7
Boyfriend เพื่อนรัก...รักเพื่อน
“อื้มม” ผมขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงความหนักบริเวณเอว ผมขยับตัวนอนตะแคงข้างก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองโดนรัดยังไงอยู่ก็ไม่รู้ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นกระพริบตาปรับสายตาให้เป็นปกติ ผมขมวดคิ้วเมื่อผมเลื่อนสายตาลงไปมองที่เอวเหตุของการอึดอัดทำให้ผมตื่น แขน?
เออแขน แล้วแขนใครว่ะ? เห้ยแขนใคร?!? ผมจึงหันพรึ่บไปมองอีกด้านทันที
“อื้ออ..” แรงกอดรัดยิ่งเพิ่มมากขึ้น ใบหน้าเนียนใสคลอเคลียอยู่ตรงแก้มของผม
อึ้ง ! ไม่อึ้งได้ไงละ โอ๊ยย !! ใจจะวาย ตัวผมแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อนตัวไปมากกว่านี้เพราะกลัวอีกคนจะตื่น ละ แล้วอีกอย่างคือ ทำไมผมกับน้ำเหนือมานอนเตียงเดียวกันได้วะ แต่เอ้..เมื่อคืนภาพสุดท้ายที่ผมจำได้ คือผมนั่งรออาบน้ำต่อจากน้ำเหนือแล้วจากนั้นก็... ก็อะไรวะ?
“...” ผมค่อยๆจับแขนที่พาดอยู่ตรงเอวออก เดี๋ยวอีกคนจะตื่น อีกนิดๆ
“..อื้อ”
“เชี้ย!” ผมสบถเสียงเบา ก็แขนที่ผมกำลังยกอออกกลับมากอดรัดและดึงผมไปเบียดอีกครั้ง ใจเจ้ากรรมก็เต้นระรัวเป็นเสียงกลอง กูไม่ใช่หมอนข้างเว้ยไม่ต้องมารัดขนาดนี้ T^T เอาไงดีว่ะ เอางี้ละกัน
พลั่ก!
“โอ๊ยยยย!!” ผมรีบเด้งตัวลุกออกจากเตียงไปยืนอีกฝั่งตรงข้ามกับที่ผมได้ถีบน้ำเหนืออกจากตัวไป เสียงร้องเจ็บปวดดังลั่นห้อง
“เป็นไรหรอน้ำเหนือ” ผมทำทีไม่รู้เรื่องทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเกิดอะไรขึ้น
“...” น้ำเหนือไม่ตอบ คงเพราะกำลัง งง อยู่มั้งว่าตัวเองลงไปนอนกองตรงนั้นได้ไง
“เป็นไรวะไอ้เหนือ ตะโกนซะดังลั่นเลย” ไอ้ฮาร์ทเดินออกมาจากห้องน้ำ มันคาดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่เอว มือก็เช็ดผมที่พึ่งสระขยี้เบาๆ มองไปยังน้ำเหนือที่ลุกนั่งกับพื้น ก่อนที่จะหันมามองผม
“สงสัยนอนตกเตียง”
“อย่างมึงเนี้ยนะจะนอนตกเตียงไอ้เหนือ เหอะๆ” ไอ้ฮาร์ทพูดขำๆ ผมได้แต่ยืนนิ่งๆฟัง ดีนะที่ไอ้ฮาร์ทมันไม่ออกมาเห็นตอนผมถีบน้ำเหนือ
“...” ผม
“..เออ กี่โมงแล้ว” น้ำเหนือพยุงตัวเองมานั่งบนเตียงอีกครั้ง ผมมองน้ำเหนือหน้ายังนิ่งเหมือนไม่เจ็บอะไรอย่างตอนแรงที่โดนถีบ ผมว่าเจ็บนะนั่นเป็นผมนะร้องโวยวายไปแล้วไม่นิ่งเป็นหินขนาดนี้หรอก
“สิบเอ็ดโมง..ไม่ไปอาบน้ำไงมึงมีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอ” ไอ้ฮาร์ทตอบน้ำเหนือแล้วหันมาพูดกับผม
“เออวะจริงด้วย” ผมจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองที่ราวตาก
“แล้วมึงอ่ะจะกลับบ้านเลยป่ะ” ไอ้ฮาร์ทถามน้ำเหนือ
“..เดี๋ยวกลับตอนไปส่งข้าว” ไปส่งผม?
“...” ผมหยิบชุดนักศึกษาจากตู้เพื่อจะเอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ ไม่อยากมาใส่ข้างนอก เพราะอะไรหรอ คุณคงรู้ๆกัน น้ำเหนืออยู่ในห้องด้วยให้แก้ผ้ามาเดินแบบไอ้ฮาร์ทไม่กล้าครับอาย
“ไอ้เหนือเดี๋ยวนี้มึงอะไรๆก็ไอ้ข้าวนะ” ไอ้ฮาร์ท
“..ทำไม” น้ำเหนือถาม
“ก็เปล๊า..ไอ้ข้าวรีบไปอาบน้ำไป เหม็นเน่า”
“สัส!” ผมด่ามันจบก็วิ่งเข้าห้องน้ำเลย อยู่ไม่ได้ครับเดี๋ยวโดนมันถีบ ฮ่าๆๆ
ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำครึ่งชั่วโมงน่าจะได้ ผมเดินขยี้หัวออกมาจากห้องน้ำก็เห็นไอ้เพื่อนร่วมห้องกับผู้มาขออาศัยเมื่อคืนกำลังนั่งเล่นเกมส์กันอยู่
“ไอ้เหี้ยเหนือมึงมันชั่ว ไอ้เลวใครให้มึงยิงกู!!” ไอ้ฮาร์ท
“...ก็มึงกาก” น้ำเหนือ
“ไอ้เหนือไอ้ฟายกูบอกว่าอย่ายิงกูไง!!”
“..ก็มึงศัตรูกู” น้ำเสียงเนือยๆนิ่งๆตอบกลับไป
“...” ผมมองมันสองตัวห่ำหั่นกันอย่างเมามันส์จะว่าสองคนไม่ได้สิ ต้องเป็นไอ้ฮาร์ทคนเดียวมากกว่าที่มันโวกเวกโวยวายคนเดียว ส่วนน้ำเหนือนั้นแค่กดๆจอยด้วยท่าทางนิ่งๆ ไม่เหมือนไอ้ฮาร์ทกดจนจอยจะพัง ตัวก็ไม่นิ่งเลย ไอ้บ้า!!
“โวยยย!! ตายอีกแล้ว” ไอ้ฮาร์ทแทบจะปาจอยทิ้ง
“รำคาญวะไอ้ฮาร์ท แม่งเสียงดังรบกวนห้องข้างๆบ้างเถอะ” ผมว่ามัน มันหันมาจ้องผมเขม็ง ไอ้นี่เล่นเกมส์แพ้แล้วจะมาพาลกูหรอห้ะเดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวกูโบก
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?” เออไอ้นี่อีกคนก็ถามแปลก ยางมั้งง เห็นกูออกยืนอยู่ตรงนี้แล้วคงกำลังอาบน้ำยังไม่เสร็จ
“ซักพักพอได้เห็นคนบ้าเล่นเกมส์แพ้อ่ะ” ผมตอบน้ำเหนือ
“อืม งั้นเหนืออาบต่อ” ว่าจบน้ำเหนือก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวที่น่าจะใช้เมื่อคืนถือเดินตรงไปยังห้องน้ำที่ผมเพิ่งออกมา
“เออไอ้ฮาร์ทเป่าผมให้กูหน่อยดิ เช็ดงี้กว่าจะแห้ง” ผมหยิบไดเป่าผมขนาดพอดีมือเสียบปลั๊กแล้วกวักมือเรียกให้ไอ้ฮาร์ทเป่าผมให้ ปกติผมชอบใช้มันแบบนี้แหละครับ จะเป่าเองก็ได้แต่ขี้เกียจ มันว่างๆก็ใช้มันไปเถอะ ให้มันได้ทำตัวมีประโยชน์บ้าง
“กู กูตลอดไอ้ข้าว หัวมึงไม่ใช่หัวกูทำไมกูต้องทำให้วะ” บ่นไปก็ไม่ช่วยให้ผมกูแห้งเร็วหรอก
“เออน๊า มาทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยสิ” ผมบอก มันทำหน้าเอือมๆสุดท้ายก็ยอมผมอยู่ดี
“มึงนี่มันน่านัก” ไอ้ฮาร์ทกัดฟันพูดพร้อมกระชากหัวผมไปใกล้มือมันมากขึ้น
“โอ๊ยยไอ้เลว มึงจะทำร้ายกูใช่ไหม!”
“อยู่เฉยๆดิวะ จะให้เป่าผมให้ไหม” มันพูดเสียงหงุดหงิด
“เออๆ นิ่งก็ได้วะ ชิ” ผมจึงอยู่นิ่งๆให้มันเป่าผมให้
“เออไอ้ข้าว”
“อืมมีไร?”
“กูถามไรหน่อยดิ” ผมยีหัวผมก่อนจะปิดเครื่องเป่าผมเก็บไว้ ผมจับผมตัวเองที่แห้งแล้วเรียบร้อยจึงหันไปมองหน้ามัน
“ถามไร?”
“ตอบตามความจริงนะเว้ย”
“อืมๆ” ผมพยักหน้า ถามไรรีบถามดิวะ ลีลา
“มึงคิดยังไงกับไอ้เหนือวะ” มันถามเสียงกระซิบ
“ห้ะ?” อะไรวะ กูไม่ได้ยินกระซิบเพื่อ? ผมจึงเอียงหูเข้าไปใกล้มันอีก
“...” ไอ้ฮาร์ทกรอกตามองบนก่อนถอนหายใจ
“ไม่ต้องมามองบนมึงจะกระซิบหาพ่อง” ผมว่ามัน
“มึงคิดไงกะไอ้เหนือ” แล้วมึงจะพูดเร็วทำไมวะ
“ขออีกทีฟังไม่ทัน” ผมว่าพร้อมยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว ไม่ทันจริงๆจะรัวคำทำไม
“กู-ถาม-ว่า-มึง-คิด-ยัง-ไง-กับ-ไอ้-เหนือ” ทีนี่มันเน้นทีละคำชัดเจนเลยครับ คิดไงหรอ ก็ชอบไง เออชอบ! ชอบมาก
“ถามทำไม?” แต่ใครจะบอกว่าชอบให้โง่วะ ผมจึงเลิกคิ้วถามมันกลับ
“ก็...”มันยกโทรศัพท์มันให้ผมดู ผมจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ปรากฏภาพถ่าย ผะ ผมกับน้ำเหนือกำลังกอดกันบนเตียงของผม ผมมองหน้าไอ้คนถ่ายที่ทำหน้าเหยียดยิ้มมองผมอยู่
“ทำไรของมึงเนี้ย ลบเลยไอ้ฮาร์ท” ผมจะคว้าเอาโทรศัพท์มันมาเพื่อที่จะลบแต่มันกลับลบทัน
“ลบทำไมละ กอดไอ้เหนืออุ่นดีไหมวะข้าว ฮ่าๆๆ” ไอ้เหี้ย!!
“...” ผมกัดฟันมองหน้ามัน รู้สึกหน้าร้อนผ่าวคำพูดไอ้ฮาร์ทมันทำให้ใจผมเต้นรัว ผมนอนหลับไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่านอนกอดอยู่กับน้ำเหนือ
“ที่หน้าแดงเพราะโกรธหรือเขินวะข้าว หึๆ”
“ไอ้.. กูไม่ได้เขินเว้ย” ผมเถียง
“อ๋ออ กูเข้าใจแล้วที่เมื่อเช้าทำไมไอ้เหนือถึงตกเตียง ทั้งๆที่ก่อนกูจะไปอาบน้ำยังเห็นมันกอดกับมึงอยู่ดีๆเลย” ผมทำหน้าทะเล้นใส่ผมเมื่อนึกขึ้นได้
“พูดอะไรของมึง” ผมลุกขึ้นจ้องมันทันที ท่าทางกูดูไม่ลุกลี้ลุกร้นนะ
“หึๆ ไอ้เหนือมันไม่ใช่คนนอนดิ้น ถ้าไม่ใช่เพราะมึงผลักมัน” เปล๊า กูไม่ได้ผลักกูแค่ถีบแต่ไม่พูดหรอก
“มึงก็บ้าเน๊อะ คิดไรเลอะเทอะ เหนือมันอาจจะฝันแล้วกลิ้งหล่นจากเตียงก็ได้”
“หรออออ หน้ามึงมันฟ้องมากไอ้ข้าว ไอ้ตอแหลไม่เนียน หึๆ”
“พ่องมึงสิ!”
“หึๆ”
“ขำเชี้ยไรของมึง พอเลยแล้วลบรูปซะ” ผมเปลี่ยนเรื่องมาเป็นเรื่องรูปแทน
“ไม่ลบหรอกเก็บไว้ขายมึง หึๆ”
“ไอ้ฮาร์ทลบเลย เดี๋ยวเหนือมันเห็นก็โกรธมึง” มันยิ้มแล้วส่ายหน้า
“มันเห็นแล้ว”
“ห้ะ! มึงว่าไงนะ?” ผมถามอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ก็อย่างที่บอก อ๋ออีกอย่างไอ้เหนือมันให้กูส่งให้มันด้วยนะ” มันกดๆโทรศัพท์มันแล้วก็ยื่นข้อความรูปภาพให้ดูมันส่งให้น้ำเหนือจริงๆ
ด้วย อ๊ากกกก!!
“...แล้วมึงก็ส่งเนี้ยนะ!”
“ก็เออไมอ่ะ ไอ้เหนือมันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเหมือนมึงเลย” ไอ้ฟายย แล้วงี้กูจะมองหน้าน้ำเหนือไงวะ อายน่ะอาย T^T
“..งั้นกูเอาคลิปนี้โพสแท็กให้สาวๆมึงเห็นดีมั้ย” ผมนึกขึ้นถึงคลิปเมื่อคืนที่ถ่ายตอนมันเมา
“คลิป? คลิปเชี้ยอะไรไอ้ข้าว มึงจะแบล็กเมกูอีกแล้วหรอ”
“ไม่รู้สินะ” ผมไหวไหล่เล็กน้อย มึงทำกูแสบมาก ผมกดเข้าเฟสของตัวเองอัพคลิปพร้อมแคปชั่น...ตัวอักษรภาษาไทยมี 44 ตัว แต่ไหงพี่ฮาร์ทจำได้แต่ มอ ม้า.. #ฮ่าๆเชิญชม แล้วผมก็แท็กมันพร้อมบรรดาเพื่อนสนิททุกคนแล้วกดโพสซะ หึๆ
“...” เสียงแจ้งเตือนของมันดังขึ้น ผมแสยะยิ้มมองมัน มันรีบกดเข้าไปดูคลิปบรรดาน้องๆมอม้าของมัน หึๆ
“โทษนะฮาร์ทเพื่อนเลิฟ บังเอิ๊ญบังเอิญมือน้องข้าวลั่นอ่ะ” ผมจีบปากจีบคอดัดจริตพูด
“ไอ้ข้าวไอ้เพื่อนเวร ถ้าเด็กกูเห็นจะทำไง!”
“เอ๊? ก็เห็นไงแค่นั่นละ หึๆ”
“ลบเลยเว้ย!”
“ฮ่าๆๆไม่เว้ย เดี๋ยวแปบๆกูอ่านคอมเม้นนี้ก่อน” ผมเปิดคอมเม้นที่ไอ้เวฟมันเม้นมา
“ไอ้ข้าวลบเลย!!” มันเข้ามาประชิดตัวผม ไม่ลบเว้ย มึงกล้าถ่ายรูปกูแล้วส่งให้น้ำเหนือด้วย กูต้องเล่นมึงกลับ
“ไม่!!” ผมตอบเสียงดังฟังชัด
“ได้ มึงได้” มันว่าจบก็เข้ามาจักจี้เอวผม ไอ้เหี้ยกูยิ่งบ้าจี้อยู่ด้วย
“ฮ่าๆๆ ไอ้ หะ เหี้ย!” ผมวิ่งหนีมันแต่ก็ถูกมันกระชากตัวมาแล้วจี้เอวผมไม่หยุด ผมก็บิดตัวไปมา
“จะลบไม่ลบ”
“มะ ไม่ ! ฮาๆๆๆ” ไม่ลบหรอกเฟ้ย! มันยิ่งจี้เอวผมจนผมต้องลงไปนอนกองกับพื้นห้องแทน ไอ้นี่ก็แม่งบ้า ดูมันทำสิครับ มันขึ้นคล่อ
มบนตัวผมจะแย่งโทรศัพท์ผมไป ผมยื่นมือขึ้นไว้เหนือหัว มันก็กลับมาจักจี้ตรงใต้รักแร้ผม
“เอาโทรศัพท์มาไอ้ข้าว ไม่เอามากูก็จะแกล้งจักจีมึงจนขาดใจตายเลยเอ้า!” ไอ้ชั่วววว ผมได้แต่ด่ามันในใจเพราะผมได้แต่หัวเราะออกมาเท่านั้น
“เหอะๆ ฮ่ะๆ โอ๊ย ไอ้ฮาร์ทกูเหนื่อยแล้ว ฮ่ะๆ” ผมบอก
“เหนื่อยแล้วก็เอาโทรศัพท์มา” มันหยุดจักจี้ผมแล้วครับ ผมหอบหายใจแรงเอาอากาศเข้าปอด รู้สึกเหนื่อยมากหัวเราะจนเจ็บท้องไปหมด
“ไม่ให้” ผมผลักมันออก แต่มันยื้อจับแขนผมทั้งข้างไว้มันจะเอาโทรศัพท์ผมผมก็กระชากแขนตัวเองกลับทำให้ไอ้ฮาร์ทมันล้มมาหน้าเกือบชนผม หน้าไอ้ฮาร์ทอยู่ห่างจากผมไม่กี่คืบเองครับ ลมหายใจอุ่นๆรินรดบนหน้าผมจนรู้สึกขนลุก
“
ทำอะไรกัน!”“...” ผม
“...” ไอ้ฮาร์ท
ผมกับไอ้ฮาร์ทหันไปมองยังบุคคลที่ยืนอยู่ใกล้ๆพวกเรา สภาพผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอว อกแกร่งมีน้ำเกาะเป็นหย่อมๆ แต่เดี๋ยวๆ กูบรรยายอะไรให้มันติดเรทวะเนี้ย เปลี่ยนใหม่ๆ
“ถามว่า ทำ –อะ-ไร-กัน!!” อึก ! ถึงกับสะอึกกันเลยทีเดียว น้ำเสียงแข็งๆสายตาโคตะระนิ่งมองจ้องไม่วางตา ผมกับไอ้ฮาร์ทหันมา
มองหน้ากันอีกครั้ง แล้วก็เปลี่ยนไปมองที่น้ำเหนือที่ยังคงจ้องจะเอาคำตอบอยู่ ไปแต่งตัวก่อนก็ได้ สภาพล่อแหลมไปไหมน้ำเหนือเอ้ย ไปๆ ไปแต่งตัว
“ไอ้ฮาร์ท!”
“อะเอออไรวะ” ไอ้ฮาร์ทมันสะดุ้งเล็กน้อยผมรู้สึกได้ น้ำเสียงมันดูตื่นๆเมื่อถูกน้ำเหนือเรียก
“ลุก!”
“ห้ะ?” ไอ้ฮาร์ทมันถามระคนสงสัย
“...” ผมกระพริบตาปริบๆมองน้ำเหนือกับไอ้ฮาร์ทสลับกัน
“มึงจะทับข้าวอีกนานไหม!?!”
“อ๋อออ” ไอ้ฮาร์ทเหมือนจะนึกขึ้นได้ ผมเองก็พึ่งนึกขึ้นได้เหมือนกัน ไอ้นี่ก็ทับซะตั้งนานไอ้ผมก็ไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่เมื่อกี้ เพราะคนตรงเนี้ยทำให้ผมกับไอ้ฮาร์ทเหมือนจะรู้สึกตัว ฮ่าๆๆๆ
“ลุกไปเร็วๆเลยไอ้เหี้ยตัวก็หนัก” ผมผลักไอ้ฮาร์ทให้ออกห่างๆ
“...”น้ำเหนือไม่พูดอะไรเดินเลยพวกผมสองคนไปเปิดตู้เสื้อผ้าของไอ้ฮาร์ทหาชุดใส่
“..หึ”
“ขำห่าไรของมึง” ผมหันไปมองไอ้ฮาร์ทนั่งลงบนพื้นอยู่ข้างๆผมมองน้ำเหนือกำลังแต่งตัวอยู่
“ขำคนหวงของ...”
“ห้ะ? อะไรหวงของ?” ผมถามมัน
“ก็..”
“ไอ้ฮาร์ทหุบปาก!” ขัดขึ้นมาทำไมวะคนกำลังอยากเสือกไอ้นี่นิเดี๋ยวโบกเล้ย !! แหะๆ อย่าเชื่อครับ ผมไม่กล้าทำไรน้ำเหนือหรอก จริ๊งจริงง
“...กระซิบบอกกูก็ได้” มันต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับน้ำเหนือแน่นอน ผมสะกิดไอ้ฮาร์ทบอกกับมันให้กระซิบบอกมแทนก็ได้โดยที่ไม่ให้
น้ำเหนือรู้ ก็คนมันอยากเสือก
“เสือก!” ไอ้ฮาร์ทมันผลักหัวผมก่อนที่มันจะลุกขึ้น ไรวะนี่มีความลับไม่บอกเพื่อน แบบนี้ต้องงอน
“โป้ง!” ผมยกนิ้วโป้ใส่มันเหมือนกับกดไลค์แต่คนละความหมายเว้ย
“กูไม่สน” มันไหวไหล่ไม่สนผม ไอ้เพื่อนชั่วว หึ่ม! เออว่าแต่โทศัพท์อยู่ไหนว่ะ ผมหันซ้ายหันขวาหาโทรศัพท์น่าจะอยู่ในมือผมนะ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนอย่าบอกนะว่า....
“ข้าวหาไร?” น้ำเหนือถาม
“โทรศัพท์อ่ะ” ผมตอบ
“..ไอ้ฮาร์ท” น้ำเหนือชี้ไปที่ไอ้ฮาร์ทที่มันยกโทรศัพท์ผมยักคิ้วส่งให้ มึงเอาไปตอนไหน!!!
“ไอ้ข้าวกูวางไว้บนนี้นะ ขอบคุณที่ให้ยืม” มันบอกผมพร้อมกับยิ้มอย่างขอบคุณมาให้ ไอ้ตอแหลใครให้มึงยืมตอนไหน
“มึง!” ผมกัดฟันพูดมองมัน ทำไมผมต้องถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียววะเนี้ย ฮึ่ม ไอ้ฮาร์ท
“^_^” ยังทำเสแสร้งอีก ยิ้มมึงตอแหลมากไอ้ฟาย
“ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” ผมพึมพำคนเดียว อย่าเผลอนะมึงกูจะเล่นให้หนักๆเลย
“ไม่ต้องมาสาปแช่งกูนะไอ้ข้าว” มันชี้หน้าผม
“อะไรๆกูทำไร” ผมเชิดหน้าขึ้นใส่มัน ถามมันทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ไอ้นั่งงึมง่ำๆคนเดียวแล้วจ้องกูอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อเนี้ย” มันว่า
“ไอ้มั่ว ใส่ร้ายป้ายสีผู้บริสุทธิ์ ชั่ว เลว ทราม!” นี่ไม่ได้ด่าว่าไรมันเลยนะครับ ไม่เล้ย...ทุกคนต้องเชื่อผม
“มึงบริสทธิ์หรอไอ้ข้าวบูด”
“K” ผมยกนิ้วกลางให้มัน ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าตัวเอง ยับเล้ย! ผมจัดผงจัดผมให้ดูเรียบร้อยเดินไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะเขียนหนังสือแล้วเดินเลยไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเอง
“ไอ้เหนือมึงจะไปส่งไอ้ข้าวใช่ป่ะ” ไอ้ฮาร์ท
“อืม”
“เออฝากมันด้วย แต่ถึงไม่ฝากมึงก็เต็มใจอยู่แล้วละเนอะ หึๆ”
“ใช่เหนือเป็นคนดีไม่เหมือนมึงหรอก ชั่ว!” ผมถีบมันทีหนึ่งแล้ววิ่งไปยืนรอน้ำเหนือที่ประตูห้อง อยู่ใกล้ไอ้ฮาร์ทเดี๋ยวมันเล่นงานผม
คืน
“ปากหมางี้ไม่น่ารักเลยไอ้ข้าว” ไอ้ฮาร์ทมันส่ายหน้า
“เรื่องของกู ปากกู”
“คิดผิดคิดใหม่ได้นะไอ้เหนือ” ไอ้ฮาร์ทหันไปมองน้ำเหนือที่มองมายังผม
“..ไม่วะ” น้ำเหนือตอบกลับไอ้ฮาร์ท ไอ้ฮาร์ทถึงกับมองบน มันคุยเรื่องอะไรกันแล้วมันได้เกี่ยวกับที่ผมปากหมาไหม แต่ไม่น่าใช่เพราะไอ้ฮาร์ทให้น้ำเหนือคิดผิดคิดใหม่ คิดเหี้ยไรวะ
“หลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วสิ หึ” ไอ้ฮาร์ทพูดพร้อมกับแสยะยิ้มมองน้ำเหนือ
“...” ผมได้แต่ยืนเงียบ กูรอนานแล้วคุยไรกันวะไม่รู้เรื่อง
“อืม” น้ำเหนือขานรับไอ้ฮาร์ทก่อนที่จะเดินมายังผม ผมยิ้มให้น้ำเหนือแล้วเปิดประตูห้องเตรียมไปเรียน
“กูไปเรียนละ เป็นหมาเฝ้าห้องดีๆนะเว้ย ขากลับจะแวะซื้อกระดูกมาฝาก” ผมโบกมือไอ้ฮาร์ทพร้อมประโยชน์ที่ใช้พูดกับมันทุกครั้งเวลาที่มันอยู่ห้อง
“ส้นตีน!” ผมจึงแลบลิ้นส่งท้ายมันอีกที
เราเดินลงมายังที่จอดรถของหอพักที่เตรียมไว้ ผมไม่ได้พูดอะไรกับน้ำเหนือตั้งแต่เดินออกจากห้องมาแล้ว ผมว่าผมควรชินนะเพราะน้ำเหนือก็เป็นคนพูดน้อย แต่ผมเป็นคนพูดมากไงแต่พอมาเจอคนพูดน้อยแล้วไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าผมชวนฝอยไปนี่จะฝอยกลับกับผมไหม นั้นแหละครับเวลาผมอยู่กับน้ำเหนือสองคนก็จะเงียบฉี่.....
รถจอดหน้าตึกคณะนิเทศฯ คณะผมเอง ผมปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวหยิบกระเป๋าเป้ที่วางไว้เบาะด้านหลงมาถือไว้เตรียมลงจากรถไปเรียน
“ขอบคุณที่มาส่งนะ” ผมบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง
“..ครับ” เออหมดคำพูด ฮ่าๆๆ
“งั้นไปเรียนละ ขับรถกลับดีๆ” ผมบอกผมกับโบกมือบายให้เล็กน้อยเปิดประตูจะลงจกรถ
“..ข้าว” ตัวผมถูกกระชากเข้ามานั่งในรถอีกครั้ง ถึงจะตกใจที่โดนกระชากกลับก็เถอะแต่ที่ตกใจกว่าคือหน้าน้ำเหนือมันอยู่ห่างจากผม
ไม่กี่เซนเอง รู้สึกถึงลมหายใจที่รินรดอยู่บนใบหน้าแจ่มชัดครับ ใจเจ้ากรรมผมทำงานหนักอีกแล้วหรอ
“เอ่อ..มีอะไรรึเปล่า” ผมถามเสียงแผ่วขยับปากให้มันน้อยที่สุดเมื่อหน้าน้ำเหนือมันค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมหลับตาปี้ค่อยๆถอยออกห่างจนหลังติดกับประตูรถหมดหนทางหนี
“เพื่อนมารอแล้วข้าว” น้ำเหนือกระซิบบอกข้างหูผม ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้น้ำเหนือห่างจากผมไปนั่งที่เดิมแล้วครับ ใจผมยังเต้น
แรงอยู่เลย เมื่อกี้มันคือไรวะ เอ๋อแดกไหมละไอ้ข้าว
“...” ผมกลับมานั่งปกติแบบเดิม สติๆ สติจงกลับมา
“ข้าว”
“ห้ะ เออๆๆรู้แล้วไปนะ” ผมบอกแล้วรีบโดดลงจากรถน้ำเหนือทันทีพร้อมกับปิดประตูดังปัง ไม่สนว่ารถจะราคาเท่าไรประตูจะพังไหม คือกูไม่รู้อะไรเลย คือตอนนี้ต้องวิ่งอย่างเดียว
“ไอ้ข้าว..ไอ้ข้าวบูดโว้ยยย!!”
“...”ผมยังคงวิ่งต่อ เสียงใครไม่รู้เรียก
“เชี้ยข้าว! วิ่งหนีกูไมเนี้ย”
“ห้ะ?” ผมหันไปมองเพราะถูกจับไว้
“มึงเป็นไรของมึงเนี้ย” ไอ้เพียวมันโบกมือไปมาต่อหน้าผม
“ปะ เปล่า” เอ้าแล้วไมเสียงกูติดอ่างไปได้วะเนี้ย
“แน่ใจ๋?” มันมองผมอย่างไม่เชื่อที่ผมพูด
“เออ..” ผมตอบ
“แล้วมึงวิ่งหนีกูไม กูเรียกมึงจนเจ็บคอแล้ว” ไอ้ตอแหล
“รีบไปเรียนไง” ผมบอก มันขมวดคิ้ว
“เพิ่งเที่ยงนิดๆเอง ปกติมึงเข้าคาบเรียนตรงเวลาเป๊ะๆไม่ใช่ไง” ก็จริงอย่างที่ไอ้เพียวว่าครับ ผมจะชอบเข้าวิชาอาจารย์คนนี้คาบเส้น
ตายคือประตูจะปิดตรงเวลา พอเข้าบ่ายโมงปุ๊บประตูจะปิดปั๊บ ผมมักจะเข้าตอนหนึ่งนาทีสุดท้ายเสมอ
“อ๋อหรอๆ”
“มึงเป็นอะไรมากป่ะเนี้ย สมองไปกระทบกระเทือนอะไรรึเปล่าวะ” ไอ้เพียวมันจับหัวหันหน้าหันหลังหันขวาหันซ้าย เออเอาที่มึง
สบายใจเลยเพื่อนรัก
“จะกระเทือนเพราะมึงเนี้ย” ผมบอกมัน มันจึงยอมปล่อย
“เออว่าแต่เมื่อกี้ใช่รถไอ้เหนือป่ะ?”
“อืม..กูหิววะไปหาไรกินกันยังไม่ได้กินข้าวเลย” ผมบอกพร้อมลากแขนมันให้เดินไปกับผมด้วย
“ไม่รอไอ้เวฟก่อนหรอว่ะ” ไอ้เพียวถาม
“มันฟื้นยังเหอะ แดกไปเมื่อวานตั้งเยอะไม่ใช่รึไง”
“มันโทรมาบอกกูให้รอขึ้นห้องพร้อมกัน”
“เออๆถ้ามันโทรมาก็บอกว่าเราอยู่โรงอาหารดิ”
“เออ นี่หิวขนาดนั้นเลย” ไอ้นี่ก็ถามแปลกก็ยังไม่ได้กินข้าวก็ต้องหิวสิวะ
“เอออย่าถามมากดิวะ เดี๋ยวกูโมโหหิวแล้วมึงจะซวย” ผมลากไอ้เพียวมาจนถึงโรงอาหาร บอกให้มันจองโต๊ะเพราะถามมันแล้วว่ามึง
จะแดกกับกูมัน มันส่ายหน้าแสดงว่าไม่กิน แต่มันสั่งให้ผมซื้อน้ำอัดลมมาเผื่อมันเท่านั้น ผมซื้อข้าวราดแกงธรรมดาเพราะง่ายดีครับ ขี้เกียจรอตามสั่งมันนานก็ไปซื้อน้ำตามที่ไอ้คนนั่งจองโต๊ะฝากมา
“ได้แล้วจ้ะ” แม่ค้าร้านน้ำบอกผมจ่ายเงินแล้วจะหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะแต่มีมือปริศนามาแย่งไปก่อน ผมหันไปมองไอ้คนบังอาจ
มาแย่งแก้วน้ำผมทันที
“นี่!!” ผมหันไปแวดใส่ทันที น้ำกูเว้ย แม่งยกดูดจ๊วฟๆจนหมดแก้วด้วย
“..ข้าว?”
“…” อะไรรู้จักกูด้วย กูรู้กูดังไม่ต้องมาทำเป็นใสซื่อแดกน้ำกูไปไม่รู้จักขอโทษยังมีหน้ามามองอีก
“ข้าวใช่ไหม?” เออใช่ มึงมีปัญหาอะไร
“ครับ”ผมตอบส่งๆไป
“จริงด้วย พี่ก็ว่าหน้าคุ้นๆอยู่”
“...” ผมขมวดคิ้ว ผมไม่ยักจะจำเขาได้ ใครว่ะ? จะใครช่างเถอะแต่กูจะเอาค่าน้ำ
“จำพี่ไม่ได้หรอ?” เออจะอาตรงๆก็จำไม่ได้ไง
“เอ่อครับ ผมขอค่าน้ำคืนด้วย คุณแย่งแก้วน้ำผมไป” ผมบอกพร้อมแบมือขอตังค่าน้ำ
“ยังกวนเหมือนเดิมเลยนะเรา” เขาว่าแล้วก็ยีหัวผมจนยุ่งเยิง
“นี่!” ผมปัดมือเขาออกจากหัวผมแล้วจัดทรงผมตัวเองแบบลวกๆมองคนที่ส่งยิ้มให้ผม
“ไม่เจอกันแค่กี่ปีเอง โตแล้วน่ารักกว่าตอนม.ปลายอีก” ม.ปลาย?
“อะไรของคุณ พูดไรไม่รู้เรื่อง เอาค่าน้ำมาอย่าเปลี่ยนเรื่องรีบจ่ายๆมา” ผมเท้าเอวแบมือของตังตรงหน้า
“งั้นพี่จะซื้อให้ใหม่..ป้าครับเอาเหมือนเดิมแบบเมื่อกี้นะครับ” เขาบอกผมแล้วหันไปสั่งป้าขายน้ำแล้วหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง บ้าป่าวว่ะ
“...” ผมรอป้าไม่นานก็ได้ ผมหยิบแล้วเดินออกมาจากร้านทันที
“เดี๋ยวดิ” ผมมองผู้ชายตรงหน้าที่เขามาขวางทางผม
“อะไร?” ผมตอบเสียงห้วน หงุดหงิดแล้วเว้ยจะไปแดกข้าว
“พี่ยังรอคำตอบเราอยู่นะ” เขาทำหน้าจริงจัง
“คำตอบ?” ผมถามอย่างสงสัยคำตอบอะไรวะ
“อืม..”เขาพยักหน้า
“ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการคำตอบอะไรนะ เอาจริงป่ะผมไม่รู้จักคุณวะ จำไม่ได้ด้วย โทษทีคงให้คำตอบไม่ได้วะ” ผมบอกแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่ก็ถูกดักเอาไว้อีก อะไรของเขาอีกวะ
“นี่ข้าวจำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ งั้นข้าวก็ลืมเรื่องวันนั้นแล้วดิ”
“ครับ เรื่องอะไรคุณก็บอกผมมาเลย แล้วคุณพี่เป็นใครก็บอกผมมาเผื่อผมจะจำได้” ผมบอกอย่างใจเย็น ถึงแม้ตอนนี้จะหงุดหงิดแล้วก็เถอะ
“พี่ชื่ออาร์ม” อาร์ม? คือมันกว้างไปไหมว่ะ
“ครับแล้ว?” ผมถามต่อ
“พี่อาร์ม ห้องสอง โรงเรียน... เคยสารภาพว่าชอบข้าวช่วงกีฬาสี แต่ตอนนั้นข้าวปฏิเสธพี่ไปเพราะข้าวมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่พี่ก็ยังไม่
ยอมยังตื้อเราอยู่จนวันพี่เรียนจบก็ไปหาข้าวอีกครั้งแล้วบอกชอบข้าวถึงจะโดนปฏิเสธอีกรอบก็เถอะ พี่จึงบอกกับข้าวว่าถ้าวันใดวันหนึ่งเราต่างคนต่างไม่มีใครแล้วกลับมาพบกันอีก...” เขาพูดยิ้มๆมองหน้าผม
“...” ผมพอจะนึกออกแล้วครับ พี่อาร์มห้องสอง เขาเคยมาสารภาพกับผมว่าชอบผม ผมจำได้แล้ว...แต่เรื่องคำตอบอะไรที่พี่เขาว่า
นั้นผมกลับจำไม่ได้
“
...เราจะตกลงคบกัน” ผมเงยหน้ามองเขาอย่างอึ้งๆ ทำไมผมจำช่วงนี้ไม่ได้วะ
“..เอ่อคือ” ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก
“ข้าวอย่าเพิ่งตอบพี่ก็ได้” พี่เขาบอกยิ้มอ่อนโยนให้ผม
“อ่าครับ”
“ไปกินข้าวเถอะ พี่ไม่กวนเราแล้ว”
“ครับๆ” ผมพยักหน้าแล้วบอกขอตัว ผมเดินกลับมายังตะที่มีไอ้เพียวนั่งจองอยู่ กลับมาพร้อมสภาพมึน งง ไม่งงได้ไง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองไปตกลงแบบนั้นตอนไหน โอ๊ยยอิข้าวเอ้ย มึงไปตกลงอะไรกับเขาไว้ !!! ผมเอาหัวโขกโต๊ะเมื่อนั่งลงแล้ว
“เฮ้ยๆๆเป็นไรเดี๋ยวหัวก็แตกหรอก” ไอ้เพียวมันทักขึ้น ผมหยุดโขกหัวกับโต๊ะแล้วค่อยๆเงยหน้ามองมัน
“ฮือออ ไอ้เพียวริคุ…” ผมแทบน้ำตาไหลพราก
“เฮ้ยเป็นไรใครทำไรมึงบอกกูมา”
“กูจะทำไงดี กูไปตกลงอะไรไม่รู้ไว้ แงงงงง”
“เอ้อๆๆใจเย็นก่อนน มีไรค่อยพูดเว้ย” มันตบบ่าผมเบาๆ
“ฮึก กูไปตอบตกลงว่าจะคบกับพี่เขาถ้ากูยังไม่มีแฟน” ผมบอกมันพร้อมกับจับแขนมันไว้แน่น
“พี่? ใครว่ะ?” มันขมวดคิ้วถาม
“พี่อาร์ม เรียนที่โรงเรียนเดียวกับกูแต่เป็นรุ่นพี่ เขาเคยมาสารภาพว่าชอบกูแล้วบอกว่าถ้าเจอกันแล้วต่างคนต่างไม่มีแฟนเราสองคนจะ
ต้องคบกัน...ไอ้เพียวววววววกูควรทำไงงง กูยังไม่มีแฟนด้วย แงงงงงงงงง” ขงข้าว ณ จุดๆนี้ไม่หิวแล้วเว้ย
“...” มันเงียบ
“ไอ้เพียวอย่าเงียบบช่วยกูคิด”
“เออช่วยอยู่!” มันบอก
“เร็วๆๆ กูควรทำไง”
“งั้นเอางี้ มึงชอบไอ้เหนือใช่ไหม”
“อืม” ผมพยักหน้ากระพริบตาถี่ๆมองมัน
“งั้นมึงก็ต้องทำให้ไอ้เหนือเป็นแฟนมึงให้ได้” โถ่ไอ้เหี้ย ถ้าง่ายขนาดนั้นกูคงได้เป็นแฟนน้ำเหนือนานแล้ว อีกอย่างกลัวน้ำเหนือจะ
เกลียดผมที่คิดไม่ซื่อกับเขา
“แต่กูกับน้ำเหนือเป็นเพื่อนกัน แล้วถ้าเหนือรู้กูกลัวเหนือเกลียดกู”
“งั้นมึงก็แค่เป็นแฟนกับคนที่มึงไม่ชอบนั้นละ แค่นั้น” มันว่าแล้วก็ดูดน้ำกิน
“ไม่เอา!! แล้วมึงจะให้กูทำไง” ผมว่าเสียงอ่อน ไอ้เพียววางแก้วน้ำดังปึก น้ำขงน้ำแข็งแทบกระเด็นใส่หน้าผม
“รวบหัวรวบหางไอ้เหนือให้เป็นของมึง”
“ห้ะ!!”
“มึงจะเสียงดังไปทำไหมไอ้ข้าว” มันส่ายหน้าระอากับผม ไอ้เวรไม่ห้ะได้ไงดูวิธีมันสิครับ
“กูตกใจวิธีมึงมัน...”
“ถ้าไม่ทำมึงก็ยอมคบกับพี่องพี่อาร์มอะไรนั้นไปเถอะ จบ!” มันบอกจบก็ลุกเดินจากโต๊ะไปเลย
“ไอ้เพียวววว..” ผมร้องโหยห้วนเมื่อมันเดินจากไป วิธีรวบหัวรวบหาง ผมเข้าใจความหมายมันดีแต่จะให้ผมไปทำมันก็...โอ๊ยยย ไอ
แอมเวียนเฮด ฮืออ อยากตายจริงเว้ย ทำไมฟ้าต้องส่งไอ้พี่อาร์มมาในช่วงเวลาที่ข้าวหอมคนนี้ยังไม่มีแฟนด้วย มันโหดร้ายยิ่งหนัก
กก
TBC.