หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54

[Sugar_Love]

@ <<  รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @  ////  ตอนที่  6 / 50%   //////    28/11/2010

   “หมูแฮมปายกับเปื้อนมะด้ายเหยอ”

   “ไม่ได้ครับ เพื่อนไปดูก่อนว่าสนุกรึเปล่า”

   “และหมูแฮมจะเล่งกับครายล่ะ”

   “หมูแฮมเล่นคนเดียวไปก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนมารับตกลงไหม”

   “ด้ายย หมูแฮมจะคิกถึงเปื้อนนะ คิกถึงมากกก”

   “ครับ เพื่อน ก็จะไม่ลืมหมูแฮม เพื่อนสัญญาว่าจะมารับนะ”

   ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ  .....ผมควานหาโทรศัพท์ ที่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ อย่างงัวเงีย ลืมตาเต็มตื่นก่อนจะกดปิด... ฝันอีกแล้ว .... เพื่อน..เหมือนจะเลือนรางแต่จำไม่ได้ ความอบอุ่นยังอบอวลทุกครั้ง ซ้ำยังฝันตอนใกล้จะตื่นอย่างนี้ตลอด แล้วทำไมต้องเก็บมาฝันบ่อยขนาดนี้ .....พลิกตัวเพื่อจะลุกจากที่นอนแต่แรงหน่วงที่เอว ทำให้ต้องก้มดู....ลำแขนใหญ่แข็งแรงที่พาดทับอยู่ รีบหันไปมองหน้าคนที่มานอนเตียงผมโดยไม่ได้รับอนุญาต....พี่เร....ผมแทบจะหยุดหายใจ ทำตัวนิ่ง ๆ กลัวว่าคนที่นอนนิ่งข้าง ๆ จะตื่นขึ้นมา หัวใจเริ่มต้นแรงขึ้นจนต้องใช้มือกุมไว้เหมือนกับกลัวเสียงหัวใจจะทำให้อีกคนตื่นแล้วลุกขึ้นมาทำร้าย วันนี้วันเสาร์ แต่ผมมีนัดกับพี่หมีว่าจะไปซื้อของกัน....ผมค่อย ๆ ดันแขนพี่เรออกช้า ๆ กลัวพี่เรตื่นก็กลัว แล้วยังกลัวพี่หมีเข้ามาตอนนี้อีกจะทำยังไง  ผมต้องรีบจัดการตัวเองแล้วออกจากห้องไปหาพี่หมี ที่อาจจะสังสัยว่าสามีตัวเองหายไปไหนแล้วก็ได้
ผมดันแขนพี่เรจนตกลงไปข้างๆ ตัวแล้วรีบก้าวลุกออกจากที่นอน

   “อ่ะ.!!” ยังไม่พ้นที่นอนดีด้วยซ้ำ วงแขนแกร่งก็วาดรวบเอวผมกลับไปนอนเหมือนเดิม แต่แนบแน่นกว่าเก่า

   “ พะ..พี่เร..ปล่อย..”

   “จะรีบไปไหน นอนอีกหน่อยสิ” พี่เรพูดทั้งที่ตายังหลับอยู่ แต่ตอนนี้ผมแทบจะจมอยู่ในอ้อมกอดอุ่น ๆ นี่อยู่แล้ว..อุ่น..แบบที่เคยสัมผัส คงไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะเหมือนกัน...คงแค่คล้าย ๆ ...

   “เดี๋ยวพี่หมีเข้ามา...พี่เรออกไปเถอะครับ” ผมดันอกพี่เรออก แต่ไม่สะทกสะท้านซักนิด ตอนนี้ผมเหมือนจะหายใจไม่ออก อึดอัดและหวาดกลัว..ถึงแม้จะอบอุ่นแค่ไหน แต่แค่คิดว่ามันคืออ้อมกอดที่ต้องกอดพี่สาว ตัวผมก็เย็นเฉียบไปทั้งตัวแล้ว....

