หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ปิดเทอมรัก จังหวะหัวใจ ใสๆครับ เพิ่มตอนพิเศษจบในตอน จบแล้ว

[Khoco]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[Khoco]

เป็นเรื่องสมมุติที่แต่งขึ้นเพื่อความเพลิดเพลินเท่านั้น ขอบคุณครับ 
ปิดเทอมหน้าร้อนปีนี้ผมได้มีโอกาสไปทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมและนั้นทำให้เรื่องราวของผมเรื่มต้นขึ้น
ผมเป็นเด็กพาสทามอยู่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวชานเมือง และวันนี้เป็นวันแรกของการทำงาน
ดีที่มีคนรู้จักทำงานอยู่ที่นี้ก่อนแล้วเลยทำให้ไม่อึดอัดใจเท่าไหร่กับการเริ่มงานวันแรก (ปกติผมเป็นคนขี้อายนะครับ เรื่องของความขี้อายเกิดจากที่ผมเป็นคนหน้าหวานนะครับแล้วก็มีนิสัยค่อนข้างเรียบร้อยเลยทำให้มักถูกผู้ชายด้วยกันแซวบ่อยๆ เลยทำให้ผมค่อนข้างอายที่จะเจอกับผู้คนใหม่ๆ) อ๋อลืมไปผมชื่อ โก ครับส่วนเพื่อนที่ชวนผมมาทำงานที่นี่ชื่อ อาม เวลาเริ่มงานเป็นเวลาก่อนร้านเปิดหนึ่งชั่วโมง อาม พาผมเข้าไปในร้านและแนะนำเพื่อนๆที่ต้องร่วมงานด้วยให้รู้จัก ร้านที่ผมทำเป็นร้านอาหารสองชั้นครับชั้นล่างเป็นห้องอาหารส่วนตัวกับห้องรวม ส่วนด้านบนเป็นดาดฟ้าครับเป็นที่นั้งแบบเอ้าดอ บรรยากาศดีมากเลยครับ โดยการทำงานของที่นี้จะแบ่งเป็นกลุ่มทีมครับแต่ละทีมจะแบ่งกันดูแลแต่ละโซนของร้านโดยเวียนกันไปอาทิตย์ละครั้ง และแน่นอนผมได้อยู่ทีมเดียวกับอามครับแล้วก็เพื่อนๆอีกสองสามคนโดยมีหัวหน้าหนึ่งคนเป็นคนดูแลทีมครับ พี่เขาชื่อพี่ก้องเป็นคนใจดีครับเป็นกันเองแล้วก็ตลกดีครับและแน่นอนพี่เขาชอบแกล้งครับ (ไม่อยากเจออะไรแบบนี้ยังต้องมาเจออีก) โซนที่ผมต้องดูแลวันนี้เป็นโซนห้องรวม กับโซนดาดฟ้าครับ พี่ก้องแบ่งให้ผมกับอามแล้วก็น้องยีน (น้องยีนเป็นผู้หญิงนะครับ) อยู่ห้องรวมด้านล่างครับ ผมก็ทำงานปกติครับรับลูกค้าดูแลเรื่องการเสริฟอาหารการยกอาหารลงโต๊ะให้ลูกค้า หลังจากที่ทำงานได้ซักพักลูกค้าด้านล่างเริ่มน้อยลง พี่ก้องก็ให้ผมขึ้นไปช่วยข้างบนดาดฟ้าครับ  "น่ารักอ่ะ" ผมได้ยังเสียงแว่วๆมาตอนแรกก็คิดว่าลูกค้าคุยกันเลยไม่สนใจ  "น่ารักอ่ะมาใหม่หรอชื่ออะไร" พอได้ยินอีกครั้งผมก็รู้ละว่าโดนแซว ก็ทำนิ่งๆไม่สนใจเพราะอายครับตอนนั้นรู้สึกอายมาก กลัวคนรอบข้างได้ยินทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่นิ่งๆเอาไว้ แต่เจ้าของเสียงนั้นก็ยังไม่หยุดแซว ผมเลยหันไปมองตอนแรกนึกว่าเป็นพี่ก้อง แต่ไม่ใช่ครับผมคิดในใจใครว่ะ เมือเช้าตอนที่อามแนะนำเพื่อนให้รู้จักก็ไม่เห็นคนนี้นี่นา พอผมหันไปมอง  "สวัสดีมาใหม่หรอน่ารักอ่ะ" ยังยังไม่หยุดผมคิดในใจ  "หยิ่งจังนะถามก็ไม่ตอบ"  ปะปะปะเปล่านะ ผมรีบตอบหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น (ผมไม่ได้ยิ่งจริงๆนะครับผมแค่อายแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก) สวัสดี เราชื่อโก "หวัสดีเราแป๊ปซี่นะดีที่รู้จักเป็นเพื่อนอามหรอ" อืมใช่อามพามาทำงานที่นี้นะ พี่ก้องให้ขึ้นมาช่วยงานข้างบน นายก็อยู่ทีมเดียวกันใช่มะเมื่อเช้าไม่เห็นเลย  "อ่ะโทษทีเมื่อเช้าเรามาสายนะ ว่าแต่น่ารักแบบนี้กลับบ้านไปไหว้แม่กับพี่มั้ยจ๊ะ"  (เอาอีกแล้วผมคิดในใจหยุดได้แล้วนี้เราดูตุ๊ดขนาดนั้นเลยหรอถึงได้โดนอะไรแบบนี้T_T) ผมก็นิ่งเงียบไปเพราะอายหลังจากนั้นแป๊ปซี่ก็หยุดแซวแล้วเราก็ทำงานต่อจนถึงเวลาใกล้ร้านปิด  "ลูกค้ากลับหมดแล้วเหลือเก็บโต๊ะแล้วก็เก็บทำความสะอาดเสร็จแล้วก็กลับบ้านได้แล้วละ ว่าแต่โกพักอยู่แถวไหนหรอ" แป๊ป ถามผม (แป๊ปซี่มันยาวไปผมเลยเรียกสั้นๆว่าแป๊ปเฉยๆ)  บ้านเราอยู่ใกล้ๆกับบ้านอามนะ ผมตอบ "แล้วโกเคยทำงานที่อื่นมาก่อนรึเปล่าเห็นทำงานคล่องดีนี้"  อืมเราเคยทำที่ร้าน เดอะริท นะแต่ว่าปิดเทอมปีนี้ไปสมัครไม่ทันคนเติมก่อนเลยได้มาที่นี้ละ  "หรอเมื่อก่อนแฟนเราก็ทำงานที่นั้นนะแต่ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้ว" จริงดิแฟนแป๊ปชื่ออะไรอ่า "ไม่บอก555" งั้นก็ทำงานเถอะผมบอก หลังจากนั้นเราก็ช่วยกันเก็บร้านจนเสร็จแล้วก็รอเวลาเลิกงาน เหลืออีก20นาทีจะเลิกงานละ (ผมเข้างาน 10:00 - 22:30) ผมจึงลงมาข้างล่างรอเวลาเลิกงานกับอาม น้องยีน แล้วก็เพื่อนๆข้างล่าง แล้วแป๊ปก็ตามลงมาทีหลัง "ช้าว่ะ" อามตะโกนบอกแป๊ปซี่ "แล้วไงวะยังไม่ถึงเวลาเลิกงานซักหน่อย" แป๊ปตอบ  "เออแล้วโกกลับบ้านยังไงไปส่งเปล่า" (เอาอีกแล้วผมคิดในใจอย่าแซวตอนคนเยอะๆจะได้มั้ย) ผมทำเป็นนิ่งๆแล้วตอบ ก็คงเดินกลับกับอามละบ้านอยู่ใกล้ๆกัน "อะไรว่ะสองคนนี้ทำงานแป๊ปเดียวนี่สนิทกันแล้วหรอ"  อามถาม ผมก็เงียบแล้วก็ไม่ได้ผูดอะไรจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน (ที่จริงในใจผมก็รู้สึกดีนะครับที่โดนแป๊ปแซวแต่ว่าผมก็อายๆเวลาที่เขาพูดหรือแซวผมต่อหน้าคนเยอะๆ555 ผมคิดว่าแป๊ปเป็นคนร่าเริงครับแล้วก็ไม่ค่อยสนใจสายตาคนรอบข้างผิดจากผมที่ต้องคอยสนใจความคิดแล้วก็สายตาของคนอื่นอยู่เสมอแป็ปซี่เป็นคนหน้าตาดีครับผิวเข้มดูคมๆดีจากที่ได้ร่วมงานกันวันนี้ผมก็สนุกดีครับ อะไรเนี้ยพึ่งเจอกันเองนะอย่าคิดไปไกลสิ ไม่ๆๆพอๆอาบน้ำแล้วนอนๆได้แล้ว)
เรื่องของวันนี้ก็ขอจบไว้เท่านี้ก่อนนะครับถ้าชอบเดี๋ยวผมจะมาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ ถ้าอ่านมาจนถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากนะครับ

(เป็นครั้งแรกที่เขียนขอบคุณครับรบกวนช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ) By Khoco   

[ืniyataan]

มาต่อนะ รออ่าน...นนนนนนนนน   

[Khoco]

(เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น)
หลังจากวันนั้นพี่ก้องก็จัดทีมให้ผมกับแป๊ปทำงานด้วยกันมาตลอดโดยให้ความเห็นว่าทำงานด้วยกันได้ดีเลยจับให้ทำงานคู่กันซะเลย (ในใจผมก็แอดดีใจหรอกครับเพราะแป๊ปก็นิสัยดีแถมยังหน้าตาดีอีกเอะหรือจริงๆแล้วผมชอบที่โดนแป๊ปแซวบ่อยๆ555) จากที่สังเกตุดูพักนี้แป๊ปเขาก็มาทำงานเร็วขึ้นนะครับ แถมยังช่วยงานในส่วนขอผมอีกด้วย ก็ไม่ได้อยากหลงตัวเองหรือคิดไปไกลหรอกครับในใจก็คิดว่าเป็นคนที่นิสัยดีขี้เล่นแบบนี้ต้องมีแฟนอยู่แล้วแน่ๆเลย แล้วอีกอย่างดูน้องยีนก็ดูเหมือนจะชอบๆแป็ปเขาอยู่ด้วยนะครับ หลังจากที่ทำงานครบหนึ่งอาทิตย์วันพรุ่งนี้ผมก็จะได้วันหยุดแล้วละครับ    "โกจะถึงเวลาพักเบรคแล้วตอนออกไปกินข้าวรอแป๊ปด้วยนะ"   แป็ปหันมาบอกผมที่กำลังเก็บโต๊ะที่ลูกค้าพึ่งจะลุกออกไป ได้สิวันนี้เบรคไม่ตรงกับอามอ่าเลยคิดว่าต้องไปกินข้าวคนเดียวแน่เลย ผมตอบ (ที่ร้านจะเลี้ยงข้าวตอนเช้าที่เข้างานกับตอนเย็นที่เลิกงานนะครับตอนพักเบรคหรือพักเที่ยงต้องออกไปทานข้างนอกกันเอง) เมื่อถึงเวลาพักผมก็เดินออกจากร้านมาพร้อมกับแป๊ปซี่เราเดินดูร้านอาหารตามสั่งแถวๆบริเวรร้านที่เราทำอยู่ผมคิดไว้แล้วละครับว่าจะกินอะไร  "โกจะกินอะไรอ่า" แป็ปถามผม ผมเลยบอกว่าจะกินก๊วยเตี๋ยวซึ่งเป็นร้านประจำที่มาทานตอนพักเที่ยงทุกวันอยู่แล้วนะครับ555กินได้ทุกวันเลย แต่ที่ร้านขายอาหารตามสั่งด้วยนะครับเลยมีให้เลือกเยอะ  แล้วแป๊ปละจะกินอะไร ผมถามกลับ "ยังไม่รู้เลยเดี๋ยวดูก่อน" แป๊ปตอบ เมื่อถึงร้านผมเลยสั่งเหมือนอย่างที่เคยกิน ป้าครับขอเส้นเล็กน้ำตกชามหนึ่งครับ "ป้าครับผมด้วยเป็นสองชามนะครับ" แป๊ปสั่งตามผม หลังจากที่ได้อาหารที่สั่งแล้วเรากินกันปกติครับหลังจากที่กินหมดแล้วแป๊ปเขาก็สั่งข้าวไข่เจียวกินเพิ่ม ผมก็ตกใจก๊วยเตี๋ยวที่กินก็เยอะแล้วนะยังจะกินเพิ่มอีกหรอ ผมเลยถามไปแบบนั้น แป๊ปบอกว่า ยังไม่อิ่มแถวเวลาพักยังเหลืออีกเยอะ  (ใช่ครับเวลาเบรคตั้ง3ชั่วโมงกลับบ้านไปนอนได้สบายๆเลย) ต่อจากนั้นเมื่อเวลาพักตรงกันเราก็จะออกมาทานข้าวด้วยกันแบบนี้บ่อยๆ และก็เหมือนเดิมครับ แป๊ปจะสั่งเหมือนอย่างที่ผมสั่งทานก่อนทุกครั้งแล้วก็จะสั่งทานของที่ตัวเองอยากทานอีกทีหลังเป็นแบบนี้เรื่อยๆครับ (แบบนั้นจะไม่ให้ผมอดคิดไปไกลได้ไงละ) เราเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆในที่ทำงานก็มักจะโดนพี่ก้องกับอามแซวอยู่บ่อยๆ  มีวันหนึ่งตอนใกล้ปิดร้านหลังจากที่เก็บของเสร็จ ก็ถึงเวลาทานข้าวก่อนกลับบ้านพี่ก้องก็ไม่รู้นึกยังไงถามผม "โกพี่ถามจริงๆนะยังไม่มีแฟนหรอ" แป๊ปซี่รีบตอบสวนขึ้นมาเลย "ผมไงแฟนโก" ทุกคนนิ่งรวมถึงผมก็นิ่งไปพักหนึ่ง ผมเลยรีบตอบออกไปแบบเขิลๆว่า ไม่ใช่ไม่ใช่นะครับแป๊ปซี่มันพูดเล่น แล้วก็หัวเราะแป๊ปมันก็พูดแบบยิ้มทีเล่นทีจริงทุกคนเลยเข้าใจและคิดไปว่าเราแซวกันเฉยๆนะครับ (แต่ในใจผมนี่ยิ้มไม่หยุดเลย555) แถมเจ้าแป๊ปยังมีการหยอดทุกคนในโต๊ะทานข้าวนั้นอีก แป๊ปมันถามว่า ทุกคนรู้มั้ยว่าเนื้อปลาที่อร่อยที่สุดอยู่ตรงไหน พี่ก้องก็ตอบตรงตัวปลาบ้าง อามก็ตอบตรงท้องปลาบ้าง น้องยีนก็ตอบตรงหางปลาบอกว่ากินหางปลาแล้วจะฉลาด ส่วนผมตอบว่าตรงแก้มปลา(เหมือนจะเคยได้ยินมาแบบนั้นเดานะ) ถูกครับแป๊ปบอกว่าเนื้อปลาอร่อยที่สุดอยู่ตรงแก้ม แล้วก็ตักแก้มปลามาใส่จานข้าวผม ยิ่งทำให้ผมอายแล้วก็โดนแซวเข้าไปกันใหญ่ (อย่าทำแบบนี้ตอนอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆได้มั้ยถ้าอยู่สองคนจะดีใจมากเลยผมคิดในใจ) วันนี้ผมกลับบ้านคนเดียวครับเพราะอาบต้องกลับบ้านกับแฟน อามเริ่มมีแฟนได้สักประมาณอาทิตย์หนึ่งได้แล้วมั้งครับบ้านแฟนกับบ้านอามอยู่คนละทางเลยต้องไปส่งแฟนก่อนแล้วค่อยกลับบ้านที่หลัง เพราะงั้นพักนี้ผมเลยต้องกลับบ้านคนเดียว วันนี้ผมกับแป๊ปเป็นเวรเก็บโต๊ะทานข้าวครับเลยได้อยู่ปิดร้าน หลังจากเก็บของทุกอย่างเสร็จเราก็เดินออกมาพร้อมกันตอนนี้เวลาประมานห้าทุ่ม ถนนเงียบหมดแล้วร้านที่ผมทำมันอยู่ในสวนสาธารณะของห้างสรรพสินค้านะครับเพราะงั้นเวลาแบบนี้เลยไม่มีคนแล้วระว่างทางที่เดินออกมาเหมือนแป๊ปซี่เขาจะหยุดเดินไปพักหนึ่งจนผมเดินแซงหน้าเขาออกมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว แป๊ปมันเข้ามากอดผมจากด้านหลังครับทำให้ผมนิ่งเพราะตกใจไม่คิดว่าแป๊ปจะทำอะไรแบบนี้ผมนิ่งเงียบแป๊ปก็เงียบครับเราหยุดอยู่แบบนี้ประมานสักนาทีหนึ่งได้พอเห็นว่าผมไม่ได้ตอบโต้อะไรแล้วก็นิ่งเงียบแป๊ปเลยปล่อยมือที่กอดผมอยู่ออกครับ แล้วก็พูดว่าไม่มีอะไรแค่ลองใจนะ (ผมดีใจนะแต่ผมทำอะไรไม่ถูก) ผมไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มๆแล้วเราก็แยกทางกันตรงหน้าสวนนะครับเพราะบ้านเราไปกันคนละทาง พอกลับถึงบ้านผมก็อดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ทั้งที่โต๊ะกินข้าวทั้งที่เกิดตอนระหว่างทางที่กลับบ้านด้วย ผมดีใจมากเลยแล้วก็รู้สึกเสียดายที่เอาแต่นิ่งเงียบแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป วันนี้ผมอาบน้ำนอนอย่างมีความสุข(ผมมีความสุขจริงๆนะวันนี้นะ) เช้าวันรุ่งขึ้นวันนี้เป็นวันหยุดของผมครับเชื่อมะผมไม่ได้ดีใจเลยที่หยุดงาน555ผมอยากไปทำงานทุกวัน คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยมั้ยครับว่าเพราะอะไรใช่ครับเพราะผมอยากไปทำงานผมชอบทำงานจริงๆนะผมพูดจริงไม่มีเรื่องอื่นเลย555 เป็นวันหยุดที่หน้าเบื่อมากครับผมนั่งรอนอนรอให้ผ่านวันนี้ไปเร็วๆก็ตามนี้ละครับวันหยุดของผมก็ไม่มีอะไร  จนถึงอีกวันผมตื่นแต่เช้าแล้วก็รีบไปที่ทำงานเหมือนอย่างวันทำงานทุกๆวัน555 "มาเร็วจัง" ผมถามอย่างแปลกใจที่เห็นแป๊ปมันมาก่อนเวลางานได้  "เมื่อเช้ามีธุระนะวันนี้เลยตื่นเช้าเลยมาทำงานเร็วไง" แป๊ปมันตอบ หลังจากที่เตรียมเปิดร้านวันนี้ พี่ก้องก็บอกให้ผมอยู่ดูแลโซนข้างล่าง ให้แป๊ปขึ้นไปดูข้างบนเพราะวันนี้เป็นวันหยุดของอาม (เซงเลยผมรู้สึกเซงนิดหน่อยจริงๆนะครับ) วันนี้ผมอยู่ดูแลโซนกับน้องยีนนะครับ เมื่อใกล้ถึงเวลาพักอยู่ดีๆน้องยีนก็เดินเข้ามาหาผม "พี่โกยีนคบกับพี่แป๊ปได้มั้ย" ผมอึ่งครับทำอะไรไม่ถูกไปพักหนึ่งแต่ก็เก็บอาการครับ ผมทำเป็นเฉยๆแล้วบอกว่า "ได้สิยีนมาถามพี่ทำมัย"  "ก็ยีนเห็นพี่สองคนคุยกันอยู่" น้องยีนบอก ผมนี้ทำอะไรไม่ถูกเลยครับสตั้นมากบอกเลยแต่ก็เก็บอาการครับ "ได้สิเราไม่ได้เป็นอะไรกันจะมาถามพี่ทำมัยไปถามเจ้าตัวเขาสิ" ผมบอก "งั้นตอนพักเบรคขอยีนออกไปพร้อมพี่แป๊ปนะเปลี่ยนกัน" น้องยีนขอ ผมเลยให้เปลี่ยนแล้วรอไปรอบหลังพร้อมต้อมเพื่อนในทีมอีกคนครับ หลังจากนั้นเลยทำให้ผมเริ่มห่างออกมาจากแป๊ปนะครับ หลายๆคนคงรูสึกได้ละครับแต่เพราะคงเกรงใจละมั้งเลยไม่ถามกัน ผมเองก็คิดว่าดีแล้วละที่ไม่ถามเพราะผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันเป็นความรู้สึกอึนๆนะครับมันบอกไม่ถูกจนเวลาผ่านไปอาทิตย์หนึ่งก่อนถึงวันหยุดน้องยีนก็เข้ามาหาผมบอกว่า "พี่โกวันหยุดนี้พายีนไปบ้านพี่แป๊ปหน่อยสิ"  (ห๊ะอะไรนะผมอุทานในใจ) ผมเพลอพูดออกไปว่า "ถ้าพี่พายีนไปแล้วแป๊ปเขาจะคุยกับยีนหรอ" ผมไม่ได้ตั้งใจพูดออกไปนะครับแค่ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้เก็บอาการสุดๆละครับแต่ก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆแล้วก็ยิ้มให้  "เออเนอะยีนก็ว่างั้นละ" น้องยีนตอบ ผมเลยพูดเสริมว่า ใช่มะเพราะงั้นยีนไปคนเดียวเถอะแบบนั้นน่าจะดีกว่า (ผมไม่อยากไปจริงๆละครับเลยตอบไปแบบนั้นกลัวจะเข้าใจความหมายของคำว่าคนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน) หลังจากนั้นผมก็ทำงานปกติครับทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมยังทำตัวเหมือนเดิมกับน้องยีนกับแป๊ปก็ยังคุยกันปกติครับแค่ไม่เข้าไปสนิทกันเหมือนก่อนๆ จนเวลาใกล้เปิดเทอมต่างคนต่างก็ต้องแยกย้ายครับ วันสุดท้ายของการทำงานที่ร้านเลี้ยงอาหารเราแบบง่ายๆเป็นการเลี้ยงส่งเล็กๆนะครับเพราะเจ้าของร้านใจดี ผมไม่รู้ว่าหลังจากวันนั้นยีนกับแป๊ปคบกันรึเปล่า หลังงานเลี้ยงเสร็จผมก็อยู่ช่วยเก็บของที่ร้านช่วยปิดร้านต่อนะครับทุกคนกลับกันหมดแล้วพี่ก้องเลยให้ผมกลับออกมาก่อน พอออกมาหน้าร้าน แป๊ปซี่ครับ แป๊ปซี่มันเหมือนยืนรอใครอยู่ ผมเลยถาม "ยังไม่กลับหรอ" "ก็รออยู่นี้แหละ" แป๊ปซี่ตอบ (ผมดีใจจัง) เราเดินกลับออกมาพร้อมกัน แป๊ปมันถามผมว่า "ปิดเทอมหน้าจะมาทำงานที่นี้อีกรึเปล่าแป๊ปมาทำงานที่นี้ทุกปีเลยนะ" แป๊ปมันบอก ผมเลยบอกว่า "มาสิทำงานที่นี้สนุกดีทุกคนก็ใจดีมากด้วย" "งั้นปิดเทอมหน้าเจอกันนะ" แป๊ปซี่บอก (แป๊ปซี่มาจากต่างจังหวัดครับพ่อทำงานเป็นพ่อครัวอยู่ที่ร้านนี้เพราะงั้นเวลาปิดเทอมก็จะมาทำงานที่นี้ครับ) เราต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านครับ ถึงเวลาเปิดภาคเรียนผมก็ไปเรียนปกติใช้ชีวิตในโรงเรียนเรียนทั้งเวลาทั้งเรื่องราวหลายๆอย่างทำให้ทำให้ผมลืมเรื่องของแป๊ปซี่ไปนะครับจนปิดเทอมมาถึงอีกครังปีนี้ผมต้องไปต่างจังหวัดครับพี่สาวชวนไปเที่ยวบ้านพี่เขยที่ต่างจังหวัด ผมไปได้ประมานหนึ่งเดือนก็โทรกลับมาหาแม่ แม่บอกว่า "โกเพื่อนลูกคนที่เคยทำงานร้านอาหารที่ลูกเคยไปทำเมื่อปีที่แล้วมาถามหานะลูก" ผมเลยถามกลับ "ใครครับแม่" "ไม่รู้สิแม่จำชื่อเขาไม่ได้" แม่ผมบอก ผมเก็บเรื่องนั้นมาคิด(ใครว่ะที่ทำงานที่ร้านถ้าเป็นอามแม่คงรู้จักเจอกันอยู่ทุกวันหรือว่าจะเป็น) ผมอยู่ที่บ้านพี่เขยได้อีกประมาณอาทิตย์หนึ่งก็ขอกลับครับเพราะไม่มีอะไรทำคิดว่าน่าเบื่อๆนะครับอีกอย่างผมนึกถึงคนที่มาถามหาผมด้วยเลยคิดว่าจะไปดูสักหน่อย พอผมกลับถึงบ้านวันรุ่งขึ้นผมก็ไปสมัครทำงานที่ร้านเดิมนะครับ ผมมองหาแป๊ปซี่ ไม่เห็นเลยคิดว่าคงเป็นวันหยุดมั้ง จนผมอดไม่ไหวเลยเพลอถามพี่ก้องออกไป "พี่ครับแป๊ปซี่ไม่มาทำงานหรอครับ" "เออกลับต่างจังหวัดไปแล้วพอดีพ่อเขาเสียนะมาทำงานได้เดือนเดียวพ่อเขาก็เสียเลยกลับต่างจังหวัดไปแล้วคงไม่มาทำงานที่นี้อีกแล้วละมั้ง" สุดประโยคที่พี่ก้องพูดผมนิ่งช๊อคไปพักใหญ่พี่เขาไม่ทันสังเกตุเพราะพูดแล้วก็เดินไปดูงานที่อื่น ผมจึงยืนนิ่งอยู่แบบนั้นในใจก็คิดถึงแต่เรื่องของแป๊ปซี่ มันเหมือนความทรงจำกลับมาจำเรื่องต่างๆขึ้นมาได้รวมถึงเรื่องวันสุดท้ายของปีที่แล้วที่บอกว่าปิดเทอมแล้วจะมาทำงานที่นี้อีก ผมรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ อยู่ๆดีก็เหมือนรู้สึกได้ ไม่ใช่ว่ารู้สึกได้ว่าชอบแป๊ปซี่นะครับ ผมคิดว่าถ้าผมเป็นแป๊ปซี่ผมจะรู้สึกยังไงคนที่อยากจะเจอก็ไม่ได้เจอแล้วยังต้องมาเสียคนสำคัญไปอีก เด็กคนหนึ่งที่มีญาติแค่พ่อคนเดียวที่อยู่ที่นี้ ถ้าต้องเจอเรื่องแบบนั้นผมจะทำยังไง เรื่องดีๆที่ผมเคยได้รับจากแป๊ปซี่เป็นสิ่งที่ดีครับดีมากๆเลยด้วย แต่มีแค่ผมที่เดินหนีออกมาทั้งๆที่มีคนที่ดีกับผมแบบนั้นแท้ๆแต่ผมก็ยังไม่สามารถทำอะไรให้เขาได้ แม้เวลาที่แย่ที่สุดผมก็ไม่ได้อยู่ข้างๆเขา ผมขอโทษครับ ขอโทษจริง ผมไม่รู้ว่าแป๊ปซี่เขาจะโกรธผมรึเปล่า ตั้งแต่นั้นผมก็ไม่ได้เจอกับแป๊ปซี่อีกเลย แล้วก็ไม่ได้ไปทำงานที่นั้นอีกครับ จนถึงตอนนี้แม้เวลาจะผ่านมานานแล้วแต่ผมก็ยังไม่สามารถลืมเรื่องของคนๆนี้ได้ ผมขอโทษ และขอขอบคุณสำหรับทุกสิ่งครับ
THE END
จบแล้วครับ ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องของผมนะครับ ขอบคุณครับ By Khoco 
ติชมหรือแนะนำได้ครับผมจะนำไปปรับปรุงครับ ขอบคุณครับผม

[ืniyataan]

บางครั้งความรักก้อเป็นเรื่องของจังหวะเวลาและโชคชะตา..

[Khoco]

ตอน พิเศษ 1 วันแห่งความทรงจำ
(ชื่อและบุคคลเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น อาจนำเอาสถานที่บางแห่งที่มีอยู่จริงมาปรับแต่เพื่อความบรรเทิงขอบคุณครับ)

"โก พรุ่งนี้วันหยุดไปเดินเล่นกันมะ" ผมที่กำลังก้มเก็บจานและของบนโต๊ะอยู่หันไปมองที่ต้นเสียง ใช่ครับแป๊ปซี่เอ่ยถามในขณะที่กำลังช่วยผมเก็บโต๊ะและอยู่เป็นเวรทำความสะอาดและปิดร้านในวันนี้ คนที่ต้องหยุดงานในวันถัดไปพี่ก้องจะจัดให้เป็นเวรปิดร้านนะครับ "เอาดิแต่ขอสายๆหน่อยนะขี้เกียจตื่นแต่เช้าหนะ" ผมคิดสักคู่ก่อนตอบออกไป (ที่จริงไม่ได้คิดหรอกกำลังดีใจอยู่555) "คิดนานเลยนะทำมัยมีธุระหรอ" แป๊ปซี่เอ่ยถาม "เปล่าๆไม่มีแค่กำลังตั้งใจทำงานนะ555" ผมตอบไปแบบติดตลกแก้เขิน รีบๆเก็บกันเถอะเดี๋ยวดึก แป๊ปบอกหลังจากที่หันมองนาฬิกา หลังจากที่เก็บของปิดร้านเสร็จเราก็เดินออกมาพร้อมกัน "วันนี้เก็บร้านเสร็จเร็วเนอะ" แป๊ปซี่ชวนผมคุยสงสัยคงไม่อยากปล่อยให้บรรยากาศดูเงียบ "อืมใช่" ผมตอบ (ใช่ซะที่ไหนละปกติ4ทุ่มครึ่งก็เสร็จละแต่นี้มันจะ5ทุ่มละนะผมคิดในใจแต่ดีแล้วละอยากอยู่ในช่วงเวลาแบบนี้นานๆ) "ก่อนกลับไหนๆพรุ่งนี้ก็หยุดละเราไปเดินตลาดกรีนเดย์ไนท์กันมั้ย" แป๊ปซี่เอ่ยชวน "เอาดิเผื่ออยากหาอะไรกินด้วย" ผมตอบ เมื่อถึงตลาดกรีนเดย์ไนท์ ผมกับแป๊ปซี่เดินดูสินค้าที่วางขายกันอย่างสนุกสนานเหมือนกับว่าเป็นของที่แปลกใหม่และตื่นเต้นที่ได้เห็นทั้งๆที่ก็มีขายอยู่ตามตลาดทั่วๆไป สงสัยคงเป็นเพราะคนที่มาด้วย เราเดินเล่นดูร้านนู้นทีร้านนี้ที พูดคุยกันบ้างหัวเราะกันบ้างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากครับ เดินๆได้สักพักท้องก็เริ่มหิวสงสัยแป๊ปก็คงจะหิวเหมือนกันเลยเอ่ยถามผมขี้น "โกหิวเปล่าหาไรกินกันก่อนกลับเนอะ" เป็นคำถามกึ่งบังคับป่ะเนี้ย" ผมถามกลับแล้วมองหน้าแป๊ปซี่แบบยิ้มๆ "อืมใช่5555ก็หิวอ่า" แป๊ปซี่ตอบ "ได้ๆเอาดิเราก็หิวเหมือนกันเมื่อกี๊ที่ร้านกินน้อยไปหน่อยเลยยังหิวๆอยู่" ผมตอบ
แป๊ปซี่ : โอเคงั้นโกอยากกินอะไร
โก : กินผัดไทดีมะอยากกินอ่า
แป๊ปซี่ : เอาดิผัดไทที่กรีนเดย์อร่อยเราก็มากินบ่อยๆ
โก : ใช่มะที่ใส่กุ้งตัวใหญ่ๆนะชอบอ่าแล้วก็ได้หลายตัวมากเลยถึงจะแพงไปหน่อยก็เถอะ555
แป๊ปซี่ : ก็แพงกุ้งนะแหละ555
หลังจากที่คุยกันเสร็จผมก็เป็นคนเดินนำไปที่ร้านขายผัดไท "สองคนนะค่ะรับเป็นแบบไหนดีค่ะ" พี่คนขายผัดไทเอ่ยถามเมื่อเห็นพวกเราสองคนเดินไปนั่งที่โต๊ะ "ของผมเอาผัดไทยกุ้งสดครับ" "ผมด้วยครับ" แป๊ปซี่เอ่ยตามหลังจากที่ผมสั่ง "ได้ค่ะรอสักคู่นะค่ะ" พี่คนขายบอกด้วยใบหน้ายิ้มๆแล้วก็เดินกลับไป "สั่งเหมือนกันอีกแล้วนะไม่ใช่ว่าจะกินสองจานเหมือนเมื่อกลางวันนะ" ผมแซว "เปล่าๆคงกินแค่จานเดียวแหละดึกแล้ว555" แป๊ปซี่ตอบพร้อมหัวเราะ หลังจากที่รอได้สักพักพี่คนขายก็เดินมาพร้อมกับจานผัดไทสองจาน "ได้แล้วค่ะขอโทษที่ให้รอนะ" พี่คนขายบอกพร้อมวางจานพัดไทลงที่โต๊ะแล้วเดินจากไป "1 2 3 4 5 6" ผมนับกุ้งที่อยู่บนจาน "เห็นมั้ยกุ้งล่ะได้เยอะมากเลย" ผมหันไปอวดแป๊ปซี่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แป๊ปซี่หันมามองแบบยิ้มๆแล้วก็ตักกุ้งที่อยู่บนจานของตัวเองแบ่งให้ผมสองตัว "อะแบ่งให้ชอบหรอ" แป๊ปซี่บอก ผมพยักหน้ายิ้มรับ หลังจากที่กินเสร็จจ่ายตังเรียบร้อยแล้วเราก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ขากลับตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเลยไม่มีใครมีแค่เราสองคนเดินอยู่ที่ริมถนนเล็กๆระหว่างทางกลับบ้านทั้งๆที่ริมฟุตบาทก็กว่างนะแต่ทำมั้ยเราเดินชิดกันจัง (ที่จริงผมก็ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นละครับเลยไม่เขยิบหนีเห็นฝ่ายนั้นก็เดินเบียดเข้ามาเองด้วย) เราเดินคุยกันไปเรื่อยตามทางเดินเท้ามือที่แกว่งไปมาก็ชนกันบ้างเสียดกันบ้างผมนี้หัวใจเต้นแรงครับแบบว่าให้ความรู้สึกเหมือนเดินจับมือกันเลยแต่ก็นะคับแค่นี้ก็ดีแล้วพอสุดทางแยกเราก็ต้องแยกกันกลับครับเพราะบ้านเราไม่ได้อยู่ทางเดียวกัน "เจอกันพรุ่งนี้นะ" แป๊ปซี่บอกผมขณะที่ผมกำลังเดินไปอีกทางเพื่อที่จะกลับบ้าน "โอเคสายๆหน่อยนะไม่อยากตื่นแต่เช้านะ" ผมตอบ พอถึงบ้านผมก็อาบน้ำแล้วก็ขึ้นนอนเลยครับเพราะดึกมากแล้วและอีกอย่างก็อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ
เช้าวันต่อมา ปกติผมจะตื่นเพราะเสียงแม่ปลุกแต่วันนี้ไม่เหมือนๆทุกวันครับ555 ทั้งที่อยากตื่นสายๆแต่ว่าวันนี้ผมตื่นเช้าครับ ผมรีบอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าว "แปลกนะเนี้ยวันหยุดลูกตื่นมากินข้าวเช้าได้ด้วยหรอ" แม่ถามอย่างแปลกใจ "ได้สิแม่ก็ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ" ผมตอบแม่ไปแบบเขิลๆยิ้มๆ หลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จผมก็ช่วยแม่เก็บชามข้าวพร้อมเอ่ยบอกแม่ว่า
โก : แม่ครับวันนี้โกออกไปข้างนอกนะ
แม่ : มิน่าล่ะวันนี้ถึงตื่นเช้ามีนัดนี้เองจะไปไหนละ
โก : ไม่เช้าหรอกแม่กว่าห้างจะเปิดก็ตั้ง10โมงนี้พึ่งจะ8โมงเอง
ผมตอบแม่แบบยิ้มๆก่อนจะไปนั่งดูทีวี (ที่จริงก็ไม่ได้กะจะดูหรอกครับแค่รอเวลา) สักพักเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น "ใครมานะลูก" แม่ตะโกนออกมาจากในครัว "ครับแม่เดี๋ยวผมออกไปดู" ผมตอบ
ผมเดินออกมาที่หน้าบ้านพร้อมท่าทางแปลกใจ "แป๊ปซี่มาได้ไงรู้จักบ้านเราได้ไงเนี้ย" ผมถามออกไปแบบงงๆปนดีใจ "รู้ดิถามอามนะเราเคยมาบ้านอามเห็นบอกว่าอยู่บ้านใกล้กันไม่ใช่หรอแล้วอามละ" แป๊ปซี่ตอบพร้อมถามหาอามแก้เขิล "ไม่รู้ดิไปเที่ยวกับแฟนมั้งเห็นขับรถออกไปแต่เช้าละ" ผมตอบ "แต่เช้าหรอไหนว่าจะตื่นสายๆไงละนี้ดีใจที่จะได้ไปเที่ยวกับเราจนนอนไม่หลับเลยหรอ" แป๊ปซี่แซวผมกลับ ผมยิ้มพร้อมหลบสายตาหนิดๆแล้วตอบไปว่า "บ้าเปล่าแม่ปลุกต่างหากใครอยากตื่นเช้ากันวันหยุดทั้งทีไม่มี(เสียงสูง)" ผมตอบแบบเขิลๆ "ป่ะไปกันเถอะ" แป๊ปซี่เอ่ยชวนทันที "เดี๋ยวดิไม่เข้าบ้านหรอจะไปเลยหรอ" "อืมไปกันเลยก็ออกมาแล้วนิไว้เดี๋ยววันหลังเรามาเล่นบ้าน" "เคเดี๋ยวรอแป๊ปนะเดี๋ยวไปบอกแม่ก่อน" ผมบอกพร้อมเดินเข้าบ้านไปบอกแม่
"เราจะไปไหนดี" แป๊ปซี่เอ่ยถามขณะที่เรากำลังเดินออกมาจากปากซอยบ้านผม "งั้นเราไปเซ็นทรัลพร์าคดีมะอากาศดีไม่ร้อนด้วยอีกตั้งชั่วโมงกว่าห้างจะเปิด" ผมออกความเห็น เพราะเห็นว่าเดินจากที่บ้านผมไปไม่ไกลมากแป๊ปเดียวก็ถึงแล้วจะได้ไม่ต้องเดินไกล เซ็นทรัลพร์าคเป็นสานสาธารณะของห้างเซ็นทรัลนะครับที่นี้อากาศดีมากเลยครับ เราเดินคุยกันไปเรื่อยมีความสุขดีครับวันนี้เป็นวันธรรมดาที่ไม่ใช่เสาร์อาทิตย์คนเลยไม่เยอะเท่าไหร่ พอคนไม่เยอะเวลาเดินด้วยกันก็ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดครับ เราเดินใกล้กันจนแทบจะเบียดกันเหมือนเมื่อคืนเลยครับผมรู้สึกดีจัง เราเดินคุยกันได้สักพักก็เดินมานั่งพักทีม้าหินใต้ต้นไม้ในสวน แป๊ปซี้ก็เดินไปซื้อน้ำกับขนมมาให้เรานั่งเล่นพูดคุยกันถึงเรื่องที่ทำงานแล้วก็เรื่องต่างๆที่เราชอบนะครับ ยิ้มบ้างหัวเราะบ้างทำให้ผมรู้สึกว่ามันเป็นวันที่แสนจะพิเศษมากเลยครับเป็นวันหยุดที่ดีมากๆเลยละครับ เราใช้เวลานั่งเล่นนอนเล่นในสวนนี้เกือบจะทั้งวันเลยครับได้ไปเดินในส่วนที่เป็นห้างสรรพสินค้าแค่แบบเดียวก่อนกลับ พอเห็นว่าเย็นมากแล้วผมเลยชวนแป๊ปซี่กลับ "เดี๋ยวเราเดินไปส่งที่บ้านนะ" แป็ปซี่หันมาบอกผมพร้อมลุกขึ้นจากม้าหิน "ตามใจละกัน" ผมตอบ (เป็นคนดีจังนะจะมีสักกี่คนนะที่จะทำดีกับเราแบบนี้ที่ไม่ใช่พี่น้องหรือคนในครอบครัวเรานะผมคิดในใจ) ในระหว่างทางพอเข้าซอยบ้านผมฝนก็เทลงมาอย่างหนักที่ให้หลบฝนก็ไม่มีเราเลยตัดสินใจวิ่งลุยฝนเข้าบ้านนะครับ ต่างคนต่างเปียกกันทั้งตัวเลยเพราะฝนตกแรงมาก พอเข้าบ้านผมเลยแนะนำแป๊ปซี่ให้แม่รู้จัก แม่ก็ให้ผมกับแป๊ปซี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเดี๋ยวจะเป็นหวัด "ไปๆไปอาบน้ำเปลื่ยนเสื้อผ้ากันก่อนเอาเสื้อผ้าให้เพื่อนยืมใส่ด้วยนะลูกเดี๋ยวลงมาแล้วแม่จะทำข้าวเย็นให้กิน" "ครับแม่" ผมกับแป๊ปซี่ตอบออกไปพร้อมกัน แป๊ปซี่ยกมือขึ้นใหว้ขอบคุณพร้อมเดินขึ้นบ้ามตามผมมา "ห้องเราเล็กหน่อยนะเสื้อผ้าอยู่ในตู้นะผ้าเช็ดตัวด้วยอาบน้ำก่อนได้เลย" แป๊ปซี้ถอดเสื้อกับกางเกงออกโดยไม่สนใจสายตาผมผมนี้ใจเต้นแรงเลย แต่ไม่ได้ถอดหมดหรอกนะครับยังเหลือบล็อกเซอร์อยู่อีกตัว ผมนี้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะพร้อมพยายามทำเป็นไม่มอง (ทั้งๆที่อยากมอง) แล้วแป๊ปซี่ก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าพร้อมเดินเข้าห้องน้ำไป ระหว่างที่รอแป๊ปซี่อาบน้ำผมก็ถอดเสื้อผ้าเพื่อรออาบน้ำต่อแต่ไม่ได้ถอดหมดนะครับยังเหลือบล็อกเซอร์ไว้เหมือนกัน "โอ๊ย!แสบตา" เสียงแป๊ปซี่ดังขึ้นมาจากในห้องน้ำ ด้วยความตกใจผมเลยรีบไปดู ผมเปิดประตูเข้าไปเพราะเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อก แป๊ปซี่อาบน้ำไม่ล็อกประตูหรอ เออ..ไม่สิแล้วที่บอกว่าแสบตาละ ผมพูดยังไม่ทันจบแป๊ปซี่ก็เอาฝักบัวอาบน้ำฉีดน้ำมาที่ผมพร้อมหัวเราะดีใจ แกล้งกันหรอ ผมบอกพร้อมเข้าไปแย่งฝักบัวอาบน้ำกับแป๊ปซี่จนสุดท้ายเราก็ต้องอาบน้ำด้วยกัน หลังจากอาบน้ำเสร็จเราก็เปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมลงมาทานข้างโดยผมบอกให้แป๊ปซี่เอาเสื้อผ้าที่เปียกใส่ไว้ในตะกล้าเดี๋ยวซักแห้งแล้วจะเอาไปให้ที่ทำงานในวันถัดไป หลังจากที่ทานข้าวเสร็จฝนหยุดตกได้สักพักผมก็เดินออกมาส่งแป๊ปซี่ที่หน้าปากซอยบ้านเพราะแป๊ปซี่บอกให้ส่งถึงตรงนี้พอเดี๋ยวเดินกลับเองและไม่อยากให้เดินกลับไกลๆ
แป๊ปซี่ : โอเคเจอกันพรุ่งนี้นะข้าวเย็นอร่อยมากเลยฝากขอบคุณคุณแม่อีกทีด้วยนะ
โก : เดี๋ยวบอกให้แล้วก็เดี๋ยวเสื้อผ้าซักเสร็จแล้วเดี๋ยวเอาไปให้ที่ทำงานนะ
แป๊ปซี่ : อืมขอบคุณนะสำหรับเสื้อผ้ากับข้าวเย็นนะ
โก : เราต่างหากที่ต้องขอบคุณมาส่งแล้วยังทำให้ต้องเปียกฝมอีกโทษทีนะ
แป๊ปซี่ : ไม่เป็นไรตั้งใจหน่ะสนุกดี
แป๊ปซี่พูดแบบยิ้มๆพร้อมเดินจากไป ผมก็เดินกลับบ้านแบบงงๆกับประโยคสุดท้ายที่แป๊ปซี่ทิ้งไว้  วันนี้เป็นวันที่ดีมากเลยนะครับผมสนุกมากเลยเดี๋ยวคืนนี้ผมต้องฝันดีแน่ๆเลยต้องรีบกลับบ้านแล้วรีบเข้านอนแล้วสิ อยากให้มีวันที่ดีแบบนี้ตลอดไปจังเลยนะครับ หวังว่าคงไม่มีเรื่องที่เข้ามาทำให้ทุกข์ใจหรอกนะหลังจากนี้ (พอได้เจอเรื่องที่ดีมากๆในใจลึกๆก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่ดีตามมา) ช่างเถอะๆวันนี้เป็นวันที่ดีก็แล้วกันรีบกลับบ้านอนดีกว่า END


เป็นตอนพิเศษของช่วงวันหยุดของตัวละครนะครับก่อนที่จะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
ขอบคุณที่อ่านครับผม

[ืniyataan]

เป็ปซี่ทำไมหายไปเฉยๆ รู้จักบ้านโกนี่นา น่าจะกลับมา...