mpregเมื่อผมโดนเอเลี่ยนกัดตอนที่15 เอเลี่ยน สัตว์ เทนทาเคิล วางไข่>25/8/60>P.6
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: mpregเมื่อผมโดนเอเลี่ยนกัดตอนที่15 เอเลี่ยน สัตว์ เทนทาเคิล วางไข่>25/8/60>P.6  (อ่าน 55554 ครั้ง)

ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
นึกว่ามาต่อ  :mew5: 

ปัญหาพลอตซ้ำ ตัวละครคล้าย เราไม่ค่อยสนใจ เพราะมันคือจุดที่นิยายซ้ำกันมากที่สุด ในขณะที่จุดที่เรามองคือรายละเอียดในการดำเนินเรื่อง สนุกไม่สนุกอยู่ตรงนี้ล่ะ และเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมพลอตเดิมๆ แต่ก็ยังมีคนอ่าน

นิยายอีกเรื่องนั้นเราไม่ได้ไปอ่าน เลยไม่รู้รายละเอียดนัก ได้ยินว่าเปิดพรีฯ แสดงว่าทางนั้นเขาเขียนจบหรือใกล้จะจบแล้ว ถ้ามันคาใจมากก็แนะนำให้ไปอ่านของเขาให้จบ แล้วคุณจะรู้เองว่าซ้ำไม่ซ้ำ เพราะนิยายเรื่องนี้ยังไม่ได้ไปไกลเท่าไหร่

สำหรับนิยายเรื่องนี้ เราว่าสนุกดี ไปทางแนวคอมเมดี้แบบที่เราชอบ

ก็เพราะพยายามไปอ่านมาแล้วถึงได้เห็นจุดซ้ำเยอะมากไงคะ หลายคนที่ไปอ่านก็บอกว่าเหมือน ถ้าแค่พล๊อตหรือตัวละครเราคงไม่แคร์อะค่ะ แต่นี่เราเริ่มเรื่องมาแค่นี้ ก็ซ้ำกันซะหลายจุดแล้ว

ออฟไลน์ oilzaza001

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
ถ้าเราเดาไม่ผิดน่าจะเรื่องนั้น ซึ่ง เราอ่านจบไปแล้ว ถามว่าคล้ายๆกันไหม มันอาจจะคล้ายแต่ไม่เหมือนซะทีเดียว 100% ค่ะ ถ้าถามว่าคล้ายกี่ % คงตอบว่าน่าจะสัก20-30 นอกนั้นโทนเรื่องการดำเนินเรื่องมันไปคนละทางเลยค่ะ แถมเรื่องนู้น 3P ด้วย พระเอกก็ไม่ได้กลายร่างเป็นคนได้ทันทีรวมถึงลูกพระเอกด้วย อ่อ ไม่รวมที่พระเอกกับร่างแยกมีจิตเดียวกันแล้วก็พัฒนาตัวเองได้อีกนะ แค่นี้ก็เห็นความต่างแล้วค่ะ ( แถมพระเอกจะออกแนวเป็นสัตว์ไปซะ70-80% เลยก่อนจะพัฒนาการไปเรื่อยๆในแต่ละตอนนะ ) เรื่องนู้นจะออกแนวดาร์คๆ ผจญภัย อะไรทำนองนั้น แต่เรื่องนี้มันแนวๆสว่างๆคอมเมดี้แฟนตาซีไซไฟ (ตามความคิดเรานะ) ดังนั้นเราแนะนำให้คนเขียน เขียนให้จบไปเลยดีกว่าค่ะ หรือ จะตัดสินใจลบก็แล้วแต่ความสบายใจของคนเขียนเลย แต่ถ้าเลือกเขียนให้จบ นักอ่านจะเป็นคนบอกเองค่ะว่าก็อปหรือแค่บังเอิญ

ปล. จากใจนักอ่านที่อ่านเรื่องแนวเทนทาเคิลทั้งสองเรื่อง ^^

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ตอนแรกก็เดาไม่ออกนะว่าจะเป็นแบบไหน แต่อ่านแล้วก็สนุกดี
 เพลินๆ มาอัพบ่อยๆนะ

ออฟไลน์ whistle

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 766
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
กลับมาแต่งต่อเถอะ สำหรับเราเนื้องเรื่องมันไม่เหมือนกันอ่ะ แต่เป็นแนวเดียวกันอ่ะ อย่างเช่นแนวเอเลี่ยนและท้องได้อ่ะ

ออฟไลน์ Laliat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
 :z13: เรื่องนี้นานจนแทบลืมแล้วน่ะ
แต่ถ้ามั่นใจก็ทำให้เต็มที่อย่าได้เสียใจ
จะได้ไม่เสียดายทีหลัง จะหมู่หรือจ่าคนตัดสินคือผู้อ่าน

ออฟไลน์ พิศตะวัน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 496
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-3
มาต่อเถอะนะ
ถ้าเขียนต่อยังไงก็ไม่เหมือนกันค่ะสำหรับเราเพราะนักเขียนแต่ละคนจะมีเอกลักษณ์และบรรยากาศในการเขียนแต่ละเรื่องไม่เหมือนกัน สำหรับเราที่อ่านทั้งสองเรื่องแล้วจะรู้สึกเลยว่าคนละเรื่องกัน แต่สนุกทั้งสองเรื่องเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อนะคะ
#เราก็เป็นหนึ่งในคนที่ชอบอ่านแนวนี้  ก็อยากให้นิยายดีๆเพิ่มมาอีกเรื่อง :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2


ภาพร่างเจคราทกับเซน เราไม่ได้ตัดเส้นเพราะเราทำงานแบบทับเส้นค่ะ

เห็นเพื่อนเซนว่าเจคราทแลดูเถื่อนไปเลยจับนางผูกริบบิ้นซะ


ตอนที่13 อะไรๆ ก็คอน คอนผิดอะไร(วะ)



      ผั่ว!

      “นายหายหัวไปไหนมาวะแม่ง ผัวเอ็งจะแดกหัวพวกเราอยู่แล้วนะเว่ย!”

      ทันทีที่เห็นหน้าผม เจ้าลีฟก็ไม่รอช้าตรงดิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าทมึ่งทึ่งปานยักษ์วัดแจ้งแถวบ้านเกิดผม แล้วง้างมือตบลงมาบนหัวผมอย่างเต็มแรงเสียจนคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะผมกระโหลกหนา แฮ่ม มียีนเอเลี่ยนอยู่ในตัวป่านนี้สมองคงได้ทะลุออกทางรูจมูกไปแล้วแน่ๆ

      และหลังจากตีกันได้สักพักพอให้หอมปากหอมคอ คุณพี่….ซาโต้ก็เข้ามาขัดจังหวะพวกเรา

      จริงๆ ก็ไม่ได้อยากเรียกพี่หรอกเพราะแว่น กับหน้าหนวดๆ เหมือนตาลุงที่ชอบกินเด็กนั่นมันไม่ได้ให้เลยสักนิด แต่พอดีเกรงใจมีดผ่าตัดในมือพี่แกน่ะนะ

      พวกเราหลบหนีออกมาโดยมีผมแกล้งเป็นมนุษย์ทดลองของคุณพี่ซาโต้ที่โดนมัดเป็นแหนมอยู่บนเตียงและมีลีฟปลอมตัวเป็นผู้ช่วยคอยเข็นรถให้ ซึ่งก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาตรวจค้นหรืออะไรเพราะเกรงบารมีนิสัยอินดี้ที่แสนจะงี่เง่าและเหลือร้ายของพี่ซาโต้

      ลีฟว่าไม่ได้มีแค่เขา แต่ยังมีอีกสามคนจากองค์กรควบคุมผู้มีพลังจิตหรือเรียกย่อๆ ว่าHF ส่วนชื่อเต็มนั้น…….หมอนี่ว่ามันยาวมากจนลืมชื่อเต็มไปแล้ว ช่างน่าอนาถใจดีแท้

      และในขณะที่พวกเรากำลังอยู่ในลิฟต์ซึ่งก็ใกล้จะถึงชั้นใต้ดินอันเป็นแหล่งทำลาย “ของเสีย” หรือก็คือมนุษย์ทดลองที่ล้มเหลวนั่นแหละ ก็ดันเกิดเรื่องขึ้นจนได้เมื่ออยู่ดีไม่ว่าดีไอผู้บริหารโรคจิตแถมมีตำแหน่งสูงของที่นี่ซึ่งเพิ่งจะกลับมาจากการเลือกของเสียที่ยังพอจะ “เล่นสนุก” ได้อยู่ ดันขึ้นมาบนลิฟต์ตัวเดียวกันกับพวกเราทั้งๆ ที่อีกสามชั้นก็จะถึงที่หมายอยู่แล้วแท้ๆ เชียว

      และยังโชคร้ายขึ้นไปอีกเมื่อไอผู้บริหารตัวแห้งหน้าตาบ่งบอกยี่ห้อแห่งความโรคจิตวิปริตขั้นสุดนี่ดันชอบกินเด็กหนุ่มๆ แบบโรคจิตๆ ซะด้วยสิ……...ซึ่งผมก็ซวยเองที่ดันไปถูกเสป็คมันเข้าแบบเต็มๆ เลยทีเดียวเชียว

      ส่วนลีฟกับพี่ซาโต้เองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองผมถูกคนของไอแห้งโรคจิตนี่เข็นออกไป เพราะมันดันมีตำแหน่งสูงกว่าพี่ซาโต้ และอาจจะความแตกขึ้นมาก็ได้





      ระหว่างที่ผมพยายามจะใช้พลังจิตทำลายเจ้าสิ่งที่มัดผมไว้กับเตียงแต่ก็ทำไม่สำเร็จเพราะมันถูกสร้างมาไว้ใช้สำหรับผู้มีพลังพิเศษอยู่นั่นเอง ผมก็ถูกพามาที่ห้องๆ หนึ่งที่มีอุปกรณ์หน้าตาแปลกๆ มากมาย ซึ่งบางอันแค่ดูผ่านๆ ก็รู้เลยว่ามันมีเอาไว้ทำอะไรกามๆ แน่นอน แต่บางอันซึ่งเป็นส่วนใหญ่กลับมีหน้าตาแปลกพิสดารจนจินตนาการไม่ออกเลยว่ามันเอาไว้ทำอะไรกันแน่

      เอื้อก!     

      ผมได้แต่ภาวนาว่าเจคราทหรือใครก็ตามจะมาช่วยผมได้ทันเวลา…...ซึ่ง มันคงเป็นไปไม่ได้แน่นอน

      “โอ้ย!”

      ผมร้องออกมาอยางตกใจเมื่อไอแห้งโรงจิตนั่นกระชากหัวแล้วเอาเข็มที่บรรจุไปด้วยตัวยาบางอย่างแทงลงมาบนคอของผมอย่างแรง แถมระหว่างฉีดมันยังควงเข็มไปมาอีกต่างหาก

      ผมได้แต่กัดฟันจนกรามแทบหัก และน้ำตาไหลพรากๆ ด้วยความเจ็บปวดไปจนถึงก้านสมอง

      เมื่อมันวนจนพอใจแล้วจึงกระชากเข็มออกจนเลือดของผมพุ่งออกมาเล็กน้อย แล้วมันก็ใช้ลิ้นที่แสนน่าขยะแขยงนั่นเลียเลือดของผมที่ติดอยู่บนตัวเข็มฉีดยา แล้วโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

      ทั้งร่างของผมร้อนไปหมด รู้สึกเหมือนกระดูกถูกหลอมละลายและไร้เรี่ยวแรง พลังจิตที่พยายามเค้นออกมาก็เหือดแห้งไปจนหมด แต่กลับได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นเสียงดัง และรับรู้ได้ถึงเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายได้อย่างชัดเจน จมูกและหูที่ดีอยู่แล้วก็กลับดียิ่งขึ้นไปอีก เหมือนประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวขึ้นอย่างเฉียบพลัน

      รวมถึงสิ่งนั้นที่ขยายใหญ่ขึ้นและปวดหนึบขึ้นมาทันที จนเพียงแค่ลมหายใจของเจ้าโรคจิตที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เซนน้อยของผมก็ทำให้เกือบจะเสร็จได้เลยทีเดียว

      มืออันเย็นชืดของมันจับลงมาบนเซนน้อยของผมแล้วบีบมันอย่างแรงก่อนจะขยับขึ้นลงด้วยความเร็ว และแทนที่ผมจะรู้สึกแย่กลับกันมันรู้สึกดีอย่างที่สุด แต่ในขณะที่กำลังจะได้ปลดปล่อยนั่นเอง เจ้าแห้งโรคจิตก็เอาปลอกบางอย่างมาสวมลงบนแก่นกายของผม ซึ่งมันมีปลายแหลมอยู่ด้านบน

