วันถัดมาอิน้องเต้ก็เข้ามาขอขมาอิชั้น แต่ไม่ได้ลงหนังสือพิมพ์นะคะ เพราะพ่อแม่มันขอ ตอนแรกว่าจะไม่ยอม แต่รู้สึกว่ามันจะกลายเป็นงานใหญ่ไป ก็เลยยอมๆ ไป อิน้องเต้นี่แทบไม่มองหน้าอิชั้นค่ะ คาดว่ามันน่าจะเคยได้ยินกิตติศัพท์ความแรงของอิชั้นมาแล้วจากการที่อิชั้นให้อิเก้งโทรไปไซโคมัน วันนี้พี่ธีมไม่ได้มาเนื่องจากอิชั้นกลัวว่ามันจะเบนเข็มไปที่พี่ธีมอีก ก็เลยไม่ให้มา อิน้องเต้ขอขมาเสร็จอิชั้นก็ทวงสัญญาที่มันให้ไว้ มันก็พยักหน้ารับ อิชั้นจึงปล่อยให้กลับกันไป อิชั้นอยู่โรงพยาบาลอีกไม่กี่วันก้ออกจากโรงพยาบาล พักรักษาตัวจนหายดีก็เรียกอิเต้มาทำตามสัญญา อิเต้มันก็มา พ่อแม่มันก็มาส่งที่บ้านอิชั้นค่ะ
"หนูชะนี อย่ารุนแรงกับน้องนะ แม่ขอนะลูก" อิชั้นก็เลยบอก
"ไม่ตาย...ไม่บาดเจ็บ หนูให้ได้เท่านี้" พ่อแม่มันก็มองหน้ากัน อิบ่างก็เสริม
"ลูกใครใครก็รัก..พวกผมก็เข้าใจ คุณยังรักลูกคุณ แล้วคุณไม่คิดหรอครับว่าแม่ของชะนีเขาเจ็บขนาดไหนที่เห็นลูกอยู่ในสภาพนั้น" พ่อแม่อิน้องเต้เลยบยอมกลับไป มันก็ร้องไห้ จะตามพ่อกับแม่ อิชั้นก็มอง แล้วบอก
"เข้าบ้าน" อิน้องเต้ก็เข้ามานั่งเก้ๆกังๆ ในบ้านอิชั้น พวกอิชั้นก็ไปเตรียมสถานที่ จนกระทั่งบ่าย4 พวกอิชั้นก็พาอิน้องเต้ออกมา ตรงไปยังเมืองเอก
"พี่จะพาผมไปไหน" อิชั้นก็หันไปตอบ
"พามารู้จักความตาย"
"พี่จะบ้าหรอ..พวกพี่จะทำอะไรผม"
"ไม่ตาย... ไม่บาดเจ็บ" อิชั้นยืนยันคำเดิม มันก็ยังโวยวาย จนอิชั้นปรี๊ดแดก
"หุบปากแล้วนั่งเฉยๆ! ก่อนที่กูจะตบะแตกเปลี่ยนใจจับมึงนอนเอารถทับแทน!" อิเต้นั่งเงียบค่ะ
พวกอิชั้นก็เข้าไปที่บ้านหลังหนึ่ง ที่ติดต่อกับคนเฝ้าไว้แล้ว อิชั้นก็พาเข้าไปในบ้าน อิน้องเต้ก็พยายามขืนตัว อิชั้นก็จับมันไปมัดไว้ในบ้าน คือไม่ในมากหรอกค่ะ แถวๆ หน้าบ้านนั่นแหละ บอกตรงๆ ว่าไม่อยากเข้าไปเหมือนกัน อิชั้นจุดเทียน แล้วก็บอกมัน
"มึงคงสงสัยใช่ไม๊ว่ากูพามึงมาทำไม กูอยากให้มึงใกล้ชิดความตายบ้างน่ะอิเต้ มึงจะได้รู้ว่าชีวิตคนอื่นเค้ามีค่า ไม่ใช่ของที่มึงจะมาเอาไปง่ายๆ บ้านนี้เป็นเรือนหอของคู่บ่าวสาวคุ่หนึ่ง แต่เสียดายเขายังไม่ทันได้ใช้ก็มาเสียชีวิตซะก่อน แต่พ่อแม่เขาอยากให้ทั้งคู่ยังอยู่ด้วยกัน เลยพาทั้งคู่ใส่โลงแก้วเย็นให้อยู่ด้วยกันที่กลางบ้านหลังนี้ แต่ไม่ต้องห่วงไม่ใช่ห้องนี้หรอกมึงเค้าบอกกันมาว่าทั้งคู่ก็ยังอาศัยอยู่ที่นี่ วันดีคืนดีก็ออกมาเรียกแท็กซี่เล่น กูก็เลยอยากให้มึงได้รับคำแนะนำจากทั้งคู่สักหน่อย มึงรู้ไหม เค้าสองคนคงอยากมีชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่เพราะอุบัติเหตุที่ทำให้เค้าต้องจากไปก่อนวัยอันควร มันทำให้เค้ายังต้องวนเวียนอยู่ที่นี่ เห็นไม๊ คนที่ตายเค้ายังอยากมีชีวิตต่อเลย จำไว้นะอิเต้ ไม่มีใครไม่รักชีวิตตัวเอง มึงก็เหมือนกัน ฉะนั้น อย่าเห็นชีวิตคนอื่นเป็นเรื่องล้อเล่น กูจะให้มึงได้เรียนรู้อะไรจากทั้งคู่สักคืนละกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับ"
"ไม่เอานะ...พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่เอา ปล่อยผม" อิชั้นก็ยิ้ม
"มึงมีสิทธิ์เลือกหรอเต้" พูดจบอิชั้นก็จุดธูปขมาเจ้าที่เจ้าทาง บอกเหตุผลที่ทำ ขอขมาลาโทษเสร็จก็ออกไป จ่ายตังค์ให้ลุงคนเฝ้า บอกเค้าให้คอยดูมันด้วยแต่อย่าให้รู้ว่ามีคนอยู่เป็นเพื่อน ลุงก็รับคำ อิชั้นก็รีบกลับ
ความจริงเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงนะคะ แต่บ้านที่อิชั้นไปจริงๆ แล้วไม่ใช่หลังนั้นหรอกค่ะ บ้านที่ไปก็ประวัติใช่ย่อยเหมือนกัน แต่ดีที่ไม่เฮี้ยนเท่าไหร่ แถมยังมีคนเฝ้า ลุงแกบอกว่าเฝ้าบ้านนี้มาหลาย ปีแล้วไม่เคยเจออะไร ทั้งๆ ที่บ้านนี้คนใช้พม่าฆ่าตัวตายเพราะนายฝรั่งที่เป็นเจ้าของบ้านไปข่มขืนจนท้องแต่ไม่รับผิดชอบ หนีกลับประเทศ แต่ให้คนมาเฝ้าไว้ ลุงแกบอกว่าแกก็ไม่ได้ทำอะไรก็เฝ้าข้างนอก ด้านในบ้านก็ไม่เคยเข้าไปยุ่ง อิชั้นเลยเลือกบ้านหลังนี้ ยังไม่อยากให้มันช็อคตายไปซะก่อน
พวกเราก็มานอนที่บ้านอิชั้น อิเก้งก็ถาม
"มึง...แรงไปป้ะวะ" อิชั้นเลยหันไปถาม
"แล้วที่มันทำกับกูล่ะ แรงไปไม๊ กูว่าแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ จริงๆ กูอยากจะให้แม่งพิการไปเลย"
"เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรนะมึง" อิเก้งบอกอีก
"กูว่ามึงไปสอนไอ้เชี่ยเต้ให้เข้าใจคำนี้ก่อนดีม่ะ" อิเก้งเลยเงียบไป พวกเรานอนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ไม่นานก็หลับ
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
