หัวข้อ: "พี่ครับ...ผมขอ(เอา)พี่ได้ไหมครับ".......จบบริบูรณ์ แจ้งย้ายเลยครับผม...(^_^)

[qq_oo]

รอๆๆๆๆๆๆจ้า อิอิอิ

[JadeButterflyεїз]

จบแล้วเหรอครับพี่ออฟ ยังไม่ได้อ่านเลย

ยินดีด้วยนะครับพี่ เรื่องต่อไปพอจะมีไหมครับ ^^

[rakna]

ขบวนขันหมากมาแล้ว ต้องหาสายสิญจน์เห้ยเข็มขัดดิ มากั้นประตูก่อน

อย่าเพิ่งให้เจ้าบ่าวเข้ามา จะได้มีเวลาหาเสื่อแต่สมัยนี้หาเสื่อยาก

เอาเป็นนั่งรอหน้าคอมฯนี่แหละลงปุ๊บจะได้อ่านปั๊บ

[mimi_patcha]

เตรียมเข็มขัดไว้สำหรับกั้นประตูเรียบร้อยแล้วคร้า..เจ้าบ่าวจ๋า ขอซองใหญ่ๆนะ ไม่งั้น ไม่ให้ผ่าน..หุหุ

[Monkey D]

ยาวจังคร้าบบบบบ

ฮ่าๆๆๆ  รอฉบับเต็มนะครับ

[Yarkrak]

เจ้าบ่าว เจ้าสาวพร้อม......คนลุ้นพร้อม.....คนเขียนบทช้า โดนตึ๊บ......ฮ่า ฮ่า อยากรู้ตอนต่อไปจ้า รอลุ้น

[kitty08]

โอ๊ย น่ารักจังเลย ชอบ ยินดีด้วยกับบัสและเฟิร์ส น่ะจ้ะ 

[CarToonMiZa]

รอกั้นประตูทอง
อยู่น๊าเจ้าบ่าววววววว
อยู่หน่ายยยยยยยยย
รีบมาด่วนนนนนนนน

[NewYearzz]

อยากกัดหูพี่ออฟ 

[seaz]

ขอลูกบุญธรรมมาเลี้ยงสักคนสิครับ ^^

[Calo love]

“โห่............ฮี โห่ ฮี โห่ ฮี โห่.................โฮ้ยย!!!!!!!!!”

“ฮิ้ว!!!!!!!!”

เสียงโห่นำขบวนขันหมากดังมากแล้วครับ ตามด้วยเสียงบรรเลงกลองยาวที่แสนคุ้นเคยกันดี ทุกคนต่างพากันตื่นเต้นดูคุณย่ากับป้าเรียมนั่งแทบจะไม่ติด ราวกับตัวเองจะได้แต่งงานเองซะงั้นแหละ!!

“โห่............ฮี โห่ ฮี โห่ ฮี โห่.................โฮ้ยย!!!!!!!!!”

“ฮิ้ว!!!!!!!!”

“ใครมีมะกรูด!!”

“มาแลกมะนาว!!”

“ใครมีลูกสาว!!”

“มาแลกลูกเขย!!”

“เอาวะเอาเหวยลูกเขยกลองยาว........ตะละลา....!!”

ผมมองพี่วีที่ตอนนี้ยืนยิ้มจับสร้อยทองเส้นใหญ่ของคุณย่าคู่กับผม พี่วีคงจะดีใจไปไม่น้อยกว่าผมหรือคนอื่นๆ ในบ้าน
มาแล้วครับขบวนขันหมากดำเนินมาถึงหน้าบันไดบ้านแล้วครับ เพื่อนเจ้าบ่าวทำไมดูสะดุดตาเช่นนี้นะครับ ชุดไทยราชปแตนคล้ายๆ กับเจ้าบ่าว อิอิ น้องมันก็ดูดีไปอีกแบบนะครับ ตอนเช้าเรียกให้ตื่นไม่ยอมอยากตื่นทั้งๆ ที่ตัวเองต้องไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้กับพี่พงษ์ ดูสิครับยิ้มหรามาเชียว ทำไมหมาน้อยของผมมันดูหล่อจังเลยครับ ไม่เคยเห็นเจ้าตัวแต่งแบบนี้มาก่อนเลย หล่อจัง หล่อจริงๆ หล่อมากๆ หล้อหล่อ อิอิ มันทำให้ผมสามารถยิ้มกว้างๆ ออกมาได้เลยนะครับแค่เห็นคนตรงเบื้องล่าง เจ้าตัวเองก็ยิ้มตอบกลับมาให้ผมเช่นกัน

ดูเจ้าบ่าวสิครับหล่อมาเชียววันนี้(แต่ก็แพ้หมาน้อยของผมนะครับ) พี่พงษ์ก็มาในชุดราชปแตนเช่นกันเสื้อสีขาวกลัดกระดุมสีทองเรียบๆ กับโจงกระเบนสีครีมเข้ากันดีแท้กับเจ้าของเรือนร่าง ดูๆ แล้วมันเข้าชุดกับพี่รินจังคับ ก็จะไม่ให้เข้าได้ไงพากันไปเลือกชุดตั้งหลายรอบ หากทั้งสองมายืนคู่กันคงเหมาะสมกันยิ่งราวกิ่งทองใบหยก เจ้าบ่าวกำลังล้างเท้าก่อนขึ้นเรือน (กว่าจะล้างได้ทำอะไรเสร็จก็ทุลักทุเลเอาการนะ ไหนจะรองเท้า ไหนจะถุงเท้าถอดออกใส่เข้า) ตรงซุ้มบันไดบ้านมีด่านประตูเงินประตูทองแค่ด่านเดียวก็คือผมกับพี่วีเท่านั้นเอง

“ไม่จ่ายไม่ให้พบพี่สาวเรานะครับ มาไม่ทันฤกษ์ยามไม่รู้ด้วยนะคัรบ” ผมเอ่ยด้วยเสียงเจ้าเล่ห์

“ไม่ได้เลยเหรอ?”

“ประตูเดียวเองพี่พงษ์ครับ” พี่วีเอ่ยสำทับอีกแรง

“ไอ้เราก็อุตส่าห์เตรียมมาซะเยอะ”

“งั้นเอามาหมดเลยแล้วกันครับห้ามเอากลับนะครับโบราณเขาถือ!!” ผมเกทับไปอีกไม่รู้หรอกว่าโบราณอะไรว่าไว้ก่อน อิอิ เงินทั้งนั้น

“ร้ายนะเรา!!” พอรับซองเสร็จผมกับพี่วีก็ปล่อยเจ้าบ่าวขึ้นเรือนไปอย่าง่ายดาย ก็กลัวไม่ทันฤกษ์เช่นกันครับ ทุกคนเดินตามขึ้นมาบนเรือนหมดแล้วเพื่อร่วมเป็นสักขีพยานในรักครั้งนี้

“ไหนล่ะครับเจ้าสาว?” เพื่อนเจ้าบ่าวเอ่ยถามผมเบาๆ หลังจากหันซ้ายแลขวา

“อยู่ในห้องน่ะ”

“ครับ” มือหนาถูกส่งมาจับมือผมไว้แล้วบีบเบาๆ

“เดี๋ยวป้าเรียมคงพาออกมา”

“เมื่อไหร่พี่จะมาเป็นเจ้าสาวให้ผมล่ะครับ เดี๋ยวผมให้พ่อมาขอ อิอิ” เจ้าหมาน้อยก้มลงมากระซิบเบาๆ ข้างหู ทำเอาผมอายหน้าแดงได้เช่นกันนะเนี่ย?

“บ้า!!โน้นพี่รินมาแล้ว!!”

ไม่นานป้าเรียมก็เดินเคียงคู่ประคองเจ้าสาวนางเอกของงานออกมาจากประตูทันทีที่ข้ามพ้นธรณีประตู ก็ทำให้สายตาทุกคู่เพ่งไปสู่จุดเดียวกันอย่างมิได้นัดหมาย จะให้บรรยายอย่างไรดีล่ะครับ เพราะพี่รินสวยจริงๆ ราวกับนางในวรรณคดีไทยที่จำแลงแปลงกายเดินออกมาจากป่าหิมพานต์ฉันนั้น ที่กำลังพร้อมจะข้ามมหานทีสีทันดรมาพบรักแท้ที่รออยู่เบื้องหน้าท่ามกลางเหล่าบรรดาญาติมิตร ที่พรั่งพร้อมเพรียงหน้ามาร่วมกันเป็นประจักษ์พยานรัก