      มันยาวและอวบกว่าเทนทาเคิลที่เป็นเขมของเจคราทซะอีก และแน่นอนว่ามันก็เจ็บปวดกว่าด้วยเช่นกัน

      ผมร้องออกมาเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่ด้วยความเจ็บปนเสียว

      “อะไรกันๆ แค่นี้ก็ร้องอย่างกับหมูถูกเชือดซะแล้ว นี่แค่หยอกเล่น เองนะ หึหึ” มันว่าพลางใช้มีดผ่าตัดอันคมกริบค่อยๆ กรีดเสื้อสีเขียวอ่อนบนตัวผมออก ทั้งๆ มันเป็นเสื้อยาวคลุมเข่าที่เหมือนชุดสำหรับเตรียมผ่าตัดซึ่งมีปมให้แกะด้างข้างอยู่แล้วแท้ๆ

      สัมผัสของมีดที่เย็นยะเยือกแตะลงมาบนผิวเนื้อของผมให้ความรู้สึกเสียวซ่านแปลกๆ จนขนลุกซู่ไปหมด

      เมื่อจัดการปราการชิ้นเดียวบนร่างกายของผมออกไปแล้วมันก็จับผมลากไปวางบนเตียงกึ่งเก้าอี้ที่มีลักษณะหน้าคล้ายขาหยั่งในหนังAVที่เจ้าคอนชอบเปิดและเรียกผมไปดูด้วยบ่อยๆ สมัยเรียน แต่มีอุปกรณ์แสนน่ากลัวติดตั้งไว้เต็มไปหมด และยังมีกระจกเงาติดอยู่ด้านบนอีกด้วย

      มันจับแขนและขาของผมแยกออกแล้วล๊อกเอาไว้กับเตียง ซึ่งด้วยลักษณะของเจ้าเตียงนี้ที่ส่วนหัวและท้ายเอัยงลงและพับขึ้นตรงกลางทำให้ท่าทางของผมตอนี้กำลังอ้าขาแบะ นอนหลังแอ่นและโชวส่วนสงวนได้อย่างชัดเจน

      เอื้อก! พลันได้ยินเสียงเจ้าแห้งโรคจิตกลืนน้ำลายและหอบหายใจอย่างอื่นกระหาย

      มันค่อยๆ เอาบางอย่างที่เย็นและน่าจะทำจากเหล็กสอดเข้ามาในช่องทางด้านหลังของผม และเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมถูกสอดเข้ามา เจ้าน้ำเมือกมันๆ ลื่นๆ ก็ไหลย้อนออกมาทันที ยิ่งเจ้าสิ่งนั้นขยายขนาดช่องทางของผมให้กว้างขึ้นเรื่อยๆ น้ำมันๆ ปนเลือดจากการฉีกขาดของเนื้อเยื่อของผมยิ่งไหลนองออกมาจนเตียงแฉะไปหมด

      อา ผมว่าผมรู้แล้วว่ามันคืออะไร มันต้องเป็นสิ่งนั้นแน่ๆ! ไอเท็มสำคัญในหนังAVที่เจ้าคอนชอบดู

      คีมปากเป็ด!
     
      “หืม ไอน้ำกลิ่นคาวๆ หอมๆ นี่มันอะไรกัน? เฮอะ ฝีมือเจ้าซาโต้สินะ มาว่าคนอื่นโรคจิด มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับฉันสักนิด!”
 
      ว่าจบก็เอานิ้วมาจิ้มในช่องทางที่ถูกขยายของผมแล้วถูๆ วนไปมาจนผมรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช๊อตจนต้องร้องครางออกมาอย่างน่าอาย

      มันเอานิ้วที่เปื้อนน้ำเมือกจากช่องทางด้านหลังของผมเข้าปากแล้วดูดเลียด้วยท่าทางที่ดูโรคจิตสุดๆ แต่นั่นเหมือนจะไม่สาแก่ใจ มันจึงดึงเจ้าคีมปากเป็ดออกจนเกิดเสียงดัง ปื้ด! แล้วก้มลงมาเลียช่องทางที่เป็นรูก้ว้างจนหุบไม่ลงของผมอย่างหิวกระหาย เลียจนน้ำแทบจะแห้งแล้วมันจึงหยุดและหยิบบางอย่างขึ้นมา

      มันเป็นลูกกลมๆ สีเงินขนาดเท่าลูกปิงปอง ทั้งหมดเกือบสิบกว่าลูกถูกยัดเข้ามาในร่างกายของผมลูกแล้วลูกเล่าจนท้องรู้สึกจุกเสียดไปหมด แต่ก็ไม่หมดเพียงเท่านั้นเมื่อไอเจ้าแห้งโรคจิตมันกดปุ่มบางอย่างบนรีโมทที่ติดไว้กับเตียง
       
       ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!

      “อะ อ้าาาาาาา!”

      ผมร้องออกมาด้วยความตกใจในทีแรก แล้วจึงกลายเป็นร้องครางด้วยความเสียวในทีหลังเมื่อเเจ้าลูกกลมๆ ในตัวกำลังสั่นกันอย่างรุนแรงจนผมเองยังได้ยินเสียงก้อนเหล็กกระทบกันดังครืดๆ

      มะ มันคือเจ้าสิ่งที่เรียกว่าไข่สั่นในหนังAVที่เจ้าคอนมันชอบดูนั่นเอง! เพียงแต่ว่ามันมีมากกว่าสิบลูกเลยทีเดียว และผมมั่นใจด้วยมากว่าไม่มีดาราAVชายคนไหนท้งชายและหญิงที่เคยยัดเจ้าสิ่งนี้เข้ามาในตัวได้มากขนาดนี้แน่ๆ

      ไม่นานผมก็ถึงจุดที่ทนไม่ไหวจนตัวเกร็งไปหมดและปลดปล่อยมันออกมาในที่สุด เจ้าลูกปิงปองเหล็กสั่นได้บางลูกถึงกับพุ่งออกมาอย่างแรงเพราะมีน้ำหล่อลื่นที่มีลักษณะมันและลื่นในช่องทางลับของผมคอยช่วย

      อึก! แต่ก็โดนยัดกลับมาอยู่ดี

      เหมือนเจ้าแห้งโรคจิตนี่ก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันจึงปลดเข็มขัดและถอดกางเกงของมันออกมา เผยให้เห็นเจ้าหนอนเหี่ยวๆ ย่นๆ สีดำคล้ำ และมีขนยุบยับเด็มไปหมด

      เอื้อก! ผมถึงกลับต้องกลืนน้ำลายกันเลยทีเดียว ซึ่งก็ไม่ใช่ด้วยความอยากแน่นอน

      แต่มันคือความขยะแขยง!

      อะ ไอแตงกว่าพิการใกล้เฉาตายนั่นมันอะไรกันวะหะ!

      ละ แล้วไหนจะเงาะขนดกใกล้เน่าที่เหี่ยวยานยิ่งกว่าไข่หมาแก่ๆ นั่นอีก!

      “อ้า”

      ผมร้องออกมาเสียงสูง ไม่ใช่เพราะเจ็บแตเป็นความขยแขยงเมื่อเจ้าแห้งโรงจิตมันยัดไอหนอนแก่ใก้ลตายของมันเข้ามาในตัวผม

      นิ้วของเจคราทสองนิ้วรวมกันยังใหญ่กว่าหนอนแก่ใกล้ตายของมันเลย ผมแทบไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำตอนที่มันใส่ไอนั่นเข้ามานอกจากขนยุบๆ ยับๆ ของมันกับเจ้าปิงปองเหล็กสั่นได้ที่อยู่ในตัว และก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเสร็จไปตอนไหนเพราะรู้ตัวอีกทีมันก็เอาไอหนอนอันกระจิ๋วของมันออกไปแล้ว

      วิ้ด!

      มันจัดการปลดพันธนาการผมออกแล้วลากผมลงจากเตียงไปไว้กลางห้อง ซึ่งทำให้สิ่งที่อยู่ในตัวผมเสียดสีไปมา และบางลูกก็หลุดออกไปจนต้องร้องครางออกมาอย่างกลั้นไม่ได้

      โฮ่งๆ ครอก อี๊ตๆ!

      พลันหูก็ได้ยินเสียงเหมือนหมาเห่า แต่เป็นหมาที่น่าจะมีปัญหาทางด้านหลอดลมน่าดู เพราะเห่าโฮ่งนึงก็ตามมาด้วยเสียงลมหายใจครืดดราดคล้ายหมู แต่ก็ต้องคิดผิดเมื่อมันคือ….

     หมูหมา!

      เป็นหมูหมาจริงๆ ไม่ใช่แค่หมาที่อ้วนจนกลายเป็นหมู!

      มันมีหัวเหมือนสุนัขพันธุ์พิทบูลเทอร์เรียที่มีขนาดใหญ่กว่าปรกติถึงสามเท่า แต่มีหกขาและไม่มีขนแถมมีกอนไขมันหนาๆ ย้อยๆ อยู่รอบตัวเหมือนหมูที่ถูกขุนให้อ้วนเตรียมรอวันเชือด

      แพละ แพละ แพละ

      ทุกย่างก้าวของมันเต็มไปด้วยเสียงเนื้อย้อยๆ กระทบกัน น้ำลายของมันเองก็ไหลยืดย้อยมาตามทาง ผมเห็นแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายอีกรอบ และหวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดเพราะถ้าใช่ละก็ มีหวังผมต้องอ้วกออกมาแน่ๆ

      แต่นั่นแหละ โชคของผมได้ปลิวหายไปกับไม้ไอติมชิงโชคเมื่อตอนนั้นเรียบร้อยแล้ว……

      “มะ ไม่นะ! อ้ากกกกกก!”

      ผมร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจและขยะแขยงเมื่อเจ้าหมาหมูนั่นขึ้นมาคร่อมบนตัวผมและเอาอวัยวะเพศที่ใหญ่และยาวของมันเสียบเข้ามา เนื้อของมันที่เหม็นสาปและเปียกไปด้วยเหงื่อที่น่าขยะแขยงนั่นถูกับตัวของผมที่ไม่มีสิ่งได้ปกปิด เล็บจากอุ้งเท้าของมันเกี่ยวเอวผมเอาไว้แน่นจนไหลเลือดออกมา

      กึก! รับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างเข้ามาเกี่ยวข้างในของผมตรงปากมดลูก และเมื่อได้ที่แล้วมันจึงขยับตัวไปมาอย่างรุนแรง ส่งผลให้เนื้อของมันตีกับเนื้อของผมจนเกิดเสียงดังปาบๆ และยังมีเสียงลูกเหล็กที่สั่นไม่ยุดในตัวผมกระทบกันไปมา

     “ดี ดีมาก แบบนั้นแหละ หึหึ”

      ในขณะที่ผมกำลังถูกเจ้าหมาหมูนี่ขืนใจอย่างทำอะไรไม่ได้อยู่นั้น เจ้าแห้งโรคจิตก็กำลังถ่ายวีดีโอซึ่งไม่รู้ว่ามันหยิบขึ้นมาถ่ายตอนไหนอยู่

      “อ๊ะ! โอ๊ย!”

      ผมร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อเจ้าหมาหมูหยุดกระแทกแล้ว แต่กลับยัดก้อนบางอย่างเข้ามาแทน ผมรับรู้ได้เลยว่ามันขยายขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนแผลที่เริ่มสมานตัวฉีกออกอีกครั้ง และไม่พอแค่นั้น มันยังหมุนตัวกลับไปอีกทางจนทำให้เจ้าก้อนเนื้อของมันเสียดสีกับช่องทางของผมดังปืดๆ

      อา แบบนี้มัน…..ฉากคนกับหมาในหนังAVที่คอนเพื่อนร่วมห้องของผมชอบดูชัดๆ !

      เพี๊ย!

      แต่ก็ดูเหมือนฉากนี้จะไม่เร้าใจไอแห้งโรคจิตมากพอ มันจึงหยิบแซ่ขึ้นมาแล้วฟาดลงไปที่เจ้าหมาหมูตัวนั้นจนทำให้มันตื่นตกใจออกวิ่งรอบห้อง และถึงแม้มันจะไม่ได้วิ่งเร็วนักเนื่องจากร่างกายของมันที่อ้วนจนไขมันลากพื้น แต่การที่โดนดึงตรงส่วนนั้นไปมาก็ทำให้ผมรู้สึกเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว

      อุก!

      ผมร้องออกมาด้วยความจุกเมื่อเจ้าหมูหมานั่นหยุดวิ่งกระทันหันทำให้ส่วนที่เชื่อมกันกระแทกอย่างรุนแรง

      มันร้องอี๊ดอ๊าดเสียงดังก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาอย่างมากมายจนเต็มท้องของผมไปหมด จนผมเองก็ต้องเสร็จตามมันไปอีกคน และเมื่อมันถอนส่วนนั้นออกน้ำขาวขุ่นก็พุ่งออกมาพร้อมลูกปิงปองเหล็กอีกจำนวนหนึ่ง แต่ก็ยังมีอีกมากที่คาอยู่ภายในท้องของผม

      “เซน!”

      ท่ามกลางสติที่แสนจะเลือนลางด้วยความอ่อนเพลียของผมก็เหมือนว่าจะได้ยินเสียงของเจคราทเรียก

      หวังว่าผมจะไม่ได้แค่หูฝาดไป…….





คุยกันสักนิด....



บอกตามตรงว่าตอนนั้นเฟลมากๆ ค่ะ ทั้งๆ ที่พยายามตั้งใจจะแต่งต่อแล้ว แต่เจอการตอบกลับของเขาแล้วมันรู้สึกจี๊ดจนแต่งต่อไม่ออกเลยทีเดียว คือไม่รู้ว่ามันยากตรงไหนอะ กับแค่การขอให้เขาลบในส่วนที่เหมือนเราออก แต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่แคร์ แล้วไหนบอกว่าจะเปลี่ยนก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนเลยด้วย เปลี่ยนแค่ชื่อเรื่องงี้ก็ได้หรอ อีกเรื่องคือบอกว่าไม่เคยอ่านนิยายเรา และไม่คิดว่าจะมีนิยายแบบนี้เหมือนกันแต่พอเราบ่นในเล้าปุ๊ปเจ้าตัวก็มาบอกขอโทษและจะแก้ให้ทันทีทั้งๆที่เราไม่ได้เอ่ยชื่อเขาด้วยซ้ำ......แต่ก็ไม่เห็นจะแก้เลย(เม้นที่7 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55985.30) นี่ไม่ใช่ว่าตามอ่านนิยายเราอยู่จริงๆ หรอกหรอ? คำพูดแลดูย้อนแย้งและร้อนตัวมากๆ



เราคิดจะทิ้งเรื่องนี้ไปแล้วทั้งๆ ที่เขียนพล๊อตและเหตุการ์ณสำคัญๆ รวมถึงปมในเรื่องจนจบและเหลือแค่เขียนให้เป็นไปตามพล๊อตกับเหตุการณ์ที่วางไว้แล้วด้วยซ้ำ แต่ก็มีเรื่องให้เรานึกถึงนิยายเรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันมานี้เองซึ่งมีคนบอกให้เราเขียนต่อ และช่วงนี้ก็ว่างมากๆ ด้วย แต่ก็รู้สึกติดใจที่จะมาต่อเรื่องนี้จริงๆ เพราะกลัวแต่งไปจะโดนหาว่าเราไปก๊อปเขาซะเองเพราะทางนู้นแต่งจบแถมเปิดพรีไปแล้วด้วย



เอาเป็นว่าเราจะพยายามแต่งต่อให้จบ แต่ถ้ามีคนมาหาว่าเราลอกเขาเราจะลบทันที ไม่ใช่เพราะเราแคร์เขา แต่เราแคร์ตัวเองที่จะต้องมานั่งอ่านความเห็นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกแย่มากกว่าค่ะ

ออฟไลน์ พิศตะวัน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 496
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-3
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ตอนนี้สงสารเซนอ่ะ555โดนกระทำชำเราโดยผู้อื่น
 :katai5: :katai5:

ออฟไลน์ แม้วธวัลหทัย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
แหวกแนวดี
นายเอกโดนกระทำชำเราเละสุดๆ ไปเลย
เจคราทจะทำยังไงนะ

ออฟไลน์ Laliat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
 :z13: สู้ต่อไปอย่าได้ถอย คนที่ลอกเขาต่อให้ทำดีทำเด่นยังไงมันก็แค่ของเลียนแบบเกรดเอ+

 คุณต้องภูมิใจซิว่าเรื่องของคุณดีจริงไม่งั้นเขาไม่ก็อปหรอก

 บอกเขาไปเลยว่าคุณดีใจที่เป็นแรงบันดาลใจให้เขา เพราะไอ้คำว่าแรงบันดาลใจยังไงก็คือแสลงของคำว่า ลอกเลียนแบบ

ถ้าเขาภูมิใจกับการขโมยของคนอื่นทำหน้าชื่นตาบานประหนึ่งว่าพิชิตยอดเขาเอเวอเรส ก็ปล่อยเขาไปพร้อมสังเวชเบาๆเถอะค่ะ

 "ก็แค่ของเลียนแบบล่ะว้า" มีปัญญาทำได้แค่นี้

แต่ก็เข้าใจน่ะคะ ว่าตั้งใจทำแต่ถูกชิงตัดหน้าต้องเจ็บใจธรรมดา

ข้อเสียหลักคือคุณเว้นช่วงนานไปเลยเป็นช่องทางให้กับพวกคิดไม่ซื่อ(แถมคิดเองไม่เป็นด้วย)
จะว่าไปนี่ลอกเลียนแบบฟ้องร้องได้น่ะคะ ผิดกฎหมายค่าๆๆๆ

ข้อความข้างต้นอนุญาตให้ลอกเลียนไปแจกพวกก็อปปี้โชว์ได้น่ะคะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
:z13: สู้ต่อไปอย่าได้ถอย คนที่ลอกเขาต่อให้ทำดีทำเด่นยังไงมันก็แค่ของเลียนแบบเกรดเอ+

 คุณต้องภูมิใจซิว่าเรื่องของคุณดีจริงไม่งั้นเขาไม่ก็อปหรอก

 บอกเขาไปเลยว่าคุณดีใจที่เป็นแรงบันดาลใจให้เขา เพราะไอ้คำว่าแรงบันดาลใจยังไงก็คือแสลงของคำว่า ลอกเลียนแบบ

ถ้าเขาภูมิใจกับการขโมยของคนอื่นทำหน้าชื่นตาบานประหนึ่งว่าพิชิตยอดเขาเอเวอเรส ก็ปล่อยเขาไปพร้อมสังเวชเบาๆเถอะค่ะ

 "ก็แค่ของเลียนแบบล่ะว้า" มีปัญญาทำได้แค่นี้

แต่ก็เข้าใจน่ะคะ ว่าตั้งใจทำแต่ถูกชิงตัดหน้าต้องเจ็บใจธรรมดา

ข้อเสียหลักคือคุณเว้นช่วงนานไปเลยเป็นช่องทางให้กับพวกคิดไม่ซื่อ(แถมคิดเองไม่เป็นด้วย)
จะว่าไปนี่ลอกเลียนแบบฟ้องร้องได้น่ะคะ ผิดกฎหมายค่าๆๆๆ

ข้อความข้างต้นอนุญาตให้ลอกเลียนไปแจกพวกก็อปปี้โชว์ได้น่ะคะ

ไม่มีคอมเม้นไหนอ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจเท่าเม้นนี้เลยค่ะ 555+
โอ้ย พออ่านแล้วทุกความขุ่นหมองข้องใจปลิวหายไปหมด
ตอนแรกยังรู้สึกเฟลๆ กับการแต่งต่ออยู่เลย จนได้มาอ่านความเห็นนี้นี่แหละ
ถ้าเมื่อปีที่แล้วได้เจอคุณ คาดว่าเรื่องนี้คงจบไปแล้วแน่ๆ ค่ะ 555+

ออฟไลน์ เด็กเลี้ยงแมว

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
เดี๋ยวนะต้นขานักซูโม่ นั่นก็ใหญ่ไปนะ5555 ฟินไม่ออกเลย

ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
เดี๋ยวนะต้นขานักซูโม่ นั่นก็ใหญ่ไปนะ5555 ฟินไม่ออกเลย


แก้เป็นท่อนให้แล้วค่ะ ต้นขาใหญ่ไปจริงๆ แต่ท่อนน่าจะเท่าหัวเด็กอะ

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ เมื่อนั้นฝันว่า

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 323
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
เอาตามตรงนะ เราอ่านเรื่องโน้นก่อนเรื่องนี้อีก แล้วพอมาอ่านเรื่องนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรใดๆทั้งสิ้นเลย แล้วเราก็ค่อนข้างมั่นใจด้วยว่าเขาไม่ได้เลียนแบบ มันเหมือนแค่ไม่กี่ส่วน และส่วนใหญ่นิยายแนวนี้ก็เหมือนกันในจุดๆนี้ด้วย ที่สำคัญคือเขาจบแล้ว ขึ้นเรื่องใหม่แล้วด้วย แต่ของคุณยังไม่จบเลย เขาจะก็อปได้ไงในเมื่อเขาจบแล้วแต่ของคุณไม่ เราไม่ได้หมายความว่าของคุณเลียนแบบนะ แต่ก็ควรจะเข้มแข็งและเชื่อมั่นในความคิดตัวเองหน่อย เรื่องแนวนี้มาเริ่มๆประมานนี้ทั้งนั้น ถ้ายังมั่นใจว่าเขาก็อปอยู่ก็ทำให้มันดีกว่าซะเลยสิ แต่ในฐานะนักอ่านรู้สึกว่ามันไม่คล้ายเลย

ออฟไลน์ Jajea1234

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เราว่าเราว่าเนื้อเรื่องมันก็คล้ายนิดหน่อยนะคะ นิยายแนวนี้พล็อตก็คล้ายไกัน แต่ว่าอีกอย่างหนึ่งคือเค้าแต่งจบแล้วแต่คุณยังแต่งไม่จบแถมเค้าเปิดเรื่องใหม่แล้ว เราว่าคุณก็เหมือนพยายามจะบอกว่าเค้าก๊อปตลอด งงค่ะงง :katai1:

ออฟไลน์ Acacha

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-2
อ่านเรื่องนี้ก่อนพอเห็นประเด็นก๊อปไม่ก๊อป ก็เลยอยากเผือกจนไปลองอ่านเรื่องโน้นต่อ เห็นด้วยกับคอมเม้นอื่นๆข้างบนนะว่าไม่เหมือน แค่เป็นแนวเดียวกันซึ่งจุดที่ตรงกันเป็นลักษณะที่เห็นได้บ่อยๆในนิยายแนวนี้ นอกนั้นก็ไม่เหมือนละ เรื่องโน้นออกแนวโหดดาร์ค เรื่องนี้โรแมนซ์สดใส
ชักพิมพ์ยาวละ สรุป คิดว่าไม่น่าใช่การก๊อป เรื่องนี้ก็มีสไตล์ของเรื่องนี้ เป็นนิยายแนวเดียวกัน แต่ต่างสไตล์ ดีกะคนอ่านทำให้คนอ่านได้อ่านนิยายสนุกๆเยอะขึ้น เพราะงั้นก็ขอให้มั่นใจและเขียนเรื่องไปตามที่คิดทั้งคู่ o14

ออฟไลน์ whistle

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 766
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4

ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
บทที่14 เอเลี่ยนยังมีได้ แล้วทำไมยูนิคอร์นกับมังกรจะมีไม่ได้?





      อือ…….

      ที่นี่? ที่ไหนวะ?

      “เซน!”

      ขณะที่ผมกำลังมึนๆ อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองดังขึ้น และนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พ่อของลูกผมนี่แหละ

      เออ เจคราทไงจะใครล่ะ!

      “เจคราท? ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ แล้ว….อื้อ” ผมยังพูดไม่ทันจบ เจคราทก็ยัดหนวดของมันเข้ามาในปากผมแล้ว ในทีแรกผมพยายามจะขัดขืนแต่เมื่อมันปล่อยน้ำหล่อเลี้ยงของมันออกผมก็ยอมดูดกินอย่างว่าง่ายในทันที ร่างกายรู้สึกโหยหาเจ้าสิ่งนี้ยิ่งกว่าอะไร

      พอได้กินแล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้น จากตอนแรกที่ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อไปหมดทั้งตัวก็หายเป็นปลิดทิ้ง เหลือก็แต่ความรู้สึกจุกเสียดในท้องน้อย แถมพอจะลุกขึ้นจากเตียงก็เหมือนมีอะไรบางอย่าง…….ดิ้นอยู่ข้างใน

      เฮื้อก!

      มะ ไม่นะ คงไม่ใช่ไอลูกหมาหมูนั่นใช่ไหม…

      “เซน! เป็นอะไร”

      เมื่อเห็นผมอยู่ดีๆ ก็หน้าซีดและนิ่งค้างไปหมือนจะเป็นลม เจคราทจึงจับไหลของผมเอาไว้ไม่ให้ทรุดลงไปหน้าทิ่มพื้นแล้วค่อยๆ ประคองให้ผมนั่งลงกับเตียงดีๆ

     “มะ มี มีอะไรอยู่ในท้องผมก็ไม่รู้! ฮื่ออออ”

      พูดจบผมก็ร้องไห้โห่ออกมาทันทีดวยความหวาดกลัวที่ว่าเจ้าสิ่งนั้นมันจะเป็นลูกของไอก้อนไขมันที่น่ารังเกียจนัน

      ผมไม่อยากคลอดไอตัวนั้นออกมาหรอกนะ! แค่คิดว่ามีไอตัวน่ารังเกียจนั่นอยู่ในท้องของผม ผมก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองจะแย่แล้ว

      “เด็กดีอย่าจิกเนื้อตัวเองสิ ไม่ต้องหวงเดี๋ยวผมจะช่วยดูให้”

       เจคราทว่าพลางจับมือผมที่จิกแน่นบนเนื้อที่ท้องของตัวเองออกอย่างเบามือแล้วค่อยๆ จับผมนอนลง จากนั้นจึงแยกขาผมออกจากกัน

      ส่วนผมที่ทนดูไม่ได้ก็ยกหมอนขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ ช่วงล่างสัมผัสได้ถึงรยางค์ของเจคราทที่รุกล้ำเข้ามาอย่างช้าๆ แล้วควานไปมาภายในตัวผม

      “อือ!”

      ผมอดส่งเสียงร้องครางออกมาไม่ได้เมื่อหนวดเส้นนั้นครูดกับผนังภายในแล้วควานไปมาเหมือนจะแกล้ง จนต้องจิกเท้าลงกับเตียงแล้วแอ่นตัวตาม

      “หือ? นี่มัน…..”

      “อะ อะไร ใช่ไอหมาหมูน่าเกลียดนั่นไหม!”

      เจคราทไม่ตอบแต่กลับหัวเราะหึหึขึ้นมาแทน จากนั้นผมจึงรู้สึกได้ว่าเจ้ารยางค์เส้นนั้นถูกดึงออกมาจากตัวอย่างช้าๆ และเมื่อได้ระยะหนึ่งก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างอยู่ในรยางค์นั้นหลายก้อน…..แถมยังสั่นได้ด้วย

      “อึก อะ อ้า~”

      ผมร้องออกมาเสียงดังเมื่อเจ้ารยางค์ที่มีลูกลมๆ หลายก้อนอยู่ข้างในนั่นถูกดึงออกมาอย่างรุนแรงจนครูดกับผนังถ้ำของผมจนส่งผลให้ผมเสร็จอย่างกระทันหันจนกล้ามเนื้อหดเกร็ง และเมื่อเจ้ารยางค์เส้นนั้นถูกถอนออกมาจนสุดสาย น้ำสีขาวขุ่นที่ออกเหลืองและส่งกลิ่นเหมือนน้ำมันหมูเหม็นหืนที่เจ้าหมาหมูเคยปล่อยไว้ในตัวของผมก็ถูกพ่นออกมาด้วยเช่นกัน

      แฮกๆ ผมหอบหายใจอย่างหนัก รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้ออ่อนแรงกระทันหัน และยิ่งเห็นสิ่งที่รยางค์เส้นนั้นของเจคราทคายออกมานับสิบก้อน ผมก็ยิ่งอยากจะเป็นลมไปอีกรอบจริงๆ

      ตืดดดดดดด~

      เจ้าลูกปิงปองเหล็ก !

      หลังจากนอนพักให้หายเหนื่อยอีกสักพักผมก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปอาบน้ำเพราะทนกับกลิ่นเหม็นเหมือนน้ำมันหมูหืนๆ นี่ไม่ไหวแล้ว แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นไอเจคราทงี่เง่านั่นยังคงให้ความสำคัญกับเจ้าลูกปิงปองสั่นได้ไม่เลิกอยู่ที่ปลายเตียง

      จะสนใจอะไรไออุปกรณ์โรคจิตนั่นนักหนาวะ!

      ด้วยความโมโหผมจึงยกเท้าขึ้นจะถีบเจคราทให้ตกเตียง แต่นอกจากมันจะไม่สะเทือนแล้วก็เหมือนกรรมจะติดจรวดเมื่อน้ำเชื้อของเจ้าหมาหมูนั่นไหลออกมาอีกแล้ว

      นี่มันจะเยอะไปแล้วนะ!

      และเหมือนเจ้าเอเลี่ยนหื่นนี่จะรู้ตัวว่าผมอารมณ์ไม่ค่อยดีจึงรีบพาผมไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว และเมื่อมาถึงห้องน้ำแล้วมันก็ให้ผมยืนหันหน้าเข้าหากำแพงและยกมือยันไว้

      “เดี๋ยวๆ จะทำอะไรเนี่ย!”

      “ทำความสะอาดข้างในน่ะ”

      หลังจากตอบแล้วเจคราทก็ยื่นหนวดไปเปิดน้ำในอ่างที่สามารถปรับอุณหภูมิได้แล้วดูดน้ำในนั้นมาเก็บไว้ในหนวดของมัน จากนั้นก็ยื่นมาจ่อที่ช่องทางด้านหลังของผม

      “ห๊ะ เด…...อ้า!”

      มันไม่ฟังคำทักท้วงใดๆ ทั้งสิ้นก็เล่นแทงเข้ามาจนตูดสั่น แถมยังปล่อยน้ำออกมาอย่างแรงโดยที่ไม่ได้เกรงใจมดลูกผมเลยสักนิดเดียว

      ท้องของผมเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มรู้สึกจุกแล้ว และก็แทบจะเป็นลมเมื่อเห็นขนาดท้องที่ใหญ่โตเหมือนมีคนยัดแตงโมเข้าไปสักสองลูกได้ภายในเวลาไม่กี่นาที ยิ่งเจ้าเอเลี่ยนโรคจิตนี่ดึงหนวดของมันออกจนน้ำสีออกขุ่นๆ พุ่งออกมาเป็นสายแล้วท้องก็ยุบลงแต่ดันไม่กลับที่เดิมเพราะมันดันย้อยลงมาเหมือนหนังไอหมาหน้าย่นๆ อย่างบลูด๊อกซะได้

      โอ้วพระเจ้า นี่มันจะเฮเร่อไปแล้วนะโว้ย!!!





      สามครั้ง…...ผมโดนไอเอเลี่ยนโรคจิตมันล้างตูดไปสามครั้ง! ไม่ต้องถามถึงความเหี่ยวย่นของหนังหน้าท้องเลย ยิ่งกว่าหน้าหมาบลูด๊อกแก่ซะอีก ฮื่อ เซนอยากเอาเงินไปฉีดโบท๊อกหน้าท้อง

      “อย่าทำหน้างั้นสิ เดี๋ยวไม่พาไปให้อาหารยูนิคอร์นนะ” 

      “อย่ามาใช้มุขหลอกเด็กสามขวบนะโว่ย!”

      ผมมองไปที่เจคราทอย่างเคืองๆ ที่มาล้อเล่นอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลาซะบ้างเลย ซึ่งคนถูกมองก็ได้แต่ยิ้มอ่อนเหมือนมองเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังงอนด้วยเรื่องไร้สาระอยู่

      อ่า เอาจริงๆ ถ้าเทียบอายุกัน ผมมันก็เป็นได้แค่เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาอะไรในโลกของเจคราทจริงๆ นั่นแหละ แต่ใครจะไปยอมรับให้เสียหน้ากันเล่า!

      “ผมก็บอกคุณแล้วไงเซนว่าคุณไม่มีรังไข่ แค่น้ำเชื้อมันทำให้คุณท้องไม่ได้”

      “ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นสักหน่อย!”

      “แล้วเรื่องไหนล่ะ?”

      “......”

     ผมได้แต่เงียบใส่แล้วเร่งเท้าเดินปึ้งปั้งออกจากเจ้าเอเลี่ยนโรคจิต ก็ใครมันจะไปกล้าบอกกันเล่าว่าเป็นเพราะท้องผมมันย่นเป็นชั้นๆ เหมือนไอหมาหมูที่ข่มขืนผมตอนนั้นน่ะ!

      ฮื่อ พ่อจ๋าแม่จ๋า เซนไม่มีหน้า(ท้อง)ไปพบพ่อจ๋ากับแม่จ๋าบนสวรรค์แล้ว

      เจคราทบอกว่าตอนนี้เรากลับมาที่เกาะแล้ว แต่ที่เรากำลังอยู่ตอนนี้เป็นด้านล่างของเกาะไม่ใช่บนเกาะ ซึ่งด้านล่างที่ว่านี่ก็มึความลึกเทียบเท่ากับตึกสามสิบชั้นเลยทีเดียว

      เมื่อเดินมาได้สักพักพวกเราก็มาถึงห้องห้องหนึ่งที่มีคนในชุดกาวน์สีขาวและเครื่องแบบเหมือนหน่วยรบพิเศษที่องค์กรนาซ่าเดินกันขวักไขว่ไปมาอย่างเร่งรีบ แลดูทุกคนเหมือนจะมีหน้าที่เป็นของตัวเองกันทั้งนั้นเลย

      “อ่าว ท่านเจคราท เซน ลงมาทำอะไรกันที่นี่”

      เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยทักพวกเราดังมาจากข้างหลัง และเมื่อหันกลับไปก็พบกับนีทผู้ซึ่งเป็นผู้ช่วยของหมอเอเว่นนั่นเอง

      “พาเด็กมาให้อาหารยูนิคอร์นน่ะ”

      “ยูนิคอร์น? อ๋อ เจ่านั่นสินะครับ แต่ตอนนี้มันอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร ผมเกรงว่า……”

      “หึ คิดว่ามันกล้ากับฉันหรอ?”

      “อา ถ้างั้นก็เชิญทางนี้เลยครับ”

      ผมได้แต่มองไปทางเจคราททีนีททีเพราะไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ ยูนิคอร์น? ตกลงว่ามันมียูนิคอนจริงๆ หรอวะ หรือมันจะเป็นชื่อรหัสอะไรสักอย่างกันแน่

      อา มันต้องเป็นอย่างหลังอยู่แล้วแหละ ไอม้ามีเขาฟรุ้งฟริ้งนั่นมันจะไป……

      “มีจริงดิ!”

      ผมอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อนีทกับเจคราทพาผมเดินผ่านประตูหลายบานที่มีภาษาแปลกๆ และหมายเลขติดอยู่มาจนถึงลานแห่งหนึ่งที่มีพื้นเป็นหญ้า และมี เจ้าสิ่งนั้น กำลังยืนเล็มหญ้าอยู่ และเมื่อมันเห็นพวกเราสายตานั้นก็แลดูดุร้ายยิ่งขึ้น เท้าหน้าที่มีลักษนะเป็นกีบนั้นย่ำไปมาจนเศษดินกระจาย

      อึก

      ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อเจ้า ยูนิคอร์น ตัวนั้นหันสายตามาจับจ้องที่ตัวเอง จะว่ายูนิคอนก็ไม่เชิง เพราะมันดูไม่เหมือนม้าฟรุ้งฟริ้งที่มีเขาสักเท่าไหร

      ตัวของมันมีสีขาวซีดและขนแผงคอยาวสีเดียวกัน มันมีเขาเหมือนกวางอยู่หนึ่งอันตรงกลางหน้าผากกับหางที่เหมือนวัว รวมๆ ที่ว่ามาก็เหมือนยูนิคอนในตำนานอยู่ แต่รูปทรงของมันกลับมีส่วนอกและขาหน้าที่ใหญ่กว่าม้าปรกติอยู่เล็กน้อย รวมทั้งคอที่ยาวกว่าม้าปรกติทั่วไปด้วย อีกทั้งหน้าของมันดูดีๆ แล้วก็เหมือนกวางมากกว่าม้านะ

      ผมถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

      นี่ไม่ใช่ว่าผมตายไปแล้วหรือหลงเข้าไปในมิติคู่ขนานใช่ไหมอะ ทำไมนอกจากความไซไฟแล้วมันยังมีความแฟนตาซีขนาดนี้ด้วยวะ!

      “ยะ ยูนิคอร์น! นี่มันอะไรน่ะเจคราท?”

      ผมหันไปถามเจคราทผู้ซึ่งเป็นคนเดียวที่จะให้ความกระจ่างกับผมได้ในตอนนี้ ส่วนคุณผู้ช่วยนีทก็หายตัวไปไหนแล้วไม่รู้ในระหว่างที่ผมกำลังตกตะลึงอยู่

      “อืม จริงๆ แล้วมันเป็นบรรพบุรุษของยูนิคอร์นบนดาวโลกมากกว่าน่ะ ส่วนที่อื่นๆ จะเรียกมันอย่างเป็นทางการว่า อิเล็ชโทรี่”

      “หะ?”

      นี่บรรพบุรุษของไอม้าฟรุ้งฟริ้งขวัญใจเด็กหญิงชาวโลกนี่มันอิมพอตมาจากต่างดาวหรอกเราะ!

      เหมือนจะเห็นว่าผมงงกว่าเดิมเจคราทจึงช่วยอธิบายเพิ่ม

      “ เจ้ายูนิคอร์นบนดาวโลกของคุณก็มาจากสัตว์ต่างดาวสายพันธุ์อิเล็ชโทรี่ที่ติดมากับยานขนส่งที่บังเอิญต้องลงจอดฉุกเฉิญบนโลกของคุณแล้วหลุดออกมาเมื่อสองพันกว่าปีก่อนนั่นแหละ แม้จะจับกลับไปได้ แต่มันก็ดันไปผสมพันธุ์กับม้าบนดาวโลกซะแล้ว และกว่าจะรู้ตัวมันก็แพร่พันธุ์จนมนุษย์บางส่วนรับรู้ไปและยากเกินกว่าจะแก้ไขแล้วด้วย ก็เลยต้องตามเก็บกันยาวเลยทีเดียว แถมกว่าจะเก็บกันหมดมันก็แพร่กระจายกันปากต่อปากจนต้องปล่อยให้เป็นอีกหนึ่งตำนานของพวกมนุษย์ไป”

      ผมรู้สึกเหมือนสมองละลายหายไปชั่วแวบหนึ่งเลยทีเดียว จึงได้แต่เอานิ้วก้อยแคะหูไปสองทีก่อนจะทำหน้างงๆ ส่งไปให้สามีตัวเอง

      “นายจะบอกว่าจริงๆ แล้วยูนิคอนคือลูกครึ่งมนุษย์ต่างดาวหรอ?”

      “อืม พูดให้ถูกต้องบอกว่าสัตว์ต่างดาวมากกว่า เพราะพวกมันจัดเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถพัฒนาการทางด้านสังคมและความคิดได้ ก็เหมือนหมาแมวบนดาวโลกนั่นแหละ แต่จะฉลาดกว่ามากเท่านั้นเอง”

      “งั้นแล้วมังกรล่ะ มีจริงไหม?”

      “ฮะๆ มีสิ แต่ไม่เชิงเป็นสัตว์จากต่างดาวหรอก มันเป็นสิ่งมีชีวิตบนดาวโลกที่สูญพันธุ์ไปแล้วอย่างไดโนเสาร์ที่ถูกตัดแต่งพันธุกรรมกับสัตว์จากต่างดาวน่ะ แต่นั่นแหละมันผิดกฏหมายที่สภาดวงดาวกำหนด เพราะการจะสร้างสัตว์สายพันธุ์ใหม่ข้ามดวงดาวได้จำเป็นต้องได้รับการอนุมัติก่อน และยิ่งมาทำการบนดาวโลกที่…...ตอนนั้นถือเป็นดาวที่ยังไม่ค่อยพัฒนา จนอาจจะทำให้ระบบการวิวัฒนาการของดาวโลกปั่นป่วนก็ถือเป็นโทษที่ร้ายแรงมากด้วย”

      สะ สภาดวงดาว? แล้วอะไรคือดวงดาวที่ยังไม่ค่อยพัฒนา ทำไมฟังแล้วถึงรู้สึกแหม่งๆ เหมือนโดนดูถูกชอบกลแหะ

      แต่จะว่าไป

      “นี่ แล้วการที่นายมาสร้างลูกหลานกับฉันมันไม่ผิดกฏอะไรนั่นหรอกหรอ?”

      เมื่อผมถามสิ่งที่สงสัยออกไป เจคราทก็ยิ้มนิดหน่อยก่อนจะตอบประมาณว่า

      ถ้ายื่นเรื่องไปแล้ว และทำตามเงื่อนไขข้อตกลงต่างๆ ก็ถือว่าไม่ผิด ส่วนเงื่อนไขการขยายเผ่าพันธุ์ที่ว่า ข้อแรกเลยก็คือห้ามทำไปเพื่อคุกคามหรือส่งผลกระทบต่อดาวนั้นๆ ข้อสองก็คือกระทำได้บนดาวที่กำลังพัฒนาและห้ามกระทำการบนดาวที่ยังไม่พัฒนาหรือพัฒนาแล้ว ข้อสามคือต้องเป็นเผ่าพันธุ์ที่ใกล้จะสูญพันธุ์เท่านั้น นี่เป็นเงื่อนไขหลักๆ ซึ่งจะแตกต่างกับพวกที่คิดจะครองรักกันแต่ไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะขยายเผ่าพันธุ์นิดหน่อยอย่างพ่อกับแม่ของเอเดนนั่นแหละ

      หลังจากผมได้รับรู้ข้อมูลที่น่าเหลือเชื่อมากมายภายในไม่กี่ชั่วโมง สมองก็เหมือนจะอยากละลายหายไปอย่างถาวรทันที

      อา หญ้าที่เจ้าต้นตระกูลยูนิคอนนั่นเคี้ยวอยู่แลดูน่ากินจังแฮะ





      คอน

      ฮัดเช่ย!

      ชายหนุ่มถูจมูกแรงๆ เพื่อลดการระคายเคืองจากฝุ่นผงที่ฟุ้งกระจายไปมาในอากาศเนื่องจากกำลังทำการจัดเก็บของเก่าในบ้านที่ไม่ได้กลับมานาน

      พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปเก่าๆ สมัยเรียนวางอยู่ จึงตั้งใจหยิบมันขึ้นมาดู แต่กลับมีบางสิ่งร่วงออกมาเสียก่อน

      มันคือแผ่นซีดีที่เก่าจนหน้าปกซีดแต่ก็ยังพอจะมองออกว่าเป็น……

      “อ่าว นี่มันแผ่นหนังAVของเซนที่มันเคยฝากไว้นี่ว่า โห นานจนลืมอะว่าแม่งชอบดูอะไรแบบนี้”

      นั่นแหละ


..........................


โอโห ความจริงเปิดเผย คอนเป็นแพะนี่เอง 555+

สำหรับภาพประกอบเจคราทกับเซนยังไม่ได้ทำต่อเลยค่ะ
เพราะติดงานคอมมิชชั่นวาดๆ ด้วย ;=;

แต่เราก็ยังเปิดรับอยู่นะ! ราคากันเอง!

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-08-2017 01:56:25 โดย netthip »

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ แม้วธวัลหทัย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
ตัวเองงง
สรุปเซนกับหมูหมานี่ยังไง
นางเป็นส่วนหนึ่งของรยางค์ของเจคราทหรือเปล่า

งั้นหลังจากนั้นเจคราททำยังไงกับพวกที่ข่มขืนเซน
ติดใจกับตรงนี้มาก ช่วยมาอธิบายที

ขอบคุณที่มาต่อจ้า
รอตอนต่อไปนะจ้ะ

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
ตัวเองงง
สรุปเซนกับหมูหมานี่ยังไง
นางเป็นส่วนหนึ่งของรยางค์ของเจคราทหรือเปล่า

งั้นหลังจากนั้นเจคราททำยังไงกับพวกที่ข่มขืนเซน
ติดใจกับตรงนี้มาก ช่วยมาอธิบายที

ขอบคุณที่มาต่อจ้า
รอตอนต่อไปนะจ้ะ

มีเฉลยในตอนต่อไปฮับ

ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
บทที่15 น้องชายของพ่อเรียกว่าอา





      สาเหตุที่เจคราทพาผมลงไปทำความรู้จักกับสถานีวิจัยข้างล่างนั่นก็ไม่มีอะไรมาก แค่ว่าอีกสองสามเดือนจะครบกำหนดตรวจสถานีวิจัยนี้ ซึ่งจัดทุกๆ สองปีแล้วก็เท่านั้นเอง

      ส่วนผมเกี่ยวอะไรด้วยนั้น เจ้าเอเลี่ยนโรคจิตบอกไว้ว่าเพราะผมเป็นแม่พันธุ์หรือจะเรียกให้เพราะๆ ตามประสาชาวโลกก็ภรรยาของมันนั่นเอง ซึ่งนอกจากพวกเขาจะมาตรวจสถานีวิจัยแล้วยังมาตรวจและทำเรื่องของผมเข้าระบบอีกด้วย

      เจคราทว่างานนี้ก็ไม่มีอะไรมากสำหรับผม แค่ต้องเก็บตัวอย่างเลือดและเนื้อเยื่อ ตอบคำถามนิดๆ หน่อยๆ เพื่อเอาผมเข้าระบบอย่างเป็นทางการ

      และก็อีกเหตุผล……...มันกลัวผมปล่อยไก่

      งานนี้ปรกติแล้วจะมีคนลงไปตรวจใต้เกาะจริงๆ แค่สิบกว่าคน แต่จะมีที่เหลืออีกเกือบร้อยคนที่เป็นผู้ติดตามรออยู่บนเกาะ ซึ่งระยะเวลาที่พวกเขามาอยู่ที่นี่ก็สามวัน และระหว่างนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ตลอดสามวันนั้นด้วย

      และอย่างที่รู้ๆ กันว่าเกาะนี้ถูกปกปิดมิดชิดจากโลกภายนอก พวกเอเลี่ยนทั้งหลายจึงไม่จำเป็นต้องปกปิดตัวตนและสามารถใช้ร่างจริงของตนเองออกมาสนุกสนานกันได้เต็มที่

     มันบอกผมว่าให้เตรียมใจไว้เล็กน้อย เพราะอาจจะเจอเรื่องที่ทำให้ผมเกิดอาการตกใจ’นิดหน่อย’ เช่นว่ามีการกลืนคนข้างๆ ลงท้องแล้วสำรอกออกมา หรือไม่ก็เซ็กหมู่พิศดาร…..

      ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันคือ ‘งานเลี้ยงสังสรรค์’ หรือ ‘ปาร์ตี้เอเลี่ยนเมายา’ กันแน่!

      กริ๊ก

      เสียงวางจานเนื้อย่างหอมฉุยดังขึ้นตรงหน้า ผมรีบใช้ตะเกียบคีบเนื้ออะไรสักอย่างย่างขึ้นมา หนังมันกรอบและมีสีน้ำตาลน่ากิน แต่เนื้อกลับมีนิดเดียวที่เหลือเป็นไขมันทั้งดุ้น

      ผมมองมันอย่างชั่งใจ มันขนาดนี้จะเลี่ยนไหมเนี่ย?แต่ด้วยกลิ่นที่หอมยั่วใจ ผมจึงตัดสินใจคีบมันเข้าปากทันที

     “อึก!”

      อะ อร่อย!

      ทุกคำที่กัดเข้าไปส่งผลให้น้ำมันๆ รสชาติเหมือนน้ำซุปเข้มข้นหวานหอมไหลออกมา ทั้งกลิ่นและรสไม่มีความเลี่ยนเหมือนที่กลัวเลยสักนิดเดียว แถมเนื้อยังเปื่อยและละลายในปากอีกด้วย

     นอกจากเนื้ออะไรสักอย่างที่มีรสและกลิ่นคล้ายๆ หมูมันๆ ย่างแล้ว ยังมีทั้งแบบต้มยำ กับผัดเปรี้ยวหวานอย่างละจานใหญ่ๆ อีกด้วย

      ผมรีบจวกทุกอย่างเข้าปากทันทีโดยมีเจคราทนั่งเท้าคางส่งสายตาอบอุ่นอยู่ฝั่งตรงข้าม

      “ไม่ต้องรีบก็ได้ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวผมทำเพิ่มให้”

      ได้ยินดังนั้นผมจึงลดความเร็วในการกินลง…..นิดหน่อย และเอ่ยปากถามเจคราทไปอีกครั้งว่าตกลงมันเนื้ออะไรกันแน่

      “อา เป็นสัตว์ต่างดาวที่หากินยากน่ะ พอดีเพื่อนผมให้มา แต่หน้าตามันไม่ค่อยดีเท่าไหรหรอก คุณอย่าเห็นเลยจะดีกว่า”

      โอเค ผมไม่อยากรู้แล้วก็ได้ ขอแค่มันอร่อยก็พอ

      “จะว่าไป แล้วพวกเด็กๆ ล่ะ” ตั้งแต่กลับมาผมยังไม่เจอพวกแกเลย ทั้งๆ ที่ปรกติต้องได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าวรอบตัวแล้วแท้ๆ

      “พวกแฝดเมจับเอาไป ‘ฝึกอบรม’ น่ะ เดี๋ยวอีกสองเดือนก็กลับแล้ว ส่วนลีแกนต้องรออีกอาทิตย์นึงถึงจะขึ้นจากน้ำได้น่ะ”

      เจคราทพูดถึงเจ้าแฝดสามด้วยสายตา ‘ที่พยายาม’ อบอุ่น แต่ผมเห็นแล้วกลับรู้สึกหนาวยะเยือกแทนพวกมันสามตัวซะจริงๆ ก็หวังว่ามันจะมีความเป็นพ่อพอที่จะไม่ส่งลูกตัวเองไปตายหรอกนะ สาธุ

      “ถ้าคุณคิดถึงลูก เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเราพาลีแกนไปว่ายน้ำในทะเลกันไหม”

      “อืม!”





      “ม่าม๊า!”เมื่อเห็นผม ลีแกนก็ว่ายมาหาด้วยความเร็วจนชนตู้เสียกระจกสะเทือนไปหมด

      ลีแกนเป็นชื่อที่เจคราทตั้งให้ ตอนนี้เขาตัวใหญ่กว่าเดิมเยอะแล้ว ร่างกายก็คล้ายเจคราทในร่างเอเลี่ยนเข้าไปทุกที และพอผมบอกเขาว่าจะพาไปว่าน้ำเล่นในทะเลเจ้าตัวก็ดูท่าจะดีใจมาก ดูได้จากหางอวบๆ สีดำที่สายไปมาเหมือนหมานั่นสิ เหมือนพ่อมันเวลาดีใจไม่มีผิด

      เจ้าตู้ปลายักษ์นี่เชื่อมต่อกับทะเลโดยตรง พวกเราจึงไปที่ทะเลได้เลยโดยผ่านท่อใต้บ้านของเจคราทไป โดยท่อนี้จะเปิดได้เฉพาะเจคราทเท่านั้น ทั้งจากข้างในและข้างนอก

      นี่เป็นครั้งแรกที่เอเดนได้ออกมาแหวกว่ายในทะเล เขาดูตื่นเต้นมากเสียจนว่ายไปทางนู้นทีทางนั้นทีโดยไม่สนใจพ่อแม่อย่างพวกผมเลยสักนิดเดียว จนเจคราทในร่างเอเลี่ยนต้องคอยปรามเป็นระยะเพราะกลัวลูกหลง ส่วนผมก็เกาะหลังเขาอีกทีเพราะว่ายไม่ทันและกลัวหลงเหมือนกัน

      พวกเราแหวกว่ายเล่นกันอยู่ในทะเลมาร่วมสามชั่วโมง แต่ลีแกนก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยสักนิด ยึงคึงเก็บนู่นเก็บนี่มาให้ผมกับเจคราทดูได้เรื่อยๆ ล่าสุดก็เป็นหอยเม่น ผมเลยปิ๊งไอเดียเสียสละกางเกงว่ายน้ำขายาวที่ใ่มาแล้วยอมเป็นชีเปลือยให้มันไปเก็บหอยเม่นมาใส่ให้เต็ม กะว่ากลับไปคงได้กินไข่หอยแม่นสดๆ จากทะเลจนพุงกาง                           

      แต่ก่อนลีแกนจะไปรวบรวมหอย(เม่น) ก็ถูกพ่อมันเรียกเอาไว้ก่อน ทั้งคู่กระซิบกระซาบอะไรกันไม่รู้ แต่รอยยิ้มดูแล้วไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิด ขนาดมันสองตัวอยู่ในร่างเอเลี่ยนกันผมยังดูออกอะ

      และหลังจากลีแกนว่ายไปไกลแล้ว เจ้าเอเลี่ยนโรคจิตก็ว่ายกลับมาหาผมด้วยท่าทางที่ไม่น่าไว้วางใจสุดๆ

      ซุึงผมก็คิดไม่ผิดจริงๆ ซะด้วย เมื่อมันมาถึงก็เอาหน้าของมันมาไซร้ซอกคอ ส่วนมือก็จับขยำก้นผมไปมาแล้วเอาปลายเล็บสะกิดช่องทางด้านหลังจนผมรู้สึกสะท้านวูบ เซนน้อยที่อ่อนตัวไหลไปตามแรงน้ำก็ตั้งผงาดขึ้นมาซะงั้น

      มันจับขาผมแยกออกจนกว้าง แล้วใช้ลิ้นอวบอูมเหมือนทากตัวใหญ่ของมันค่อยๆ สอดเข้ามาภายในช่องทางด้าหลังของผมแล้วคว้านไปมา ลิ้นของมันยาวมากจนแทบจะทะลุเข้ามดลูกผมอยู่แล้ว มันเสียวเสียจนผมต้องเกร็งขาจิกนิ้วแอนก้นให้มันเข้ามาลึกๆ อีก แต่มันกลับถอนลิ้นออกมาซะงั้นจนผมต้องครางอย่างรู้สึกขัดใจ

      ช่องทางที่ถูกชอนไชนั้นอ้ากว้างจนน้ำทะเลเย็นๆ ไหลเข้าไปพานให้รู้สึกไม่ค่อยสบายท้องแปลกๆ แต่ก็หุบขาลงไม่ได้เพราะเจ้าเอเลี่ยนโรคจิตมันจับถ่างเอาไว้อยู่

      จากนั้นมันก็ทำให้ผมแทบสำรอกอาหารมื้อใหญ่ที่กินไปก่อนหน้านี้ออกมา เมื่อรยางค์สองเส้นของมันหลุดออกมาแล้วแบ่งตัวกลายเป็นปลิงทะเลหลากหลายแบบ ทั้งเแบบสีดำธรรมดาๆ ไปจนถึงตัวสีส้มที่มีหนามนิ่มๆ อยู่รอบตัว สีน้ำตาลเทาๆ ที่ผิวมีก้อนนูนๆ คล้ายคนเป็นโรคผิวหนัง และแบบที่มีขนรอบตัว

      พวกมันแต่ละตัวมีขนาดตั้งแต่หนึ่งฝ่ามือไปจนถึงแขนเด็ก แต่ละตัวต่างว่ายมาเกาะเต็มตัวผมเต็มไปหมด ผมพยายามร้องห้ามและดิ้นจนเหนื่อยแต่เจ้าเอเลี่ยนโรคจิตมันก็ไม่ยอมฟัง ยังจับแขนผมรวบไว้แล้วถ่างขาผมออก

      พวกมันนอกจากจะเกาะตามตัวผมแล้วยังดูดเนื้อผมอย่างแรงจนได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบ แต่ปลิงบางตัวก็เริ่มว่ายมาดุนดันด้านหลังของผมจนกระทั่งมีตัวนึงมุดเข้าไปเข้างในได้ ตัวที่เหลือที่กำลังดูดเนื้อผมอยู่ก็มุดตามกันไปติดๆ จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม สี่ ห้า จนกระทั่งถึงตัวที่สิบเอ็ด ท้องผมก็ใหญ่กว่าคนท้องหกเดือนเสียอีก

      พวกมันบางตัวก็ดิ้นกันอยู่ในท้อง แต่บางตัวก็ว่ายเข้าๆ ออกๆ รูทวารของผมไปมาอย่างสนุกสนาน แต่ผมนี่สิไม่สนุกด้วยหรอก มีแต่ความเสียวล้วนๆ จนเสร็จไปกว่าสามรอบ

      “นี่เซน คุณรู้จักปลาโลมาไหม?” เจคราทถามขึ้นในขณะที่ปลิงพวกนั้นยังคงว่ายเข้าออกร่างกายของผมไปมา

      “อะ อือ” ใครจะไม่รู้บ้างเล่า

      “แล้วคุณรู้ไหมว่านอกจากมันจะเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมในทะเลชนิดเดียวที่ชอบมีเซ็กเพื่อความสนุกแล้วยังนิยมการรุมโทรมแบบซาดิสด้วยนะ”

      “อือ……..ห๊ะ!”

      ที่ร้องห๊ะนี่คือไม่ใช่ตกใจที่โลมามันนิสัยเห้ขนาดนี้นะครับ เพราะก็เคยจะได้อ่านผ่านๆ ตามาบ้าง แถมเจ้าคอนยังเคยเปิดคลิปคนปิ๊ปกับโลมาให้ผมดูอีกด้วย โคตรโรคจิตอะเจ้าคอน คนอะไรไม่รู้ชอบดูสัตว์กับคนเอากัน แต่ที่ผมร้องเพราะไอเอเลี่ยนโรคจิตนี่มันไม่เกริ้นมาเฉยๆ แน่นอน

      แล้วก็จริงซะด้วยเมื่อหนวดข้างหลังมันงอกยาวออกมาสามเส้น แล้วเปลี่ยนเป็นปลาโลมาสีเทาสามตัวใหญ่ๆ ในขนะที่มันเองก็กลายเป็นปลาโลมาสีดำที่ใหญ่กว่าปลาโลมาทั่วไปถึงสองเท่า!

      “เจ ฉันไม่เล่นงี้นะ…….อุก!”

       ผมยังไม่ทันจะพูดจบ หนึ่งในโลมาที่เป็นหนวดของเจ้าเอเลี่ยนโรคจิตก็พุ่งเข้ามาชนท้องของผมอย่างแรงจนปลิงบางตัวถึงกับพุ่งออกมาจากช่องทางด้านหลังของผม แต่พวกมันก็พากันว่ายกลับเข้าไปใหม่อย่างรวดเร็วจนผมจุกยิ่งกว่าเดิม

      เจ้าโลมาทั้งสามตัวต่างพลัดกันเอาตัวพุ่งชนท้องผมบ้างตีหางใส่ส้นผมบ้างจนปลิงสองสามตัวปลิ้นออกมาแล้วก็ผลุบเข้าไปใหม่ และพอจะว่ายหนีก็โดนพวกมันดักไว้เสียทุกทางจนรู้สึกมึนไปหมด

      เมื่อเจ้าเอเลี่ยนโรคจิตในร่างโลมาสีดำที่ว่ายอยู่ใกล้ๆ เห็นว่าผมเริ่มไม่ไหวแล้วมันจึงให้โลมาที่เป็นหนวดของมันหยุดแกล้งผม แล้วมันก็เปลี่ยนมาประกบหน้าหลังของผมแทน โดยมันอยู่หน้าไอโลมาหนวดอยู่หลังแล้วแทงโลมาน้อยเข้ามาทีเดียวพร้อมๆ กันจนผมจุกแทบอ้วก และแม้จะมีน้ำหล่อลื่นคอบช่วย แต่ช่องทางด้านหลังก็ฉีกขาดจนเลือดลอยฟุ้งอยู่ดี

      เมื่อไอเอเลี่ยนโรคจิตขยับท่อนลำของมันออก ไอโลมาหนวดด้านหลังผมก็ขยับเข้า สลับกันไปมาอย่างพร้อมเพรียงไม่เสียจังหวะสักนิด ส่วนโลมาหนวดอีกสองตัวก็ช่วยกันดูดๆ อมๆ เท้าผมตัวละข้าง

      ทั้งอวัยวะสืบพันธุ์ของโลมาสองตัวที่สลับเข้าออก ทั้งพวกปลิงทะเลนับสิบตัวที่พากันดิ้นไปมาอยู่ภายในช่องคลอด และยังมีโลมาอีกสองตัวคอยดูดแทะขาผมไปมา

      มันช่างเป็นความรู้สึกที่เกินจะทนจนเหมือนร่างกายได้แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วก็กลับมารวมตัวกันใหม่จากนั้นก็แต่สลายออกอีกครั้งวนเวียนไม่รู้จักจบสิ้น

      พวกมันวนเวียนกระทำชำเราผมจนเสร็จกันไปไม่รู่กี่รอบต่อกี่รอบ จวบจนผมถึงจุดที่ทนไม่ไหว ประสาทการรับรู้ที่ถึงจุดสุดยอดจนนับไม่ท่วนก็ได้ขาดผึงลงไป สลบคาดุ้นปลาโลมาจากต่างดาวทันที

      รู้ตัวอีกทีก็ลืมตาขึ้นมาในอ่างอาบน้ำของห้องน้ำบ้านตัวเองซะแล้ว จนเกือบจะนึกว่าตัวเองฝันไป ถ้าไม่ใช่เพราะรู้สึกแน่นท้องไปหมด แถมยังรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดิ้นไปมาอยู่ข้างในอีกด้วย

      “ตื่นแล้วหรอ ชอบไหม?”

      เจ้าเอเลี่ยนโรคจิตในร่างมนุษย์ถามขึ้น มันนั่งอยู่ด้านหลังของผมในอ่างอาบน้ำเดียวกัน มือก็ลูบท้องผมไปมา แต่มันยิ่งลูปเจ้าสิ่งที่อยู่ในท้องของผมก็ยิ่งพากันดิ้นแรงมากขึ้น

      “ชอบพ่อง เอามันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

      “เบ่งสิที่รัก ซ้อมคลอดลูกไง” เจคราทไม่ยอมทำตามที่ผมบอก แต่กลับจับขาของผมแยกออกแล้วดันให้สูงขึ้นในท่าคลอดลูก

      ผมทำท่าจะไม่ยอม แต่มันกลับแกล้งให้สิ่งที่อยู่ข้างในดิ้นแรงกว่าเดิมจนผมสะท้านเฮือกด้วยความเสียวซ่าน จึงต้องทำตามที่มันบอก

      “อื้ออออ”

      ผมจะคิดซะว่าเบ่งขี้ละกัน แม้มันจะเป็นขี้ที่ก้อนใหญ่มากแถมยังมีขนสีขาวและขยับดุ๊กดิ๊กได้ด้วยก็ตาม

      พรืด!

      เจ้าปลิงตัวแรกหลุดออกมาด้วยแรงเบ่งบวกน้ำหล่อลื่นภายใน มันง่ายกว่าการเบ่งพวกเด็กๆ ออกมาเยอะเพราะปลิงพวกนี้ขนาดตัวไม่ได้ครึ่งของกระปู๋เจ้าเอเลี่ยนโรคจิตมันเลยสักนิด

      สอง สาม สี่ ห้า…...เก้า สิบ?เอะ ทำไมมันถึงมีแค่สิบล่ะ ผมจำได้ว่ามันเข้าปสิบเอ็ดนะ

      “พอได้แล้วที่รัก” เจคราทว่าพลางตบท้องผมแปะๆ

      “แต่มันยังไม่หมดเลยนะ!”

      “เหลือไว้ตัวนึงนั่นแหละถูกแล้ว เอาไว้เป็นจีพีเอสแท็กกิ้งเถอะ ผมจะได้ตามหาตัวคุนง่ายๆ หน่อย”

      “ไม่เอาว้อยยยยย….อุก”

      เมื่อผมพยายามจะโวยวาย เจ้าสิ่งที่อยู่ในตัวก็ทำการดิ้นกระแด่วๆ ทันทีจนต้องบิดตัวเพื่อบรรเทาความเสียวซ่าน ในใจก็ได้แต่คาดโทษเจ้าเอเลี่ยนโรคจิตที่มือก็ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน แต่ก็ยังไม่ให้หนวดของมันที่อยู่ในท้องผมหยุดดิ้นสักที

      หน่อย! อย่าคิดว่าไม่รู้นะ ว่าจริงๆ แล้วมันไม่ได้อยากจะพาลูกไปว่ายน้ำเล่นกันแบบครอบครัว แต่ว่างแผนพาผมไปทะลวงกลางทะเลน่ะไอเอเลี่ยนโรคจิตวิปริตเอ้ย!





      “อ้าม….เร็ว นี่ ยังไม่หายงอนอีกหรอที่รัก ที่ผมทำแบบนี้ก็เพื่อคุณนะเซน เกิดคุณหายตัวไปอีกผมจะได้ไปช่วยทันไง หรือคุณอยากโดนตัวอะไรแปลกๆ มันข่มขืนเอาอีก เกิดมันเป็นพวกวางไข่ขึ้นมาแล้วผมไปช่วยไม่ทันไม่รู้ด้วยนะ”

      ชิ! มันก็ฟังดูมีเหตุผลพอได้เหมือนกัน

      งัม ผมจึงหันกลับไปงับข้าวปั้นหน้าหอยเม่นที่เจ้าเอเลี่ยนโรคจริมันยื่นให้ ก่อนจะหันกลับไปมองวิวนอกหน้าต่างเครื่องบินอีกครั้ง

      โอเค ใช่แล้วตอนนี้พวกเราไม่ได้กำลังอยู่บนเกาะ แต่กำลังมุ่งหน้ากลับบ้านเกิดผมที่ประเทศไทยยังไงล่ะ

      วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายพ่อกับแม่ของผม ในฐานะลูกที่ดีจึงควรกลับไปเยี่ยมเยียนหลุมศพท่านบ้าง ถึงแม้ว่าในเจดีย์นั้นจะมีแค่อัฐิส่วนของแม่ผมก็ตาม

      เราใช้เวลาเดินทางกันสามวันติดถึงจะถึงบ้านเก่าผมที่ไม่ได้เหยียบย่างมาเลยตั้งแต่พ่อกับแม่เสียเพราะทำใจไม่ได้ ป่านนี้ไม่รู้ว่าสภาพจะเป็นยังไงมั่งเหมือนกัน ไม่มีคนมาอยู่ตั้งเกือบสามปีป่านนี้ฝุ่นเกาะหนาเป็นนิ้วๆ แล้วมั้ง

      แต่เมื่อกลับมาถึงก็ต้องพบกลับความแปลกใจที่แม้ว่าภายนอกจะมีหญ้าขึ้นสูง และเศษใบไม้ร่วงกราวตามประสาบ้านสวนแต่สภาพภายในบ้านที่ควรจะมีฝุ่นเกาะหนาตึบกลับสะอาดเอี่ยมอ่อง อีกทั้งกลิ่นอายยังไม่เหมือนบ้านที่ไม่มีคนอยู่มาเกือบสามปีอีกด้วย

      พอถามเจคราท หมอนั่นก็บอกว่าไม่ใช่ฝีมือตนเองเพราะไม่คิดว่าผมจะกลับมาอยู่ที่นี่อยู่แล้วผมเลยค้อนมันไปทีนึง

      งั้นก็คงเหลือแค่น้องชายของพ่อผมคนนั้นนั่นแหละ ชิ สอใส่เกือกจริงๆ เลยให้ตายเถอะ ส่วนไอผัวนี่ก็ไม่ได้เรื่อง ล่อลวงผมไปอยู่บ้านมันแล้วจะช่วยดูแลบ้านผมให้หน่อยก็ไม่ได้

      เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อเตรียมตัวซื้อของไปใส่บาตร แต่กว่าจะได้ออกจากบ้านก็เกือบหกโมงครึ่งเพราะไอเจ้าเอเลี่ยนโรคจิตมันดันเอาแต่ดมนู่นดมนี่ไปทั่วบ้านแล้วก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั่นแหละ จนต้องขู่มันว่าจะไปเองคนเดียวแล้วนะหมอนั่นถึงได้เลิกทำตัวเป็นหมาได้สักที

      ตลาดแถวบ้านผมยังคงคึกคักไม่เคยเปลี่ยน ยิ่งเป็นวันพระด้วยแล้วคนนี่เยอะสุดๆ อะ ตอนซื้อของเองก็มีบ้างที่เจอกับคนรู้จักแต่ก็ไม่มากเพราะบ้านสวนผมปลูกค่อนข้างห่างไกลชุมชนเลยไม่ค่อยจะมีเพื่อนบ้านสักเท่าไหร ก็ถามไถสารทุกข์สุกดิบกันพอเป็นพิธีแล้วก็ขอตัวจากมาเพราะกลัวจะสาย

      ทำบุญตักบาตรกวดน้ำแผ่เมตตาเสร็จก็สิบโมงกว่าเข้าไปแล้ว พยาธิในท้องผมก็เริ่มออกมาเต้นระบำประท้วงเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า เจคราทเลยอาสาจะไปหาของมาถวายพยาธิในท้องของผมให้ ส่วนผมก็ได้แต่นั่งรอมันใต้ต้นมะม่วงข้างๆ เจดีย์อัฐิพ่อกับแม่นี่แหละ

      “ห้ามไปไหน ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า ห้ามกินของจากคนแปลกหน้าด้วย ห้าม…..”

      “รู้แล้วเฟ่ย! ไม่ใช่เด็กสามขวบนะ”

      แต่ก็ยังไม่วายหันมากำชับผมอีกเป็นสิบๆ รอบ ถึงจะไปได้ แต่ก่อนไปก็ยังไม่วายทำสายตาประมาณว่า นายมันยิ่งกว่าเด็กสามขวบอีก

      ผมก็เลยได้แต่ยกนิ้วกลางใส่มันไปทีนึง

      “อยากได้นี่หรอที่รัก” แต่ก็โดนมันตบเป้ายิงมุขสัปดนกลับมาทันที

      ไอเอเลี่ยนโรคจิตนี่! ในวัดในวามันก็ไม่มีเว้นเลย จังไรจริงๆ ผัวใครวะเนี่ย

      ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเจ้าเอลี่ยนโรคจิตก็ยังไม่มา ไม่รู้มันไปซื้อของกินให้ผมถึงดาวบ้านเกิดมันหรือยังไงกัน นี่หิวจนจะเด็ดมะม่วงต้นข้างๆ มากินแล้วนะ

      “เซน!”

      ในขณะที่เตรียมจะปีนขึ้นไปขโมยมะม่วงลูกโตของทางวัดมากินแก้หิวก็ได้ยินเสียงเรียกมาจากข้างหลังเสียก่อน แต่ยังไม่ทันจะได้หันกลับไป ทั้งร่างก็ถูกกระชากเข้าสู่วงแขนของใครบางคนเสียก่อน

      “ขอบคุณพระเจ้า หลานยังไม่ตาย!”

      ภาษาไทยแปร่งๆ ดังออกมาจากคนตัวโตตรงหน้า เขาเป็นผู้ชายผมยาวที่มีนัยตาสีฟ้า และชื่อของเขาก็แปลว่านักรบผู้พิทักษ์

      อเล็กซีย์ โรมานอฟ น้องชายของยูจิน โรมานอฟ…...อาของผม





      มัน มองสิ่งมีชีวิตไขมันหนาที่กำลังร้องอ้อนวอนขอชีวิตอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา รยางค์หลายเส้นมัดเหยื่อของมันไว้อย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันการหลบหนี

      ฉึก!

      “อี๊ตตตต!”

      เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นเมื่อกรงเล็บแหลมคมถูกกระซวกเข้าไปในท้องของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้า เจ้าสิ่งมีชีวิตที่จะว่าหมาก็ไม่ใช่หมูก็ไม่เชิงสั่นกระตุกอย่างแรงเมื่อลำไส้ถูกดึงกระชากออกมาอย่างไม่ปราณี

      ตับ ไต ไส้ พุง ถูกมันกัดกินอย่างตะกระตะกรามจนหมดภายในไม่ถึงห้านาที ก่อนที่ส่วนหัวจะถูกกระชากออกจากตัวแล้วจับยัดเข้าปากเป็นอย่างสุดท้าย

      มันมองเนื้อส่วนที่เหลืออยู่ตรงหน้าอย่างใช้ความคิด ก่อนจะตัดสินใจได้

      ที่รักของมันหลับไปสามวัน ป่านนี้คงหิวจะแย่แล้ว……..

ออฟไลน์ netthip

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 81
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
ฝากโหวดกันหน่อยนะคะ



เรียงจากใหม่ไปเก่านะคะ แบบว่าบางทีกินข้าว นอน ขรี้ อาบน้ำ ดูการ์ตูน วาดรูป อ่านนิยาย ก็มักจะมีพล๊อตเข้ามาในหัวอยู่เรื่อย เลยกะว่าจะเอามาให้นักอ่านเลือกเรื่องต่อไปกัน ไหนๆ เรื่องนี้ก็เกินครึ่งทางมานิดๆ แล้ว โหวดได้จนกว่าเรื่องนี้จะจบเลยค่ะ



เรื่องที่1

ทำไมคนอื่นเขาได้ไปเป็นเซียน เป็นอ๋อง เป็นจอมยุทธ! แต่ผมดันไปเกิดเป็นหมา! ถึงแม่จะบอกว่าพ่อของผมเป็นถึงท่านเสี่ยวเตียนก่วนก็เถอะ ว่าแต่ท่านเสี่ยวเตียนก่วนนี้ใครฟระ เทพที่ชอบปี้กับหมาหรอ พอถามไปแบบนั้นก็ดันได้คำตอบเป็นมะเหงกลงเต็มหัวจากท่านแม่ทันทีแล้วก็ได้ความว่าท่านเสี่ยวเตียนก่วนก็คือราชาสุนัขแห่งสามภพ เป็นหมาเทพของเทพเอ้อหลางต่างหาก พอได้ฟังแบบนี้ผมก็ถึงบางอ้อเลย ที่แท้ก็เจ้าเห่าฟ้าของเทพสามตานี่เอง! แต่ยังไงก็เป็นหมาอยู่ดีอะ
เพิ่งจะยืดอกไปอวดเจ้าพวกหมาตัวใหญ่ที่ชอบมารังแกผมได้ไม่ทันไร กลับมา"บ้าน" อีกที ท่านลุงม้าก็บอกว่าท่านแม่ก็โดนลูกชายใจมารของเจ้านายจับไปถลกหนังลงหม้อพะโล้ซะแล้ว
ถึงจะแค้นเคืองมากแค่ไหน แต่ลูกหมาอย่างผมก็ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่หนีออกมาตามคำแนะนำของลุงม้า
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ออกไปท่องยุทธภพสักสี่ห้าปีแล้วค่อยกลับมาแก้แค้นก็ไม่สาย ยังไงเสียก็ไม่ใช่หมาธรรมดาอยู่แล้วด้วย อายุยืนยาวกว่ามนุษย์เสียอีก



เรื่องที่2

ค่นเขาตายแล้วได้ไปท่องยุทภพแบบจีนๆ นี่ผมตายแล้วดันได้ไปท่องยุคไทยโบราณที่เสือกไม่มีในหน้าประวัตติศาสตร์ซะงั้น ไหนๆ ก็มาขนาดนี้แล้ว ทำไมสวรรค์ไม่ให้ผมเกิดเป็นพยานาค หรือไม่ก็พยาครุฑเล่า หรืออย่างน้อยๆ เป็นคนธรรมดาก็ยังดี นี่อะไรวะ เกิดเป็นหมาวัด ห่วย!



