หัวข้อ: : ~SCAR~ : ตราบาปไร้รอยเลือน UPDATE!! ประกาศ re-printค่ะ [05/01/17]

[PetitDragon]

พี่เดฟก็หื่นไม่ดูสังขารน้องเลยนะ


กลัวดราม่าเข้าจังเลย


ระแวงมาก 

[tuek]

 
ขนาดปันเจ็บอยู่นะเนี่ย

[jimmyFG]

อ้ายย

ปันแอบร้ายมืเบา มีขออีก

[threetanz]

พี่เดฟ รังแกน้องตอนป่วยนะเนี่ย แอร๊ยยยยยยยยยยย

[takara]

หุหุ ยอมรับว่ารักแล้ว น่ารักดีอะ

[namngern]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านนน โอ๊ยโหยยยย
อ่านตอนแรกๆแล้วหมั่นไส้พี่เดฟโคตรร
แถมอยากจะจับน้องปันมาตีสักหน่อย โทษฐานดื้อซะ!

แต่พออ่านมาเรื่อยๆ เริ่มสงสารน้องมากขึ้น
ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพ่อต้องกีดกันน้องขนาดนั้น
เข้าใจว่าเคยรักมาก  พอผิดหวังก็เกลียดมาก
แต่เด็กก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่
มันผิดที่ตัวของผู้ใหญ่ต่างหาก ไม่ชอบเคยคนที่ไม่เคยแยกแยะอะไร
แต่พอมีพี่เดฟมา น้องดูมีความสุขขึ้นจริงๆ
แต่ก็นะ   อีตาพพี่เดฟก็หื่นแตก 555555

รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ปล.ขออีกคู่ได้ไหมคนแต่ง คู่เพื่อนน้องปันอะ
ชอบสองคนนี้ฮาดี ฮ่าาาาา
+1 จ้าาาาาาาาาาา

[หมอตัวเปียก]

พี่เดฟ ขนาดน้องเจ็บอยู่ก็ไม่เว้น ห้าๆ หื่นจริงๆ

[КίmY]

พี่เดฟหื่นกับน้องอีกแล้วนะ 
รอนะฮะ  ^^

[ammamooty]

พี่เดฟหื่นได้ทุกเวลาจริงๆขนาดปันเข้าเฝือกนะเนี่ย.
.
.
ถ้าไม่เข้าจะขนาดไหน .เอิ๊กกก

[kagehana]

kagehana : มาฮันนีมูนที่ภูเก็ตกันดีกว่า อิอิ









-22-








เด็กหนุ่มก้าวเท้าออกมาจากสนามบินก่อนจะหยิบแว่นกันแดดที่เสียบไว้ตรงอกออกมาสวม



“แดดแรงชะมัด” หลังจากถอดเฝือกออกเรียบร้อย ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนก็มาถึงสำหรับนักเรียนนานาชาติอย่างเขา ชยางกูรไปออกปากไว้ว่าจะให้เด็กๆพามาเที่ยว พลภัทรจึงไม่ได้ห้ามอะไร-- แต่ถ้ารู้ความจริงว่าศิวะกับอาธิปไม่ได้มาด้วยกันอย่างที่บอกคงเดือดร้อนกันอีกครั้ง



“... หิวแล้วอะพี่เดฟ”



“อยากกินอาหารทะเล” ชยางกูรรับต่อทันที เส้นผมถูกมัดเป็นหางเล็กๆไว้ด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาคาดทับด้วยแว่นกันแดดสีชาจัด เขาพูดพลางโอบไหล่คนรักอย่างอารมณ์ดี



“เพิ่งเคยมาภูเก็ตนะเนี่ย สวยไหม”



“ไม่รู้ดิ ไม่เคยมาเหมือนกัน... รู้แต่ว่าแพงเหมือนเมืองนอก” ปัณวิทย์ว่าพลางเอื้อมมือไปดึงท่อนแขนที่โอบรอบไหล่เอาไว้



“ทำอะไร อายเขา...”