เจ้าสาวนั่งลงคู่กับเจ้าบ่าวแล้ว   “เหมาะ!!!!!!!!!” กันมากครับ พิธีก็เริ่มขึ้นตามประเพณี บ่าวสาวก้มกราบผู้ใหญ่ของแต่ล่ะฝ่าย จากนั้นเจ้าสาวจึงหันมาไหว้เจ้าบ่าว แล้วผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวก็นำสินสอดทองหมั้นมาโชว์กันให้เห็นจะๆ เต็มตา ไม่นานก็ได้เวลาที่เจ้าบ่าวจะต้องสวมแหวนให้กับเจ้าสาวแล้วครับ

แหวนทองคำขาววงสวยประดับด้วยเพชรเม็ดงามหายเข้านิ้วเรียวระหงส์ของเจ้าสาวไปแล้ว พี่รินยกมือขึ้นประนมก่อนจะก้มลงกราบไปยังตักพี่พงษ์

เอาสิครับ!!!!เสียน้ำตาจนได้นะเจ้าสาวของเรา เจ้าบ่าวรีบยกมือหนาพร้อมกรีดนิ้วยาวๆ ปาดน้ำตาแห่งความปีติออกจากดวงหน้าสวยใสของผู้ที่จะมารับหน้าที่ศรีภรรยาและแม่บ้านแม่เรือนของครอบครัวด้วยความรักใคร่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนคุ้นๆ ของพี่วีดังขึ้นเชียร์ให้ทั้งสองหอมแก้มโชว์เรียกคะแนนความอิจฉาตาร้อนจากผู้ร่วมงาน

ผู้ใหญ่แต่ละฝ่ายก็อวยพรให้กับบ่าวสาวทั้งคู่ให้อยู่กันยาวนานตลอดจนแก่เฒ่าถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร ให้มีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมือง จากนั้นก็ได้เวลาที่ต้องส่งตัวบ่าวสาวเข้าเรือนหอ ซึ่งเรือนหอก็ใช้เรือนตัวเก่าของคุณพ่อกับคุณแม่ของผมนั้นเองที่ตอนนี้คุณย่าถือโอกาสยกให้พี่รินไปแล้ว แถมยังฝากไว้ด้วยว่าต้องหมั่นมาอยู่มาพักมานอนด้วย ไม่งั้นมันจะสกปรกและจะไม่ให้ป้าเรียมทำความสะอาดให้ด้วยต้องมาทำเอง มัดมือชกชัดๆ

งานต่างๆ ในแต่ละส่วนก็ดำเนินไปเรื่อยและผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ไม่มีอะไรผิดพลาด มันจะติดอยู่ที่ป้าเรียมนี่แหละที่ร้องไห้ดีใจไม่หยุดสักที ทีตอนที่เขามาขอไม่ยอมให้สักกะที พอเวลาแบบนี้ทำมาร้องไห้ดีใจ มันเห็นแบบนี้ก็พาลพาเอาคนอื่นๆ ตื้นตันไปด้วยจะน้ำตาไหลตาม

แม้เวลาจะล่วงพ้นมาจนพลบค่ำที่สามารถมองเห็นดวงดาราที่พร่างพราวอวดแสงคู่กับแสงจันทร์ที่สาดส่อง แต่กลิ่นอายของความสุมข ความรัก ความอบอุ่น ยังคงอบอวลปกคลุมอาณาบริเวณบ้านให้รับรู้ได้ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งรักที่มิเสื่อมคลาย

หลอดนีออนบนบ้านถูกเปิดเพื่อให้แสงสว่างแทนแสงจากดวงอาทิตย์ในตอนเช้า เพราะถึงแม้ค่ำคืนนี้ดวงจันทร์จะสวยเด่นแต่ทว่าก็ยังคงไม่เพียงพอที่จะสาดแสงให้ความสว่างเพียงพอต่อความต้องการในการดำรงชีพของมนุษย์โลก ทำให้เราได้มีการพัฒนาเทคโนโลยีอย่างไม่หยุดนิ่งเพื่อให้ก้าวทันต่อความเปลี่ยนแปลงของปัจจุบัน

ผมยืนกอดอกรับลมเย็นๆ อยู่ชานบ้านพลางนึกถึงงานเมื่อตอนกลางวัน ตอนนี้บ้านก็เข้าสู่ความเงียบสงบ พี่รินและพี่พงษ์ก็กลับไปอยู่บ้านที่ซื้อร่วมกันในตัวเมือง วันนี้คงจะไม่มีใครมีความสุขเท่าพี่รินกับพี่พงษ์อีกแล้วล่ะครับผมคิดเช่นนั้นนะครับ

“คิดอะไรอยู่เหรอครับ?” ผมสะดุ้งตัวน้อยๆ พอให้รู้ว่าตกใจกับการมาเยือนของผู้มาใหม่ที่สวมกอดมาจากด้านหลัง พลางซบหน้าลงกับหัวไหล่ผมและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“เปล่าหรอกครับ!” ผมยกมือลูบมือหนาที่ประสานกันตรงหน้าท้อง

“เหนื่อยไหม?”

“นิดหน่อยแต่มีความสุขมากกว่านะ” ผมเอ่ยพลางหันหน้าเข้าหาใบหน้าของคนข้างๆ ก่อนจะสบตากัน

“ครับ!!!!!!” น้องยิ้มให้ผมด้วยสายตาทำให้ผมขยับมือข้างหนึ่งขึ้นลูบใบหน้าของเขาอย่างอดใจไม่ได้

“แล้วเราล่ะมีความสุขไหม?”

“อิจฉาครับ!!!!!น่าอิจฉาพี่พงษ์เนอะครับได้เมียสวยๆ”

“ทำไมอยากได้เหรอ?เอาไหมเดี๋ยวหาให้??”

“ไม่เอาหรอกก็ผมมีแล้วนิ!!” พูดจบคนตัวโตกว่าก็กระชับอ้อมแขนและจรดจมูกโด่งๆ เข้ากับข้างแก้มผมเบาๆ

“ก็บอกอยู่หยกๆ ว่าอิจฉา”

“พูดเล่นหรอกครับเมียผมสวยขนาดนี้แล้วจะนอกใจได้ไง” ฟอด!!!!!!!!จากที่กดจมูกเบาๆ คราวนี้เล่นใส่มาเต็มแรงเลย ไม่ได้ไม่ชอบนะครับแต่มันก็เขินนะ เดี๋ยวถ้าเกิดคุณย่าหรือคนอื่นๆ มาเห็นเข้าได้อายกันหมุดดินหนีเลยคราวนี้ ผมเลยถือโอกาสนี้ซบเข้ากับอกหนาไว้อย่างผ่อนคลาย(ขนาดอายนะเนี่ย?)

“ลงไปเดินเล่นข้างล่างไหมครับ?”

“อืมไปสิครับ!” น้องคลายอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นทันทีที่ผมตอบรับแล้วเปลี่ยนมาเป็นเดินจูงมือแทน

“ดูพี่เหนื่อยๆ นะครับ”

“ไม่หรอกแค่เพลียนิดหน่อย!!”

“ครับ!”

“ทำไมเหรอครับ หืมม์?”

“เปล่าหรอกผมแค่เป็นห่วงครับ”

“อืม!!สงสัยจะนอนน้อยนะครับ”

“วันนี้พี่สวยกว่าพี่รินอีกรู้ไหมครับ ผมละมองไม่อยากจะกระพริบตาเลย”

“บ้า!!ตัวเองก็พูดไปทั่ว”

“เรื่องจริงนะครับ” พูดไปเดินไปจนตอนนี้เราสองคนเดินจูงมือกันลงมาถึงยังสนามหญ้าหน้าบ้านแล้ว กลิ่นอายของดอกไม้ใบหญ้าอ่อนๆ ลอยขึ้นมาแตะจมูก เป็นกลิ่นแห่งความสดชื่น ปลอดโปร่ง โล่งสบายทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อย นี่แหละที่เขาว่าหากใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางธรรมชาติมักจะมีแต่ความสดชื่นเสมอ

“ผมพูดจริงๆ นะครับพี่”

“อืม!!” ผมหันหน้ากลับมาแล้วหยุดเดินอย่างกะทันหัน

“อ้าวหยุดทำไมครับ?”