เรื่องที่3

25ปีหลังวันสิ้นโลก เขาในวัย45ปีได้แต่อยู่อย่างอดๆ อยากๆ ปากกัดตีนถีบเพื่อจะได้มีชีวิตไปวันๆ แต่กลับต้องมาตายอย่างน่าอนาทเพราะขนมปังครึ่งก้อน!
ก่อนตายยังไม่วายคิดถึงชีวิตสมัยก่อนที่โลกยังคงสงบสุข แม้จะไม่มีพ่อแม่อยู่ข้างกาย แต่ก็หาเช้ากินค่ำจนได้พบรักกับหมอหนุ่มใจดีแต่ก็ค่อนข้างลึกลับ พวกเขาคบกันโดยที่ไม่สนว่าอีกฝ่ายเป็นใครแม้ว่าจะอายุห่างกันถึงหกปีก็ตาม แต่ที่แน่นอนคืออยู่ด้วยกันได้อย่างสบายใจ จวบจนวันสิ้นโลกมาถึง น่าเสียดายที่วันนั้นพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน พอเกิดเรื่องวุ่นวายเขาก็ไม่ได้พบพี่หมออีกเลย
แต่ใครจะคาดคิดว่าทั้งๆ ที่มั่นใจว่าโดนแทงตายไปแล้ว กลับได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในวันสิ้นโลกวันแรกในห้องเช่าโกโรโกโสของตัวเอง แถมยัง......ในร่างหมา! และไม่ใช่หมาธรรมดา แต่เป็นหมาที่มีพลังพิเศษซะด้วย!
แต่ถ้าคิดว่าย้อนเวลากลับมาวันสิ้นโลกวันแรกในร่างหมาว่าแย่แล้ว การฝ่าดงซอมบี้กับสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์เพื่อตามหาแฟนตัวเองโดยใช้กลิ่นจากตุ๊กตาเป็ดตัวเดียวเพื่อพบกับความจริงว่าคนที่รักสุดหัวใจนั่น..........กำลังจู๋จี๋กับคนอื่น!



เรื่องที่4

ว่ากันว่าสุนัขเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์ แต่เมื่อหลายร้อยปีก่อนดันมีไอหอกหักคนหนึ่ง รักหมามากจนอยากแต่งงานกับหมา! แถมยังเป็นหมาตัวผู้ด้วย เออ จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าแม่งไม่อยากมีลูกกับหมาอะ แล้วเสือกเป็นนักวิทยาศาสตร์ด้วยไง ทดลองไปมาก็เสือกสำเร็จซะงั้น เกิดเป็นสายพันธุ์ใหม่ มนุษย์หมา! หมาเฉยๆ ไม่มีคำว่าป่า!
คิดแล้วเศร้า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไปตบเกรียนไอบรรพบุรุษนั่นสักปาป แล้วตัดไข่มันมาต้มกิน จะได้ไม่ต้องลำบากลูกหลานแบบผมที่นอกจากต้องกดสัญชาตญานความเป็นหมาไม่ให้ความแตกแล้วยังจะต้องหลบหน้าพวกมนุษย์หมาป่าอีก
อ่า ไม่ใช่ว่าเพราะเกลียดอะไรกันหรอกนะ แต่เพราะพวกเราดันมีลูกให้พวกมันได้นี่สิ! ซึ่งระหว่างกลิ่นมนุษย์(ที่เจ้าพวกนั้นว่ากันว่า)เหม็นสาป กับกลิ่นหมาๆ พวกเดียวกันแล้ว มันหอมกว่าเยอะ!
ไอเราก็อุส่าอยู่รอดมาได้ตั้ง25ปี ดันเสือกพลาดมาสมัครงานในบริษัทที่ถือว่าเป็นรังมนุษย์หมาป่าซะงั้น! ทำมาปีกว่าๆ แล้ว จะให้ลาออกในยุคเศรษฐกิจข้าวยากหมากแพงแบบนี้ มีหวังคอนโดที่ยังผ่อนไม่หมดรถอีกคันได้ถูกยึดแน่ๆ
เฮ้อ ถึงจะมีการแยกกันค่อนข้างชัดเจนระหว่าพนักงานระดับล่างธรรมดา กับพนักงานที่เป็นมนุษย์หมาป่าซึ่งมีแต่ตำแห่งสูงๆ ก็เถอะ แต่คนซวยๆ อย่างผม อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ!



เรื่องที่5

เป็นเกมออนไลน์คลื่นสมองที่ตัวละครสามารถแปลงร่างเป็นไกรูนได้(มีทั้งมังกร หมาป่ามีปีก เสือเขากวาง แล้วแต่ผู้เล่นจะสุ่มได้) เป็นเกมที่เน้นสู้กันเองและกำจัดมอนเตอร์ที่เป็นเอนาซิสซึ่งเกิดจากสิ่งมีชีวิตในเกมที่ตายแล้วแต่โดนพลังชั่วร้ายสิงจนกลายเป็นซากศพเดินได้ หน้าที่ของไกรูนคือการจัดการพวกมันและชำระล้างเอนาซิสโดยการนำลูกแก้วที่ได้ไปชำระที่วิหารแต่นายเอกกลับชำระล้างได้ด้วยตนเอง
ตัวเอกเป็นเด็กที่ฐานะปานกลาง มีพี่ชายสองคนที่อายุห่างกันสิบปี ซึ่งเขาไม่รู้ว่าทำงานอะไร
แต่เขาถูกพี่ห้ามเล่นอย่างหัวเด็ดตีนขาด แต่เขาก็ยังแอบไปเล่นห้องพี่ที่รู้จักกันอยู่ดี เพราะพี่แกมีสองเครื่อง เครื่องนึงได้มาฟรี
เรื่องประหลาดเกิดขึ้นเมื่ออยู่มาคืนนึงเขาเริ่มฝันว่าตนเองอยู่ในร่างไกรูนแต่กลับอยู่ในโลกความจริง แต่ตัวกกลับโปล่งแสงและไม่มีใครเห็น
เขาสนุกกับมันจนคืนนึง เขาได้เห็นคนใส่ชุดเหมือนเจ้าหน้าที่(ชุดหน่วยสวาท)กำลังถูกเอนาซิสทำร้ายอยู่จึงได้เข้าไปช่วย
มีผู้เล่นบางคนที่ถูกพลังชั่วร้ายสิงเมื่อโดนเอนาซิสฆ่า แต่กลับไม่รู้ตัว และเมื่อกลับมาใช้ชีวิตประจำวันจะมีอาการอ่อนเพลียง่าย และบางครั้งก็วูบไป ซึ่งในขณะนั้นคือช่วงเวลาที่ถูกเอนาซิสควบคุม


เรื่องที่6

นิยายแนวจีนย้องอดีตส่วนใหญ่นี่มีแต่ไปเปิดร้านอาหารหรือโรงเตี้ยมกัน แต่เขาดันย้อนอดีตไปอยู่ในร่างเทพแมวตกอับไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเปิดคาเฟ่แมวแม่งเลย


เรื่องที่7

เมื่อ3000ปีก่อน ผมเคยเป็นราชาแห่งแสงสว่างที่ใครๆ ต่างก็นับถือ มีวิหารแห่งแสงเป็นบ้าน มีเจ้าแห่งความมืดเป็นทาส....แคกๆ เป็นสหายสนิท มีอัศวินแห่งแสงทั้งห้าคอยรับใช้เอาใจใส่เสียยิ่งกว่าขี้ปลาทอง แต่ทุกอย่างก็ต้องจบลงเพราะดันมีไอบ้าที่ไหนไม่รู้ปลดปล่อยสัตว์ร้ายแห่งบรรพการออกมา ผมที่เป็นราชาแห่งแสงสว่างร่วมกับอัศวินแห่งแสงสว่างจึงต้องช่วยกันกำหราบมันและใช้พลังชีวิตทั้งหมดของผมเพื่อผนึกมันไว้อีกครั้ง และแน่นอนว่านั่นทำให้ผมตาย.....ตายแบบยังไม่ได้สั่งเสียเลยด้วยซ้ำ!
อา เรื่องควรจะจบแค่นี้.......ถ้าไม่เพราะผมดันได้มาเกิดใหม่ในอีกสามพันปีต่อมาพร้อมความทรงจำเดิมเพิ่มเติมคือเป็นลูกหมา!
ผมโชคดีได้หมาแม่ลูกอ่อนเก็บไปเลี้ยง และเกือบจะนึกว่าตัวเองเป็นหมาจริงๆ แล้วเชียวถ้าไม่ใช่ว่าผมใช้เวทย์มนต์ได้ แถมยังโตช้ามากๆ ห้าปีแล้วยังเป็นลูกหมาอยู่เลย ในขณะที่แม่หมาก็แก่ขึ้นเรื่อยๆ และพวกพี่ๆ ก็โตเป็นหนุ่มแล้ว
จนกระทั่งพลังมนต์ผมกล้าแกล่งพอจึงพบว่าตัวเองไม่ใช่หมาแต่ถูกคำสาป! ผมจึงได้บอกความจริงนี้กับแม่และพี่ๆ หมา ซึ่งพวกเขาก็เข้าใจและยอมรับ
ผมตั้งใจฝึกพลังให้แกร่งขึ้นเพื่อให้พวกเขากลายเป็นมนุษย์ และได้อยู่ด้วยกันนานๆ แต่น่าเสียดายที่แม่หมาก็แก่มากแล้ว กว่าพลังผมจะแกร่งพอที่จะเปลี่ยนพวกเขาเป็นมนุษย์ ท่านก็เสียไปแล้วสามปี
ในยุคนี้ เวทย์ต่างๆ ได้ถูกปรับเปลี่ยนหลอมรวมกับเทคโนโลยีหรือไม่ก็ย่อและดัดแปลงลดทอนให้ใช้งานได้ง่ายขึ้นมาก แต่ประสิทธิภาพลดลงมากกว่าครึ่ง และเวทย์โบราณบางอย่างก็หายสาปสูญไปจนหมด



เรื่องที่8

หากคุณสามารถควบคุมความฝันได้เสมือนมันเป็นโลกอีกใบและคุณเป็นพระเจ้าล่ะ?
ตัวเอกซึ่งเป็นเด็กไม่มีเพื่อน บ้านมีปัญหา พ่อขี้เมาและเป็นผีพนัน แม่ที่เป็นครูผู้เข้มงวดและชอบเอาอารมณ์มาลงที่เขา เพื่อนแกล้ง โดนแบนทั้งห้อง แมวตาย หมาหนีออกจากบ้าน อยู่มาวันหนึ่งเขาก็นอนหลับเหมือนปรกติ แต่คราวนี้เขารู้ตัวว่าอยู่ในความฝัน มันเป็นอีกโลกหนึ่งที่เหมือนจริงมาก เขามีพลังที่สามารถสร้างอะไรก็ได้ ทั้งพลัง หรือแม้แต่ชีวิต ทุกคน(หนุ่มๆ)รักเขา ทั้งผู้กล้า จอมมาร เจ้าชาย เนื้อเรื่องดำเนินไป ระหว่างตอนหลับ ฝันที่ราวกับสรวงสวรรค์สำหรับเขากับช่วงเวลาที่ต้องตื่่่นมาพบกับโลกแห่งความจริงที่เลวร้ายลงทุกวัน
แล้วก็มาลุ้นกันว่า.....เขาได้รับพรจากพระเจ้าหรือมโนไปเองกันแน่

ออฟไลน์ raintear

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 76
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
โหวตเรื่อง 4 ค่ะ มนุษย์หมาป่ากับมนุษย์หมาๆ อิอิ

ออฟไลน์ oilzaza001

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
มีแต่เรื่องหมาๆให้โหวต555 เอาเรื่องที่4แล้วกันค่ะ ชอบหมาป่าาา  :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ yoichi21

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 3
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
หมุษย์หมาป่ากับหมนุษย์หมาค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนใจมากๆ เลย :hao6: :hao6:

ออฟไลน์ พิศตะวัน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 496
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-3
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากได้ทุกเรื่อง555เพราะน่าสนใจทุกเรื่องเลยค่ะ
แต่เราขอโหวตเรื่อง1ก่อนเพราะชอบอ่ายแนวจีนโบราณมากๆ(เข้าขั้นคลั่งไคล้555)อยากได้ทุกเรื่องเลยยยย

ออฟไลน์ แม้วธวัลหทัย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
สรุปคือ
โดนข่มขืนจริง
แต่ก็ถูกเจคราทฆ่า
แล้วเอาเนื้อไปให้เมียกินใช่ไหมจ๊ะ?

โหวตเรื่อง 4 จ้า
ชอบ mpreg 55555

มีแต่เรื่องหมาๆ ทั้งนั้นเลย

ขอบคุณที่มาต่อจ้า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด