หัวข้อ: Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร By Bboyseries

[zandwizz]

มาต่อให้อีกตอนตามสัญญาคับ ไปอ่านกันเลยเน้อ

 


เตชสิทธิ์จำใจพาณิชาไปส่งยังตึกที่เธอต้องการ เด็กหนุ่มบอกปัดที่จะเข้าไปส่งทางด้านในตึกด้วยเหตุผลว่ารีบกลับบ้าน ณิชาไม่พอใจนิดๆที่ได้ยินแบบนั้น เด็กสาวจำใจต้องเดินหน้าง้ำเข้าไปในตึกคนเดียวเมื่อพูดยังไงคนที่มาส่งเธอก็ยืนยันว่าจะรีบกลับบ้านท่าเดียว

ลับหลังคุณหนูนั่นไปแล้ว เตชสิทธิ์ลอบถอนหายใจ เขาขยาดที่จะเข้าไปในตึกตรงหน้าได้อีกแล้ว เพราะรู้ดีว่าข้างในนั้นมีร่างของใครบางคนที่เขานึกขยะแขยงรวมอยู่ด้วย
.
.
.
.
.
.
.
.
บนตึกชั้นไม่สูงนัก ภูมิที่เตรียมตัวเตรียมจะกลับบ้าน ยืนอารมณ์บูดนิดๆเมื่อเห็นร่างของณิชาเดินหน้าบึ้งเข้ามายังลานกว้างชั้นล่าง ก่อนหน้านั่นชายหนุ่มมองผ่านกระจกใสของตัวตึกลงไปเห็นแล้วว่าตรงหน้าตึกนั่นมีใครมาส่งเจ้าหล่อน หึ รีเทรินกลับมาคบกันใหม่แล้วเหรอพวกเด็กบ้า!! ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้ก่อนกลับบ้านขอแกล้งชะนีเด็กนี้ก่อนเถอะ หมั่นไส้นัก มีอะไรดีนักหนานายไต๋นั่นถึงได้ตามอยู่ได้ต้อยๆๆ

ณิชาเดินแวะเข้าร้านเครื่องดื่มร้านเดิมที่เข้าทุกวันที่มาที่ตึก คุณหนูสั่งเมนูประจำที่เป็นโกโก้ร้อนมาหนึ่งแก้ว แล้วเดินถือเชิดๆออกมาอย่างคนคุ้นที่คุ้นทาง แต่พอเดินไปได้มีกี่ก้าว ใบหน้าเชิดๆนั่นก็พลันบิดเบี้ยวร้องว้ายขึ้นสุดเสียง เมื่อบังเอิญชนเข้ากับใครบางคนที่เดินสวนเข้ามา

“คุณณิชา เป็นไงบ้างครับ พี่ขอโทษนะ พอดีพี่ไม่ทันมอง”ภูมิแกล้งตีสีหน้าเจื่อนๆละล่ำละลักบอกออกมาเมื่อแกล้งเดินชนคนเดินเชิดได้สำเร็จ จากการแกล้งชน ทำให้ชายหนุ่มไวพอที่จะเบี่ยงตัวหลบน้ำโกโก้ร้อนๆที่สาดลอยกลางอากาศ ก่อนจะกระซ่านกระเซ็นใส่คนที่ตนตั้งใจแกล้ง

“ก็ร้อนน่ะสิถามได้ ดูสิเสื้อผ้าเปื้อนหมดเลยด้วย เดินยังไงชของคุณไม่มีตาหรือไงห๊ะ”คนถูกแกล้งเปิดฉากแว้ดใส่ คนถูกแว้ดแอบกระหยิ่มยิ้มเยาะในใจ แต่ภายนอกที่แสดงออกมาคือการแสดงความรับผิดชอบอย่างสุภาพบุรุษ

“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ จะให้พี่รับผิดชอบยังไงครับบอกพี่ได้เลยนะ”

“ไม่ต้องมาแสดงสปิริตหรอก เกลียดนักพวกใช้วิธีจีบหญิงทุเรศๆ แบบนิ้ ถอยไปเลย แค่พนักงานในตึกอย่ามายุ่งกับฉัน”คุณหนูเอ่ยว่ากลับอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อคิดเลยเถิดไปว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง เพื่อคนแกล้งหวังจะตีสนิทด้วย เด็กสาวสะบัดเหน้าเดินเชิดหนีไปอย่างเร็วเมื่อต่อมถือตัวตื่นขึ้นมาทำงาน

ลับหลังคุณหนูนั่นไปแล้ว ภูมิ ยืนอ้าปากค้างอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินประโยคเข้าใจผิดออกจากปากเจ้าตัวนี่คงคิดว่าเขาแกล้งเดินชนเพื่อที่จะจีบเจ้าหล่อนล่ะสินั่น โอ้ย สวยตายล่ะแม่คุ๊ณ จะให้จีบมาทำแม่หรือไงยะ..!!
.
.
.
.
.
.
.
.
ใกล้มืดแล้ว เตชสิทธิ์เริ่มไร้แรงเพราะพิษไข้ เด็กหนุ่มยกมือกอดตัวเองเมื่อรู้สึกเย็นขึ้นมาจากเครื่องปรับอากาศบนรถประจำทางที่นั่งอยู่ เสียงไอดังออกมาเป็นระยะ เมื่อเริ่มระคายคอขึ้นมา

“ไม่น่ากินไอติมเล้ย”เด็กหนุ่มบ่นให้ตัวเอง ก่อนจะก้มลงหยิบเอายาในกระเป๋าที่วางอยู่ใต้เบาะนั่งระหว่างขาตอนรถจอดเทียบป้าย

“อยู่ไหนวะ”เด็กหนุ่มบ่นไปเรื่อยในระหว่างที่ก้มหา โดยไม่สนใจว่าจะมีใครมานั่งข้างๆ จนหาเจอได้สำเร็จจึงเงยหน้าขึ้นมา

ภาพแรกที่สายตามองเห็นทำเอาหนุ่มน้อยชะงักไปพลัน คนข้างๆตนตอนนี้ขณะที่เจ้าตัวกำลังสาละวนกับการจ่ายค่าโดยสารกับพนักงานรถคือคนที่เดินจากเขามาตอนอยู่ในห้างนั่น

“พี่ตฤณ”ชื่อนั่นถุกเอ่ยออกมา ส่งผลให้คนที่ไม่ได้สนใจตนตั้งแต่ต้นหันควับมามองอย่างเร็วตอนที่พนักงานเก็บค่าโดยสารเดินจากไปแล้ว

กัณตินันท์ตกใจอึกอัก เมื่อเห็นว่าคนที่ตนเลือกที่จะนั่งด้วยเป็นใคร สาบานเลยจริงๆ ตอนที่คนๆนี้กำลังก้มหน้าหาอะไรซักอย่างงุดๆ เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นอดีตลูกศิษย์ตน เพียงแต่คุ้นๆในลักษณะอยู่บ้างเล็กน้อยเท่านั้น ให้ตายเถอะ นี่โลกมันกลมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย

“ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเป็นนาย”ไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาแบบนั้น ก่อนที่ร่างทั้งร่างทำท่าจะลุกหนี แต่นั่นก็ช้ากว่าคนที่นั่งมาก่อนจะรีบคว้าข้อมือจับเอาไว้

“จะลุกไปไหน นั่งไปด้วยกับผมมันจะตายหรือไง”เตชสิทธิ์เอ่ยว่าเบาๆ ก่อนจะยอมปล่อยข้อมือคนที่ตนว่าเมื่อเห็นเจ้าตัวส่งสายตาออกมาปรามดุๆ

“ทำไมขึ้นรถคันนี้ล่ะ ผ่านบ้านพี่ด้วยเหรอ”คนปล่อยมือเริ่มต้นสนทนาเมื่อเห็นฝ่ายถูกปล่อยยอมที่จะนั่งกับตนต่อไป

“เปล่าหรอก ฉันแค่ยอมต่อรถอ้อมไปอ้อมมานิดหน่อย เพราะอุบัติเหตุหน้าห้างมันยังเคลียร์กันไม่เสร็จ รถที่ฉันรอมันมาไม่ได้”คนจำใจนั่งเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใครในความเรื่องมากเอ่ยอธิบาย ก่อนจะแปลกใจหน่อยๆเมื่อเห็นคนข้างๆไอออกมา

“ไม่สบายเหรอ”ชายหนุ่มอดถามไม่ได้

“อืม ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”เตชสิทธิ์ตอบเนือยๆ

“ก็เห็นไปนั่งกินไอติมนี่”คนได้คำตอบถามอย่างแปลกใจ

“กินไปงั้นแหละดับอามรณ์หงุดหงิดคนบางคน”เตชสิทธิ์ตอบทีเล่นทีจริง ใช่แล้วล่ะคนที่เขานึกหงุดหงิดตอนนั้นก็คนที่นั่งข้างๆเขาตอนนี้แหละ เพียงแต่ฝ่ายนั้นไม่รู้ตัวเลยซักนิด

“ไปหงุดหงิดใครมานักหนา ถึงขนาดยอมแลกให้ตัวเองไข้ขึ้น”กัณตินันท์บ่นไปตามเรื่อง โดยไม่ได้คิดที่จะอยากได้คำตอบอย่างจริงจัง ชายหนุ่มเอนตัวลงบนเบาะบ้างเมื่อรู้สึกเหนื่อยขึ้นนิดๆกับการขึ้นลงต่อรถหลายเที่ยว จนมาถึงคันที่นั่งอยู่

“หนาวเนาะ”คนข้างๆเอ่ยขึ้นอีกลอยๆ คนเอนตัวจึงหันไปมองใหม่ สังเกตเห็นเจ้าตัวถึงซองยาอยู่จึงทัก

“ทานยาสิ”

“ลืมไปว่าไม่มีน้ำ”ฝ่ายนั้นตอบ

“ไข้ขึ้นสูงมากเหรอ”

“ก็น่าจะ รู้สึกไม่ดีเลย”

“ไหวหรือเปล่า บ้านนายอีกหลายป้ายอยู่นะ”

“ห่วงผมเหรอ”

“ก็ธรรมดาในฐานะที่เป็นมนุษย์ด้วยกัน”

“ไม่ต้องรีบบอกหรอก ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ห่วงผมเพราะผมเป็นคนพิเศษเกินใครหรอก”

“นั่นแล้วแต่นายจะคิด”

“แล้วพี่หนาวมั๊ย”

“ถามทำไม”

“ถ้าไม่หนาวก็ถอดเสื้อนอกให้ผมใส่หน่อยสิ ผมกลัวตัวเองชัก”

ถึงตอนนี้คนโดนขอถึงกับอึ้ง ชายหนุ่มรู้ว่าใส่เสื้อมาสองตัวก็จริง แต่ถ้าถึงขั้นถอดให้คนข้างๆไปตัวหนึ่งนี่มันไม่ธรรมดาแล้วนะในความสัมพันธภาพที่มีให้กัน

“ไม่ได้ ฉันหนาวเหมือนกัน”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธออกไป รู้สึกวูบไหวอยู่บ้างกับการเป็นปฏิเสธอดีตลูกศิษย์ แต่มันต้องทำ ถ้าไม่อยากให้ความรู้สึกใดๆมันเลยเถิด

“ผมว่าแล้ว ผมมันไม่สำคัญแล้วนี่”คนถูกปฏิเสธตัดพ้อนิดๆ ก่อนจะเก็บยาใส่กระเป๋าดังเดิม แล้วยกมือกอดอกตัวเองเอนหลังหลับตานอน มาสะดุ้งอีกทีตอนที่ผ่านเวลาไปได้ไม่ถึงห้านาที เมื่อรู้สึกมีอะไรบางอย่างตกลงมากลางอก เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมองแล้วลอบยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าสิ่งนั่นคือเสื้อนอกของคนที่นั่งทำไม่สนใจตอนนี้ ไม่เคยใจแข็งกับผมได้นานเลยนะพี่ตฤณ..

“ขอบคุณนะ ท่าทางจะอุ่น”เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆก่อนจะจัดการสวมเสื้อนอกตัวนั้นอย่างไม่ลังเล เจ้าของเสื้อลอบมอง บอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกเช่นไร เป็นไปได้เหรอที่คนที่เคยประกาศว่าเกลียดตัวตนเขานักหนาจะยอมให้ส่วนหนึ่งของเขาไปสัมผัสร่างของตัวเอง


“มองอะไรครับ ให้แล้วให้เลยสิ ผมไม่คืนนะ บอกไว้ก่อน”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเล่นๆ ข้างในรู้สึกดีขึ้นเป็นกองเมือความอบอุ่นได้แผ่ซ่านให้ได้รู้สึกบ้างแล้ว

“ใส่แล้วก็นอนพักไปเถอะ ถึงบ้านนายแล้วฉันจะปลุก”กัณตินันท์บอกเนือยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกบ้าง เมื่อรูสึกเย็นหน่อยๆกับการสวมเสื้อผ้าชั้นเดียว

เตชสิทธิ์ชะงักนิดๆตอนที่มองเห็นแขนของคนที่ยกขึ้นกอดอก รอยถลอกจางๆตามท่อนแขนนั่นทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการใจวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รอยแผลพวกนั้นมันคงเกิดจากการที่เขาเคยได้ฉุดกระชากลากถูเจ้าตัวเพื่อไปรังแกเป็นแน่

“พี่ตฤณหันหน้าทางโน้นมาหน่อยสิ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อคิดถึงเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมาได้ คนถูกบอกไม่รู้เรื่องอะไร จึงหันหน้าอีกฝั่งมาตามคำสั่ง

ความรู้สึกผิดโถมเข้าสู่ใจหนุ่มน้อยทันทีที่สายตาเจ้าตัวมองเห็นใบหน้าแถบนั้นทั้งแถบของคนที่หันมาให้มอง ใช่แล้วล่ะ ใบหน้าฝั่งที่เขากำลังมองอยู่นี้เป็นฝั่งที่เขาฟาดฝ่ามือสุดแรงลงไปกระทบ ผลจากการฟาดยังเกิดเป็นริ้วจางๆอยู่บนแก้มเจ้าตัวอยู่เลย นี่เขาเพิ่งสังเกตเห็นจริงๆ

“แขนพี่ แก้มพี่ ยังเป็นแผลอยู่เลย ผมขอโทษนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมา คนเพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนสั่งทำไมอึ้งไปหน่อยๆเมื่อได้ยินแบบนั้น

“ช่างมันเถอะ นายนอนพักได้แล้ว จะมาสนใจฉันทำไม”ชายหนุ่มบอกปัด ก่อนจะเอามืออีกข้างมาปกปิดรอยแผลจางๆที่แขนเอาไว้ อีกคนที่มองภาพนั้นเกิดสะท้านใจหนักขึ้น เป็นไปได้เขาอยากที่จะขอโทษคนๆนี้ซักล้านครั้งไปเลย ไม่รู้ทำไม
.
.
.
.
.
.
.

เตชสิทธิ์หลับไปแล้วซักระยะหนึ่ง คนที่ตื่นอยู่ไม่อยากที่จะปลุกเจ้าตัวนัก แต่ต้องปลุกเมื่ออีสองสามป้ายข้างหน้าก็จะถึงปากซอยบ้านเจ้าตัวแล้ว

“ปวดหัวจังเลยพี่ตฤณ”คนถูกปลุกให้ตื่นงัวเงียพุดเมื่อรู้สึกหนักอึ้งในหัวขึ้นมา

“ทนหน่อย ถึงบ้านก็ทานยา แล้วก็เช็ดตัวนอนพักซะ”คนปลุกให้คำแนะนำ

“ขอบคุณครับ แล้วผมจะทำ”เตชสิทธิ์เอ่ยขอบคุณในคำแนะนำที่ได้รับ ก่อนจะเอ่ยถามคนแนะนำว่าจะไปลงที่ไหน

“ลงป้ายเดียวกับนายก็ได้ แล้วก็ต่อรถอีกทีนึง”กัณตินันท์ตอบ

“ลำบากแย่เลย ค้างกับผมมั๊ย จะได้ไม่ต้องเหนื่อย”คนจะลงเอ่ยชวน คนถูกชวนนิ่งไปซักพักก่อนจะเอ่ยปฏิเสธ โดยเผลอหลุดสรรพนามแทนตัวเองแบบใหม่ออกไป

“ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับได้”

“พูดเพราะเชียว น่ารักขึ้นเป็นกองรู้ป่ะเนี่ย”คนได้ยินเอ่ยแซว คนถูกแซวเลยเพิ่งรู้สึกตัว ชายหนุ่มหน้าชาหน่อยๆเมื่อคิดไปว่าเรียกแทนตัวเองแบบนั้นกับคนตรงหน้าไปได้ยังไง

“ไม่รู้ ฉันเบลอไปหมดแล้วตอนนี้ ลงเถอะไปจะถึงป้ายแล้ว”คนนึกอายเฉไฉที่จะลงจากรถ โดยลุกเดินออกไปก่อน ซักพักคนข้างหลังจึงลุกเดินตามไป


โปรดติดตามตอนต่อไป

Boy

[YO DEA]

^
^
^
จิ้มๆๆ

 

[marchmenlo]

คิก ๆ ๆ หวานซ๊าาาา

[zingiber]

 

เย้ๆ มาต่อแล้วววว แต่ว่า...ถ้ามาต่ออีกซักตอนก็ดีนะ กะลังสนุกเลย 

[hasuzz]

ตอนนี้น่าร๊ากกกก
 


ยัยณิชาฮาได้อีก หลงตัวเองดี 55+

[pongsj]

อิอิ ชักน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะ อิอิ

[● MaYa~Boy ●]

ค่อยยังชั่วที่น่ารักขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกๆ ไม่ไหว

ถ้าเจอลูกศิษย์อย่างนี้ได้ตายกันไปข้างนึงเลยล่ะ

[dahlia]

อ่านทันแล้ว      

แล้วก็เริ่มชอบ นายไต๋ ทันที     พฤติกรรมเริ่มน่ารักขึ้นมากมาย

[kit]

• ลอยแผลพวกนั้นมันคงเกิดจากการที่เขาเคยได้ฉุดกระชากลากถูเจ้าตัว.......

รอยแผลค่ะ อิอิ

ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz  คุณ Boy

[aujozena]

อิอิอิ แบบว่า....หุหุ น่ารักจิงๆ

[สาวเครือฟ้า]

แบบว่า

หนุกหนานมาก

[Rockstar]

  แอบหวานอะ ตอนนี้

[nOn†ღ]

นายไต๋อ้อนพี่ตฤณใหญ่เลยนะ 

[jurassic]

 ....ช่วงนี้เป็นช่วงนายเกเรกลับใจหรอนี่......

เห็นตฤณอย่างนี้แล้ว.....อยู่ใกล้ใคร ใครเค้าก็รักเนอะ....

  สำหรับคนโพส และคนแต่งค่ะ

[zandwizz]

• ลอยแผลพวกนั้นมันคงเกิดจากการที่เขาเคยได้ฉุดกระชากลากถูเจ้าตัว.......

รอยแผลค่ะ อิอิ

ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz  คุณ Boy

ขอบคุณนะคับ แก้ไขให้เรียบร้อยแ้ล้ว

 

[three]

มันก็หวานดีแต่ไงล่ะครับผมยังติดตากับพฤติกรรมเก่าๆของนายไต๋อยู่เลยอ่ะ

[christiyaturnm]

เข้าอีหรอบ เกลียดอย่างไหน ก็ได้อย่างนั้น มังครับ

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ทีตอนนี้ทำมาเป็นหวานเชียว 

[andy_kwan]

อ๊ะ อ๊ะ ใครแอบมาโรยน้ำตาลไว้แถวนี้ มดตอมหน้าจอแล้ว
ตอนนี้น่ารักเชียว

[HaLF333]

อิอิ..
ตอนนี้นานไต๋น่ารักเชียว 
โหดแล้วมาหวานบ้างชื่นใจจัง 

 

[zandwizz]

แวะมาต่อตอนบ่าย ๆ ๆ ค๊าบ.......

 

“ไม่ค้างกับผมจริงๆเหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามคนที่ลงรถก่อนตน ตอนที่ลงมายืนคู่กับเจ้าตัวได้แล้ว

“มันไม่ได้มีความจำเป็นขนาดนั้น”คนถูกถามเอ่ยบอก

“ไม่จำเป็นอะไร บ้านพี่น่ะไกลจากนี่ออก ขนาดนั่งแท็กซี่มาตอนนั้นยังเหนื่อยเลย”

“เออน่า ฉันกลับได้ก็แล้วกัน”

“พูดไม่เพราะอีกแล้ว ตะกี้ยังน่ารักอยู่เลย”

“เรื่องของฉัน”

“ไม่เอาน่าพี่ตฤณ อย่าตั้งป้อมกันท่าผมนักเลย ผมไม่ได้ร้ายแล้วพี่ก็น่าจะรู้สึกได้นะ”

“นั่นก็เรื่องของฉันอีกนั่นแหละ”

“เอาเข้าไป นี่จะงอนเกินไปแล้วนะเนี่ย”

“นี่ก็เรื่องของฉันเหมือนกัน”

“โหย พูดได้ประโยคเดียวหรือไง”

“ทำไม มีปัญหาอะไรหรือเปล่าล่ะ”

“ทำเก่งๆ เห็นผมยอมให้หน่อยทำเก่ง ไม่รู้ล่ะ แม่เขาถามหาพี่อยู่เมื่อเช้าว่าอยากคุยกับพี่ เข้าบ้านไปกับผมเถอะ ไปให้เขาเซอร์ไพรส์หน่อย”

“อย่ามาลูกไม้กับฉัน ถ้าคุณน้าอยากคุยกับฉันเขาก็โทรหาฉันแล้ว”

“เขาเคยว่าอะไรพี่ไว้ เขาก็อายบ้างสิที่จะกลืนน้ำลายตัวเองน่ะ พี่จะให้ผู้ใหญ่อย่างเขามาง้อเด็กอย่างพี่เหรอ คิดดู เขาจะกล้ามั๊ย”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“แล้วพี่หมายความว่าไง ไปเถอะ ผมอยากให้พี่ได้คุยกับเขา เผื่อพี่จะได้กลับมาติวรัก เอ้ย ติวหนังสือให้ผมอย่างเดิม”

“ทะลึ่ง ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาติวอะไรให้ใครทั้งนั้นแหละ”

“ทำไมอ่ะ”

“ฉันก็มีงานอื่นที่ฉันต้องทำบ้างสิ จะให้ฉันเตร่ไปวันๆหรือไงกัน”

“พี่จะทำอะไร”

“มีก็แล้วกัน นายเลิกสนใจฉันดีกว่า รีบกลับเข้าบ้านไป ฉันจะได้กลับบ้านบ้าง”

การโต้เถียงหยุดไปซักพัก เมื่อคนไม่ได้คำตอบในคำถามที่ถามออกไปเบนสายตามองต่ำลงที่ถุงจากร้านหนังสือที่ฝ่ายไม่ตอบคำถามนั่นถืออยู่ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าแย่งมาดู เพราะคิดว่าในนั้นน่าจะเกี่ยวอะไรกับงานใหม่ของเจ้าตัว จนยกมาอ้างว่าไม่มีเวลาสอนหนังสือเขาดังเดิม

“หนังสือภาษา นี่พี่รับจ๊อบสอนภาษาเหรอ”คำถามนั่นถูกปล่อยออกไปเมื่อมองเห็นหนังสือคู่มือการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศหลายเล่ม

“ทำไงได้ คนมันต้องกินต้องใช้ เอามานี่”คนโดนถามเอ่ยรับส่งๆ ก่อนจะแย่งของๆตัวเองคืน

“ไปสอนใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง”คนถูกแย่งของถามเสียงเข้ม

“สอนใครมันก็ไม่เกี่ยวกับนายหรอก จะรู้ไปทำไม”

“ต้องรู้สิ เพราะผมจะไม่ยอมให้พี่ไปสอนไง”

“นายจะบ้าเหรอ อยู่ๆจะมาบังคับฉันได้ไง”

“พี่ก็รู้ว่าถ้าผมบังคับพี่ พี่ไม่เคยเอาชนะผมได้เลย”

“อย่าทำตัวเป็นอันธพาลอย่างเก่านะเตชสิทธิ์”

“ผมจะไม่เป็นถ้าพี่ยกเลิกงานสอนชิ้นนั้นแล้วกลับมาสอนหนังสือผมตามเดิม”

“นายก็ให้พี่เอสของนายมาสอนนายต่อสิ”

“พี่ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร พี่ยังจะให้ผมเอาตัวเองไปใกล้พวกนั้นอีกเหรอ”

“แล้วไง ฉันก็เป็นนายนั่นเหมือนกัน”

“ไม่เหมือนหรอก ถ้าเหมือนผมจะยอมใส่เสื้อพี่ทำไม พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบแบบนั้น”

“ไร้สาระ ฉันว่าฉันกลับล่ะ เข้าบ้านไป มืดแล้ว”

“พี่ต้องเข้าไปกับผมด้วย ผมจะบอกแม่ว่าพี่จะกลับมาติวให้ผมดังเดิม ผมเชื่อว่าแม่คงพอใจ”


“นายนี่มันพูดยากจริงๆ บอกแล้วไงว่าตอนนี้ฉันไม่ว่างแล้ว”

“ไม่รู้ล่ะ ไปยกเลิกงานต่างๆของพี่ซะ ผมไม่ยอมให้พี่ไปเห็นใครสำคัญกว่าผมทั้งนั้น มากับผมเดี๋ยวนี้เลย”


กัณตินันท์ไม่มีเวลาอ้าปากโต้แย้งอะไรได้อีกเมื่อร่างทั้งร่างโดนคนเอ่ยก่อนหน้าฉุดพาเดินไปที่วินมอเตอร์ไซค์ เด็กนั่นส่งให้ตัวเขาขึ้นไปนั่งบนบาะติดคนขับก่อน แล้วเจ้าตัวค่อยขึ้นนั่งซ้อนทางด้านหลัง คล้ายๆกันไม่ให้ตัวเขาหลุดไปทางไหนได้เลย จนรถเคลื่อนตัวออกไปตามจุดหมายที่เจ้าตัวเอ่ยบอก



ที่ประตูหน้าบ้าน เตชสิทธิ์เอื้อมมือไปคว้าถุงหนังสือของคนที่กำลังยืนหน้าไม่สบอารมณ์มาถือไว้ในมือ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูบ้าน

“นายจะเอาถุงหนังสือฉันไปไหน”คนถูกแย่งของเอ่ยถามขณะจ้องมองคนแย่งที่กำลังไขประตูบ้านอยู่

“ไม่ได้เอาไปไหนหรอก ให้พี่ถือไว้พี่ก็วิ่งหนีผมไปกันพอดี”ฝ่ายนั้นหันมาตอบตอนเปิดประตูบ้านเสร็จ เด็กหนุ่มส่งสายตาเชิญชวน แกมออกคำสั่งให้คนตั้งคำถามเดินข้ำไปก่อน

“เร็วๆ ผมจะปิดประตู”เจ้าตัวเอ่ยสำทับอีกเมื่อคนที่ยืนอยู่ยังไม่ไหวติง

กัณตินันท์เริ่มเห็นแววตาดุๆของคนออกคำสั่งจึงจำต้องยอมเดินเข้าไปในบ้านหลังที่ห่างหายไปนานพอสมควร ชายหนุ่มมองสำรวจตัวบ้านภายนอก ก่อนจะชะงักเท้าหน่อยๆเมื่อตอนที่กำลังจะเดินผ่านเข้าไปภายในตัวบ้าน แล้วเจอหญิงเจ้าของบ้านยืนมองอยู่ที่หน้าประตู

“คุณน้า สวัสดีครับ”สองมือยกขึ้นไหว้ในทันทีพร้อมคำทักทาย

แม่ของเตชสิทธิ์รับไหว้ยิ้มๆ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา พอดีกับที่ลูกชายเดินมาสมทบข้างๆกัณตินันท์พอดี

“ยังไงนี่ไต๋หึ กลับซะเย็นเชียว”นางเลือกที่จะเอ่ยทักลูกชายก่อน

“อ๋อ ไต๋ไปซื้อหนังสือมาน่ะครับ”เป็นกัณตินันท์ที่รีบออกตัวแทนคนโดนถาม ชายหนุ่มยังไม่รู้ว่าสถานการณ์สองแม่ลูกที่เคยทะเลาะกันดีขึ้นประมาณไหน จึงได้บอกออกไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้สองคนมีเรื่องกระทบกระทั่งอะไรกันอีก

ใบหน้าของคนเป็นแม่ลอบยิ้ม ไม่ต่างจากคนเป็นลูกชาย คนอยู่ครงกลางหันมองสองคนสลับกัน แปลกใจขึ้นมาหน่อยว่าตนพูดอะไรน่าขำออกไป

“ไต๋เขาโทรบอกน้าแล้วล่ะจ๊ะ ไม่ต้องไปปกป้องเขามากนักหรอก เดี๋ยวจะได้ใจไปเปล่าๆ”คนเป็นแม่เอ่ยบอกเป็นเชิงชี้แจงความกระจ่าง คนได้คำตอบหน้าชาวูบ ไม่น่ารีบแก้ต่างให้เด็กนี่เลยจริงๆ อายแม่มันชะมัด

“วันนี้พี่ตฤณจะค้างที่นี่นะแม่ แม่คงไม่ว่านะ”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นบ้างเมื่อเห็นบรรยากาศเงียบลง คนเป็นแม่พยักหน้ารับรู้ยิ้มๆ ก่อนจะบอกให้ลูกชายเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะได้ทานข้าวที่นางเตรียมไว้ให้

“ตฤณก็ด้วย ทานข้าวด้วยกันนะ น้ามีเรื่องที่อยากจะคุย อยากจะขอโทษเราหลายเรื่อง”นางเอ่ยออกมาอีกเมื่อลับหลังลูกชายแล้ว

“ครับ”กัณตินันท์รับคำเบาๆ ก่อนจะเดินตามหลังเจ้าของบ้านเพื่อเข้าไปในตัวบ้าน



ที่โต๊ะอาหาร คนสูงวัยนั่งอยู่หัวโต๊ะ ส่วนอีกสองคนนั่งกันอยู่คนละฝั่ง คนนั่งหัวโต๊ะ เปิดฉากการสนทนาก่อนในตอนที่ทานอาหารไปด้วยกับกับอีกสองคน เรื่องที่นางยกมาพูดก็ไม่พ้นเรื่องที่จะขอให้แขกของบ้านกลับมาช่วยดูแลลูกชายนางเช่นเดิม ในตอนเรียกคนโดนขอร้องอึกอักที่จะตอบ แต่พอมองไปยังร่างของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่จ้องมองตนคล้ายๆมีความหวัง จึงยอมบอกว่าขอไปจัดการเวลาของตัวเองให้ลงตัวก่อน คนจ้องตาเปิดยิ้มออกมาพร้อมๆกับคนเป็นแม่ แต่ในนาทีนั้น คนที่คล้ายๆจะยอมตกลงกลับลอบถอนหายใจ


ห้องที่กัณตินันท์จะต้องพัก เป็นห้องที่ชายหนุ่มเคยใช้เป็นห้องสอนพิเศษลูกชายเจ้าของบ้าน แน่นอนว่ามันจะต้องติดกับห้องนอนของฝ่ายนั้น สองคนจึงเดินขึ้นมาคู่กันตอนที่ตกลงว่าจะเข้านอนกันแล้ว ส่วนหญิงเจ้าของบ้านขอที่จะตรวจตราความเรียบร้อยของบ้าน แล้วค่อยจะตามขึ้นมา

“ไม่ต้องกลัวนะ บ้านผมไม่มีผีหรอก”เตชสิทธิ์เอ่ยยิ้มๆตอนที่พาแขกของบ้านมายืนอยู่หน้าห้องได้แล้ว

“ทำยังกะฉันไม่เคยเข้าออกที่นี่งั้นแหละ”กัณตินันท์เอ่ยค้าน

“แต่พ็ไม่เคยได้ค้างคืนนี่”เด็กเจ้าของบ้านเอ่ยตอบ

“แค่ฉันอยู่ไม่กี่ชั่วโมงนายยังไล่แล้วไล่อีก ฉันจะไปกล้าขอค้างได้ไง”

“พูดงี้แสดงว่าเคยอยากขอค้างคืนน่ะสิ”

“มั่วแล้ว ฉันแค่ยกตัวอย่าง”

“เฮ้อ ระวังตัวจังเลยนะ เข้านอนไปเถอะไป ผมก็จะนอนแล้ว เริ่มเพลียแล้วด้วย”

“แล้วนี่ทานยาหรือยังล่ะ”

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“อืม งั้นก็เข้านอนซะ ห่มผ้าด้วยล่ะ เดี๋ยวไข้ขึ้นกลางดึก”

“ห่วงผมขนาดนี้ยังจะปากแข็งอีกว่าไม่ได้คิดอะไรกับผม”

“ทะลึ่ง ฉันจะไปคิดอะไรกับนายทำไมให้เสียเวลา อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้น ฉันไม่มาสอนหนังสือนายนะบอกไว้ก่อน”

คนขู่ เปิดประตูห้องพักตัวเองแล้วรีบหายตัวเข้าไปข้างในปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ก่อนจะยืนเหม่อหลังพิงประตูอยู่หลายนาที ต่างกับคนที่อยู่ข้างนอกที่ส่ายหัวยิ้มนิดๆกับพฤติกรรมหนีความจริงของคนที่เขาพยายามจะจับความรู้สึก
.
.
.
.
.
.
.
.
วันใหม่ที่ฟิตเนสหรู กฤตภาษบังเอิญเจอกับคู่ขาเก่าอย่างภูมิเข้าอย่างจังตอนที่กำลังเดินหาเครื่องเล่นกันอยู่ สองคนต่างเชิดใส่กันหน่อยๆในตอนแรก ก่อนที่จะแสร้งสร้างภาพตีสีหน้าทักทายกันอย่างปกติ

“ไม่ค่อยได้เจอกันที่นี่เลยนะครับ”ภูมิเอ่ยก่อน

“ผมไม่ค่อยมีเวลามา”กฤตภาษตอบหน้าเฉย

“ต่างจากผมนะ ยังไงก็ต้องมาฟิตหุ่นให้ได้ เดี๋ยวแฟนเด็กจะเบื่อเอา”ภูมิเกทับเมื่อหมั่นไส้กับท่าทีเชิดๆของคู่ขาเก่าที่แสดงออกมาอีก

“นี่อย่าบอกนะว่าคุณหมายถึงนายไต๋นั่นน่ะ”คนเชิดเอ่ยออกมาเยาะๆ

“อ้อ ลืมไป ว่าคุณเคยเห็นที่รักของผมแล้วนี่”ภูมิยังไม่หยุดอวดตน

“หึ ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคุณดีนะคุณภูมิ ถ้าคุณสักแต่ว่าจะพูดจาอวดอ้างตัวเองว่าได้แฟนเด็กหน้าตาดีโดยที่คุณเองยังไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยดีกว่า มันน่าสมเพช”

“คุณหมายความว่ายังไง”

“ผมเคยบอกแล้วไงว่านายไต๋น่ะมันน้องชายผม เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ตื้นลึกหนาบางอะไรผมรู้หมดแล้วล่ะเกี่ยวกับนายนั่นน่ะ”

“เอาให้กระจ่างซิคุณเอส ไต๋เคยบอกผมว่าอยู่กับแม่สองคน และเป็นลูกชายคนเดียวเขาจะมีพี่อย่างคุณได้ยังไง”

“เฮอะ ก็พี่น้องท้องชนกันไง เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลยมั๊ย โธ่ ได้แค่ลูบไล้โลมเลียเด็กนั่นนิดหน่อยทำเป็นอวดอ้าง นี่ต้องผมนี่ อยู่ด้วยกันกับมันมาตั้งแต่เด็กๆ ทุกสัดทุกส่วน ทุกซอกทุกมุมของเด็กนั่นผมสัมผัสมาหมดแล้วคุณภูมิ”

“ ไม่จริง คุณอย่ามาเกทับผมหน่อยเลย อิจฉาใช่มั๊ยล่ะ ที่หาแฟนได้ก่อนคุณน่ะ”

“โอ้ย กล้าพูดนะว่าหาแฟนได้ นายไต๋เขารับรู้ด้วยหรือเปล่าเหอะว่าคุณสถาปนามันเป็นแฟนน่ะ วันก่อนผมไปบ้านมันมาเพื่อเค้นหาความจริง มันด่าคุณยังกะหมูกะหมา ก็ไม่อยากจะพูดให้ฟังหรอกนะว่ามันหาว่าคุณเป็นไอ้เกย์โรคจิต เป็นไอ้เกย์แอ็บแมนหลอกลวง เป็นไอ้เกย์สวะสังคม เป็นไอ้เกย์อันตราย”

“หยุดนะ นี่คุณหลอกด่าผมเองใช่มั๊ยเนี่ย”

“ผมจะไปหลอกด่าคุณทำไม ที่ผมพูดน่ะเรื่องจริงทั้งนั้น น้องชายผมมันไม่ใช่เกย์รู้ไว้ด้วย ของที่ตัวเองยังไม่ได้กิน อย่าเที่ยวอวดสรรพคุณให้ตัวเองได้อายจำไว้ ถ้ามีปัญญาจัดการกับเด็กนั่นแล้วถ่ายคลิปมาให้ผมดูเมื่อไหร่ ผมถึงจะอิจฉาคุณอย่างที่คุณต้องการคุณภูมิ”

กฤตภาษทิ้งคำพูดเอาไว้แค่นั้นแล้วเลี่ยงเดินหนีไปอย่างสาใจ นี่ไงล่ะการจุดเพลิงแค้นให้เกย์ขี้อวดคนหนึ่งให้ไปตามล่าจัดการกับคนเคยสนิทในวันวาน เตชสิทธิ์ ฉันนึกชอบพอนายก็จริงนะ แต่ปากนายมันร้ายนัก ฉันจะล่อให้ไอ้ภูมินี่ไปจัดการกับนายก่อน แล้วค่อยตามไปสมทบทีหลัง คนยังฟิตๆอย่างนายสึกหรอแค่นิดๆหน่อยๆฉันไม่ถือสาหรอก ดีซะอีกจะได้เป็นงานก่อนมาถึงมือฉัน ส่วนตอนนี้ฉันขอไปราวีนังกัณตินันท์ก่อนดีกว่า แอ็บแบ๊วอยู่ได้ น่ารำคาญนัก คนเป็นกย์มันต้องแรงสิ แบกเอาไว้อยู่นั่นแหละตำแหน่งเกย์กุลสตรี เจอหน้านะ แม่จะตบให้ตำแหน่งหลุดเลยเชียว หึ!


โปรดติดตามตอนต่อไป

Boy

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Poes]

เกย์กุลสตรี  อยากอ่านต่อแล้ว มีภาคบ่ายแล้วมีมาต่อภาคดึกปะน้องอาร์ต 

[gift_deb]

ตายละ ตฤณตามไปสังเวยถึงบ้าน ไม่น่าเลย เดี๋ยวเด็กมันได้ใจ

[kurugmin]

 


ตรูละเบื่อ
หนูตฤณใจอ่อนกะไอ่ไต๋

[chatnaha]

ชอบจัง มาลงให้ทุกวันเลย 

[~NeMeSiS_PURE~]

ว้าย รึว่าจะเป็นคนที่อยู่ปากเกร็ด มีรูปมาให้ใครๆsaveเก็บกัน.......(กิต.เดาเรื่อยเปื่อยนะคะ)

เดาได้ถูกทางอย่างจังเลยพี่กิต จุ๊ ๆ เ้งียบ ๆ ไว้นะคับ อย่าบอกใครว่าป๋มอยู่ที่นี่ อิอิอิ

เค้ารู้กันหมดแล้วค๊าบ

แต่มีความรู้สึกว่าเราจาอยู่ที่เดียวกาน




มัยเรารูสึกชอบไต๋ขึ้นมาแล้วหว่า 

[dekchin]

 

ผิดด้วยหรอที่เป็นเกย์กุลสตรีง่ะ

ออกจะหวานแหวว

 

[thomaskung]

มารผจญแท้ๆ

เป็นเวรเป็นกรรมอะไรมาแต่หนใดน้อ

คุณตฤณเอ้ย

 

[osaru]

  ไปค้างที่บ้านแล้ว ถึงจะคนละห้องกันก็เถอะ

แล้วตฤณผู้น่ารักจะสู้กะคนแรงๆอย่างเอสได้มั้ยเนี่ย