“ขอกอดหน่อยสิ!!” ได้ยินดังนั้นเจ้าตัวก็กางแขนออกกว้างๆ เหมือนจะโอบโลกทั้งใบไว้ได้เลย

“พร้อมเสมอครับ!!” ผมสวมกอดคนตรงหน้าพลางซบเข้ากับอกหนาๆ ของคนคนเดียวที่ผมจะซอบแนบอิงไปตลอดชีวิ

“เป็นอะไรไปครับ?” ผมไม่ตอบแต่ส่ายหน้าเบาๆ แทน

“มีอะไรเหรอครับหืมม์??” มือหนาถูกยกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ ทำให้ผมกอดกระชับวงแขนเข้าอีก ทำไมวันนี้ผมอยากกอดคนคนนี้จังเลยนะครับ หรือผมจะแอบอิจฉาพี่รินกันนะครับ?

“ถอดรองเท้าออกสิครับ” ผมค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกแล้วดันคนตรงหน้าออกนิดหน่อย

“ทำไมเหรอคัรบ?”

“ลองเดินดูนะครับ” ผมเอ่ยบอกให้คนตัวโตลองเดินเท้าเปล่าบนหญ้า มันจะรู้สึกดีและผ่อนคลายมากๆ พอเริ่มออกเดินผมก็นำหน้ามาก่อน ทิ้งให้น้องเดินมตามหลัง


.
.
.
.
.
.



“พี่ครับ!!!!!!!!”

“ตะโกนทำไมเดี๋ยวคนอื่นก็ตกใจกันหมดหรอก?” ผมเอ็ดคนเสียงดังน้อยๆ แต่คนโดนว่าก็คงไม่สนใจอะไรหรอกเห็นวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหาผม แถมยิ้มแฉ่งซะขนาดนั้น

“ผมรักพี่นะครับ!!” คำบอกรักดังขึ้นทันทีที่เข้ามาประชิดตัวผม แล้วถือวิสาสะโอบเอวผมไว้อีกด้วยนะ ไม่พอแค่นั้นยังจะก้มหน้าหล่อๆ เข้ามามอบจุมพิตอันอบอุ่นประทับลงบนหน้าผากผมอย่างอ่อนโยน

ผมยืนนิ่งหลับตาอย่างอวยอาย จะหลบก็ไม่อยากหลบเพราะก็อยากโดนจูบเหมือนกัน มือผมถูกสั่งการโดยอัตโนมัติให้ยกขึ้นมาโอบหลังคนตรงหน้าทันที

“พี่ก็รักเราเหมือนกันนะครับ” ผมแหงนหน้ามองสบตากับดวงตาที่อบอุ่นคู่เดิมที่ผมจะมองมันทุกเวลาไม่ว่าจะเวลาก่อนนอนผมก็จะสบตาดวงตาคู่นี้ เวลาตื่นนอนขึ้นมาเช้าแรกของวันดวงตาคู่นี้ก็จะเป็นสิ่งที่ผมจะมองเห็นเช่นกัน   

คนตัวโตล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงขาสั้นที่ใส่มาแล้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงสดออกมาให้เห็น

“แต่งานกับผมนะครับ เรามาแต่งงานกันนะครับ” คนตรงหน้าผมเอ่ยพร้อมเปิดกล่องกำมะหยี่เผยให้เห็นแหวนคู่ที่แลดูเรียบๆ แต่สวยงาม ยิ่งเมื่อยามที่ต้องแสงจันทร์ยิ่งสวยเข้าไปอีก

“แต่งงานเหรอ?” ผมทำหน้าตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าเจ้าตัวจะมามุกนี้

“ครับแต่งงานกับผมนะครับผมกำลังขอพี่อยู่นะครับ?” ดูเอาเถอะครับเจ้าตัวยิ้มแฉ่งเผยให้เห็นฟันขาวเรียงราย กับปากหนาน่าจูบนั้น

“ไหนบอกจะให้พ่อยกขันหมากมาขอไง?” ผมกระเซ้าเล่นด้วยทีเล่นทีจริง

“เอาแบบนั้นก็ได้นะครับถ้าพี่ต้องการครับ ผมน่ะได้เสมอ เอาให้ใหญ่กว่างานพี่รินเลยดีไหมครับ?” เอาสิครับจากที่ยิ้มน่ารักน่ากอด ตอนนี้แปรเปลี่ยนมาเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมดวงตาพร่างพราวร้อยเหลี่ยม

“บ้า!!แล้วนึกยังไงอยู่กันมาตั้งนานแล้วนะทำไมเพิ่งนึกได้” ผมต้องรีบเบรคคำพูดของคนตรงหน้าอย่างรวดเร็วเพราะผมกำลังเขินอายกับการแสดงออกของคนตัวโต เชื่อผมสิหากมีใครสักคนมานั่งมองตอนนี้จะเห็นได้ทันทีว่าผมกำลังขวยเขิน แต่ก็พยายามจะเก็บอารมณ์เอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทำไมหน้าผม หูผม มันร้อนๆ จังนะ

“ผมไม่รู้ครับ วันนี้มันคงทำให้ผมอินมั้งครับ อิจฉาพี่พงษ์ที่สามารถขอพี่รินได้โดยไม่ต้องกลัวอะไรด้วยมั้ง ถ้าหากผมมาขอพี่แบบนั้นบ้างพี่จะอายไหมครับ?”

“บ้า!!ไม่ต้องหรอก”

“ครับผมรู้หรอก แต่แหวนคู่นี้ผมซื้อมาได้สองปีแล้วนะครับจำได้ไหมครับที่เราไปงานจิวเวอรี่ครั้งนั้นไงครับ”

“แล้วทำไมเพิ่งเอามาให้ตอนนี้ล่ะ?”

“ผมหาโอกาสดีๆ ไม่ได้เลยครับวันนี้สบโอกาสเหมาะเลยเตรียมมาด้วยครับ”

“ไม่กล้าอีกตามเคยใช่ไหมล่ะ??”

“ครับ!!” คนที่ตัวโตกับนิสัยไม่กล้า ขี้กลัวอะไรแบบนี้แก้ไม่หายสักที วันนั้นหากเจ้าตัวไม่เอ่ยชวนผมและผมไม่ได้บ้าไปตามคำชวนของน้องมันเราก็คงไม่ได้มีวันนี้ร่วมกันแน่นอน ดูทำเข้ายังจะมายืนเกาหัวแกร๊กๆ อีก

“แต่งงานกับผมนะครับ!!” น้ำเสียงจริงจังเอ่ยขึ้นทันที  เปลี่ยนสภาวะอารมณ์ไวจังนะเจ้าหมาน้อยของผม.....แต่หมาน้อยตัวนี้มันโตไวจังแฮะ?

“อืม!!เสียดายแหวนหรอกนะสวยซะขนาดนี้จะเอาไปทิ้งก็เสียดายขอแล้วกัน” ผมพูดยิ้มๆ ก่อนจะถูกมือหนาฉวยข้อมือขึ้นไปแล้วไล่เรียงหานิ้วที่ต้องการ น้องดึงแหวนออกจากกล่องเบาๆ แล้วสวมเข้านิ้วให้ผมอย่างรักใคร่

“ผมรักพี่นะครับ” พูดจบเจ้าตัวก็ก้มจูบที่แหวนแล้วไล่ขึ้นมาบนหลังมือผมตามลำดับทำให้ผมต้องดึงมือกลับอย่างเบาๆ คนมันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ....

“จะสวมได้ไหม?” ผมฉวยกล่องกำมะหยี่ในมือของคนตรงหน้าที่ยังคงเหลือแหวนอีกวงหนึ่งในนั้นขึ้นมาเปิดแล้วเพ่งมองแหวนสลับกับมองหน้าคนตรงหน้า อย่างยิ้มๆ  ก่อนจะคว้ามือหนาข้างที่ต้องการเช่นกันขึ้นมาบ้าง

“รู้ไหมทำไมเข้าถึงสวมแหวนกันที่นิ้วนางข้างซ้าย?” ผมเอ่ยถามขึ้นแต่ยังกำแหวนโดยที่ยังไม่สวมมันเข้าไปในนิ้วของมือหนา

“เพราะมันเชื่อมต่อกับหัวใจของเราไงครับ”

“งั้นหัวใจดวงนี้เป็นของพี่นะครับ ตลอดไป!!”พูดจบแหวนก็หายเข้าไปในนิ้วที่แทนดวงใจของเจ้าของมือทันที

“รักเฟิร์สนะครับ”

“เช่นกันนะครับ”

“ครับ!!พี่จะดูแลหัวใจดวงนี้ของพี่นะครับ”

“ผมก็จะดูแลหัวใจของผมเช่นกันครับ” สิ้นเสียงของคนตรงหน้าผมก็เขย่งเท้าขึ้นนิดหน่อยเพื่อให้สามารถจูบปากหนานั้นได้ถนัดขึ้น

เรายืนกอดกันท่ามกลางแสงจันทร์ที่เป็นพยานรักให้เราในค่ำคืนนี้ไปพร้อมกับธรณีนี้ที่เราเหยีบยืนอยู่ด้วยเท้าเปล่าๆ ก็ขอให้แม่พระธรณีเป็นพยานให้รักเราด้วยเช่นกัน

ขอให้รักของเรามั่นคงเหมือนดั่งขุนเขาหนักแน่นเหมือนผืนปฐพี เจิดจรัสดังดวงดาวเคียงคู่ท้องฟ้า ตราบกาลเวลาที่จันทรายังรักห้วงเวลาแห่งค่ำคืน ขอให้รักของเราเป็น “รักนิรันดร์”




“รักนะครับ ชีวิตของผม”





จบบริบูรณ์



******************************************** *****************************************
และแล้วก็ดำเนินมาจนถึงตอนจบได้อย่างสมบูรณ์แล้วนะครับ
โดนใจกันบ้างหรือเปล่านะคัรบ แต่ออฟว่าตอนสุดท้ายไม่ค่อยหวือหวาเท่าไหร่เลย ไม่มีไคลเเม็กซ์อะไรเลย
เอาเป็นว่ารักกันเบาๆ แล้วกันนะครับ(แก้ตัวน้ำขุ่นๆ แถไปได้)
ขอบคุณทุกคน ทุกเม้น ทุกกำลังใจ ทุุกการติดตามทุกๆ อย่างจากแฟนนิยายทุกท่าน
ขอบคุณที่ทำให้นิยายแต่งฆ่าเวลานอนไม่หลับเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาได้
ขอบคุณที่ทำให้คนที่เพิ่งแต่งนิยายครั้งแรกจบเป็นเรื่องแรก(ที่สมบูรณ์)
ขอบคุณทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่างที่ผ่านมานะครับ
ตอนแรกไม่คิดว่าจะมีคนมาตามอ่านด้วยซ้ำนะครับ...........แต่การตอบรับดีกว่าที่คิดด้วยซ้ำนะครับ
รักทุกคนนะครับหวังว่า่จะคิดถึงกันนะครับ
ส่วนเรื่องใหม่นั้นคาดว่าน่าจะมีแต่ขอให้มีเวลาว่างมากกว่านี้ก่อนนะคัรบ
เพราะตอนนี้ช่วงปลายปีจนถึงต้นปีหน้างานกำลังเยอะนะครับ
อยากจะแต่งเหมือนกันนะคัรบเพราะกลัวลืมเรื่องในหัวที่มีมา 555
หากคิดถึงกันก็ติดตามกันได้ในกระทู้นิยายของพี่เคทนะครับ
เพราะตอนนี้ออฟอาสาลงนิยายให้พี่เคทหลายเรื่องเช่นกัน

1.เรื่อง "ปิ๊งรักพี่ชายหน้าหวานกับน้องชายจอมป่วน"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32310.msg1905759;topicseen#msg1905759

2.เรื่อง "พ่อครับ ลูกชายพ่อผมขอนะคัรบ"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13217.0

3.เรื่อง "รักใสๆ วัยละอ่อน...Brother I love You"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13376.0

4.เรื่อง "ผมหลงรักชายโฉด"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12662.0

5.เรื่อง "Sweet Sleeping Beauty"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9114.0



ปล.แจ้งทุกท่านที่เคยอ่านนิยายพี่เคทอาจจะทราบดีว่าแกชอบ "ดอง" แต่ตอนนี้ได้รับคำยืนยันและคำมั่นสัญญาแล้วว่าทุกเรื่องจบแน่นอนครับ ดังนั้นช่วยโปรดติดตามเป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนเเละคนโพสต์ด้วยนะคัรบ

และออฟสัญญาจะทวงนิยายพี่เคทแกทุกวันๆ นะคัรบ อย่าลืมไปให้กำลังใจและช่วยทวงด้วยนะครับจะได้ดันกระทู้นิยายบ้างเรื่องกลับมา Boy's Story นะครับ อิอิ(ว่าเผื่อไว้นะครับ)





สุดท้ายอยากบอกว่ารักทุกคนนะครับ

ใครเล่นไลน์ /เล่นเฟส /IG /ขอได้หลังไมค์นะครับ ยินต้อนรับนะครับ

[powderje]

 :sad4:จบแล้วอ่า แงๆ



ขอคุณน้าที่แต่งเรื่องสนุกๆ จน จบ เรื่องนี่สอนอะไรหลายๆอย่าง
ขอคุณค่ะ
 

[mimi_patcha]

น่ารักมากๆเลย..ถูกใจสุดๆ o13แต่จบซะและ ใจหายเลย (ติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปจ๊ะ) สู้ๆ นะค
 :bye2:ะ :pig4:เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[NewYearzz]

ขอบคุณพี่ออฟมากๆครับ ตอนพิเศษสุดท้ายนี้น่ารักมากๆ 

[Naenprin]

จบแล้ว ไม่อยากให้จบเลย แต่ตอนจบก็น่ารักดีนะคะ ไม่หวือหว่ามากแต่ก็โรแมนติกดีชอบค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักน่ารักนะคะ

[jaymaza]

 

[HanATarO]

อ๊ายยยยยยยย....ยังไม่อยากให้จบลงเลยอ่ะ

ต่อไปคงคิดถึง เฟิร์ส กะ บัส แน่ๆ เลย

ขอบคุณ ออฟ มากมายเลยน้า ที่มาเขียนเรื่องนี่ให้ได้อ่านอ่ะ

ขอบคุณมากจ้า   

[Hibino]

จบแล้วววว ... ติดตามมาโดยตลอด ...

[Yarkrak]

จบได้ดีมากออฟ เยี่ยม น่ารักดี เอาใจช่วย "ร้กนิรันดร์" ของเฟิร์สกับบัส

[rakna]

“รักนะครับ ชีวิตของผม”

  รู้สึกดีจังกับคำนี้

ตอนแรกนึกว่าเป็นงานแต่งของเฟิร์สกับบัสแต่ถึงจะไม่ได้แต่งงานกัน

แต่เฟิร์สกับบัสน่ารักมากหวานซะจนน่าอิจฉา

ขอบคุณออฟด้วยที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านน่ะ

[moredee]

งานแต่งงาน ฮิ้วววววววววววว แม่ครัวสาวเหลือน้อย เห็นภาพเลยอ้ะ

[CarToonMiZa]

รักกันเบาเบา
แค่นี้ก็สุขใจ

รอติดตามเรื่องต่อไป

[jubujubu]

จบซะแล้ว  หวานซะจนน่าอิจฉา

[bytoey]

จบแล้ววว สนุกมากค่ะ

[nightsza]

ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อ่านแล้วมีความสุขมากๆ ยิ้มไม่หุบเลย ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะจ้าา

[iammz]

ขอบคุณมากค่ะ สนุกค่ะ ^^

[thehackzzi]

มาจองที่นั่งไว้ก่อน แล้วจะตามมาอ่าน

[zuu_zaa]

  กรีสสสสส จบแล้ว สนุกนะคะ แล้วจะติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ

[6002]

มีมาเที่ยวที่พะเยาด้วย
เราก็อยู่พะเยานะ
อิจฉาน้องที่ขายโคมอ่ะ 

[Yร้าย]

กำลังอ่านแบบมีความสุข...เปิดทีวีมาเจอรายการนำเที่ยวที่กว๊านพะเยาพอดีเลย
เห็นนักท่องเที่ยวกำลังเวียนเทียนอ้วยทุกคนต้องใส่ชูชีพด้วยนะเพราะนักเรือข้ามเวียนเทียน..
ต้องไปซะหน่อยแล้ว...ขึ้นเหนือมีแต่ผ่านไปยังไม่ได้แวะ...แบบนี้พลาดไม่ได้ซะแล้ว...