“อายใคร ไม่มีใครรู้จักสักหน่อย” คนตัวสูงกว้าจับไหล่มนที่โผล่พ้นเสื้อแขนกุดของปัณวิทย์ให้เอนเข้าหาแล้วจูบเบาๆที่เส้นผมชื้นเหงื่อ



“ใส่เสื้อกล้ามแขนกว้างอย่างงี้พี่หวง”



“หวงอะไรวะครับ อากาศมันร้อน ไม่อยากให้ใส่แบบนี้ก็พาไปเที่ยวที่หนาวๆดิ” เขาหันไปทำเสียงขุ่นแล้วปล่อยเลยตามเลยให้ร่างสูงโอบเดินไปด้วยกัน



“แล้วจะไปไหนเป็นเนี่ยทีนี้...”



“ไปโรงแรมก่อนไหม เก็บของพักผ่อนแล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน”



โรงแรมที่จองไว้เป็นสไตล์รีสอร์ทและค่อนข้างเป็นส่วนตัว เขาตั้งใจจะพักร้อนที่นี่กันอย่างสบายๆกับคนรักสองคน



“กินก่อน....” เขาตอบเสียงขุ่นแล้วดึงข้อมืออีกฝ่ายให้ไปหาอาหารเที่ยงทาน



“คร้าบ-- น้องปันของพี่เดฟ” เสียงทุ้มทำเสียงล้อเลียนแล้วยอมเดินตามคนตัวเล็กกว่าไปยังร้านอาหารแต่โดยดี



ปัณวิทย์พาชยางกูรมานั่งยังร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกล แล้วเริ่มจัดแจงเปิดเมนูยื่นมาให้ทางเขา



“ปันสั่งก่อนเลย” ชยางกูรพูดแล้วดันคืน



“ทอดมันกุ้ง ผัดคะน้าปลาหมึก ต้มยำกุ้งน้ำข้น ปลากะพงทอดน้ำปลา” พออีกฝ่ายเปิดช่อง ปัณวิทย์ก็สั่งแบบไม่เกรงใจแม้จะมาทานกันแค่สองคนก็ตาม



“เฮ้ยๆ สั่งมากินหมดหรือเปล่านั่น” ชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีทองร้องท้วง



“มียำป่ะ กินยำอะไรดี”


"ก็มีต้มยำแล้วไง"



“ต้มยำกับยำมันคนละอย่างกันนี่ จะกินยำ... ยำอะไรดี” ชยางกูรบ่นงึมงำแล้วหันไปขอความเห็นจากคนที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้



“ยำอะไรดี เอาเผ็ดไม่มากนะ”



“... ยำวุ้นเส้นทะเล” เขาตอบแล้วมองหน้าอีกคนก่อนจะยิ้มออกมา



“กินเผ็ดไม่ได้เหรอ”



“กินได้ แต่ไม่มากนะ” ชยางกูรตอบพลางยิ้มหวาน



ไม่ถึงขั้นกินไม่ได้เลย แต่ถ้าใส่เยอะๆก็ไม่ไหวเหมือนกัน ตอนที่อยู่ต่างประเทศชยางกูรเคยเจอเพื่อนคนไทยทำส้มตำให้กินโดยใส่พริกไปหนึ่งกำมือ ทั้งคนกินทั้งคนแกล้งต่างคนต่างปากบวมไปหลายวัน



“เด็ก” ปัณวิทย์จงใจยียวนกวนประสาทคนรักแล้วยกแขนขึ้นมาวางพาดบนโต๊ะแล้วโน้มตัวลงมานอน



“งั้นคืนนี้พิสูจน์กันไหมล่ะ...ว่าใครเด็ก” ปลายนิ้วคนฝั่งตรงข้ามเอื้อมมาแตะแขนที่พาดอยู่บนโต๊ะแล้วไล้ตามความยาวเบาๆ



นัยน์ตาเจ้าชู้หยักยิ้มให้เช่นเดียวกับริมฝีปากที่แย้มออกอย่างผ่อนคลาย



“กินปันทั้งตัวเลย คอยดู”



เจ้าตัวรีบสปริงกลับมานั่งที่เดิมพลางโวยวายเสียงดัง



“พูดอะไรตั้งแต่กลางวัน เพิ่งหายป่วย ใครบอกว่าอนุญาตไม่ทราบวะครับ!”



“อนุญาตตัวเองครับ หายป่วยแล้ว เตรียมตัวโดนได้เลย” มือใหญ่ยังตามไม่ลดละ เข้าไปแตะที่แก้มขาวที่แดงขึ้นเพราะความร้อน



“ติดหนี้กันไว้นี่เนาะ..อุตส่าห์มาพรีฮันนีมูนทั้งที เอาให้ฟ้าเหลืองเลย”



“ฟ... ฟ้าเหลืองอะไรวะ! ไม่ให้!!” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปัดมือของชยางกูรออกด้วยความเขินอายกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา



คนที่ยื่นมืออกไปหาหัวเราะพลางลดมือออก เขากลับไปนั่งพิงพนักเช่นเดิมหากแต่นัยน์ตาเจ้าชู้ยังคงจับจ้องมาที่คนๆเดียว



“ปันรู้ตัวป่ะว่าเป็นคนที่แกล้งขึ้นมากๆเลยน่ะ พี่ไม่แปลกใจเลยที่อัฐเขาชอบแกล้งปัน”



“แกล้งขึ้นอะไร...” เด็กหนุ่มหลบสายตาเจ้าชู้ที่มองมาแล้วพูดต่อ



“ก็อย่าแกล้งดิวะ”



“ก็เขาเอ็นดูปันกันหรอก..ถึงได้แกล้ง”



อาหารที่สั่งไปเริ่มลำเลียงมาวางลงบนโต๊ะ ปลาทอดน้ำปลาสีเหลืองทองเสิร์ฟพร้อมน้ำจิ้มยำมะม่วง แต่จานยำวุ้นเส้นดูจะถูกอกถูกใจหนุ่มลูกครึ่งนี่นั่งอยู่มากที่สุด



“ยำวุ้นเส้นน่ากินดี หิวแล้วเลิกแกล้งปันดีกว่า”



“ตามสบายเลย ปันกินแล้ว” เขารีบพูดพลางเอื้อมแกะปลาออกมาแล้วตักใส่จานตัวเอง เสร็จแล้วจึงค่อยเอื้อมเลาะออกมาแล้ววางลงบนจานข้าวของชยางกูรบ้าง



คำขอบคุณในสภาพรอยยิ้มถูกส่งไปให้ปัณวิทย์ เขาตักเนื้อปลานุ่มกรอบเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีความสุข



“คราวนี้มากันสองคนก่อน แล้วไว้วันหลังขับรถพาฟูกับฝุ่นมาด้วยกัน” ชยางกูรพูดแล้วตักต้มยำใส่ถ้วยเลื่อนส่งให้



กระต่ายอ้วนกลมสองตัวถูกฝากไว้กับเพื่อนซี้ของปัณวิทย์ที่ยินดีรับเลี้ยงพร้อมส่งยิ้มนัยน์ตาหยีแล้วบอกว่าอย่าลืมของฝาก



...ถึงอย่างไร ปัณวิทย์ก็มีเพื่อนดี...



จะเฮี้ยวจะซนตามประสาเด็กไปบ้าง แต่ทั้งสองคนก็รักเพื่อนอย่างจริงใจ



“อือ ฟูกับฝุ่นต้องชอบแน่ๆ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างแล้วเริ่มตักอาหารบนจานตัวเองเข้าปาก



“เฮ้ย ปลาที่นี่อร่อยโคตร”



“ก็ภูเก็ตนี่หว่า ของสดอร่อยอยู่แล้ว เดี๋ยวไปที่พักจะชวนทำปิ้งๆย่างๆกินกัน เห็นในเว็บบอกว่ามีบริการให้เช่าเตาถ้าซื้อของสดจากทางรีสอร์ทอ่ะ”



วุ้นเส้นในจานถูกม้วนให้พันส้อมคล้ายสปาเกตตี้แล้วส่งเข้าปาก ชยางกูรเคี้ยวแล้วทำหน้าเหยกับความเผ็ดของพริกขี้หนูสดที่ดันกัดไปโดนเข้า



“เผ็ด--โอ๊ย!! น้ำๆ ปันหยิบให้หน่อย!”



“สมน้ำหน้า!” แม้ปากจะบอกแบบนั้น แต่มือก็รีบหยิบแก้วน้ำส่งให้พร้อมถือขวดน้ำเย็นรอเติม



“เคี้ยวไม่ระวัง”



ชยางกูรทำปากตุ่ยใส่แล้วรีบดื่มน้ำลงไป แล้วอีกแก้วที่เติมจนเต็มที่ถูกกรอกตาม



“ปากบวมเหมือนตอนปันถูกจูบเลย” ร่างสูงแลบลิ้นออกมาเบาๆแล้วยักคิ้วให้



“งั้นไม่ต้องจูบแล้ว!!” ถ้าไม่ติดว่านั่งอยู่กลางร้านอาหาร ปัณวิทย์คงได้คว้าอะไรเขวี้ยงใส่แน่ๆ



“กินไปเลยข้าว ไม่ต้องพูด!” พูดจบเด็กหนุ่มก็ตักข้าวคำโตเข้าปาก คำแล้ว คำเล่าราวกับอยากรีบทานให้เสร็จๆ



ปัณวิทย์ไม่รู้หรอก...ว่าทาทางเอาเรื่องแบบเด็กๆอย่างนี้ทำให้คนที่มองอยู่รู้สึกสนุกแค่ไหน



ชายหนุ่มดึงเสื้อพัดระบายความร้อนแล้วกินต่อโดยไม่พูดอะไรราวกับจะแข่งกินเร็วกับปัณวิทย์ จนเมื่ออาหารตรงหน้าหมดลง ชยางกูรจึงค่อยๆทิ้งตัวเอนพิงใส่เก้าอี้



“อิ่มชะมัด”



“อือ อิ่ม...” เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางหยิบแก้วน้ำของตัวเองขึ้นมาดื่มอีกอึกใหญ่



“อยากนอนแล้ว”



“จ่ายตังค์ก่อน...เด็กอนุบาลหรือไงกิ่นอิ่มแล้วนอนเนี่ย” ชยางกูรพูดหยอกแล้วเรียกพนักงานมาเก็บเงิน



“ไปนอนพักที่รีสอร์ทแล้วเย็นๆไปเล่นน้ำทะเลกัน”



“ไม่เย็นมากนะเดี๋ยวหวัดกิน” เขาว่าพลางลุกขึ้นยืดตัวบิดขี้เกียจ



“อื้อ”







//////////////////////////





รีสอร์ทหรูบนหาดในมุมที่เงียบสงบเหมาะแก่การพักผ่อน ตัวที่พักเป็นบังกะโลหลังไม่ใหญ่มากหากแต่ตกแต่งไว้อย่างน่ารักและเหมาะกับการมาฮันนีมูนสำหรับคู่แต่งงานใหม่



ชยางกูรถอดรองเท้าไว้ที่ด้านล่างแล้วก้าวขึ้นบันไดสามสี่ขั้นที่ยกพื้นก่อนถึงชานหน้าบังกะโล ลมเย็นๆพัดปลายผมสีทองพลิ้วไหว เขายิ้มจางๆให้คนรักแล้วผลักประตูเข้าสู่ข้างใน



“ห้องสวยนะเนี่ย เตียงก็กว้าง”



คนรักที่ว่าไม่สนใจตอบอะไรด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงหลังกว้าง ใบหน้าที่มักจะดูอารมณ์เสียมีแต่รอยยิ้มกว้างสมวัย



“นอนแล้วนะ”



“เฮ้ย---ได้ไง โดนลมทะเลมาซะเหม็นเค็ม ไปล้างตัวก่อนดีกว่ามั้ง” คนที่อายุเยอะกว่าร้องท้วงแล้วดึงมือเด็กหนุ่มบนที่นอน



“ลุกเลยไอ้ดื้อ”



“เดี๋ยวก็ต้องลงทะเลอีกอะ ล้างทำไมหลายรอบวะ” ปัณวิทย์ไม่สนใจ ทำตัวแข็งต้านแรงอีกคน ยืนยันว่าจะนอนแน่ๆ



คนที่ดึงไว้แกล้งปล่อยตัวเองล้มลงไปนอนข้างๆ ริมฝีปากอุ่นๆแตะเบาๆที่ไหล่นอกเสื้อกล้าม..ตามด้วยแนวลิ้นที่ไล้เลียผิวหนังเหนือกระดูกไหล่



“เค็ม...ปันตัวเค็ม...”



“จักจี้น่า! เค็มแล้วยุ่งไรวะ” เขาหัวเราะคิกคักพลางดิ้นหนีจากชยางกูรที่เริ่มเอื้อมมือมาคว้าเอวเอาไว้



“เลียให้หายเค็มไง” มือสากลูบไปตามผิวขาวที่มีกล้ามเนื้อนิดหน่อยของปัณวิทย์ ชยางกูรสอดมือเข้าไปใต้เสื้อกล้ามพลางลูบไล้แนวกระดูกสันหลังเบามือ



“เหม็นเค็มเด็ก อาบน้ำเลย”



“บอกว่ายังไม่อาบไง จะนอน แล้วเดี๋ยวไปลงทะเล” คิ้วเรียวแทบจะผูกกันเป็นโบว์



“ถ้าเค็มก็ไปไกลๆดิ”



“ขี้เกียจนะเรา” ถึงจะบ่นเค็มแต่ชยางกูรก็ยังนอนกอดแล้วซบอยู่กับแผ่นหลังอุ่นๆของคนรัก



“ไม่นึกเลยว่าเราจะมาถึงขั้นนี้ได้ ตอนแรกปันแม่งท่าทางโคตรจะเกลียดพี่เลย”



“ก็เกลียดนี่หว่า แม่ง มาจากไหนก็ไม่รู้แล้วพ่อก็รักพี่เดฟนี่” เขาหันมาหาแล้วเบียดตัวเข้าหาอ้อมกอดของอีกคน



“อิจฉาว่างั้น” เขากอดคนที่เบียดเข้าหาเอาไว้แล้วพูดต่อ



“จริงๆ ก่อนหน้ามัมตายเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนะ ตอนไปหามัมพี่ก็ไม่ค่อยเจอเท่าไร่...ไม่ผูกพัน แบบ..เหมือนแค่คนรู้จักไม่ใช่พ่อ แต่พอมัมตายก็ดันอยากจะมารับให้อยู่ด้วยกัน ปันเข้าใจป่ะว่าคนที่ไม่ได้ผูกพันกันจู่ๆก็มาทำอย่างงี้มันแปลกไง”



