หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[lukYRKM]

 

[chaoyui]

ตอนจบหวานมาก มีความสุขมากๆนะ
ขอบคุณคนแต่งด้วยค่ะ

[Rafael]

วู้ววว
จบแล้ว เพิ่งได้มาตามอ่าน หนีไปเที่ยวมาอาทิตย์นึงค่ะ 55555
รอตอนพิเศษนะคะ
อิอิ จุ๊บบบ

[kiki]

จบหวานมาก ค่า

[oppapp]

อยากอ่านดนัยกับบดินทร์

[Sohso]

สรุกมาก ครบรสจริงๆ

[Kfc_Pizza]

 

[อนาคี99]

บทส่งท้าย
บทแรก

   
โลกไม่ได้สวยงามดังภาพฝันที่เคยจินตนาการไว้ หลังแต่งงานอยู่กินกันมาจนจะย่างเข้าปีที่สี่ การทำเลาะเบาะแว้งระหว่างกันย่อมเกิดขึ้น รักแค่ไหน ก็หนีความไม่เข้าใจไม่พ้น ไม่ว่าจะเพราะกฤตเมธเป็นผู้ใหญ่ที่ขี้เป็นห่วงเกินไป หรือเพราะสดายุเป็นเด็กช่างประชดเกินเหตุ ความบาดหมางเล็ก ๆ เกิดขึ้นเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ทั้งคู่ก็ไม่คิดแยกทางกัน หรือคิดห่างเหิน การโต้เถียงกันบางเวลา มันก็เหมือนน้ำเลี้ยง เป็นสีสัน เป็นชีวิตประจำวันของลิ้นกับฟันที่อยู่บ้านเดียวกัน ซึ่งถึงจะกระทบกระทั่ง ก็ไม่ได้กระทบคำว่ารักเลยแม้แต่นิด
ขอบคุณคำว่ารักเหลือเกิน ที่ยั้งให้กฤตเมธยังเอ็นดู และหลงใหลในตัวของสดายุมากอยู่
ขอบคุณคำว่ารักเหลือเกิน ที่ทำให้สดายุยังอดที่จะอ้อนกฤตเมธไม่ได้
ขอบคุณคำว่ารัก ที่ในที่สุดก็ทำให้ทั้งคู่ รู้จักคำว่าผูกพัน
ขอบคุณคำว่ารักเหลือเกิน ที่ทำให้ทั้งคู่มีวันนี้

จนตอนนี้ที่กำลังจะย่างเข้าปีที่ 4 หลังจากสดายุย้ายตัวเองเข้ามาอยู่ในบ้านของกฤตเมธ หลายๆอย่างเริ่มลงตัวมากขึ้น โครงการต่างๆ ที่เคยพับเก็บไว้ ก็เริ่มก่อร่างสร้างฝัน
ทว่า ชีวิตจริง มันย่อมไม่หวานเหมือนที่จินตนาการไว้  จริงอยู่ว่าช่วงปีแรกที่คบกัน ทั้งสดายุและกฤตเมธร่วมกันฝ่าฟันอุปสรรคกันมามากมาย ทำให้รู้สึกว่ารักนี้ ยิ่งหวาน ยิ่งละมุน และนิรันดร์ แต่การได้มาใช้ชีวิตคู่ร่วมกันในโลกแห่งความจริง ลิ้นกับฟันย่อมกระทบกระทั่ง
จวบจนตอนนี้ ที่ความรักของทั้งสอง เดินทางมาไกลจนเกือบปีที่สี่ ถึงจะมีการโต้เถียงกันบ้าง แต่มันก็ยังคงหวานละมุน สดายุโตขึ้นมาก ในวัย 32 ปี แต่ก็ไม่มีวันโตทันกฤตเมธ ที่กำลังจะเข้าหลักสี่ในไม่ช้า ต่อให้โตแค่ไหน สดายุก็ยังคงเป็นเด็กหัวรั้น จอมดื้อ ในสายตาของกฤตเมธเสมอ เด็กน้อยที่พอเขาบ่นมากไปก็งอน สอนมากไปก็งอแง แม้ช่วงหลังจะดีขึ้นหน่อยตรงที่สามารถเลิกดูถูกตัวเองได้แล้วก็ตาม ถึงอย่างไรก็ขยันหาเรื่องปวดหัวให้กฤตเมธได้อยู่ดี
แล้วกฤตเมธจะทำอย่างไรได้ล่ะ
ในเมื่อรักมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็มีแต่ต้องรักต่อไปแค่นั้น
เมื่อรัก มันไม่ได้มีเพียงรสหวาน ชีวิตก็เรียกได้ว่ามีสีสันมากขึ้น มีปากเสียง ทะเลาะโต้เถียง ความเห็นต่าง ความคิดไม่ลงรอย งอนข้ามวัน ง้อข้ามคืน คือธรรมชาติของชีวิตคู่ พอผ่านรสเผ็ด ก็ตามด้วยรสหวาน บางครั้งก็เปรี้ยวจี๊ดจ๊าด จนหัวใจแทบวาย
ก็นี่แหละหนาคือ...ความรัก
คือการใช้ชีวิตคู่

แก๊ง แก๊ง...
เสียงเคาะกระทะดัง สลับไปมากับเสียงฉู่ฉ่า ของผักชุบแป้งทอดที่กำลังแตกฟองอยู่ในน้ำมัน  หลังสุกได้ที่เป็นสีเหลืองนวล สดายุก็ตักมันขึ้นมาพักไว้บนตะแกรง ก่อนจะหันไปคนหม้อแกงเขียวหวานที่กำลังเดือดปุด ผลพวงจากการได้เข้าเป็นสะใภ้ของแม่กรพิณน์ คือการได้ฝึกฝีมือการทำอาหารจนเก่งฉกาจ แม้ว่าสดายุจะไม่ค่อยได้เข้าครัวสักเท่าไหร่
“กลับมาแล้ว ฝนตกหนักรถติดจนเหนื่อย...อืม...ทำอะไรกินเนี่ย หอมเชียว” แว่วเสียงกฤตเมธตั้งแต่หน้าประตูห้องครัว เพียงครู่ไออุ่นที่ได้จากรับจากแผ่นหลังก็ทำให้รู้ว่า โดนจู่โจมเข้าเสียแล้ว “ทำอะไรกินน่ะ?” คำถามที่มาพร้อมรอยจูบหนักๆที่ต้นคอ ทำให้สดายุพาลนึกไม่อยากตอบขึ้นมาดื้อๆ
“เลิกใช้ตอหนวดไซร้คอเสียทีเถอะลุง ผมเจ็บนะ” สดายุบ่นขึ้นขณะพยายามเบี่ยงตัวหนี
“อืม เดี๋ยวโกนนะ” กฤตเมธตอบแบบขอไปที เพราะชินเหลือเกินกับการโดนบ่นเรื่องหนวดเคราที่เขาไม่ค่อยขยันโกนสักเท่าไหร่นัก 
"เดี๋ยวโกน เดี๋ยวโกน รับปากแบบขอไปทีอีกแล้ว อื้อ! เจ็บนะ เลิกไซร้คอได้ไหมเนี่ย!"  สดายุเอ็ด พลางดันตัวกฤตเมธออกห่างอย่างหัวเสีย
    "จะเหวี่ยงทำไมเนี่ย ฮื่อ...ขอพี่กอดหน่อยสิ"  ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ยิ่งสดายุโมโห กฤตเมธยิ่งรู้สึกเพลิดเพลิน
“ไม่เอา! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ลุงแม่งโคตรเกะกะ!”
“ปากจัดเหลือเกินนะยุ เด็กไม่ดีต้องโดนลงโทษ มานี่เลย”
“ไอ้พี่เมธ!!..........อื้อ!!”
ไม่ทันได้เถียง สดายุก็โดนลงโทษด้วยรสริมฝีปากร้อนร้ายของกฤตเมธไปเสียเต็มรัก สาดยุพยายามขัดขืนเท่าที่จะทำได้ ทั้งที่ในมือยังถือทัพพีคนแกงอยู่ คบมานานสดายุย่อมรู้ว่ากฤตเมธเป็นคนชอบเอาชนะคะคานพอตัว เหมือนจะตามใจ แต่ก็เป็นคนชอบคุมเกม จึงเป็นลิ้นกับฟัน ที่กระทบกระทั่งกันเสมอ กับสดายุผู้ไม่ชอบลงให้ใครก่อน
อย่างครั้งนี้ก็ด้วย...
หลังโรมรันพันตูกันอยู่ครู่หนึ่ง สดายุก็เลิกขัดขืน ยอมรับจูบของ กฤตเมธแต่โดยดี แน่นอนว่าการยินยอมให้ล่วงล้ำปลายลิ้นร้ายเข้ามา ยิ่งทำให้กฤตเมธย่ามใจ เลื้อยมือไปมาเป็นปลาหมึก ซอกซอนสัมผัสผิวเนื้ออ่อนใต้เสื้อยืดตัวบาง
"โอ้ย!!!" กฤตเมธร้องขึ้นเบาๆ ผละออกจากสดายุอย่างนึกคาดโทษ พร้อมลูบท้องตัวเองป้อยๆ "หยิกพี่ทำไมเนี่ย อูย"
"เอาคืนไง” สดายุตอบแบบไม่ยี่หระ ก่อนหันไปเอาผักชุบแป้งทอดลงจานโดยไม่เดือดร้อนกับคนรักที่ยืนหน้าหงิกอยู่ข้างหลัง
“ชิ...ไอ้ตัวแสบ” 
“หึ! สมน้ำหน้า คิดว่าผมจะระทวยกับจูบของลุงรึไง?”
“จุ๊ จุ๊...ก็เห็นได้ผลทุกที...วันนี้พี่ออมมือให้หรอกนะ”
“เหอะ  นั่นเพราะผมยอมให้ต่างหาก"
"...อ้อ...ที่ผ่านมานี่ อ่อยพี่นี่เอง"
“...ไอ้ลุง”
หลังจากนั้น การทะเลาะกันประจำวันก็เริ่มต้นขึ้น การยียวนของกฤตเมธได้ผลกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของสดายุเสมอ กว่า 3 ปีที่เคียงข้างกันมา ต่างก็ได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น การที่ทะเลาะกันมากขึ้นกว่าวันแรกๆที่เริ่มคบหานั้นใช่ว่าความห่วงหา หรือความรักที่มีให้กันลดลง ปัจจัยแห่งการมีปากเสียงมันมีมากจนไม่อาจบรรยายสรุปออกมาเป็นข้อๆ แต่ที่แน่ชัด คือ ในร้อยเหตุผลเหล่านั้น ไม่มีคำว่า ‘ไม่รัก’ รวมอยู่เลยแม้แต่น้อย
เพราะตกลงคบกันในเวลาที่จำกัด ต่างจึงต้องอาศัยเวลาในการเรียนรู้ซึ่งกันและกันให้ลึกซึ้งมากขึ้น และพอเวลาผ่านมาจนถึงตอนนี้ มันก็อาจเกินคำว่าลึกซึ้งมาไกลแล้ว มากกว่าคำว่ารัก มากกว่าคำว่าความผูกพัน  แต่มันคือชีวิตประจำวัน ความเคยชิน รู้สึกเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
ทะเลาะกันทุกวันจะทำให้รักกันน้อยลงหรือเปล่า?  ก็ไม่รู้สินะ ในเมื่ออนาคตยากพยากรณ์ วันนี้ที่คิดว่าชินชา วันหน้าอาจรู้สึกว่าทนไม่ไหวขึ้นมาก็เป็นได้
ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเหรอ? พูดง่ายแต่ทำแสนยาก ทำไมจะไม่อยากหวานกันล่ะ อยากรักกันหวานชื่นจะตายอยู่แล้วล่ะ แต่ไม่รู้ทำไม พอรู้ตัวอีกที ก็เถียงกันคอแทบแตกเสียได้
พอนึกขึ้นได้ว่าต้องถนอมน้ำใจกันไว้บ้างก็พอดีหมดวัน กว่าจะดีกันได้ก็ตอนเข้านอนโน่นแล้ว ตอนแรกๆก็คิดว่าต้องแย่แน่ๆ ความสัมพันธ์อันล้มเหลว ถือเป็นฝันร้าย แต่พอปล่อยเวลาล่วงมาจนครบสามปี โดยที่แทบไม่มีอะไรเปลี่ยน ความคิดก็ค่อยๆเปลี่ยนไป...เออเนอะ ไม่ต้องอะไรมากก็ได้นี่นา แค่รักก็พอแล้ว ชีวิตก็แบบนี้ หวานบ้าง ทะเลาะบ้าง บางทีก็คิดว่าเพลินดีเหมือนกัน
กฤตเมธในวันนี้กลายเป็นตาลุงขี้แกล้ง ชอบหยอก ชอบแหย่ให้สดายุต้องเขวี้ยงค้อนใส่วันละหลายรอบ ไม่ได้ซาดิสต์หรอก แต่สดายุที่ปกติชอบทำหน้าตายน่ะเวลาโกรธแล้วน่ารักจะตาย เลยอดใจไม่ไหวที่จะต้องแหย่ให้ฉุนทุกที อันนี้ไม่ได้ตั้งใจนะ เพราะลุงรักหรอกลุงจึงหยอกเล่นด้วยความเอ็นดู
ฝ่ายสดายุ แม้จะชอบทำหน้าไร้อารมณ์ แต่ก็ไม่ได้เป็นพระอิฐ พระปูน ยังคงมีอารมณ์มีความรู้สึก ที่พอโดนกฤตเมธแหย่เข้าหน่อย ก็พร้อมจะปะทุถึงจุดเดือดได้ทุกเมื่อ อย่างวันนี้ ที่กำลังอยากจะเอาตะหลิวฟาดกฤตเมธสักที เพื่อระบายความขุ่นข้อง
แต่จนแล้วจนรอด ก็แพ้ทางคนแก่เจ้าเล่ห์อยู่ดี
สุดท้าย นอกจากหนวดจะไม่ยอมโกนหนวดแล้ว สดายุยังถูกจับกินแทนของหวานหลังทานอาหารเย็น อย่างไม่ค่อยเต็มใจอีกด้วย

เสียงเม็ดฝนกระทบหน้าต่างพาให้รู้สึกโรแมนติก ฤดูฝนเวียนผ่านมาอีกแล้ว พาลให้นึกถึงบรรยากาศเย็นสบาย และเงียบสงบ มีเพียงสายฝนคลอสายลมที่บรรเลงหนักเบาสม่ำเสมอเป็นดนตรีขับกล่อมให้นอนสบาย
สำหรับคนอื่นน่ะคงใช่ แต่สำหรับกฤตเมธที่กำลังรับประทานของหวานมื้อดึกอย่างตะกละตะกรามแล้ว เสียงฝนหวาน ๆ นั้นไม่ดูไม่ค่อยจะเข้าหูสักเท่าไหร่นัก เพราะเสียงหอบสะท้านของสดายุที่รัก มันหวานล้ำจับใจเสียยิ่งกว่า

“อ๊ะ…ฮึ่ก” เสียงครางคล้ายสะอื้น ดังออกมาเป็นระลอก ใบหน้าของสดายุซุกอยู่กับหมอน ขณะที่ท่อนล่าง กำลังถูกความต้องการของกฤตเมธกระทั้นอย่างรุนแรง
กิจกรรมที่ดำเนินมาได้พักใหญ่ ตอนนี้กำลังจะถึงสุดทาง  เมื่อกฤตเมธขยับกายหนักหน่วงขึ้น เสียงอู้อี้ที่หมอนก็ครางกระชั้นขึ้นตามไปด้วย บั้นท้ายยกสูงจนเอวแอ่น ถูกกระแทกแรงจนแก้มก้นกระเพื่อม เสียงหนั่นเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง ยิ่งพาให้อารมณ์ของทั้งคู่เตลิด กฤตเมธคว้าสะโพกของสดายุไว้มั่น เคลื่อนไหวความเป็นชายสอดคว้านเข้าไปยังส่วนลึก แล้วหลั่งรดธารอุทกแห่งความปรารถนาสู่ร่างกายของสดายุที่รองรับอย่างแข็งขันเข้าไปจนหยดสุดท้าย
สดายุกระตุกกายรับความอิ่มเอมล้นปรี่ ไม่อยากเชื่อตัวเองว่าแค่กฤตเมธหลังในร่าง ตัวเองก็ถึงกับหลั่งตามไปด้วย ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ทันได้สัมผัสจุดนั้นต่อเนื่อง แต่ก็เอาเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะเหมือนตอนนี้ สดายุจะขาดใจเสียให้ได้แล้ว (ไม่น่าเผลอเอาหน้าซุกหมอนเลย)
แม้จะเสร็จสมแล้ว แต่กฤตเมธก็ยังไม่ยอมผละออกจากร่างของสดายุเสียที ทั้งที่สะโพกอิ่มนั้นสั่นระริกด้วยความเหนื่อยอ่อน ร่างหนาโน้มลงมาจูบหนัก ๆ ตรงต้นคอเปลือยของสดายุด้วยความหลงใหล สูดกลิ่นเหงื่อและเลียชิมรสชาติด้วยความเสน่หา เพียงครู่ที่ความแน่นตึงที่กระตุกแผ่วอยู่ในร่างถูกถอดถอนออกไป สดายุก็ถึงกับผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ การเคลื่อนไหวของกฤตเมธนั้น นำพาความรู้สึกเสียดเสียวจนขนทั้งร่างของสดายุลุกชันอย่างไม่อาจห้าม
เสียงอื้ออ้าจากคนที่ยังซุกใบหน้าอยู่กับหมอน ทำให้กฤตเมธอดไม่ได้ที่จะกดจูบลงไปบนไหล่ขาวของสดายุหนัก ๆ แล้วคว้าใบหน้าแดงซ่านนั้นขึ้นมามอบรอยจูบดื่มด่ำ
 “!!?” สดายุสะดุ้งหวือที่จู่ ๆ ร่างก็ถูกพลิกตะแคงโดยมีกฤตเมธซ้อนเข้ามาที่ด้านหลัง ทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ยอมผละจากกัน ขาข้างหนึ่งถูกเกี่ยวขึ้นสูง แล้วล็อคไว้ด้วยท่อนแขนแข็งแรง คราวนี้สดายุถึงกับร้องออกมาจริง ๆ เมื่อส่วนปลายแก่นกายร้อนจัดของกฤตเมธกำลังดุนดันช่องทางฉ่ำชื้นที่เพิ่งผ่านศึกมาหยก ๆ อีกรอบ ทั้งที่เพิ่งจะผ่านจุดสุดยอดมาไม่นาน
“เดี๋ยว! จะเบิ้ลทั้งอย่างนี้เลยเหรอ!?” เสียงแหบพร่าของสดายุร้องห้าม แต่ดูเหมือนยิ่งปราม ส่วนปลายลื่นปลาบของกฤตเมธก็จะยิ่งดุนดันช่องทางเปียกชุ่มของเขาเข้ามาเรื่อย ๆ จนสดายุต้องรีบเขม่นตามองสวนกลับไปที่ผู้รุกราน ทว่าแววตาคมกล้าที่คุโชนด้วยไฟปรารถนาของผู้กระทำนั้น ก็ทำเอาสดายุพูดไม่ออก การโรมรันที่ฝ่าทะลวงเข้ามาอีกครั้ง
“อื้อ…” ช่องทางรักของสดายุขยายออกตามขนาดตัวตนของกฤตเมธ แม้จะเพิ่งผ่านการสอดใส่มาไม่กี่อึดใจ แต่ภายในยังคงรัดแน่น ความยาวทั้งหมดของกฤตเมธฝังเข้ามาในตัวของสดายุในไม่ช้า เพราะอยู่ในท่านอนตะแคง จึงทำให้การขยับกายของกฤตเมธเนิบช้าขึ้น ซึ่งนั่นยิ่งทำให้สดายุรับรู้ถึงตัวตนของกฤตเมธที่อยู่ในร่างของตนได้ชัดเจนขึ้นเช่นกัน
“อึดอัดเหรอ?” กฤตเมธกระซิบแผ่ว เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างของสดายุสั่นระริก เริมรู้สึกสำนึกผิดเล็ก ๆ ที่ดึงดันเอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย  เลยอาจเป็นการฝืนใจอีกฝ่ายเข้าจนได้
แต่ถึงกระนั้น สะโพกหนาก็หาได้หยุดเคลื่อนไหวตามความรู้สึกผิดนั้นไม่
“อื้อ…แค่…แน่นน่ะ” สดายุตอบทั้งที่ยังหอบสะท้าน
กฤตเมธยิ้มที่ได้ยินคำตอบ แม้จะไม่ใช่คำยินยอม ทว่ามันก็ไม่ใช่เสียงร้องห้าม ดังนั้นผู้ใหญ่จึงให้รางวัลเด็กดี ด้วยการใช้มือปรนเปรอให้ไปพร้อมกัน
“น่ารักมาก…อืม…” กฤตเมธกระซิบ แล้วเขย่าเอวแรง ๆ เพื่อลิ้มรสของสดายุอีกครั้ง รสรักหวานล้ำฉ่ำลิ้นที่ไม่ว่าจะลิ้มสักกี่ครั้งก็ไม่เคยพอ 
เสียงร่างกายที่สอดประสาน ดังแข็งเสียงฝนขึ้นมาอีกครั้ง ความวาบหวามนำพาให้สดายุอดใจไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายขยับกายเข้าหากฤตเมธบ้าง ดูดกลืนความยาวนั้นเข้าไปในร่างอย่างเพลิดเพลิน สั่นระริกทุกครั้ง เมื่อมือที่เกาะเกี่ยวขาไว้ข้างหนึ่งเอื้อมมาหยอกเย้าแก่นกายแข็งตึงของตนไปด้วย
“เก่งจังที่รัก” เสียงทุ้มต่ำที่ครางชมไม่ขาดจากด้านหลัง บางครั้งก็ทำเอาสดายุรู้สึกอายในลีลาของตัวเองไม่น้อย ทั้งที่ตอนแรกร้องห้าม ตอนนี้กลับเรียกร้องขึ้นเองเสียได้ แต่การขยับกายอย่างไร้ที่ติของกฤตเมธ ก็นำพาความอายนั้นเตลิดเข้าส่วนลึกไป จนเหลือเพียงความหวามติดปลายลิ้นที่มอบให้กันอยู่นี่เท่านั้น
เซ็กส์ครั้งที่สองดูเหมือนจะกินเวลากว่ารอบแรก สดายุจำไม่ได้แล้วว่าถูกจับเปลี่ยนกี่ท่า กว่าจะจบเกมรับอันแสนทรมานสังขาร โดยเฉพาะท่าสุดท้ายที่ต้องขึ้นไปเป็นฝ่ายคุมเกมอยู่บนตักนั้น ช่างเป็นการทรมานกันอย่างร้ายกาจ ถูกเสียบเสย กระแทกกระทั้นจากเบื้องล่างจนจุกไปหมด ถึงจะเสียงซ่านจนสมองขาวโพลนแค่ไหน แต่พอเสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว สดายุรู้ตัวเลยว่าต้องระบมไปทั้งเอวอีกแน่
แต่ไม่รู้ทำไม ตอนทำไม่ยักจะคิดได้…
คิดแล้วพาลเกลียดตัวเอง ที่เอาแต่นั่งร้องนอนครางให้กฤตเมธปลอบเอาเหลือเกิน

เสียงเม็ดฝนกระทบหน้าต่างพาให้รู้สึกโรแมนติก ฤดูฝนเวียนผ่านมาอีกแล้ว พาลให้นึกถึงบรรยากาศเย็นสบาย และเงียบสงบ มีเพียงสายฝนคลอสายลมที่บรรเลงหนักเบาสม่ำเสมอเป็นดนตรีขับกล่อมให้นอนสบาย
ข้างนอกที่น้ำฟ้าพาให้เย็นฉ่ำ ทำในห้องน้อยของกฤตเมธและสดายุหนาวเหน็บตามไปด้วย ทั้งที่เพิ่งผ่านกิจกรรมร้อนเร่า แต่เพียงครู่ต่อมา ความหนาวเย็นก็พาให้หยาดเหงื่อเหือดแห้งไปได้อย่างรวดเร็ว สองร่างเปลือยล่อนจ้อนจึงต้องนอนตระกองกอดเพื่อถ่ายทอดความอุ่นผ่านผิวเนื้อต่อผิวเนื้อ โดยสดายุที่ยังเหนื่อยอ่อน นอนหันหลังให้กฤตเมธกอดซุกได้ตามใจ
การโรมรันสองรอบติดต่อกัน ทำเอาสดายุสิ้นไร้เรี่ยวแรง ผิดกับกฤตเมธที่ดูเหมือนจะยังสดชื่น และอิ่มเอมกับความสุขสมที่ได้รับจนถึงกับยิ้มแก้มปริ ซึ่งสดายุรับรู้ถึงความกะปรี้กะเปร่านั้นได้ จากวงแขนแกร่งที่ยังคงทรงพลัง งานนี้ทำเอาสดายุที่เริ่มได้สติถึงกับขมวดคิ้วมุ่น เมื่อก่อน ก็คิดไปว่าเพราะตัวเองยังคงผอมบางแต่นั่นก็ผ่านมาหลายปี ตอนนี้ก็ตัวโตขึ้นแล้ว ทำไมถึงรู้สึกว่าพลังทางกายยังไม่สามารถสู้กฤตเมธได้เสียที
สดายุเริ่มคิดหนัก  เขาเพิ่งจะ 32 แต่กฤตเมธนั้นอายุปาเข้าไปเกือบจะ 40 แล้ว ทำไมถึงยังแข็งแรงดีมีซิคแพค  ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้เข้ายิมบ่อย หรือร่างกายจะเป็นอมตะไปแล้ว ไม่คิดจะแก่บ้างเลยหรือไง!!?
หนุบ...
“!!!?”  สดายุสะดุ้งสุดตัว ความคิดฟุ้งซ่านในหัวหายวับไปในพริบตาที่กฤตเมธเอามือมาบีบเบา ๆ ตรงหน้าท้องหยุ่น  และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว มือใหญ่บีบคลึงอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด พร้อมส่งเสียงพึงใจเบา ๆ อยู่ที่ด้านหลัง
“พี่ชอบพุงหยุ่น ๆ ของยุจัง...อืม...เนื้อนิ่ม ๆ หอม ๆ” กฤตเมธพร่ำเพ้อพลางขบเม้มเบา ๆ ตรงหัวไหล่มนของสดายุ ทั้ง ๆ ที่มือใหญ่ยังไม่ยอมละจากหน้าท้องนุ่ม
ถึงตรงนี้ สดายุ เข้าใจแตกฉานในสิ่งที่ตัวเองครุ่นคิดมานานได้แล้ว ว่าทำไม ตัวเขาถึงได้อ่อนเปลี้ยเพลียแรงนัก
...สดายุกำลังกลายร่างเป็นพ่อหมู!!?
เจ้าของเนื้อนิ่มอวบหยุ่น ค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่เพิ่งกระจ่าง สองแขนขาวรีบสำรวจตัวเองขึ้นบ้างเพื่อตอกย้ำเรื่องจริงที่เพิ่งประจักษ์
แขนดึ๋งดั๋งนี่คืออะไร?
ท้องหยุ่น ๆ นี่คืออะไร?
แก้ม…ยุ้ย!!?
สำรวจตัวเองได้เพียงครู่ สดายุก็ได้แต่ปลงตก มาถึงขั้นนี้แล้วหรือนี่…
เพราะการได้ช่วยแม่พิณน์ในครัวสนุกดี อาหารฝีมือแม่ก็อร่อยมาก จึงกินครบสามมื้อทุกวันอย่างเต็มที่ เสาร์อาทิตย์เองก็เช่นกัน พอกลับบ้านไปหาแม่ดาทีไร แม่ก็จะต้องทำของที่ชอบทานเอาไว้ให้ ปรีด์เปรมเกษมสำราญครบทั้งเจ็ดวันขนาดนี้ ไม่ต้องสงสัยกันล่ะ ว่าไอ้เนื้ออวบอูมนี่มาจากไหนกัน
ให้ตายสิ ไม่น่าเพลิดเพลินจนอ้วนไม่รู้เนื้อรู้ตัวขนาดนี้เลย…
งานนี้สดายุถึงกับถอนหายใจยาวเหยียด ลืมไปเลยว่าบนเตียงนอนนี้ยังมีใครอีกคน ที่งงตั้งแต่สดายุลุกพรวดขึ้นสำรวจตัวเองแล้ว
“เป็นอะไรไป?”
“พรุ่งนี้จะไปยิม” ทันทีที่กฤตเมธถาม สดายุก็ประกาศเจตนารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน
“ทำไมล่ะ? ยุชอบนอนเฉย ๆ อยู่กับบ้านมากกว่าไม่ใช่เหรอ? จู่ ๆ จะไปยิมทำไม?” เห็นความจริงจังที่ฉายวาบเข้ามาในดวงตาของคนรัก กฤตเมธก็เกือบหลุดขำ นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นสดายุมีสายตามุ่งมั่นในเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ไม่ยักรู้ ว่าสนใจรูปร่างหน้าตาเหมือนคนอื่น ๆ
“นี่ลุงปล่อยให้ผมเป็นหมูอย่างนี้ได้ไงวะเนี่ย?”
“ก็น่ารักดีออก พี่ชอบนะ ตัวนิ่มดี”  ยิ่ งโดนสดายุบ่น กฤตเมธก็ยิ่งขำ จนต้องกลั้นเสียงหัวเราะจนตัวสั่น
“…พรุ่งนี้จะไปยิม”  แน่นอนว่าสภาพนั้น ยิ่งทำให้กฤตเมธโดนสดายุเขวี้ยงค้อนใส่เสียหลายตลบ
กฤตเมธยิ้มพราวให้กับความตั้งใจของสดายุ ที่ตอนนี้ลงไปนอนขดคลุมโปงหน้าตายู่ยี่ ที่จริงแล้วสดายุของเขาก็ไม่ได้อ้วนจนเกินไปหรอก เรียกว่ากำลังเหมาะมือน่าจะถูกกว่า โดยเฉพาะเนื้อนิ่ม ๆ ไร้กล้ามเนื้อนั่นแหละยิ่งกอดได้ฟัดยิ่งติดใจจนเลิกยาก คงเพราะตอนเล่นหนัง สดายุต้องลดน้ำหนักฮวบฮาบจนผอมมาก ทั้งพอหลังจากนั้น ก็เจอแต่เรื่องปวดหัว จนอ้วนไม่ขึ้นเสียที ดูเหมือนอะไร ๆ หลาย ๆ อย่างจะดีขึ้นหลังได้แต่งงานกัน จากตัวผอมบางจนเห็นกระดูก ก็ค่อย ๆ มีน้ำมีนวลขึ้น ค่อย ๆเป็น ค่อย ๆไป จนกฤตเมธเองก็ไม่ได้ทันสังเกต รู้ตัวอีกทีตอนต้นปีที่สี่นี่แหละ ที่เขาเห็นได้ชัดเจนว่าสดายุตุ๊ต๊ะดูน่ารักขึ้นจมหู
เพราะเห็นว่าไม่ได้อ้วนจนเกินพอดีตรงไหน ลดน้ำหนักมาก กล้ามเนื้อหาย พอทานเข้าไปใหม่และไม่ได้ออกกำลังกายบ้าง มันเลยพอกกลับมาเป็นไขมันแทนกล้ามเนื้อ แต่ก็แค่อวบ ๆ ไม่ได้อ้วนเป็นหมูอย่างที่เจ้าตัวเข้าใจ เพราะฉะนั้นกฤตเมธถึงได้ไม่เรียกร้องให้สดายุลน้ำหนัก ตั้งใจกะจะเลี้ยงไว้ในสภาพนี้ ไม่คิดเลยว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวเสียก่อน
บอกตรง ๆ ว่ากฤตเมธแอบเสียดายไม่หยอก

หลังจากคืนนั้น ที่สดายุตั้งปนิธาน ชายหนุ่มก็สามารถทำความตั้งใจสำเร็จได้ภายในเวลาไม่ถึง 3 เดือน ที่ไม่ใช่แค่ผอม แต่เป็นหุ่นเฟิร์มอย่างร้ายกาจ ขนาดที่กฤตเมธอดผิวปากหวือไม่ได้ ในทุกครั้งที่สดายุถอดเสื้อเผยหุ่นยวนตา
ผิวขาวเนียนละออ ให้สัมผัสลื่นมือตึงแน่น กล้ามเนื้อไม่มากไม่น้อย ดูพอดีสมชายน่ากัด โดยเฉพาะหกลอนบาง ๆ ตรงหน้าท้องแบนราบ ที่เวลาสดายุใส่กางเกงเอวต่ำทีไร มันยั่วให้กฤตเมธต้องกลืนน้ำลายตามทุกที แล้วไม่รู้ทำไม สดายุของเขาถึงช่างยั่วนัก เวลาเขานอนอ่านหนังสือที่โซฟาหรือบนเตียงนอนทีไร จะต้องมาถอดเสื้อโชว์ จะต้องเดินออกจากหน้งน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียว จงใจให้หยดน้ำเกาะพราวไปทั่วตัวยั่วตายั่วใจ
อดไม่ได้ จนต้องจับกดทุกที...

แต่...ความเย้ายวนนั้นก็อยู่ได้เพียงครึ่งปี เพราะหลังจากนั้น สดายุก็อ้วน ๆ ผอม ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ รูปร่างไม่คงที่ เพราะความขี้เกียจ และความขยัน ผลัดกันขึ้น ๆ ลง ๆ เป็นระยะ ๆ ฝ่ายกฤตเมธนั้นแน่นอนว่าสามารถรักษาหุ่นเฟิร์มสมชายได้ตลอด เพราะความเป็นคนสม่ำเสมอ จึงดูหนุ่ม และมีชีวิตชีวา ซึ่งอาการพอง ๆ ยุบ ๆ ของสดายุนั้น ก็ไม่ได้เป็นผลต่อความรัก หรือความหื่นที่กฤตเมธมีต่อสดายุเลยแม้แต่นิด ขึ้นชื่อว่าเป็นสดายุของกฤตเมธ ต่อให้ผอมก็น่าปกป้อง เฟิร์มก็เซ็กซี่ยวนใจ อ้วนก็น่ารักน่าฟัด
แต่ถึงกฤตเมธจะเอ็นดูหมูยุตัวกลม ๆ แค่ไหน กฤตเมธก็ไม่ยอมปล่อยให้สดายุฉุเกินความจำเป็นเด็ดขาด เพราะถึงแม้สดายุจะแข็งแรงสมบูรณ์ดี แต่การมีไตเพียงข้างเดียวก็ทำให้กฤตเมธแอบกังวลใจเล็ก ๆ และคอยดูแลสดายุเป็นพิเศษอยู่เสมอตลอดเวลา

ชีวิตรักของกฤตเมธและสดายุหลังจากนั้น ก็ราบรื่นดี จากรักเป็นผูกพัน จากผูกพัน เป็นความคุ้นเคย และกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของกันและกันในที่สุด ตื่นมาต้องเจอ ก่อนหลับต้องเห็น เป็นเรื่องปกติประจำวันอันแสนสุข แม้ระหว่างวันจะทะเลาะเบาะแว้งกันแค่ไหน โกรธขึ้งกันมากมายเพียงใด แต่พอตกเย็น ก็ต้องคุยกันให้เคลียร์ ไม่ปล่อยปัญหาคาใจข้ามคืนให้พาลต้องนอนไม่หลับ กฤตเมธเป็นคนสบาย ๆ สดายุเองก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก ความโชคดีอาจอยู่ตรงที่ ไลฟ์สไตล์ของทั้งคู่ค่อนข้างเหมือนกัน จึงทำให้ไม่ค่อยมีปัญหาในการอยู่ร่วมกันสักเท่าไหร่
เมื่อแรกรัก ก็เจอแต่สิ่งดี ๆ 
ตอนนี้เหรอ...ข้อเสียพรึ่บพรั่บ
แต่จะข้อดีมากกว่าข้อเสีย หรือข้อเสียมากกว่าข้อดี สุดท้าย ก็สามีภรรยา(?) คนรักกันมันไม่ต้องไปคิดเล็กคิดน้อยกันขนาดนั้นหรอก สรรเสริญข้อดี ยอมรับข้อเสีย ในเมื่อปุถุชนบนโลก ไม่มีใครดีได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่มีใครเป็นนางฟ้าเทวดาได้ทั้งปีทั้งชาติ ในเมื่อแม้แต่ตัวเองยังเป็นคนที่เพอร์เฟคไม่ได้ แล้วทำไมจะยอมรับตัวตนของคนอื่นไม่ได้กัน
โดยเฉพาะกับที่ตัวเองรัก มันรับได้ทุกอย่าง อย่างไม่มีเงื่อนไขอยู่แล้ว
สดายุกับกฤตเมธเองก็เช่นกันกับคู่อื่น ๆ
รัก เข้าใจ แค่นั้นก็พอแล้ว...
อยู่กันเป็นคนรัก
อยู่กันเป็นเพื่อน
อยู่กันเป็นพี่น้อง
อยู่กันเป็นคู่ชีวิต
อยู่กันจนแก่
อยู่กันจนเฒ่า
อยู่กันจนสีผมเปลี่ยนเป็นสีดอกเลา
อยู่กันจนเหนียงยาน...

“รักนะลุง”
“จ๊ะ รักยุเหมือนกัน”
 
*********************************END**********
 
ชะแว๊บ...
บทแรกมาแล้วนะจ๊ะ
ถามว่าบทส่งท้ายบทนี้เขียนขึ้นเพื่ออะไร...
หึหึ...เพื่อสนองความหื่นของอนาคีเองนี่แหละค๊า 555

บทสองจะตามมาในอีกไม่ช้า...อิอิ
และอยากจะบอกว่า เรายังมีติ่งเซอร์ไพรซ์ด้วย หุหุหุ

มาแค่อย่างละนิดอย่างละหน่อย เอาเป็นแค่ให้หายคิดถึงแล้วกันเนอะ
เจอกันใหม่เร็ว ๆ นี้ค๊า

รักและคิดุถึง
อนาคี99 # Thearboo

[hpimmc]

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Rafael]

หูยยย
น่ารักอะ งื้อออ
น้องยุตัวกลมๆก็คงน่าฟัดดีเหมือนกัน 5555

ขอบคุณคยเขียนนะคะ กอดดดด ม๊วฟฟฟ

[arij-iris]

อั๊ยยยยย ยุน่ารักอ่ะ น่ารักๆๆๆๆ

[ka[ze]na]

เจอกันเร็วๆนี้นะคะ #FCหมูยุ  อิอิ

[kinjikung]

ขำหมูยุ 5555 น่ารักน่าฟัดจริง ๆ

[Natsuki-ChaN]

หนูยุท้องหรือ #เดียวๆผิดๆ
พี่เมธมีความหื่นทะลุจอมากค่ะ หนูยุ พรุนหมดแล้วค่าา

[aiyuki]

น่ารักมากกกกก

[nonnon04]

ขึ้นต้นทำเลือดพุ่ง จบท้ายอย่างหวานน้ำตาลเรียกพี่

[Der Adler]

กรี๊ด!!!!!
มาแบบไม่ทันตั้งตัวเลยยยย....มดพากันเดินขบวนมาเพียบเลยยยยย
 

[stickyyrice]

ตัวหนุบหนับ น่ารักจัง

[river]

น่าเอ็นดูเชียว ยุ

[about]

 

[Fragrant]

เป็นบทจบที่เราชอบนะ มันให้ความรู้สึกเรียลอ่ะ ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันมันก็มีหวานปนขมกันไป ไม่มีใครไม่เคยทะเลาะกัน ช่วงแรกๆคบกันเป็นแฟนชีวิตก็ดี้ดี~~ แต่พอมาได้อยู่ด้วยกันชีวิตก็ต่างออกไปจากการเป็นแฟน มีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นสีสันของชีวิต นี่แหละที่เค้าเรียกว่า"ชีวิตคู่" ปล.ลุงอายุกูปูนนี้แล้ว ทำไมยังหื่นไม่เปลี่ยนแปลง 

[rmlab]

ชอบอ่ะน่ารักมากยุ

[jubujubu]

ขำพ่อหมูสดายุ อิอิ

[่jum]

หมูยุ 

[PrimYJ]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน น่ารักมากเลยค่ะ

[ติชิลา]

 

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก

[panna.pann]

ทั้งลุ้น ทั้งฟิน ทั้งซึ้งน้ำตาเจิ่งนอง หลากหลายอารมณ์มาก อดตาหลับขับตานอนกะเรื่องนี้จริงๆ

รู้สึกเต็มอิ่มกะเรื่องนี้มาก มันอินกะตัวละครในเรื่องจนทำให้เรารู้สึกคล้อยตามไปด้วยจริงๆ

ชอบมาก ชอบมากๆ รักนิยายเรื่องนี้ รักคนเขียน รักคนแต่ง รักตัวละครทุกตัว

ปล.ยังอินกับการจากไปของคุณสเน่ห์จันทร์อยู่เลย ทั้งๆที่ส่วนนึงเป็นเพราะตัวเธอเองแต่ก็อดที่จะสงสารเธอไม่ได้

รวมถึงคุณหนูชิดจันทร์ด้วย เกลียดมาก สงสารมาก แล้วก็ทึ่งมากเช่นกัน ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ แต่เป็นการจบที่สวยงามน่าจดจำ

ทั้งคุณเสน่ห์จันทร์และทั้งชิดจันทร์เอง 

[jing_sng]

ชอบแฟนอาร์ทมากๆ เลยอ่ะ ยุน่ารักสุดๆ ไม่เคยคิดว่าพระเอกตัวร้ายนั่นจะมีความอ้วนอวบมาเยื่อน คือเข้าใจอารมณ์ความเอ็นดูของเมธเลย

[Kfc_Pizza]

 

[popular]

  ขอบคุณครับ แฮปปี้มากเรื่องนี้