   “บอกให้นอนก็นอนเถอะ แล้วก็อยู่นิ่ง ๆ ซะ ไม่งั้นจะเจ็บตัว” ผมนอนนิ่งทันที ทำไมต้องพูดอะไรน่ากลัวออกมาทุกที  พี่เรขยับตัวให้กอดผมถนัดขึ้น....แต่สิ่งที่เสียดสีที่ต้นขาทำเอาผมเกร็งขาออกแทบไม่ทัน

   “ฮึ ๆ นึกว่าชอบ” ยิ้มเหยียดที่มุมปากกับคำพูดที่ดูแคลนนิด ๆ ทั้งที่ตายังปิดสนิท

   “พี่เรครับ คือผมมีนัดกับพี่หมี ไปซื้อของน่ะครับ” ผมรีบบอกเมื่อคิดว่าพี่เรน่าจะตื่นแล้วเต็มตาแล้ว

   “เดี๋ยวพี่พาไปเอง...ลูกหมีบอกพี่แล้วล่ะ เขาไปปาร์ตี้กับเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่กลับมาหรอก”... ปาร์ตี้.... ทำไมพี่หมีไม่เห็นบอกอะไรผมเลย....ผมเหลือกตาขึ้นมองเพดานห้องพี่เป็นลายฝ้าสวยงามกับโคมไฟเล็ก ๆ ทำไมเหมือนยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่พี่หมีไม่ได้บอกผม ....ผมมารบกวนครอบครัวพี่สาวมากเกินไปรึเปล่า แล้วยังเข้ามาทำเรื่องน่าอายพวกนี้อีก ......ตัวและลมหายใจผมเริ่มปกติ  เริ่มสม่ำเสมอ ผมหลับไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้....ตื่นขึ้นมาอีกทีพี่เรก็ไม่อยู่แล้ว ผมลุกจากที่นอนแต่งตัว แล้วเดินลงมาข้างล่าง เห็นพี่เรนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ แต่งตัวตามสบาย ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เรอายุเท่าไหร่ แต่แต่งตัวแบบนี้ เหมือนมากกว่าผมอยู่ไม่เท่าไหร่

   “มาแล้วเหรอ จะไปเลย หรือจะกินข้าวก่อน” พูดแต่ตายังไม่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่

   “แล้วแต่พี่เรแล้วกันครับ” ผมเดินลงมาดูนาฬิกา 4 โมงกว่าแล้ว พี่เรลุกจากเก้าอี้เดินนำไปที่รถ  บนรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำแต่ก็รู้สึกอึดอัด  พี่เรขับรถไปแต่ก็หันมาดูผมเป็นระยะ

   “เรียนเป็นไงมั่ง” ถามผมแต่ตายังจับจ้องอยู่กับถนนข้างหน้า

   “ก็ดีครับ ไม่มีอะไร”

   หลังจากนั้นพี่เรก็ไม่ถามอะไรอีกจนถึงห้างที่ผมเคยมากับน๊อตคราวที่แล้ว พอหาที่จอดรถได้ ก็เดินนำผมเข้าไปข้างใน  ก่อนจะหยุดรอแล้วมองผมที่เดินตามหลังอยู่

   “เดินไปพร้อม ๆ กันสิ จะเดินตามหลังไปตลอดรึไงจะได้รู้ว่าจะซื้ออะไรบ้าง” ผมรีบเดินไปยืนตัวลีบข้าง ๆ คนที่หันมาทำเสียงดุใส่ ....เรื่องแค่นี้ก็ยังทำให้รู้สึกผิดได้...

   “แล้วจะซื้ออะไร” พูดเหมือนรำคาญอย่างนี้ ก็ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องพามาเลย

   “ก็พวกอุปกรณ์การเรียน แล้วก็หนังสือเรียนเสริมน่ะครับ” ผมบอกแต่ไม่มองหน้าพี่เรเหมือนกัน

   “อ๊ะ! เดี๋ยวครับ” ไม่ทันแล้วครับพี่เร ฉุดข้อมือผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปอีกชั้น........ ทำไมกันพูดก็ไม่เพราะ ทำอะไรก็รุนแรงไปหมด เย็นชาจนน่ากลัว...ทำแค่กับผมคนเดียวรึเปล่า.....

   สถานที่ที่พี่เรมาผมมาไม่ใช่ร้านหนังสือ หรือร้านเครื่องเขียนอะไรทั้งนั้นแต่เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังที่ผมเคยเห็นพี่เรกับผู้หญิงผมยาวนั่งนัวเนียกัน....หลังจากที่ดึงผมมาจนได้ที่นั่งเกือบจะแถบเดียวกับที่พี่เรนั่งวันนั้น ก็จัดการสั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อย….. จะมากินข้าวก็ไม่พูดไม่บอกอะไร ช่างบังคับเหลือเกิน แล้วทำตัวอย่างนี้กับพี่สาวผมรึเปล่า...พี่สาวผมคงเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลก ที่มีสามีแบบนี้

   “อยากกินอะไรเพิ่มรึเปล่า” ผมมองหน้าพี่เรที่นั่งตรงข้ามกัน แค่คิดในใจว่าสั่งมาขนาดนี้แล้วไม่น่ามาถามอีก แค่ที่พี่แกสั่งผมก็ไม่รู้ว่าใครจะกินหมด  ผมส่ายหน้าแล้วหันออกไปมองนอกกระจกร้าน มองคนเดินผ่านไปผ่านมา คงดีกว่านั่งมองหน้าพี่เรแน่ ๆ 

   ผมกับพี่เรกินเรื่อย ๆ โดยไม่มีเสียงพูดคุยอะไร  เงียบจนน่าอึดอัด ทั้งจากตัวพี่เรและคนรอบข้างที่พึ่งมาใหม่ สาว ๆ ที่เข้ามาเป็นกลุ่ม ขนาบข้างพวกผมทั้งสองโต๊ะ  พากันมองพี่เรแล้วหันไปซุบซิบกัน ...ผมกินได้อีกนิดหน่อยก็อิ่มจนพี่เรมองหน้า...ถ้าจะให้กินให้หมดผมคงต้องอ๊วกแน่ ๆ

   “กินของหวานรึเปล่า” ผมรีบส่ายหัวกับคำถามของพี่เร แล้วนั่งมองอะไรไปเรื่อย ๆ รอพี่เรกินให้อิ่ม

   “พี่เรรึเปล่าคะ” หญิงสาวหน้าตาสวยหวาน  เดินเข้ามายืนตรงหน้าพี่เรแล้วส่งยิ้มให้

   “แนท มาได้ยังเนี่ย กลับจากกรุงเทพเมื่อไหร่” พี่เรที่ผมไม่เคยเห็น ท่าทางและคำพูด รวมถึงรอยยิ้มที่ส่งให้ผู้หญิงคนนั้น ผมมองทั้งคู่ที่กำลังจะเริ่มบทสนทนาที่มีผมเป็นส่วนเกิน

   “พึ่งกลับเมื่อวานค่ะ มาทานข้าวเหรอคะ” พี่เรขยับตัวให้หญิงสาวนั่งแล้วหันหน้าเข้าสนทนากัน ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะหันมาเจอผม

   “ใครคะหน้าตาน่ารักเชียว” ผมยังเฉย ๆ ไม่ได้ส่งยิ้มแล้วก็ไม่ได้สนใจ

   “น้องชายลูกหมีน่ะ แนทเคยเจอลูกหมีแล้วนี่”พี่เรพูดแล้วหันไปยิ้มให้กับสาวหน้าหวาน ผมอดที่จะมองไม่ได้ อย่างไหนคือตัวตนที่แท้จริงกันแน่ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร พี่เรไม่ได้แนะนำให้ผมรู้จัก ไม่ได้สนใจผมด้วยซ้ำไป ยังคุยเรื่องที่ผมไม่รู้เรื่อง และไม่ได้เกี่ยวข้องกับพี่สาวผมซักนิด ผมจะผิดไหมถ้าจะไม่พอใจแทนพี่สาวที่เห็นภาพอย่างนี้

   “แฮมไปซื้อของก่อนนะ เสร็จแล้วกลับมาหาพี่ที่นี่” พี่เรบอกผมแล้วหยิบบัตรสีทองพร้อมกับกระดาษที่มีรหัสส่งให้ผม......... หันไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นต่อ ผมคงเป็นส่วนเกินจริง ๆ เพราะสายตาที่ส่งให้กันมันไม่ใช่แค่คนรู้จัก…..และท่าทางพี่เรก็ไม่เหมือนคนที่ผมรู้จักด้วย แต่ความจริงผมไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวพี่เรด้วยซ้ำนอกจากเป็นคนที่....เลวร้าย.....

   “ไม่เป็นไรครับ” ผมส่งบัตรสีสวยที่จำนวนเงินในบัตรคงประมาณไม่ได้ว่าเท่าไหร่ วางไว้ตรงหน้าพี่เรแล้วเดินออกมาโดยไม่ได้หันไปสนใจทั้งคู่อีก

......................ผมกำลังโกรธ และรังเกียจพฤติกรรมที่พี่เรกำลังทำอยู่....เห็นแก่ตัว...ผมสงสารพี่หมีที่สุด ทำยังไงผมถึงจะพาพี่สาวผมออกไปจากวงจรอุบาทศ์นี้ได้ซักที   

   ผมเดินลงไปชั้นล่างแล้วเดินตรงไปที่ร้านหนังสือ หยิบหนังสือที่ต้องการ และอุปกรณ์เครื่องเขียน ได้ตามที่ต้องการ จ่ายเงิน แล้วเดินออกมานั่งเก้าอี้แถว ๆ นั้น มองเข้าไปที่ร้านจิวเวอรี่ ดูหนุ่มสาวเคียงข้างกันกระหนุงกระนิง แล้วนึกถึงพี่สาวตั้งแต่ผมเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนั้นยังไม่มีเคยเห็นพี่หมีกับพี่เรไปไหนมาไหนด้วยกันซักครั้ง แม้แต่ทำพูดหวาน ๆ ก็ไม่เคยได้ยินแต่เมื่อหนุ่มสาวที่อยู่ในร้านจิวเวอรี่เดินออกมาทำให้ผมถึงกับชะงัก....พี่หมี.... พี่หมีกับผู้ชายหน้าตาดีที่ผมไม่รู้จัก ท่าทางการพูดคุย และการเดินควงแขนที่แสดงถึงความสนิทสนมกันเกินไป  ผมเดินตามทั้งคู่ไปจนถึงร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ผมรีบเดินตามเข้าไป ในร้านมีคนเลือกเสื้อผ้าพอสมควร ทำให้ผมไม่ได้เป็นจุดเด่นอะไร

   “โน้ตคะ คุณว่าตัวนี้สวยไหม”

   “ตัวไหนก็สวยครับถ้าเป็นลูกหมีใส่” คำพูดหวาน ๆ กับสายตาที่ทอดมองทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ พี่หมีกับผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกัน

   “หือ ปากหวาน หวานกับสาว ๆ ทุกคนรึเปล่าเนี่ย”

   “แค่กับคุณคนเดียวนั่นแหละ ก็ผมมีแต่คุณหนิ” ท่าทางขวยเขินกับคำพูดฝ่ายชายทำให้ผมกำลังคิดว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์เกินคำว่ารู้จัก.......... ผมงงไปหมดแล้ว  ผมอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันแน่.... กำลังคิดใส่ร้ายพี่สาวตัวเองรึเปล่า ผมรีบเดินออกจากร้านนั้นแล้วกลับขึ้นไปหาพี่เร ที่ร้านแต่ไม่เจอทั้งพี่เรและผู้หญิงคนนั้น ออกเดินหาไปเรื่อย ๆ ในสมองมีแต่เรื่องพี่สาวและพี่เร เต็มไปหมด นึกไปถึงคำพูดวันนั้น ทุกอย่างถูกประติดประต่ออย่างมั่ว ๆ รวมถึงการนอนแยกห้องของพี่สาวกับสามี แม้คิดได้อย่างไรก็ยังไม่ชัดเจน............ถ้าผมจะคิดในแง่ดี ก็ดีถ้าพี่หมีมีคนใหม่ และท่าทางผู้ชายคนนั้นก็ไม่เลว ก็ดูสาสมกับสิ่งที่พี่เรทำเหมือนกัน แต่ใครเป็นคนเริ่มก่อนแค่นั้นเอง......

   ผมเดินตามหาพี่เรจนทั่วแต่ก็ยังไม่เจอกดเบอร์โทรเข้าหาแต่ก็ปิดเครื่อง แล้วผมจะทำยังไง ผมกลับไปที่เดิมที่ร้านอาหาร นั่งรออยู่หน้าร้าน.... ผมรอจนจะ 5 โมงเย็นแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นคนที่มาด้วยกัน ตัดสินใจเดินออกมาจากบริเวณนั้นแล้วเดินลงไปที่ชั้นที่พี่เรจอดรถอยู่ ผมเดินไปที่รถที่ยังจอดอยู่ ...............แต่ภาพที่เห็นทำให้ผมผงะแล้วก้าวถอยออกมา แต่ก็ยังทำให้คนที่กำลังพิงรถอยู่หันมาเจอ

   “หมูแฮม เดี๋ยว” ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ภาพนัวเนียกอดจูบอย่างออกรสออกชาดข้างรถที่ผมพึ่งนั่งมาเมื่อเช้า..พี่เรกับผู้หญิงคนนั้น...ผมไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าจะวิ่งหนีออกมาทำไม.... ผมหนีพี่เรพ้นแล้ว.....ตอนนี้ผมวิ่งออกจากห้างแล้ว...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปทางไหน ความสับสนทุกอย่างเข้ามาผสมปนเปเต็มไปหมด.....เหมือนไม่มีที่ไป....เหมือนไม่มีที่พึ่ง....แม้แต่พี่หมีก็เหมือนคนไม่รู้จัก...ผมเดินหิ้วของที่พึ่งซื้อเดินตามถนนสายไหนก็ไม่รู้ แต่พยายามเดินตามทางที่ผมเคยขึ้นรถกลับกับไอ้น๊อต ....น๊อต....เป็นอีกคนที่ผมอยากเจอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมอยากอยู่คนเดียว......

   โทรศัพท์ผมดังขึ้น.... ดูเบอร์โทรเข้า...พี่เร...ทำไมก่อนหน้าผมถึงโทรไม่ติด...ผมตัดสินใจหย่อนโทรศัพท์ที่กำลังร้องเรียกให้ผมรับกลับที่เดิม  แล้วเดินตามถนนมาเรื่อย ๆ  โดยไม่รู้ว่าทางที่เดินมาใช่รึเปล่าเพราะเคยมาแค่ครั้งเดียว เสียงโทรศัพท์ผมก็ยังดังไม่หยุด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมคิดจะรับ แค่นึกถึงภาพกอดจูบก็ทำให้ผมรังเกียจผู้ชายคนนี้ที่สุด  ผมเดินเข้าไปในสวนสาธารณะที่อยู่ติดถนนสายใหญ่ ข้างในมีสระน้ำขนาดกว้างและมีเก้าอี้ยาววาง เป็นระยะ ๆ ผมเลือกนั่งลงเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ผมที่สุด  ทำไมนะ ผมต้องอยู่ที่นี่....ทำไมผมต้องมาเจอคนอย่างพี่เรด้วย....ทำไมชีวิตผมถึงไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป ที่สนุกสนานกับการเรียน การเล่น  ทำไมผมต้องอยู่แบบหวาดระแวง ต้องอยู่บนความสับสนกับทุกสิ่งที่อยู่ ๆ รอบตัว ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ  รอบๆ ตัวความมืดมิดโรยตัวมาเรื่อย ๆ ไฟสปอร์ตไลท์ในสวนเริ่มสว่างขึ้น คนที่นั่งเล่น และออกกำลังกายเริ่มแยกย้ายกันกลับ ตอนนี้ในบริเวณนี้คงมีแต่ผมที่นั่งอยู่ แต่ทำไมถึงยังไม่คิดจะกลับบ้าน ยังไม่อยากลุกไปไหน ผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้า พี่เร กับ พี่หมี  น๊อต ผมเลือกที่จะโทรหาคนสุดท้าย

   “ว่าไงมึง โทรไปไม่รับเลยนะ ทำไรอยู่” มันพูดมาเป็นชุด จนไม่รู้จะตอบอย่างไหนก่อน และผมก็ไม่มีอารณ์ที่จะตอบคำถามมันด้วย

   “มาหากูหน่อยสิ”

   “มึงอยู่ไหนแฮม” เสียงมันดูร้อนรนกว่าเก่า

   “ไม่รู้เหมือนกัน” ผมบอกมันไปตามตรงก็ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

   “แฮม เดี๋ยวกูจะไปหามึง แต่ตอนนี้มึงต้องบอกกู ว่าอยู่ไหน” ผมจะบอกมันยังไงดีว่าอยู่ไหน เพราะผมจับต้นชนปลายไม่ถูก 

   “กูเดินออกจากห้าง...ที่คราวก่อนมึงไปกินข้าว..แล้วตอนนี้กูอยู่ที่สวนสาธารณะที่ไหนซักแห่ง” ผมบอกมันไปเท่าที่ผมจำได้ว่าน่าจะเป็นสถานที่ที่น่าจับทางได้

   “อืม..มึงอยู่นั่นนะ ไม่ต้องไปไหน เดี๋ยวกูไปรับ” มันวางสายไป ผมนั่งรอไม่ถึง 20 นาทีมันก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมที่เก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่ตั้งแต่ 5 โมงเย็น มันยังไม่พูดอะไร แต่งตัวซะเท่ห์เชียว มันนั่งลงข้าง ๆ  แล้วหันมองไปตรงน้ำที่วิ่งเป็นริ้วข้างหน้า

   “เกิดอะไรขึ้น.....มึงเล่าให้กูฟังได้ไหมแฮม” มันถามผมทั้งที่สายตายังจับจ้องมองไปข้างหน้า ทำไมมันถามเหมือนรู้อะไร ทำไมการที่ผมมานั่งตรงนี้ มันไม่คิดว่าผมหลงทางมั่งล่ะ

   “มึงรู้จักพี่หมีได้ยังไง”  น๊อตหันมามองหน้าผมแว๊บนึงก่อนจะหันกลับที่เดิม

   “มึงบอกกูก่อนว่ามึงเป็นอะไร แล้วทำไมมานั่งตรงนี้”  …..มันยังคาดคั้นเอาความจริงกับผมอยู่ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนตัวไปพิงไหล่มัน...  เหนื่อย....ไอ้น๊อตไม่ว่าอะไรมันกางแขนอ้อมหลังให้ผมพิงถนัดขึ้น

   “มึงมีกูนะ” มันพูดก่อนจะเอามือข้างที่วางข้างหลังขึ้นมาขยี้หัว ผมเบา ๆ

   “กูง่วงนอนแล้วอ่ะ”

   “มึงจะไปไหน”

   “กูไปบ้านมึงได้ไหม” ผมไม่อยากกลับบ้าน อย่างน้อย ๆ วันนี้ก็ยังดี ไม่ต้องการเจอใครที่นั่นไม่ว่าจะเป็นพี่หมี หรือผู้ชายคนนั้น

      ********************************************

[Sugar_Love]

  ขอบคุณทุกรีพาย แค่มีคำถาม ว่านิยายที่แต่งเสร็จไปเรื่องที่แล้ว จะต้องแจ้งใครไหมหรือ ผู้ดูแลทู้จะย้ายเอง .... ไม่รู้น่ะ (โง่นัก )

[pinkky_kiku]

อ้าว ตาเร ทำงี้ได้ไงฟระ  ไม่ได้ดั่งใจเลย
เห็นจะๆตา ให้แฮมรอตั้งนานแล้วสุดท้าย ไปจูบกะคนอื่น 
เคืองอ่ะ แล้วพี่หมี อะไรเนี่ยะ ทำไมไปควงกะคนอื่นอ่ะ งงแล้วน๊าาาา
มาต่อไวๆจ้า จาได้เคลียร์หน่อย  สงสารหมูแฮม

+1 ให้คนเขียนจ๊ะ

[BeeRY]

อิพี่เร เลวมาก   แล้วยังไม่หายแค้น
สงสารหมูแฮมเลย คงจะสับสนน่าดู แฟนพี่หมีใช่พี่ชายของน็อตอ๊ะป่าวอะ
หมูแฮม โอ๋ๆๆ ให้น็อตปลอบนะ เค้าเชียร์น็อตแล้ว เกลียดอิพี่เร
ส่วนเรื่องที่ถามนี่ไม่แน่ใจนะคะ ไม่เคยมีกระทู้เป็นของตัวเอง เอิ้กๆๆ

[kinjikung]

เอ่หรือว่าพี่เรเคยรู้จักกับหมูแฮมตั้งแต่ยังเด็กแล้วมีอันต้องจากกัน
พอรู้ข่าวอีกทีบ้านหนูแฮมก็ล้มละลายเลยยื่นมือเข้าช่วย
แต่สงสัยความคิดฝ่ายชั่วจะมากกว่าเลยถือโอกาสมัดมือชกซะเพื่อให้ได้หมูแฮม

อย่างนี้หมูแฮมของเราช้ำใจตาย พี่เรแมร่งโคตรเจ้าชู้ มั่วได้ทุกที

 

[BExBOY]

ย๊ากกกก  

มันอารายก๊านนน
ปล.แอบงง มานอนร่วมห้องกันได้ไง รึเราอ่านข้าม?



ส่งสารน็อต เป็นได้แค่พระรอง



 - -// รอตอนต่อไป

[Sugar_Love]

อิพี่เร เลวมาก   แล้วยังไม่หายแค้น
สงสารหมูแฮมเลย คงจะสับสนน่าดู แฟนพี่หมีใช่พี่ชายของน็อตอ๊ะป่าวอะ
หมูแฮม โอ๋ๆๆ ให้น็อตปลอบนะ เค้าเชียร์น็อตแล้ว เกลียดอิพี่เร
ส่วนเรื่องที่ถามนี่ไม่แน่ใจนะคะ ไม่เคยมีกระทู้เป็นของตัวเอง เอิ้กๆๆ

ดูการโพสต์และคะแนนบวก นึกว่าปรมาจารย์ ก๊ากก ครูขาว่าง ๆ ขอหนูไปโรงเรียนครูด้วยนะคะ....

[ChiOln]

หนึออกมาแบบนี้ อยู่กับน๊อตด้วย

พี่เรโกรธแน่ ๆ แฮมจะเจ็บตัวอีกป่าวเนี้ย

[Killua]

เด็กกำลังสับสน เป็นเจ๊ เจ๊ก็หนี ต้องไปตั้งหลักก่อน แล้วค่อยว่ากัน
สรุปแล้วเจ้าเรมันชอบแฮมจริงๆป่าวอ่ะ ทำไมไปมั่วกะผู้หญิงอื่นอีก นิสัยอ่ะ

[Maree]

เครียดแทนหมูแฮมจริง ๆ  

พี่เรกะพี่หมี มีซัมติงแหงเลย
หรือว่าแต่งงานกันหลอก ๆ  เพื่อให้ได้หมูแฮมมาอยู่ด้วย
แล้วตาโน๊ตเนี่ย อย่าบอกนะว่าเป็นญาติกับน๊อต

แหะ แหะ พอเหอะเนอะ อย่าเดาเลย
รอคนแต่งดีกว่า

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ  

[iforgive]

มันเรื่องอะไรกันนักกันหนา  เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ
ตกลงแกมักมากใช่มั๊ยพี่เร  แกเห็นน้องเป็นนายบำเรองั้นเหรอ
เลวววววววววที่สุด   

[Cupcake]

หมูแฮมจะไม่กลับบ้าน!!! พรุ่งนี้จะเกิดเรื่องไหมเนี่ย
อีก 50% ที่เหลือมาเร็วๆน้า  เป็นกำลังใจให้นะคะ

ตกลงแกมักมากใช่มั๊ยพี่เร  แกเห็นน้องเป็นนายบำเรองั้นเหรอ
เลวววววววววที่สุด   

แอบเห็นด้วยกับรีบน

[Papoonn]

ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก   !  อิพี่เรตบมัน  = . =
อยากอ่านอีก 50 % ที่เหลือค้า

[kny]

ความลับต่างๆ เริ่มเผยแล้ว

[aehJTS]

ไอ้พี่เรแกเอาอีกแล้วนะมักมากไม่เลือกที่เลย อย่างงี้จะยกกหมูแฮมให้ดีไหมเนี่ย

  writer คะ

[samsoon@doll]

ไอ้ชั่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เกลียดไอ้พี่เรหวะหื่นเกิ้น วันหนึ่งถ้าเกิดรักกันแล้ว ถ้าเราเป็น แฮมเราคงรับไมไ่ด้ ยังไงเรื่องแบบนี้ก็ลืมไม่ลงถึงจะขอให้ให้อภัย แต่ในความเป็นจริงมันก็คงไม่ง่ายเลยที่จะอภัยให้อยู่ดี ขนาดเอาตัวแฮมมากังขังแบบนี้ก็แสดงงว่าก็ต้องสำคัญอยู่บ้างแต่ดูสิ่งที่คุณทำสิ เลวและหักหารน้ำใจกันมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ปล.น๊อต เป็นน้องชายของโน๊ตหรือป่าวแฟนพี่ลูกหมี ทั้งสองเลยรู้จักกัน

[golove2]

    พี่เร

ทำร้ายจิตใจหมูแฮมตลอด 

[arty136]

รอๆๆๆ

[roseen]

เลวเกินบรรยายว่ะ  มักมากมักง่ายคลำไม่มีหางเป็นใช้ได้เชรี่ยเร

[howru]

บางเวลาก็ให้อารมณ์ว่าพี่เรนั้นแสนดี(?)
แต่พอทำเลวที ลืมทุกๆอย่างที่เคยดี(?)หมดเลย

 

[YELLOWSTAR]

ไอ้พี่เร  ถามจิง อดอยากปากแห้งมาจากไหนว่ะ ถึงได้ทำอะไรไม่เลือกคนเลือกสถานที่

แล้วตกลงไม่ได้คิดอะไรกับแฮมหรอ??

แล้ว โว๊ยยยยยยยย  เซงงงงงงงงงงงงงงง  ทำไมถึงได้นิสัยอย่างงี้น่ะ

ขอให้น๊อตคาบไปกินทีเหอะ แมร่งจะได้รู้สึก  แง่ง

[thisispom]

สงสารหมูแฮม เหมือนเหลือตัวคนเดียวยังไงไม่รู้ 

[Kusano ~~ Kawaii]

พี่เร เลวมากกกกกกกกก
ถึงจะมาบอกว่ารัก แต่การกระทำนี่ไม่เคยคิดถึงจิตใจแฮมเลย 

ส่วนลูกหมี ไม่ชอบเป็นการส่วนตัว ฮ่า
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งไม่ชอบมากๆ
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าน้องตัวเองเจออะไร
แต่ตัวเองยังไปเดินเล่นมีความสุขกับแฟนได้อีก

ในขณะที่หมูแฮมยอม เพราะเป็นห่วงพี่สาว
ก็นะ เหอๆๆ

รออีก50% ค่าาาา

[dolphins]

สงสารแฮมอ่ะ มันดูอึดอัดไปหมด
แต่ว่า...คิดดีแล้วหรอที่ไม่กลับบ้านน่ะ
กลับไปบ้านแตกแน่หมูแฮมเอ๊ย

[heefever]

ต๊ายยยยยย อิพี่เร มีแต่คนสรรเสริญเนอะ

[littleFiNgeR]

พระเอกสันดานเสีย =_=!! เดี๋ยวพอมาเจอน็อตอยู่กับแฮมก็เลวใส่เค้าอีก เฮ้อ!!

[kong_cup]

โน๊ตคือพี่ชายน็อต

ส่วนพี่เรก็คือคนที่ แฮมฝันถึง

ใช่ไหมครับ

ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่ ขอเชียร์พระรองเต็มที่555+

[som]

หมูแฮมน่าสงสารเนาะ  จะปลีกตัวออกมาก็ไม่ได้
อยู่ไปก็เจ็บใจช้ำกายอีก เฮ้อ

[4559]

สงสารหมูแฮม


เรคือเพื่อนคนนั้นของแฮมในสมัยก่อนเมื่อนครั้งเยาว์ป่ะ

[なおみ™]

เอาอีกครึ่งที่เหลือมาเร็วๆ นะคะ