ตอนนี้อยากจะบอกว่า น่ารักมากมาย 555++
ไปต่อกันเลย......
“อ้าว รับไม่ทันซะงั้น”กัณตินันท์บ่นกับตัวเองเมื่อตอนตัดสินใจว่าจะลองรับสายคนที่โทรเข้ามา แต่เมื่อพอจะกดรับ ระบบกลับตัดสัญญาณทิ้งไปซะก่อน ชายหนุ่มนั่งรออีกอึดใจหนึ่ง เพราะคิดว่าเจ้าของเบอร์เมื่อครู่จะโทรกลับเข้ามาใหม่ เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว ทุกอย่างยังเงียบสนิท จึงตัดสินใจเป็นฝ่ายโทรกลับไปหาซะเอง คงไม่เป็นไรหรอกมั้งกับการตัดสินใจแบบนี้ เด็กนั่นน่าจะมีปัญหาอะไรซักอย่างแหละ ถึงได้ติดต่อมาหาเขาตอนนี้ คนที่เพิ่งทะเลาะกับแม่ตัวเอง คงไม่มีอารมณ์ที่จะโทรมากวนประสาท หรือยั่วโมโหอะไรเขาหรอก
.
.
.
.
.
.
แสงโทรศัพท์ในมือสว่างวาบขึ้นท่ามกลางความมืดสลัว สัญญาณเสียงที่ดังมาคู่กันสั่งให้เจ้าของเครื่องก้มมองไปที่วัตถุนั่น ชื่อของกัณตินันท์โชว์หราอยู่หน้าจอ ทำเอาเด็กหนุ่มยิ้มได้ขึ้นมาหน่อยๆ หลังจากที่นั่งสับสนอยู่กับความคิดตัวเองอยู่เป็นนาที
“ผมนึกว่าพี่จะไม่คุยกับผมแล้วซะอีก”เด็กหนุ่มทักประโยคแรกออกไปหลังกดรับสัญญาณ ทางฝั่งคนได้ยินชะงักไปหน่อยๆ ก่อนจะโต้ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปกติ
“รับสายไม่ทันน่ะ ขอโทษที”
“ขอโทษผมทำไม พี่ไม่ผิดนี่”คนถูกขอโทษตอบออกไป
“ช่างมันเถอะ แล้วโทรมา มีอะไรหรือเปล่า”
“มีเรื่องให้ปวดหัวนิดหน่อยครับ”
“ทะเลาะกับคุณน้าน่ะเหรอ”
“ก็ด้วยครับ”
“ก็ด้วย...แสดงว่ามีเรื่องอื่นอีกสิ”
“ครับ”
“ตอนนี้นายอยู่ไหน”
“พี่จะมาหาผมเหรอ”
“เปล่า ฉันแค่จะบอกว่าถ้าอยู่นอกบ้านก็กลับบ้านไปซะ แม่นายรอนายอยู่นะ จะทะเลาะกันยังไง นายก็ไม่ควรหนีออกมาแบบนี้”
“พี่ไม่สนใจปัญหาอื่นผมบ้างเหรอ”
“ปัญหานั่นมันคงเป็นเรื่องส่วนตัวของนายที่อาจจะเกิดกับคนรอบข้างของนายที่ฉันไม่รู้จัก เพราะงั้นฉันคงไม่เข้าไปยุ่งหรอก”
“ผมนึกว่าพี่จะไม่สนใจผมแล้วซะอีก”
“อย่านอกเรื่องเตชสิทธิ์ ฉันจะรับรู้เรื่องของนายเฉพาะเรื่องนี้เท่านั้น กลับบ้านไปซะ แล้วก็ขอโทษแม่ด้วยถ้านายก้าวร้าวอะไรกับท่าน มีอะไรก็พูดกัน อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา มันไม่ใช่เรื่องดีหรอก”
“ผมก็ว่าจะกลับแล้วล่ะ แต่นึกถึงพี่ขึ้นมาซะก่อน”
“มานึกถึงฉันทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“อย่างน้อยก็เคยเป็น”
“ลูกศิษย์จอมรั้นกับอาจารย์ไม่เอาไหนน่ะเหรอ”
“พี่กำลังประชดผมนะ”
“แล้วนายรู้สึกเหรอ”
“ถ้าตอบว่ารู้สึกแล้ว พี่จะเชื่อมั๊ย”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น เอาล่ะ ฉันว่าเราไร้สาระกันมาพอแล้ว ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ ตอนนี้ถ้านายอยู่นอกบ้าน กลับเข้าบ้านไปซะ หรือถ้าจะค้างอ้างแรมกับใครที่ไหน ก็โทรกลับไปบอกแม่ของนาย ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“พี่ตฤณ อย่าเพิ่งวางสายนะ ผมยังอยากคุยกับพี่อยู่”
“นายมีปัญหาอะไรกับชีวิตหรือเปล่าเนี่ย ฉันว่าฉันกำลังตื่นอยู่นะ ที่นายพูดเมื่อกี้ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั๊ย”
“ประชดอีกแล้วนะ”
“ฉันเปล่า”
“ปากแข็ง”
“แล้วแต่นายจะคิด”
“เจอกันได้มั๊ย ผมรู้ว่ามันดึกนะ แต่ความรู้สึกผมตอนนี้มันกำลังแย่จริงๆ”
“นายจะมาวางแผนการแกล้งอะไรฉันอีก”
“ผมเปล่านะ ผมอยากเจอพี่จริงๆ”
“เพื่อ?”
“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าอยากเจอ”
“ไร้สาระ คนที่นายควรจะไปให้เขาเจอหน้าคือแม่ของนายโน่น ไม่ใช่อาจารย์ตุ๊ด ไก่กาอย่างฉัน”
“ไม่ให้เป็นไก่เป็นกาแล้ว ตอนนี้ผมให้พี่เป็นหงส์เลยอ่ะ แต่ออกมาเจอผมได้มั๊ย เดี๋ยวผมโทรบอกแม่เองว่าผมอยู่กับพี่ เขาคงไม่ห่วงหรอก”
“ฉันจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น ฉันจะนอน”
“งั้นผมก็จะไม่เข้าบ้าน แล้วก็จะไม่โทรไปบอกแม่ด้วย ให้เขาเป็นห่วงผมอยู่อย่างนั้นแหละ”
“ทำไมถึงชอบทำตัวมีปัญหานักนะเตชสิทธิ์ สนุกเหรอกับการเอาชนะคนอื่นด้วยความรั้นของตัวเองน่ะ”
“ผมรู้ว่าผมรั้น แต่คราวนี้มันไม่เหมือนคราวที่ผ่านๆมานะ ตอนนี้ผมอยากเจอพี่จริงๆ เมื่อกี้ผมมีปัญหากับพี่ภูมิ”
“ภูมิ ทำไม นายมีปัญหาอะไรกับเขา”
“ห่วงเขาหรือห่วงผมล่ะ”
“ทำไมถามแบบนี้”
“ก็แอบชอบเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“นี่นายรู้อะไร”
“พี่ภูมิเขาเคยบอกว่าพี่แอบรักเขาตอนสมัยเรียนอยู่ด้วยกัน”
“เขาบอกนายแค่นั้นเหรอ”
“ใช่ แต่ตอนนี้ผมไม่เชื่อเท่าไหร่หรอก”
“ทำไม”
“พี่ภูมิเขาเป็นเกย์ ผมว่าพี่น่าจะรู้นะ”
“นายรู้แล้ว?”
“ก็ใช่น่ะสิ มันน่านัก รู้อะไรแล้วก็ไม่บอกผม ชอบพูดชอบมองอะไรเป็นปริศนา จนผมจะโดนปล้ำรู้บ้างหรือเปล่า”
“นะ นาย ว่าอะไรนะ ใครจะปล้ำนาย”
“ก็พี่ภูมิไง ผมเพิ่งวิ่งหนีจากห้องเขามา”
“นี่นายไปหาภูมิจริงๆเหรอ”
“ทำไม ตอนพี่โทรหาเขา เขาโกหกพี่ใช่มั๊ยว่าผมไม่ได้อยู่ที่นั่น”
“อืม”
“เลว!! มันจ้องจะปล้ำผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทำไมคนที่ผมรู้จักทุกคนจะต้องเป็นเกย์ด้วย ผมไม่เข้าใจ พี่เอสก็อีกคน น่าจะเป็นเพื่อนพี่ภูมิด้วยล่ะมั้ง เห็นไปหากันที่ห้อง”
“นะ นายว่าอะไรนะ”
“ก็ที่ผมรอดออกมาได้จากคนดีของพี่เพราะพี่เอสไปเคาะห้องเขาน่ะแหละ”
“สองคนนั่นรู้จักกันด้วยเหรอ ตอนไหน เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เคยรู้”
“ก็แล้วทำไมพี่จะต้องรู้ล่ะ ตกลงพี่เป็นอะไรกับพี่ภูมิ พี่สองคนเคยเป็นแฟนกันหรือเปล่า ที่เขาบอกว่าพี่แอบรักเขา มันเรื่องโกหกจริงๆน่ะสิ”
“จะอะไรก็ช่างเถอะ นายเลิกสนใจเรื่องพวกนี้น่าจะดีกว่า หน้าที่นายตอนนี้คือเรียนหนังสือจำไว้ ส่วนอะไรที่ผ่านมาแล้วก็จำเอาไว้เป็นบทเรียนแล้วกัน”
“จำไว้จนวันตายเลยล่ะ ว่าแต่พี่จะออกมาหาผมได้หรือยัง”
“ฉันบอกเหรอว่าฉันจะไป”
“พี่ไม่มา ผมไม่เข้าบ้านจริงๆด้วย ผมไม่ได้ขู่”
“ตกลงจะเอาชนะฉันให้ได้ใช่มั๊ย”
“ผมยอมแพ้พี่ต่างหากล่ะ”
“ฉันไม่เข้าใจ”
“ผมอยากให้เราเริ่มต้นใหม่นะพี่ตฤณ ออกมาเจอผมเถอะ มาเป็นครูของผมอย่างเดิม ผมอยากขอโทษพี่ถึงเรื่องที่ผ่านๆมา”
“ฉันจะไว้ใจนายได้ยังไง”
“ให้โอกาสเด็กเกเรคนหนึ่งได้แก้ตัวซักครั้งไม่ได้เลยเหรอครับ”
“ถ้านายเป็นฉัน นายจะเชื่อคำพูดของตัวเองมั๊ย ฉันคงไม่ต้องบอกนะว่านายเคยสร้างวีรกรรมอะไรกับฉันไว้บ้าง”
“ก็นี่ไง ผมถึงอยากเจอพี่คืนนี้ นะ ออกมาเจอผมเถอะ ผมอยากขอโทษพี่จริงๆ”
“ขอโทษมาตรงนี้ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากันหรอก บอกตรงๆฉันเข็ด”
“ผมว่าแล้ว เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้”
“แล้วนายอยากจะให้เป็นแบบไหนล่ะ ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ที่จะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคนที่ทำร้ายทั้งทางกายและจิตใจหลายครั้งหลายหนน่ะ”
“ตกลงพี่จะไม่ออกมาเจอผมใช่มั๊ย ผมขอคำตอบแค่นี้แหละ”
“มันดึกแล้ว”
“ดึกแล้วทำไม ผมไม่ข่มขืนพี่หรอกน่า”
“ถ้าฆ่าปาดคอทิ้งล่ะไม่แน่ใช่มั๊ย”
“พี่นี่มันนิสัยผู้หญิงจริงๆ ประชดเก่งชะมัด ทำยังกะผมเป็นแฟนที่นิสัยไม่ดีก็ไม่ปาน”
“อย่ามาลามปามอะไรฉันนะ ฉันไม่เคยคิดอกุศลอะไรกับเด็กวัยเรียนอย่างคนอื่นๆที่นายเคยเจอนะ”
“แน๊ะ กัดคนอื่นได้อีก คนนั้นน่ะเคยเป็นคนคุ้นเคยพี่นะ”
“เราจบกันไปแล้ว”
“รู้เหรอว่าผมหมายถึงใคร”
“นี่จะมาเล่นเกมจับผิดฉันหรือไงหะ”
“เปล่า ตกลงออกมาเจอผมนะ ผมจะรอ”
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงหึ กลับไปนอนไป ทำตัวเป็นเด็กเร่ร่อนอยู่นั่นแหละ”
“บอกแล้วไงถ้าพี่ไม่ออกมาเจอผม ผมก็ไม่กลับ”
“งั้นมันก็เรื่องของนายแล้วล่ะ ฉันถือว่าฉันเตือน ฉันบอกนาย อย่างที่แม่นายขอร้องแล้ว ส่วนนายจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉัน มันก็เรื่องของนาย แค่นี้นะ ฉันจะนอน”
“อย่าวางสายใส่ผมนะ โอเค ไม่ออกมา ก็ไม่ออกมา แต่ช่วยคุยเป็นเพื่อนผมตอนผมกลับบ้านได้มั๊ย”
“ตกลงจะกลับบ้านแล้วใช่มั๊ย”
“ผมเชื่อคำสั่งพี่”
“ไม่ต้องมาพูดดีหรอก ยังไงนายก็ยังเป็นเด็กร้ายกาจในสายตาฉันอยู่ดี”
“แต่พี่ไม่ได้เป็นคนน่ารำคาญในสายตาผมแล้วนะ”
“ฉันควรจะดีใจมั๊ย”
“ขึ้นอยู่กับว่าพี่คิดอะไรกับผมแค่ไหน”
“เชื่อเหลือเกินนะว่าตัวเองจะต้องมีคนคิดอะไรด้วยตลอด”
“ผมบอกหรือยังล่ะว่า ที่ว่าคิดอะไรกับผม คิดในแง่ไหน เรื่องอะไร อย่าร้อนตัวสิครับ หรือว่าคิดอะไรกับผมอยู่จริงๆ”
“ฉันเปล่า”
“ไม่ว่ากัน”
“แล้วนี่ขึ้นรถหรือยัง”
“จริงๆผมเอารถมอไซค์ผมมานะ แต่ตอนนี้จอดแหงกอยู่ห้องแฟนเก่าพี่”
“นายหมายถึงใคร”
“ทำฉลาด ไม่หลงกล”
“ใครจะโง่ได้ตลอด”
“ลืมไป พี่เป็นครูนี่เนอะ”
“ครูที่ลูกศิษย์ไม่เคารพน่ะสิ”
“ผมขอโทษ เข้าใจผมเถอะ ผมผู้ชายนะ จะให้เปิดใจยอมรับพวกที่เป็นแบบพี่ได้ง่ายๆหรือไง”
“ฉันบอกเหรอว่าหมายถึงนาย”
“โห ย้อนซะสะอึก สรุปสอนใครอยู่กี่คนเนี่ย ไหนเคยบอกว่าผมเป็นลูกศิษย์คนแรกไง อะไรวะ เลิกสอนกันไม่เท่าไหร่ ไปสนใจคนอื่นซะแล้ว เด็กนั่นน่ะผู้ชายหรือผู้หญิง”
“นายจะรู้ไปทำไม”
“ถ้าเป็นผู้ชายผมก็จะได้รู้ไงว่าตัวเองได้เป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว”
“เหลวไหล!! แล้วนี่ถึงไหนแล้วเนี่ย ฉันง่วงแล้วนะ”
“จะให้ถึงไหนล่ะ รอรถอยู่เลย”
“แกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย ไม่ไหวแล้วนะ ฉันง่วง”
“ตอบมาก่อนว่าตอนนี้พี่ไปสอนหนังสือใครอยู่”
“สอนอะไรล่ะ ฉันพูดไปงั้นแหละ ที่ฉันพูดเมื่อกี้ก็หมายถึงนายน่ะแหละ”
“ค่อยโล่งอกหน่อย”
“ทำไมต้องโล่งอก”
“ไม่มีเหตุผล”
“นายนี่มันจริงๆ ฉันจะวางสายแล้วนะ รีบๆกลับบ้านด้วย อย่าไปเกเรที่ไหนอีก”
“ห่วงผมเหรอ เอ๊ะ!! หรือว่าหวง”
“ฉันจะหวงนายไปทำไม”
“นั่นสินะ ผมมันเด็กเหลือขอ เด็กปิศาจ เด็กไม่เอาไหน ทั้งโง่ ทั้งดื้อ ทั้งรั้น ใครเขาอยากจะหวง จริงมั๊ย”
“ถ้ารู้จักตัวเองดีขนาดนี้ ปรับปรุงตัวมันก็ยังไม่สายหรอก”
“พี่พูดเองนะว่ามันยังไม่สาย”
“อะไรของนายอีก”
“ก็ถ้าผมอยากจะให้พี่กลับมาสนใจผมดังเดิม พี่จะกลับมามั๊ย”
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยเตชสิทธิ์ ตอนนี้ฉันว่านายรีบกลับบ้านก่อนดีกว่า”
“รำคาญผมแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ฉันคิดว่าแม่นายอาจจะกำลังพะวงเรื่องนายอยู่”
“ทำไมต้องห่วงแม่ผมขนาดนั้นด้วย เขาเคยว่าพี่แรงๆไม่ใช่เหรอ”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเป็นแม่จะห่วง และหวงลูกชายคนเดียว ฉันจะไปตั้งป้อมเป็นศัตรูทำไม”
“ได้ยินพี่พูดแบบนี้ผมยิ่งละอายใจ ผมขอโทษนะที่ผมต้องทำให้พี่ต้องโดนมองผิดๆ”
“ช่างมันเถอะ แล้วก็แล้วกันไป”
“งั้นผมไม่กวนพี่แล้วก็ได้ ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้ผมจะโทรหาใหม่ เป็นไปได้ ผมอยากเจอพี่ด้วย ไม่รู้ผมขอมากไปหรือเปล่า”
“พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที กลับบ้านดีๆล่ะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่คุยเป็นเพื่อนผม คิดว่าพรุ่งนี้ผมจะได้เจอพี่นะ”
“บอกแล้วไง ค่อยว่ากันอีกที”
“โอเคครับ งั้นผมไม่กวนแล้ว กู๊ดไนท์ครับ”
การสนทนาจบลงไปแล้วทั้งสองฝั่ง ใต้แสงดาว คนหนึ่งนั่งอมยิ้มนิดๆ ส่วนในห้องสี่เหลี่ยม อีกคนหนึ่งกลับนั่งเหม่ออยู่คล้ายกังวลอะไรซักอย่าง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อีกคนยิ้มทำไม? และอีกคนกังวลอะไร เดี๋ยวมาต่อให้นะ ขอบคุณสำหรับการรอคอย และติดตามครับ
Boy
หัวข้อ: Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร By Bboyseries (อ่าน 530384 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก