หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30

[❣☾月亮☽❣]

งูน้อยไม่ต้องสงบกายาแล้วเพราะน่าจะคอหัก555555

[magmild]

55555555ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้า อิพี่นี่มันภัยสังคมจริงๆ

Sent from my GT-I8262 using Tapatalk

[Supparang-k]

อะหืมมมมม.....ความเก่งในทวิตของอิพี่พระพายมันคือโคตรเรียล 55555

[momonuke]

 69 สาธุ 

[JoobbieChu]

เข้ามาอ่าน3ตอนรวด เกลียดความจมูกบานของอิพี่พระพาย หื่นทีไรหน้าเน่อไม่เคยเก็บได้ ตอดนิดตอดหน่อยได้แทะโลมมากน้อยก็เอา อ่านไปก็มีแต่ ว๊อยยย อิพระพายว๊อยยย อย่างนี้ในหัว เมื่อไรน้แงเฟนจะภาษาไทยแข็งแรงตามมุกหื่นๆของอิพี่ทันซะที เอ็นดูจังลูก น้อนแบบว่าใสมากๆ ยั่วตาใสที่แท้ ตลกมาก ขำหลายที่มาก ชอบสุดก็คำอุทานสายฟ้าอะ ฝังหัวสุด 555 เพ้อมากอะพระพาย ในทวิตคืออาการหนัก

[cnbeer]

อ่านแล้วขำมากกกก แต่ก็เสียวหลังมากเช่นกัน55555555

[ursleepingxd]

เกือบไปแล้วน้อนนน บอกแล้วให้หนีไป

นี่ว่าเราก็ติดตามทวิตเตอร์คุณนักเขียนอยู่แต่ไม่เห็นคุณซอร่า อ๋อ อย่างนี้นี่เอง

[s_sisters19]

เป็นนิยายที่ล่อแหลมแบบไม่ต้องพึ่งฉากNCใดๆ แค่คำอุทานพี่สายฟ้าก็เสียวแล้ว ขอพลังจงสถิตย์กับตัวพี่นะคะ /// ชูสามนิ้วขึ้นเหนือหัว

[Maccagadz]

65555555
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าพี่ พพ คะ

[megatef4]

นังพระพาย หล่อนมันภัยสังคม 5555 สงสารน้อง ตลกอ่ะ นี่ขนาดพี่มันยังไม่ได้กินนะ ถ้าได้กินจะขนาดไหนเนี้ย

[Rach]

พพ.เดี๋ยวเรา ซี๊ดดดดดด  เป็นเพื่อน
เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย .............

[miikii]

ไม่ไหวแล้ว 55555555555555555555
น้องออกมาลูกกกกกกกกกกกกก

[PsychePie]

น่ามีตอนพิเศษ สฟ. กับข้าวเหนียวมะม่วงที่หายไปบ้าง
ปล. อยากเม้าการเมืองกะคุณ สฟ. ท่าจะสนุกดี

[rotedump]

พพ หื่นจริงเว้ย5555

[mystery Y]

ยอมความหืดหาดของพี่คนนี้

[Fiasarinya]

ตอนกลั้นยิ้ม กลั้นหื่นจมูกบานจริงๆแหละ แงงงงง 555555555555

[JackXy Wu]

บทที่ 10

หนูจ๋าพี่มาขอคืนดี




เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44

อะไรเอ่ยคนจ่ายไม่ได้กิน คนกินไม่ได้จ่าย มา! เดี๋ยวพี่เทพตอบให้ก็ได้ว่าอะไร ก็ภาษีประชาชนไทยกับข้าวเหนียวมะม่วงแจกนักท่องเที่ยวจีนไงไอ้ซัซ! วิธีแก้ปัญหาแบบ rich rich ที่ไม่ cool แต่ดู fool ซะมากกว่า! #ข้าวเหนียวมะม่วง


[พระพาย]

เฟนยังไม่หายงอน…

ปวดกว่า พพ. น้อยคอหักก็การโดนน้องเมินผมนี่แหละ ง้อมาเกือบอาทิตย์แล้วแต่ไอ้ตัวน่ารักไม่ยอมคืนดีด้วยสักที ผมใจหายวาบตอนน้องเก็บข้าวของบอกจะย้ายไปนอนกับเพื่อนหัวชมพูสักพัก ผมนี่แบบ...ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้ แต่ยังไม่ทันได้พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไปก็โดนเฟนสะบัดขาใส่จนหน้าหันซะก่อน...

บอกแล้วว่าเรื่องมันดาร์ก นึกว่าอยู่ในจักรวาล DC

“มึง”

“ว่า” ผมขานตอบสายฟ้า ในขณะที่สายตาจ้องเขม็งไปยังเหยื่อ

“มึงบอกจะง้อเฟนใช่มั้ย”

“ใช่”

“แล้วทำไมตอนนี้เราถึงต้องมาแอบอยู่ในพุ่มไม้ข้างคณะน้องวะ…”

“เพราะเราต้องพรางตัวไงล่ะ”

“ไม่กูหมายถึง” สายฟ้าถอนหายใจ มันเกาแขนตัวเองยิกๆ เพราะโดนมดกัด “มึงเดินเข้าไปง้อดีๆ สิวะ มาซุ่มแอบมองตอนเย็นย่ำ เวลาผีตากผ้าอ้อมแบบนี้มันน่ากลัว!”

“โหมึง กูอยากเข้าไปง้อแบบคนปกติธรรมดามาก แต่เฟนวิ่งหนีทุกครั้งที่เห็นหน้ากู”

“เป็นกูก็หนี มึงมันภัยสังคม เอางูน้อยไปทิ่มก้นน้อง”

“มึงเคยได้ยินมั้ยว่ายิ่งใกล้กันยิ่งอันใหญ่!”

