหนาของคนตัวสูง ก็ล้วงเข้าไปในสาบเสื้อลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง
“เฮ้ยไรวะ ! สัสเซอร์มึงทำไรแฮต” ผมโดนกระชากจากใครสักคน แยกกับเซอร์ ….
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกริ๊ดของใครสักคนหรือหลายคน มันเกิดอะไรขึ้น ..
เซอร์หายไปไหน ..
“สัส มึงทำอย่างงี้ได้ไงไอ้เซอร์ ”
นี่มัน … เสียงพี่พอยท์
..
เซอร์ทำอะไรผิด ทำอะไรๆ
“เชี่ยเอ้ย มึงมาต่อยกูทำเหิ้ยไรสัสพอยท์”
เสียงเซอร์ …
“สัส เอ้ยยยย”
อะไรกัน เกิดอะไร
‘ เพล้ง ’
“เฮ้ยพอยท์ อย่า/ ไอ้เซอร์หยุดดดด”
พอยท์ .. เซอร์ ….
ทำไมผมมึนหัวแบบนี้
ไม่หน้าดื่มเพียวๆไปตั้งหลายแก้ว
แล้วตายตาผมก็เหลือบไปเห็น
ขวดเหล้าขวดหนึ่งลอยขึ้นไปบนฟ้า …
มันกำลังหล่นลงมา ..
บนหัว .. เซอร์
“ไม่นะ !!!!!” ผมสวมบทพระเอกนิยาย
‘เพล้ง ง ง’
“แฮตตตตตตตตตตตตตตตตต”
เสียงคนๆหนึ่งกำลังเรียกผม แต่ผมลืมตาไม่ไหว น้ำตาร้อนผะผ่าวไหลลงจากตา แม้แต่ปลายนิ้วก็ขยับไม่ได้ หัวของผมมึน รับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือด ผมกำลังจะตายใช่ไหม …
“เห็ด อย่าเป็นอะไรนะ อย่า…..”
เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนทุกอย่างจะดับไป
ณ โรงพยาบาลใกล้ที่เกิดเหตุ
คนสำคัญของกู … ที่กูละเลยมาตลอด ได้เข้าห้อง ICU ไปแล้ว
เพราะกูมันถึงเป็นแบบนี้
“โว้ยยยยยยยยยยยย แม่ง !!!!”
ปึ้ก !
เสียงกำปั้นหลุนๆ กระแทกเข้ากับผนัง จนคนรอบข้างหันมาดู แต่กูก็ไม่สน
เลือดที่ค่อยๆไหลไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไร
“สัส ปล่อยกู กูจะไปกระทืบมันนนนนน” เสียงคู่กรณีเส็งเคร็งดังมาตามทางพร้อมรุ่นพี่ที่ลากมันไว้
“พอยท์มึงจะหมาไปไหนวะเนี่ย น้องมันก็เข้า ICU ไปแล้ว นี่มัน รพ นะสัส”
“ไอ้เซอร์มันลวนลามน้องกู สาสสสสสสสสสส กูจะเอาเลือดมันออกหัว” กูมองไปที่ไอ้เชี่ยพอยท์ที่ตัวบางเสือกแรงควาย รุ่นพี่ห้าหกคนดึงมันไว้แทบจะไม่อยู่
“หลุดออกมาให้ได้ก่อนเหอะมึง ค่อยอยากเอาเลือดกู หึ” กูยกมือข้างอาบเลือดชี้หน้ามัน แต่หน้าตากูคงกวนตีนพอๆกับปาก มันเลยเลือดขึ้นหน้ากว่าเดิม
“สัส อย่ามาทำปากดี เหิ้ยเอ้ย ลวนลามผ้ชายมึงเป็นเกย์รึไง”
“แล้วไง เสือกเหิ้ยไร” เกิดปรากฏการณ์ตะโกนคุยกันหน้าห้อง ICU
“คนที่มึงลวนลามอ่ะน้องกูไอ้เหิ้ยยย”
“กูไม่เห็นจำได้ว่ามันมีพี่ชายอีกคนนอกจากไอ้เฮซ”
“สัส มันเป็นน้องกูด้วย แล้วมึงอ่ะเป็นใคร” คำถามของมัน ทำกูสะดุด
เออว่ะ
กูเป็นใครวะ
“ไงตอบไม่ได้ล่ะสิไอ้สัส ถุ้ย เสือกทำเก่ง เป็นตัวเหิ้ยไรในชีวิตนอกกูวะสาสสสสสสสสสสสสสสสส” ไอ้พอยท์มันเริ่มอารมณ์ขั้นอีกรอบ มันจะเวินเว่อไปไหนวะ
นั่นสิ กูเป็นตัวเหิ้ยไรวะ
หรือกูเป็นตัวเหิ้ย ?