ชยางกูรถอนหายใจเมื่อนึกถึงวันที่พ่อของเขามารับและขอให้ย้ายกลับมาอยู่ที่ไทย



“พี่ก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไร สมบัติน่ะถ้าได้มันก็ดี คิดง่ายๆเลยตามมาง่ายๆ งานบริหารก็โอเคไม่ยากอะไร แต่พออยู่ๆไปมันก็...ต่อไม่ติดอ่ะ แล้วพี่ก็มีงานที่อเมริกาอยู่ ทำกับเพื่อน มันก็อยู่สบายๆได้นะถึงจะไม่ได้มรดกสักนิด.....ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะไปอยู่ที่เดิม”



ชายหนุ่มกอดปัณวิทย์เอาไว้แล้วก้มลงจุมพิตที่กลางศีรษะ



“แต่กลับมานี่มีอย่างนึงที่ดีที่สุด...คือได้เจอปันนะ”



“จริงเหรอ...” เขาขยับแขนไปโอบรอบเอวของชยางกูรไว้แล้วเบียดเข้าใกล้



“ปันเหงาน้อยลงเยอะเลย...” ปัณวิทย์ยิ้มน้อยๆพลางเงยหน้ามองร่างสูง



“ถึงจะทะเลาะกันก็อยู่ด้วยแล้วสนุก”



“อื้อ ไม่อยากให้ปันเหงา...เพราะงั้นก็จะอยู่กับปันต่อไปเรื่อยๆเนอะ อยู่กับฟูกับฝุ่นด้วย” กระต่ายป่าตัวนุ่มนิ่มในอ้อมกอดเป็นหนึ่งในความรู้สึกรักที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้



...แค่ปัน...



...แค่มีกัน...



...ก็เพียงพอ...



“รักนะ....”



“...... อืม... นอนได้แล้ว ไม่งั้นไม่ไปเล่นน้ำด้วยนะ” เขาเอ่ยว่าพลางหลับตาลง



“ใครกันแน่ที่อยากให้เล่นด้วย” ชยางกูรขยี้เส้นผมอ่อนนุ่มสีดำของคนรักไปมาพร้อมรอยยิ้ม แล้วนอนหลับตาลงกอดคนรักเอาไว้อย่างนี้..เนิ่นนาน











To Be Continued......

[หมอตัวเปียก]

หวาน!!! รักกันนานๆ 

[fuku]

โฮววววววววววว

อ่านตอนนี้แล้วกลัวมาม่า สงสารทั้งคู่เลยไม่ใช่ความผิดของปันกับเดฟที่ต้องมาเกี่ยวกับครอบครัวนี้เลยแท้ๆ

[PetitDragon]

ทะเลหวานหมด 

[ammamooty]

อั๊ยยะ หวาน...ระวังตื่นมามดเต็มเตียงนะจ๊ะ...กลัวหวานๆแบบนี้ จะดราม่ามาตู้มเดียวจอดเลยอะดิ..


อย่าเลยน๊าาาา าา

[jj@room]

สวีทจัง อิจฉาๆ

[่patsaporn]

หวานมากฮ่าาาา ฮันนี่มูนสวีทสุด ๆ
พี่เดฟว่าน้องตัวเค็มก็ยังเห็นเลียเอา กอดเอา ก็รักนี่เนอะ...

ขอบคุณค่ะ

[ตัวเลข]

แหม..ยังไม่ได้แต่งกันเลย ไปฮันนี่มูนซะแล้ว ข้ามขั้นไปไหมเนี่ย

[t2007]

อยากให้หยุดตรงนี้จังเลย
ทำใจไม่ได้ ถ้าน้องปันต้องเจอเรื่องร้ายๆ อีก

[takara]

เค็มแต่หวาน อะ อิอิ

[КίmY]

ไปฮันนิมูนกันอ่ะอ่ะ    น่ารักจิงจัง   
รอนะฮะ ^^

[Ryoooo]

พรีฮานีมูนหวานมากกกกกกกก ชอบบบบบ
ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆเลยน่าาา

[BeeRY]

หวานๆ น่ารักมาก อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป

[Yร้าย]

น้องปันน่ารัก....พี่เดฟโคตรจะหวาน.....
ผ่านการเชื่อมทะเลไปน่าจะมีการกินมาม่าแน่เลย...
ถึงจะมาม่าชามโตรสเผ็ด....เราทั้งคู่จะผ่านไปให้ได้...นะน้องปันกับพี่เดฟ...

[kny]

 

[chisarachi]

อุ๊ยตาย!!! เค้าอ่านมาจนจะครบยี่สิบกว่าตอนเพิ่งรู้ว่าอัสซี่เป็นรับ ก๊ากกกกกกกกกกก
ก้ไม่รู้ว่าอ่านข้ามไรไปเปล่า
แต่รู้สึกชื่อแมนๆมั้งฮ่าๆ เห็นปากหมาๆด้วย
ยังคิดเลยทำไมน้าาาาน้องปันไม่ไปค้างบ้านซายน์แทนเพราะเป็นเคะคือกัน
อินี่เพิ่งถึงบ้างอ้อ ว่าอ่ออออน้องอัสซี่แกก็เคะน้าาา

ต่อที่เรื่องค่ะ โดยส่วนตัวชอบบริโภคดราม่ามากกกกกกกกก
ตอนแรกเปิดเรื่องมาตัวละครวุ่นวาย บรรยายงงๆเกือบจะปิดแล้วค่ะ
แต่ติดใจชื่อพระเอกชยางกูรเลยอ่านต่อ ฮา
อ่านต่อๆมาเริ่มเห็นพัฒนาการ การเปลี่ยนแปลง เริ่มรู้สึกว่าอ่านง่ายขึ้น
เข้าใจได้ง่ายขึ้นด้วย เรื่องดำเนินนวดเร็วดีค่ะ มีหวานปนดราม่าให้พอกรุบกริบหัวใจ
แม้บางช่วงจะขาดเหตุและผลของการกระทำไปบ้าง แต่ว่าโดยรวมเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ชอบ
ฮ่าๆๆอาจจะเป็นเพราะชอบดราม่าด้วย และรักน้องปันด้วย ชอบตอนอยู่กับกระต่ายค่ะ
เพระาน้องปันดูน่าสงสารมาก เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ตอนแรกไม่กล้าอ่านอีกเหตุผลเพราะกลัวเป็นสามพี หรือนายเอกโดยอะไรมาเยอะ ผ่านมาเยอะ
ฮ่าๆเพราะเป็นพวกทำใจยากกับเรื่องคนมาถูกตัวนายเอก แต่ว่าอ่านไปเอ๊ะไม่ใช่นะ เป็นดราม่า
ที่ตัวน้องปันที่มีปมมากกว่า น่าสงสารรรรรร
หมันไส้ไอซ์เล็กๆ ที่ได้เห็นเรือนร่างน้องปันน้อย ดีที่เป็นผู้หญิง
ถ้าเป็นผู้ชายคนอ่านจะมุดจอไปจิกหัวตบแทนพี่เดฟเลยฮ่าๆๆ

สู้ๆนะค่ะ^^

[Maytbb]

แว้ววววว น่าอิจฉาจริงๆคู่นี้    อยากอ่านคู่ของอัซซี่จังเลย

[irksome]

คู่นี่หวานกันจริงๆ 
อยากรู้คู่2เพื่อนซี่อ่าาาา 

[❝CHŌN❞]

ตามอ่านทันแล้ว

ตอนแรกไม่ถูกกัน ตอนนี้รักกันซะแล้ว น่ารักมากกกกกกกกกก

ชอบมากเลยค่ะ พี่เดฟ น้องปัน น่ารัก

รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[hotladyanyavee]

หวานน่าีรักอะ

[indy❣zaka]

บทจะหวาน ก็หวานซะน้ำทะเลหายเค็ม 

แต่บทจะดราม่า ก็ดราม่าซะน้ำตาไหลท่วมยิ่งกว่าทะเลเลย