“ยิ่งใกล้กันยิ่งกลั้นใจเว้ย!”

“เออนั่นแหละ” ผมปัดมือ หันกลับมาหรี่ตาจ้องเฟนที่นั่งทำงานคณะอยู่ใต้ตึก น้องกำลังลงสีบนผ้าผืนใหญ่ ผมเดาว่าคงทำป้ายคณะอยู่ “จังหวะผีผลักพอดี กูก็เล่าให้ฟังแล้ว แถมน้องมันน่ารักไง พอเจ้าตัวน่ารักมันแนบชิดกูแบบนั้นงูน้อยก็คึกคักสิวะ”

“งั้นมึงต้องรู้จักสงบงูน้อยไว้บ้าง ก่อนที่น้องจะกลัวมึง” สายฟ้าทำหน้าแหยงๆ “คนอะไรวะ เอะอะโด่ เอะอะตั้ง”

“เออน่า กูก็พยายามบังคับให้มันสงบแล้ว บทสวดกูก็ท่องทุกคืนจนข้างห้องคิดว่าเล่นของ” ผมเถียง แต่สายฟ้ากลับส่ายหน้าแล้วตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังจนเกินพอดี

“มึงต้องให้มันสงบแบบมีคุณภาพ ไม่ใช่สงบเพราะถูกบังคับให้สงบ แบบนั้นเรียกว่าสร้างภาพ จอมปลอม หลอกตัวเองว่าปกครองได้ดีแต่ความจริงแล้วเต่าถุย!”

“มึงกำลังพูดถึงอะไรอยู่วะ…”

“แน่นอนว่าต้องเป็นงูน้อยของมึง” สายฟ้าตอบกลับหน้าตาย “มึงคิดว่ากูแซะใครเหรอ บ้า คิดมาก บ้านเมืองเราสงบร่มเย็นจะตาย มีอะไรให้แซะกัน”

“กูเห็นทวีตข้าวเหนียวมะม่วงมึงอยู่นะไอ้เทพท้อ”

“แล้วมึงเห็นที่กูทวีตเรื่องปลดป้าย Ad เน็ตฟลิกซ์ Sex Education หรือยัง” มันกลอกตา “สังคมดัดจริต”

“พอๆๆ กลับมาที่ภารกิจง้อน้องของกูก่อน” ผมตัดบทก่อนเรื่องจะออกทะเลไปมากกว่านี้ “กูอุตส่าห์สืบจนรู้ว่าน้องมีทำงานคณะตอนเย็น ไม่งั้นไม่ได้เจอตัวหรอก”

“สืบจากไหนวะ มึงมีคนคบนอกจากพวกกูด้วยเหรอ”

“มีสิวะ”

“ใคร”

“ไอ้ป้อม”

“ที่อยู่ในรั…”

“ไอ้ป้อมเฮดสันฯ ปีสองสินกำฯ เว้ย!”

“อ๋ออออ น้องชายไอ้ต้อมมาเก็ตติ้งอะนะ”

“นั่นแหละ” ผมพยักหน้ารับ “กูเลยมาอยู่ตรงนี้ไง แอบซุ่มเป็นไอ้โม่งเฝ้าหาโอกาสเข้าหาน้อง...เดี๋ยว นั่นมันใครวะบังอาจมาลูบหัวลูบแก้มไอ้ตัวดีของกู”

“เต็มปากเต็มคำเลยนะว่าของมึง”

“กูป้ายน้ำลายจองไว้แล้วเผื่อมึงไม่รู้”

“นอกจากจะเป็นภัยสังคมแล้วยังทำตัวโสโครกน่าขนลุกอีก”

“มึง กูจะไม่ทน มันบีบแก้มเฟน!”

ผมแทบจะแหวกพงหญ้าพุ่งถลาเข้าไปอุ้มเฟนฟาดบ่าพากลับหอ แถมน้องยังยิ้มให้มันอีก อะ เอียงหัวให้ลูบด้วย ออดอ้อนเก่งนักนังตัวดี!

“หายใจเข้าลึกๆ”

“กูทำไรได้บ้าง ไหนมึงเสนอมาหน่อยสายฟ้าเพื่อนรัก”

“รักกูทุกครั้งที่มีผลประโยชน์ ไอ้ห่า” มันด่าผมแถมฟาดหัวมาทีนึงจนหน้าคว่ำ “กูขอเก็บข้อมูลแป๊บ ก่อนหน้านี้มึงง้อน้องยังไงถึงไม่สำเร็จ กูจะได้หลีกเลี่ยง”

“นอกจากเรื่องงูน้อยกูผงาดง้ำค้ำก้นน้อง ก่อนหน้านั้นกูแย่งไส้กรอกบิ๊กไบท์น้อง ไอ้ตัวเล็กก็โกรธไงเพราะคิดว่ากูหวงของกินทั้งที่ความจริงแล้วกูแย่งเพราะตอนเฟนกินไส้กรอกหัวกูมันจินตนาการไปไกล…”

“สมควรไอ้สัส”

“จะฟังต่อมั้ย ขัดอยู่นั่น” ผมด่าแล้วเล่าต่อ “พอเย็นนั้นน้องกลับหอ กูก็ซื้อไส้กรอกบิ๊กไบท์ใส่มายองเนสมาง้อน้อง”

“มึงพูดอะไรบ้างมั้ย”

“เอ่อ…”

“บอกกูมาให้หมดอย่ากั๊ก”

“เออๆๆ คือกูก็อยากให้น้องขำๆ เลยเดินสายฮา”

“ฮาของมึงคืออะไรที่จัญไรแน่ๆ”

“บ้า มันก็ไม่ขนาดนั้นมึง” ผมเสยผมตัวเอง หัวเราะแห้งๆ “กูบอกว่า พี่ซื้อบิ๊กไบท์ใส่มายองเนสมาง้อ แต่ถ้ายังไม่พอเรามาลองเยสกันต่อได้นะจ๊ะ”

“มาลองเยสพ่อมึง!”

“ไม่มึง กูหมายถึงมาลองเยสกู ไม่ใช่พ่อกู…”

“กูด่า!”

“เออ แล้วเฟนก็คว้าถุงบิ๊กไบท์ฟาดหน้ากูเลย”

“น้องไม่เอาไม้เสียบไส้กรอกเสียบปากมึงก็บุญเท่าไหร่แล้ว!” สายฟ้ายกมือกุมหน้าผาก ผมสัมผัสได้ว่ามันรู้สึกสิ้นหวังกับการช่วยผมง้อเฟนเต็มแก่ “มึงลองง้อแบบธรรมดาไม่เป็นเหรอวะ ขอโทษแบบจริงใจจริงจัง แค่นั้นก็จบแล้ว เฟนไม่ได้เป็นเด็กเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น”

“ก็กูลน พอกูลน…”

“มึงก็กลายเป็นผีบ้าผีบอ กากสัส”

“อย่าด่ากาก กูใจบาง ช่วยกูที”

“มึงต้องทำตัวให้เป็นมนุษย์ปกติ เก็บความบ้าๆ บอๆ ไปก่อน เข้าใจมั้ยว่าคนปกติเขาเป็นกันยังไง”

“กูก็เป็นคนปกติ!”

“ไม่ มึงไม่ปกติ!”

“มึงนี่นะ ด่ากูตลอด แม่ง กูทำตามแผนเดิมก็ได้วะ” ผมส่ายหัว “ตอนแรกกะให้มึงช่วยออกไอเดียง้อน้อง แต่มึงมันไม่ได้ความ นอกจากเป็นเห็บด่าลุงๆ แล้วก็ไม่เก่งสักอย่าง!”

“ให้กูเก่งกว่านี้ก็ต้องแท็กแอคฯ ออฟฟิเชียลลุงตอนด่าแล้วล่ะ” มันกลอกตา “ว่าแต่แผนเดิมมึงนี่ยังไง กูรู้สึกว่าต้องบรรลัย”

“นี่ไง” ผมดึงบางอย่างออกจากกระเป๋า สายฟ้าเลื่อนสายตาลงมองก่อนเบิกตาโพลง ผมกระตุกยิ้ม หัวเราะเบาๆ ในลำคอ “ด้วยสิ่งนี้จะทำให้กูง้อน้องได้”

“ไม่มึง กูว่าไม่เวิร์ก” สายฟ้าส่ายหน้ารัวๆ

“ทำไมจะไม่เวิร์ก มึงเชื่อในตัวกูสิวะ”

“แล้วมึงเห็นผลจากการที่มึงเชื่อในตัวเองหรือยัง น้องหนีมึงไปเพราะอีมุกมาลองเยสโง่ๆ นั่น”

“ผิดเป็นครู ตอนนี้กูเรียนรู้แล้ว” ผมยังยืนกรานคำเดิม จ้องหน้าสายฟ้านิ่ง “น้องบอกไม่อยากเห็นหน้ากู กูเลยเข้าหาน้องไม่ได้ แต่ถ้าได้สิ่งนี้ช่วย น้องก็จะไม่เห็นหน้ากู เท่ากับกูเข้าหาน้องได้!”

“สมองมึงมีปัญหาเหรอวะเนี่ย?!”

“มึงคอยดูแล้วกัน”

“บรรลัย บรรลัยแล้ว!”

สายฟ้ากุมหัว ส่วนผมตบบ่ามันปลอบใจ นึกกระหยิ่มยิ้มย่องกับความปราดเปรื่องของตัวเอง


[เฟน]

“วันนี้ก็จะนอนห้องกูอีกปะ”

“ตั้มจะไล่เราเหรอ…” ผมถามเสียงอ่อยๆ เงยหน้าจากผืนผ้าดิบบนพื้นขึ้นสบตาเพื่อนที่นั่งระบายสีอยู่ข้างกัน “ตั้มก็รู้ว่าเราพึ่งใครไม่ได้แล้ว”

“ไม่ต้องมองกูตาละห้อยแบบนั้นเลยอีทัวเด”

“นะตั้มนะๆๆๆ”

“กลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้วไป ทะเลาะอะไรกับพี่เขาก็ดีๆ กันไปซะ ลำบากกูเว้ย!”

“ตั้มทำไมไม่อ่อนโยน…” ผมเบะปาก “เรายังไม่อยากเจอหน้าพี่พระพายนี่นา”

“กูถามว่าทะเลาะอะไรกันก็ไม่ตอบ เนี่ย ไม่ให้กูเสือกแล้วยังจะมานอนห้องกู”

“จิตใจตั้มแค่ต้องการเสือกเรื่องของเราใช่มั้ย”

“มึงด่ากูหน้าซื่อตาใสอีกแล้วนะเฟน”

“เราไม่ได้ด่าสักหน่อย” ผมหน้ามุ่ย แค่ถามเฉยๆ เอง ตั้มน่ะชอบตีความไปไกล ผมรู้ตัวอีกทีเขาก็โวยวายไปนู่นแล้ว ห้ามไม่เคยทันจริงๆ

“มึงด่าแน่ เอ๊ะ…” จู่ๆ ตั้มก็เงียบ เขามองไปด้านหลังผมจนผมต้องหันมองตาม ก่อนสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ และยิ่งตกใจกว่าเดิมตอนตั้มตะโกนอยู่ข้างหู “เชี่ย! ใครปล่อยไอ้โม่งเข้ามาในมอเนี่ย!?”

ผมเงียบ เผลอสบตากับคนที่สวมหมวกไอ้โม่งปิดบังใบหน้าทั้งใบเห็นแค่ดวงตา แต่แววตาเขาคุ้นมาก และเมื่ออีกฝ่ายย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ผมก็มั่นใจทันทีว่าเป็นใครตอนเสียงนั้นเอ่ยทัก

“หนู…”

“อย่ามาใกล้เรานะ!” ผมเอาแปรงทาสีชี้หน้าพี่พระพายใต้หมวกไอ้โม่ง “เราไม่อยากเห็น...”

“ไม่อยากเห็นหน้าพี่?” พี่พระพายชิงพูดขึ้นก่อน ผมเงียบไป มองเขาที่ชี้หน้าตัวเอง “ก็นี่ไง ไม่เห็นหน้าพี่แล้ว หรือเราเห็น?”

“...ก็ไม่”

“นั่นไง ไม่เห็นหน้าพี่แล้วก็ไม่จำเป็นต้องไล่พี่ไปไกลๆ แล้วเนอะ”

“เดี๋ยวนะพี่ เราว่ามันไม่ใช่” ผมพยายามจะค้าน แต่พี่พระพายก็ทรุดตัวลงนั่งข้างผมซะก่อน เขาเอาไหล่กระแซะผมเบาๆ “ที่เราบอกไม่อยากเห็นหน้าพี่คือไม่อยากเจอพี่ทั้งตัวอะ”

“งั้นพี่ไปซื้อชุดมาสคอตมาใส่ทั้งตัวเลยดีมั้ย”

“พี่จะบ้าเหรอ!”

“วันนี้พี่ฟังคนด่าพี่บ้ามาหลายรอบแล้ว หนูด่าพี่อย่างอื่นบ้างได้มั้ย เช่นไอ้หน้าหล่อ ไอ้หุ่นระทวย ไอ้งวยเลี่ยมทอง”

“งวยคืออะไร ภาษาอะไรของพี่” ผมชักหัวหมุน พี่พระพายชอบใช้ภาษาประหลาดคุยกับผมตลอด “แล้วทำไมต้องเลี่ยมทอง”

“หนูอยากรู้มั้ยล่ะว่าทำไม”

“ก็พี่พูดให้เราสงสัยก็ต้องอยากรู้สิ”

“งั้นกลับห้องไปกับพี่สิ เดี๋ยวพี่จะพาไปดูว่างวยเลี่ยมทองมันเป็นยังไง : )”

“เอ่อเฟน…” เสียงตั้มแทรกขึ้นมา ผมมองเขา อีกฝ่ายมีท่าทีกระอักกระอ่วน “เดี๋ยวกูไปช่วยงานไอ้แม็กตรงนู้นนะ มึงก็ปรับความเข้าใจกับพี่เขาไปแล้วกัน”

“อ้าว ตั้มอย่าทิ้งเราสิ”

“ไม่ได้อยากทิ้ง แต่กูทนฟังต่อไม่ได้จริงๆ มึง ขอร้อง เห็นใจกูก็ปล่อยกูไปนะ” ตั้มมองผมด้วยสีหน้าอ้อนวอนจนผมใจอ่อน พยักหน้าอนุญาตให้ตั้มไปตามทางที่ตัวเองต้องการ

“หนู...สรุปยังอยากดูงวยเลี่ยมทองมั้ย”

พี่พระพายกระซิบข้างหู ผมสะดุ้ง ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“โอ๊ย พี่พระพายหยุดเลย เนี่ย พี่ชอบพูดให้เราเขว จะหลอกเรากลับไปล่ะสิ เรารู้ทันนะ” ผมดึงมือตัวเองออกหลังเพิ่งรู้ตัวว่าพี่พระพายเนียนหลอกจับเอาไว้สักพักแล้ว “พูดจาแปลกๆ ทำให้เราสงสัย ทั้งที่ความจริงมันไม่มีตัวตนใช่มั้ยไอ้งวยเลี่ยมทองของพี่อะ เราไม่ใช่เด็กที่จะหลอกกันง่ายๆ นะ”

“มันมีตัวตนจริงๆ” พี่พระพายยืนยัน ผมเห็นตาเขาหยีโค้งเป็นประกายวาว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าภายใต้หมวกไอ้โม่งต้องกำลังยิ้มกริ่มอยู่แน่ๆ “มันมีฉายาด้วยนะ”

“เราไม่อยากรู้”

“งวยเลี่ยมทองจอมผงาดง้ำค้ำโลกา ฟังดูยิ่งใหญ่ใช่มั้ยล่ะ” พี่พระพายยังชวนคุยต่อ “จริงๆ ก่อนหน้านี้มันไม่ได้เลี่ยมทอง แต่ว่ามันได้รับบาดเจ็บเลยจำเป็นต้องเลี่ยมทองดามเอาไว้”

“เราบอกว่าไม่อยากรู้ไงพี่” ผมถอนหายใจ ดันตัวพี่พระพายที่พยายามกระแซะเข้าหาออกไปไกลๆ “ถ้าจะมาพูดจาไร้สาระกวนเราจนไม่ได้ทำงานแบบนี้ก็กลับไปเลยไป”

“โห เย็นชามาก อย่าไล่พี่เลย ยังไม่หายโกรธเหรอครับ”

“แล้วพี่ทำตัวน่าโกรธมั้ยล่ะ” ผมย้อนถาม พี่พระพายหน้าสลด ผมคิดว่างั้นนะจากการมองแววตาเขาที่ซึมลงอย่างเห็นได้ชัด “นี่ อย่าทำเป็นซึมนะพี่ เราไม่หลงกลใจอ่อนนะ”

“พี่น่ะ ง้อใครไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่”

“อย่าดราม่าใส่เราสิพี่!”

“พี่ขอโทษที่แย่งของกินกับเจ๊าะแจ๊ะเราแบบนั้น พี่ผิดไปแล้ว” พี่พระพายยื่นหน้าที่สวมหมวกโม่งเข้ามาใกล้ ผมย่นคอหนี รู้สึกมันน่ากลัวแปลกๆ “ที่เห็นใส่โม่งมาง้อนี่ไม่ใช่ไม่อายนะ พี่โคตรอาย คนมองกันเต็มไปหมด แต่หนูไม่อยากเห็นหน้าพี่ไง พี่เลยต้องหาวิธีปิดมันไว้ เพื่อหนูพี่ทนได้”

ผมเม้มปากแน่น ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี พี่พระพายขี้แกล้ง ชอบแกล้งผมบ่อยๆ แถมหลังๆ มานี่การแกล้งของพี่เขาก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มากขึ้นทุกที

“ถ้าเรากลับไปพี่จะแกล้งเราอีกหรือเปล่า?”

“โห ไม่กล้าแล้ว เข็ดเลยเนี่ยทำหนูโกรธ” เขาพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำนิ้วปูไต่ๆ มาเนียนจับมือผมอีกครั้ง เขี่ยปลายนิ้วกับหลังมือผมเบาๆ

“เราเชื่อพี่ได้เหรอ” ผมสบตาเขา “พี่ชอบเนียนอะ เนี่ย ไม่ทันไรเนียนจับมือเราอีกแล้ว”

“โธ่ ก็หนูน่ารัก พี่อยากเล่นด้วย”

“ฟังดูแปลกๆ นะพี่”

“แปลกตรงไหน เอางี้ เฟนเคยเห็นเด็กน่ารักๆ แล้วมันเขี้ยวอยากหอมอยากเล่นด้วยมั้ย”

“อื้อ เคยนะ น้องๆ น่ารัก แก้มจ้ำม่ำ เราชอบเด็กอยู่แล้วด้วย” ผมพยักหน้าตอบรับ พี่พระพายดีดนิ้วเป๊าะชี้หน้าผมแล้วกลับไปจิ้มอกตัวเอง

“นั่นแหละ เหมือนกัน พี่กับหนู”

“หมายถึงเราเหมือนเด็กเหรอ” ผมเอียงคอ อดขมวดคิ้วไม่ได้ คือนี่ก็โตแล้วนะ ไม่ได้มีแก้มยุ้ยๆ น่าฟัดเหมือนเด็กตัวเล็กๆ สักหน่อย

“ช่าย…” พี่พระพายยิ้มจนตาหยี “หนูน่ารักไงเฟน พี่เห็นแล้วมันเขี้ยวอยากหอม อยากฟัค...แค่กๆ อยากฟัด ก็คือเอ็นดูล้วนๆ เลยครับ แต่บางทีพี่อาจจะเผลอตัวมากไปหน่อย…”

“อ้าว...แบบนี้เองเหรอพี่ เรานึกว่า…” ผมเงียบไป ไม่กล้าพูดต่อ

“นึกว่าอะไรครับคนดี ไหนบอกพี่หน่อยเร็ว”

“อย่าโกรธเรานะ”

“ไม่โกรธๆ”

“ก็...เรานึกว่าพี่เป็นพวกโรคจิตชอบลวนลามเด็กอะ”

“...”

“เอ้ย พี่นิ่งเลยอะ ไม่คิดมากนะ คือเราขอโทษจริงๆ พี่ที่มองพี่ผิดไป ความจริงพี่แค่มันเขี้ยวเราเฉยๆ เราเข้าใจแล้ว” ผมวางแปรงทาสีลงแล้วกอดพี่พระพายหลวมๆ ตบหลังเขาเบาๆ “โอ๋ๆ นะพี่ เราเองก็ขอโทษเหมือนกัน”

“อ้อ…” พี่พระพายลากเสียง เขาตัวสั่นน้อยๆ หวังว่าคงไม่ได้เสียใจจนสะอื้นนะ? “งั้นดีกันนะครับ เจ๊ากัน พี่ไม่โกรธเรา แล้วเราก็ไม่โกรธพี่เนอะ”

“อื้ม เอางั้นก็ได้ แต่อย่าแกล้งเราแบบนั้นอีกนะ” ผมย้ำอีกรอบ

“ไม่แกล้งครับๆ ไม่ให้รู้ว่าโดนแกล้งแน่นอน” ปลายเสียงพี่พระพายเบาลงคล้ายพึมพำกับตัวเอง ผมจับใจความได้แค่เขาบอกจะไม่แกล้งแล้ว แค่นั้นก็โอเคแล้วล่ะ พี่พระพายลูบหลังผมตอบ แต่เป็นการลูบที่แปลกๆ นิดหน่อย คล้ายเขากำลังวนมือสำรวจแผ่นหลังผมมากกว่า

คิดไปเองล่ะมั้ง?

ผมผละตัวออก เอียงคอมองหน้าพี่พระพายที่ยังคงสวมหมวกโม่งเอาไว้ มันดูตลกและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ผมคิดไม่ออกเลยว่านอกจากพี่พระพายแล้วยังจะมีใครกล้าทำอะไรแปลกๆ อย่างนี้อีก

“พี่...ถอดหมวกนั่นออกดีมั้ย?”

“แต่เฟนไม่อยากเห็นหน้าพี่นี่”

“ก็ดีกันแล้ว” หลบสายตาพี่พระพายเมื่อในดวงตานั้นฉายประกายระยับตอนผมพูด “เห็นหน้าแล้วก็ได้ หมวกโม่งน่ากลัวอะ”

“แน่ะ อยากเห็นหน้าพี่ คิดถึงล่ะสิ”

“ก็บอกว่าหมวกโม่งน่ากลัว” ผมหน้าบึ้ง ฟาดไหล่พี่พระพายไปทีนึง “ไม่อยากถอดก็ตามใจ”

“อะๆ เห็นแก่หนูที่อยากเห็นหน้าพี่” พี่พระพายเมินคำพูดผมแล้วถอดหมวกโม่งออกในที่สุด สิ่งแรกที่ผมเห็นคือรอยยิ้มขี้แกล้งของคนตัวโตที่ส่งมาให้ “มองให้หายคิดถึงได้เลยครับ พี่เป็นของเราแล้ว”

“บ้า”

“แล้วเรายิ้มเพราะคนบ้าทำไมครับ”

ผมหันหน้าหนี ไม่รู้ตัวสักนิดว่าหลุดยิ้มออกไป พี่พระพายหัวเราะอยู่ข้างๆ ผมพยายามไม่สนใจเขาด้วยการตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แต่พี่พระพายก็ยังชวนคุยต่ออยู่ดีนั่นแหละ

“แล้วเราจะกลับตอนไหน จะหกโมงเย็นแล้วนะ ยุงชุมแล้วเนี่ย”

“เดี๋ยวเราระบายอีกสองตัวเสร็จก็กลับแล้ว” ผมปาดแปรงทาสีบนผ้าดิบต่อ “พี่กลับก่อนก็ได้ ยุงเยอะ เรากลัวพี่โดนกัด”

“พี่สิต้องกลัวหนูโดนกัด”

“เราฉีดสเปรย์กันยุงแล้ว”

“มันกันได้ 100% ที่ไหนกัน”

“แล้วพี่จะทะเลาะกับยุงเหมือนพี่สายฟ้าทะเลาะกับแมลงสาบหรือไงถ้ามันจะกัดเรา” ผมอดถามไม่ได้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นพี่พระพายกำลังมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้วในขณะที่มือก็โบกไปมาคล้ายกำลังปัดไล่ยุง

“นั่นไง ยุงกัดพี่แล้วใช่มั้ย พี่ปัดใหญ่เลย กลับก่อนได้นะ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงปนเกรงใจ

“พี่ไม่ได้ปัดให้ตัวเองสักหน่อย” เขาสบตาผม มุมปากอมยิ้มนิดๆ ก่อนเงื้อมือตบแปะกลางอากาศ “แน่ะ อียุงตัวดี จะกัดเด็กกูเหรอ”

“เอ่อ...”

“พี่ไล่ยุงให้เรานั่นแหละ” พี่พระพายบีบจมูกผมไปทีนึง “บอกแล้วไงว่าไม่อยากให้ผิวขาวๆ เป็นรอย”

“คือพี่ไม่ต้องลำบาก…”

“เพราะคนเดียวที่ทำรอยบนตัวเราได้คือพี่”

“ฮะ อะไรนะ?” ผมถามย้ำเมื่อพี่พระพายพูดจางึมงัมจนผมจับใจความไม่ได้อีกแล้ว

“พี่บอกว่าเต็มใจทำให้ครับ” คำตอบพี่พระพายทำผมนิ่งไปพักนึง “ถือเป็นบริการพิเศษหลังง้อเสร็จเนอะ”

“งั้น…” เสียงผมเบาลง รู้สึกคันยุบยิบในใจ คันยิ่งกว่าโดนยุงกัดอีก “แล้วแต่พี่นะ”

แล้วผมก็ระบายสีงานตัวเองต่อโดยมีพี่พระพายนั่งอยู่ข้างๆ คอยปัดมือไล่ยุงไล่แมลงให้ มันรู้สึกแปลกนิดหน่อย ผมไม่ชินกับพี่พระพายที่ดูเป็นผู้เป็นคนแบบนี้เลยสักนิด

ในขณะที่ตั้งใจทำงานอยู่นั้น เสียงใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“น้องเฟน ทำถึงไหนแล้ว พี่ซื้อน้ำกับขนมมาให้” ผมเงยหน้าและหันไปมอง

“อ้าว พี่ตินน์ เรานึกว่าพี่กลับไปแล้ว”

“ยังๆ พี่วนๆ อยู่แถวนี้แหละ” พี่ตินน์ยิ้ม เขายื่นแก้วน้ำปั่นมาให้ ผมกำลังจะเอื้อมมือรับ แต่กลับโดนตัดหน้า

“น้องยุ่งอยู่ ฉันรับให้แทนแล้วกัน”

“พี่พระพายจะแย่งของกินเราอีกแล้วเหรอ” ผมหน้ามุ่ย ตาจ้องแก้วน้ำปั่นตาละห้อย

“เปล่า พี่เห็นหนูทำงานยุ่งๆ ไงครับเลยรับไว้ให้” พี่พระพายหันมายิ้มหวาน “ถ้าหนูอยากกินเดี๋ยวพี่ป้อนไง แบบนี้สะดวกกว่าเนอะ”

“แต่…”

“ว่าแต่นี่ใครครับ ไม่เห็นแนะนำให้พี่รู้จักเลย” พี่พระพายถาม เขายังคงยิ้มอยู่แต่แววตาวาววับ “เดี๋ยวนี้มีความลับกับพี่เหรอเรา หืม?”

“อ๋อ นี่พี่ตินน์ พี่รหัสเราเอง”

“สวัสดีครับ” พี่ตินน์ทักพี่พระพาย

“ไง ขอบใจมากที่ช่วยดูแลเฟนในฐานะพี่รหัส” พี่พระพายว่ายิ้มๆ เขาวางมือบนหัวผมจับโยกไปมาเบาๆ สายตาที่มองมาดูหวานกว่าปกติ “แต่มากกว่านี้ไม่เอานะ คนนี้หวง”

“หือ มากกว่านี้อะไรพี่พระพาย” ผมมองหน้าเขา “พี่ตินน์แค่เลี้ยงน้ำเลี้ยงขนมนิดเดียวเอง”

“โห แต่พี่เลี้ยงหนูได้ทั้งชีวิตเลยนะ”

“ตอนนั้นยังแย่งของกินเราอยู่เลย”

“เจ้าคิดเจ้าแค้นจังเลยตัวแค่นี้”

พี่พระพายบีบแก้มผม เขาหัวเราะเมื่อเห็นผมหน้ามุ่ย ก่อนปลายจมูกผมจะโดนปลายนิ้วเขาเขี่ยเบาๆ จนต้องย่นจมูกใส่

“อื้อ ไม่แกล้งเราสิ”

“สีเลอะจมูกต่างหาก พี่กำลังเช็ดให้ไงครับ”

“เช็ดตั้งนานแล้ว ออกยังเนี่ย?”

“ยังไม่ออกเลย ติดแน่นจัง”

“สีอะนะ?”

“เปล่า ความน่ารักของหนูแหละครับ เช็ดยังไงก็ไม่ออกสักที” พี่พระพายจิ้มนิ้วกดปลายจมูกผมแล้วเอาแต่พูดเสียงเล็กเสียงน้อยไม่หยุดจนหน้าผมร้อนเห่อไปหมด “น่ารักๆ น่ารักจังเลยตัวแค่นี้ น่ารักกว่าหนูก็คงเป็นเฟนชุบแป้งทอดแล้วมั้งเนี่ย”

“พี่พระพายบ้า หยุดเลย”

ผมปัดมือเขาออก ก้มหน้างุดระบายสีต่อ ลืมไปเลยว่าตรงนี้ไม่ได้มีพวกเราแค่สองคนตอนที่พี่พระพายพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“แล้วนายคนนี้เมื่อไหร่จะไป ส่งน้ำส่งขนมเสร็จหมดหน้าที่พี่รหัสแล้วไม่ใช่เหรอ”

“คือผม…”

“อ๋อ หรือกังวลว่าเฟนจะไม่ได้กิน?” พี่พระพายหัวเราะร่วน เขาโบกมือไปมา “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะดูแลน้องด้วยน้ำกับขนมที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของนายเอง ฉันไม่คิดมากๆ ไม่ต้องกังวล”

“งั้น...เฟน พี่ขอตัวก่อนนะ”

พี่ตินน์กระแอมเบาๆ ก่อนเดินเลี่ยงไป ผมมองตาม ไหล่เขาดูตกๆ ยังไงไม่รู้

“น่ะ มอง มัวแต่มองอยู่นั่น หันหน้ากลับมาแล้วตั้งใจทำงานเร็ว” พี่พระพายจิ้มแก้มผมจนต้องหันมาตีหน้าบึ้งใส่เขา แต่พี่พระพายไม่มีทีท่าจะกลัวกันสักนิด เขาหัวเราะร่วน แววตาเป็นประกายแพรวพราว “ยุงเยอะแล้ว เร็วครับ จะได้กลับห้องไปนอนกอดกันอุ่นๆ”

“เราไม่นอนกอดกับพี่แน่ๆ”

“วันนั้นยังกลิ้งมากอดกันอยู่เลยนะคนเรา”

“ก็รอบนั้นเราไม่รู้ตัว” ผมเถียง ชะงักเล็กน้อยเมื่อพี่พระพายยื่นขนมที่พี่ตินน์ซื้อให้จ่อปาก ผมหลุบตาจ้องมันอยู่ไม่กี่วิฯ ก็อ้าปากรับขนมชิ้นนั้นมาเคี้ยว

ต้องเป็นแผนการของพี่พระพายที่ต้องการให้ผมหยุดบ่นเขาแน่ๆ เลยเอาขนมมาปิดปาก ยิ่งพอสบตาเขา เจอสายตาวิบวับกับรอยยิ้มมุมปากก็ยิ่งมั่นใจ

เนี่ย ร้ายจังเลย : (

หลังจากนั้นผมก็ตั้งใจทำงานโดยมีพี่พระพายป้อนน้ำป้อนขนม(ของคนอื่น) และคอยไล่ตบยุงให้อยู่ข้างตัวจนเสร็จเรียบร้อยดี ผมวางแปรงลงบนถังสี ยืดแขนบิดขี้เกียจอีกหนึ่งที

“เสร็จแล้วเหรอ”

“อื้ม ส่วนของเราเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้ารับ หันมองพี่พระพายเล็กน้อย “เดี๋ยวเราไปบอกเพื่อนก่อน แล้วกลับกันนะ”

“โอเคครับ”

พี่พระพายพยักหน้ารับ ผมเลยลุกเดินไปบอกเพื่อนๆ ที่นั่งทำงานอยู่อีกฝั่งของโถงตึก ตั้มเองก็ยังไม่กลับเหมือนกัน

“งานตรงนั้นเราทำเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวตากไว้ให้แห้งแล้วเราฝากเก็บหน่อยได้หรือเปล่า”

“ได้ๆ มึงกลับเลย ทางนี้คือมองอยู่นานล่ะ เหม็นความรักมาก อี๋อ๋อสุดเหมือนทั้งโลกมีกันแค่สองคน” ตั้มบ่น ผมเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ

“พูดถึงใครเหรอ?”

“เปล่าจ้า” ตั้มส่ายหน้า เขาโบกมือไล่ผม “ไปไป๊ กลับไปได้แล้วมึง แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมาขนของมึงที่หอกูกลับไปด้วย”

“อ๋อ โอเค ได้เลย ขอบใจมากนะ”

ผมโบกมือบ๊ายบายเพื่อนเสร็จก็เดินกลับมาที่เดิม พี่พระพายถือกระเป๋าเป้ผมรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อผมเดินมาถึงก็ยื่นกระเป๋าให้

“ปะ กลับห้องกัน”

“ไม่แวะกินข้าวก่อนเหรอพี่” ผมเงยหน้ามองพี่พระพายในขณะที่เราเดินอยู่ข้างกัน “จริงๆ เราก็ไม่ได้หิวมากนะ พี่เล่นป้อนน้ำป้อนขนมเราจนเกือบเต็มท้องหมดแล้ว แต่พี่ยังไม่ได้กินใช่มั้ย?”

“เป็นห่วงพี่เหรอเรา”

“ถ้าไม่เป็นห่วงจะถามเหรอ”

ผมกะพริบตามองหน้าพี่พระพาย อีกฝ่ายหัวเราะออกมา ผมคิดว่าเขาคงจะชอบที่ผมบอกว่าเป็นห่วง ก็มันจริงนี่นา เล่นมานั่งเฝ้ากันขนาดนี้ คอยป้อนนู่นป้อนนี่แถมยังไล่ยุงให้อีกต่างหาก ทั้งที่จะกลับไปก่อนก็ได้ ถึงเขาจะบอกว่ามาง้อก็เถอะ แต่มันไม่จำเป็นต้องทำให้กันขนาดนี้ไง

พี่พระพายหยุดเดิน เขาหันมา ก้มหน้ามองผม ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย

“หนูอยากกินอะไร เดี๋ยวสั่งมากินที่ห้อง”

“พี่อยากกินอะไรล่ะ”

“อยากกินเฟน…”

“หือ?”

“เฟรนช์ฟรายส์ พี่อยากกินเฟรนช์ฟรายส์ครับ”

“อ๋อ งั้น KFC แล้วกันเนอะพี่ จะได้สั่งเฟรนช์ฟรายส์เพิ่มด้วย”

“ได้เลยครับ : )”

“ท่าทางพี่จะชอบเฟรนช์ฟรายส์มากเลยนะ” ผมอดถามไม่ได้ “พี่ยิ้มกว้างกว่าเมื่อกี้อีก”

พี่พระพายหัวเราะอีกครั้ง เขาวาดมือโอบไหล่ผมหลวมๆ ก่อนเราจะออกเดินกันต่อ

“ครับ พี่ชอบ : )”


บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag

ชอบเรานั่นแหละ ชอบหนูๆๆๆๆ พี่ชอบหนูโว้ยยยย!

บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag

ไม่กินแล้วได้มั้ยเฟรนช์ฟรายส์ จะกินหนูอะเฟน จะกินหนู ขอพี่กินได้มั้ย ขอแทะเล็มหน่อยได้รึปะะะะ?!

บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag

คือตอนนี้กูดี๊ด๊ามาก แต่ต้องคีพลุค อีเวร!

--------------------

ยาวไปปะ ไม่เนอะ...

จริงๆ แผนง้อน้องของพี่ พพ ก็ไม่ได้บรรลัยเท่าที่พี่สายฟ้าคิดเท่าไหร่นะเนี่ย 55555555 แต่ความพี่อยากกินน้อง อะ กินเฟรนช์ฟรายส์ไปก่อนนะพี่ เฟรนๆ เฟนๆ คล้ายๆ กัน แทนกันได้อยู่ ต่อหน้าคือคีพลุค ลับหลังในทวิตคือพี่มันกำลังกรี๊ดความน่ารักของน้องจนเต็มแอคเค่อไปหมด 55555555

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ 

#เพื่อนกล่อมนอน

[magmild]

จากทวิตแอคเค่อเป็นแอคเพ้อไปแล้ว ละวิธีง้อของพี่พพ.คือแบบถ้าไม่ใช่พพ.กคงไม่มีใครทำหรอก55555555

Sent from my GT-I8262 using Tapatalk

[momonuke]

เกลียดความเนียนของอิพี่มากก

[mybear_sr]

อิพี่พพ.เป็นผีบ้าจนไม่อยากยกลูกให้แล้วอะ555555   ถ้ามองให้ตลกมันก็ตลกนะ ตลกมากนี่ก็ชอบ แต่พอลองคิดว่าในชีวิตจริงมีคนที่เข้าหาด้วยการพูดเรื่องลามกใส่ตลอดที่เจอหน้าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็เอ่อ...ดูไม่ค่อยให้เกียรติกันเลยเนอะงี้ 55555555

[puiiz]

 

[mystery Y]

น้องเฟนเริ่มหวั่นไหวนะนั่น เข้าทางอิพพ.

[BAKA]

โอ้โหวววว วิธีง้อแบบนี้ถ้าไม่ใช่พพนี่ทำไม่ได้นะเนี่ย

[iceman555]

 

[เข็มวินาที]

มุกสัปดนเลิกซะนะพระพาย ยอมใจ 55555
เฟนก็เหมือนกันลูกเอ้ยยย ไอ้ความคิดเราที่ว่าพระพายเป็นพวกโรคจิตชอบลวนลามเด็กอ่ะถูกต้องแล้ว ภัยสังคมสุดๆ คุกแน่ๆพระพาย 55555

[PrimYJ]

จากทวิตแอคเค่อกลายเป็นทวิตคนหลงเฟน 555555

[B52]

  ดูโรคจิตแบบหื่นเดินตามเลยอะ

[ืniyataan]

 

[❣☾月亮☽❣]

เฟนหนูไม่ทันคนจริงๆ

[ก้อนขี้เกียจ]

อยากตะโกนบอกว่าอย่าไปเชื่อมันลูกกกกก