หน้าแบบกูมีแฝดเป็นเหื้ย ?
สัส มันด่ากูเหิ้ยยยยยยยยยยยย
“สัสพอยท์มึงด่ากูเหิ้ยกี่รอบละ”
“จะตรัสรู้มั้ยสัส กูไม่ว่างมานับเหิ้ยแบบมึงนี่”
“สัสอย่าอยู่เลย แดกตีนกูแทนข้าวเหอะ” กูวิ่งเข้าไปกระโดดเตะมัน จนมันกระเด็น ไอ้พี่ห้าหกคนนั่นเลยปล่อยมันอัตโนมัติ แล้วเราก็เริ่มนัวเนีย
พลั่ก ๆ !! ฯลฯ
ทั้งสองคนแลกหมัดกันไม่มีใครยอมใครทั้งมือเท้า ขอแค่ให้ได้ทำฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บ
ปิ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังลั่นทำให้เราแยกกันโดยอัตโนมัติ ยามอ้วนสองคนในชุดรัดติ้วเซกซี่ ? วิ่งเข้ามา
“พวกคุณมาทะเลาะอะไรกันหน้าห้อง ICU คะ ถ้าคุณหมอไม่มีสมาธิแล้วคนไข้เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”
พยาบาลแว้ดใส่พวกเรา แต่มันทำให้กูคิดได้ ถ้าไอ้เห็ดไม่หายทำไงวะ สัสเอ้ย
เห็ดมึงอย่าเป็นไรนะ
“ว้าย คุณคะ มือคุณเลือดไหลเยอะมาก ไปทำแผลก่อนค่ะ” พยาบาลคนเดิมลากแขนกูจะไปทำแผล สลัดแล้วคุณเธอก็ยังไม่ละความพยายาม จนกูต้องเดินตามไป ไอ้พอยท์หน้าตาเหมือนหมาถูกกระทืบก็มองกูเคืองๆ แต่กูซึ่งหน้าตาไม่ต่างกัน ก็ได้แต่แยกเขี้ยวกลับไป
Ver. Hed
ผมลืมตาขึ้นเห็นเพดานขาวๆ กับกลิ่นยาฆ่าเชื้อ ให้ความรู้สึกว่านี่มันโรงพยาบาลชัดๆ
ทำไมแดกเหล้าอยู่ดีๆมันมาโผล่โรงบาลว่ะไอ้เหิ้ย
“โอ้ยยยย” ทำไมมันปวดหัวชิบหายเลยว่ะ กแฮงค์หรือผมเป็นไรวะ
“เห็ด ตื่นแล้วหรอ”
“พี่ชาย” พี่ชายกู พี่เฮซ ว่าแต่มาได้ไงวะ
“มาได้ไงอ่ะ”
“รพ โทรไปบอก แม่ไปต่างจังหวัดพอดีเลยมาเฝ้าให้”
“อ้าว แล้วพี่พอยท์ไปไหนอ่ะ”
“โดนสั่งห้ามเยี่ยม เสือกมีเรื่องกับไอ้เซอร์”
เซอร์ ?
ทำไมได้ยินชื่อนี้แล้วรู้สึกแปลกๆที่ปากวะ ? (เห็ดหื่น)
แล้วมันเกี่ยวอะไร ?
“เซอร์เกี่ยวอะไรอ่ะ”
“อ่าวก็เมื่อวาน ..”
ปัง !
“เห็ดโว้ยย กูมาเยี่ยมแล้นนน” เสียงไอ้มิวนำมาก่อนตัวที่มันถือเปปซี่มาขวด อีกมือลากกระชากแขนพี่คิวมาด้วย
“ห่างกันไม่ได้เลยนะมึง” พี่ชายแซวไอ้มิวก็ระรื่น พี่คิวก็หน้าแดงอายๆ เออแม่งรักกันแอ๊บแบ๊วจริง
“ขาดคิวเหมือนขาดใจ กริ้บกริ้วววว”
ผั้ว !
พี่คิวตบหัวมันไปที บรรลุเลยเพื่อนกู
“หึ คืนนี้จัดหนักแน่ที่รัก เห็ดอ่ะ กูเอาเปปซี่มาเยี่ยม ส่วนคิวเอาโค้กมาเยี่ยม”“เอามาทำเหิ้ยไรมันก็เหมือนกัน เอามาไมสองยี่ห้อสองขวด”“เดี๋ยวเขาหาว่าโฆษณาให้เจ้าเดียว ก๊ากกก กูมันคนของประชาชนนนน”“ถุ้ย กูจะอ้วก แล้วไอ้ซิมอ่ะกูเข้า รพ ไม่เคยมาเยี่ยม”
“สัสซิมมันไม่รู้เรื่อง มันไปเดทครั้งที่ล้านกับพี่ชาร์ปที่เกาะเสม็ด”
“ไปทำเหิ้ยไรวะเกาะเสม็ดไกลก็ไกล”
“พี่ชาร์ปเขาถือไปเสม็ดเสร็จทุกราย กริบกริ้ววววว แต่กูไม่ว่าที่ไหน ก็ได้ กูมันง่ายๆ ก๊ากกก”
ผั้ว !
โดนตบไปอีกที
“โวะ กูกลับละเห็ดผมไปละพี่เฮซ จะไปตบเมียขึ้นแบบหนักๆ” มันไม่พูดำพร่ำทำเพลง ลากพี่คิวออกไปทันที เออเอาเข้าไป
“ซ่านะเราเดี๋ยวนี้ เจ็บมากเปล่า” พี่ชายลูบหัวผมเบาๆ ช่วงนี้พี่ชายผมนิ่มนวลขึ้นแฮะ
“อะไรอ่ะ”
“หะ”
“คือ ยังไม่รู้เลยว่ะว่าเป็นอะไร รู้แต่ว่ามึนหัว”
“น้องกู แดกหญ้าแทนข้าวหรอวะ มึงโดนขวดเหล้าตกใส่หัวไงสัส”
นึกๆๆ
เหมือนเห็นขวดเหล้าลอยอยู่กำลังดิ่งลงมา
เห็นไอ้เซอร์ยืนอยู
เห็นตัวเองวิ่งเข้าไป
เวร
เหิ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูนึกออกแล้ว !!
กูกับมัน…จะ… จูบกัน
เวรๆ เวร เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
“เป็นไรมึงหน้าซีดเชียว ไหวเปล่าเรียกหมอมั้ย”
“มะ ไม่เป็นไร แค่ .. ตกใจ” แหงดิตกใจมาก ตกใจสุดๆ ตกใจเหิ้ยๆ
“เออๆ นอนต่อเหอะ เดี๋ยวปวดหัวกว่าเดิมอีก นอนไปๆ” กูค่อยๆซุกหน้าลงกับผ้าห่ม และเริ่มเครียด
แต่ความง่วงก็มีชัย หลับไปในเวลาอีกไม่นาน
Ver. Point
กูกับมันต้องมานั่งรอหน้าห้องพัก ห้ามเยี่ยม เสือกติดป้ายชื่อไว้หน้าห้องด้วยว่าห้ามเยี่ยม
เจิ้ยเอ้ย แล้วน้องชายกูมันจะเป็นยังไงวะน่ะ !! ได้แต่มองไอ้คนข้างๆด้วยหางตา
นี่ก็น้องเสือกเป็นน้องรหัส ที่มาลวนลามน้องชายกู ! (เห็ดมันสมยอมนะพี่ - ไรเตอร์)
รู้จักไอ้พอยท์น้อยไปซะแล้ว
“มองเหิ้ยไร กูหน้าเหมือนญาติมึง ?” มันน่ามั้ย ไอ้เด็กปากดี
“หน้าเหมือนหมากู”
“มึงก็หน้าเหมือนหมากู”
“ปากมึงเลี้ยงหมากี่ตัว”
“เท่าๆกับในปากมึงอ่ะ”
“หึ เด็กน้อย”
“ไรไอ้แก่”
“สัสด่าใคร”
“ด่าหมา”
“เหิ้ย จะเอาไงว่ามาเลย”
“ก็ไม่ได้เอาไง ทำไม ข้อง ?”
“วาจาอ้อนตีนกูมาก”
“ไม่ต่าง”
“หึ ตัวตัวมั้ยสัส”
“จัดหนักได้เลย” ไอ้เซอร์กับกูมองหน้ากันสักพักแล้วต่างคนต่างง้างหมัดเตรียมจะใส่กัน
แต่ …
“นี่มัน รพ บอกแล้วใช่มั้ยคะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ !!!! ผู้ป่วยต้องการพักผ่อนนะคะ”
แล้วเราสองคนก็โดนเทศอีกยาวนานเกือบเขียนมหากาพย์ได้
และสุดท้ายก็โดนสั่งห้ามเข้าโซนที่เป็นห้องพักผู้ป่วย
เพราะมึงเลยไอ้เซอร์ !!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
